En ik moet even van me af schrijven, doe ik niet vaak maar ik vind dit wel een mooi moment, aangezien de pandemie waarschijnlijk voor het ergste deel achter ons ligt kunnen we wel zeggen.
Goddamn wat een bizarre anderhalf jaar is het geweest he? Bedoel, iedereen heeft het weer anders en op zijn eigen manier meegemaakt natuurlijk. Er zijn genoeg mensen die voor hun werk niet kunnen thuiswerken (mijn vrouw being one of them) dus voor hen is het ''gewone'' leven een stuk meer door gegaan, in ieder geval op werkvlak.
Voor mij persoonlijk kwam de omslag vorig jaar in maart eigenlijk radicaal. De hele afdeling ICT (waar ik onder val) gaat per direct thuiswerken. En je raadt het al, daar is tot op de dag van vandaag geen verandering in gekomen.
Zag ik het aankomen? Niet echt eigenlijk nee. Op de hogeschool waar ik werk zag je in de weken vóór de lockdown wel de ''angst'' voor het virus opkomen. Overal hingen opeens bordjes waarop gewaarschuwd werd voor hygiene. Was je handen, zoveel mogelijk! Opeens was ik bijvoorbeeld ''bewust'' als ik de deurklink naar mijn gedeelde kantoor opende, dat iedereen die deurklink aanraakte. En dat dat wel eens een virus-spot zou kunnen zijn!

Opeens voelde ik een lichte smetvrees in me opkomen weet ik nog. Ik deed in de week voor de lockdown vaak mijn mouw om mijn hand heen als ik de deur opende (ja, echt

)
Iets waar ik normaal nooit bij stil stond. Natuurlijk waste ik al braaf mijn handjes na een toiletbezoek, maar verder ben ik nou niet de meest smetvrees-achtige persoon. Ik ben opgegroeid in een oud stoffig huis met honden en katten om mij heen. Ik heb genoeg bacterien over mij heen gekregen in mijn jeugd denk ik en ik ben nooit ernstig ziek geweest -klopt het af-.

Met de covid pandemie dacht ik dus ook, eind februari / begin maart vorig jaar, nog nét voor de lockdown, dat het wel met een sisser zou aflopen. Tot het moment dat letterlijk aan het eind van de werkdag onze manager de kamer kwam ingelopen (hij ging dus echt alle afdelingen af weet ik nog, om de mededeling te doen) om met een serieuze blik te zeggen dat
per direct iedereen verplicht thuis ging werken vanaf de eerstvolgende werkdag.
Ik weet nog dat er vrij typisch 'Hollands' op gereageerd werd in de kamer, een beetje lacherig, een beetje de schouders ophalend van "oke, nou dan gaan we dat maar doen hé".
Sja. De rest is inmiddels geschiedenis. Anderhalf jaar later en ik ben in die tijd misschien twee a drie keer terug op kantoor geweest om wat op te halen of wat te regelen. Crazy.
En het virus? Ook dat blijft gewoon een vage onzichtbare schim voor mij deze hele pandemie. Ja ik heb genoeg verhalen gehoord en gelezen. Maar als ik kijk naar mijn
persoonlijke situatie? Ik ben niet ziek geweest/geworden. Mijn vrouw, ondanks dat ze op een BSO werkt en dus al die tijd vrij veel risico heeft gelopen op die manier, is niet ziek geworden. Mijn ouders? Nope. Mensen in mijn familie? Nope. Meest dichtbij is nog twee vrienden van me (stelletje) die het gehad hebben en zonder complicaties hersteld zijn. Ohja en de zus van mijn vrouw, waar ze weinig contact mee heeft, die is enkele maanden terug ook positief getest geweest. Van wat ik begrepen heb is die ook zonder problemen hersteld.
Ik zit dus al anderhalf jaar thuis te werken voor een soort onzichtbare vijand waar ik me nog steeds bar weinig écht bij kan voorstellen. Compleet bizar eigenlijk als je er rationeel bij gaat stil staan.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij en dankbaar dat ik er op deze manier doorheen ben gekomen - mits ik niet alsnog nu in het laatste staartje het krijg haha, dat zou wel heel stupide zijn

-
Maar het maakt wel dat het voor mij in ieder geval heel abstract is allemaal, deze hele pandemie. Weet oprecht gewoon niet goed hoe ik er op moet terug kijken. Het heeft mij net als een ander geraakt, maar ik weet niet goed te omschrijven "hoe". Tot nu toe in ieder geval (godzijdank) niet op een financieel of fysiek vlak.
Mentaal heeft het vast wel wat met me gedaan, maar ook daar weet ik niet goed hoe/wat precies. Misschien komt die klap pas later ofzo? Of helemaal niet? Geen idee. Dat is sowieso voor mij een beetje de strekking van deze anderhalf jaar.
Basically kijk ik er op terug en zit ik vooral een beetje zo van:
![SkH6.gif]()
I guess it happened. Maar geen idee verder wat ik er mee moet.
Sorry voor het lange verhaal. Ik heb zo om 10:30 een meeting en ik had even zin om van me af te schrijven voordat ik aansluit bij de 1235356e Teams meeting.