Het is nogal een lang verhaal, ondanks dat het misschien net 1% van mijn verhaal is, mijn excuses voor de lengte, maar korter kon helaas niet. Het gaat misschien ook een beetje van de hak op de tak maar dat komt omdat mijn hoofd momenteel een achtbaan is.
quote:Om maar bij het begin te beginnen, zoals enkelen wel eens in mijn reacties hebben kunnen lezen wat mijn jeugd geen pretje. Daarmee druk ik mij nog heel voorzichtig uit. Heel hard gezegd heb ik geen jeugd gehad, eigenlijk totaal niet.
De meeste ellende is te danken aan mijn vader. Mijn vader is vanaf zijn jeugd zwaar seksueel misbruikt door zijn ouders, hij en zijn tweelingbroer werden bijna dagelijks misbruikt. De verhalen hierover zal ik jullie besparen gezien ik er zelf van over de nek ga als ik eraan denk. Maar je kunt natuurlijk indenken dat zoiets flinke sporen achterlaat, hij was immers ook ooit een onschuldig kind wat misbruikt werd door volwassenen. Om het leed nog erger te maken verloor hij zijn tweelingbroer op 18 jarige leeftijd bij een auto ongeluk. Ik weet niet hoe de band met een tweelingbroer/zus is maar ik kan mij indenken dat deze vaak veel hechter is dan die tussen gewone broers en zussen. Het is iets wat hij tot op de dag van vandaag met zich meedraagt en nog nooit heeft kunnen verwerken. (hij wordt dit jaar 60)
Mijn vader heeft mij nooit echt behandeld als zijn zoon, ik was zijn persoonlijke uitlaatklep. Alle frustratie, alle irritatie werd op mij af gereageerd. Fysiek viel het wel mee, het was niet dagelijks een pak rammel, maar als ik een pak rammel kreeg dan kon je eigenlijk niet meer spreken van een pak rammel maar gewoon in elkaar geslagen worden. Het was vooral geestelijk waarmee hij mij terroriseerde. Nooit deed ik iets goed, ik was overal de stom voor. Mijn vader communiceerde op twee manieren met mij, dat was of mij tot de grond toe afzeiken, dat was immers zijn humor. Dat ging over kapsels, kleding, de bril, vrouwen etc. Hoe maak je een kind onzeker. Maar het was nog altijd beter dan de dagen dat hij slechte zin had, en helaas waren dat het merendeel van de dagen. Die momenten moest je op je tenen lopen want het was een tikkende tijdbom en je wist zeker dat hij afging maar je wist alleen niet wanneer. Nu had ik het al niet makkelijk, ik was immers een roodharig joch, met een bril die kwam uit een zeer arm gezin waar ik geregeld de tweedehandse kleding van mijn neef droeg. Je kunt indenken dat je in een achterbuurt dan al meteen 3-0 achterstaat. Vooral als je nog een vader hebt die eigenlijk elk klein beetje plezier, elke kleine kans op acceptatie of vriendschap saboteerde. Het was een flinke moeite om geaccepteerd te worden, en dat was het ook wel. Een echte vriendschap kon ik niet van spreken vroeger. Verjaardagen werd ik nooit meer voor uitgenodigd want pap verzon toch altijd wel een reden waarom ik niet mocht gaan, zelf heb ik nog nooit een verjaardag gevierd (tot op de dag van vandaag niet uit angst). Kinderen van 7-16 jaar begrijpen dat niet, ze zien een “raar” stil joch en dan ben je automatisch al het mikpunt.
Het grootste plezier haalde hij door mij te vernederen bij anderen. Vooral als daar wat andere jongeren bij waren zoals meisjes van mijn leeftijd. Hij verzon altijd wel iets om mij te straffen. Zelf was ik een zeer rustig kind, ik maakte nooit problemen op school, was zeer stil (muurbloempje), ben nooit in aanraking geweest met de politie, heb zelfs nog nooit belletje getrokken omdat ik wist dat het mijn vader kon triggeren en de gevolgen beangstigde mij. De mogelijkheid om mij te misdragen was er ook nooit omdat ik overal waar ik ook ging mijn 2 jaar jongere zusje moest meeslepen. Zo had hij er immers geen omkijken naar. We werden de straat op getrapt en je moest je maar gedragen met een doodsbedreiging aan mijn adres (ja al op 7 jarige leeftijd) als er iets met mijn zusje zou gebeuren. Mijn zusje was het lieverdje, zelf was ze zeer rebels, hield zich nooit aan de regels maar ze kwam bijna overal mee weg. Ze loog ook veel, ze gaf mij altijd de schuld van alles en mijn vader slikte het als zoete koek. Ik heb straf gekregen voor zaken die ik nooit heb gedaan. Op mijn 23e kwam dat eens ter sprake tijdens een kerstdiner, waar laconiek over werd gedaan door mijn zusje en vader, ik ben toen opgestaan en ben uren gaan lopen uit woede en pijn omdat het mij na zoveel jaren nog zoveel pijn deed. Mijn zusje probeerde natuurlijk ook te overleven, maar in die periode haatte ik haar met alles in mij, maar toch moest niemand er een vinger naar uitsteken want het bleef wel mijn zusje.
Er zijn duizenden verhalen en voorbeelden wat ik kan opnoemen hoe het vroeger ging in ons gezin, maar ik zal het bij enkelen houden.
Een uitje voor de kinderen met de buurtvereniging, we gingen naar de bios. Alles moest natuurlijk 2/3 weken van te voren aan pap gebracht worden, althans mam deed dat, ze bracht het voorzichtig in de hoop goedkeuring te krijgen voor ons. Maar dat was gevaarlijk, want dat was 2/3 weken waarin hij iets ging zoeken om het vooral voor mij te verpesten. Ik was 10 jaar, en mij werd enkele dagen voor de bios ontzegt omdat ik te hard praatte. Hij was wat grieperig op maandag, en woensdag was de film op 20:00 uur, en omdat ik te hard sprak mocht ik niet naar de bios. Natuurlijk zoals altijd probeerde mam nog op hem in te praten, wat vaak een averechts effect had. Woensdagavond, mijn zusje wordt opgehaald door één van de ouders, ik mocht niet mee want “hij weet wel wat hij misdaan heeft”. Om vervolgens om 1 minuut voor 8 te horen “ga maar naar de film”, een kind van 10 komt never nooit niet alleen in het centrum wat 4/5 km verderop lag voor de film.
Filmavond, nja hetgeen wat pap wou kijken natuurlijk. Met lekkere toastjes. Ik ben een kaaseter, nog altijd tot op de dag van vandaag. Maar blijkbaar was een 3e toastje met kaas achter elkaar een reden voor een geweldsexplosie. Terwijl hij mij uitschold werd ik naar de keuken gestuurd om voor straf aan tafel te zitten zodat ik geen TV meer kon kijken, met de rug naar de kamer. Ondertussen begon hij zich steeds meer te ergeren, het volume en gescheld nam toe toen hij op mij afstormde en mij achter op mijn hoofd met volle vuisten begon te slaan. Mijn moeder probeerde hem nog van mij af te trekken maar het was een beest van een kerel, de hele buurt en familie was immers bang voor hem. Ik werd naar bed gestuurd, tandenpoetsen en naar het toilet, maar het schelden bleef doorgaan naarmate mam hem probeerde te kalmeren. Toen ik op het toilet stond met mij broek op de enkels stormde hij de wc op en greep mij bij de keel, tilde me in de lucht en begon op mij in te slaan. De urine liep langs mijn been omlaag. Nadat mam hem eindelijk van mij af had getrokken is hij vertrokken, afkoelen. Doodsbang lig je dan in je bed af te wachten, wachten op wat komen gaat. Maar zoals wel vaker kwam de spijt achteraf, huilen, sorry, sorry, het spijt me, zal nooit meer gebeuren en pak je maar een toastje met kaas. Ik was 8 jaar.
Kamp met school, altijd spannend. 12 jaar oud, en we moesten een zaklamp meenemen voor een speurtocht in het bos. Enkele dagen voor het kamp had hij weer eens een slechte bui en hij gooide de zaklamp kapot van mij, ik moest maar zonder zaklamp gaan en mam werd verboden mij een zaklamp te halen. Leraren en leerlingen begrijpen het natuurlijk niet, ik was immers de zaklamp vergeten. Na de zoveelste preek van een leraar die totaal geen idee had wat speelde kon ik lekker strafwerk schrijven en daarna naar bed. Om s’morgens wakker te worden vol ingesmeerd met tandpasta zelfs op mijn edele delen.
Etenstijd was ook altijd spannend, de juiste houding, niet je hoofd op je hand leunen want je mocht je hand uitsteken en je werd met de scherpe kant van de vork geslagen.
Kinderen moeten vrij zijn, moeten spelen, moeten verkennen. Ik was de huisslaaf voor mijn vader, de persoonlijke assistent. Als wij met de familie de stad in gingen was ik niet het kind wat aan speelgoed zat, nee ik liep netjes in de maat en hield alles in de gaten, hield in de gaten waar mijn zusje liep, waar mijn moeder liep en mijn vader liep. Nooit hebben ze zich ergens zorgen over moeten maken want ik zorgde er wel voor dat we elkaar niet kwijt raakten of dat er niets zou gebeuren, 7 jaar was ik toen ik dat gedrag al vertoonde. Ik was zeer vroeg “volwassen”.
Het begon te veranderen toen ik 16 jaar oud was, er was een programma op over kindermisbruik waar ik mijn vader in elkaar zag storten en eindelijk aangaf dat hij misbruikt was. Hij heeft op dat moment therapie gekregen, maar mijn vader is ook een zware narcist. Alles draait om hem, en echt iets leren heeft hij niet gedaan. De therapeute zat met hem mee te huilen zo zielig vond ze hem. Over mij zei hij altijd tegen de therapeut dat hij zich barbaars gedroeg en barbaarse straffen gaf. Het waren jaren waarin ik zelf een beetje de weg ben kwijt geraakt. Op een gegeven moment ontplofte hij niet meer, hij zat natuurlijk ook aan de medicatie en was een stuk rustiger. Het was raar, ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan en begon zelf een klein beetje te ontsporen. Het pesten in de buurt en op school was afgelopen, ik was al niet de kleinste en smalste, had jaren vechtsport gedaan maar agressief en gewelddadig was ik totaal niet. Ik liet mij eigenlijk alles overkomen, en nam het altijd op voor mensen die belaagd werden. Ze konden mij met 4 man slaan en ik liep gewoon met een gebogen hoofd door, maar sloegen diezelfde 4 personen iemand anders dan stond ik voor hun neus. Het is het verhaal van mijn leven, altijd voor anderen opkomen en nooit voor mijzelf, daar kom ik later op terug.
Op mijn 17e realiseerde ik mij dat ook in therapie nodig had, ik moest de middenweg vinden. Het was niet dat ik het verkeerde pad opging maar ik liet mij en anderen niet meer terroriseren. In elke klas wat ik daarna heb gezeten is nooit meer iemand gepest geworden, ik was nu immers de grootste en sterkste en ik nam het op voor iedereen die gepest werd. Elke keer dat ik gevochten heb was in 9 van de 10 gevallen voor iemand anders die zich niet konden verweren. Zoals homo “vrienden” die lastig gevallen werden, “vriendinnen” die lastig gevallen werden. Het ging echt te ver soms en heeft mij heel wat problemen opgeleverd terwijl ik het opnam voor anderen.
Na de therapie wat ik een jaar heb gevolgd en zelf mee ben gestopt omdat de pijn verdwenen was, zeer foute keuze, begon het leven er beter uit te zien. Ik kreeg vrienden, een hoop zelfs, kreeg relatie(s) enz. Het waren 7 “prachtige” jaren, want vanaf mijn 25e stond ik er zover alleen voor. Door de jaren heen heb ik al mijn vrienden geholpen waar ik ze maar helpen kon, vaak ten koste van mijzelf. Geld geleend, geholpen met drugsverslavingen, relatieproblemen, ook mishandeling door ouders enz. Maar zelf werd er flink misbruik van mij gemaakt, en keer op keer bleef ik erin trappen. Relaties waar enkele meiden vreemdgingen, wat een flinke impact op mij heeft gehad. Vrienden die mij hebben laten vallen of verliefd waren op een ex van mij en achter mijn rug om met mijn ex probeerde te daten. Ach over dat onderwerp kan ik ook een boek schrijven. Ondertussen woonde ik nog thuis en begon mij vader weer terug te vallen in zijn oude patronen zonder fysiek geweld. Ik was immers fysiek niet meer bang voor hem. Maar het treiteren bleef doorgaan, vooral als ik wou afspreken met vrienden of mijn vriendinnetjes. Hij verzon altijd wel iets waardoor ik niet mocht gaan, zoals helpen in de tuin waar ik dan 8 uur met de armen over elkaar mocht staan. Zoals niet mogen douchen na een harde dag werken op de vismarkt (heerlijke geur natuurlijk) omdat hij aan de badkamer wou werken en het dan gewoon niet doet. Vriendinnen die niet mochten blijven slapen omdat hij het niet wou, en als het dan mocht was het zodra ze naar huis was grote ellende want ze had teveel kabaal gemaakt met het naar boven lopen. Dat kreeg ik dan te horen, dus automatisch zeg je de volgende keer “ben nu stil!!!” op een redelijk geïrriteerde toon omdat ik mij die ellende wou besparen.
Nu kan ik over de relaties ook al een apart boek schrijven, een oude vriendin van mij, inmiddels zelf therapeute heeft mij dat ooit eens aangeraden want zo’n verhalen had ze nog nooit gehoord. Het is ook wat ik van elke therapeut inmiddels heb gehoord, zo’n verhaal hebben ze nog nooit gehoord. En dan hebben we het nog niet eens gehad over hoe ze mij door een raam gegooid hebben op school, hoe ik meermaals met een mes ben bedreigd of 7/8 jarige leeftijd geterroriseerd werd door gasten van 21 die geregeld bij mijn vader een biertje gingen drinken. Ach het is een achtbaan in mijn hoofd, verhalen genoeg waarvan je de schoenen uitvallen.
Vanaf mijn 25e ben ik op mijn eigen gaan wonen, niet dat ik dit niet eerder had gekund, maar ik was te onzeker en te bang. Ik zou het immers nooit redden volgens pap en kon het nooit betalen. Nou dat viel wel mee. Dat was ook net het moment dat ik wederom een ex aan het rijtje kon toevoegen die na verloop van tijd toch een andere kerel leuker vond terwijl ik aan het lijntje werd gehouden. Het heeft mij 5 jaar gekost om uit dat gat te komen, om uit die depressiviteit te komen. Zonder hulp, zonder wat dan ook. Ik heb één keer in mijn leven voor mijn ouders gestaan, toen ik 27 was, met tranen in de ogen gevraagd of ze me konden helpen wat het ging niet goed met mij. Dat was enkele maanden nadat mijn moeder een tijdje van mijn vader is af geweest (periode van 4 maanden) en ik die man dag in dag uit verzorgt heb. Waar ik iedere avond kreeg te horen “je hoeft morgen niet te bellen want dan ben ik er toch niet”, en natuurlijk als ik belde niet meteen oppakken om mij even de stuipen op het lijf te jagen. Dag in dag uit heb ik met die man gesleept, gekookt, de honden verzocht terwijl hij als een depressieve zoutzak erbij zat. En met mij ging het toen ook niet goed. Die dag dat ik voor ze stond en vroeg voor hulp kreeg ik recht in mijn gezicht te horen van mijn vader “eerlijk gezegd interesseert het mij niet”. Het was de eerste keer dat ik mij van die man losmaakte. Het heeft niet lang geduurd want ik ben geen haatdragend persoon (al lijkt het soms op dit forum anders) of ik deed weer normaal naar hem.
Rond mijn 29e heb ik mij dus uit die ellende weten te werken, ik heb de boel op de rit gekregen, een leuke spaarcent en de zon scheen weer om het maar eens spreekwoordelijk te zeggen. Toen kwam mijn laatste echte ex (laatste scharrels tel ik niet mee). Alleen al over die meid kan ik een boek schrijven, zwaar misbruikt, financieel uitgekleed, met duizenden euro’s schuld achter gelaten. Het blijft iets wat moeilijk voor mij is een relatie. Ik was 15 toen ik met een vriend van de familie naar Fortuna ging kijken, hij had 2 kleine kinderen en bij het afscheid nemen gaf hij ze een knuffel en zei “ik hou van jullie”, nog nooit heb ik mij zo ongemakkelijk gevoeld, dat waren woorden die ik nog nooit had gehoord. Mijn rolmodellen waren Steve Martin, Chevy Chase, Bill Cosby (oke nu niet meer) maar dat waren de vaderfiguren waar ik lering uit trok, want zelf had ik geen vader. Daarop heb ik ook mijn gedrag in relaties gebaseerd. De man behandeld de vrouw als prinses, en ja ik ben nog één van die idioten die de deur perse moet openen voor een vrouw, haar jas aanneemt en haar eigenlijk op handen draagt. Natuurlijk smelten veel vrouwen daarvan in het begin, het is de prins op het witte paard. Maar die prins op het witte paard gaat snel vervelen als hij geen weerwoord geeft, alles maar slikt. De grenzen worden opgezocht want je kunt immers alles maken, en wie zit er dan weer met een gebroken hart. Dat was de laatste grote relatie wat ik heb gehad, sinds dat moment ben ik een gat gevallen waar ik nog altijd niet uit ben. Nee de pijn om die meid was snel voorbij, het was meer het waarom. Maar op het moment dat de ellende het hoogst was stond ik alleen, niemand die naar mij omkeek, vrienden niet gezien. Ik begon te vereenzamen, depressiever te worden. En de dag dat ik hier wat verderop in het dorp op een avond op de brug stond wist ik dat het niet zo verder kon. Die avond heb ik mijn moeder een app gestuurd dat ik zo snel mogelijk moest praten. Die kwam een dag later na haar werk. Huilend heb ik haar verteld dat ik het niet meer kan, dat ik op ben, dat ik geen energie meer heb en gewoon niet weet hoe ik het moest oplossen. Haar reactie, iets wat ik nog altijd moeite heb om mee te verwerken. “Ik heb een nieuwtje voor je, ik ga van pap af, ik ben verliefd op een ander”. Dat was op een donderdagavond, op vrijdag zou ze haar spullen pakken als pap werken was zodat hij niet doorhad. Ik werd gek, de vorige keer toen ze 4 maanden van hem is af geweest heb ik haar 4 maanden niet gezien, en ik had op dat moment even iemand nodig. Dat deelde ik haar mede en haar opmerking was “ik ben al bij pap gebleven toen je zusje trouwde, toen je zusje de eerste kreeg en toen je zusje de 2e kreeg (kinderen), nu kies ik toch echt voor mijzelf. Het was een messteek, vooral omdat één van mijn problemen is dat ik eerst aan anderen denk en dan pas aan mijzelf, ik kan geen nee zeggen.. Mijn vader, die alleen maar belt als er wat aan de hand is belde de dag erna om mede te delen dat mam weer weg was, ik heb hem medegedeeld dat het heel slecht met mij ging en ik hem niet kon helpen. Ow zegt hij, ik bel je later nog wel eens. Haar relatie met die toyboy heeft 3 weken geduurd. 2 jaar later toen mijn vader een scooter ongeluk had gehad en in het ziekenhuis lag was de eerste keer dat ik mijn ouders weer zag, tot die tijd hebben ze mij totaal genegeerd.
In die periode heb ik mij wederom zelf opgeraapt, zelf de boel weer op de rit gekregen. Een verre vakantie met een vriend om vervolgens thuis te komen en weer in een gat te vallen. Ik maakte namelijk zo’n 80 uur per week, werkte mij kapot. Vanaf mijn 15e heb ik steevast 2 weken per jaar vrij gehad, 1 week nadat de school was afgelopen en 1 week voordat de school begon, werken, werken, werken, werken. Zo ben ik opgevoed, en ik heb mij kapot gewerkt. Op mijn 19e, had ik 3 bijbaantjes, school en stage. Moest immers school, kleding etc. allemaal zelf betalen.
Het was een klap wat ik pas sinds kort begrijp, ik ben zwaar overspannen van het werken en mijn leven in het teken zetten van anderen. Op dat moment had ik het niet door, altijd heb ik de schuld bij mijzelf gelegd, dat doe ik tot op de dag van vandaag altijd. Het is ook altijd wat ik tegen de therapeut zeg, kinderen in Afrika die hebben het pas erg. Zo stond ik in het leven, niet beseffende dat ik een heel uitzonderlijk leven heb gehad tot nu toe, en ik heb nog niet eens 1% van de verhalen verteld.
Tegen het eind van 2017 had ik weer de energie gevonden om mij op te rapen, lekker sporten, de boel op de rit krijgen, zaken op orde brengen. Ondanks dat ik leeg was. Maar in januari 2018 begon de volgende ellende. De inhoud zal ik besparen maar ik had een probleempje waardoor ik erg veel moeite had met de stoelgang en de hele dag door met pijn liep. Daar was niet mee te leven, 2 jaar dag in dag uit pijn en jeuk, zo’n jeuk en pijn dat je tegen de muren opgaat. 8 verschillende artsen heb ik gehad, 2 operaties en 4 december 2019 was één van de mooiste dagen van de laatste 10 jaar, ik was pijn vrij. Die 2 jaar heb ik geen dag werk gemist, buiten de dag van de operaties, omdat ik immers moet werken, werken en nog eens werken. Het zit er te erg ingebakken. Zwetend van de pijn, jeuk en daarnaast een zwaar ongemakkelijk gevoel ben ik dag in dag uit naar het werk gegaan. Een prive leven had ik niet meer, uitgaan was niet meer mogelijk, met vrienden afspreken ook niet, je probeerde de stoelgang uit te stellen tot na het werk zodat je thuis de pijn kon verbijten. 2 jaar lang heb ik als een kluizenaar gewoond, ik stond op, ging werken, kwam thuis en lag op de bank de pijn te verbijten. Ik was inmiddels begonnen aan een nieuwe baan bij een bedrijf waar ik al gedetacheerd zat en waar mijn verlof werd verdubbeld. 4 weken vakantie en 4 weken lang alleen maar op de bank liggen pijn verbijten. En in die 2 jaar, niemand, werkelijk niemand die eens polshoogte kwam nemen, niemand die zich eens interesseerde. Nee ze waren vooral kwaad, het heeft mij die paar vriendschappen gekost wat ik nog had. Ik kon immers wel gaan werken maar niet afspreken om eens wat leuks te gaan doen was keer op keer de reactie. Die periode ben ik zwaar bergaf gegaan, je hebt teveel tijd om te denken dus je bent dag in dag uit aan het “malen”. Je hoofd heeft nooit rust. De enige aanspraak die ik had buiten het werk was als ik naar de supermarkt liep en tegen de kassière zei dat ik geen bonnetje hoefde. Vanaf het moment dat de pijn voorbij was ben ik meteen begonnen met mijzelf weer op te rapen, maar ik had geen energie, geen ruggengraat niets meer. Bij de kleinste tegenslag zat ik weer als een zielig ellendig hoopje op de bank, te leeg om dat hele traject nog een keer door te gaan. In die periode van 2 jaar ben verslaafd geraakt aan de wiet, dat is gelukkig iets waarvan ik mijzelf heb kunnen afhelpen en vanaf februari ben ik “clean”, maar het was één van de weinige zaken die zorgde dat ik een beetje de dag door kon komen met de pijn.
Ondertussen ben ik in februari bij de huisarts geweest en heb ik in de kliniek gesprekken met een therapeute gehad en doorverwezen naar een professional. Helaas sta ik wel al 5 maanden op de wachtlijst en ik kan niet zeggen dat het echt beter gaat momenteel. Mijn probleem is eigenlijk simpel samen te vatten zoals ik het zie. Ik heb dan op mijn 18e therapie gehad en gestopt toen de pijn weg was maar ik heb nooit geleerd om van mijzelf te houden, voor mijzelf op te komen en mijzelf op de eerste plek te zetten. En zo leef ik al 37 jaar, vanaf het moment dat iemand in mijn leven komt sta ik meteen op de 2e plek. Of dat nu bij vrienden, familie, relaties of werk is, ik denk altijd eerst aan de ander terwijl ik zelf breek. Zo heb ik immers mijn hele leven geleefd bij mijn vader. Ik loop niet meer op het tandvlees ik loop op het bot en weet dat ik een flink traject te gaan heb om dat te leren. Het blijft moeilijk voor mij en zelfs nu nog zeg ik ja op zaken zoals recent nog een vriend van mij helpen in de tuin terwijl mijn eigen leven één grote rotzooi is. Het is ook het blijven misbruik en het voor lief nemen wat mijn hoofd op hol brengt. Momenteel loop ik met zoveel haat, woede en irritatie rond, zo ken ik mij niet, en ik weet niet waarvan het vandaan komt. Ik slaap bijna niet meer en als ik al slaap is het elke keer nachtmerries, er is geen moment op de dag dat er niet een “fragment” door mijn hoofd spookt van mijn verleden. Ik weet gewoon niet meer wat te doen en hoe de dag door te komen, het zal nog wel even duren voordat de echte therapie begint omdat ze eerst willen kijken naar de oorzaak mijn verslaving, ondanks dat ik al 5 maanden “clean” ben.
Hoe nu verder weet ik niet, ik ben wachtend op hulp, probeer de dag door te komen, maar ben meer aan het overleven dan leven. Daarnaast beangstig ik mijzelf momenteel met sommige gedachten, er spoken dingen door mijn hoofd wat ik niet ken, wat niet bij mij hoort en ik niet weet waarvan het vandaan komt. Maar we bijten maar weer door en proberen het vol te houden, hoe zwaar het ook is.
[ Bericht 0% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 22-06-2020 11:12:23 ]
Je zegt dat therapeute je doorverwezen heeft naar een professional. Hoe bedoel je dat dat precies? Therapeut ís toch een professional?
Hopelijk krijg je de juiste begeleiding.
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
Ik heb geen idee wat ik zou kunnen zeggen om je beter te laten voelen. Mijn eerste gedachte is om een hobby te nemen waar je je gedachten kan verzetten en vooral leuk is om te doen. Dat klinkt wat simpel in de context maar plezier terugvinden lijkt me erg belangrijk.
Sterkte met alles in ieder geval.
van jezelf houden kan je leren. breken met alles wat je naar beneden trekt ook. dat zou dan ook mijn eerste stap zijn; breken met je familie. veel meer van jezelf houden kan bijna niet, in jouw geval.
en dan sta je alleen, ga je je leven opbouwen op zo'n manier, dat het goed is voor jou. je dus niet meer alleen maar kapot werken. dingen doen waar je gelukkig van wordt.
dat klinkt simpel, dat begrijp ik. je therapie zal hard nodig zijn. hopelijk vind je een uitweg en een nieuw begin, succes.
Ik zou volledig kappen met het contact met je ouders en positieve mensen uitzoeken waar mee om te gaan.
Inhoudelijk kan ik niets toevoegen, want ik heb vergeleken met jou een extreem geruisloos verlopen jeugd gehad. Daarom slechts een welgemeend sterkte!!
Op zich geen slecht idee, maar dat zal alleen helpen als je al aan de problemen gewerkt hebt met een professional. Anders val je uiteindelijk gewoon weer terug in oude gedachten/gedrag bij terugkomst.quote:Op maandag 22 juni 2020 06:02 schreef Hamzoef het volgende:
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
Respect voor het delen.
Ik wens je veel sterkte met alles en hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.
Komt wel goed schatjequote:
Ik hoop dat je snel echt geholpen kan worden, die wachtlijsten kunnen de tering krijgen - dat gaat echt nergens meer over. Afsluitend wil ik je nog meegeven dat deze stap een heel moedige stap is, en ik hoop ook dat het een stap is naar herstel/een betere geestelijke gezondheid.
Gelukkig ben je nu fysiek sterk. Maar nu ook nog het mentale gedeelte.
Heb bewondering voor dat je zelf wel op het rechte pad bent gebleven.
Mee eens, doorverwijzen leuk en aardig, maar hoop niet dat er nog eens maanden wachtlijst bijkomen.quote:
Heftig verhaal. Goed dat je ziet dat drugs geen uitweg is in ieder geval.
Je zegt dat therapeute je doorverwezen heeft naar een professional. Hoe bedoel je dat dat precies? Therapeut ís toch een professional?
Hopelijk krijg je de juiste begeleiding.
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
Dan kun je echt niet gaan reizen, want als je het mist en terugkomt kom je weer vooraf aan de lijst moet je misschien wel een jaar wachten... Of mss dat je dan voorrang krijgt of zo, geen idee...
Ik denk dat ze misschien EMDR gaan doen, dat mag ik hopen, dat dit probleem gewoon op een efficiënte manier serieus genomen zal worden
Ik heb echt 0 input die je zou kunnen helpen, en de rest zijn allemaal dooddoeners, dus die zal ik je besparen. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik vind het bewonderenswaardig hoe veerkrachtig je blijkt te zijn, Daar zouden veel mensen een voorbeeld aan kunnen nemen.
Drugs was idd geen uitweg, maar het was één van die "hersenloze" dingen om afleiding te hebben, om mijn hoofd rustig te krijgen. Buiten dat hielp het wel degelijk tegen de pijn. Ik ben begonnen op mijn 18e zoiets met programmeren, daar had ik afleiding van. Maar na verloop van tijd werd ook dat te zwaar, dus ik ging over op gamen. Zwaar game verslaafd geweest (dit was altijd in de periodes van zware depressie), je leeft immers in een virtuele wereld die "beter" is dan de echte wereld. Na de game verslaving waar ik mijzelf vanaf heb geholpen heb ik een korte periode wat gegokt, ook dat was wat hersenloos kijken naar het scherm ter afleiding. Ook daar heb ik mij vanaf geholpen en het laatste is de wiet verslaving geweest. Het lijkt steeds een stapje erger te gaan met de verslavingen.quote:
Heftig verhaal. Goed dat je ziet dat drugs geen uitweg is in ieder geval.
Je zegt dat therapeute je doorverwezen heeft naar een professional. Hoe bedoel je dat dat precies? Therapeut ís toch een professional?
Hopelijk krijg je de juiste begeleiding.
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
De dokter waar ik geweest ben heeft een praktijkassistente die begeleid totdat het echte traject begint. Het echte traject ben ik voor ingeschreven in februari, we zitten nu bijna eind juni en 2 weken geleden kreeg ik nog te horen dat het "te druk" was maar ze beginnen met wat online modules om eerst de verslaving in kaart te brengen. De reden hiervoor was dat bij veel mensen de wiet of ander drugsgebruik ook psychische problemen veroorzaakte, wat natuurlijk ook wel klopt. Alleen in mijn geval was de wiet niet de oorzaak van mijn problemen het was een gevolg, vandaar dat ik na het eerste gesprek met de assistente in de praktijk met de wiet gestopt ben. De emmer was immers een klein beetje leger omdat ik mijn verhaal kwijt kon en dan heb ik meestal wel de kracht om iets af te leren.
Dat jaar reizen dat lijkt mij fantastisch, het is ook iets wat ik mij al in mijn hoofd heb geprent om eens een flinke vakantie te pakken, maar bij mij is het veel angst en onzekerheid om zoiets te doen. Het zal er heus wel van komen, en hopelijk niet te lang duren, maar eerst even een "basis" creëren waarop ik kan voortborduren. Het was een klap toen ik erachter kwam dat ik eigenlijk in elke relatie mij meteen op de 2e plek zette en elk persoon in mijn leven behandelde zoals mijn vader, heel onderdanig. Daar komen op dit moment ook de meeste problemen vandaan omdat ik na 37 jaar in dienst van anderen leven helemaal op ben.
Dat blijft een zeer moeilijke stap. Mijn moeder is inmiddels wat bijgedraaid, althans ze ziet de pijn en ze heeft het zichzelf heel erg aangetrokken. Ze helpt gelukkig ook, praat veel met me, maar schrikt eigenlijk van mijn jeugd, van mijn leven. De zaken van mijn vader dat wist ze, dat zag ze. En natuurlijk is haar de ellende met exen ook opgevallen. Maar dat ik op straat ook zwaar gepest werd, mishandeld toe heb ik altijd verborgen gehouden. Al op jonge leeftijd uitte ik mij niet. Dat kwam ook vooral door de bedreigingen van mijn vader, want als ik ruzie had gehad interesseerde hem maar één ding, dat ik gewonnen had. Had ik niet gewonnen kreeg ik een pak slaag en straf. En winnen als kind tegen een 21 jarige is onmogelijk, winnen als 1 persoon tegen 3/4 man is ook onmogelijk. Dus ik zei geen woord, terwijl dat misschien juist de momenten waren om naar je ouders te stappen, maar de angst voor de reactie van mijn vader was vele malen groter.quote:Op maandag 22 juni 2020 07:40 schreef Lospedrosa het volgende:
Je hebt niet alle geluk van de wereld.
Ik zou volledig kappen met het contact met je ouders en positieve mensen uitzoeken waar mee om te gaan.
Ik heb nu in totaal 3x gebroken gehad van mijn vader, dat was een korte periode nadat hij mij zei "eerlijk gezegd interesseert het mij niet" toen ik voor hem stond. De 2e keer was dus toen mam de 2e keer bij hem weg was, maar dat lag meer aan hemzelf gezien hij mij 2 jaar niets liet horen totdat het moment dat hij in het ziekenhuis lag. En dan nu op dit moment. Mijn ouders wonen nog geen 1KM van mij af, echt een straat verder. Mijn zusje woont in een ander dorp. in 13 jaar tijd is mijn vader nog geen 10x op bezoek geweest, en dat was meestal alleen met een verjaardag. Al jaren heb ik één vraag aan mijn ouders, geen geld, geen cadeau's alleen het verzoek dat ze ook eens een keer bij mij een kopje koffie komen drinken. Daar wordt nooit gehoor aan gegeven. De laatste jaren met als excuus dat hij niet kan trappen lopen ivm zijn slechte knie. (woon in een appartement 3 hoog). Maar vorig jaar is hij zeker 10x bij mijn zusje geweest, heeft zich een dag verlof gepakt om de tuin op te knappen voor mijn zusje ivm. de communie van de jongste. Na die communie, in een periode waar ik nog veel last had van de pijn/jeuk heb ik hem eens een appje gestuurd in de avond met de vraag "waarom kom je nooit naar mij en ga je wel altijd naar mijn zusje toe"? Zijn reactie "Hier heb ik nu geen zin in". Mijn reactie was op dat moment wat bozer, ik vond het niet leuk dat hij nooit naar mij kwam en heb ook aangegeven dat ik het belachelijk vond. Daarop heeft hij mij geblokkeerd en zelfs na de 2e operatie niks gehoord, waar hij bij mijn zusje na een cosmetische ingreep al meteen voor de deur stond op "ziekenbezoek". Maar ja, de eerste keer moest ik het ook doen met een appje "Succes, pap". Heb ondanks alles toch altijd geprobeerd om iets van een band op te bouwen met mijn vader. Ondanks wat die man mij heeft aangedaan, en dat is echt niet goed te praten heb ik begrip voor de situatie. Ook hij was ooit een onschuldig kind wat zwaar is verpest door zijn ouders. Maar op dit moment heb ik dus geen contact met hem, en eerlijk gezegd de liefde is over aan het slaan naar pure haat. Die man is op dit moment dood voor mij, maar mij kennende geef ik toch weer toe zodra hij mij ook maar een klein beetje affectie laat zien.
Dankje lieverdquote:
Ook no hommo
Sterkte, ik begrijp hoe moeilijk dit is.
Maar je kunt beter loslaten. Je kunt hier hulp voor inschakelen.
Fysiek ben ik idd een beer, en dat schrikt sommige mensen wel af. Maar op het moment dat ze mij leren kennen weten ze dat ik één grote knuffelbeer ben met vooral veel domme humor die heel veel slikt. Het zijn ook vaak die momenten dat ze weten dat ze misbruik van mij kunnen maken omdat ik toch niets doe. Mentaal ben ik soms nog een klein kind, ik bemerk ook dat mijn leven overal 10 jaar achterloopt omdat ik zaken heb proberen in te halen wat ik in mijn jeugd niet heb gehad.quote:
Ik schrok hier wel van... Veel sterkte... Jij verdient ook geluk... Maar hoe moet je dat aanpakken met zulke ouders (en grootouders). Heel lastig.
Gelukkig ben je nu fysiek sterk. Maar nu ook nog het mentale gedeelte.
Heb bewondering voor dat je zelf wel op het rechte pad bent gebleven.
[..]
Mee eens, doorverwijzen leuk en aardig, maar hoop niet dat er nog eens maanden wachtlijst bijkomen.
Dan kun je echt niet gaan reizen, want als je het mist en terugkomt kom je weer vooraf aan de lijst moet je misschien wel een jaar wachten... Of mss dat je dan voorrang krijgt of zo, geen idee...
Ik denk dat ze misschien EMDR gaan doen, dat mag ik hopen, dat dit probleem gewoon op een efficiënte manier serieus genomen zal worden
De "bewondering" dat ik op het juiste pad ben gebleven is iets wat ik al vaker heb gehoord van de dokter maar ook verschillende therapeuten. Ze verbazen zich dat iemand die eigenlijk opgeroeid in een achterbuurt, wat gewoon een criminele wijk was en zoveel tegenslag heeft gekend nog nooit eens in zijn leven een snoepje heeft gepakt wat niet mag. En ook eigenlijk een zeer goeie baan heeft met goed inkomen. Zelf zie ik dit als één van de positieve dingen in mijn leven, want dankzij die opvoeding, die natuurlijk veels te hard was ben ik niet op het verkeerde pad terecht gekomen. Velen van mijn buurtgenoten wel omdat hun ouders die kinderen eigenlijk lieten in hun doen en laten. Bij mij was de angst voor pap te groot, dus ik zorgde wel dat ik mij nooit misdroeg. Maar ja, dan was je altijd dat "lieve" jongetje in de buurt wat toch nooit wat durfde.
