Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

Frits van Turenhout draait zich om in z'n graf. NEC-NAC: 'NUL-NUL' op zondagmiddag half vijf, is definitief verledentijd. Er is geen vastigheid meer en je weet niet meer waar je aan toe bent bij Langs de Lijn en Studio Sport.



Zaterdag 25 november 2023, 18:15 Excelsior-Feijenoord 2-4. Ajax-Vitesse begint om negen uur. Mits er geen lege aansteker of half leeg plastic bierglas wordt gegooid door een puber van 15, die gelukkig snel in de kraag wordt gegrepen en een jarenlang stadionverbod krijgt.

Het schorem, de doerakken en belhamels moet eens een goed lesje worden geleerd. Het loopt de spuigaten uit. De sintelbanen worden grondig gemist in de Vliert, Galgenwaard en Goffert. Zelfs op de tribune van het doorgaans gemoedelijke FC Den Bosch, werden ontoelaatbare termen als domme scheidsrechter, kutKNVB, hé jij, kale, hiha hondenlul en je moeder is een sekswerkster gebezigd.

Frits zou als verslaggever allang zijn gaan staken. Die had ze nog allemaal op een rijtje. Gewoon alle 13 goed en Albert West namens Den Bosch op 1. Ajax in het linker rijtje en vader Abraham door een waterkraan. Met het lek van PEC boven.

Tijdje geleden alweer dat jullie een recensie van jullie favoriete culinaire recensent mochten lezen. Komt, ik zit een beetje in de lappenmand, fruitmand is toepasselijker. Van uit eten gaan komt dan weinig. Maar niet getreurd, ik heb nog een paar onafgemaakte stukjes liggen, beetje aanpassen aan de actualiteit, en gaan met die geit.



Paar jaar geleden een ongeëvenaarde avond. Het mooie Chinees-Indische restaurant Quo Ching. Het is er zo groot dat ik geen risico hoefde te nemen door niet vooraf te reserveren. Ik heb er al vaak m'n zondagse loempiaatje gehaald. Eerste keer dat ik er ging eten. De buitenkant is veel glas. Had dus al kunnen zien dat het er weer blinkend schoon was. Bij binnenkomst een tweede glazen deur. Het verbaasde me niet dat het echode toen ik de lieve gastvrouw begroette. Ik vroeg aan haar 'kent u de koning van Wezel ?' Ze keek me glazig aan. Ik blijf het jammer vinden dat heel Nederland aan het verglazen is, dat heet moderne architectuur. Ik vind het gladde, doorzichtige fantasieloosheid.

Mooie plastic bloemen, in een hoog Chinees glas. Peper-en zout stel, in een traditioneel houtenhoudertje. Kolkende, geruisloze waterval aan de muur. De muziek kwam zachtjes, samen met het gedimde licht, de ruimte binnen. Ik mis nog steeds de grote glazen asbak. Kon je je slechte, mislukte grappen in uitdrukken, die gingen dan de mist in en in rook op. Zoals de uitdrukking luidt.

Het was lekker rustig qua in-en uitlopende afhaal-Chinezen. Vind ik wel zo prettig. In andere Chinese restaurants is het soms zo vol dat je je op een Chinees marktplein waant, waar ze massaal de hond in de pot aan het zoeken zijn en Corona vinden. Afijn, bestelling geplaatst.

Ditmaal de traditionele oud Hollandsche/Chinese maaltijd, Babi Pangang, vooraf een tomatensoepje, als amuses kleine loempiaatjes en kleine porties garnalen. Ik ken de gastvrouw al langere tijd, vond dat het tijd werd voor m'n traditionele complimentje. Ik zei dat ze er weer mooi uit zag, en ik me er erg op m'n gemak voelde. Ook zij moest blozen. Dat was zo leuk en lief om te zien. Chinezen worden dan oranje zoals jullie inmiddels weten.

De soep werd al snel geserveerd, sneller dan Michael Chang ooit onderhands serveerde tegen Iwan Lendl. Dat was erg onsportief destijds. Daarom had ik nu de neiging om bovenhands te applaudisseren. Kon mezelf nog net inhouden. Maar stond niet garant voor de volgende eventuele neiging. Zo mooi was deze overwinning van de soep met ballen. Nog net geen tennisballen. Maar de eerste ballotage was geslaagd. Loempiaatje voor ik de aanval zou inzetten op de hoofdmaaltijd. Knisperig, vol groente, en lekkere taugé, hier was niks mis mee. Tevreden wachtte ik op wat komen zou.

'Of het had gesmaakt' 'Is de Paus Katholiek? En fietst-ie een rondje Bommel op munne tong.' Eerst een slok Cola uit het grote glas. De Babi Pangang stond dampend voor me te wachten, bijna smachtend om verorberd te worden. Als een fijnbesnaard tennisracket ging ik gespannen op weg naar m'n zoveelste culinaire avontuur. Eerst de witte rijst op het bord, rijst idd geen nasi. Daar zitten te veel ingrediënten in die afbreuk doen aan de Babi Pangang. Ik had zin om een flauwe grap te maken over Nazi Göreng, maar er staan geen glazen asbakken meer, gelukkig maar eigenlijk. Het was heerlijk. Ik had me al ingelezen op internet, andere gasten hadden deze Babi Pangang zelfs een tien gegeven. Ik sta bekend als uiterst kritisch, dus bij mij werd het hoofdgerecht een negen.

Ondertussen nam ik af en toe een loempiaatje of een garnaaltje. Beetje afwisseling, soort gemengd dubbel. Soms hoopte ik dat het garnaaltje de rugslag zwom op m'n tong, zodat ik er nog een keer van kon genieten. Jeetje mina, wat was dat lekker. Als ik Miena zou hebben geheten was ik door het dolle heen geweest. Ik was echt in de zevende gehemelte. Ongekend. Wat een fijnproeverij. Groots voor zo'n klein stadje. Nogmaals vroeg ze of het had gesmaakt. Ik kon bijna geen woord meer uitbrengen. En stamelde iets van onvergetelijk, uniek en uitzonderlijk.

