Draai hier alle platen in je platenkast #23 (skidoo)

bazbo cd0877: various artists - The Fox Lies Down - A Tribute To Genesis



Nee, dan is deze tributeplaat een stuk interessanter. Niet alleen horen we muzikanten uit de progwereld (Patrick Moraz, John Wetton, The Flower Kings), maar vooral gasten uit de jazzrock (Brand X), space- en obscuurdere wereld (Mother Gong, Daevid Allen, Spirits Burning, Darxtar, Controlled Bleeding, Architectural Metaphor) die echt iets leuks met het materiaal doen. Dat maakt dit tot een bijzonder leuk en afwisselend plaatje. Ik kocht het op 17 juli 1998, het jaar van verschijnen, omdat ik vooral benieuwd was naar de versie van The Cinema Show door mijn helden The Flower Kings. Die wijkt nauwelijks af van het origineel, als zit het typerende FK-geluidsstempel erop gedrukt; alleen jammer dat als het echt interessant wordt (toetsensolo!) de boel outfadet. Los Endos door Patrick Moraz blijft eveneens dicht bij het origineel, maar er zitten leuke synthesizersolo's in. Wetton maakt van Your Own Special Way een afzichtelijke tearjerker, Mother Gong kiest voor het prehistorische In The Beginning en het is een bizarre ruimtereis geworden. Het is bijna aandoenlijk om Daevid Allen Visions Of Angels te horen zingen in een instrumentale omgeving van Solid Space. Spirits Burning maakt van The Return Of The Giant Hogweed een raggend spaceprogavontuur, Darxtar's uitvoering van Dancing With The Moonlit Knight kent leuke variaties, Broadway Melody Of 1974 van Controlled Bleeding zweeft heerlijk weg en Architectural Metaphor maakt met een psychedelische versie van The Waiting Room het origineel bijna onherkenbaar. Puik!

bazbo cd0878: Gentle Giant - Octopus



Dit is het vierde album van de band die wat onderbelicht is in de progwereld. De onnavolgbare muziek is niet voor iedereen, maar de prognerds lopen ermee weg. Ik ben er zo eentje. Dat ik de eerste drie platen niet heb, komt doordat ik nog altijd wacht op een beetje goed klinkende remasters op cd; schijnt dat de cd-uitgaven tot nu toe klinken als bagger en de mastertapes blijken tot nu toe onvindbaar. Octopus verscheen in 1972 en is onder de fans een van de favorieten. De Amerikaanse op dat moment nog zeskoppige band rondom de drie gebroeders Schulman maken hier krap vierendertig minuten ingenieuze muziek waarbij alle alertheid van de luisteraar is geboden. Ik kocht een remaster uit 2017 op 24 april 2012. Niet veel later verscheen de plaat in een nieuwe remaster met een remix van Steven Wilson en die wil ik nog graag eens hebben. Ik houd u op de hoogte.

bazbo cd0879: Gentle Giant - In A Glass House



Als in 1973 deze opvolger uitkomt, is een van de Shulmanbroers opgestapt. Gelukkig zijn alle vijf achtergebleven bandleden multi-instrumentalisten, dus voor de studioplaat maakt het eigenlijk niet eens zo heel veel uit. Op In A Glass House gaat de band vrolijk verder met het concept van complexe stukken, zonder te verzanden in oeverloos gepiel of ellenlange instrumentale passages. Integendeel, De zes stukken klinken puntig en op het eerste gehoor tamelijk toegankelijk. Pas bij nadere beluistering komt de ingewikkeldheid van de composities naar boven. Ik kocht een remaster uit 2000 op 24 juni 2019. Daarop staan twee bonuslivestukken: The Runaway/Experience uit 1976 en In A Glass House uit 1974. Niet de allersterkste GG in mijn oren, maar er staat indrukwekkend spul op.

bazbo 0880: Gentle Giant - The Power And The Glory



Dit is mijn favoriete Gentle Giant. Hij begint al gelijk met een van de allerbeste GG-stukken ooit: Proclamation. De combinatie van instrumentale complexiteit, vocale meerstemmigheid en bizarre wendingen en sfeerwisselingen doet het 'm voor mij. De andere zeven stukken op de plaat doen er nauwelijks voor onder (Cogs In Cogs!). Het was meneer Steven Wilson die in 2014 de plaat onder handen mocht nemen en zijn mix is grandioos. Alle partijen zijn goed te horen, zonder dat het een overmoord aan geluid is. Ook nog twee bonusnummers: het titelnummer (dat gewoon niet op de elpee staat) en een instrumentale outtake van Aspirations. Ik kocht deze versie op bij het verschijnen op 26 augustus 2014. Erbij zit een dvd met daarop een surroundmix van Steven Wilson en ... die heb ik nog nooit gehoord. Toch eens doen, vandaag of morgen.




