Slechte relatie met mijn ouders

Beste mensen!

Hopelijk kunnen jullie mij voorzien van wat advies, want ik zit in mijn hoofd een beetje vast en weet niet zo goed hoe ik met de situatie om moet gaan om tot een oplossing te komen.

Situatie; gezin(samenwonend met vriendin) met 2 kids (4 en 1), schoonouders wonen in hetzelfde dorp als ik (mijn ouders 40min verdererop), mijn ouders voelen zich achtergesteld wat resulteert in escalaties om kleine onenigheid, zover dat mijn dochter er nu ook de hoogte van krijgt...

Eigenlijk begon het al een beetje sinds ik een relatie kreeg met mijn huidige vriendin, ze is wat gereserveerd, terwijl wij juist wat meer uitgesproken zijn. De klik tussen haar en mijn moeder was er nooit echt.. Eigenlijk begon het toen al een beetje met dingen als moederdag, gedoe met kerst (mijn ouders wilen altijd dat eerste kerstdag met hun gevierd wordt) en moederdag/vaderdag was ineens erg belangrijk. Ook konden ze al moeilijk doen met hoelaat ze wilde afspraken, als wij zeiden dat het niet handig was om 's middags af te spreken i.v.m. een slapende baby kwamen ze maar niet (omdat zij graag om 14:00 wilde komen..)

Maar waar ik me eigenlijk het meeste aan stoorde was het afhankelijke gedrag; er wordt veel op mij geleund en van mij verwacht. Denk aan het organiseren van wat we met kerst doen en/of verjaardagen. Niet vaak wordt er bijvoorbeeld gevraagd om mee te gaan met activiteit X of Y of vroegen ze eens of wij kwamen eten. Daarnaast was mijn moeder ook erg actief met haar katten, dus veel (extra) ruimte voor ons was er niet echt.

Mijn vader
Kan erg slecht omgaan met het feit dat hij binnenkort met pensioen moet, hij vindt het moeilijk te accepteren dat hij ouder wordt en is kan heel slecht tegen weerstand. Ik ben redelijk uitgesproken en omdat ik toch al een "leidende" functie binnen de familie had sprak ik me ook regelmatig uit tegenover zijn gedrag. Hij is enorm zwart wit, als iets even niet loopt (auto stuk, slecht weer.. whatever) maakt hij eigenlijk ruzie met iedereen om zich heen. Maar dit doet hij ook op het werk (is 2 jaar voor zijn pensioen nog voor een uitzendbureau gaan werken...) en met relaties om zich heen(broers). Eigen veel sociale kennissen heeft hij ook niet. Het spijtige is dat hij vroeger juist erg sociaal was en geliefd bij neefjes en vrienden, dat maakt het zo zonde.

Mijn moeder
Mijn moeder is erg gesteld op haar katten, heeft een rugzak en erg emotioneel (kan moeilijk met haar schakelen op rationeel niveau), maar heb niet echt een slechte relatie met haar. Maar kan erg onreel zijn omdat ze erg emotioneel is. Ze kan bijvoorbeeld onze kids niet echt goed accepteren en durft(?) ze niet echt toe te laten. Ze is een vrouw, dus ik kan haar gedrag ook niet heel goed omschrijven. Mijn vriendin heeft erg veel moeite met haar omdat ze veel invloed op ons gezin uitoefent. Vaak mening klaar over kids etc, waarom wij hier wonen.