Dit was een match made in heaven. Ik was in de wolken en zou nog dagenlang blijven zweven. Game, Set, and Match Quo Ching. Gefeliciteerd, groot-groots restaurant. Van harte lieve gastvrouw. Wat heb ik genoten. Dit wordt geen wisselbokaal. Deze prijs hoort definitief bij dit restaurant. De fictieve glazen beker overhandigde ik haar, tijdens het afrekenen, met m'n gedachten en fantasie. Dat-ie maar een mooi plekje krijgt in de glazen prijzenkast, zodat ie tot in lengte van dagen is te zien.

Niet minder dan een negen en een half.

Herman Tong Ching.

ik ging vanmiddag een blokje om
een blokje om in Bommel
de onbekommerde tijd uit het verleden
het heden die zijn sporen liet

steeds meer verdwenen, steeds meer verledentijd
toen ik Wino zag staan, alleen in zijn zaak
bedacht ik me geen moment
hij was goed gemutst en vastberaden

het talent van zijn vader, tevens en ook een prima vent
zijn tent wordt opgedoekt
de laatste reis eerdaags geboekt
een reis naar het heden

binnenkort is er geen Blokker meer
daarom bij deze.......
bedankt Wino, bedankt Bob
straks is de laatste klant, zoals altijd tevreden

Herman

Tien jaar geleden is deze ouwe snoepert gestopt met roken. Sindsdien gaat m'n gezondheid met sprongen achteruit. Het vooruitzicht was destijds anders, en had ik andere gevolgen verwacht. Het was weliswaar een sprong in het diepe, maar dat ik m'n hoofd nadien zo moeilijk boven water zou houden stond niet in de planning. Je zou bijna Ad van Tricht, de badmeester, gaan raadplegen. Ware het niet dat ie waarschijnlijk toch geen tijd zou hebben, gezien zijn vele optredens in weekblad 'de Toren.' Daar staat ie vaker in dan columnist Thijs de Torenwachter vroeger. Deze week had ie weer eens een jubileum. Ik meen dat ie inmiddels 10 jaar zelfstandig bad meestert. Wat dat betreft torent ie boven alle Bommelaren uit. Ik denk zelfs dat ie meer onderscheidingen heeft dan An de Kneuter Carnavalshits. En dat was al een imponerende reeks.



Waarschijnlijk ging mijn lichaam tegenstribbelen en dacht van 'Hé maat, zo zijn we niet getrouwd.'
Om hem toch zoet te houden ben ik lollies gaan eten. Zoethout gaat zo druppen boven het toetsenbord. En met een slabbetje typen staat zo raar bij een 60+er. De lollie zou dan tevens een prima vervanger zijn voor de giftige nicotine-staaf, die m'n lichaam dertig jaar lang, met vergif, te lijf is gegaan.

Zo gezegd zo gedaan. Om het hoekske hier bij de Koningsstraat, heb je een mooi snoepwinkeltje....Ollie B. & Geintje. Was er al vaak langs gelopen, op weg naar het Kruidvat, om toiletpapier om van je af te vegen te kopen. Of naar Aziz. De lieve zelfstandige Marokkaanse winkelier. Ik krijg dan altijd kriebels in m'n buik, lekkere kriebels, want ik ga dan 40 jaar terug in de tijd. En sta met m'n gulden bij Hilleke in de snoepwinkel, treuzelend, zeg maar aarzelend. Zo'n gulden kun je maar één keer uitgeven. Als weegschaal moet je dan de juiste afweging maken.

In dit winkeltje staat de moderne Hilleke. Elly hiet ze. Bijgestaan door haar man Jan, runt ze al vanaf 2002 het Bommelsche snoepwinkeltje in het centrum. Een echte Bommelaar zegt: 'de stad.' Elly is officieel geen echte Bommelaar, ze komt uit Den Bosch. Maar ik vind officieus zo'n lelijk woord, dat ik haar wel degelijk beschouw als één van ons. Ze begonnen het winkeltje aan de overkant van de Boschstraat, daarna hebben ze een tijd hun hart verpand in de Waterstraat, om vanaf afgelopen augustus weer een bietje thuis te komen in de Boschstraat. De eerste keer dat ik binnen was, stonden we binnen een minuut te kleppen alsof we elkaar al jaren kende. Toen ze zei dat ze uit Den Bosch kwam, vroeg ik haar, als geintje, of ze wist waarom Bosschenaren zo graag Macaroni eten. Ze had geen idee. 'Dan kunnen ze door de gaatjes door blijven lullen.' Hek van de dam en m'n keuze gaan maken.

Als een volleerde toverballenfee beval ze me de ene lekkernij na de andere aan. Daarvoor had ik me eerst georiënteerd in de winkel. Het bleek niet alleen een snoepwinkeltje te zijn, er waren ook feest-en kado-artikelen te koop. Badmeester Ad van Tricht zou zich hier als een vis in het water hebben gevoeld, twijfelend welk feestartikel ie zou aanschaffen met z'n kado-bon. Ik raakte gewoon in een feeststemming van alle toeters, felicitatiekaartjes, mokken met opdruk en jubileumaffiches. Ze afficheerden zich meer als snoepwinkel, maar de aanblik van al die vrolijkheid deed me ook watertanden.

Allerlei snoepwaar uitgezocht, lollies natuurlijk in aantal het meest. Het echte feest moest nog beginnen. Ik zou thuis als een kleuter zo blij na Sinten Maarten Mik Mak, je moeder is een dikzak, de snoepwaar uit gaan pakken. Me daarna te goed doen aan al het lekkers. Waarna ik misselijk maar voldaan, het avondeten een keertje over zou slaan. Een mandarijntje van Aziz om m'n geweten te schonen. Het gekochte product van het Kruidvat, hing al klaar. Het etenswaar moest immers ergens eindigen. Maar dit begin was onovertroffen. Ik had het zelf ook getroffen met dit winkeltje in de buurt. Plus dat ik het trof met deze nieuwe vriendin. Sindsdien treffen we elkaar wekelijks. Dan hebben we de grootste lol tussen de lollies. Mijn advies. Wip er eens binnen. Binnen de kortste keren ben je in een feeststemming.

