Misschien is dat ook het hele probleem, dat jij je je veel te veel met je vader wil bemoeien.quote:Op maandag 13 juli 2020 07:44 schreef AttioTalet het volgende:
Meerdere keren is het al uitgedraaid op "Ik bemoei me niet meer met je. Je weet het zelf toch altijd beter."
Wat moet ik hiermee? Breken is me te drastisch.
Hij heeft in het verleden nooit een TIA gehad of iets? Ik merkte dat na mijn moeder twee keer een TIA had gehad veranderd was. Eerder op de tenen getrapt, korter lontje.quote:Op maandag 13 juli 2020 09:02 schreef AttioTalet het volgende:
Die opmerking was van hemzelf uit.
Maar ik zal er op letten (al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik al vaak op m'n tong bijt).
quote:Op maandag 13 juli 2020 08:48 schreef AttioTalet het volgende:
[..]
Bijvoorbeeld het stekkerdoos-voorbeeld: de twee doorgeluste vervangen door één langere. Want dat is veiliger.
Maar dan liggen er twee teveel in huis, ergens in een kast. En dat is zonde. Dus een nieuwe kopen? Geen denken aan. (Dit was genoeg om al iets te doen ontvlammen.)
In dit geval had ik niet eens door dat ik iets verkeerds zou gaan zeggen.
Grappig, ik ervaar bij mijn vader (80+) precies het omgekeerde. Staat veel meer open voor anderen / andere meningen, doet makkelijker mee in dingen die hij eerder wellicht niets vond, moppert veel minder.quote:Op maandag 13 juli 2020 10:49 schreef Naardegallemiezen het volgende:
Ik merk het ook wel bij mij eigen vader hoor, TS. Ik denk dat hoe ouder je wordt, hoe 'stugger' en minder flexibel je brein is, dus kun je minder goed met externe prikkels omgaan (zoals emmeren over kleine dingen, licht xenofobisch zijn etc).
Tsja, daar kun je denk ik niet veel aan veranderen, hoe zuur ook. Gewoon zijn boosheid oid met een korrel zout nemen en begrijpen waar het vandaan komt. Onderwerpen die dit kunnen triggeren bij hem vermijden (en als je ergens echt mee zit, bijv met anderen bespreken die er wel wat ontvankelijker voor zijn). Je vader doet dit zeker niet expres denk ik, jullie kunnen er beide niks aan doen.
Vanaf 65+ ben je officieel bejaard. Ook al krijg je nu geen AOW meer, 65+ (en voor sommigen 60+ al) is toch de leeftijd waarop het lijf begint te piepen en knarsen, botox minder helpt en alles wel grijs of kaal is.quote:
Wat veel aparter is, is niet kunnen inleven en er geen respect voor kunnen opbrengen dat je niet weet hoe ouder worden zich zou kunnen manifesteren in een persoon.quote:
Wat hier grappiger is, is dat veel mensen al dan niet de meeste denken dat hun eigen ervaring en beleving iets universeels is. Let er maar eens op, wanneer iemand over zijn beleving en actie daarop spreekt. Dan spreken ze altijd in 2e persoon, als dit gebeurd, dan voel je toch zo en dan doe je toch dat. De bevestiging zoeken en graag krijgen dat je beleving, gevoel en actie dus iets universeels is.quote:
Je klinkt als iemand die denkt de waarheid in pacht te hebben.quote:Op donderdag 16 juli 2020 09:35 schreef Watuntrik het volgende:
[..]
Wat veel aparter is, is niet kunnen inleven en er geen respect voor kunnen opbrengen dat je niet weet hoe ouder worden zich zou kunnen manifesteren in een persoon.
Het doet me denken aan die mensen die je hoort schelden op bejaarden in het verkeer. Die wat minder snel schakelen, als ze dan al schakelen. En dan hoor je van die geïrriteerde uitroepen "Die moeten ze het rijbewijs afpakken!". Met andere woorden uit de rolatie trekken en opsluiten.
