Zwangerschap en geboorte deel 1960

quote:

Op maandag 24 mei 2021 10:19 schreef LauriLynne het volgende:
Mango gefeliciteerd met je zoon!

Komkommer hier ook nog niet veel aangekomen. Nu 21 weken en +2 kg. Was door het vele spugen in het begin ook wat afgevallen.

Sinds dit weekend over op zwangerschapsbroeken omdat we achterlopen met de was. Zit oke, maar nog wel flink ruim.

Lemijn vervelend van de pijn. Hopelijk knapt het nog wat op de laatste weken.

quote:

Op maandag 24 mei 2021 13:06 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Je staat erin!

Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.

quote:

Op maandag 24 mei 2021 13:06 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Je staat erin!

Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.

quote:

Op maandag 24 mei 2021 13:06 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Je staat erin!

Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.

quote:

Op maandag 24 mei 2021 13:06 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Je staat erin!

Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.

quote:

Op maandag 24 mei 2021 21:34 schreef Flav het volgende:
Gefeliciteerd Mango!

Ik op nr 2?! Al hoewel ik me voel alsof hij elk moment kan komen, moet hij toch nog een aantal weken blijven zitten
Hier zitten er nu 8kg aan, vind ik nog best wel netjes.
Had veel meer verwacht omdat m'n buik zo huge is.

Volgende week weer een echo, benieuwd hoeveel de kleine dan weer gegroeid is.
Ergens krijg ik ook een beetje angst voor de bevalling omdat hij zo groot wordt geschat.
Ga dat volgende keer wel even opgooien bij de gyn.

quote:

Op maandag 24 mei 2021 21:34 schreef Flav het volgende:
Gefeliciteerd Mango!

Ik op nr 2?! Al hoewel ik me voel alsof hij elk moment kan komen, moet hij toch nog een aantal weken blijven zitten
Hier zitten er nu 8kg aan, vind ik nog best wel netjes.
Had veel meer verwacht omdat m'n buik zo huge is.

Volgende week weer een echo, benieuwd hoeveel de kleine dan weer gegroeid is.
Ergens krijg ik ook een beetje angst voor de bevalling omdat hij zo groot wordt geschat.
Ga dat volgende keer wel even opgooien bij de gyn.

quote:

Op maandag 24 mei 2021 21:46 schreef Cygne het volgende:

[..]

Hoe wordt hij geschat?

quote:

Op dinsdag 25 mei 2021 12:36 schreef Flav het volgende:

[..]

Hij werd vorige week op 1900gr geschat met 30 weken.
Bij 40 weken wordt hij op 4300gr geschat.
En als ik dan bedenk dat V bij 39 weken 3390gr woog en N bij 41 3565gr dan geeft me dat geen fijn gevoel.
Het is natuurlijk een schatting en ze kunnen ernaast zitten maar wat als ze wel goed hebben geschat..
Heb er een beetje angst voor dat het een helse bevalling wordt met allemaal toeters en bellen, voornamelijk omdat ik klein van stuk ben.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2021 09:47 schreef elamanilo het volgende:

[..]

Ik herken dat van vorige zwangerschap, toen ik op het eind ook dacht dat ik een hele grote baby zou krijgen, ineens onzekerheid of ik dat wel zou kunnen. Ik ben toen overal support gaan zoeken, bij m’n vroedvrouw gevraagd of zij kon inschatten dat mijn bekken dat wel goed zou aankunnen (al had ik er veel vertrouwen in dat mijn lichaam niet iets zou doen wat ik niet zou aankunnen! Toch vond ik het fijn dat zij ook zei dat mijn lichaam dat heel goed aan kon, dat ze daar geen enkele twijfel over had.) en ik ben naar een bijeenkomst gegaan met andere zwangeren zodat ze mij allemaal ook moed konden inpraten. Verder heb ik zelf affirmaties gemaakt met selfsupport dingen erop, dingen die ik mezelf graag wilde vertellen en blijven vertellen, juist als ik me onzeker voelde. En ook met mijn lief erover gehad en die hielp ook om mij te blijven aanmoedigen. En me er telkens aan te helpen herinneren dat er precies op mijn pad zou komen wat ik nodig zou hebben, dat alles precies zou gaan zoals het moest gaan, dat ik daar op mocht blijven vertrouwen. Dat was het allerfijnst. Dat hielp toen het meest om er met vertrouwen naar uit te blijven kijken. Zeker omdat het bij mij natuurlijk nog een hele andere wending kreeg... 😂