Dikke 9

De Toren

kijk eens hoe hij schittert
zonder blikken of blozen
deze blauwe lucht
benut-ie ten volle

majestueus
stralend, torent ie uit
boven de stad
licht blauwe achtergrond

een vlag als kers
op de taart
hoe hij staat
deze aanblik, mag eeuwig duren

Herman

Valeriy Lobanovskyi werd geboren op 6 januari 1939 in Kiev, een stad in de destijds nog Sovjet Unie. Hij zou niet ouder worden dan 63. Op 13 mei 2002 overleed hij. Lobanovski was geen echte topper als voetballer, wel een speler waar rekening mee werd gehouden. Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands.



Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk (PSVers zullen zich deze club nog wel herinneren). Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de "Russische" clubs door met het Oekraïense Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.

Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In beide jaren werd één van zijn spelers Europees speler van het jaar. Respectievelijk Oleg Blochin en Igor Belanov. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.

Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde tijdens hun beste WK-deelname. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen. De legendarische verslaggever Rik de Saedeleer verzocht tijdens zijn verslag om de spelers niet naar een strafkamp in Siberië te sturen. Hetgeen nu ietwat cru klinkt. Gelukkig is de Oekrainse president Zelensky een ex-komiek en zal Rik's commentaar op waarde kunnen inschatten........

"Hier se gerets... Dáár se Demol... Ha ha ha... Ha ha ha... Ik hoop toch dat ze die jongens niet naar Siberië sturen. Dat hebben ze niet verdiend. Ze spelen tegen een goede ploeg. (Demol scoorde de 3-2 in de verlengingen). "Ho ho ho ooh, dat is er dat is er... Nico Claesen. Ha ha ha... Ik hoop dat het geen al te harde zomer is in Siberië" (Nico Claesen scoort 4-2 tegen de USSR).

Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de voetbaltaart waren.

Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.

Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.

Engeland won in zijn historie één groot toernooi. Het WK-66 in eigen land. De grootste voetballer van zijn generatie zou de absolute ster moeten worden. Het werd echter één van de grootste decepties of voetbaldrama's op een WK. Jimmy Greaves had vrijwel elk mogelijk record als clubvoetballer en international in zijn bezit.



In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Of doordat ze uit een "klein" voetballand kwamen en/of zich niet kwalificeerden. George Best, Jari Litmanen, Ryan Giggs of George Weah zijn de grootste voorbeelden. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette.

Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.

Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer van Engeland; in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen.

Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden. Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club.

In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. Het werden er nul. In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.

Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke voetballegende, ook als analist graag gezien. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Jimmy Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij pas. Zijn leven voortzettend als TV-analist en in de pub met een biertje voor de tv.

De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK-66 in eigen land zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft echter ongeëvenaard. Evenals zijn populariteit, te vergelijken met Willem van Hanegem in Nederland, Garrincha in Brazilië, Uwe Seeler in Duitsland en Rick Coppens in België. Geweldige voetballers, kleurrijk en geliefd. Dus Willem, blijf nog maar ff onder ons. We kunnen wel een authentieke brombeer gebruiken in deze cynische tijden.

tong80

Een oudje voor het plaatselijke "sufferdje"......

1980.

De eerste keer met vrienden op vakantie, naar Vlieland. Eerst de trein, daarna de boot in Harlingen. Stoere jongens van 17 uit de provincie. Zouden het wel even gaan maken. In Utrecht overstappen. Later ging René (Kiep) er zelf wonen, en bij oud-landskampioen DOS voetballen. Verder Kees, Henri en Jack (Scheur). Harry (Muis) en Ton (Lut) kwamen twee dagen later. Moesten nog huiswerk maken of zo. Waren immers pas 16. Lutje had toen al het grootste woord. Snotaap nog van één meter 60. Grote charmeur in het uitgaansleven bij de oudere meiden. Lach aan z'n kont heet dat.

Eenmaal op de boot gingen we buiten aan boort van het uitzicht genieten. Stonden wel verdacht veel geitenwollensokkers met een vlindervanger aan de reling. Dat realiseerden we ons pas echt toen we de boot uit Terschelling passeerden. Die was op de terugweg naar Harlingen. Kees: 'Herm, die is drie keer zo groot. En veel meer mooie meiden.' Hangend over de reling kreeg ik een windvlaag in m'n mond. Moest een beetje rochelen en spuugde het weg. Recht tegen de wind in. Het waaide terug op de jas van een flierenfluitende natuurgenieter. 'Jeetje wat smerig, potjandorie nog an toen.' Toon Hermans zou die spreuk hebben herhaald. Haagse Sjonnie uit de Schilderswijk zou m'n neus hebben gebroken.

Tent opgezet. Leuke aanmoedigende stimulans van de meiden die onze buren werden. Uit Dokkum en hoog volleyballend. Als sporters onmiddellijk een mooi gespreksonderwerp om contact te krijgen. Toen de tent eenmaal stond gelijk naar het strand. Stortemelk, de camping, lag immers achter de duinen. Eenmaal op het strand maakte ik van de eerste de beste blote borsten een foto. Had ik in Bommel op het strand nooit gezien. Zal wel een randstedelinge zijn geweest. Henri ingegraven en een frisbee op z'n hoofd gelegd. Waarom weet ik nog steeds niet. Hij zal er wel om gevraagd hebben.

's avonds stappen in De Witte Zeeman. Leuk contact met de buurvrouwtjes. Na een paar dagen gingen we eens in de tegenoverliggende tent kijken. De Stoep. Zaten Hans van den Heuvel, Jaap Bambacht (De Bums) Paul Ruijsink en Theo Van Rijen. Ouwe jongens krentenbrood. Stonden ook op Stortemelk. Paul en Jaap volgens mij op de motor. Waren al veel ouder en volwassener dan wij. Zeker 21.Die zochten dus een relaxtere omgeving om te gaan stappen. Al die drukte van jonge minse. Inmiddels klikte het steeds beter met Ineke uit Dokkum. Van het één kwam het ander en voor je het weet heb je duinzand in je bilnaad. Na 2 weken kon ik Peter's Gun, The harder they come en Is she realy goïng out with him wel dromen. Dromen deed ik nog lang over Ineke. Zij was op haar 18e natuurlijk al een fase verder in haar leven. Met haar uitzet bezig ofzo.

