R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Er lijkt een taboe op te rusten. Zelfs bij de meest gruwelijke daden zoals seksueel misbruik of mishandeling wordt verwacht dat je als kind loyaal blijft naar je ouders toe. Voorbeeld is die vader die zijn kinderen opsloot, waar ondanks misbruik e.d. de kinderen voor hem willen blijven zorgen.
Of Jeroen Pauw die blij was dat zijn moeder overleden was. Het stuit op veel onbegrip van veel mensen, want je ouders eren en respect hebben. Maar is dat niet krom om bij fout gedrag van ouders respect te moeten verwachten van je kinderen?
Hoe zou jij in dit soort situaties handelen?
https://nos.nl/artikel/23(...)der-gaan-zorgen.html
https://www.ad.nl/binnenl(...)oot-gevaar~a9be216b/
[ Bericht 0% gewijzigd door osodevo op 12-03-2021 20:35:23 ]
Of Jeroen Pauw die blij was dat zijn moeder overleden was. Het stuit op veel onbegrip van veel mensen, want je ouders eren en respect hebben. Maar is dat niet krom om bij fout gedrag van ouders respect te moeten verwachten van je kinderen?
Hoe zou jij in dit soort situaties handelen?
https://nos.nl/artikel/23(...)der-gaan-zorgen.html
https://www.ad.nl/binnenl(...)oot-gevaar~a9be216b/
[ Bericht 0% gewijzigd door osodevo op 12-03-2021 20:35:23 ]
Jij zal dat niet begrijpen inderdaad want kort geleden verwachtte je nog dat een homo weer in de kast moest om zijn ouders te plezieren.
Wat is respect en hoe ervaart een ieder dat? Daar zit nog best verschil, dus het lijkt me wel belangrijk om dat iets meer te specificeren dan een ja of te nee.
Waar wil je precies heen met dit topic? Je eigen vader was toch weggelopen ofzo? Ik vind het heel erg voor je maar dan hoef je er toch ook niet zelf loyaal aan te zijn?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Als je lieve ouders hebt en uit een warm nest komt is dat een ander verhaal. In mijn situatie voel ik mij erg verbonden met mijn moeder, veel verdriet zou hebben als zij zou komen te overlijden. Vader heeft ons beiden allebei zeer slecht behandeld, waarvan ik nog steeds de littekens van draag. Toch blijft mijn moeder mij aan hem opdringen omdat ze vanuit haar religie heeft ingeprent gekregen dat je respect voor je ouders moet hebben. Sinds ik alleen woon heb ik definitief stand van hem genomen maar vaak probeert ze mij nog om te praten om bij hem langs te gaan. Eigenlijk heel krom, in die 30 jaar heeft hij nimmer contact met mij opgenomen of naar mij gevraagd. Dan voelt het gewoon ontzettend ongemakkelijk als je je als zoon steeds aan hem moet opdringen terwijl hij daar helemaal niet op zit te wachten. Ook voor mij doet het enorm zeer omdat je telkens wordt afgewezen.quote:Op vrijdag 12 maart 2021 20:25 schreef Hexagon het volgende:
Jij zal dat niet begrijpen inderdaad want kort geleden verwachtte je nog dat een homo weer in de kast moest om zijn ouders te plezieren.
Daarom vind ik het krom dat er van kinderen wordt verwacht om loyaal naar ouder(s) te zijn terwijl dat alleen maar beschadigend werkt in het geval wanneer de ouder zelf dader is van mishandeling en het kind continu afwijst.
Kun je niet langsgaan zodat je je plicht hebt gedaan maar er verder helemaal niks meer van verwachten? Of merk je dat je je daarna steeds heel lang slecht voelt?quote:
Als je lieve ouders hebt en uit een warm nest komt is dat een ander verhaal. In mijn situatie voel ik mij erg verbonden met mijn moeder, veel verdriet zou hebben als zij zou komen te overlijden. Vader heeft ons beiden allebei zeer slecht behandeld, waarvan ik nog steeds de littekens van draag. Toch blijft mijn moeder mij aan hem opdringen omdat ze vanuit haar religie heeft ingeprent gekregen dat je respect voor je ouders moet hebben. Sinds ik alleen woon heb ik definitief stand van hem genomen maar vaak probeert ze mij nog om te praten om bij hem langs te gaan. Eigenlijk heel krom, in die 30 jaar heeft hij nimmer contact met mij opgenomen of naar mij gevraagd. Dan voelt het gewoon ontzettend ongemakkelijk als je je als zoon steeds aan hem moet opdringen terwijl hij daar helemaal niet op zit te wachten. Ook voor mij doet het enorm zeer omdat je telkens wordt afgewezen.
Daarom vind ik het krom dat er van kinderen wordt verwacht om loyaal naar ouder(s) te zijn terwijl dat alleen maar beschadigend werkt in het geval wanneer de ouder zelf dader is van mishandeling en het kind continu afwijst.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Wie verwacht dat in zo'n situatie?quote:
Er lijkt een taboe op te rusten. Zelfs bij de meest gruwelijke daden zoals seksueel misbruik of mishandeling wordt verwacht dat je als kind loyaal blijft naar je ouders toe.
Die kinderen zijn succesvol gemanipuleerd door hun vader waarmee hun loyaliteit als kind maximaal wordt uitgebuit. Maar die casus staat het loyaal blijven aan hun vader juist haaks op verwachtingen van de buitenwereld.quote:
Voorbeeld is die vader die zijn kinderen opsloot, waar ondanks misbruik e.d. de kinderen voor hem willen blijven zorgen.
Dus je leest een paar tweets en haalt daar dan uit dat ‘men’ verwacht dat je te allen tijde loyaal blijft aan je ouders.
Zoek de fout.
Zoek de fout.
The love you take is equal to the love you make.
Je verzint nu allerlei verwachtingen van de buitenwereld om te rechtvaardigen dat jij de cuck van je moeder bent?quote:
[..]
Als je lieve ouders hebt en uit een warm nest komt is dat een ander verhaal. In mijn situatie voel ik mij erg verbonden met mijn moeder, veel verdriet zou hebben als zij zou komen te overlijden. Vader heeft ons beiden allebei zeer slecht behandeld, waarvan ik nog steeds de littekens van draag. Toch blijft mijn moeder mij aan hem opdringen omdat ze vanuit haar religie heeft ingeprent gekregen dat je respect voor je ouders moet hebben. Sinds ik alleen woon heb ik definitief stand van hem genomen maar vaak probeert ze mij nog om te praten om bij hem langs te gaan. Eigenlijk heel krom, in die 30 jaar heeft hij nimmer contact met mij opgenomen of naar mij gevraagd. Dan voelt het gewoon ontzettend ongemakkelijk als je je als zoon steeds aan hem moet opdringen terwijl hij daar helemaal niet op zit te wachten. Ook voor mij doet het enorm zeer omdat je telkens wordt afgewezen.
Daarom vind ik het krom dat er van kinderen wordt verwacht om loyaal naar ouder(s) te zijn terwijl dat alleen maar beschadigend werkt in het geval wanneer de ouder zelf dader is van mishandeling en het kind continu afwijst.
Ben het op zich eens dat er buitenstaanders zijn, waar jij er zelf een van bent, die een ongefundeerd hard oordeel vellen over hoe loyaal je als kind aan je ouders zou moeten zijn, want 'het zijn toch je ouders'. Maar dat zegt toch echt meer over de kortzichtigheid van die mensen dan over iemand die het contact met zijn/haar ouders heeft verbroken na structureel grensoverschrijdend gedrag.
Als kind zit loyaliteit en het willen hebben van een goede relatie met je ouders er zo ingebakken dat afstand nemen nooit om een flutreden is. Sterker nog, na het afstand nemen realiseer je je waarschijnlijk steeds meer dingen die je eigenlijk altijd hebt vergoelijkt/jezelf de schuld van hebt gegeven terwijl dat gezien de ouder-kindrelatie onterecht was.
[ Bericht 0% gewijzigd door SignificanteAnder op 13-03-2021 13:09:41 ]
Geloof en cultuur.quote:Op vrijdag 12 maart 2021 20:42 schreef Lienekien het volgende:
Dus je leest een paar tweets en haalt daar dan uit dat ‘men’ verwacht dat je te allen tijde loyaal blijft aan je ouders.
Zoek de fout.
https://www.icimleiden.nl(...)goed-voor-je-ouders/
https://www.bible.com/nl/bible/328/EXO.20.12.NBG51
Ouders hebben een enorm hoog aanzien maar daarbij wordt niet meegenomen dat niet elke ouder goede bedoelingen heeft met hun kroost.
Oh en om nog even op de TT te reageren: er is weinig giftiger dan ouders die vinden dat hun kinderen ze iets verschuldigd zijn puur omdat zij ze op aarde hebben gezet.