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 09:40 schreef Rebubbled het volgende:
Ik vind uitspraken als 'je lichaam weet wat het moet doen en doet niets wat het niet aankan' best heftig. Dit was bij de vorige bevalling voor mij de basis voor mijn enorme gevoel van falen acheraf, omdat mijn lichaam 30 uur lang niet wist wat het moest doen en Lily er niet zelf uit kreeg. Ik begrijp dat het bedoeld is als empowerment en gerustellend, alleen lichamen weten vaak helemaal niet wat ze moeten doen. Bijvoorbeeld auto-immuunziekten, diabetes etc. Je lichaam heeft vaak juist hulp nodig en die hulp is gelukkig beschikbaar. De uitspraak 'je lichaam weet wat het moet doen', legt eventuele problemen tijdens de bevalling bij mentale en externe factoren en ik vraag me af of dat nu wel zo handig is. Maar wellicht heb ik het destijds (en nu) te letterlijk genomen en is het meer bedoeld als affirmatie/mantra, als iets wat je het universum in wilt schieten in de hoop dat het zo gebeurt?

Niet bedoeld als kritiek, het is oprecht iets waar ik zelf nog steeds mee zit en mijn weg in probeer te vinden. Heb ik het verkeerd toegepast en te letterlijk genomen? Er teveel waarde aangehangen? Kan en durf ik het deze zwangerschap wel opnieuw in te zetten, zelfs als eventuele affirmatie? Wat als het weer niet lukt? Heb ik dan niet hard genoeg geaffirmeert? (Dat is absoluut een woord, ik heb die dikke van Van Dale gebeld. ) Voel ik me wellicht veiliger bij een flexibelere affirmatie als 'wat er ook gebeurt, ik kan het aan'? Al met al nog zoekende dus in het mentale stukje.

Hoe doen jullie dat? De mentale voorbereiding?

quote:

Op dinsdag 25 mei 2021 13:32 schreef Mango91 het volgende:
Iedereen heel erg bedankt voor de felicitaties! We zijn ontzettend aan het genieten!

@:lemijn: het lukt me niet om je vraag te quoten, maar we zijn naar met de verloskundige naar het ziekenhuis gereden en waren daar om 1 uur in de middag (bij de bevalling was ook een stagiaire aanwezig en die zat bij ons in de auto, gaf een fijn gevoel met 10 cm ontsluiting. Ik had even een horror scenario van bevallen op de snelweg in mijn hoofd haha).
In het ziekenhuis zijn onze ‘eigen’ verloskundige ook gebleven en ben ik aan de weeënopwekkers gelegd. De weeën kwamen toen snel weer in een mooi tempo terug. Helaas bleef de persdrang wel weg, maar met hele fijne begeleiding toch zelf geperst en om kwart voor vier in de middag kwam hij ter wereld.
Zowel onze eigen verloskundige als team in het zkh waren super fijn en heel goed begeleid.

@:majo ik moest ook nog wel lachen, tijdens de thuisbevalling heeft de verloskundige ook nog jouw boek doorgebladerd (relaxed bevallen) en leent ze nu van ons!

Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne zwangerschap!

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 09:40 schreef Rebubbled het volgende:
Ik vind uitspraken als 'je lichaam weet wat het moet doen en doet niets wat het niet aankan' best heftig. Dit was bij de vorige bevalling voor mij de basis voor mijn enorme gevoel van falen acheraf, omdat mijn lichaam 30 uur lang niet wist wat het moest doen en Lily er niet zelf uit kreeg. Ik begrijp dat het bedoeld is als empowerment en gerustellend, alleen lichamen weten vaak helemaal niet wat ze moeten doen. Bijvoorbeeld auto-immuunziekten, diabetes etc. Je lichaam heeft vaak juist hulp nodig en die hulp is gelukkig beschikbaar. De uitspraak 'je lichaam weet wat het moet doen', legt eventuele problemen tijdens de bevalling bij mentale en externe factoren en ik vraag me af of dat nu wel zo handig is. Maar wellicht heb ik het destijds (en nu) te letterlijk genomen en is het meer bedoeld als affirmatie/mantra, als iets wat je het universum in wilt schieten in de hoop dat het zo gebeurt?