Kids
Zoals ik al aangaf hebben we twee kids. Een dochter van 4 en een zoon van 1. Fantastische kinderen, makkelijk in omgang en onze relatie is ook goed. Waar ik had gehoopt dat naar de geboorte van mijn dochter een leuke relatie zou onstaan tussen opa/oma en de kids is eigenlijk het tegendeel aan de hand. Mijn ouders vinden het moeilijk om een houding te geven. En voelen zich enorm achtergesteld. In hun ogen hebben we duidelijk niet voor hun gekozen, door hier te wonen en investeren ze eigenlijk tot niks in de kids. Als we ze vragen op een verjaardag te komen, komen ze wel, en als ze er zijn is het contact goed. Maar er KOMT 0,0 vanuit hun. Ze vragen zich af waarom ze nooit oppassen en waarom onze dochter daar nooit komt logeren. Maar dit komt vooral omdat ze 0 investeren, vragen als "hoe het met ze" gaat zijn er niet of nauwelijks. Hierdoor is mijn vriendin wat terughouden hierin. Ik heb mijn dochter al een aantal keer naar ze gebracht of gevraagd of ze wat leuks willen doen met de kids, maar dit kwam enorm plichtmatig om en was eigenlijk meestal een beetje akward..

Laatst hadden ze besloten om iets met mijn dochter te doen, een dagje weg. Dat moest meteen waar naar de andere kant van het land, was totaal onhandig en kwam meer over als een statement. (voor mn dochter is een dagje naar de speeltuin ook goed).

Maar samengevat, weinig interesse, wel veel verwachtingen en totaal afhankelijk gedrag. Daarnaast mijn vader die erg zwart wit is, stuurt op discussies. Het gekke is wel als ze hier zijn er niks aan de hand lijkt te zijn, maar het lijkt alsof het altijd ontstaat buiten ons om. Ze komen eigenlijk ook nooit op eigen initiatief langs, maar verwachten wel dat ik wel dat initiatief neem naar hun toe..

Op zich kon ik hier nog wel mee om gaan, echter zijn er 2 dingen voorgevallen.

Een half jaar geleden heb ik een discussie gehad met mijn vader. Volgens mij ging het over mijn dochter, die ze "nooit" zagen en van hun afgehouden werd en weer dat afhankelijke gedrag en het gevoel van achtergesteld worden. Dat is toen geëscaleerd en ik heb mijn vader toen een maand niet gesproken. Uiteindelijk heeft hij mij gebeld en hebben we het uitgepraat. Daarna liep het contact redelijk goed.

Nu loopt mijn vader echter tegen zijn pensioen aan (hij had ook ff 2 weken geen werk) en de auto was stuk. We hadden afgesproken dat ze bij ons langs zouden komen(mijn moeder wilde onze jonge katjes zien; toen ineens wel initiatief..), maar ze belde af met een vage reden. De auto was ineens stuk; ik gaf aan dat ik het niet begreep en mijn vader schreeuwde: HET IS KLAAR IK KOM NIET. Dit hoorde mijn dochter en die schrok daar enorm van, want ze verheugd zich altijd enorm op zulke dingen.

Later die week een sessie waar ik zijn PC overnam,is hij blijkbaar boos geworden omdat ik zei dat hij te snel wilde en even rustig aan moest doen..(was via Teamviewer, een tool waarmee je een pc kan overnemen, dus ik kon hem niet zien). Toen heb ik een appje gekregen dat ik hem niet respecteer en hij voorlopig niet naar ons wil komen.

Zondag was ik een film aan het kijken, belde mijn moeder 4 keer achter elkaar (had mijn tel ook niet bij me), krijg ik een appje waarom ik niet opneem want het zijn mijn ouders die bellen...

Al met al kost mij dit enorm veel energie en weet ik niet zo goed wat ik ermee moet, mijn dochter van 4 krijgt inmiddels ook wat mee en ik wil eigenlijk mijn gezin wel een beetje gaan beschermen tegen hun. Maja, het zijn wel mijn ouders... Op dit moment voelen ze niet echt aan ouders en ben ik ook wel een beetje klaar om mee te gaan in hun gedrag. Maar wat moet ik? Alles maar slikken en accepteren(zodat doet mijn broer het, maar die heeft geen kids..).