Natuurlijk wel.quote:
[..]
Geloof en cultuur.
https://www.icimleiden.nl(...)goed-voor-je-ouders/
https://www.bible.com/nl/bible/328/EXO.20.12.NBG51
Ouders hebben een enorm hoog aanzien maar daarbij wordt niet meegenomen dat niet elke ouder goede bedoelingen heeft met hun kroost.
Mensen denken niet zo simpel, gelukkig.
The love you take is equal to the love you make.
Als ik zo jouw posts zo af en toe eens lees ben je op een ongezonde manier verbonden aan je moeder en/of je moeder aan jou.
In jouw geval is je vader de boeman. Maar de slechte relatie waar jij uit geboren bent was hun beider verantwoordelijkheid en wat zij daarna deed getuigt ook van weinig liefde voor jou.
Er is nooit één ouder goed en de ander slecht. Ik denk zodra je dat kan zien dat je al een eind verder bent met de puzzel.
Maar ontopic; ja het is zeker taboe en het is niet iets waar je normaliter over praat. Ik ben er ook vaak door vreemden op aangekeken dat ik geen contact meer met mijn ouders heb, mensen denken al snel het zal ook wel aan jezelf liggen enz.
In jouw geval is je vader de boeman. Maar de slechte relatie waar jij uit geboren bent was hun beider verantwoordelijkheid en wat zij daarna deed getuigt ook van weinig liefde voor jou.
Er is nooit één ouder goed en de ander slecht. Ik denk zodra je dat kan zien dat je al een eind verder bent met de puzzel.
Maar ontopic; ja het is zeker taboe en het is niet iets waar je normaliter over praat. Ik ben er ook vaak door vreemden op aangekeken dat ik geen contact meer met mijn ouders heb, mensen denken al snel het zal ook wel aan jezelf liggen enz.
Springfield's looking pretty dusty today
Oh wacht, het topic gaat meer over loyaliteit. Ja, mensen kunnen van alles vinden, maar wat is hun (ver)oordeel waard? Het is altijd zo makkelijk lullen wat een ander wel of niet zou moeten doen.
Niet zo raar dat mensen die dicht bij je staan of zouden moeten staan, hopen op loyaliteit. Maar dat zou geen eenrichtingsverkeer moeten zijn imho. Ondanks dat het je ouders zijn, ben je op een gegeven moment als het goed is ook volwassen inclusief een eigen mening enzo. Dat is niet per se slecht, het zou ook een signaal van een geslaagde opvoeding kunnen zijn dat iemand een eigen beslissing neemt. Ook als je het daar niet eens mee bent. Maar goed, dan blijkt ook maar weer dat ouders en hun kinderen gewoon mensen zijn, die soms blijven hangen in hun eigen visie en ervaringen. Je kan niet altijd overal uit komen en het eens zijn. En niet doen wat je gezegd wordt, staat ook niet per se gelijk aan niet loyaal zijn. Perceptie ditdat.
Ts zet voor jezelf eens op een rijtje waar jouw loyaliteit wel uit blijkt. Wat vindt je van dat rijtje? Is dat iets wat jij, ongeacht je moeders mening, wel voldoende vindt? Zou je iets meer of minder willen doen? En waarom?
Door te kijken naar je eigen normen en hoe je daar waarde aan geeft/wil geven, kun je beter leren bepalen waar jij staat. Dat maakt je misschien wat minder afhankelijk van je moeders goedkeuring, die als ik het zo hoor door meer beïnvloedt lijkt te worden dan jouw gedrag alleen..
Niet zo raar dat mensen die dicht bij je staan of zouden moeten staan, hopen op loyaliteit. Maar dat zou geen eenrichtingsverkeer moeten zijn imho. Ondanks dat het je ouders zijn, ben je op een gegeven moment als het goed is ook volwassen inclusief een eigen mening enzo. Dat is niet per se slecht, het zou ook een signaal van een geslaagde opvoeding kunnen zijn dat iemand een eigen beslissing neemt. Ook als je het daar niet eens mee bent. Maar goed, dan blijkt ook maar weer dat ouders en hun kinderen gewoon mensen zijn, die soms blijven hangen in hun eigen visie en ervaringen. Je kan niet altijd overal uit komen en het eens zijn. En niet doen wat je gezegd wordt, staat ook niet per se gelijk aan niet loyaal zijn. Perceptie ditdat.
Ts zet voor jezelf eens op een rijtje waar jouw loyaliteit wel uit blijkt. Wat vindt je van dat rijtje? Is dat iets wat jij, ongeacht je moeders mening, wel voldoende vindt? Zou je iets meer of minder willen doen? En waarom?
Door te kijken naar je eigen normen en hoe je daar waarde aan geeft/wil geven, kun je beter leren bepalen waar jij staat. Dat maakt je misschien wat minder afhankelijk van je moeders goedkeuring, die als ik het zo hoor door meer beïnvloedt lijkt te worden dan jouw gedrag alleen..
Denk dat vooral falende ouders zich daar druk om maken omdat ze bang zijn dat het hunzelf kan overkomen.
Je moet dankbaar zijn dat ze je het leven hebben gegeven. Ongeacht hoe ze dat verder hebben ingevuld. Je hebt er niet om gevraagd, je had er niks van gemerkt als je er niet was geweest en je ouders deden het enkel voor hun eigen behoeftebevrediging, maar toch moet je ze op je blote knietjes bedanken.quote:
Oh en om nog even op de TT te reageren: er is weinig giftiger dan ouders die vinden dat hun kinderen ze iets verschuldigd zijn puur omdat zij ze op aarde hebben gezet.
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
Van die ouders die verwachten dat hun kind later voor hen gaat zorgen, of hen in huis neemt. Omdat zij ook voor hun kind hebben gezorgd 
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
Als ik wel eens hoor/lees hoeveel mensen voor kinderen kiezen omdat ze bang zijn om eenzaam oud te worden, dan lijkt die angst me ook wel reëel.quote:
Denk dat vooral falende ouders zich daar druk om maken omdat ze bang zijn dat het hunzelf kan overkomen.
Ik lees het steeds meer online, vrouwen die maar dolgraag baby's willen produceren en zich daarop blindstaren al kunnen ze de eerste amper bolwerken, kinderen krijgen ondanks relatieproblemen, psychische problemen, etc. en dan nog al die vechtrelaties en vechtscheidingen.
Ik hoop dat hun kinderen niet loyaal aan ze blijven maar voor zichzelf durven kiezen.
Springfield's looking pretty dusty today
Mijn moeder zat gevangen in een huwelijk waarin mishandelingen eerder regel dan uitzonderingen waren. Ze is zwanger van hem geworden in de hoop dat hij zou veranderen maar huiselijk geweld werd alleen maar erger. Vader moest nooit wat van mij hebben, door de afwezige vader heeft mijn moeder dat willen compenseren door extra beschermend op te voeden. Ook uit angst. Heel lang is die cyclus van huiselijk geweld zo doorgegaan totdat ze met hulp van allerlei instanties naar een blijf van mijn lijfhuis mocht. Omdat ze niet lang alleen kan zijn heeft zij toen een andere man gezocht, ook vanwege veiligheid.quote:
Als ik zo jouw posts zo af en toe eens lees ben je op een ongezonde manier verbonden aan je moeder en/of je moeder aan jou.
In jouw geval is je vader de boeman. Maar de slechte relatie waar jij uit geboren bent was hun beider verantwoordelijkheid en wat zij daarna deed getuigt ook van weinig liefde voor jou.
Er is nooit één ouder goed en de ander slecht. Ik denk zodra je dat kan zien dat je al een eind verder bent met de puzzel.
Maar ontopic; ja het is zeker taboe en het is niet iets waar je normaliter over praat. Ik ben er ook vaak door vreemden op aangekeken dat ik geen contact meer met mijn ouders heb, mensen denken al snel het zal ook wel aan jezelf liggen enz.
In die jaren thuis veel geweld gezien, wel moet ik benoemen dat hij zo slecht ook niet was. Mijn moeder is nooit tot seks gedwongen. Ik ben nooit misbruikt. Maar helaas zijn er genoeg mannen die enkel aan zichzelf denken en gewoon waar bijv. hun kind(eren) bij is hun vrouw tot seks dwingen.
En daarna moest jij naar een pleeggezin?quote:
[..]
Mijn moeder zat gevangen in een huwelijk waarin mishandelingen eerder regel dan uitzonderingen waren. Ze is zwanger van hem geworden in de hoop dat hij zou veranderen maar huiselijk geweld werd alleen maar erger. Vader moest nooit wat van mij hebben, door de afwezige vader heeft mijn moeder dat willen compenseren door extra beschermend op te voeden. Ook uit angst. Heel lang is die cyclus van huiselijk geweld zo doorgegaan totdat ze met hulp van allerlei instanties naar een blijf van mijn lijfhuis mocht. Omdat ze niet lang alleen kan zijn heeft zij toen een andere man gezocht, ook vanwege veiligheid.