Later met m'n maten vaak naar Terschelling geweest. Ook met andere Nozems. We waren onze onschuld al aan het verliezen. De echte onschuld blijft echter altijd bij je. Een jonge geest valt niet te verspoken. Nog verschillende soorten Inekes ontmoet. Niemand was zo goed aan het net en zo sterk bij de eerste oogopslag als zij.
Oh ja. René had geen zin om de zware tent helemaal mee naar Bommel te slepen. Stak er de fik in. Ons snel uit de voeten gemaakt. Immers de broer van René, Ruud Rensen (fotootje bouwen) werkte op Stortemelk. We waren sneller weg dan dat Joop Zoetemelk de Tour won. Hetgeen we in de kantine live hadden meegemaakt. Joop was even niet de eeuwige tweede. Zoals Ineke voor mij de eeuwige eerste blijft.

Herman.

'Niet één voetballer werd of wordt door zowel Barcelona als Real Madrid supporters gehaat. Bernd Schuster kreeg het voor elkaar. Als wonderkind maakte hij op z'n 18e zijn debuut voor FC Köln. Tijdens hetzelfde seizoen debuteert ie ook nog eens voor Die Manschaft. A Star Was Born. De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend van schoonheid, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer.



In 1980 werd het Europees kampioenschap in Italië gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut voor het nationale elftal zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi. Duitsland won de finale tegen België met 2-1. Met twee doelpunten van Horst Hrubesch. Zoals het Duitsland betaamt, met het winnende doelpunt in de 88ste minuut. Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona.

Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar hij geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze werden onderbetaald door de Duitse bond, en dat de coach veel te defensief speelde.

Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat: Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug. Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie (Ajax>Feijenoord). Hij tekende voor Real Madrid, de grootste tegenstander tevens vijand van Barcelona. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor stadgenoot Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad.

Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje toch nog steeds als recalcitrante paria beschouwd. De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de "grootste" middenvelders ooit had kunnen behoren. In 1994 speelt-ie uiteindelijk weer in Duitsland. Dit keer voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Hij maakt 3 keer Dass Tor des Monats.

Als apotheose behaalt het semi-genie zelfs de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar. Daarna was het schluss voor Schuster. De ster en blonde engel daalde weer af naar aardse zaken. De voetbalhemel was bestormd. Het buitenbeentje sloot de deuren, de triomftocht was volbracht.

tong80

Mijn 250ste Frontpage FOK!-voetbalcolumn. Een jubileum als ode aan de vorige maand overleden Frans Körver, en de verloren romantiek in het betaalde voetbal..... Op een winterse woensdagavond, 21 december 1977, speelt FC Wageningen de meest memorabele, de meest spraakmakende en de beste wedstrijd in haar betaald voetbalperiode.



Die avond zorgt FC Wageningen voor een bekerstunt van de eerste orde. De groen-witten verpletteren het machtige PSV, de trotse, ongeslagen lijstaanvoerder van de eredivisie en de latere landskampioen en winnaar van de UEFA-cup tegen Bastia. In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.

Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld. FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie. De sensatie begon al na 72 seconden.

Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs. In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2.

De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen. FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen.

Deze week weer amateurs die van Fortuna Sittard, Volendam en Willem 2 wonnen. Het is niet zeldzaam dat een sub-of sub-topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen. De vorige week overleden legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop dan ook op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te trekken . Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.

Zoals Frans Körver in het collectieve geheugen van de oudere voetballiefhebbers staat gegrafeerd. Een markante trainer van een uitgestorven ras. Zoals ooit Barry Hughes, Frits Korbach en Simon Kistemaker. Kleurrijk en succesvol. Met het hart op de tong. En deze Tong als grootste bewonderaar.

tong80

TV / tong80 op televisie. VoetbalKrexxx. Mei 1997. KRO Nederland 1.......

Zijn legendarische dynamiek en loopvermogen schonken hem in zijn vaderland de bijnaam Il Trattore (De Tractor). de op 10 augustus 1973 geboren Argentijn kwam in 1995 bij Inter Milaan terecht en nam daar pas in 2014 afscheid. Javier Zanetti is zo'n bijna vergeten speler voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record.



Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.

19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongebruikelijk om tot je 40ste te blijven voetballen.

Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren. Al die wedstrijden voor Inter gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. "Onze" Wesley Sneider maakte deel uit van dit elftal. Net zoals Sneijder dat jaar de WK finale speelde.

Het toeval wilde dat Zanetti in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde. Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).

Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn." Sneijder wordt voor eeuwig herinnerd aan het feit dat hij Europees voetballer van het jaar had moeten worden in 2010. Zanetti heeft qua extra bagage uit het verleden minder kilo's mee te dragen.

tong80

Na het winnen van het EK-88 "faalde" Oranje op het WK-90. Daar hoef ik niet over uit te wijden, alles immers tot in den treuren herkauwd. Ik had meer verdriet over het niet winnen van het EK-92 in Zweden. Nederland werd door de Duitsers uitgeschakeld op het WK-90. Op het EK-92 kans op revanche. Het bleef bij één legendarische overwinning.



In één van de beste wedstrijd die Oranje ooit speelde op een groot toernooi werd Duitsland in de poulefase met 3-1 verslagen. Deze spelers stonden aan de aftrap: Een voorhoede met Ruud Gullit, Marco van Basten. Daarachter Dennis Bergkamp. Jan Wouters en Aron Winter samen met Rob Witschge op het middenveld. Achterin Frank Rijkaard, Adrie van Tiggelen, Ronald Koeman en Frank de Boer.

De Duitsers boften dat het maar bij 3-1 bleef. Nederland ging de Duitsers niet uitdagen zoals op het WK-74, maar opzoek naar een grote overwinning. Dan ben je niet alleen superieur. Maar maak je ook duidelijk wie er Europees kampioen gaat worden. Althans, dat dachten we/ik. We moesten alleen nog even van Denemarken winnen in de halve finale. Ik had het feestmaal al besteld. Gehaktballen en kratten bier. Het werd echter een galgenmaal. In plaats van het bier werden we zelf kalt gesteld.

