Het is nog altijd wachten op de uitslag van de beslissende COVID-19-test, de spanning voor de wedstrijd is niks vergeleken met dit
Enfin, maar even kort (edit: het werd toch iets langer) iets over de nummer 37 op de startlijst morgen, Bruna Moura uiteraard, en wat ze morgen allemaal in haar denkbeeldige rugzak mee zal nemen de wedstrijd in...want het was me wel een jaar.
http://medias1.fis-ski.com/pdf/2021/CC/2057/2021CC2057SL.pdfEllendeOm te beginnen kwam ze na afgelopen seizoen in maart thuis vanuit Itali en was ze een week of anderhalf echt flink ziek (men weigerde destijds nog te testen op COVID-19, dus wie weet). Vervolgens kon het trainen weer opgepakt worden en werd ze in april, nota bene op haar verjaardag, tijdens een training op een fietspad aan de drukke weg midden in de stad van haar mountainbike getrapt, die ze vrij kort daarvoor na jaren twijfelen eindelijk weer gekocht had. Kerel grist haar fiets weg en werd daarna door twee oplettende motorrijders een paar straten verderop gesnapt, politie arresteerde hem uiteindelijk en een tijdje later had ze ook de fiets terug, zij het ietwat beschadigd. Enfin, kerel opgepakt, fiets terug, maar logischerwijze wel een mentale klap - buiten op de fiets trainen zat er even niet meer in.
Dan komt het reisverbod voor Nederland, ineens is het niet meer een kwestie van elkaar een paar maanden niet zien, maar....wie weet? Misschien wel een jaar, misschien langer? Dat zorgde niet voor leuke tijden, zeker in combinatie met nog wat andere vervelende dingen die speelden, klap na klap. Ineens kwam dan uit het niks het bericht dat ze toch hier naartoe mocht komen, want relatie en uitzondering, dus dat kwam gelukkig goed!
Nog meer ellendeKort nadat ze terug in Brazili was, we schrijven inmiddels oktober, was het weer tijd voor rollerskiwedstrijden daar. Voor het eerst in vele jaren werd ze daar verslagen door een andere Braziliaanse! Dat kan natuurlijk gebeuren en dat de rest sterker wordt is alleen maar goed, maar 'slechts' tweede worden...dat kwam even aan. Enfin, het zij zo. De volgende dag naar huis gereden en na ongeveer 300 kilometer kwam ze in haar thuisstad, bij het binnenrijden had ze - nog meer dan normaal - zin om eens met haar oma te praten, die vermaledijde tweede plek moest even een plekje krijgen en niemand beter om dat mee te doen dan degene die haar praktisch opgevoed heeft en met wie ze zo'n beetje een hechtere band heeft dan wie dan ook.
Nog diezelfde dag: telefoon, oma op de intensive care. Snel naar het ziekenhuis gereden en daar aangekomen komt nog voordat ze uit de auto stapt de hardste klap van allemaal: haar oma is overleden, ze is te laat om haar berhaupt nog te zien. De tranen springen ondergetekende weer in de ogen bij het terugdenken aan het belletje gelijk nadat ze het nieuws hoorde, ik heb nooit iemand zo overstuur gezien en hoop dat ook nooit meer te hoeven zien. Het is Brazili, dus een dag later is de begrafenis al; binnen een kleine 24 uur is het van 'niks aan de hand' (voor zover zij wist) naar 'ze is begraven', de weken erna waren niet fijn, om het zo maar uit te drukken.
De weg omhoogZe is echter een knokker pur sang en het trainen werd toch weer opgepakt. Het is alsof het universum het vanaf dat moment genoeg vond, want langzaam ging het beter. De trainingen gingen goed, ze kon weer deze kant op en van half december tot bijna half februari - later dan gepland, maar de reis richting de wedstrijden werd door de sneeuw vertraagd - heeft ze in en rond het mooie Nunspeet beter en harder getraind dan ooit. Als kers op de taart is het ons gelukt om via Rossignol twee paar echte topski's te kopen, 澭n voor de vrije stijl en 澭n voor de klassieke stijl, de eerste keer dat ze 嶰ht goede ski's heeft in plaats van in de winkel gekocht materiaal, wat meer bedoeld is voor de enthousiaste recreant.
De oorspronkelijk geplande voorbereidingswedstrijden gingen niet door: die in Duitsland werden geannuleerd, door het winterweer werd het treinverkeer in Nederland en vooral Duitsland hevig ontregeld en dus moest ze ook de geplande wedstrijden in Oostenrijk missen en de World Cup in Tsjechi werd afgelast. Geen voorbereidingswedstrijden dus, behalve twee loodzware 'simulaties' op de rollerski's. Niet perfect, maar zeker beter dan niks. Na nog het nodige gedoe en getouwtrek lukte het dan eindelijk om Oberstdorf te bereiken. Morgen is het zover: na h澭l lang en h澭l hard trainen moet er gepresteerd worden. De druk is groot, maar er gaat hoe dan ook kneiterhard gevochten worden, het wordt het fysiek pijnlijkste kwartier uit haar leven!
Oh, en ik werd ge鮦spireerd door Felix Sanchez, de olympisch hordenkampioen, wat een goed idee bleek:
deze foto gaat mee in het pak tijdens de wedstrijd. Mocht je kijken, en mocht je na de finish een emotionele reactie zien, nu heb je wellicht een beetje achtergrond waar het vandaan komt