In die jaren thuis veel geweld gezien, wel moet ik benoemen dat hij zo slecht ook niet was. Mijn moeder is nooit tot seks gedwongen. Maar helaas zijn er genoeg mannen die enkel aan zichzelf denken en gewoon waar hun kind(eren) bij is hun vrouw tot seks dwingen.
Kinderen afdwingen bij een slechte man is niet iets wat je kan goedpraten.
Uiteraard zijn er omstandigheden, maar die zijn er ook bij mensen die hun kinderen seksueel misbruiken of afranselen. Er is altijd een reden, een omstandigheid.
Je mag gewoon altijd voor jezelf kiezen. Kijk hoe je leven erbij ligt man. Je moeder heeft je het absolute minimum meegegeven om in leven te blijven. Het is niet haar schuld, maar je hoeft niet loyaal te zijn en haar op een voetstuk te plaatsen ten koste van jezelf en jouw wereldbeeld.
Springfield's looking pretty dusty today
En dat ze vanwege haar religie jou naar je vader toe stuurt hoef je ook niet te accepteren noch goed te praten. Jij beslist zelf wat voor contact je met hem wil. Zij heeft daar helemaal niets over te zeggen.
Springfield's looking pretty dusty today
We hebben het heel lang verborgen weten te houden, want huiselijk geweld is niet iets waar je zo gemakkelijk over praat. Zeker als kind wil je je ouders niet afvallen. Toen de school lucht kreeg is wel de hele molen gaan draaien, OTS gehad maar wisten genoeg vorderingen te maken waarin ik weer thuis mocht wonen.quote:
[..]
En daarna moest jij naar een pleeggezin?
Kinderen afdwingen bij een slechte man is niet iets wat je kan goedpraten.
Uiteraard zijn er omstandigheden, maar die zijn er ook bij mensen die hun kinderen seksueel misbruiken of afranselen. Er is altijd een reden, een omstandigheid.
Je mag gewoon altijd voor jezelf kiezen. Kijk hoe je leven erbij ligt man. Je moeder heeft je het absolute minimum meegegeven om in leven te blijven. Het is niet haar schuld, maar je hoeft niet loyaal te zijn en haar op een voetstuk te plaatsen ten koste van jezelf en jouw wereldbeeld.
Zeker op een jonge leeftijd wil je, -hoe erg de omstandigheden ook zijn- thuis bij je ouders wonen. Je bent immers niets anders gewend.
Ik weet er alles van.quote:
[..]
We hebben het heel lang verborgen weten te houden, want huiselijk geweld is niet iets waar je zo gemakkelijk over praat. Zeker als kind wil je je ouders niet afvallen. Toen de school lucht kreeg is wel de hele molen gaan draaien, OTS gehad maar wisten genoeg vorderingen te maken waarin ik weer thuis mocht wonen.
Zeker op een jonge leeftijd wil je, -hoe erg de omstandigheden ook zijn- thuis bij je ouders wonen. Je bent immers niets anders gewend.
Je kan je ouders vergeven als je eraan toe bent.
Maar je hoeft niet bij voorbaat goed te praten dat er keuzes gemaakt zijn die jou geschaad hebben.
Springfield's looking pretty dusty today
Kortom, je moeder vertoont een patroon op het gebied van onrealistische verwachtingen. Dat was voor jou al het geval, het is tijdens jou en als jij morgen dood neervalt, zal het ook wel doorgaan. Is het realistisch gezien dan iets waar jij wat aan zou kunnen doen? Zo ja, hoe zie je dat voor je?quote:
[..]
Mijn moeder zat gevangen in een huwelijk waarin mishandelingen eerder regel dan uitzonderingen waren. Ze is zwanger van hem geworden in de hoop dat hij zou veranderen maar huiselijk geweld werd alleen maar erger. Vader moest nooit wat van mij hebben, door de afwezige vader heeft mijn moeder dat willen compenseren door extra beschermend op te voeden. Ook uit angst. Heel lang is die cyclus van huiselijk geweld zo doorgegaan totdat ze met hulp van allerlei instanties naar een blijf van mijn lijfhuis mocht. Omdat ze niet lang alleen kan zijn heeft zij toen een andere man gezocht, ook vanwege veiligheid.
In die jaren thuis veel geweld gezien, wel moet ik benoemen dat hij zo slecht ook niet was. Mijn moeder is nooit tot seks gedwongen. Ik ben nooit misbruikt. Maar helaas zijn er genoeg mannen die enkel aan zichzelf denken en gewoon waar bijv. hun kind(eren) bij is hun vrouw tot seks dwingen.
Sterker nog, ik denk dat je je ouders pas kan vergeven nadat je kan erkennen dat zij vanuit hun rol als ouder richting jou als kind tekort zijn geschoten.quote:
[..]
Ik weet er alles van.
Je kan je ouders vergeven als je eraan toe bent.
Maar je hoeft niet bij voorbaat goed te praten dat er keuzes gemaakt zijn die jou geschaad hebben.
Ongeacht de oorzaak van dat tekort schieten, dus je geeft ze niet ergens de schuld van. Het kan echt zo zijn dat je ouders simpelweg niet beter konden.
Zij blijft mij toch pushen, als excuus dat hij zelf psychisch niet in orde is... je toch loyaal moet blijven. Zelfs nu ik al lang volwassen ben blijft ze dat doen.quote:
En dat ze vanwege haar religie jou naar je vader toe stuurt hoef je ook niet te accepteren noch goed te praten. Jij beslist zelf wat voor contact je met hem wil. Zij heeft daar helemaal niets over te zeggen.
Mijn vader is nog altijd hetzelfde gebleven, net zo narcistisch alleen iets minder agressief.
Van mijn vader heb ik nooit enige waardering ontvangen. Elke keer als ik bij hem langs moest bleef het bij een heel oppervlakkig gesprek, klaagzang dat alles zoveel kostte terwijl hij zeer vermogend is. Elk initiatief moest van mij af komen. Zelf nam hij nooit contact met mij op. Nooit gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ik ben sinds mijn 7e al opgehouden om hem papa te noemen omdat het zo ongemakkelijk aanvoelt.
Wat ook zo wrang aanvoelt is dat ondanks zijn vermogen hij ook in financieel opzicht nauwelijks aan mij heeft bijgedragen. Dus hulp uit potjes van de gemeente krijg je niet omdat het inkomen te hoog is... maar daardoor heb ik wel met kinderarmoede te maken gehad. Vaak geen eten mee naar school bijvoorbeeld terwijl er voldoende geld aanwezig was.
Maar je moeder is dus ook psychisch niet in orde. Ze leeft niet helemaal in de realiteit en ze behandelt jou als een verlengstuk van zichzelf.quote:
[..]
Zij blijft mij toch pushen, als excuus dat hij zelf psychisch niet in orde is... je toch loyaal moet blijven. Zelfs nu ik al lang volwassen ben blijft ze dat doen.
Mijn vader is nog altijd hetzelfde gebleven, net zo narcistisch alleen iets minder agressief.
Van mijn vader heb ik nooit enige waardering ontvangen. Elke keer als ik bij hem langs moest bleef het bij een heel oppervlakkig gesprek, klaagzang dat alles zoveel kostte terwijl hij zeer vermogend is. Elk initiatief moest van mij af komen. Zelf nam hij nooit contact met mij op. Nooit gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ik ben sinds mijn 7e al opgehouden om hem papa te noemen omdat het zo ongemakkelijk aanvoelt.
Wat ook zo wrang aanvoelt is dat ondanks zijn vermogen hij ook in financieel opzicht nauwelijks aan mij heeft bijgedragen. Dus hulp uit potjes van de gemeente krijg je niet omdat het inkomen te hoog is... maar daardoor heb ik wel met kinderarmoede te maken gehad. Vaak geen eten mee naar school bijvoorbeeld terwijl er voldoende geld aanwezig was.
In een narcistische relatie is zelden één van de twee gek en de ander normaal. Als de één extremer en dominanter is lijkt dit vaak wel zo. Maar helemaal in het begin is er al iets mis gegaan, bij beiden.
Zij heeft jou gekregen om veiligheid te zoeken in een destructieve relatie. Dat is veel te veel voor een kind om te dragen. En je bent denk ik geparentificeerd? Het komt namelijk over in je topics alsof haar gevoelens leidend zijn in jouw bestaan en de keuzes die jij maakt. Dat is een kwalijke zaak. Want dan kan ik nu al voorspellen hoe jouw leven afloopt. Zodra je moeder overlijdt zit je met de gebakken peren want je hebt nooit zelf kunnen ontdekken wat het leven inhoudt. Zij bepaalt dat voor je. Je vertelt hier het verhaal van jouw moeder, maar het zou jouw verhaal moeten zijn.