Het tegendeel is meer waar. Die opgefokte aap die zich daar aan irriteert, al klevend rond scheurt in zijn killer koekblik alsof de duivel op zijn hielen zit. En zo van zijn auto een potentieel moordwapen maakt. Juist die moeten ze het rijbewijs afpakken.
[..]
Wat hier grappiger is, is dat veel mensen al dan niet de meeste denken dat hun eigen ervaring en beleving iets universeels is. Let er maar eens op, wanneer iemand over zijn beleving en actie daarop spreekt. Dan spreken ze altijd in 2e persoon, als dit gebeurd, dan voel je toch zo en dan doe je toch dat. De bevestiging zoeken en graag krijgen dat je beleving, gevoel en actie dus iets universeels is.
Maar dat is het niet... Het geldt slechts voor een kleine groep gelijk gezinden... Voor het grootste deel kun je het beter in de eerste persoon houden. Ik ervaar, ik voel, ik doe.
Daarom is inleven best lastig wanneer je slechts je eigen ervaringen als referentie gebruikt.
Dan zit er weinig anders op dan het te accepteren. Grote kans ook dat het een gevolg is van ouderdom. Kan volgens mij b.v. wijzen op alzheimer. Wellicht iets om met zijn huisarts te bespreken?quote:Op maandag 13 juli 2020 07:44 schreef AttioTalet het volgende:
Hoe moet je ermee omgaan als zo ongeveer alles wat je tegen je vader (70+) zegt, weleens het aansteken van een lont in het kruitvat zou kunnen zijn? En dan doel ik ook gewoon op aardig bedoelde dingen - dat ik me ergens zorgen over gemaakt heb, bijvoorbeeld. Vooral de laatste jaren (ook ruim vóór corona al) wordt dit gedrag steeds erger, en waaraan dat ligt is niet duidelijk.
Ik krijg gefrustreerd gegrom en gesnauw op een niet eens zo hele gekke opmerking (zoals die hierboven, waarbij het exacte commentaar recent was "als je zo blijft doen gooi ik mijn telefoon nog een keer weg"), en geef daar logischerwijs commentaar op. Vervolgens wordt ontkend dat hij heeft zitten snauwen, beweert hij dat hij heel normaal heeft gedaan, en hoor ik dat ík maar normaal moet doen ("je zou jezelf eens moeten horen, dan zou je jezelf schamen").
Zo gaat het het laatste jaar regelmatig, en dus lang niet alleen maar als het logisch is me een 'lange tenen'-commentaar te geven. Dat is ook heus weleens zo.
Op de een of andere manier heeft hij een heel ander beeld van zichzelf dan hoe ik hem zie: hij ziet zichzelf als een heel gemakkelijke man. Zéker niet als stug en overdreven snel geprikkeld. (Nog een paar voorbeelden: Opmerkingen bij het kijken van het journaal e.d., over mensen 'van kleur', andersgeaarden, enzovoort worden steeds vuriger. "Schop ze allemaal het land uit." Dan ben ik blij dat hij niet aan social media doet. Een recent fenomeen is ook geëmmer over een teveel van bepaalde dingen in huis, zelfs al is het maar een simpel zakje gordijnhaakjes of een stekkerdoos, want dat is 'niet nodig'.)
Zijn waarheid is heilig, maar dat loopt hij altijd te ontkennen als ik hem daarmee confronteer. Dat is 'gezeur'. Een goed gesprek lukt niet. De állergemakkelijkste is mijn vader nooit geweest; een einzelgänger met licht eigenzinnige trekjes. Maar zoals nu was hij wat jaren terug zeker niet.
Meerdere keren is het van zijn kant al uitgedraaid op "Ik bemoei me niet meer met je. Je weet het zelf toch altijd beter."
Wat moet ik hiermee? Breken is me te drastisch.
