Estoy en America Latina

quote:

---

Op woensdag 1 oktober 2003 23:06 schreef Lucille het volgende:
Ga je dan naar hetzelfde gebied terug of naar een ander gebied? En hoe kom je er achter welk gebied veilig is, tenslotte was het deel waar je zat ook veilig. Totdat dit allemaal gebeurde.

Ik ben blij dat je in ieder geval nog zo positief over het land bent. Je spirit om in die regio te reizen is in ieder geval niet aangetast.

---

Ik zal zeker dan ook naar hetzelfde gebied reizen, alleen al om een aantal mensen op te zoeken. Maar ik zal dan voornamelijk andere plekken bezoeken, Colombia is een groot land. En je weet natuurlijk nooit of een gebied veilig is of niet, je gaat af op de informatie die je hebt. Wat wel zeker is, is dat als je nu de deur uitgaat, de kans op een verkeersongeluk vele malen groter is dan wat er met mij gebeurd is... (tenzij je het gevaar natuurlijk helemaal opzoekt)

Hola,

Een email uit Ecuador. Colombia heb ik dus ondertussen verlaten. De laatste dagen in Colombia heb ik weer eens wat cultureels gedaan, musea bezoeken en cd's kopen a 60 eurocent per stuk. Ook heb ik mijn eerste interview gegeven aan de Nederlandse pers. Nou ja, een Nederlandse schrijfster, Carolina Trujillo Priz, winnares van de Marten Toonder/Geertjan Lubberhuizen-prijs in 2003 voor haar boek "De bastaard van Mal Abrigo, verbleef toevallig in hetzelfde hostel in Bogota als ik en wilde graag een interview. Ik heb eigenlijk geen idee of het ooit gepubliceerd gaat worden, maar ze heeft ondertussen al wel een heel stuk geschreven (gaat trouwens bijna niet over mij, maar meer over de situatie in Colombia in het algemeen).
Vanuit Bogota had ik het vliegtuig naar Quito genomen waar ik de dag daarna mijn broertje op het vliegveld ophaalde. Helaas was er met mijn broertje niet zijn bagage meegekomen, waardoor we de volgende dag nog een keer naar het vliegveld moesten terugkeren.
De dagen daarna probeerde mijn broertje zich het Spaans enigzins bij te brengen en bracht ik onder andere een bezoek aan de gevangenis in Quito. De wijze les die daar geleerd is dat je geen drugs moet gaan smokkelen uit Ecuador. Voordat we (een Australier, Belg en ik) de gevangenis binnenkwamen werden we 2 keer gefouilleerd. Ondanks dit had ik nog steeds mijn zakmes bij me... Ook kregen we 2 stempels die er voor moesten zorgen dat we ook zo weer de gevangenis uit konden lopen. De gevangenis bestond uit 3 verdiepingen. Op de onderste verdieping zaten de moordenaars, de bovenste verdieping was bezet door de mensen die in drugs handelden. Deze was bezet door ongeveer 100 personen die een kamer met 50 bedden deelden. We hebben een hele tijd met een Poolse jongen gepraat. Hij zat daar in afwachting op zijn proces en hield er rekening