Zij zijn beiden psychisch niet in orde, toen jij klein was sowieso niet. En jij bent daar een kind van. Dat heeft grote gevolgen voor jouw leven. Je zou je 100% daarmee bezig moeten houden ipv met de gevoelens en wensen van je moeder.
Springfield's looking pretty dusty today
Denk dat het ook de voornaamste reden is hier in het westen. Daarom proberen veel ouders hun kinderen ook afhankelijk van hun te houden. In arme landen krijgen mensen weer kinderen zodat die hun later kunnen onderhouden.quote:
[..]
Als ik wel eens hoor/lees hoeveel mensen voor kinderen kiezen omdat ze bang zijn om eenzaam oud te worden, dan lijkt die angst me ook wel reëel.
Ik lees het steeds meer online, vrouwen die maar dolgraag baby's willen produceren en zich daarop blindstaren al kunnen ze de eerste amper bolwerken, kinderen krijgen ondanks relatieproblemen, psychische problemen, etc. en dan nog al die vechtrelaties en vechtscheidingen.
Ik hoop dat hun kinderen niet loyaal aan ze blijven maar voor zichzelf durven kiezen.
Ook bijzonder hoe sommige ouders hun kind als mijn kind of ons kind zien, alsof je je een mens kunt toe-eigenen.
Ja, daar heb je gelijk ik. Ik merk ook vaak dat ze haar geloof op mij probeert op te dringen. Uiteraard met goede bedoelingen maar zegt eigenlijk dat ik moet incasseren omdat het vader is.quote:
[..]
Maar je moeder is dus ook psychisch niet in orde. Ze leeft niet helemaal in de realiteit en ze behandelt jou als een verlengstuk van zichzelf.
Lang verhaal maar vanwege financiële afspraken met de families was scheiden geen optie. Mijn ouders zijn ook nooit uit liefde getrouwd. Mijn vader wou gewoon neuken, een huishoudster en mijn moeder wou een stabiel inkomen een een dak boven haar hoofd. Dus beiden hebben voordeel aan elkaar gehad.quote:In een narcistische relatie is zelden één van de twee gek en de ander normaal. Als de één extremer en dominanter is lijkt dit vaak wel zo. Maar helemaal in het begin is er al iets mis gegaan, bij beiden.
Wellicht heeft dat ertoe bijgedragen dat ik nogal een imago bijdraag weinig respect voor vrouwen te hebben...
Doordat vader niets van mij moest hebben, ik ook niet van hem waren moeder en ik wel op elkaar aangewezen. Daardoor is wel een hele hechte band ontstaan maar daardoor vind ik het wel lastig om grenzen aan te geven. Ik blijf haar zoon en voel enorme loyaliteit jegens haar omdat ik op mijn vader niet kan rekenen. Daarbij heeft zij mij altijd beschermd en verzorgd.quote:Zij heeft jou gekregen om veiligheid te zoeken in een destructieve relatie. Dat is veel te veel voor een kind om te dragen. En je bent denk ik geparentificeerd? Het komt namelijk over in je topics alsof haar gevoelens leidend zijn in jouw bestaan en de keuzes die jij maakt. Dat is een kwalijke zaak. Want dan kan ik nu al voorspellen hoe jouw leven afloopt. Zodra je moeder overlijdt zit je met de gebakken peren want je hebt nooit zelf kunnen ontdekken wat het leven inhoudt. Zij bepaalt dat voor je. Je vertelt hier het verhaal van jouw moeder, maar het zou jouw verhaal moeten zijn.
Zij zijn beiden psychisch niet in orde, toen jij klein was sowieso niet. En jij bent daar een kind van. Dat heeft grote gevolgen voor jouw leven. Je zou je 100% daarmee bezig moeten houden ipv met de gevoelens en wensen van je moeder.
Dat is een duidelijk verhaal en is ook logisch dat het zo gelopen is dan.quote:
[..]
Ja, daar heb je gelijk ik. Ik merk ook vaak dat ze haar geloof op mij probeert op te dringen. Uiteraard met goede bedoelingen maar zegt eigenlijk dat ik moet incasseren omdat het vader is.
[..]
Lang verhaal maar vanwege financiële afspraken met de families was scheiden geen optie. Mijn ouders zijn ook nooit uit liefde getrouwd. Mijn vader wou gewoon neuken, een huishoudster en mijn moeder wou een stabiel inkomen een een dak boven haar hoofd. Dus beiden hebben voordeel aan elkaar gehad.
Wellicht heeft dat ertoe bijgedragen dat ik nogal een imago bijdraag weinig respect voor vrouwen te hebben...
[..]
Doordat vader niets van mij moest hebben, ik ook niet van hem waren moeder en ik wel op elkaar aangewezen. Daardoor is wel een hele hechte band ontstaan maar daardoor vind ik het wel lastig om grenzen aan te geven. Ik blijf haar zoon en voel enorme loyaliteit jegens haar omdat ik op mijn vader niet kan rekenen. Daarbij heeft zij mij altijd beschermd en verzorgd.
Hoe ik je verhaal lees (en iets wat wel meer gebeurt):
Soms hebben families er baat bij als bepaalde personen in het gezin 'ziek' zijn en blijven. Voor altijd kind blijven.
Jij hebt een bepaalde rol gekregen in de (ongezonde) relatie van jouw ouders. Daarvoor ben je ter wereld gekomen. Het ging niet om jou als individu, osodevo die klaargestoomd zou worden voor het leven. Het was iets tussen hun twee. En je mag niet uit die rol, want dan stort er iets in: een bepaald wereldbeeld, een bepaalde zekerheid, veiligheid. Jij bent de bewaarder van deze veiligheid geworden, precies zoals je nu bent: zwak en alleen, niet in staat om zelf relaties op te bouwen, luisterend naar de herhaalde aanklacht van je moeder jegens je vader.
Je moeder mag jou nu nog steeds houden, en gebruiken om haar emoties mee te reguleren. En schermt met jou naar je vader toe. Ze wil hem confronteren met zijn kind. En hij wijst het af. Hun strijd is nog steeds gaande.
En daarom is geen van hun slachtoffer, zij konden er weinig aan doen dat het zo liep want ze wisten niet beter, maar wél zijn zij samen verantwoordelijk voor deze situatie die ze gecreëerd hebben. Jij bent het enige slachtoffer.
Jij zit vol met boosheid en machteloosheid, en je hebt geen eigen leven. Je doet wat laffe pogingen, misschien om te ontkennen dat je in deze positie zit en om naar jezelf te laten zien dat je echt wel kansen hebt in het leven, maar je blijft de rol spelen. Omdat je het je moeder niet kan en mag aandoen wat er gebeurt als je écht je vleugels uitslaat. En daarom verandert er niets.
Dat ze jou beschermd en verzorgd heeft is geen gunst. Dat is haar moederlijke plicht.
Wat heeft ze je gegeven waardoor je nu gezond, succesvol en zelfverzekerd bent in het leven?
Springfield's looking pretty dusty today
Over welk geloof gaat het dan?
En je had toch ook oudere zussen? Waar zitten die in het verhaal?
En je had toch ook oudere zussen? Waar zitten die in het verhaal?
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Mijn vader was altijd een zorgenkindje maar had wel altijd vast werk. Omdat mijn oma van vaderskant ook ouder werd zocht ze gewoon een vrouw die hem kon verzorgen. Op zich geen probleem want mijn moeder is er vrijwillig mee akkoord gegaan.quote:
[..]
Dat is een duidelijk verhaal en is ook logisch dat het zo gelopen is dan.
Hoe ik je verhaal lees (en iets wat wel meer gebeurt):
Soms hebben families er baat bij als bepaalde personen in het gezin 'ziek' zijn en blijven. Voor altijd kind blijven.
Moeder wilde juist het contact tussen mij en vader verbeteren. Ze wilde niet zo'n moeder zijn, -zoals je in veel vechtscheidingen ziet- dat de moeder kind weg wilt houden van vader. Ze praat altijd positief over hem.quote:Jij hebt een bepaalde rol gekregen in de (ongezonde) relatie van jouw ouders. Daarvoor ben je ter wereld gekomen. Het ging niet om jou als individu, osodevo die klaargestoomd zou worden voor het leven. Het was iets tussen hun twee. En je mag niet uit die rol, want dan stort er iets in: een bepaald wereldbeeld, een bepaalde zekerheid, veiligheid. Jij bent de bewaarder van deze veiligheid geworden, precies zoals je nu bent: zwak en alleen, niet in staat om zelf relaties op te bouwen, luisterend naar de herhaalde aanklacht van je moeder jegens je vader.
