OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Uitgerekende data:
begin juli: Lemijn
eind juli: Flav (jongen)
30 juli: Cygne (jongen)
17 augustus: Komkommerschijfje (meisje)
19 augustus: VenusFlyTrap (meisje)
31 augustus: Rebubbled (meisje)
26 september: BellaaElisa (meisje)
2 oktober: Mahra (meisje)
4 oktober: LauriLynne (meisje)
22 oktober: _Lily_ (jongen)
Begin november: onomatopee
2 november: ***TheGirlNextDoor*** (meisje)
3 november: douche-eendje
Half november: Takkie88
***-----------------***vermeldingen zijn (a.s.) officiële fokbaby's (een fokbaby is een baby geboren uit een relatie waar man en vrouw elkaar hebben leren kennen op/door FOK).
Voor wijzigingen graag even een quote of DM. Of vraag even een mod!
[ Bericht 4% gewijzigd door douche-eendje op 26-05-2021 10:52:18 ]
begin juli: Lemijn
eind juli: Flav (jongen)
30 juli: Cygne (jongen)
17 augustus: Komkommerschijfje (meisje)
19 augustus: VenusFlyTrap (meisje)
31 augustus: Rebubbled (meisje)
26 september: BellaaElisa (meisje)
2 oktober: Mahra (meisje)
4 oktober: LauriLynne (meisje)
22 oktober: _Lily_ (jongen)
Begin november: onomatopee
2 november: ***TheGirlNextDoor*** (meisje)
3 november: douche-eendje
Half november: Takkie88
***-----------------***vermeldingen zijn (a.s.) officiële fokbaby's (een fokbaby is een baby geboren uit een relatie waar man en vrouw elkaar hebben leren kennen op/door FOK).
Voor wijzigingen graag even een quote of DM. Of vraag even een mod!
[ Bericht 4% gewijzigd door douche-eendje op 26-05-2021 10:52:18 ]
Bij mij zaten sommige buikbanden van de broeken ook nog vrij losjes hoor, toen ik 21 weken was. Belangrijkste is dat hij niet knelt bij je buik. Je kunt de band aan de bovenkant een beetje omslaan, dat werkte voor mij wel redelijk.quote:Op maandag 24 mei 2021 10:19 schreef LauriLynne het volgende:
Mango gefeliciteerd met je zoon!
Komkommer hier ook nog niet veel aangekomen. Nu 21 weken en +2 kg. Was door het vele spugen in het begin ook wat afgevallen.
Sinds dit weekend over op zwangerschapsbroeken omdat we achterlopen met de was. Zit oke, maar nog wel flink ruim.
Lemijn vervelend van de pijn. Hopelijk knapt het nog wat op de laatste weken.
Nu met 27+6 geen last meer van.
Waar ik twee weken geleden dacht dat het fout zou gaan zijn nu de (gelukkig weinige) kwaaltjes die ik van mijn eerste zwangerschap herken terug x1000. Met als extragratis bonus constant pijn in mijn rug en in combinatie met een 2,5 jarige van 16kg die het liefst de hele dag door mama getild wil worden (papa is lava 
) is dat wel een beetje jammer 
Volgens eigen berekening vandaag 7 weken en gisteravond hadden we de opa’s en oma bij elkaar en aangezien dat niet vaak voorkomt hebben we het maar meteen verteld. Ze hadden het totáál niet verwacht, dat maakte de reacties stiekem heel grappig.
Aanstaande vrijdag vitaliteitsecho, ben benieuwd...
) is dat wel een beetje jammer Volgens eigen berekening vandaag 7 weken en gisteravond hadden we de opa’s en oma bij elkaar en aangezien dat niet vaak voorkomt hebben we het maar meteen verteld. Ze hadden het totáál niet verwacht, dat maakte de reacties stiekem heel grappig.
Aanstaande vrijdag vitaliteitsecho, ben benieuwd...
@douche-eendje je mag mij ook in de OP zetten. Uitgerekend 2 november, officiële fokbaby, meisje 
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Je staat erin!quote:Op maandag 24 mei 2021 12:56 schreef TheGirlNextDoor het volgende:
@:douche-eendje je mag mij ook in de OP zetten. Uitgerekend 2 november, officiële fokbaby, meisje
Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.
Thanksquote:
[..]
Je staat erin!
Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Kan je mij wijzigen? 2 oktober is het hehe.quote:
[..]
Je staat erin!
Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.
En kun je alsjeblieft 17 en 19 augustus omdraaien? 😅quote:
[..]
Je staat erin!
Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Mag ik er ook in? 4 okt uitgerekend, meisje.quote:
[..]
Je staat erin!
Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.
Gefeliciteerd, Mango!
Hoezo sta ik op 3!
Ik kom echt explosief aan. 15 kilo totaal afgevallen de eerste maanden door niks eten en non stop spugen. Nu is mijn lijf echt aan het hamsteren terwijl ik niet veel eet.
Hoezo sta ik op 3!
Ik kom echt explosief aan. 15 kilo totaal afgevallen de eerste maanden door niks eten en non stop spugen. Nu is mijn lijf echt aan het hamsteren terwijl ik niet veel eet.
Gefeliciteerd Mango!
Ik op nr 2?! Al hoewel ik me voel alsof hij elk moment kan komen, moet hij toch nog een aantal weken blijven zitten
Hier zitten er nu 8kg aan, vind ik nog best wel netjes.
Had veel meer verwacht omdat m'n buik zo huge is.
Volgende week weer een echo, benieuwd hoeveel de kleine dan weer gegroeid is.
Ergens krijg ik ook een beetje angst voor de bevalling omdat hij zo groot wordt geschat.
Ga dat volgende keer wel even opgooien bij de gyn.
Ik op nr 2?! Al hoewel ik me voel alsof hij elk moment kan komen, moet hij toch nog een aantal weken blijven zitten
Hier zitten er nu 8kg aan, vind ik nog best wel netjes.
Had veel meer verwacht omdat m'n buik zo huge is.
Volgende week weer een echo, benieuwd hoeveel de kleine dan weer gegroeid is.
Ergens krijg ik ook een beetje angst voor de bevalling omdat hij zo groot wordt geschat.
Ga dat volgende keer wel even opgooien bij de gyn.
Hoe wordt hij geschat?quote:
Gefeliciteerd Mango!
Ik op nr 2?! Al hoewel ik me voel alsof hij elk moment kan komen, moet hij toch nog een aantal weken blijven zitten
Hier zitten er nu 8kg aan, vind ik nog best wel netjes.
Had veel meer verwacht omdat m'n buik zo huge is.
Volgende week weer een echo, benieuwd hoeveel de kleine dan weer gegroeid is.
Ergens krijg ik ook een beetje angst voor de bevalling omdat hij zo groot wordt geschat.
Ga dat volgende keer wel even opgooien bij de gyn.
Ik herken dat van vorige zwangerschap, toen ik op het eind ook dacht dat ik een hele grote baby zou krijgen, ineens onzekerheid of ik dat wel zou kunnen. Ik ben toen overal support gaan zoeken, bij m’n vroedvrouw gevraagd of zij kon inschatten dat mijn bekken dat wel goed zou aankunnen (al had ik er veel vertrouwen in dat mijn lichaam niet iets zou doen wat ik niet zou aankunnen! Toch vond ik het fijn dat zij ook zei dat mijn lichaam dat heel goed aan kon, dat ze daar geen enkele twijfel over had.) en ik ben naar een bijeenkomst gegaan met andere zwangeren zodat ze mij allemaal ook moed konden inpraten.quote:
Gefeliciteerd Mango!
Ik op nr 2?! Al hoewel ik me voel alsof hij elk moment kan komen, moet hij toch nog een aantal weken blijven zitten
Hier zitten er nu 8kg aan, vind ik nog best wel netjes.
Had veel meer verwacht omdat m'n buik zo huge is.
Volgende week weer een echo, benieuwd hoeveel de kleine dan weer gegroeid is.
Ergens krijg ik ook een beetje angst voor de bevalling omdat hij zo groot wordt geschat.
Ga dat volgende keer wel even opgooien bij de gyn.
Verder heb ik zelf affirmaties gemaakt met selfsupport dingen erop, dingen die ik mezelf graag wilde vertellen en blijven vertellen, juist als ik me onzeker voelde. En ook met mijn lief erover gehad en die hielp ook om mij te blijven aanmoedigen. En me er telkens aan te helpen herinneren dat er precies op mijn pad zou komen wat ik nodig zou hebben, dat alles precies zou gaan zoals het moest gaan, dat ik daar op mocht blijven vertrouwen. Dat was het allerfijnst. Dat hielp toen het meest om er met vertrouwen naar uit te blijven kijken. Zeker omdat het bij mij natuurlijk nog een hele andere wending kreeg... 😂
Hij werd vorige week op 1900gr geschat met 30 weken.quote:
Bij 40 weken wordt hij op 4300gr geschat.
En als ik dan bedenk dat V bij 39 weken 3390gr woog en N bij 41 3565gr dan geeft me dat geen fijn gevoel.
Het is natuurlijk een schatting en ze kunnen ernaast zitten maar wat als ze wel goed hebben geschat..
Heb er een beetje angst voor dat het een helse bevalling wordt met allemaal toeters en bellen, voornamelijk omdat ik klein van stuk ben.
Dat begrijp ik wel.quote:Op dinsdag 25 mei 2021 12:36 schreef Flav het volgende:
[..]
Hij werd vorige week op 1900gr geschat met 30 weken.
Bij 40 weken wordt hij op 4300gr geschat.
En als ik dan bedenk dat V bij 39 weken 3390gr woog en N bij 41 3565gr dan geeft me dat geen fijn gevoel.
Het is natuurlijk een schatting en ze kunnen ernaast zitten maar wat als ze wel goed hebben geschat..
Heb er een beetje angst voor dat het een helse bevalling wordt met allemaal toeters en bellen, voornamelijk omdat ik klein van stuk ben.
Het schijnt dat bevallingen van grote kindjes niet meer gecompliceerd zijn. Maar ik snap je angst.
Iedereen heel erg bedankt voor de felicitaties! We zijn ontzettend aan het genieten!
@Lemijn: het lukt me niet om je vraag te quoten, maar we zijn naar met de verloskundige naar het ziekenhuis gereden en waren daar om 1 uur in de middag (bij de bevalling was ook een stagiaire aanwezig en die zat bij ons in de auto, gaf een fijn gevoel met 10 cm ontsluiting. Ik had even een horror scenario van bevallen op de snelweg in mijn hoofd haha).
In het ziekenhuis zijn onze ‘eigen’ verloskundige ook gebleven en ben ik aan de weeënopwekkers gelegd. De weeën kwamen toen snel weer in een mooi tempo terug. Helaas bleef de persdrang wel weg, maar met hele fijne begeleiding toch zelf geperst en om kwart voor vier in de middag kwam hij ter wereld.
Zowel onze eigen verloskundige als team in het zkh waren super fijn en heel goed begeleid.
@MaJo ik moest ook nog wel lachen, tijdens de thuisbevalling heeft de verloskundige ook nog jouw boek doorgebladerd (relaxed bevallen) en leent ze nu van ons!
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne zwangerschap!
@Lemijn: het lukt me niet om je vraag te quoten, maar we zijn naar met de verloskundige naar het ziekenhuis gereden en waren daar om 1 uur in de middag (bij de bevalling was ook een stagiaire aanwezig en die zat bij ons in de auto, gaf een fijn gevoel met 10 cm ontsluiting. Ik had even een horror scenario van bevallen op de snelweg in mijn hoofd haha).
In het ziekenhuis zijn onze ‘eigen’ verloskundige ook gebleven en ben ik aan de weeënopwekkers gelegd. De weeën kwamen toen snel weer in een mooi tempo terug. Helaas bleef de persdrang wel weg, maar met hele fijne begeleiding toch zelf geperst en om kwart voor vier in de middag kwam hij ter wereld.
Zowel onze eigen verloskundige als team in het zkh waren super fijn en heel goed begeleid.
@MaJo ik moest ook nog wel lachen, tijdens de thuisbevalling heeft de verloskundige ook nog jouw boek doorgebladerd (relaxed bevallen) en leent ze nu van ons!
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne zwangerschap!
Fijn, Mango! En dat lijkt me inderdaad wel geruststellend, dat er iemand bij je in de auto zit die hulp kan bieden met de bevalling als het nodig is. Stel je voor inderdaad. 
Hier vandaag al de hele dag een gespannen gevoel rondom m'n schaambot. Tijdens het lopen daarstraks ook echt wel wat pijnscheuten. Nu rustig op de bank en dan zakt het weg. Hoop niet dat dit een voorbode is voor bekkenklachten. Misschien is ze al wel aan het indalen? 😳 Zou wel vroeg zijn?
Hier vandaag al de hele dag een gespannen gevoel rondom m'n schaambot. Tijdens het lopen daarstraks ook echt wel wat pijnscheuten. Nu rustig op de bank en dan zakt het weg. Hoop niet dat dit een voorbode is voor bekkenklachten. Misschien is ze al wel aan het indalen? 😳 Zou wel vroeg zijn?
Hier ook komkommer! Met ons dagelijkse na het eten dansfeestje ging het echt mis en moest ik echt gaan zitten van de pijn. Vreselijk dat gevoel! Heb ik bij Lily helemaal niet gehad.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Maar dat wil niet per se zeggen dat het dan wel lukt he, ik was er ook van overtuigd dat het wel zou lukken. Uiteindelijk dus niet, helaas. En ook dan komt het goed.quote:
[..]
Ik herken dat van vorige zwangerschap, toen ik op het eind ook dacht dat ik een hele grote baby zou krijgen, ineens onzekerheid of ik dat wel zou kunnen. Ik ben toen overal support gaan zoeken, bij m’n vroedvrouw gevraagd of zij kon inschatten dat mijn bekken dat wel goed zou aankunnen (al had ik er veel vertrouwen in dat mijn lichaam niet iets zou doen wat ik niet zou aankunnen! Toch vond ik het fijn dat zij ook zei dat mijn lichaam dat heel goed aan kon, dat ze daar geen enkele twijfel over had.) en ik ben naar een bijeenkomst gegaan met andere zwangeren zodat ze mij allemaal ook moed konden inpraten.
Het scheelt denk ik enorm dat het niet je eerste bevalling is @Flav
Shine bright like a diamond.
Ik vind uitspraken als 'je lichaam weet wat het moet doen en doet niets wat het niet aankan' best heftig. Dit was bij de vorige bevalling voor mij de basis voor mijn enorme gevoel van falen acheraf, omdat mijn lichaam 30 uur lang niet wist wat het moest doen en Lily er niet zelf uit kreeg. Ik begrijp dat het bedoeld is als empowerment en gerustellend, alleen lichamen weten vaak helemaal niet wat ze moeten doen. Bijvoorbeeld auto-immuunziekten, diabetes etc. Je lichaam heeft vaak juist hulp nodig en die hulp is gelukkig beschikbaar. De uitspraak 'je lichaam weet wat het moet doen', legt eventuele problemen tijdens de bevalling bij mentale en externe factoren en ik vraag me af of dat nu wel zo handig is. Maar wellicht heb ik het destijds (en nu) te letterlijk genomen en is het meer bedoeld als affirmatie/mantra, als iets wat je het universum in wilt schieten in de hoop dat het zo gebeurt?
