Omgaan met toenemende frustraties van vader

quote:

Op maandag 13 juli 2020 07:52 schreef AttioTalet het volgende:
Nee, niet meer. Zou moeilijk worden. Maar we zien elkaar dus wel vaak.

Hij heeft geen enorme vriendenkring of zo.

Oké dat is jammer. Serieus probeer eens een goed gesprek met hem te hebben.

Hoe gaat hij om met andere familieleden?

Lekker laten gaan.. Klinkt precies als mijn schoonvader, inmiddels 76. Sinds hij bejaard is geworden is de filter ergens verdwenen en denkt hij overal zijn ongezoute mening over te mogen geven. Wij gaan nog 2 keer per week er een keer heen om het gezeik aan te luisteren, doen een bakje koffie, ruimen zijn huis een beetje op en toedeledoki. Hij is te oud om te veranderen, dus je kunt beter er voor zorgen dat je er zelf geen last van hebt.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 08:12 schreef Amee het volgende:

[..]

Laat hem dan maar gewoon met rust. Dat is ook duidelijk wat hij wil. Ik snap dat je als kind je zorgen maakt, maar bejaarden willen soms ook echt gewoon hun eigen dingen doen zonder dat hun kinderen komen bepalen en bemoeien. Al is het goedbedoeld. Respecteer zijn verlangens.

Ben je tegenwoordig met 70+ al bejaard?

quote:

Op maandag 13 juli 2020 08:16 schreef Amee het volgende:

[..]

Ach, sorry. Haha! Ik denk dat ik in gedachten bezig was met situaties op mijn werk. Ik werk in een zorginstelling voor bejaarden
Maar dat met 70+ hij nog zelf kan lopen zonder rollator ofzo zegt toch al dat hij nog best in staat is om voor zichzelf te zorgen en te denken. Mijn post geldt nog steeds

Oohnee maakt mij niks uit maar ik vind 70+ nou niet heel oud. Misschien moet de man een leuke hobby gaan zoeken of een motor kopen.

Al eens aan beginnende dementie gedacht? Hoe verging het zijn ouders toen die ouder werden?

Ok. Je vraagt: ‘wat moet ik hiermee?’ En je zegt dat je niet wilt breken.

Je kunt hem niet veranderen, maar je kunt je wél anders opstellen. Wat zorgt steeds voor strijd en ergernis: die onderwerpen vermijden. Wat maakt het contact wel prettig: daar meer van. Beetje minder initiatief tot contact zoeken.

Vaak is het lastig omdat je met bepaalde verwachtingen zit over hoe je contact zou moeten zijn met een ouder. Als je je daarvan bewust wordt, is soms de helft al gewonnen.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 08:41 schreef Amee het volgende:
Computervaardigheden? Logisch, he. Hij wordt oud. Zelfs bij sommige 40-jarigen kun je geen computervaardigheden instampen. Verwacht je misschien teveel van hem?

Mja inderdaad. Kun je eens wat voorbeelden geven TS? Op welke opmerking of advies van jouw kant reageert hij zo?

quote:

Op maandag 13 juli 2020 08:48 schreef AttioTalet het volgende:

[..]

Bijvoorbeeld het stekkerdoos-voorbeeld: de twee doorgeluste vervangen door één langere. Want dat is veiliger.

Maar dan liggen er twee teveel in huis, ergens in een kast. En dat is zonde. Dus een nieuwe kopen? Geen denken aan. (Dit was genoeg om al iets te doen ontvlammen.)

Misschien niet zo micro managen En als je al wat zegt en hij wil het niet, gewoon 'ok' zeggen en een ander onderwerp aansnijden.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 08:48 schreef AttioTalet het volgende:
Bijvoorbeeld het stekkerdoos-voorbeeld: de twee doorgeluste vervangen door één langere. Want dat is veiliger.

Mens, waar maak je je druk om.

Dat stekkerblok ligt er vast al jaren.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 07:44 schreef AttioTalet het volgende:
Meerdere keren is het al uitgedraaid op "Ik bemoei me niet meer met je. Je weet het zelf toch altijd beter."

Wat moet ik hiermee? Breken is me te drastisch.