Ja, zulke oude mensen heb je ook. Vaak heeft het ook wat te maken met dat je op een punt bent beland waarbij je vooral nog kan terugkijken op het leven wat je hebt gehad. En of je hebt kunnen doen wat je wilde, een gelukkig leven hebt gehad.quote:Op woensdag 15 juli 2020 14:04 schreef probeer het volgende:
[..]
Grappig, ik ervaar bij mijn vader (80+) precies het omgekeerde. Staat veel meer open voor anderen / andere meningen, doet makkelijker mee in dingen die hij eerder wellicht niets vond, moppert veel minder.
Ik negeer hem gewoon en als er iets is of wat dan praten we. Maar daar waar het kan probeer ik hem te ontwijken en te negeren. Want hij doet soms ook alsof om alleen maar aandacht te krijgen.quote:Op maandag 13 juli 2020 07:44 schreef AttioTalet het volgende:
Hoe moet je ermee omgaan als zo ongeveer alles wat je tegen je vader (70+) zegt, weleens het aansteken van een lont in het kruitvat zou kunnen zijn? En dan doel ik ook gewoon op aardig bedoelde dingen - dat ik me ergens zorgen over gemaakt heb, bijvoorbeeld. Vooral de laatste jaren (ook ruim vóór corona al) wordt dit gedrag steeds erger, en waaraan dat ligt is niet duidelijk.
Ik krijg gefrustreerd gegrom en gesnauw op een niet eens zo hele gekke opmerking (zoals die hierboven, waarbij het exacte commentaar recent was "als je zo blijft doen gooi ik mijn telefoon nog een keer weg"), en geef daar logischerwijs commentaar op. Vervolgens wordt ontkend dat hij heeft zitten snauwen, beweert hij dat hij heel normaal heeft gedaan, en hoor ik dat ík maar normaal moet doen ("je zou jezelf eens moeten horen, dan zou je jezelf schamen").
Zo gaat het het laatste jaar regelmatig, en dus lang niet alleen maar als het logisch is me een 'lange tenen'-commentaar te geven. Dat is ook heus weleens zo.
Op de een of andere manier heeft hij een heel ander beeld van zichzelf dan hoe ik hem zie: hij ziet zichzelf als een heel gemakkelijke man. Zéker niet als stug en overdreven snel geprikkeld. (Nog een paar voorbeelden: Opmerkingen bij het kijken van het journaal e.d., over mensen 'van kleur', andersgeaarden, enzovoort worden steeds vuriger. "Schop ze allemaal het land uit." Dan ben ik blij dat hij niet aan social media doet. Een recent fenomeen is ook geëmmer over een teveel van bepaalde dingen in huis, zelfs al is het maar een simpel zakje gordijnhaakjes of een stekkerdoos, want dat is 'niet nodig'.)
Zijn waarheid is heilig, maar dat loopt hij altijd te ontkennen als ik hem daarmee confronteer. Dat is 'gezeur'. Een goed gesprek lukt niet. De állergemakkelijkste is mijn vader nooit geweest; een einzelgänger met licht eigenzinnige trekjes. Maar zoals nu was hij wat jaren terug zeker niet.
Meerdere keren is het van zijn kant al uitgedraaid op "Ik bemoei me niet meer met je. Je weet het zelf toch altijd beter."
Wat moet ik hiermee? Breken is me te drastisch.
Deze indruk krijg ik ook uit het topic. Dat lijkt mij een uitstekende reden om te gaan snauwen.quote:Op maandag 13 juli 2020 14:34 schreef Cue_ het volgende:
Ik vind de voorbeelden tot nu toe erg vaag. Krijg erdoor het gevoel dat TS zich met zijn/haar vaders zaken bemoeit die niet TS zaken zijn.
En in sommige gevallen dat de vader dus denkt dat TS zich teveel zorgen om hem maakt.
Advies: Minder ermee bemoeien en hoogstens het hoognodige contact en veelal accepteren
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |