Het leek me fijn om dit even van me af te schrijven. Ik ben 29 jaar, single (forever), heb geen studies afgerond en heb wel een vast contract en word goed betaald.
Nu is mijn grootste probleem de laatste tijd dat ik de toekomst niet meer zie zitten. De rest van m'n leven kantoorwerk doen, zonder relatie en nauwelijks vriendschappen. Ik zie het allemaal vrij somber in. Het leven is een ontzettende sleur als ik heel eerlijk ben. Misschien ligt het volwassen zijn me ook gewoon niet.
Daar is recent nog bijgekomen dat ik een angst heb ontwikkeld tijdens, maar met name na, sociale situaties. Als ik bijvoorbeeld met iemand naar een kroeg ben geweest is het op dat moment wel "gezellig", ook al ervaar ik sowieso nauwelijks nog plezier. Naderhand, wanneer ik thuis kom en vooral als ik wil gaan slapen overstroomt m'n hoofd met paranoide gedachten. "Dat had ik echt niet moeten zeggen?" "Wat zullen ze van me denken?" "Waarom ben ik zo'n impulsieve debiel en komt er nooit iets logisch uit m'n mond?"
Het probleem is dus dat ik op het moment van afspreken die gedachten niet ervaar, maar pas naderhand denk dat ik me raar gedragen heb. Ik kan ook geen feitelijke voorbeelden geven, behalve dat ik te veel over anderen oordeel. Blijkbaar omdat ik niks boeiends te zeggen heb, ga ik kritiek leveren op anderen. Op het moment zelf zijn er nog nooit problemen door ontstaan, waarschijnlijk horen die andere mensen het ook niet eens. Ik bedoel dan mensen buiten mijn gezelschap.
Verder word ik de laatste tijd agressief in het verkeer, tijdens fietsen. Ik erger me dood aan iedereen en heb weleens iemand nageroepen. Ook als ik gewoon op straat loop, erger ik me aan mensen die niet snel genoeg doorlopen terwijl ze voor me lopen. En daarnaast heb ik het idee dat iedereen naar me kijkt met een afkeurende blik.
Ik kan ook niet geloven dat iemand met me wil omgaan, kennelijk ben ik heel onzeker maar naar mijn idee is er echt iets mis met me en niemand kan aangeven wat dat dan zou zijn. Ook niet als ik naar details vraag wanneer iemand weer eens zegt dat ik "anders" ben.
tl;dr: Ik voel me niet meer fijn in deze wereld en wil het liefst gewoon verdwijnen uit de maatschappij. En ik ben eenzaam en kan geen liefde vinden.
Zorg dat je klachten niet erger worden (lijkt nu misschien raar), maar als er ineens 2 a 3 dingen bijkomen kan het ineens erg opstapelen.
Heb je al een periode voor verplichte rust, verwerking en zelfcompassie ingeschakeld. (dus echt even niets doen, blij zijn met de zaken die je hebt, je zwakke punten vergeven voor jezelf en zeggen je bent goed genoeg zo). Ook je eigen verleden voor vol aanzien (dit is van jou en moet je niet voor schamen). Dit kan soms lastig zijn, maar oh zo belangrijk om weer verder te kunnen.
Anders kan het helpen om inderdaad bij de huisarts even door te spreken wat er is. Ook kan een lange tijd van stress, verminderde darmen, spierspanningen, slecht slapen etc. een aanslag op je mentale gezondheid hebben.
Betreft je angstklachten.. is niet fijn en klinkt alsof een specialist je misschien hier beter een richting op kan sturen.
Wat je ook nog kan doen is de voortekenen van depressie lezen (hier hoort o.a. bij rusteloosheid, verminderde beslissingsradar en zoekend). Goed dat je dit al aanvoelt.
Thanks! Ik zit er nu eigenlijk al volledig doorheen. Zit ook ziek thuis vanwege dit en de lichamelijke klachten die ik in m'n andere topic heb uitgelegd.quote:Op woensdag 23 september 2020 21:14 schreef faf het volgende:
Wees trots dat dingen ook goed gaan, (je baan) is al heel wat.
Zorg dat je klachten niet erger worden (lijkt nu misschien raar), maar als er ineens 2 a 3 dingen bijkomen kan het ineens erg opstapelen.
Heb je al een periode voor verplichte rust, verwerking en zelfcompassie ingeschakeld. (dus echt even niets doen, blij zijn met de zaken die je hebt, je zwakke punten vergeven voor jezelf en zeggen je bent goed genoeg zo). Ook je eigen verleden voor vol aanzien (dit is van jou en moet je niet voor schamen). Dit kan soms lastig zijn, maar oh zo belangrijk om weer verder te kunnen.