Niet bedoeld als kritiek, het is oprecht iets waar ik zelf nog steeds mee zit en mijn weg in probeer te vinden. Heb ik het verkeerd toegepast en te letterlijk genomen? Er teveel waarde aangehangen? Kan en durf ik het deze zwangerschap wel opnieuw in te zetten, zelfs als eventuele affirmatie? Wat als het weer niet lukt? Heb ik dan niet hard genoeg geaffirmeert? (Dat is absoluut een woord, ik heb die dikke van Van Dale gebeld.) Voel ik me wellicht veiliger bij een flexibelere affirmatie als 'wat er ook gebeurt, ik kan het aan'? Al met al nog zoekende dus in het mentale stukje.
Hoe doen jullie dat? De mentale voorbereiding?
Niet bedoeld als kritiek, het is oprecht iets waar ik zelf nog steeds mee zit en mijn weg in probeer te vinden. Heb ik het verkeerd toegepast en te letterlijk genomen? Er teveel waarde aangehangen? Kan en durf ik het deze zwangerschap wel opnieuw in te zetten, zelfs als eventuele affirmatie? Wat als het weer niet lukt? Heb ik dan niet hard genoeg geaffirmeert? (Dat is absoluut een woord, ik heb die dikke van Van Dale gebeld.
) Voel ik me wellicht veiliger bij een flexibelere affirmatie als 'wat er ook gebeurt, ik kan het aan'? Al met al nog zoekende dus in het mentale stukje.Hoe doen jullie dat? De mentale voorbereiding?
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Ik heb nog helemaal niet aan de mentale voorbereiding gedacht. Maar ik ben ook 'nog maar' 17 weken zwanger van de eerste. Ik zit nu zelf nog heel erg in de fase van 'zolang er niets raars gebeurd zal het wel goed gaan' en dan bij controles de bevestiging daarvan (hopen te) krijgen. Ik denk dat ik het heel erg over me heen ga laten komen, zoals ik eigenlijk met alles doe wat ik voor het eerst moet doen. Ik wil een ziekenhuisbevalling en heb daarmee het vertrouwen dat wat er ook gebeurt, het sowieso goed gaat komen. Of het nou is omdat ik het zelf goed kan, of omdat het ziekenhuis me goed kan helpen. We zien het wel, het is wat het is.quote:
Ik vind uitspraken als 'je lichaam weet wat het moet doen en doet niets wat het niet aankan' best heftig. Dit was bij de vorige bevalling voor mij de basis voor mijn enorme gevoel van falen acheraf, omdat mijn lichaam 30 uur lang niet wist wat het moest doen en Lily er niet zelf uit kreeg. Ik begrijp dat het bedoeld is als empowerment en gerustellend, alleen lichamen weten vaak helemaal niet wat ze moeten doen. Bijvoorbeeld auto-immuunziekten, diabetes etc. Je lichaam heeft vaak juist hulp nodig en die hulp is gelukkig beschikbaar. De uitspraak 'je lichaam weet wat het moet doen', legt eventuele problemen tijdens de bevalling bij mentale en externe factoren en ik vraag me af of dat nu wel zo handig is. Maar wellicht heb ik het destijds (en nu) te letterlijk genomen en is het meer bedoeld als affirmatie/mantra, als iets wat je het universum in wilt schieten in de hoop dat het zo gebeurt?
Niet bedoeld als kritiek, het is oprecht iets waar ik zelf nog steeds mee zit en mijn weg in probeer te vinden. Heb ik het verkeerd toegepast en te letterlijk genomen? Er teveel waarde aangehangen? Kan en durf ik het deze zwangerschap wel opnieuw in te zetten, zelfs als eventuele affirmatie? Wat als het weer niet lukt? Heb ik dan niet hard genoeg geaffirmeert? (Dat is absoluut een woord, ik heb die dikke van Van Dale gebeld.
Hoe doen jullie dat? De mentale voorbereiding?
Maar misschien veranderd dat nog in een later stadium
Ik kan me wel heel goed voorstellen dat als je heel erg ervanuit gaat dat 'je lichaam weet wat het moet doen', en het dan niet goed gaat, je teleurgesteld bent in je lichaam, in jezelf, in je voorbereiding. Lijkt me lastig. Ook omdat het wel 'de natuur' is, en het gaat al duizenden jaren zo en meestal goed. Dus in zekere zin weet je lichaam wel wat het moet doen. Maar er 100% op vertrouwen doe ik zelf ook niet.
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Dat is zeker grappig! Was ik er toch een beetje bijquote:
Iedereen heel erg bedankt voor de felicitaties! We zijn ontzettend aan het genieten!
@:lemijn: het lukt me niet om je vraag te quoten, maar we zijn naar met de verloskundige naar het ziekenhuis gereden en waren daar om 1 uur in de middag (bij de bevalling was ook een stagiaire aanwezig en die zat bij ons in de auto, gaf een fijn gevoel met 10 cm ontsluiting. Ik had even een horror scenario van bevallen op de snelweg in mijn hoofd haha).
In het ziekenhuis zijn onze ‘eigen’ verloskundige ook gebleven en ben ik aan de weeënopwekkers gelegd. De weeën kwamen toen snel weer in een mooi tempo terug. Helaas bleef de persdrang wel weg, maar met hele fijne begeleiding toch zelf geperst en om kwart voor vier in de middag kwam hij ter wereld.
Zowel onze eigen verloskundige als team in het zkh waren super fijn en heel goed begeleid.
@:majo ik moest ook nog wel lachen, tijdens de thuisbevalling heeft de verloskundige ook nog jouw boek doorgebladerd (relaxed bevallen) en leent ze nu van ons!
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne zwangerschap!
Heb je nog iets aan het boek gehad?+1 op Rebubbled. Ik ben zelf ook niet zo fan van dit soort bewoordingen, ik heb het gevoel dat je je daarmee boven anderen plaatst die niet op deze manier kunnen denken. Ik heb echt een haat/liefde verhouding met mijn lichaam, er is zo vaak iets mis gegaan dat ik wat dat betreft er niet meer op kan vertrouwen. En als ik dan lees "je moet gewoon vertrouwen hebben in je lichaam" dan voelt dat nog meer als falen van mijn lichaam. Bepaalde dingen heb je gewoon geen invloed op, zoals jij ook zegt met dingen als diabetes. Als dat wel zo zijn zouden mijn miskramen ook door mijzelf beïnvloed zijn. Alsof ik het had kunnen voorkomen met affirmaties en mantra's
Ik mag toch hopen dat niemand op die manier denkt 
#pijnpuntjeWoorden als oervrouw en powervrouw kan ik ook niets mee, dat zijn we wat mij betreft allemaal.
26 oktober - 2 november Frankrijk | 3 feb - 6 feb Hong Kong/6 feb - 26 feb Vietnam
Ik merk dat ik daar ook best wel mee worstel. De bevalling van Bas is uiteindelijk een uitputtingsslag geweest met flinke gevolgen achteraf, zowel lichamelijk als mentaal en daardoor heb ik het vertrouwen op meerdere plaatsen wel verloren. Vertrouwen verloren in mijn lichaam (niet spontaan zwanger kunnen worden toen speelde daar ook in mee, het leek wel alsof NIKS luktequote:
Ik vind uitspraken als 'je lichaam weet wat het moet doen en doet niets wat het niet aankan' best heftig. Dit was bij de vorige bevalling voor mij de basis voor mijn enorme gevoel van falen acheraf, omdat mijn lichaam 30 uur lang niet wist wat het moest doen en Lily er niet zelf uit kreeg. Ik begrijp dat het bedoeld is als empowerment en gerustellend, alleen lichamen weten vaak helemaal niet wat ze moeten doen. Bijvoorbeeld auto-immuunziekten, diabetes etc. Je lichaam heeft vaak juist hulp nodig en die hulp is gelukkig beschikbaar. De uitspraak 'je lichaam weet wat het moet doen', legt eventuele problemen tijdens de bevalling bij mentale en externe factoren en ik vraag me af of dat nu wel zo handig is. Maar wellicht heb ik het destijds (en nu) te letterlijk genomen en is het meer bedoeld als affirmatie/mantra, als iets wat je het universum in wilt schieten in de hoop dat het zo gebeurt?
Niet bedoeld als kritiek, het is oprecht iets waar ik zelf nog steeds mee zit en mijn weg in probeer te vinden. Heb ik het verkeerd toegepast en te letterlijk genomen? Er teveel waarde aangehangen? Kan en durf ik het deze zwangerschap wel opnieuw in te zetten, zelfs als eventuele affirmatie? Wat als het weer niet lukt? Heb ik dan niet hard genoeg geaffirmeert? (Dat is absoluut een woord, ik heb die dikke van Van Dale gebeld.
Hoe doen jullie dat? De mentale voorbereiding?
), mijn zorgverleners, mijn partner, in mijzelf. Geen fijne situatie om in te zitten en door een jeugdtrauma was dat ook mooi de bron voor een PTSS met bijna een jaar therapie als gevolg. En laat dat nou iets zijn wat ik deze keer echt niet wil. Wat voor mij helpt is om dit ook duidelijk te communiceren. Met mijn man, met mijn zorgverleners, voor mezelf dingen op papier te zetten. Keuzes te maken die ik soms niet altijd even prettig vind om te maken, maar mij wel rust geven in deze zwangerschap wat ik nodig heb om hiermee om te kunnen blijven gaan. Ik durf ook nog niet na te denken over een bevalling. Het liefst zou ik thuis bevallen, in bad. Maar ik weet dat thuis gewoon te risicovol is en ik hoe dan ook in het ziekenhuis beval deze keer. De vorige keer is door de overdacht mijn bevalplan in het ziekenhuis niet besproken bijvoorbeeld, terwijl ik wel een aantal (kleine) wensen had. Dat is iets wat ik deze keer wel anders wil doen.
Maarja, ik krijg ook de kriebels van social media afgelopen week met 'een schedelelektrode is geen plakkertje'. Ik heb gedurende mijn opname in het ziekenhuis meerdere CTG's gehad die echt heel lastig gingen door al het vocht overal, ook subcutaan. Achteraf gezien hield ik vanaf week 30 al flink vocht vast op plaatsen waar het niet hoorde en was bij de verloskundige het al lastiger om het hartje van Bas te luisteren. De schedelelektrode gaf mij de mogelijkheid om meer vrijheid in houdingen te hebben ipv verkrampt in een houding met een constructie van 6 washandjes geklemd en zelf de elektrode nog vasthoudend en snel verplaatsend als het signaal weg viel. Maar dat lees je natuurlijk nergens...
Waar ik wel in geloof is de veerkracht van mijn lichaam. Als ik zie wat voor een situatie het is geweest, hoe ik daarvan hersteld ben, hulp heb geaccepteerd, wat een leuk kind ik heb. Maar een mantra of affirmatie, nee. Dat is voor mij nog echt een stap te ver in mijn proces nu en ik weet niet of dat er uberhaupt gaat komen.
Vind het wel mooi om jullie reacties te lezen, Rebubbled en MaJo. Ik sta er een beetje hetzelfde in als TGND. Al ben ik al wel meer bezig met de geboorte, ben nu 28 weken. Ik wil juist graag een thuisbevalling in bad als het medisch gezien kan. Tot nu toe staan alle seinen op groen en de VK's zijn erg tevreden. Maar mocht ik straks toch nog medisch worden of ik voel me thuis niet prettig met de weeën, dan sta ik er ook heel nuchter in voor nu om naar het ziekenhuis te gaan. Ik zie wel wat er gaat komen. Ik kan me nog niet zo goed voorstellen hoe alles gaat voelen, maar ik ben blij dat er professionals bij zijn en die hebben natuurlijk al zo veel gezien en meegemaakt. Op dit moment durf ik hun visie en geloof te volgen en dat gaat goed tot op heden.
Ik wil juist graag een thuisbevalling in bad als het medisch gezien kan. Tot nu toe staan alle seinen op groen en de VK's zijn erg tevreden. Maar mocht ik straks toch nog medisch worden of ik voel me thuis niet prettig met de weeën, dan sta ik er ook heel nuchter in voor nu om naar het ziekenhuis te gaan. Ik zie wel wat er gaat komen. Ik kan me nog niet zo goed voorstellen hoe alles gaat voelen, maar ik ben blij dat er professionals bij zijn en die hebben natuurlijk al zo veel gezien en meegemaakt. Op dit moment durf ik hun visie en geloof te volgen en dat gaat goed tot op heden.
Helemaal eens met hoe je het ziet. Er zijn veel aspecten van een bevalling waar je gewoon geen invloed op hebt en niets te “kiezen” of “vechten” hebt. En je lichaam kan het niet altijd ondanks dat de wil er is.quote:
Ik vind uitspraken als 'je lichaam weet wat het moet doen en doet niets wat het niet aankan' best heftig. Dit was bij de vorige bevalling voor mij de basis voor mijn enorme gevoel van falen acheraf, omdat mijn lichaam 30 uur lang niet wist wat het moest doen en Lily er niet zelf uit kreeg. Ik begrijp dat het bedoeld is als empowerment en gerustellend, alleen lichamen weten vaak helemaal niet wat ze moeten doen. Bijvoorbeeld auto-immuunziekten, diabetes etc. Je lichaam heeft vaak juist hulp nodig en die hulp is gelukkig beschikbaar. De uitspraak 'je lichaam weet wat het moet doen', legt eventuele problemen tijdens de bevalling bij mentale en externe factoren en ik vraag me af of dat nu wel zo handig is. Maar wellicht heb ik het destijds (en nu) te letterlijk genomen en is het meer bedoeld als affirmatie/mantra, als iets wat je het universum in wilt schieten in de hoop dat het zo gebeurt?
Niet bedoeld als kritiek, het is oprecht iets waar ik zelf nog steeds mee zit en mijn weg in probeer te vinden. Heb ik het verkeerd toegepast en te letterlijk genomen? Er teveel waarde aangehangen? Kan en durf ik het deze zwangerschap wel opnieuw in te zetten, zelfs als eventuele affirmatie? Wat als het weer niet lukt? Heb ik dan niet hard genoeg geaffirmeert? (Dat is absoluut een woord, ik heb die dikke van Van Dale gebeld.
Hoe doen jullie dat? De mentale voorbereiding?
Daar ben ik me heel scherp van bewust, dus ik heb nooit veel last gehad van schuldgevoelens of falen als het om mijn lichaam gaat. Als ik naar mijn miskraam kijk heb ik veel gevoeld maar schuld en falen zaten daar niet bij. Ik zeg soms heel makkelijk: het universum heeft het voor me besloten (haha)
Qua mentale voorbereiding op de bevalling doe ik niks..... ik vind het wel spannend (dit wordt de eerste keer) en ik ben stiekem ook wel bang voor de pijn. En spanning of t allemaal goed zal gaan. Maar die spanning heeft op dit moment gelukkig (nog) geen vat op mijn leven.
Ik ben voor mezelf heel gerustgesteld dat ik alles in mijn vermogen heb gedaan om het goed te laten verlopen. Dat houdt in:
- gezond leven tijdens de zwangerschap
- netjes checken bij de verloskundige
- in het ziekenhuis bevallen. (Niks tegen meiden die thuis bevallen! Maar ik wil in het ziekenhuis omdat ik minder bang ben als ik zo op tafel kan voor een keizersnede als het nodig is. Of andere soort medische hulp, die dan dichtbij is)
- ik heb nog geen geboorteplan maar er komt in ieder geval in dat ik voor alles open sta. Spoed keizersnede, vacuüm, wat er maar nodig is om dat kind veilig eruit te krijgen. Ik heb geen eigen wens voor een specifieke bevalling voor mezelf.
