Het minst leuke aan je kinderen #2

En dan liggen ze eindelijk in bed na dat ritueel van 2 uur, en wat doet je man? Die zet altijd meteen de tv aan #nooitmeerstilte

Ik geniet tegenwoordig oprecht van het vroege borstvoedingsmomentje rond half 6 waarbij ik buiten alle vogeltjes hoor fluiten dus die kroegfunctie voor de baby brengt gelukkig ook nog iets positiefs met zich mee

quote:

Op zaterdag 15 mei 2021 05:48 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Dat slapen gaat hier gelukkig prima, maar ergens je kind mee naartoe meenemen och och och Die van mij is sowieso een huismus en zoiets als boodschappen doen bij ons om de hoek kost al redelijk wat energie om haar mee te krijgen. Gisteren had ik er even geen zin in en heb ik haar een pakje Pokémon kaarten beloofd

Als we dan kinderen apart v elkaar meenemen, kunnen we prima winkelen. Dat vinden ze zelfs wel leuk. Maar owee als ze samen mee gaan of moeten. Pff whaha De oudste is nu ook met man mee naar de bouwmarkt en de Ikea. Dat vind ie leuk, papa tijd.

“Omkopen” doet iedereen toch wel eens vooral als je moe bent

Maar toen ze kleiner waren, nam ik ze gewoon mee. Hup in de buggy. Nu altijd wel eerst een nee want, ja maar.. eerst nog even dit.. etc etc.

Voor mezelf merk ik gewoon dat het me nu veel meer moeite kost om rustig te blijven.

[ Bericht 19% gewijzigd door gestreeptestoel op 15-05-2021 14:39:54 ]

quote:

Op zaterdag 15 mei 2021 13:01 schreef Jagärtrut het volgende:

[..]

Dit is voor mij ook de grootste ergernis. De constante stroom aan geluid en lawaai die mijn kinderen produceren. Het is gewoon nooit stil in huis. Ik merk inderdaad dat het zoveel prikkels zijn die voor een overload bij mij kunnen zorgen.

Mijn zoon praat ook standaard hard. Dus als hij je om (of voor) 7 uur wakker maakt, krijg je gelijk vanuit je diepe slaap een soort misthoorn die vragen stelt en vrij snel klaagt van: “Ik heb zooooo’n honger”!
Met andere woorden: laten we ontbijten.

God ja, die geluiden!
De mond van mijn dochter van 9 staat nooit stil. Vanaf het moment dat haar wekker gaat tot het moment dat ze in slaap valt komt er continu geluid uit: loze geluidjes (klakken met haar tong, smakken met haar lippen, random gejoel etc), zingen (en dan het liefst slechts 1 zin uit een liedje steeds herhalend, of -nog irritanter - niet bestaande woorden op een zelfbedacht a-tonaal of repetitief melodietje) of alles wat ze doet, ziet, hoort of denkt voorzien van een (liefst gefluisterde) verbale beschrijving, alsof je de audio commentary van een film aan hebt staan.

Bloednerveus word ik er van.

Gelukkig heeft ze nu steeds vaker door waarom ik soms kribbig reageer en gaat dan al uit zichzelf naar haar kamer of buiten om "de geluidsdiarree uit haar systeem te krijgen (haar woorden).
Of ze gaat doodleuk mijn noise canceling koptelefoon van mijn kantoor pakken, geeft hem aan mij en zegt met een strak en bloedserieus gezicht "ga maar lekker muziek luisteren mamma, want anders word je weer zenuwachtig van me".

Oh ja, dan dat ge”MAMAAA” de hele dag.

En Kevin die mij altijd wil helpen “koken” wat betekent dat ie continue in de weg staat en ik de hele tijd bezig ben met gevaarlijke situaties herkennen en er op anticiperen. En oh wee als ik hem weg stuur. Uiteindelijk resulteert het in een zeiknatte keuken omdat ie gaat “afwassen”. Maar daar kan hij zich minder mee bezeren dan met scherpe messen of hete pannen.

Schijt in de broek.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 15:56 schreef SummerBreeze het volgende:
Gelukkig heeft ze nu steeds vaker door waarom ik soms kribbig reageer en gaat dan al uit zichzelf naar haar kamer of buiten om "de geluidsdiarree uit haar systeem te krijgen (haar woorden).
Of ze gaat doodleuk mijn noise canceling koptelefoon van mijn kantoor pakken, geeft hem aan mij en zegt met een strak en bloedserieus gezicht "ga maar lekker muziek luisteren mamma, want anders word je weer zenuwachtig van me".

Leuk topic!

Ik lees veel herkenbare dingen, maar denk dat ik toch wel makkelijke kinderen heb. Ze sliepen al snel door, geen huilbaby's, ontwikkelen zich goed, nooit baldadig gedrag of driftbuien.

Het minst leuke vind ik dat ik ze de helft van de tijd moet missen (maar dat ligt niet aan hen).
In gedrag het zeuren: "ik verveel me!" "Ik weet niet wat ik kan doe-hoen!" "Mag ik chocola?" (voor de 8e keer binnen een uur)

Nou, ik vond het ergste bij de oudste dat ze gewoon drie jaar lang geen nacht doorsliep. Daar gingen we echt aan kapot. Ze is nu 11 en we zijn nog steeds aan het bijkomen van die tijd.

Verder vind ik het eigenlijk we leuk en gezellig, alle leeftijden hebben hun charme. Het vervelendste nu vind ik de ongelofelijke tyfuszooi die ze overal achterlaten. Echt binnen twee minuten is een opgeruimd huis een bende, en nog smerig ook.

Wat het grootste nadeel is, is dat je nooit meer echt helemaal vrij bent. Altijd wel een was, boodschappen, stofzuig, etc. De jongste is nu 8, ons doel is om ze beiden snel zelfstandig te krijgen zodat we weer wat vrijheid terug krijgen. Dat is trouwens iets wat we vee minder zwaar vonden in het begin. Dat is echt iets dat pas ging tellen met de jaren.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 16:13 schreef Adrian4 het volgende:
Oh ja, dan dat ge”MAMAAA” de hele dag.

En Kevin die mij altijd wil helpen “koken” wat betekent dat ie continue in de weg staat en ik de hele tijd bezig ben met gevaarlijke situaties herkennen en er op anticiperen. En oh wee als ik hem weg stuur. Uiteindelijk resulteert het in een zeiknatte keuken omdat ie gaat “afwassen”. Maar daar kan hij zich minder mee bezeren dan met scherpe messen of hete pannen.

Wat grappig, juist dat helpen vond ik altijd leuk en super lief. De zooi nam ik voor lief en dat gingen we dan ook gewoon samen weer opruimen. En gezellig. En dat doen we nog steeds. Samen koken, boodschappen, andere klusjes. Voor beide dochters is dat regelmatig quality time met papa.

Wat dat betreft vind ik alles laten vallen ‘want tablet tijd’ vee vervelender.

Blijft toch een fijn topic om te lezen.

Ik heb even terug gelezen wat ik geschreven had. Twee jaar geleden waren de irritatie puntjes dat ze zich kon gedragen als een peuter of als puber (met 6 jaar).
Het wel of niet uitslapen en het niet tegen haar verlies kunnen.

Dat laatste kan ze nog steeds niet tegen.
Uitslapen is ook nog wisselend.
En nieuw puntje is dat ze regelmatig je compleet negeert als je iets vraagt.

quote:

Op maandag 17 mei 2021 16:13 schreef Adrian4 het volgende:
Oh ja, dan dat ge”MAMAAA” de hele dag.

En Kevin die mij altijd wil helpen “koken” wat betekent dat ie continue in de weg staat en ik de hele tijd bezig ben met gevaarlijke situaties herkennen en er op anticiperen. En oh wee als ik hem weg stuur. Uiteindelijk resulteert het in een zeiknatte keuken omdat ie gaat “afwassen”. Maar daar kan hij zich minder mee bezeren dan met scherpe messen of hete pannen.

Als ik een cent zou krijgen voor elke keer dat mijn kinderen 'mama' riepen zou ik de rijkste vrouw ter wereld zijn

quote:

Op dinsdag 18 mei 2021 12:38 schreef Grublit het volgende:
Leuk topic!

Ik lees veel herkenbare dingen, maar denk dat ik toch wel makkelijke kinderen heb. Ze sliepen al snel door, geen huilbaby's, ontwikkelen zich goed, nooit baldadig gedrag of driftbuien.

Het minst leuke vind ik dat ik ze de helft van de tijd moet missen (maar dat ligt niet aan hen).
In gedrag het zeuren: "ik verveel me!" "Ik weet niet wat ik kan doe-hoen!" "Mag ik chocola?" (voor de 8e keer binnen een uur)

Ja, dat ik verveel me Ik moet zeggen dat het sinds een jaartje beter gaat. Voor die tijd kon mijn dochter zichzelf niet goed vermaken. Nu is het nog steeds wel met enige regelmaat gezucht en gesteun dat ze zich verveelt. Ze is nog erg van het rollenspel, dus ze vraagt nog regelmatig of zij hondje mag zijn en ik baasje. Daar pas ik dus voor. Maar we spelen wel af en toe dat we dierenartsen zijn en dat we haar knuffels moeten onderzoeken. Zoek ik op google röntgenfoto's op van breuken e.d. op om het wat echter te maken Gelukkig heeft ze die speelsheid nog Ze worden veel te snel groot!

