Door de body-positivity movements heb ik nu het idee dat dit beeld 180 graden gedraaid is; over overgewicht (in het algemeen) mag je niks negatiefs zeggen, want dan ben je aan het discrimineren, terwijl er steeds meer kritiek komt op het hebben van ondergewicht. Hoewel het goed is dat ondergewicht steeds meer als probleem gezien wordt, lijkt mij dit eerste een groot probleem.
Hoe ervaar jij dit en hoe kijk jij hier tegen aan? Is het terecht dat overgewicht steeds meer geaccepteerd lijkt te worden of zelfs als iets positiefs wordt gezien? Overgewicht en obesitas zijn de 5e doodsoorzaak wereldwijd (bron: https://www.wur.nl/nl/Dos(...)chappelijk%20niveau.). Moeten we blij zijn met deze movements of moeten we hier juist kritisch over zijn?
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 05-08-2020 13:35:49 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door SQ op 05-08-2020 14:39:32 (Niet zo dus. ) ]
Zegt de obesitas-wielrennerquote:
[ Bericht 7% gewijzigd door SQ op 05-08-2020 14:39:55 ]
Onderzoek nog even niet gelezen overigens.
ECHT ondergewicht is mi zeldzaam. Er zijn wel mensen die erg slank zijn, maar die zijn niet ziekelijk dun over het algemeen, behalve enkele echt zieke mensen en geestesgestoorden.
Dat komt ook omdat er tussen extreem ondergewicht en morsdood maar een paar kilo verschil zit. In de breedte heb je veel meer margequote:Op woensdag 5 augustus 2020 14:43 schreef De_Onnoembare het volgende:
Beetje overgewicht mag mi afhankelijk vanaf je leeftijd best, maar echt te dik: dat is 9 vd 10 keer toch echt het resultaat van je eigen belachelijk ongezonde levensstijl. Ik heb ook best minachting voor die mensen als ik eerlijk ben en heb ook geen seconde medelijden met de kwalen die ze erdoor oplopen. Moet je maar eens gvd normaal eten en wat bewegen. Lukt mij ook.
ECHT ondergewicht is mi zeldzaam. Er zijn wel mensen die erg slank zijn, maar die zijn niet ziekelijk dun over het algemeen, behalve enkele echt zieke mensen en geestesgestoorden.
Dat is waar. Je kan het veel langer volhouden met 100 kg overgewicht dan 100 kg ondergewichtquote:Op woensdag 5 augustus 2020 14:45 schreef SQ het volgende:
[..]
Dat komt ook omdat er tussen extreem ondergewicht en morsdood maar een paar kilo verschil zit. In de breedte heb je veel meer marge
Dus helaaas, dikke mensen worden weer gewoon voor lul gezet.
Body positivity, health at every size (HAES), etc: prima om mensen te leren dat ze echt niet per definitie een moreel verwerpelijk persoon zijn als ze zwaarder/breder/groter/etc dan 'de norm' zijn. Echter, overgewicht en obesitas hebben wel degelijk gezondheidsrisico's. Mensen bashen dan HAES omdat er uitzonderingen zijn die doen alsof dik zijn geen gezondheidsrisico is.
Mensen die het oneens zijn met de "diet culture" kunnen ook doorslaan in hun kritiek en gaan zeiken op iedereen die aan het afvallen is/met zijn/haar gezondheid bezig is/een bepaald lichaam wil hebben. Net als dat je niet moreel verwerpelijk bent omdat je te zwaar bent, ben je ook niet moreel verwerpelijk omdat je wel wil afvallen of iets dergelijks.
Zoals altijd zijn het vooral de extremen aan beide kanten die hard schreeuwen en boos worden op elkaar.
Dat gezegd hebbende, is mijn volledig biased ervaring dat er meer opmerkingen gemaakt worden tegen lichtere mensen, en dat dat normaal gevonden wordt. Je kan het prima maken om tegen iemand te zeggen dat ze meer moeten eten; maar zeggen dat iemand minder moet eten is echt niet okay.
Echter, ik ben niet (te) dik dus weet niet hoeveel er tegen mij gezegd zou worden (of achter mijn rug om) als ik (te) dik was geweest.