Dat is wat ik voor mezelf doe en daar heb ik mentaal rust bij. De rest is niet aan mij maar aan het universum (haha)
Ik snap wel wat je bedoelt Rebubbled. Ik krijg vaak het gevoel dat in de sfeer van affirmaties en de nadruk op vertrouwen hebben er indirect óók wordt gezegd dat als het dan toch anders liep, dat toch een kwestie van niet genoeg je best doen was. Idem met teksten als "strijden tegen kanker" of de strijd verloren hebben tegen welke ziekte dan ook. Complicaties, ziektes en allerlei vormen van ellende zijn oneerlijk. Met mentaliteit kan je heel veel bereiken, vooral in hoe je dealt met tegenslag, maar het allemaal voorkomen? Mwah.
Qua mentale voorbereiding: ik ben nog niet op de helft, maar het scheelt enorm dat ik vorige keer een prachtige en ongecompliceerde bevalling heb gehad, ik sta er nu ontspannen in. Ik zie meer op tegen (mogelijk) weer de periode na 41 weken. Echt eindeloos vond ik die dagen, met alle onzekerheid en nierstuwing. Hoewel dat laatste mogelijk ook bijdroeg aan een ontspannen bevalling, het hele bevallen deed minder pijn dan de nierstuwing
Enige waar ik echt over twijfel is het ziekenhuis/geboortehotel waar ik naartoe ga (als ik kan kiezen dan): de plek waar ik vorige keer ben bevallen was heel fijn, maar ik werk er nu ook. Vind ik toch ongemakkelijk..
Qua mentale voorbereiding: ik ben nog niet op de helft, maar het scheelt enorm dat ik vorige keer een prachtige en ongecompliceerde bevalling heb gehad, ik sta er nu ontspannen in. Ik zie meer op tegen (mogelijk) weer de periode na 41 weken. Echt eindeloos vond ik die dagen, met alle onzekerheid en nierstuwing. Hoewel dat laatste mogelijk ook bijdroeg aan een ontspannen bevalling, het hele bevallen deed minder pijn dan de nierstuwing
Enige waar ik echt over twijfel is het ziekenhuis/geboortehotel waar ik naartoe ga (als ik kan kiezen dan): de plek waar ik vorige keer ben bevallen was heel fijn, maar ik werk er nu ook. Vind ik toch ongemakkelijk..
Begin novemberquote:
[..]
Je staat erin!
Mochten er nog meer wijzigingen zijn voor de OP, geef even een gil.
Ik voel dat ook wel zo. Ik was door de miskramen zo getraumatiseerd dat ik tot aan de geboorte van Wolf overtuigd was van het feit dat hij dood zou gaan, dat ik hem niet zou mogen houden. Mijn lijf maakte immers alle baby's dood. Mij gaf dat pompje remifentanyl en die elektrode op zijn hoofdje juist de rust die ik nodig had. Scheelde wel dat ze mij controle gaven. Die elektrode werd gevraagd, toucheren werd gevraagd. Navelstreng is helemaal uitgeklopt en er was lang huid op huid bij zowel mij als man.quote:
[..]
Dat is zeker grappig! Was ik er toch een beetje bij
+1 op Rebubbled. Ik ben zelf ook niet zo fan van dit soort bewoordingen, ik heb het gevoel dat je je daarmee boven anderen plaatst die niet op deze manier kunnen denken. Ik heb echt een haat/liefde verhouding met mijn lichaam, er is zo vaak iets mis gegaan dat ik wat dat betreft er niet meer op kan vertrouwen. En als ik dan lees "je moet gewoon vertrouwen hebben in je lichaam" dan voelt dat nog meer als falen van mijn lichaam. Bepaalde dingen heb je gewoon geen invloed op, zoals jij ook zegt met dingen als diabetes. Als dat wel zo zijn zouden mijn miskramen ook door mijzelf beïnvloed zijn. Alsof ik het had kunnen voorkomen met affirmaties en mantra's
Woorden als oervrouw en powervrouw kan ik ook niets mee, dat zijn we wat mij betreft allemaal.
En voor wat betreft deze zwangerschap: ik denk dat m'n lijf er helemaal mee gekapt was zonder de opnames en medicatie. Denk dat als het zo heftig was geweest als bij Wolf ik daardoor heel boos was geweest op mijn lichaam en hetzelfde geldt voor het syndroom. Mijn lijf weet niet altijd wat het moet doen. Niet zwanger blijven, maar ook niet bevallen. Maar wel met hulp. En dat is ook goed en ook iets om trots op te mogen zijn.
Elamanilo heeft het toch over haarzelf, haar eigen ervaring hierin? Zij schrijft dat zij het vertrouwen in zichzelf en haar lichaam had, zij doet geen uitspraken over dat dit in het algemeen voor vrouwen geldt. Ook lees ik niet dat zij hiermee zegt dat het dan wel allemaal goed komt.
No hay mal que dure cien años ni cuerpo que lo aguante
Ik lees het meer zoals Mariposas, denk ik. Ela heeft het over haarzelf. Dat je in die affirmaties hoort dat je zelf faalt als het anders gaat, ligt denk ik echt bij jezelf.
Om het ook even helemaal bij mezelf te houden: ik denk dat mijn lichaam weet wat het aankan. En dus ook dat als iets niet gaat, we dat merken, en dan het plan aanpassen. Ik denk dat mijn lichaam gemaakt is om te baren. En ook dat ik in de 21e eeuw leef, niet in de 1e, en dat deze tijd mij heeft gevormd, en mijn lichaam ook, dus dat dingen wellicht niet zo ongecompliceerd gaan als ik wens/denk, en dan blij ben met de mogelijkheden die er zijn.
Los daarvan heb ik geen percentages paraat maar is de kans dat je derde kind niet past na 2 vaginale baringen echt wel heel klein. En is het wel bewezen dat angst voor complicaties door een verwacht groot kind negatief werkt op de uitkomsten (omdat je zelf geremd bent, en omdat je hulpverleners eerder ingrijpen). Dus dat Flav het gaat bespreken en er iets mee wil, lijkt me wijs maar enkel denken 'nou ja ze weten wel hoe het moet, ik geef me over' is niet niet de enige mogelijke houding.
Voor mij is bevallen echt een combinatie van me goed voorbereiden, qua kennis en mindset, en een veilige omgeving creëren waarin ik me vervolgens kan overgeven aan wat er gebeurt, ook als dat hobbels of complicaties zijn. Ik verwacht dat ik daarmee niet teleurgesteld zal zijn als ik niet thuis in bad beval. Dat is namelijk een middel, geen doel op zich. Het doel is mijn kind veilig op de wereld zetten en een zo rustig mogelijke start beleven samen, binnen wat er kan. Als dat dus op de OK is dan is dat ook goed. Maar als het niet hoeft dan liever niet.
[ Bericht 20% gewijzigd door Lemijn op 26-05-2021 11:36:00 ]
Om het ook even helemaal bij mezelf te houden: ik denk dat mijn lichaam weet wat het aankan. En dus ook dat als iets niet gaat, we dat merken, en dan het plan aanpassen. Ik denk dat mijn lichaam gemaakt is om te baren. En ook dat ik in de 21e eeuw leef, niet in de 1e, en dat deze tijd mij heeft gevormd, en mijn lichaam ook, dus dat dingen wellicht niet zo ongecompliceerd gaan als ik wens/denk, en dan blij ben met de mogelijkheden die er zijn.
Los daarvan heb ik geen percentages paraat maar is de kans dat je derde kind niet past na 2 vaginale baringen echt wel heel klein. En is het wel bewezen dat angst voor complicaties door een verwacht groot kind negatief werkt op de uitkomsten (omdat je zelf geremd bent, en omdat je hulpverleners eerder ingrijpen). Dus dat Flav het gaat bespreken en er iets mee wil, lijkt me wijs maar enkel denken 'nou ja ze weten wel hoe het moet, ik geef me over' is niet niet de enige mogelijke houding.
Voor mij is bevallen echt een combinatie van me goed voorbereiden, qua kennis en mindset, en een veilige omgeving creëren waarin ik me vervolgens kan overgeven aan wat er gebeurt, ook als dat hobbels of complicaties zijn. Ik verwacht dat ik daarmee niet teleurgesteld zal zijn als ik niet thuis in bad beval. Dat is namelijk een middel, geen doel op zich. Het doel is mijn kind veilig op de wereld zetten en een zo rustig mogelijke start beleven samen, binnen wat er kan. Als dat dus op de OK is dan is dat ook goed. Maar als het niet hoeft dan liever niet.
[ Bericht 20% gewijzigd door Lemijn op 26-05-2021 11:36:00 ]
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Wat akelig dat er zoveel vrouwen zijn die teleurgesteld zijn in hun lichaam. En geen of weinig vertrouwen hebben. Ik hoop dat er straks allemaal gezonde baby's uitrollen die helpen om dat vertrouwen weer te herstellen .
.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Ja en ik heb het niet over Ela. Ela triggerde me enkel. Haar affirmatie was namelijk ook mijn affirmatie. Het is tegen me gezegd tijdens mijn hypnobirthingcursus, je leest het veel als je zoekt op thuisbevallingen, veel instagramposts over thuisbevallen gaan hierover. Het staat in boeken over geboortes. En het is iets waar ik echt graag in wil geloven, maar dat na de eerste keer heel lastig vind en ik geen vervanging heb nog. Daarom ben ik opzoek naar hoe anderen dit doen en omgaan met deze onzekerheden over of je lichaam het wel kan en wat als blijkt dat het niet lukt.quote:
Elamanilo heeft het toch over haarzelf, haar eigen ervaring hierin? Zij schrijft dat zij het vertrouwen in zichzelf en haar lichaam had, zij doet geen uitspraken over dat dit in het algemeen voor vrouwen geldt. Ook lees ik niet dat zij hiermee zegt dat het dan wel allemaal goed komt.
Ik vind het super interessant om jullie gedachtes en overwegingen hierin te lezen. Ik moet me meer openstellen voor de mogelijke tegenslagen en wat Lemijn zegt raakt een gevoelige snaar. Het kind op de wereld zetten is het doel, niet de thuisbevalling in bad. Daar zit iets waar ik nog even op moet introspecteren.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Mij helpt boeken lezen, Rebubbled. Veel verschillende soorten boeken. Daaruit neem ik mee wat mij past. Dat is lang niet alles, maar het helpt me wel. Wat mij ook helpt is steeds zwangerder worden, en steeds meer verlangen naar dit kind en het logisch vinden dat het er op een of andere manier uit moet. De eerste weken was ik echt zowat in paniek als ik daaraan dacht, ondanks mijn ongecompliceerde eerste thuisbevalling. Nu niet meer.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Precies ditquote:
Ik snap wel wat je bedoelt Rebubbled. Ik krijg vaak het gevoel dat in de sfeer van affirmaties en de nadruk op vertrouwen hebben er indirect óók wordt gezegd dat als het dan toch anders liep, dat toch een kwestie van niet genoeg je best doen was. Idem met teksten als "strijden tegen kanker" of de strijd verloren hebben tegen welke ziekte dan ook. Complicaties, ziektes en allerlei vormen van ellende zijn oneerlijk. Met mentaliteit kan je heel veel bereiken, vooral in hoe je dealt met tegenslag, maar het allemaal voorkomen? Mwah.
Qua mentale voorbereiding: ik ben nog niet op de helft, maar het scheelt enorm dat ik vorige keer een prachtige en ongecompliceerde bevalling heb gehad, ik sta er nu ontspannen in. Ik zie meer op tegen (mogelijk) weer de periode na 41 weken. Echt eindeloos vond ik die dagen, met alle onzekerheid en nierstuwing. Hoewel dat laatste mogelijk ook bijdroeg aan een ontspannen bevalling, het hele bevallen deed minder pijn dan de nierstuwing
Enige waar ik echt over twijfel is het ziekenhuis/geboortehotel waar ik naartoe ga (als ik kan kiezen dan): de plek waar ik vorige keer ben bevallen was heel fijn, maar ik werk er nu ook. Vind ik toch ongemakkelijk..
Het wordt misschien niet zo gezegd maar het wordt minstens geïmpliceerd. Zo herkenbaarquote:
[..]
Ik voel dat ook wel zo. Ik was door de miskramen zo getraumatiseerd dat ik tot aan de geboorte van Wolf overtuigd was van het feit dat hij dood zou gaan, dat ik hem niet zou mogen houden. Mijn lijf maakte immers alle baby's dood. Mij gaf dat pompje remifentanyl en die elektrode op zijn hoofdje juist de rust die ik nodig had. Scheelde wel dat ze mij controle gaven. Die elektrode werd gevraagd, toucheren werd gevraagd. Navelstreng is helemaal uitgeklopt en er was lang huid op huid bij zowel mij als man.
En voor wat betreft deze zwangerschap: ik denk dat m'n lijf er helemaal mee gekapt was zonder de opnames en medicatie. Denk dat als het zo heftig was geweest als bij Wolf ik daardoor heel boos was geweest op mijn lichaam en hetzelfde geldt voor het syndroom. Mijn lijf weet niet altijd wat het moet doen. Niet zwanger blijven, maar ook niet bevallen. Maar wel met hulp. En dat is ook goed en ook iets om trots op te mogen zijn.
Je raakt alle vertrouwen in jezelf kwijt en dat is moeilijk terug te krijgen. Mij hielpen dan juist extra echo's en extra naar het hartje luisteren, om er toch weer wat vertrouwen in te krijgen. En dat is niet iets om je voor te hoeven schamen, hoewel ik laatst iemand helemaal zag uitleggen waarom zij wel voor echo's kiest. Daar stond ik even van te kijken 
Het heeft ook te maken met hoe er vaak door anderen over gesproken wordt. Er is echt een soort fanclubje die met veel bewondering hier post wat voor "oermoeder" en "powervrouw" zij is. Iedereen doet het op zijn eigen manier en dat is prima, maar door haar helemaal op te hemelen kun je wel achterblijven met een gevoel dat jij het dus niet goed doet.quote:
Elamanilo heeft het toch over haarzelf, haar eigen ervaring hierin? Zij schrijft dat zij het vertrouwen in zichzelf en haar lichaam had, zij doet geen uitspraken over dat dit in het algemeen voor vrouwen geldt. Ook lees ik niet dat zij hiermee zegt dat het dan wel allemaal goed komt.
Tuurlijk is dat feitelijk zo maar ik vind dat je dit wel hard stelt. Het probleem zit hem nou juist in dat veel vrouwen dus geen vertrouwen hebben in hun lichaam. Ik vind het weinig empathisch om dan te zeggen "het ligt bij jezelf". Je latere reactie is wat dat betreft een stuk warmer. Ja het ligt bij onszelf maar het helpt dus niet mee dat iemand die het tegenovergestelde doet hier zoveel lof over krijgt, dat wringt gewoon.quote:
Ik lees het meer zoals Mariposas, denk ik. Ela heeft het over haarzelf. Dat je in die affirmaties hoort dat je zelf faalt als het anders gaat, ligt denk ik echt bij jezelf.
Om het ook even helemaal bij mezelf te houden: ik denk dat mijn lichaam weet wat het aankan. En dus ook dat als iets niet gaat, we dat merken, en dan het plan aanpassen. Ik denk dat mijn lichaam gemaakt is om te baren. En ook dat ik in de 21e eeuw leef, niet in de 1e, en dat deze tijd mij heeft gevormd, en mijn lichaam ook, dus dat dingen wellicht niet zo ongecompliceerd gaan als ik wens/denk, en dan blij ben met de mogelijkheden die er zijn.
