Hopelijk kunnen jullie mij voorzien van wat advies, want ik zit in mijn hoofd een beetje vast en weet niet zo goed hoe ik met de situatie om moet gaan om tot een oplossing te komen.
Situatie; gezin(samenwonend met vriendin) met 2 kids (4 en 1), schoonouders wonen in hetzelfde dorp als ik (mijn ouders 40min verdererop), mijn ouders voelen zich achtergesteld wat resulteert in escalaties om kleine onenigheid, zover dat mijn dochter er nu ook de hoogte van krijgt...
Eigenlijk begon het al een beetje sinds ik een relatie kreeg met mijn huidige vriendin, ze is wat gereserveerd, terwijl wij juist wat meer uitgesproken zijn. De klik tussen haar en mijn moeder was er nooit echt.. Eigenlijk begon het toen al een beetje met dingen als moederdag, gedoe met kerst (mijn ouders wilen altijd dat eerste kerstdag met hun gevierd wordt) en moederdag/vaderdag was ineens erg belangrijk. Ook konden ze al moeilijk doen met hoelaat ze wilde afspraken, als wij zeiden dat het niet handig was om 's middags af te spreken i.v.m. een slapende baby kwamen ze maar niet (omdat zij graag om 14:00 wilde komen..)
Maar waar ik me eigenlijk het meeste aan stoorde was het afhankelijke gedrag; er wordt veel op mij geleund en van mij verwacht. Denk aan het organiseren van wat we met kerst doen en/of verjaardagen. Niet vaak wordt er bijvoorbeeld gevraagd om mee te gaan met activiteit X of Y of vroegen ze eens of wij kwamen eten. Daarnaast was mijn moeder ook erg actief met haar katten, dus veel (extra) ruimte voor ons was er niet echt.
Mijn vader
Kan erg slecht omgaan met het feit dat hij binnenkort met pensioen moet, hij vindt het moeilijk te accepteren dat hij ouder wordt en is kan heel slecht tegen weerstand. Ik ben redelijk uitgesproken en omdat ik toch al een "leidende" functie binnen de familie had sprak ik me ook regelmatig uit tegenover zijn gedrag. Hij is enorm zwart wit, als iets even niet loopt (auto stuk, slecht weer.. whatever) maakt hij eigenlijk ruzie met iedereen om zich heen. Maar dit doet hij ook op het werk (is 2 jaar voor zijn pensioen nog voor een uitzendbureau gaan werken...) en met relaties om zich heen(broers). Eigen veel sociale kennissen heeft hij ook niet. Het spijtige is dat hij vroeger juist erg sociaal was en geliefd bij neefjes en vrienden, dat maakt het zo zonde.
Mijn moeder
Mijn moeder is erg gesteld op haar katten, heeft een rugzak en erg emotioneel (kan moeilijk met haar schakelen op rationeel niveau), maar heb niet echt een slechte relatie met haar. Maar kan erg onreel zijn omdat ze erg emotioneel is. Ze kan bijvoorbeeld onze kids niet echt goed accepteren en durft(?) ze niet echt toe te laten. Ze is een vrouw, dus ik kan haar gedrag ook niet heel goed omschrijven. Mijn vriendin heeft erg veel moeite met haar omdat ze veel invloed op ons gezin uitoefent. Vaak mening klaar over kids etc, waarom wij hier wonen.
Kids
Zoals ik al aangaf hebben we twee kids. Een dochter van 4 en een zoon van 1. Fantastische kinderen, makkelijk in omgang en onze relatie is ook goed. Waar ik had gehoopt dat naar de geboorte van mijn dochter een leuke relatie zou onstaan tussen opa/oma en de kids is eigenlijk het tegendeel aan de hand. Mijn ouders vinden het moeilijk om een houding te geven. En voelen zich enorm achtergesteld. In hun ogen hebben we duidelijk niet voor hun gekozen, door hier te wonen en investeren ze eigenlijk tot niks in de kids. Als we ze vragen op een verjaardag te komen, komen ze wel, en als ze er zijn is het contact goed. Maar er KOMT 0,0 vanuit hun. Ze vragen zich af waarom ze nooit oppassen en waarom onze dochter daar nooit komt logeren. Maar dit komt vooral omdat ze 0 investeren, vragen als "hoe het met ze" gaat zijn er niet of nauwelijks. Hierdoor is mijn vriendin wat terughouden hierin. Ik heb mijn dochter al een aantal keer naar ze gebracht of gevraagd of ze wat leuks willen doen met de kids, maar dit kwam enorm plichtmatig om en was eigenlijk meestal een beetje akward..
