LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Sommige voetballers hebben het aan zichzelf te danken dat ze geen grote naam of speler zijn geworden. Bij andere grote talenten lag het niet in eigen hand. Het verspillen van talent zichzelf aangedaan. Op het EK-88 speelden Gerald Vanenburg en Arnold Mühren, op links en rechts als aanvallende middenvelders.
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van Bondscoach Rinus Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus, na de verloren wedstrijd tegen Rusland op het EK-88, snel gemaakt. Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes.
Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde hij de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig ontleedt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, de wereldpolitiek en mag hij om niet overwerkt te raken de woensdagse uitzending van VI overslaan.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet. Al snel publiekslieveling van Ajax. Hij mocht echter maar 8 interlands spelen.
Op vakantie in 1986 werd Robbie de Wit als 22-jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld. Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandsche meester.
Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche hogeschool is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Met dribbelaars als Piet Keizer, Coen Moulijn, Simon Tahamata of Tsjeu la Ling als passerende passanten. Soms lantefanterend, nooit meeverdedigend. Het was bijna heiligschennis van Bondscoach Rinus Michels om er vanaf te stappen. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus, na de verloren wedstrijd tegen Rusland op het EK-88, snel gemaakt. Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn, waren op het EK-88 de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes.
Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde hij de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Xamax Neuchatel, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Tegenwoordig ontleedt-ie hinnikend, met een dildo op z'n hoofd, de wereldpolitiek en mag hij om niet overwerkt te raken de woensdagse uitzending van VI overslaan.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international. Ondanks zijn achternaam, een kleurrijke toekomst in het verschiet. Al snel publiekslieveling van Ajax. Hij mocht echter maar 8 interlands spelen.
Op vakantie in 1986 werd Robbie de Wit als 22-jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld. Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Tegen België en Hongarije waren de goals gestreeld met een fluwelen voet, van een Hollandsche meester.
Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Een hattrick nooit gewenst. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid uit de Hollandsche hogeschool is. Moest ook te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft zelfs die kans nooit echt gehad. San Marco zei later dat-ie Robbie beter vond dan zichzelf. Twee Utrechtse grootheden. Overvleugeld door de pijnlijke realiteit.
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hij werd niet ouder dan 49. Eén van de beste spelers ooit. Manuel 'Garrincha' dos Santos (1933-1983). Zijn privé leven mag dan worden getekend door alcohol en verslavingen, binnen de krijtlijnen was Garrincha een geniale voetballer. Samen met Friedenreich, Leonidas, Pelé, Zico, Romario en Ronaldo de beste Braziliaan. Garrincha is misschien ook de meest ondergewaardeerde speler ooit.
Na het overlijden van Pelé 3 jaar geleden, kwam de discussie weer op gang wie de beste spelers waren. Of wie de allerbeste. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de 'overgewaardeerde" Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2000-2025, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.
Het is tegenwoordig niet vreemd dat een international 150 interlands speelt, zelfs 200 wordt voor kennisgeving aangenomen. De in statistieken geïnteresseerde voetballiefhebber komt volop aan zijn of haar trekken. De romantische voetbalconnaisseurs, voelen zich als een pijnlijke kies na het worteltrekken.
Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.
43 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. Net geen 50 geworden. Net geen halve eeuw. Wel eeuwig op het netvlies. Vaak in zwart-wit. Zoals het gestreepte shirt van "zijn" Botafogo. In het shirt van Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd:
"Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Na het overlijden van Pelé 3 jaar geleden, kwam de discussie weer op gang wie de beste spelers waren. Of wie de allerbeste. Helaas is het voetbalgeheugen vaak van korte duur en worden de 'overgewaardeerde" Messi en Ronaldo veelvuldig genoemd. In dit schrale voetbaltijdperk, 2000-2025, is het gemakkelijker uit te blinken dan in vroeger tijden. Een middelmatige spits zoals Miroslaw Klose van Duitsland, kon zelfs topscorer allertijden op WK's worden. Een Italiaanse houwdegen, Cannevaro, wereldvoetballer van het jaar.
Het is tegenwoordig niet vreemd dat een international 150 interlands speelt, zelfs 200 wordt voor kennisgeving aangenomen. De in statistieken geïnteresseerde voetballiefhebber komt volop aan zijn of haar trekken. De romantische voetbalconnaisseurs, voelen zich als een pijnlijke kies na het worteltrekken.
Garrincha speelde meer dan 30 interlands aan de zijde van Pelé. Niet één er van werd verloren. Sterker nog, Klein Vogeltje (zijn bijnaam, gekregen door z'n zus), verloor in zijn 50 interlands maar één keer. Op het WK-66 in zijn allerlaatste interland. Op de WK's 1958 en 1962 werd de wonderdribbelaar, ondanks het verschil in lengte van zijn benen, gekozen tot beste speler van het toernooi. Scoren deed hij ook buiten het veld. Gezien zijn 13 (buitenechtelijke) kinderen. Zelfs na het WK-58 in Zweden liet hij een medewerkster van het hotel waar Brazilië verbleef zwanger achter.
43 jaar geleden overleed Garrincha op 49jarige leeftijd aan lever cirroce. Net geen 50 geworden. Net geen halve eeuw. Wel eeuwig op het netvlies. Vaak in zwart-wit. Zoals het gestreepte shirt van "zijn" Botafogo. In het shirt van Botafogo, legde Garrincha zijn laatste kilometers af. Vanaf het Maracanâ stadion begeleidde een menigte van minstens één miljoen Brazilianen hun held naar zijn laatste rustplaat. Op een muur stond in grote letters geschilderd:
"Bedankt dat je geleefd hebt Garrincha."
tong80
Bekijk deze YouTube-video
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Publiekslievelingen zijn doorgaans de betere voetballers. Anders wel de harde werkers op het middenveld of de granieten verdedigers, de sloten op de deur. Daarom is de ongekende populariteit van René van Rijswijk bij zijn clubs zo opmerkelijk.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een atypische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven. De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Frank Snoeks noemde hem "de voetballende Wally Tax"
Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je jezelf zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn 53 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record) De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten.
Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
tong80
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur in Leeuwarden en het Nijmeegse NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een atypische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven. De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Frank Snoeks noemde hem "de voetballende Wally Tax"
Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je jezelf zo etaleert, het compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam echter: "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn 53 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record) De talentloze, blind rennende, hardwerkende en vrijwel nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten.
Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in stadion De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Thuiskomen
ge rijt op de brug
ge ziet
de toren
geen weg terug
de ouwe brug
nust oe
de Waal kabbelt
de mins wauwelt
Bommel in het vizier
thuis komen
ache nooit
weg zeit gewist
Herman
ge rijt op de brug
ge ziet
de toren
geen weg terug
de ouwe brug
nust oe
de Waal kabbelt
de mins wauwelt
Bommel in het vizier
thuis komen
ache nooit
weg zeit gewist
Herman
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Vandaag is de geboortedag van Fritz Korbach. De geboren Duitser maakte in 1973 zijn debuut als hoofdtrainer bij FC Wageningen, Korbach promoveerde met 5 clubs naar de Eredivisie te weten FC Wageningen, PEC Zwolle, FC Volendam, FC Twente en SC Heerenveen.
Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 18 juli 1945 – Leeuwarden, 14 augustus 2011) was een Duits/Nederlandse voetbaltrainer die hoofdzakelijk in Nederland werkzaam was.
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is Korbach de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Was dan ook vaak succesvol. Zette de boel op stelten en het juiste spoor. Hij kreeg het kortom op de rails.
Ondanks dat-ie vijf keer wist te promoveren kreeg hij nooit aanbiedingen van een topclub. Met vijf kampioenschappen in de eerste-Divisie staat hij tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver, die promoveerde zes keer.
Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, "gevechten" met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nekte hem zogezegd.
Hij bleef helaas te veel drinken. Meestal ontkende hij zijn verslaving. Bij Sparta eindigde het grote trainersavontuur. Hij moest noodgedwongen stoppen. Zoals een ridder in het harnas stierf, en een acteur op het toneel. Fritz had zijn eigen Waterloo.
Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de trainer werd geholpen. Zorgde voor een nieuw huis dat hij op eigen kosten betaalde en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Later kreeg Korbach iets met de vrouw van deze vriend. Of het faillissement van de Café-eigenaar daarmee samenhangt is niet bekend.
Begin 2011 werd bij Korbach keelkanker geconstateerd. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel. Aan Frits Barend vroeg hij waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om vage contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn zaakwaarnemer, bij contractbesprekingen tussen Go Ahead Eagles en Ajax aan tafel zat, stormde Korbach dronken binnen met de vraag hoe laat het neuken die avond begon.
Louis werd Ajax niet funest. Met Fritzie zou er wel meer Jiskefet in Ajax hebben gezeten.
Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 18 juli 1945 – Leeuwarden, 14 augustus 2011) was een Duits/Nederlandse voetbaltrainer die hoofdzakelijk in Nederland werkzaam was.
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing is, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is Korbach de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken over het Fritz-Korbach-effect. Hij werd vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen. Was dan ook vaak succesvol. Zette de boel op stelten en het juiste spoor. Hij kreeg het kortom op de rails.
Ondanks dat-ie vijf keer wist te promoveren kreeg hij nooit aanbiedingen van een topclub. Met vijf kampioenschappen in de eerste-Divisie staat hij tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver, die promoveerde zes keer.
Zijn ruige levensstijl, drankgebruik, "gevechten" met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen dienden als guillotine, om de eigen loopbaan een kopje kleiner te maken. Het nekte hem zogezegd.
Hij bleef helaas te veel drinken. Meestal ontkende hij zijn verslaving. Bij Sparta eindigde het grote trainersavontuur. Hij moest noodgedwongen stoppen. Zoals een ridder in het harnas stierf, en een acteur op het toneel. Fritz had zijn eigen Waterloo.
Zijn redder in nood, een Friese bevriende cafébaas, zorgde dat de trainer werd geholpen. Zorgde voor een nieuw huis dat hij op eigen kosten betaalde en richtte het tevens kosteloos in. De gratis maaltijden nuttigde Fritz bij deze goedheilig man. Later kreeg Korbach iets met de vrouw van deze vriend. Of het faillissement van de Café-eigenaar daarmee samenhangt is niet bekend.
Begin 2011 werd bij Korbach keelkanker geconstateerd. Een half jaar later overleed een legendarische trainer die overal geliefd en populair was. Definitief gestopt met roken. Voor de laatste keer de sigaar.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsend. Altijd controversieel. Aan Frits Barend vroeg hij waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om vage contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn zaakwaarnemer, bij contractbesprekingen tussen Go Ahead Eagles en Ajax aan tafel zat, stormde Korbach dronken binnen met de vraag hoe laat het neuken die avond begon.
Louis werd Ajax niet funest. Met Fritzie zou er wel meer Jiskefet in Ajax hebben gezeten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het gaat er niet om dat je briljant bent.
Het ware talent, wordt miskend.
Dan pas, heb je het recht
om geniaal te zijn.
Herman.
Het ware talent, wordt miskend.
Dan pas, heb je het recht
om geniaal te zijn.
Herman.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