mee 8 jaar te krijgen. Hij was op het vliegveld van Quito gepakt met een halve kilo cocaine op zich. Na eerst een tijdje met hem door de tralies gepraat te hebben, gingen we richting het binnenpleintje, precies voor het hok van de moordenaars. Op allerlei manieren probeerden ze onze aandacht te trekken, eerst door van alles naar ons te roepen, daarna ook door allerlei vocht richting ons te gooien. Na een goed uurtje besloten we weer weg te gaan, na eerst onze sigaretten te hebben uitgedeeld aan enkele gevangenen. Onze stempels bezorgden ons gelukkig een makkelijke uitweg...
Na Quito gingen mijn broertje en ik richting Latacunga. Hoofddoel was het beklimmen van de Cotopaxi, de hoogste actieve vulkaan ter wereld (5897m). Voor het beklimmen van deze vulkaan gingen we eerst wennen aan de hoogte door de beklimming van de Ilinizas Norte, een vulkaan van ruim 5100 m. Na een dag beklimmen kwamen we aan bij de refugio, een hutje op 4800 m. Daar ben ik er achter gekomen dat het toch anders slapen is op 4800 meter dan op 2800 m (de hoogte van Quito en Latacunga). Je slaapt namelijk gewoon niet. Om 4 uur stonden we op om rond 5 uur richting de top te gaan. De top werd door slechte weersomstandigheden niet gehaald, er was te veel ijs op de route en daardoor te glad. Het is wel de eerste keer dat ik boven de 5000 m ben geweest. Nadat we weer terug kwamen besloten we de volgende dag eerst naar Quilotoa te gaan, een kratermeer ongeveer 50 km van Latacunga, erg mooi. Na dit bezoek wilde mijn broertje de Cotopaxi niet meer beklimmen en ik vond het ook wel best (erg duur namelijk en zonder gids niet echt mogelijk voor mensen zonder ervaring en uitrusting).
Daarna richting Baños gegaan, een erg toeristisch plaatsje in Ecuador dat al jaren wordt bedreigd door een vulkaan. In 1999 werd het hele plaatsje ontruimd omdat er verwacht werd dat er een enorme eruptie zou plaatsvinden. Nadat na enkele maanden nog niks gebeurd was, keerden de bewoners geleidelijk weer terug naar Baños. Er is nu nog steeds een gevaar, maar nog steeds niets gebeurd. We hebben wel een paar erupties gezien die er wel indrukwekkend uitzagen. In Baños hebben we ook nog geraft. Rafting is cool! Het was de tweede keer in mijn leven dat ik geraft heb en na deze keer ga ik het zeker vaker doen. Verder hebben we nog een mountainbike gehuurd en daarmee een tocht gemaakt.
Ondertussen zijn de paden van mijn broertje en mij weer gescheiden. Hij is de jungle in en gaat daarna richting de Galapagos, terwijl ik verder naar het zuiden ga. Hoewel, ik kwam er net achter dat hij mijn fototoestel nog in zijn rugzak heeft... Waarschijnlijk ga ik dit weekend op en neer naar Quito om die weer op te halen. Na dit weekend zal ik in ieder geval richting Peru gaan.