Anders kan het helpen om inderdaad bij de huisarts even door te spreken wat er is. Ook kan een lange tijd van stress, verminderde darmen, spierspanningen, slecht slapen etc. een aanslag op je mentale gezondheid hebben.
Betreft je angstklachten.. is niet fijn en klinkt alsof een specialist je misschien hier beter een richting op kan sturen.
Wat je ook nog kan doen is de voortekenen van depressie lezen (hier hoort o.a. bij rusteloosheid, verminderde beslissingsradar en zoekend). Goed dat je dit al aanvoelt.
Ik slaap redelijk slecht de laatste tijd. Nu is dat niks nieuws voor me.
Natuurlijk zou ik heel graag de positieve kanten willen inzien, maar dat gaat op dit moment niet. Je slaat wel de spijker op z'n kop trouwens, ik schaam me dood voor mezelf en durf niks meer te doen. Dit naast de opgebouwde agressie.
Het beste plan lijkt me om een doorverwijzing naar o.a. een psycholoog te vragen.
Ja dat klopt. Je hebt zelf ook ervaring hiermee?quote:
Je bent niet de enige. Je hoofd zal wel overuren draaien op deze manier.
Dan moet je zo snel mogelijk naar de huisarts...quote:Op woensdag 23 september 2020 21:32 schreef Uizichtloos het volgende:
[..]
Thanks! Ik zit er nu eigenlijk al volledig doorheen. Zit ook ziek thuis vanwege dit en de lichamelijke klachten die ik in m'n andere topic heb uitgelegd.
Ik slaap redelijk slecht de laatste tijd. Nu is dat niks nieuws voor me.
Natuurlijk zou ik heel graag de positieve kanten willen inzien, maar dat gaat op dit moment niet. Je slaat wel de spijker op z'n kop trouwens, ik schaam me dood voor mezelf en durf niks meer te doen. Dit naast de opgebouwde agressie.
Het beste plan lijkt me om een doorverwijzing naar o.a. een psycholoog te vragen.
Zorg dat het niet erger wordt, probeer je energiebalans te beheersen.. (op tijd slapen, goed eten, geen lastige contacten opzoeken). Anders kunnen je negatieve gedachtes weer wat van je gemoedtoestand afsnoepen...
Het is echt een interne plaaggeest die je op je knieën wil dwingen mocht het echt een depressie zijn... hoe meer jij in balans leeft/bent hoe minder grip deze heeft.
Wel een beetje herkenbaar is het voor mij. Zoiets had ik een jaar of 5 geleden ook. Gewoon geen rust in mijn hoofd en vaak boos op alles. Er speelden ook nog wel wat andere problemen in mijn leven toen. Het waren te veel prikkels over de tijd, waardoor ik niet meer van een afstandje naar mezelf kon kijken en het overzicht verloor. Dat veroorzaakt stress.quote:
[..]
Ja dat klopt. Je hebt zelf ook ervaring hiermee?
Ik werd bij mijn studie ook opgeleid tot iemand die uiteindelijk op kantoor zou belanden, maar na twee stages van een half jaar op een kantoor werd ik doodongelukkig. Ik ben toen toch wat anders gaan doen, ondanks dat 'het niet de bedoeling was' na mijn studie. Ik ben werk gaan doen wat ik wel leuk vond en heb daar ook leuke mensen ontmoet, ook ervaar ik daar geen sleur.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar het is een voorbeeld.
Het blijft ook een productie-/kennisfabriek met allemaal pionnetjes. Kennis van de verwachtingen, eigen prestaties, juiste linkjes is belangrijk. Is een van die dingen niet in balans -> stress en irritatie..
Ik hoop dat je snel hulp kan krijgen en dat je van die innerlijke strijd afraakt die je mee naar onder trekt!
Heb zelf ook geen relatie en vooral ervaring met werk waarvoor geen opleiding benodigd is, maar dat is ook deels mijn eigen schuld. Ik heb als gevolg van mijn belabberde algemene kennis dan ook zo goed als niks te melden net als jij wat mijn sociale angst alleen maar erger maakt.
Maar ik heb het gevoel dat mijn irritatie naar vreemden daar ook vandaan komt. Dat ik jaloers op ze ben omdat zij beter ontwikkeld zijn dan ik.