[ Bericht 0% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 22-06-2020 10:55:49 ]
Die krijg ik ook niet nee, dat is een hoop wat ik langzaam heb opgegeven. Nu moet ik er alleen voor zorgen dat ik mijn eigen leven ga leiden zonder de invloed van mijn vader. Want zelfs nu nog, op het moment dat ik 37 jaar ben en 12 jaar op mijn eigen woon leef ik nog met veel dingen naar de standaard van mijn vader, terwijl ik eigenlijk "vrij" ben. Het is een soort mentale greep wat hij nog op mij heeft, maar ook daar blijven we positief over want ook dat krijg ik wel onder controle. Het is alleen wat zwaar soms, vooral nu omdat ik teveel tijd heb soms om na te denken en ik dan zo'n nacht als vannacht had waar ik totaal niet slaap en alleen maar lig te woelen en malen in mijn hoofd.quote:
Je wilt erkenning van je vader. Maar die ga je misschien nooit krijgen.
Sterkte, ik begrijp hoe moeilijk dit is.
Maar je kunt beter loslaten. Je kunt hier hulp voor inschakelen.
Klopt, praten helpt, praten zorgt er voor dat die emmer wat leger is waardoor die niet overloopt en ik kracht en energie heb om andere zaken te doen. Alleen is praten erg moeilijk soms voor mij, de laatste jaren merk ik dat ik steeds meer eruit gooi op verkeerde momenten. Vooral omdat ik zo overloop en het niet meer kan filteren, ik loop al jaren met mijn ziel onder de arm te overleven, door te blijven gaan met werken zonder eens een moment te stoppen en te zeggen "eerst ik".quote:Op maandag 22 juni 2020 07:18 schreef YuckFou het volgende:
Kerel wat een verhaal, de kracht van je om keer op keer door te gaan en je er weer uit te werken spreekt voor je, ik ben geen hulpverlener en kan je niet vertellen wat je nu moet doen, maar wil je wel een hart onder de riem steken, als je 1 op 1 wilt praten DM je maar, ik heb wel een heftige jeugd achter de rug, maar lang niet zo erg als jij, toch is praten, praten, praten iets wat altijd helpt
Het is een gedeelte wat ik heb weggelaten, maar vanwege het incest verleden van mijn vader heb ik nooit affectie gekregen, een knuffel was incest, een kus was incest. Ik had vroeger heel veel last van droge lippen, drogen ogen en vingers, dus ik maakte die altijd wel een beetje vochtig met wat speeksel. Een dag toen we naar school gingen wou mam ons een kus geven, net voordat mam die kus wou geven maakte ik mijn lippen wat nat want die waren kurkdroog. Pap vloog uit, ik wou mam tongzoenen, ik was een viezerik, ik deed aan incest. Ik was 7 jaar en had totaal geen idee waar hij het over had en dat is één van de dagen die ik mij nog zeer goed kan herinneren. Sinds die periode was het voor mam bijna niet mogelijk om enige affectie te tonen voor mij. Mijn zusje lag wel eens knuffelend op de bank een film te kijken, ik zat altijd alleen. Tot op de dag van vandaag heb ik ook moeite om enige affectie te vertonen, dat heeft natuurlijk ook zijn uitwerking op relaties maar ook op de manieren hoe je je uit. Ik voel me ongemakkelijk om één op één met iemand te praten, weet mij geen houding te geven, en zodra iemand nu enige affectie vertoond, al is dat steun en praten dan wordt het mij ongemakkelijk en kijk ik wat in de leegte rond omdat ik niet weet waar ik kijken moet.
Maar wel bedankt voor je aanbod en steun.
Het enige waar ik zelf mijn hele leven mee geworsteld heb, is een soort diepe onzekerheid, altijd bang geweest dat mensen me niet aardig vonden of dat ik iets niet goed deed. Maar goed, dat is maar klein leed vergeleken met jou situatie. Ik hoop mijn zoon iets meer zelfvertrouwen mee te geven.
Onzekerheid kan je in veel zaken belemmeren, onderschat het niet. En "klein leed", nee zo zie ik het nooit. Ieder mens heeft zijn eigen leed, het verhaal wat jij en anderen hebben kan een zware impact hebben op jouw/jullie leven. Daar hoef je niet voor te vergelijken want ook jouw probleem verdiend aandacht. Mijn zusje heeft momenteel hetzelfde met haar zoontje (8 jaar oud) die krijgt sinds kort hulp om te leren niet meer zo onzeker te zijn. Houd het in de gaten met je zoon, maar zorg gewoon dat hij een veilige thuishaven heeft zodat hij thuis in ieder geval een zeker gevoel heeft. Anders als tip als hij te onzeker is ga eens met hem naar de dokter, onderschat zoiets niet want zoiets kan een flinke impact hebben op je leven, maar dat zul je zelf ook wel gemerkt hebben.quote:
Heftig verhaal, ik ben een leeftijdgenoot van je, maar kan je helaas niet helpen.
Het enige waar ik zelf mijn hele leven mee geworsteld heb, is een soort diepe onzekerheid, altijd bang geweest dat mensen me niet aardig vonden of dat ik iets niet goed deed. Maar goed, dat is maar klein leed vergeleken met jou situatie. Ik hoop mijn zoon iets meer zelfvertrouwen mee te geven.
Ik wil je allereerst zeggen dat je ONGELOFELIJK sterk bent! Het is niet normaal hoe krachtig jij in het leven staat, zelfs nu! Ik hoop dat je dat kan inzien.
Je bent steeds ZELF en ALLEEN uit enorme putten gekropen, hebt verslavingen verslaan zonder hulp, bent blijven doorgaan na elke klap en slag en bent steeds weer rechtgekrabbeld. Dat is ongelofelijk knap en ook al voel jij je zo nu echt niet: dat geeft aan dat jij één van de sterkste mensen bent die ik ken! Je veerkracht en volharding en waarschijnlijk zelfs koppigheid om je niet te laten hangen is immens!
Zo te lezen is je emmer nu weer even volgelopen en dat is echt zwaar.. Als ik kon, ik nam de helft over van je maar helaas kan dat niet.. Ik weet ook hoe het voelt om hersenen te hebben met een dwingende stem vanuit het verleden, die eigenlijk fout geprogrammeerd zijn. En dat is geen gemakkelijke om te verslaan. Maar je krijgt die stem met de tijd wel steeds stiller, geloof me! Misschien is je boosheid en je haat nu op dit moment wel je coping om die stem het zwijgen op te leggen. Je komt in weerstand en opstand. Op zich ook weer een krachtige reactie nu! Alleen moet je er een beetje voorzichtig mee zijn dat je er niet in gaat verzuipen want haat maakt je ook kapot vanbinnen. Is het geen optie om terug aan vechtsport te gaan beginnen? Zodat je die boosheid wat kan channelen en kan omzetten in energie? Je kan die boosheid namelijk ook inzetten tegen de trauma's en het verdriet.
Voor de rest weet ik niet goed wat te zeggen.. Het zijn inderdaad allemaal van die dooddoeners. maar alsjeblieft blijf geloven in jezelf! Blijf die krachtige jongen en man zien die je was en bent geworden.
Ik las trouwens in het begin dat je ook enorme hoofdpijn hebt. Is hier naar gekeken? Of doe je daar iets mee? Met zo een hoofdpijn is het echt moeilijk om helder te kunnen blijven denken!
Een hele dikke virtuele knuffel van mij
Ik kan niks anders zeggen dan heel veel sterkte en ik wens je al het geluk van de wereld toe, er zijn er maar heel weinig die het meer verdienen dan jij.
Hou je taai!!
Daarom het aanbod via PM te praten, je hoeft niks te filteren, je hoeft niks weg te laten of te zeggen, en je hoeft me niet aan te kijken, maar je kan er wel zeker van zijn dat ik je hele verhaal serieus neem en vanuit mijn eigen achtergrond en weten antwoord geef.quote:
[..]
Klopt, praten helpt, praten zorgt er voor dat die emmer wat leger is waardoor die niet overloopt en ik kracht en energie heb om andere zaken te doen. Alleen is praten erg moeilijk soms voor mij, de laatste jaren merk ik dat ik steeds meer eruit gooi op verkeerde momenten. Vooral omdat ik zo overloop en het niet meer kan filteren, ik loop al jaren met mijn ziel onder de arm te overleven, door te blijven gaan met werken zonder eens een moment te stoppen en te zeggen "eerst ik".
Het is een gedeelte wat ik heb weggelaten, maar vanwege het incest verleden van mijn vader heb ik nooit affectie gekregen, een knuffel was incest, een kus was incest. Ik had vroeger heel veel last van droge lippen, drogen ogen en vingers, dus ik maakte die altijd wel een beetje vochtig met wat speeksel. Een dag toen we naar school gingen wou mam ons een kus geven, net voordat mam die kus wou geven maakte ik mijn lippen wat nat want die waren kurkdroog. Pap vloog uit, ik wou mam tongzoenen, ik was een viezerik, ik deed aan incest. Ik was 7 jaar en had totaal geen idee waar hij het over had en dat is één van de dagen die ik mij nog zeer goed kan herinneren. Sinds die periode was het voor mam bijna niet mogelijk om enige affectie te tonen voor mij. Mijn zusje lag wel eens knuffelend op de bank een film te kijken, ik zat altijd alleen. Tot op de dag van vandaag heb ik ook moeite om enige affectie te vertonen, dat heeft natuurlijk ook zijn uitwerking op relaties maar ook op de manieren hoe je je uit. Ik voel me ongemakkelijk om één op één met iemand te praten, weet mij geen houding te geven, en zodra iemand nu enige affectie vertoond, al is dat steun en praten dan wordt het mij ongemakkelijk en kijk ik wat in de leegte rond omdat ik niet weet waar ik kijken moet.
Maar wel bedankt voor je aanbod en steun.
1 tip die ik van mijn psych ter harte heb genomen, en bijvoorbeeld voor dit aanbod geldt; als je iets gebeurt hoef je er niet direkt op te reageren, je kan het ook een tijdje laten bezinken en er dan op terugkomen, dit maakt dat de initiële reactie wegebt en een meer doordachte ervoor in de plaats komt
dit was naar aanleiding van mijn actie=reactie handelen, iets wat mannen vrijwel altijd doen
Dat hoor ik vaker, maar zelf zie ik het nog niet zo. Voor mijzelf zie ik dat ik gefaald heb, ik ben 37 jaar en heb buiten een goede baan en inkomen eigenlijk helemaal niets, ja één beste vriend overgehouden na al die jaren. Ik blijf nog de schuld in mijn eigen schoenen schuiven, ik ben te zwak, het ligt aan mij, je kent het misschien wel. Ook die stem in mijn achterhoofd wat blijft praten dat ik veel "mooie" jaren van mijn leven heb weggegooid met mij af te sluiten in de depressiviteit, helpt niet echt. Het is ook iets wat ik mijzelf kwalijk neem. Ik heb vaker op punten gestaan in mijn leven dat ik aan de bel heb getrokken bij de huisarts en een gesprek kreeg met een therapeut en na enkele gesprekken (meestal al na de intake) kapte ik het af omdat die emmer iets leger was waardoor ik weer de energie had om mij op te rapen. Ik wou dat traject niet in, ik wou niet al die jaren weggooien met iets waarvan ik dacht dat ik het wel zelf onder controle kreeg, dat het wel meeviel en dat ik mij aanstelde. En dat lukte keer op keer ook, maar elke "kleine" tegenslag en ik viel weer terug. En die tegenslag was in die periode toch vooral het misbruik door vriendinnetjes of vrienden. Daar kon ik echt zwaar van streek door raken, niet de pijn van het verlies, maar de altijd de vraag "waarom?". Ik ben niet perfect, bij lange na niet, maar ik was altijd zo lief in de relaties, een steun, de bodyguard, de portemonnee, ik verzette bergen voor mijn vriendinnen en vrienden. Maar dat was geen relatie, ik was een "suikeroom" om het maar eens simpel samen te vatten, een opvatting die ik had over relaties gezien op TV, de plek waar ik mijn "opvoeding" van heb genoten. En zodra ze me niet meer nodig hadden lieten ze me keihard vallen of ze maakte zwaar misbruik van mijn goedheid of het feit dat ik geen "nee" kan zeggen. Het zal misschien wel komen ooit, maar op dit moment kan ik helaas nog niet zo denken, voor nu ben ikzelf de "storende" factor in mijn leven omdat ik het naar mijn mening zelf allemaal aandoe, vandaar ook de haat voor mijzelf, om wat voor een persoon ik ben geworden. Ik moet gewoon leren om voor mijzelf op te komen en te zien dat in mijn leven ikzelf de belangrijkste persoon ben. Maar hoe leer je dat als je 37 jaar alleen in het teken van anderen hebt geleefd. Ik probeer er op te letten, probeer aan te geven dat ik "vol" zit, maar toch blijf ik doorgaan en trek ik geen grens.quote:
Jezus... Wat een verhaal.. Nu heb ik zelf mijn deel jeugdgeweld enz gehad maar dat valt in het niets met het jouwe!
Ik wil je allereerst zeggen dat je ONGELOFELIJK sterk bent! Het is niet normaal hoe krachtig jij in het leven staat, zelfs nu! Ik hoop dat je dat kan inzien.
Je bent steeds ZELF en ALLEEN uit enorme putten gekropen, hebt verslavingen verslaan zonder hulp, bent blijven doorgaan na elke klap en slag en bent steeds weer rechtgekrabbeld. Dat is ongelofelijk knap en ook al voel jij je zo nu echt niet: dat geeft aan dat jij één van de sterkste mensen bent die ik ken! Je veerkracht en volharding en waarschijnlijk zelfs koppigheid om je niet te laten hangen is immens!
Die emmer zit al jaren vol, en al jaren loop ik op het bot en ga ik door het leven. Ik overleef, ik ben niet aan het leven. De focus nu zit veelal op het werk, en toegeven het is gewoon te zwaar voor mij. Mijn werk is inmiddels ook al op de hoogte en ze zijn zeer medelevend en een steun voor de mensen die het weten. Eigenlijk weet ik dat ik een tijdje rust moet pakken, eens een moment voor mijzelf moet pakken, maar dat is zo moeilijk. Vooral omdat ik met 2 zaken loop, zwaar overspannen en depressiviteit. Voor het overspannen zijn zou je rust moeten pakken, maar rust voor mij betekend niet meer werken, geen afleiding en teveel tijd om na te denken wat weer door de depressie komt (heb nu vakantie trouwens vandaar dat de emmer wat voller is). Ik zit vast in een cirkel lijkt het soms wel.quote:Zo te lezen is je emmer nu weer even volgelopen en dat is echt zwaar.. Als ik kon, ik nam de helft over van je maar helaas kan dat niet.. Ik weet ook hoe het voelt om hersenen te hebben met een dwingende stem vanuit het verleden, die eigenlijk fout geprogrammeerd zijn. En dat is geen gemakkelijke om te verslaan. Maar je krijgt die stem met de tijd wel steeds stiller, geloof me! Misschien is je boosheid en je haat nu op dit moment wel je coping om die stem het zwijgen op te leggen. Je komt in weerstand en opstand. Op zich ook weer een krachtige reactie nu! Alleen moet je er een beetje voorzichtig mee zijn dat je er niet in gaat verzuipen want haat maakt je ook kapot vanbinnen. Is het geen optie om terug aan vechtsport te gaan beginnen? Zodat je die boosheid wat kan channelen en kan omzetten in energie? Je kan die boosheid namelijk ook inzetten tegen de trauma's en het verdriet.
Voor de rest weet ik niet goed wat te zeggen.. Het zijn inderdaad allemaal van die dooddoeners. maar alsjeblieft blijf geloven in jezelf! Blijf die krachtige jongen en man zien die je was en bent geworden.
Die woede kan ik niet verklaren. Ja er zijn personen uit mijn jeugd waaraan ik terugdenk en wat ik zeer graag nu nog eens wil tegenkomen eens zien of ze nu nog eens het lef hebben om die mond open te trekken of mij te belagen. Maar die woede en haat begint extreem te worden, elk klein dingetje irriteer ik mij aan op een slechte dag. Als ik al een appje krijg van mijn zusje loop ik uren te vloeken, tieren, schelden en schieten radicale gedachten door mijn hoofd, allemaal vanwege een fucking appje. Keer op keer hetzelfde "waarom laten ze me niet met rust", omdat het ook keer op keer niet de vraag is "hoe gaat het met jou" maar keer op keer weer een "verzoek" voor iets. Enkele weken geleden heb ik een vriend geholpen in de tuin, toen ik aankwam heb ik hem eerst een preek gegeven van een half uur dat ik het niet meer kon, dat het de laatste keer was, dat ze moesten helpen wat ik kon geen "nee" zeggen en ik de energie niet had. Ipv. gewoon nee zeggen draai ik er met een heel verhaal omheen en na afloop geef ik toch weer toe en doe ik het alsnog. Ik bemerkte die dag dat mijn lichaam begon te blokkeren, dat had ik nog nooit gehad. Het was alsof het lichaam begon aan te geven dat het niet langer meer kon, tot nu toe was het altijd mijn "hoofd" maar daar beet ik doorheen.
Weer een vechtsport gaan doen zou zeer zeker helpen, maar 2 dingen. 1. ik ben momenteel te onzeker om daar alleen naartoe te gaan. Door het kluizenaars bestaan van de laatste jaren ben ik doodsbang geworden onder de mensen, ik weet niet waar ik moet kijken, hoe ik moet reageren, durf ze niet meer in de ogen aan te kijken. Als ik in de wachtkamer zit, of door de supermarkt loop breekt mij het zweet uit. Dat is volgens mij het gevolg van jaren eenzaamheid, geen gesprekken (buiten FOK! dan). 2. ik heb de energie totaal niet, ik probeer nu ook op goede dagen/momenten wat te sporten, iets wat ik al mijn hele leven probeer te doen. Maar merk dat het mentaal te zwaar is, fysiek nergens last van op zo'n moment. Maar zelfs onder het sporten ben ik complete discussies met mijzelf aan het voeren (ja echt in mijzelf aan het praten) met een hoop frustratie, een hoop haat, waar ik complete dialogen voer over wat ik ga zeggen tegen mensen die mij op dat moment irriteren om het kleinste ding. Terwijl ik eigenlijk met sporten altijd een uitlaat klep had, het was de manier om alles op de rit te krijgen. Stap 1 bij het opnieuw oprapen, beginnen met sporten, fysiek goed voelen en de rest kwam automatisch. Maar daar ben ik nu zelfs te moe voor. Ik mis de basis, een basis waar je opstaat jezelf fatsoenlijk verzorgt, eten kookt enz. Ik overleef van dag tot dag, zo ga ik de laatste jaren door het leven. En het is nu meermaals per maand dat ik probeer die "motor" te herstarten om te zorgen dat ik weer in dat ritme kom van "oprapen", maar deze keer lukt het niet om de één of andere reden, ik weet alleen niet waarom. Misschien te leeg, misschien te gebroken, misschien iets achterliggend wat mij blokkeert omdat ik toch keer op keer weer na verloop van tijd terugval.
Nee daar is nog niet naar gekeken. Ik heb in de periode dat ik met die pijn liep (die 2 jaar) meermaals aangegeven bij de artsen dat ik het zeer moeilijk had, ik liep al met depressies en dit traject, het afschepen, de eenzaamheid doordat ik alleen maar ging werken en het niet vinden van een oplossing was mij totaal aan het breken. Ik ben ongeveer 6 maanden voor de laatste operatie naar de huisarts gegaan, heb aangegeven wat er speelt, heb aangegeven dat ik problemen had met wiet. En de reactie van de dokter was eigenlijk dat ik het nog even moest volhouden totdat die fysieke pijn weg was, vanaf dat moment zou het waarschijnlijk wel beter gaan. Toegeven dat zal ook zeer zeker liggen aan de manier hoe ik zo'n verhaal vertel op dat moment, omdat ik dan meteen de vinger wijs naar mijzelf, en ook aangeef wat mij zou helpen. In februari heb ik dan aan de bel getrokken, 18 februari ben ik ingeschreven bij het Mondriaan, tussendoor had ik om de 2 weken een gesprek met de therapeute bij de dokter, maar dat was vooral om de emmer leeg te kotsen. Zo'n 6/7 weken geleden had ik een telefonische intake bij het Mondriaan (corona dus alles per telefoon), om een week later een telefoontje te krijgen dat ze mijn case nog niet besproken hadden en de vrouw wat mijn intake had gedaan 4 weken op vakantie ging. Vorige week of 2 weken geleden (weet niet meer precies) kreeg ik een telefoontje dat ze de intake behandeld hebben, dat het erg druk was, de wachtlijst lang maar dat ze wel al wat modules (zoals voor de verslaving) online konden doen. En dat is eigenlijk de status op dit moment, ik heb al weken geen gesprek meer gehad. De therapeute van de dokter had ik afgezegd nadat ik de intake had gehad en dezelfde dag een gesprek met haar, dat was teveel op één dag voor mij en ik was in de veronderstelling dat het traject bij de Mondriaan zou gaan lopen, helaas nog niet dus.quote:Ik las trouwens in het begin dat je ook enorme hoofdpijn hebt. Is hier naar gekeken? Of doe je daar iets mee? Met zo een hoofdpijn is het echt moeilijk om helder te kunnen blijven denken!
Het mag dan misschien internet zijn, maar het wordt echt gewaardeerd hoe mensen reageren en toch steun geven. Het helpt wel degelijk iets, bedankt!.quote:Een hele dikke virtuele knuffel van mij
Kan je niet echt advies geven, maar wens je veel sterkte toe.
He en je vechtsport: zou er een fokker bij je in de buurt kunnen wonen die misschien met je mee wil? Dat zou toch een super oplossing kunnen zijn!
Voor de rest ken ik de werking van de GGZ niet in Nederland dus ik weet niet hoe het gaat. Maar zijn er bij jullie ook geen crisisdiensten? Of hulplijnen? Voor die momenten dat je even helemaal vast zit?
Je reacties op je zusje en die vriend met zijn tuin zijn eigenlijk wel goede reacties! Je begint je te verweren ook al is dat op een schijnbaar vreemde manier. Je hebt dit nooit gedaan dus bent daarmee aan het 'oefenen' zeg maar. Bekijk het als een kind dat moet leren op te komen voor zijn eigen ikje: die gaat ook eerst op de grond liggen stampen enz. Daarna gaat ie andere trucjes proberen tot hij eindelijk leert hoe dit op een goede manier te doen. Jij bent ergens ook dit pad op aan het gaan en dat is helemaal prima!! Wees lief voor jezelf en lach desnoods even met jezelf op die momenten maar juig die ontwikkeling toe!!! Je hersenen zijn verse linkjes aan het leggen en die lopen soms wat vreemd. Humor kan helpen!
Babysteps op weg naar heling!!! Alleen maar super!
Hmm dat zou kunnen, ik heb in die periode dat ik thuis zat, buiten het werk dan, een flink vitamine D tekort gehad, maar dat merkte ik aan dagelijks spier en gewrichtspijn. Misschien eens een goeie om het bloed alsnog te laten prikken, zou natuurlijk ook nog onderliggend een bepaald te kort kunnen zijn. Die burnout gaf mij een collega op het werk aan, die had al een tijd het idee dat ik in een burnout zat. Na het praten met de therapeut gaf zij ook aan dat ik naast de depressie een burnout had en het advies is dan om rust te nemen. Maar dat is juist het probleem, ik kan geen rust nemen, ik kan het werk niet laten zitten of mijn collega's. Daarnaast is het werk mijn "uitlaatklep", een afleiding. Al heb ik een slechte dag zodra ik op het werk was dan was het binnen een uurtje weer goed omdat je afleiding had. Maar vanwege die burnout ben ik ook geen pretje op het werk omdat ik zeer geïrriteerd kan doen zodra het wat drukker is. De collega's zeggen er niets over, maar het stoort mij mateloos omdat ze het niet verdienen.quote:
Om heel even snel op je stukje in te pikken: zou je niet je bloed eens laten testen? Uistluiten of je op dit moment ook niet met tekorten kampt? B12 is daar een heel belangrijke speler in! En even bespreken of je mogelijk niet tegen een burnout zit aan te lopen? Dat zou wel het één en ander van je extra 'symptomen' kunnen verklaren.
Het zou een optie kunnen zijn, ik kan wel iemand vinden die mee wilt naar vechtspor denk ikt. Het is nu alleen even geen optie, dat is een optie zodra ik een basis heb waarop ik kan voortborduren. Daarnaast nu denken om een "onbekende" onder ogen te komen beangstigt mij heel erg.quote:He en je vechtsport: zou er een fokker bij je in de buurt kunnen wonen die misschien met je mee wil? Dat zou toch een super oplossing kunnen zijn!
Ik heb eens op het punt gestaan om een einde eraan te maken, die avond dat ik op de brug stond. Die avond heb ik ook de zelfmoordlijn gebeld, en wat ik je nu zeg is geen grapje. Bij het bellen en na een paar minuten praten met een ouder vrouwtje verzocht ze mij om mij even in de wacht te zetten omdat ze alleen was en ze nog een telefoontje kreeg. Het heeft wel wat geholpen om die emmer leeg te maken, maar voor de rest zou ik niet weten wat voor een crisislijnen ik kan/moet bellen. Ik heb in het begin verzocht om mij op te laten nemen, om eens een paar weken/maanden uit deze omgeving te zijn in een andere omgeving tussen de mensen die met dezelfde problemen lopen en bijna dagelijkse gesprekken omdat ik merk dat ik heel ver heen ben. Maar ook hier ben ik eigenlijk nog aan het wachten, er zijn gewoon zeer lange wachtlijsten.quote:Voor de rest ken ik de werking van de GGZ niet in Nederland dus ik weet niet hoe het gaat. Maar zijn er bij jullie ook geen crisisdiensten? Of hulplijnen? Voor die momenten dat je even helemaal vast zit?
Hmm, zo heb ik er nog niet over gedacht, klinkt wel plausibel wat je zegt. Het is iets wat eigenlijk automatisch begint te gebeuren de laatste tijd omdat lichaam en geest beginnen te blokkeren. Maar toch voel ik mij zo ontzettend schuldig als ik zoiets zeg/doe, en vaak doe ik het alsnog. Op het werk ook als collega's bellen en hulp met iets nodig hebben en ik heb het te druk ben ik mij 10 minuten aan het verontschuldigen om het dan vaak alsnog te doen.quote:Je reacties op je zusje en die vriend met zijn tuin zijn eigenlijk wel goede reacties! Je begint je te verweren ook al is dat op een schijnbaar vreemde manier. Je hebt dit nooit gedaan dus bent daarmee aan het 'oefenen' zeg maar. Bekijk het als een kind dat moet leren op te komen voor zijn eigen ikje: die gaat ook eerst op de grond liggen stampen enz. Daarna gaat ie andere trucjes proberen tot hij eindelijk leert hoe dit op een goede manier te doen. Jij bent ergens ook dit pad op aan het gaan en dat is helemaal prima!! Wees lief voor jezelf en lach desnoods even met jezelf op die momenten maar juig die ontwikkeling toe!!! Je hersenen zijn verse linkjes aan het leggen en die lopen soms wat vreemd. Humor kan helpen!
Babysteps op weg naar heling!!! Alleen maar super!
En wat betreft je vader; wat er ook in zijn jeugd is gebeurd, dit valt natuurlijk nooit goed te praten.
Eerlijk gezegd is het een wonder dat je vader nog leeft want ik denk dat het merendeel het zou begrijpen als je hem op je 18e (of wanneer je in ieder geval sterk genoeg zou zijn) hem helemaal de vernieling in zou schoppen. Misschien heb ik het gemist, maar sporten zoals hardlopen of fietsen, zou dat ook nog kunnen helpen? Vooral duursporten kunnen helpen om even helemaal nergens aan te denken en om je uiteindelijk superfit te gaan voelen.
Goh ja hier in België heb je van die crisisopnames. Die zijn eigenlijk wel snel binnen te raken. Je gaat dan via spoed en komt op de PAAZ terecht waar ze intensief gaan kijken hoe en wat. Nu is het zo dat hier in België sowieso alles wel wat sneller gaat.. Jullie hebben een log en complex systeem helaas.quote:
Ik heb eens op het punt gestaan om een einde eraan te maken, die avond dat ik op de brug stond. Die avond heb ik ook de zelfmoordlijn gebeld, en wat ik je nu zeg is geen grapje. Bij het bellen en na een paar minuten praten met een ouder vrouwtje verzocht ze mij om mij even in de wacht te zetten omdat ze alleen was en ze nog een telefoontje kreeg. Het heeft wel wat geholpen om die emmer leeg te maken, maar voor de rest zou ik niet weten wat voor een crisislijnen ik kan/moet bellen. Ik heb in het begin verzocht om mij op te laten nemen, om eens een paar weken/maanden uit deze omgeving te zijn in een andere omgeving tussen de mensen die met dezelfde problemen lopen en bijna dagelijkse gesprekken omdat ik merk dat ik heel ver heen ben. Maar ook hier ben ik eigenlijk nog aan het wachten, er zijn gewoon zeer lange wachtlijsten.
[..]
Hmm, zo heb ik er nog niet over gedacht, klinkt wel plausibel wat je zegt. Het is iets wat eigenlijk automatisch begint te gebeuren de laatste tijd omdat lichaam en geest beginnen te blokkeren. Maar toch voel ik mij zo ontzettend schuldig als ik zoiets zeg/doe, en vaak doe ik het alsnog. Op het werk ook als collega's bellen en hulp met iets nodig hebben en ik heb het te druk ben ik mij 10 minuten aan het verontschuldigen om het dan vaak alsnog te doen.
Over je schuldgevoel: dat is die geprogrammeerde stem in je hoofd. Dat ben JIJ niet, dat is het verleden wat er in gestampt is. Zeg maar een beetje: brainwashing. En verdorie dat is een heeeeel sterke stem! Maar nogmaals: dat ben jij niet. Jij bent nu degene die in opstand is aan het komen tegen die stem en ik kan dat alleen maar toejuichen! Maar ik weet uit ervaring ook dat dit een lange strijd is. Maar wel haalbaar! Ook hier weer het advies: wees zacht voor jezelf, vergeef jezelf je 'uitspattingetjes'. Je denkt dat je stil staat maar bent eigenlijk keihard aan het werken!
Mijn vader is een hele aparte man. Het is geen crimineel, ook al is het niet goed te praten wat hij heeft gedaan. Maar ondanks dat ik zijn grootste slachtoffer ben geweest ben ik ook de persoon geweest die hem het meeste begreep en daar ook begrip voor kweekte bij mij moeder/zusje. Hoe raar het ook klinkt, ik begrijp om zo behandeld te worden door je ouders. Dat hij het dan bij mij doet is een klein detail. Dat snap ik ook nooit aan hem, ik ben de enige persoon in zijn leven wat hem begrijpt, weet hoe het voelt. Maar mijn vader praat nooit met mij, ik heb nooit een fatsoenlijk gesprek gehad met mijn vader. Het was vroeger of afzeiken of uitschelden met barbaarse straffen. De laatste jaren was het of afzeiken, of negatief zijn over alles wat ik deed of het ging over Fortuna/F1. Als er een feest was dan zei hij gewoon de hele avond geen woord tegen mij terwijl hij met vreemden hele gesprekken voerde. Volgens mij moeder heeft hij zich altijd geschaamd voor wat hij mij heeft aangedaan. Daarnaast leek ik sprekend op zijn tweelingbroer, het karakter dan, dat is iets waar hij heel veel moeite mee heeft. Ondanks het beeld wat ik hier van hem schetst en toegeven het is een radicaal, heeft hij wel degelijk goede kanten. Maar ook hij is ooit een onschuldig kind geweest, waar beiden ouders s'nachts zijn kamer opliepen om hem en zijn broer te verkrachten. Dat is één van de redenen waarom ik altijd heb gezegd dat ik mij niet moest aanstellen, nu liet pap dat ook wel geregeld weten met de opmerking "vroeger als ik dat deed bij opa... " enz. Hij had het altijd "erger" en er was bijna geen dag dat hij dat niet liet merken.quote:
Poeh, heftig verhaal. Sterkte man, goed dat je dit deelt!
En wat betreft je vader; wat er ook in zijn jeugd is gebeurd, dit valt natuurlijk nooit goed te praten.
Hij heeft een rare manier van liefde uiten, ik hou van je zeggen zal hij nooit doen, een knuffel of arm om je schouder ook niet. Maar als er iemand aan mij of mijn zusje zou komen zie je één grote brok agressiviteit die helemaal losgaat op de 'dader'. Hij ging ook altijd werken, dag in dag uit, weekenden enz. Omdat we het niet breed hadden, dat was zijn manier om liefde te tonen. Het is een gecompliceerde zielige man. Maar wat ik hem niet vergeef is dat ik al bijna mijn hele leven probeer om uit die ellende te komen en hij er maar 18 jaar heeft ingezeten (dat moment ging hij uit huis) en er eigenlijk nooit echt wat aan gedaan heeft en keer op keer terugvalt in oude patronen. Het werd geaccepteerd in het gezin, het was normaal. Het was op het moment dat ik die familievriend hoorde zeggen tegen zijn kinderen "ik hou van jullie" met een knuffel en kus dat ik doorkreeg dat mijn leven niet normaal was. Dat was iets dat zag je op tv, dat deden Steve Martin of Bill Cosby ja, maar niet je eigen vader, dat hoort niet, dat is raar.
Het is nu dat ik de laatste maanden roep het beste wat ons gezin had kunnen overkomen was dat mijn vader was gestoven de dag dat mijn zusje was geboren. Het is spijtig dat een "kind" zo over zijn vader moet denken.
Dat deed ik altijd om mijzelf weer op te rapen, beginnen met joggen, paar kilo kwijt, wat beter in mijn vel in de sportschool in. Dat traject heb ik meermaals herhaald om mijzelf op te rapen. Maar om de één of andere reden lukt dat nu niet, ik blijf terugvallen, ik kom niet in dat "ritme" en blokkeer. Wat daar de oorzaak van is kan ik nog niet precies de vinger op leggen, maar daar kom ik hopelijk snel achter zodat ik in ieder geval weer een uitlaatklep heb wat een wat beter gevoel geeft.quote:Misschien heb ik het gemist, maar sporten zoals hardlopen of fietsen, zou dat ook nog kunnen helpen? Vooral duursporten kunnen helpen om even helemaal nergens aan te denken en om je uiteindelijk superfit te gaan voelen.
[ Bericht 0% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 22-06-2020 13:13:12 ]
Ik heb meer aan jouw advies en opmerkingen dan die van de therapeutequote:
[..]
Goh ja hier in België heb je van die crisisopnames. Die zijn eigenlijk wel snel binnen te raken. Je gaat dan via spoed en komt op de PAAZ terecht waar ze intensief gaan kijken hoe en wat. Nu is het zo dat hier in België sowieso alles wel wat sneller gaat.. Jullie hebben een log en complex systeem helaas.
Over je schuldgevoel: dat is die geprogrammeerde stem in je hoofd. Dat ben JIJ niet, dat is het verleden wat er in gestampt is. Zeg maar een beetje: brainwashing. En verdorie dat is een heeeeel sterke stem! Maar nogmaals: dat ben jij niet. Jij bent nu degene die in opstand is aan het komen tegen die stem en ik kan dat alleen maar toejuichen! Maar ik weet uit ervaring ook dat dit een lange strijd is. Maar wel haalbaar! Ook hier weer het advies: wees zacht voor jezelf, vergeef jezelf je 'uitspattingetjes'. Je denkt dat je stil staat maar bent eigenlijk keihard aan het werken!
Het klinkt eigenlijk heel logisch wat je hier allemaal zegt, ik heb er alleen nog nooit zo bij stil gestaan en er nog nooit zo naar gekeken. België ga ik al naartoe nu als ik een lichamelijk iets heb, misschien eens idd de dokter bellen voor een verwijskaart/zorg in België. Woon er immers toch 5 min vandaan.
Sterkte.
Kan je niet meteen de grens over? Daar heb je geen verwijsbrief voor nodig. Je mag ook gewoon bij eender welke huisarts binnen stappen. We zitten niet vast aan een huisarts en ik ken genoeg Nederlanders die hier snel even de grens overspringen voor snellere hulp! En ik kan ze geen ongelijk geven. België is een raar landje maar daar zijn we wel goed inquote:Op maandag 22 juni 2020 13:10 schreef J.A.R.V.I.S. het volgende:
[..]
Ik heb meer aan jouw advies en opmerkingen dan die van de therapeute
België ga ik al naartoe nu als ik een lichamelijk iets heb, misschien eens idd de dokter bellen voor een verwijskaart/zorg in België. Woon er immers toch 5 min vandaan.
Mocht je aan de kant van het Limburgse wonen dan kan ik je via DM wel even een aantal adresjes doorgeven!
Ik weet niet of we meteen de grens over mogen, ik ben in de veronderstelling dat ik wel een verwijskaart nodig zal hebben, althans dat was die keren dat ik naar Genk ging. Ik woon in Zuid-Limburg ja, dus als je wat adressen hebt mag je mij een PM sturen, kan altijd eens kijken/bellen.quote:
[..]
Kan je niet meteen de grens over? Daar heb je geen verwijsbrief voor nodig. Je mag ook gewoon bij eender welke huisarts binnen stappen. We zitten niet vast aan een huisarts en ik ken genoeg Nederlanders die hier snel even de grens overspringen voor snellere hulp! En ik kan ze geen ongelijk geven. België is een raar landje maar daar zijn we wel goed in
Mocht je aan de kant van het Limburgse wonen dan kan ik je via DM wel even een aantal adresjes doorgeven!
Nee hoor, voor een huisarts niet. Misschien wel voor ziekenhuisafspraken enz maar zelfs die kan je vaak zo maken.quote:
[..]
Ik weet niet of we meteen de grens over mogen, ik ben in de veronderstelling dat ik wel een verwijskaart nodig zal hebben, althans dat was die keren dat ik naar Genk ging. Ik woon in Zuid-Limburg ja, dus als je wat adressen hebt mag je mij een PM sturen, kan altijd eens kijken/bellen.
Ik stuur je zo een DM he!
Ik vind het erg dat je dit hebt moeten meemaken. Niemand verdient dit.
Hier een paar dingen die me opvallen. E.e.a. niet bedoeld als kritiek maar omdat ik je het beste gun en ik hoop gewoon dat je de weg zal kunnen vinden om er iets mooiers van te maken.
