sigme’s eindeloze feuilleton

quote:

Op dinsdag 26 januari 2021 12:25 schreef AnneX het volgende:
Er wordt wel erg klunzig gewerkt en gemanage’d in de burchten, niet waar?
De schijnbaar transparante aanpak van de leenheer is wel typerend voor ingehuurde
krachten.

Is het nog leuk werken in de burcht achter je luikje?

Nou, als ik wel eens voorzichtig mopper dan zegt men dat er enkel in onze burcht zo geklunsd wordt. Dat zou kunnen natuurlijk, maar toen ik eens een kijkje in de keuken van de koekjesburcht nam zag ik wel dat men daar zichzelf bijzonder geweldig vond, en buitengewoon goed georganiseerd en gemanaged. Jammer genoeg kwam dat koekje waar ik op zat te wachten na 2 jaar zwoegen nog niet van de band rollen.

De leenheer is overigens geen huurling! Het is wel een leenheer, dus we kunnen 'm slechts tijdelijk het leven zuur maken, maar het is geen huurling. Ik ga 'm trouwens niet het leven zuur maken hoor, dat doet de positie wel, niet de burchtbewoners.

Vanuit een luikje werken blijft wel tamelijk gemankeerd. Frustrerend ook. Zeker voor burchtgenoten die ondertussen een lading kinderen aan de rokken hebben hangen. Die zie en hoor je soms ook door dat luikje, waar dan pa of ma probeert professioneel te doen. Voor de samenwerking is het ook niet optimaal.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 26-01-2021 14:48:20 ]

banket
Nou, er gebeurt weer van alles in banketbakkersland. Er was een grote bakkersdag georganiseerd, met alle bewoners van de burchten onder gezag van de banketbakkershertog verzameld, plus alle bijbehorende adel, en ook allerlei losvast voetvolk. Toch snel een 150 man/vrouw/neutraal bijeen.

Wegens de Pest natuurlijk niet met een echte gezellige bijeenkomst op het grote veld ofzo, met lekkere hapjes en drankjes. Nee, met een godsgruwelijke verzameling luikjes, en een eerder uitgereikte waardebon voor het aanschaffen van wat verfrissingen. Het was een zware dag, maar gelukkig liet aan het eind van de dag de adel een voor een via hun schreeuwluikje weten genoten te hebben van de dag en dat het hartverwarmend en zeer leerzaam was geweest. Nou, daar doen we het voor, nietwaar?

En dan hoop ik natuurlijk stiekem dat aan het eind van de dag er iemand weg moet, maar nee, zo werkt de echte wereld natuurlijk niet. We bakkeren allemaal gezellig verder, misbaksels of fraaie baksels, alles is even goed.

Hmm. Dit klinkt niet echt alsof er veel gebeurde, nietwaar? Maar dat zal mijn beperkte blik zijn, tenslotte ben ik maar een onnozele burchtbewoner. De adel wil beter bestellingen kunnen plaatsen bij de verschillende burchten, en vooral, dat als er een of ander belangrijke maaltijd is, er dan desnoods burchten iets gaan bakken wat ze helemaal niet kunnen kennen. De adel was hartverwarmd en beleerd en genotvol, dus bij hun gebeurde er wel wat en daar gaat het maar om.

Hoofdstuk x: Standaardtaarten uit verweggistan en de revolte van Mefisto

LXIV hintte er op dat het misschien best mogelijk zou zijn om standaardgerechten te laten bereiden in een land ver, ver van hier, met wuivende palmbomen en goedkope koks. En dat is helemaal niet zo'n raar plan, eigenlijk. Dus is het ook op redelijk grote schaal geprobeerd, zeker in de tijd toen de watervallen nog volop stroomden, de kloosterlingen nog in hun klooster zaten, de koks in hun Beerput en de recensenten op hun surfplank.

Want als je koks kan opsluiten in de Beerput, onder streng toezicht van de cipiers en met spreekverbod met iedereen die niet in de Beerput woont, en met de geschriften van de kloosterlingen als enige instructie, dan kan je net zo goed zo'n beerput in een Siberische buitenbocht bouwen. En dan hoeven de opgesloten koks ook de taal van de kloosterlingen niet te spreken, als je er maar voor zorgt dat de kloosterschrijfsels zijn geschreven in of vertaald naar een taal die de lokale koks verstaan.

Zo gezegd zo gedaan. In allerlei goedkope uithoeken van de wereld zijn -relatief prijzige- burchten gebouwd om koks in te huisvesten op te sluiten. En wat je wel ongeveer had kunnen verwachten gebeurde. De exotische koks wisten wel ongeveer zulke gerechten eruit te persen als de lokale koks in onze eigen Beerput. Over het algemeen iets langzamer, maar soit.

Nou ja, soit, waar onze Beerput gevangen wel een paar jaar nodig hadden voor het bereiden van een maaltijd, deden de buitenlanders er dus nog iets langer over. Dat was niet echt vooruitgang, maar ik denk dat we daar wel overheen hadden kunnen komen.

Het grote grote gróte probleem was dat onze eigen Beerput vergeven was van ongedierte, en daarmee alle gerechten vergeven van ongedierte. En dat bleek in buitenlandse beerputachtige burchten niet beter. Integendeel. Nu hadden we in behalve van de ons bekende vliegen in ons eten, er ook nog kakkerlakken, meelwurmen en halve muizen in. Of spinnen, torren en salamanders. De surfers sprongen alle kanten op wanneer er een buitenlands gerecht werd uitgestald




En toen kwamen de foodtrucks. Die kwamen niet uit verre landen, ze kwamen gewoon uit het veld, en reden langs burchten en stadjes en prezen hun waar aan. De een had heerlijke hotdogs, de andere zelfgemaakt ijs, de derde koek en zopie. Allemaal gemaakt door gewoon razend enthousiaste koks, met een hipsterbaardje en bevlogenheid. Die rommelden maar wat an, zeiden ze zelf, en gaven een dikke knipoog. Dorp of burcht waar ze aankwamen liepen uit om hun kermis te bekijken. Dan stalden ze terrasjes uit, en dan kon je daar gaan zitten, en dan brachten ze je een proefhapje. Vond je het te zoet/zout/heet/glibberig? Dan ruimde de garcon (m/v) het snel weg, bakte de kok razendsnel een nieuwe en kreeg je die voorgeschoteld. Vond je het lekker dan betaalde je een paar kwartjes.

Met dat procedé hadden de kraamkoks in no-time hapjes die iedereen lekker vond, en die ze in een handomdraai in elkaar konden flanzen.

En ondertussen werden er officiële bestellingen gedaan door de adel, bij het klooster, naar de Beerput, om na eindeloos wachten als een smerig en met vliegenpoep en vliegen bevuild gerecht bij de recensenten aan te komen, die het dan in arren moede maar met een verslag van hoe vies het wel niet was naar de adel stuurden.

Dat was al snel een onhoudbare toestand. De hipsterkoks mochten bij de adel op audiëntie.

Wie had gedacht dat de hipsterkoks bedremmeld zouden stotteren hoe vereerd ze waren in het glimmend paleis te mogen komen, had zich vergist. Wie had gedacht dat de hipsterkoks een bloedige revolutie zouden starten, ook.

De hipsterkoks lieten weten dat de nieuwe god Mefisto hun inspiratie gaf, en dat wie meer een professioneel van hun diensten gebruik wou maken of gerechten zou willen maken zo lekker en snel als de hunne, hun credo zou moeten onderschrijven. Geen dwang, geen straf, geen revolutie, geen stakingen. Gewoon, erkennen dat hun credo fatsoenlijk voer oplevert, en dan hophop lekker wat eten.

Ze lieten zich voorstaan op sportiviteit en spelplezier. Dorre droge pennenlikkers zagen er dan ook niks in, maar ja, oud brood met vliegen is echt best vies, dus de pennenlikkers werden uitgerangeerd.



Wat kan ik zeggen? Sindsdien is het paradijs niet uitgebroken, maar het eten wel een heel stuk beter. Ook in palmzwaaiende buitenlanden zijn leuke koks lekkere dingen aan het maken, maar als je ze niet opsluit in een Beerput zijn ze niet erg goedkoop. Dus die kan je veel beter hun eigen specialiteiten laten bereiden.