Volg jij op dit moment een thuisstudie ofzo? Ik plan op het moment dat het lukt om mijn fokverslaving te beheersen mijn dag strak in met alleen maar nuttige activiteiten om mijn kennisachterstand in te halen: maar die is zo groot en ik leer zo langzaam dat ik betwijfel of dat ooit zal lukken. Dat is ook waarom ik boos ben op anderen, ook al kunnen zij er niets aan doen dat ze begaafder zijn gemaakt dan ik. Maar ze zouden in dat opzicht ook niet met me willen ruilen en het maakt me boos als ze dan ook nog neerbuigend/aso gedrag vertonen.
Uit actuele ervaring (eerder dit jaar een ernstige depressie ontwikkeld en uitgevallen) kan ik je aantal dingen meegeven. Het zal niet allemaal even makkelijk gaan, maar zijn allemaal dingen die je samen weer op weg kunnen helpen naar herstel:quote:
[..]
Thanks! Ik zit er nu eigenlijk al volledig doorheen. Zit ook ziek thuis vanwege dit en de lichamelijke klachten die ik in m'n andere topic heb uitgelegd.
Ik slaap redelijk slecht de laatste tijd. Nu is dat niks nieuws voor me.
Natuurlijk zou ik heel graag de positieve kanten willen inzien, maar dat gaat op dit moment niet. Je slaat wel de spijker op z'n kop trouwens, ik schaam me dood voor mezelf en durf niks meer te doen. Dit naast de opgebouwde agressie.
Het beste plan lijkt me om een doorverwijzing naar o.a. een psycholoog te vragen.
- als je er doorheen zit, helpt maar 1 ding, (uit)rusten. Ik ben een paar stappen op weg in het herstel, maar heb toevallig morgen mn werkagenda leeg gepoetst omdat ik voel dat het nodig is na teveel workload deze week. Leuk nee, had ik niet tijdens de week mn grenzen moeten bewaken ja,maar voor nu is de 1e stap mezelf even een rustdag toestaan;
- zoek hulp. Ik denk dat je het nodig hebt om spiraal/patronen te doorbreken dat je zelf nu niet lukt en dat is niets om voor te schamen, erger voorkomen is beter dan het laten oplopen, zo heb ik deze week ook aangegeven dat ik bepaalde hulp nodig heb en wil om niet opnieuw depressie te ontwikkelen (het lijkt erop dat die kans deels biologisch ook aanwezig/groter is bij mij, das eng maar ook een enorme motivatie om hier echt voorgoed uit te willen komen:
- sta jezelf toe niet alles tegelijk te doen. Zo lukt werk en fietsen als sport mij nu o.a. door medicatie redelijk, waardoor ik nu meer energie heb om prive oorzaken en ellende met hulp (in mijn geval groep) een plek te gaan geven.
- haal zelfrespect uit hele kleine dingen. Het klinkt belachelijk, ik weet het, maar ben trots op jezelf dat je toch weer een keer de deur uit gaat, en sociale contacten aangaat ook al volgt daarna de angst. Zoals ik laatst las: opkrabbelen is net alsof je aan het bergbeklimmen bent, het begint met kleine stapjes maar uiteindelijk kom je er wel.
Veel sterkte,je bent dus duidelijk niet alleen. En lees het voorbeeld van mensen die de beperkingen zoals jij die nu voelt ontgroeid zijn,het kan. Ik had ook niet gedacht een stabiele relatie te kunnen houden (ander verhaal), maar mij is het ook gelukt. Er is altijd hoop:)
Ja, het kan genetisch bepaald zijn. Heb je ook moeite met sociale contacten? Hoe was jouw jeugd? Had je veel vrienden?quote:
Nog even een random vraag tussendoor, maar kan het ook genetisch bepaald zijn? M'n vader heeft al jarenlang depressies. Ik ben volgens mij m'n hele leven al depressief en onzeker. Elke dag vraag ik me weer af waarom ik nog doorga. En nee, ik maak er geen eind aan. Ook daar heb ik het lef niet voor. Ik probeer het nog een keer via de huisarts en verder.
Daar heb ik inderdaad moeite mee. M'n jeugd was klote. Altijd het buitenbeentje, hele middelbare school gepest.quote:
[..]
Ja, het kan genetisch bepaald zijn. Heb je ook moeite met sociale contacten? Hoe was jouw jeugd? Had je veel vrienden?
quote:
Yess, ik heb een afspraak voor komende maandag 😎 Ben zelfs fucking trots op mezelf dat ik heb durven bellen.
Goed bezig! Dit geeft weer enige hoopquote:
Dit leest alsof je mij bent op m'n 32ste. Hou vol, ik heb een leuke baan, een leuke vriendin en een fantastisch huis. Pak je problemen aan IPV ermee te blijven rondlopen. Je kan het!