Erg leuk: een half jaar geleden verscheen op YT een 'fan video' van Proclamation. Allerlei bekende en onbekende muzikanten droegen bij aan deze opname. En... de bandleden van Gentle Giant waren voor het eerst na veertig jaar weer eens bijeen om ook mee te doen. Klinkt nog geweldig goed ook.

quote:

Op zondag 14 februari 2021 19:39 schreef Bosbeetle het volgende:
BBCD321

[...]

Nieuwe aanwinst bas gegenereerde ambient van theo tol (crows labyrinth) uit nederland, heb twee cdtjes van de man besteld tijdens zo'n bandcamp vrijdag. Heerlijke rustige ambient die ik wel eens op spotify luisterde dus dan ook maar de cdtjes aanschaffen Een soort nederlandse lustmord.

[...]

https://twitter.com/balangereis/status/1361536576208199686?s=20

quote:

Op dinsdag 16 februari 2021 13:42 schreef Bosbeetle het volgende:
LP307

[ afbeelding ]

We blijven zweven maar een tandje zwaarder met the cosmic dead, die ons de scottish space race presenteren Geweldige hoes trouwens Deze mannen heb ik ook live gezien en toen deze plaat aangeschaft, het is heerlijk zware logge space drone heaviness, live is het van die muziek waar je heerlijk in kunt gaan hangen die op de juiste momenten helemaal los gaat

The Cosmic Dead - Scottish Space Race(Full Album)

Net even doorheen geskipt, klonk lekker dus aangechaft

quote:

Op dinsdag 16 februari 2021 08:44 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Haha, hij leest mee.

bazbo 0881: Gentle Giant - I Lost My Head - The Chrysalis Years 1975-1980



Kijk. In 2012 verscheen een doos met alle resterende albums van Gentle Giant erin. Free Hand (1975) had ik ooit wel eens gehoord en die wilde ik zeker ooit nog eens kopen en de liveplaat ook, dus was dit bijna een verplichte aanschaf. Ik kocht de set op 20 augustus 2012. Op vier schijfjes staan zes elpees en wat extra's. Het begint gelijk met Free Hand en ik moet zeggen dat ik die plaat - samen met voorganger The Power And The Glory - de allerbeste GG vind. Als je wilt weten hoe Gentle Giant klinkt, dan zijn de nummers Just The Same en het titelnummer de perfecte voorbeelden. Beter wordt het niet. De hele plaat is geweldig. Op het eerste cd'tje uit de set staat verder nog een paar singleversies en stukken van de plaat in een sessie bij John Peel. Op plaatje twee horen we de albums Interview (1976) en The Missing Piece (1977). Interview is nog een typische en heel goede Gentle Giantplaat; daarna gaat het mis. Onder druk van de platenmaatschappij (en die weer onder druk van de opkomende punkgolf) moet de band kortere en gemakkelijkere liedjes maken, die beter verkopen. Dat wat de muziek van Gentle Giant uniek maakt - dat complexe, dat verrassende, dat onnavolgbare, dat bij nadere beluistering zo vertrouwd en verslavend wordt - brokkelt langzaam af. Er staat zeker nog veel leuks op The Missing Piece. Iets eerder in 1977 verscheen Playing The Fool, het enige offici�le livealbum van de groep en het derde plaatje is helemaal gevuld met deze dubbelelpee. De goed klinkende opnames laten horen hoe strak de band hun ingewikkelde muziek kon vertolken. De tour was ter promotie van Free Hand, dus niet raar dat er meerdere stukken van die plaat op staan, aangevuld met het beste van Octopus (een kwartier durend medley), In A Glass House en The Power And The Glory. Op het vierde cd'tje uit de set staan de laatste twee platen van Gentle Giant: Giant For A Day (1978) en Civilian 1980). De druk van de platenmaatschappij werd steeds groter en de band zocht naar mogelijkheden, maar het resultaat vind ik nogal teleurstellend poppy. Eind 1980 besloot de band dan ook om ermee op te houden.

bazbo cd0882: Gentle Giant - Three Piece Suite



Ik blijf hopen op een mooie heruitgave van de eerste drie Gentle Giantplaten en op 9 oktober 2017 word ik beloond. Dan verschijnt deze set: een cd met een bluray. Meneer Steven Wilson is de archieven van Gentle Giant ingedoken om de eerste drie platen opnieuw te mixen. Helaas vindt hij de multitracktapes van slechts negen nummers van de drie platen, die hij kan gebruiken voor een nieuwe mix en een surroundmix. Die staan op de cd met een niet eerder verschenen stuk en een singleversie van Nothing At All. Op de bluray staan die stukken in stereo en surround, plus de originele mixen van de drie gehele elpees. Kijk, heb ik ze toch! De eerste plaat, Gentle Giant uit 1970 laat een band horen die (onder begeleiding van Tony Visconti) een album heeft geproduceerd van stukken die al een jaar op de livesetlist staat; het materiaal klinkt energiek en complex. Naast de blues- en soulinvloeden is er het begin van het karakteristieke bandgeluid met veel tempowisselingen, rare wendingen en catchy koortjes. Opvolger Acquiring The Taste (1971) heeft de band in korte tijd in de studio in elkaar gezet. Het is wat minder spontaan en we horen minder blues en soul en meer experiment en variatie. Three Friends (1972) heeft de band zelf geproduceerd (dahaag, Tony Visconti) en het is mooi te horen hoe de muziek zich ontwikkelt naar de bizarre en complexe stukken. Jammer dat Steven Wilson niet de drie platen helemaal onder handen kon nemen, maar we moeten het ermee doen. Zijn remixen doen het 'oude' geluid geen geweld aan; alles staat ten dienste van hoe het toen geklonken zou kunnen hebben als de techniek van nu beschikbaar zou zijn. Er zijn gewoon veel meer details te horen en die komen vooral goed naar voren in de surround mix. Ook met deze set ben ik wel even zoet.