Los daarvan heb ik geen percentages paraat maar is de kans dat je derde kind niet past na 2 vaginale baringen echt wel heel klein. En is het wel bewezen dat angst voor complicaties door een verwacht groot kind negatief werkt op de uitkomsten (omdat je zelf geremd bent, en omdat je hulpverleners eerder ingrijpen). Dus dat Flav het gaat bespreken en er iets mee wil, lijkt me wijs maar enkel denken 'nou ja ze weten wel hoe het moet, ik geef me over' is niet niet de enige mogelijke houding.
Voor mij is bevallen echt een combinatie van me goed voorbereiden, qua kennis en mindset, en een veilige omgeving creëren waarin ik me vervolgens kan overgeven aan wat er gebeurt, ook als dat hobbels of complicaties zijn. Ik verwacht dat ik daarmee niet teleurgesteld zal zijn als ik niet thuis in bad beval. Dat is namelijk een middel, geen doel op zich. Het doel is mijn kind veilig op de wereld zetten en een zo rustig mogelijke start beleven samen, binnen wat er kan. Als dat dus op de OK is dan is dat ook goed. Maar als het niet hoeft dan liever niet.
26 oktober - 2 november Frankrijk | 3 feb - 6 feb Hong Kong/6 feb - 26 feb Vietnam
Het is inmiddels bijna 6 jaar geleden en ik ben er soms nog wel eens verdrietig over dat het niet zo gegaan is als ik had verwacht. Langdurig gebroken vliezen maar geen weeën, dus ingeleid. Uiteindelijk bij de bevalling de vacuum nodig gehad. Mijn lichaam snapte er dus niks van 
Bij het persen probeerde ik te luisteren naar wat mijn lichaam zei dat ik moest doen, maar kreeg later te horen 'mevrouw heeft matige perstechniek'. En bedankt he 
Op zich was het geen vreselijk traumatische bevalling, maar had ik honderd jaar geleden geleefd, dan was mijn kind wrs dood geweest. Dus ik ben blij dat ik nu leef en dat we met zulke simpele middelen zoveel babies en moeders kunnen redden, maar je moet mij niet vertellen dat de natuur het allemaal zelf oplost en je lichaam weet wat je doet. Vertel dat aan die moeders die vroeger in het kraambed stierven...
En ja, ik ben historica van opleiding, dus ik weet wat meer dan de meeste mensen hoe erg het vroeger was (idem met anti-vaxxers: heb je enig idee hoeveel kinderen er vroeger stierven aan ziektes waar nu vaccinaties zijn?? Echt respectloos om dan gewoon te weigeren een wondermiddel als een vaccinatie te nemen ).
Bij het persen probeerde ik te luisteren naar wat mijn lichaam zei dat ik moest doen, maar kreeg later te horen 'mevrouw heeft matige perstechniek'. En bedankt he Op zich was het geen vreselijk traumatische bevalling, maar had ik honderd jaar geleden geleefd, dan was mijn kind wrs dood geweest. Dus ik ben blij dat ik nu leef en dat we met zulke simpele middelen zoveel babies en moeders kunnen redden, maar je moet mij niet vertellen dat de natuur het allemaal zelf oplost en je lichaam weet wat je doet. Vertel dat aan die moeders die vroeger in het kraambed stierven...
En ja, ik ben historica van opleiding, dus ik weet wat meer dan de meeste mensen hoe erg het vroeger was (idem met anti-vaxxers: heb je enig idee hoeveel kinderen er vroeger stierven aan ziektes waar nu vaccinaties zijn?? Echt respectloos om dan gewoon te weigeren een wondermiddel als een vaccinatie te nemen
).
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Precies. Die angst wordt je toch weer elke keer 'ingepraat' na een groeiecho als ze zeggen dat hij echt aan de grote kant is en het vruchtwater ver boven de rode lijn ligt. Die grafieken laten ze dan ook zien en daar schrik ik dan wel van.quote:
Los daarvan heb ik geen percentages paraat maar is de kans dat je derde kind niet past na 2 vaginale baringen echt wel heel klein. En is het wel bewezen dat angst voor complicaties door een verwacht groot kind negatief werkt op de uitkomsten (omdat je zelf geremd bent, en omdat je hulpverleners eerder ingrijpen). Dus dat Flav het gaat bespreken en er iets mee wil, lijkt me wijs maar enkel denken 'nou ja ze weten wel hoe het moet, ik geef me over' is niet niet de enige mogelijke houding.
Daarom wil ik het ook gaan bespreken met de gynaecoloog, voornamelijk om te horen te krijgen wat de risico's zijn van de combinatie groot kind en veel vruchtwater tijdens de bevalling.
Ik merk indd dat die angst remmend werkt, had eerst alle vertrouwen en 'zin' in de bevalling maar nu Google ik me suf naar de eventuele complicaties die kunnen optreden. En dat wil ik helemaal niet.
Ook het idee dat ze eerder willen inleiden als hij zo doorgroeit en het vruchtwater ruim blijft maakt me zenuwachtig. Ik heb liever dat de bevalling me gewoon overvalt zodat ik me er aan over kan geven en niet dagen zenuwachtig hoef te zijn voor een eventuele inleiding.
Ik vind die bangmakerij ook erg discutabel hoor. En ook niet constructief. Ik had bij Wolf ook ontzettend veel stress omdat hij p10 was. Maar dat werd juist steeds heel erg gerelativeerd door gynaecologen en verloskundigen. Kun je bespreken met je arts dat je hier zoveel stress van krijgt en of dat misschien niet anders kan?quote:
[..]
Precies. Die angst wordt je toch weer elke keer 'ingepraat' na een groeiecho als ze zeggen dat hij echt aan de grote kant is en het vruchtwater ver boven de rode lijn ligt. Die grafieken laten ze dan ook zien en daar schrik ik dan wel van.
Daarom wil ik het ook gaan bespreken met de gynaecoloog, voornamelijk om te horen te krijgen wat de risico's zijn van de combinatie groot kind en veel vruchtwater tijdens de bevalling.
Ik merk indd dat die angst remmend werkt, had eerst alle vertrouwen en 'zin' in de bevalling maar nu Google ik me suf naar de eventuele complicaties die kunnen optreden. En dat wil ik helemaal niet.
Ook het idee dat ze eerder willen inleiden als hij zo doorgroeit en het vruchtwater ruim blijft maakt me zenuwachtig. Ik heb liever dat de bevalling me gewoon overvalt zodat ik me er aan over kan geven en niet dagen zenuwachtig hoef te zijn voor een eventuele inleiding.
Ik ben ook geen fan van die voorspellingen, vooral het drama wat ze ervan maken. Aapie werd zeer groot geschat, zo groot dat er sprake zou zijn van een inleiding met 38 weken. Ik ben toen met spoed met verlof gegaan met 35 weken en raakte in paniek van alle verhalen van gebroken sleutelbenen bij de geboorte. Later bleek het een meetfout en was hij helemaal niet zo’n reus. Dus wat dat betreft snap ik best dat je je niet gek wil laten maken door artsen.
Maar het idee van dat de natuur het wel altijd oplost gaat niet altijd op. Als ik bij mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap de natuur zijn werk had laten doen en geen echo had laten maken was ik nu dood geweest. Dus dat soort uitspraken moet je echt wel voorzichtig mee zijn.
Maar het idee van dat de natuur het wel altijd oplost gaat niet altijd op. Als ik bij mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap de natuur zijn werk had laten doen en geen echo had laten maken was ik nu dood geweest. Dus dat soort uitspraken moet je echt wel voorzichtig mee zijn.
26 oktober - 2 november Frankrijk | 3 feb - 6 feb Hong Kong/6 feb - 26 feb Vietnam
Saskia, hier hetzelfde verhaal. En ik vind die ervaring dus lastig te verenigen met 'moeder natuur weet het wel', waar ik zo graag wel in wil geloven. En dat geeft me dan weer een schuldgevoel van zie je ik geloof er gewoon niet hard genoeg in, ik doe het mezelf aan dat het niet lukt. En dat maakt dat ik die uitspraak gewoon best wel heftig vind. Vooral omdat hij zo vaak geuit en geprezen wordt. En dan heb ik het dus niet over Ela, maar heel veel informatiebronnen buiten Fok.
Flav, ik heb mijn VK het verzoek gedaan om afwijking die niet echt noodzakelijk zijn om te vermelden, gewoon niet tegen me te zeggen. Als ik er op dat moment niets mee kan of hoef, heb ik de info niet nodig en vertrouw ik erop dat zij het in de gaten houden en aan de bel trekken wanneer ik me wel echt moet voorbereiden of keuzes moet maken. Vorige keer ben ik zo in de stress geschoten toen Lily's groei achter bleek te blijven. Uiteindelijk was ze gewoon binnen de marges. Allemaal stress voor niks.
Flav, ik heb mijn VK het verzoek gedaan om afwijking die niet echt noodzakelijk zijn om te vermelden, gewoon niet tegen me te zeggen. Als ik er op dat moment niets mee kan of hoef, heb ik de info niet nodig en vertrouw ik erop dat zij het in de gaten houden en aan de bel trekken wanneer ik me wel echt moet voorbereiden of keuzes moet maken. Vorige keer ben ik zo in de stress geschoten toen Lily's groei achter bleek te blijven. Uiteindelijk was ze gewoon binnen de marges. Allemaal stress voor niks.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Bedoel je hiermee dat je niet zou mogen zeggen : “ik vertrouw op mijn lichaam, ik vertrouw dat ik het kan” omdat dit mogelijk kwetsen over gevaarlijk voor anderen is?quote:
Maar het idee van dat de natuur het wel altijd oplost gaat niet altijd op. Als ik bij mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap de natuur zijn werk had laten doen en geen echo had laten maken was ik nu dood geweest. Dus dat soort uitspraken moet je echt wel voorzichtig mee zijn.
No hay mal que dure cien años ni cuerpo que lo aguante
Ik had ook geen aanstoot genomen aan de post van Ela. Ik had niet het idee dat er een oordeel aan geplakt zat.quote:
[..]
Ja en ik heb het niet over Ela. Ela triggerde me enkel. Haar affirmatie was namelijk ook mijn affirmatie. Het is tegen me gezegd tijdens mijn hypnobirthingcursus, je leest het veel als je zoekt op thuisbevallingen, veel instagramposts over thuisbevallen gaan hierover. Het staat in boeken over geboortes. En het is iets waar ik echt graag in wil geloven, maar dat na de eerste keer heel lastig vind en ik geen vervanging heb nog. Daarom ben ik opzoek naar hoe anderen dit doen en omgaan met deze onzekerheden over of je lichaam het wel kan en wat als blijkt dat het niet lukt.
Ik vind het super interessant om jullie gedachtes en overwegingen hierin te lezen. Ik moet me meer openstellen voor de mogelijke tegenslagen en wat Lemijn zegt raakt een gevoelige snaar. Het kind op de wereld zetten is het doel, niet de thuisbevalling in bad. Daar zit iets waar ik nog even op moet introspecteren.
Ik vind het overigens heel knap dat jij zo goed naar jezelf kunt reflecteren in hoe je tegen de dingen aankijkt.
Ik schaar me achter wat lemijn zegt en wat ik ook zei in mijn post. Ik wil het kindje gezond en veilig op de wereld zetten en daarom sta ik open voor elke ingreep die daarvoor nodig is
Je mag sowieso alles zeggen natuurlijk maar het moet niet zo zijn dat anderen hier zich dan moeten gaan verdedigen waarom ze dit wél doen. En sommige uitspraken vind ik ook wel discutabel, zoals dat echo’s gevaarlijk zijn door straling. Dat is volgens mij gewoon onzin.quote:
[..]
Bedoel je hiermee dat je niet zou mogen zeggen : “ik vertrouw op mijn lichaam, ik vertrouw dat ik het kan” omdat dit mogelijk kwetsen over gevaarlijk voor anderen is?
26 oktober - 2 november Frankrijk | 3 feb - 6 feb Hong Kong/6 feb - 26 feb Vietnam
De natuur lost het zeker niet vanzelf op. Dat is mij door het leven heen erg duidelijk geworden en zie ik dagelijks op mijn werk. Mijn beroep bestaat uit mensen met kanker behandelen en mijn (soms cynische) kijk daarop is door de jaren heen als volgt:quote:
Het is inmiddels bijna 6 jaar geleden en ik ben er soms nog wel eens verdrietig over dat het niet zo gegaan is als ik had verwacht. Langdurig gebroken vliezen maar geen weeën, dus ingeleid. Uiteindelijk bij de bevalling de vacuum nodig gehad. Mijn lichaam snapte er dus niks van
Op zich was het geen vreselijk traumatische bevalling, maar had ik honderd jaar geleden geleefd, dan was mijn kind wrs dood geweest. Dus ik ben blij dat ik nu leef en dat we met zulke simpele middelen zoveel babies en moeders kunnen redden, maar je moet mij niet vertellen dat de natuur het allemaal zelf oplost en je lichaam weet wat je doet. Vertel dat aan die moeders die vroeger in het kraambed stierven...
En ja, ik ben historica van opleiding, dus ik weet wat meer dan de meeste mensen hoe erg het vroeger was (idem met anti-vaxxers: heb je enig idee hoeveel kinderen er vroeger stierven aan ziektes waar nu vaccinaties zijn?? Echt respectloos om dan gewoon te weigeren een wondermiddel als een vaccinatie te nemen
1. Vertrouwen in je lichaam hebben is leuk, maar dat gaat de deur uit als je weer een paar 30-jarigen naar de dood hebt begeleid. Hoe morbide ook, maar t heeft mij geholpen bij de verwerking van mijn miskraam. Ik had een misgelopen zwangerschap maar ik leef en ben gezond.... het meisje voor me ging met 25 jaar haar graf in en de 2 erna die ik sprak ook. En dus ook: het menselijk lichaam doet soms echt iets niet goeds en daar heb je als mens nul invloed op
2. In het geval van kanker: de mens wikt (met alle chemo’s en behandelingen die we gelukkig tot onze beschikking hebben), maar moeder natuur beschikt (als de kanker wint sta je als zorgverlener en als patiënt totaal machteloos). Dus dat strijden tegen kanker gaat in mijn wereld ook niet op. Er valt niet altijd te strijden
Ik koester mijn geluk en gezondheid dagelijks en ben er dankbaar voor. En ik zal blij en dankbaar zijn als ik mijn kind gezond ter wereld heb gebracht. Want die garantie heb je niet en daar gaat geen huizenhoog vertrouwen in je lichaam wat in veranderen
Ik denk dat Majo bedoelt als geruststelling tegen een ander of als voorbereiding voor een ander. Daar hebben we het namelijk over.quote:
[..]
Bedoel je hiermee dat je niet zou mogen zeggen : “ik vertrouw op mijn lichaam, ik vertrouw dat ik het kan” omdat dit mogelijk kwetsen over gevaarlijk voor anderen is?
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Gek, dit. Je stelt iets en doet dan precies het tegenovergestelde. Ik voel me aangesproken, want ik vind de ervaringen van ela heel mooi en heb dat ook uitgesproken. Ik heb o.a. haar ervaringen ook gebruikt tijdens de voorbereiding van mijn tweede bevalling en heb daar ontzettend veel aan gehad. Mag dat niet genoemd worden? Als ik vind dat zij mooi is bevallen, dan mag ik dat zeggen. De conclusies die anderen daaruit kunnen trekken moeten niet in de weg staan.quote:
[..]