Omdat je nog steeds hetzelfde probeert te doen als altijd.quote:
Dat deed ik altijd om mijzelf weer op te rapen, beginnen met joggen, paar kilo kwijt, wat beter in mijn vel in de sportschool in. Dat traject heb ik meermaals herhaald om mijzelf op te rapen. Maar om de één of andere reden lukt dat nu niet, ik blijf terugvallen, ik kom niet in dat "ritme" en blokkeer. Wat daar de oorzaak van is kan ik nog niet precies de vinger op leggen, maar daar kom ik hopelijk snel achter zodat ik in ieder geval weer een uitlaatklep heb wat een wat beter gevoel geeft.
Je lichaam zal dit steeds meer gaan tegenwerken en je tot een halt proberen te dwingen. Dat is heel mooi van een mens dat dit zo werk, alleen moet je het wel erkennen anders sloop je jezelf nog meer of je gaat denken dat de "depressie" genezen moet worden met pillen.
Je gedrag mbt werken en sporten en doorgaan is extreem.
En het leest voor mij alsof je daar altijd je trots en onafhankelijkheid op gebaseerd hebt. Maar het komt ondertussen op hetzelfde neer: jouw grenzen als kind werden niet gerespecteerd. En nu doe je jezelf het allemaal opnieuw aan. Logisch dat je lichaam het bijltje erbij neergooit.
Je doet jezelf dagelijks geweld aan door geforceerd te doen wat een stem in je hoofd je vertelt. Dit is niet jouw schuld, en verklaarbaar zoals Lenny77 zegt. Maar het moet wel veranderen als je beter wil worden.
Je (er)kent je behoeftes niet. Normaal is dat een mens behoefte heeft aan verbinding, aan steun, aan erkenning voor je gevoelens, aan ontspanning, aan plezier beleven zonder angst, aan een verbinding op gevoelsniveau. Waarschijnlijk durf jij niet om rechtstreeks voor deze behoeftes te zorgen. Dus schakel je maar weer over in survivalmodus. Inmiddels ben je chronisch zwaar tekortgedaan op al deze vlakken en dat veroorzaakt boosheid en dat soort gevoelens, die nog meer afstand brengen tussen jou en anderen.
Je communiceert je behoeftes en wensen niet en je bent teleurgesteld omdat niemand rekening met je houdt.
Je wil dat mensen om je geven, maar ze weten niet wie je echt bent en wat je nodig hebt. Bovendien geef je geen moer om jezelf dus je laat ze ook niet zien wat het betekent om jou liefde te geven.
Je probeert liefde te kopen met goed gedrag en veel geven, zonder iemand echt in je hart te laten kijken.
Er is een grote afstand ontstaan tussen jou en anderen. Je komt op mij over als een tikkende tijdbom. Je maakt jezelf kwaad met je overtuigingen over de wereld die je ontwikkeld hebt.
Ik schat in dat je zelf niet doorhebt dat je intimiderend bent voor anderen. Je zelfbeeld klopt waarschijnlijk niet met hoe je overkomt op anderen (offline).
Het is lovenswaardig dat je jezelf zo goed overeind gehouden hebt. Maar feitelijk heb je al die jaren niets anders gedaan dan overleven en daar ben je erg goed in. Het is dan wel kut en een dagelijkse strijd, dat snap ik, maar alsnog zal dat nog het makkelijke gedeelte zijn.
Echt leven en de essentiele dingen daarvan heb je niet geleerd en dat zal jou ook nooit lukken, tenzij je de dieper liggende overtuigingen over jezelf gaat veranderen. Gaat leren erkenning te geven aan jezelf voor de pijn en het verdriet die je gevoeld hebt door de mensen die er voor je hadden moeten zijn. En erkenning gaat hebben voor wat je allemaal daardoor hebt moeten missen, alle kansen die je hebt laten schieten, wat jij anderen aangedaan hebt naast wat anderen jou allemaal aangedaan hebben.
Je verleden speelt nog steeds een hele grote rol in je dagelijkse leven, omdat je het nooit verwerkt hebt. Dit blijft tot aan je dood doorgaan, tenzij je de pijn in je hart gaat toelaten en het gaat ondergaan en opnieuw kwetsbaar kan zijn in je relaties met anderen. Je overtuigingen over jezelf en anderen en wat "goed" is kan veranderen.
Dit hoef je niet allemaal zelf te doen, kan ook niet eens denk ik. Het is gewoon heel moeizaam om te veranderen als mens. Een goede therapeut in een verslavingskliniek zou op zich niet verkeerd zijn, verslaving is immers puur overlevingsgedrag om pijnlijke gevoelens te vermijden en dat is ook jouw patroon.
Het kan wel een lange weg worden.
Het heeft er wel alle schijn van dat het lichaam nu is tegen aan het werken. Het probleem is dat ik in 37 jaar nog nooit mijzelf tot een halt heb proberen te dwingen. Nee zeggen is onnatuurlijk voor mij. Niet hetgeen doen wat een ander verwacht geeft mij het gevoel dat ik een ander teleurstel, dat ze een "hekel" aan mij krijgen (even simpel omgeschreven). Ik weet dat ik het moet leren, en geloof mij ik voer elke dag weer een strijd, maar eigenlijk sta ik nog compleet aan het begin van dit traject. Wie weet hoe de wereld er over een jaar uitziet.quote:
Ik heb je verhaal gelezen, erg intens om te lezen.
Ik vind het erg dat je dit hebt moeten meemaken. Niemand verdient dit.
Hier een paar dingen die me opvallen. E.e.a. niet bedoeld als kritiek maar omdat ik je het beste gun en ik hoop gewoon dat je de weg zal kunnen vinden om er iets mooiers van te maken.
[..]
Omdat je nog steeds hetzelfde probeert te doen als altijd.
Je lichaam zal dit steeds meer gaan tegenwerken en je tot een halt proberen te dwingen. Dat is heel mooi van een mens dat dit zo werk, alleen moet je het wel erkennen anders sloop je jezelf nog meer of je gaat denken dat de "depressie" genezen moet worden met pillen.
Toen ik 14 was had ik al een krantenwijk, op mijn 15 een baantje in de weekenden en moest elke schoolvakantie vakantiewerk doen van mijn vader. Ik mocht 2 weken pakken, 1 week na school om vakantiewerk te zoeken, en 1 week voordat het nieuwe jaar begon om schoolspullen te kopen. Ik ben opgevoed met alleen maar werken, het is hetgeen wat mijn vader dag in dag uit deed. Werken totdat we erbij neervallen en vooral niet klagen. Het is mij na al die jaren duidelijk geworden dat het idd extreem is. Ik heb jaren in de detachering gezeten en er waren jaren bij dat ik heel het land door moest. Om 06:00 in de auto, vaak pas om 19:00 of 20:00 thuis, vrije tijd had je totaal niet daardoor. Daarnaast moest je natuurlijk ook nog studeren voor je cursussen en dan had ik nog geregeld bereikbare dienst wat gewoon een 24/7 helpdesk was voor verschillende klanten. Eigenlijk doe ik dit al vanaf mijn jeugd. Toen ik 3 bijbaantjes had was het maandag school, dinsdag-donderdag stage, vrijdag op de markt in Maastricht (groente/fruit) had geregeld omdat ik het geld nodig had voor school/kleren/een leven ik de vrijdagen zou inhalen in de vakantieperiodes op stage. De dinsdagavond van 18:00 uur tot 01:00 deed ik vakkenvullen bij de Edah hier in het dorp, donderdag en vrijdag was dat van 19:00 uur tot 22:00 uur. Waar ik vrijdag al om 04:30 in Maastricht moest zijn op de markt, waar ik rond 18:00 vertrok uit de loods. Zaterdag was mijn vaste baantje, 07:30 tot 19:00-20:00 op de markt. De zondagen vond pap dan wel nog altijd wel iets voor mij om te doen, zoals het gras maaien inclusief het gras van de buren. Daarbij altijd helpen in het huishouden. Ik weet dat het niet gezond is maar dat is nu eenmaal het aard van het beestje geworden, wil niet zeggen dat ik ook dat zal moeten veranderen in mijn leven.quote:Je gedrag mbt werken en sporten en doorgaan is extreem.
Klinkt wel logisch, grenzen als kind niet gerespecteerd, want grenzen had ik eigenlijk niet, het waren de grenzen van mijn vader wat ik had. De boosheid komt vooral als ik nu lastig gevallen wordt op momenten dat ik heel slecht in mijn vel zit. Dat zijn ook de momenten dat ik niet meteen terug reageer maar eerst even afkoel omdat ik tegen mij zelf blijf inpraten "het ligt aan jou, jij stelt je aan, maak je toch niet zo druk". Die boosheid is vooral iets van de laatste jaren, vroeger had ik hier geen last van ondanks bijvoorbeeld het pesten en treiteren. Ik liet mij niet kennen, zei geen woord, hield alles binnen.quote:En het leest voor mij alsof je daar altijd je trots en onafhankelijkheid op gebaseerd hebt. Maar het komt ondertussen op hetzelfde neer: jouw grenzen als kind werden niet gerespecteerd. En nu doe je jezelf het allemaal opnieuw aan. Logisch dat je lichaam het bijltje erbij neergooit.
Je doet jezelf dagelijks geweld aan door geforceerd te doen wat een stem in je hoofd je vertelt. Dit is niet jouw schuld, en verklaarbaar zoals Lenny77 zegt. Maar het moet wel veranderen als je beter wil worden.
Je (er)kent je behoeftes niet. Normaal is dat een mens behoefte heeft aan verbinding, aan steun, aan erkenning voor je gevoelens, aan ontspanning, aan plezier beleven zonder angst, aan een verbinding op gevoelsniveau. Waarschijnlijk durf jij niet om rechtstreeks voor deze behoeftes te zorgen. Dus schakel je maar weer over in survivalmodus. Inmiddels ben je chronisch zwaar tekortgedaan op al deze vlakken en dat veroorzaakt boosheid en dat soort gevoelens, die nog meer afstand brengen tussen jou en anderen.
Ik kan niet zeggen of het teleurstelling is, het is meer onbegrip. Maar misschien ziet een buitenstaander dit wat beter. Maar het klopt wel, ik communiceer mijn behoeftes totaal niet, en als ik het nu al communiceer dan is dat met een ellenlang verhaal en meermaals een excuses terwijl ik gewoon "nee" kan zeggen, 1 simpel woordje en toch zo moeilijk. Ik weet eigenlijk zelf nog niet eens wie ik ben, die vraag stelde mij iemand een paar maanden geleden en toen ben ik erover gaan nadenken. Ik weet een aantal dingen, dat ik geen crimineel ben, dat ik echt een goed hart heb ik help werkelijk iedereen, kleur/afkomst maakt bij mij echt niet uit (al lijkt het op FOK! soms anders), ik geef ook om het leed van anderen en trek mij zoiets persoonlijks aan. Maar dat is bijna alles wat ik eigenlijk van mij weet, voor de rest wie ik ben geen idee want ik heb altijd naar de maatstaven van anderen geleefd.quote:Je communiceert je behoeftes en wensen niet en je bent teleurgesteld omdat niemand rekening met je houdt.
Je wil dat mensen om je geven, maar ze weten niet wie je echt bent en wat je nodig hebt. Bovendien geef je geen moer om jezelf dus je laat ze ook niet zien wat het betekent om jou liefde te geven.
Je probeert liefde te kopen met goed gedrag en veel geven, zonder iemand echt in je hart te laten kijken.
Dat liefde kopen met cadeau's en gedrag is de manier hoe ik mij inderdaad uit. En mensen die dat doorhebben maken daar dankbaar gebruik van. Maar echt in mijn hart laten kijken is zeer moeilijk. Als kind zijnde had ik al geen veilige plek, ik had niemand om mijn ei aan kwijt te kunnen en zo leef ik al mijn hele leven. Het is dan zeer moeilijk om mijn hart bij iemand leeg te storten. Het is ooit één iemand gelukt, dat was mijn laatste ex. Maar op het moment dat ze mijn verhaal wist begon ze zich ook af te keren van mij, opmerkingen zoals "ik wil nooit kinderen met jou uit angst dat je je gedraagt zoals je vader", terwijl ik die agressiviteit en dat gedrag van wat mijn vader vertoonde nog nooit heb vertoond. Het hielp natuurlijk ook niet dat dat die meid was die mij compleet leeg heeft geroofd en daarna met de noorderzon is vertrokken. Het was iemand die dat leed, de persoon die ik was geworden gebruikte voor haar eigen gewin, want ze heeft mij laten kruipen. Zo erg dat ik zelfs op mijn werk een gesprek heb gehad met de baas die het opviel en aan de bel trok dat dat meisje misbruik van mij maakte. En de rest van de personen die ik heb gevraagd voor hulp hebben mij eigenlijk altijd laten zitten, dan is het moeilijk je helemaal te openen nu. Natuurlijk bieden hier en daar wat mensen in mijn omgeving hulp aan, zelfs collega's, maar het blijft zeer moeilijk om compleet open te zijn naar die mensen, ik heb een zwaar vertrouwens issue.
Daar zeg je het goed, een tikkende tijdbom. Het woord wat ik de laatste tijden steeds vaker aan het gebruiken ben. Het is ook de angst die ik momenteel heb, dat zijn die radicale gedachten waar ik het over had in de OP. Ik ben opzoek naar iets of iemand om die frustratie en woede op uit te kuren. En geloof mij, ik weet hoe fout die gedachten zijn, ik heb dit al zo vaak aangegeven bij de therepeut. Ik heb echt de angst dat ik dadelijk eens breek en op iemand mijn ellende uit kuur die er helemaal niets aan kan doen, en spijt zal ik zeker hebben dan, want dat heb ik al van die gedachten als ik gekalmeerd ben.quote:Er is een grote afstand ontstaan tussen jou en anderen. Je komt op mij over als een tikkende tijdbom. Je maakt jezelf kwaad met je overtuigingen over de wereld die je ontwikkeld hebt.
Ik schat in dat je zelf niet doorhebt dat je intimiderend bent voor anderen. Je zelfbeeld klopt waarschijnlijk niet met hoe je overkomt op anderen (offline).
Klein voorbeeld, gisteren was weer zo'n moment dat die bom kon afgaan, heb een nieuwe tokkie buurman die mij de keel begint uit te hangen. Al politie aan de deur gehad, meneer is een notoire vrouwenmepper, maar meneer laat ook lekker de blikken bier staan in de gang, scooteronderdelen, werkt niet en ligt tot laat in de nacht kabaal te maken of draait de muziek hard. Geregeld komen er ook vrienden over de vloer, bijna dagelijks. Maar dat is exact hetzelfde volk. Een aantal weken geleden had hij ruzie met een groepje jongens die buiten stonden, staat hij zijn vriend op te jutten om een mes te pakken en ze neer te steken. Gisteren stonden wat vrienden van hem hier in de straat, die heren stonden gewoon met een afgetrapte audi a4 op de hoofdweg, alarmlichten aan, uit de deur hangen en maar roepen naar elkaar. Ze blokkeerden de hele hoofdweg, dus mensen die langsreden of moesten wachten gaven wat commentaar. Op een gegeven moment begonnen ze een vrouw helemaal verrot te schelden, hoer hier, kutwijf daar enz. Dat was het moment dat het mij weer begon te koken, ik heb mij mijn schoenen aangetrokken om naar beneden te lopen maar het moment dat ik de deur uit liep waren ze al weg. Dat zijn de zeer gevaarlijke momenten voor mij. Ik zal niet zomaar een vreemde op straat iets aandoen, geloof me ze moeten wel ontoelaatbaar gedrag vertonen. Maar ook dat hoort niet. Waren 4 gasten in de auto en mijn buurman dus, 5 vs 1 zou het zijn geweest, maar op zo'n moment interesseert het mij niet, op zo'n moment kook ik en zoek ik de confrontatie. En dat begint de laatste maanden wel wat vaker voor te komen. Een tikkende tijdbom, daarom moet die woede er ook uit.
Dat is het ook ja, gewoon overleven en niet leven. Dat is niet overeind houden, dat is wachten totdat het licht uitgaat.quote:Het is lovenswaardig dat je jezelf zo goed overeind gehouden hebt. Maar feitelijk heb je al die jaren niets anders gedaan dan overleven en daar ben je erg goed in. Het is dan wel kut en een dagelijkse strijd, dat snap ik, maar alsnog zal dat nog het makkelijke gedeelte zijn.
Zelf blijf ik roepen dat het verleden mij geen pijn meer doet, maar meerderen hebben mij nu al aangegeven dat het verleden toch nog een hele grote rol speelt. Ik zoek daar wel de oorzaak voor de persoon die ik ben geworden, de oorzaak van de ellende die ik vanaf mijn 18e tot nu heb gehad, maar die periode tot 18 denk ik zelf dat niet meer zo'n pijn doet. Het zijn vooral de voorbeelden die ik gebruik omdat mij duidelijk is geworden sinds begin dit jaar dat daar de oorzaak ligt van het type persoon wat ik ben geworden. Maar mijn hoofd is een achtbaan, ik zal het echt niet allemaal helder zien, daarom ook fijn die reacties en andere inzichten, zet mij wel aan het denken over wat zaken.quote:Echt leven en de essentiele dingen daarvan heb je niet geleerd en dat zal jou ook nooit lukken, tenzij je de dieper liggende overtuigingen over jezelf gaat veranderen. Gaat leren erkenning te geven aan jezelf voor de pijn en het verdriet die je gevoeld hebt door de mensen die er voor je hadden moeten zijn. En erkenning gaat hebben voor wat je allemaal daardoor hebt moeten missen, alle kansen die je hebt laten schieten, wat jij anderen aangedaan hebt naast wat anderen jou allemaal aangedaan hebben.
Je verleden speelt nog steeds een hele grote rol in je dagelijkse leven, omdat je het nooit verwerkt hebt. Dit blijft tot aan je dood doorgaan, tenzij je de pijn in je hart gaat toelaten en het gaat ondergaan en opnieuw kwetsbaar kan zijn in je relaties met anderen. Je overtuigingen over jezelf en anderen en wat "goed" is kan veranderen.
Dit hoef je niet allemaal zelf te doen, kan ook niet eens denk ik. Het is gewoon heel moeizaam om te veranderen als mens. Een goede therapeut in een verslavingskliniek zou op zich niet verkeerd zijn, verslaving is immers puur overlevingsgedrag om pijnlijke gevoelens te vermijden en dat is ook jouw patroon.
Het kan wel een lange weg worden.
Dat die weg lang is dat weet ik, maar deze keer zal ik hem echt moeten afmaken want dit is geen leven zo en ik kan niet verder op deze manier. We blijven positief ondanks de ellende, de komende 37 jaar (als ik dat al haal
) zullen nooit erger zijn dan de 37 hiervoor zeg ik vooral tegen mijzelf.Mishandeld, tekortgedaan, onbegrepen, gefrustreerd en in staat om uit te halen naar iemand die je op de zenuwen werkt.quote:
Ik ben opzoek naar iets of iemand om die frustratie en woede op uit te kuren.
Je vriendin zat er niet zo ver naast dan toch, dat je op je vader begint te lijken.
Alleen was hij de dader en jij een slachtoffer?
Jij bent nu ook volwassen en verantwoordelijk voor jezelf. Ik denk echt dat je zelf de rode vlaggen niet ziet, je gedragspatroon is destructief en potentieel gevaarlijk voor jezelf en anderen. Dit verandert niet vanzelf.
Maar op dat moment, tijdens die relatie, had ik niets van agressiviteit? Ik was toegewijd, behandelde haar als prinses. Die agressiviteit is iets van de laatste 2 jaar. Ik werd bijna dagelijks geslagen, bijna dagelijks uitgescholden en toch heb ik in al die tijd nooit mij nooit laten gaan. Ik heb het langs me af laten glijden. Agressie was iets van mijn vader, en dat is iets wat ik tot op de dag van vandaag haat, als ik zijn gezicht al voor mij zie tijdens die uitbarstingen dan wordt ik gewoon misselijk van de haat in zijn gezicht.quote:
[..]
Mishandeld, tekortgedaan, onbegrepen, gefrustreerd en in staat om uit te halen naar iemand die je op de zenuwen werkt.
Je vriendin zat er niet zo ver naast dan toch, dat je op je vader begint te lijken.
Alleen was hij de dader en jij een slachtoffer?
Jij bent nu ook volwassen en verantwoordelijk voor jezelf. Ik denk echt dat je zelf de rode vlaggen niet ziet, je gedragspatroon is destructief en potentieel gevaarlijk voor jezelf en anderen. Dit verandert niet vanzelf.
Ik zeg niet dat je ongelijk hebt, kan ook zijn dat ik het verkeerd zie maar als ik ook maar iets van agressie in mij had dan had ik al 1001 redenen gehad om eerder te ontploffen. Zoals al geschetst in de OP, mijn agressie kwam alleen zodra ik vrienden of vriendinnen verdedigde in een oneerlijke strijd, en zelf ben ik nog nooit in mijn leven een gevecht begonnen, nooit heb ik de eerste klap uitgedeeld.
Dat die rode vlaggen er nu zijn dat klopt, daarom blijf ik dit ook benadrukken bij de therapeut, maar als zij er niet naar luisteren wat moet ik dan doen? Ik blijf het aangeven, elk gesprek maar weer omdat het eruit moet, ik wil niet ploffen omdat dat niet is wie ik ben. Maar kan het niet zo zijn dat na 37 jaar die emmer gewoon vol is en op exploderen staat? Iedereen zal toch eens een woede-uitbarsting hebben? Ik heb die eigenlijk pas sinds kort.
verander toastje met kaas naar chips met cola en/of chocola en koekquote:Filmavond, nja hetgeen wat pap wou kijken natuurlijk. Met lekkere toastjes. Ik ben een kaaseter, nog altijd tot op de dag van vandaag. Maar blijkbaar was een 3e toastje met kaas achter elkaar een reden voor een geweldsexplosie.
ik weet, alsnog geen reden voor een geweldsexplosie
Hoe bedoel je?quote:
[..]
verander toastje met kaas naar chips met cola en/of chocola en koek
ik weet, alsnog geen reden voor een geweldsexplosie
ik bedoel dat normaal gesproken kinderen juist aangespoord worden door hun ouders om veel te eten, zoals 'eet je bord leeg, anders mag je dit niet en dat niet'quote:
Wat kinderen wel graag eten op die leeftijd en die ouders juist niet willen van hun kinderen, zijn juist snoepjes en andere dingen die ongezond zijn. Broodje kaas valt volgens mij niet onder snoepgoed e.d.
Ik heb wel eens meegemaakt dat veel chocola smeren op een boterham, een ouder ook boos maakte en de ouder het kind een klap gaf, na woordenwisseling hierover. Hij had hem wel heel vaak gewaarschuwd dat ie niet zoveel chocoladepasta op zijn brood moest smeren, en dat kind deed het toch.
Dit is wel wie je bent geworden.quote:
[..]
Maar op dat moment, tijdens die relatie, had ik niets van agressiviteit? Ik was toegewijd, behandelde haar als prinses. Die agressiviteit is iets van de laatste 2 jaar. Ik werd bijna dagelijks geslagen, bijna dagelijks uitgescholden en toch heb ik in al die tijd nooit mij nooit laten gaan. Ik heb het langs me af laten glijden. Agressie was iets van mijn vader, en dat is iets wat ik tot op de dag van vandaag haat, als ik zijn gezicht al voor mij zie tijdens die uitbarstingen dan wordt ik gewoon misselijk van de haat in zijn gezicht.
Ik zeg niet dat je ongelijk hebt, kan ook zijn dat ik het verkeerd zie maar als ik ook maar iets van agressie in mij had dan had ik al 1001 redenen gehad om eerder te ontploffen. Zoals al geschetst in de OP, mijn agressie kwam alleen zodra ik vrienden of vriendinnen verdedigde in een oneerlijke strijd, en zelf ben ik nog nooit in mijn leven een gevecht begonnen, nooit heb ik de eerste klap uitgedeeld.
Dat die rode vlaggen er nu zijn dat klopt, daarom blijf ik dit ook benadrukken bij de therapeut, maar als zij er niet naar luisteren wat moet ik dan doen? Ik blijf het aangeven, elk gesprek maar weer omdat het eruit moet, ik wil niet ploffen omdat dat niet is wie ik ben. Maar kan het niet zo zijn dat na 37 jaar die emmer gewoon vol is en op exploderen staat? Iedereen zal toch eens een woede-uitbarsting hebben? Ik heb die eigenlijk pas sinds kort.
Niet iedereen heeft woede-uitbarstingen. Een woede-uitbarsting is niet goed te praten door wat jou is aangedaan.
Dit is hoe slachtoffers in daders veranderen.
Leuk dat je iemand op handen draagt maar als je je hart niet kan openstellen kan er geen liefde geweest zijn tussen jullie.
Hoe het komt, en of je het wel of niet uit is niet wat het verschil maakt. Het gaat erom wat in je leeft en dat zit al heel lang niet goed. Het is duidelijk dat je een groot probleem hebt. Dat zal op zijn duur altijd een uitwerking hebben, linksom of rechtsom. En dan kan je kiezen of je gaat veranderen of je blijft op dezelfde voet verder gaan. Meer smaken zijn er niet.
Je kan dit niet repareren door stoom af te blazen. Dat is hooguit symptoombestrijding. Je kan blijkbaar helemaal niet met boosheid of gevoelens uberhaupt omgaan, en waarschijnlijk met allerlei andere dingen ook niet, en dat leren op een normale manier te verwerken en uiten kost tijd en hard werk. En een stevige therapeut die jou niet laat wegkomen met allerlei verhalen, redeneringen en uitvluchten.
Ow zo, ach het was één voorbeeld meer om aan te tonen hoe laag de "triggers" waren voor mijn vader om zo te reageren. Dit was een avond met toastjes, een luxe avondje zeg maar. En 3x achter elkaar hetzelfde toastje was voldoende om zo te reageren.quote:
[..]
ik bedoel dat normaal gesproken kinderen juist aangespoord worden door hun ouders om veel te eten, zoals 'eet je bord leeg, anders mag je dit niet en dat niet'
Wat kinderen wel graag eten op die leeftijd en die ouders juist niet willen van hun kinderen, zijn juist snoepjes en andere dingen die ongezond zijn. Broodje kaas valt volgens mij niet onder snoepgoed e.d.
Ik heb wel eens meegemaakt dat veel chocola smeren op een boterham, een ouder ook boos maakte en de ouder het kind een klap gaf, na woordenwisseling hierover. Hij had hem wel heel vaak gewaarschuwd dat ie niet zoveel chocoladepasta op zijn brood moest smeren, en dat kind deed het toch.
misschien was ie een extreme voorstander van gevarieerd etenquote:
[..]
Ow zo, ach het was één voorbeeld meer om aan te tonen hoe laag de "triggers" waren voor mijn vader om zo te reageren. Dit was een avond met toastjes, een luxe avondje zeg maar. En 3x achter elkaar hetzelfde toastje was voldoende om zo te reageren.
Heb je eigenlijk wel iets gelezen van wat de gevolgen waren enz? Want dit antwoord getuigt echt van extreem weinig inlevingsvermogen...quote:
[..]
misschien was ie een extreme voorstander van gevarieerd eten
Het is idd de persoon die ik nu ben ja, een persoon die ik haat en niet herken, niet de persoon die ik het grootste deel van mijn leven ben geweest, al ben ik ook niet blij met die persoon die ik eerst was.quote:
[..]
Dit is wel wie je bent geworden.
Niet iedereen heeft woede-uitbarstingen. Een woede-uitbarsting is niet goed te praten door wat jou is aangedaan.
Dit is hoe slachtoffers in daders veranderen.
Leuk dat je iemand op handen draagt maar als je je hart niet kan openstellen kan er geen liefde geweest zijn tussen jullie.
Hoe het komt, en of je het wel of niet uit is niet wat het verschil maakt. Het gaat erom wat in je leeft en dat zit al heel lang niet goed. Het is duidelijk dat je een groot probleem hebt. Dat zal op zijn duur altijd een uitwerking hebben, linksom of rechtsom. En dan kan je kiezen of je gaat veranderen of je blijft op dezelfde voet verder gaan. Meer smaken zijn er niet.
Je kan dit niet repareren door stoom af te blazen. Dat is hooguit symptoombestrijding. Je kan blijkbaar helemaal niet met boosheid of gevoelens uberhaupt omgaan, en waarschijnlijk met allerlei andere dingen ook niet, en dat leren op een normale manier te verwerken en uiten kost tijd en hard werk. En een stevige therapeut die jou niet laat wegkomen met allerlei verhalen, redeneringen en uitvluchten.
Klopt, op het moment dat ik mij laat gaan ben ik een dader, en dat is ook de angst wat ik heb, dat is ook hetgeen wat ik keer op keer aangeef tegen de therapeut. Ik heb zo'n angst dat ik mij eens een keer niet kan beheersen op het moment dat ik iets zie gebeuren wat in mijn ogen niet door de beugel kan en ik dan plof tegen een persoon die misschien wel een standje verdiend maar niet hetgeen wat ik dan op zo'n moment voor ogen heb.
Ik denk dat ik heel veel basis zaken in mijn leven mis, zo idd ook hoe om te gaan met gevoelens, hoe ik met boosheid omga. Nu lijkt het alsof de druk zo hoog is opgelopen en ik had die woede en die gevoelens eerder moeten uiten maar dat is nooit gebeurd en nu sta ik op ploffen.
Repareren met stoomafblazen zal idd niet gaan, dit is een dieper onderliggend probleem, neemt niet weg dat ik wel moet leren hoe ik stoom moet afblazen om te voorkomen dat ik over 30 jaar niet weer helemaal vol zit met woede en boosheid. Maar is het aan de ene kant ook niet een klein beetje te begrijpen? Althans klap na klap, keer op keer maar weer, een mens heeft ook zijn grenzen en over mijn grens ben ik jaren geleden al heen gegaan.
Die tijd en hard werk zal ik er ook insteken, ik zal er alles aan doen om dit onder controle te krijgen, daarom heb ik ook hulp gezocht. Het zijn alleen geen zaken die ik zelf kan oplossen omdat ik niet precies de oorzaak weet en hoe ik het moet oplossen buiten misschien een bokszak kopen om wat woede kwijt te kunnen. Maar ook dat is maar symptoombestrijding.
Maar begrip van anderen is misschien wel wat je wil, maar niet wat je nodig hebt.
Ik lees toevallig (niet helemaal toevallig) veel over complex trauma en integratie/herstel, daar lees ik keer op keer dat het merendeel van de slachtoffers nooit echt beter wordt en zo beschadigd zijn dat ze zichzelf anderen blijven beschadigen met hun gedrag en dissociatie.
Mijn ervaring met mezelf is ook dat het nogal moeilijk is en lang duurt om patronen echt te doorbreken en iets duurzaams op te bouwen in je leven. Bij elke terugval kan je weer ontmoedigd raken, sowieso kost het zoveel energie dat je het soms niet kan opbrengen en dan moet je eigenlijk een tijd weer andere dingen doen, het gewone leven gaat ook door, ondertussen loop je nieuwe kwetsuren en tegenslagen op, etc.
Hoe ouder je bent, hoe moeilijker het is om nog te veranderen.
Menig therapeut heeft ook simpel en oneerbiedig gezegd te weinig kaas gegeten van complex trauma. Wat in het ergste geval maakt dat patronen nog resistenter worden omdat iemand denkt 'beter' te worden maar feitelijk zich schikt in de weelde van de erkenning en waardering die men zo lang miste en derhalve in een manipulatieve narcist verandert die zichzelf op de schouder klopt want "aan mezelf gewerkt". Die mensen zijn er ook veel, vooral in de "spirituele" hoek ook.
Mensen veranderen soms hun gedrag, maar niet hun houding en overtuigingen die daaraan ten grondslag liggen, die al in de jeugd ontstaan zijn, waardoor het oude (zelf)destructieve patroon er toch opnieuw insluipt. De neiging van mensen in het algemeen om hun eigen gedrag continu te rechtvaardigen helpt ook al niet.
Ik las laatst dat 15% van de mensen met het soort probleem dat jij beschrijft (mishandeld, woedeproblemen) in een intensief therapeutisch traject blijvend succes boekt. Daarom heb ik er een hard hoofd in dat je veel gaat bereiken hiermee.
Ik ben het hier niet helemaal mee eens.quote:
[..]
Dit is wel wie je bent geworden.
Niet iedereen heeft woede-uitbarstingen. Een woede-uitbarsting is niet goed te praten door wat jou is aangedaan.
Dit is hoe slachtoffers in daders veranderen.
Leuk dat je iemand op handen draagt maar als je je hart niet kan openstellen kan er geen liefde geweest zijn tussen jullie.
Hoe het komt, en of je het wel of niet uit is niet wat het verschil maakt. Het gaat erom wat in je leeft en dat zit al heel lang niet goed. Het is duidelijk dat je een groot probleem hebt. Dat zal op zijn duur altijd een uitwerking hebben, linksom of rechtsom. En dan kan je kiezen of je gaat veranderen of je blijft op dezelfde voet verder gaan. Meer smaken zijn er niet.
Je kan dit niet repareren door stoom af te blazen. Dat is hooguit symptoombestrijding. Je kan blijkbaar helemaal niet met boosheid of gevoelens uberhaupt omgaan, en waarschijnlijk met allerlei andere dingen ook niet, en dat leren op een normale manier te verwerken en uiten kost tijd en hard werk. En een stevige therapeut die jou niet laat wegkomen met allerlei verhalen, redeneringen en uitvluchten.
Op zich klopt het dat hij aan de slag moet met zijn woede nu, want het risico bestaat inderdaad dat hij een dader kan worden. Maar dat maakt hem niet zijn vader. Hij is nooit eerder agressief geweest en is toch al bijna 40 jaar nu. Dit wil niet zeggen dat hij niet kan ontsporen en hard ontsporen zelfs (die tikkende bom) maar het zit niet persé in zijn aard. Ik denk dat er nu vanalles is aan het samenkomen en dit zorgt voor overspoeling.
Ivm die woede-uitbarsting: dat kan iedereen krijgen, zelfs de braafste mens! Sar iemand hard genoeg en hij ontploft uiteindelijk. Ik lees in zijn verhaal ook niet dat hij woest wordt over een oudje dat niet snel genoeg vooruit gaat in het winkelpad maar over een situatie bij hem op straat waar 5 volwassen mannen zich keren tegen een vrouw. Ik lees hier weer geen rauwe agressie in maar meer een opkomen voor iemand. Wel denk ik dat als ze niet weg waren geweest toen hij onder kwam dat het geweld wel groter en buitensporiger had kunnen zijn dan dat 'nodig' was. Maar hij ontkent ook nergens dat hij er niet bang voor is. Hij beseft dat hij buiten de normen zou kunnen reageren en geeft dit ook aan bij zijn therapeute. Dus er is wel degelijk inzicht!
Stoom aflaten is misschien niet de oplossing maar ik denk dat het op dit moment wel de druk van de ketel af kan halen dus dat is altijd wenselijk! Hij mag dan wel niet dezelfde fout maken als in het verleden dat hulp nu voorlopig niet meer nodig is want hij kan wel weer even verder zo. Maar ook daar geeft hij aan dat hij nu door de zure appel moet en dus weer zie ik inzicht. Nu nog doorzetten natuurlijk!
Als laatste gun ik hem net een zachte therapeut.. Iemand met een groot hart. Iemand die hem wel kan bijsturen maar ik lees geen uitvluchten of verhalen waarbij hij zijn gedrag probeert te vergoeilijken. Integendeel zelfs!
Ik vind het zelfs raar dat je uitvluchten zegt. Ik denk dat heel veel van zijn gedrag prima te verklaren is vanuit het verleden. Dat zijn geen smoesjes van hem.
Dit wil niet zeggen dat hij er niet mee aan de slag moet want anders blijft hij gevangen in het verleden. En het gaat natuurlijk steeds grotere proporties aannemen.
Maar ook daar is hij mee bezig.
Dus ik begrijp je 'hardheid' niet zo?
Nee, hij zocht gewoon een reden om uit te vliegen om zijn frustratie uit te kuren. Je zag zoiets wel aankomen aan zijn houding, zijn gezicht. Het was een tikkende tijdbom, en daar leefde ik elke dag mee. Hij was ook continue opzoek naar iets om te straffen. Het waren van die kleine domme dingen, zoals tandenborstels controleren of ze wel nat genoeg waren, snoepjes tellen in de kast van te voren en als er dan ene miste ging hij los al beweerde je bij hoog of laag dat je er geen had gehad. We wisten dat hij ze telde dus zo dom waren we echt niet, maar wat in zijn hoofd afspeelde was de waarheid.quote:
[..]
misschien was ie een extreme voorstander van gevarieerd eten
Er waren zelfs momenten dat hij beweerde dat ik "iets" had gezegd had wat ik niet had gezegd, en dan kreeg je straf voor een uitspraak wat je niet had gedaan. Te hard praten, een glas op de hoek van de tafel, schoenen vies, zelfs een ongeluk met de fiets waar ik tegen een paaltje op reed was voldoende om mij mijn huid vol te kafferen en straf te geven.
Misschien dacht ie dat jouw gedrag en dingen die jij deed hem aangerekend werden.quote:
[..]
Nee, hij zocht gewoon een reden om uit te vliegen om zijn frustratie uit te kuren. Je zag zoiets wel aankomen aan zijn houding, zijn gezicht. Het was een tikkende tijdbom, en daar leefde ik elke dag mee. Hij was ook continue opzoek naar iets om te straffen. Het waren van die kleine domme dingen, zoals tandenborstels controleren of ze wel nat genoeg waren, snoepjes tellen in de kast van te voren en als er dan ene miste ging hij los al beweerde je bij hoog of laag dat je er geen had gehad. We wisten dat hij ze telde dus zo dom waren we echt niet, maar wat in zijn hoofd afspeelde was de waarheid.
Er waren zelfs momenten dat hij beweerde dat ik "iets" had gezegd had wat ik niet had gezegd, en dan kreeg je straf voor een uitspraak wat je niet had gedaan. Te hard praten, een glas op de hoek van de tafel, schoenen vies, zelfs een ongeluk met de fiets waar ik tegen een paaltje op reed was voldoende om mij mijn huid vol te kafferen en straf te geven.
Ik heb ook zo een vader gekend, die te keer ging tegen zijn zoon van 8 jaar oud, wanneer deze jongen iets met zijn linkerhand deed i.p.v. zijn rechterhand, iets een voorwerp o.i.d. pakte zeg maar van de tafel. Het is wel goedgekomen met die jongen.