Laatst hadden ze besloten om iets met mijn dochter te doen, een dagje weg. Dat moest meteen waar naar de andere kant van het land, was totaal onhandig en kwam meer over als een statement. (voor mn dochter is een dagje naar de speeltuin ook goed).
Maar samengevat, weinig interesse, wel veel verwachtingen en totaal afhankelijk gedrag. Daarnaast mijn vader die erg zwart wit is, stuurt op discussies. Het gekke is wel als ze hier zijn er niks aan de hand lijkt te zijn, maar het lijkt alsof het altijd ontstaat buiten ons om. Ze komen eigenlijk ook nooit op eigen initiatief langs, maar verwachten wel dat ik wel dat initiatief neem naar hun toe..
Op zich kon ik hier nog wel mee om gaan, echter zijn er 2 dingen voorgevallen.
Een half jaar geleden heb ik een discussie gehad met mijn vader. Volgens mij ging het over mijn dochter, die ze "nooit" zagen en van hun afgehouden werd en weer dat afhankelijke gedrag en het gevoel van achtergesteld worden. Dat is toen geëscaleerd en ik heb mijn vader toen een maand niet gesproken. Uiteindelijk heeft hij mij gebeld en hebben we het uitgepraat. Daarna liep het contact redelijk goed.
Nu loopt mijn vader echter tegen zijn pensioen aan (hij had ook ff 2 weken geen werk) en de auto was stuk. We hadden afgesproken dat ze bij ons langs zouden komen(mijn moeder wilde onze jonge katjes zien; toen ineens wel initiatief..), maar ze belde af met een vage reden. De auto was ineens stuk; ik gaf aan dat ik het niet begreep en mijn vader schreeuwde: HET IS KLAAR IK KOM NIET. Dit hoorde mijn dochter en die schrok daar enorm van, want ze verheugd zich altijd enorm op zulke dingen.
Later die week een sessie waar ik zijn PC overnam,is hij blijkbaar boos geworden omdat ik zei dat hij te snel wilde en even rustig aan moest doen..(was via Teamviewer, een tool waarmee je een pc kan overnemen, dus ik kon hem niet zien). Toen heb ik een appje gekregen dat ik hem niet respecteer en hij voorlopig niet naar ons wil komen.
Zondag was ik een film aan het kijken, belde mijn moeder 4 keer achter elkaar (had mijn tel ook niet bij me), krijg ik een appje waarom ik niet opneem want het zijn mijn ouders die bellen...
Al met al kost mij dit enorm veel energie en weet ik niet zo goed wat ik ermee moet, mijn dochter van 4 krijgt inmiddels ook wat mee en ik wil eigenlijk mijn gezin wel een beetje gaan beschermen tegen hun. Maja, het zijn wel mijn ouders... Op dit moment voelen ze niet echt aan ouders en ben ik ook wel een beetje klaar om mee te gaan in hun gedrag. Maar wat moet ik? Alles maar slikken en accepteren(zodat doet mijn broer het, maar die heeft geen kids..).