Ik zal mezelf niet opgeven. Heb vandaag ook best een goeie dag. Slaaptekort lijkt op korte termijn te helpen om de depressieve gevoelens te onderdrukken. Hier heb ik zeker iets aan, super dat het jou gelukt is! Studeren kan natuurlijk altijd nog, ook thuisstudie naast werk. Ik moet meer in mogelijkheden gaan denken, in plaats van onmogelijkheden. Socializen kan ik ook aan werken uiteraard, misschien in combinatie met een sport. Sporten zou ook moeten helpen bij depressie. Wat voor soort werk doe je nu?quote:
[..]
Wel een beetje herkenbaar is het voor mij. Zoiets had ik een jaar of 5 geleden ook. Gewoon geen rust in mijn hoofd en vaak boos op alles. Er speelden ook nog wel wat andere problemen in mijn leven toen. Het waren te veel prikkels over de tijd, waardoor ik niet meer van een afstandje naar mezelf kon kijken en het overzicht verloor. Dat veroorzaakt stress.
Ik werd bij mijn studie ook opgeleid tot iemand die uiteindelijk op kantoor zou belanden, maar na twee stages van een half jaar op een kantoor werd ik doodongelukkig. Ik ben toen toch wat anders gaan doen, ondanks dat 'het niet de bedoeling was' na mijn studie. Ik ben werk gaan doen wat ik wel leuk vond en heb daar ook leuke mensen ontmoet, ook ervaar ik daar geen sleur.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar het is een voorbeeld.
Wat je zegt klopt precies, ik heb pure chaos in m'n hoofd en ben het overzicht compleet kwijt. Vandaag even een goeie dag gelukkig.
Zeker, ik ga er niet vanuit dat er een wondermiddel beschikbaar is en ik wil het eerst gewoon proberen met therapie zonder medicijnen. Daarnaast goed proberen te slapen en zoveel mogelijk gezond eten. Hopelijk binnenkort de moed bij elkaar rapen om weer te gaan fitnessen.quote:Op donderdag 24 september 2020 07:27 schreef Twiitch het volgende:
Goed dat je in ieder geval al naar de huisarts gaat. Veel mensen blijven maar rondlopen met dit soort klachten. Focus je eerst op je gezondheid en daarna de rest. Besef dat het best een lang traject zal zijn, je krijgt geen pilletje waarmee je ineens een gezonde en sociale jongen wordt. Succes.
quote:
Ja, herkenbaar. Heb zelfs sociale angst bij goede vriendinnen, en ben nonstop geirriteerd door vreemde mensen op straat. Precies dit heb ik dus ook! De laatste tijd zelfs door zangers/zangeressen op de radio, dan ga ik uit irritatie in gedachten of echt tegen ze praten zo van houd je mond slijmerd enz.
Heb zelf ook geen relatie en vooral ervaring met werk waarvoor geen opleiding benodigd is, maar dat is ook deels mijn eigen schuld. Exact dit dus... Ik heb als gevolg van mijn belabberde algemene kennis dan ook zo goed als niks te melden net als jij wat mijn sociale angst alleen maar erger maakt.
Maar ik heb het gevoel dat mijn irritatie naar vreemden daar ook vandaan komt. Dat ik jaloers op ze ben omdat zij beter ontwikkeld zijn dan ik. Dit kan bij mij ook heel goed de reden zijn denk ik.
Volg jij op dit moment een thuisstudie ofzo? Ik plan op het moment dat het lukt om mijn fokverslaving te beheersen mijn dag strak in met alleen maar nuttige activiteiten om mijn kennisachterstand in te halen: maar die is zo groot en ik leer zo langzaam dat ik betwijfel of dat ooit zal lukken. Ik ben ook al maanden FOK!- en Youtube verslaafd. Dat is ook waarom ik boos ben op anderen, ook al kunnen zij er niets aan doen dat ze begaafder zijn gemaakt dan ik. Maar ze zouden in dat opzicht ook niet met me willen ruilen en het maakt me boos als ze dan ook nog neerbuigend/aso gedrag vertonen. Weet je, je hele post is precies mijn leven. Ongelofelijk!
Goed verhaal, mooi om te lezen dat je op de goede weg zit. Hoelang duurt het bij jou al?quote:
[..]