Overigens proberen de dorre pennenlikkers natuurlijk de macht terug te grijpen. Dat hoort erbij. Voorlopig leggen ze het af tegen (de gerechten van) de moderne koks. Want eigenlijk zijn tegenwoordig vrijwel alle koks hipsterkoks, dus het echte hipsteren is er wel wat af.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 15-02-2021 14:15:38 ]

nieuw blaadje

Vorig jaar had een deel van onze burcht zich afgesplitst van de rest en had zich teruggetrokken in een apart noodgebouwtje. Dit omdat er een spoedbestelling was, die al een jaar of wat geleden klaar had moeten zijn. Destijds had die spoedbestelling zoveel vliegende haast dat er aan andere, met het recept en de ingrediënten onbekende burcht gevraagd was om de bestelling te leveren. Welk idee daar precies achter stak is me twee jaar later nog een even grot raadsel als destijds, maar èh, dat zijn adelijke beslissingen en daar krijg je toch geen vat op.

Anyway, twee jaar later was er dus nog geen taart.Er was wel een soort halffabrikaat, maar dat was best wel matig zeg maar.

Die andere burcht was er poepflauw van en bovendien lag er voor hun een leuke enorme bestelling te wachten die wél ging over hun expertise, dus ze hebben ons het halffabrikaat in het gezicht gesmeten, vergezeld van wat notities dat we zonder twijfel te dom waren om hun genialiteit te her- en erkennen.

Dat klopte wel in zoverre dat wij de genialiteit inderdaad niet zagen, het halfabrikaat daarom grotendeels hebben ontmanteld en daarna hard aan het werk zijn gegaan om er alsnog een soort eetbare vlaaitaart van te maken. Toen kwam het wel even goed uit dat vlaaiburcht en taartburcht verenigd waren. Een handjevol vlaaiers en taarters heeft zich toen dus teruggetrokken in een apart keukentje om die achterstallige bestelling te gaan bakken, bezorgen, met bloemenmeisjes ritueel naar uitgebreide proefsessies te sturen etc etc.

Dat was een jaar hard werken, maar wel met echt resultaat. Na een half jaar hadden we iets om naar het proeflokaal te sturen en binnen het jaar hadden we de eerste variant van de bestelling echt geleverd.

Daarna hadden we nog wel even wat werk aan tweaken, wat bijgerechtjes serveren etc. Maar sinds het begin van dit jaar zijn we er eigenlijk wel echt klaar mee. Dus hebben we ons noodkeukentje ontmanteld en zijn we weer terug in de gewone grote taartenkeuken.

Persoonlijk ben ik wel een beetje uitgekeken op taart. Lekker hoor, taart, maar na drie jaar wil ik wel eens wat anders.

Dus heb ik laatst maar eens een postduif gestuurd naar een buurburcht. Binnenkort ga ik verhuizen.

Binnen het domein van de banketbakkershertog, dat wel. Daar blijf ik liever wat binnen. De nieuwe burcht is wel een heel afwijkende. De keuken, de ingrediënten, dat is allemaal van een heel ander type en soort dan dat van de andere burchten.

Laat ik het maar de Queeste-burcht noemen. Het zijn Zoekers. Ik weet niet of ze echt een Graal voor ogen hebben. Ze zetten voornamelijk een soort speurtochten uit langs en door alle andere burchten. Dat leek mij wel aardig, kan ik nog eens een frisse neus halen. Hoewel het uiteraard momenteel allemaal via schreeuwluikjes gaat, hoe anders.

Een half jaar.

Een half jaar zit ik nu in de Queeste-burcht. Ik denk dat ik nu wel enig idee hebben wat ze allemaal doen in die burcht, maar aangezien we het nog steeds allemaal met schreeuwluikjes naar elkaar toe moeten communiceren zou het kunnen zijn dat er delen van deze burcht zijn waar dingen gefabriekt worden waar ik nog geen idee van heb.



Wat ze (we) precies maken is natuurlijk ook niet zo interessant. Maar het zijn dingen als speurtochten, puzzels, crypogrammen en kruiswoordraadsels, op basis waarvan kadopakketten worden samengesteld. Waarbij het niet altijd even duidelijk is of wij de puzzel ook maken of enkel het pakket, maar dat houdt het spannend. De spullen die in het kadopakket moeten komen komen uit een voorraadkast (duh). Wij hebben in onze Queeste-burcht geen voorraadkasten. Dus we houden rooftochten, in de voorraden van andere burchten. Het maakt nogal uit of zo'n rooftocht dan gedaan wordt door iemand die de te beroven burcht een beetje van binnen kent of niet. Rooftochten zijn altijd in opdracht: een kadopakketbestelling. Maar de opdracht is niet altijd even duidelijk (of wij niet altijd even snugger), dus we komen nog wel eens met het verkeerde aankakken .



Soms wil een andere burcht de voorraden herorganiseren, dan wordt ook onze hulp ingeroepen. De vragende burcht richt dan een nieuwe voorraadruimte in. Wij worden vervolgens uitgenodigd om de voorraden te verslepen van de oude voorraadkasten naar de nieuwe. Natuurlijk moet alles dan net anders dan het was, want dat is de reden voor herinrichten. Ik meen dat dit dan altijd 'vooruitgang' heet te zijn.



Het is vooral typhusveel werk waarbij het best lastig is om alle oude voorraden op de nieuwe plek te krijgen, want het is niet altijd duidelijk wat de nieuwe plek is. Moet de havermout bij ontbijtingrediënten of bij graanproducten? Als op plank A dozen voor 1 tot 10 flessen moeten, en op plank B dozen met meer dan 10 flessen, waar moet een doos met precies 10 flessen dan heen? Oh, houten kisten moeten in vak K. Maar deze houten kist is te groot om daar in te passen, wat nu? Euh, in de oude voorraadkast ligt nu nog wat ongesorteerd spul, wat moet daar mee? Etc etc.

Voordeel van zo'n herinrichting is wel dat we, als het klaar is, een goed beeld hebben van de voorraadkast van die burcht, voor het geval dat we er een rooftocht willen houden.

blaadje vooraf

Vroeger waren er een handjevol inbrekers. Die braken in waar ze dachten dat ze wezen moesten, roofden netjes en beschaafd de zaken die ze nodig dachten te hebben, deden dat in een kadodoos en stuurden die naar de opdrachtgever, een roofridder.
Op wat schoonheidsfoutjes af en toe na, was dit eigenlijk redelijk naar tevredenheid van rovers, beroofden en roverheid.

Inbrekers kwamen en gingen - er zaten veel huurlingen tussen, want inbrekers zijn op zoek naar spanning, sensatie en grote sommen gelds, en dat alles past beter bij een huurling dan bij een vaste aanstelling als gereguleerde inbreker.

Niettemin bleek er na een jaar of wat zich een harde kern gevormd te hebben van twee -inmiddels- meesterinbrekers, en daaromheen komende en gaande losse inbrekers. Met grote (GROTE) zakken goud is het gelukt om die twee meesterinbrekers te overreden om vaste inbreker te worden. De lossere contacten zijn wel vaak nog huurlingen.


Wel werd de hoeveelheid roofopdrachten steeds groter. En slopen er vaker schoonheidsfoutjes in de kadodozen.
En werd de vrije manier van her een der een beetje inbreken of kadodozen soms opeens versturen, en een andere bestelde kadodoos doodleuk niet leveren, de adel een doorn in het oog. Dat moest voorspelbaarder. Gereguleerder. Volgens procedures. Aangepaster en beleefder en gedienstiger. Passend in het landschap van de GroteBanketBakkersHertog.


Dat laatste was wel even een dingetje. De rooftochten vinden allemaal plaats in burchten van de GroteBanketBakkersHertog, maar de inbrekers vielen niet onder diens gezag. Onder welk gezag wel is mij niet precies duidelijk, maar laat ik het maar de Roverhoofdman noemen. Die overigens nooit roofopdrachten geeft! Roofopdrachten worden gegeven door roofridders. Uiteindelijk staat immers iedereen ten dienste van de adel, die op zijn beurt bestierd wordt door de godenwereld.