[ Bericht 94% gewijzigd door CoolGuy op 22-06-2020 18:33:27 ]
Ik zie eigenlijk niet in hoe ik iemand beschadig met mijn gedrag? (en grote kans dat dat aan mij ligt he) Althans nu leef ik als een kluizenaar, alleen mij beste vriend zie ik en spreek ik mee, en dan nog mijn zusje en moeder. Mijn probleem is juist dat ik mijzelf beschadig met mijn gedrag, ik zet mijzelf overal op de 2e plek. Ga door het vuur voor anderen op manieren die niet moeten, ik voel mij verplicht om anderen te helpen.quote:
Ja het is absoluut wel te begrijpen. En wat ik eerder schreef meen ik ook, het is oneerlijk en niemand verdient het om zo behandeld en in de steek gelaten te worden door zijn eigen ouders.
Maar begrip van anderen is misschien wel wat je wil, maar niet wat je nodig hebt.
Ik lees toevallig (niet helemaal toevallig) veel over complex trauma en integratie/herstel, daar lees ik keer op keer dat het merendeel van de slachtoffers nooit echt beter wordt en zo beschadigd zijn dat ze zichzelf anderen blijven beschadigen met hun gedrag en dissociatie.
Mijn ervaring met mezelf is ook dat het nogal moeilijk is en lang duurt om patronen echt te doorbreken en iets duurzaams op te bouwen in je leven. Bij elke terugval kan je weer ontmoedigd raken, sowieso kost het zoveel energie dat je het soms niet kan opbrengen en dan moet je eigenlijk een tijd weer andere dingen doen, het gewone leven gaat ook door, ondertussen loop je nieuwe kwetsuren en tegenslagen op, etc.
Hoe ouder je bent, hoe moeilijker het is om nog te veranderen.
Menig therapeut heeft ook simpel en oneerbiedig gezegd te weinig kaas gegeten van complex trauma. Wat in het ergste geval maakt dat patronen nog resistenter worden omdat iemand denkt 'beter' te worden maar feitelijk zich schikt in de weelde van de erkenning en waardering die men zo lang miste en derhalve in een manipulatieve narcist verandert die zichzelf op de schouder klopt want "aan mezelf gewerkt". Die mensen zijn er ook veel, vooral in de "spirituele" hoek ook.
Mensen veranderen soms hun gedrag, maar niet hun houding en overtuigingen die daaraan ten grondslag liggen, die al in de jeugd ontstaan zijn, waardoor het oude (zelf)destructieve patroon er toch opnieuw insluipt. De neiging van mensen in het algemeen om hun eigen gedrag continu te rechtvaardigen helpt ook al niet.
Ik las laatst dat 15% van de mensen met het soort probleem dat jij beschrijft (mishandeld, woedeproblemen) in een intensief therapeutisch traject blijvend succes boekt. Daarom heb ik er een hard hoofd in dat je veel gaat bereiken hiermee.
Waar ik wel bang voor ben is dat ik iemand ga beschadigen door de woede en boosheid die ik momenteel in mij heb, dat probeer ik ook onder controle te houden en dat is echt iets recentst. Dat heb ik nooit gehad, ik was iemand die kon je een klap verkopen en nog probeerde ik je te kalmeren om 5 minuten later samen een biertje te drinken. Nooit heb ik die woede gevoeld om agressie te gebruiken, alleen zodra het een ander persoon betrof en er ook geweld werd gebruikt tegen die persoon.
Gedrag en persoon veranderen is ook moeilijk. Maar ik heb al veel veranderd in mijn leven, een voorbeeld. Mijn vader was met alles negatief, werkelijk alles. Nieuwe auto, negatief! nieuwe kleren, negatief! wil je op vakantie, negatief! Hij zag overal het negatieve van in, altijd de "wat als" zaken aan het opsommen, nooit steun of eens een positief woord. Jaren geleden (even uit mijn hoofd zo'n 8 jaar geleden denk ik) hebben 2 collega's mij hier eens op aangesproken. Ik was namelijk ook erg negatief, ook ik benaderde alles met een negatieve blik, dat gedrag heb ik mijzelf ook afgeleerd, ik ben positiever in het leven gaan staan. Zelfs nu, onder deze omstandigheden blijf ik positief, blijf ik overtuigd van het licht aan het einde van de tunnel. Dat klinkt misschien als iets wat niet veel voorstelt voor anderen maar voor mij was het wel degelijk een flinke verandering, en eigenlijk was die niet zo moeilijk. Ik heb mij de kritiek aangetrokken en kon het ook waarderen omdat niemand het eerder tegen mij had gezegd en heb dat veranderd, en zelf ben ik er ook positief over omdat dat wel wat stress heeft verlicht door de jaren.
Ik zeg niet dat ik met alles kan en zal veranderen, er zal altijd wat bagage achterblijven, maar als ik alles bij elkaar optel heb ik al heel wat hindernissen genomen, hindernissen waar ik geen hulp bij heb gehad, geen advies, niemand die mijn handje vasthield en toch is het mij gelukt omdat als ik mij ergens toe aanzet ik het ook doe. Dan zou ik denken dat met behulp van therapie, waar iemand jou in de juiste richting duwt je er wat makkelijker mee om kan gaan?
Ik denk zelf dat je de oorzaak van mijn woede niet zo begrijpt, de opmerking in je eerdere reactie dat ik nooit heb geleerd mijn gevoelens te uiten of mijn woede te uiten klopt helemaal en dat zal daar ook debet aan zijn. Op een gegeven moment houd het gewoon op en nu manifesteert zich dat in woede, kan ik bijvoorbeeld gewoon "nee" zeggen tegen mensen dan hoef ik ook niet kwaad te worden dat ze mij weer bestoken met verzoekjes om ergens mee te helpen. Want die woede komt nu vooral uit het feit dat ik overloop, dat ik vol zit.
Ik heb mij al zo vaak opgeraapt, dat moet nu gewoon weer gebeuren met als notitie dat ik niet terugval, hoe val ik niet terug, door te leren van mijzelf te houden, mijzelf op plek 1 te zetten en te leren grenzen te stellen. Als ik dat al eens kan leren verwacht (hoop) ik dat heel wat ellende afneemt.
Maar zoals al aangegeven ik zie het misschien niet allemaal zo helder als een buitenstaander. Mijn hoofd is een achtbaan momenteel.
Nee, mijn vader kampt zelf met zware depressies en niet verwerkte jeugdtrauma's ik was gewoon zijn boksbal en uitlaatklep. Het was vooral treiteren, uitdagen en pesten van hem. Of steuken tussen mij, mijn zusje en mijn moeder. Het is een narcist en de wereld dient om hem te draaien, en zo werd er ook geleefd in het gezin, alles in het teken van pap. Mijn moeder was grotendeels heilig, ja ook zij kreeg soms een scheldkanonnade maar daar bleef het dan bij, als hij mijn moeder wou pakken dan pakte hij haar ook via mij. Maar hij deed geregeld de uitspraak dat mam op plek 1 kwam, ons (mijn zusje en ik) interesseerde hem niet zoveel.quote:
[..]
Misschien dacht ie dat jouw gedrag en dingen die jij deed hem aangerekend werden.
Ik heb ook zo een vader gekend, die te keer ging tegen zijn zoon van 8 jaar oud, wanneer deze jongen iets met zijn linkerhand deed i.p.v. zijn rechterhand, iets een voorwerp o.i.d. pakte zeg maar van de tafel. Het is wel goedgekomen met die jongen.
Ik weet nog een keer dat ik mij voor de eerste keer in mijn leven had verslapen, let op ik was toen 21. Nog nooit in mijn leven had ik mij ook maar 1 minuut verslapen. Maar ik was begonnen met darten, iets wat hem al irriteerde, dus als ik om 01:00 thuis kwam op vrijdag avond was de nieuwe regel dat ik nog de honden moest uitlaten, die vaak niet eens uit de mand wilden komen die hadden ook zoiets van "flikker op, lig nu lekker". Maar het was gewoon weer bepaald pestgedrag. S'morgens stond ik dan op en liep ik nogmaals met de honden, maar die dag had ik mij een half uur verslapen, geen probleem, ik appte de baas dat ik een half uur later was en het was ook geen issue. Was immers nog nooit te laat geweest en mijn baas versliep zich wel wekelijks, zo ook de collega's. Toen ik opstond stormde hij van de slaapkamer af en begon mij de huid vol te schelden, dat de honden uit moesten, dat ik mij verslapen had enz. Wederom die pure haat en agressie in zijn gezicht en ogen, het slijm stond in de mondhoeken, pure woede. Waarop ik zei dat ik de baas al geappt had en aangegeven een half uur later er zou zijn, maar dat was niet genoeg. Hij bleef doorgaan. Mam had er op dat moment genoeg van, ze vloog naar hem uit en ik ben eigenlijk vertrokken toen ze nog aan het schelden waren. De hele dag loop je dan weer met een knoop in de maag omdat je angstig bent voor wat je thuis aantreft, en idd toen ik thuis kwam ging hij lekker verder. Mam en pap zaten apart, hij in de voorkamer, zij in de keuken. Ik kreeg toen wederom eens een doodsbedreiging omdat mam had aangegeven dat ze van hem af wou en ik was daar de schuldige van, ik had dit veroorzaakt. Dat was mijn vader.
Als we uit gingen dan haalden vrienden mij wel eens om 22:00-23:00 op. De normale tijd dat jeugd uitgaat tegenwoordig, hij is van een andere generatie toen kwamen ze thuis. Het was al brommen op het moment dat ik zei dat ik uit ging, wat al uren van te voren bekend , ik vind het belachelijk zo laat etc. En dan was het wachten, het was nog wat uurtjes totdat ze me kwamen ophalen, want als hij zich meer begon te ergeren zei hij gewoon om 5 of 10 minuten voordat ze me kwamen ophalen dat ik niet mocht gaan. Vrienden begrepen dat nooit, maar het was zijn manier om te treiteren. Ik kon het ook niet zeggen.
Zo ook als ik pech had met de auto, denk maar niet dat hij meteen kwam of je hielp. Nee hij heeft mij laten staan waarna ik thuis ben geraakt met het verzoek om de auto op te halen, garages waren toen dicht en sleepdienst koste 300 euro. Nee dat deed hij niet, constant tegenstribbelen. Dus ik bel mijn zusje die mij wou komen afslepen, en 5 minuten voordat mijn zusje arriveerde zei hij "kom dan gaan we maar", "maar mijn zusje komt zo", ja dan ga ik niet. Het was een sadist, continue uitdagen, continue treiteren, dag in dag uit. En dit zijn nog de zeer gematigde voorbeelden.
En ow wee als je tegengas gaf, dan had je een grote mond met huisarrest, of het bekende "ik heb het altijd gedaan, ik kan beter zelfmoord plegen, morgen ben ik er niet meer". Hij was opzoek continue opzoek naar iets, en gezien ik mij gedroeg moest hij mij straffen voor belachelijke redenen. Denk maar niet dat ik ooit straf heb gekregen omdat ik mijn speelgoed niet opruimde, of mijn bord niet leeg at, de standaard zaken wat kinderen doen. Nee ik kreeg straf omdat ik in zijn leven aanwezig was.
[ Bericht 2% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 22-06-2020 18:09:55 ]
Ja ik begrijp jou ook nietquote:
[..]
Ik ben het hier niet helemaal mee eens.
Op zich klopt het dat hij aan de slag moet met zijn woede nu, want het risico bestaat inderdaad dat hij een dader kan worden. Maar dat maakt hem niet zijn vader. Hij is nooit eerder agressief geweest en is toch al bijna 40 jaar nu. Dit wil niet zeggen dat hij niet kan ontsporen en hard ontsporen zelfs (die tikkende bom) maar het zit niet persé in zijn aard. Ik denk dat er nu vanalles is aan het samenkomen en dit zorgt voor overspoeling.
Ivm die woede-uitbarsting: dat kan iedereen krijgen, zelfs de braafste mens! Sar iemand hard genoeg en hij ontploft uiteindelijk. Ik lees in zijn verhaal ook niet dat hij woest wordt over een oudje dat niet snel genoeg vooruit gaat in het winkelpad maar over een situatie bij hem op straat waar 5 volwassen mannen zich keren tegen een vrouw. Ik lees hier weer geen rauwe agressie in maar meer een opkomen voor iemand. Wel denk ik dat als ze niet weg waren geweest toen hij onder kwam dat het geweld wel groter en buitensporiger had kunnen zijn dan dat 'nodig' was. Maar hij ontkent ook nergens dat hij er niet bang voor is. Hij beseft dat hij buiten de normen zou kunnen reageren en geeft dit ook aan bij zijn therapeute. Dus er is wel degelijk inzicht!
Stoom aflaten is misschien niet de oplossing maar ik denk dat het op dit moment wel de druk van de ketel af kan halen dus dat is altijd wenselijk! Hij mag dan wel niet dezelfde fout maken als in het verleden dat hulp nu voorlopig niet meer nodig is want hij kan wel weer even verder zo. Maar ook daar geeft hij aan dat hij nu door de zure appel moet en dus weer zie ik inzicht. Nu nog doorzetten natuurlijk!
Als laatste gun ik hem net een zachte therapeut.. Iemand met een groot hart. Iemand die hem wel kan bijsturen maar ik lees geen uitvluchten of verhalen waarbij hij zijn gedrag probeert te vergoeilijken. Integendeel zelfs!
Ik vind het zelfs raar dat je uitvluchten zegt. Ik denk dat heel veel van zijn gedrag prima te verklaren is vanuit het verleden. Dat zijn geen smoesjes van hem.
Dit wil niet zeggen dat hij er niet mee aan de slag moet want anders blijft hij gevangen in het verleden. En het gaat natuurlijk steeds grotere proporties aannemen.
Maar ook daar is hij mee bezig.
Dus ik begrijp je 'hardheid' niet zo?
TS zegt letterlijk dat hij een tikkende tijdbom is en bang is voor zijn radicale gedachten.
Hij vertelt dat er in zijn leven allerlei boemannen en -vrouwen op hem afkwamen die hem wilden kwetsen en misbruik van zijn goedheid maakten. Toen was hij zelf al een volwassen man.
Verder ook alleen maar verhalen waarin hem, of een ander, feitelijk onrecht aangedaan wordt en hij kon er niets aan doen en is de onbegrepen held in het stuk, daar komt het op neer. Soort robin hood achtige persoonlijkheid krijg je te zien.
Er lopen zoveel mensen met dit soort verhalen. De ander liet hen altijd *ineens* in de steek en heeft hen verraden, terwijl zij *alles* gegeven hebben. Klinkt mooi maar zo is het natuurlijk niet in het echt. Wat vaak gebeurt is dat bepaalde emoties zijn afgesplitst door het trauma, zoals agressie en haat.
Zo ontstaat een scheef zelfbeeld en dat lees je in deze verhalen, waarin TS goedheid zelve is en de ander doet steeds abrupte dingen die hij niet kan verklaren, houdt geen rekening met hem, etc.
Traumaverwerking is niet fraai en met een beetje huilen en vertellen komen we er wel. Het is vooral ook het accepteren en integreren van delen van jezelf die je niet wil/kan verdragen. En de fouten die je daardoor gemaakt hebt, wat je eerder niet kon zien.
Maargoed heb het in mijn vorige post al een beetje geschreven hoe ik het zie.
Mja ik begrijp wel wat je wil zeggen. Ik zag na het posten van mijn stuk ook je ander deel inderdaad wat wel wat duidelijkheid gaf.quote:
[..]
Ja ik begrijp jou ook niet
TS zegt letterlijk dat hij een tikkende tijdbom is en bang is voor zijn radicale gedachten.
Hij vertelt dat er in zijn leven allerlei boemannen en -vrouwen op hem afkwamen die hem wilden kwetsen en misbruik van zijn goedheid maakten. Toen was hij zelf al een volwassen man.
Verder ook alleen maar verhalen waarin hem, of een ander, feitelijk onrecht aangedaan wordt en hij kon er niets aan doen en is de onbegrepen held in het stuk, daar komt het op neer. Soort robin hood achtige persoonlijkheid krijg je te zien.
Er lopen zoveel mensen met dit soort verhalen. De ander liet hen altijd *ineens* in de steek en heeft hen verraden, terwijl zij *alles* gegeven hebben. Klinkt mooi maar zo is het natuurlijk niet in het echt. Wat vaak gebeurt is dat bepaalde emoties zijn afgesplitst door het trauma, zoals agressie en haat.
Zo ontstaat een scheef zelfbeeld en dat lees je in deze verhalen, waarin TS goedheid zelve is en de ander doet steeds abrupte dingen die hij niet kan verklaren, houdt geen rekening met hem, etc.
Traumaverwerking is niet fraai en met een beetje huilen en vertellen komen we er wel. Het is vooral ook het accepteren en integreren van delen van jezelf die je niet wil/kan verdragen. En de fouten die je daardoor gemaakt hebt, wat je eerder niet kon zien.
Maargoed heb het in mijn vorige post al een beetje geschreven hoe ik het zie.
Goh ik ben het deels met je eens dat er natuurlijk meer achter zit dan alleen slachtoffer zijn (zeker op oudere leeftijd) maar dat daar wel mechanismes spelen die te verklaren zijn vanuit het verleden. En ja, hij moet die dingen ook onder ogen zien en dat kost inderdaad ook tijd.
Het voelde gewoon zo hard...
Omdat alles wat je hebt opgebouwd puur om te overleven, nauwelijks functioneel blijkt te zijn en zelfs jou nu ziek maakt en anderen geschaad heeft (wat echt wel gebeurt als iemand van je houdt maar je kan geen liefde ontvangen).
Het voelt als zelfmoord om dat op te geven. En dan steeds opnieuw zelfmoord plegen omdat het er steeds terug insluipt terwijl je dacht dat je goed bezig was. Je komt met lege handen te staan in een lege wereld. Waarin je enige voorbeeld van "liefde" de opvoeding van je ouders was. En dan maar iets nieuws gaan proberen op te bouwen. Zijn er echt niet veel die daar echt in slagen. Maar het kan wel.
Hier kan ik mij eigenlijk totaal niet in vinden. Is het zo moeilijk te geloven dat iemand die zijn hele jeugd in dienst van zijn vader heeft geleefd dit projecteert op werkelijk ieder ander persoon in zijn leven en daardoor een mooi iemand is om misbruik van te maken?quote:
[..]
Ja ik begrijp jou ook niet
TS zegt letterlijk dat hij een tikkende tijdbom is en bang is voor zijn radicale gedachten.
Hij vertelt dat er in zijn leven allerlei boemannen en -vrouwen op hem afkwamen die hem wilden kwetsen en misbruik van zijn goedheid maakten. Toen was hij zelf al een volwassen man.
Verder ook alleen maar verhalen waarin hem, of een ander, feitelijk onrecht aangedaan wordt en hij kon er niets aan doen en is de onbegrepen held in het stuk, daar komt het op neer. Soort robin hood achtige persoonlijkheid krijg je te zien.
Er lopen zoveel mensen met dit soort verhalen. De ander liet hen altijd *ineens* in de steek en heeft hen verraden, terwijl zij *alles* gegeven hebben. Klinkt mooi maar zo is het natuurlijk niet in het echt. Wat vaak gebeurt is dat bepaalde emoties zijn afgesplitst door het trauma, zoals agressie en haat.
Zo ontstaat een scheef zelfbeeld en dat lees je in deze verhalen, waarin TS goedheid zelve is en de ander doet steeds abrupte dingen die hij niet kan verklaren, houdt geen rekening met hem, etc.
Traumaverwerking is niet fraai en met een beetje huilen en vertellen komen we er wel. Het is vooral ook het accepteren en integreren van delen van jezelf die je niet wil/kan verdragen. En de fouten die je daardoor gemaakt hebt, wat je eerder niet kon zien.
Maargoed heb het in mijn vorige post al een beetje geschreven hoe ik het zie.
Het is ook geen pijn wat ik heb momenteel, althans ik voel mij geen slachtoffer, ik voel mij laf, ik voel mij schuldig, ik voel mij verantwoordelijk en doordat er de laatste maanden over gesproken wordt is mijn hoofd een achtbaan, daarom wou ik wat van mij afschrijven.
Agressie en haat is nooit iets wat ik in mij heb gehad tot recent, dat verachte ik en veracht ik eigenlijk nog altijd. Dat ik er ook debet aan zal zijn dat mensen bij mij weglopen geloof ik meteen, het is ook een vraag die ik geregeld aan mijzelf stel of de mensen in mijn omgeving omdat ik niet inzie wat ik fout doe, maar het is een vraag waar ik het antwoord nog niet op weet. Ik heb wel eens wat mensen geconfronteerd na jaren waarom ze mij opeens negeerden maar uit die verhalen heb ik nooit kunnen opmaken dat het aan mij lag, of ze durfden het niet te zeggen.
Ik zal eens een positief verhaal vertellen, misschien dat je het dan wat anders ziet.
Een vriend van mij had een vriendin die uit Portugal kwam, Nederlandse meid, had samengewoond met haar vriend. Kwam terug naar Nederland en had eigenlijk niets. Omdat ik had samengewoond en die relatie uit was wou ik af van mijn meubels, even een frisse start. Die jongen zei dat die meid wat meubels nodig had, ik heb haar foto's gestuurd en ze was geïnteresseerd. Die meubels heeft ze gratis gekregen, die heb ik haar zelf nog gebracht. Ze woonde toen tijdelijk in Roermond, een maand later verhuisde ze naar Den Haag, en wie was zo gek om die meid, die hij 1x had gezien te helpen verhuizen, juist. Wederom op mijn kosten, zonder dat ik er een euro voor wou (en nee ik wou ook niets anders van die meid) heb ik haar verhuisd naar Den Haag, dat deed ik voor een wildvreemde. Het mag misschien ongeloofwaardig klinken, het mag misschien klinken als Robin Hood, zo voel ik mij totaal niet. Maar dit is wel wie ik ben.
Als jij mij zou bellen/appen en ik ken je niet, en je staat stil met je auto ergens ben ik de eerste die bij je is. Waarom ik dit doe? Geen idee, komt het uit goedheid, komt het uit schuld gevoel, een onderliggend probleem of komt het misschien omdat ik hoop dat de vriendendienst wederzijds is in geval van nood, ik heb er geen antwoord op. Alleen zijn dit echte verhalen, niks aan verzonnen, en ja ze zijn misschien door mijn bril maar ik heb door de jaren heen heel wat bevestiging gekregen terwijl ik het probleem altijd bij mijzelf zocht, neemt niet weg dat ik het nog altijd bij mijzelf zoek. Zolang mij niemand kan vertellen waarom die mensen precies weglopen blijf ik mijzelf als schuldige aanwijzen, buiten dan de mensen waarvan ik weet waarom ze geen contact meer met mij hadden.
Volgens jou is dat de schuld van je vader:quote:
Als jij mij zou bellen/appen en ik ken je niet, en je staat stil met je auto ergens ben ik de eerste die bij je is. Waarom ik dit doe? Geen idee
Dat is zeker niet vreemd of moeilijk te geloven. Maar mij hoef je niet te komen helpen als ik langs de kant van de weg sta.quote:
Is het zo moeilijk te geloven dat iemand die zijn hele jeugd in dienst van zijn vader heeft geleefd dit projecteert op werkelijk ieder ander persoon in zijn leven en daardoor een mooi iemand is om misbruik van te maken?
Ik heb slechte ervaringen met mensen zoals jij.
Het is niet jouw schuld, maar dat doet niet ter zake want alleen jij kan jezelf veranderen en het verleden is al geweest.
Nee dat zeg ik niet, de oorzaak probeer ik uit te leggen. Als ik met de therapeut praat probeer ik zelf linkjes te leggen. Zodra de emmer wat leger is kan ik dat doen, dan probeer ik de oorzaak te zoeken voor mijn gedrag nu. Dat wil niet zeggen dat mijn vader de schuldige is, de schuldige ben ik nog altijd zelf, ik ben immers degene die dat gedrag vertoond, ik ben degene die dit leven leeft. Maar ik kijk wel hoe ik zo geworden ben, als je de oorzaak niet weet hoe kun je dan iets veranderen vraag ik mij af?quote:
[..]
Volgens jou is dat de schuld van je vader:
[..]
Dat is zeker niet vreemd of moeilijk te geloven. Maar mij hoef je niet te komen helpen als ik langs de kant van de weg sta.
Ik heb slechte ervaringen met mensen zoals jij.
Het is niet jouw schuld, maar dat doet niet ter zake want alleen jij kan jezelf veranderen en het verleden is al geweest.
Je hebt slechte ervaringen met mensen zoals mij, maar je kent mij eigenlijk totaal niet? Je gaat af op een verhaal wat nog niet eens 1% van het verhaal is. Een verhaal om aan te tonen hoe ik een persoon ben geworden die in dienst van anderen leef, dat is eigenlijk de hele OP. Een user hier gaf aan dat ik niet alle geluk van de wereld had, en dat is een opmerking wat ik door de jaren heen zo vaak heb gehoord van mensen die dichtbij in mijn kringen stonden.
Weet je ik kan niet ontkennen dat het wel een beetje raakt, zo'n opmerkingen raken soms wel vooral omdat de weinige zaken wat ik wel zeker van mij weet is dat ik een fatsoenlijk persoon probeer te zijn, wat niet wil zeggen dat ik perfect ben, dat ben ik bij lange na niet.
Wat wil je nu bereiken met die opmerking? Ik ken TS verder niet, maar wat hij hierboven omschrijft (altijd behulpzaam zonder er iets voor terug te hoeven) dat is misschien wel de allerbeste eigenschap die je als mens kan bezitten...quote:
Ik heb slechte ervaringen met mensen zoals jij.
Goh dat is wel niet erg fair.quote:
Dat is zeker niet vreemd of moeilijk te geloven. Maar mij hoef je niet te komen helpen als ik langs de kant van de weg sta.
Ik heb slechte ervaringen met mensen zoals jij.
Het is niet jouw schuld, maar dat doet niet ter zake want alleen jij kan jezelf veranderen en het verleden is al geweest.
Want TS is niet de persoon die je de slechte ervaringen heeft gegeven. Er is misschien een overlap met bepaalde zaken ofzo, maar toch is hij nog steeds een heel andere persoon!
Ja, maar je hebt veroordelend hard en liefdevol hard.quote:
Dat is ook de pest aan therapie, dat het zo hard is.
Meer zeg ik er niet over
.Erkenning ga je nooit krijgen van hem. Voegt hij nog iets toe aan jouw leven als je die erkenning niet gaat krijgen?
Kun je me vertellen wat de toegevoegde waarde is van deze opmerkingen? Wat hoop je dat TS hier uit mee gaat nemen? Want ik zie het opbouwende niet eigenlijk, en ik heb moeite met deze posts. Maar ik laat het me graag uitleggen.quote:
[..]
Maar mij hoef je niet te komen helpen als ik langs de kant van de weg sta.
Ik heb slechte ervaringen met mensen zoals jij.
Dit is precies de reden waarom ik met mijn vader gebroken heb. Er viel op dat moment echt een enorme last van mijn schouders. Kan TS alleen maar aanraden dit toch te overwegen.quote:Op maandag 22 juni 2020 19:41 schreef Seven. het volgende:
Erkenning ga je nooit krijgen van hem. Voegt hij nog iets toe aan jouw leven als je die erkenning niet gaat krijgen?
Je zet je persoonlijke oordeel neer als professioneel advies. Niet iedereen met een hulpvraag weet daar doorheen weet te prikken.quote:
[..]
Volgens jou is dat de schuld van je vader:
[..]
Dat is zeker niet vreemd of moeilijk te geloven. Maar mij hoef je niet te komen helpen als ik langs de kant van de weg sta.
Ik heb slechte ervaringen met mensen zoals jij.
Het is niet jouw schuld, maar dat doet niet ter zake want alleen jij kan jezelf veranderen en het verleden is al geweest.
Eens.quote:
[..]
Kun je me vertellen wat de toegevoegde waarde is van deze opmerkingen? Wat hoop je dat TS hier uit mee gaat nemen? Want ik zie het opbouwende niet eigenlijk, en ik heb moeite met deze posts. Maar ik laat het me graag uitleggen.
Laat je niks aanpraten.quote:
[..]
Nee dat zeg ik niet, de oorzaak probeer ik uit te leggen. Als ik met de therapeut praat probeer ik zelf linkjes te leggen. Zodra de emmer wat leger is kan ik dat doen, dan probeer ik de oorzaak te zoeken voor mijn gedrag nu. Dat wil niet zeggen dat mijn vader de schuldige is, de schuldige ben ik nog altijd zelf, ik ben immers degene die dat gedrag vertoond, ik ben degene die dit leven leeft. Maar ik kijk wel hoe ik zo geworden ben, als je de oorzaak niet weet hoe kun je dan iets veranderen vraag ik mij af?
Je hebt slechte ervaringen met mensen zoals mij, maar je kent mij eigenlijk totaal niet? Je gaat af op een verhaal wat nog niet eens 1% van het verhaal is. Een verhaal om aan te tonen hoe ik een persoon ben geworden die in dienst van anderen leef, dat is eigenlijk de hele OP. Een user hier gaf aan dat ik niet alle geluk van de wereld had, en dat is een opmerking wat ik door de jaren heen zo vaak heb gehoord van mensen die dichtbij in mijn kringen stonden.
Weet je ik kan niet ontkennen dat het wel een beetje raakt, zo'n opmerkingen raken soms wel vooral omdat de weinige zaken wat ik wel zeker van mij weet is dat ik een fatsoenlijk persoon probeer te zijn, wat niet wil zeggen dat ik perfect ben, dat ben ik bij lange na niet.
Klopt ik maak ook steeds een excuses omdat ik begrijp hoe is het om met een depressie rond te lopen. Ik kan niet goedpraten wat hij heeft gedaan, hoe hij mij heeft behandeld, maar ik kan wel "begrip" tonen voor de situatie wat hem tot dit punt heeft gebracht. Als jij zwaar seksueel misbruikt ben geworden vanaf kind af aan is het dan raar dat je geen liefde kunt uiten aan je kind? Het is niet goed te praten, echt niet, maar er zit een oorzaak aan. Een oorzaak wat hij weigert aan te pakken heb ik het idee of het interesseert hem gewoon niet dat is iets dat kan ik niet zeggen. Dat is wel hetgeen wat ik hem kwalijk neem.quote:
Je maakt steeds excuses voor je vader. Hij is was als kind slachtoffer, maar als volwassene is hij een dader.
Erkenning ga je nooit krijgen van hem. Voegt hij nog iets toe aan jouw leven als je die erkenning niet gaat krijgen?
Maar die man heeft ook nooit tegengas gekregen. Toen ik 18/19 was en totaal niet meer bang voor hem wou ik tegengas geven als hij weer los ging. Maar voor mam, die acteerde als Zwitserland, ben ik hem blijven ontlasten en ben ik het blijven slikken, ze wou de rust bewaren. Die man is overtuigd dat hij goed bezig is, dat hij veranderd is omdat niemand het lef had om hem aan te spreken. Daar zit ligt naar mijn mening ook een gedeelte van de schuld. Hoe hij zich nu gedraagt is omdat hij koppig is, een narcist en eerlijk gezegd denk ik ook niet dat het hem echt heel erg interesseert. Hij heeft een leven alleen met mam nu en het lijkt wel alsof dat zijn grote droom was.
Nee hij voegt niets meer toe, daarom ben ik ook aan het proberen mij los te maken van die man. Volgens mij zitten we op een jaar geen contact nu, en toegeven in het begin was het moeilijk. Toch bleef je verlangen naar een vaderfiguur, maar naarmate meer stront kwam bovendrijven van vroeger kwam er ook meer haat en afkeer.
Ik waardeer iedereen die -marz- een opmerking geeft over die reactie. Maar wil even aangeven dat ik dit wel kan hebben, het raakt een beetje nu omdat ik even een wat zwaardere periode heb. Maar dat kun je verwachten op een forum. Ik weet niet wat -marz- heeft meegemaakt in haar verleden en misschien laat ik haar wel denken aan iemand waarbij ze zeer slechte gevoelens krijgt, daar heb ik alle begrip voor. Ze heeft ook een aantal zeer goede punten bijgedragen aan dit topic zaken die ik mij zeer zeker in mijn achterhoofd heb geplant en wil bespreken met een therapeut.quote:
[..]
Kun je me vertellen wat de toegevoegde waarde is van deze opmerkingen? Wat hoop je dat TS hier uit mee gaat nemen? Want ik zie het opbouwende niet eigenlijk, en ik heb moeite met deze posts. Maar ik laat het me graag uitleggen.
Toegeven ik ben zeer vaak negatief over Marokkanen, en dat komt ook omdat ik er persoonlijk zeer slechte ervaringen mee heb gehad, dus ook ik maak mij schuldig aan dit soort gedrag. Laat het daarom ook maar staan, ook uit die opmerking kan ik lering trekken.
Jij hoeft helemaal geen begrip te tonen voor hem en dat heb je nooit gehoeven. Je was maar een kind, en hij heeft jou met zijn volle (volwassen) verstand mishandeld. Hij had die geweldsspiraal moeten doorbreken, nie jij.quote:
[..]
Klopt ik maak ook steeds een excuses omdat ik begrijp hoe is het om met een depressie rond te lopen. Ik kan niet goedpraten wat hij heeft gedaan, hoe hij mij heeft behandeld, maar ik kan wel "begrip" tonen voor de situatie wat hem tot dit punt heeft gebracht. Als jij zwaar seksueel misbruikt ben geworden vanaf kind af aan is het dan raar dat je geen liefde kunt uiten aan je kind? Het is niet goed te praten, echt niet, maar er zit een oorzaak aan. Een oorzaak wat hij weigert aan te pakken heb ik het idee of het interesseert hem gewoon niet dat is iets dat kan ik niet zeggen. Dat is wel hetgeen wat ik hem kwalijk neem.
Maar die man heeft ook nooit tegengas gekregen. Toen ik 18/19 was en totaal niet meer bang voor hem wou ik tegengas geven als hij weer los ging. Maar voor mam, die acteerde als Zwitserland, ben ik hem blijven ontlasten en ben ik het blijven slikken, ze wou de rust bewaren. Die man is overtuigd dat hij goed bezig is, dat hij veranderd is omdat niemand het lef had om hem aan te spreken. Daar zit ligt naar mijn mening ook een gedeelte van de schuld. Hoe hij zich nu gedraagt is omdat hij koppig is, een narcist en eerlijk gezegd denk ik ook niet dat het hem echt heel erg interesseert. Hij heeft een leven alleen met mam nu en het lijkt wel alsof dat zijn grote droom was.
Nee hij voegt niets meer toe, daarom ben ik ook aan het proberen mij los te maken van die man. Volgens mij zitten we op een jaar geen contact nu, en toegeven in het begin was het moeilijk. Toch bleef je verlangen naar een vaderfiguur, maar naarmate meer stront kwam bovendrijven van vroeger kwam er ook meer haat en afkeer.
Je bent hem niets verplicht. Je hebt niets aan hem te danken. Alles wat je tot nu toe bereikt hebt, heb je bereikt ondanks hem en niet dankzij hem.
Aan jou om uit te zoeken hoe jij je leven invulling gaat geven zonder dat hij ooit toe gaat geven hoe ontzettend fout hij je behandeld heeft.
Als je je vader verantwoordelijk houdt voor zijn eigen daden, kun je ophouden met jezelf verantwoordelijk houden.
Sorry TS, ik ken jou idd niet maar mijn reactie is oprecht.
Je wil zelf toch ook niet zo iemand in jouw kennissenkring, die loopt te pochen dat hij de hele wereld helpt en zo goed is. En ondertussen klaagt dat mensen hem continu "zomaar" in de steek laten. Voor je het weet ben je de volgende. Toch?
Terwijl je al lang weet dat hij zelf een probleem heeft, wat waarschijnlijk de reden is dat hij mensen niet dichtbij zich kan houden. Of lijkt dat alleen voor mij heel egoistisch, komt het daarom verkeerd over wat ik zeg?
Het helpt toch niet om iemand daarin te bevestigen? TS is een waardevol persoon en nogmaals, je hebt er geen schuld aan wat je is overkomen. Maar hoe kan je leven er beter uit komen te zien, als je dit gedrag blijft goedpraten en laten valideren door anderen?
Lekker belangrijk wat -marz- heeft meegemaakt in haar verleden. Ze schotelt je als professional een gifbeker voor door eerst je vertrouwen te winnen op professionele titel en vervolgens je zelfvertrouwen te ondermijnen met haar persoonlijke gevoelens.quote:
[..]
Ik waardeer iedereen die -marz- een opmerking geeft over die reactie. Maar wil even aangeven dat ik dit wel kan hebben, het raakt een beetje nu omdat ik even een wat zwaardere periode heb. Maar dat kun je verwachten op een forum. Ik weet niet wat -marz- heeft meegemaakt in haar verleden en misschien laat ik haar wel denken aan iemand waarbij ze zeer slechte gevoelens krijgt, daar heb ik alle begrip voor. Ze heeft ook een aantal zeer goede punten bijgedragen aan dit topic zaken die ik mij zeer zeker in mijn achterhoofd heb geplant en wil bespreken met een therapeut.
Toegeven ik ben zeer vaak negatief over Marokkanen, en dat komt ook omdat ik er persoonlijk zeer slechte ervaringen mee heb gehad, dus ook ik maak mij schuldig aan dit soort gedrag. Laat het daarom ook maar staan, ook uit die opmerking kan ik lering trekken.
Jouw vader breekt ook jouw zelfvertrouwen. Daar hoef je geen begrip voor op te brengen, daar moet je jezelf tegen beschermen. Het alternatief is namelijk dat je denkt dat dit soort mensen wel eens gelijk zouden kunnen hebben.
Mijn moeder heeft zich alles heel erg aangetrokken. Ze is eigenlijk sinds vorig jaar eens gaan opletten hoe hij mij behandelde op dit moment. Daar brak ze van. Ik heb veel steun aan haar, ze heeft mij ook gekwetst in het verleden maar het blijft toch je moeder he.quote:
Hoe is de relatie met je ouders nu? Lukt het je om ten opzichte van zowel vader als moeder je eigen grenzen te bewaken? Dan heb ik het dus ook over geen nee durven zeggen tegen iets, omdat je je anders te schuldig en bezwaard voelt.