Ik moet wel zeggen dat ik in mijn eigen vriendenkring het aantal mensen met onder- of overgewicht op een hand kan tellen. Geen van de mensen die ik ken heb ik er ooit direct op aangesproken.
Het gaat om tevreden zijn met je gezonde lichaam die niet hoeft te voldoen aan de fotomodel eisen.
Over- of ondergewicht mag best besproken worden (met de betreffende persoon), vind ik tenminste. En als die persoon daardoor beledigd is en het de vriendschap schaadt, dan is het voor mij geen goede vriendschap. Eetproblemen komen meestal voort uit emotionele problemen, die vaak nog moeilijker bespreekbaar zijn, omdat die minder zichtbaar zijn. Door over het gewicht te spreken, kun je misschien ook de emotionele problemen makkelijker bespreekbaar maken, en in een echte vriendschap zou dat toch het belangrijkste moeten zijn?quote:
Ik vind eigenlijk helemaal niet dat een ander iets hoeft te zeggen over het gewicht van iemand. Ook geen "constructieve kritiek". Gewoon, helemaal niet. Mensen met een medisch zorgelijk gewicht weten dat écht wel van zichzelf. Het enige wat je bereikt door daar je mening over te geven is dat men zich klote en niet goed genoeg voelt. Lekker voor je vriendschap.
De reden waarom ik de mensen in mijn eigen vriendenkring niet heb aangesproken, is omdat ik me niet ‘close’ genoeg voel met de betreffende mensen; het zijn niet mijn beste vrienden. Ik zou ook enkel mijn beste vrienden op zoiets aanspreken als ze extreem toe of afgenomen zouden zijn.
Als je de zoveelste bent die dat wil bespreken kan ik me voorstellen dat ze dat helemaal zat zijn. Wanneer je zo iets al 'aanspreken' noemt, lijkt erop dat je ze wil terechtwijzen, wat wel heel bijzonder isquote:
[..]
Over- of ondergewicht mag best besproken worden (met de betreffende persoon), vind ik tenminste. En als die persoon daardoor beledigd is en het de vriendschap schaadt, dan is het voor mij geen goede vriendschap. Eetproblemen komen meestal voort uit emotionele problemen, die vaak nog moeilijker bespreekbaar zijn, omdat die minder zichtbaar zijn. Door over het gewicht te spreken, kun je misschien ook de emotionele problemen makkelijker bespreekbaar maken, en in een echte vriendschap zou dat toch het belangrijkste moeten zijn?
De reden waarom ik de mensen in mijn eigen vriendenkring niet heb aangesproken, is omdat ik me niet ‘close’ genoeg voel met de betreffende mensen; het zijn niet mijn beste vrienden. Ik zou ook enkel mijn beste vrienden op zoiets aanspreken als ze extreem toe of afgenomen zouden zijn.
Of zoals een groot denker ooit zei:quote:
Ik vind eigenlijk helemaal niet dat een ander iets hoeft te zeggen over het gewicht van iemand. Ook geen "constructieve kritiek". Gewoon, helemaal niet. Mensen met een medisch zorgelijk gewicht weten dat écht wel van zichzelf. Het enige wat je bereikt door daar je mening over te geven is dat men zich klote en niet goed genoeg voelt. Lekker voor je vriendschap.
Als je goede vrienden bent en er is duidelijk een verschil in eetpatroon gekomen, dan moet je het daar over kunnen hebben denk ik, juist omdat je om die ander geeft. Wie weet wat er stiekem speelt?
Bij obese mensen die klagen over gewichtsgerelateerde zaken peil ik wel vaak ‘voorzichtig‘ hun motivatie voor afvallen. Sommige weten echt niet dat zuurbranden kan komen door overgewicht, of dat obstipatie vermindert door meer beweging.
In spoiler want niet helemaal gerelateerd, maar toch een beetje:
SPOILERZelf vind ik het niet altijd leuk om op gewicht aangesproken te worden: m’n niet zo sensitieve oma maakte recent een compliment dat ik wat gewicht kwijt ben ‘nu ben je een echte dokter’.
Daar zit natuurlijk veel meer in, alsof iemand in het algemeen, maar speciaal ikzelf, eigenlijk een bepaald beroep niet zou kunnen uitvoeren, wegens een gewicht. Dat voedt het ‘imposter-effect’.