Net als in 1976, was Nederland meer bezig met een finale tegen Duitsland dan de nog te spelen halve finale. Nederland begon slap aan de wedstrijd. De Denen waren beter en veel feller. Waar we op het EK-88 superieur waren tegen de Ieren en met geluk vlak voor tijd scoorden, zat het nu tegen in een wedstrijd waar de tegenstander beter was. Een omhaal van Marco van Basten op de lat bijvoorbeeld. Rijkaard scoorde uiteindelijk in de 86ste minuut toch nog de 2-2.

Na de verlengingen moesten er strafschoppen worden genomen. Uitgerekend San Marco, op het toppunt van zijn kunnen, miste als enige. Terwijl hij in zijn loopbaan maar 3 van de 54 strafschoppen miste in regulaire speeltijd. Ik vervloekte doelman Schmeichel. Verweet van Breukelen niks. Je kunt raden welk land wél de finale haalde naast de Denen. M'n bier daarna toch terecht koud gezet.

Denemarken won zeer verrassend met 2-0 van de Duitsers, en werd Europees-kampioen. Toen konden de Deense spelers eindelijk op een wel verdiende vakantie.

tong80

Weet je wat het grootste probleem is ? Er komt niks moois voor de lelijkheid in de plaats. De Philipsschool was de lelijkste school van Nederland. We missen het, omdat er velen mooie herinneringen aan hebben. Het was echter een rechthoekig, vierkant blok beton, met hier en daar een raam. Steile trap naar boven. Het was wél onze eigen Bommelsche lelijkheid. Onze nostalgie. Die daar begon.



Stonden we op de planken. Eindejaars-musical met opoe in de zaal. Op een kinderstoeltje. Als het kon. Ouders lachen, je had geen idee waarom. Had ik de baard in de keel. Na Chrisje van Hees en Margé Riebergen was dat een harde brom. Dat zat wel snor. De Snor hield de tijd bij. Horloge in de hand. Pedant peddelend langs de lijn. Op tijd de scheids attenderend. De derde helft lonkte. De overwinning beklonken. De nederlaag Olympisch verdrongen.

Kennen we de Katjes nog en de Hugo ? Geen architectische schoonheden, maar je kon er wel achterom. Nu zijn het woningen, in de binnenkom. Bommel groeit, noemden ze vroeger de buitenkom. Tegenwoordig buitenom, om in Bommel te komen. De gymzalen, zijn ook al weerom. Van de weeromstuit verdwenen. Bij de MAVO, of op de Thorbeckestraat. Met de lange van Zeijl, de bocht afsnijden. Binnendoor, als het kon. Achterom kijken is niet nodig. De toekomst ligt aan je voeten. Maar de Bommelse ziel en zaligheid, is aan het verdwijnen. Ligt haar hiel en eigenheid. De eenheidsworst geschonken.

Waar is de Boemel gebleven ? Zat er nog in de zandbak, kwetterend, het nest bevuilend. Is er iets voor terug gekomen ? Is er iets gelijkwaardigs voor de aanstormende jeugd ? Alsof het niet op kon, zelfs de Orion, waar het begon. De jeugd van toen, nu ver weggestopt als bejaarden verstoten, de Wielewaal uitgefloten. Gezamenlijk alleen. Randje buitenspel. Als Jantje Beton in blokkendoos gegoten.
Er is zo veel verdwenen inmiddels. Kom je na 10 jaar weggeweest te zijn terug in Bommel, drijft de spits nog steeds in de rommel ? Olympia leeft alleen nog in de Bommelse gedachten. Elitaire kunst wel in de grachten. Geen buitenom meer voor de rechtsbuiten. Spits staat alleen te wachten. De Torenspits zag ook van Voorden verdwijnen. Echte Bommelaars, sommigen heel hun leven aan het gieten en aan het dooien. De ijspret op de grachten, de ijsbaan lekkend in gedachten.

Gelukkig hebben we het draaiorgel nog. Zie ginds komt ie aan. Het Bommelsch bestaan is niet allemaal erg. Martin Conrads ziet je al staan. Lachend en zwaaiend. Die bril staat ons allemaal. Jip en Janneke mogen blij zijn met zo'n staanplaats op de dijk. Geen gezeik. We voelen ons in Bommel blijvend rijk. Iedereen met eigen herinneringen. De dingen die voorbij gaan. Het heden van tijdelijke aard. Het verleden gekoesterd. De toekomst gegarandeerd. De mooiste plek op aarde. Onze eigen stad. Het hart van de Bommelerwaard.

Herman.

Het gaat veel te snel de "laatste tijd." Weer een illustere Bommelaar niet meer onder ons. Type grote mond, klein hartje. Die hem hebben gekend zullen dat beamen. Die zouden eerder spreken van een hart van goud. In feite had Eric van der Aa een groot hart. Soms overschreeuwde hij zichzelf. Dan was het kleine hartje onzeker. Hij maakte het soms moeilijk voor zichzelf. Voor "anderen" was hij af en toe ook niet de makkelijkste. Eén ding is wel zeker, waar Eric was vielen geen stiltes en hoefde je niet bang te zijn voor verveling. Eric was ook de eerste die binnenkwam als er een feestje was, hij zorgde er tevens voor dat het laatste rondje vlekkeloos verliep. Dat hij daarna naar huis moest lopen, omdat-ie vergeten was waar hij zijn fiets had gestald, is een kleinigheidje.

Eric was een eenling met veel vrienden. Als je hem nodig had stond hij voor je klaar. Ik kan een boek schrijven met anekdotes. Eric werd zelfs landelijk nieuws. Live tijdens een tenniswedstrijd op NED-1, ik meen Daviscup tegen Amerika, kwam luid en duidelijk de Nederlandse huiskamers binnen, dat Eric op de tribune zat. Een harde boer heeft nooit meer zo geklonken als toen uit Erics keel.

Eric heeft nu voor het laatst afscheid genomen. The party is over. Maar de gedachten aan deze markante echte Bommelaar zullen blijvend zijn. Dag Eric, je hebt geleefd voor twee. Zoals een echte dubbelspeler betaamt.

Herman.

quote:

Op vrijdag 7 februari 2025 19:09 schreef Bart2002 het volgende:

[..]
Gecondoleerd oudste.

Er vallen veel te veel mensen weg. Absurd de laatste 2 jaar.

quote:

Op vrijdag 7 februari 2025 19:25 schreef Bart2002 het volgende:

[..]
Ja we krijgen een beetje de leeftijd. Gezondheid wat twijfelachtig. Een vriend van mij heeft zo'n beetje binnen 15 jaar zijn beide ouders, zijn broer en zijn zus weggebracht zodat hij nu de laatste der Mohikanen is. Het leven is niet aardig voor ons zo de 3e helft. Blessuretijd.

Klopt, maar het gros is geen 60 of 70. Er zijn er hier meer die het zo voelen.

Ik zeg al weken hetzelfde als lieve Eva gisteren tegen Tim Hoffman bij 'Over m'n Lijk'....'Leef bij de dag. Maar wel doen hoor.' Zelf het één en ander achter de rug de laatste jaren. Plus de vrienden en bekenden die plots of minder onverwacht ons en mij verlieten, doen je beseffen dat Carpe Diem geen cliché is. Integendeel.

Daarnet hebben ze m'n nieuwe wasmachine- en droger-ineen gebracht en geïnstalleerd. Natuurlijk bij Jos Verstegen gekocht. Die kan momenteel wel een steuntje gebruiken. Plus Bommels geld moet immers in Bommel blijven. Twee hoog qua zwaar om te tillen. Al delegerend tilde ik er niet te zwaar aan. Vanuit m'n nieuwe bureaustoel achter m'n verse Computermeubel zag ik dat het goed was. Het eerste wasje klinkt als muziek in m'n oren. Net zoals de muziek uit m'n nieuwe boxen klinkt alsof Viola voor de muziek uit holt.

Het is 's ochtends momenteel prettig opstaan als ik in de spiegel van de net aangeschafte klerenkast kijk. Ik kan eindelijk mijn hele goddelijke lichaam in al zijn glorie aanschouwen. Zeg maar m'n eigen klerenkast maar dan zonder rib uit m'n lijf. Daarna de gordijnen open, en genieten van het mooiste uitzicht van Bommel. Voor 350 Euro per maand al 36 jaar op de eerste rang, zie ik de Toren in al zijn pronkende schoonheid.

Morgenochtend komt munne maat René van Rijen het televisiemeubel voor de slaapkamer in elkaar zetten. De televisie ga ik daarna op kleur uitzoeken. Zoals Frans Bauer in 'Sterren op het doek' het schilderij koos dat bij de kleur van zijn behang paste.

Nu de kinderen van een ander het huis uit zijn, de hond in de pot is gevonden en de goudvissen een blokje om buiten de bebouwde kom, kan ik wel zonder de bank in m'n flatje. Daar komt een mooie tweede boekenkast te staan. Het schilderij van Iggy Pop zal een prominente andere plaats moeten krijgen. Waarschijnlijk naast het schilderij van Herman Brood (Beiden van de Hollandsche/Bommelsche meester Wout van Driel). Het hondje van Herman heette immers Iggy. Die van mij vroeger Cruijffie. Die heb ik maar kort gehad. Ik dacht dat-ie tweebenig was, maar hij had 4 poten. Die kon ik niet bijhouden bij het uitlaten in de Puddingbuurt.

Dus minse, pluk de dag. Verwen oe eige. Veur ge ut wit is het voorbij. Carpe Diem, en tot de volgende keer. Waarschijnlijk vanuit Ibiza. Of anders het Zandgat. Ik heb namelijk vliegangst. Maar daar wor ik veur geholpe.

Herman. Geen Brood.

Bekijk deze YouTube-video

FC Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont. Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. De laatste jaren zijn ze weer in woelige baren en wateren beland. Woeliger dan ooit te voren.



Momenteel staan ze echter weer aan kop in de Eerste-Divisie. Alsof het de normaalste zaak is na alle hectiek en bestuurlijk tumult. Het water stond aan de lippen en boegbeelden moesten vertrekken. Mede door de RVC onder leiding van een Veerman. Zelfs Wim Jonk en Jan Smit werden slachtoffer van de Volendamse dorpsmentaliteit. In het palingdorp moeten er immers koppen rollen als je boven het maaiveld wordt gesignaleerd. Doe Maar Normaal, dan ben je BZN genoeg.

Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was aan de club, het bestuur of het elftal. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Wie kent hem nog ? Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (later Feijenoord). Dat waren belangrijke spelers. Zoals ooit de "ontslagen" trainer Wim Jonk, en de ex-Ajacied-en Feijenoorder Keje Molenaar in de Volendamse logboeken met hoofdletters werden vermeld.

Wie er ook belangrijk was, is een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in hetzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor Amerika tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sports Illustrated. In dezelfde wedstrijd scoorde de Colombiaan Andrés Escobar in eigen doel. Dit doelpunt moest hij met de dood bekopen. De Colombiaanse Maffia was al even crimineel als sommige bestuursleden van de FIFA-Maffia.

Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. De naam van Peter Vermes kent in Nederland vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Steven, houdt tegenwoordig de familienaam in ere bij Ajax en in het andere Oranje. Geel en rood maakt immers oranje. Gelukkig is-ie niet kleurloos. Wel weer een gemakkelijke prooi voor de supporters en analisten. Waarbij de Volendamse analist de meest kleurloze is.

tong80

Is er een mooiere spelersnaam dan Socrates? Misschien Pitbull Erasmus. En dan gaat het niet over Edgar Davids (De pitbull). Voluit is de volledige naam van de Brazilaan Socrates nog mooier: Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Daar zou zelfs Evert ten Napoli zijn tong over breken.

