Het is een heel verhaal wat ze vertellen, maar even een paar dingen die me opvielen:
Ten eerste denk ik dat deze schrijvers heel hard hebben moeten zoeken om mensen in Indonesië te vinden die nog boos zijn om de Nederlandse kolonisatie. Dat zijn voornamelijk degenen die daadwerkelijk hebben geleden onder de Nederlandse acties in de periode 1945-49. Het zou goed zijn om daar symbolisch of materieel wat voor te doen. Maar goed dat geldt voor wel meer groepen, zoals Indo's, soldaten en hun familie die nog op de 'backpay' zitten te wachten, Molukkers, Papoea's, enz. Nederland kan niet eens een rechtvaardige oplossing vinden voor de mensen die vóór Nederland hebben gevochten. Laten we dat nu eerst maar eens regelen en het dan in het reine gaan trekken met degenen die tegen 'ons' hebben gevochten. Of beiden tegelijkertijd, zou nog mooier zijn.
Indonesië is verder een jonge natie die met vertrouwen vooruitkijkt (en daarbij ook nogal eens over lijken gaat, zie wederom Papoea's). De overgrote meerderheid zit niet te wachten op Nederland dat de hele tijd door de knieën gaat, of reageren er enigszins gelaten op. Ze hebben helemaal geen zin om de hele tijd weer in de modder van het verleden te duiken met ons. Dan zouden er van henzelf ook wat minder frisse dingen opduiken. Enige uitzondering is nogmaals de groep mensen die er rechtstreeks onder heeft geleden, die het zelf nog hebben meegemaakt.
En verder nog de gebruikelijke clubjes:
- Stabiele genieën zoals Jeffrey Pondaag die zich als Soekarno verkleedt, als een soort LARPer.
- Opportunistische advocaten die geld willen lospeuteren voor alle slachtoffers en 'slachtoffers' van Nederland sinds het begin van de geschiedschrijving.
- Linkse blanke kipjes van de universiteit die het onrecht willen aanklagen dat hun nobele wilden is aangedaan.
- Die <10% van de jongere generaties Indischen die in Nederland op de universiteit zijn gehersenspoeld met het postkoloniale verhaal en die zich ineens 100% Indonesisch voelen (de rest leeft hier gewoon z'n leven, doen gewoon hun ding, in ieder geval degenen die ik ken).
Ook bijzonder:
quote:
‘De onafhankelijkheid op 17 augustus 1945 was een ongelooflijke bevrijding voor ons. We konden ons op dat moment eigenlijk niet goed realiseren wat het betekende. Dat begon pas nadat de Nederlandse invloeden waren verdreven, en toen we als Indonesië het land gingen opbouwen.’
Pattipilohy is in 1947 naar Nederland gekomen om Indisch recht te studeren aan de Universiteit Leiden, waar zij ook haar echtgenoot leerde kennen. In 1951 keerden zij samen terug naar Indonesië om bij te dragen aan de opbouw van het land. Tot zij in 1965 ten tijde van de anticommunistische zuivering van oud-president Soeharto werd opgepakt zonder concrete beschuldiging. Door de Indonesische regering werd zij naar de vrouwengevangenis in Jakarta overgebracht, waar ze acht maanden werd vastgehouden. Tegen haar wil, vertrok ze in 1968 samen met haar ouders en haar kinderen naar Nederland uit veiligheidsoverwegingen. Haar echtgenoot overleed in 1975 in gevangenschap.
Oké dus deze mevrouw was zó blij met de onafhankelijkheid dat ze in 1947 (te midden van de onafhankelijkheidsoorlog) naar Nederland is gekomen? Ik denk dat hier een hiaat in haar biografie zit die misschien niet zo goed van pas komt in het slachtofferverhaal. In ieder geval is ze weer teruggegaan naar Indonesië en heeft ze onder Soeharto dingen meegemaakt die vele malen erger zijn dan wat de Nederlanders ooit hebben gedaan. Maar het is vast ook allemaal de schuld van Nederland dat Soeharto de communisten wilde uitmoorden.
quote:
Verdeel-en-heers-politiek
‘Een van de grootste misdaden van het Nederlands kolonialisme in Indonesië is de verdeel-en-heers politiek, die ze hebben uitgevoerd ten opzichte van meer dan de 120 etnische groepen die er in Indonesië bestaan’, zegt zij. Ze verwijst naar de oprichting van het Koninklijk Nederlands-Indische Leger (KNIL), dat bestond uit verschillende etnische groepen, voornamelijk uit Molukkers, Javanen en Sundanezen.
‘Dit leger werd onder andere ingezet om de belangen van het Nederlands kolonialisme te beschermen of om nieuwe gebieden te veroveren. Denk aan de dertig jaar durende Atjeh-oorlog, waar Indonesiërs hun broeders moesten vermoorden, omdat Nederland het pepermonopolie in Atjeh ten koste van alles wilde verkrijgen.’
Een ander voorbeeld was de expeditie naar Bali, die in het begin van de twintigste eeuw werd uitgevoerd om het monopolie op opium te verkrijgen, aldus Pattipilohy. ‘Toen werden de belangrijkste Indonesische koninklijke families, kinderen en zelfs baby’s vermoord door het KNIL.’