Beetje lang verhaal, maar goed, hopelijk kunnen jullie mij een beetje in de goede richting duwen...:)

[ Bericht 0% gewijzigd door Krazy83 op 03-03-2021 23:44:30 ]

Ja ik ben het nu wel een beetje zat, vooral omdat het mij veel energie kost en de impact op mijn gezin. Maar aan de andere kant zijn het wel mijn ouders, ze gooien zoveel weg door zich zo op te stellen. Ik probeer hun ook te begrijpen , maar het lukt mij niet. Misschien wil ik hun ook wel teveel veranderen en baal ik er van dat ze zo gefrustreerd zijn en daardoor het contact met hun kleinkinderen vergooien.

quote:

Op woensdag 3 maart 2021 23:52 schreef BasEnAad het volgende:

[..]

Stel nou dat jij en je vriendin een weekendje weg gaan, van vrijdag t/m zondag. Zou je dan je kinderen bij je ouders willen achterlaten? En denk je dat ze dat leuk vinden, of denk je dat ze daar ook wel weer wat over te zeiken hebben?

Jawel, maar omdat de relatie tussen mijn vriendin en hun niet al te best is, zou zij dit nog best een dingetje vinden. Ze vindt het bijvoorbeeld belangrijk dat het gevoel tussen de kids en Opa en Oma wat beter is en dat ze ook echt tijd gaan investeren. Daarna is het geen issue (de kids slapen trouwens ook nog niet vaak bij mijn schoonouders). Ik verwacht wel dat ze het enorm leuk vinden trouwens en we staan hier natuurlijk wel voor open.

quote:

Op woensdag 3 maart 2021 23:59 schreef Foshizzle79 het volgende:
"Maja, het zijn wel mijn ouders.."

Die blijkbaar moeite hebben om normaal te doen tegen jou en je gezin. Ze moeten maar een keer doorhebben dat niet alles om hun draait. Als mijn ouders zich zo zouden gedragen zou ik ze alles zeggen wat me dwarszit, desnoods in een brief zodat ze niet kunnen onderbreken, en daarna is het aan hun wat ze met die info willen doen, als ze hun gedrag niet veranderen dan zou ik er wel ff klaar mee zijn.

Ik reageer even op deze, maar krijg meerdere malen de vraag of ik er wel met hun over praat. Gelukkig ben ik een makkelijkere prater en hebben we het er erg vaak over gehad. Ik ben ook redelijk oplossing gericht vanuit mijn werk. Dan komen we ook meestal tot een oplossing, maar het lastige is dat ze er constant weer in terugvallen, waarbij het lijkt alsof het met de keer erger wordt. Meestal moet ik hun er dan van overtuigen dat ze zich niet achtergesteld hoeven te voelen, ik mijn dochter echt wel naar hun wil brengen en wij mijn schoonouders echt niet voortrekken. Mijn ouders hebben trouwens ook het contact verbroken met mijn schoonouders. Ze zij n een keer weggelopen tijdens een verjaardag (waar mijn schoonouders aanwezig waren) en (ja ik weet facebook ) mijn vriendin en schoonouders een keer van Facebook verwijdert.

quote:

Op donderdag 4 maart 2021 00:44 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik raad het niet vaak aan maar ik denk dat dit wel een situatie is waarin psychologische hulp misschien kan helpen, heb er zelf wel positieve ervaring mee. Helaas moet je dan zelf vaak een label hebben en moeten je ouders ook mee willen werken. Een sessie bij een prive systeemtherapeut is dan de enige optie. Maar jammer genoeg weet je bij diensten nooit vooraf wat je krijgt is er geen garantie en als het niks opleverde ben je je geld kwijt.
Anders zal je idd toch zelf een gesprek met ze moeten gaan voeren hierover, misschien ook met je broer erbij (wees iig blij dat je een broer hebt en je niet de enige bent die met hun gedrag moet dealen). Er spelen heel veel dingen, het kan niet langer zo doorgaan zonder dat het besproken wordt iig.