De Braziliaanse middenvelder Socrates was een mooie, elegante, sierlijke majestueuze aanvallende middenvelder. Begonnen bij Botafogo. Later o.a. andere legendarische clubs zoals Santos, Flamengo en vooral Corinthians. In Italië schitterend in de hoogtijdagen van het Italiaanse voetbal bij Fiorentina. Bij de naam Socrates denk ik vooral aan het grandioze Brazilië van het WK-82. Waar Brazilië met het fameuze middenveld Socrates, Zico, Falcão en Toninho Cerezo de wereld en de romantische voetbalharten stal. Echter de echte buit vergat mee te nemen. Rossi Italië als sluipschutter eeuwige roem bezorgde.

Dat Brazilië hoort samen met Hongarije-WK 54 en Nederland-WK 74 tot de landenteams die herinnerd worden als revolutionaire, briljante landenteams, die echter geen wereldkampioen werden. De herinnering beklijft daarentegen wel. Wie herinnert zich nog de doelpunten van de WK-topscorer allertijden ? Weet iemand bijvoorbeeld wie dat is? Harde cijfers en resultaten spreken soms niet voor zichzelf.

Socrates zoop en rookte al tijdens zijn voetbalcarrière. Misschien nam hij daarom geen aanloop in de achtste-finale wedstrijd tegen Polen op het WK-86 toen hij een strafschop verzilverde bij de 4-0 overwinning. Hij verzilverde wel z'n intelligentie. Nog tijdens zijn voetballoopbaan behaalde hij een universitaire graad en werd dokter in de medicijnen. Politiek actief bovendien. Wraak nemend op de dictatuur uit de jaren zestig. Toen zijn vader te linkse boeken moest verbranden.

De wijsheid van deze voetbal-geweldenaar en linkse intellectueel verdween in de kan. Zoals Wayne Rooney laatst vertelde, en Paul Merson en Paul Gascoinge ooit opbiechtten, dronken ze al tijdens hun voetbalcarrière ongelimiteerd en grenzeloos.

De Zuid-Amerikaans voetballer van het jaar 1983, overleed in 2011 als 56jarige ex-voetbalkoning door excessief drankgebruik. Het Braziliaanse voetbalverdriet was groot. Het eerbetoon grootser dan groots. Pelé noemde hem, samen met andere drankgenoten, George Best en Garrincha in z'n elftal aller tijden. Daar proosten we als (Nederlandse) voetballiefhebbers op. Dat we dat maar geheel onthouden.

tong80 Ex-meedrinkende rechtsbuiten.

Bekijk deze YouTube-video

Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 18 juli 1945 – Leeuwarden, 14 augustus 2011) was een Duits/Nederlandse voetbaltrainer die hoofdzakelijk in Nederland werkzaam was. Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze markante coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is hij de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal.



Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Zette de schouders eronder. Was succesvol en ging vervolgens op de schouders van de spelers. Hij zette de boel op stelten en het op juiste spoor. Ondanks dat-ie vijf keer wist te promoveren kreeg Korbach nooit aanbiedingen van een topclub. Wel staat-ie tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver die promoveerde zes keer. Vermeld moet wel worden dat Korbach ook drie keer degradeerde uit de Eredivisie. Met FC Wageningen, Heerenveen en Cambuur.

Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, (mondelinge) gevechten met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nek omdraaien kwam op het eind. Hij bleef drinken en werd een karikatuur van zichzelf. Hij ontkende zijn verslaving, zijn onsamenhangende uitspraken en zijn laveloos gedrag. Bij Sparta werd ie na twee dagen dronken van het trainingsveld gedragen. Een troonopvolger, die zelfs op het Kasteel zich van de prins niet rijk en kwaad wist.

Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de toen dakloze trainer werd geholpen. Hij zorgde voor een nieuw huis voor Korbach die hij op eigen kosten betaalde, en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Als dank ging Korbach er met diens vrouw vandoor en werd de café-eigenaar failliet verklaard. Zijn leven had niet alleen sporen van vernieling achter gelaten, ook zijn vrienden, vriendinnen en vrouwen verlieten hem bijna allemaal.

Ook zijn lichaam was aan het einde vernield, de vele drankgelagen en iedere dag dikken sigaren bezorgden hem begin 2011 keelkanker. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Zijn laatste adem blies ie uit door een hartaanval. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.
Zijn spreuken leven echter voort. Soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel. Aan Frits Barend vroeg hij waarom een Joodse douchekop elf gaten heeft. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.' Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af.’ Waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam. Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om diverse contractuele redenen niet van de grond. Soms was hij zelf de oorzaak.

Terwijl zijn zaakwaarnemer na winst van Go Ahead Eagles op Ajax met bestuursleden van Ajax in de bestuurskamer zat, kwam Fritz Korbach informeren waarom de stemming zo bedrukt was. Immers het neuken zou om elf uur beginnen die avond. Na gevulde glazen, gooide hij ze zelfstandig weer in.

tong80

Voor heerlijke verhalen en anekdotes hier een mooie documentaire.

Bekijk deze YouTube-video

Deze voetballer toverde met de toverstaf aan de voeten. Kleurrijk en glanzend. Net zoals "onze" Dennis lijkt-ie in ons geheugen geen doorsnee, gewoon doelpunt te hebben gemaakt. Hij leek zich te schamen voor een intikkertje. Dat was voor het gepeupel.

Luc Nilis voetbalde in de verkeerde tijd voor het verkeerde land. Zijn genialiteit werd in België genegeerd en ingeleverd voor het verdedigende systeem. De verdedigende stellingen werden opgetrokken en werden belangrijker gevonden dan een wereldspits in stelling te brengen. Met die Nilis zou België tegenwoordig op ieder groot toernooi favoriet zijn. Nilis moest het in interlands doen met een sporadische hoge bal. Bij Anderlecht kregen buitenlandse aankopen meer waardering.