Misschien is dat ook het hele probleem, dat jij je je veel te veel met je vader wil bemoeien.
Accepteer dat die man ouder wordt, informatie opnemen voor hem steeds moeilijker wordt en niet alles op dezelfde manier zal doen zoals jij.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 09:02 schreef AttioTalet het volgende:
Die opmerking was van hemzelf uit.

Maar ik zal er op letten (al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik al vaak op m'n tong bijt).

Hij heeft in het verleden nooit een TIA gehad of iets? Ik merkte dat na mijn moeder twee keer een TIA had gehad veranderd was. Eerder op de tenen getrapt, korter lontje.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 08:48 schreef AttioTalet het volgende:

[..]

Bijvoorbeeld het stekkerdoos-voorbeeld: de twee doorgeluste vervangen door één langere. Want dat is veiliger.

Maar dan liggen er twee teveel in huis, ergens in een kast. En dat is zonde. Dus een nieuwe kopen? Geen denken aan. (Dit was genoeg om al iets te doen ontvlammen.)

In dit geval had ik niet eens door dat ik iets verkeerds zou gaan zeggen.

en dat hij moet upgraden van Windows XP zeker?

[ Bericht 3% gewijzigd door fespo op 13-07-2020 10:14:39 ]

Mee eens met bovenstaande adviezen. Proberen je in te leven in je vader omdat ouder worden nu eenmaal klote is en begrip te hebben voor hem vanuit medelijden is het enige wat erop zit. Misschien moet je het helemaal over een andere boeg gooien en juist meegaan in zijn klachten en er zelf nog een schepje bovenop doen kijken hoe hij reageert

Ik vind de voorbeelden tot nu toe erg vaag. Krijg erdoor het gevoel dat TS zich met zijn/haar vaders zaken bemoeit die niet TS zaken zijn.
En in sommige gevallen dat de vader dus denkt dat TS zich teveel zorgen om hem maakt.

Advies: Minder ermee bemoeien en hoogstens het hoognodige contact en veelal accepteren

Inderdaad, het probleem is niet die ouwe, maar dat jij je aan zijn gedrag irriteert... Stop daarmee en het is opgelost... Ouwe vossen verliezen hun haren maar niet hun streken. Kortom, je kunt ze niet meer veranderen, ze zijn wie ze zijn... Kun je er niet mee leven dan moet je simpelweg wegblijven...

Dus zie de humor er van in en Knotter lekker met hem mee ook al meen je er geen klote van...

Van de andere kant ben blij dat hij er nog is... De mijne is allang weg en ik zou me wensen dat hij er nog was ook al zou hij alleen maar zeiken. Ik denk dat gevoel komt pas als hij voorgoed weg is, nadeel is het is voorgoed en komt niet meer terug. Moet je daarop gaan zitten wachten?

Dat hij nu zo is, zal een onderliggende oorzaak hebben, psychisch of lichamelijk is moeilijk te achterhalen en waarom zou je dat nog, het is toch wat het is...

Ik heb zelf zoiets met een van mijn beste vrienden.. Bij hem weet ik waar het aan ligt, hij heeft ongeval gehad met schedelbasisfractuur. Gek is het niet maar duidelijk door hersenbeschadiging, labiel geworden en bepaalde remmen zijn weg. Ik ben zijn uitlaatklep, hij zeikt tegen mij over alles en iedereen, onophoudelijk. Als ik er serieus op in zou gaan of er aan zou ergeren loop ik na elk bezoek depressief naar buiten. En dat wil ik dus niet, dus heb het om gedacht...

Hij voelt zich bij mij zeker genoeg om al z'n gerieven tegen mij te uiten 75% van onze gesprekken gaan over waar hij tegenaan loopt en zich mateloos aan stoort. Bv. hij kan geen Nee! zeggen daar is hij te goedhartig voor en anderen maken daar gebruik van wat hij weer als misbruik ervaart omdat ze hem nooit helpen. De viezewiezeweuze cirkel waar hij niet uitkomt. En dat is iets wat ik niet bij hem doe, ik help hem spontaan uit eigen initiatief... Daarom ben ik denk ik die uitlaatklep. En dat ben ik graag als hij die nodig heeft. Daar ben je tenslotte vriend voor. Ik lach gewoon ermee, maak er grappen over en dan moet hij ook lachen. En zo ga ik lachend weg na het bezoek en hij heeft ook weer beter zin.