Niet bedoeld als kritiek, het is oprecht iets waar ik zelf nog steeds mee zit en mijn weg in probeer te vinden. Heb ik het verkeerd toegepast en te letterlijk genomen? Er teveel waarde aangehangen? Kan en durf ik het deze zwangerschap wel opnieuw in te zetten, zelfs als eventuele affirmatie? Wat als het weer niet lukt? Heb ik dan niet hard genoeg geaffirmeert? (Dat is absoluut een woord, ik heb die dikke van Van Dale gebeld. ) Voel ik me wellicht veiliger bij een flexibelere affirmatie als 'wat er ook gebeurt, ik kan het aan'? Al met al nog zoekende dus in het mentale stukje.

Hoe doen jullie dat? De mentale voorbereiding?

quote:

Op maandag 24 mei 2021 13:06 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Je staat erin!

Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 10:08 schreef MaJo het volgende:

[..]

Dat is zeker grappig! Was ik er toch een beetje bij Heb je nog iets aan het boek gehad?

+1 op Rebubbled. Ik ben zelf ook niet zo fan van dit soort bewoordingen, ik heb het gevoel dat je je daarmee boven anderen plaatst die niet op deze manier kunnen denken. Ik heb echt een haat/liefde verhouding met mijn lichaam, er is zo vaak iets mis gegaan dat ik wat dat betreft er niet meer op kan vertrouwen. En als ik dan lees "je moet gewoon vertrouwen hebben in je lichaam" dan voelt dat nog meer als falen van mijn lichaam. Bepaalde dingen heb je gewoon geen invloed op, zoals jij ook zegt met dingen als diabetes. Als dat wel zo zijn zouden mijn miskramen ook door mijzelf beïnvloed zijn. Alsof ik het had kunnen voorkomen met affirmaties en mantra's Ik mag toch hopen dat niemand op die manier denkt #pijnpuntje

Woorden als oervrouw en powervrouw kan ik ook niets mee, dat zijn we wat mij betreft allemaal.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 11:17 schreef Mariposas het volgende:
Elamanilo heeft het toch over haarzelf, haar eigen ervaring hierin? Zij schrijft dat zij het vertrouwen in zichzelf en haar lichaam had, zij doet geen uitspraken over dat dit in het algemeen voor vrouwen geldt. Ook lees ik niet dat zij hiermee zegt dat het dan wel allemaal goed komt.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 10:44 schreef onomatopee het volgende:
Ik snap wel wat je bedoelt Rebubbled. Ik krijg vaak het gevoel dat in de sfeer van affirmaties en de nadruk op vertrouwen hebben er indirect óók wordt gezegd dat als het dan toch anders liep, dat toch een kwestie van niet genoeg je best doen was. Idem met teksten als "strijden tegen kanker" of de strijd verloren hebben tegen welke ziekte dan ook. Complicaties, ziektes en allerlei vormen van ellende zijn oneerlijk. Met mentaliteit kan je heel veel bereiken, vooral in hoe je dealt met tegenslag, maar het allemaal voorkomen? Mwah.

Qua mentale voorbereiding: ik ben nog niet op de helft, maar het scheelt enorm dat ik vorige keer een prachtige en ongecompliceerde bevalling heb gehad, ik sta er nu ontspannen in. Ik zie meer op tegen (mogelijk) weer de periode na 41 weken. Echt eindeloos vond ik die dagen, met alle onzekerheid en nierstuwing. Hoewel dat laatste mogelijk ook bijdroeg aan een ontspannen bevalling, het hele bevallen deed minder pijn dan de nierstuwing

Enige waar ik echt over twijfel is het ziekenhuis/geboortehotel waar ik naartoe ga (als ik kan kiezen dan): de plek waar ik vorige keer ben bevallen was heel fijn, maar ik werk er nu ook. Vind ik toch ongemakkelijk..