Ja ik weet het niet, ze zijn ook al op leeftijd en ik weet ook niet over mijn moeder dit trekt. Ik heb er wel eens over gehad, maar vind het wel spannend. Maar mijn moeder is op dit gebied best fragiel.

quote:

Op donderdag 4 maart 2021 07:02 schreef monsterd. het volgende:
Zou het helpen om een vast contactmoment te hebben zoals zondagmiddag? Dat jullie daar heen gaan? Het initiatief zal bij je ouders om vage redenen waarschijnlijk niet komen, maar zo te horen is er wederzijds behoefte aan contact. Ik begrijp dat het voor jou moet komen alsof alles jouw leiding vraagt, maar blijkbaar zitten de emoties zo diep voor je ouders (dit blijkt uit het norse gedrag van je vader, die bij tegenslag meteen opgeeft en je moeder die wanhopig blijft bellen), dat je hun welzijn (en jullie eigen) in zo’n fase niet kunt fixen voor ze. Dit lukt misschien beter wanneer er wederzijds vertrouwen hersteld is en met een vast contact of bezoekmoment creeer je iig regelmatig verwachtingspatroon voor jullie beiden.

Heb je verder nog broers of zussen en zo ja, hoe is diens relatie met je ouders?

Ja dit is best wel een goeie, gewoon duidelijke afspraken. Mijn broer is totaal anders dan ik en heeft ook geen kinderen. Hij is zo'n type die gewoon zijn telefoon een aantal dagen niet opneemt en een minder makkelijke prater. Maar goed ze hebben geen kinderen, dan is er nog redelijk makkelijk mee om te gaan.

quote:

Op donderdag 4 maart 2021 07:28 schreef marzman het volgende:
40 minuten valt toch wel mee? Dat lijkt het grootste probleem, dat je dichter bij je schoonouders woont. Ik woon ook op 40 minuten van mijn ouders, is ook meteen een ander land dus nu met Corona lastig. Maar normaal gezien geen probleem.

Hoe was het contact daarvoor? Waarschijnlijk komt het probleem van een van je ouders (gezien bij mijn ouders en ook mijn opa en oma. Dat hoeft niet per se je vader te zijn ook al lijkt dat zo in je tekst. Mijn opa is op een gegeven moment heel moeilijk geworden en pas na de dood van mijn oma ontdekten we waarom) en heeft die persoon ook effect op de ander.

Voor ons niet, maar het lijkt wel alsof het voor hun generatie echt een ding is. Ik heb ook het idee dat dit meer als excuus wordt gebruikt.

quote:

Op donderdag 4 maart 2021 07:37 schreef SignificanteAnder het volgende:

[..]

Dit mis ik ook in het hele verhaal inderdaad.

Verder zou ik wat manipulatieve trekjes meer op je strepen gaan staan. Dat Eerste Kerstdag verhaal herken ik van mijn schoonouders bijvoorbeeld. Terwijl de overwegingen mijn vriendin en mij altijd louter van praktische aard waren voelde mijn schoonmoeder zich altijd beledigd als we niet op Eerste Kerstdag kwamen. En ook het persoonlijk beledigd zijn als de telefoon niet wordt opgenomen. Het stomme is dat je uiteindelijk ook nog een beetje op je tenen gaat lopen om gezeik te voorkomen (dus als je het ziet sowieso de telefoon opnemen, al komt het ongelegen..), maar dan nog slaag je er bij zulke mensen niet in om het goed te doen.

Sowieso kon mijn vriendin (en daarmee ik ook ) het bij haar ouders nooit goed doen, in geen enkel opzicht. Voor haar was dat energiezuigende en vaak grensoverschrijdende gedrag in combinatie met dat er niet met haar ouders te praten viel (wel tal van serieuze pogingen gedaan) ook reden om het contact te verbreken. Aanvankelijk tijdelijk, maar het voelde zo goed dat ze tot op heden nog geen contact heeft. Wat absoluut geen emotieloos proces is overigens ( vind dat ook een vrij walgelijke suggestie, alsof iemand dat ooit zomaar even doet en daar geen verdomd goede reden voor heeft. Als kind zit loyaliteit en het willen hebben van een goede relatie met je ouders er zo ingebakken dat afstand nemen nooit om een flutreden is.).

