Tong's Voetbalverhalen #1

quote:

Op dinsdag 9 maart 2021 14:29 schreef LangeTabbetje het volgende:

[..]

Nederland - Ierland tijdens het WK van 1990

Toen gingen er drie elftallen door uit de voorronde. Nederland dacht slim te zijn en troffen....

Niet de Kromme, Puck van Heel, Ove Tshiendval of Ijzeren Rinus, samen met de Tank, werden voetballer van de eeuw van Feijenoord. Het was een kleine fragiele voetballer. Een dribbelaar die ze nog nooit hadden gezien. Zijn Feijenoord hart werd nooit gestolen. De bal ook niet van zijn voet. Eén keer: 'Coentje, Coentje. Wat doe je nu?' Hij was op zijn Feijenoord-hart getrapt. Iedereen hielp hem. Tegenwoordig 6 keer rood. Real Madrid. Wie kent de beelden niet?



Als Coentje was neergesabeld kwamen Israël en Laseroms even poolshoogte nemen. (Rinus Laserels door Dick Bruijnestijn getekend en genoemd.) Ter bescherming van het grootste bezit van Feijenoord werd Coen Moulijn beschermd door twee andere legendes. 'Dont fuck with Coentje.'

Moulijn debuteerde in 1955 voor Feijenoord. Toen nog met twee puntjes op de Y en bij een overwinning. Aan de destijds nog topclub Xerxes betaalden ze 28.000 gulden voor de dribbelaar. Sparta viste achter het voetbalnet. Een andere profclub uit Rotterdam. Een immens bedrag destijds. Het zou een goede investering voor bijna 20 jaar blijken te zijn.

De publiekslieveling trok tienduizenden mensen naar De Kuip. In zijn beginjaren kon Moulijn haast een wedstrijd in zijn eentje beslissen. Begin jaren zestig informeerde FC Barcelona of Moulijn te koop was, hij ging er niet op in en bleef in Rotterdam. Later liet hij weten dat hij daar spijt van had, als hij toen naar Barça was gegaan zou hij een stuk beroemder zijn geworden was zijn overtuiging. Maar de clubs hadden het voor het zeggen. Helaas.

De uitvaart van Coen Moulijn werd historisch. Duizenden mensen stonden langs de kant te applaudiseren voor een grote Rotterdammer. Coentje stal de harten van iedereen. Stal de bal om er mee vandoor te gaan. Stond naast Theo de Tank op het balkon van de Coolsingel. En naast Rinus. Een andere grootheid.

Voor hetzelfde geld vliegt ie er als vleugelspeler vanaf. Van het balkon. Voor ander geld zou-ie tegenwoordig een wereldster zijn. Moulijn is nu een balletje aan het hooghouden. In de zevende hemel. Met Pietje Keizer en Johan. Happel ziet dat het goed is, en steekt er nog één op. Hopen dat we nog lang mogen genieten van de kromme.

Je kunt naar mindere voetballers worden vernoemd dan naar Dennis Law. Dennis Bergkamp had zijn voornaam te danken aan deze Schotse Manchester United legende. Een voetballer uit een sprookjesboek. Maar met een dramatische wending op het laatst.



Dennis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen.

In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.

Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968.

Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Gebroken, vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen. Wel een legende geboren.

En Dennis The Flying Dutchman ? Still flying. Ook One of the greatest...



'Nederland, Nederland gaat in de halve finale komen,
ik heb opeens zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen

Met balbezit voor Frank de Boer
Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp neemt de bal aan Dennis Bergkamp!
AOAOAAAAAAARGH!

Frank de Boer speelt de bal naar Dennis Bergkamp
Die neemt de bal feilloos aan
En die schiet de bal erin
We spelen nog officieel 20 seconden

Dennis Bergkamp 2-1

2-1
AOAOAAAAAAARGH!'

quote:

Op vrijdag 12 maart 2021 11:42 schreef vaarsuvius het volgende:
Het begon dramatisch (slecht dus) maar ik heb stug volgehouden en ik moet zeggen dat ik de bijdragen vanaf pakweg februari met plezier heb gelezen. Ga zo door, maar ken je grenzen, je hoeft heus niet elke dag iets te posten. Al snap ik dat dit het recyclen is van eerder geposte stukjes tekst.