Uit actuele ervaring (eerder dit jaar een ernstige depressie ontwikkeld en uitgevallen) kan ik je aantal dingen meegeven. Het zal niet allemaal even makkelijk gaan, maar zijn allemaal dingen die je samen weer op weg kunnen helpen naar herstel:
- als je er doorheen zit, helpt maar 1 ding, (uit)rusten. Ik ben een paar stappen op weg in het herstel, maar heb toevallig morgen mn werkagenda leeg gepoetst omdat ik voel dat het nodig is na teveel workload deze week. Leuk nee, had ik niet tijdens de week mn grenzen moeten bewaken ja,maar voor nu is de 1e stap mezelf even een rustdag toestaan;
- zoek hulp. Ik denk dat je het nodig hebt om spiraal/patronen te doorbreken dat je zelf nu niet lukt en dat is niets om voor te schamen, erger voorkomen is beter dan het laten oplopen, zo heb ik deze week ook aangegeven dat ik bepaalde hulp nodig heb en wil om niet opnieuw depressie te ontwikkelen (het lijkt erop dat die kans deels biologisch ook aanwezig/groter is bij mij, das eng maar ook een enorme motivatie om hier echt voorgoed uit te willen komen:
- sta jezelf toe niet alles tegelijk te doen. Zo lukt werk en fietsen als sport mij nu o.a. door medicatie redelijk, waardoor ik nu meer energie heb om prive oorzaken en ellende met hulp (in mijn geval groep) een plek te gaan geven.
- haal zelfrespect uit hele kleine dingen. Het klinkt belachelijk, ik weet het, maar ben trots op jezelf dat je toch weer een keer de deur uit gaat, en sociale contacten aangaat ook al volgt daarna de angst. Zoals ik laatst las: opkrabbelen is net alsof je aan het bergbeklimmen bent, het begint met kleine stapjes maar uiteindelijk kom je er wel.
Veel sterkte,je bent dus duidelijk niet alleen. En lees het voorbeeld van mensen die de beperkingen zoals jij die nu voelt ontgroeid zijn,het kan. Ik had ook niet gedacht een stabiele relatie te kunnen houden (ander verhaal), maar mij is het ook gelukt. Er is altijd hoop:)
Ik ga nu dus inderdaad hulp zoeken. Hier ga ik zelf niet uitkomen. Met een professional schaam ik me hier ook niet voor. Bij mij zit het dus ook in m'n genen, door m'n vader en zijn moeder.
Ik ga zeker niet te veel hooi op m'n vork nemen, alles lekker rustig aan.
Het zelfrespect is nog wat ver te zoeken, maar ik heb de hoop dat het weer terugkomt ja. Ben vandaag bij familie langs geweest, was al maanden geleden. Leuk om ze weer eens te zien, ben er met een goed gevoel en zonder paranoia vertrokken. Maar die paranoia kan zomaar vanavond komen, ook al is er geen reden voor.
Thanks, we gaan er samen voor! Ik hou m'n dagboek hier wel bij, voor wie het interesseert.
[ Bericht 21% gewijzigd door Uizichtloos op 25-09-2020 18:31:38 ]
quote:
Yess, ik heb een afspraak voor komende maandag 😎 Ben zelfs fucking trots op mezelf dat ik heb durven bellen.
heel goed gedaan! En daar mag je inderdaad trots op zijn 
Ben half maart naar huis gestuurd op het werk in overleg met huisarts. Nu dus een half jaar. Was fysiek totaal op...Die eerste weken waren echt mijn lowpoint, zo zwart,heb nog steeds het idee dat ik dat niet nog een keer trek. Sinds half april antidepressiva aan het opbouwen, sinds juli lijkt de dosis goed en kon ik weer wat beginnen met werken. Sinds augustus ook wat individuele gesprekken en als het goed is vanaf november eindelijk lotgenoten groep. Energie komt wel weer terug. Voor mij is het lastige deel het afsluiten van bepaalde dingen en een manier vinden om anders er mee om te gaan. Ben in bepaalde ontwikkeling ook negatief beïnvloed door jeugd, pleeggezin ed, en kom daar maar niet los van. Merk dat ik ook niet volledig vader en partner ben zoals ik wil zijn. Mn zoontje heeft t bijvoorbeeld moeilijk op school door concentratieproblemen en ik weet gewoon niet hoe ik m daar in kan helpen en het voorbeeld/geduld/zelfvertrouwen op moet brengen om hem verder te helpen en soms ook beter te laten luisteren. Mijn rol op het werk kan ik wel weer redelijk spelen, maar daarbuiten vlot het nog niet zoals ik wil.quote:
[..]
Goed bezig! Dit geeft weer enige hoop
[..]