bazbo cd0883: Gentle Knife - Gentle Knife



Kan iemand die Noren eens in toom houden? Het ene geweldige bandje na het andere schiet daar uit de grond dat het geen en doen is om alles bij te houden. Nu Gentle Knife weer. Ik ontdekte hen in 2017 toen hun tweede album verscheen en toen ik dat tweede album had gehoord, moest ik hun eersteling ook hebben. Op 12 februari 2018 kocht ik het. De groep bestaat uit maar liefst tien jongelui die een enorm arsenaal aan instrumenten beheersen een prachtig soort melodieuze en toch stevige folkprog maken. Gitaar, toetsen, trompet, fluit, saxofoon, zang: je zou zeggen dat het een onsamenhangend rommeltje wordt, maar het tegendeel is waar. De acht middellange composities zitten gedegen in elkaar en staan als een huis. Her en der is er ruimte voor een pittige solo en de mannen- en vrouwensolostem maken het nog eens erg afwisselend ook.

bazbo cd0884: Gentle Knife - Clock Unwound



De prelude met piano en trompet maakte me sprakeloos. Drie minuten onweerstaanbare schoonheid. Wat er daarna kwam, sprak me ook erg aan. Het was 18 december 2017 en ik draaide mijn net aangeschafte cd van Gentle Knife. Een week eerder had ik een recensie van de plaat gelezen, een klein stukje op Spotify gehoord en ik was benieuwd naar het hele album. Nou, dat viel me niet tegen. De band bestaat hier zelfs uit elf muzikanten en de krachtige folkprogrock klinkt hier nog weer een stuk beter uitgewerkt. De afwisseling in stemmen werkt er goed en de vele - niet al te lange - solo's laten horen dat we hier met volleerde muzikanten te maken hebben. De zes stukken op de plaat zitten knap in elkaar, zonder dat het technocratisch onbeluisterbaar of niet om door te komen wordt. Er zitten dreigende kippenvelmomenten in, stevige passages, van die vreemde akkoordenreeksen � la King Crimson en schitterende, bijna pastorale onderbrekingen. Ik vind het gaaf en hoop dat we nog wat meer van deze jonge Noren mogen gaan horen.







[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 18-02-2021 08:18:28 ]

Onze RYM plaat van deze week is Master Of Reality van Black Sabbath. Die ken ik natuurlijk van voor naar achter, dus daar hoef ik weinig naar te luisteren. Wel deze cover plaat onder het stof vandaan gehaald. Nativity in Black.
Zoals alle tributes varieren de nummers nogal in kwaliteit, van deze ontzettend Yo we're Biohazard from Brooklyn New York cover van Biohazard:


Totaan het totaal geweldige Supernaut van Ministry side project 1000 Homo DJ's. En zelfs de cover van Ugly Kid Joe is te pruimen (and I hate everything about them )

bazbo cd0885: The Gentle Storm - The Diary



Project van meneer Arjen Lucassen en mevrouw Anneke van Giersbergen uit 2015. Soort rockopera in twee versies. Plaatje ��n is 'Gentle', grotendeels akoestisch, meer folk en lieflijk. Plaatje twee is 'Storm', grotendeels elektrisch, meer rock en rauw. Allebei gaaf, wel. Al gaat mijn voorkeur uit naar de akoestische, omdat de melodie�n zo perfect passen in de volksmuziekachtige stijl en het historische karakter van het verhaal. Over dat verhaal: daar heb ik me nooit in verdiept, gaat het ergens over? Geen idee. Ik vind het ook niet zo heel belangrijk. Muzikaal is er veel te beleven. De themaatjes komen in meerdere stukken terug en zo is het een ouderwets conceptalbum. De stem van mevrouw Van Giersbergen is natuurlijk zeer passend bij al het instrumentale geweld van de heer Lucassen. Schijnt dat beiden de 'opera' ook live hebben uitgevoerd met een bende instrumentalisten en zangers, maar daar weet ik verder niet zo veel van. Beide albums zet ik met plezier op en ik kocht het op 31 maart 2015.