Beetje lang verhaal, maar goed, hopelijk kunnen jullie mij een beetje in de goede richting duwen...:)
[ Bericht 0% gewijzigd door Krazy83 op 03-03-2021 23:44:30 ]
Stel nou dat jij en je vriendin een weekendje weg gaan, van vrijdag t/m zondag. Zou je dan je kinderen bij je ouders willen achterlaten? En denk je dat ze dat leuk vinden, of denk je dat ze daar ook wel weer wat over te zeiken hebben?quote:Op woensdag 3 maart 2021 23:41 schreef Krazy83 het volgende:
Ja ik ben het nu wel een beetje zat, vooral omdat het mij veel energie kost en de impact op mijn gezin. Maar aan de andere kant zijn het wel mijn ouders, ze gooien zoveel weg door zich zo op te stellen. Ik probeer hun ook te begrijpen , maar het lukt mij niet. Misschien wil ik hun ook wel teveel veranderen en baal ik er van dat ze zo gefrustreerd zijn en daardoor het contact met hun kleinkinderen vergooien.
Die blijkbaar moeite hebben om normaal te doen tegen jou en je gezin. Ze moeten maar een keer doorhebben dat niet alles om hun draait. Als mijn ouders zich zo zouden gedragen zou ik ze alles zeggen wat me dwarszit, desnoods in een brief zodat ze niet kunnen onderbreken, en daarna is het aan hun wat ze met die info willen doen, als ze hun gedrag niet veranderen dan zou ik er wel ff klaar mee zijn.
Ja, totdat het je eigen ouders zijn die zo doen. Die schuif je dan echt niet zo emotieloos aan de kant.quote:Op woensdag 3 maart 2021 23:59 schreef Foshizzle79 het volgende:
"Maja, het zijn wel mijn ouders.."
Die blijkbaar moeite hebben om normaal te doen tegen jou en je gezin. Ze moeten maar een keer doorhebben dat niet alles om hun draait. Als mijn ouders zich zo zouden gedragen zou ik ze alles zeggen wat me dwarszit, desnoods in een brief zodat ze niet kunnen onderbreken, en daarna is het aan hun wat ze met die info willen doen, als ze hun gedrag niet veranderen dan zou ik er wel ff klaar mee zijn.
Ik kan best kil zijn wat dat betreft. ☺quote:
[..]
Ja, totdat het je eigen ouders zijn die zo doen. Die schuif je dan echt niet zo emotieloos aan de kant.
Ik zou me kunnen voorstellen dat ze zich te veel/ongewenst voelen (terecht of onterecht) en daarom altijd het initiatief bij jullie laten. Als jullie op jullie beurt juist graag dat initiatief willen zien, krijg je een beetje een patstelling.
Voor jullie kinderen is het fijn om een goede band met opa en oma te hebben. Ik zou inzetten op kwaliteit, niet per se kwantiteit.
Anders zal je idd toch zelf een gesprek met ze moeten gaan voeren hierover, misschien ook met je broer erbij (wees iig blij dat je een broer hebt en je niet de enige bent die met hun gedrag moet dealen). Er spelen heel veel dingen, het kan niet langer zo doorgaan zonder dat het besproken wordt iig.
Heb je verder nog broers of zussen en zo ja, hoe is diens relatie met je ouders?
Je kunt mensen niet veranderen, je kunt alleen zelf anders met mensen om gaan.quote:
Ik heb alles gelezen en heb een klein tussenvraagje: Ben je het echt al zat altijd de verstandige te moeten zijn of heb je de motivatie je ouders nog te kunnen veranderen?
Ik snap het nooit zo goed dat mensen nog zo enorm aan hun ouders hangen op latere leeftijd. In de natuur gebeuren zulke dingen volgens mij ook niet. Ouders hebben als taak hun kinderen te leren hoe ze zich staande houden, en als ze daarin falen kun je die taak zelf op je nemen.
Hoe was het contact daarvoor? Waarschijnlijk komt het probleem van een van je ouders (gezien bij mijn ouders en ook mijn opa en oma. Dat hoeft niet per se je vader te zijn ook al lijkt dat zo in je tekst. Mijn opa is op een gegeven moment heel moeilijk geworden en pas na de dood van mijn oma ontdekten we waarom) en heeft die persoon ook effect op de ander.
Dit mis ik ook in het hele verhaal inderdaad.quote:
Heb je hier wel eens écht met je ouders over gepraat?