PSV zag zijn grootsheid wel. Bij PSV zou ie furore gaan schrijven. Nilis was een kunstenaar. betoverde het publiek. Het ene wonderdoelpunt na het andere. Verliezen tegen Barcelona maakte niet uit. Zijn schitterende doelpunt staat in ons geheugen gegrift. Met zijn voeten sprak-ie boekdelen. Hij deelt zijn sterren-positie bij PSV met Romario en Ronaldo. Skieten Willie ook natuurlijk. Ronaldo noemde hem laatst de beste speler waar-ie mee samen heeft gespeeld. En dat uit de mond van een Braziliaans wonderkind. ("I played together with big football players, great teammates, but it worked best with Luc Nilis, with whom I played at PSV. He was simply fantastic, the best strike partner I had played with, despite sharing a brief time with him" (Ronaldo about Luc Nilis)

Zelden heeft een voetballer wraak genomen zoals Lucie Nilis op België. In Nederland werd-ie voetballer van het jaar. Dat zijn er meer geweest. Maar niet in het jaar dat Ajax de wereld veroverde door in 1995 de CL te winnen. Zijn tranen, en van zijn vrouw, waren oprecht. Op het podium, toen-ie gekozen was tot voetballer van het jaar, stond een trotse geniale Belg. Ik huilde met hem mee. Had medelijden met België, dat ze zo'n voetballer jarenlang hadden ondergewaardeerd.

tong80

Bekijk deze YouTube-video

M'n voetbalmaatje in de jaren 80. Ik herinner me nog de eerste kennismaking met Guus. In de trein naar Den Bosch. Ik ging CD's scoren en Guus was met een Nederlands woordenboek in de hand op weg naar Nederlandse les. Daarna scoorden we beiden in het eerste van N.I.V.O.-Sparta. Minder dan Robbie, maar samen met Harold legden we ze panklaar neer. Rob Roding was uitgekookt genoeg om ze er in te knikken.

Tegenwoordig is de tendens om alles wat uit het buitenland komt met argwaan te bekijken. Argwaan dat gestimuleerd wordt door populisten en haatdragende politici. Wat de boer niet kent vreet-ie niet. Gelukkig is Bommel een stad, en is Guusje al jaren één van ons. Een Echte Bommelaar zou ik willen zeggen. Een menneke om op te vreten.

Herman. Ex-ploeggenoot.

Uit de krant: Bommelse Colombiaan
19 februari 2025
ZALTBOMMEL/ALEM - Hij voetbalde op hoog (jeugd)niveau in Zuid-Amerika en debuteerde al op jonge leeftijd in het eerste elftal van Nivo Sparta, maar tegenwoordig staat Gustavo Enciso-Garcia vooral bekend als hartstochtelijke materiaalman van 'zijn club'. En ook als assistent-scheidsrechter van Alem, waar hij afgelopen zomer (vanaf het vliegveld van zijn geboortestad Cali) enthousiast over vertelde. Het leverde het volgende interview, voor in de 073voetbalkrant, op:

In een vorig voetballeven was Gustavo (58) zelf trotse speler van het eerste elftal van Nivo Sparta. Tegenwoordig leeft hij langs de lijn minstens net zo hard mee met de spelers die hij als zijn kinderen beschouwt en die het shirt verdedigen van de vereniging waar hij naar eigen zeggen 'alles voor doet'. "Ik ben al 45 jaar lid, dit is mijn club. Mijn hart ligt er gewoon."

Toch liet de geboren Colombiaan zich verleiden om ook bij een kleine buurman aan de slag te gaan. "Ik fluit al lang bij Nivo, met heel veel plezier. Jeugdteams, vrouwen, zelfs oefenwedstrijden van het eerste elftal. Via een paar collega's die bij Alem actief zijn - onder meer Patrick Theuwis, de toenmalige hoofdtrainer - leidde ik ook daar een keer een wedstrijd. Toen ze me daarna vroegen of ik vaker wilde fluiten en zelfs assistent-scheidsrechter bij het eerste wilde worden, moest ik dat wel even met mijn vrouw en dochter overleggen. Ik ben op zaterdag al van 10.00 tot 19.00 uur van huis en tegenwoordig ook nog de zondagen, haha. Mijn dochter van zestien hockeyt ook in het weekend en daar probeer ik altijd te gaan kijken."

Niks tekort komen
In Zaltbommel, waar Gustavo als tiener terechtkwam toen zijn moeder met een Nederlander trouwde, hoeft hij enkel nog maar te vlaggen als zijn opvolger een keer verhinderd is. "Dat werd echt teveel. Ik ben een van de teamleiders, zorg er als materiaalman voor dat alle randzaken geregeld zijn. De trainers hoeven enkel maar hun taak uit te voeren, spelers beter te maken. Wij zorgen ervoor dat de kleedkamers er prima uitzien, dat de trainers en voetballers niks tekort komen."

In zijn enthousiasme vergeet Gustavo bijna te vertellen dat hij ook actief is bij het vrouwenteam van Nivo Sparta. "Ik heb vorig jaar, toen ze op zoek waren naar een nieuwe trainer, Stevan Aipassa binnengehaald. Die vroeg of ik zelf zijn assistent wilde worden en omdat het zo'n talentvolle groep met leuke meiden is, besloot ik het te doen. Op dinsdag en donderdag was ik toch al op de club en ze spelen op zaterdag meestal vroeg."

Deceptie
Met de vlaggenschepen van zijn beide clubs kreeg onze gesprekspartner een bittere pil te verwerken. Geen kampioenschap met Nivo en degradatie met Alem, dat kwam hard aan. "Ik heb er, nu ik in Colombia op vakantie ben, nog steeds last van. Bij Alem is het zuur, maar als er daar een stuk of vier niet bij zijn, wordt het meteen lastig. Er is nou eenmaal geen doorstroming vanuit de jeugd."

Vooral de deceptie op sportpark De Watertoren (Nivo verspeelde een 3-0 voorsprong in de kampioenswedstrijd) was pijnlijk voor de clubman. "We wilden bij de eerste vier eindigen en een periode pakken. Dat is gelukt, maar als je er zo dichtbij bent, dan moet je het afmaken ook. Ik heb tegen de jongens gezegd: jullie beseffen nu misschien niet wat je hebt weggegooid, maar later komen jullie daar nog wel achter. In twaalf jaar als selectiespeler ben ik twee keer gepromoveerd, maar nooit kampioen geworden. Eeuwig zonde dat we het hebben weggegeven. Dit seizoen maar een nieuwe poging dus. Wij horen gewoon in de 1e klasse met zo'n selectie."