[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 18-02-2021 12:47:12 ]

bazbo cd0886: Gerard - The Pendulum



Mocht je achter deze naam een Franse chansonzanger verwachten, dan help ik je uit de droom. Gerard was/is (geen idee of het nog bestaat) een Japanse band onder leiding van toetsenist Toshio Egawa die progressive rock van de bombastische en 'over the top'-soort maakt(e). Dit album kwam uit in 1996 en ik kocht een versie op het Franse (!) Musea-label toen de plaat in Nederland beschikbaar was op 20 februari 1997. Naast alle toetsengeweld horen we een bassist en drummer �n de stem van ene Robin G. Suchy. Ik heb dit in geen tijden gedraaid. Instrumentaal gezien staat het nog altijd als een huis. Natuurlijk, het is allemaal wat machtig en veel, maar ik vind het nog wel behapbaar. Dat komt ook doordat de plaat nog geen veertig minuten duurt; het is allemaal te overzien. Vocaal vind ik het minder sterk; de stem van Suchy kan mij niet zo bekoren.

Oh dus dat is niet het prog project van Gerard Joling?

bazbo cd0887: Gerard - Pandora's Box



De titel van de plaat doet vermoeden dat het over een project van Gerard Joling gaat, maar helaas. Het is het vervolgalbum uit 1997, waarop gewoon nog veel meer Japanse progbombast staat. Van hetzelfde laken een pak dat instrumentaal niet eens heel gek is, maar vocaal af en toe de plank mis slaat (in mijn oren). Ik kocht het album - een uitgave op het Franse label Musea weer - op 8 januari 1998, toen de plaat in Nederland beschikbaar was. Toetsenisten onder ons: laat u overbluffen.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-02-2021 19:56:30 ]

bazbo 0888: Gerard - Meridian



Op Meridian uit 1998 staat nagenoeg dezelfde toetsenbombastprog als op de twee voorgangers. Ook nu heb ik een Franse editie en die kocht ik op 5 november 1998, bij het verschijnen van de plaat. Opener The Act Of The Apostles is weer geweldig, maar daarna klinkt plots het stuk Orpheus en wacht, hadden we die niet ook al op The Pendulum van twee jaar daarvoor gehoord? En hoewel dit een nieuwe opname is, voelt het totaal overbodig en deze versie haalt het dan ook niet bij die uit 1996. De stem van Robin Suchy sukt nog steeds en verru�neert in mijn oren de composities die instrumentaal gezien erg goed zijn. Afsluiter Meltin Time is weer lekker op Gerardniveau. Het verrassende van Gerard was er inmiddels wel af, dus hierna kocht ik geen Gerard meer. Hoewel, een paar jaar erna verscheen een album door 'Keyboards Triangle', waarop zowel Gerard als Ars Nova allerlei proglegendarische stukken spelen. Maar daarover later meer als we bij de K zijn.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-02-2021 19:58:47 ]

Krijg nou wat. Ondertussen plank veertien ook gedraaid. Op naar plank vijftien.

bazbo cd0889: Geronimo Black - Geronimo Black



Eind 1969 heft Frank Zappa zijn originele Mothers Of Invention op. Zelf maakt hij Hot Rats en begint hij doodleuk een nieuwe Mothers; de andere bandleden blijven verbijsterd achter. Jimmy Carl Black is een van de drummers en nadat hij wat is bekomen van de schrik begint hij een eigen band, vernoemd naar zijn oudste zoon (de oudste van vijf). Saxofonist en fluitist Bunk Gardner doet met hem mee. Ze vinden Denny Walley (een jeugdvriend van Zappa) bereid om het (slide)gitaarwerk te doen. Tom Leahey is de bassist en saxofonist Tjay Contrelli neemt - samen met Jimmy Carl - ook de leadzangpartijen voor zijn rekening. In 1972 verschijnt deze debuutplaat. Er staat ongecompliceerde countrybluesrock op. Het geluid is wel divers met die twee saxen en fluiten. Opener Low Ridin' Man is een fijne binnenkomer en daarna horen we meer van dat soort spul, al dan niet meer bluesy en tetterdetet. Er staan ook bijna orkestrale instrumentaaltjes op. Zeer aangenaam allemaal, maar het ontbreekt een beetje aan een richting. In 1972 verscheen ook nog een single '59 Chevy (die niet op de elpee staat, maar wel het bonusnummer is op deze cd). De plaat verkocht niet heel goed en dus bleef het bij een enkele plaat, al formeerde Black in 1980 nog een tweede editie van de band en bracht hij een tweede plaat uit die eveneens flopte. Ik kocht een cd-versie uit 1995 op 17 november 2000 van Jimmy Carl Black zelf, voorafgaande aan het concert van The Muffin Men, de allerbeste Zappacoverband die er is, met wie hij toerde, hier in poppaleis Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn. Meneer zette er zijn handtekening op. Zeer aardige plaat.