Dit klopt wel. Ik ben jarenlang iets te zwaar geweest, kreeg daar heel sporadisch een opmerking over. Een paar jaar terug iets beter op mijn eten gaan letten, iets fanatieker sporten en zit nu ruim een half jaar op mijn ideaalgewicht. Gewoon slank dus, nog lang geen ondergewicht. Heb heel vaak (en nog steeds) te horen gekregen: "Je moet niet nog meer gaan afvallen hoor!"quote:Op woensdag 5 augustus 2020 13:30 schreef polyp11 het volgende:
Ik dacht dat men altijd vrij negatief was over overgewicht, maar ondergewicht niet als een groot probleem zag.
Door de body-positivity movements heb ik nu het idee dat dit beeld 180 graden gedraaid is; over overgewicht (in het algemeen) mag je niks negatiefs zeggen, want dan ben je aan het discrimineren, terwijl er steeds meer kritiek komt op het hebben van ondergewicht. Hoewel het goed is dat ondergewicht steeds meer als probleem gezien wordt, lijkt mij dit eerste een groot probleem.
Hoe ervaar jij dit en hoe kijk jij hier tegen aan? Is het terecht dat overgewicht steeds meer geaccepteerd lijkt te worden of zelfs als iets positiefs wordt gezien? Overgewicht en obesitas zijn de 5e doodsoorzaak wereldwijd (bron: https://www.wur.nl/nl/Dos(...)chappelijk%20niveau.). Moeten we blij zijn met deze movements of moeten we hier juist kritisch over zijn?
Blijkbaar denken mensen dat ze zich daar wel mee mogen bemoeien.
Maar omgekeerd, met overgewicht, wordt het vaak wel door de omgeving waargenomen, maar is het opeens een taboe thema geworden. Iedereen denkt het, niemand zegt het.
Klopt, en dat zou denk ik ook niet zo moeten zijn. Maar geeft ook aan dat overgewicht nog als iets genants wordt gevoeld, als je eigen schuld (hij/zij is waarschijnlijk een vreetzak die zich maar laat gaan) en ondergewicht als iets zorgelijks (dan zal hij/zij wel erg ziek zijn).quote:
Ik vind het wel echt apart dat als iemand is afgevallen daar al heel snel een opmerking over gemaakt wordt en als er dan ook nogeens opvallend veel is afgevallen dat er dan vaak makkelijker wordt doorgevraagd of alles wel in orde is met die person.
Maar omgekeerd, met overgewicht, wordt het vaak wel door de omgeving waargenomen, maar is het opeens een taboe thema geworden. Iedereen denkt het, niemand zegt het.
Ik denk gewoon dat het zoveel mensen zoveel gemoedsrust zou geven als niemand meer bezig zou zijn met hoe het lichaam van anderen er uit zag. Zowel voor de veroordeelde als de veroordeler
Zou wel een hoop topics op fok minder opleveren...quote:
[..]
Klopt, en dat zou denk ik ook niet zo moeten zijn. Maar geeft ook aan dat overgewicht nog als iets genants wordt gevoeld, als je eigen schuld (hij/zij is waarschijnlijk een vreetzak die zich maar laat gaan) en ondergewicht als iets zorgelijks (dan zal hij/zij wel erg ziek zijn).
Ik denk gewoon dat het zoveel mensen zoveel gemoedsrust zou geven als niemand meer bezig zou zijn met hoe het lichaam van anderen er uit zag. Zowel voor de veroordeelde als de veroordeler
Ja, op zich zou ik me ook kunnen vinden in dat wat jij zegt. Misschien moeten mensen in het algemeen afstappen van het idee anderen te willen helpen, vooral mensen die er niet voor opgeleid zijn tenminste. De enige die verandering kan brengen in een problematische situatie van iemand is die persoon zelf. Als ie wil tenminste. En als iemand hulp nodig heeft en de wil om de mentale of lichamelijke redenen achter een bepaalde situatie te achterhalen, dan zijn daar specialisten voor die die persoon het best kunnen begeleiden.quote:
[..]
Klopt, en dat zou denk ik ook niet zo moeten zijn. Maar geeft ook aan dat overgewicht nog als iets genants wordt gevoeld, als je eigen schuld (hij/zij is waarschijnlijk een vreetzak die zich maar laat gaan) en ondergewicht als iets zorgelijks (dan zal hij/zij wel erg ziek zijn).