Hasta luego,
Mathijs

Hola de Peru,

Na bijna 4 weken in Ecuador ben ik nu in Peru. In
Ecuador heb ik het meest toeristische gedaan tot nu
toe in mijn reis en ik gok niet dat ik dat nog ga
overtreffen. Ik ben op het dak van de trein met nog
ongeveer 200 andere toeristen van het plaatsje
Riobamba richting Alausi gegaan. Het begin van de reis
was erg leuk, geweldige uitzichten op de Chimborazi,
de hoogste vulkaan van Ecuador (6321 m). Na een half
uur begon de reis echter een beetje te vervelen. De
uitzichten waren nog steeds geweldig, de andere
toeristen waren wat minder. Verontwaardigd reageren
als sommige Ecuadoreanen niet enthousiast terugzwaaien
is niet leuk, maar nog daar aan toe. Snoep naar
beneden gooien om daarna een foto te maken van de
kinderen die om het snoep vechten is nog veel
schaamtelozer. Gelukkig konden we (op dit moment ben
ik al 2 weken aan het rondreizen met een Deen en een
Nederlands meisje) er onderling nog wel om lachen.
Daarna richting Cuenca gegaan, erg leuke stad, leukste
die ik in Ecuador gezien heb. Er was verder niet
zoveel te beleven, maar mooi was de plaats wel. Mijn
interessantste reis kwam daarna, het ophalen van mijn
fototoestel. Dat was een nachtbus richting Quito (8
uur noord van Cuenca) en een volgende bus zuid
richting Loja (15 uur), vanwaar ik richting Vilcabamba
in het zuiden van Ecuador ben gegaan. Vilcabamba is
een klein plaatsje waar verder niet zoveel gebeurt,
maar waar de natuur wel erg mooi is. Na het meest
toeristische moment, heb ik hier het meest vakantie
moment van mijn reis gehad tot nu toe. Ik zat op een
plek met een geweldig uitzicht, een zwembad en
allerlei andere zaken tot het vermaak van de mens.
Hier zijn we een aantal dagen gebleven voordat we
verder afzakten richting Peru. Hiervoor hadden we een
alternatieve route gekozen, die weinig andere mensen
gebruiken. Dat bleek al toen we aankwamen in het
plaatsje Zumba, waar de laatste bus richting de grens
een kwartier daarvoor vertrokken was. In Zumba werden
we door iedereen aangestaard, blijkbaar waren we de
enige toeristen in lange tijd. We dachten dat we daar
op het goede tijdstip waren aanbeland, want het circus
was daar. Vol goede hoop gingen we daar 's avonds naar
toe met de verwachting dat het hele dorp wel was
uitgelopen. Het bleek dat we daar slechts met ons
drieen zaten. Navragen leerde ons dat het al de vijfde
dag was dat het circus in Zumba was... Nog
teleurstellender was dat Paco's bar, dat een teken
buiten had dat het altijd open was, de hele dag
gesloten was.
De volgende dag vertrokken we vol goede moed richting
de grens van Peru. De reis verliep voorspoedig, de
grensovergang was wat minder. We hebben 2 uur bij de
Peruaanse immigratie gewacht omdat het kastje met de
stempels gesloten was en uiteraard was de sleutel
nergens te bekennen. Nadat we eindelijk onze stempel
hadden, vervolgenden we onze weg. We eindigden deze
dag in Jaen, een stad die bijna nog nooit toeristen
gezien heeft, want we werden weer overal aangestaard.
Peru was gelijk heel anders dan Ecuador, mensen zijn
tot nu toe veel opener dan ik in Ecuador gezien heb.
Ook was het verrassend om vele motorriksja's te zien
in Jaen, in combinatie met de vele rijstvelden daar in
de buurt leek het bijna op Azie. De volgende dag ging
het richting Chachapoyas. De combi hier naar toe ging
langs een erg mooie canyon langs een mooie rivier, die
erg geschikt leek voor het beoefenen van de raftsport.
Onbegrijpelijk dat dit stukje in geen enkele reisgids
beschreven staat, misschien omdat het wat moeilijker
te bereiken is. De wegen hier naar toe waren
grotendeels in erg slechte staat, maar het was niet
moeilijk om transport te vinden. Eenmaal aangekomen in
Chachapoyas werd de avond verder doorgebracht in een kroeg
met mensen van een garage, die we daarvoor de weg hadden
gevraagd. De volgende dag hebben we inca-ruines
bezocht in Kuelap, waarna we de weg vervolgden naar
Huanchaco, een kustplaatsje in Peru, waar ik nu ook
nog ben.
Een der komende dagen ga ik mijn reisgenoten van de
afgelopen weken verlaten en ga ik richting een
plaatsje in de buurt van Lima, waar een vriend van mij
woont. En van daaruit zie ik het wel weer verder.

Hasta luego,
Mathijs

quote:

Op maandag 19 januari 2004 21:13 schreef Liejannuh het volgende:
Wow!!<p>Ik zat net ff op BBC een realstory te kijken (www.bbc.co.uk/realstory) en dat ging dus over een jongen die ontvoerd was in de jungle van Columbia en ik moest direct aan het verhaal van nirvana denken!<p>Die ene engelse jongen die is ontsnapt heeft 12 dagen door de jungle gelopen (ipv 2 dagen zoals in het bericht van Hik staat) en kwam toen toevallig wat indianen tegen die hem dus hebben gered. Was ontzettend verzwakt tegen die tijd! Echt creepy!<p>De andere 7 gijzelaars zijn vlak voor kerst vrij gelaten. Eerst een Duitser en een Spaanse (of andersom, dat weet ik ff niet) en uiteindelijk ook de 4 Israeli's en de 2e Engelsman. <br>Ze hebben uiteindelijk iets van 3,5 maanden gevangen gezeten in de jungle. <p>Ik zit hier nog ff met kippenvel! Matthijs, wat mag jij ontzettend blij zijn dat ze jou hebben laten gaan zeg! Onvoorstelbaar!!!!<p>Ben nu trouwens ook wel benieuwd waar je je nu bevindt! <img src="i/s/smile.gif" width="15" height="15">

