Kind moreel verplicht loyaal aan ouders te blijven?

Jij zal dat niet begrijpen inderdaad want kort geleden verwachtte je nog dat een homo weer in de kast moest om zijn ouders te plezieren.

Wat is respect en hoe ervaart een ieder dat? Daar zit nog best verschil, dus het lijkt me wel belangrijk om dat iets meer te specificeren dan een ja of te nee.

Waar wil je precies heen met dit topic? Je eigen vader was toch weggelopen ofzo? Ik vind het heel erg voor je maar dan hoef je er toch ook niet zelf loyaal aan te zijn?

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:33 schreef osodevo het volgende:
Als je lieve ouders hebt en uit een warm nest komt is dat een ander verhaal. In mijn situatie voel ik mij erg verbonden met mijn moeder, veel verdriet zou hebben als zij zou komen te overlijden. Vader heeft ons beiden allebei zeer slecht behandeld, waarvan ik nog steeds de littekens van draag. Toch blijft mijn moeder mij aan hem opdringen omdat ze vanuit haar religie heeft ingeprent gekregen dat je respect voor je ouders moet hebben. Sinds ik alleen woon heb ik definitief stand van hem genomen maar vaak probeert ze mij nog om te praten om bij hem langs te gaan. Eigenlijk heel krom, in die 30 jaar heeft hij nimmer contact met mij opgenomen of naar mij gevraagd. Dan voelt het gewoon ontzettend ongemakkelijk als je je als zoon steeds aan hem moet opdringen terwijl hij daar helemaal niet op zit te wachten. Ook voor mij doet het enorm zeer omdat je telkens wordt afgewezen.

Daarom vind ik het krom dat er van kinderen wordt verwacht om loyaal naar ouder(s) te zijn terwijl dat alleen maar beschadigend werkt in het geval wanneer de ouder zelf dader is van mishandeling en het kind continu afwijst.

Kun je niet langsgaan zodat je je plicht hebt gedaan maar er verder helemaal niks meer van verwachten? Of merk je dat je je daarna steeds heel lang slecht voelt?

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:22 schreef osodevo het volgende:
Er lijkt een taboe op te rusten. Zelfs bij de meest gruwelijke daden zoals seksueel misbruik of mishandeling wordt verwacht dat je als kind loyaal blijft naar je ouders toe.

Wie verwacht dat in zo'n situatie?

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:22 schreef osodevo het volgende:
Voorbeeld is die vader die zijn kinderen opsloot, waar ondanks misbruik e.d. de kinderen voor hem willen blijven zorgen.

Die kinderen zijn succesvol gemanipuleerd door hun vader waarmee hun loyaliteit als kind maximaal wordt uitgebuit. Maar die casus staat het loyaal blijven aan hun vader juist haaks op verwachtingen van de buitenwereld.

Dus je leest een paar tweets en haalt daar dan uit dat ‘men’ verwacht dat je te allen tijde loyaal blijft aan je ouders.

Zoek de fout.

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:33 schreef osodevo het volgende:

[..]

Als je lieve ouders hebt en uit een warm nest komt is dat een ander verhaal. In mijn situatie voel ik mij erg verbonden met mijn moeder, veel verdriet zou hebben als zij zou komen te overlijden. Vader heeft ons beiden allebei zeer slecht behandeld, waarvan ik nog steeds de littekens van draag. Toch blijft mijn moeder mij aan hem opdringen omdat ze vanuit haar religie heeft ingeprent gekregen dat je respect voor je ouders moet hebben. Sinds ik alleen woon heb ik definitief stand van hem genomen maar vaak probeert ze mij nog om te praten om bij hem langs te gaan. Eigenlijk heel krom, in die 30 jaar heeft hij nimmer contact met mij opgenomen of naar mij gevraagd. Dan voelt het gewoon ontzettend ongemakkelijk als je je als zoon steeds aan hem moet opdringen terwijl hij daar helemaal niet op zit te wachten. Ook voor mij doet het enorm zeer omdat je telkens wordt afgewezen.

Daarom vind ik het krom dat er van kinderen wordt verwacht om loyaal naar ouder(s) te zijn terwijl dat alleen maar beschadigend werkt in het geval wanneer de ouder zelf dader is van mishandeling en het kind continu afwijst.

Je verzint nu allerlei verwachtingen van de buitenwereld om te rechtvaardigen dat jij de cuck van je moeder bent?

Ben het op zich eens dat er buitenstaanders zijn, waar jij er zelf een van bent, die een ongefundeerd hard oordeel vellen over hoe loyaal je als kind aan je ouders zou moeten zijn, want 'het zijn toch je ouders'. Maar dat zegt toch echt meer over de kortzichtigheid van die mensen dan over iemand die het contact met zijn/haar ouders heeft verbroken na structureel grensoverschrijdend gedrag.

