[SLOWCHAT] #1409 Met Rapunzel en Armand

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:05 schreef Mandy040986 het volgende:
Ik heb de laatste tijd vaak dat vrienden en kennissen me vragen hoe het gaat met me. Het gaat dus gewoon prima en ik ben ook weer lekker aan het werk.
Ik had laatst een vriendin aan de lijn die me vertelde dat ik de tijd moest nemen om te rouwen.
Ik heb nu steeds het gevoel dat sommige mensen vinden dat ik niet genoeg rouw of verdrietig genoeg ben of zo. Omdat ik er echt vrede mee heb en rust in heb gevonden.
Ik heb het grote verdriet al een tijd geleden gehad en ik vond de dagen voor ze stierf vele male verdrietiger en moeilijker dan toen ze uiteindelijk overleed.
Ik mis haar, maar misschien rouw ik gewoon niet als een normaal mens. Het is zo stom.

Dat herken ik wel. Dat komt denk ik doordat het leven daarvoor zo zwaar was, dat je moeder nu rust heeft. En het verdriet was daarvoor al langer aanwezig, waardoor je al een behoorlijk stuk gerouwd hebt.

Daardoor kun je hebben dat je nu relatief weinig moet huilen etc. Maar dat komt door de tijd heen wel. Of niet. Sowieso is ook het rouwproces per persoon verschillend.

Bij ons was het ook zo dat het een enorme klap was. Maar voor mijn vader was het dan wel eindelijk rust en geen angst meer voor hem om te stikken.

En voor ons was het dan weer zo dat mijn vader al drie keer bijna overleden in een paar maanden tijd. Dat was zo slopend dat het opeens een rust is dat het dan toch een keer wel gebeurd is. Terwijl je tegelijkertijd wilt dat die zolang mogelijk bij je is.

Voor mijn moeder gold dan nog dat ze voor die tijd 24 uur per dag mantelzorger was, ondanks dat ze niet alles in haar eentje hoefde te doen. En ook 24 uur per dag er zuurstof apparaten stonden te brommen. Dus viel er voor haar daarna wel een last van af.

Nou ja om een lang verhaal kort te maken. Het is niet heel gek dat je het zo voelt.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:09 schreef Guanabana het volgende:

[..]

Aw

Heb je al een nieuwe op het oog?

Het is jammer, maar het komt niet helemaal uit de lucht vallen. Draagbalken waren verrot geraakt en met die smeltende onderdelen en terugkerende kortsluitingen van december was hij gewoon heel duidelijk heel erg kapot.

Ik heb nog geen nieuwe op het oog, want ik weet niet zo goed wat ik wil. Ik wil vooral geen grijze Hetzelfde type auto als ik had staat voor relatief weinig met bijna een jaar APK te koop in Almere (al is die rood). Ik heb met het idee gespeeld voor die te gaan, maar ik denk dat ik dat laat zitten. Nu is het hoofdstuk gewoon klaar.

De garage had wel een Volvo C30 te koop staan die ik even grofweg heb bekeken. Achter het stuur zit het prima, maar de kofferbak is heel klein en ik kan niet op de achterbank zitten. Nou zal ik zelf niet vaak op de achterbank gaan zitten, maar het is wel iets om rekening mee te houden of er eventueel mensen kunnen zitten.

Het lijkt erop dat het voorlopig nog erg veel thuiswerken gaat worden, dus ik hoef niet veel haast te maken met het vinden van een vervanger.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:10 schreef TheVulture het volgende:

[..]

Ik heb de knoop doorgehakt en deze week gaat de tondeuze er gewoon weer overheen

Ja dat wil ik mezelf dus niet weer aan doen want de vorige keer was het na een paar weken echt lelijk ook

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:12 schreef H_T het volgende:

[..]