"Hun broeders moesten vermoorden", ja ja. Dus voordat het KNIL werd opgericht was die hele archipel één vrolijke hippie-commune waar iedereen van Javaan tot Atjehnees tot Papoea zich al 100% Indonesisch voelde en waar ze geregeld Woodstock-festivals hielden met gezellige groepsknuffels tussen moslims, christenen en hindoes.
quote:
Een eenzijdige vertelling van de geschiedenis, vindt fotograaf en historica Marjolein van Pagee. ‘Als in Nederland wordt gesproken over de periode 1945-1949 in Indonesië, dan begint de vertelling met de Bersiap’, zegt zij. ‘Het begon volgens veel Nederlanders met Indonesiërs die ineens heel wild worden en allerlei wraakacties pleegden met veel geweld. Wat zich ver voor Bersiap-periode afspeelde – de Nederlandse bezetting die 350 jaar lang duurde, het brute optreden van de KNIL, de uitbuiting, de slavernij en het racisme – wordt vaak buiten beschouwing gelaten.’.
Ja dit is dus zo'n voorbeeld van die Nederlandse blanke meisjes die zo begaan zijn met de Indonesische vrijheidsstrijd van 75 jaar geleden. Die beweert hier met droge ogen dat we hier in Nederland de hele dag over de Bersiap lopen te janken. Alsof de Bersiep niet typisch iets is wat in artikelen, tv-uitzendingen en onderzoeken alleen een beetje beschaamd in bijzinnetjes wordt genoemd, waarna we weer vrolijk verder keuvelen over 'de Indonesische vrijheidsstrijders' (zie b.v. uitzending op NPO 2 in het kader van de Indië-herdenking).
Het is trouwens wel grappig dat deze mensen ook boos zijn op de opzet van het onderzoek van Limpach en co. Daarmee bevinden ze zich in het gezelschap van de oude generatie macho Indo's, die zijn namelijk ook boos en vinden het onderzoek ook te vooringenomen, maar dan natuurlijk in de andere richting (te kritisch op Nederland, KNIL, enz.). Je kunt het met dat soort onderzoeken dus blijkbaar nooit goed doen. Iedereen probeert zijn waarheid door je strot te rammen en iedereen wil vooral keiharde knaken zien.
quote:
Purnama bepleit een Waarheids- en Verzoeningscommissie, naar het voorbeeld van de commissies die landen als Argentinië en Chili hebben opgericht. Deze commissies doen onderzoek naar mensenrechtenschendingen uit het verleden en maken dit publiekelijk bekend.
‘Waarheid en verzoening, dat zouden de uitgangspunten moeten zijn voor het vierjarige onderzoeksprogramma dat de Nederlandse staat financiert: de waarheid boven tafel krijgen, het gesprek aangaan met Indonesische volksvertegenwoordigers en verantwoording afleggen voor de fouten gemaakt in het verleden. De resultaten van het onderzoeksprogramma zullen oude wonden ophalen die Nederland zelf nog niet heeft verwerkt. Daarbij vraag ik me af of Nederland wel klaar is om zijn verleden onder ogen te zien.’
Dit vind ik wel een goed voorstel op zich maar dat zou dan ook van beide kanten moeten komen. Anders heb je in ieder geval het gedeelte "Truth" alweer verkracht en komt er van die "Reconciliation" dus ook niks terecht. Het zou voor heel veel openstaande historische conflicten goed zijn om gewoon alle viezigheid in één keer op een hoop te gooien, het te erkennen, elkaar de hand te schudden (of elleboog in deze tijden) en er verder zand over doen.
Alleen zie je steeds dat er een enorme asymmetrie bestaat tussen enerzijds de voormalige 'onderdrukker' die zeer bereid is om in het verleden te duiken en het boetekleed aan te trekken, en waar ook allerlei clubs zich daar actief tegenaan bemoeien. En dan de andere kant bij wie dat helemaal niet in de politieke cultuur zit, omdat dan ook hun eigen praktijken in zowel het verleden als het heden belicht moeten worden. Dus je hebt constant die eenzijdigheid. En dan is het inderdaad beter om te doen wat ze in Indonesië al heel lang doen: niet de hele tijd over door blijven lullen maar gewoon vooruitkijken.
Dit trouwens ook:
quote:
Dit is dus echt zo'n vierkant jaren '50 communistisch wereldbeeld. Alles is zwart of wit, iedereen is een verzetsstrijder of een collaborateur, je bent goed of je bent fout. Het is natuurlijk leuk om de jaren '50-terminologie over de Tweede Wereldoorlog (die al heel dubieus is) te misbruiken voor andere zaken maar het is niet erg serieus.
In dit wereldbeeld is bijvoorbeeld elke Indo die gewoon zijn leven leidde en "baat had bij het systeem" een vieze landverrader (wat me sowieso lastig lijkt als je gemengd bloed hebt). En radicale Indonesische nationalisten die bamboesperen vaginaal inbrachten bij Nederlandse, Indo-, en Chinese vrouwen waren allemaal pure vrijheidsstrijders, net als hun leiders die ertoe opriepen om alle minderheden en 'collaborateurs' af te slachten.
Ja dat zijn natuurlijk leuke sprookjes die je in 1950 kon opschrijven in een krant en die noemde je dan 'De Waarheid', en dan lazen mensen dat (omdat hun ouders die krant ook lazen) en zeiden ze: "Het zal wel waar zijn, anders zou die krant niet zo heten." Maar anno 2020 zit de wereld toch wat anders in elkaar.