In jullie geval zijn de kinderen in ieder geval een harde grens. Die mogen hier niet in meegesleurd worden. (En tot nu toe vond je dochter het ook leuk bij opa en oma als ik het goed begrijp?). En op zich hoeft dat ook niet, want gezellig met opa en oma naar de speeltuin zou zonder al teveel drama moeten kunnen. Dat lijkt nu ook in het geding te komen en ik zou zo snel mogelijk aansturen op het voeren van een goed gesprek en duidelijk maken welke voorwaarden er van jullie kant van toepassing zijn.

Het is daarbij wel belangrijk om je ouders gewoon te blijven behandelen als de volwassenen die ze zijn. Rond de pensioenleeftijd ben je, mits gewoon mentaal gezond, echt niet zielig en seniel alleen maar vanwege iets als leeftijd. Soms zie ik namelijk leeftijd als een soort geldig excuus voor iemands slachtofferrol omarmd worden en dan wordt het manipulatiespelletje wel heel ingewikkeld, omdat het afbreuk doet aan waar iemand zelf verantwoordelijk voor kan worden gehouden.

Dat de wereld van je ouders klein is, is hun eigen verantwoordelijkheid en iets waar ze ook prima zelf verandering in kunnen brengen. Als ze oprecht steun willen bij het verandering daarin aan brengen kun je er natuurlijk voor je zijn, maar het is geen reden om je als surrogaat sociaal netwerk te laten gebruiken omdat ze verder niemand hebben. Daarmee houdt je het ook in stand.

Wow zo herkenbaar en ik begrijp je vriendin haar actie volledig. Het kost me gewoon zoveel energie en je mag weten dat dit ook best pijn bij mij doet, vooral als ik bv. de reactie van mijn dochter zie en soms het onbegrip van mijn vriendin. Zoals ik al zei, ik heb meerdere malen het gevoel bij hun weg proberen te krijgen en misschien is het maken van harde afspraken een idee.

quote:

Op donderdag 4 maart 2021 12:18 schreef Lienekien het volgende:
Dat breken en verwijderen klinkt als impulsief gedrag. Iets wat ik bij jou veel minder bespeur. En ik snap je irritatie daarover.

Vraag je af of je ze dat moet aanrekenen. Wie weet welke emoties daar allemaal in negatieve zin aan bijdragen, frustraties misschien wel waar ze slecht raad mee weten en die soms ergens anders vandaan komen dan je zou denken. Soms loopt de druk op en zoekt het een uitweg: bij impulsieve mensen is die uitweg niet altijd een goed gekozen plek.

Ik heb overigens zelf geen kinderen. Wel een oudere broer met een gezin en heb gezien dat bij hen de grootouders van beide kanten ook niet automatisch in harmonie en vreugde hun rol innamen ten aanzien van de kleinkinderen. Zo werd de afwachtendheid van mijn ouders door mijn schoonzus in het begin ook wel eens als desinteresse gezien.

Het probleem is ook een beetje dat vooral mijn moeder moeilijk over emoties praat, ik weet dat ze een rugzakje heeft. Ze heeft best heftige dingen meegemaakt(dood geboren kind en slechte jeugd), mijn vader is zijn broer op vroege leeftijd verloren.. Dus dat verklaard misschien ook veel, maar in mijn opvoeding is dit nooit echt een issue geweest.

quote:

Op donderdag 4 maart 2021 07:28 schreef marzman het volgende:
Hoe was het contact daarvoor? Waarschijnlijk komt het probleem van een van je ouders (gezien bij mijn ouders en ook mijn opa en oma. Dat hoeft niet per se je vader te zijn ook al lijkt dat zo in je tekst. Mijn opa is op een gegeven moment heel moeilijk geworden en pas na de dood van mijn oma ontdekten we waarom) en heeft die persoon ook effect op de ander.

Ja dat vermoed mijn vriendin ook, dat het meer vanuit mijn moeder komt, maar goed ik ben geen vrouw, ik zie dat niet zo goed