Mandy

Rouwen is voor iedereen anders, en in mijn geval is het ook per sterfgeval anders. Het ene is toch erger dan het andere. Mijn opa heeft de laatste jaren van zijn leven vooral in een stoel zitten zwijgen en kon bijna niets meer. Tegen het einde kwam hij in het ziekenhuis waar met spoed een onderbeen is afgezet en binnen een maand of twee was het alsnog voorbij. Daar had ik toen ook vrede mee, want op die manier was het ook geen leven. Mijn andere opa was 15 jaar daarvoor overleden en op veel jongere leeftijd, dat vond ik een heel stuk verdrietiger.

Andere mensen kunnen niet voor jou bepalen of je genoeg rouwt en op de goede manier. Ik denk dat ze het heel lief bedoelen (misschien met de ondertoon dat je bij hen terecht kunt als dat nodig is), ook al past dat niet helemaal bij jouw situatie.

Ze bedoelen het ook goed hoor.
En het zal inderdaad per persoon verschillen.
Ik denk ook echt dat als ze nog redelijk goed geweest was en door een auto-ongeluk overleden zou zijn, ik het moeilijker had gevonden.
Nu gaf haar lichaam het gewoon op en konden ze niets meer doen, en is het voor mij goed zo.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:13 schreef Mandy040986 het volgende:

[..]

Dat ja. Ik vond de periode ervoor heel zwaar, en de dagen dat ze op sterven lag.

Dat het nog komt zou kunnen, maar dat denk ik eigenlijk niet.
Het is een beetje een raar gevoel.

Het kan ook jaren later nog komen Ruim tien jaar na zijn overlijden ging ik ineens mijn opa van moederskant ineens weer missen (waarschijnlijk omdat er iets was waar hij trots op zou zijn of heel leuk had gevonden) en heb ik weer flink zitten snikken

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:15 schreef Guanabana het volgende:
Altijd als je de handleiding leest van een nieuw apparaat dan lijkt het echt net alsof je het gevaarlijkste apparaat allertijden gekocht hebt en er bij elke misstap Vreselijke Dingen gebeuren.

Je moet ook van alles het label bewaren met de adresinformatie van de fabrikant, en kinderen onder de drie stikken in alles wat mogelijk kleine onderdelen bevat. Zelfs al is dat een bezemsteel of ladder

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:21 schreef Mandy040986 het volgende:

[..]

Ze bedoelen het ook goed hoor.
En het zal inderdaad per persoon verschillen.
Ik denk ook echt dat als ze nog redelijk goed geweest was en door een auto-ongeluk overleden zou zijn, ik het moeilijker had gevonden.
Nu gaf haar lichaam het gewoon op en konden ze niets meer doen, en is het voor mij goed zo.

Waarbij bij jou het wegvallen van de stress en de last van de mantelzorg ook wel van invloed zal zijn op het totaalplaatje van hoe je je voelt, lijkt me.

Mooi onderwerp dit, trouwens, goed dat je het hier bespreekt

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:18 schreef Redefine het volgende:

[..]

Dat herken ik wel. Dat komt denk ik doordat het leven daarvoor zo zwaar was, dat je moeder nu rust heeft. En het verdriet was daarvoor al langer aanwezig, waardoor je al een behoorlijk stuk gerouwd hebt.

Daardoor kun je hebben dat je nu relatief weinig moet huilen etc. Maar dat komt door de tijd heen wel. Of niet. Sowieso is ook het rouwproces per persoon verschillend.

Bij ons was het ook zo dat het een enorme klap was. Maar voor mijn vader was het dan wel eindelijk rust en geen angst meer voor hem om te stikken.

En voor ons was het dan weer zo dat mijn vader al drie keer bijna overleden in een paar maanden tijd. Dat was zo slopend dat het opeens een rust is dat het dan toch een keer wel gebeurd is. Terwijl je tegelijkertijd wilt dat die zolang mogelijk bij je is.

Voor mijn moeder gold dan nog dat ze voor die tijd 24 uur per dag mantelzorger was, ondanks dat ze niet alles in haar eentje hoefde te doen. En ook 24 uur per dag er zuurstof apparaten stonden te brommen. Dus viel er voor haar daarna wel een last van af.