Mijn vader heb ik sinds vorig jaar geen contact meer mee, nadat ik hem vroeg waarom hij nooit bij mij op bezoek kwam maar wel altijd naar mijn zusje ging. Die discussie wou hij niet voeren en hij heeft mij geblokkeerd.
Mam zelf gaat niet over mijn grenzen, ze is een steun op dit moment, heeft alle begrip, geeft advies en tips, staat echt klaar voor mij. Ze vraagt mij niets, verwacht niets en stoort zich aan de mensen die toch nog druk op mij leggen terwijl ik moeite heb met nee te zeggen op dit moment. Inclusief mijn zusje, schat van een meid, en ze leeft zo mee met mij, maar soms komt ze nog met verzoekjes niet beseffende dat zelfs soms reageren op een appje van haar al voelt alsof je een berg aan het beklimmen bent.
De mensen die het weten houden er goed rekening mee gelukkig, de mensen die het niet weten gaan op oude voet verder, en toegeven daar kan ik nog heel moeilijk nee tegen zeggen. Daarom sluit ik mij nu ook af van alles, heb even aangegeven dat ik rust wil, even tijd voor mijzelf. Eerst zorgen dat ik wat rustiger in mijn hoofd ben, met o.a. behulp van therapie, zodat ik in ieder geval wat kracht en energie krijg om eerst een basis te creëren voor mijzelf en vanaf daar borduren we wel verder.
Manipulatief? Pochen?quote:
Men heeft er moeite mee dat iemand geconfronteerd wordt met manipulatief gedrag?
Sorry TS, ik ken jou idd niet maar mijn reactie is oprecht.
Je wil zelf toch ook niet zo iemand in jouw kennissenkring, die loopt te pochen dat hij de hele wereld helpt en zo goed is. En ondertussen klaagt dat mensen hem continu "zomaar" in de steek laten. Voor je het weet ben je de volgende. Toch?
Terwijl je al lang weet dat hij zelf een probleem heeft, wat waarschijnlijk de reden is dat hij mensen niet dichtbij zich kan houden. Of lijkt dat alleen voor mij heel egoistisch, komt het daarom verkeerd over wat ik zeg?
Het helpt toch niet om iemand daarin te bevestigen? TS is een waardevol persoon en nogmaals, je hebt er geen schuld aan wat je is overkomen. Maar hoe kan je leven er beter uit komen te zien, als je dit gedrag blijft goedpraten en laten valideren door anderen?
Ik begrijp echt niet meer door welke bril jij aan het lezen bent?
Ik zei vandaag nog tegen mijn zusje, ik denk als hij nu omvalt dat er een hele last van mijn schouders valt. Dan ben ik er vanaf. Het is jarenlang manipuleren geweest, en het is en blijft moeilijk om een ouder te laten vallen (dat raadde de therapeute mij al aan toen ik 18 was). Ik weet ook niet wat ik doe als hij weer aankomt, ja nu zeg ik nee, maar dat is in mijn hoofd. De echte test zal zijn de dag dat ik met hem geconfronteerd wordt, mits hij ooit nog eens contact op neemt. Alleen als die dag komt hoop ik een stuk sterker in mijn schoenen te staan zodat ik zonder een hoop volume en emotie hem alles onder zijn neus kan duwen, iets wat nog nooit iemand heeft durven te doen bij die man.quote:
[..]
Dit is precies de reden waarom ik met mijn vader gebroken heb. Er viel op dat moment echt een enorme last van mijn schouders. Kan TS alleen maar aanraden dit toch te overwegen.
Mag ik je wel vragen hoe het was om te breken? Heb je er lang/veel moeite mee gehad, of ging het na verloop van tijd wel? Heb nu eigenlijk niet veel last ervan dat ik geen contact heb, maar dat komt meer omdat de haat vooral op hem gericht is, omdat ik gewoon niet kan snappen dat iemand die om iemand geeft dit gedrag vertoond.
Nee hoor, -marz- heeft ook zeer goede punten aangeleverd in dit topic. Dat punt oke was in mijn ogen even wat minder, maar ik ga en wil er niet boos om zijn. Er zit waarschijnlijk een achterliggende reden achter en die respecteer ik. Ik weet niet wat voor een ellende zij heeft meegemaakt met een persoon die waarschijnlijk dezelfde taal uitsloeg als mij.quote:
Redderssyndroom?quote:
[..]
Manipulatief? Pochen?
Ik begrijp echt niet meer door welke bril jij aan het lezen bent?
Niet van gehoord?
Is het raar dat niet iedereen daar van gediend is?
Het is een vorm van narcistische afweer, wat vaak gebeurt bij mensen die jeugdtrauma's hebben.
Pochen wat ik bedoel is hoe iemand inclusief alle details uit de doeken doet hoe hij mensen probeert te helpen. En vervolgens alleen maar schetst hoe hij "zomaar" in de steek gelaten werd.
Normaal is: je geeft zonder verwachting en zonder te eisen dat diegene jou vervolgens niet in de steek mag laten. En je schept niet op over wat je allemaal doet en geeft, normaal gesproken.
Ik vrees wel dat hij het niet zal inzien of er niets mee gaat doen. Maar misschien maakt dat ook helemaal niets uit! Het gezegd hebben kan al helend zijn voor jou.quote:
De echte test zal zijn de dag dat ik met hem geconfronteerd wordt, mits hij ooit nog eens contact op neemt. Alleen als die dag komt hoop ik een stuk sterker in mijn schoenen te staan zodat ik zonder een hoop volume en emotie hem alles onder zijn neus kan duwen, iets wat nog nooit iemand heeft durven te doen bij die man.
Jawel ik ken het. Maar herken het hier niet.quote:
[..]
Redderssyndroom?
Niet van gehoord?
Is het raar dat niet iedereen daar van gediend is?
Het is een vorm van narcistische afweer, wat vaak gebeurt bij mensen die jeugdtrauma's hebben.
Pochen wat ik bedoel is hoe iemand inclusief alle details uit de doeken doet hoe hij mensen probeert te helpen. En vervolgens alleen maar schetst hoe hij "zomaar" in de steek gelaten werd.
Normaal is: je geeft zonder verwachting en zonder te eisen dat diegene jou vervolgens niet in de steek mag laten. En je schept niet op over wat je allemaal doet en geeft, normaal gesproken.
Plus ik ben niet bevoegd om zo een diagnose te stellen en ken TS voor de rest helemaal niet. Dus ook al zou ik bevoegd zijn, dan nog zou dit topic niet voldoende zijn om zo een aanname te maken.
Ja ik heb er wel ervaring mee.quote:
[..]
Nee hoor, -marz- heeft ook zeer goede punten aangeleverd in dit topic. Dat punt oke was in mijn ogen even wat minder, maar ik ga en wil er niet boos om zijn. Er zit waarschijnlijk een achterliggende reden achter en die respecteer ik. Ik weet niet wat voor een ellende zij heeft meegemaakt met een persoon die waarschijnlijk dezelfde taal uitsloeg als mij.
Met meerdere personen wel.
En niet 'professioneel', zoiets las ik hierboven, ik praat gewoon vanuit mijn ervaringen en kennis.
Het gaat niet per se om taal. Maar om het gedrag en de patronen die destructief zijn.
Waar niet 1 iemand schuld aan heeft. Het helpt niet om er zo naar te kijken dat iedereen jou van alles aandoet terwijl jij zoveel geeft.
Of andersom dat jij diegene alles hebt aangedaan.
Het ging over uitvluchten, daar reageerde je op met dat mensen jou dingen aangedaan hebben en dat het dus onmogelijk uitvluchten kunnen zijn. En dat vind ik dus wel typisch uitvluchtgedrag. Het stelt een werkelijkheid voor die niet echt kan zijn. Dat zou je bij jezelf kunnen onderzoeken.
Weet je, ik zou het nog niet eens weten of ik manipulatief gedrag vertoonde. Ik ga het daarom ook niet ontkennen. Ik ben in de veronderstelling dat ik gewoon wat zaken uit mijn jeugd, mijn verleden oprakel om een beeld te schetsen van de persoon die ik ben, een persoon waar ik totaal niet blij mee ben en een persoon ben geworden die mij het meeste belemmerd in dit leven. Ik haat de persoon die ik ben, het enige wat ik niet haat is dat ik altijd mensen probeer te helpen, waar ik wel zou willen dat ik er een filter op kon aanbrengen. Zodat ik alleen mensen help die het ook verdienen, die mijn hulp ook waard zijn, nu sta ik klaar voor iedereen, zelfs mensen die mij meermaals gekwetst hebben en als ik daarna weer gekwetst word dan raakt mij dat best wel, dat kan ik niet ontkennen.quote:
Men heeft er moeite mee dat iemand geconfronteerd wordt met manipulatief gedrag?
Sorry TS, ik ken jou idd niet maar mijn reactie is oprecht.
Je wil zelf toch ook niet zo iemand in jouw kennissenkring, die loopt te pochen dat hij de hele wereld helpt en zo goed is. En ondertussen klaagt dat mensen hem continu "zomaar" in de steek laten. Voor je het weet ben je de volgende. Toch?
Terwijl je al lang weet dat hij zelf een probleem heeft, wat waarschijnlijk de reden is dat hij mensen niet dichtbij zich kan houden. Of lijkt dat alleen voor mij heel egoistisch, komt het daarom verkeerd over wat ik zeg?
Het helpt toch niet om iemand daarin te bevestigen? TS is een waardevol persoon en nogmaals, je hebt er geen schuld aan wat je is overkomen. Maar hoe kan je leven er beter uit komen te zien, als je dit gedrag blijft goedpraten en laten valideren door anderen?
Ik was eigenlijk altijd ondergeschikt in een relatie, zette mij op de 2e plek, slikte alles. Dat doe ik werkelijk met iedereen in mijn leven. Dat lijkt mij eerlijk gezegd het tegenover gestelde. het verhaal wat ik hier schetste over mijn vader, toen mijn moeder van hem af was en ik hem 4 maanden heb verzorgt terwijl hij mij iedere dag weer zei toen ik naar huis ging "je hoeft niet te bellen ik ben er morgen toch niet meer" of "ik ga de hondjes opruimen". Zulke zaken zijn manipulatief gedrag. En ondanks mijn eigen shit, ondanks dat mijn eigen leven één grote puinzooi is ga ik toch voor zo iemand door het vuur, en dat doe ik niet alleen bij mijn vader. Dat is één van mijn problemen.
Je mag mij ook alles vragen en daar zal ik eerlijk antwoord op geven, als je voorbeelden wilt van mensen die mij, naar mijn gevoel in de steek gelaten hebben wil ik heus wel het verhaal vertellen. Maar dat is natuurlijk wel vanuit mijn bril, waarmee ik dus niet wil zeggen dat ik 100% gelijk heb of 100% schuldig ben. Ik zou het wel eens willen weten namelijk, het is het antwoord dat ik zelden of nooit krijg. Mijn eigen vader blokkeert mij gewoon zonder reden, zonder gesprek, zelf mijn eigen vader gedraagt zich zo. En ja misschien ligt het wel 100% aan mij, misschien ben ik ook een misselijke gast, of heb ik een verkeerde uitstraling, kies ik mijn woorden niet zorgvuldig uit, ben ik te druk, is mijn humor teveel aanwezig (humor komt vooral door masker) Ik weet het echt niet
-marz-. Ik weet alleen dat ik oprecht vanuit de goedheid van mijn hart momenteel ik echt niemand wil manipuleren, niemand wil kwetsen.
Maar misschien ligt daar wel het probleem, en doe ik het onbewust, ik weet het echt niet -marz- ik wou dat ik het wist en als het zo was dan ging ik daar meteen aan werken.
Ik heb er een paar weken over nagedacht, om zeker te weten dat dit is wat ik wilde. Want inderdaad, hoe slecht een ouder je ook behandeld is, het contact verbreken is niet makkelijk.quote:
[..]
Ik zei vandaag nog tegen mijn zusje, ik denk als hij nu omvalt dat er een hele last van mijn schouders valt. Dan ben ik er vanaf. Het is jarenlang manipuleren geweest, en het is en blijft moeilijk om een ouder te laten vallen (dat raadde de therapeute mij al aan toen ik 18 was). Ik weet ook niet wat ik doe als hij weer aankomt, ja nu zeg ik nee, maar dat is in mijn hoofd. De echte test zal zijn de dag dat ik met hem geconfronteerd wordt, mits hij ooit nog eens contact op neemt. Alleen als die dag komt hoop ik een stuk sterker in mijn schoenen te staan zodat ik zonder een hoop volume en emotie hem alles onder zijn neus kan duwen, iets wat nog nooit iemand heeft durven te doen bij die man.
Mag ik je wel vragen hoe het was om te breken? Heb je er lang/veel moeite mee gehad, of ging het na verloop van tijd wel? Heb nu eigenlijk niet veel last ervan dat ik geen contact heb, maar dat komt meer omdat de haat vooral op hem gericht is, omdat ik gewoon niet kan snappen dat iemand die om iemand geeft dit gedrag vertoond.
Heb toen gezegd dat ik 'voorlopig geen contact meer wilde' om de deur niet meteen voorgoed/permanent dicht te gooien, want je weet nooit hoe het leven loopt. Maar in principe was voorgoed geen contact meer wel gewoon de intentie. Het voelde heel even vreemd ondanks dat het een opluchting was, maar vrij snel ook gewoon goed en fijn.
Voor mij was het ook een manier om de regie over m'n leven weer terug te krijgen. Want net als bij jou bepaalde de historie met mijn vader mijn huidige leven (en vooral relaties met anderen) continu op een negatieve manier. Verder voegde hij ook niks toe. Door zelf die keuze bewust te maken kreeg ik het gevoel mijn leven weer onder controle te hebben, en dat heeft me heel erg geholpen in het veranderen van vroeger aangeleerd gedrag.
Dat geldt denk ik voor de meeste mensen iedereen die dit doet.quote:
[..]
Weet je, ik zou het nog niet eens weten of ik manipulatief gedrag vertoonde. Ik ga het daarom ook niet ontkennen. Ik ben in de veronderstelling dat ik gewoon wat zaken uit mijn jeugd, mijn verleden oprakel om een beeld te schetsen van de persoon die ik ben, een persoon waar ik totaal niet blij mee ben en een persoon ben geworden die mij het meeste belemmerd in dit leven. Ik haat de persoon die ik ben, het enige wat ik niet haat is dat ik altijd mensen probeer te helpen, waar ik wel zou willen dat ik er een filter op kon aanbrengen. Zodat ik alleen mensen help die het ook verdienen, die mijn hulp ook waard zijn, nu sta ik klaar voor iedereen, zelfs mensen die mij meermaals gekwetst hebben en als ik daarna weer gekwetst word dan raakt mij dat best wel, dat kan ik niet ontkennen.
Ik was eigenlijk altijd ondergeschikt in een relatie, zette mij op de 2e plek, slikte alles. Dat doe ik werkelijk met iedereen in mijn leven. Dat lijkt mij eerlijk gezegd het tegenover gestelde. het verhaal wat ik hier schetste over mijn vader, toen mijn moeder van hem af was en ik hem 4 maanden heb verzorgt terwijl hij mij iedere dag weer zei toen ik naar huis ging "je hoeft niet te bellen ik ben er morgen toch niet meer" of "ik ga de hondjes opruimen". Zulke zaken zijn manipulatief gedrag. En ondanks mijn eigen shit, ondanks dat mijn eigen leven één grote puinzooi is ga ik toch voor zo iemand door het vuur, en dat doe ik niet alleen bij mijn vader. Dat is één van mijn problemen.
Je mag mij ook alles vragen en daar zal ik eerlijk antwoord op geven, als je voorbeelden wilt van mensen die mij, naar mijn gevoel in de steek gelaten hebben wil ik heus wel het verhaal vertellen. Maar dat is natuurlijk wel vanuit mijn bril, waarmee ik dus niet wil zeggen dat ik 100% gelijk heb of 100% schuldig ben. Ik zou het wel eens willen weten namelijk, het is het antwoord dat ik zelden of nooit krijg. Mijn eigen vader blokkeert mij gewoon zonder reden, zonder gesprek, zelf mijn eigen vader gedraagt zich zo. En ja misschien ligt het wel 100% aan mij, misschien ben ik ook een misselijke gast, of heb ik een verkeerde uitstraling, kies ik mijn woorden niet zorgvuldig uit, ben ik te druk, is mijn humor teveel aanwezig (humor komt vooral door masker) Ik weet het echt niet
-marz-. Ik weet alleen dat ik oprecht vanuit de goedheid van mijn hart momenteel ik echt niemand wil manipuleren, niemand wil kwetsen.
Maar misschien ligt daar wel het probleem, en doe ik het onbewust, ik weet het echt niet -marz- ik wou dat ik het wist en als het zo was dan ging ik daar meteen aan werken.
The road to hell is paved with good intentions.
Natuurlijk is het niet expres en kwaadbedoeld. Maar het kan alsnog wel destructief zijn. Je schrijft nu op wat ik al dacht en hoe het ook overkomt, anderen helpen is het enige wat je niet haat aan jezelf.
En daarom jaag je anderen ermee weg.
Mensen geven niet om iemand omdat hij zo veel geeft. Mensen geven om iemand om wie hij is. En als diegene zichzelf haat, dan voelen ze dat hun liefde nergens terechtkomt en afgewezen wordt. En dan lopen ze weg.
En nu komt het, dit verhaal over het helpen van mensen weten alleen de mensen die dit topic gelezen hebben en de therapeuten. Mijn vrienden en de mensen in mijn leven hoef ik dat niet te vertellen want zij vertellen het mij dat ik eens normaal moet doen, dat ik eens aan mijzelf moet denken. Die weten niet wat ik door de jaren heen heb gedaan voor anderen maar zien wel wat ik voor hun doe. Ik zit niet bij mijn beste vriend te vertellen dat ik zoooo goed ben en altijd maar alleen gelaten wordt. Als ik bij mijn beste vriend zit dan vertel ik meestal dat ik mij of goed of slecht voel, wat ik doe om eraan te werken, we praten een beetje over de therapie en dat is het wel. Ik heb een hoop vreemden op FOK! al heel wat meer verteld dan heel wat mensen in mijn eigen omgeving. Ik heb jarenlang gelogen over mijn vrienden, toen ik alleen zat toen ik ziek was heb ik altijd gezegd dat ik het wel uithield, veel steun aan vrienden had, of loog dat ik avondjes wegging terwijl ik alleen zat, dit alles om maar niet het idee te creëren dat ik zielig was en mij schaamde voor het feit dat ik bijna niemand meer over had.quote:
Men heeft er moeite mee dat iemand geconfronteerd wordt met manipulatief gedrag?
Sorry TS, ik ken jou idd niet maar mijn reactie is oprecht.
Je wil zelf toch ook niet zo iemand in jouw kennissenkring, die loopt te pochen dat hij de hele wereld helpt en zo goed is. En ondertussen klaagt dat mensen hem continu "zomaar" in de steek laten. Voor je het weet ben je de volgende. Toch?
Terwijl je al lang weet dat hij zelf een probleem heeft, wat waarschijnlijk de reden is dat hij mensen niet dichtbij zich kan houden. Of lijkt dat alleen voor mij heel egoistisch, komt het daarom verkeerd over wat ik zeg?
Het helpt toch niet om iemand daarin te bevestigen? TS is een waardevol persoon en nogmaals, je hebt er geen schuld aan wat je is overkomen. Maar hoe kan je leven er beter uit komen te zien, als je dit gedrag blijft goedpraten en laten valideren door anderen?
Maar die mensen zijn wel de mensen waarvoor ik dag en nacht klaar sta, wat er ook aan de hand is. En voor deze ellende in mijn begin twintiger jaren ouwehoerde we zelfs dat ik therapie gaf. Als er relatie problemen waren werd ik gebeld, ik kreeg eerst te horen als vrienden uit elkaar gingen of ze wilden eerst mijn mening over een issue. Drugs problemen, geld problemen, ze wisten mij altijd te vinden.
Ik heb een oude vriendin, die heeft het financieel nogal moeilijk gehad, die appte geregeld wel eens om geld te lenen, wat ik zonder pardon overmaakte. Ik heb daar nooit iets over gezegd, ik heb haar daar nooit mee geconfronteerd. Maar dat meisje is kapster, dus ik vroeg haar eens als ze tijd had om mijn haren te knippen, en het antwoord was nee. Daarna toen de vriendkring begon te krimpen vroeg ik haar eens om als vrienden uit te gaan eten, houd wel van lekker eten, ook dat was nee. Een half jaar later kwam wederom het verzoek om geld te lenen, en wat doe ik, ik leen geld. En dat is een discussie wat ik nooit met haar heb gevoerd en hier op FOK! zijn de mensen die dit lezen nu de enige mensen die ervan op de hoogte zijn.
En wat heeft het je gebracht?quote:
[..]
En nu komt het, dit verhaal over het helpen van mensen weten alleen de mensen die dit topic gelezen hebben en de therapeuten. Mijn vrienden en de mensen in mijn leven hoef ik dat niet te vertellen want zij vertellen het mij dat ik eens normaal moet doen, dat ik eens aan mijzelf moet denken. Die weten niet wat ik door de jaren heen heb gedaan voor anderen maar zien wel wat ik voor hun doe. Ik zit niet bij mijn beste vriend te vertellen dat ik zoooo goed ben en altijd maar alleen gelaten wordt. Als ik bij mijn beste vriend zit dan vertel ik meestal dat ik mij of goed of slecht voel, wat ik doe om eraan te werken, we praten een beetje over de therapie en dat is het wel. Ik heb een hoop vreemden op FOK! al heel wat meer verteld dan heel wat mensen in mijn eigen omgeving. Ik heb jarenlang gelogen over mijn vrienden, toen ik alleen zat toen ik ziek was heb ik altijd gezegd dat ik het wel uithield, veel steun aan vrienden had, of loog dat ik avondjes wegging terwijl ik alleen zat, dit alles om maar niet het idee te creëren dat ik zielig was en mij schaamde voor het feit dat ik bijna niemand meer over had.
Maar die mensen zijn wel de mensen waarvoor ik dag en nacht klaar sta, wat er ook aan de hand is. En voor deze ellende in mijn begin twintiger jaren ouwehoerde we zelfs dat ik therapie gaf. Als er relatie problemen waren werd ik gebeld, ik kreeg eerst te horen als vrienden uit elkaar gingen of ze wilden eerst mijn mening over een issue. Drugs problemen, geld problemen, ze wisten mij altijd te vinden.
Ik heb een oude vriendin, die heeft het financieel nogal moeilijk gehad, die appte geregeld wel eens om geld te lenen, wat ik zonder pardon overmaakte. Ik heb daar nooit iets over gezegd, ik heb haar daar nooit mee geconfronteerd. Maar dat meisje is kapster, dus ik vroeg haar eens als ze tijd had om mijn haren te knippen, en het antwoord was nee. Daarna toen de vriendkring begon te krimpen vroeg ik haar eens om als vrienden uit te gaan eten, houd wel van lekker eten, ook dat was nee. Een half jaar later kwam wederom het verzoek om geld te lenen, en wat doe ik, ik leen geld. En dat is een discussie wat ik nooit met haar heb gevoerd.
Ik heet geen kwiwi maar ik heb wel wat te zeggen hieroverquote:
[..]
Ik zei vandaag nog tegen mijn zusje, ik denk als hij nu omvalt dat er een hele last van mijn schouders valt. Dan ben ik er vanaf. Het is jarenlang manipuleren geweest, en het is en blijft moeilijk om een ouder te laten vallen (dat raadde de therapeute mij al aan toen ik 18 was). Ik weet ook niet wat ik doe als hij weer aankomt, ja nu zeg ik nee, maar dat is in mijn hoofd. De echte test zal zijn de dag dat ik met hem geconfronteerd wordt, mits hij ooit nog eens contact op neemt. Alleen als die dag komt hoop ik een stuk sterker in mijn schoenen te staan zodat ik zonder een hoop volume en emotie hem alles onder zijn neus kan duwen, iets wat nog nooit iemand heeft durven te doen bij die man.
Mag ik je wel vragen hoe het was om te breken? Heb je er lang/veel moeite mee gehad, of ging het na verloop van tijd wel? Heb nu eigenlijk niet veel last ervan dat ik geen contact heb, maar dat komt meer omdat de haat vooral op hem gericht is, omdat ik gewoon niet kan snappen dat iemand die om iemand geeft dit gedrag vertoond.
Hoe het is om te breken met? Lang proces. Ik heb er 10 jaar over gedaan.
SPOILEREerst ben ik m'n ouders gaan beoordelen op hun daden en niet meer op wat ze mij jarenlang hebben aangepraat en wat ze zeggen wat ze allemaal voor me doen. Ik kwam daarna al heel snel tot een conclusie dat ik ze niet meer op hun woord vertrouwde. En ik hield ook op met geloven dat ik hun afwijzingen zelf uitgelokt had als kind. Oftewel: ik begon mijn ouders verantwoordelijk te houden voor de fouten die ze gemaakt hebben in mijn opvoeding.
Ik heb 6 maanden na een goed gesprek waarin ze weer hun beloften niet na kwamen, afstand genomen. Niet meer langs gegaan, geen contact meer opgenomen maar wel beleefd op verjaardagen enzo. Was wel een paar maanden lastig.
Uiteindelijk belde mijn moeder laaiend op dat ze op deze manier geen contact meer wilde (nu 2 mnd geleden of zo). Ik ben rustig gebleven en gewoon aangegeven dat ik geen afstand heb genomen om m'n ouders te jennen, maar om mezelf te beschermen. Nog een gesprek volgde waarin m'n moeder wel oppervlakkig wat van haar fouten toegaf. M'n vader zei vrijwel niets. De betrekkingen zijn wel wat verbeterd, in die zin dat ik nu zelf wel weer contact opneem als ik daar zin in heb. Maar erop vertrouwen dat zij altijd het beste met mij voor hebben: nooit meer. Ze hebben het altijd beter voor met de andere kinderen, en heel eerlijk: dat mag ook best. En ik mag daarover ook vinden dat het domweg oneerlijk is en daaraan m'n eigen consequenties verbinden (zelfbescherming = afstand). Als het contact weer doodbloedt: super jammer natuurlijk maar ik word helemaal niet angstig bij dat idee. Het zal ff wennen zijn.
Dat gezegd hebbende: het zijn echt wel lieve mensen met heel veel goede eigenschappen, en mijn 'trauma' verbleekt natuurlijk naast het jouwe.
Ik weet niet hoe hij het ziet. Zelf begin ik steeds meer het idee te krijgen dat het hem niets boeit. Mijn zusje heeft eens een tijdje geen contact met hem gehad en hij heeft na 2 maanden de telefoon gepakt om eens te praten. Dat zijn zaken die ik hem ook kwalijk neem omdat ik toen maar na 2 jaar zelf naar het ziekenhuis ben gegaan en nu het al een jaar duurt voordat ik iets hoor.quote:
[..]
Ik vrees wel dat hij het niet zal inzien of er niets mee gaat doen. Maar misschien maakt dat ook helemaal niets uit! Het gezegd hebben kan al helend zijn voor jou.
Als ik bijvoorbeeld pap moest helpen in de tuin, als hij mij weer verbood om naar mijn vriendin te gaan en ik er met mijn armen over elkaar stond dan was hij mij altijd aan het afzeiken. Vooral als een vriend van hem op bezoek was, die is lui, die doet niks. Die vriend wist zich ook geen houding te geven maar het was afkraken terwijl ik met de armen over elkaar stond toe te kijken want ik moest klaarstaan om een schroevendraaier of zo aan te geven. Maar nu komt het, als ik dan mam vraag hoe hij praat over mij dan is dat altijd positief zegt zij. Hij zou opscheppen over mij tegen vrienden, dat ik een goeie baan heb, best wel wat kan met programmeren enz. Dat zijn verhalen die ik altijd hoor van mam maar nog nooit in mijn leven heb gehoord van hem. Nu zie ik mijn moeder niet als een leugenaar, maar eerlijk gezegd begin ik er steeds minder in te geloven dat het waar is. Hij zal wel wat liefde voor mij voelen, en ik denk ook wel dat het hem wel degelijk wat raakt, maar hij is een te grote narcist om zijn ongelijk toe te geven. Hij was altijd het slachtoffer in huis, zo bracht hij elk argument.
Tot nu toe alleen een opmerking van jou die mij wel een beetje geraakt heeft.quote:
Maar niet schuldig over voelen he, wil geen slachtofferrol nu Het heeft me niks gebracht, eenzaamheid, verdriet, vragen en toch soms ook wel pijn.
Hoe voel jij je als je mensen op die manier helpt? En dan in het moment zelf, dus niet als je in sommige gevallen later bedenkt dat je eigenlijk stank voor dank krijgt?quote:
[..]
Tot nu toe alleen een opmerking van jou die mij wel een beetje geraakt heeft.
Het heeft me niks gebracht, eenzaamheid, verdriet, vragen en toch soms ook wel pijn.
Dat is ook geen normaal gedrag van een vader, om dan maar koppig te zijn en zelf ook niets te laten horen. Kerel is wat, 70 jaar? Hij had ook kunnen denken 'ik ben de ouder (oudste en wijste) dus ik ga vragen wat er aan de hand is'. Dat was een normale respons geweest. Hij kiest er zelf ook voor om het contact dood te laten bloeden.quote:
[..]
Ik weet niet hoe hij het ziet. Zelf begin ik steeds meer het idee te krijgen dat het hem niets boeit. Mijn zusje heeft eens een tijdje geen contact met hem gehad en hij heeft na 2 maanden de telefoon gepakt om eens te praten. Dat zijn zaken die ik hem ook kwalijk neem omdat ik toen maar na 2 jaar zelf naar het ziekenhuis ben gegaan en nu het al een jaar duurt voordat ik iets hoor.
Ach speknek, ik ben wat emotioneel dat merk je wel soms aan mijn reacties en mijn leven is een puinzooi maar we zijn (hopelijk) gezond en eerlijk gezegd ben ik ervan overtuigt dat ik ook dit opgelost krijg. Er zijn genoeg mensen die zwaardere problemen hebben gehad en die gaan ook gewoon door in het leven, dat zal mij ook lukken.quote:
Tsjee wat een bak ellende heb je meegemaakt Jarvis. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, dat je het pleasen en anderen op de eerste plek gezet hebben, als kind ontwikkeld hebt als coping strategie om de toorn van je vader te ontlopen, maar dat je daardoor nu moeite hebt om te kunnen houden van, als je zo moeilijk van jezelf kan houden. Toen ik begon met lezen wilde ik je een boek aanraden om mensen met PTSD te leren begrijpen, maar gaandeweg lijkt het er veel meer op dat je zelf een vorm van PTSD hebt ontwikkeld, en dat je daar therapie voor nodig hebt. Ik kan je weinig tips geven, ik vind dat je sterk over komt en het goed kan verwoorden, ondanks de psychische beschadiging blijf je er een goede blik op houden, dat geeft me toch wel hoop dat het uiteindelijk goed gaat komen.
Ik weet niet of ik PTSD heb, daar hebben we het nog niet over gehad. Ze zijn het zelf nu aan het ontleden denk ik, programma wordt gemaakt en die volgen we eens een keer van a tot z, en deze keer niet als ik weer wat meer energie heb het afkappen omdat ik denk dat ik het allemaal zelf wel kan.
Het verwoorden komt omdat ik eigenlijk geen dag kan herinneren dat die zaken niet door mijn hoofd spoken. Therapeuten staan ook vaker te kijken, hoor het vaker, ze vinden het knap dat ik wel links kan leggen vooral omdat ik best 'verstrooid' ben op momenten. Als je jarenlang alleen zit met je gedachten heb je veel tijd om te denken, veel tijd om oorzaken te zoeken. Waarmee ik niet wil zeggen dat het helemaal klopt, maar dat zal ik de komende tijd wel horen van de therapeute. Ik weet al jaren dat er iets "mis" is met mij, ik kon er eigenlijk tot het begin van het jaar de vinger niet opleggen omdat ik dacht dat ik het verwerkt had, ik had de pijn een plek gegeven. Het was alleen niet in mij opgekomen dat ik er ook gevolgen van zou ondervinden als persoon en hoe ik mij gedraag. Toen de eerste therapie voorbij was begon ik te daten, stappen met vrienden, het leven was toen mooi en goed, ik dacht dat het allemaal wel goed kwam verder maar het heeft mij veel gekost door de jaren waar wel degelijk ik ook schuld in zal hebben.
Sadistisch als ik ben voel ik daar niets van.quote:
[..]
Tot nu toe alleen een opmerking van jou die mij wel een beetje geraakt heeft.
Het heeft me niks gebracht, eenzaamheid, verdriet, vragen en toch soms ook wel pijn.
Zelf een keer hulp vragen kan een oefening zijn in kwetsbaarheid en verbinding.
Een klein begin maken met zelfliefde en zelfrespect.
Het is iets wat ik hoop vol kan houden. Maar de keuze lag niet bij mij, het was zijn keuze om mij te blokkeren en geen contact meer te willen. In mijn periode van afwezigheid op FOK! was ik er stukken erger aan toe dan nu, maar op een gegeven moment begon ik wel wat meer "rust" te krijgen hoe meer ik nadacht dat ik die man nooit meer hoefde te zien/spreken. Het zou het beste zijn als ik hem nooit meer zou zien/spreken en eigenlijk doe alsof hij dood is, ik hoop alleen dat ik die kracht blijf houden en niet dadelijk toegeef zou hij de ballen hebben om mij eens te bellen/appen om te praten.quote:
[..]
Ik heb er een paar weken over nagedacht, om zeker te weten dat dit is wat ik wilde. Want inderdaad, hoe slecht een ouder je ook behandeld is, het contact verbreken is niet makkelijk.
Heb toen gezegd dat ik 'voorlopig geen contact meer wilde' om de deur niet meteen voorgoed/permanent dicht te gooien, want je weet nooit hoe het leven loopt. Maar in principe was voorgoed geen contact meer wel gewoon de intentie. Het voelde heel even vreemd ondanks dat het een opluchting was, maar vrij snel ook gewoon goed en fijn.
Voor mij was het ook een manier om de regie over m'n leven weer terug te krijgen. Want net als bij jou bepaalde de historie met mijn vader mijn huidige leven (en vooral relaties met anderen) continu op een negatieve manier. Verder voegde hij ook niks toe. Door zelf die keuze bewust te maken kreeg ik het gevoel mijn leven weer onder controle te hebben, en dat heeft me heel erg geholpen in het veranderen van vroeger aangeleerd gedrag.
Ben je niet bang dat je "terugvalt" omdat je eigenlijk toch nog contact hebt? Echt losgemaakt heb je je niet alhoewel je wel de touwtjes in handen hebt genomen.quote:Op maandag 22 juni 2020 20:49 schreef Seven. het volgende:
[..]
Ik heet geen kwiwi maar ik heb wel wat te zeggen hierover
Hoe het is om te breken met? Lang proces. Ik heb er 10 jaar over gedaan.SPOILEREerst ben ik m'n ouders gaan beoordelen op hun daden en niet meer op wat ze mij jarenlang hebben aangepraat en wat ze zeggen wat ze allemaal voor me doen. Ik kwam daarna al heel snel tot een conclusie dat ik ze niet meer op hun woord vertrouwde. En ik hield ook op met geloven dat ik hun afwijzingen zelf uitgelokt had als kind. Oftewel: ik begon mijn ouders verantwoordelijk te houden voor de fouten die ze gemaakt hebben in mijn opvoeding.
Ik heb 6 maanden na een goed gesprek waarin ze weer hun beloften niet na kwamen, afstand genomen. Niet meer langs gegaan, geen contact meer opgenomen maar wel beleefd op verjaardagen enzo. Was wel een paar maanden lastig.
Uiteindelijk belde mijn moeder laaiend op dat ze op deze manier geen contact meer wilde (nu 2 mnd geleden of zo). Ik ben rustig gebleven en gewoon aangegeven dat ik geen afstand heb genomen om m'n ouders te jennen, maar om mezelf te beschermen. Nog een gesprek volgde waarin m'n moeder wel oppervlakkig wat van haar fouten toegaf. M'n vader zei vrijwel niets. De betrekkingen zijn wel wat verbeterd, in die zin dat ik nu zelf wel weer contact opneem als ik daar zin in heb. Maar erop vertrouwen dat zij altijd het beste met mij voor hebben: nooit meer. Ze hebben het altijd beter voor met de andere kinderen, en heel eerlijk: dat mag ook best. En ik mag daarover ook vinden dat het domweg oneerlijk is en daaraan m'n eigen consequenties verbinden (zelfbescherming = afstand). Als het contact weer doodbloedt: super jammer natuurlijk maar ik word helemaal niet angstig bij dat idee. Het zal ff wennen zijn.
Dat gezegd hebbende: het zijn echt wel lieve mensen met heel veel goede eigenschappen, en mijn 'trauma' verbleekt natuurlijk naast het jouwe.
Deze opmerking hoor ik vaker, maar dat is er één waar ik het nooit mee eens ben. Ieder mens heeft zijn eigen problemen, voor de één is alleen het pesten op school een reden om down te zijn een ander heeft wat meer op zijn bordje. De pijn is overal hetzelfde en het is geen wedstrijdje in mijn ogen. Als we moesten vergelijken dan mag ik ook niet klagen want er zullen zeer zeker mensen zijn die het stukken zwaarder hebben gehad dan mij, en er heel wat beter voorstaan dan ik nu. Ik ben eigenlijk nog in een veilig land opgegroeid waar ik mogelijkheden had en ondanks alles toch een dak boven mijn hoofd.quote:mijn 'trauma' verbleekt natuurlijk naast het jouwe.
Hoe ik mij voel als ik iemand help kan ik niet zeggen, daar denk ik eerlijk gezegd nooit bij na, het gaat automatisch. Ik voel me wel schuldig als ik niet kan helpen en vind het onnatuurlijk om "nee" te zeggen bij een hulpvraag.quote:
[..]
Hoe voel jij je als je mensen op die manier helpt? En dan in het moment zelf, dus niet als je in sommige gevallen later bedenkt dat je eigenlijk stank voor dank krijgt?