Hier heb ik zeker iets aan, super dat het jou gelukt is! Studeren kan natuurlijk altijd nog, ook thuisstudie naast werk. Ik moet meer in mogelijkheden gaan denken, in plaats van onmogelijkheden. Socializen kan ik ook aan werken uiteraard, misschien in combinatie met een sport. Sporten zou ook moeten helpen bij depressie. Wat voor soort werk doe je nu?
Wat je zegt klopt precies, ik heb pure chaos in m'n hoofd en ben het overzicht compleet kwijt. Vandaag even een goeie dag gelukkig.
[..]
Zeker, ik ga er niet vanuit dat er een wondermiddel beschikbaar is en ik wil het eerst gewoon proberen met therapie zonder medicijnen. Daarnaast goed proberen te slapen en zoveel mogelijk gezond eten. Hopelijk binnenkort de moed bij elkaar rapen om weer te gaan fitnessen.
[..]
[..]
Goed verhaal, mooi om te lezen dat je op de goede weg zit. Hoelang duurt het bij jou al?
Ik ga nu dus inderdaad hulp zoeken. Hier ga ik zelf niet uitkomen. Met een professional schaam ik me hier ook niet voor. Bij mij zit het dus ook in m'n genen, door m'n vader en zijn moeder.
Ik ga zeker niet te veel hooi op m'n vork nemen, alles lekker rustig aan.
Het zelfrespect is nog wat ver te zoeken, maar ik heb de hoop dat het weer terugkomt ja. Ben vandaag bij familie langs geweest, was al maanden geleden. Leuk om ze weer eens te zien, ben er met een goed gevoel en zonder paranoia vertrokken. Maar die paranoia kan zomaar vanavond komen, ook al is er geen reden voor.
Thanks, we gaan er samen voor! Ik hou m'n dagboek hier wel bij, voor wie het interesseert.
Goed dat je maandag terecht kunt en mildheid voor jezelt kunt opbrengen. Rust en ruimte voor jezelf is echt de eerste stap!
Doorverwijzing naar een psycholoog gekregen. Advies is om een beroepskeuzetest te doen, omdat ik duidelijk niet op m'n plek zit bij m'n huidige werkgever. Aansluiten bij een vereniging om m'n sociale contacten uit te breiden. Gewoon eens iemand bellen ipv appen. Keertje samen koken bijvoorbeeld, dat soort dingen.
Had ik ook zelf kunnen bedenken, maar ik zag door de bomen het bos niet meer. Ben wel iets positiever nu, er is een last van m'n schouders gevallen. Nu nog aan de slag.
Ik herken me veel in je verhaal. Je zit eigenlijk vastgeroest. Het is daarom zo belangrijk dat je blijft bewegen (letterlijk en figuurlijk). Dat je hulp hebt gezocht is de eerste stap om wat los te komen. Heel goed! Blijf in beweging, ook door letterlijk te bewegen in de zin van sport. Hardlopen helpt mij bijvoorbeeld echt om m'n hoofd fris te houden.
Dingen gaan doen die je echt leuk vind, kan een giga verschil maken hoe je je leven ervaart. Logisch ook. En dat resulteert in meer tevredenheid en daarmee rust en zelfvertrouwen: het gevoel dat je op het juiste pad zit. Maar daar zit nu de paradox, met je huidige mindset/gevoel, ervaar je dingen minder snel als leuk en eerder als vermoeiend en zwaar en kan het zelfs averechts werken. Heel goed en belangrijk dat je hulp hebt gezocht! Dan kan je daaraan werken.
Elk stapje zal je verder brengen, soms moet je een aantal stappen terug om weer vooruit te kunnen. Just keep it in motion!
[ Bericht 10% gewijzigd door Stefanovich op 28-09-2020 11:22:19 ]
Thanks! "Leuk" dat het herkenbaar is voor je. Ik heb idd wel het plan om zo snel mogelijk weer met fitness te beginnen. Beweging schijnt inderdaad goed te zijn, ook mentaal. Ik heb uiteraard al enige tijd de wens om fysiek goed in vorm te komen. Even zien wat er met de sportscholen gaat gebeuren, maar ik begin sowieso morgen thuis weer.quote:
Goed bezig man!
Ik herken me veel in je verhaal. Je zit eigenlijk vastgeroest. Het is daarom zo belangrijk dat je blijft bewegen (letterlijk en figuurlijk). Dat je hulp hebt gezocht is de eerste stap om wat los te komen. Heel goed! Blijf in beweging, ook door letterlijk te bewegen in de zin van sport. Hardlopen helpt mij bijvoorbeeld echt om m'n hoofd fris te houden.