Nou ja om een lang verhaal kort te maken. Het is niet heel gek dat je het zo voelt.

Dit heb ik ook precies zo.

Wij dachten in 2019 al dat het zover was, en de afgelopen 7 jaar was er elk jaar wel een dokter die zei dat ze het volgende jaar niet zou halen.

Ik ben voor haar blij dat het lijden voorbij is en dat het stervensproces en de lijdensweg maar 3 dagen heeft geduurd.

Wat latere rouw betreft heb ik er een soort van vrede mee dat hij er niet is als ik bij mijn moeder ben. Een soort van vast gegeven. Maar de gedachte dat ik hem nooit meer zal zien (wat eigenlijk op hetzelfde neerkomt), dan zit ik gelijk weer met tranen in mijn ogen

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:25 schreef Redefine het volgende:
Wat latere rouw betreft heb ik er een soort van vrede mee dat hij er niet is als ik bij mijn moeder ben. Een soort van vast gegeven. Maar de gedachte dat ik hem nooit meer zal zien (wat eigenlijk op hetzelfde neerkomt), dan zit ik gelijk weer met tranen in mijn ogen

*Bro hug

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:16 schreef Aoibhin het volgende:

[..]

Wat @:Redefine hierboven ook al zegt; ieder sterfgeval is ook anders. In het geval van jou moeder ging het ook al zoveel langer niet goed en takelde ze verder af. Ik kan niet voor jou spreken natuurlijk, maar ook dat lijkt me wel anders dan als ze plotseling was overleden terwijl ze nog helemaal gezond was.

Precies. Ik vond bijvoorbeeld haar afscheid vooral ook heel mooi en niet iets verdrietigs.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:26 schreef Mandy040986 het volgende:

[..]

Precies. Ik vond bijvoorbeeld haar afscheid vooral ook heel mooi en niet iets verdrietigs.

Daar had je toen nog een mooie anekdote over gedeeld

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:23 schreef Strani het volgende:

[..]

Waarbij bij jou het wegvallen van de stress en de last van de mantelzorg ook wel van invloed zal zijn op het totaalplaatje van hoe je je voelt, lijkt me.

Mooi onderwerp dit, trouwens, goed dat je het hier bespreekt

Ik moest wel wennen aan al die vrije tijd die ik ineens overhoud ‘s ochtends.
Ik hoef niets meer, dus ik ben maar gaan Netflixen om wat te doen te hebben.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:25 schreef Redefine het volgende:
Wat latere rouw betreft heb ik er een soort van vrede mee dat hij er niet is als ik bij mijn moeder ben. Een soort van vast gegeven. Maar de gedachte dat ik hem nooit meer zal zien (wat eigenlijk op hetzelfde neerkomt), dan zit ik gelijk weer met tranen in mijn ogen

Het is bij mij nu 10 jaar geleden dat mijn vader overleed en ik zit nog regelmatig met tranen. Dat is iets wat blijft denk ik, hoe lang geleden het ook was.

Mensen zeggen altijd dat met de tijd het verdriet verdwijnt. Ik zie het meer als, het verdriet blijft, alleen de scherpe kantjes gaan eraf.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:16 schreef Prisha het volgende:

[..]

er is dus niet iets wat "hoort". Het is een natuurlijk reactie en je gaat vanzelf met de flow mee.
Ik zou er niet teveel bij stilstaan en blijven gaan met die flow. Dat is meestal het beste. Maak je daar nu maar geen zorgen over. Verlies is al erg genoeg, dat andere is bijzaak

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:28 schreef Mandy040986 het volgende:

[..]



Ik moest wel wennen aan al die vrije tijd die ik ineens overhoud ‘s ochtends.
Ik hoef niets meer, dus ik ben maar gaan Netflixen om wat te doen te hebben.

Queens Gambit! Aanrader

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:24 schreef Mandy040986 het volgende:

[..]