Inderdaad heb ik erg veel geluk gehad. Matthew heeft inderdaad 12 dagen rondgelopen. Mijn idee over wat er in de media verschijnt is door dit wel aangepast, de hoeveelheid onzin die geschreven wordt is enorm. Van de andere 7 gijzelaars zijn eerst tegelijkertijd de Duitse en Spanjaard vrijgelaten. Dit gebeurde ergens in het begin van December. En vlak voor kerst zijn dus de andere 5 personen vrijgelaten.
Hier heb ik vrij lang niet meer geschreven over wat er mij gebeurd is sindsdien. In ieder geval heb ik de landen Peru, Bolivia, Chili, Argentinie, Paraguay en Brazilie in die tussentijd bezocht. Op het laatst was ik een beetje reismoe en nu ben ik dan ook even gestopt met reizen. Ik zal een paar maanden in Lima gaan zitten. Dit is voornamelijk ingegeven door dat ik de eerste keer in Lima hier een erg leuk meisje heb leren kennen, die dus nu mijn vriendin is. En verder doe ik nu vrijwilligerswerk in een project voor straatkinderen. Daar ben ik nog maar net mee begonnen, maar ik zal in ieder geval hier gaan lesgeven en waarschijnlijk zal ik de homepage van hen er wat beter uitlaten zien en meertalig maken. Later zal ik misschien nog wel eens meer gaan schrijven over de tussenliggende maanden...

Hola de Lima,

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik wegging uit Nederland. Uiteraard moest er op die dag nog van alles geregeld worden, zoals altijd op het laatste moment. Gelukkig lukt het ook altijd op het laatste moment en kwam ik die avond aan in la Ciudad Mexico. Nu 12 maanden later zit ik in een andere hoofdstad, Lima, na ondertussen inmiddels 16 landen verkend te hebben, waarvan enige landen wat meer als andere. De 5 uur die ik in Honduras was (in een bus, nou ja, verscheidene bussen) stelt natuurlijk niets voor. En ondertussen ben ik nu al weer bijna 3 maanden in Peru
(in 2 keer). Favoriete land tot nu toe is Colombia, ondanks de negatieve ervaring daar. Erg mooi land en erg vriendelijke mensen, helaas heeft het land ook vele problemen, waar ik dus ook mee te maken kreeg. Minst favoriete land is tot nu Ecuador, een mooi land, maar voor mij had het toch weinig, te toeristisch misschien. Nadeel van overal naar toegaan is wel dat je ook weer terug moet gaan, omdat je altijd delen van het land mist die je ook interessant lijken.
Hoogtepunten van de reis tot nu toe:
- het hoogtepunt tot nu toe is uiteraard de top van de Huayna Potosi, 6088m en ik gok niet dat ik in deze reis hoger ga komen...
- het favoriete land tot nu toe is dus Colombia door een combinatie van een zeer mooi land met zeer open enspontane mensen
- een ander hoogtepunt is het ontmoeten van zeer veel interessante mensen, zowel medereizigers als lokale bevolking. Als je echt aan het rondreizen komt, kom je over het algemeen meer in contact met andere reizigers dan met de lokale bevolking. Maar als je langer op 1plek zit, zoals de maand dat ik Spaans studeerde in Guatemala bij een gastgezin in en de bijna 2 maand dat ik nu in Lima zit, kom je wel echt in aanraking met de mensen die daar wonen. En uiteraard helpt een Peruaanse vriendin ook hiermee...
Het komende jaar ben ik ook nog van plan uit Nederland weg te blijven. Ik zal nog een aantal maanden in Lima blijven en wat daarna gebeurt is nog onbekend. Voorlopige plannen zijn om via Colombia en Venezuela (met misschien een uitstapje naar Nederland, de Antillen dan) en eventueel de Guyana's richting Brazilie te gaan. Hier wil ik in ieder geval Portugees gaan leren. Maar plannen veranderen nogal eens, ik had geen enkel plan om een aantal maanden in Lima te zitten en daar ben ik dus nog steeds mee bezig... En of ik Nederland mis? Niet echt, het zou fijn zijn om familie/vrienden/bekenden weer te zien. Maar op dit moment zie ik jullie toch nog liever hier dan in
Nederland. De volgende keer meer over wat ik de laatste tijd hier gedaan heb...