Het heeft ook te maken met hoe er vaak door anderen over gesproken wordt. Er is echt een soort fanclubje die met veel bewondering hier post wat voor "oermoeder" en "powervrouw" zij is. Iedereen doet het op zijn eigen manier en dat is prima, maar door haar helemaal op te hemelen kun je wel achterblijven met een gevoel dat jij het dus niet goed doet.
Protège moi de mes désirs.
Het ligt denk ik ook voornamelijk aan de manier waarop mensen dingen verwoorden. Zeggen dat je gelooft dat je lichaam niets doet dat het niet aan en dat je het volle vertrouwen hebt in je lichaam lijkt me helemaal niets mis mee. Fijn zelfs, als je er zo tegenaan kijkt.
Maar sommige mensen (en daar bedoel ik zeker niet Ela mee, want zij deed dat niet) stellen het als feit: “een lichaam weet altijd wat het moet doen, een lichaam doet niets dat het niet aan kan” en dat is natuurlijk niet waar. En dat triggert mensen, vooral als zij andere ervaringen hebben gehad.
Maar sommige mensen (en daar bedoel ik zeker niet Ela mee, want zij deed dat niet) stellen het als feit: “een lichaam weet altijd wat het moet doen, een lichaam doet niets dat het niet aan kan” en dat is natuurlijk niet waar. En dat triggert mensen, vooral als zij andere ervaringen hebben gehad.
En daar wil ik dan als piepkleine kanttekening bij zetten dat niet elke ingreep wordt geopperd, omdat het echt nodig is voor jou en je baby, maar omdat het makkelijker is voor het medisch personeel. Blijf kritisch en informeer jezelf van te voren over mogelijke ingrepen en waarom die worden gedaan. Het brain principe kan daarbij helpen, https://calgarybirthessen(...)ou-must-know-to-ask/quote:
[..]
Ik schaar me achter wat lemijn zegt en wat ik ook zei in mijn post. Ik wil het kindje gezond en veilig op de wereld zetten en daarom sta ik open voor elke ingreep die daarvoor nodig is
Voorbeeld, de ctg was lastig in het bevalbad, dus de verpleegkundige wilde graag een schedelelektrode plaatsen, want dan hoefde ze niet telkens de band te komen verplaatsen. Of de verpleegkundige die een uur na binnenkomst al begon te roepen dat ik ook aan de weeenopwekkers kon, dan schoot het wat meer op. God wat voelde ik me een nummer die zo snel mogelijk van de lopende band af moest.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Ik twijfel of ik me in deze discussie wil mengen. Ik wil niemand tegen het hoofd stoten of het gevoel geven tekort te doen.
Vertrouwen op je lijf zie ik heel breed (en lukt me lang niet altijd om zelf vast te houden). Tijdens een bevalling geeft je lijf het vaak ook aan als iets niet vanzelf lukt. Bij mijn vorige bevalling ging het heel voorspoedig tot het persen. Sofie zakte gewoon niet diep genoeg. Van te voren had ik heel erg het gevoel ‘ik wil het zelf doen, zonder hulp van buitenaf’. Maar op dat moment liet mijn lijf me duidelijk voelen dat het niet ging. Op dat gevoel durfde ik gelukkig te vertrouwen en stemde ook direct in toen de verloskundige aangaf een knip te willen zetten (en met de stappen die daarna nodig waren).
Achteraf bleek dat Sofie haar linkerhand tegen haar wang aan lag, zonder knip had het dus letterlijk niet gepast zonder nog meer schade op te lopen. Mijn lichaam heeft dat goed aangegeven.
Net zoals Lemijn zegt; uiteindelijk wil je aan het eind van je bevalling een gezonde baby (en er zelf ook oké uitkomen).
Mijn mening; ook als je ingeleid moet worden, weeen stoppen, een (spoed-)keizersnede nodig is, etc dan is dat met een reden. Er is iets waarom je lijf aangeeft dat er hulp nodig is. En soms heb je dat zelf nog niet eens bewust door en dan is het fijn dat er verloskundigen/artsen zijn die daarin met je meedenken/kijken/beslissen. Want dat is het voordeel van leven in deze eeuw en dit land.
Toen de zwangerschap van Bo zo anders eindigde als gehoopt heeft mijn vertrouwen in mijn lijf echt wel een flinke deuk opgelopen. Vooral omdat ik zelf niet door heb gehad dat Bo al 2 dagen was overleden. Waarom heeft mijn lijf of mijn gevoel me dit niet laten weten? Waarschijnlijk omdat de ‘medische wereld’ sneller was. Als ik die controle niet had gehad had mijn lijf het op een later moment me vast wel laten weten. Daar durf ik ondertussen weer op te vertrouwen. Toch ben ik blij dat het zo snel ontdekt is en we verdere stappen konden ondernemen.
Vertrouwen op je lijf zie ik heel breed (en lukt me lang niet altijd om zelf vast te houden). Tijdens een bevalling geeft je lijf het vaak ook aan als iets niet vanzelf lukt. Bij mijn vorige bevalling ging het heel voorspoedig tot het persen. Sofie zakte gewoon niet diep genoeg. Van te voren had ik heel erg het gevoel ‘ik wil het zelf doen, zonder hulp van buitenaf’. Maar op dat moment liet mijn lijf me duidelijk voelen dat het niet ging. Op dat gevoel durfde ik gelukkig te vertrouwen en stemde ook direct in toen de verloskundige aangaf een knip te willen zetten (en met de stappen die daarna nodig waren).
Achteraf bleek dat Sofie haar linkerhand tegen haar wang aan lag, zonder knip had het dus letterlijk niet gepast zonder nog meer schade op te lopen. Mijn lichaam heeft dat goed aangegeven.
Net zoals Lemijn zegt; uiteindelijk wil je aan het eind van je bevalling een gezonde baby (en er zelf ook oké uitkomen
). Mijn mening; ook als je ingeleid moet worden, weeen stoppen, een (spoed-)keizersnede nodig is, etc dan is dat met een reden. Er is iets waarom je lijf aangeeft dat er hulp nodig is. En soms heb je dat zelf nog niet eens bewust door en dan is het fijn dat er verloskundigen/artsen zijn die daarin met je meedenken/kijken/beslissen. Want dat is het voordeel van leven in deze eeuw en dit land.
Toen de zwangerschap van Bo zo anders eindigde als gehoopt heeft mijn vertrouwen in mijn lijf echt wel een flinke deuk opgelopen. Vooral omdat ik zelf niet door heb gehad dat Bo al 2 dagen was overleden. Waarom heeft mijn lijf of mijn gevoel me dit niet laten weten? Waarschijnlijk omdat de ‘medische wereld’ sneller was. Als ik die controle niet had gehad had mijn lijf het op een later moment me vast wel laten weten. Daar durf ik ondertussen weer op te vertrouwen. Toch ben ik blij dat het zo snel ontdekt is en we verdere stappen konden ondernemen.
Hier 25+5 van de eerste. Ik sta niet in het lijstje omdat ik niet gedisciplineerd genoeg ben om regelmatig mee te schrijven in dit soort topics (wel een Fok baby overigens ), maar wilde toch even aanhaken op het onderwerp bevallen en vertrouwen in je lichaam.
Ook ik krijg steeds regelmatiger de vraag waar ik wil bevallen. Als ik zeg te twijfelen krijg ik meteen het advies voor het ziekenhuis te gaan want "er kan zoveel misgaan". Ik heb het dan over vriendinnen/kennissen/collega's. De verloskundige zegt dit niet. Het komt er op neer dat ik eigenlijk nog geen enkel succesverhaal heb gehoord over een bevalling. ze hadden bijna allemaal een plan (thuis, in bad, hyno etc), maar bij niemand kon dat plan uitgevoerd worden. Het is niet dat ik bewust opzoek ga naar zulke verhalen, want ik probeer er juist open en relaxed in te staan, maar tegelijkertijd ben ik een doemdenker en heb ik de hoop op een goede bevalling al opgegeven omdat het bijna lijkt dat het onmogelijk is.
Komt ook bij dat ik de bevalling an sich puur functioneel zie (er zit een meisje in mijn buik en die moet eruit) dus allerlei "zweverige" dingen zijn ook niet echt aan mij besteed. Toch zou ik er wel wat meer "uit het hoofd" en met gevoel in willen staan.
Is dit herkenbaar en hoe gaan jullie hiermee om?
(wel een Fok baby overigens ), maar wilde toch even aanhaken op het onderwerp bevallen en vertrouwen in je lichaam. Ook ik krijg steeds regelmatiger de vraag waar ik wil bevallen. Als ik zeg te twijfelen krijg ik meteen het advies voor het ziekenhuis te gaan want "er kan zoveel misgaan". Ik heb het dan over vriendinnen/kennissen/collega's. De verloskundige zegt dit niet. Het komt er op neer dat ik eigenlijk nog geen enkel succesverhaal heb gehoord over een bevalling. ze hadden bijna allemaal een plan (thuis, in bad, hyno etc), maar bij niemand kon dat plan uitgevoerd worden. Het is niet dat ik bewust opzoek ga naar zulke verhalen, want ik probeer er juist open en relaxed in te staan, maar tegelijkertijd ben ik een doemdenker en heb ik de hoop op een goede bevalling al opgegeven omdat het bijna lijkt dat het onmogelijk is.
Komt ook bij dat ik de bevalling an sich puur functioneel zie (er zit een meisje in mijn buik en die moet eruit) dus allerlei "zweverige" dingen zijn ook niet echt aan mij besteed. Toch zou ik er wel wat meer "uit het hoofd" en met gevoel in willen staan.
Is dit herkenbaar en hoe gaan jullie hiermee om?
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
Zoals ik al eerder zei mag je sowieso alles zeggen, maar dat geldt dan toch ook voor mij? Ik zeg alleen wat dit met mij doet. En jij nu weer wat het met jou doet, interessantquote:
[..]
Gek, dit. Je stelt iets en doet dan precies het tegenovergestelde. Ik voel me aangesproken, want ik vind de ervaringen van ela heel mooi en heb dat ook uitgesproken. Ik heb o.a. haar ervaringen ook gebruikt tijdens de voorbereiding van mijn tweede bevalling en heb daar ontzettend veel aan gehad. Mag dat niet genoemd worden? Als ik vind dat zij mooi is bevallen, dan mag ik dat zeggen. De conclusies die anderen daaruit kunnen trekken moeten niet in de weg staan.
Ik vind het wel apart dat je zo benadrukt dat jij iets moet kunnen zeggen, dat werkt twee kanten op. Ik vind overigens heel veel aspecten ook wel mooi, zo ben ik ook van het positief denken. Ik wilde bijvoorbeeld vlak voor de bevalling niet allemaal horrorbevallingsverhalen lezen omdat deze me onzeker maakten en ik angst niet een goede uitgangspositie vind om de bevalling in te gaan.
26 oktober - 2 november Frankrijk | 3 feb - 6 feb Hong Kong/6 feb - 26 feb Vietnam
Het voelt vaak alsof hier, vooral in dit topic tijdens mijn vorige zwangerschap, het hands off thuis in bad bevallen de utopie voor velen is. Mijzelf inclusief, ook nu weer. Wanneer iets zo op een voetstuk wordt geplaatst, brengt dat voor sommige met zich mee dat uiteindelijk niet zo kunnen bevallen de (on)nodige negatieve gevoelens achterlaat. Ik vraag me af of dat voorkomen kan worden door neutraler over het onderwerp te spreken.
ZarB, gefeliciteerd! Je gevoel is herkenbaar en wat mij heeft geholpen was het volgen van een hypnobirthing cursus samen met mijn partner. Ik vond het juist hele down to earth info en technieken die je worden aangeleerd. Ik heb heel veel gehad aan de ademhalingsoefeningen. Ik heb echt veel geleerd over de geboorteprocessen en over het contact maken met je lijf en meewerken ipv tegenwerken.
ZarB, gefeliciteerd! Je gevoel is herkenbaar en wat mij heeft geholpen was het volgen van een hypnobirthing cursus samen met mijn partner. Ik vond het juist hele down to earth info en technieken die je worden aangeleerd. Ik heb heel veel gehad aan de ademhalingsoefeningen. Ik heb echt veel geleerd over de geboorteprocessen en over het contact maken met je lijf en meewerken ipv tegenwerken.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Rebubbled: Dank je hypnobirthing klinkt juist voor mij een beetje zweverig? Heb je dat fysiek of online gedaan? Is dat dan met een clubje of kan je dat alleen doen? Ik zit al op een zwangerfit club en dat vind ik al even genoeg collectieve zwangerheid in één keer
Op de site van babyopkomst wordt een online cursus aangeboden voor een redelijke prijs, maar kan er zo even niet achterkomen of dat dan een soort teams-achtige situatie is.
hypnobirthing klinkt juist voor mij een beetje zweverig? Heb je dat fysiek of online gedaan? Is dat dan met een clubje of kan je dat alleen doen? Ik zit al op een zwangerfit club en dat vind ik al even genoeg collectieve zwangerheid in één keer Op de site van babyopkomst wordt een online cursus aangeboden voor een redelijke prijs, maar kan er zo even niet achterkomen of dat dan een soort teams-achtige situatie is.
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
ZarB, je zou het bevallingsverhalen-topic kunnen doorlezen, daar staan verhalen in alle soorten en maten op: OUD / Bevallingsverhalen deel 24 Misschien helpt dat om te bedenken (of voelen ) wat bij je past.
Boeken die ik heel praktisch vond en geheel niet zweverig: 'Bevallen op eigen kracht' van Wendy Schouten en 'Positief over bevallen' van Milli Hill. Die laatste is van een Amerikaanse, eerste was voor mij het meest herkenbaar en bruikbaar de eerste keer.
Ja, bevallen gaat over de nuttige verplaatsing van kind in buik naar kind uit buik. Wat me de vorige keer echt heeft overvallen is hoe heftig die overgang was voor iedereen. Voor mij, de vader én het kind. En voor mij dan niet eens zozeer fysiek maar ook mentaal. Daar hoef je je niet op voor te bereiden, maar ik zou er ook niet voor weglopen.
) wat bij je past. Boeken die ik heel praktisch vond en geheel niet zweverig: 'Bevallen op eigen kracht' van Wendy Schouten en 'Positief over bevallen' van Milli Hill. Die laatste is van een Amerikaanse, eerste was voor mij het meest herkenbaar en bruikbaar de eerste keer.
Ja, bevallen gaat over de nuttige verplaatsing van kind in buik naar kind uit buik. Wat me de vorige keer echt heeft overvallen is hoe heftig die overgang was voor iedereen. Voor mij, de vader én het kind. En voor mij dan niet eens zozeer fysiek maar ook mentaal. Daar hoef je je niet op voor te bereiden, maar ik zou er ook niet voor weglopen
.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Ik voelde me ook aangesproken door je opmerking, maar dat zegt vooral wat over mij natuurlijk. Je hebt helemaal gelijk wat mij betreft dat de verheerlijking van oer en zelf kan doorslaan en dat hier en daar ook gebeurt. Ik vind dat ik daar zelf niet onder val, en ik ben bang verkeerd begrepen te worden, maar ook daarvoor geldt: ik ben met name verantwoordelijk voor mijn eigen proces en gevoel.quote:
[..]
Zoals ik al eerder zei mag je sowieso alles zeggen, maar dat geldt dan toch ook voor mij? Ik zeg alleen wat dit met mij doet. En jij nu weer wat het met jou doet, interessant
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Wat dat betreft is het sowieso niet naar iemand persoonlijk gericht, ook niet eens naar ela. Zij is wel de aanleiding hiervoor maar het is zeker niet mijn bedoeling om haar persoonlijk aan te vallen. Wat dat betreft verwoord je het mooiquote:
[..]
