Het peutertopic (2-4 jaar) deel 260

Maar dan ook trakteren

Ik kijk er ook vooral naar vanuit mijn eigen jeugd en ik geloof niet dat ik ongelukkigere foto’s heb dan tijdens de traktatie. Ik vind het prima om in de belangstelling te staan, maar wel met een groep, niet ín een groep

Mijm is logeren bij zijn opa en oma. Hij had er zoveel zin in

Banaan is donderdag drie geworden.
Ik had alles voor de traktatie al in huis want hij zou op vrijdag trakteren. Maandag hebben we samen de zakjes klaargemaakt en dan kon hij in overleg nog trakteren op dinsdag.

Hij was de afgelopen dagen enorm dwars, geen idee of het met de lockdown te maken heeft. Vandaag was hij goed te spreken en had hij tot zeven uur geslapen, dat scheelt natuurlijk ook.
Hij zegt sinds de lockdown ook heel lief "je hoeft je geen zorgen te maken mama". Daar baal ik het meest van, dat hij niet lekker onbezorgd door zijn peutertijd komt.

@PKM, gefeliciteerd met Banaan! Hebben jullie ondanks de lockdown een leuke dag gehad?

Adrian, ik had die fiets ook niet gezien. Dat maakt het wel een geniale foto

Simon krijgt niet zoveel mee van de lockdown. Af en toe vind ik het zelf wel heel erg jammer dat het laatste jaar voordat hij naar school gaat zo beïnvloedt wordt door Corona. Weinig tot geen leuke uitjes, veel minder afspreken met anderen, alles gaat minder spontaan.

quote:

Op zaterdag 19 december 2020 18:44 schreef minilot het volgende:
Ik ben juist niet anders gewend dan altijd thuis met koter, dat maakte het voor ons de afgelopen maanden natuurlijk wel heel gemakkelijk.. Ik heb best leuke banen gehad en heb erg toffe dingen meegemaakt, maar de hele dag, elke dag met Günther optrekken vind ik het leukste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan

Ik werk ook maar 2 dagen, zou ook niet meer willen op dit moment, maar ik gedij er wel goed bij moet ik zeggen, denk oprecht dat ik een leukere moeder ben met dat stukje zelfontplooiing erbij.

PKM, van harte gefeliciteerd met je Banaan Och en die opmerking van hem over geen zorgen maken

Ik heb bij C ook niet echt het idee dat ze veel meekrijgt van een lockdown, behalve dat ik er dus de komende weken echt de hele tijd zelf ben (voor haar een pluspunt vermoed ik ) en dat ze niet naar schooltje hoeft, maar ik heb gezegd dat ze nu een wat langere wintervakantie heeft en dat vind ze wel best

Oh en ze zegt nu elke avond als we haar naar bed brengen; “Mama, je bent mijn beste vriendje van de hele wereld” Een fijnere bevestiging van mijn kwaliteit als moeder kan ik niet krijgen

Misschien heb ik relatief makkelijk praten, want Jacob gaat nog 1 dag per week naar de noodopvang ivm mijn werk. Maar ik heb niet echt het idee dat hij nou lijdt onder de lockdown. Hij heeft vooral vertrouwde volwassenen om zich heen nodig, en die zijn er gewoon. En auto's om mee te spelen en zijn loopfiets om te racen. En dus iemand om de 10.000 vragen per uur op af te vuren. Het is op zich wel jammer dat we niet naar musea of zo kunnen, maar goed, dat kan vele jaren daarna ook nog.

Hoogtepunt uit het vragenspervuur van vandaag, enkele uren nadat we hem over mijn zwangerschap hadden verteld: 'mama, hoe komt de baby eigenlijk in jouw buik?' Ik verwacht morgen een vraag over het eruit komen. Hebben we dat allemaal maar weer gehad .

Gefeliciteerd met je 3-jarige, @PKM !

@trakteren: ik zou het skippen onder het mom van 'je verjaardag is voorbij, jammer joh'. Maar ik vond het dan ook vooral gedoe en Jacob vond het spannend.

@minilot heerlijke offline foto's! Dank voor de messentip, ik zoek nog, samen koken is leuk. En ik zou intussen een kleine moord begaan voor een paar uur een peuter achter een scherm, maar hij wil nog steeds niet, dus we lezen gewoon véél boekjes per dag voor de broodnodige rust.