Je moeder mag jou nu nog steeds houden, en gebruiken om haar emoties mee te reguleren. En schermt met jou naar je vader toe. Ze wil hem confronteren met zijn kind. En hij wijst het af. Hun strijd is nog steeds gaande.
Het was zo dat er geen omgangsregeling was oid, want mijn vader moest gewoon niets van mij hebben. Ook vroeger thuis was zij mijn enige verzorgende ouder. Toch bleef ze na de scheiding mij aan hem opdringen. We bezochten hem 1x per maand en praatten voor zijn deur, waren altijd van die ongezellige gesprekken. Het ging altijd over hemzelf, en zolang je met hem meepraatte was er niets aan de hand. Op het moment dat er een rekening betaald moest worden van bijv. een schoolreisje werd hij agressief en gooide de deur dicht.
Ik weet niet wat ik hiervan moet denken? In de meeste echtscheidingen is er een ouderschapsplan, bezoekregeling en vechten ook vaders voor contact met hun kinderen. Ondanks dat beide ouders dan niet van elkaar (meer) houden, houden ze nog altijd van hun kind(eren) In mijn geval niet. Toen ik naar het Blijf van mijn lijf huis en later naar de nieuwe vriend van mijn moeder verhuisde, ook nooit wat van hem vernomen. We moeste elke keer maar zelf weer naar zijn huis toe afreizen. Vaak deed hij niet eens de deur open, telefoonnummer had hij niet en moesten het later maar weer opnieuw proberen.
Wat zijn dat voor mannen?
Dat je je stiefkind als een hoopje strond kunt behandelen kan ik nog begrijpen, Er is dan geen bloedband, maar je eigen biologische vader... blijft mij echt verbazen.Mijn moeder blijft benadrukken dat ik ook zijn vlees en bloed ben.. maar dan raakt hij altijd geirriteerd en zeuren dat ik een luide donder ben en moet gaan werken. Als je zulke dingen probeert te bespreken kan hij ineens heel agressief worden. Na zo'n contactmoment voel je je dan ook zwaar gefrustreerd, vooral omdat de meeste leeftijdsgenoten wel een normale vader hadden.
Je hebt ook genoeg mensen die niet eens weten wie hun vader/moeder is. Ik weet wel wie mijn ouders zijn, toch doet het veel pijn als je zo wordt afgewezen.quote:En daarom is geen van hun slachtoffer, zij konden er weinig aan doen dat het zo liep want ze wisten niet beter, maar wél zijn zij samen verantwoordelijk voor deze situatie die ze gecreëerd hebben. Jij bent het enige slachtoffer.
Ander voorbeeld is toen ik door mijn stiefvader uit huis werd gezet omdat ik niet luisterde, ben toen door hem bij mijn vader afgezet. Hij heeft een huis met talloze vrije kamers, het leek ons logisch dat ik daar kon slapen. Ondanks de mogelijkheden vond hij dat ik maar ik de daklozenopvang moest slapen en de gemeente maar een woning moest regelen. Ik kon mij de reactie van maatschappelijk werk nog goed herinneren, dat ze zoiets zelden meemaken.
Na wat bemiddeling kon ik weer bij mijn moeder en stief inwonen. Ook dan bleef ze proberen mij aan hem op te dringen. Dat terwijl ik toen al zover was dat ik niets meer met hem te maken wilde hebben. Maar als kwetsbaar persoon had ik verder niemand om op terug te vallen. Beter een slechte vader dan geen vader was de gedachte.
Zonder mijn moeder lag ik allang letterlijk en figuurlijk in de goot of had ik zelfmoord gepleegd. Zij heeft mij altijd geholpen en ervoor gezorgd dat ik het nog enigszins goed had.quote:Jij zit vol met boosheid en machteloosheid, en je hebt geen eigen leven. Je doet wat laffe pogingen, misschien om te ontkennen dat je in deze positie zit en om naar jezelf te laten zien dat je echt wel kansen hebt in het leven, maar je blijft de rol spelen. Omdat je het je moeder niet kan en mag aandoen wat er gebeurt als je écht je vleugels uitslaat. En daarom verandert er niets.
Dat ze jou beschermd en verzorgd heeft is geen gunst. Dat is haar moederlijke plicht.
Wat heeft ze je gegeven waardoor je nu gezond, succesvol en zelfverzekerd bent in het leven?
Waar ik wel van baal is dat ik in mijn leven nooit een normale vaderfiguur heb gekend. In het buitenland heb je dan nog bijvoorbeeld ooms die hun verantwoordelijkheid nemen en die leegte opvullen. Maar in mijn situatie is het zo dat geen enkele man zijn vingers aan mij wilde branden. Ook mijn stiefvader vond het naar... maar omdat ik zijn kind niet was wilde hij zich daar ook niet in mengen. Die was vooral met mijn moeder bezig en zag mij slechts als ballast.
Ik heb toen weleens aangegeven best wel in een instelling of pleegouders wilde opgroeien om mijn ouders niet tot last te zijn, maar mijn moeder heeft er toen toch voor gezorgd dat ik bij mijn stiefvader mocht inwonen.
Stiefvader moest maar de puinhopen opruimen, daarom kan ik ook goed begrijpen dat geen man op een alleenstaande moeder zit te wachten.
Hoe meer ik eraan denk hoe meer het mij opwindt. (is dat met dt? 
) Daarom kan het voorkomen dat ik pas na x dagen dit topic opnieuw doorlees om zo op reacties te reageren. Maar zoveel mogelijk wil ik niet teveel aan het verleden denken want dan is mijn hele dag alweer verpest. Het zorgt namelijk voor een hoop sterss in mijn lijf, in de zin dat psychische problemen toenemen.
Ik zit bij een psycholoog maar heb niet het idee dat het van mijn frustratie en boosheid afhelpt.
) Daarom kan het voorkomen dat ik pas na x dagen dit topic opnieuw doorlees om zo op reacties te reageren. Maar zoveel mogelijk wil ik niet teveel aan het verleden denken want dan is mijn hele dag alweer verpest. Het zorgt namelijk voor een hoop sterss in mijn lijf, in de zin dat psychische problemen toenemen.Ik zit bij een psycholoog maar heb niet het idee dat het van mijn frustratie en boosheid afhelpt.
In een ander topic van jouw hand lees ik dat je je eerste jaren in pleeggezinnen en gezinshuizen hebt doorgebracht omdat je moeders nieuwe vriend je niet hoefde? En hier lees ik dan weer totaal iets anders? Hoeveel hiervan is verzonnen?quote:
[..]
Mijn vader was altijd een zorgenkindje maar had wel altijd vast werk. Omdat mijn oma van vaderskant ook ouder werd zocht ze gewoon een vrouw die hem kon verzorgen. Op zich geen probleem want mijn moeder is er vrijwillig mee akkoord gegaan.
[..]
Moeder wilde juist het contact tussen mij en vader verbeteren. Ze wilde niet zo'n moeder zijn, -zoals je in veel vechtscheidingen ziet- dat de moeder kind weg wilt houden van vader. Ze praat altijd positief over hem.
Het was zo dat er geen omgangsregeling was oid, want mijn vader moest gewoon niets van mij hebben. Ook vroeger thuis was zij mijn enige verzorgende ouder. Toch bleef ze na de scheiding mij aan hem opdringen. We bezochten hem 1x per maand en praatten voor zijn deur, waren altijd van die ongezellige gesprekken. Het ging altijd over hemzelf, en zolang je met hem meepraatte was er niets aan de hand. Op het moment dat er een rekening betaald moest worden van bijv. een schoolreisje werd hij agressief en gooide de deur dicht.
Ik weet niet wat ik hiervan moet denken? In de meeste echtscheidingen is er een ouderschapsplan, bezoekregeling en vechten ook vaders voor contact met hun kinderen. Ondanks dat beide ouders dan niet van elkaar (meer) houden, houden ze nog altijd van hun kind(eren) In mijn geval niet. Toen ik naar het Blijf van mijn lijf huis en later naar de nieuwe vriend van mijn moeder verhuisde, ook nooit wat van hem vernomen. We moeste elke keer maar zelf weer naar zijn huis toe afreizen. Vaak deed hij niet eens de deur open, telefoonnummer had hij niet en moesten het later maar weer opnieuw proberen.
Wat zijn dat voor mannen?
Mijn moeder blijft benadrukken dat ik ook zijn vlees en bloed ben.. maar dan raakt hij altijd geirriteerd en zeuren dat ik een luide donder ben en moet gaan werken. Als je zulke dingen probeert te bespreken kan hij ineens heel agressief worden. Na zo'n contactmoment voel je je dan ook zwaar gefrustreerd, vooral omdat de meeste leeftijdsgenoten wel een normale vader hadden.
[..]