Er is een of ander halfbakken compromis uit gekomen, waarbij de GroteBanketBakkersHertog een nieuwe burcht heeft laten bouwen, de Queeste-burcht. De Roverhoofdman heeft vervolgens de inbrekers gevraagd om daar netjes door de voordeur naar binnen te lopen en er een kamertje te betrekken.

In het land van de GroteBanketBakkersHertog hebben we, zoals eerder uitgelegd, kloosterlingen, koks en recensenten en congierges en voetvolk.
De inbrekers zijn, zoals het woord al zegt, geen kloosterlingen, koks, recensenten, congierges of voetvolk.

Dat werd dus ook al weer lastig bij de adelijke wens tot assimilatie en voorspelbaarheid en procedures en andere pennenlikkerswensen.
Inbrekers zijn lastig te assimileren. Ze hebben zich eruit gered door zich te verklaren tot 'elitetroepen'. Die staan gewoon bóven de procedures. Dat lukte natuurlijk maar half, want de adel wou ook wat.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 30-08-2021 13:43:25 ]

blaadje stavaza

Dus wat hebben we nu?
• Een burcht
• Een kasteelheer (een huurling)
• Een onderknuppel (*)
• Twee meesterinbrekers
• Een handvol andere inbrekers
• Een handvol recensenten (die keuren de kadodozen voordat ze verzonden worden)
• Een congierge (handelt de post af)

*: De onderknuppel
Eén van de adelijke eisen was dat ze meer van te voren zouden weten wanneer welke kadodoos op de post zou gaan. Daartoe hebben ze die burcht met kasteelheer ingericht, net als in de taartenburcht moet de kasteelheer de volgorde van afhandeling van bestellingen bepalen.

Naar nieuw adelijk inzicht is er een poef gestart, waarbij elke burcht een onderknuppel krijgt. De onderknuppel moet ervoor zorgen dat de burchtbewoners 'optimaal presteren' zodat de kasteelheer zoveel mogelijk bestellingen kan afleveren, of in elk geval: zo kloppend mogelijk kan voorspellen welke bestellingen er geleverd gaan worden.
_{Dit proces leidt zeer voorstelbaar tot de meest voorspelbare uitkomst: zo minimaal mogelijk toezeggen en je daar dan aan houden.}

Hoe dan ook: ook de Queeste-burcht kreeg in het kader van de poef een onderknuppel.

De onderknuppel was een huurling, en die mocht dan al z'n uren besteden aan onderknuppelen. De onderknuppel was vast een aardige jongen, maar hij knuppelde weinig en het was onduidelijk wat hij dan wel deed met z'n tijd. Uiteindelijk leidde dat ertoe dat de onderknuppel z'n positie opgaf en nu is er even geen onderknuppel. Maar de adel/de poef vereist er wel weer een dus er zal wel een nieuwe komen.

Oh ja, de kasteelheer is zoals kasteelheren zijn. Weinig geliefd, heeft niks te zeggen maar zegt vanalles en heeft moeite met het beheren van de roofopdrachten.

Lenteblad
Ach, misschien kan ik wel weer eens een blaadje toevoegen aan het oneindige verhaal.

Ik moet zeggen dat de grote Pest-uitbraak alle sappige ontwikkelingen wel redelijk stillegde. Via schreeuwluikjes rellen is blijkbaar niet goed uitvoerbaar. Misschien kunnen we constateren dat als we onszelf allemaal opsluiten in een donkere privékelder en enkel via schreeuwluikjes elkaar becommuniceren, dat we dan weinig rottigheid uithalen en dus vast effectiever werken. Maar ik zou dat tweede deel van die zin niet zomaar als vanzelfsprekend aannemen.

Hoe dan ook, de Pest wordt langzaam uitgefaseerd. Her en der worden wat kasteelzalen afgestoft en mogen er mondjesmaat wat mensen uit hun hok naar de zaal. Bleek, hoestend en proestend komen ze daar verzamelen, worden prompt ziek en gaan snel terug hun hok in, uitzieken. Ikzelf laat de boel nog maar even de boel, al kom ik nu wel weer af en toe bijeen met wat burchtgenoten, maar dan buiten de burcht.

Zo gaan we in de loop van deze week verzamelen in een huurburcht. Via de schreeuwluikjes kwamen we er toevallig achter dat een aantal van ons de uitnodiging niet goed begrepen hadden, we zouden zomaar op minstens 3 verschillende adressen gestaan hebben als we niet even geroddeld hadden. Dat krijg je na 2 jaar eenzame opsluiting, geen idee meer welk kasteel waar ligt.

We gaan overleggen met onze burchtheer over de burchtinrichting. Waar er eerder wel eens burchten wat (te) provisorisch tegen elkaar aangebouwd waren, heeft bij ons onze burchtheer besloten z'n burcht provisorisch te splitsen.
In tijden van Pest betekende dat dat we de meeste burchtbewoners helemaal niet meer zagen bij de schreeuwluikjes, want de ene helft had zich verzameld in de ene schreeuwlelijkjeskring en de andere helft in de ander.

Nou, zoals je je wel kan voorstellen is niet iedereen even tevreden over deze constructie.
Dus dat moet geëvalueerd worden. Mjin hobby is dat niet, evalueren, altijd een hoop langdradig gelul, hoog oplopende emoties en aan het eind van het liedje is het zoals het was. Maarrrrrrrrrrr we gaan dus nu in levende lijve verzamelen op een burcht die daarbij een hoop lekkere hapjes en drankjes presenteert, en dan niet figuurlijk, dus dan sluit ik toch maar aan.

De eerste Pestlijders hebben zich al gemeld, de een heeft alleen nog maar een paar kleine bultjes, de ander een kind met bulten, de derde een vrouw die net getest is op bulten. Dus die komen gezellig ook want de Pest is uitgefaseerd dus het mag.

We hebben nog steeds geen nieuwe onderknuppel. Er is wel poging gedaan er eentje te vinden, maar die poging werd effectief gesaboteerd door de burchtbewoners en dat ontmoedigde de burchtheer en de adel dermate dat ze blijkbaar voorlopig zijn afgedropen met de onderknuppelpoef.
Bij gebrek aan onderknuppel om onze evasessie te begeleiden, hebben we een bewoner van de navelstaardershut uitgenodigd. In de navelstaarderhut woont een groepje navelaars, die ingehuurd kunnen worden voor feesten en partijen, vooral als er niks te vieren valt. Zo'n navelstaarder helpt ons dan naar onze navels te staren en de snavels te roeren of te houden, net naar gelang.

Altijd leuk, mensen die de burchten van binnen kennen.

Ons dagje snavelstaren in de huurburcht was wel ok. De lunch viel tegen, maar de zon scheen op het terras en het bier was fris. Vandaag zouden we weer een hapjesbijeenkomst hebben, nu zonder snavelaar want een echt feestje wegens groot succes. Helaas waren er zoveel Pestlijders die wegens smet niet mochten komen, dat het feest werd afgelast.

Ohm het feuilleton ligt wel wat stof te happen. Hoogste tijd voor enig vervolg.

Eerst maar even een bijpraatblaadje.
Ik zit nog bij de Queesteburcht. Die bevalt me wel, mogelijk blijf ik hier nog jaren plakken. Dat het me bevalt komt misschien ook wel doordat er weinig te verhalen valt..
Rust, reinheid en regelmaat wat de klok slaat hier. Brave zoekers die hun queestes verrichten. Meestal met goed gevolg, en daarna wacht de volgende speurtocht.

Onze burchtheer was een huurling, maar hij heeft zich laten omkopen door de hertog en is nu tot 'eigen volk' verklaard.

De poef met de onderknuppel is afgelopen, en de conclusie van de poef is dat de onderknuppels niet bijster geliefd werden. Nadat de eerste poging bij ons om onderknuppel Eén te vervangen door nummer Twee vakkundig gesaboteerd was door de quesanten zijn er geen nieuwe pogingen gewaagd door onze lokale adel.