Ik voelde me ook aangesproken door je opmerking, maar dat zegt vooral wat over mij natuurlijk. Je hebt helemaal gelijk wat mij betreft dat de verheerlijking van oer en zelf kan doorslaan en dat hier en daar ook gebeurt. Ik vind dat ik daar zelf niet onder val, en ik ben bang verkeerd begrepen te worden, maar ook daarvoor geldt: ik ben met name verantwoordelijk voor mijn eigen proces en gevoel.
[ Bericht 0% gewijzigd door MaJo op 26-05-2021 22:25:19 ]
26 oktober - 2 november Frankrijk | 3 feb - 6 feb Hong Kong/6 feb - 26 feb Vietnam
Ja de titel, hypnobirthing, beloofd haast het tegenovergestelde. Maar het werd gegeven door een medische verloskundige die uitgebreid de biologie en procedures/protocollen doornam en daarnaast praktische oefeningen voor de ademhaling en massagetechnieken voor je partner gaf. Niemand werd gehypnotiseerd. Het was echt heel praktisch.quote:
Rebubbled: Dank je
Op de site van babyopkomst wordt een online cursus aangeboden voor een redelijke prijs, maar kan er zo even niet achterkomen of dat dan een soort teams-achtige situatie is.
Deze cursus werd in vier avonden fysiek gegeven met vijf stellen aanwezig. Deze zwangerschap ga ik hem weer doen, maar dan bij een andere trainer en met een vriendin die ook bij de bevalling zal zijn.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Ik heb ook een (eendaagse) cursus hypnobirthing gedaan vorige keer. Ik vond het qua “zweverigheid” een beetje op niveau yoga-les zitten (instructrice was ook een yoga lerares). Wat ik aan haar specifiek heel fijn vond was dat ze een groot vertrouwen uitsprak in de medische wereld, in plaats van (waar ik bang voor was) deze af te schilderen als de vijand. Ze had ook wat fijne communicatie-oefeningen.
Op het moment dat ik de cursus had wist ik voor 90% zeker dat ik een geplande keizersnede zou krijgen. Ergens voelde het of ik er voor ‘spek en bonen’ bijzat, maar heb er toch best een hoop uitgehaald
Op het moment dat ik de cursus had wist ik voor 90% zeker dat ik een geplande keizersnede zou krijgen. Ergens voelde het of ik er voor ‘spek en bonen’ bijzat, maar heb er toch best een hoop uitgehaald
Chick on a mission
Interessant om iedereens mening te lezen. Ik denk dat het niet zwart wit is. Om een metafoor te gebruiken. Als je een nieuwe auto koopt hoopt iedereen daar heel veel kilometers zonder mankementen mee te rijden. Toch zijn er auto’s bij die na 10000 kilometer kapot gaan. Is dat dan altijd je eigen schuld? Nee als jij het noodzakelijke onderhoud hebt gedaan en er gewoon netjes mee bent omgegaan dan is het gewoon domme pech.
Zo is het denk ik met het menselijk lichaam ook. Veel ziektes en complicaties berusten gewoon op domme pech.
Helpen positieve gedachten? In sommige gevallen wil ik best geloven dat het helpt, omdat het een soort rust kan brengen. En rust is vaak nodig voor ontspanning. En kunnen ontspannen helpt bij bevallen.
Alleen kun je positieve gedachten niet dwingen. Er zijn heel veel redenen waarom iemand het vertrouwen in zijn eigen lichaam verliest of wellicht nooit gehad heeft. Er zijn veel positieve ervaringen nodig om één negatieve ervaring uit het verleden te overstemmen. Negatief blijft makkelijker hangen dan positief.
En realiseer je wel dat veel medische dingen heden ten dagen gedaan worden om complicaties te voorkomen, maar dat de relatie zelden 1:1.
Voorbeeld inleiden voor langdurig gebroken vliezen. Het risico op complicaties is hoger als je langer dan 24 uur gebroken vliezen hebt, maar het gaat niet van 0 naar 100% in de uren erna. Hooguit een paar procent in de dagen erna. Omdat we vaak niet kunnen voorspellen wie de complicaties krijgen en wie niet, grijpen we bij iedereen in. Maar bij het grootste deel was als je niets gedaan had vanzelf de bevalling opgang gekomen en was er geen infectie opgetreden.
Medisch gezien wordt er alles aan gedaan om de risico's te beperken, maar geeft wel meer inleidingen, kunstverlossingen, keizersnedes enz.
Gezien mijn doel ook een gezond kind is liefst zonder al teveel kleerscheuren bij mezelf denk ik dat het een goede ontwikkeling is en ben ik blij dat de technieken er zijn als het nodig is. Desalniettemin hoop ik op een bevalling uit het boekje zonder interventies. (Iedereen denk ik!)
Dames wees lief voor jezelf, het is een geschenk als je met positieve gedachtes een droombevalling hebt. Maar net als een loterij heeft niet iedereen dat geluk. En daar doe je niets aan.
Zo is het denk ik met het menselijk lichaam ook. Veel ziektes en complicaties berusten gewoon op domme pech.
Helpen positieve gedachten? In sommige gevallen wil ik best geloven dat het helpt, omdat het een soort rust kan brengen. En rust is vaak nodig voor ontspanning. En kunnen ontspannen helpt bij bevallen.
Alleen kun je positieve gedachten niet dwingen. Er zijn heel veel redenen waarom iemand het vertrouwen in zijn eigen lichaam verliest of wellicht nooit gehad heeft. Er zijn veel positieve ervaringen nodig om één negatieve ervaring uit het verleden te overstemmen. Negatief blijft makkelijker hangen dan positief.
En realiseer je wel dat veel medische dingen heden ten dagen gedaan worden om complicaties te voorkomen, maar dat de relatie zelden 1:1.
Voorbeeld inleiden voor langdurig gebroken vliezen. Het risico op complicaties is hoger als je langer dan 24 uur gebroken vliezen hebt, maar het gaat niet van 0 naar 100% in de uren erna. Hooguit een paar procent in de dagen erna. Omdat we vaak niet kunnen voorspellen wie de complicaties krijgen en wie niet, grijpen we bij iedereen in. Maar bij het grootste deel was als je niets gedaan had vanzelf de bevalling opgang gekomen en was er geen infectie opgetreden.
Medisch gezien wordt er alles aan gedaan om de risico's te beperken, maar geeft wel meer inleidingen, kunstverlossingen, keizersnedes enz.
Gezien mijn doel ook een gezond kind is liefst zonder al teveel kleerscheuren bij mezelf denk ik dat het een goede ontwikkeling is en ben ik blij dat de technieken er zijn als het nodig is. Desalniettemin hoop ik op een bevalling uit het boekje zonder interventies. (Iedereen denk ik!)
Dames wees lief voor jezelf, het is een geschenk als je met positieve gedachtes een droombevalling hebt. Maar net als een loterij heeft niet iedereen dat geluk. En daar doe je niets aan.
Mooie reactie!quote:
Interessant om iedereens mening te lezen. Ik denk dat het niet zwart wit is. Om een metafoor te gebruiken. Als je een nieuwe auto koopt hoopt iedereen daar heel veel kilometers zonder mankementen mee te rijden. Toch zijn er auto’s bij die na 10000 kilometer kapot gaan. Is dat dan altijd je eigen schuld? Nee als jij het noodzakelijke onderhoud hebt gedaan en er gewoon netjes mee bent omgegaan dan is het gewoon domme pech.
Zo is het denk ik met het menselijk lichaam ook. Veel ziektes en complicaties berusten gewoon op domme pech.
Helpen positieve gedachten? In sommige gevallen wil ik best geloven dat het helpt, omdat het een soort rust kan brengen. En rust is vaak nodig voor ontspanning. En kunnen ontspannen helpt bij bevallen.
Alleen kun je positieve gedachten niet dwingen. Er zijn heel veel redenen waarom iemand het vertrouwen in zijn eigen lichaam verliest of wellicht nooit gehad heeft. Er zijn veel positieve ervaringen nodig om één negatieve ervaring uit het verleden te overstemmen. Negatief blijft makkelijker hangen dan positief.
En realiseer je wel dat veel medische dingen heden ten dagen gedaan worden om complicaties te voorkomen, maar dat de relatie zelden 1:1.
Voorbeeld inleiden voor langdurig gebroken vliezen. Het risico op complicaties is hoger als je langer dan 24 uur gebroken vliezen hebt, maar het gaat niet van 0 naar 100% in de uren erna. Hooguit een paar procent in de dagen erna. Omdat we vaak niet kunnen voorspellen wie de complicaties krijgen en wie niet, grijpen we bij iedereen in. Maar bij het grootste deel was als je niets gedaan had vanzelf de bevalling opgang gekomen en was er geen infectie opgetreden.
Medisch gezien wordt er alles aan gedaan om de risico's te beperken, maar geeft wel meer inleidingen, kunstverlossingen, keizersnedes enz.
Gezien mijn doel ook een gezond kind is liefst zonder al teveel kleerscheuren bij mezelf denk ik dat het een goede ontwikkeling is en ben ik blij dat de technieken er zijn als het nodig is. Desalniettemin hoop ik op een bevalling uit het boekje zonder interventies. (Iedereen denk ik!)
Dames wees lief voor jezelf, het is een geschenk als je met positieve gedachtes een droombevalling hebt. Maar net als een loterij heeft niet iedereen dat geluk. En daar doe je niets aan.
Protège moi de mes désirs.
Helemaal eens @LauriLynne . Maar wat ik lastig vind, is dat de uitkomstmaat 'levende baby en moeder' soms het enige lijkt dat telt. En dat doet wel afbreuk aan de waarde van een rustige start samen, van kick die het geeft als een baby op je buik wordt gelegd op je eigen bank in je eigen huis. Ik aarzel om dit te schrijven omdat ik weet dat er veel vrouwen meelezen die dit hadden gewild en niet kregen maar ik kreeg het de vorige keer wel en het was me zo ontzettend veel waard. En belangrijker: al die interventies om de bovenstaande uitkomstmaat te garanderen zorgen voor trauma's, schade, en consequenties voor de volgende keer. In die zin is het wel anders dan, bijvoorbeeld, een kankerbehandeling. Er zijn gevoelens en zachtere uitkomstmaten die in het niet lijken te moeten vallen om iedereen aan de goede kant van de statistiek te krijgen. Dat is te kort door de bocht.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Die slechte ervaringen van de vorige keer waren juíst mijn drijfveer om het hef deze keer in eigen handen te nemen. Bevallen zoals ik wil. In ieder geval proberen.
Protège moi de mes désirs.
Dat klopt helemaal en dat is de prijs die we betalen voor de lagere sterftecijfers. De angst op claims en slechte uitkomsten is vaak groot (Kinderarts en gynaecoloog zijn de 2 meest aangeklaagde specialsisten) Dus zorgverleners kiezen vaak de veilige weg. Daarom is het bijna altijd zaak je goed te laten informeren waarom een bepaalde behandeling wordt geadviseerd. (Acute spoed uitgezonderd) Vraag dan vooral ook door naar de risico’s in absolute percentages. Vaak is daar best veel van bekend en dan kan je zelf een betere afweging maken.quote:
......Er zijn gevoelens en zachtere uitkomstmaten die in het niet lijken te moeten vallen om iedereen aan de goede kant van de statistiek te krijgen. Dat is te kort door de bocht.
Nog een toevoeging, dames een lichaam luistert lang niet altijd naar wat in de medische boekjes staat als wenselijk(door sommige benaderd als wetmatigheid). Dat is alleen iets anders als dat het niet doet waar het voor gemaakt is.
Ik denk dat alles valt of staat bij communicatie. Ik had een best wel medische bevalling. Maar ik was er oké mee omdat ik bij elke interventie betrokken werd. Niks gebeurde zonder mijn toestemming. Mijn eigen verloskundige was erbij en die heeft mijn grenzen ontzettend goed bewaakt. Dat maakt dat ik nu juist een bevalling thuis beter aandurf, dat mijn lichaam het kan, een levend kindje op de wereld zetten hetzij met een beetje hulp. Maar dat het ook oké is om toch naar het ziekenhuis te gaan als ik me daar fijner bij voel.
Goed punt en het zet me aan het denkenquote:
Helemaal eens @:LauriLynne . Maar wat ik lastig vind, is dat de uitkomstmaat 'levende baby en moeder' soms het enige lijkt dat telt. En dat doet wel afbreuk aan de waarde van een rustige start samen, van kick die het geeft als een baby op je buik wordt gelegd op je eigen bank in je eigen huis. Ik aarzel om dit te schrijven omdat ik weet dat er veel vrouwen meelezen die dit hadden gewild en niet kregen maar ik kreeg het de vorige keer wel en het was me zo ontzettend veel waard. En belangrijker: al die interventies om de bovenstaande uitkomstmaat te garanderen zorgen voor trauma's, schade, en consequenties voor de volgende keer. In die zin is het wel anders dan, bijvoorbeeld, een kankerbehandeling. Er zijn gevoelens en zachtere uitkomstmaten die in het niet lijken te moeten vallen om iedereen aan de goede kant van de statistiek te krijgen. Dat is te kort door de bocht.
We zullen zien hoe het gaat. Op dit moment is de bevalling nog een redelijk abstract begrip voor mij en ik heb er ook nog nooit echt over nagedacht over hoe ik het precies zou willen. Misschien moet ik dat wel doen
Toen ik met langdurig gebroken vliezen rondliep, wist ik ook wel dat ik een inleiding kon weigeren. Achteraf was dar misschien ook beter geweest. Maar ik was op dat moment als zo teleurgesteld in mijn lichaam, dat ik dacht van, haal het er nu maar uit dan.
Daarnaast was er ook niemand om rustig mee te overleggen, want de vk had me overgedragen aan het ziekenhuis. Ze heeft verder niet aangeboden om dingen met me te bespreken of uberhaupt die paar dagen gebeld hoe het met me ging.
En in het ziekenhuis waren er alleen maar verleegsters die echo’s en ctg’s deden, maar er was niemand die de tijd nam om rustig de opties met me door te nemen. Ik wist ook niet wie ik daarvoor moest aanspreken, want niemand stelde zich voor of legde iets uit. Ik heb me die paar dagen echt alleen gevoeld en ik neem het mijn vk echt kwalijk dat ze mij heeft laten ‘vallen’ toen.
Daarnaast was er ook niemand om rustig mee te overleggen, want de vk had me overgedragen aan het ziekenhuis. Ze heeft verder niet aangeboden om dingen met me te bespreken of uberhaupt die paar dagen gebeld hoe het met me ging.
En in het ziekenhuis waren er alleen maar verleegsters die echo’s en ctg’s deden, maar er was niemand die de tijd nam om rustig de opties met me door te nemen. Ik wist ook niet wie ik daarvoor moest aanspreken, want niemand stelde zich voor of legde iets uit. Ik heb me die paar dagen echt alleen gevoeld en ik neem het mijn vk echt kwalijk dat ze mij heeft laten ‘vallen’ toen.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Wat mij echt veel waard is, is een verloskundige die deze dingen onderschrijft. En daarom kan ik straks, als zij erbij is, de controle loslaten en als zij dan zegt dat er een interventie nodig is dan vertrouw ik daar gewoon op en dan voeg ik me. Dus het voelt niet als een tegenstelling: mijn wensen als moeder vs. haar belangen. Die situatie ontstaat soms, lijkt het, en dan moet je je rechten bevechten en zo. Ik heb de mazzel dat alles volgens het boekje gaat tot nu toe maar als dat verandert dan mag zij dat aangeven en dan ga ik mee. Dat is die communicatie waar Cygne het over had. Dat voorkomt trauma’s en ‘had ik maar’ achteraf.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Oh wat vervelend Saskia. Dat is precies wat ik zou willen voorkomen met het verhaal in de crosspost hierboven. De menselijke aandacht is dan verdwenen. Rot dat het zo ging!