Je hebt ook genoeg mensen die niet eens weten wie hun vader/moeder is. Ik weet wel wie mijn ouders zijn, toch doet het veel pijn als je zo wordt afgewezen.
Ander voorbeeld is toen ik door mijn stiefvader uit huis werd gezet omdat ik niet luisterde, ben toen door hem bij mijn vader afgezet. Hij heeft een huis met talloze vrije kamers, het leek ons logisch dat ik daar kon slapen. Ondanks de mogelijkheden vond hij dat ik maar ik de daklozenopvang moest slapen en de gemeente maar een woning moest regelen. Ik kon mij de reactie van maatschappelijk werk nog goed herinneren, dat ze zoiets zelden meemaken.
Na wat bemiddeling kon ik weer bij mijn moeder en stief inwonen. Ook dan bleef ze proberen mij aan hem op te dringen. Dat terwijl ik toen al zover was dat ik niets meer met hem te maken wilde hebben. Maar als kwetsbaar persoon had ik verder niemand om op terug te vallen. Beter een slechte vader dan geen vader was de gedachte.
[..]
Zonder mijn moeder lag ik allang letterlijk en figuurlijk in de goot of had ik zelfmoord gepleegd. Zij heeft mij altijd geholpen en ervoor gezorgd dat ik het nog enigszins goed had.
Waar ik wel van baal is dat ik in mijn leven nooit een normale vaderfiguur heb gekend. In het buitenland heb je dan nog bijvoorbeeld ooms die hun verantwoordelijkheid nemen en die leegte opvullen. Maar in mijn situatie is het zo dat geen enkele man zijn vingers aan mij wilde branden. Ook mijn stiefvader vond het naar... maar omdat ik zijn kind niet was wilde hij zich daar ook niet in mengen. Die was vooral met mijn moeder bezig en zag mij slechts als ballast.
Ik heb toen weleens aangegeven best wel in een instelling of pleegouders wilde opgroeien om mijn ouders niet tot last te zijn, maar mijn moeder heeft er toen toch voor gezorgd dat ik bij mijn stiefvader mocht inwonen.
Stiefvader moest maar de puinhopen opruimen, daarom kan ik ook goed begrijpen dat geen man op een alleenstaande moeder zit te wachten.
Kan ik me goed voorstellen.quote:
Hoe meer ik eraan denk hoe meer het mij opwindt. (is dat met dt?
Ik zit bij een psycholoog maar heb niet het idee dat het van mijn frustratie en boosheid afhelpt.
Je hoeft er niets mee, je kan het laten rusten als je dat wil.
Ik denk wel dat de stress in je lijf er is omdat er iets wil gebeuren. Namelijk dat je in contact komt met diepere gevoelens in jezelf. Achter de boosheid zit vaak een ander gevoel, dat gevoeld wil worden. En dat is eng. Ik hoop dat je toch een keer met iemand daar over kan praten. Het is niet niks allemaal, en niet iets om in je eentje te doorstaan. Niemand zou dat alleen moeten hoeven te doen.
Springfield's looking pretty dusty today
Een kind is het niet verplicht, maar voelt helaas die loyaliteit vaker wel.
Ook al verdienen sommige ouders dat echt niet.
Ook al verdienen sommige ouders dat echt niet.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Maargoed, ik denk dat degenen die fijne ouders hebben, vaak moeilijk zullen begrijpen als iemand zijn ouders uitkotst. Het zal moeilijk voor te stellen zijn.
Maar de verplichting is er niet. Als je ouders zich afschuwelijk gedragen dan hoef je niet loyaal naar ze te zijn.
Maar de verplichting is er niet. Als je ouders zich afschuwelijk gedragen dan hoef je niet loyaal naar ze te zijn.
Nou het zit ingebakken in je als mens denk ik, hoe dat precies werkt is een stukje evolutie, genetisch bepaald en natuurlijk cultureel opgelegd.
Maar ik kan je zeggen dat ik tegenwoordig behoorlijk kortaf ben geworden tegen mijn moeder die al meer dan 20 jaar zit te kloten met schulden en geld, bij mij en iedere man die ze kan vinden haar handje ophoudt, incl bij mijn vader die oh zo vreselijk was. (en dat was hij ook destijds, maar nu op oudere leeftijd wel milder is geworden zeg maar)
En ik juist meer richting mijn vader neig die mijn halve leven verkloot heeft, maar daar ook echt spijt voor heeft betuigd en zijn best doet mijn leven te ondersteunen.
Een zeldzame verandering in een persoon zeg maar.
Mijn moeder daarentegen word alleen maar erger en lijkt het bijna normaal te vinden geld te vragen.
Maar ik kan je zeggen dat ik tegenwoordig behoorlijk kortaf ben geworden tegen mijn moeder die al meer dan 20 jaar zit te kloten met schulden en geld, bij mij en iedere man die ze kan vinden haar handje ophoudt, incl bij mijn vader die oh zo vreselijk was. (en dat was hij ook destijds, maar nu op oudere leeftijd wel milder is geworden zeg maar)
En ik juist meer richting mijn vader neig die mijn halve leven verkloot heeft, maar daar ook echt spijt voor heeft betuigd en zijn best doet mijn leven te ondersteunen.
Een zeldzame verandering in een persoon zeg maar.
Mijn moeder daarentegen word alleen maar erger en lijkt het bijna normaal te vinden geld te vragen.
Ik was ouder, mocht toen weer thuis wonen.quote:
[..]
In een ander topic van jouw hand lees ik dat je je eerste jaren in pleeggezinnen en gezinshuizen hebt doorgebracht omdat je moeders nieuwe vriend je niet hoefde? En hier lees ik dan weer totaal iets anders? Hoeveel hiervan is verzonnen?
Zoals ik eerder aangaf wilde hij niet, moeder heeft bemiddeld.
[ Bericht 4% gewijzigd door osodevo op 13-03-2021 13:41:13 ]
Wat als mensen uit de omgeving je een schuldgevoel aanpraten en zeggen: "het toch je vader/Moeder blijft'' ''Je hebt maar één vader/moeder''...
zelf dan over jou.quote:
dat zegt toch echt meer over de kortzichtigheid van die mensen
Het is vooral een reactie vanuit ongeloof. Banden breken met familie is toch een redelijk brute stap die je kunt maken in het leven en men is dan vooral bezorgd dat je geen vangnet hebt. Wat feitelijk, wanneer het mis gaat op andere terreinen in het leven, ook wel zo is. Overigens hoef je niet volledig banden met je familie te breken, je kunt ook proberen meer afstand te creeeren, maar wel nog contact houden op een manier waar jij je prettig bij voelt.quote:
Wat als mensen uit de omgeving je een schuldgevoel aanpraten en zeggen: "het toch je vader/Moeder blijft'' ''Je hebt maar één vader/moeder''...
Het is vooral belangrijk Osodevo dat je tegen je moeder 'nee' durft te zeggen, wanneer je vindt dat ze teveel regie van jou aan het overnemen is. Ik ben het dan ook niet helemaal eens met het volledig breken aspect. Ik zou eerst proberen om een nieuwe balans in de relatie met je moeder proberen te vinden, voordat je zo'n definitief besluit neemt. Eenmaal zo'n stap genomen, is de weg naar terugkeer een zeer moeilijk pad om te bewandelen en in sommige gevallen volledig onmogelijk. Bedenk ook, dat het normaal is, om ruzie te hebben over zaken waarvan je vindt dat je familie, vrienden of wie dan ook, een zware grens overgaan. Confrontatie is natuurlijk nooit leuk, maar als het goed zit tussen jou en de ander, gaat de situatie ook weer terug naar normaal en respecteert de ander jouw standpunten. Ik heb het gevoel dat je nog niet echt een conflict met je moeder hebt gehad, waarin je de dingen die jouw dwarszitten hebt besproken.
Breken is makkelijk, proberen samen eruit komen niet, maar uiteindelijk meer de moeite waard, dan bij een dilemma definitief besluiten te breken, ook als het één betreft waar je al sinds je jeugd mee te maken hebt. Jullie hebben beiden de nodige problemen en ik denk dat direct de deur dichtdoen bij je moeder, niet het uitsluitsel gaat geven waar je op hoopt. Bovendien, mochten de issues niet worden verholpen, dan kan je jezelf niet verwijten dat je te weinig hebt gedaan om de problemen met je moeder op te lossen. Geloof me, er zijn mensen die daar nog jaren van wakker liggen dat ze te resoluut hebben gebroken met hun familie. Ik heb nog in een ander topic van jouw gepost over de opvoedingsstijl van mijn ouders. Ik heb nog steeds contact met ze, maar wel op afstand. Niemand is perfect en er zijn nog tig andere manieren om hier mee om te gaan. Fok springt snel graag naar een quick fix, maar kijk ook goed naar de gevolgen die jezelf gaat ervaren wanneer je het op die manier gaat oplossen. Het kan zomaar zijn dat een bepaalde mate van afstand het contact met je moeder enorm gaat verbeteren en dan zou het toch zonde zijn om deze stap te hebben overgeslagen.