Ik denk gewoon dat het zoveel mensen zoveel gemoedsrust zou geven als niemand meer bezig zou zijn met hoe het lichaam van anderen er uit zag. Zowel voor de veroordeelde als de veroordeler
Dus in een goede vriendschap moet je wel het formaat van iemands achterwerk kunnen bespreken, maar vragen hoe het echt met iemand gaat is te lastig?quote:
Over- of ondergewicht mag best besproken worden (met de betreffende persoon), vind ik tenminste. En als die persoon daardoor beledigd is en het de vriendschap schaadt, dan is het voor mij geen goede vriendschap. Eetproblemen komen meestal voort uit emotionele problemen, die vaak nog moeilijker bespreekbaar zijn, omdat die minder zichtbaar zijn. Door over het gewicht te spreken, kun je misschien ook de emotionele problemen makkelijker bespreekbaar maken, en in een echte vriendschap zou dat toch het belangrijkste moeten zijn?
Dat vind ik nou apart.
Het doel lijkt hetzelfde maar je neemt de route die voor jou het makkelijkst is en niet voor de vriend(in) in kwestie.
Lijkt me juist voor de ander geen goede vriendschap.
Nee, dat is niet lastig, maar ik vind dat het ook prima moet zijn om die persoon eens echt te vragen in hoeverrequote:
[..]
Dus in een goede vriendschap moet je wel het formaat van iemands achterwerk kunnen bespreken, maar vragen hoe het echt met iemand gaat is te lastig?
Dat vind ik nou apart.
Het doel lijkt hetzelfde maar je neemt de route die voor jou het makkelijkst is en niet voor de vriend(in) in kwestie.
Lijkt me juist voor de ander geen goede vriendschap.
de mentale staat van degene zijn/haar eetgedrag beïnvloed. Om maar eens aan te spreken wat waarschijnlijk heel veel mensen niet aan durven te spreken. Wel zou ik het enkel doen als het daarbij zou gaan om extreem onder- of overgewicht...
Vaak werd wel gevraagd hoe het met me ging, maar dan kwam ik er altijd met een oppervlakkig/ontwijkend antwoord vanaf. De personen die me aanspraken zeiden eerder iets in de trant van: ‘het gaat slecht met je, je ziet er niet goed uit’. Die bevestigden het, zonder te wachten op mijn antwoord.
Ik was zo'n persoon die nooit aan kon komen, tot 26 jaar woog ik in de 50kg met een lengte van 1.83m.quote:
Ik dacht dat men altijd vrij negatief was over overgewicht, maar ondergewicht niet als een groot probleem zag.
Door de body-positivity movements heb ik nu het idee dat dit beeld 180 graden gedraaid is; over overgewicht (in het algemeen) mag je niks negatiefs zeggen, want dan ben je aan het discrimineren, terwijl er steeds meer kritiek komt op het hebben van ondergewicht. Hoewel het goed is dat ondergewicht steeds meer als probleem gezien wordt, lijkt mij dit eerste een groot probleem.
Hoe ervaar jij dit en hoe kijk jij hier tegen aan? Is het terecht dat overgewicht steeds meer geaccepteerd lijkt te worden of zelfs als iets positiefs wordt gezien? Overgewicht en obesitas zijn de 5e doodsoorzaak wereldwijd (bron: https://www.wur.nl/nl/Dos(...)chappelijk%20niveau.). Moeten we blij zijn met deze movements of moeten we hier juist kritisch over zijn?
Ik werd uitgelachen op de sportschool, op het werk maakte men regelmatig negatieve opmerkingen en ik werd ook wel slangenmens genoemd. Sommigen daarentegen maakte zich oprecht zorgen of ik niet ernstig ziek was toevallig.
Inmiddels tik ik de 100 kilo aan en mensen lijken dit beter te accepteren, aangezien overgewicht als normaal wordt gezien. Er zijn veel meer mensen met overgewicht dan ondergewicht.
Uit persoonlijke ervaring kan ik spreken dat ik ondergewicht als man zijnde 100 keer vervelender vond dan overgewicht.