Verder zou ik wat manipulatieve trekjes meer op je strepen gaan staan. Dat Eerste Kerstdag verhaal herken ik van mijn schoonouders bijvoorbeeld.
Terwijl de overwegingen mijn vriendin en mij altijd louter van praktische aard waren voelde mijn schoonmoeder zich altijd beledigd als we niet op Eerste Kerstdag kwamen. 
En ook het persoonlijk beledigd zijn als de telefoon niet wordt opgenomen. Het stomme is dat je uiteindelijk ook nog een beetje op je tenen gaat lopen om gezeik te voorkomen (dus als je het ziet sowieso de telefoon opnemen, al komt het ongelegen..), maar dan nog slaag je er bij zulke mensen niet in om het goed te doen.Sowieso kon mijn vriendin (en daarmee ik ook
) het bij haar ouders nooit goed doen, in geen enkel opzicht. Voor haar was dat energiezuigende en vaak grensoverschrijdende gedrag in combinatie met dat er niet met haar ouders te praten viel (wel tal van serieuze pogingen gedaan) ook reden om het contact te verbreken. Aanvankelijk tijdelijk, maar het voelde zo goed dat ze tot op heden nog geen contact heeft. Wat absoluut geen emotieloos proces is overigens ( 
vind dat ook een vrij walgelijke suggestie, alsof iemand dat ooit zomaar even doet en daar geen verdomd goede reden voor heeft. Als kind zit loyaliteit en het willen hebben van een goede relatie met je ouders er zo ingebakken dat afstand nemen nooit om een flutreden is.).In jullie geval zijn de kinderen in ieder geval een harde grens. Die mogen hier niet in meegesleurd worden. (En tot nu toe vond je dochter het ook leuk bij opa en oma als ik het goed begrijp?). En op zich hoeft dat ook niet, want gezellig met opa en oma naar de speeltuin zou zonder al teveel drama moeten kunnen. Dat lijkt nu ook in het geding te komen en ik zou zo snel mogelijk aansturen op het voeren van een goed gesprek en duidelijk maken welke voorwaarden er van jullie kant van toepassing zijn.
Het is daarbij wel belangrijk om je ouders gewoon te blijven behandelen als de volwassenen die ze zijn. Rond de pensioenleeftijd ben je, mits gewoon mentaal gezond, echt niet zielig en seniel alleen maar vanwege iets als leeftijd. Soms zie ik namelijk leeftijd als een soort geldig excuus voor iemands slachtofferrol omarmd worden en dan wordt het manipulatiespelletje wel heel ingewikkeld, omdat het afbreuk doet aan waar iemand zelf verantwoordelijk voor kan worden gehouden.
Dat de wereld van je ouders klein is, is hun eigen verantwoordelijkheid en iets waar ze ook prima zelf verandering in kunnen brengen. Als ze oprecht steun willen bij het verandering daarin aan brengen kun je er natuurlijk voor je zijn, maar het is geen reden om je als surrogaat sociaal netwerk te laten gebruiken omdat ze verder niemand hebben. Daarmee houdt je het ook in stand.
Jawel, maar omdat de relatie tussen mijn vriendin en hun niet al te best is, zou zij dit nog best een dingetje vinden. Ze vindt het bijvoorbeeld belangrijk dat het gevoel tussen de kids en Opa en Oma wat beter is en dat ze ook echt tijd gaan investeren. Daarna is het geen issue (de kids slapen trouwens ook nog niet vaak bij mijn schoonouders). Ik verwacht wel dat ze het enorm leuk vinden trouwens en we staan hier natuurlijk wel voor open.quote:
[..]
Stel nou dat jij en je vriendin een weekendje weg gaan, van vrijdag t/m zondag. Zou je dan je kinderen bij je ouders willen achterlaten? En denk je dat ze dat leuk vinden, of denk je dat ze daar ook wel weer wat over te zeiken hebben?