Dingen gaan doen die je echt leuk vind, kan een giga verschil maken hoe je je leven ervaart. Logisch ook. En dat resulteert in meer tevredenheid en daarmee rust en zelfvertrouwen: het gevoel dat je op het juiste pad zit. Maar daar zit nu de paradox, met je huidige mindset/gevoel, ervaar je dingen minder snel als leuk en eerder als vermoeiend en zwaar en kan het zelfs averechts werken. Heel goed en belangrijk dat je hulp hebt gezocht! Dan kan je daaraan werken.
Elk stapje zal je verder brengen, soms moet je een aantal stappen terug om weer vooruit te kunnen. Just keep it in motion!
Ja, echt super man. Met hem kan ik stukken beter praten dan de vorige, die met pensioen is. Hij is dus nog redelijk jong. Ik zie het echt weer wat positiever in, maar ik heb nog een hoop stappen te zetten.quote:
Goed om te horen U. Inderdaad helpt een ritme en beweging blijven houden. Fijn ook dat je huisarts echt luistert en niet oordeelt maar concrete handvatten geeft.
Natuurlijk is het goed dat je je in ieder geval hebt aangemeld en de wachttijden kunnen per instelling verschillen, maar niet lullig bedoelt... had je anders verwacht dan? Dit probleem speelt al zo lang en er is ook tegen geprotesteerd door de slachtoffers in schrijnende situaties, wat niets heeft veranderd.quote:
Nou, ik heb een update. Het duurt 24 tot 26 weken voordat ik bij de ggz afdeling terecht kan. Dat schiet lekker op. Ik probeer, voor zover mogelijk, wel aan mezelf te werken.
en als je dat dan niet trekt, denk je dat het aan jou ligt. maar is dat wel zo?
in de kroeg drink je alcohol, en dan zeg je dingen die je niet meent. ook dwingt het je vaak me te gaan in een bepaalde groepshouding, en dan ben je niet jezelf.
ik denk dat het voor jou tijd is om na te gaan denken over wat je nou echt wil met je leven,w at je wel of niet leuk vind, wie je bent of kan zijn, naast wie je nu bent.
traditionele oplossing hiervoor is bijvoorbeeld; spaar flink wat geld en ga lang reizen, alleen.
Je hebt helemaal gelijk. Dit leven past niet echt bij me. Ik heb meer dan genoeg geld gespaard. En reizen heb ik inderdaad ook over nagedacht. Hopelijk na de huidige corona piek wordt het weer mogelijk.quote:
beetje een geval van; het leven dwingt je in een bepaald stramien, werken voor geld, kroegen als sociaal gedrag.
en als je dat dan niet trekt, denk je dat het aan jou ligt. maar is dat wel zo?
in de kroeg drink je alcohol, en dan zeg je dingen die je niet meent. ook dwingt het je vaak me te gaan in een bepaalde groepshouding, en dan ben je niet jezelf.
ik denk dat het voor jou tijd is om na te gaan denken over wat je nou echt wil met je leven,w at je wel of niet leuk vind, wie je bent of kan zijn, naast wie je nu bent.
traditionele oplossing hiervoor is bijvoorbeeld; spaar flink wat geld en ga lang reizen, alleen.
Afgelopen nacht heb ik trouwens fucking lang geslapen en vanmiddag onverwacht drie oud-FOK!kers ontmoet. Was gewoon chill, positieve vibes. Vandaag gaat het best prima op zich.
goedzo. genoeg corona- tijd om een plan te maken.quote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk. Dit leven past niet echt bij me. Ik heb meer dan genoeg geld gespaard. En reizen heb ik inderdaad ook over nagedacht. Hopelijk na de huidige corona piek wordt het weer mogelijk.
Afgelopen nacht heb ik trouwens fucking lang geslapen en vanmiddag onverwacht drie oud-FOK!kers ontmoet. Was gewoon chill, positieve vibes. Vandaag gaat het best prima op zich.
Mensen, vergeet niet de leeftijd. Veel mensen vinden hun "weg" door het leven pas op wat hogere leeftijd. een aantal van mijn vriendn en kennissen, inclusief mijzelf!quote:
[..]
Ja, het kan genetisch bepaald zijn. Heb je ook moeite met sociale contacten? Hoe was jouw jeugd? Had je veel vrienden?
De een of andere oen heeft bepaald d at je met 18 of 21 of 23 volwassen bent. ja, dan ben je BEGINNEND volwassene. En voor velen duurt het dan een jaar of 10 voor ze hun weg gevonden hebben, qua werk, carriére, zichzelf kennen en vooral accepteren, leren omgaan met jezelf. En als het wat tegenzit kan het ook al eens 20 jaar worden. Maar het komt bijna altijd goed. Mensen vinden hun weg in en door het leven, en steeds beter!