Ik ken iemand die ook vrij lang is en de 50 kg vaak met moeite aantikt en ook hij wordt continu op zijn gewicht aangesproken. Van het steeds weer 'eet je wel genoeg!' tot andere veel minder aangename opmerkingen. Tegen dikke mensen zeggen fatsoenlijke mensen niets, dan hoor je alleen rotte opmerkingen van rotte mensen en die zijn er gelukkig niet zo veel. Maar als het om mensen met ondergewicht gaat lijkt niemand meer van fatsoen te hebben gehoord, want dan mag je blijkbaar alles zeggen wat er in je opkomt.quote:
Ik was zo'n persoon die nooit aan kon komen, tot 26 jaar woog ik in de 50kg met een lengte van 1.83m.
Ik werd uitgelachen op de sportschool, op het werk maakte men regelmatig negatieve opmerkingen en ik werd ook wel slangenmens genoemd. Sommigen daarentegen maakte zich oprecht zorgen of ik niet ernstig ziek was toevallig.
Inmiddels tik ik de 100 kilo aan en mensen lijken dit beter te accepteren, aangezien overgewicht als normaal wordt gezien. Er zijn veel meer mensen met overgewicht dan ondergewicht.
Uit persoonlijke ervaring kan ik spreken dat ik ondergewicht als man zijnde 100 keer vervelender vond dan overgewicht.
Fatsoenlijke mensen zeggen ook tegen mensen met ondergewicht niets, maar blijkbaar is het voor sommige onfatsoenlijken makkelijker om zich bij overgewicht nog wel in te houden en bij ondergewicht lukt ze dat niet meer.quote:
[..]
Ik ken iemand die ook vrij lang is en de 50 kg vaak met moeite aantikt en ook hij wordt continu op zijn gewicht aangesproken. Van het steeds weer 'eet je wel genoeg!' tot andere veel minder aangename opmerkingen. Tegen dikke mensen zeggen fatsoenlijke mensen niets, dan hoor je alleen rotte opmerkingen van rotte mensen en die zijn er gelukkig niet zo veel. Maar als het om mensen met ondergewicht gaat lijkt niemand meer van fatsoen te hebben gehoord, want dan mag je blijkbaar alles zeggen wat er in je opkomt.
quote:
[..]
Fatsoenlijke mensen zeggen ook tegen mensen met ondergewicht niets, maar blijkbaar is het voor sommige onfatsoenlijken makkelijker om zich bij overgewicht nog wel in te houden en bij ondergewicht lukt ze dat niet meer.
[ Bericht 5% gewijzigd door SQ op 07-08-2020 12:05:05 (zo dus niet.) ]
Ondergewicht is sneller gevaarlijker, er zit hopelijk ook eerder een bezorgdheid achter.quote:
[..]
Fatsoenlijke mensen zeggen ook tegen mensen met ondergewicht niets, maar blijkbaar is het voor sommige onfatsoenlijken makkelijker om zich bij overgewicht nog wel in te houden en bij ondergewicht lukt ze dat niet meer.
Bij vrouwen met beperkt ondergewicht ook jaloezie
Ook als er bezorgdheid achter zit is het onbeleefd om iemand bijvoorbeeld een stuk taart op te dringen. En gewoon gezond slank zijn wordt door veel mensen al aangezien voor ondergewicht.quote:
[..]
Ondergewicht is sneller gevaarlijker, er zit hopelijk ook eerder een bezorgdheid achter.
Bij vrouwen met beperkt ondergewicht ook jaloezie
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 07-08-2020 12:50:49 ]
Waarom doet het er toe?quote:
Waarom ligt er eigenlijk zo’n taboe op het aanspreken van gewicht? Waarom is het onbeleefd?
Geef me eens een voorbeeld van iemand aanspreken op gewicht waarbij het niet belerend of veroordelend bedoeld is.
Ik heb echt wel eens met vrienden besproken wat voor relatie we met eten hebben; ik heb vrienden die bijvoorbeeld in tijden van stress juist veel eten (en op dat moment waren zij dan juist aangekomen), terwijl bij mij juist het omgekeerde het geval is; bij stress is mijn hongergevoel zo goed als uitgeschakeld. De discussie werd dan wel gestart omdat mij gevraagd werd waarom ik altijd zo dun was. Nou en dan gaf ik mijn ideeën waarom dat zou kunnen zijn.quote:
[..]