Als kind zit loyaliteit en het willen hebben van een goede relatie met je ouders er zo ingebakken dat afstand nemen nooit om een flutreden is. Sterker nog, na het afstand nemen realiseer je je waarschijnlijk steeds meer dingen die je eigenlijk altijd hebt vergoelijkt/jezelf de schuld van hebt gegeven terwijl dat gezien de ouder-kindrelatie onterecht was.

[ Bericht 0% gewijzigd door SignificanteAnder op 13-03-2021 13:09:41 ]

Oh en om nog even op de TT te reageren: er is weinig giftiger dan ouders die vinden dat hun kinderen ze iets verschuldigd zijn puur omdat zij ze op aarde hebben gezet.

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:47 schreef osodevo het volgende:

[..]

Geloof en cultuur.

https://www.icimleiden.nl(...)goed-voor-je-ouders/

https://www.bible.com/nl/bible/328/EXO.20.12.NBG51

Ouders hebben een enorm hoog aanzien maar daarbij wordt niet meegenomen dat niet elke ouder goede bedoelingen heeft met hun kroost.

Natuurlijk wel.

Mensen denken niet zo simpel, gelukkig.

Als ik zo jouw posts zo af en toe eens lees ben je op een ongezonde manier verbonden aan je moeder en/of je moeder aan jou.

In jouw geval is je vader de boeman. Maar de slechte relatie waar jij uit geboren bent was hun beider verantwoordelijkheid en wat zij daarna deed getuigt ook van weinig liefde voor jou.

Er is nooit één ouder goed en de ander slecht. Ik denk zodra je dat kan zien dat je al een eind verder bent met de puzzel.

Maar ontopic; ja het is zeker taboe en het is niet iets waar je normaliter over praat. Ik ben er ook vaak door vreemden op aangekeken dat ik geen contact meer met mijn ouders heb, mensen denken al snel het zal ook wel aan jezelf liggen enz.

Oh wacht, het topic gaat meer over loyaliteit. Ja, mensen kunnen van alles vinden, maar wat is hun (ver)oordeel waard? Het is altijd zo makkelijk lullen wat een ander wel of niet zou moeten doen.

Niet zo raar dat mensen die dicht bij je staan of zouden moeten staan, hopen op loyaliteit. Maar dat zou geen eenrichtingsverkeer moeten zijn imho. Ondanks dat het je ouders zijn, ben je op een gegeven moment als het goed is ook volwassen inclusief een eigen mening enzo. Dat is niet per se slecht, het zou ook een signaal van een geslaagde opvoeding kunnen zijn dat iemand een eigen beslissing neemt. Ook als je het daar niet eens mee bent. Maar goed, dan blijkt ook maar weer dat ouders en hun kinderen gewoon mensen zijn, die soms blijven hangen in hun eigen visie en ervaringen. Je kan niet altijd overal uit komen en het eens zijn. En niet doen wat je gezegd wordt, staat ook niet per se gelijk aan niet loyaal zijn. Perceptie ditdat.

Ts zet voor jezelf eens op een rijtje waar jouw loyaliteit wel uit blijkt. Wat vindt je van dat rijtje? Is dat iets wat jij, ongeacht je moeders mening, wel voldoende vindt? Zou je iets meer of minder willen doen? En waarom?
Door te kijken naar je eigen normen en hoe je daar waarde aan geeft/wil geven, kun je beter leren bepalen waar jij staat. Dat maakt je misschien wat minder afhankelijk van je moeders goedkeuring, die als ik het zo hoor door meer beïnvloedt lijkt te worden dan jouw gedrag alleen..

Denk dat vooral falende ouders zich daar druk om maken omdat ze bang zijn dat het hunzelf kan overkomen.

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:48 schreef SignificanteAnder het volgende:
Oh en om nog even op de TT te reageren: er is weinig giftiger dan ouders die vinden dat hun kinderen ze iets verschuldigd zijn puur omdat zij ze op aarde hebben gezet.

Je moet dankbaar zijn dat ze je het leven hebben gegeven. Ongeacht hoe ze dat verder hebben ingevuld. Je hebt er niet om gevraagd, je had er niks van gemerkt als je er niet was geweest en je ouders deden het enkel voor hun eigen behoeftebevrediging, maar toch moet je ze op je blote knietjes bedanken.

Van die ouders die verwachten dat hun kind later voor hen gaat zorgen, of hen in huis neemt. Omdat zij ook voor hun kind hebben gezorgd

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:52 schreef colivo het volgende:
Denk dat vooral falende ouders zich daar druk om maken omdat ze bang zijn dat het hunzelf kan overkomen.

Als ik wel eens hoor/lees hoeveel mensen voor kinderen kiezen omdat ze bang zijn om eenzaam oud te worden, dan lijkt die angst me ook wel reëel.

Ik lees het steeds meer online, vrouwen die maar dolgraag baby's willen produceren en zich daarop blindstaren al kunnen ze de eerste amper bolwerken, kinderen krijgen ondanks relatieproblemen, psychische problemen, etc. en dan nog al die vechtrelaties en vechtscheidingen.