Mijn vader was vroeger ook zo, het is een klusjesman dus de hele buurt vroeg hem wel om hulp en ik heb mijn vader ook zeer vaak misbruikt zien worden voor zijn "goedheid' om anderen te helpen. Dat was ook zo'n idioot die voor alles en iedereen klaarstond buiten het gezin (man met 2 gezichten) en is ook vaak op de koffie gekomen zodra hij hulp nodig had met iets. Het zijn een paar van die "goede" eigenschappen van hem die ik heb overgenomen.
Het leven van mijn vader draait om mijn moeder, zij is heilig. Dat heeft hij door de jaren heen ook vaak verteld. Waar een ouder normaal kiest voor de kinderen kiest mijn vader voor mijn moeder. (die man had nooit kinderen moeten krijgen). Mijn vader is helaas niet "oud" en "wijs", hij is niet de allerslimste eerlijk gezegd, hij is goed met zijn handen maar een beetje logisch nadenken zit er niet in. Hij is juist wel het type wat iedereen de schuld geeft behalve hem en bij elk klein beetje kritiek voelt hij zich ook altijd "aangevallen" en begint dat zielig te doen om sympathie te kweken, zijn bekende tactieken. Werkt dat niet dan komt de zelfmoord kaart waar ik inmiddels immuun voor ben geworden. Hij wordt 60 trouwens dit jaar. Maar dit gedrag vertoond hij ook al zolang ik hem ken, hij heeft nooit een weerwoord gekregen omdat niemand het lef had. Ik was de enige die vanaf mijn 18e tegen hem in wou gaan, maar uit respect voor mijn moeder die de rust wou bewaren heb ik alles maar ingeslikt en weer geaccepteerd.quote:
[..]
Dat is ook geen normaal gedrag van een vader, om dan maar koppig te zijn en zelf ook niets te laten horen. Kerel is wat, 70 jaar? Hij had ook kunnen denken 'ik ben de ouder (oudste en wijste) dus ik ga vragen wat er aan de hand is'. Dat was een normale respons geweest. Hij kiest er zelf ook voor om het contact dood te laten bloeden.
Ik houd mij gewoon aan het traject wat de therapeut voor mij uitstippelt en ga eens kijken naar de informatie die Lenny77 mij heeft doorgestuurd. Hulp vragen is en blijft moeilijk voor mij. Maar ik waardeer alle tips en ervaringen in dit topic wel, heeft mij weer wat inzichten gegeven waarover ik wil praten met de therapeut omdat een hoop zaken wel logisch klinken, eens zien wat haar mening erover is.quote:
[..]
Sadistisch als ik ben voel ik daar niets van.
Zelf een keer hulp vragen kan een oefening zijn in kwetsbaarheid en verbinding.
Een klein begin maken met zelfliefde en zelfrespect.
Misschien ook wel een stuk narcisme. Zie eens hoe MIJN zoon goed terecht is gekomen.quote:
[..]
Maar nu komt het, als ik dan mam vraag hoe hij praat over mij dan is dat altijd positief zegt zij. Hij zou opscheppen over mij tegen vrienden, dat ik een goeie baan heb, best wel wat kan met programmeren enz. Dat zijn verhalen die ik altijd hoor van mam maar nog nooit in mijn leven heb gehoord van hem.
Verder enorm knap van je dat je deze stappen hebt gezet, en dat je hier zo van je af durft te schreven. Hoe open en helder je er over durft te analyseren, kudo's.
Zou alleen eens fijn zijn om het van hem te horen ipv. iedere keer via een 3e partij. Daarom twijfel ik ook aan de oprechtheid, zou het al waar zijn.quote:
[..]
Misschien ook wel een stuk narcisme. Zie eens hoe MIJN zoon goed terecht is gekomen.
Nee, ik ben daar niet bang voor.quote:
Ben je niet bang dat je "terugvalt" omdat je eigenlijk toch nog contact hebt? Echt losgemaakt heb je je niet alhoewel je wel de touwtjes in handen hebt genomen.
[..]
Deze opmerking hoor ik vaker, maar dat is er één waar ik het nooit mee eens ben. Ieder mens heeft zijn eigen problemen, voor de één is alleen het pesten op school een reden om down te zijn een ander heeft wat meer op zijn bordje. De pijn is overal hetzelfde en het is geen wedstrijdje in mijn ogen. Als we moesten vergelijken dan mag ik ook niet klagen want er zullen zeer zeker mensen zijn die het stukken zwaarder hebben gehad dan mij, en er heel wat beter voorstaan dan ik nu. Ik ben eigenlijk nog in een veilig land opgegroeid waar ik mogelijkheden had en ondanks alles toch een dak boven mijn hoofd.
SPOILERAls ik daar een beetje over nadenk, dan komt dat omdat hun rol als ouders wel een beetje uitgespeeld is. Ze spelen wel een rol in m'n leven maar die definieer ik niet persé als ouder-kindrelatie. Ik heb daar ondertussen mijn eigen voorwaarden voor gesteld: veilig, onvoorwaardelijk en wederkerig. Dat is het met mijn ouders niet, dat is het nooit geweest en ik ga er niet vanuit dat het dat ooit zal worden. Zij zouden op hun beurt ook gek zijn om zich kwetsbaar op te stellen om wel aan die voorwaarden te voldoen. Ten slotte heb ik bewezen dat ik daar zelf ook niet (meer) aan wil voldoen toen ik afstand nam.
Wat wel erg helpt, is het gevoel dat ik zelf de navelstreng doorgeknipt heb en de touwtjes in handen heb, die rollen zijn nu omgedraaid.
Het heeft mij wel geholpen om afstand te nemen van het verleden en meer ruimte te hebben voor mijn diepere gevoelens en behoeften. Zonder dat kon ik niets maken van mijn leven leek het. Nu ook nog niet altijd erg goed maar wel dat wat ik doe meer vanuit mijn hart komt. Ik ben 36.
Dat stuk over zelf die navelstreng doorknippen is wel goeie, ik heb eigenlijk die keuze niet gehad die is voor mij gemaakt. Zolang dit werkt voor jou en vooral jij gelukkig bent is het toch mooi. Vind het rot voor ieder hier die geen contact meer heeft mijn zijn ouders, het zou eigenlijk niet horen, maar het sterkt mij ook een beetje beseffende dat je er sterker uitkomt als je zo'n negatief persoon uit je leven sluit. Bedankt voor het delen van jouw verhaal.quote:
[..]
Nee, ik ben daar niet bang voor.SPOILERAls ik daar een beetje over nadenk, dan komt dat omdat hun rol als ouders wel een beetje uitgespeeld is. Ze spelen wel een rol in m'n leven maar die definieer ik niet persé als ouder-kindrelatie. Ik heb daar ondertussen mijn eigen voorwaarden voor gesteld: veilig, onvoorwaardelijk en wederkerig. Dat is het met mijn ouders niet, dat is het nooit geweest en ik ga er niet vanuit dat het dat ooit zal worden. Zij zouden op hun beurt ook gek zijn om zich kwetsbaar op te stellen om wel aan die voorwaarden te voldoen. Ten slotte heb ik bewezen dat ik daar zelf ook niet (meer) aan wil voldoen toen ik afstand nam.
Wat wel erg helpt, is het gevoel dat ik zelf de navelstreng doorgeknipt heb en de touwtjes in handen heb, die rollen zijn nu omgedraaid.
Sta daar eens bewust bij stilquote:
[..]
Hoe ik mij voel als ik iemand help kan ik niet zeggen, daar denk ik eerlijk gezegd nooit bij na, het gaat automatisch. Ik voel me wel schuldig als ik niet kan helpen en vind het onnatuurlijk om "nee" te zeggen bij een hulpvraag.
. Het is goed om te weten welke overtuigingen jou drijven tot bepaald gedrag. Dan kun je die overtuigingen verder onderzoeken. Ze zijn je namelijk als kind met de paplepel ingegoten, en als volwassene kun je natuurlijk perfect zelf bepalen of je er wel überhaupt wel achter staat.
Corrigeer mij als ik het fout heb, je zegt "zonder dat kon ik niets maken van mijn leven leek het", dus ze hadden toch nog een soort van grip op je ondanks dat je je eigen leven aan het leiden was? Zo voelt het namelijk bij mij soms wel, zelfs nu dat ik op mijn eigen woon leef ik nog met heel veel zaken naar de standaarden van mijn vader.quote:
Hier ook geen contact meer met ouders.
Het heeft mij wel geholpen om afstand te nemen van het verleden en meer ruimte te hebben voor mijn diepere gevoelens en behoeften. Zonder dat kon ik niets maken van mijn leven leek het. Nu ook nog niet altijd erg goed maar wel dat wat ik doe meer vanuit mijn hart komt. Ik ben 36.
Hoelang is het geleden als ik vragen mag omdat je aangeeft dat je nu ook nog niet altijd erg goed iets kunt maken van je leven? Als het te recent is en te pijnlijk hoef je niet te antwoorden he.
Zal er eens opletten bij een volgende keer hoe ik mij dan voel. Was eigenlijk altijd op de automatische piloot, maar het is een onderdeel wat ik nog niet volledig heb kunnen ontleden.quote:
[..]
Sta daar eens bewust bij stil
Het is goed om te weten welke overtuigingen jou drijven tot bepaald gedrag. Dan kun je die overtuigingen verder onderzoeken. Ze zijn je namelijk als kind met de paplepel ingegoten, en als volwassene kun je natuurlijk perfect zelf bepalen of je er wel überhaupt wel achter staat.
Je eigen voorwaarden bepalen over hoe een ouder-kindrelatie eruit zou moeten zien, is een veel krachtiger middel dan zelf afstand nemen.quote:
Dat stuk over zelf die navelstreng doorknippen is wel goeie, ik heb eigenlijk die keuze niet gehad die is voor mij gemaakt. Zolang dit werkt voor jou en vooral jij gelukkig bent is het toch mooi. Vind het rot voor ieder hier die geen contact meer heeft mijn zijn ouders, het zou eigenlijk niet horen, maar het sterkt mij ook een beetje beseffende dat je er sterker uitkomt als je zo'n negatief persoon uit je leven sluit. Bedankt voor het delen van jouw verhaal.
Afstand nemen bepaalt uiteindelijk alleen de mate waarin je met je ouders geconfronteerd wordt. Dan blijf je oppervlakkig aanklungelen in de omstandigheden er omheen en feitelijk verandert er niets.
Als je zelf de voorwaarden opstelt waaraan je ouders moeten voldoen, dan kom je snel tot de kern van het probleem. Je herschrijft namelijk de overtuigingen die je ingegeven zijn, en daarmee herschrijf je dus ook je bereidheid om bepaald gedrag te accepteren.
Voor mij was dat in ieder geval de oplossing.
[ Bericht 50% gewijzigd door -marz- op 23-06-2020 17:47:14 ]
Slachtoffergedrag is een copingstrategie om geen verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen keuzes en gedrag.quote:
[..]
Het leven van mijn vader draait om mijn moeder, zij is heilig. Dat heeft hij door de jaren heen ook vaak verteld. Waar een ouder normaal kiest voor de kinderen kiest mijn vader voor mijn moeder. (die man had nooit kinderen moeten krijgen). Mijn vader is helaas niet "oud" en "wijs", hij is niet de allerslimste eerlijk gezegd, hij is goed met zijn handen maar een beetje logisch nadenken zit er niet in. Hij is juist wel het type wat iedereen de schuld geeft behalve hem en bij elk klein beetje kritiek voelt hij zich ook altijd "aangevallen" en begint dat zielig te doen om sympathie te kweken, zijn bekende tactieken. Werkt dat niet dan komt de zelfmoord kaart waar ik inmiddels immuun voor ben geworden. Hij wordt 60 trouwens dit jaar. Maar dit gedrag vertoond hij ook al zolang ik hem ken, hij heeft nooit een weerwoord gekregen omdat niemand het lef had. Ik was de enige die vanaf mijn 18e tegen hem in wou gaan, maar uit respect voor mijn moeder die de rust wou bewaren heb ik alles maar ingeslikt en weer geaccepteerd.
Hij zal niet veranderen. Jij kunt alleen veranderen hoe jij hiermee omgaat.
Ik ben misbruikt door mijn opa, mijn jongste zus ook. En voor haar was dat natuurlijk veel erger. Sterker nog, mijn zus zegt dat het alleen haar overkomen is, dus ik lieg. Not!
Heb ooit een vriend gehad met losse handjes, ben hartpatient, kanker gehad, en ja....
...ook ik zat er op een bepaald moment doorheen.
Wil zeker je topic niet kapen, en op die manier slaag krijgen van je vader....niets is erger. Dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.
Ik ben ook bij de hulpverlening terecht gekomen, nu alweer zo'n 13 jaar geleden en echt, ik ben daar zo veel sterker van geworden.
Veel meer zelfvertrouwen en eigenwaarde. Ik keer mensen waar ik me niet prettig bij voel de rug toe. Kan het gebrek aan liefde van mijn moeder beter relativeren, je kunt dat toch niet afdwingen!
Ben bij verenigingen gegaan waar ik ook de mensen op zoek die me liggen.
Je hoeft ook niet met iedereen overweg te kunnen.
Nu ben ik een oude doos van bijna 57 jaar, en ook dat helpt om beter in je vel te komen.
Maar psychische zorg is wat jij nu echt nodig hebt. Het is veel wat in jouw koppie van hot naar haar vliegt, dat moet eruit, een plaatsje krijgen.
Bij zo'n cursus, die ik bij GGZ gehad heb, hadden ze het over een koffer, waar je, heel bewust, al je sores instopt en die je dan op slot draait en weglegt. Wat je erin stopt, haal je er niet meer uit.
Je ruimt je hoofd op, zodat er ruimte komt voor leuke gedachten.
Dit moet je dan proberen voor je te zien. Het kán alvast een beetje helpen.
Maar dat je professionele hulp nodig hebt, staat vast. Ik hoop dat je snel aan de beurt bent.
En onthoud één ding: Het is nooit zo donker of het wordt weer licht.
Als het niet meer gaat, meld je ziek op je werk. Een burnout / overspannen zijn, door welke reden dan ook, heeft rust nodig.
Ik heb zelf 10 jaar contractbreuk gehad met mijn vader, dat heeft me veel rust gegeven. Jij bent het belangrijkste.
Pas op jezelf hè, en als het echt niet meer gaaat, bel de Huisarts. Huisartsen zijn super begripvol en miss kun je dan even je hart luchten.
Sterkte.
Sow, echt niet mis wat jij hebt moeten meemaken. Ik geloof graag dat je er dan doorheen hebt gezeten. Maar bedankt voor het delen van je verhaal, en als ik het goed lees was je dus 44 toen je begon met de hulpverlening? Dat is één van die redenen waarom ik het keer op keer zelf probeerde, ik was te bang dat ik te oud was en wou dat hele traject niet door. Het was dat ik op internet keek en leeftijdsgenoten verhalen zag delen die ook op latere leeftijd met zo'n traject zijn begonnen en er nog een goed leven aan over hebben gehouden, dat sterkt wel.quote:
Ik kan me goed inleven in je gevoelens. Ook ik heb regelmatig het gevoel (gehad) dat mijn ouders, nu alleen nog mijn moeder, meer geven om mijn jongste zus, en ik eigenlijk niet in de planning was.
Ik ben misbruikt door mijn opa, mijn jongste zus ook. En voor haar was dat natuurlijk veel erger. Sterker nog, mijn zus zegt dat het alleen haar overkomen is, dus ik lieg. Not!
Heb ooit een vriend gehad met losse handjes, ben hartpatient, kanker gehad, en ja....
...ook ik zat er op een bepaald moment doorheen.
Wil zeker je topic niet kapen, en op die manier slaag krijgen van je vader....niets is erger. Dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.
Ik ben ook bij de hulpverlening terecht gekomen, nu alweer zo'n 13 jaar geleden en echt, ik ben daar zo veel sterker van geworden.
Veel meer zelfvertrouwen en eigenwaarde. Ik keer mensen waar ik me niet prettig bij voel de rug toe. Kan het gebrek aan liefde van mijn moeder beter relativeren, je kunt dat toch niet afdwingen!
Ben bij verenigingen gegaan waar ik ook de mensen op zoek die me liggen.
Je hoeft ook niet met iedereen overweg te kunnen.
Nu ben ik een oude doos van bijna 57 jaar, en ook dat helpt om beter in je vel te komen.
Maar psychische zorg is wat jij nu echt nodig hebt. Het is veel wat in jouw koppie van hot naar haar vliegt, dat moet eruit, een plaatsje krijgen.
Bij zo'n cursus, die ik bij GGZ gehad heb, hadden ze het over een koffer, waar je, heel bewust, al je sores instopt en die je dan op slot draait en weglegt. Wat je erin stopt, haal je er niet meer uit.
Je ruimt je hoofd op, zodat er ruimte komt voor leuke gedachten.
Dit moet je dan proberen voor je te zien. Het kán alvast een beetje helpen.
Maar dat je professionele hulp nodig hebt, staat vast. Ik hoop dat je snel aan de beurt bent.
En onthoud één ding: Het is nooit zo donker of het wordt weer licht.
We gaan eens zien waar ze mee aankomen, tot nu toe heb ik alleen een module over cannabis gebruik, een "probleem" waar ik mijzelf al vanaf heb geholpen. Maar wat je zegt over die koffer klinkt wel interessant, ik hoop ook zoiets te kunnen leren, die zooi uit mijn hoofd en een plek geven en nooit meer aan denken. Heb gisteren toch moeten denken aan wat opmerkingen o.a. hier dat ik het misschien toch niet zo verwerkt heb over vroeger. Kan niet zeggen dat ik "pijn" heb als ik eraan terugdenk, maar het blijft wel iedere dag door mijn hoofd spoken.
Dat ziek melden is een dingetje, ook dat is een beetje het aard van het beestje geworden. Thuis melden wij ons nooit ziek, alleen als je echt ziek bent. Het is geen gezonde instelling want ook op zo'n momenten ga ik vaak over een grens. Alleen het probleem wat ik nu heb is dat ik met depressies kamp en overspannen ben. Het is een cirkel, ben ik aan het werk dan valt het met die depressie mee, ik ben afgeleid, houd van mijn werk maar merk wel dat ik vol zit dat het teveel is. Heb nu 2 weekjes vakantie om even af te schakelen en nu is de overspannenheid weg maar heb ik weer teveel tijd om te malen om komt die depressiviteit weer om de bocht kijken. Het één houd het ander in stand lijkt het wel. En ik ben bang als ik langere tijd verlof pak of mij ziek meldt ik er nog erger aan toe ben.quote:
Goed dat je hulp hebt gezocht, wachttijden Zijn inderdaad mega lang en in die tijd spiral je alleen maar omlaag voor je gevoel (en miss ook wel echt).
Als het niet meer gaat, meld je ziek op je werk. Een burnout / overspannen zijn, door welke reden dan ook, heeft rust nodig.
Ik heb zelf 10 jaar contractbreuk gehad met mijn vader, dat heeft me veel rust gegeven. Jij bent het belangrijkste.
Pas op jezelf hè, en als het echt niet meer gaaat, bel de Huisarts. Huisartsen zijn super begripvol en miss kun je dan even je hart luchten.
Sterkte.
Ik moet zeggen het gaat nu redelijk, je ei even kwijt hier op FOK! helpt echt wel, ook de steun en het advies helpen. Ik kan ook wel bij vrienden/familie mijn ei kwijt, dat is vaak aangeboden maar dat is toch anders. Het is alsof ik daar minder zwakte wil tonen, ze niet al te ongerust wil maken (heb dat vooral met mijn moeder en zusje omdat ze bang zijn dat ik mij iets aandoe) dus ik zeg vaak dat het beter gaat dan dat het werkelijk gaat.
[ Bericht 52% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 23-06-2020 18:27:12 ]
Het is inmiddels een gewende geworden, alsof het erbij hoort in het leven. Toen mijn vader therapie kreeg en medicatie werd hij een rustiger persoon en zoals in ik in de OP schetste ontspoorde ik een beetje. Dat kwam vooral omdat ik hem nu niet meer kon schatten. Vroeger als je en glas op de hoek van de tafel zetten, of te dicht bij de rand werd je je hele huid vol gescholden, dat heeft hij een bepaalde periode niet meer gedaan. Toegeven dat zijn de kleine zaken die hij na zijn therapie wel achterwegen heeft gelaten. Maar daar had ik veel moeite mee, heb toen aangegeven bij de therapeut dat ik liever mijn oude vader terug wou, die kon ik inschatten. Nu was hij nog mysterieuzer en ik wist niet meer wat hem in de periode triggerde.quote:
Die vader van je klinkt als een giftig persoon. Ja, hij heeft een zware jeugd gehad. Moet ie jou dat dan maar ook aan doen.
Het hoort niet, ik weet het als geen ander, maar klinkt het raar als ik zeg dat het voelt alsof het erbij hoort in het leven? Ik wil het eigenlijk niet, maar vind het ook zeer raar zonder dat gedrag.
En over je gevoel naar je vader: een kind is enorm loyaal naar zijn ouders toe. Zelfs kinderen die mishandeld zijn geweest. Dat is een soort oergevoel. Ik weet niet of het je bekend voorkomt dat je je vader in bescherming neemt als iemand anders slecht over hem spreekt? Nuja, dat doe je zelfs hier door te zeggen dat hij zelf getraumatiseerd is enz. Dat is die loyaliteit die spreekt. En ja, je kan die banden verbreken en dat kan inderdaad heel helend zijn, soms valt er gewoon niets te herstellen.
En nu ga ik echt aannames maken en hardop denken he, gooi het weg als het niet klopt of niet dat is waar je iets mee bent!
Soms helpt het ook om dingen in perspectief te zien en oorzaken te zoeken. Ik denk maar even hardop: je vader is als kind vreselijk misbruik samen met zijn tweelingsbroer. In die tijd werd daar al helemaal niet over gesproken en was het een schande om als kind daarmee naar buiten te komen dus ze konden nergens naar toe met die vreselijke toestand. Dat was zwijgen en ondergaan. Op zijn volwassen leeftijd werd daar nog steeds niets mee gedaan dus hij is getraumatiseerd en zwaar verbitterd aan kinderen begonnen. Jij was een jongen: flasback naar zijn jonge zelf. Je lijkt dan ook nog op zijn overleden tweelingsbroer: flashback naar zijn jeugd. Dit zijn zo van die PTSS mechanismen die beginnen te werken. Hij kon niet met die gevoelens omgaan en heeft ze nooit besproken. Hij wou niet hetzelfde doen als zijn ouders dus dan kan je een zeer twisted systeem verzinnen: straf hem (jou dus) zo hard mogelijk af zodat hij nooit dichtbij me kan komen! Je zusje was een meisje en daar is dus geen flashback/link en daardoor misschien geen angst. En dan na zeer lange tijd is het eruit gekomen dat zij mishandeld zijn geweest. De schade bij jou was al gebeurd.. en dat toegeven als vader was misschien niet mogelijk voor hem.. Misschien uit afschuw, misschien uit onkunde,...
Dit wil niet zeggen dat het ok was he!!! ABSOLUUT NIET! Maar je zou wel met enig begrip kunnen terugkijken en ergens enige vergeving kunnen voelen. Vergeving en loslaten van hem (dus ook dat contact). Als dit alles nu was gebeurd dan waren daar hopen instanties opgesprongen.. toen was dat nog niet zo.
Helpt het om dit te denken of te weten? Misschien niet. Maar soms helpt het je wel om los te koppelen van het verleden en zo in het nu verder te kunnen gaan. Om het uit je boek te scheuren en in die koffer te steken...
Van een andere kant bekeken voelt hij zich misschien ook wel het meest prettig in die slachtofferrol, als hij er zo in blijft hangen. Als het zo een algemene rode draad in iemands leven is, kun je je afvragen in hoeverre dit nou echt jouw schuld zou kunnen zijn. En in hoeverre je daar actief aan bij zou moeten dragen, laat staan willen.quote:
[..]
Die grip wat ze hadden op je leven en op jou als persoon ondanks dat je geen contact meer had dat klinkt wel bekend. Bemerk het zelf ook wel maar (hoop) denk dat het niet zo extreem is als bij jou dan. Eigenlijk viel al een tijdje geleden iets van mijn schouder af toen ik tegen mijzelf zei "mijn vader is dood voor mij". Maar gisteren na hier wat gesproken te hebben met jullie kwam toch weer wat gevoel naar boven, gevoel van schuld, stel ik mij niet aan, zieligheid voor die man. En vooral dat laatste is één van zijn bekende trucjes geweest in mijn leven, die slachtofferkaart. Hij was altijd het slachtoffer, hij had het altijd erger dus onbewust heeft hij alsnog wat grip op mij.
What's the difference?
Gaat dat wel echt over hem?quote:Als ik jou verhaal lees en het verhaal van anderen dan weet ik eigenlijk wat ik moet doen, maar toch is er een heel klein stemmetje in mijn achterhoofd wat hoopt dat er toch nog niets positiefs uit gaat komen, toch nog die hoop dat hij bijdraait, hulp zoekt en zijn gedrag aanpast. Ik kan hem toch nog niet helemaal loslaten. In het begin nadat we vorig jaar het contact verbraken vroeg ik ook nog geregeld aan mam hoe het met hem ging. Op de vraag of hij wel eens naar mij vroeg was het "nee". Toch nog blijven zoeken naar die bevestiging, enige vorm van liefde, dat moet eruit want ik kan wel zeggen dat die man dood voor mij is maar eigenlijk is hij nog teveel aanwezig in mijn leven/hoofd.
Je zegt dat je hem als een soort macht hebbend over jou ervaart, is dit misschien jouw manier om ook een soort macht over hem te hebben of te krijgen? Als jij kan bewerkstelligen dat hij verandert, dan zou dat indirect de bevestiging kunnen zijn dat hij jou de moeite waard vindt en dat jij iets toe te voegen hebt enzo. Maar zolang dat niet gebeurt, om welke reden(en) dan ook, blijf jij bevestigd worden in je gevoel van afwijzing. Wat hebben jullie daar beide aan?
Misschien kun je het meer bij jezelf (leren) houden en het zien als dat je eigenlijk niet zozeer hem de kans geeft om te veranderen, maar dat je jezelf de kans gunt om erbij te zijn? Dan stel je jezelf open, omdat jij de kans niet wil mislopen en doe je dat voor jezelf en je eigen gemoedsrust ipv voor hem. Misschien kun je de verantwoording om te willen cq veranderen dan ook beter bij hem laten liggen, waar het hoort. Jouw mate van succes meet je dan af aan jouw aandeel voor jouw doel (de deur open houden, contact in stand houden of eigenlijk gewoon een stukje hoop houden) en niet meer zo aan zijn "resultaat".
Als bonus kun je jezelf bevestigen dat je doet wat jij wil, omdat jij het de moeite waard vindt om die kansen te blijven bieden. Dat zou je kunnen zien als jezelf de moeite waard vinden, dat je het blijft doen omdat jij jezelf de hoop en de kans wil blijven gunnen.
Als dat zo intrinsiek bij je hoort, dan zul jij daar zo goed mogelijk mee om moeten leren gaan. Je vader is in dat opzicht dan ook meer een symptoom dan een oorzaak.quote:Ik ben toch een persoon van kansen blijven geven, hoeveel ze er ook nodig hebben. Dat doe ik niet alleen bij mijn vader dat doe ik eigenlijk bij iedereen in mijn leven. Bedankt in ieder geval voor het delen van je verhaal, haal daar genoeg advies uit en ga het eerste volgende gesprek toch eens hebben om te leren die man los te snijden uit mijn leven. Als ik het hier zo lees van jou en anderen lijkt mij dat de beste stap. Ik kan nu namelijk wel van alles leren, trainingen doen, maar als hij weer terug komt in mijn leven ga ik toch weer terugvallen ben ik bang.
Je kunt hem wel actief uit je leven gooien, maar hij gaat niet weg. Niet als je contact blijft houden met de rest van de familie en zo alsnog geconfronteerd blijft worden met zijn bestaan en handelen naar andere mensen zoals bijvoorbeeld je zus.
Je doorbreekt vooral het actieve patroon en dat kan het makkelijker maken om een nieuw patroon aan te leren en duurzaam op te bouwen zodat je weerbaarder voelt en minder makkelijker terugvalt in het oude, ongeacht zijn aandeel.
Tevens zou het rust in de tent kunnen brengen bij beide (en misschien ook de rest van de familie) omdat er even geen actieve confrontaties en afwijzingen zijn. Dat kan best even zoeken zijn, want het betekent in ieder geval dat je de hoop op verbetering door actief in zijn leven te zijn moet parkeren of zelfs afscheid van moet nemen. Daarmee ook van je motivatie dat je het voor hem doet of zou moeten doen.
Zonder hem zul je ergens anders bevestiging en (eigen)waarde uit moeten halen. Niet altijd even makkelijk, maar misschien is het ergens een soort verlate pubertijd om jezelf los te maken van je ouders en echt op eigen benen te gaan staan..
Prima uitlaatklep, maar vergeet het niet breder te trekken dan die woede en boosheid. Zoek ook uitlaatkleppen voor je andere emoties. Zeg niet dat het er niet in zit en wijs jezelf ook niet af dat het er niet zou mogen zijn. Ga uit van wat er nu eenmaal is en leer daarmee werken.quote:Edit: had mij gisteren trouwens een boksbal besteld, die opmerking van jou met die agressie had je gedeeltelijk gelijk in. Blijf erbij dat het er nooit inzat, en dat ik die persoon ook niet ben dus na een gesprek met mijn zusje een bokszak besteld. Als ik nu woede en boosheid voel ga ik proberen dat daarop uit te kuren voordat ik eens een keer mij niet kan beheersen en een onschuldig iemand aanval, dat is iets dat zou ik mijzelf nooit kunnen vergeven namelijk .
Men zegt wel, hoe ouder hoe minder flexibel. Dat is een mooi en valide punt, maar het betekent geenszins dat je "af" zou zijn. Als je enigszins open staat kun je jezelf beter leren kennen en ontdekken wat er misschien wel anders is geworden. Is het niet je karakter, dan misschien wel je behoeftes of kijk je gewoon anders tegen dingen aan. Misschien ben je er nu pas klaar voor om zoiets te ontdekken, te erkennen en er alsnog mee om te leren gaan.
Wat betreft je energielevel en werken enzo. Lijkt me geen overbodige luxe om dat vooral met je huisarts te blijven bespreken, zolang je nog op de wachtlijst staat.
Bedenk je dat je werkgever wellicht meer aan je heeft als je nu met minder uren wel structureel kan wel blijven presteren en je niet straks volledig uitvalt omdat je jezelf te dienstbaar opstelde. Als je dat punt bereikt ben je mogelijk nog veel langer uit de running en dat is voor iedereen lastiger toch? Goed werknemerschap is ook voor jezelf zorgen en je niet over de kop werken, omdat je dan pas met gerust hart uit zou mogen zieken.
Het moge duidelijk zijn dat je een boel te verwerken hebt, maar er zijn meer opties dan alleen het psychologische traject waarbij je misschien ook minder lang hoeft te wachten. Niet ter vervanging, maar wellicht het overwegen waard als extra ondersteuning bij het overbruggen van de wachtlijst en de behandeling via GGZ.
Haptotherapie kun je meer in contact brengen met je emoties en het effect daarvan op je lijf. Klinkt zweverig, maar het zijn niet allemaal zweefteven dus zoek iemand waar jij je ok bij voelt en die het begrijpelijker kan maken voor je.
Wellicht praktischer is ergotherapie. Het haalt de oorzaak voor het niet durven uitvallen tot het echt niet meer kan niet weg natuurlijk, maar het kan je wel belastingspatronen in kaart helpen brengen en hoe je een en ander wellicht beter zou kunnen verdelen qua energie. Iemand die met je meekijkt en je bewust maakt van hoe je dingen nu doet en hoe het ook anders zou kunnen.
Hoe dan ook, het is geen kattenpis en ik wens je sterkte
Ik denk dat dit gebeuren echt even alle en volledige aandacht verdient om te gaan verwerken. Een jaar een complete reset, zoals Hamzoef ook al aangaf. Een jaar een reis maken, stil staan bij alles. Ook vooral al die opgekropte emoties en verziekte energieën de ruimte geven naar boven te komen. Niet langer wegdrukken, maar juist vooral de ruimte geven. Alleen dan kan kun je ermee in het reine komen. Dat kan een pijnlijk losmaakproces zijn, maar ook heel verlichtend uiteindelijk. Het is allemaal nogal niet wat wat je hier beschreven hebt. Die dingen zijn heel diep in je conditioneringsssyteem gaan zitten.
Het klinkt voor mij alsof je nog helemaal niet los van je vader/ouders bent, voor zover dat uberhaupt mogelijk is.
Het is moeilijk om zelf het besluit te nemen dat er geen steun of goedkeuring gaat komen, terwijl je die steun en goedkeuring wel heel hard nodig had omdat het leven anders bar moeilijk is.
SPOILER(verwijderd ivm persoonlijk)
[ Bericht 69% gewijzigd door -marz- op 24-06-2020 12:42:38 ]
wat een nare jeugd heb je gehad.Daarnaast ben ik benieuwd wat voor therapie je op dit moment krijgt. Of in het verleden gehad hebt. Er zit nogal een verschil tussen 1 keer per week op gesprek komen en meerdere dagen per week intensieve therapie volgen. Denk bijvoorbeeld aan schematherapie waarbij je gedachtegang onderzoekt. Dus allemaal verschillende manieren van denken/doen die je in je jeugd hebt ontwikkeld om te kunnen overleven.
Als ik zo je berichten lees, heb ik wel het idee dat je aan jezelf wilt werken. Dus ik denk dat het inderdaad goed is om met je therapeut een stappenplan te maken.
Ik weet dat je vroeger bij het GGZ ‘opname op recept’ of ‘bed op recept’ had. Dan kon je via een telefoontje een tijdelijke opname krijgen. Je zou aan je therapeut kunnen vragen of zulke zaken nog bestaan. En dan hoef je het miet gelijk te gebruiken, maar het is eerder de gedachte dat je die mogelijkheid hebt.
Verder kan ik je eigenlijk weinig advies geven. Eigenlijk alleen nogmaals succes wensen met je toekomst en therapie.
Mwah, mijn ene uur therapie is effectiever/beter dan die tweedaagse therapie die ik hiervoor heb gehad.quote:
Daarnaast ben ik benieuwd wat voor therapie je op dit moment krijgt. Of in het verleden gehad hebt. Er zit nogal een verschil tussen 1 keer per week op gesprek komen en meerdere dagen per week intensieve therapie volgen. Denk bijvoorbeeld aan schematherapie waarbij je gedachtegang onderzoekt. Dus allemaal verschillende manieren van denken/doen die je in je jeugd hebt ontwikkeld om te kunnen overleven.
Mijn jeugd is ook niet ideaal geweest, maar gelukkig heb ik geen mishandeling als jij mee hoeven maken. Een aantal dingen die ik geleerd heb en je mee wil geven:
- Je hebt lijkt mij een enorme overlevingsdrang opgebouwd om uit je vroegere situatie te komen. Zo voelt het nu misschien niet, maar ik denk dat heel wat mensen in jouw situatie hadden opgegeven. Toch heb je nu een baan en ben je zelfvoorzienend. Dat is niets minder dan heel knap! Geef jezelf die erkenning ook.
- Laat je nu helpen met verwerking, nu mogen anderen voor jou zorgen
- Breek met wat ongezond voor je is! Laat het niet (langer) ten koste van jezelf gaan. Als je echt vrij wil raken van de (mentale) macht/impact die je ouders nog altijd op je hebben, moet je voor jezelf kiezen en dat aanpakken. Ik denk dat je alleen dan het achter je kunt laten en ze je leven niet meer blijven beïnvloeden.
Veel sterkte en hou vol, met hulp kun je ook dit achterlaten en straks nog meer aan een eigen onbezorgder leven werken.
Momenteel niet veel therapie. Vanaf februari had ik therapie in de dokterskliniek bij de praktijkassistente maar dat was veelal praten. Het heeft wat geholpen om die emmer leger te maken en daardoor ben ik ook kunnen stoppen met de wiet. Zo'n 6/7 weken geleden ongeveer heb ik de intake gehad bij het Mondriaan, telefonische intake ivm. corona. Daarbij heb ik wel aangegeven dat ik een terugkerend verslavingspatroon heb. Die dag van de intake had ik ook nog de praktijkondersteuning en heb ik aangegeven dat het een klein beetje teveel was. Heb altijd wat dagen nodig om het te verwerken en even een plekje te geven. Een week na de intake kreeg ik te horen dat mijn case nog niet behandeld was en de begeleidster op vakantie ging. En sinds vorige week heb ik dan een programma gekregen tegen cannabis wat ik elke dag aan het volgen ben. Beetje nutteloos omdat ik al 5 maanden clean ben en deze cursus vooral is gericht op mensen die het dagelijks gebruiken, maar toch zal ik er even doorheen moeten. Het is in mijn ogen een beetje zwart/wit denken, en algemeen idee over cannabis gebruik. Je hebt mensen die er psychoses van krijgen, maar er zijn ook mensen die ernaar grijpen (of iets anders) zodra ze in een gat zitten wat natuurlijk de depressie versterkt. Dat laatste is wat bij mij aan de hand was, maar toch wordt het "standaard" traject opgestart. Ben aan het denken om naar België te gaan op advies van een user hier, maar ben het mij even aan het laten bezinken, zoiets is toch heftig en natuurlijk de angst om te bellen.quote:
Als eerste wil je ik oprecht heel veel sterkte wensen.
Daarnaast ben ik benieuwd wat voor therapie je op dit moment krijgt. Of in het verleden gehad hebt. Er zit nogal een verschil tussen 1 keer per week op gesprek komen en meerdere dagen per week intensieve therapie volgen. Denk bijvoorbeeld aan schematherapie waarbij je gedachtegang onderzoekt. Dus allemaal verschillende manieren van denken/doen die je in je jeugd hebt ontwikkeld om te kunnen overleven.
Als ik zo je berichten lees, heb ik wel het idee dat je aan jezelf wilt werken. Dus ik denk dat het inderdaad goed is om met je therapeut een stappenplan te maken.