Oh wat een heerlijk topic

De neuroot in mij kan vooral slecht tegen de viezigheid die kinderen met zich meebrengen, vanmorgen veegde ze nog even snel haar snotneus aan me af Dat gaat nog steeds niet wennen nog na 3,5 jaar

De driftbuien, vooral in het openbaar, waardoor het zweet je soms uitbreekt. Mijn dochter kan behoorlijk hard krijsen Heb gelukkig nog nooit meegemaakt dat iemand zich er mee ging bemoeien, want ik gok dat ik dan in staat tot moord zou zijn.

quote:

Op zaterdag 29 mei 2021 09:53 schreef rena het volgende:
Oh wat een heerlijk topic

De neuroot in mij kan vooral slecht tegen de viezigheid die kinderen met zich meebrengen, vanmorgen veegde ze nog even snel haar snotneus aan me af Dat gaat nog steeds niet wennen nog na 3,5 jaar

De driftbuien, vooral in het openbaar, waardoor het zweet je soms uitbreekt. Mijn dochter kan behoorlijk hard krijsen Heb gelukkig nog nooit meegemaakt dat iemand zich er mee ging bemoeien, want ik gok dat ik dan in staat tot moord zou zijn.

Die driftbuien heb ik nooit veel om gegeven. Was vrij makkelijk in gewoon rustig oppakken en herbergend neerzetten waar anderen er geen last van hadden. Of er een grapje over maken zonder weg te halen.

Maar die viezigheid... Alhoewel dat lang achter me ligt herinneren ik me nog de zieke peuter die aan me vast hing, de kots die over mijn schouder heen liep. Ik die daar misselijk van werd, maar niets eraan kon doen omdat het arme kind er ook niets aan kon doen.
Die snottebel, dat kwijl, dat je gewoon naar je toe ziet komen. Je denkt neeeeeee, maar het gebeurd toch.
Daar ligt dat prulletje, zo heerlijk te slapen in je armen. Een bel komt uit de neus, knapt en veranderd in een snot sliert die in een soort slow motion op je af komt.

Het geschreeuw als hij niet in de buggy wilt. Maar ook niet wilt lopen. Schreeuwen, op de grond liggen ,alles gooit de toneelspeler uit de kast. En dan daarna nog het eeuwige optillen van een 15kg tierende peuter omdat meneer niet meer op zijn stepje wilt.

Babyfoon. Onruststookmachines zijn dat.

Ik was eens aan het bedenken of mijn ideeën hierover inmiddels al veranderd waren maar nee, niet echt. momenteel scoren de volgende hoog:
- de oudste(7): is een ongefilterde kloon van mij aan het worden. Ik hoef maar een wenkbrauw horizontaal op mijn gezicht te hebben of ze staat al te huilen, piepen en sorry te roepen omdat ze bang is dat ZIJ iets verkeerd doet. En ik ben écht geen enorm monster op eieren lopen.

- de middelste (5) heeft nul geduld en begint meteen boos te krijsen als ik niet METEENNNN op al zijn commando's in ga. Tettert door elk gesprek heen. Maakt alles kapot en liegt er over.

- de jongste (1) wil alleen maar op mijn arm, de hele dag. Neerzetten = hysterisch krijsen en zich aan mijn broek vastklampen of omhoog klimmen. Als hij wakker is krijg ik NIETS gedaan

Needless to say, de middelste scoort torenhoog op de kutzakradar nu.

Oudste: valt heel moeilijk in slaap 's avonds. Ze gaat al vrij laat naar bed (half negen), maar het komt geregeld voor dat ze nog uit bed komt en eer ze eindelijk eens besluit te slapen kan het makkelijk tegen half 10 aan lopen. Metime is daarom op avonden vrij summier Ze oogt overdag nooit moe en ze doet het op school prima, dus ik gok dat ze weinig slaap nodig heeft?

Jongste: al tijden keidriftig. Als hij zijn zin niet krijgt is het krijsen en ook echt op de grond liggen blèren. Ook dingen wegsmijten.

Kinderen

quote:

Op vrijdag 14 mei 2021 19:02 schreef Stendhal het volgende:
Gevoelige vraag maar zijn er onder jullie ook mensen die, als ze eerlijk zijn, zeggen: nou als ik de klok terug kon draaien dan was ik er liever niet aan begonnen?
Of zijn de voordelen per saldo toch veel groter dan de nadelen en is er geen spijt?

Ik bedoel, er rust wel een taboe op om zoiets te zeggen maar je hoort toch wel eens dat men achteraf toch twijfelt…

Nul spijt. Zou het elke keer opnieuw kiezen. Ik denk alleen met weemoed terug aan m’n vrijheid

Ik kan verder even geen ergernissen bedenken. Baby is 7 maanden en doet niets waar ik me aan erger. Behalve misschien dat hij niet alleen in zijn kamer wil slapen

quote:

Op dinsdag 10 mei 2022 22:02 schreef _Lily_ het volgende:

[..]


Ik kan verder even geen ergernissen bedenken.

#wachtmaar

Een baby die slecht alleen kan zijn, lees: praktisch nooit. Nu komt ze ook in de fase dat ik haar continu in de gaten moet houden door al het gerol en getijger, maar toch.

Oh ja, en ik word nu al hard uitgelachen als ik steeds 'nee' zeg als m'n dochter ergens aan zit waar het niet mag. Dat wordt nog wat straks.