bazbo cd0890: Jane Getter Premonition - On



Jane Getter is een Amerikaanse jazzgitariste, die in 2015 haar eerste soloplaat maakt. Deze. Om zich heen heeft ze niet de minsten. Adam Holzman (haar echtgenoot) op toetsen, bassist Bryan Beller, drummer Chad Wackerman en gitarist Alex Skolnick. Theo Travis komt in een nummer op de gastfluit blazen en Corey Glover zingt in drie stukken. En de muziek? Die klinkt als een vreemde mix van King Crimson, Porcupine Tree, Weather Report: jazz, fusion, prog, rock, gitaargepiel, van alles en het is nog een geheel ook. Het is Jane Gettermuziek! Ik kocht de cd op 18 april 2016, toen hij in Nederland beschikbaar was. Eigenzinnige prachtplaat die ik geregeld beluister.

bazbo cd0891: Robin Gibb - The Collected Works Of Robin Gibb 1968-1970



Wat weinig mensen weten of zich herinneren, is dat in 1969 The Bee Gees met knallende ruzie uit elkaar gingen. De drie broers kampten wat met hun ego. Nadat hun (formeel) vierde album Odessa klaar was, kregen de drie mot over wat de single moest worden. Toen Barry en Maurice niet kozen voor een Robin-compositie en Robin natuurlijk wel, hield Robin het voor gezien en stapte uit de groep. Barry en Maurice maakten de elpee Cucumber Castle met z'n tweetjes en dat werd geen succes. Robin scoorde een wereldhit met Saved By The Bell en bracht een soloplaat uit: Robin Reigns. Na nog geen jaar waren de onenigheden toch weer bijgelegd en voegde Robin zich bij zijn twee broertjes. The Bee Gees zijn mijn - als zoiets bestaat - 'guilty pleasure' en zeker hun werk uit de jaren zestig vind ik erg sterk. Toen in 2015 de soloplaat van Robin Gibb opnieuw verscheen, uitgebreid met heel veel extra's, kocht ik hem. Dat was op 10 juni 2015. The Collected Works Of Robin Gibb 1968-1970 is een maar liefst drie cd's tellend overzicht van alles wat Robin opnam in die tijd en het laat horen dat zijn bijdragen aan de muziek van The Bee Gees toch niet te onderschatten valt. Vijftien kwartier nostalgie, verdeeld over secties als Robin's Reign ... Plus, Sing Slowly Sisters (sessions) en Robin's Rarities. Stereo en mono mixen, demo's, BBC-sessies, Italiaanse versies en heel veel meer komt voorbij. Je moet wel een beetje tegen die bijzondere, wat nasale stem van hem kunnen en alles achter elkaar is misschien ook te veel van het goede, maar voor de liefhebber van mooie melodie�n, orkestrale arrangementen en psychedelische instrumentatie en het geluid van de eind jaren zestig is er veel te genieten.

bazbo cd0892: Giles Giles & Fripp - The Cheerful Insanity Of Giles Giles & Fripp



In 1967 vinden bassist Peter Giles, zijn broer en drummer Michael Giles en Robert Fripp elkaar en beginnen een bandje. Onder invloed van de psychedelische tijden maken ze een plaat en zowaar, Deram wil het uitbrengen. Het materiaal bestaat grotendeels uit gemakkelijk in het gehoor liggende liedjes over de meest uiteenlopende onderwerpen, afgewisseld met een bizar vervolgverhaal. Naast de drie instrumentalisten horen we uitgebreide orkestrale arrangementen. Aan het eind van de plaat komen dan twee gitaarwerkstukken van Fripp in een pril stadium van de stijl die we zo goed van hem kennen. Over de gehele linie is het allemaal heel Brits, met een dikke tongue-in-cheek en kan zich meten met de absurditeiten van The Bonzo Dog Doo-Dah Band. Het album is echter geen succes als hij in 1968 verschijnt en het trio betrekt een huis in Londen om na te denken over de vervolgstappen. Als ze in contact komen met Ian McDonald en Judy Dyble is er plots perspectief en niet al te lang daarna vindt de geboorte van de band King Crimson plaats. Maar daarover later meer. In de loop van de jaren werd dit eerste album een cultplaat en vinylexemplaren zijn nauwelijks te vinden. Op 15 februari vind ik een uitgave uit 1992 op cd en die koop ik. Op de cd staat wat extra materiaal: een viertal mono singleversies, plus een liedje dat de plaat niet haalde (She Is Loaded, toch heel mooi; had er goed op gepast) en Under The Sky, dat in 1975 op de soloplaat van Peter Sinfield terecht zou komen.

bazbo cd0893: Giles Giles & Fripp - The Brondesbury Tapes (1968)