Dit heb ik ook precies zo.

Wij dachten in 2019 al dat het zover was, en de afgelopen 7 jaar was er elk jaar wel een dokter die zei dat ze het volgende jaar niet zou halen.

Ik ben voor haar blij dat het lijden voorbij is en dat het stervensproces en de lijdensweg maar 3 dagen heeft geduurd.

Ja steeds het intense verdriet en daarna dan weer de blijdschap dan vreet aan je. En inderdaad die vermoeidheid daarna. En zoals je zegt is het ook wel wat anders als het nog jaren kan duren als het wel goed gaat i.p.v. nu niet dan over drie weken.

Gelukkig dat haar echte lijdensweg relatief kort was. Bij mijn vader was dat dubbel. Aan de ene kant lang, maar tegelijkertijd had hij tot de voorlaatste dag het nog relatief goed.

Zijn sterven was dan wel heel erg zwaar voor hem, aangezien hij is gestikt

Ben wel blij dat ik een moeder daar geen trauma's aan over heb gehouden. Want dat geluid van happen naar adem *ril*

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:29 schreef Aoibhin het volgende:

[..]

Heb je Hamilton al gekeken?

Nee.

Ik kijk nu Chilling Adventures of Sabrina.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:29 schreef Prisha het volgende:

[..]

Queens Gambit! Aanrader

Die heb ik gezien! Heel leuk.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:28 schreef Prisha het volgende:

[..]



Het is bij mij nu 10 jaar geleden dat mijn vader overleed en ik zit nog regelmatig met tranen. Dat is iets wat blijft denk ik, hoe lang geleden het ook was.

Mensen zeggen altijd dat met de tijd het verdriet verdwijnt. Ik zie het meer als, het verdriet blijft, alleen de scherpe kantjes gaan eraf.

Ja dat snap ik wel. Zie ik ook wel bij anderen. Dat verdriet blijft altijd. Alleen wordt het verdriet heel anders.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:30 schreef Redefine het volgende:

[..]

Ja steeds het intense verdriet en daarna dan weer de blijdschap dan vreet aan je. En inderdaad die vermoeidheid daarna. En zoals je zegt is het ook wel wat anders als het nog jaren kan duren als het wel goed gaat i.p.v. nu niet dan over drie weken.

Gelukkig dat haar echte lijdensweg relatief kort was. Bij mijn vader was dat dubbel. Aan de ene kant lang, maar tegelijkertijd had hij tot de voorlaatste dag het nog relatief goed.

Zijn sterven was dan wel heel erg zwaar voor hem, aangezien hij is gestikt

Ben wel blij dat ik een moeder daar geen trauma's aan over heb gehouden. Want dat geluid van happen naar adem *ril*

Gelukkig maar dat er geen trauma’s zijn.

Ik vond het waken bij haar het moeilijkst. Bij het zien dat ze het zo moeilijk had, kwam de dood bijna als verlossing voor haar.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:31 schreef Redefine het volgende:

[..]

Ja dat snap ik wel. Zie ik ook wel bij anderen. Dat verdriet blijft altijd. Alleen wordt het verdriet heel anders.

ja. Het wordt een gewoon onderdeel van. Bij specifieke dingen komt het boven borrelen. Iets waarvan je het bijvoorbeeld fijn had gevonden als een ander dat had mee kunnen maken,.

Maar je kunt ook weer lachen over dingen, herinneringen ophalen. Ermee dealen. Een natuurlijk verloop denk ik. Alleen de fases verloopt voor iedereen en voor elk situatie anders. En dat hoort ook denk ik.

Het is fijn om te weten dat sommige mensen dit ook hebben en ik geen raar persoon ben of zo.

Thanks iedereen:

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 14:44 schreef Mandy040986 het volgende:
Het is fijn om te weten dat sommige mensen dit ook hebben en ik geen raar persoon ben of zo.

Thanks iedereen:

hastikke normal