We hebben als geëchte burchtbewoners nog steeds een soort scheiding van tafel en bed in twee groepen. We zijn nog wel samen maar soms niet helemaal, ofzo, ongeveer. Nu de Pest toch echt wel bijna is uitgewoed, bewonen we de burcht niet meer enkel via schreeuwluikjes, maar veelal gewoon echt wandelend en dwalend door gangen en zalen. Toen we met schreeuwluikjes werkten, zagen we de andere groep zelden. Nu in de burcht hebben we gewoon her en der wat hoekjes afgeschermd met wat oude lakens, zodat als we de groep willen buitensluiten/sparen, we even achter het laken aan tafel of te bed gaan. Maar gewoonlijk zitten we gezellig door elkaar in de grote zaal kruiswoordpuzzels te maken en kadopakketten in of uit te pakken.

Of het nu heel handig is, die scheiding van tafel en bed, daar zijn we niet heel erg uit. Maar we doen af en toe een Grote Theedoeksessie en dan rollen we met z'n allen over tafels en door bedden en daarna hebben we twee nieuwe groepen.

Bovendien verhuizen er toch best vaak mensen naar een andere burcht, of komen juist naar de onze. Huurlingen komen en gaan.

Enfin, wordt vervolgd...

Belletjesbriefje

quote:

Op zondag 13 december 2020 18:46 schreef sigme het volgende:
Sommige ambachtslieden zijn huurlingen. Zo is onze monnik een huurling, en de chefkok ook. Huurlingen zijn in zoverre problematisch dat we onderworpen zijn aan een goddelijk voorschrift van de Roemergod. Dit is de beschermutseling van verdrukten en vertrapten, en heeft verordend dat huurlingen onder geen beding langer dan 2 jaar gehuurd mogen worden. Helaas kiest niemand een huurling uit weelde, en liggen huurlingen niet voor het oprapen. Chefkok is ver, vér over z’n tht. Er is eenmaal pauselijk pardon verleend, en daarna een keer de draaideurconstructie gebruikt, maar chefkok zal ons moeten verlaten.

^{De post die je wilt quoten is 695 dagen oud. Wil je deze echt quoten?}

Zeshonderdvijfennegentig dagen geleden was m'n toenmalige chefkok, als huurling, al ver, vér over de houdbaarheidsdatum heen. Die houdbaarheidsdatum is niet omdat de kok bedierf, of omdat huurlingen verder willen trekken, maar is een een goddelijk voorschrift van de Roemergod. Dit is de beschermutseling van verdrukten en vertrapten, en Hij heeft verordend dat huurlingen onder geen beding langer dan 2 jaar gehuurd mogen worden.

Chefkok Taart kwam in 2017 tot ons. In de taartenburcht was dat. Ik verliet de taartenburcht zo'n zeshonderd dagen geleden, dus een slordige honderd dagen nadat ik schreef dat chefkok ons binnenkort zou moeten verlaten, vanwege Roemergod. Zeshonderd dagen geleden was chefkok nog steeds taarten aan het bakken.

Zeer onlangs landde er een postduif onder mijn raam, met een briefje waarop een bericht stond dat een van mijn vele touwtjes-met-belletjes gerinkeld had.

SPOILER: Robbers' Alarm Bell

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hoe dan ook, een van mijn touwtjes in de taartenburcht had dus gerinkeld, en het bericht van de postduif was dat Chefkok de rinkelaar was. Dus ik direct een rechtstreekse postduif gestuurd geadresseerd aan de Chefkok. En jawel, een ruime zevenhonderd dagen nadat Chefkok allang en breed de deur gewezen had moeten zijn, zit Chefkok nog immer taarten te bakken in de taartenburcht. Als de Roemergod daar lucht van krijgt schudt Limburg op z'n grondvesten denk ik. Chefkok vertelde mij dat de taarten hem inmiddels mijlenver de keel uithangen en dat hij zich meer gekluisterd voelt in de krochten van de taartenburcht, dan de vrije blije huurling die hij dacht te zullen zijn toen hij het huurlingschap op zich nam. Ook vertelde hij dat hij een andere kok aan het inwerken was tot chefkok-taart en dat hij daarom hoopte eerdaags dan toch van taarten verlost te zijn en niet alleen de burcht maar het hele land te mogen verlaten.

Wat kan ik zeggen? Wordt vervolgd.. .

Oh ja, als ik dan toch bezig ben, een promotieblaadje.

Ooit, lang leden, toen er een advertentie was geplaatst in de dagbladen over een vrijstaande kamer in het bergland der burchten, toen werd er een kamer aangeboden op de 11^e verdieping.
Nadat ik had gehospiteerd en langs alle voetangels en klemmen was gekomen en bovendien door alle hoepels was gesprongen en daarmee dus Waardig bevonden, toen kreeg ik te horen dat ik een kamer kon krijgen, maar dan wel op de 10^e verdieping. Wel een van de grote kamers op de 10e, en met het vooruitzicht nog eens te kunnen verkassen naar de 11^e, maar als ik op dat moment in de burcht wou trekken, dan dus op de 10^e.

Persoonlijk was ik nogal in mijn nopjes met een kamer érgens op de Berg, welke burcht en welke verdieping maakte me niet zoveel uit. Dus ik hapte toe.
Maar ja, na zoveel jaren op de 10^e wilde ik toch wel eens wat anders. Zoals je zal kunnen begrijpen moet je daarvoor bij hogere Omes aankloppen.
Mijn kasteelheer heeft er niks over te zeggen, want die heeft nergens iets over te zeggen.
Ook de Bankerbakkershertog heeft er niks over te zeggen, en de Opperzoeker ook niet.

Zoals de kloosterlingen onder de Bisschop vallen, zo val ik onder de Probeerheer (m/v). Probeerheer de I^e was, zoals de naam al aangeeft, de eerste der Probeerheren ooit. Zijn tijd als Probeerheer duurde bekant een eeuwigheid, ik weet niet of het een eeuw, een halve of een kwart was, maar het valt vrijwel buiten de moderne tijdschalen. Probeerheer de I^e was Probeerheer toen ik een kamer aangeboden kreeg in het Bergland. Toen was de I^e al bijna blind en der dagen moe, en weggemoffeld in een kamertje in de krochten áchter het labyrinth. Ik zag hem niet vaak en hij zag allang niks meer.

Na Probeerheer de I^e kwam Probeerheer Dauphin aan de macht. Diens absolute macht duurde slechts een paar jaar, toen werden zijn vleugels gekortwiekt vanwege een goddelijke oekaze die voorschreef dat de spanwijdte van een Probeerheer en diens equivalenten (zoals de Bisschop) beperkt moest gaan worden.
Probeerheer Dauphin moest de probeermacht gaan delen met Probeerheer DeDame. PH Dauphin vond daar weinig aan, of misschien had hij andere redenen, in elk geval, hij gaf er de brui aan en toen kwam in zijn plaats Probeerheer Dietse. Dietse vond er zéker niks aan en droeg de macht over aan Modelleke.
Probeerheerduo DeDame en Modelleke kregen weer te grote vleugels, dus werd het duo een trio: DeDame, Modelleke en BlijEi. In de periode van de Pest kwam Modelleke tot de conclusie dat zij haar vleugels juist wilde uitslaan en verliet ons land om de wijde wereld rond te gaan reizen met niets dan een rugzakje. Het Probeerherentrio werd na enige tijd weer aangeheeld met een nieuwe derde; TheHill.
Inmiddels is bekend dat DeDame haar Probeerheertitel enkel nog in naam vervult; er wordt dus binnenkort een nieuwe nieuwe derde aangetrokken.

Hoe dan ook, ik was de tel wat kwijtgeraakt, alsmede het overzicht, en zo ook mijn handgeschreven perkament gestuurd aan het hoofdkwartier der probeerheren want zelf waren ze ook wat beduusd van zichzelf en alle ontwikkelingen. Kortom, eigenlijk waren ze mijn verzoek een beetje kwijt en was niet goed terug te vinden welke hoepels er eigenlijk waren om doorheen te zwemmen richting de hogere verdieping en hoe dat vroeger eigenlijk ging en wat er misschien wel of niet was afgesproken dus voor de zekerheid zetten ze maar een krabbel en mag ik m'n boeltje pakken en een verdiepinkje hoger gaan zitten.

Mooi extra ver uitzicht over de velden. Ik denk dat ik daar maar een tijdje ga blijven.
Wordt vervolgd!