Wat de heren Giles Giles & Fripp allemaal uitspoken in hun huis in Brondesbury, Londen in 1968, is gedocumenteerd op deze cd, die pas in 2001 verscheen. Ik vond de cd op 22 januari 2010, volgens mij op een of andere platenbeurs. Maar liefst eenentwintig 'home recordings' staan erop. Ian McDonald en Judy Dyble waren ook een tijdje aanwezig. Judy Dyble slechts een maand of twee, voordat ze weer verder ging om Trader Horne op te richten. Het was voldoende om haar te kunnen horen op drie liedjes hier, waaronder het zeer mooie I Talk To The Wind, dat later in een andere versie met een andere zanger op een legendarische elpee zou verschijnen. De collectie opnames gaat allerlei kanten op: van de lieflijke melodietjes die we ook op de offici�le GG&F-plaat hebben gehoord (zie voorgaande cd), instrumentale gitaarmoza�ekjes van Fripp tot angstaanjagende liederen (Murder). Heel bijzonder is de uiterst 'gewone' gitaarsolo in Why Don't You Just Drop In?, een unicum voor Fripp; op een tweede versie is de solo al veel vreemder. Een aantal liedjes of fragmenten van deze collectie zullen we later terug kunnen horen in andere stukken verderop in de carri�re van de vier heren. Dat maakt deze verzameling een prachtig document. In januari 1969 besloten Fripp, Michael Giles en Ian McDonald om samen met bassist Greg Lake (een jeugdvriend van Fripp) en tekstschrijver Peter Sinfield een band te beginnen en King Crimson was geboren.







[ Bericht 10% gewijzigd door bazbo op 19-02-2021 17:05:02 ]

bazbo cd0894: David Gilmour - David Gilmour



Gilmour kennen we natuurlijk als de gitarist die sinds 1968 deel uitmaakt van Pink Floyd. In 1978 bracht hij zijn eerste soloplaat uit en dat is deze. Wat me opvalt, is dat het heel erg klinkt als Pink Floyd, maar dan vanaf de tijd dat Roger Waters er geen deel meer van uitmaakt. De negen stukken hadden zo op A Momentary Lapse Of Reason (1987) kunnen staan, zij het dat ze gelukkig die afgrijselijke jarentachtigproductie missen. Redelijk gemakkelijk in het gehoor liggende songs, met veel open ruimte voor een spaarzame gitaarsolo. Gilmour krijgt hulp van (mij onbekende) bassist en drummer. E�n lied is medegecomponeerd door Roy Harper (die de zang deed op Have A Cigar van het Floydalbum Wish You Were Here in 1975). Prima plaat, geen hoogvlieger. Ik kocht een remaster van het album op 10 december 2015 en het blijkt een onoffici�le uitgave uit Rusland te zijn. Krijg nou wat.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-02-2021 10:47:05 ]

bazbo cd0895: David Gilmour - About Face



Op deze plaat uit 1984 krijgt Gilmour hulp van een paar groten, waaronder Bob Ezrin, Pete Townsend, Sam Brown, Roy Harper, Jon Lord, Michael Kamen en Steve Winwood. Gelukkig heeft Gilmour gekozen voor een organisch geluid en niet de synthetische boel die in de jaren tachtig zo hip was. Nadeel daarvan is dat het misschien wat oubollig klinkt allemaal, maar ik vind het mooi. De composities mogen er ook best zijn, al halen ze het niet bij die van de Floyd, waaruit mijns inziens maar weer blijkt dat Gilmour zijn bandgenoten uit Pink Floyd nodig had om het allerbeste in zichzelf naar boven te krijgen. Ik kocht een remaster uit 2006 van deze plaat op 14 december 2015. Leuk album.

bazbo cd0896: David Gilmour - Rattle That Lock



Om een of andere reden heb ik de soloalbums On An Island en Live in Gdansk van Gilmour gemist. Rattle That Lock pikte ik wel gelijk op, op 21 september 2015, toen de plaat net uit was. Ook op deze plaat krijgt Gilmour assistentie van een paar groten: Phil Manzanera, Guy Pratt, Danny Cummings, Roger Eno, Jools Holland, Andy Newmark, David Crosby en Graham Nash. De stukken zitten weer vol ruimte en zijn smaakvol gearrangeerd, met hier en daar inzet van een compleet orkest. Ze hadden zo op de laatste Pink Floyd (The Division Bell) kunnen staan. Het karakteristieke gitaargeluid van Gilmour druipt ervan af en ik amuseer me er kostelijk mee. Zeer mooi album dat de honger naar nieuw Floydwerk stilt.

bazbo cd0897: David Gilmour - Live at Pompeii



Met het redelijk succesvolle album Rattle That Lock gaat Gilmour in 2016 op tournee en daarbij doet hij bijzondere plaatsen aan. De meest opmerkelijke is wellicht het openluchttheater nabij Pompeii. Het is hetzelfde amfitheater waar Pink Floyd in 1969 de roemruchte concertfilm opneemt. Gilmour opent zijn shows met wat nummers van zijn nieuwe album en daarna komt een mooi overzicht van solo- en Pink Floydwerk. Allerlei klassiekers komen voorbij, van One Of These Days tot Wish You Were Here en van Shine On You Crazy Diamond tot Money. Meest opvallend is misschien wel Fat Old Sun (van Atom Heart Mother) dat bij mijn weten weinig live is gespeeld door Floyd �n Gilmour. De toegiften zijn natuurlijk Run Like Hell en Comfortably Numb. Gilmour speelt zijn meedogenloze laidback gitaarsolo's. Op het podium krijgt hij hulp van een grootse band. Het concert verscheen in 2017 op dvd/bluray en op dubbelcd. Ik kocht de dubbelaar op 14 januari 2019.