Ik hoop dat hun kinderen niet loyaal aan ze blijven maar voor zichzelf durven kiezen.

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:59 schreef osodevo het volgende:

[..]

Mijn moeder zat gevangen in een huwelijk waarin mishandelingen eerder regel dan uitzonderingen waren. Ze is zwanger van hem geworden in de hoop dat hij zou veranderen maar huiselijk geweld werd alleen maar erger. Vader moest nooit wat van mij hebben, door de afwezige vader heeft mijn moeder dat willen compenseren door extra beschermend op te voeden. Ook uit angst. Heel lang is die cyclus van huiselijk geweld zo doorgegaan totdat ze met hulp van allerlei instanties naar een blijf van mijn lijfhuis mocht. Omdat ze niet lang alleen kan zijn heeft zij toen een andere man gezocht, ook vanwege veiligheid.

In die jaren thuis veel geweld gezien, wel moet ik benoemen dat hij zo slecht ook niet was. Mijn moeder is nooit tot seks gedwongen. Maar helaas zijn er genoeg mannen die enkel aan zichzelf denken en gewoon waar hun kind(eren) bij is hun vrouw tot seks dwingen.

En daarna moest jij naar een pleeggezin?

Kinderen afdwingen bij een slechte man is niet iets wat je kan goedpraten.
Uiteraard zijn er omstandigheden, maar die zijn er ook bij mensen die hun kinderen seksueel misbruiken of afranselen. Er is altijd een reden, een omstandigheid.

Je mag gewoon altijd voor jezelf kiezen. Kijk hoe je leven erbij ligt man. Je moeder heeft je het absolute minimum meegegeven om in leven te blijven. Het is niet haar schuld, maar je hoeft niet loyaal te zijn en haar op een voetstuk te plaatsen ten koste van jezelf en jouw wereldbeeld.

En dat ze vanwege haar religie jou naar je vader toe stuurt hoef je ook niet te accepteren noch goed te praten. Jij beslist zelf wat voor contact je met hem wil. Zij heeft daar helemaal niets over te zeggen.

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 21:06 schreef osodevo het volgende:

[..]

We hebben het heel lang verborgen weten te houden, want huiselijk geweld is niet iets waar je zo gemakkelijk over praat. Zeker als kind wil je je ouders niet afvallen. Toen de school lucht kreeg is wel de hele molen gaan draaien, OTS gehad maar wisten genoeg vorderingen te maken waarin ik weer thuis mocht wonen.

Zeker op een jonge leeftijd wil je, -hoe erg de omstandigheden ook zijn- thuis bij je ouders wonen. Je bent immers niets anders gewend.

Ik weet er alles van.

Je kan je ouders vergeven als je eraan toe bent.
Maar je hoeft niet bij voorbaat goed te praten dat er keuzes gemaakt zijn die jou geschaad hebben.

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 20:59 schreef osodevo het volgende:

[..]

Mijn moeder zat gevangen in een huwelijk waarin mishandelingen eerder regel dan uitzonderingen waren. Ze is zwanger van hem geworden in de hoop dat hij zou veranderen maar huiselijk geweld werd alleen maar erger. Vader moest nooit wat van mij hebben, door de afwezige vader heeft mijn moeder dat willen compenseren door extra beschermend op te voeden. Ook uit angst. Heel lang is die cyclus van huiselijk geweld zo doorgegaan totdat ze met hulp van allerlei instanties naar een blijf van mijn lijfhuis mocht. Omdat ze niet lang alleen kan zijn heeft zij toen een andere man gezocht, ook vanwege veiligheid.

In die jaren thuis veel geweld gezien, wel moet ik benoemen dat hij zo slecht ook niet was. Mijn moeder is nooit tot seks gedwongen. Ik ben nooit misbruikt. Maar helaas zijn er genoeg mannen die enkel aan zichzelf denken en gewoon waar bijv. hun kind(eren) bij is hun vrouw tot seks dwingen.

Kortom, je moeder vertoont een patroon op het gebied van onrealistische verwachtingen. Dat was voor jou al het geval, het is tijdens jou en als jij morgen dood neervalt, zal het ook wel doorgaan. Is het realistisch gezien dan iets waar jij wat aan zou kunnen doen? Zo ja, hoe zie je dat voor je?

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 21:08 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ik weet er alles van.

Je kan je ouders vergeven als je eraan toe bent.
Maar je hoeft niet bij voorbaat goed te praten dat er keuzes gemaakt zijn die jou geschaad hebben.

Sterker nog, ik denk dat je je ouders pas kan vergeven nadat je kan erkennen dat zij vanuit hun rol als ouder richting jou als kind tekort zijn geschoten.

Ongeacht de oorzaak van dat tekort schieten, dus je geeft ze niet ergens de schuld van. Het kan echt zo zijn dat je ouders simpelweg niet beter konden.