Hasta luego,
Mathijs

quote:

Op maandag 29 maart 2004 09:50 schreef Hik het volgende:
Ow jee... Peruaanse vriendin! _{been there....}
*Nieuwsgierig is*

Waar in Peru?
Wat heerlijk dat je zo de tijd (en het geld, blijkbaar ) hebt om daar lekker rond te hangen. Kun je dat ook een beetje laten gebeuren tenminste (al had ik daarover ook niet te klagen).

Denk erover over een poosje eens een info/lezingenavond over Perú organiseren bij het LAC (www.noticias.nl)... maar dan ben je waarschijnlijk nog niet terug

Ik zal hier ook weer eens wat schrijven, nou ja, aankondigen dat ik hier weer eens wat ga schrijven, want ik heb nu geen tijd... Maar inderdaad een Peruaanse vriendin (nu bijna 7 maanden) waarmee ik op dit moment mee aan het rondreizen ben in het noorden van Peru (Tarapoto, Peruaanse jungle) op weg naar Iquitos en vanuit daar naar de grens tussen Peru, Brazilie en Colombia om daarna Colombia weer in te gaan. Maar als ik tijd heb dan zal ik weer eens wat gaan schrijven hier...

Dan maar weer een berichtje hier aangezien de titel over 2 dagen weer gewoon klopt, hoewel het dan meer 'Estoy en Peru' zal zijn. Hoewel, in een aantal maanden zal ik als reisleider beginnen te werken in Peru, en dan zal ik vast ook nog wel eens de grens over hoppen bij Boliva en eventueel Chile en Ecuador.
Ik zie dat ik de vorige keer voor het laatst geschreven had op 30 juni, wat betekent dat ik op dat moment nog in Peru zat. In Peru ben ik toen voornamelijk nog naar Iquitos geweest om van daaruit de jungle te bezoeken. De jungle is een leuke ervaring, hoewel je als je veel dieren wilt zien je beter naar bijvoorbeeld de Pantanal in Brazilie kunt gaan. Beestjes die er wel in overvloed zijn, hoewel die ook niet vaak ziet, zijn muggen. En zeker als je niet van de bulten kan afblijven (zoals mijn vriendin) dan heb je er nog erg lang last van. Maar de jungle is ook erg veel groen, mooie rivierlandschappen, af en toe wel apen, luiaarden, roze dolfijnen en felgekleurde foto's. Al met al toch de moeite waard, alleen de muggen... Gelukkig geen malaria of een andere tropische ziekte opgelopen, tenzij sommige ziektes een incubatietijd hebben van meer dan een half jaar, dan is het nog mogelijk, maar daar ga ik niet vanuit.
Vanuit Iquitos vertrokken we richting de grens tussen Peru, Brazilie en Colombia, een boottochtje van 12 uur met een snelle speedboat. Normaal gesproken hadden we wel een langzamere boot genomen, maar goed, ik moest het land uit, aangezien mijn 90 dagen bijna verlopen waren. Vanuit Leticia (Colombia) gevlogen naar Bogota, een grote overgang van de jungle naar een grote stad op 2500 meter. Maar goed, in Bogota was ik al eerder geweest, dus daar kende ik de weg. Een aantal musea bezocht, naar wat uitkijkpunten geweest en voor de rest een beetje doelloos door de stad gelopen. Bogota is een leuke stad met als nadeel dat het 's avonds een beetje koud word. We hebben daar nog een raar ongeluk zien terwijl we straattheater aan het kijken waren. De straattheatergroep had een 5 meter hoge constructie gemaakt waarop een meisje zat. Maar tijdens de voorstelling begaf de constructie het en viel ze hard met haar hoofd op de grond. Ambulance was gelukkig vrij snel aanwezig en achteraf gaf de organisatie door dat het toch goed met haar ging, ondanks dat de val er erg naar uitzag.