bazbo cd0898: Gitbox - Touch Wood



Jonathan Pease, Kim Halliday, Nigel Gavin en Russell Hughes zijn vier gitaristen uit de school van Robert Fripp's Guitar Craft. Zij maken in 1994 deze plaat op het DGM-label van Fripp en krijgen hulp van wat gastmuzikanten op fluit, cello, viool, bas en tabla, zodat een wat afwisselender geluid ontstaat. Allerlei akoestische gitaarminiatuurtjes, waarin de invloed van Fripp duidelijk naar voren komt, maar dat is allemaal niet zo erg. Wel erg is dat het kwartet hierna nooit meer iets van zich heeft laten horen. Ik vond de cd op 4 mei 1997; geen idee meer waar, maar ik vermoed gewoon in mijn plaatselijke platenwinkel. Jaren niet meer gedraaid en nu ik hem weer hoor, vind het heel mooi. Er zijn momenten - vooral die waarop de strijkers te horen zijn - dat ik mag denken aan het Penguin Cafe Orchestra (bijvoorbeeld in Springscape) en dat zijn goede momenten.

bazbo cd0899: Gizmodrome - Gizmodrome



Supergroep die in 2017 een enkele cd maakt. Stewart Copeland, Adrian Belew, Mark King en Vittorio Cosma. Cosma zegt me niks. Ik wil natuurlijk horen wat Belew doet in dit gezelschap, kijk uit naar de plaat en koop hem op 18 september 2017. Het zijn compactie, vrij simpele songs, nogal onopvallend. Het spettert allemaal niet genoeg. Bovendien heeft Copeland gemeend om alles zelf in te moeten zingen en zijn stem boeit een lied of twee en daarna vind ik het saai worden. King speelt natuurlijk zijn baslijnen zoals het hoort en Belew gitaart ten dienste van de songs. Slechtes heel af ten toe een lekkere scheursolo of uit de bocht. Gemiste kans. Pas in de laatste twee stukken (I Know Too Much en Stark Naked) lukt het. Als geheel niet onaardig allemaal, maar een tegenvaller.







[ Bericht 15% gewijzigd door bazbo op 21-02-2021 11:55:58 ]

bazbo cd0900: Glass Hammer - The Inconsolable Secret



Ik lees over Glass Hammer ergens in 2005. Een recensie van hun op dat moment net verschenen album. Ik koop die dubbelcd op 2 september 2005. Als ik hem voor de eerste keer beluister, ben ik zeer onder de indruk en ik ben dat sindsdien gebleven bij alle volgende albums van de band die verschenen. Op The Inconsolable Secret staat melodieuze prog, niet al te bombastisch, met veel aandacht voor het toetsenwerk. Kern van de Amerikaanse band zijn Fred Schendel (toetsen en af en toe gitaar) en Steve Babb (bas). Zij krijgen op deze plaat hulp van drummer Matt Mendians en zangers Walter Moore en Suzie Bogdanowitcz. Op het eerste plaatje staan twee lange stukken en op het tweede elf wat kortere. Vooral The Knight Of The North is met z'n uitgebreide synthesizer en Hammondsolo's nogal indrukwekkend als je van dit soort progressive rock houdt. Ik houd daarvan. Hoesje van Roger Dean erbij en klaar is uw prachtproduct. Dit is nogal een favoriete Glass Hammerplaat hier in huize bazbo (en ik heb er een paar). Helaas niet veel van dit album op YT.




[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 21-02-2021 12:21:01 ]

bazbo cd0901: Glass Hammer - Culture Of Ascent



Culture Of Ascent uit 2007 opent met South Side Of The Sky. Een nummer van Yes. Ene meneer Jon Anderson doet 'vocalizations' op het nummer, maar zingt niet de teksten. Dat doen Susie Bogdanowitcz en Carl Groves. Anderson is op dat moment trouwens niet de zanger van Yes; hij is twee jaar ervoor erg ziek geworden en Yes gaat touren zonder hem. In 2007 is hij weer bij stem. Anderson doet ook 'vocalizations' op nog een ander stuk (Life By Light) van dit album, dat met zes stukken in zeventig minuten vol staat met beresterke prog. DIt keer heeft de band ook een gitarist in de arm genomen (David Walliman) en daardoor is het geluid wat afwisselender dan op de voorganger. De verschillende stemmen (Carl Groves is echt sterk) en de solo's op Hammond en synth dragen nog wat meer bij aan die afwisseling in de stevige, maar melodieuze prog. Het lange stuk Into Thin Air is zo ongeveer het middel- en hoogtepunt van de plaat. Mooi album, dat ik bij het verschijnen kocht op 25 oktober 2007.