Ik reageer even op deze, maar krijg meerdere malen de vraag of ik er wel met hun over praat. Gelukkig ben ik een makkelijkere prater en hebben we het er erg vaak over gehad. Ik ben ook redelijk oplossing gericht vanuit mijn werk. Dan komen we ook meestal tot een oplossing, maar het lastige is dat ze er constant weer in terugvallen, waarbij het lijkt alsof het met de keer erger wordt. Meestal moet ik hun er dan van overtuigen dat ze zich niet achtergesteld hoeven te voelen, ik mijn dochter echt wel naar hun wil brengen en wij mijn schoonouders echt niet voortrekken. Mijn ouders hebben trouwens ook het contact verbroken met mijn schoonouders. Ze zij n een keer weggelopen tijdens een verjaardag (waar mijn schoonouders aanwezig waren) en (ja ik weet facebookquote:
"Maja, het zijn wel mijn ouders.."
Die blijkbaar moeite hebben om normaal te doen tegen jou en je gezin. Ze moeten maar een keer doorhebben dat niet alles om hun draait. Als mijn ouders zich zo zouden gedragen zou ik ze alles zeggen wat me dwarszit, desnoods in een brief zodat ze niet kunnen onderbreken, en daarna is het aan hun wat ze met die info willen doen, als ze hun gedrag niet veranderen dan zou ik er wel ff klaar mee zijn.
) mijn vriendin en schoonouders een keer van Facebook verwijdert.Ja ik weet het niet, ze zijn ook al op leeftijd en ik weet ook niet over mijn moeder dit trekt. Ik heb er wel eens over gehad, maar vind het wel spannend. Maar mijn moeder is op dit gebied best fragiel.quote:
Ik raad het niet vaak aan maar ik denk dat dit wel een situatie is waarin psychologische hulp misschien kan helpen, heb er zelf wel positieve ervaring mee. Helaas moet je dan zelf vaak een label hebben en moeten je ouders ook mee willen werken. Een sessie bij een prive systeemtherapeut is dan de enige optie. Maar jammer genoeg weet je bij diensten nooit vooraf wat je krijgt is er geen garantie en als het niks opleverde ben je je geld kwijt.
Anders zal je idd toch zelf een gesprek met ze moeten gaan voeren hierover, misschien ook met je broer erbij (wees iig blij dat je een broer hebt en je niet de enige bent die met hun gedrag moet dealen). Er spelen heel veel dingen, het kan niet langer zo doorgaan zonder dat het besproken wordt iig.
Ja dit is best wel een goeie, gewoon duidelijke afspraken. Mijn broer is totaal anders dan ik en heeft ook geen kinderen. Hij is zo'n type die gewoon zijn telefoon een aantal dagen niet opneemt en een minder makkelijke prater. Maar goed ze hebben geen kinderen, dan is er nog redelijk makkelijk mee om te gaan.quote:
Zou het helpen om een vast contactmoment te hebben zoals zondagmiddag? Dat jullie daar heen gaan? Het initiatief zal bij je ouders om vage redenen waarschijnlijk niet komen, maar zo te horen is er wederzijds behoefte aan contact. Ik begrijp dat het voor jou moet komen alsof alles jouw leiding vraagt, maar blijkbaar zitten de emoties zo diep voor je ouders (dit blijkt uit het norse gedrag van je vader, die bij tegenslag meteen opgeeft en je moeder die wanhopig blijft bellen), dat je hun welzijn (en jullie eigen) in zo’n fase niet kunt fixen voor ze. Dit lukt misschien beter wanneer er wederzijds vertrouwen hersteld is en met een vast contact of bezoekmoment creeer je iig regelmatig verwachtingspatroon voor jullie beiden.
Heb je verder nog broers of zussen en zo ja, hoe is diens relatie met je ouders?
Voor ons niet, maar het lijkt wel alsof het voor hun generatie echt een ding is. Ik heb ook het idee dat dit meer als excuus wordt gebruikt.quote:
40 minuten valt toch wel mee? Dat lijkt het grootste probleem, dat je dichter bij je schoonouders woont. Ik woon ook op 40 minuten van mijn ouders, is ook meteen een ander land dus nu met Corona lastig. Maar normaal gezien geen probleem.