Dank voor de traktatie-input, allemaal! Ik laat weten wat het geworden is

Hier ook geen peuter die last heeft van de lockdown. Mijn echtgenoot werkt al sinds maart thuis en dat vinden we allemaal zalig en we maken ons niet druk, niet bezorgd, zijn zelf heel relativerend en zijn tegen Günther gewoon duidelijk en helder over wat er aan de hand is, wat corona is, waarom we afstand van andere mensen houden en waarom ik een mondkapje op heb bij het boodschappen doen. Ik heb het idee dat mijn tweejarige die dingen nog veel makkelijker als het huidige normaal beschouwt dan ik zelf doe. Ik heb niet het idee dat Günther op deze leeftijd ook maar iets aan onbezorgdheid inlevert door de pandemie, levert eerder juist iets op zo met pappa lekker in de buurt en niet steeds door ons meegesleept worden naar de Efteling

@Lemijn Wil je specifiek een peuter achter een scherm of wil je eventueel ook wel een peuter die zelf speelt zonder je te storen?

quote:

Op zaterdag 19 december 2020 21:13 schreef minilot het volgende:
@:Lemijn Wil je een peuter achter een scherm of wil je een peuter die zelf speelt?

Ik wil soms heel even geen interactie om mijn zwangere lijf en hoofd rust te gunnen. Zelf spelen hebben we heus soms maar zelden als ik het het hardste nodig heb.

quote:

Op zaterdag 19 december 2020 21:15 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Ik wil soms heel even geen interactie om mijn zwangere lijf en hoofd rust te gunnen. Zelf spelen hebben we heus soms maar zelden als ik het het hardste nodig heb.

Begrijpelijk!

quote:

Op zaterdag 19 december 2020 21:13 schreef minilot het volgende:
@:Lemijn Wil je specifiek een peuter achter een scherm of wil je eventueel ook wel een peuter die zelf speelt zonder je te storen?

Haha, dit is een andere vraag. Ik wil niet perse een peuter achter een scherm natuurlijk. Ik denk niet dat het voor hem iets toevoegt. Maar zelf spelen zonder storen is een feature die zelden heel lang duurt. En als ik op de bank ga liggen dan kruipt hij erbij, en dan erop, en dan wordt hij een dokter die me beport, en dan moet ik eraf om te stoeien.

Ik denk dat het echt karakter is of een peuter goed zelf kan spelen, naast voorwaarden scheppen. En dat het bij mijn peuter past om het heerlijk te vinden bij papa/ op de opvang/ bij grootouders, maar in ruil daarvoor graag continu een lijntje met me houdt als ik er wel ben.

quote:

Op zaterdag 19 december 2020 21:15 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Ik wil soms heel even geen interactie om mijn zwangere lijf en hoofd rust te gunnen. Zelf spelen hebben we heus soms maar zelden als ik het het hardste nodig heb.

Edit; Dit alles hierboven is echt zo herkenbaar. En toen ging Dirk vandaag onverwacht mee met zijn vader naar mijn schoonouders en heb ik vervolgens het halve huis lopen poetsen in plaats van broodnodig relaxen. Echt, Dirk is heel leuk en mega gezellig om de hele dag bij te zijn. Maar hij vraagt ook eigenlijk de hele dag door actief aandacht. Ook als hij een filmpje kijkt, of als we buiten wandelen en ook als hij zelf een toren bouwt of met zijn auto's sjeest. En hoewel fantastisch en heerlijk en waardevol, is het gewoon ook slopend. Helemaal met 34 weken zwanger en onwijs slechte nachten.

Het is best fijn om een beetje herkenning te lezen trouwens. Ik weet dat Dirk nou eenmaal gewoon graag bij en met ons is en ons opzoekt, precies wat jij zegt in je laatste post, en dat dat niet iets is wat ik zo gemaakt heb. Maar soms is het ook lastig om dat te bedenken als ik verhalen over andere kinderen om me heen hoor.

OMG ja, die zwangere nachten . Ik weet dat dit het topic er niet voor is, maar ik lig dus gewoon halve nachten wakker he . Slaat echt nergens op.

34 weken schiet wel op Nanuke! En volgende keer gewoon gaan liggen als je het huis alleen hebt gekkie .

quote:

Op zaterdag 19 december 2020 21:26 schreef Nanuke het volgende:

[..]
Maar hij vraagt ook eigenlijk de hele dag door actief aandacht.

Pfffrt, hoe gezellig (gelukkig!) ook: dat klinkt echt waanzinnig vermoeiend, zelfs als je niet zwanger bent!