Vorm van Stochholm syndroom.quote:
[..]
Wie verwacht dat in zo'n situatie?
[..]
Die kinderen zijn succesvol gemanipuleerd door hun vader waarmee hun loyaliteit als kind maximaal wordt uitgebuit. Maar die casus staat het loyaal blijven aan hun vader juist haaks op verwachtingen van de buitenwereld.
Bullshit! Eens een misbruiker, altijd een misbruiker! Een misbruiker hoef ik niet te respecteren. Het kan mij in dat geval ook geen barst schelen of jij een ouder van mij bent of niet.quote:
[..]
Zij blijft mij toch pushen, als excuus dat hij zelf psychisch niet in orde is... je toch loyaal moet blijven. Zelfs nu ik al lang volwassen ben blijft ze dat doen.
Mijn vader is nog altijd hetzelfde gebleven, net zo narcistisch alleen iets minder agressief.
Van mijn vader heb ik nooit enige waardering ontvangen. Elke keer als ik bij hem langs moest bleef het bij een heel oppervlakkig gesprek, klaagzang dat alles zoveel kostte terwijl hij zeer vermogend is. Elk initiatief moest van mij af komen. Zelf nam hij nooit contact met mij op. Nooit gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ik ben sinds mijn 7e al opgehouden om hem papa te noemen omdat het zo ongemakkelijk aanvoelt.
Wat ook zo wrang aanvoelt is dat ondanks zijn vermogen hij ook in financieel opzicht nauwelijks aan mij heeft bijgedragen. Dus hulp uit potjes van de gemeente krijg je niet omdat het inkomen te hoog is... maar daardoor heb ik wel met kinderarmoede te maken gehad. Vaak geen eten mee naar school bijvoorbeeld terwijl er voldoende geld aanwezig was.
Als jouw ouders je misbruiken en je blijft ze steunen, dan heb je echt géén zelfrespect!
[ Bericht 47% gewijzigd door Fightagainstlife op 13-03-2021 15:58:35 ]
Ui verwijderd door admin.
Bullshit! Niet naar die onzin luisteren, @osodevo .quote:
Wat als mensen uit de omgeving je een schuldgevoel aanpraten en zeggen: "het toch je vader/Moeder blijft'' ''Je hebt maar één vader/moeder''...
Ui verwijderd door admin.
Dat zeggen alleen maar mensen met normale of goede ouder-relaties.quote:
Wat als mensen uit de omgeving je een schuldgevoel aanpraten en zeggen: "het toch je vader/Moeder blijft'' ''Je hebt maar één vader/moeder''...
Anders zouden ze het wel begrijpen.
Edit: of mensen uit strenge religieuze settings
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Ik heb het met mijn moeder besproken. Ze zegt dat ik niet boos moet zijn, -bekende oneliners weer- het toch mijn vader blijft etc en dat ik goede banden met hem moet onderhouden, omdat ze bang is dat God straft.
Hoe dring ik tot haar door dat ik zelf de keuze heb gemaakt dat ik er geen energie meer in wil steken? Want ik sloop mijzelf hiermee, getuige de vele stress en huiltopics die ik aanmaak. Komt ook bij dat zij gelooft en ik niet, niet begrijpt dat ik hier anders tegenaan kijk. Ondertussen wordt wel subtiel druk op mij uitgeoefend en een schuldgevoel aangepraat.
Hoe dring ik tot haar door dat ik zelf de keuze heb gemaakt dat ik er geen energie meer in wil steken? Want ik sloop mijzelf hiermee, getuige de vele stress en huiltopics die ik aanmaak. Komt ook bij dat zij gelooft en ik niet, niet begrijpt dat ik hier anders tegenaan kijk. Ondertussen wordt wel subtiel druk op mij uitgeoefend en een schuldgevoel aangepraat.
eert uw vader en uw moeder maar vergeet even dat er ook ouders zijn die helemaal niet het beste met hun kind voorhebben. Wat is het beste antwoord hierop?
Je vecht tegen iets waar je niet tegen kan vechten; streng gelovige mensen. Die zijn niet te overtuigen.quote:
Ik heb het met mijn moeder besproken. Ze zegt dat ik niet boos moet zijn, -bekende oneliners weer- het toch mijn vader blijft etc en dat ik goede banden met hem moet onderhouden, omdat ze bang is dat God straft.
Hoe dring ik tot haar door dat ik zelf de keuze heb gemaakt dat ik er geen energie meer in wil steken? Want ik sloop mijzelf hiermee, getuige de vele stress en huiltopics die ik aanmaak. Komt ook bij dat zij gelooft en ik niet, niet begrijpt dat ik hier anders tegenaan kijk. Ondertussen wordt wel subtiel druk op mij uitgeoefend en een schuldgevoel aangepraat.
De oogkleppen en brainwashing is te sterk bij hun.
Het enige wat je kan doen is zeggen dat je dit niet wil en de gevolgen wel zal dragen (wat zij denken dat zal gebeuren ivm straffen van god).
Of gewoon eens per maand even een hallo aan de deur bij je vader gaan zeggen (dan zijn ze content, maar wat het met jou doet is wel belangrijker dan).
Soms is het ook belangrijk en helend om mensen te zien voor wat ze zijn. Je vader is geen super mens. Hij is gewoon een oude man die niet de tools had om om te gaan met een kind. Hij heeft vanuit onkunde stomme dingen gedaan, wie weet kende hij zelf niets anders dan geweld in zijn eigen jeugd. Een generatie geleden was het namelijk nog heel normaal om je kind rammel te geven.. niemand ging een conversatie aan zoals nu in deze tijd wel zal gebeuren. Ouders en kinderen waren niet bevriend.
Eigenlijk is hij een zielige, oude en beschadigde man.
Als je hem zo gaat bekijken dan kan je misschien ook een deel boosheid loslaten?
En je moeder heeft een ander soort loyaliteit naar hem (zal hier nu niet op ingaan want publiek) die ik vanuit haar kant ook begrijp. Plus een religieuze achtergrond.
Het is nu aan jou om hun bij wijze van spreken te vergeven en proberen te begrijpen waarom ze dingen doen en gedaan hebben.
En laat het dan los en maak iets van je eigen leven! Nu is het jouw beurt, zij zijn uitgespeeld.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Soms denken die ouders wel dat ze gedaan hebben wat in hun ogen het beste leek. Ook al is dat niet zo.quote:
eert uw vader en uw moeder maar vergeet even dat er ook ouders zijn die helemaal niet het beste met hun kind voorhebben. Wat is het beste antwoord hierop?
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Als ik naar mijn eigen psyche en gezondheid kijk wil ik er geen energie meer insteken en richten om mijn eigen leven op orde krijgen. Ik heb mijn best gedaan en om elke keer als een hoopje stront behandelt te worden, dat is niet vol te houden. Elke gedachte aan deze man zorgt weer voor een terugval aan psychische problemen.
Moeder bedoeld het vast goed want ze is bang dat god mij straft. Ik geloof niet btw.quote:
[..]
Je vecht tegen iets waar je niet tegen kan vechten; streng gelovige mensen. Die zijn niet te overtuigen.
De oogkleppen en brainwashing is te sterk bij hun.
Het enige wat je kan doen is zeggen dat je dit niet wil en de gevolgen wel zal dragen (wat zij denken dat zal gebeuren ivm straffen van god).
Daar heb ik juist beslist geen zin meer in. Jaar in jaar uit die moeite gedaan en elke keer die drek die ik moest incasseren. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik begon mij echt ongewenst te voelen en elke keer na zo'n bezoek zat ik voel verdriet, mijzelf beschadigen omdat ik vol woede en verdriet zat die ik nergens kon ventileren. Immers mijn moeder vergoeide het steeds en vond dat mijn vader er niets aan doen kan, vond dat ik maar moest blijven incasseren.quote:Of gewoon eens per maand even een hallo aan de deur bij je vader gaan zeggen (dan zijn ze content, maar wat het met jou doet is wel belangrijker dan).
Ik heb hem juist zo lang, zoveel kansen gegeven. Op een gegeven moment is het over. Als ik mijn vader vergelijk met vaders van dezelfde leeftijd van leeftijdsgenoten hebben deze wel een stuk betere relatie.quote:Soms is het ook belangrijk en helend om mensen te zien voor wat ze zijn. Je vader is geen super mens. Hij is gewoon een oude man die niet de tools had om om te gaan met een kind. Hij heeft vanuit onkunde stomme dingen gedaan, wie weet kende hij zelf niets anders dan geweld in zijn eigen jeugd. Een generatie geleden was het namelijk nog heel normaal om je kind rammel te geven.. niemand ging een conversatie aan zoals nu in deze tijd wel zal gebeuren. Ouders en kinderen waren niet bevriend.