Hoe was het contact daarvoor? Waarschijnlijk komt het probleem van een van je ouders (gezien bij mijn ouders en ook mijn opa en oma. Dat hoeft niet per se je vader te zijn ook al lijkt dat zo in je tekst. Mijn opa is op een gegeven moment heel moeilijk geworden en pas na de dood van mijn oma ontdekten we waarom) en heeft die persoon ook effect op de ander.
Vraag je af of je ze dat moet aanrekenen. Wie weet welke emoties daar allemaal in negatieve zin aan bijdragen, frustraties misschien wel waar ze slecht raad mee weten en die soms ergens anders vandaan komen dan je zou denken. Soms loopt de druk op en zoekt het een uitweg: bij impulsieve mensen is die uitweg niet altijd een goed gekozen plek.
Ik heb overigens zelf geen kinderen. Wel een oudere broer met een gezin en heb gezien dat bij hen de grootouders van beide kanten ook niet automatisch in harmonie en vreugde hun rol innamen ten aanzien van de kleinkinderen. Zo werd de afwachtendheid van mijn ouders door mijn schoonzus in het begin ook wel eens als desinteresse gezien.
Wow zo herkenbaar en ik begrijp je vriendin haar actie volledig. Het kost me gewoon zoveel energie en je mag weten dat dit ook best pijn bij mij doet, vooral als ik bv. de reactie van mijn dochter zie en soms het onbegrip van mijn vriendin. Zoals ik al zei, ik heb meerdere malen het gevoel bij hun weg proberen te krijgen en misschien is het maken van harde afspraken een idee.quote:
[..]
Dit mis ik ook in het hele verhaal inderdaad.
Verder zou ik wat manipulatieve trekjes meer op je strepen gaan staan. Dat Eerste Kerstdag verhaal herken ik van mijn schoonouders bijvoorbeeld.
Sowieso kon mijn vriendin (en daarmee ik ook
In jullie geval zijn de kinderen in ieder geval een harde grens. Die mogen hier niet in meegesleurd worden. (En tot nu toe vond je dochter het ook leuk bij opa en oma als ik het goed begrijp?). En op zich hoeft dat ook niet, want gezellig met opa en oma naar de speeltuin zou zonder al teveel drama moeten kunnen. Dat lijkt nu ook in het geding te komen en ik zou zo snel mogelijk aansturen op het voeren van een goed gesprek en duidelijk maken welke voorwaarden er van jullie kant van toepassing zijn.
Het is daarbij wel belangrijk om je ouders gewoon te blijven behandelen als de volwassenen die ze zijn. Rond de pensioenleeftijd ben je, mits gewoon mentaal gezond, echt niet zielig en seniel alleen maar vanwege iets als leeftijd. Soms zie ik namelijk leeftijd als een soort geldig excuus voor iemands slachtofferrol omarmd worden en dan wordt het manipulatiespelletje wel heel ingewikkeld, omdat het afbreuk doet aan waar iemand zelf verantwoordelijk voor kan worden gehouden.
Dat de wereld van je ouders klein is, is hun eigen verantwoordelijkheid en iets waar ze ook prima zelf verandering in kunnen brengen. Als ze oprecht steun willen bij het verandering daarin aan brengen kun je er natuurlijk voor je zijn, maar het is geen reden om je als surrogaat sociaal netwerk te laten gebruiken omdat ze verder niemand hebben. Daarmee houdt je het ook in stand.
Het probleem is ook een beetje dat vooral mijn moeder moeilijk over emoties praat, ik weet dat ze een rugzakje heeft. Ze heeft best heftige dingen meegemaakt(dood geboren kind en slechte jeugd), mijn vader is zijn broer op vroege leeftijd verloren.. Dus dat verklaard misschien ook veel, maar in mijn opvoeding is dit nooit echt een issue geweest.quote:
Dat breken en verwijderen klinkt als impulsief gedrag. Iets wat ik bij jou veel minder bespeur. En ik snap je irritatie daarover.