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 11:01 schreef Cygne het volgende:

[..]

Ik voel dat ook wel zo. Ik was door de miskramen zo getraumatiseerd dat ik tot aan de geboorte van Wolf overtuigd was van het feit dat hij dood zou gaan, dat ik hem niet zou mogen houden. Mijn lijf maakte immers alle baby's dood. Mij gaf dat pompje remifentanyl en die elektrode op zijn hoofdje juist de rust die ik nodig had. Scheelde wel dat ze mij controle gaven. Die elektrode werd gevraagd, toucheren werd gevraagd. Navelstreng is helemaal uitgeklopt en er was lang huid op huid bij zowel mij als man.

En voor wat betreft deze zwangerschap: ik denk dat m'n lijf er helemaal mee gekapt was zonder de opnames en medicatie. Denk dat als het zo heftig was geweest als bij Wolf ik daardoor heel boos was geweest op mijn lichaam en hetzelfde geldt voor het syndroom. Mijn lijf weet niet altijd wat het moet doen. Niet zwanger blijven, maar ook niet bevallen. Maar wel met hulp. En dat is ook goed en ook iets om trots op te mogen zijn.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 11:17 schreef Mariposas het volgende:
Elamanilo heeft het toch over haarzelf, haar eigen ervaring hierin? Zij schrijft dat zij het vertrouwen in zichzelf en haar lichaam had, zij doet geen uitspraken over dat dit in het algemeen voor vrouwen geldt. Ook lees ik niet dat zij hiermee zegt dat het dan wel allemaal goed komt.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 11:30 schreef Lemijn het volgende:
Ik lees het meer zoals Mariposas, denk ik. Ela heeft het over haarzelf. Dat je in die affirmaties hoort dat je zelf faalt als het anders gaat, ligt denk ik echt bij jezelf.

Om het ook even helemaal bij mezelf te houden: ik denk dat mijn lichaam weet wat het aankan. En dus ook dat als iets niet gaat, we dat merken, en dan het plan aanpassen. Ik denk dat mijn lichaam gemaakt is om te baren. En ook dat ik in de 21e eeuw leef, niet in de 1e, en dat deze tijd mij heeft gevormd, en mijn lichaam ook, dus dat dingen wellicht niet zo ongecompliceerd gaan als ik wens/denk, en dan blij ben met de mogelijkheden die er zijn.

Los daarvan heb ik geen percentages paraat maar is de kans dat je derde kind niet past na 2 vaginale baringen echt wel heel klein. En is het wel bewezen dat angst voor complicaties door een verwacht groot kind negatief werkt op de uitkomsten (omdat je zelf geremd bent, en omdat je hulpverleners eerder ingrijpen). Dus dat Flav het gaat bespreken en er iets mee wil, lijkt me wijs maar enkel denken 'nou ja ze weten wel hoe het moet, ik geef me over' is niet niet de enige mogelijke houding.

Voor mij is bevallen echt een combinatie van me goed voorbereiden, qua kennis en mindset, en een veilige omgeving creëren waarin ik me vervolgens kan overgeven aan wat er gebeurt, ook als dat hobbels of complicaties zijn. Ik verwacht dat ik daarmee niet teleurgesteld zal zijn als ik niet thuis in bad beval. Dat is namelijk een middel, geen doel op zich. Het doel is mijn kind veilig op de wereld zetten en een zo rustig mogelijke start beleven samen, binnen wat er kan. Als dat dus op de OK is dan is dat ook goed. Maar als het niet hoeft dan liever niet.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 11:30 schreef Lemijn het volgende:

Los daarvan heb ik geen percentages paraat maar is de kans dat je derde kind niet past na 2 vaginale baringen echt wel heel klein. En is het wel bewezen dat angst voor complicaties door een verwacht groot kind negatief werkt op de uitkomsten (omdat je zelf geremd bent, en omdat je hulpverleners eerder ingrijpen). Dus dat Flav het gaat bespreken en er iets mee wil, lijkt me wijs maar enkel denken 'nou ja ze weten wel hoe het moet, ik geef me over' is niet niet de enige mogelijke houding.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 14:31 schreef Flav het volgende:

[..]