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Oef wat naar Saskia (voelt gek om te typen want ik heet ook zo).
Hier blijft de verloskundige in principe bij je ook als je overgedragen wordt. Ik denk dat als dat anders was, ik het ook niet als zo veilig had ervaren want ik weet nog wel dat zij echt actief mijn grenzen bewaakte toen. En ook nu, tijdens mijn zwangerschap en het ziekenhuis er zo'n welles-nietes spelletje van maakte over de medicatie.
Ik denk wel dat je dat echt nodig hebt. Een verloskundige of doula of voor mijn part de buurman die voor je op kan komen tijdens de baring als je dat zelf niet meer kunt. Want het probleem is niet zozeer de medische interventies die moeten gebeuren maar het 'hop hop we doen even die elektrode en een toucher en ohja ook nog even een katheterisatie'
Als ze vragen 'We willen graag interventie xyz doen want blabla, is dat voor jou ook oké?' Dan voelt het al heel anders.
Hier blijft de verloskundige in principe bij je ook als je overgedragen wordt. Ik denk dat als dat anders was, ik het ook niet als zo veilig had ervaren want ik weet nog wel dat zij echt actief mijn grenzen bewaakte toen. En ook nu, tijdens mijn zwangerschap en het ziekenhuis er zo'n welles-nietes spelletje van maakte over de medicatie.
Ik denk wel dat je dat echt nodig hebt. Een verloskundige of doula of voor mijn part de buurman die voor je op kan komen tijdens de baring als je dat zelf niet meer kunt. Want het probleem is niet zozeer de medische interventies die moeten gebeuren maar het 'hop hop we doen even die elektrode en een toucher en ohja ook nog even een katheterisatie'
Als ze vragen 'We willen graag interventie xyz doen want blabla, is dat voor jou ook oké?' Dan voelt het al heel anders.
Ik onderschrijf Saskia haar ziekenhuiservaring helemaal. Ik heb me zo enorm alleen gevoeld daar. Voor uren achter elkaar verdween al het personeel en we hadden geen idee wat we konden verwachten. Er werd heel slecht gecommuniceerd. Ik heb uiteindelijk mijn VK opgebeld of ze alsjeblieft naar het ziekenhuis kon komen, omdat ik niet wist wat er aan de hand was en we iemand nodig hadden die op hun niveau kon praten. Die is toen twee uur bij ons geweest en gaf achteraf ook aan dat de gynaecoloog in kwestie wel heel koud en kil was. Het werd beter toen de nachtwissel kwam en de nachtzuster en VK naast me kwamen zitten en samen mijn bevalplan doornamen met me. De nachtzuster is ook heel veel bij me gebleven. Dat is mijn les voor deze keer, schijnbaar heb ik wel behoefte aan de constante aanwezigheid van een professional en dat ga ik beter communiceren.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Overigens is mijn nesteldrang niet te stoppen. Lily haar kamer is helemaal klaar nu en alle babykleertjes zijn gewassen. Ik was vergeten hoe ziek veel mini kleertjes er in een wasje gaan en dat je dan drie kwartier bezig bent met vouwen.. De hoofdslaapkamer is klaar op de cosleeper na. Ik ben het hele huis doorgesjeesd met een emmer witte muurverf om strepen, vlekken en dode muggen weg te werken, waarbij ik zo'n beetje de hele keuken heb geverfd. Overal zaten spetters. De zolder moet nog opgeruimd, die staat nog op de to do. Ook de tuin ontkomt er niet aan. Gisteren een tomatenkas in elkaar gezet voor mijn moestuin. En elke avond last van mijn bekken, want teveel gedaan.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Ik word wel nerveus van jullie verhalen
Ik heb helemaal geen eigen verloskundige. In de praktijk waar ik zit heb ik tot nu toe bij elke controle een andere gehad dus ik zou niet weten wie mij gaat begeleiden bij de bevalling.
Ik heb helemaal geen eigen verloskundige. In de praktijk waar ik zit heb ik tot nu toe bij elke controle een andere gehad dus ik zou niet weten wie mij gaat begeleiden bij de bevalling.
Dat had ik ook. Uiteindelijk heeft geen van de vk's me begeleid, aangezien ik een inleiding kreeg. Omdat ik met geen van allen een band had (kan je ook niet echt opbouwen als je elke keer iemand anders ziet) heb ik het niet gemist.quote:
Ik word wel nerveus van jullie verhalen
Ik heb helemaal geen eigen verloskundige. In de praktijk waar ik zit heb ik tot nu toe bij elke controle een andere gehad dus ik zou niet weten wie mij gaat begeleiden bij de bevalling.
Bij allebei mijn kinderen is de bevalling niet uit zichzelf op gang gekomen. Bij mijn tweede wilde ik het zo graag dat ik echt tot de 42 weken gewacht heb. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik teleurgesteld was in mijn lichaam omdat de bevallingen niet uit zichzelf kwamen. Ik ben juist trots op mezelf dat ik het vooral bij mijn jongste zo lang heb kunnen vol houden. De laatste weken vorig jaar was het een hittegolf van 30+ graden en het was behoorlijk afzien. Met 42 weken was ik er wel aardig klaar mee, dat wel. Ook icm de hitte wilde ik niet langer doorlopen. Ik heb de laatste weken ook niet eens voorweeën gehad (ook niet bij mijn oudste die ook over de 40 weken geboren werd), dus ik gok dat mijn lichaam gewoon echt niet weet hoe een bevalling gestart moet worden
Moraal van het verhaal: het loopt misschien niet zoals je zou willen en dat geeft teleurstellingen. Maar er is altijd wel iets om trots op te zijn
[ Bericht 7% gewijzigd door Sunshine1982 op 27-05-2021 09:58:00 ]
Interessant om dit allemaal te lezen.
Achteraf gezien heb ik ook een 'droombevalling' gehad. Want wat is nou precies een droombevalling? Dat hoeft toch niet perse een thuisbevalling in bad te zijn. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om thuis te bevallen.
Ik vond het juist fijn om in het ziekenhuis te bevallen en dat ik daar een paar dagen moest blijven om geobserveerd te worden, vond ik ook niet erg. Er werd goed voor me gezorgd.
Nadat mijn vliezen waren gebroken, mocht ik direct naar het ziekenhuis. Ik heb daar 18 uur gelegen, omdat de bevalling niet op gang kwam. Ik heb in een roes gelegen en heb zowat de hele dag heerlijk geslapen en uitgerust. Ik werd ook vooral met rust gelaten door de verpleegsters en vond dat prima.
Na 18 uur kwam de bevalling op gang, de echte pijn duurde hooguit een halfuur en persen hoefde ik maar 7 minuten te doen
Ik ging de bevalling blanco in. Ik had niet eens een bevalplan. Ik sprak af met mijn partner dat ik geen pijnbestrijding wilde, behalve als ik er zelf specifiek om vroeg. Dat moest hij in de gaten houden. Verder volledig blanco. Dan kan er ook niks tegenvallen.
Mijn doel was een baby op de wereld brengen en er zelf ook heelhuids vanaf komen. En dat is gelukt
Uiteraard zijn er ook een paar dingen gebeurd die ik graag anders had gewild, maar dat is dan weer een les voor de volgende keer.
Achteraf gezien heb ik ook een 'droombevalling' gehad. Want wat is nou precies een droombevalling? Dat hoeft toch niet perse een thuisbevalling in bad te zijn. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om thuis te bevallen.
Ik vond het juist fijn om in het ziekenhuis te bevallen en dat ik daar een paar dagen moest blijven om geobserveerd te worden, vond ik ook niet erg. Er werd goed voor me gezorgd.
Nadat mijn vliezen waren gebroken, mocht ik direct naar het ziekenhuis. Ik heb daar 18 uur gelegen, omdat de bevalling niet op gang kwam. Ik heb in een roes gelegen en heb zowat de hele dag heerlijk geslapen en uitgerust. Ik werd ook vooral met rust gelaten door de verpleegsters en vond dat prima.
Na 18 uur kwam de bevalling op gang, de echte pijn duurde hooguit een halfuur en persen hoefde ik maar 7 minuten te doen
Ik ging de bevalling blanco in. Ik had niet eens een bevalplan. Ik sprak af met mijn partner dat ik geen pijnbestrijding wilde, behalve als ik er zelf specifiek om vroeg. Dat moest hij in de gaten houden. Verder volledig blanco. Dan kan er ook niks tegenvallen.
Mijn doel was een baby op de wereld brengen en er zelf ook heelhuids vanaf komen. En dat is gelukt
Uiteraard zijn er ook een paar dingen gebeurd die ik graag anders had gewild, maar dat is dan weer een les voor de volgende keer.
Mooi gezegd, zo sta ik ook in het levenquote:
[..]
Moraal van het verhaal: het loopt misschien niet zoals je zou willen en dat geeft teleurstellingen. Maar er is altijd wel iets om trots op te zijn
@cava bien: dat klinkt echt perfect!
Heb ik nu niet en had ik de vorige keer ook niet, een vaste verloskundige. Toen thuis de 3 verloskundigen gezien en de stagiaire, in het ziekenhuis 4 verloskundigen en 3 gynaecologen. Kraambed thuis de waarneemster van de praktijk en stagiaire. Uiteindelijk heb ik de stagiaire nog het meest gezien en gesproken.quote:
Ik word wel nerveus van jullie verhalen
Ik heb helemaal geen eigen verloskundige. In de praktijk waar ik zit heb ik tot nu toe bij elke controle een andere gehad dus ik zou niet weten wie mij gaat begeleiden bij de bevalling.
Ik heb nu een vaste gynaecoloog
en dat is een hele fijne. Net controle gehad, m'n bloeddruk is heel netjes met medicatie. We gingen zelfs kijken of baby kon laten zien of het een jongetje of een meisje is, maar het besloot niet mee te werken
Lily, hoe groot is het team? Heb je wel het gevoel dat ze jou zien en willen leren kennen? Heb je een idee van je eigen behoeftes rondom de bevalling? Dat ik zulke sterke wensen en ideeën hierover hebt betekent natuurlijk niet dat dat voor iedereen zo geldt. Er bevallen stapels vrouwen ‘gewoon’ door het te laten gebeuren, met wie er op dat moment is, met de verloskundige of in de tweede lijn. Dat is niet automatisch het recept voor een akelige ervaring. Maar sommige mensen hebben wél behoefte aan die zekerheid of continuïteit. Ik wist vantevoren dat ik zo iemand ben en het daar dus actie op ondernomen. Als jij inschat dat je ook zo bent: doe daar wat mee. Neem een doula, praat met je zorgverleners, wat dan ook. Zo niet: ook prima toch?
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Zo sta ik er ook in. Ik zie het ook echt helemaal niet zitten om thuis te bevallen. Wil gewoon in het ziekenhuis en heb er verder nog niet echt over nagedacht. Zoals ik hierboven eerder al zei; ik laat het vooral over me heen komen en zie wel hoe en wat. Misschien dat ik later in de zwangerschap wel meer voorbereiding doe, maar het voelt voor mij nu nog te ver weg allemaal. Nu eerst gewoon genieten van deze tijdquote:
Interessant om dit allemaal te lezen.
Achteraf gezien heb ik ook een 'droombevalling' gehad. Want wat is nou precies een droombevalling? Dat hoeft toch niet perse een thuisbevalling in bad te zijn. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om thuis te bevallen.
Ik vond het juist fijn om in het ziekenhuis te bevallen en dat ik daar een paar dagen moest blijven om geobserveerd te worden, vond ik ook niet erg. Er werd goed voor me gezorgd.
Nadat mijn vliezen waren gebroken, mocht ik direct naar het ziekenhuis. Ik heb daar 18 uur gelegen, omdat de bevalling niet op gang kwam. Ik heb in een roes gelegen en heb zowat de hele dag heerlijk geslapen en uitgerust. Ik werd ook vooral met rust gelaten door de verpleegsters en vond dat prima.
Na 18 uur kwam de bevalling op gang, de echte pijn duurde hooguit een halfuur en persen hoefde ik maar 7 minuten te doen
Ik ging de bevalling blanco in. Ik had niet eens een bevalplan. Ik sprak af met mijn partner dat ik geen pijnbestrijding wilde, behalve als ik er zelf specifiek om vroeg. Dat moest hij in de gaten houden. Verder volledig blanco. Dan kan er ook niks tegenvallen.
Mijn doel was een baby op de wereld brengen en er zelf ook heelhuids vanaf komen. En dat is gelukt
Uiteraard zijn er ook een paar dingen gebeurd die ik graag anders had gewild, maar dat is dan weer een les voor de volgende keer.
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
Eens met wat Lemijn zegt! Veel bevallingsverhalen lezen helpt om je te doen realiseren dat elke bevalling anders is en alles kan gebeuren. Mooie bevallingsverhalen lezen hielp mij om de overtuiging te krijgen dat het ook een positieve ervaring kan zijn, waardoor ik met meer vertrouwen de bevalling tegemoet zag.quote:
ZarB, je zou het bevallingsverhalen-topic kunnen doorlezen, daar staan verhalen in alle soorten en maten op: OUD / Bevallingsverhalen deel 24 Misschien helpt dat om te bedenken (of voelen
Boeken die ik heel praktisch vond en geheel niet zweverig: 'Bevallen op eigen kracht' van Wendy Schouten en 'Positief over bevallen' van Milli Hill. Die laatste is van een Amerikaanse, eerste was voor mij het meest herkenbaar en bruikbaar de eerste keer.
Ja, bevallen gaat over de nuttige verplaatsing van kind in buik naar kind uit buik. Wat me de vorige keer echt heeft overvallen is hoe heftig die overgang was voor iedereen. Voor mij, de vader én het kind. En voor mij dan niet eens zozeer fysiek maar ook mentaal. Daar hoef je je niet op voor te bereiden, maar ik zou er ook niet voor weglopen
(Milli Hill is alleen Brits, dacht ik? Ik vond dat een fijn boek inderdaad).
Ik heb een 'droombevalling' gehad maar ik weet nog goed dat ik tijdens en na de bevalling me realiseerde dat je bijzonder weinig invloed uit kunt oefenen op de weeën qua snelheid en effectiviteit; het 'overkomt' je.
Wel denk ik dat het goed is je te realiseren dat er dingen zijn waar je wel enige invloed op kunt hebben: de keuze in verloskundige/ziekenhuis, technieken aanleren waarmee je je goed kunt ontspannen (alhoewel je vooraf niet kunt voorspellen wat je goed helpt - is het wel zo dat als je een breed scala aan technieken onder de knie heb je altijd wel iets kunt proberen in te zetten), fijne mensen om je heen tijdens je bevalling. En de wetenschap dat jouw stem gehoord mag worden, dat je je wensen mag uitspreken. Voor sommige mensen helpt het dan om dat vooraf op papier te zetten in de vorm van een bevalplan, anderen vertrouwen er op dat de verloskundige je wensen respecteert, en misschien blijk je in staat tijdens de bevalling uit te spreken wat je wilt (al zou ik daar vooraf niet vanuit gaan want tijdens de bevalling ben je meestal te druk met baren en gaat het communiceren wat moeizamer).