Vanuit Bogota ging het richting Medellin, de stad van Pablo Escobar. De naam van drugshoofdstad heeft het niet meer in Colombia (dat is meer naar het zuiden gegaan), het is nu een grote moderne stad en de enige stad in Colombia met een metro. Hoewel, metro, de metro gaat hier boven de grond, wat erg fijn is, want zo kun je gemakkelijk een groot gedeelte van de stad zien. Medellin is ook de stad van Fernando Botero, een wereldberoemde schilder. Ook maakt hij mooie bronze beelden. Zijn schilderijen en sculpturen beelden altijd volumineuze, voluptueuze en sensuele mensen, waardoor zijn werk zeer herkenbaar is. Voor de rest was Medellin in mijn ogen niet echt bijzonder, hoewel het me een erg aangename stad lijkt om voor langere tijd te wonen.
Vanuit Medellin ging het richting Cartagena, de plaats waar ik voor het eerst voet aan grond had gezet op Zuid Amerikaanse bodem. Cartagena is gewoon een erg mooie, erg hete stad en voor mij nog steeds de mooiste stad van Zuid Amerika, hoewel er nog genoeg steden zijn om te bezoeken voor mij. Een paar dagen hebben we hier niet veel gedaan, de enige noemenswaardige activiteit was een bezoek aan een vulkaan in de buurt van Cartagena. De vulkaan was niet bijzonder door zijn grootte, maar je kon er wel een heerlijk modderbad nemen. Dat hebben we daar dus ook gedaan, erg ontspannend, het enige nadeel is dat je dagen lang toch nog overal modder terugvindt, ondanks dat je naar elke douche denkt dat nu toch echt alle modder is verdwenen. Vanuit Cartagena ging het verder richting Santa Marta, een plaatsje met uiteraard een geschiedenis. Nou ja, het was inderdaad de oudste stad van Colombia (misschien wel van Zuid Amerika, geen zin om dat nu op te zoeken), maar voor mij was het de startplaats voor de vreemdste gebeurtenis van mijn reis, de ontvoering. Het plaatsje was nog steeds aantrekkelijk en ondanks dat ik wel zin had om weer naar Ciudad Perdida te gaan, heb ik dat toch maar niet gedaan. Wel met 'mijn' gidsen weer gesproken en ik kende daar natuurlijk ook genoeg andere mensen. Daar een erg leuke tijd gehad, Shawn weer ontmoet, een Australier die ik voor de 4de keer in mijn reis tegenkwam en voornamelijk een beetje aan het strand geweest en wat watervallen opgezocht. Dit was de eindhalte voor mijn vriendin, ze vloog weer terug richting Lima en vanaf hier ging ik dus weer alleen verder richting Venezuela. Maar aangezien ik nu al weer een heel verhaal getikt heb, ga ik daar later over verder, hoewel, mezelf kennende, het kan wel een tijdje duren... Maar goed, mocht je meer willen weten, laat het hier weten, je maakt de kans groter dat ik verder ga over Venezuela, Brazilie en de Guyana's...