Precies. Die angst wordt je toch weer elke keer 'ingepraat' na een groeiecho als ze zeggen dat hij echt aan de grote kant is en het vruchtwater ver boven de rode lijn ligt. Die grafieken laten ze dan ook zien en daar schrik ik dan wel van.
Daarom wil ik het ook gaan bespreken met de gynaecoloog, voornamelijk om te horen te krijgen wat de risico's zijn van de combinatie groot kind en veel vruchtwater tijdens de bevalling.
Ik merk indd dat die angst remmend werkt, had eerst alle vertrouwen en 'zin' in de bevalling maar nu Google ik me suf naar de eventuele complicaties die kunnen optreden. En dat wil ik helemaal niet.
Ook het idee dat ze eerder willen inleiden als hij zo doorgroeit en het vruchtwater ruim blijft maakt me zenuwachtig. Ik heb liever dat de bevalling me gewoon overvalt zodat ik me er aan over kan geven en niet dagen zenuwachtig hoef te zijn voor een eventuele inleiding.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 16:20 schreef MaJo het volgende:

Maar het idee van dat de natuur het wel altijd oplost gaat niet altijd op. Als ik bij mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap de natuur zijn werk had laten doen en geen echo had laten maken was ik nu dood geweest. Dus dat soort uitspraken moet je echt wel voorzichtig mee zijn.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 13:23 schreef Rebubbled het volgende:

[..]

Ja en ik heb het niet over Ela. Ela triggerde me enkel. Haar affirmatie was namelijk ook mijn affirmatie. Het is tegen me gezegd tijdens mijn hypnobirthingcursus, je leest het veel als je zoekt op thuisbevallingen, veel instagramposts over thuisbevallen gaan hierover. Het staat in boeken over geboortes. En het is iets waar ik echt graag in wil geloven, maar dat na de eerste keer heel lastig vind en ik geen vervanging heb nog. Daarom ben ik opzoek naar hoe anderen dit doen en omgaan met deze onzekerheden over of je lichaam het wel kan en wat als blijkt dat het niet lukt.

Ik vind het super interessant om jullie gedachtes en overwegingen hierin te lezen. Ik moet me meer openstellen voor de mogelijke tegenslagen en wat Lemijn zegt raakt een gevoelige snaar. Het kind op de wereld zetten is het doel, niet de thuisbevalling in bad. Daar zit iets waar ik nog even op moet introspecteren.

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 16:34 schreef Mariposas het volgende:

[..]

Bedoel je hiermee dat je niet zou mogen zeggen : “ik vertrouw op mijn lichaam, ik vertrouw dat ik het kan” omdat dit mogelijk kwetsen over gevaarlijk voor anderen is?

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 14:26 schreef SaskiaR het volgende:
Het is inmiddels bijna 6 jaar geleden en ik ben er soms nog wel eens verdrietig over dat het niet zo gegaan is als ik had verwacht. Langdurig gebroken vliezen maar geen weeën, dus ingeleid. Uiteindelijk bij de bevalling de vacuum nodig gehad. Mijn lichaam snapte er dus niks van Bij het persen probeerde ik te luisteren naar wat mijn lichaam zei dat ik moest doen, maar kreeg later te horen 'mevrouw heeft matige perstechniek'. En bedankt he

Op zich was het geen vreselijk traumatische bevalling, maar had ik honderd jaar geleden geleefd, dan was mijn kind wrs dood geweest. Dus ik ben blij dat ik nu leef en dat we met zulke simpele middelen zoveel babies en moeders kunnen redden, maar je moet mij niet vertellen dat de natuur het allemaal zelf oplost en je lichaam weet wat je doet. Vertel dat aan die moeders die vroeger in het kraambed stierven...

En ja, ik ben historica van opleiding, dus ik weet wat meer dan de meeste mensen hoe erg het vroeger was (idem met anti-vaxxers: heb je enig idee hoeveel kinderen er vroeger stierven aan ziektes waar nu vaccinaties zijn?? Echt respectloos om dan gewoon te weigeren een wondermiddel als een vaccinatie te nemen ).