Ik weet dat je vroeger bij het GGZ ‘opname op recept’ of ‘bed op recept’ had. Dan kon je via een telefoontje een tijdelijke opname krijgen. Je zou aan je therapeut kunnen vragen of zulke zaken nog bestaan. En dan hoef je het miet gelijk te gebruiken, maar het is eerder de gedachte dat je die mogelijkheid hebt.
Verder kan ik je eigenlijk weinig advies geven. Eigenlijk alleen nogmaals succes wensen met je toekomst en therapie.
Op mijn 18e was de eerste therapie, (was net 1 week 18) heeft geduurd tot mijn 19e en op het moment dat ze wilden overschakelen maar groepstherapie ben ik gestopt. Dit vooral omdat ik mij goed voelde en er een nieuwe wereld van sociale contacten en liefdes openging voor mij. Dat was een domme fout. Toen heb ik nog een keer een intake gehad in Maastricht (ben ff de naam kwijt) toen ik rond de 26/27 was, dat waren 3 sessies die intake. Daaruit kwam een behandeling uit, wederom groepssessies maar die waren (mits ik het mij correct herinner) maandag en donderdag om half 6. Ik zat toen in de detachering buiten Limburg en die tijd was ik nooit thuis, laat staan in Maastricht, ik wou mijn werkgever niet teleurstellen en heb het toen afgekapt omdat die tijdstippen geen mogelijkheid voor mij waren. Tussen de jaren door meermaals bij de dokter geweest voor slaapproblemen, of de depressie enz, maar keer op keer was zo'n gesprekje al voldoende om even mij ei kwijt te kunnen en mij een (beetje) op te rapen.
Ik heb gevraagd om opgenomen te worden maar daar heb ik nog geen gehoor over gekregen, toegeven dat was wel op het moment dat ik er heel ver doorheen zat. Door het praten gaat het toch iets beter naar mijn gevoel, althans ik heb goede dagen/momenten. Ik weet niet precies wat ze dadelijk van plan zijn, vrijdagmorgen wordt ik in ieder geval weer gebeld door het Mondriaan om het verdere traject te bespreken en een afspraak te maken op locatie.
Ik heb nu 2 weekjes even vakantie om af te schakelen, liep op het bot. Maar dat is één van de issues, ik ben en overspannen en depressief. Stop ik met werken voor een tijdje (vakantie, rust of wat dan ook) dan heb ik teveel tijd om te malen om dan komt de depressiviteit naar boven. Dus ik werk om de depressiviteit onder controle te houden, werk geeft afleiding, maar daardoor ben ik een gefrustreerd persoon die zwaar op het bot loopt want werkelijk elk klein dingetje is me dan teveel, het kleinste kan mij zwaar frustreren of doen ploffen (veelal thuis gelukkig en niet onder de mensen).quote:
Verhaal helemaal uitgelezen, na afgelopen dagen het steeds te moeten onderbreken wegens tijdgebrek. Maar wat een verhaal zeg. Heftig tot en met.
Ik denk dat dit gebeuren echt even alle en volledige aandacht verdient om te gaan verwerken. Een jaar een complete reset, zoals Hamzoef ook al aangaf. Een jaar een reis maken, stil staan bij alles. Ook vooral al die opgekropte emoties en verziekte energieën de ruimte geven naar boven te komen. Niet langer wegdrukken, maar juist vooral de ruimte geven. Alleen dan kan kun je ermee in het reine komen. Dat kan een pijnlijk losmaakproces zijn, maar ook heel verlichtend uiteindelijk. Het is allemaal nogal niet wat wat je hier beschreven hebt. Die dingen zijn heel diep in je conditioneringsssyteem gaan zitten.
Als ik de depressie een beetje onder controle kan houden dan denk ik dat rust mij heel goed zal doen, alleen is dat de laatste jaren weer boven komen drijven door een kluizenaarsbestaan. En dankzij dat kluizenaarsbestaan ben ik nu doodsbang om onder de mensen te komen. Het één houd het ander in stand, en dat moet doorbroken worden, hoe en wat weet ik niet, en ik hoop dat ze daar wel snel iets op hebben.
Ik denk als het alleen die mishandeling was dat het wel meeviel. De pijn van de periode 0-18 heb ik eigenlijk niet. Natuurlijk schieten er nog eens wat fragmenten door mijn hoofd van vroeger, maar meer als ik linkjes probeer te leggen naar wat voor een persoon ik ben geworden, hoe ik mij gedraag, hoe ik communiceer of omga met tegenslagen of (in mijn ogen) "misbruik". Het zijn de gevolgen wat ik zwaar onderschat heb, eigenlijk totaal niet bij heb nagedacht rond die tijd en die als een schaduw over mijn leven hangen. En dat kwartje is pas sinds begin dit jaar gevallen bij mij dat ik eigenlijk niet weet hoe ik mij moet gedragen, hoe ik mijn gevoelens moet uiten en alles maar opkrop en over mij heen laten lopen.quote:
Zoals velen hiervoor al zeiden, wat heb jij veel mee moeten maken. Het heeft je jaren en gruwelijk veel energie gekost hebben, maar hou 1 ding voor ogen: jij hebt recht op een eigen leven. Vergeet dat niet, het is nooit te laat om je eigen keuzes te maken en je hebt dat recht ook.
Mijn jeugd is ook niet ideaal geweest, maar gelukkig heb ik geen mishandeling als jij mee hoeven maken. Een aantal dingen die ik geleerd heb en je mee wil geven:
- Je hebt lijkt mij een enorme overlevingsdrang opgebouwd om uit je vroegere situatie te komen. Zo voelt het nu misschien niet, maar ik denk dat heel wat mensen in jouw situatie hadden opgegeven. Toch heb je nu een baan en ben je zelfvoorzienend. Dat is niets minder dan heel knap! Geef jezelf die erkenning ook.
- Laat je nu helpen met verwerking, nu mogen anderen voor jou zorgen
- Breek met wat ongezond voor je is! Laat het niet (langer) ten koste van jezelf gaan. Als je echt vrij wil raken van de (mentale) macht/impact die je ouders nog altijd op je hebben, moet je voor jezelf kiezen en dat aanpakken. Ik denk dat je alleen dan het achter je kunt laten en ze je leven niet meer blijven beïnvloeden.
Veel sterkte en hou vol, met hulp kun je ook dit achterlaten en straks nog meer aan een eigen onbezorgder leven werken.
Het zijn de zaken die erna zijn gebeurd, ja o.a. die ook van mijn vader omdat hij toch nooit helemaal veranderd is, die mij naar mijn gevoel gebroken hebben, vooral de relaties en het verliezen van vrienden. Ben ook best gevoelig (en daar stoor ik mij aan) dus het kan (zal) ook wel veel aan mij liggen. Dom voorbeeld, als het uitgaat met een meid dan is die meid vaak binnen een week weer aan het daten, en bijna iedere kerel die dan weer "vrij" is geniet vaak een week later ook weer .Ik kan daar oprecht een half jaar van slag van zijn. Niet dat ik dan zit te treuren om die meid als persoon of ook maar één traan laat, maar meer om het "waarom", en wat heb ik fout gedaan. Ik heb ook ooit iets gelezen dat mensen die vroeger misbruikt/mishandeld zijn vaak iemand overwelmen die positief in hun leven komen en zich volledig op die persoon richten, en dat kan afschrikken. Zou allemaal ook daarmee te maken kunnen hebben, dat mensen bij mij weglopen hoeft niet aan die mensen te liggen, kan ook helemaal aan mij liggen. Probleem is ik krijg zelden feedback om mij te verbeteren, als ze uit mijn leven zijn dan. Toevoegen, elke ex, werkelijk elke ex (buiten de laatste dan vooralsnog) komt vroeg of laat weer aankloppen, zo ook met enkele vrienden, dus zo'n slechte persoon ben ik dan toch niet denk ik dan als ze op een gegeven moment het contact weer zoeken. Maar ik praat dan nooit over het verleden met die personen omdat ik dan bang ben dat ik ze weer wegjaag, vergeven en vergeten zeg ik dan. Ben allang blij dat ze weer contact willen omdat ik zelfs tegen exen niet haatdragend ben.
Het is een beetje 50/50 met mijn vader. Ja ik ben mij ervan bewust dat die man een zwaar negatieve factor in mijn leven is, iemand die alleen maar negatieve energie heeft en mij naar beneden trekt in zijn leven van depressie. Maar ik ken die man, ik heb die man ook gezien op goede dagen, zie bij die man ook goede punten. Het is moeilijk als een ander hem dan helemaal afbrand omdat ik het niet zo zwart/wit wil zien. Ja hij heeft fouten gemaakt, en hij maakt ze dag in dag uit nog. Maar in principe moet het mij niet meer kwetsen, hij heeft geen macht meer over mij, ik ben "vrij". Maar denk dat ik gewoon niet sterk genoeg ben om die vent in zijn eigen "stront" te laten zitten. Ik trek mij toch nog een hoop zaken aan, maak me toch onbewust zorgen om die man. Misschien is dat idd loyaliteit waar jij het over hebt, ik weet het niet. Ik wou dat ik het makkelijker kon loslaten en volledig voor mijzelf te kiezen. Voor nu is het wel beter dat hij uit mijn leven is en blijft, misschien ooit weer in de toekomst maar dan op de manier zoals hier al eerder werd aangegeven, op mijn voorwaarden waarbij ik de volledige controle heb.quote:
Een mens is een gewoontedier en houdt van voorspelbaarheid. Ook al is die voorspelbaarheid niet positief. Maar het geeft je wel een houvast! Neem dat weg en je weet niet meer wat te doen en hoe je te houden.
En over je gevoel naar je vader: een kind is enorm loyaal naar zijn ouders toe. Zelfs kinderen die mishandeld zijn geweest. Dat is een soort oergevoel. Ik weet niet of het je bekend voorkomt dat je je vader in bescherming neemt als iemand anders slecht over hem spreekt? Nuja, dat doe je zelfs hier door te zeggen dat hij zelf getraumatiseerd is enz. Dat is die loyaliteit die spreekt. En ja, je kan die banden verbreken en dat kan inderdaad heel helend zijn, soms valt er gewoon niets te herstellen.
Het klopt wel wat je zegt, hier heb ik ook wel eens over gedacht dat het een automatisch afweer systeem is om mij op afstand te houden omdat hij gewoon niet wist hoe hij met zijn zoon om moest gaan. Liefde tonen is ook onnatuurlijk voor hem, daarom nooit een knuffel of kus want dat was incest. Volgens mam was totdat ik ongeveer 3 jaar was niets aan de hand, althans hij was apetrots, zijn ook de enige foto's die ik bijvoorbeeld heb samen met mijn vader van die tijd. Maar hij is toch zo hard gevallen en nooit echt meer opgestaan. Het was continue één depressieve bok ellende in huis die elk moment kon afgaan. Denk ook dat zijn leeftijd (mijn ouders waren 22 toen ze mij kregen) en het feit dat hij een werkpaard was maar al fysiek gesloopt was en dat dit problemen gaf met werk debet aan zijn groeiende frustratie/depressie zijn geweest. Tel daarbij op de armoede, mijn ouders hadden vroeger 2.50 gulden in de week waarvan wij moesten eten, dat was als ze rekeningen betaald waren. Ze leenden toen geregeld geld bij de ouders van mijn moeder. Het zijn allemaal zaken die iemand kunnen breken, en zelf denk ik dat het een combinatie is geweest. Wat ik hem nooit vergeven heb is dat hij altijd is gesteund, altijd is beschermd en toch nooit eens zelf het initiatief heeft genomen om zich te laten helpen buiten die ene keer dat hij totaal is ingestort rond mijn 16e. Hij is wat gematigder geworden maar daar is ook alles mee gezegd.quote:En nu ga ik echt aannames maken en hardop denken he, gooi het weg als het niet klopt of niet dat is waar je iets mee bent!
Soms helpt het ook om dingen in perspectief te zien en oorzaken te zoeken. Ik denk maar even hardop: je vader is als kind vreselijk misbruik samen met zijn tweelingsbroer. In die tijd werd daar al helemaal niet over gesproken en was het een schande om als kind daarmee naar buiten te komen dus ze konden nergens naar toe met die vreselijke toestand. Dat was zwijgen en ondergaan. Op zijn volwassen leeftijd werd daar nog steeds niets mee gedaan dus hij is getraumatiseerd en zwaar verbitterd aan kinderen begonnen. Jij was een jongen: flasback naar zijn jonge zelf. Je lijkt dan ook nog op zijn overleden tweelingsbroer: flashback naar zijn jeugd. Dit zijn zo van die PTSS mechanismen die beginnen te werken. Hij kon niet met die gevoelens omgaan en heeft ze nooit besproken. Hij wou niet hetzelfde doen als zijn ouders dus dan kan je een zeer twisted systeem verzinnen: straf hem (jou dus) zo hard mogelijk af zodat hij nooit dichtbij me kan komen! Je zusje was een meisje en daar is dus geen flashback/link en daardoor misschien geen angst. En dan na zeer lange tijd is het eruit gekomen dat zij mishandeld zijn geweest. De schade bij jou was al gebeurd.. en dat toegeven als vader was misschien niet mogelijk voor hem.. Misschien uit afschuw, misschien uit onkunde,...
Dit wil niet zeggen dat het ok was he!!! ABSOLUUT NIET! Maar je zou wel met enig begrip kunnen terugkijken en ergens enige vergeving kunnen voelen. Vergeving en loslaten van hem (dus ook dat contact). Als dit alles nu was gebeurd dan waren daar hopen instanties opgesprongen.. toen was dat nog niet zo.
Helpt het om dit te denken of te weten? Misschien niet. Maar soms helpt het je wel om los te koppelen van het verleden en zo in het nu verder te kunnen gaan. Om het uit je boek te scheuren en in die koffer te steken...
Ik denk ook wel dat hij zich prettig voelt in die slachtoffer rol. Vroeger kreeg hij nooit aandacht van zijn ouders, tja op de verkeerde manier dan. Hij probeert nu dmv. emotionele chantage (dreigen met zelfmoord, opmerkingen dat iedereen altijd tegen hem is, opmerkingen dat hij het zo zwaar heeft etc) aandacht te krijgen. Het leven thuis moest om hem draaien, en hij heeft dat als kind nooit gehad, nu had hij zijn eigen gezin waar hij de baas was, waar hij macht over kon uitoefenen. Het zal iets in die trend zijn vermoed ik. Het is ook pas sinds enkele jaren dat mijn moeder bijvoorbeeld met vriendinnen gaat stappen of uit eten, dat mocht nooit. En als mam dan ging dan ging hij steuken bij mij of mijn zusje als hij mam niet tegen kon houden met een uitje van het werk of zo. Nu veegt zij zich er gelukkig haar reet aan af en ze gaat gewoon, als het hem niet bevalt dan is daar de deur zegt ze. Hij accepteert het met morren, steuken kan niet meer omdat als hij het nu deed (de laatste jaren dan) ik hem zei dat hij zich niet moest aanstellen en dus stond hij alleen.quote:
[..]
Van een andere kant bekeken voelt hij zich misschien ook wel het meest prettig in die slachtofferrol, als hij er zo in blijft hangen. Als het zo een algemene rode draad in iemands leven is, kun je je afvragen in hoeverre dit nou echt jouw schuld zou kunnen zijn. En in hoeverre je daar actief aan bij zou moeten dragen, laat staan willen.
What's the difference?
Ik weet niet of ik ook een stoort "macht" over hem wil krijgen, zou ik je oprecht niet kunnen zeggen. Dan zou het vooral onbewust gebeuren. Wat ik, hoe ik het dan momenteel zie, probeer is een soort van band te creëren, iets van een vader figuur. En nee dat hoeft geen vader figuur te zijn met wijze lessen of iemand die een arm om mij heen slaat maar wel "iets", al is het maar eens fatsoenlijk een gesprek kunnen voeren, of eens een avondje naar het voetbal te gaan, misschien ook toch wel onbewust die goedkeuring van hem. Het zijn dingen die ik toch wel mis in het leven waar ik toch altijd wel naar heb verlangd.quote:Gaat dat wel echt over hem?
Je zegt dat je hem als een soort macht hebbend over jou ervaart, is dit misschien jouw manier om ook een soort macht over hem te hebben of te krijgen? Als jij kan bewerkstelligen dat hij verandert, dan zou dat indirect de bevestiging kunnen zijn dat hij jou de moeite waard vindt en dat jij iets toe te voegen hebt enzo. Maar zolang dat niet gebeurt, om welke reden(en) dan ook, blijf jij bevestigd worden in je gevoel van afwijzing. Wat hebben jullie daar beide aan?
Misschien kun je het meer bij jezelf (leren) houden en het zien als dat je eigenlijk niet zozeer hem de kans geeft om te veranderen, maar dat je jezelf de kans gunt om erbij te zijn? Dan stel je jezelf open, omdat jij de kans niet wil mislopen en doe je dat voor jezelf en je eigen gemoedsrust ipv voor hem. Misschien kun je de verantwoording om te willen cq veranderen dan ook beter bij hem laten liggen, waar het hoort. Jouw mate van succes meet je dan af aan jouw aandeel voor jouw doel (de deur open houden, contact in stand houden of eigenlijk gewoon een stukje hoop houden) en niet meer zo aan zijn "resultaat".
Als bonus kun je jezelf bevestigen dat je doet wat jij wil, omdat jij het de moeite waard vindt om die kansen te blijven bieden. Dat zou je kunnen zien als jezelf de moeite waard vinden, dat je het blijft doen omdat jij jezelf de hoop en de kans wil blijven gunnen.
Klopt, dat probleem zoek ik ook bij mijzelf, Dat doe ik bij werkelijk iedereen en niet alleen mijn vader. Dat is ook iets wat ik moet leren. Eigenlijk zou ik nergens de bevestiging uit moeten halen, maar dat is idd makkelijker gezegd dan gedaan. Soms heb ik ook het idee dat ik dat projecteer op de rest van mijn leven, overal die bevestiging, zo ook op het werk. En dat zal ook wel als zeer storend ervaren worden door anderen. Ik moet leren om van mijzelf te houden en tevreden zijn met wat ik heb en wie ik ben, maar op dat punt ben ik helaas nog niet. Dat heb ik eigenlijk nooit gehad, ook niet de momenten dat ik mij uit het gat heb opgeraapt en waar het leven er beter uitzag. Soms heb ik wel het idee dat ik met alles 10 jaar achterloop, alsof ik dingen aan het inhalen ben.quote:Als dat zo intrinsiek bij je hoort, dan zul jij daar zo goed mogelijk mee om moeten leren gaan. Je vader is in dat opzicht dan ook meer een symptoom dan een oorzaak.
Je kunt hem wel actief uit je leven gooien, maar hij gaat niet weg. Niet als je contact blijft houden met de rest van de familie en zo alsnog geconfronteerd blijft worden met zijn bestaan en handelen naar andere mensen zoals bijvoorbeeld je zus.
Je doorbreekt vooral het actieve patroon en dat kan het makkelijker maken om een nieuw patroon aan te leren en duurzaam op te bouwen zodat je weerbaarder voelt en minder makkelijker terugvalt in het oude, ongeacht zijn aandeel.
Tevens zou het rust in de tent kunnen brengen bij beide (en misschien ook de rest van de familie) omdat er even geen actieve confrontaties en afwijzingen zijn. Dat kan best even zoeken zijn, want het betekent in ieder geval dat je de hoop op verbetering door actief in zijn leven te zijn moet parkeren of zelfs afscheid van moet nemen. Daarmee ook van je motivatie dat je het voor hem doet of zou moeten doen.
Zonder hem zul je ergens anders bevestiging en (eigen)waarde uit moeten halen. Niet altijd even makkelijk, maar misschien is het ergens een soort verlate pubertijd om jezelf los te maken van je ouders en echt op eigen benen te gaan staan..
Gevoelens uiten is iets wat moeilijk blijft. Dat kan ik wel terug reflecteren naar de jeugd. De jongste van mijn zusje wordt nu gepest op school, maar lucht zijn hart thuis. Hij praat erover, krijgt ook hulp en steun, hij is nu 8 jaar. Toen ik 7 was had ik niemand waar ik tegen kon praten. Thuis had ik geen veilige plek, mam had het ook zwaar dus die ontlaste ik al op die leeftijd en ook de angst voor de reactie van mijn vader. Ze hadden geen idee hoe het er op school en op straat aan toe ging, ja ik sloeg nooit terug dat wisten ze wel, ik had een hekel aan geweld. Op de momenten dat ik terugsloeg stond ik daarna met een zwaar schuldgevoel bij die persoon om hem te troostten als ik hem pijn had gedaan.quote:Prima uitlaatklep, maar vergeet het niet breder te trekken dan die woede en boosheid. Zoek ook uitlaatkleppen voor je andere emoties. Zeg niet dat het er niet in zit en wijs jezelf ook niet af dat het er niet zou mogen zijn. Ga uit van wat er nu eenmaal is en leer daarmee werken.
Men zegt wel, hoe ouder hoe minder flexibel. Dat is een mooi en valide punt, maar het betekent geenszins dat je "af" zou zijn. Als je enigszins open staat kun je jezelf beter leren kennen en ontdekken wat er misschien wel anders is geworden. Is het niet je karakter, dan misschien wel je behoeftes of kijk je gewoon anders tegen dingen aan. Misschien ben je er nu pas klaar voor om zoiets te ontdekken, te erkennen en er alsnog mee om te leren gaan.
Wat betreft je energielevel en werken enzo. Lijkt me geen overbodige luxe om dat vooral met je huisarts te blijven bespreken, zolang je nog op de wachtlijst staat.
Bedenk je dat je werkgever wellicht meer aan je heeft als je nu met minder uren wel structureel kan wel blijven presteren en je niet straks volledig uitvalt omdat je jezelf te dienstbaar opstelde. Als je dat punt bereikt ben je mogelijk nog veel langer uit de running en dat is voor iedereen lastiger toch? Goed werknemerschap is ook voor jezelf zorgen en je niet over de kop werken, omdat je dan pas met gerust hart uit zou mogen zieken.
Over mijn werkgever kan ik niet negatief zijn, heb sinds 2 jaar een andere baan dus uit de detachering en je merkt dat deze meer gericht zijn op de persoon dan op het werk. Ze hebben alle begrip voor de situatie, alhoewel ze maar gedeeltelijk op de hoogte zijn. Ik mag zelf ook beslissen wat ik doe, mijn baas zei "ik heb liever dat je een half jaar thuis zit en we jou dan terugkrijgen, en voor die periode huur ik wel iemand anders in, geld boeit niet". Maar zelfs in dat gesprek met mijn baas bleef ik meermaals roepen dat ik niet zal stoppen met werken, gewoon mijn werk zal blijven doen. Werk helpt echt tegen die depressie, het is het overspannen zijn en op het bot lopen met alles wat het werk nu zo zwaar maakt. We hebben sowieso een flinke onderbezetting en meerdere collega's lopen op de laatste benen, het voelt ook een beetje alsof ik iemand teleurstel zou ik mij ziek melden. Alhoewel ze allemaal (die het weten dan) blijven hameren dat ik het niet zo moet zijn en dat ze het wel redden. Nee het werk, de collega's en de baas zijn grote pluspunten in mijn leven. Als ik dat werk niet had dan was ik er denkelijk veel erger aan toe.
De vormen van therapie heb ik mij niet echt in verdiept. Heb deze keer aangegeven dat ik het traject doorga van a tot z en voor het eerst in mijn leven geef ik de controle eens over aan een buitenstaander. Ik ben mij er eindelijk van bewust dat hoe vaak ik mij ook opraap het probleem niet wordt opgelost maar alleen wordt weggedrukt om vervolgens nog harder terug te vallen. Hoe raar het ook klinkt maar deze keer laat ik mij eens bij het handje houden en begeleid worden, ook het moment dat ik mij een stuk beter voel zal ik het traject afmaken en niet afkappen zoals de vorige keer. Eens zien waarmee ze aankomen de komende tijd. Heb nu nog zo'n 11 modules staan voor het cannabis gebruik en morgen telefonisch gesprek, eens zien waarmee ze aankomen.quote:Het moge duidelijk zijn dat je een boel te verwerken hebt, maar er zijn meer opties dan alleen het psychologische traject waarbij je misschien ook minder lang hoeft te wachten. Niet ter vervanging, maar wellicht het overwegen waard als extra ondersteuning bij het overbruggen van de wachtlijst en de behandeling via GGZ.
Haptotherapie kun je meer in contact brengen met je emoties en het effect daarvan op je lijf. Klinkt zweverig, maar het zijn niet allemaal zweefteven dus zoek iemand waar jij je ok bij voelt en die het begrijpelijker kan maken voor je.
Wellicht praktischer is ergotherapie. Het haalt de oorzaak voor het niet durven uitvallen tot het echt niet meer kan niet weg natuurlijk, maar het kan je wel belastingspatronen in kaart helpen brengen en hoe je een en ander wellicht beter zou kunnen verdelen qua energie. Iemand die met je meekijkt en je bewust maakt van hoe je dingen nu doet en hoe het ook anders zou kunnen.
Hoe dan ook, het is geen kattenpis en ik wens je sterkte
Hier heb je helemaal gelijk in. Dat ben ik nog lang niet, zelfs nu dat ik hem al een jaar niet heb gesproken is hij toch bijna dagelijks aanwezig in mijn leven, vooral in de gedachten. Maar die heb ik niet onder controle, die blijven maar komen. En de enige afleiding wat eigenlijk werkt is werken, en of dat nu voor mijn baas is, of wat doen voor mijn zusje of een vriend het "helpt" om dat weg te drukken. Dat is alleen niet de juiste manier. Het is raar dat ik wel bergen kan verzetten voor anderen, maar de kleinste dingen voor mijzelf voelen als het beklimmen van een berg. Alhoewel zoals al eerder aangegeven begint nu zelfs het lichaam te blokkeren als ik iets doe voor een ander en loop ik over van emoties omdat ik er eigenlijk te "leeg" voor ben.quote:
Ik hoop dat je boksbal alvast kan helpen.
Het klinkt voor mij alsof je nog helemaal niet los van je vader/ouders bent, voor zover dat uberhaupt mogelijk is.
Het is moeilijk om zelf het besluit te nemen dat er geen steun of goedkeuring gaat komen, terwijl je die steun en goedkeuring wel heel hard nodig had omdat het leven anders bar moeilijk is.SPOILER(verwijderd ivm persoonlijk)
Bedankt
Jarvis jongen, het komt je zó toe!quote:
Wil wel even ieder in dit topic en ook de users die mij privé berichten gestuurd hebben bedanken. Het helpt even om je leeg te kotsen en de steun, het begrip en ook de adviezen sterken mij erg.
Bedankt
Het is je zo gegund om het eindelijk voor J.A.R.V.I.S. eens goed voor mekaar te krijgen. Heel veel sterkte!quote:
Wil wel even ieder in dit topic en ook de users die mij privé berichten gestuurd hebben bedanken. Het helpt even om je leeg te kotsen en de steun, het begrip en ook de adviezen sterken mij erg.
Bedankt
Je schrijft trouwens fijn. Oprecht, reflecterend.
tikje random compliment misschien.Ja, heel lastig parket.quote:
Ik heb nu 2 weekjes even vakantie om af te schakelen, liep op het bot. Maar dat is één van de issues, ik ben en overspannen en depressief. Stop ik met werken voor een tijdje (vakantie, rust of wat dan ook) dan heb ik teveel tijd om te malen om dan komt de depressiviteit naar boven. Dus ik werk om de depressiviteit onder controle te houden, werk geeft afleiding, maar daardoor ben ik een gefrustreerd persoon die zwaar op het bot loopt want werkelijk elk klein dingetje is me dan teveel, het kleinste kan mij zwaar frustreren of doen ploffen (veelal thuis gelukkig en niet onder de mensen).
Als ik de depressie een beetje onder controle kan houden dan denk ik dat rust mij heel goed zal doen, alleen is dat de laatste jaren weer boven komen drijven door een kluizenaarsbestaan. En dankzij dat kluizenaarsbestaan ben ik nu doodsbang om onder de mensen te komen. Het één houd het ander in stand, en dat moet doorbroken worden, hoe en wat weet ik niet, en ik hoop dat ze daar wel snel iets op hebben.
Wat nu als je dat malen eens omzet in proberen de energie in je lijf te doorvoelen dat het malen produceert? Want dat malen is in feite energie die naar je hoofd (denken) schiet, omdat het lager in het lichaam niet de ruimte krijgt. Dan krijg je gemaal en eindeloos cirkeltjes denken. Het is allemaal die energie die gewoon naar het hoofd schiet omdat het in het lijf geblokkeerd wordt. We hebben dat doorgaans zo geleerd in onze huidige westerse rationele wereld.
Als mijn hoofd op hoofd slaat, en gedachten gaan lopen malen, weet ik dat ik niet heb op zitten letten, en er iets is dat gevoeld wil worden. Ik geef daar dan de aandacht aan, door simpelweg in mezelf te vragen: 'oké, wat is de onderliggende emotie/gevoel dat hieraan ten grondslag ligt?'. En dan in je lijf proberen die energiestromen te gaan voelen. Misschien ken je dit überhaupt totaal niet en lijkt dit vaag gelul voor je, maar geloof me: zo werkt dat.
Als de lading eenmaal is vrijgelaten dat het denken aanjaagt, valt het gemaal uit elkaar. Er is dan simpelweg die stuwende energie niet meer dat het malen aanjaagt.
Depressie is de over-overtreffende trap van een verwaarloost gevoelsysteem. Mijn tip is dan ook: ga leren voelen. Ook al kan dat lijken alsof je je vrijwillig naar de hel laat voeren, wat je juist zo graag met alle macht tegen wil houden...
Punt is: dingen 'onder de pet' proberen te houden met strategieën als 'bezig zijn', 'werken', 'afleiding', werken niet. Je stopt dingen dan enkel van je bewustzijn naar je onderbewustzijn. En eigenlijk raak je dan alleen maar verder van huis...
Op die manier kun je zelfs onderbewustzijn als vat vol rommel gaan legen. Maar goed, maak eerst maar eens een begin. Het kan een heel nieuwe wereld voor je openen. Het is een vorm van zelf-heling.
Hier sluit ik me bij aan.quote:
Wat een in- en intriest verhaal....
Respect voor het delen.
Ik wens je veel sterkte met alles en hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.
Ik miste je al een tijdje in NWS ook
Dikke knuffel van mij en ik wens je heel veel sterkte en succes
Veel meer dan je hartelijke steun toewensen kan ik niet, maar misschien wel een ander advies: blijf schrijven. Niet alleen om zaken op orde te krijgen, als uitlaatklep, maar wellicht ook meer. Je hebt een gave wat dat betreft die je best mag laten zien.
Verder natuurlijk altijd kaarsjes bij Maria voor jou en voor alle gepijnigde zielen op dit moment. Dat ook dit allemaal voorbij mag gaan.
Heel, heel veel sterkte JAR.
Ik kick hem nog een keertje, heb dit topic een tijd gemist en nu doorgelezen, er is een hoop gebeurt en gezegd,quote:
Even een kick! Lieve TS hoe gaat het nu met je?
J.A.R.V.I.S., ik hoop dat het wat chiller met je gaat, dat je wat rust vindt, alles van eerder blijft staan, zoals ik je zei, DM staat altijd open, en irl bieren ook, sterkte sowieso, ik lees je graag weer
Ik heb bijna alles gelezen, maar ik ben toch niet de eerste die J.A.R.V.I.S' moeder ook wel íets kwalijk neemt?
Vrij geciteerd van J.A.R.V.I.S: zijn vader 'heeft niet zijn kinderen, maar zijn moeder op één staan'. Maar als je als moeder je kinderen zo behandelt ziet worden, dan heb je toch een breekpunt en kies je op een zeker punt (samen met je kinderen) eieren voor je geld?
Ik noem dit om misschien wat transparantie te krijgen in de familielijnen: vader reageert af op J.A.R.V.I.S, maar oogappel Zus en Moeders konden nooit iets fout doen. Moeders ziet situatie al 38 jaar met lede ogen aan, maar is nog wel bij vaders?
@J.A.R.V.I.S., ik lees niets over je levensovertuigingen en dat is ook helemaal niet nodig. Je hebt een hoop (zeg maar gerust Mount Everest) aan pijnlijke, moeilijke herinneringen die begrijpelijk je dwarszitten. Als je net als veel Fok!kers nergens in gelooft zal je vast ook geen gewetensbezwaren hebben als ik zeg dat ik voor je bid- dat er licht door de depressies en onweerswolken zullen doorbreken!
Het gaat op en af momenteel, ik heb inmiddels hulp bij het Mondriaan maar dat is verslavingszorg, wat raar is gezien ik zelf al (vandaag precies) 6 maanden "clean" ben. Dat is ze bij het Mondriaan ook duidelijk en nu ben ik aangemeld bij het GGZ Zuyderland voor meer gespecialiseerde hulp. De woede aanvallen en agressie zijn wel weg, alhoewel ik natuurlijk nog wel eens wat momentjes heb maar niet meer zo extreem als de periode waarin ik dit topic typte. Ze willen nu beginnen met schematherapie bij het Mondriaan omdat ze verwachten dat dit ook één van de onderdelen is wat het GGZ met mij zal gaan behandelen.
Maar het is een heftige tijd, er komt veel meer naar boven door vooral te praten, terug te relativeren en te zoeken naar de oorzaak. Ik krijg complimenten van de therapeute dat ik wel goed inzicht heb, dat ik het wel goed kan ontleden, en ook hand in eigen boezem steek. En zaken wat ik niet in kaart heb waar de schuldvraag ligt zoek ik het probleem ook bij mijzelf. Wat niet wil zeggen dat het zo is of dat het niet zo is, het blijft een beetje mijn beeld van de situatie en het gevoel dat ik "onbewust" iets doe waardoor mensen misbruik blijven maken of mij de rug toekeren.
De eerste opdracht die ik meekreeg was praten op het werk om minder te gaan werken, zodat ik wat meer rust kreeg. Dat was een zware berg voor mij, de therapeute schrok er zelf van omdat ik meteen in de stress schoot. Iets wat wederom onnatuurlijk voor mij voelde, ik meld mij nooit ziek, ik ga niet minder werken etc. Ik zit zo vast in patronen vanuit mijn jeugd, en het altijd maar werken is er één van. In principe maakte ik op momenten zo'n 60 uur per week waarin 80 uur werk deed. Dat was niet gezond gezien mijn situatie, aldus de therapeute, ik ben helaas niet anders gewend. Dat was een zware opdracht meteen en heeft mij heel wat buikpijn bezorgt. Na wat praten met collega's die een beetje van de situatie op de hoogte zijn voelde ik mij genoeg gesteund om het gesprek aan te gaan met de baas. De baas was zelf vol begrip, mijn gezondheid gaat voor is de korte samenvatting. Maar gezien ik zelf de "lead" mocht nemen en ik mijzelf wel ken is er niet heel veel veranderd, ik werk nu wel maar 40 uur per week, mag zelf aangeven als het mij momenteel teveel is (nog niet gedaan ondanks zware dagen) en hier en daar ga ik toch weer over een grens om anderen te plezieren, in dit geval mijn baas. Dit is ook iets wat compleet en alleen aan mijzelf ligt, maar het is een eerste stap, het mag voor anderen dan geen grote stap zijn voor mij is dit een levensgrote stap.
De laatste keren, inclusief vandaag hebben we het gehad over andere relaties in mijn leven. Als kind werd ik zeer zwaar gepest, en gewoon mishandeld op straat. Altijd heb ik het verborgen gehouden thuis omdat ik niet wist hoe mijn vader zou reageren, de angst was te groot. Vriendjes waren vooral andere kinderen die me tolereerden (is mij ook eens zo gezegd), ik was de "rooie", iedereen wist wie ik was want ik stond helemaal onderaan op de sociale ladder in de buurt. Ik was geen crimineel, moest altijd mijn zusje met mij meeslepen, en in een achterbuurt val je dan als snel buiten de groep. Ik kwam ook nooit ergens. Je werd wel eens een keer uitgenodigd in de jongere jaren voor een verjaardag maar die kans op iets van een sociaal leven werd mij totaal ontnomen door mijn vader. Kinderen begrijpen dat natuurlijk niet op die leeftijd dus je werd ook anders behandeld, verstoten zelfs. Ondanks dat was ik de vriendelijkheid zelf, pesten deed ik niet aan, nam het altijd op voor anderen terwijl ik zelf de grootste pispaal was, blijkbaar allemaal in de hoop om gerespecteerd te worden. Ik heb door mijn jeugd zoveel gemist, basisvaardigheden nooit geleerd hoe om te gaan met anderen, ik voel me zo ongemakkelijk in situaties wat anderen normaal vinden zoals affectie of aandacht voor mijn problematiek en sluit me dan snel af omdat ik niet weet hoe ik daarmee moet omgaan buiten iemand tot bijna op mijn knieën te bedanken voor een beetje aandacht. Kort samengevat heb ik een persoonlijkheidsstoornis, wat geen stoornis is zoals borderline (het klinkt namelijk meteen extreem en raar) maar een stoornis waar ik heel veel zaken wat normaal is voor de meeste mensen nooit heb geleerd. Bij mijn relaties en vriendschappen ga ik dan ook altijd tot het extreme, alles om de vriendschap te behouden en dat maakt mij een gewillig slachtoffer voor misbruik. Zelf heb ik door dat ik dat vooral doe omdat ik hoop dat het wederzijds is, hoop dat iemand zo voor het vuur gaat als ik voor hen. Ik geef daarbij ook geen grenzen aan, dit is hoe ik een vriendschap zie. Een voorbeeld, ik heb een vriend al 22 jaar, en in die 22 jaar als wij zijn gaan stappen heb ik altijd gereden, hij is mij nog nooit komen ophalen of mij eens een keer laten drinken. Als er financiële problemen waren was ik degene die hem hielp of betaalde voor het stappen, relatieproblemen was ik degene die voor hem klaarstond, drugsproblemen exact hetzelfde. En wat heb ik daarvoor teruggekregen? In 22 jaar tijd is hij nog geen 10x bij mij op bezoek geweest, bellen of appen hoe het met mij gaat is ook ondenkbaar, zit ik aan de grond na een verbroken relatie hoor ik maanden niets totdat ik zelf maar weer eens langs ga. (Het is trouwens geen slechte gast he) Dit jaar was ik op zijn verjaardag geweest, heb hem nog geholpen met de tuin en toen ik jarig was niets, geen appje, geen telefoontje niets. Een dag later appte hij dan wel een beetje algemeen met domme humor waarop ik hem aansprak over mijn verjaardag, het excuus: hij was gestopt met roken, had veel aan zijn hoofd (zit momenteel in de schulden) en was het vergeten daardoor. Waarop ik vroeg wat het excuus voor de laatste 10 jaar dan is, na wat eromheen draaien geef ik toch weer toe omdat ik het ongemakkelijke moment liever niet heb, terwijl het me wel dwarszit. Het is niet dat ik zaken "eis" van zulke personen in mijn leven, maar toch heb ik soms een verwachting. Ik heb dit proberen uit te leggen aan de therapeute met het "buddy" verhaal, velen van jullie zullen iemand in jullie leven hebben waarmee jullie twee handen op één buik zijn, iemand die er voor jou is en ook iemand waarvoor jij klaarstaat. Ik zie dat bij koppels, in sommige vriendschappen enz. Dat is iets dat heb ik nog nooit in mijn leven gehad, altijd maar alleen, alleen op mijn slaapkamer (toen ik jonger was) alleen met mijn gedachten, terwijl ik het wel probeerde. Maar ik probeerde het dus op een manier die duidelijk niet de juiste was. (Hoop dat het een beetje te begrijpen is) Zelfs bij relaties waren de vriendinnen nooit echt een "buddy", nee ik was de bodyguard, de beurs en de chauffeur. Voorbeeldje, als een vriend van mij wat teveel gedronken had en mijn jaloers probeerde te maken met mijn vriendin dan ging die vriendin daarin mee, het was niet één front vormen met mij, terwijl ze wisten dat ik het niet leuk vond, nee het was vooral een front tegen mij, zelfs bij mijn vriendinnen. Dan zeggen mensen in mijn omgeving wel "het ligt niet aan jou" maar toch zal ik iets (onbewust) doen wat dit creëert denk ik dan, alleen dat heb ik nog niet in kaart.