Vraag je af of je ze dat moet aanrekenen. Wie weet welke emoties daar allemaal in negatieve zin aan bijdragen, frustraties misschien wel waar ze slecht raad mee weten en die soms ergens anders vandaan komen dan je zou denken. Soms loopt de druk op en zoekt het een uitweg: bij impulsieve mensen is die uitweg niet altijd een goed gekozen plek.
Ik heb overigens zelf geen kinderen. Wel een oudere broer met een gezin en heb gezien dat bij hen de grootouders van beide kanten ook niet automatisch in harmonie en vreugde hun rol innamen ten aanzien van de kleinkinderen. Zo werd de afwachtendheid van mijn ouders door mijn schoonzus in het begin ook wel eens als desinteresse gezien.
Mijn vriendin haar actie kwam eigenlijk voort uit een ruzie met haar ouders. Vlak voor dat haar moeder haar weer onzin verwijten ging maken op basis van veronderstelde achtergesteldheid hadden we nog hoop dat het gezellig zou kunnen blijven.quote:
[..]
Wow zo herkenbaar en ik begrijp je vriendin haar actie volledig. Het kost me gewoon zoveel energie en je mag weten dat dit ook best pijn bij mij doet, vooral als ik bv. de reactie van mijn dochter zie en soms het onbegrip van mijn vriendin. Zoals ik al zei, ik heb meerdere malen het gevoel bij hun weg proberen te krijgen en misschien is het maken van harde afspraken een idee.
Toen werd ze ongelofelijk boos op haar moeder en was zij ineens de boevrouw en we konden gaan. Toen gaf ze bij haar ouders aan tijdelijk geen contact meer te willen.Tot dat moment hielden we eigenlijk beiden nog vast aan de illusie dat er ten goede iets kon veranderen. Achteraf gezien was dat op dat moment ook ijdele hoop, maar als kind is dat iets wat je blijft hopen en waar je je toch aan vastklampt. Wij hadden op dat moment nog geen kinderen (nu ook (nog) niet btw), dus dat maakt het makkelijker dan wanneer je kinderen opa en oma al kennen.
Mijn vriendin heeft het overigens geholpen dat eigen ouders ook overduidelijk verre van perfect zijn. Maar die zijn wel voor rede vatbaar en respecteren onze grenzen. Met mijn ouders kan ik om die reden prima contact onderhouden ondanks botsingen uit het verleden.
In jouw geval: laat je in ieder geval niks aanpraten door die achtergesteldheid en ik denk dat je (zonder professionele hulp) zo te lezen niet hoeft te verwachten dat je ouders uit die slachtofferrol kruipen.
En ga ook niet op je tenen lopen omdat je denkt dat dat het waard is qua het voorkomen van gezeik. Gewoon je eigen plan trekken zoals je dat in contact met andere familie of vrienden ook aan zou pakken.
Ik herken veel dingen van mijn moeder, het eisende cq. de verwachtingen omtrent feestdagen, snel beledigd zijn, gereserveerd opstellen, weinig langskomen, etc. .
Mijn ouders hadden ook altijd zo'n passieve en afwachtende houding naar mij, maakten mij heel wijs/verstandig en ik moest alle initiatief nemen. Ook het teleurgestelde/boze snapte ik nooit. Alsof ze chronisch teleurgesteld zijn in de wereld ofzo, alles als een persoonlijke aanval zien, snel angstig en zich afgewezen voelen, je kan het niet snel goed doen. Het is bij mijn ouders volgens mij 100% te verklaren vanuit hun onverwerkte ervaringen en hoe ze daardoor in het leven staan.
In de omgang met je vader leest het alsof hij het kind is en jij de vader, iig ben jij steeds de verstandige.
In hoeverre is het stressvol voor jou?
Ik lees dat je het voor iedereen goed wil doen, is dat nog een beetje vol te houden?