Laat maar.......



[ Bericht 6% gewijzigd door tong80 op 12-03-2021 19:57:47 ]

Bankzitters zijn vaak onruststokers. Ze ageren zonder te presteren. Er zijn ook uitzonderingen. Iedere voetballiefhebber kende Kenneth Vermeer. Hadden met hem te doen. Kampioen zonder te spelen. Wie kent doelman Jim van Fessem nog ?



Voordat ie bij NAC tekende in 2008 speelde hij vanaf 1995 voor Willem 2, Vitesse, ADO Den Haag, en De Graafschap. Hij was zich bewust van de aanvankelijke reserverol achter eerste doelman Jelle ten Rouwelaar. Wat ie toen niet wist was dat ie tussen 2008 en 2012 geen minuut zou gaan spelen.

Ten Rouwelaar was nooit geblesseerd en miste in de periode geen minuut. 'Ik mag elke dag trainen bij een mooie club. Dan ga je toch niet zitten mopperen?' Aldus de bankzitter in een interview. Modelprof heet dat tegenwoordig. Hij besefte dat ie al een mooi voetballeven achter de rug had en een bevoorrecht mens was.

Ik weet niet wat van Fessem tegenwoordig doet. Lijkt me een type dat in de bouw is gaan werken. Om 5 uur opstaan. Met een busje opgehaald worden. Op z'n werk kijken wat zijn vrouw voor worst op de boterhammen heeft gedaan. Een doelman gebouwd uit de goede genen. Menigeen mag er een voorbeeld aan nemen in het huidige voetbal. Samen met Theo Laseroms deelt ie de bijnaam 'De Tank' Hij zou in het leger niet misstaan hebben in de verdediging.

29 jaar geleden won Barcelona z'n eerste Europacup-1, of Champions-League. Barcelona had een grote naam. De cijfers staafden die reputatie niet. De beste voetballers ter wereld speelden er. Wat restte was één landstitel per decennium en 3 keer de Europa-cup 2.



Maradona mislukte bij Barcelona. Ronald Koeman heeft er een virtueel standbeeld. Hij maakte, 29 jaar geleden, op 20 mei 1992 het winnende doelpunt in de EC1 Finale tegen Sampdoria. Hoe symbolisch, in het toen nog mooie en historische Wembley.

Cruijffie ex-speler van Barca, en toen coach, juichte niet. Struikelde om aanwijzingen te gaan geven bijna over een reclamebord.

Twee verloren EC1 finales werden aan gort geschoten door een blonde Nederlander uit Groningen.
Tevens de buurman van de coach destijds. Koetje en Jopie. Twee normale jongens uit de Hollandse klei. Cruijff aan het roer en Koeman die de vrije trap aan Stoichkov over liet.

Koeman nam de vrije trap niet. Tikkie breed dacht Stoichkov. Bakero legde de bal stil. Michael Laudrup zag dat het goed was. Koeman legde aan. Menig Catalaan liet een traan. Cruijff was al een legende. Ronald Koeman sloot zich er bij aan.

Er volgden nog 5 CL-titels. Het Nederlandse voetbal stelde een tijdje niks meer voor. De Hollandsche school stond echter wel aan de wieg van de jarenlang beste club ter wereld.

Ronald Koemant- is momenteel coach van de misschien wel beste speler ooit. Een droomscenario. Een klein landje wordt weer vertegenwoordigd in het grote Camp Nou.

Er zijn spelers die ondanks zichzelf een ster worden. Het laatste voorbeeld in Nederland is Dirk Kuijt. Nooit een groot talent geweest in de jeugd. Maar de laatste held voor het legioen. Scorend in de kampioenswedstrijd en gerespecteerd international. Dekselse Dirk uit Katwijk, noemde Evert ten Napel hem liefkozend.