Zo zal het bij jou en je Pa ook wel beetje werken. Hij voelt zich bij jou omdat jij zijn zoon bent op zijn gemak genoeg om te zijn wie hij is. Een ouwe zeiksnor,toch?.. Neem dat niet van hem weg...

Dus TS wordt flink ge-gaslight, en daar lijkt niemand hier een probleem mee te hebben (en sommigen gaan er zelfs graag in mee) allemaal omdat 'die ouwe verandert toch niet meer'?

Apart hoor.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 10:49 schreef Naardegallemiezen het volgende:
Ik merk het ook wel bij mij eigen vader hoor, TS. Ik denk dat hoe ouder je wordt, hoe 'stugger' en minder flexibel je brein is, dus kun je minder goed met externe prikkels omgaan (zoals emmeren over kleine dingen, licht xenofobisch zijn etc).

Tsja, daar kun je denk ik niet veel aan veranderen, hoe zuur ook. Gewoon zijn boosheid oid met een korrel zout nemen en begrijpen waar het vandaan komt. Onderwerpen die dit kunnen triggeren bij hem vermijden (en als je ergens echt mee zit, bijv met anderen bespreken die er wel wat ontvankelijker voor zijn). Je vader doet dit zeker niet expres denk ik, jullie kunnen er beide niks aan doen.

Grappig, ik ervaar bij mijn vader (80+) precies het omgekeerde. Staat veel meer open voor anderen / andere meningen, doet makkelijker mee in dingen die hij eerder wellicht niets vond, moppert veel minder.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 08:13 schreef RTR het volgende:

[..]

Ben je tegenwoordig met 70+ al bejaard?

Vanaf 65+ ben je officieel bejaard. Ook al krijg je nu geen AOW meer, 65+ (en voor sommigen 60+ al) is toch de leeftijd waarop het lijf begint te piepen en knarsen, botox minder helpt en alles wel grijs of kaal is.

Ik geloof dat 65-75 jong bejaard is, 75-85 bejaard en 85+ hoog bejaard. Bij 85+ zullen ook steeds minder leeftijd genoten nog bij je zijn. Vanaf 110 jarige leeftijd heb je kans op de titel Oudste Nederlander of Oudste mens ter Wereld.

Maar goed, leven en laten leven die ouwe. Wees maar blij dat hij er nog is, op een dag is het voorbij.

quote:

Op woensdag 15 juli 2020 13:56 schreef probeer het volgende:
Apart hoor.

Wat veel aparter is, is niet kunnen inleven en er geen respect voor kunnen opbrengen dat je niet weet hoe ouder worden zich zou kunnen manifesteren in een persoon.

Het doet me denken aan die mensen die je hoort schelden op bejaarden in het verkeer. Die wat minder snel schakelen, als ze dan al schakelen. En dan hoor je van die geďrriteerde uitroepen "Die moeten ze het rijbewijs afpakken!". Met andere woorden uit de rolatie trekken en opsluiten.

Het tegendeel is meer waar. Die opgefokte aap die zich daar aan irriteert, al klevend rond scheurt in zijn killer koekblik alsof de duivel op zijn hielen zit. En zo van zijn auto een potentieel moordwapen maakt. Juist die moeten ze het rijbewijs afpakken.

quote:

Op woensdag 15 juli 2020 14:04 schreef probeer het volgende:
Grappig, ik ervaar

Wat hier grappiger is, is dat veel mensen al dan niet de meeste denken dat hun eigen ervaring en beleving iets universeels is. Let er maar eens op, wanneer iemand over zijn beleving en actie daarop spreekt. Dan spreken ze altijd in 2e persoon, als dit gebeurd, dan voel je toch zo en dan doe je toch dat. De bevestiging zoeken en graag krijgen dat je beleving, gevoel en actie dus iets universeels is.

Maar dat is het niet... Het geldt slechts voor een kleine groep gelijk gezinden... Voor het grootste deel kun je het beter in de eerste persoon houden. Ik ervaar, ik voel, ik doe.

Daarom is inleven best lastig wanneer je slechts je eigen ervaringen als referentie gebruikt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Watuntrik op 16-07-2020 10:45:16 ]

quote:

Op donderdag 16 juli 2020 09:35 schreef Watuntrik het volgende:

[..]

Wat veel aparter is, is niet kunnen inleven en er geen respect voor kunnen opbrengen dat je niet weet hoe ouder worden zich zou kunnen manifesteren in een persoon.