Waarom doet het er toe?
Geef me eens een voorbeeld van iemand aanspreken op gewicht waarbij het niet belerend of veroordelend bedoeld is.
Ik was/ben niet beledigd als me dat gevraagd wordt en zodra de discussie daar is zijn andere eerder opgelucht om gewoon eens heel normaal over hun relatie met eten te praten.
Ja opdringen. Maar aangeven dat iemand is afgevallen en vragen of het gewenst is of niet en dat iemand zich zorgen maakt, moet kunnen toch?quote:
[..]
Ook als er bezorgdheid achter zit is het onbeleefd om iemand bijvoorbeeld een stuk taart op te dringen. En gewoon gezond slank zijn wordt door veel mensen al aangezien voor ondergewicht.
Ik praat ook wel eens over eten of mijn relatie met eten. Meer dan eens. Het is een van mijn favoriete onderwerpenquote:
[..]
Ik heb echt wel eens met vrienden besproken wat voor relatie we met eten hebben; ik heb vrienden die bijvoorbeeld in tijden van stress juist veel eten (en op dat moment waren zij dan juist aangekomen), terwijl bij mij juist het omgekeerde het geval is; bij stress is mijn hongergevoel zo goed als uitgeschakeld. De discussie werd dan wel gestart omdat mij gevraagd werd waarom ik altijd zo dun was. Nou en dan gaf ik mijn ideeën waarom dat zou kunnen zijn.
Ik was/ben niet beledigd als me dat gevraagd wordt en zodra de discussie daar is zijn andere eerder opgelucht om gewoon eens heel normaal over hun relatie met eten te praten.
Maar de enige keren dat ik me heb uitgesproken over hoe dik iemand was, is tijdens zwangerschap geweest
Je relatie met eten bespreken is niet hetzelfde als commentaar hebben op iemands gewicht.
Ik had zo'n smerige baas toen ik 24 was, die gaf een voorzetje aan zijn collega om een rot opmerking te maken in de pauze.quote:
[..]
Fatsoenlijke mensen zeggen ook tegen mensen met ondergewicht niets, maar blijkbaar is het voor sommige onfatsoenlijken makkelijker om zich bij overgewicht nog wel in te houden en bij ondergewicht lukt ze dat niet meer.
De baas zei tegen de voorman" gelukkig heb je 2 sterke kerels bij je die je komen helpen heh heh" waarmee hij hoopte dat die collega zou zeggen " nee deluzion is niet sterk" en dat gebeurde dus ook.. en die baas smerig lachen.
Die andere collega van mij die ook ondergewicht had en dunne armpjes en beentjes etc boeide het niks, hij had het niet eens door wat er gebeurde, maar ik zie dit soort smerige streken meteen.
En 10 jaar later kwam ik bij de tandarts voor iets naars en die zei" gelukkig ben je een grote sterke vent, de meisjes die hier komen moeten altijd huilen "
Dus ik ben van slangenmens naar een brute beer gegaan zonder mijn levensstijl aan te passen.
Begin 30 waren veel mensen best wel onder de indruk van mijn fysiek. Nou ja eigenlijk boeit het me niet meer wat de perceptie van anderen zijn van mij.
Andere nare ervaring was toen ik 18 was.. ja toen woog ik net 50kg.. ging toen naar de sportschool voor krachttraining... dus die sportlerares gaat mij uitleggen hoe al die apparaten werkten, we liepen daar naar toe.. en zo'n patsertje merkt mij op en begint te lachen... tikt de schouders van zijn vrienden aan en zegt "kijk hem dan" Daarna keek hij naar die sportlerares en maakte oogcontact zo van " lullig dat je zo'n nerd moet uitleggen hoe alles werkt"
Ook heb ik een keer een sporttest moeten afleggen en die vrouw die mij testte maakte na afloop een lullig geintje over mij tegen haar collega's.. maar ze zei het iets te hard en ik hoorde het.. daarna keek ze mij aan " grapje"
En ik heb wel veel vaker van dit soort smerige dingen meegemaakt... nou zoiets zou ik never nooit doen.
niet alleen over mijn gewicht.. ook mijn lichte huidskleur is regelmatig mikpunt van opmerkingen.