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 09-11-2022 07:47:20 ]

Oh ja, het bevalt best op de 11e verdieping. Thanx for asking. Ik overweeg om er ergens in het komende jaar minder uren te gaan doorbrengen, opdat ik mij meer kan vermeien. Vermeien is altijd mooier.

Hoe dan ook, tijd voor een afgescheurd blaadje.
Lang geleden, ergens in de situatie die ik beschreef aan het begin van dit feuilleton, woonde ik in de taartenburcht. Met een chefkok. Die toen, en dan hebben we het over 2020, al niet meer houdbaar was:

quote:

Op zondag 13 december 2020 18:46 schreef sigme het volgende:
Sommige ambachtslieden zijn huurlingen. Zo is onze monnik een huurling, en de chefkok ook. Huurlingen zijn in zoverre problematisch dat we onderworpen zijn aan een goddelijk voorschrift van de Roemergod. Dit is de beschermutseling van verdrukten en vertrapten, en heeft verordend dat huurlingen onder geen beding langer dan 2 jaar gehuurd mogen worden. Helaas kiest niemand een huurling uit weelde, en liggen huurlingen niet voor het oprapen. Chefkok is ver, vér over z’n tht. Er is eenmaal pauselijk pardon verleend, en daarna een keer de draaideurconstructie gebruikt, maar chefkok zal ons moeten verlaten.

Met kunst- en vliegwerk is het visum van deze chefkok voortdurend vernieuwd, verhervernieuwd, een keertje vervalst, een keer verdwenen, gederhervernieuwd en herverlengd. Maar nu is de koek echt op
Maar speciaal voor de chefkok kwamen we nog eens bijeen. De heks, de dwerg, de voorgangers van de monnik & de maagd, de opsen en de voetvolk.

Besproken werden de kasteelheren. Die van de appelflauwte (die nadien zich geprobeerd heeft te hervatten, edoch geofferd is op het altaar der vooruitgang), diens voorganger (de stofman), diens opvolger (de gestaPO).
Ook opvolgens van heks & dwerg gingen over de tong; de tussenpausjes waren matige toverkollen, wat er nu zit kan amper an een goocheltruuk onzichtbaar uitvoeren.

Hoe dan ook: het is duidelijk dat vroeger alles beter was, en de jeugd van tegenwoordig bakt er niets van.
Tevreden keerden wij ieder terug naar de krochten en burchten waar we nu wonen, gesterkt in het idee dat wij tijdig ontsnapt zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 31-03-2023 08:08:43 ]

Oh ja, nagekomen post.
De ijzeren maagd is over de regenboog gevaren. Daar zwijgen we over want wij hebben haar op een vlot de rivier afgeduwd richting "er is stroomafwaarts vast wel nog een burcht". Dat was ook zo, en daar is ze zelfs nog behoorlijk op het schild gehesen. Maar toen kwam die regenboog, en een olifant met een lange snuit, en die blies haar verhaaltje uit.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 31-03-2023 08:09:09 ]

Adviesvodje

Om voor mij gelukkig onbekende redenen heeft de adel in hun jaarlijkse adelborstbesluiten opgenomen dat hun burchten dit jaar betrouwbaarder en zekerder moeten worden. En dan bedoelen ze natuurlijk niet dat ze de burchten gaan versterken, maar dat wij onbetrouwbare en/of onzekere sujetten zijn. Of misschien bedoelen ze dat zij nooit weten wanneer wij de presentjes klaar hebben. Of hoe hoog de rekening blijkt.
Hoe dan ook, adelborstbesluit is dat wij voortaan meer OpsMurf moeten werken opdat wij betrouwbaarder worden. Mocht het verband u ontgaan, mij ook.

Om dit (wat? iets!) te bewerkstelligen heeft ons adeldom (in een land buiten het onze) een kudde sultans gevangen en naar ons land geleid. Dat begon met een kleine verkennersultan, die al ras een kleine kudde sultans erbij haalde. Sultans zijn dure kostgangers die her en der in de weg lopen, koeiïg kijken, vragen stellen en dan een adviesvod uitschijten wat meestal het binnenhalen van meer sultans adviseert.

Tot nu toe gedraagt deze kudde sultans zich als verwacht.
Alleen zijn dit misschien wat een wat jonge of extra domme kudde sultans, want ze hebben zich wat vergaloppeerd. Op hun verzoek, en dat van onze adel, hebben wij hun een paar weken opgenomen in onze burcht alsof het welkome gasten waren. Ze mochten overal komen, alles vragen en kregen bij alles onze hulp en op alles antwoord. Op basis daarvan zouden ze aan het eind ons vertellen wat ze zoal bevonden hadden en wat hun vod dus ongeveer zou adviseren (naast het standaardadvies: grotere kudde sultans).

Per toeval kwamen we er achter dat ze hun vod af hadden en aan de adel overhandigd, zonder vertellechie aan ons. In hun vod beschreven ze hun bezoekjes aan onze burcht en wel alsof wij een stel onhandige zakkenrollers waren in plaats van de edeldieven die we in werkelijkheid zijn. Gelardeerd met citaten uit vertrouwelijke gesprekken.

Dus nu zijn de rapen gaar.

Overigens is de voornaamste conclusie van hun vod dat met redelijke geringe inzet van een kudde sultans, het een kudde sultans zou moeten lukken om in een jaar tijd onze burcht in elk geval één streepje te verheffen.

Een feuilleton bestaat natuurlijk enkel bij de gratie van lezertjes, en lezertjes blijven uitsluitend als er af en toe nieuwe groene blaadjes zijn. Zo zie je maar hoe alles altijd verword. Wat afschrijfsels waren, worden vraagschrijfsels. Aanbod schiep vraag en daarna dwingt de vraag aanbod af.

Zo gaat het altijd & overal, en dus ook in ons mythisch landschap en ook in mijn Queesteburcht.

Laat ik eerst maar eens even wat bladeren in onze stavaza.
Enige tijd geleden hebben we een omwenteling gehad. Zoals ik eerder verhaalde had onze kasteelheer de queestenaren in twee zoekgroepen gesplitst zodat we elkaar niet teveel voor de voeten zouden lopen. Aangezien er wat queleranten in de groep zitten waren die het daar niet mee eens en na ampel beraad heeft de groep besloten zich weer als één kudde te verenigen.

Min of meer toevallig viel dat groepsbesluit samen met een adelijk besluit om onze kasteelheer van zijn taken te ontheffen en ons een nieuwe kasteelheer te schenken. Die vervolgens kwam binnendenderen bij Gevoelig Groepsoverleg om daar als een olifant rond te razen dus dat was een lekkere binnenkomer.
We hebben onze snavelaar laten invliegen om de brokken te lijmen. Nadat die een en ander professioneel gesnaveld had, bleek de nieuwe kasteelheer eigenlijk wel een geschikte peer.
Laat ik ‘m maar onze kasteelpeer noemen dan ook. Dan weet ik tenminste over wie ik het heb.

Korte tijd na het aantreden van de kasteelpeer, en het grote groepshugbesluit, hadden we een lekker relletje. Om de lezertjes geboeid te houden, zal ik straks eens gaan nadenken over hoe ik het relletje uiteen kan zetten. Wordt vervolgd!

_{PS: de oude kasteelheer is aangesteld als heer der sultans. Zoals jullie weten was de oude kasteelheer een huurling die zich heeft laten omkopen. Zo dachten wij althans. Het lijkt er meer op dat hij een paard van Troje was, die kudde sultans die is binnengesleept zijn namelijk allemaal huurlingen en toevallig toevallig allemaal huurlingen die kennis hadden aan onze exkasteelheer, die dus nu hun heer is.}

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 19-08-2023 21:00:36 ]

Cynische humor? Ik mag toch hopen dat de lezertjes geen cynisme in mijn schrijfsels ontwaren.
Poëtische spitsvondigheden met een licht humoristische toets, een beetje ironie her of der, wat tongue in cheek, gelardeerd met toespelingen voor insiders.

Mocht het in het gemeen worden verstaan als cynisme kan ik beter mijn pen aan de wilgen hangen.