Een nog groter mirakel is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Ronaldo en landgenoot Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua records, en Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde.

Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft. Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands.

Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze Schalke speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel.

Als er één speler alles uit zijn carrière heeft gehaald is het echter Miroslaw Klose, de Pools-Duitse mijnwerkerszoon. Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Hij is wel op weg.
Over een paar jaar zullen we het weten. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd.

Het Nederlands Elftal wordt de eeuwige tweede genoemd. Joop Zoetemelk als individu ook. Die werd echter ooit Tour winnaar en wereldkampioen. Drie keer tweede geworden op een WK als klein land. Wel het voetbal gemoderniseerd. In 1974 West-Duitsland in de finale gekleineerd. Niet voor de winst gaan, maar voor de vernedering, schoonheid en romantiek.



De op één na mooiste en memorabele strafschop op een groot toernooi is ook door Oranje binnen geschoten op dat wereldkampioenschap in West-Duitsland. Ditmaal niet door een fluwelen streling van een Hollandsche-of Tsjechische meester. De Panenka op het EK-76 staat met stip op één. Door de hartstocht die het Nederlands-Elftal ook typeert staan we op twee. Johan de tweede, legde in de tweede minuut aan. Een strafschop vol met kalk. Kalk van de links-en rechtsbuiten was het normaal. Nu was het opstuivende kalk van de penaltystip. De Panenka was van een brute schoonheid. Neeskens combineerde het met hartstocht en passie.

Heel Nederland stoof op. 'We leiden.' sprak de legendarische Herman Kuiphof. Als elfjarige sprong ik een gat in de lucht. De Nees schoot een gat in het net. Dit kon niet meer misgaan. Het droevige einde was toen niet te voorzien. Weer tweede.

Net zoals op het WK-54 wonnen de Duitsers van het beste team in de finale. Destijds het al vijf jaar ongeslagen Hongarije, na een 0-2 achterstand. In de internationale verkiezing van elftallen van de eeuw, eindigde Wereldkampioen Brazilië van het WK-70, met Pelé, op 1. Het geweldige Hongarije van het WK-54, met Puskas, op 2. Oranga Magica, het totaalvoetbal van Nederland met Cruijff, op het WK-74 op 3. Eens iets anders dan tweede.

Als er iemand de tweede plek verdient in de voetbalhistorie is het wel de Nees. Johan twee genoemd in zijn hoogtijdagen bij Ajax en Barcelona. Achter Johan Cruijff. De op één na mooiste strafschop aller tijden van de mooiste en beste nummer twee van Nederland.

FC Volendam is een traditionele Ere- en Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de bijnaam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont, die het vaste land van de gemeente Bunschoten met de overkant verbindt. Die laveert op het water, zoals FC Volendam al jarenlang tussen deze twee divisies marchandeert, alsof het de VAR-official is. Volendam is een beetje cult. Mede door de mooie en ludieke bijnamen van sommige spelers. Zo is de voornaam van de ex-international Pier Tol eigenlijk Cees. Toevallig heet de beste voetballer uit Volendam momenteel Veerman. Joey van voren. Zonder bijnaam. Maar wel naam makend bij Heerenveen.



Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam wel of niet zou degraderen. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal voor de wijd-broeken. (In de jaren-80 had ik als New-Waver zo'n zwarte Volendammer broek aan, kwartjes zoekend op de dansvloer). In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Ene Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Vergeten en verdwenen. Drie andere spelers zijn bekender van naam en reputatie. Alex Pastoor, Frank (Pico) Berghuis (de vader van) en Johan Steur, de technicus die nog bij Feyenoord terecht kwam. Dat waren belangrijke spelers. Maakten van Volendam een eenmalige subtopper.

Wie er ook belangrijk was in dat elftal, was een Amerikaan. Aanvallende middenvelder Peter Vermes was een immigranten-zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar-ie in 1994 voor zou spelen op het WK in eigen land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer voor de VS tegen Colombia. Daarna kwam ie, na Pelé, als tweede voetballer op de cover van het grootste sportblad ter wereld ..... Sports Illustrated.



Volendam werd dat seizoen dus knap zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit- en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feyenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feyenoord spelen. What's in a name, voor een Volendammer? De naam van Peter Vermes kent vrijwel niemand meer. De zoon van Pico Berghuis, Feyenoorder Steven, houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere, grote, Oranje. Evenals zijn vader een buitenspeler en een buitenbeentje. Volendam doet het dit seizoen redelijk als subtopper in de Keukenkastjes Divisie. Ondanks dat er weer een Tol in het elftal staat, en ondanks ex-wereldtopper Wim Jonk op de bank. Drs P. zou er een nummer over kunnen schrijven, met zijn bijnaam.

Soms kun je beter op je hoogtepunt stoppen. Marcello Lippi ondervond het als geen ander. Niet als speler, maar als coach maakte ie de fout zijn verleden te willen herhalen.



Het werd geen herhaal maar een grote faal. Als coach van de Squadra Azzuri werd Lippi in 2006 wereldkampioen. De jaren erna werd er door Italië matig gepresteerd onder Roberto Donadoni. Vanaf 2008 nam Lippi weer plaats op de gestileerde Italiaanse bank. Hij droomde van herhaald WK-succes. Het liep anders.

Het WK in Zuid-Afrika werd een grote deceptie. Tegen voetbaldwerg Nieuw-Zeeland werd het 1-1. In 1982 werd Italië wereldkampioen met drie gelijke spelen in de eerste ronde. Geen man over boord dus. Nu liep het anders. Het liep namelijk helemaal niet.

Vier dagen later werd er met 3-2 verloren van een ander "klein" voetballand, Slovenië. Italië kon de tweede ronde vergeten. Een groot voetballand verliet het toernooi na de eerste ronde. Ze waren niet alleen. Ook Zuid-Afrika zou als eerste organiserende land de tweede ronde niet halen.

Lippi zou nog lang blijven betreuren dat hij als bondscoach was teruggekeerd. Hij kwam van een koude kermis thuis. Had een standbeeld kunnen krijgen naast Bearzot. Nu werd het een roemloze aftocht. Hij hield nog wel de eer aan zichzelf. De eer, door anderen, vervloog als wind in de Zuid-Afrikaanse zon. Geen standbeeld. Het voetstuk werd niet afgemaakt. Een held viel er vanaf.

Niet iedere speler grijpt zijn tweede kans met beiden armen aan. De in 1983 geboren Franck Ribéry wel. Een jeugd op straat met sigaretjes, alcohol en af en toe een vechtpartijtje. Ondanks zijn dribbels en goede spel werd ie bij Lille in 1999 weggestuurd wegens onhandelbaar. Bij twee kleinere clubs werd ie ook weggezonden. Einde carrière. In 2003 stopte ie zelfs als voetballer. Hij ging gaten boren en leidingen aanleggen als loodgieter.



Het straatschoffie leek verloren voor de voetballerij. Hij kwam echter op zijn schreden terug. Het bestaan in de bouw vond ie zo zwaar dat ie toch zijn kicksen weer aantrok. Hij meldde zich bij de kleine club Stade Brest. Het begin van een unieke revanche op zichzelf. FC Metz klopte aan, vervolgens ging het gestaag via Galatasaray en Olympique Marseille naar de hoogste top.

Bij Bayern München werd ie de ster die hij altijd wilde worden. Op het hoogste plafond werd het straatschoffie een man van de wereld. Hier en daar nog schoonheidsfoutjes. Wippen met een minderjarig hoertje bijvoorbeeld. Maar de herinnering blijft aan een grandioze voetballer. Hij is en was niet de knapste, maar de schoonheidsfoutjes zijn hem allang vergeven.

Het ondankbare einde van Hans van Breukelen als international had beter verdiend. Het EK-92 werd een triest einde van een mooie internationale carrière. Samen met superster Marco van Basten nam ie ongewild afscheid in mineur.



Het Nederlands elftal speelde in 1992 op het EK beter dan op het EK-88 in Duitsland. Het geluk ontbrak echter. Doelman Hans Van Breukelen zorgde mede door zijn gestopte strafschoppen in de EC-1 finale 1988 tegen Benfica en de gestopte strafschop van de Rus Belanov in hetzelfde jaar in de Europese finale van Oranje voor een jubelstemming.

Van Basten en van Breukelen waren de helden in 1988. De pechvogels of schlemielen in 1992. Van Breukelen kreeg maar 3 doelpunten tegen in het hele toernooi. Zelfs niet één doelpunt tegen in de eerste ronde. Van Basten was in een bloedvorm. De ballen gingen op paal en lat. Het zat niet mee. Geen Kieft, die zoals tegen Ierland op het EK-88, een balletje lullig kopt en via een polletje in het doel ziet gaan in de 89ste minuut.

Er moesten in de halve finale tegen de Denen strafschoppen worden genomen. Van alle strafschoppen werd er één gemist. Uitgerekend door van Basten. Hans van Breukelen stopte er niet één. Misschien een voorbode. Bijna 30 jaar later is Marco inmiddels mislukt als coach en een pannenkoek genoemd. Wel één van de betere analisten bij Rondo. Omdat doelmannen nooit slagen als coach werd van Breukelen amateurpsycholoog en bestuurder. Hij had geen idee dat doelmannen gewoon een sigarenzaak moeten beginnen. Nu staat de KNVB nog steeds in brand.

In vier achtereenvolgende wedstrijden geen tegendoelpunten, niet één wedstrijd verliezen op een WK in 90 minuten. En toch uitgeschakeld worden. Het klinkt vreemd. Toch overkwam het Zwitserland op het WK-2006



Zwitserland, normaal geen hoogvlieger, presteerde op Duitse bodem geweldig. Speelden in de voorronde 0-0 tegen Frankrijk, wonnen met 2-0 van achtereenvolgens Togo en Zuid-Korea.

De Zwitsers kwamen in een WK-roes. De tegenstander in de achtste-finale werd Oekraïne. Ook geen hoogvlieger qua internationale reputatie als WK-deelnemer. Dus kansen op de kwartfinale.

Weer werd er, zonder dat het blazoen geschonden was, het doel schoon gehouden. Echter het vizier stond niet op scherp in de voorhoede. Verlengingen volgden. Voor iedere neutrale voetballiefhebber een martelgang.

De Zwitsers hielden in de penaltie-reeks het doel van de tegenstander ook op nul.
'Vijf op een rij en drie gemist', zou de Langs de Lijn Presentator Willem Ruis hebben geroepen. Frits van Turenhout zei: 'Zwitserland-Oekraïne Nul-Nul. Het had ook andersom kunnen zijn.'

WK-1950 de Engelsen deden voor de eerste keer mee en werden gezien als de grote favoriet. De WK's ervoor deden ze niet mee. Het echte voetbal werd namelijk in Engeland gespeeld. Na een weinig overtuigende overwinning op Chili (2-0) kreeg Engeland te maken met een zwakke tegenstander: de Verenigde Staten, een verzameling amateurs. Echter, team USA won dankzij een goal van de Haïtiaan Gaetjens. De Engelsen moesten daarna winnen van Spanje in het Maracanã stadion. De Engelsen verloren echter, mede door een onterecht afgekeurd doelpunt.



De doelpuntenmaker in de wedstrijd Engeland-Verenigde Staten had niet eens een Amerikaans paspoort, mocht meedoen omdat hij goed speelde in the American League. Hij speelde alleen voor team USA op het WK in Brazilië ging later weer terug naar Haïti, waar hij één interland speelde. In 1964 werd hij vermoord door het wrede Papa Doc-regime, zijn lijk hebben ze nooit terug gevonden. Desondanks is hij opgenomen in de National Soccer Hall of Fame vanwege deze unieke prestatie.

Juni 1979. Nacompetitie FC Groningen-Telstar. FC Groningen leidt met 2-0. Fred Bischot, linksback en aanvoerder van Telstar, staat op het punt om in te gooien Tot hij iets langs zijn oor hoort suizen. Een medespeler raapt een mes op die uit het publiek op het veld is gegooid. Scheidsrechter Bep Thomas staakt de wedstrijd, waarna Telstar ontdaan weigert de wedstrijd te hervatten. De Telstar-spelers moeten onder politiebegeleiding en bekogeld met stenen het stadion verlaten. Een 41-jarige Groninger wordt gearresteerd als messenwerper. Na het uitspelen van het restant wint FC Groningen met 3-0. Willem 2 zal uiteindelijk promoveren. Sindsdien word de uitstekende linksachter Fred Bischot voornamelijk herinnerd door dit incident.

In Nederland hadden we Wim van Hanegem, in Duitsland Günter Netzer, in Frankrijk Platini, in Engeland David Beckham en in Italië Andrea Pirlo. Pirlo's leermeester was de Braziliaan Juninho. Scoorde de mooiste doelpunten uit de mooiste vrije trappen in 40 interlands en van 2001 tot 2009 voor het Franse Lyon. Pirlo had uren gestudeerd op de vrije trappen van Juninho. Volgens Pirlo raakte Juninho de bal niet met kracht of vol op de wreef. Hij raakte de bal met drie tenen aan de onderkant, hield zijn voet recht en ontspande op het laatste moment. Gevolg geen rotatie en de bal daalde op het laatste moment. De mooiste vrije trappen waren misschien van Roberto Carlos of van "onze" Pierre namens Feyenoord tegen Freiburg. De grootste specialist was ongetwijfeld Juninho, de kleine grote balkunstenaar. Met een kleine schoenmaat op een groot voetstuk.

quote:

Op maandag 29 maart 2021 10:58 schreef LangeTabbetje het volgende:
Ik zou Platini ook wel in het rijtje "goedevrijeschoppennemer" kunnen zetten.....beetje subjectief als je het mij vraagt....

Door discussie met een vriend, kwam Platini er in. De volgende keer m'n eigen keuze.

Matt Le Tissier zou record international zijn geweest in Nederland of Brazilië. Het was echter een Engelse voetballer. Daar moet je draven en rennen. Voetballer is niet het juiste woord. Hij is de grootste cult-en clubheld in één.



Hij speelde heel zijn carrière maar voor één club, Southampton. Manchester United wilde hem hebben, evenals AC Milan in hun hoogtijdagen. Le God bleef zijn club trouw. The saints degradeerden nooit terwijl dat zonder Le Tiss wel zou zijn gebeurd. Hij nam 49 strafschoppen, miste er één. PSV zou er een moord voor doen. Le Tissier scoorde als middenvelder meer dan 100 doelpunten. Paul Gascoinge noemde hem Le Genius. Meer dan 150 doelpunten bij een degradatiekandidaat. Als hij scoorde was het van buiten het strafschopgebied. Geen straf voor de toeschouwers en fans. Elegant, majestueus en in de kruising.

"Le Tiss! Le Tiss! Matt Matt Le Tiss! He gets the ball, he takes the piss! Matt Matt Le Tiss!

Februari 1977. Het Nederlands elftal speelt één van zijn beste wedstrijden ooit. Op Wembley tegen Engeland. Engeland met Trevor Brooking, Kevin Keegan en Trevor Francis.
Nederland had de wereld versteld doen staan tijdens het WK van 1974 in Duitsland, maar de jaren daarna speelde de vice-wereldkampioen niet meer zo goed. Uitgerekend op Wembley liet Oranje weer oogstrelend voetbal zien.