Het doet me denken aan die mensen die je hoort schelden op bejaarden in het verkeer. Die wat minder snel schakelen, als ze dan al schakelen. En dan hoor je van die geďrriteerde uitroepen "Die moeten ze het rijbewijs afpakken!". Met andere woorden uit de rolatie trekken en opsluiten.

Het tegendeel is meer waar. Die opgefokte aap die zich daar aan irriteert, al klevend rond scheurt in zijn killer koekblik alsof de duivel op zijn hielen zit. En zo van zijn auto een potentieel moordwapen maakt. Juist die moeten ze het rijbewijs afpakken.
[..]

Wat hier grappiger is, is dat veel mensen al dan niet de meeste denken dat hun eigen ervaring en beleving iets universeels is. Let er maar eens op, wanneer iemand over zijn beleving en actie daarop spreekt. Dan spreken ze altijd in 2e persoon, als dit gebeurd, dan voel je toch zo en dan doe je toch dat. De bevestiging zoeken en graag krijgen dat je beleving, gevoel en actie dus iets universeels is.

Maar dat is het niet... Het geldt slechts voor een kleine groep gelijk gezinden... Voor het grootste deel kun je het beter in de eerste persoon houden. Ik ervaar, ik voel, ik doe.

Daarom is inleven best lastig wanneer je slechts je eigen ervaringen als referentie gebruikt.

Je klinkt als iemand die denkt de waarheid in pacht te hebben.

[ Bericht 2% gewijzigd door probeer op 16-07-2020 11:56:28 ]

quote:

Op maandag 13 juli 2020 07:44 schreef AttioTalet het volgende:
Hoe moet je ermee omgaan als zo ongeveer alles wat je tegen je vader (70+) zegt, weleens het aansteken van een lont in het kruitvat zou kunnen zijn? En dan doel ik ook gewoon op aardig bedoelde dingen - dat ik me ergens zorgen over gemaakt heb, bijvoorbeeld. Vooral de laatste jaren (ook ruim vóór corona al) wordt dit gedrag steeds erger, en waaraan dat ligt is niet duidelijk.

Ik krijg gefrustreerd gegrom en gesnauw op een niet eens zo hele gekke opmerking (zoals die hierboven, waarbij het exacte commentaar recent was "als je zo blijft doen gooi ik mijn telefoon nog een keer weg"), en geef daar logischerwijs commentaar op. Vervolgens wordt ontkend dat hij heeft zitten snauwen, beweert hij dat hij heel normaal heeft gedaan, en hoor ik dat ík maar normaal moet doen ("je zou jezelf eens moeten horen, dan zou je jezelf schamen").

Zo gaat het het laatste jaar regelmatig, en dus lang niet alleen maar als het logisch is me een 'lange tenen'-commentaar te geven. Dat is ook heus weleens zo.

Op de een of andere manier heeft hij een heel ander beeld van zichzelf dan hoe ik hem zie: hij ziet zichzelf als een heel gemakkelijke man. Zéker niet als stug en overdreven snel geprikkeld. (Nog een paar voorbeelden: Opmerkingen bij het kijken van het journaal e.d., over mensen 'van kleur', andersgeaarden, enzovoort worden steeds vuriger. "Schop ze allemaal het land uit." Dan ben ik blij dat hij niet aan social media doet. Een recent fenomeen is ook geëmmer over een teveel van bepaalde dingen in huis, zelfs al is het maar een simpel zakje gordijnhaakjes of een stekkerdoos, want dat is 'niet nodig'.)

Zijn waarheid is heilig, maar dat loopt hij altijd te ontkennen als ik hem daarmee confronteer. Dat is 'gezeur'. Een goed gesprek lukt niet. De állergemakkelijkste is mijn vader nooit geweest; een einzelgänger met licht eigenzinnige trekjes. Maar zoals nu was hij wat jaren terug zeker niet.

Meerdere keren is het van zijn kant al uitgedraaid op "Ik bemoei me niet meer met je. Je weet het zelf toch altijd beter."

Wat moet ik hiermee? Breken is me te drastisch.