Er zijn vele goden en deze vuren echt met regelmaat oekazes af en daar hebben we heus veel gedoe mee. Maar het blijft toch de Roemergod die ooit een dermate grote bekering heeft afgedwongen dat het verreikend en verstrekkende gevolgen had en heeft door het gansche land der burchten.
Uit exegese van zijn voorschriften volgde ook dat een heleboel voetvolk dat we altijd vrolijk de deur wezen als ze praatjes kregen en dan mochten ze een paar maandjes later, als ze weer tot de nulfase waren gereduceerd die we ze gunden, opnieuw zich melden als voetveeg. Totdat het ze weer naar de bol steeg en ze een hogere fase dachten te kunnen bereiken en dan ging het weer van voren af aan. Oh ja, Roemergod dus. Die schreef voor dat je niet zo mag sollen met mensen en dat voetvolk ook mensen zijn.

Aangezien zonder voetvolk het gansche raderwerk stil valt, is toen schoorvoetend gehoor gegeven aan de Roemerroeping en zijn de voetveegjes vaste kamers aangeboden enzo. In de hutten op het veld natuurlijk, waar ze tot dan toe ook woonden maar dan als pensiongasten. Dat steeg een heel aantal volledig naar het hoofd en die wilden toen ook in de burchten gaan wonen, en aangezien officieel iedereen met een vaste woonstee een gooi mag doen naar een burchtkamer, kon dat niet gewoon genegeerd worden.

Er zijn daarvoor dan speciale sluiptochten via weggetjes en bruggetjes opgetuigd, waar ambitieus voetvolk manieren bijgebracht wordt en ze natuurlijk ook her en der een proefje moeten afleggen om de volgende brug over te mogen steken. Hebben ze eenmaal een burcht bereikt dan krijgen ze een kamertje toegewezen en kunnen ze daar in de leer als gezel.
Via dat looppad is er ook een handvol leerlingzoekers onze burcht binnengedrongen.
In tijden van Pest, dus eenmaal in hun kamertje moesten ze in dat kamertje blijven, eenzame opsluiting en via schreeuwluikjes dan proberen hun gezelschap tot wasdom te laten komen.

Nadat de Pest het land verlaten had, kwamen ze in de grote zalen dolen, en net doen alsof ze daar al eeuwen thuishoorden. Steeds vaker mopperden zoekers van de oude garde dat een van de jongelui weliswaar zwierig aan de kroonluchter hing, maar dat z’n zoekerij ernstig te wensen over liet. En dat betreffend jongmens voortdurend geen vragen stelt, of te veel vragen stelt, of domme. Steeds vaker kwam het gemopper ook de lelijke heks ter ore. Die knarste wat terug. Het jongmens in kwestie werd verder natuurlijk niet gekend in het gemopper dus die bleef vrolijk zwieren en naar gelang ‘m goeddunkte geen vragen stellen, of domme, of te veel.

Uiteindelijk werd het de heks te gortig, dat gezeur aan haar kop. De heks is kortaangebonden en zwiepte dus de deur naar de zoekhertogin open en las die de les. Toen die van de schrik bekomen was lichtte de hertogin het jongmens in. Die was natuurlijk in alle staten en heeft daarna de kudde een schrikbrief voorgelezen. Nou nou poeh poeh.

Dat was de rel. Oh ja, en jongmens had even tevoor een lelijke tekening geklad op het toilet met een verwijzing naar de feeks (de feeks is niet de heks, voor de duidelijkheid, ze lijken wel wat op elkaar maar zijn toch echt ook heel eigen eigenaardig). Dus de feeks kwam nog door de rel heenrellen dat jongmens’ gewetstheid wel een koekje ven eigen deeg leek en dat wie zonder zonden etc etc etc. En toen barste een ander gezelzoekertje in traantjes uit dus toen was het hoog tijd voor een olifant met een lange snuit en toen was de vergadering afgelopen en daarna werd er weer gewoon verder gequeest zoals het altijd was geweest.

quote:

Op maandag 21 augustus 2023 10:17 schreef Tuindier het volgende:
Hoe is het afgelopen met het jongmens?

Als te doen gebruikelijk; het is zoals het was.

Zijlijntje

Een andere goddelijke oekaze dan de Roemeroekaze heeft trouwens ook best veel gevolgen.
Ik volg zelf de godenwereld niet echt, maar op een zeker moment kwam er vanaf de goddelijke tafel een gebod over aardappels, vlees en groente.
Dat gebod is eerst zo lang mogelijk genegeerd en volgens de adel was er sowieso weinig aan de hand want we hadden altijd al een gebod over aardappels, groente en vlees en zoveel verschil zat daar niet tussen.

Maar toch, maar toch, het werd een hete aardappel, en jullie weten hoe dat gaat.

Uiteindelijk moest iemand 'm oppikken en dan is het de kunst (voor de adel) om het ding uit te smeren. U begrijpt, er is een compleet aardappel, vlees en groente-circus opgericht. Rondtrekkend langs de burchten werden alle burchtbewoners vriendelijk doch dringend (lees: verplicht) uitgenodigd voor ellenlange voorstellingen waarin aardappel, vlees en groente van werkelijk alle sjeu ontdaan werden.

Nadat iedereen de droge stof geslikt had kregen we een oorkonde en een oproep voor een herhaalbezoek, een overhoring, een gezelschapsspel met drone & aardappels, vlees en groente etc etc etc.

Dit alles opdat luid en duidelijk beleden kon worden dat iedereen, echt iedereen, actief en passief en geoormerkt doordrongen was van het belang en de toepassing, de achtergrond en de uitwerking van aardappels, vlees en groente. Zowel individueel als prive als in de uitvoering van het maken van taarten, vlaaien en alle overige burchtvoortbrengselen.
De verordening van aardappels, vlees en groente gaat overigens niet over eten, dus ook niet over burchtvoortbrengsels, maar over de burchtbewoners, adel, voetvolk etc; de levende have op 2 poten.

Tenslotte zijn wij allen ook slechts aardappels, vlees en groente. En daar gaat het om. In dit geval dan he.

Kijk, dat krijg je dan hè.
Komt er een oekaze over aardappels, groente en vlees; dan denken ze dat vleeseten verplicht wordt
Nee, zo zit het niet. De goden verwoorden verwarrend poëtisch maar bedoelen het meestal wel goed.
_{De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen}

Zijlijntje 2
De aardappelgroentevlees-oekaze schrijft wat ge- en verboden voor, met name op het gebied van knoeien (vanwege een hekel aan vlekken) en over ordening, labeltjes en oorbellen en kenmerkende kledij. Dit gaat vooral over de idee en het kruis.

Uit de exegese van de verordening van aardappels, vlees en groente volgde vanalles, waaronder bijvoorbeeld het gebod op ophouden met ouderwets zeuren over rokkies en broekies.

Vroeger (hééél vroeger) kon je aan kledij zien of iemand een rokkie of een broekie was. Daar komen de namen ook vandaan (duh). Dat is echt al sinds mensenheugnis niet meer zo, maar zo gaat dat met naamgeving, die blijft hangen terwijl elk verband tussen de naam en de oorsprong allang weg is.

In iets modernere tijden wordt elke nieuwe schreeuwer eerst in de broek geloerd en dan geoormerkt als rokkie óf broekie. Alle oormerken staan uiteraard netjes in I&R, de Inlichtingen & Registratieboeken. Daar staat nog veel meer in natuurlijk, zoals eetgewoontes, dieeten, moerstaal & dialect etc etc etc. Per persoon staat daar een enorme lijst kruisjes genoteerd bij de juiste categorieën, meestal gewoon ‘het kruis’ genoemd. Daarvan krijg eenieder ook een eigen afschrift, de idee (vrij naar Plato).

Iedereen moest z’n oormerk voortdurend kunnen laten zien of een kopietje van z’n idee opsturen, en snode kooplieden en dominees (en iedereen en hun moeder) haalden ook regelmatig kopietjes uit I&R om mensen aanbiedingen te sturen. En die kopietjes werden dan vaak bevlekt, door geknoei, en daar heeft die nieuwe oekaze dus een hekel aan.

Tegenwoordig vinden we dat knoeien en vlekken niet netjes, en zichtbaar met je kruis te koop lopen niet nodig. Wel moet men vaak een kopietje van de idee afgeven, met dus het kruis daarin, maar daar moet de ontvanger discreet mee omgaan en er mag zeker niet op geknoeid en gevlekt worden, en de gekopieerde kruislijst moet goed opgeborgen worden. Niemand mag te pas en te onpas in andermans kruis loeren. Dat laatste dat doet natuurlijk iedereen gewoon wel. Maar je mag het kruis in elk geval niet meer zomaar kopiëren. En je mag niet de kruisjes gebruiken voor waar je maar zin in hebt, eigenlijk mag je het bijna nooit gebruiken, dus het nut van het kruis staat ook wat ter discussie maar dat is nu het punt niet. Het punt is dat je eigenlijk niet mag doen alsof je weet heb van andermans kruis.

Behalve natuurlijk als dat officieel wel moet. Of voor een Goed Doel, vinden zij die het Goede Doel voorstaan. Zo is er bijvoorbeeld een theekransje, waarvan de leden menen dat er meer burchtbewoners zouden moeten zijn waarvan je zou kunnen verwachten dat ze eventueel een rokje zouden kunnen dragen. Dit omdat er relatief veel burchtbewoners daarvoor niet in aanmerking komen, weliswaar zouden ze best een rokje aan kunnen trekken, dat kan, maar dat zijn dan geen geboren rokkies. En dat van die geboorte daar wil men dan nog wel overheen zien, maar dan in elk geval dat je een rokteken op je idee hebt staan, want de idee is dan leidend. En dan gaat het om de officiële idee dat men heeft over iemand, niet over het idee van die persoon over zichzelf, laat dat helder wezen.

[ Bericht 0% gewijzigd door sigme op 06-09-2023 14:49:30 ]

 
zijlijntje 3

Jaren geleden ontving ik een uitnodiging voor de theekrans, dat was bij de oprichting daarvan.

Persoonlijk vond ik het nogal vrijpostig van ze, dat ze blijkbaar in mijn kruis hadden zitten graaien om te achterhalen dat ik een potentiële rokjesdrager zou zijn. Want dat kwamen ze dus niet vragen; ze kwamen gewoon met de deur in huis vallen, zoiets als 'Hallo rokkie, je zit vanaf nu bij onze rokjestheekrans! Daar gaan we babbelen over hoe lastig het is om aan goede rokjes te komen enzo en dat is belangrijk want er zijn te weinig rokjes in ons land. Eerste bijeenkomst is dan-en-dan. Gaaf gezellie he? Groetjes!!!! ' Of woorden van gelijke strekking.

Anyway, ik reageerde in m'n kruis getast. Dat leek me gepast. Ze hebben me geschrapt als lid. _{Pun intended}

Maar ik had natuurlijk ook een postduif gestuurd naar de Vlekridders; met de vraag waar de Theemutsen het gore lef vandaan haalden om stiekum in mijn kruis te gluren om te kijken of ze me aan de theekransgenodigden wilde toevoegen. De Theemutsen hadden namelijk een speciale postduif gekweekt die gespecialiseerd was in kruissnuiverij en daarmee de Blije Boodschap der Dozen enkel bezorgde bij rokkies. Dat leek mij een vlek op het blazoen van de Theemutsen.

De Vlekridders zijn een kleine doch gezaghebbende orde, die blazoenvlekken onderzoekt. Je kan ze waarschuwen als er ergens een blazoenvlek is, opdat zij onderzoeken of er ergens een gat in het dak zit waardoor mogelijk ergens iets gelekt heeft, wat een vlek op een blazoen kan hebben gemaakt. Zij gaan zeer zorgvuldig onderzoeken waar het lek door veroorzaakt is, wat er eigenlijk lekte etc etc etc. Na verloop van tijd leveren zij een lijvig rapport over het lek achter de vlek. Aan de vlek zelf doen de Vlekridders niks, zijn dienen immers onbevlekt te blijven. Het is verboden blazoenvlekken te poetsen zonder de Vlekridders in te lichten, al moet je het gat in het dak wel direct dichten.

In mijn geval kreeg ik na weken wachten een uiterst dun en afgemeten rapportje met de melding dat de adel postduiven aan mij mocht sturen. Hmmm. Tsja. Ik vond dat een wat dunnetjes antwoord op de vraag of je die postduiven eerst aan kruizen mocht laten snuffelen (snuffelen om te ruiken of je naar rokjes geurde). En geen antwoord op de vraag of dat een blazoenvlek was voor de Opperste Theemuts.
Maar soit, na eerdere botsingen met Vlekridders had ik ze toch al niet hoog zitten dus liet ik het er maar bij.

Ja niet om het een of ander, maar dit wordt dus geen kort verhaal. Dat heb je met eindeloze feuilletons, die worden uitgesponnen. En dit zijlijntje, nou, daar zijn wij nog lange niet over uit. Dus, om een lang verhaal kort te maken: lees gezellig mee en laat af en toe weten of er nog een touw aan vast te knopen valt.

Zijlijntje bladzijde 4

Maar goed, dat was dus jaren her, nog in de tijd van aardappels, groente vlees.
Na de verordening van aardappels vlees & groente kregen, na de aanvankelijke bagateliseringsronde, de Vlekridders nog meer gezag. Het was nog even verboden als het daarvoor was om iemands kruis te besnuffelen of zomaar te grijpen, maar dat werd dus langzamerhand iedereen steeds duidelijker, voornamelijk vanwege voortdurende oorwassingen in het AVG-circus.

Edoch, onlangs ontving ik een rare postduif. Niet afkomstig van de theemutsenkrans (want daarvan ben ik dus geen lid), maar het was wel heel duidelijk familie. Van die kleine gluipoogjes enzo, het stonk. En een roze parelkettinkje, dat ook.

Hoe dan ook, het beest kwam met een vragenlijst aankakken. In het begeleidend schrijven stond dat het ging over rokkies, en dat die te kort zijn. Of dat er een tekort aan is, same difference.
Er was nog een optie dat de vragenlijst een vraag zou bevatten over of u een rokkie of een broekie bent (wat de rest van de antwoorden dan weer een stuk interessanter had gemaakt, methodologisch gezien, maar tegenwoordig is methodologie achterhaald, ideologie is de bom). Maar dat was dus niet zo. Hadden ze dus *weer* aan mijn kruis laten snuffelen!

Nu was voor mij de maat vol. Ik klom wederom in de pen, voor een brief op poten aan de Vlekridders. Nu een iets uitgebreider briefje dan jaren her, omdat ik niet weer de uitvlucht wou van de vrijheid van verzenden van postduiven.

De Vlekridders hadden er niet zo’n zin an. Dat kan ik me denken, maar dan hadden ze maar een ander karma moeten verdienen in hun vorige leven. Ze stuurden m’n postduif door naar de Regelneuker. Pardon, de Advizeur Regelneukerij (voluit).

De Regelneuker checkt, zoals de naam al misschien een beetje suggereert, of de regels wel gevolgd zijn. In het kader van blazoenbevlekking kan dat een goede vraag zijn; mogelijk is de vlek voorgeschreven. Of was er een regelwerk onder het lekke dak wat het lek verklaart. Nou ja enzovoort.

De Regelneuker is best een geschikte peer, en die was het wel met me eens dat er eens goed uitgezocht moest worden wie die duif getraind had. De Regelneuker zou dan uitzoeken of de kruissnuiverij door duiven aan regels onderworpen was en zo ja of die regels dan geschonden waren.

Na een halve eeuwigheid had de Regelneuker boven tafel wie de duif getraind had. Maar de Regelneuker kon geen regels vinden over kruissnuiverij, maar vond het toch verdacht veel lijken op blazoenbezoedeling, en de Regelneuker kwam dus weer terug bij de Vlekridders.

Waarop de Vlekridders zuchtend en steunend eens aan hun morsige pijen krabden en de Regelneuker lieten weten dat er een paar jaar geleden ook al eens naar een vergelijkbare kruissnuiverij gekeken was, en er toen besloten was dat het belang van de Theemuts boven het belang van kruisdiscretie ging want de Theemuts was nobel en enkel uit op gezelligheid en meer rokjesdagen en wie is daar nu tegen?

En dat ze daar geen regel voor hadden opgenomen in hun antivlekkenpakket want dat geeft maar gezeur dus het was meer een soort kaderrichtlijn.