Zo is er altijd wel wat.. ik vind het wel prima allemaal.
Iig, weet ik als geen anders hoe vreselijk klote het is als je vooral als man zijnde kan eten wat je maar wilt maar toch geen gram aankomt. En andere mensen zijn zo vreselijk kortzichtig en ignorant door opmerkingen te maken of je wel genoeg eet
Sommige mensen kunnen gewoon niet aankomen, ik was zo'n persoon.. maar is plots helemaal veranderd.
Ik heb nu overgewicht.. en eigenlijk voelt het wel fijn omdat ik altijd zo mager ben geweest. Zo'n iets opgezwollen (maar niet dik) buikje bevalt me wel..
De perceptie van anderen is ook veranderd. Mensen zijn minder snel geneigd om een lullige opmerking te maken. Als je kwetsbaar oogt zijn er altijd behoorlijk wat ratten die daar gebruik van maken.
[ Bericht 14% gewijzigd door -Deluzion- op 07-08-2020 15:48:23 ]
Jij snapt het verschil niet tussen interesse tonen in je vrienden en iemand "aanspreken" op zijn of haar gewicht?quote:
[..]
Waarom doet het er toe?
Geef me eens een voorbeeld van iemand aanspreken op gewicht waarbij het niet belerend of veroordelend bedoeld is.
Ik kan natuurlijk niet over iemands vriendschappen oordelen, maar in mijn vriendschappen is het doodnormaal om het te hebben over waar iemand mee worstelt. Of het nou iemand is die teveel drinkt, niet kan stoppen met roken, of (zoals een vriend van mij) na een tijdje echt moddervet begon te worden. Daar hebben we het gewoon over gehad. En dan hoor je iemand die met zichzelf in de knoop zit, het zelf ook heel graag wil veranderen, maar niet lukt. En vervolgens heb ik die op sleeptouw genomen door samen te gaan sporten en menusuggesties te geven. Die is nu meer dan 15kg kwijt.
In mijn ogen is dat wat vrienden doen. Die zijn begaan met je. Niet uit oordeel, maar uit genegenheid.
Als jij een vriend of vriendin over een periode van een jaar, zeg 10 kg, aan ziet komen. Heb je het daar dan niet over?
Nee. Tien kilo in een jaar vind ik overigens nog niet indrukwekkend en valt al helemaal niet in de categorie "moddervet" trouwensquote:
[..]
Jij snapt het verschil niet tussen interesse tonen in je vrienden en iemand "aanspreken" op zijn of haar gewicht?
Ik kan natuurlijk niet over iemands vriendschappen oordelen, maar in mijn vriendschappen is het doodnormaal om het te hebben over waar iemand mee worstelt. Of het nou iemand is die teveel drinkt, niet kan stoppen met roken, of (zoals een vriend van mij) na een tijdje echt moddervet begon te worden. Daar hebben we het gewoon over gehad. En dan hoor je iemand die met zichzelf in de knoop zit, het zelf ook heel graag wil veranderen, maar niet lukt. En vervolgens heb ik die op sleeptouw genomen door samen te gaan sporten en menusuggesties te geven. Die is nu meer dan 15kg kwijt.
In mijn ogen is dat wat vrienden doen. Die zijn begaan met je. Niet uit oordeel, maar uit genegenheid.
Als jij een vriend of vriendin over een periode van een jaar, zeg 10 kg, aan ziet komen. Heb je het daar dan niet over?
tenzij het een kind van 3 is.Ik vind gewoon niet dat het iemands zaak is. Ja, als je een vriend hebt die allerhande tekenen vertoont dat het slecht gaat, dan praat je daar over. Maar niet puur enkel en alleen gebaseerd op lichaamsgewicht. Nope.
Ok, dat kanquote:
[..]
Nee. Tien kilo in een jaar vind ik overigens nog niet indrukwekkend en valt al helemaal niet in de categorie "moddervet" trouwens
Ik vind gewoon niet dat het iemands zaak is. Ja, als je een vriend hebt die allerhande tekenen vertoont dat het slecht gaat, dan praat je daar over. Maar niet puur enkel en alleen gebaseerd op lichaamsgewicht. Nope.