bazbo cd0902: Glass Hammer - Three Cheers (For The Broken-Hearted)



Op dit album uit 2009 pakt de band het iets anders aan. Fred Schendel en Steve Babb kiezen voor kortere, compacte songs en laten Susie Bogdanowicz die inzingen. Nu heeft Susie een uitstekende en prettig in het gehoor liggende stem, dus dat zit helemaal snor. Zelf zorgen ze voor de rest van de instrumentatie en voor de achtergrondzang. Ik kocht de plaat op 16 november 2009. Mooi album en ook al mis ik de langere composities en de complexiteit, misschien vind ik dit toch een van de betere.

bazbo cd0903: Glass Hammer - If



Maar een jaar later is Glass Hammer terug bij de lange, complexe stukken. Dat niet alleen: de band heeft zanger Jon Davison gevonden, die zingt bij een Yes-coverband. Bij vlagen is het of Jon Anderson van de partij is, maar toch heeft Davison genoeg eigens. Davison is niet de enige die Schendel en Babb inzetten: ook drummer Randall Williams en gitarist Alan Shiloh dragen bij. Zes fikse stukken, waarbij vooral de twee laatste het zwaarst wegen: If The Stars en If The Sun. De stem en zangmelodie�n van Davison maken de redelijk zware kost goed behapbaar; nergens gaat het te ver of wordt het te veel. Het album staat sinds 26 oktober 2010 in de kast en ik haal 'm er geregeld uit om 'm in de speler te stoppen. Vervolgens druk ik dan op de knop 'play'. Mooie plaat!

Headcleaner - Pigment of Imagination.

Headcleaner is een Engelse noise rock band die in de mid tot late jaren 90 actief was. Discogs zegt dat ze beinvloed zijn door Jesus Lizard en Killing Joke, maar zelf hoor ik er veel meer Shellac en aanverwanten in. Lekker brokje noiserock

bazbo cd0904: Glass Hammer - Cor Cordium



Tweelingbroertje van If verschijnt een jaar later en ik koop 'm op 4 november 2011. Opzet is grotendeels hetzelfde: zes stevige en middellange progrockstukken, redelijk complex, uitgevoerd door hetzelfde team als op If. De Jon Andersonachtige stem van Jon Davison meandert overal heerlijk doorheen en doet - zeker in combinatie met het instrumentale materiaal - denken aan Yes, zij het iets minder pakkend.

bazbo cd0905: Glass Hammer - Perilous



Een jaar later, in 2012, komt Perilous uit. Het duurt even voordat ik een exemplaar van de plaat vind; op 6 juli 2014 lukt het me. Dit keer heeft hetzelfde team van de vorige twee platen gekozen voor een uitgebreider verhaal (als je alle songtitels achter elkaar leest, vormen zij samen een gedicht), dat is opgedeeld in wat kortere stukken. Het maakt het allemaal wat toegankelijker. Gebleven is de melodieuze progrock van Schendel en Babb, met de gitaar van Shiloh en de zo herkenbare stem van Jon Davison. Tijdens het totstandkomen van de plaat gebeurt er iets bijzonders: een andere band kaapt zanger Jon Davison weg, omdat die zonder zanger zit. Het is de groep Yes.

Why You Should Listen To Your Record Collection From A-to-Z

bazbo cd0906: Glass Hammer - Ode To Echo



Zonder vaste zanger Jon Davison gaat Glass Hammer vrolijk verder met waar ze goed in is: melodieuze en bij vlagen stevige progrock maken, dit keer verhalend over de Griekse oudheid. Naast Fred Schendel en Steve Babb horen we gitarist Alan Shiloh en nieuw drummer Aaron Roulston. Susie Bogdanowicz en Carl Groves zijn terug als zangers en zowaar: Jon Davison weet even tijd vrij te maken van zijn Yesverplichtingen en komt een gastrolletje zingen. Fijn album: acht stukken, van kort tot middellang en allemaal op het eerste gehoor toegankelijk, maar bij nadere beluistering complexer. Ik vind de plaat op 5 september 2014, het jaar van verschijnen. Weinig tot niets van te vinden op YT; de band is sowieso voorzichtig met online streaming.

bazbo cd0907: Glass Hammer - The Breaking Of The World



En voorts gaat het. Het jaar erop komt Glass Hammer met The Breaking Of The World. Geen wereldschokkende koerswijziging; geen wijzigingen in de band. Gewoon sterke prog met goede melodie�n, krachtige stemmen en uitstekend instrumentaal vertoon. Ik kocht de plaat op 3 juni 2015 toen hij uitkwam. Fijn uurtje, weer. Behalve een trailer voor het album weer niks op YT.