Eigenlijk is hij een zielige, oude en beschadigde man.
Als je hem zo gaat bekijken dan kan je misschien ook een deel boosheid loslaten?
En je moeder heeft een ander soort loyaliteit naar hem (zal hier nu niet op ingaan want publiek) die ik vanuit haar kant ook begrijp. Plus een religieuze achtergrond.
Daarom dat ik steeds meer begin te begrijpen dat zolang ik dit blijf aantrekken ik door de stress niet lang meer zal leven. Ik wil niet door die man levenslang aan de psych medicijnen vastzitten.quote:Het is nu aan jou om hun bij wijze van spreken te vergeven en proberen te begrijpen waarom ze dingen doen en gedaan hebben.
En laat het dan los en maak iets van je eigen leven! Nu is het jouw beurt, zij zijn uitgespeeld.
Het gebod 'eert uw vader en uw moeder' vind ik ontzettend krom. Ouders mogen dus hun kind mishandelen en misbruiken en dan wordt nog verwacht het vijfde gebod op te volgen. Ik zal vast niet de enige zijn die hiermee worsteld.
En ja, je moet ouders dankbaar zijn voor het schenken van je leven. Heb ik erom gevraagd om zulke vader te hebben?!
En ja, je moet ouders dankbaar zijn voor het schenken van je leven. Heb ik erom gevraagd om zulke vader te hebben?!
Dat is het helaas wel. In de bijbel staat tig keer dat je je ouders moet gehoorzamen, respecteren maar andersom niet. Ik denk dat dat ervoor zorgt dat veel mensen loyaal naar hun ouders blijven ook al blijken het vreselijke ouders te zijn.quote:
Maar dat zou geen eenrichtingsverkeer moeten zijn imho. Ondanks dat het je ouders zijn,
In Belgie en Duitsland heb je als kind een onderhoudsplicht naar je ouders toe. In veel landen is het nemen van kinderen niets meer dan een oudedagsvoorziening. Je zou dan kunnen stellen dat het egoisme van de ouders is?quote:
[..]
Als ik wel eens hoor/lees hoeveel mensen voor kinderen kiezen omdat ze bang zijn om eenzaam oud te worden, dan lijkt die angst me ook wel reëel.
Ik lees het steeds meer online, vrouwen die maar dolgraag baby's willen produceren en zich daarop blindstaren al kunnen ze de eerste amper bolwerken, kinderen krijgen ondanks relatieproblemen, psychische problemen, etc. en dan nog al die vechtrelaties en vechtscheidingen.
Ik hoop dat hun kinderen niet loyaal aan ze blijven maar voor zichzelf durven kiezen.
Je hoeft hem geen kansen meer te geven, je moet loslaten.quote:
Ik heb hem juist zo lang, zoveel kansen gegeven. Op een gegeven moment is het over. Als ik mijn vader vergelijk met vaders van dezelfde leeftijd van leeftijdsgenoten hebben deze wel een stuk betere relatie.
Maar vergelijken hoeft ook niet.
En er zijn genoeg andere mensen met shit vaders, zelfs ergere dan de jouwe. Stop met vergelijken, dat brengt je niets.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Wederom selectieve reactie van jou.quote:
[..]
Dat is het helaas wel. In de bijbel staat tig keer dat je je ouders moet gehoorzamen, respecteren maar andersom niet. Ik denk dat dat ervoor zorgt dat veel mensen loyaal naar hun ouders blijven ook al blijken het vreselijke ouders te zijn.
Draai het gewoon om. Je moeder respecteert je vader niet, zolang zij jou op hem af probeert te sturen terwijl hij daar niet om vraagt. Tenzij hij er expliciet om vraagt, blijf je respectvol op afstand.
Goed punt van je, daar had ik nog niet aan gedacht. Hij heeft zelf nooit om een omgangsregeling oid gevraagd, mijn moeder en ik gingen gewoon even bij hem langs. Hij was wel in voor een praatje maar daar bleef het bij. Ik stond er gewoon bij zonder wat ze zeggen, want ik heb gewoon weinig met hem en na wat ik allemaal met het meegemaakt heb voel ik geen chemie.quote:
[..]
Wederom selectieve reactie van jou.
Draai het gewoon om. Je moeder respecteert je vader niet, zolang zij jou op hem af probeert te sturen terwijl hij daar niet om vraagt. Tenzij hij er expliciet om vraagt, blijf je respectvol op afstand.
Ik denk dat mijn moeder meer vanuit haar geloof denkt dan met haar verstand. Hetzelfde dat ze dacht dat door zwanger te worden en kind van hem te krijgen hij wel zou veranderen.
Vroeger werd ook door haar omgeving geadviseerd om te gaan scheiden en weg te gaan maar toch wou ze loyaal blijven en hebben de mishandelingen veel te lang geduurd. Als kind maakt het best wel indruk als je moeder mishandeld wordt.
Zij respecteert mij ook niet, ook al heeft ze het beste met mij voor. Ik voel donders goed aan dat mijn moeder mij aan hem opdringt en hij daar niet op zit te wachten. Als ik mijn moeder daarop aanspreek (dat ik hem niet wil zien) is dat omdat ze bang is dat God dan straft.
Wat maakt het uit waarom ze er zo over denkt? Verandert er iets voor jou? Zou je anders gaan handelen?quote:
[..]
Goed punt van je, daar had ik nog niet aan gedacht. Hij heeft zelf nooit om een omgangsregeling oid gevraagd, mijn moeder en ik gingen gewoon even bij hem langs. Hij was wel in voor een praatje maar daar bleef het bij. Ik stond er gewoon bij zonder wat ze zeggen, want ik heb gewoon weinig met hem en na wat ik allemaal met het meegemaakt heb voel ik geen chemie.
Ik denk dat mijn moeder meer vanuit haar geloof denkt dan met haar verstand. Hetzelfde dat ze dacht dat door zwanger te worden en kind van hem te krijgen hij wel zou veranderen.
Zoals eerder gepost kan loyaliteit verschillend ingevuld worden. Iemand willens en wetens in een niet goed functionerende relatie willen houden, is wellicht niet zo loyaal als men graag wil denken. Je blind staren op mogelijke verbetering, terwijl je eigenlijk nergens concreet aan werkt idem.quote:Vroeger werd ook door haar omgeving geadviseerd om te gaan scheiden en weg te gaan maar toch wou ze loyaal blijven en hebben de mishandelingen veel te lang geduurd. Als kind maakt het best wel indruk als je moeder mishandeld wordt.
Misschien staar jij je ook blind op mogelijke verbetering, terwijl je hetzelfde blijft doen. Is het realistisch om te blijven hopen dat rationele argumenten nu ineens wel gaan landen bij haar? Waarom zou ze nou ineens wel gaan luisteren?quote:Zij respecteert mij ook niet, ook al heeft ze het beste met mij voor. Ik voel donders goed aan dat mijn moeder mij aan hem opdringt en hij daar niet op zit te wachten. Als ik mijn moeder daarop aanspreek (dat ik hem niet wil zien) is dat omdat ze bang is dat God dan straft.
Als je toch in discussie wil, probeer dan eens mee te gaan in haar denkbeelden. Zeg dan niet dat jij hem niet wil zien, maar vraag hoe jij kan merken aan hem dat hij jou wel wil zien? Zolang jij geen signalen krijgt dat hij jou wel wil zien, respecteer je hem juist door afstand te houden. Bonuspunten voor als het straks beter met je gaat, want wie zegt dat je nu niet afgestraft wordt voor het contact blijven zoeken en daarom in de schuur zit enzo..
En nogmaals:
Je kan je nog heel lang bezig blijven houden met je moeder en anderen en waarom dingen nu eenmaal zo gaan, maar de beste kans op verandering is met jezelf aan de slag te gaan. Dit is een tactiek. Kom je er zelf niet uit, overleg dan eens met je psych of je samen een normen- en waardenkompas kan doen of schema's, zodat je praktischer bezig kan met je eigen (denk)patronen.quote:
Ts zet voor jezelf eens op een rijtje waar jouw loyaliteit wel uit blijkt. Wat vindt je van dat rijtje? Is dat iets wat jij, ongeacht je moeders mening, wel voldoende vindt? Zou je iets meer of minder willen doen? En waarom?
Door te kijken naar je eigen normen en hoe je daar waarde aan geeft/wil geven, kun je beter leren bepalen waar jij staat. Dat maakt je misschien wat minder afhankelijk van je moeders goedkeuring, die als ik het zo hoor door meer beïnvloedt lijkt te worden dan jouw gedrag alleen..