Reizen? Je hebt er geld voor? Waw. Je kunt nu al beginnen, met de voorpret. Waarheen, hoe, haal reisgidsen in de bieb, en stapels catalogussen met reizen in de reisbureau's. Beetje exotisch land, haal taalgidsjes en leer een basis van die taal. Zoek doelen, plaatsen die je beslist wilt bezoeken. Dingen die je wilt doen! Heerlijk toch man, voorbereiden is nu plezier en straks, onderweg, op vakantie, ook weer méér plezier als gevolg van je voorbereidingen.quote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk. Dit leven past niet echt bij me. Ik heb meer dan genoeg geld gespaard. En reizen heb ik inderdaad ook over nagedacht. Hopelijk na de huidige corona piek wordt het weer mogelijk.
Je bent het waard.quote:
Hoi,
Het leek me fijn om dit even van me af te schrijven. Ik ben 29 jaar, single (forever), heb geen studies afgerond en heb wel een vast contract en word goed betaald.
Nu is mijn grootste probleem de laatste tijd dat ik de toekomst niet meer zie zitten. De rest van m'n leven kantoorwerk doen, zonder relatie en nauwelijks vriendschappen. Ik zie het allemaal vrij somber in. Het leven is een ontzettende sleur als ik heel eerlijk ben. Misschien ligt het volwassen zijn me ook gewoon niet.
Daar is recent nog bijgekomen dat ik een angst heb ontwikkeld tijdens, maar met name na, sociale situaties. Als ik bijvoorbeeld met iemand naar een kroeg ben geweest is het op dat moment wel "gezellig", ook al ervaar ik sowieso nauwelijks nog plezier. Naderhand, wanneer ik thuis kom en vooral als ik wil gaan slapen overstroomt m'n hoofd met paranoide gedachten. "Dat had ik echt niet moeten zeggen?" "Wat zullen ze van me denken?" "Waarom ben ik zo'n impulsieve debiel en komt er nooit iets logisch uit m'n mond?"
Het probleem is dus dat ik op het moment van afspreken die gedachten niet ervaar, maar pas naderhand denk dat ik me raar gedragen heb. Ik kan ook geen feitelijke voorbeelden geven, behalve dat ik te veel over anderen oordeel. Blijkbaar omdat ik niks boeiends te zeggen heb, ga ik kritiek leveren op anderen. Op het moment zelf zijn er nog nooit problemen door ontstaan, waarschijnlijk horen die andere mensen het ook niet eens. Ik bedoel dan mensen buiten mijn gezelschap.
Verder word ik de laatste tijd agressief in het verkeer, tijdens fietsen. Ik erger me dood aan iedereen en heb weleens iemand nageroepen. Ook als ik gewoon op straat loop, erger ik me aan mensen die niet snel genoeg doorlopen terwijl ze voor me lopen. En daarnaast heb ik het idee dat iedereen naar me kijkt met een afkeurende blik.
Ik kan ook niet geloven dat iemand met me wil omgaan, kennelijk ben ik heel onzeker maar naar mijn idee is er echt iets mis met me en niemand kan aangeven wat dat dan zou zijn. Ook niet als ik naar details vraag wanneer iemand weer eens zegt dat ik "anders" ben.
tl;dr: Ik voel me niet meer fijn in deze wereld en wil het liefst gewoon verdwijnen uit de maatschappij. En ik ben eenzaam en kan geen liefde vinden.
Iedereen heeft wel eens last van die agressieve gedachten, dat geeft ook niet. Als het maar niet te lang aanhoud
[ Bericht 29% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 10-10-2020 22:16:08 ]
En?quote:
Nou, ik ben er intussen wel over uit wat ik ga doen. Ik zit al zeven jaar in deze shit.
Hulp zoekenquote:
Ik heb over een paar weken een afspraak met een psycholoog! Gaat de laatste tijd sowieso stukken beter.Goed dat je hulp gaat zoeken
Haha ja precies dat dus! Ik ben blij dat ik echt niet de enige ben. Corona helpt ook zeker niet mee, nu zien we allemaal minder mensen dan voorheen, als het goed is.quote:
Ik herken wel die sociale angst, ik maak mezelf ook van alles wijs nadat ik vrienden heb gezien. Dan ben ik ervan overtuigd dat ze alleen met me hebben afgesproken uit medelijden, terwijl het niet rationeel is.
Goed dat je hulp gaat zoeken