Zwangere nachten dat je baby je wakker schopt en je dan een halve nacht wakker ligt, vervolgens val je eindelijk in slaap en word je in je ogen geprikt door je peuter omdat die dan wakker is met een luid "MAMA WEG"

Nanuke

Die van mij vermaakt zich overigens vaak prima alleen, maar heeft soms ook wel even een scherm nodig. Dat laatste vooral als ik aan het werk ben, op een of andere manier lukt het dan niet altijd zelf, zoals afgelopen donderdag. Vervolgens zorg ik de volgende dag vroeg dat ik veel van mijn werk al gedaan heb zodat ik samen met hem kan spelen en dan wil hij alleen maar zelf spelen

Samen spelen gebeurt hier eigenlijk helemaal niet (afgezien van af en toe een paar tellen onderdeel van z'n rollenspel zijn of een bordspel ofzo - dingen die praktisch gezien niet alleen kunnen), maar da's mijnerzijds wel gewoon een principekwestie. Günther heeft mijn volle aandacht bij het eten, wandelen, samen boodschappen doen, naar bed brengen, luier verschonen/op de wc plassen enzovoort, maar spelen: nope, dat is echt z'n eigen pakkie aan, daar ben ik niet voor Goed, het kan natuurlijk best dat ik er toevallig een kind uit heb gepoept met sowieso een ingebakken neiging tot zelf spelen: we zullen het nooit weten!

[ Bericht 0% gewijzigd door minilot op 19-12-2020 22:08:58 ]

Minilot, laat je hem dan ook alleen kleien en plakken en doe je bijvoorbeeld geen telspelletjes of oefeningen ofzo samen? Geen kritiek hoor, maar dat is hier echt geen optie, dan vind ik overal klei of plak en heb ik een verdrietig kind of is het continu 'mama.... (vul willekeurig ding in wat haar zelf nog niet lukt) maken?'. Bovendien heb ik er zelf ook wel echt plezier in vaak. Alleen niet altijd...

Prul kan het wel allebei, al wilt ze sommige dingen wel graag samen doen, zoals puzzelen en hoge torens bouwen, muziek maken enzovoorts. En ze brengt me kopjes thee uit haar keukentje, zo lief.

Scherm is hier geen garantie voor tijd voor mezelf overigens, dat is geen kwartier boeiend, ze is al heel snel weer met iets anders bezig...

Grootste hits zijn hier momenteel nijntje elektro (en daar help ik dus bij, anders plet ze de doos of vouwt ze de kaarten) en het knappe koppen spel (ook voor met minstens twee personen). Doen we echt niet elke dag, maar ze vindt het leuk en leert er onwijs veel van. Op haar beurt wachten, kaartje pakken, gecontroleerd met een dobbelsteen rollen...

@Nanuke bij ons staat televisie ook niet gelijk aan rust want er is altijd meeeeer om te vragen over wat hij ziet. Leuke eigenschap hoor maar rust, nee.

Deze week zijn het de peuterspeelzaal, kapper en dansles die geschrapt zijn. En twee keer bezoek dat zou langskomen maar verkouden dus dan maar niet. Hij krijgt er daarom heel veel van mee. Sowieso gaan we nooit meer naar de Jumbo terwijl we dat vroeger een paar keer per week deden.

De extra tijd met mijn man vindt hij fijn maar levert enorme driftbuien op wanneer die geen tijd voor hem heeft. Maar goed, we zijn allemaal gezond dus ik moet eigenlijk niet klagen.

We vierden zijn verjaardag met opa en oma, cadeautjes, videobellen met mijn zus, een uitstapje naar de bakker en ballonnen waar hij natuurlijk weer op ging zitten. Morgen vieren we het nog met mijn ouders.

@Tink89 Als het om een nieuwe vorm van knutselen gaat laat ik initieel wel een beetje zien wat de mogelijkheden en limitaties zijn en dan laat ik 'm vervolgens inderdaad gewoon zelf aanklooien terwijl ik (zonder zelf mee te doen) een oogje in het zeil hou om te zien of er geen verf, glitter of lijm in de gordijnen belandt Dat gaat heus niet altijd 100% goed, maar zoals met alles is het een kwestie van leren en oefenen. De meeste knutseldingen, knippen, kleien, krijtjes - daarbij kan ik me inmiddels zelfs gewoon veilig op een andere verdieping bevinden, maar dat was natuurlijk niet van het één op het andere moment zo.

Random spelletjes met tellen en dergelijke doen we heus ook wel tijdens het wandelen of in bed of tijdens het eten ofzo en zo af en toe ook echt eens een bordspel, maar in principe is alle tijd los van bed, bad, eten of de deur uit aan Günther zelf om in te vullen, al sinds -ie een piepkleine baby was en op een kleedje op de grond lag met een balletje en een rammelaar Als -ie geen zin heeft om te spelen is -ie hartstikke welkom om me te helpen met wat ik op dat moment in huis/tuin/keuken aan het doen ben, maar dat zijn de enige twee opties: ik ga niet op de grond met z'n speelgoed meespelen of zelf meekleien als de playdough op tafel staat. Gewoon nooit Overigens doet mijn echtgenoot dat 's avonds wel een beetje hoor, maar die vindt het zelf gewoon geniaal om houtentreinbaantrajecten te bouwen en om muziek te maken met Günther. Ook prima
En we lezen daarbij nog altijd de door de peuter gewenste 368906337 boeken per dag voor, dus aandacht genoeg voor de wurm

Nog van harte voor je kleine kerel, @PKM!

Hier ook een peuter die het liefst alles met ons deelt "mama, kijk eens!" "Mama hoe heet dit/welke maand is het/waarom is het december?" "Mama ik wil dit niet alleen, ik wil samen met jou!" Ect.

Op zich ergens begrijpelijk omdat hij niet 24/7 bij ons is, en dat hij dan ook volop gebruik wil maken van de momenten dat we wel samen zijn maar het kan wel intens zijn.

Voor mijn peuter is zijn grote broer het grote voorbeeld. Komt weinig voor dat hij niet op <1 meter van z'n broer is, als ze beide thuis zijn. Laatst wou hij niet dat ik z'n luier ging verschonen. Ik vroeg voor de grap 'moet T het dan doen?'. Grote glimlach op z'n gezicht, loopt naar T toe, 'TTTTT! O poepbroek, T schoonmaken, bitte bitte bitte bitte bitte?'.

Helaas is de liefde vrij unidirectioneel, T stond niet zo te springen om de billen van z'n kleine broertje schoon te maken...

Hier dus twee jongens.
Oudste (is een kleuter van 5) kan zichzelf niet vermaken, gewoon NIET. Hij doet het liefst spelletjes want dat kan samen met mij maar zodra ik even denk te koken/poepen/was vouwen, vraagt meneer meteen om de iPad. Wat we niet doen, ze hebben een vast moment op de dag schermtijd. Maar zelf spelen is een drama.

Jongste (is de peuter van 2) kan zichzelf uitstekend vermaken. Struint uren door het huis, pakt iets nieuws uit de speelgoedkast als hij uitgekeken is op het andere, rommelt er op los. Kijkt af en toe waar ik ben en wat ik doe maar speelt dan vervolgens door.

En ik? Ik begrijp er niks van. Twee jongens, zelfde huis, zelfde gezin, zelfde opvoeding. Ik zou graag hebben dat de oudste de zelf-speel-feature van de jongste zou hebben maar ik krijg het niet voor elkaar. Best vermoeiend soms, hoe leuk ik hem ook vind.
En dan lees ik wat Minilot schrijft en dan denk ik, hoe dan?? Maar me vervolgens realiserend het bij mijn nummer 2 wel zo gaat.

quote:

Op zondag 20 december 2020 08:43 schreef Malteser het volgende:
Ik begrijp er niks van. Twee jongens, zelfde huis, zelfde gezin, zelfde opvoeding.

Ik lees dit wel vaker, maar ik denk dat daarbij onderschat wordt wat een wereld van verschil er op allerlei manieren kan worden ervaren, als een koter de enige is of juist als er ook een ouder en/of jonger kind in het gezin is, zelfs als de omstandigheden zo op het oog verder hetzelfde lijken

[ Bericht 1% gewijzigd door minilot op 20-12-2020 09:13:54 ]

quote:

Op zondag 20 december 2020 08:53 schreef minilot het volgende:

[..]

Ik lees dit wel vaker, maar ik denk dat daarbij onderschat wordt wat een wereld van verschil er op allerlei manieren kan worden ervaren, als een koter de eerste is of juist als er al een ouder kind in het gezin is, zelfs als de omstandigheden zo op het oog verder hetzelfde lijken

Dat is zeker waar.
Dit verschil was er als baby al, oudste speelde geen 3 minuten alleen op een kleedje, jongste lag probleemloos 1,5 uur te spelen. Maar oudste heeft wel een flink ziekenhuisdossier (zeker in zijn eerste jaar), ik vraag me wel eens af of dat meespeelt.
Of karakter. Of mijn moederschap/onzekerheid.

@Malteser Karakter, ouderlijke insteek en externe omstandigheden spelen vanzelfsprekend allemaal mee, maar wat de onderlinge verhoudingen zijn, dat is nauwelijks te onderzoeken, laat staan met zekerheid vast te stellen. Mijns inziens is het een kwestie van als ouder gewoon je best doen voor het stuk waar je mogelijkerwijs verantwoordelijk voor zou kunnen zijn, en verder maar op hoop van zegen!

Overigens, mijnes mag dan wel heel goed zijn in zelf spelen maar daar staat bijvoorbeeld tegenover dat -ie negen van de tien keer nog geen kubieke centimeter van z'n avondeten opeet, schept een sadistisch genoegen in poepen onder de douche en Günther heeft precies nul van al z'n bijna drie jaar aan nachten doorgeslapen. Om het even in perspectief te zetten