Dan zit er weinig anders op dan het te accepteren. Grote kans ook dat het een gevolg is van ouderdom. Kan volgens mij b.v. wijzen op alzheimer. Wellicht iets om met zijn huisarts te bespreken?

quote:

Op woensdag 15 juli 2020 14:04 schreef probeer het volgende:

[..]

Grappig, ik ervaar bij mijn vader (80+) precies het omgekeerde. Staat veel meer open voor anderen / andere meningen, doet makkelijker mee in dingen die hij eerder wellicht niets vond, moppert veel minder.

Ja, zulke oude mensen heb je ook. Vaak heeft het ook wat te maken met dat je op een punt bent beland waarbij je vooral nog kan terugkijken op het leven wat je hebt gehad. En of je hebt kunnen doen wat je wilde, een gelukkig leven hebt gehad.
Veel toekomst is er niet meer.
Sommige oude mensen raken verzuurd en ontevreden, maar gelukkig zijn er ook oude mensen die nog genieten van wat ze wel hebben.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 07:44 schreef AttioTalet het volgende:
Hoe moet je ermee omgaan als zo ongeveer alles wat je tegen je vader (70+) zegt, weleens het aansteken van een lont in het kruitvat zou kunnen zijn? En dan doel ik ook gewoon op aardig bedoelde dingen - dat ik me ergens zorgen over gemaakt heb, bijvoorbeeld. Vooral de laatste jaren (ook ruim vóór corona al) wordt dit gedrag steeds erger, en waaraan dat ligt is niet duidelijk.

Ik krijg gefrustreerd gegrom en gesnauw op een niet eens zo hele gekke opmerking (zoals die hierboven, waarbij het exacte commentaar recent was "als je zo blijft doen gooi ik mijn telefoon nog een keer weg"), en geef daar logischerwijs commentaar op. Vervolgens wordt ontkend dat hij heeft zitten snauwen, beweert hij dat hij heel normaal heeft gedaan, en hoor ik dat ík maar normaal moet doen ("je zou jezelf eens moeten horen, dan zou je jezelf schamen").

Zo gaat het het laatste jaar regelmatig, en dus lang niet alleen maar als het logisch is me een 'lange tenen'-commentaar te geven. Dat is ook heus weleens zo.

Op de een of andere manier heeft hij een heel ander beeld van zichzelf dan hoe ik hem zie: hij ziet zichzelf als een heel gemakkelijke man. Zéker niet als stug en overdreven snel geprikkeld. (Nog een paar voorbeelden: Opmerkingen bij het kijken van het journaal e.d., over mensen 'van kleur', andersgeaarden, enzovoort worden steeds vuriger. "Schop ze allemaal het land uit." Dan ben ik blij dat hij niet aan social media doet. Een recent fenomeen is ook geëmmer over een teveel van bepaalde dingen in huis, zelfs al is het maar een simpel zakje gordijnhaakjes of een stekkerdoos, want dat is 'niet nodig'.)

Zijn waarheid is heilig, maar dat loopt hij altijd te ontkennen als ik hem daarmee confronteer. Dat is 'gezeur'. Een goed gesprek lukt niet. De állergemakkelijkste is mijn vader nooit geweest; een einzelgänger met licht eigenzinnige trekjes. Maar zoals nu was hij wat jaren terug zeker niet.

Meerdere keren is het van zijn kant al uitgedraaid op "Ik bemoei me niet meer met je. Je weet het zelf toch altijd beter."

Wat moet ik hiermee? Breken is me te drastisch.

Ik negeer hem gewoon en als er iets is of wat dan praten we. Maar daar waar het kan probeer ik hem te ontwijken en te negeren. Want hij doet soms ook alsof om alleen maar aandacht te krijgen.

Laatst ging hij daar over lopen zeuren en al. En zogenaamd vragen of het aan hem ligt. Maar hij is ook al oud.

quote:

Op maandag 13 juli 2020 14:34 schreef Cue_ het volgende:
Ik vind de voorbeelden tot nu toe erg vaag. Krijg erdoor het gevoel dat TS zich met zijn/haar vaders zaken bemoeit die niet TS zaken zijn.
En in sommige gevallen dat de vader dus denkt dat TS zich teveel zorgen om hem maakt.

Advies: Minder ermee bemoeien en hoogstens het hoognodige contact en veelal accepteren

Deze indruk krijg ik ook uit het topic. Dat lijkt mij een uitstekende reden om te gaan snauwen.