In de basis was een plekje vrijgemaakt voor NEC-speler Jan Peters. De wisselwerking tussen Peters en Johan Cruijff was uitstekend. Peters dook voortdurend in de gaten die zwervende centrumspits Cruijff trok. Peters kreeg in de 28ste en 36ste minuut de bal aangespeeld op de rand en van het strafschopgebied en rondde twee keer af met een schot in de linkerbenedenhoek.

Eerst werden de 90.000 toeschouwers op de tribune stil, nog voor de rust lieten de Engelsen hun waardering voor het spel van Oranje blijken door een staande ovatie te geven. Nederland won met 2-0 en de manier waarop maakte enorme indruk. Slechts één keer eerder was Engeland op het heilige gras zo weggespeeld, in 1953 won Hongarije er met 6-3.

Het zou de laatste keer zijn dat Cruijff en Peters samenspelen. Peters bedankt voor het WK-78 wegens de zwangerschap van zijn vrouw. Het verhaal van Cruijff is bekend.

Video.....

De moeder de vrouw

Ik ging naar Bommel
om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
NIVO en Bommel

Die elkaar vroeger schenen te vermijden,
Worden weer buren. Een minuut of tien
Dat ik daar lag, in 't gras, kapot geschupt, mijn thee gedronken,
Mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd -
Laat mij daar midden uit de oneindigheid
Een stem vernemen dat mijn oren klonken.
Kom op Cees, of Rinie

Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
Kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij 't roer,
Alleen het mandekken
hield niet over

En wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren.
O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer.
Prijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren
NIVO Sparta. en Olympia
Voor eeuwig samen

Herman.

Garrincha werd in 1933 geboren in Pau Grande, een kleine stad in de buurt van Rio de Janeiro. Bij zijn geboorte bleek dat zijn rechterbeen naar buiten gedraaid stond en dat zijn linkerbeen zes centimeter korter was en naar binnen gedraaid stond. Desondanks, of misschien juist dankzij deze handicap groeide Garrincha uit tot een zeer technische voetballer en één van de grootste dribbelaars aller tijden. De bijnaam "klein vogeltje" kreeg hij van zijn zuster.



Garrincha werd in 1958 en 1962 wereldkampioen met Brazilië. Twee keer werd hij gekozen tot speler van het toernooi. In 1962 werd hij tevens topscorer. Hij was in zijn thuisland popuairder dan Pelé. Voor Botafogo speelde hij twaalf jaar en in 581 wedstrijden scoorde hij 232 keer. Met Botafogo won hij eenmaal het Campeonato Brasileiro en driemaal het Campeonato Carioca. In zijn laatste jaren bij deze club begon het lichaam van Garrincha steeds meer tegen te werken en zijn kapotte knieën begonnen hem steeds meer te hinderen.

Ook zijn drankgebruik en buitenechtelijke escapades werden hem funest. Bij 2 echtgenotes en vele maitesses liet hij 13 kinderen achter. Waaronder één in Zweden na het WK-58.

Tussen 1955 en 1966 speelde hij 50 interlands. Hij verloor er één. Versleten en op oude roem terend op het WK-66 gebeurde dit in zijn allerlaatste interland. Pelé en Garrincha speelden 32 interlands samen en verloren er niet één.

Na zijn voetbalcarrière ging het snel bergafwaarts met Garrincha. Hij wist niet goed om te gaan met de roem en begon steeds meer te drinken. In 1983 stierf hij, op 49-jarige leeftijd, arm en berooid aan levercirrose. Zijn begrafenisprocessie, van het Maracanãstadion naar Pau Grande trok een miljoen mensen. Na zijn dood schreven de mensen op de muur: "Bedankt, Garrincha, dat je geleefd hebt".

Video.......in de link.....

quote:

Op vrijdag 2 april 2021 06:55 schreef LangeTabbetje het volgende:
Heb toch het idee dat deze "verhalen" eerder zijn geplaatst in diverse andere topics.....

Sommige gerystiled.