Ja dat vermoed mijn vriendin ook, dat het meer vanuit mijn moeder komt, maar goed ik ben geen vrouw, ik zie dat niet zo goedquote:
Hoe was het contact daarvoor? Waarschijnlijk komt het probleem van een van je ouders (gezien bij mijn ouders en ook mijn opa en oma. Dat hoeft niet per se je vader te zijn ook al lijkt dat zo in je tekst. Mijn opa is op een gegeven moment heel moeilijk geworden en pas na de dood van mijn oma ontdekten we waarom) en heeft die persoon ook effect op de ander.
Ja je hebt gelijk, ik noem ze ook liever bij naam, maar probeer het anoniem te houdenquote:Op donderdag 4 maart 2021 13:03 schreef Leonos het volgende:
Stop eerst maar eens met 'kids' zeggen en kijk daarna ff verder.
Opzich gaat het wel, ik praat wel gemakkelijk over dingen, dus lig er niet echt wakker van. Het kost wel veel energie en frustratie en nu ik het zo allemaal opschrijf begint het allemaal wel te landen. Ik heb al eerder aangegeven dat ik graag wil dat ze hun kijk op ons moeten veranderen, wij stellen hun niet achter en gunnen hun ook tijd met ons en de kinderen. Maar ze moeten dat leren inzien en als dat niet lukt denk ik toch dat we een instantie moeten zoeken die ons daarbij kan helpen, anders is het voor mij voor nu wel even klaar.quote:
Het klinkt wel alsof ze issues hebben. En ook in de relatie tussen hen samen misschien wel?
Ik herken veel dingen van mijn moeder, het eisende cq. de verwachtingen omtrent feestdagen, snel beledigd zijn, gereserveerd opstellen, weinig langskomen, etc. .
Mijn ouders hadden ook altijd zo'n passieve en afwachtende houding naar mij, maakten mij heel wijs/verstandig en ik moest alle initiatief nemen. Ook het teleurgestelde/boze snapte ik nooit. Alsof ze chronisch teleurgesteld zijn in de wereld ofzo, alles als een persoonlijke aanval zien, snel angstig en zich afgewezen voelen, je kan het niet snel goed doen. Het is bij mijn ouders volgens mij 100% te verklaren vanuit hun onverwerkte ervaringen en hoe ze daardoor in het leven staan.
In de omgang met je vader leest het alsof hij het kind is en jij de vader, iig ben jij steeds de verstandige.
In hoeverre is het stressvol voor jou?
Ik lees dat je het voor iedereen goed wil doen, is dat nog een beetje vol te houden?
Als het gevoelens betreft, is het soms beter om wat meer aandacht te geven aan wat ze (willen) zeggen en gewoonweg te luisteren. Een concrete oplossing landt soms niet optimaal als men zich niet echt gehoord voelt. Dan kun je naar de oplossing wijzen, maar als die niet werkt is het kennelijk ook niet echt de oplossing. Daar op blijven wijzen dat het dat wel zou moeten zijn drukt alsnog op de pijnlijke plek en houd alsnog een kloof in stand.quote:
[..]
Ik reageer even op deze, maar krijg meerdere malen de vraag of ik er wel met hun over praat. Gelukkig ben ik een makkelijkere prater en hebben we het er erg vaak over gehad. Ik ben ook redelijk oplossing gericht vanuit mijn werk. Dan komen we ook meestal tot een oplossing, maar het lastige is dat ze er constant weer in terugvallen, waarbij het lijkt alsof het met de keer erger wordt. Meestal moet ik hun er dan van overtuigen dat ze zich niet achtergesteld hoeven te voelen, ik mijn dochter echt wel naar hun wil brengen en wij mijn schoonouders echt niet voortrekken. Mijn ouders hebben trouwens ook het contact verbroken met mijn schoonouders. Ze zij n een keer weggelopen tijdens een verjaardag (waar mijn schoonouders aanwezig waren) en (ja ik weet facebook
Ik zou proberen te vermijden er een wedstrijdje van te maken met je schoonouders. Richt je op de kwaliteit van jullie contact met jouw ouders. Dat zou misschien ook makkelijker zijn als ze ze niet op Facebook hebben en dus minder geconfronteerd worden met de "concurrentie".