Waarop de Regelneuker moest concluderen dat er bij gebrek aan regels geen regels overtreden waren.

quote:

Op vrijdag 8 september 2023 16:55 schreef yinu het volgende:
Dus: ongereguleerde kruissnuiverij is sowieso geoorloofd omdat er dan geen regels overtreden worden? Mooie boel!

Nou, dat staat nog te bezien, het vervolgverhaal zal vervolgd worden en als het aan mij ligt de kruissnuivers ook.
Maar de Regelneuker kan de duiventrainers en/of de opdrachtgevers daarvan niet met pek en veren besmeuren want de Regelneuker is gebonden aan de regel dat er dan regels overtreden moeten zijn.

_{Zijlijn blz 5}

Nu de Regelneuker geen staf kon breken, ben ik maar weer naar de Vlekridders getogen. Nu met spitsere vragen, over dat onreguleerde kader van ze, en hoe die duiventrainerij daar dan in zou passen en wie eigenlijk dat kader besloten heeft. En, aangezien ik duidelijk van het kastje naar de muur gestuurd ben; de vraag waar ik in die muur een klaagbriefje kan stoppen.

Ach en wee jammerden de Vlekridders. Hun pijen waren net in de was, ze stonden in de blote kont, het was vakantie en ze zouden er over gaan nadenken.
Toen weken later dan ook de laatste Vlekridder teruggekeerd was van het strand, schudden ze hun pijen nog eens en kwamen met antwoorden.

Het kwam erop neer dat de Vlekridders weliswaar een kader kennen over kruissnuiverij om de Theemuts te bevredigen, maar dat de Theemutsen daar verder nooit naar geïnformeerd hebben en dus ook deze recente duivensnuiverij niet hadden afgestemd met de Vlekkers. De Vlekkers zouden ze dat ongeacht dat kader hebben afgeraden, want dat kader is er alleen om queleranten als ik met een kluit het bos in te sturen. Want de Vlekridders hebben duidelijke orders om kruissnuiverij af te raden. Daartoe zenden zij ook met regelmaat zendelingen uit, die bij de adel brochures over kruishygiëne aan de man/vrouw/anderszins brengen, zo schreven ze mij.
En de adelborst van het landgoed van de duiventrainer van de kruisgetrainde duif was verantwoordelijk voor het niet opvolgen van de in de brochures aangeprezen en afgeprezen omgang met andermans kruis.

Wanneer ik er echt op zou staan een klaagbrief in de muur te duwen, moest ik daarvoor mij vervoegen bij de Waqf.

Wft? Nee, Waqf. Aangezien de beeldbuiskindertjes wel begrepen zullen hebben dat ik daar inderdaad op stond, heb ik nog flink wat speurwerk moeten verrichten voordat ik een postduif te pakken had die wist waar de Waqf post ontving, maar toen ik die eenmaal had heb ik maar weer eens een brief opgesteld. Voorzien van vele voetnoten en verwijzingen, toelichtingen en toespelingen.

Hoog tijd om dit feuilleton weer leven in te blazen. Op de hoofdlijnen valt weinig te melden.
Maar toch maar eerst even die hoofdlijn dan.
Voor wie de draad van het verhaal kwijt is; hier was de voorlaatste aflevering van de hoofd-verhaallijn: sigme in LIT / sigme’s eindeloze feuilleton

Onze destijds ons opgedrongen kasteelpeer hangt nog steeds in ons kasteel rond. We vinden het ook nog steeds een prima peer. Dat is best saai eigenlijk. De peer maakt dat goed door buitengewoon asociaal en onaangepast gedrag en onvriendelijk opmerkingen aan het adres van vrijwel iedereen. We dragen 'm op handen en hoewel hij hoopt op het winnen van een grote somme gelds en dan te vertrekken zonder een woord, hopen wij hem aan ons te binden tot ver na zijn pensioendatum. Voorlopig zijn wij aan de winnende hand.

De heer de sultans is er ook nog. Met z'n sultanen. Die hebben een route uitgestippeld die zij de weg naar Rome noemen, waarbij geldt dat iedere weg naar Rome leidt en zij daarom nu al een jaar of twee aan het onderzoeken zijn via welke route men in Rome zou kunnen komen. De vraag of (en zo ja: waarom) we naar Rome willen zien zij wel als belangwekkend maar niet als iets wat hun onderzoek meer of minder nodig maakt. Ik verwacht dat zij uiteindelijk een lijvig rapport gaan opleveren over de Via Romana, gezien vanuit kikkerperspectief.
Er is afgelopen jaar niet meer iets vernomen van de vorig jaar geformuleerde wens om onze burcht, of de burchtbewoners, te verheffen. De Romeroute ontneemt het zicht op verheffing, of de noodzaak ertoe, en de noodzaak van enige noodzaak.

En als laatste bijpraatsel: het jongmens dat de les gelezen werd hangt nog steeds rond in de burcht. Iets minder uitbundig in de kroonluchter, maar nog steeds met verve in de veronderstelling dat zijn talent aanwezig en eventueel miskend is.

Maar goed, deze momenteel tamelijk saaie hoofdlijn terzijde: óp naar de zijlijn.

-----------------

Van die rokkies en die broekies dus. En dat ik in het kruis getast was.
Korte samenvatting van de eerste vijf bladzijden:
Ondanks alle met de mond beleden wormen in naarden dat men een ander niet op z'n kruisgesteldheid zal indelen, had men een postduif gestuurd naar uitsluitend mensen met een rokkieskruis. Ondergetekend rokkieskruis is daar niet van gediend en ging jammeren bij de Vlekridders. De Vlekridders zeiden dat dit geen vlek was en dus er geen lek was.
Daarna ging dit rokkie dan jammeren bij de Regelneuker. Die speurde maar vond geen geschriften met regels en bij gebrek aan regels was er ook geen regelovertreding.
Ten einde raad ging ik dan maar te rade bij de Wafq.

-----------------

_{Zijlijn blz 6}

De Wafq reageerde buitengewoon plechtstatig op mijn schrijven. Na enige zeer formele brieven met de lakzegels tot op de millimeter op de juiste plaats volgde een voorstel om elkaar in levende lijve de nieren te proeven.
Beschroomd sloop ik op het gestelde tijdstip naar de kelderkamer waar ik waarschijnlijk gemarteld zou gaan worden. Edoch, dat bleek alleszins mee te vallen.
Eerst en vooral bleek de Wafq een rokkie in optima forma. En dan bedoel ik ook echt OPTIMAAL. Qua vorm. Nog roksiger wordt het niet; deze droeg een kind onder het hart en stond op het punt om leven te schenken - een unieke kunst die voorbehouden is aan rokkies. Niet elke rokkie doet het of kan het, maar broekies kunnen het in geen geval.

Daarnaast bleek de Wafq het zonder een spoor van twijfel met me eens te zijn dat er hier a) in broekjes gegluurd was en b) dat dit niet zomaar mag en c) dat er weinig reden was om aan te nemen dat het deze keer toevallig wel mocht.

Als laatste bemoedigende oordeel liet de Wafq weten dat ze dit nou echt een lekker verzetje vond van haar normale werk wat ook wel het uitzoeken van gezeur is en dit is duidelijk ook uitzoeken van gezeur maar ze vond mijn gezeur dan toch leuker dan het meeste gezeur.

Maar eerst moest ze dus het ultieme rokkieding doen; een kind rocken. Dat neemt maanden in beslag naar het schijnt (ik hou me er verre van dus mijn kennis hierover is gebaseerd op geruchten en overlevering).

---------------------

_{Zijlijntje aflevering nummer 7 alweer}

Aflevering zes speelde zich ergens eind van de vorige zomer af. Inmiddels is het al weer bijna zomer (toch?). De Wafq heeft succesvol een kind gebaard en zich verlof veroorloofd en is nu fris en fruitig en met een hele nieuwe kijk op het leven, het heelal en de rest terug op kantoor.
Maar dat had haar geestdrift voor mijn zeurderij niet getemperd, de Wafq gaat volle kracht op zoek naar de verantwoordelijke(n) voor onbetamelijk kruissnuiverij.

Wordt vervolgd! _{(Wordt er nog gevolgd?)}

[ Bericht 1% gewijzigd door sigme op 04-04-2024 19:37:00 ]