Het is belangrijk dat er aandacht is voor de stem van de barende, en dat een zwangere of bevallende vrouw gerespecteerd wordt. Maar het is jammer dat de berichten die daarbij gepaard gaan leiden tot een gevoel van falen. Een kind op de wereld zetten is iets groots en onvoorstelbaars. Soms kunnen er vanwege allerlei omstandigheden complicaties ontstaan. Júist dan is het van belang dat je je ondersteund voelt, je wensen gerespecteerd worden en je na die tijd trots kunt zijn op dat je de bevalling doorstaan hebt.
@Rebubbled: en @douche-eendje: ik denk dat bij jullie het echt een verschil is dat je weet hoe het de vorige keer is gegaan en daardoor nu al bepaalde keuzes kunt maken. Ik vind het heel knap dat jullie beide de vorige keer al zo voor jezelf op zijn gekomen. Ik wens jullie van harte dat het deze keer niet zo'n strijd wordt
Er staat met grote letters PTSD en PND in mijn dossier, ik verwacht daarom sowieso van iedereen een andere houding deze keer. Mijn VK praktijk is op de hoogte en het ziekenhuis ook vanwege de POP poli. Ik moet wel een hele erge hork treffen die daar geen rekening mee houdt. Dat geeft ook wel meer vertrouwen eigenlijk.
Lily, mijn praktijk heeft 4 VK's en wie erbij is ligt er net aan wie er dienst heeft wanneer mijn weeën starten. Ik heb ze allemaal gezien en gesproken en heb geen voorkeur voor iemand. Als het heel druk is, kan het zijn dat ze een onbekende VK van een andere praktijk vragen. Hoe dan ook is die VK er de hele tijd bij. In het ziekenhuis was dat niet zo, aangezien er dienstwissel is en meerdere patiënten. Als je behoefte hebt aan een vast persoon erbij, een bekend gezicht, waar je uiteindelijk ook bevalt, is een doula een optie.
Mijn VK praktijk is op de hoogte en het ziekenhuis ook vanwege de POP poli. Ik moet wel een hele erge hork treffen die daar geen rekening mee houdt. Dat geeft ook wel meer vertrouwen eigenlijk.Lily, mijn praktijk heeft 4 VK's en wie erbij is ligt er net aan wie er dienst heeft wanneer mijn weeën starten. Ik heb ze allemaal gezien en gesproken en heb geen voorkeur voor iemand. Als het heel druk is, kan het zijn dat ze een onbekende VK van een andere praktijk vragen. Hoe dan ook is die VK er de hele tijd bij. In het ziekenhuis was dat niet zo, aangezien er dienstwissel is en meerdere patiënten. Als je behoefte hebt aan een vast persoon erbij, een bekend gezicht, waar je uiteindelijk ook bevalt, is een doula een optie.
Disclaimer: Posts van deze user met een korrel zout nemen.
Wat verdrietig, die nare ziekenhuiservaringen. Hier ook geen vaste verloskundige in principe en de bevalling van Wolf had ik de verloskundige die ik eigenlijk het minst had gezien. Deze zwangerschap heeft ze mij vooral bij haar ingepland omdat mijn dossier gecompliceerd is en ik me daar veiliger bij voelde. Nu ga ik ook wat vaker collega's zien, zodat ik iedereen een beetje ken.
Gynaecoloog heb ik wel dezelfde nu steeds omdat zij als een van de weinigen niet in discussie gaat over de medicatie.
Gynaecoloog heb ik wel dezelfde nu steeds omdat zij als een van de weinigen niet in discussie gaat over de medicatie.
Mijn 2e bevalling van spruit heb ik ook heel naar ervaren. Werd door gestuurd door mijn VK naar het ziekenhuis wegens langdurig gebroken vliezen. Moest tabletten slikken en in die tussen tijd heeft geen enkele VK contact met mij opgenomen hoe het ervoor stond, het zijn misschien kleine dingen maar op dat moment is zo iets heel kleins heel groot. Ook de gyn in het ziekenhuis wat een koud persoon was dat. Bij mijn 1e bevalling had ik een pompje, dat wilde ik nu ook weer heel graag. Dus toen ik voelde aan mijn lichaam dat het de goede kant op ging vroeg ik erom, ging ze voelen hoeveel cm ik had en die vertelde dat ik nog niet op de 7 cm zat die wordt aanbevolen. Prima dan wacht ik nog. Ik kreeg wel 2 paracetemols. Uur later hield ik het niet meer en weer zei ze dat het nog niet zover was. Again balen, maar ik voelde aan alles dat het niet klopte. Je kent immers je lichaam. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ik echt niets mocht die zei toen dat ik het met de gyn mocht bespreken. Weer kreeg ik niets. Ik werd toen heel erg boos en verdrietig en toen ging ze het toch regelen, toen ze eindelijk ermee binnen kwamen ging ik liggen op bed en toen ik net aangesloten was mocht die al weer uit want ik had persdrang wat bleek achteraf die gyn was tegen medicatie tijdens bevallen en was ook pro handsoff. Heb mijn baby zelf aan moeten pakken terwijl ik lag te shaken van angst 
en had heel duidelijk gezegd dat ik dat NIET wilde. Ze werkte ook duidelijk tegen haar zin in dat ik zei dat ik medicatie wilde en dat ze mij moest toucheren.
wat bleek achteraf die gyn was tegen medicatie tijdens bevallen en was ook pro handsoff. Heb mijn baby zelf aan moeten pakken terwijl ik lag te shaken van angst en had heel duidelijk gezegd dat ik dat NIET wilde. Ze werkte ook duidelijk tegen haar zin in dat ik zei dat ik medicatie wilde en dat ze mij moest toucheren.
Dat hoop ik ook en dat is nu ook al duidelijk voor mijn zorgverleners. Er is ook ruimte daarvoor tijdens afspraken, wat ik heel fijn vind.quote:
@:Rebubbled: en @:Douche-eendje: ik denk dat bij jullie het echt een verschil is dat je weet hoe het de vorige keer is gegaan en daardoor nu al bepaalde keuzes kunt maken. Ik vind het heel knap dat jullie beide de vorige keer al zo voor jezelf op zijn gekomen. Ik wens jullie van harte dat het deze keer niet zo'n strijd wordt
Het scheelt voor mij dat ik weet dat ik behoefte heb aan duidelijkheid en er veel mogelijk&bespreekbaar is, maar ik voor mijzelf de kaders moet stellen. Zo dacht de gynaecoloog heel fijn mee in mijn wens voor gedeelde zorg, maar bleek de communicatie tussen praktijk en ziekenhuis niet heel fijn wat juist bij mij voor onrust en onduidelijkheid zorgt. Net zoals de gynaecoloog als hoofdbehandelaar, dat is ook top. Ik heb de afspraken om en om bij klinisch vk / gynaecoloog, als mijn bloeddruk zo netjes blijft mag ik ook vaker bij de vk maar dat hoeft voor mij niet. Mocht er bijvoorbeeld een inleiding noodzakelijk blijken in de loop van de zwangerschap, zal deze ook gedaan worden tijdens de dienst van mijn gyn.
Ik heb weleens gelezen dat het niet echt uitmaakt waar je bevalt, als je er maar goed bij voelt (tenminste, medische indicaties enzo daarbuiten gelaten 
).
Ik zag het ziekenhuis echt niet zitten, ik wilde graag thuis. Omdat je in het ziekenhuis te gast bent en je maar hebt te houden aan hun regels en protocollen, want zij hebben toch een verantwoordelijkheid dat moeder en kind er goed vanaf komen. Thuis kun je meer zelf bepalen wat je doet en laat.
Toen ik begon met persen belde de kraamzorg aan (middernacht) en die moest van mij 2 uur op de gang wachten. Ik vermoed dat ze daar in het ziekenhuis geen boodschap aan hebben.
Na de bevalling moesten we alsnog naar het ziekenhuis, 1,5 dag geweest, zeker 20 verschillende mensen gezien, komen gewoon je kamer in. Vond ik vreselijk.
Lig je eindelijk te slapen, komt er weer iemand. En geen idee wie of waarvoor. Op een gegeven moment kwam iemand vertellen dat ik ontslagen was, ik wist niet eens dat ik was opgenomen
Laatst heb ik de correspondentie van het zkh naar de huisarts opgevraagd, nu weet ik eindelijk waarom we eigenlijk daar waren en hoe en wat.
Het heeft niet mijn voorkeur
).Ik zag het ziekenhuis echt niet zitten, ik wilde graag thuis. Omdat je in het ziekenhuis te gast bent en je maar hebt te houden aan hun regels en protocollen, want zij hebben toch een verantwoordelijkheid dat moeder en kind er goed vanaf komen. Thuis kun je meer zelf bepalen wat je doet en laat.
Toen ik begon met persen belde de kraamzorg aan (middernacht) en die moest van mij 2 uur op de gang wachten. Ik vermoed dat ze daar in het ziekenhuis geen boodschap aan hebben.
Na de bevalling moesten we alsnog naar het ziekenhuis, 1,5 dag geweest, zeker 20 verschillende mensen gezien, komen gewoon je kamer in. Vond ik vreselijk.
Lig je eindelijk te slapen, komt er weer iemand. En geen idee wie of waarvoor. Op een gegeven moment kwam iemand vertellen dat ik ontslagen was, ik wist niet eens dat ik was opgenomen
Laatst heb ik de correspondentie van het zkh naar de huisarts opgevraagd, nu weet ik eindelijk waarom we eigenlijk daar waren en hoe en wat.
Het heeft niet mijn voorkeur
Maar ook in het ziekenhuis zijn dingen bespreekbaar. Zoals mijn collega wel eens grapt zijn protocollen voor mensen die niet hebben opgelet op schoolquote:
Ik heb weleens gelezen dat het niet echt uitmaakt waar je bevalt, als je er maar goed bij voelt (tenminste, medische indicaties enzo daarbuiten gelaten
Ik zag het ziekenhuis echt niet zitten, ik wilde graag thuis. Omdat je in het ziekenhuis te gast bent en je maar hebt te houden aan hun regels en protocollen, want zij hebben toch een verantwoordelijkheid dat moeder en kind er goed vanaf komen. Thuis kun je meer zelf bepalen wat je doet en laat.
Toen ik begon met persen belde de kraamzorg aan (middernacht) en die moest van mij 2 uur op de gang wachten. Ik vermoed dat ze daar in het ziekenhuis geen boodschap aan hebben.
Na de bevalling moesten we alsnog naar het ziekenhuis, 1,5 dag geweest, zeker 20 verschillende mensen gezien, komen gewoon je kamer in. Vond ik vreselijk.
Lig je eindelijk te slapen, komt er weer iemand. En geen idee wie of waarvoor. Op een gegeven moment kwam iemand vertellen dat ik ontslagen was, ik wist niet eens dat ik was opgenomen
Laatst heb ik de correspondentie van het zkh naar de huisarts opgevraagd, nu weet ik eindelijk waarom we eigenlijk daar waren en hoe en wat.
Het heeft niet mijn voorkeur
. Maar zo heb ik tijdens mijn bevalling bijvoorbeeld af kunnen wijken van het standaard oxytocine toedienen nadat vliezen gebroken zijn, daar hebben we 2 uur mee gewacht. Ook het hoger zetten heb ik meermaals geweigerd en is uiteindelijk maar 3x gedaan.
Ik ben ook iemand die geen vertrouwen had of heeft in m’n lijf door bepaalde ervaringen. Dus ik vertrouwde op de wetenschap en professionals. Mede dankzij hen overlijden er minder moeders en baby’s bij de bevalling want door de jaren heen is t lichaam van de vrouw ook veranderd en als je puur alleen de natuur z’n gang laat gaan zouden er ook meer moeders en baby’s sterven denk ik. Dus alleen vertrouwen op je lijf is denk ik vooral een sterke mentale instelling en lijkt me fijn als je daar zo in kan staan. Ik vind die verhalen ook altijd mooi maar zal dat zelf nooit kunnen en dat is ook prima. Ieder z’n ding.
Ik heb niks gedaan aan voorbereiding behalve wat moest zoals de vluchtkoffer enz en vond het wel lekker er blanco in te gaan terwijl ik normaal best een controlfreak kan zijn. De dingen die ik niet wilde (inleiding, knip, ding op z’n hoofd, pomp, baby meteen weg) gebeurde allemaal wel en met een reden. Ik denk dan als zij het goed kunnen uitleggen dan is t prima wat mij betreft. M’n punt is eigenlijk dat iedereen t lekker zelf moet weten wat wel of niet werkt maar dat we blij mogen zijn dat we in Nederland bevallen waar ze een hoop kunnen
Ik heb niks gedaan aan voorbereiding behalve wat moest zoals de vluchtkoffer enz en vond het wel lekker er blanco in te gaan terwijl ik normaal best een controlfreak kan zijn. De dingen die ik niet wilde (inleiding, knip, ding op z’n hoofd, pomp, baby meteen weg) gebeurde allemaal wel en met een reden. Ik denk dan als zij het goed kunnen uitleggen dan is t prima wat mij betreft. M’n punt is eigenlijk dat iedereen t lekker zelf moet weten wat wel of niet werkt maar dat we blij mogen zijn dat we in Nederland bevallen waar ze een hoop kunnen
Ze zijn met 9 verloskundigen geloof ik. Ze zijn wel allemaal heel vriendelijk, dus het zijn prettige gesprekken. Maar ik heb nog niet heel ver “vooruit” met ze gesproken. Niet over de bevalling gehad of iets dergelijks.quote:
Lily, hoe groot is het team? Heb je wel het gevoel dat ze jou zien en willen leren kennen? Heb je een idee van je eigen behoeftes rondom de bevalling? Dat ik zulke sterke wensen en ideeën hierover hebt betekent natuurlijk niet dat dat voor iedereen zo geldt. Er bevallen stapels vrouwen ‘gewoon’ door het te laten gebeuren, met wie er op dat moment is, met de verloskundige of in de tweede lijn. Dat is niet automatisch het recept voor een akelige ervaring. Maar sommige mensen hebben wél behoefte aan die zekerheid of continuïteit. Ik wist vantevoren dat ik zo iemand ben en het daar dus actie op ondernomen. Als jij inschat dat je ook zo bent: doe daar wat mee. Neem een doula, praat met je zorgverleners, wat dan ook. Zo niet: ook prima toch?
Ik heb maar 1 wens en dat is in het ziekenhuis bevallen. Voor de rest laat ik het voor nu over me heen komen. Maar misschien verandert dat nog.
Wij hebben trouwens de 20 weken echo gehad en alles was goed! Wat een opluchting en wat ben ik nu gelukkig. Nul op- of aanmerkingen
Fijn dat je een goede 20 weken echo hebt gehad!quote:
[..]
Ze zijn met 9 verloskundigen geloof ik. Ze zijn wel allemaal heel vriendelijk, dus het zijn prettige gesprekken. Maar ik heb nog niet heel ver “vooruit” met ze gesproken. Niet over de bevalling gehad of iets dergelijks.
Ik heb maar 1 wens en dat is in het ziekenhuis bevallen. Voor de rest laat ik het voor nu over me heen komen. Maar misschien verandert dat nog.
Wij hebben trouwens de 20 weken echo gehad en alles was goed! Wat een opluchting en wat ben ik nu gelukkig. Nul op- of aanmerkingen
What you forget, you are gonna repeat.
|| justdiggit.org ||
|| justdiggit.org ||