Dat is een beetje waar het nu over gaat, over mijn vader praten we tussendoor wel wat maar vooral de momenten dat ik een link probeer te leggen naar een "oorzaak" wat dus vanuit mijn jeugd komt. Ik weet eigenlijk niet wie ik ben, ik weet van mij dat ik geen crimineel ben en ik mag soms raar overkomen op dit forum in NWS ik ben niet iemand die (in dit geval) allochtonen bijvoorbeeld raar behandeld zoals enkelen misschien van mij denken. Toen recent hier een Syrisch gezin kwam wonen in het appartementencomplex ben ik ook degene die een praatje aanknoopt en mijn hulp aanbied, zegt als ze ergens hulp bij nodig hebben maar hoeven aan te bellen al is het maar om een brief te vertalen. Dat is eigenlijk alles wat ik van mijzelf weet, dat ik van binnen wel degelijk een goed en fatsoenlijk persoon ben, alleen komt het misschien niet over zo soms denk ik, en dat zal vooral liggen aan mijn manier van communiceren. Ik ben opgegroeid met 2 vormen van communicatie in ons gezin, dat is alle frustratie op mij uit kuren waarbij je de huid werd vol gescholden of je werd tot de grond afgezeikt, wat dan weer een vorm van humor was voor mijn vader. Ik doe vaak hetzelfde, ik verbloem alles met humor, moet overal grapjes over maken, maar eigenlijk is het maar een masker, wat niet wil zeggen dat ik niet op niveau kan communiceren want dat kan ik goed, alleen in sociale kringen ben ik te aanwezig soms met die drukte en "humor" en ik heb ook het idee dat daar een oorzaak in zit dat mensen geïrriteerd raken van mij en mij daarom gaan negeren.
Er speelt zoveel nu, en de echte hulp moet nog beginnen, dat zal dan bij het GGZ zijn omdat de Mondriaan mij niet op alle fronten zal kunnen helpen. Ik moet zeggen de therapeute wat ik heb daar heb ik voor mijn gevoel een goede klik mee en blijkt zelf ook een soortgelijk verleden te hebben dus dat helpt eigenlijk wel vooral op het gebied van advies en begrip. Ze probeert me ook echt in de goede richting te duwen, maar het is niet makkelijk om zoiets na inmiddels 38 jaar te veranderen. Wat niet wil zeggen dat ik het niet probeer. Ik ben eigenlijk al blij met een uitlaatklep momenteel, even iemand die luistert die begrip toont, iemand die mij in wat zaken stuurt en al kleine dingen laat aanpassen. Maar het gaat een lange weg zijn, we blijven in ieder geval postief.
Nogmaals iedereen bedankt in dit topic voor de steun, kijk mij aub niet verkeerd aan als ik wat trager reageer, ik zal proberen wat vaker in dit topic te kijken en te reageren bij vragen maar het is best heftig nu en toch blijft die schaamte en gevoel van onnatuurlijkheid (zelfs nu onder het typen) de boventoon voeren.
. Als jij inziet dat jij niet de oorzaak was van het gedrag van je vader, dan ga je vanzelf andere grenzen stellen.Ik heb het mijn moeder nooit echt kwalijk genomen. Het waren de jaren 80, het was een andere tijd, je ging niet zo snel van je man af en problemen binnen het gezin hield je binnen het gezin. Daarbij stond mijn moeder ook alleen, waar moest ze heen, wie zou helpen? De hele familie was/is doodsbang voor mijn vader. Ja nu met de wetenschap van nu blijft ze roepen dat ze het anders had moeten doen.quote:
Nou J.A.R.V.I.S., wat vreselijk om te horen wat je vaders ongeluk en frustratie jou heeft aangedaan en zo veel lof voor hoe je ondanks al het kleineren, treiteren en verbaal, geestelijk en fysieke misbruik toch hebt doorgezet.
Ik heb bijna alles gelezen, maar ik ben toch niet de eerste die J.A.R.V.I.S' moeder ook wel íets kwalijk neemt?
Vrij geciteerd van J.A.R.V.I.S: zijn vader 'heeft niet zijn kinderen, maar zijn moeder op één staan'. Maar als je als moeder je kinderen zo behandelt ziet worden, dan heb je toch een breekpunt en kies je op een zeker punt (samen met je kinderen) eieren voor je geld?
Ik noem dit om misschien wat transparantie te krijgen in de familielijnen: vader reageert af op J.A.R.V.I.S, maar oogappel Zus en Moeders konden nooit iets fout doen. Moeders ziet situatie al 38 jaar met lede ogen aan, maar is nog wel bij vaders?
@:J.A.R.V.I.S., ik lees niets over je levensovertuigingen en dat is ook helemaal niet nodig. Je hebt een hoop (zeg maar gerust Mount Everest) aan pijnlijke, moeilijke herinneringen die begrijpelijk je dwarszitten. Als je net als veel Fok!kers nergens in gelooft zal je vast ook geen gewetensbezwaren hebben als ik zeg dat ik voor je bid- dat er licht door de depressies en onweerswolken zullen doorbreken!
Mijn moeder is nog bij mijn vader, maar waarom weet ik niet. Er is een periode geweest dat ze 4 maanden van hem af is gegaan, dat verhaal staat in de OP, waar ik dus 4 maanden voor hem heb gezorgd om vervolgens te horen toen alles weer koek en ei was dat het hem "niet interesseerde" toen ik huilend voor hem stond. En er is nog eens een periode geweest (ook in de OP volgens mij) waar ze de 2e keer van hem af is geweest terwijl ik op een dieptepunt zat en toen koos ze voor zichzelf en haar "toyboy", wat na 3 weken weer voorbij was. Ik heb nu een betere band met mijn moeder door de huidige situatie, maar dat is wel hetgeen wat ik haar alsnog niet kan vergeven. Vooral omdat ze bij mijn zusje niet wisten hoe snel ze in de auto moesten springen toen mijn zusje wat depressies had omdat haar dochtertje nogal rebels was terwijl ze zwanger was van de tweede. Alles stond in het teken van mijn zusje, bij mijn vader en ook bij mijn moeder. Dat is wel iets waar ze zich inmiddels bewust van is en ook iets wat ze zelf geregeld zegt.
Ik heb zelf geen levensovertuiging, ben totaal niet gelovig, maar dat is wel iets wat ik stiekem soms wou dat ik had gezien gelovigen vaak steun en kracht uit hun geloof kunnen halen. Het heeft een vriendin van mij op de been gehouden. Maar "helaas" ben ik overtuigend atheïst
Ik geloof ook dat het kan, had het er toen straks nog over met de therapeute, maar weet/zie alleen niet hoe en het klinkt nog allemaal zo onwerkelijk. Er zullen zaken veranderd te worden aan mijn persoonlijkheid en dat lijkt nog onnatuurlijk, maar ik was vroeger ook ontzettend negatief (ook een kwaaltje van thuis uit meegekregen) dat heb ik mij zonder hulp afgeleerd, waar ik natuurlijk niet meteen de meest positieve persoon ben gewordenquote:
Het kan wel hoor, na 38 jaar veranderen
De therapeute legt het vooral uit met een kompas, mijn kompas is verkeerd afgesteld en die wijst daardoor altijd in de verkeerde richting, en ja dat zal wel te herstellen zijn hoewel het nooit 100% perfect zal worden maar elke stap is weer winst en wie weet hoe ik over 1 of 2 jaar in het leven sta.
Gaat jou lukken, maat, weet ik zeker.quote:
[..]
Ik geloof ook dat het kan, had het er toen straks nog over met de therapeute, maar weet/zie alleen niet hoe en het klinkt nog allemaal zo onwerkelijk. Er zullen zaken veranderd te worden aan mijn persoonlijkheid en dat lijkt nog onnatuurlijk, maar ik was vroeger ook ontzettend negatief (ook een kwaaltje van thuis uit meegekregen) dat heb ik mij zonder hulp afgeleerd, waar ik natuurlijk niet meteen de meest positieve persoon ben geworden
De therapeute legt het vooral uit met een kompas, mijn kompas is verkeerd afgesteld en die wijst daardoor altijd in de verkeerde richting, en ja dat zal wel te herstellen zijn hoewel het nooit 100% perfect zal worden maar elke stap is weer winst en wie weet hoe ik over 1 of 2 jaar in het leven sta.
Volg je eigen tempo .....
Voel je vooral niet verplicht hier elke scheet te posten ....
Denk aan jou
Het feit dat je therapeute zegt dat je inzicht hebt, geeft je al een ‘voorsprong’ bij schematherapie.quote:
[..]
Ik geloof ook dat het kan, had het er toen straks nog over met de therapeute, maar weet/zie alleen niet hoe en het klinkt nog allemaal zo onwerkelijk. Er zullen zaken veranderd te worden aan mijn persoonlijkheid en dat lijkt nog onnatuurlijk, maar ik was vroeger ook ontzettend negatief (ook een kwaaltje van thuis uit meegekregen) dat heb ik mij zonder hulp afgeleerd, waar ik natuurlijk niet meteen de meest positieve persoon ben geworden
De therapeute legt het vooral uit met een kompas, mijn kompas is verkeerd afgesteld en die wijst daardoor altijd in de verkeerde richting, en ja dat zal wel te herstellen zijn hoewel het nooit 100% perfect zal worden maar elke stap is weer winst en wie weet hoe ik over 1 of 2 jaar in het leven sta.
En als ik verder zo je berichten lees, heb ik wel vertrouwen in dat het je gaat lukken.
Wat een verhaal zeg (ik zie dit topic nu pas). Grotendeels doorgelezen, en ik ben er stil van.
Ik tik vaak graag uitgebreid een verhaal (net zoals jou), maar ik weet even niet wat ik moet zeggen.
Knap dat je je verhaal doet (en onder jouw eigen account). Wel leuk om te lezen dat er wat users uit NWS, met wie je het vaak oneens bent, je hier een hart onder de riem komen steken.
Wat betreft vader-zoon relatie zijn er wel enige herkenningspunten (het machtsvertoon en vernederen), maar jouw geval is wel maal 1000 keer zo extreem. Ook het opkomen voor onrecht en het ''graag goed willen doen''- zelfs voor mensen die je niet echt kent, herken ik me in.
Hoe naar en kut het was, en hoe naar en kut het nu nog kan aanvoelen, er zit ook een flink deel positiviteit in jou. Ik hoop, nee ik geloof, dat je dat -met extra hulp- weet te gebruiken om jezelf in een stabiele en vredige mindset te krijgen. En het daar te houden.
Ik wens je iig geval het beste. Je mag me altijd een PM sturen, voel je niet bezwaard!
Je kunt het ook omdraaien. Voor het eerst ben je op je allersterkst geweest. Uiten kost meer moeite en kracht dan het wegdrukken.quote:
Allereerst excuses dat ik dit topic een tijdje genegeerd hebt. Heb wel wat op FOK! gekeken maar dit topic vermeden. De steun en het begrip doet heel wat met me, maar maakt mij ook zo ongemakkelijk, zo onnatuurlijk allemaal, er komt dan een vorm van schaamte opzetten. Het klinkt misschien raar maar ik ben dit gewoon niet gewend, ik was eigenlijk altijd de sterke, kropte alles op, regelde alles voor anderen en ikzelf kwam altijd op plek twee. Ik bemerk dat ook in mijn sociale kring momenteel, er zijn dagen dat ik niet kan filteren wat ik roep/zeg omdat ik flink aan het overlopen ben en achteraf als ik dan alleen ben sla ik mij weer voor mijn hoofd uit schaamte omdat ik "zwakte" heb getoond.
Het gaat op en af momenteel, ik heb inmiddels hulp bij het Mondriaan maar dat is verslavingszorg, wat raar is gezien ik zelf al (vandaag precies) 6 maanden "clean" ben. Dat is ze bij het Mondriaan ook duidelijk en nu ben ik aangemeld bij het GGZ Zuyderland voor meer gespecialiseerde hulp. De woede aanvallen en agressie zijn wel weg, alhoewel ik natuurlijk nog wel eens wat momentjes heb maar niet meer zo extreem als de periode waarin ik dit topic typte. Ze willen nu beginnen met schematherapie bij het Mondriaan omdat ze verwachten dat dit ook één van de onderdelen is wat het GGZ met mij zal gaan behandelen.
Maar het is een heftige tijd, er komt veel meer naar boven door vooral te praten, terug te relativeren en te zoeken naar de oorzaak. Ik krijg complimenten van de therapeute dat ik wel goed inzicht heb, dat ik het wel goed kan ontleden, en ook hand in eigen boezem steek. En zaken wat ik niet in kaart heb waar de schuldvraag ligt zoek ik het probleem ook bij mijzelf. Wat niet wil zeggen dat het zo is of dat het niet zo is, het blijft een beetje mijn beeld van de situatie en het gevoel dat ik "onbewust" iets doe waardoor mensen misbruik blijven maken of mij de rug toekeren.
De eerste opdracht die ik meekreeg was praten op het werk om minder te gaan werken, zodat ik wat meer rust kreeg. Dat was een zware berg voor mij, de therapeute schrok er zelf van omdat ik meteen in de stress schoot. Iets wat wederom onnatuurlijk voor mij voelde, ik meld mij nooit ziek, ik ga niet minder werken etc. Ik zit zo vast in patronen vanuit mijn jeugd, en het altijd maar werken is er één van. In principe maakte ik op momenten zo'n 60 uur per week waarin 80 uur werk deed. Dat was niet gezond gezien mijn situatie, aldus de therapeute, ik ben helaas niet anders gewend. Dat was een zware opdracht meteen en heeft mij heel wat buikpijn bezorgt. Na wat praten met collega's die een beetje van de situatie op de hoogte zijn voelde ik mij genoeg gesteund om het gesprek aan te gaan met de baas. De baas was zelf vol begrip, mijn gezondheid gaat voor is de korte samenvatting. Maar gezien ik zelf de "lead" mocht nemen en ik mijzelf wel ken is er niet heel veel veranderd, ik werk nu wel maar 40 uur per week, mag zelf aangeven als het mij momenteel teveel is (nog niet gedaan ondanks zware dagen) en hier en daar ga ik toch weer over een grens om anderen te plezieren, in dit geval mijn baas. Dit is ook iets wat compleet en alleen aan mijzelf ligt, maar het is een eerste stap, het mag voor anderen dan geen grote stap zijn voor mij is dit een levensgrote stap.
De laatste keren, inclusief vandaag hebben we het gehad over andere relaties in mijn leven. Als kind werd ik zeer zwaar gepest, en gewoon mishandeld op straat. Altijd heb ik het verborgen gehouden thuis omdat ik niet wist hoe mijn vader zou reageren, de angst was te groot. Vriendjes waren vooral andere kinderen die me tolereerden (is mij ook eens zo gezegd), ik was de "rooie", iedereen wist wie ik was want ik stond helemaal onderaan op de sociale ladder in de buurt. Ik was geen crimineel, moest altijd mijn zusje met mij meeslepen, en in een achterbuurt val je dan als snel buiten de groep. Ik kwam ook nooit ergens. Je werd wel eens een keer uitgenodigd in de jongere jaren voor een verjaardag maar die kans op iets van een sociaal leven werd mij totaal ontnomen door mijn vader. Kinderen begrijpen dat natuurlijk niet op die leeftijd dus je werd ook anders behandeld, verstoten zelfs. Ondanks dat was ik de vriendelijkheid zelf, pesten deed ik niet aan, nam het altijd op voor anderen terwijl ik zelf de grootste pispaal was, blijkbaar allemaal in de hoop om gerespecteerd te worden. Ik heb door mijn jeugd zoveel gemist, basisvaardigheden nooit geleerd hoe om te gaan met anderen, ik voel me zo ongemakkelijk in situaties wat anderen normaal vinden zoals affectie of aandacht voor mijn problematiek en sluit me dan snel af omdat ik niet weet hoe ik daarmee moet omgaan buiten iemand tot bijna op mijn knieën te bedanken voor een beetje aandacht. Kort samengevat heb ik een persoonlijkheidsstoornis, wat geen stoornis is zoals borderline (het klinkt namelijk meteen extreem en raar) maar een stoornis waar ik heel veel zaken wat normaal is voor de meeste mensen nooit heb geleerd. Bij mijn relaties en vriendschappen ga ik dan ook altijd tot het extreme, alles om de vriendschap te behouden en dat maakt mij een gewillig slachtoffer voor misbruik. Zelf heb ik door dat ik dat vooral doe omdat ik hoop dat het wederzijds is, hoop dat iemand zo voor het vuur gaat als ik voor hen. Ik geef daarbij ook geen grenzen aan, dit is hoe ik een vriendschap zie. Een voorbeeld, ik heb een vriend al 22 jaar, en in die 22 jaar als wij zijn gaan stappen heb ik altijd gereden, hij is mij nog nooit komen ophalen of mij eens een keer laten drinken. Als er financiële problemen waren was ik degene die hem hielp of betaalde voor het stappen, relatieproblemen was ik degene die voor hem klaarstond, drugsproblemen exact hetzelfde. En wat heb ik daarvoor teruggekregen? In 22 jaar tijd is hij nog geen 10x bij mij op bezoek geweest, bellen of appen hoe het met mij gaat is ook ondenkbaar, zit ik aan de grond na een verbroken relatie hoor ik maanden niets totdat ik zelf maar weer eens langs ga. (Het is trouwens geen slechte gast he) Dit jaar was ik op zijn verjaardag geweest, heb hem nog geholpen met de tuin en toen ik jarig was niets, geen appje, geen telefoontje niets. Een dag later appte hij dan wel een beetje algemeen met domme humor waarop ik hem aansprak over mijn verjaardag, het excuus: hij was gestopt met roken, had veel aan zijn hoofd (zit momenteel in de schulden) en was het vergeten daardoor. Waarop ik vroeg wat het excuus voor de laatste 10 jaar dan is, na wat eromheen draaien geef ik toch weer toe omdat ik het ongemakkelijke moment liever niet heb, terwijl het me wel dwarszit. Het is niet dat ik zaken "eis" van zulke personen in mijn leven, maar toch heb ik soms een verwachting. Ik heb dit proberen uit te leggen aan de therapeute met het "buddy" verhaal, velen van jullie zullen iemand in jullie leven hebben waarmee jullie twee handen op één buik zijn, iemand die er voor jou is en ook iemand waarvoor jij klaarstaat. Ik zie dat bij koppels, in sommige vriendschappen enz. Dat is iets dat heb ik nog nooit in mijn leven gehad, altijd maar alleen, alleen op mijn slaapkamer (toen ik jonger was) alleen met mijn gedachten, terwijl ik het wel probeerde. Maar ik probeerde het dus op een manier die duidelijk niet de juiste was. (Hoop dat het een beetje te begrijpen is) Zelfs bij relaties waren de vriendinnen nooit echt een "buddy", nee ik was de bodyguard, de beurs en de chauffeur. Voorbeeldje, als een vriend van mij wat teveel gedronken had en mijn jaloers probeerde te maken met mijn vriendin dan ging die vriendin daarin mee, het was niet één front vormen met mij, terwijl ze wisten dat ik het niet leuk vond, nee het was vooral een front tegen mij, zelfs bij mijn vriendinnen. Dan zeggen mensen in mijn omgeving wel "het ligt niet aan jou" maar toch zal ik iets (onbewust) doen wat dit creëert denk ik dan, alleen dat heb ik nog niet in kaart.
Dat is een beetje waar het nu over gaat, over mijn vader praten we tussendoor wel wat maar vooral de momenten dat ik een link probeer te leggen naar een "oorzaak" wat dus vanuit mijn jeugd komt. Ik weet eigenlijk niet wie ik ben, ik weet van mij dat ik geen crimineel ben en ik mag soms raar overkomen op dit forum in NWS ik ben niet iemand die (in dit geval) allochtonen bijvoorbeeld raar behandeld zoals enkelen misschien van mij denken. Toen recent hier een Syrisch gezin kwam wonen in het appartementencomplex ben ik ook degene die een praatje aanknoopt en mijn hulp aanbied, zegt als ze ergens hulp bij nodig hebben maar hoeven aan te bellen al is het maar om een brief te vertalen. Dat is eigenlijk alles wat ik van mijzelf weet, dat ik van binnen wel degelijk een goed en fatsoenlijk persoon ben, alleen komt het misschien niet over zo soms denk ik, en dat zal vooral liggen aan mijn manier van communiceren. Ik ben opgegroeid met 2 vormen van communicatie in ons gezin, dat is alle frustratie op mij uit kuren waarbij je de huid werd vol gescholden of je werd tot de grond afgezeikt, wat dan weer een vorm van humor was voor mijn vader. Ik doe vaak hetzelfde, ik verbloem alles met humor, moet overal grapjes over maken, maar eigenlijk is het maar een masker, wat niet wil zeggen dat ik niet op niveau kan communiceren want dat kan ik goed, alleen in sociale kringen ben ik te aanwezig soms met die drukte en "humor" en ik heb ook het idee dat daar een oorzaak in zit dat mensen geïrriteerd raken van mij en mij daarom gaan negeren.
Er speelt zoveel nu, en de echte hulp moet nog beginnen, dat zal dan bij het GGZ zijn omdat de Mondriaan mij niet op alle fronten zal kunnen helpen. Ik moet zeggen de therapeute wat ik heb daar heb ik voor mijn gevoel een goede klik mee en blijkt zelf ook een soortgelijk verleden te hebben dus dat helpt eigenlijk wel vooral op het gebied van advies en begrip. Ze probeert me ook echt in de goede richting te duwen, maar het is niet makkelijk om zoiets na inmiddels 38 jaar te veranderen. Wat niet wil zeggen dat ik het niet probeer. Ik ben eigenlijk al blij met een uitlaatklep momenteel, even iemand die luistert die begrip toont, iemand die mij in wat zaken stuurt en al kleine dingen laat aanpassen. Maar het gaat een lange weg zijn, we blijven in ieder geval postief.
Nogmaals iedereen bedankt in dit topic voor de steun, kijk mij aub niet verkeerd aan als ik wat trager reageer, ik zal proberen wat vaker in dit topic te kijken en te reageren bij vragen maar het is best heftig nu en toch blijft die schaamte en gevoel van onnatuurlijkheid (zelfs nu onder het typen) de boventoon voeren.
Daar ben ik wel mee eens maar het lijkt mij een stuk complexer als de narcist een familielid is.quote:
De enige manier om verder te gaan is door de narcist te verlaten. Narcisten zijn niet te veranderen er is met hen namelijk niets aan de hand.
Ts heel veel sterkte in je herstel.
Kimquote:
Op You're back 
Ja nou, dat is de vraag....quote:
Ik zou maar niet te vroeg juichen.
De 'Kim' die ik was is niet meer. Heel af en toe nog wel...zoals nu.
Dit topic las ik bij toeval eens want ik kom vrijwel nooit op R&P, en is altijd blijven hangen op de 1 of andere manier.
Waarschijnlijk omdat ik J.A.R.V.I.S één van de betere toevoeging op FOK! vind, al zal niet iedereen deze mening hebben, gezien de minachting die hij over zich heen krijgt op NWS.
Deze kerel verdient zoveel meer respect en dat wou ik ff zeggen.
Een jaar en een dag geleden kickte ik dit topicquote:Op vrijdag 30 juli 2021 22:57 schreef Kim-Holland het volgende:
[..]
Ja nou, dat is de vraag....
Ik zou maar niet te vroeg juichen.
De 'Kim' die ik was is niet meer. Heel af en toe nog wel...zoals nu.
Dit topic las ik bij toeval eens want ik kom vrijwel nooit op R&P, en is altijd blijven hangen op de 1 of andere manier.
Waarschijnlijk omdat ik J.A.R.V.I.S één van de betere toevoeging op FOK! vind, al zal niet iedereen deze mening hebben, gezien de minachting die hij over zich heen krijgt op NWS.
Deze kerel verdient zoveel meer respect en dat wou ik ff zeggen.
J.A.R.V.I.S vind ik ook een prima user hoor. Ookal ben ik het niet altijd met hem eens. Hij is voor mijn gevoel altijd eerlijk en oprecht en praat vanuit zijn eigen ervaringen heel erg openlijk.
Ik gun hem het allerbeste
#metooquote:
[..]
Een jaar en een dag geleden kickte ik dit topic
J.A.R.V.I.S vind ik ook een prima user hoor. Ookal ben ik het niet altijd met hem eens. Hij is voor mijn gevoel altijd eerlijk en oprecht en praat vanuit zijn eigen ervaringen heel erg openlijk.
Ik gun hem het allerbeste
quote:
Nu ben ik wel benieuwd naar de nieuwe Kimquote:
Wat is er veranderd? Mag in DM. Of niet a la je daar geen zin in hebt Hopelijk gaat het goed met je
Ja! Gaat goed! Teveel om te beschrijven en wil niet het topic overnemen.quote:
[..]
[..]
Nu ben ik wel benieuwd naar de nieuwe Kim
Hopelijk gaat het goed met je
Don't worry iig! Van een leven vol verslavingen [roken, drank, wiet, anti depressiva, Fok!] leef ik nu over het algemeen sober en 2 a 3 x per w zweten in de sportschool.
Dat is goed, dat is fijn. En dat hou ik prima vol, maar heeeeel af en toe niet, en dat mag.
Mentaal verandert er natuurlijk ook heel veel, zo niet alles...
Eigenlijk wordt je een heel ander persoon..
Soms mis ik haar..
Maar uiteindelijk ook weer niet!
In ieder geval veel sterkte!
Voor
- de stappen die je nu zet
- het (goed!) van je afschrijven
- het omgaan met de dieptreurige en heftige zaken uit het verleden.
Kan je alleen maar veel sterkte wensen, als leeftijdsgenoot.
Ik hoop voor je dat je goede therapie krijgt en de reis kunt gaan maken die je wilt maken. Vreselijk om te lezen wat je vader je heeft aangedaan, en moedig dat je in kunt zien dat hij zelf ook verpest is vroeger. Maar jij laat je helpen, dat is knap van je!
Ik wens je alle sterkte, je lijkt me een prima mens. Hopelijk wordt het stapje voor stapje beter !
Heel veel respect ende sterkte. Komt wel goed met jou. Ik zie dit als één van de eerste stappen die je gaat zetten. Met nadruk op gaat, want met jouw mindset gaat het zeker weten de goede kant op.
[ Bericht 1% gewijzigd door Erasmus op 25-08-2021 23:28:40 ]
Je hebt in principe geen jeugd gehad vind ik, vreselijk verhaal vind ik wat zeker zijn trauma's zal achterlaten nu, met een vader als narcist is het echt heel erg lastig ook voor je moeder die er bijna hulpeloos tussen stond.
Een buitenstaander zijn in je jeugd, gepest worden etc
In de rest van je verhaal lees ik veel relaties en vriendschappen waarin van je goedheid misbruikt werd gemaakt, dit is iets wat voor mij wel herkenbaar is, ook een soort grenzeloosheid in alles goed vinden.
Ik ben er met therapie erachter gekomen dat het voor mij een reactie was om geacepteerd te worden zo werd ik ook niet gepest en mensen vonden mij aardig en ik haalde er zelf ook nog een goed gevoel uit maar door mijn eigen borderline waren er geen grenzen, misschien dat het voor jou ongeveer ook zo werkt, hopen op acceptatie?
Die woede in je is zeer begrijplijk, woede is iets wat ik ook heb maar heel diep weg zit, als dat er uitkomt dan vrees ik ook het ergste, in jou geval komt het er al behoorlijk uit, ik weet niet hoe ze daar in jou therapie mee omgaan maar het lijkt mij toch wel een aandachtspunt
Ik vind het heel goed dat ze je werkuren hebben verminderd, je knalde jezelf hard richting een burn out en je gaat door hard werken wegrennen voor je problemen want dan hoef je er niet aan te denken
Ik wens je heel veel sterkte en schrijf weer iets als je daar klaar voor bent
Je bent ook wie je bent, dat is ook niet erg. Ik zou jezelf omarmen zodat je niet dag in dag uit aan je verleden denkt en het bezig zijn met aan jezelf werken. Dat kost ook energie en niet perse altijd nodig. Jarvis is Jarvis.quote:
[..]
Ik geloof ook dat het kan, had het er toen straks nog over met de therapeute, maar weet/zie alleen niet hoe en het klinkt nog allemaal zo onwerkelijk. Er zullen zaken veranderd te worden aan mijn persoonlijkheid en dat lijkt nog onnatuurlijk, maar ik was vroeger ook ontzettend negatief (ook een kwaaltje van thuis uit meegekregen) dat heb ik mij zonder hulp afgeleerd, waar ik natuurlijk niet meteen de meest positieve persoon ben geworden
De therapeute legt het vooral uit met een kompas, mijn kompas is verkeerd afgesteld en die wijst daardoor altijd in de verkeerde richting, en ja dat zal wel te herstellen zijn hoewel het nooit 100% perfect zal worden maar elke stap is weer winst en wie weet hoe ik over 1 of 2 jaar in het leven sta.
Hoi Kim, en de rest natuurlijk in dit topic.quote:
Allereerst bedankt voor jullie berichtjes, steun en begrip. Heb even een tijdje pauze genomen van FOK! want het deed mij niet goed, en eigenlijk de eerste keer weer ingelogd.
Maar hoe is het. Dat is een goeie vraag. Vorig jaar was een zwaar jaar voor me, een jaar met ups en downs. Ik heb de verslavingszorg afgerond, omdat ik eerst van die wiet af moest, maar dat was gelukkig geen grote drempel en eigenlijk was ik daar snel vanaf. Ik wist dat mijn issues een andere oorzaak hadden. Gezien de zorg in Nederland nogal een wachtlijst kent ben ik zelf maar opzoek gegaan voor hulp. Ik ben uitgekomen bij Amacura in Geleen, meer omdat die ook groepstherapie hadden, aan schematherapie deden (dit was volgens een andere therapeut de oplossing voor mij) en ook assertiviteitstrainingen aanboden. Omdat ik zelf ook wel vermoede dat mijn issues veroorzaakt werden doordat ik zeer onderdanig was en over mij heen liet lopen. Dat is iets wat mij vorig jaar goed duidelijk is geworden. De oorzaak ligt volledig in mijn verleden, de ontwikkeling die ik daardoor heb doorgemaakt is verkeerd geweest. Ik leefde en stond in dienst van elk persoon, elke werkgever, elke liefde die in mijn leven was, vanaf het moment dat ik ze leerde kennen. Ik was onderdanig, een rol waarin ik als kind al werd onderdrukt door mijn vader, een rol die ik op straat en op school op me heb genomen door de boksbal en de uitlaatklep te zijn voor anderen, ik was immers niet anders gewend. Om de pijn te gaan vermijden ben ik mij dus volledig gaan afsluiten, ja er zijn mensen weggelopen, ja er zijn mensen geweest die zwaar en dankbaar misbruik van mij hebben gemaakt of mij voor lief hebben genomen, maar ook ik ben daar debet aan. Ik stond wel klaar op de momenten dat mensen mij nodig hadden, ik was immers die gast die je om 04:00 uur snachts kon bellen voor wat dan ook en die klaarstond. Dat afsluiten heeft mij nog depressiever gemaakt, het deed op dat moment minder pijn dan elke keer die teleurstelling, elke keer dat misbruik maken, dan was ik maar liever alleen. Het was alleen niet de juiste keuze.
Nou ik ben begonnen rond juni met een autonomie groep, 15 sessies. Ik en nog 6 vrouwen, allen ouder dan mij. Het was fijn en heeft mij goed gedaan. Allereerst leerde ik voor het eerst mensen kennen die eigenlijk een soortgelijke ontwikkeling hadden doorgemaakt als mij, de oorzaken wel verschillend, maar iedereen liet zich op één of andere manier misbruiken. Dat mijn verhaal er nogal bovenuit stak, en er regelmatig tranen vloeide bij de dames als ik iets zei bevestigde me wel steeds meer dat ik niet zo neerbuigend moest doen over mijn situatie, ik heb me eigenlijk altijd aangepraat dat anderen het altijd veel slechter hadden waardoor ik mijn eigen problemen totaal negeerde. Ik ben er nu inmiddels achter dat ik idd een heel bijzonders levensverhaal heb en zoals de therapeuten al meermaals zeiden, de één komt hier voor een onderdeel waar ze problemen mee hebben, de één mishandeling in hun jeugd, de ander gepest, de ander een narcistische ouder, weer een ander verkrachting etc. Ik vinkte alle boxjes af in mijn leven, het was dus een opeenstapeling van zoveel zaken. In die sessies heb ik veel handvaten gekregen om eens voor mijzelf te kiezen, eens aan mijzelf te denken en te doen wat ik wil of waar ik zin in heb. Ook heb ik geleerd om anderen, waarbij het vriendschapskompas totaal verkeerd stond afgesteld te negeren, waar de vriendschap vooral eenzijdig was en vooral zodra ik ergens nodig voor was. Het was niet makkelijk, maar het hielp gelukkig wel. Kreeg complimenten van de groep, omdat ik best veel vooruitgang had geboekt, ze zagen me met de sessie groeien. Ik heb wat vrienden en familieleden aangesproken over de laatste jaren, kreeg ook van allen gelijk toen ik ze onder de neus duwde hoe het ging. Enkelen hadden ook een goede oorzaak waarom ze dat gedrag vertoonde, maar ik moet zeggen degene die zich het verhaal hebben aangetrokken daar is de band sterker dan ooit mee geworden.
In die periode heb ik heel veel gewandeld, ik heb/had nog niet de energie om één of andere hobby te zoeken, dus pakte ik de hond maar en ging ik wat uurtjes wandelen op de dag, ook goed voor de fysieke gezondheid gelukkig. Ben boeken gaan lezen, wat zelfhulpboeken, en ook daaruit heb ik heel wat tips en handvaten kunnen halen. En ik had weer licht aan het einde van de tunnel. Ik begon me beter te voelen, kwam weer buiten, deed leuke dingen met vrienden, vooral vrienden die zich het verhaal hadden aangetrokken en mij echt naar buiten gesleurd hebben.
Op 25 oktober heb ik de laatste sessie gehad, en tijdens die sessie kreeg je hier en daar wat opdrachten wat je moest uitvoeren, zoals vrienden/familie aanspreken. Toen ik klaar was die dag had ik natuurlijk geen zin om door te sukkelen maar ik wou ook mijn nieuwe "skills" in de praktijk gaan brengen. Maar doordat ik mij bijna 15 jaar heb afgesloten van alles en iedereen, met uitzondering van anderhalf jaar waarin ik heb samengewoond met een meid, heb ik een angst ontwikkeld voor "nieuwe" mensen in mijn leven. Mijn zelfbeeld was nogal slecht, hoewel dat stukken beter is geworden. Leer je ook op therapie, tegen jezelf inpraten, steunzinnen uitspreken voor de spiegel. Het klinkt dom, maar ze helpen wel. Ik bleef maar herhalen "mijn vriendschap moet je verdienen", en daardoor kreeg ik wel een beter zelfbeeld, omdat ik waarschijnlijk één van de grootste idioten ben in dit land wat letterlijk door het vuur gaat voor een vriend of vriendin. Maar na 25 oktober stond ik er dus "alleen" voor, en de eerste stap wat ik heb gezet is een "oude" vriendin van mij een berichtje sturen waar ik ook al dik een jaar niets van had gehoord. Die meid, E. genaamd, was de ex van mijn beste vriend. Daar heb ik 15 jaar lang contact mee gehad, we waren eigenlijk hetzelfde, maar uit respect voor mijn vriend ben ik daar altijd vanaf gebleven. Die meid had ook geen gemakkelijk leven, koos de ene na de andere narcistische man, en bij één heeft ze er 2 kinderen mee gekregen. Die oudste ging inmiddels gebukt onder het narcistische gedrag, heb ik weet niet hoeveel met haar gepraat door die jaren. Toegeven het was niet alleen voor haar dat ik met haar praatte, in die jaren dat ik mij afsloot was zijn één van de zeer weinigen die ik zelf niet weg heb gestoten of mij is gaan negeren, ze was soms in periodes van maanden mijn enige menselijke contact buiten de collega's of de supermarktmedewerker. Ik heb haar een bericht gestuurd, dat ik het jammer vond dat ze na 15 jaar mij al een jaar negeerde. Maar ik wist wel waarom, ze was inmiddels gescheiden, had zelf een klap gehad en was flink ontspoort. Rotzooien met getrouwde mannen, met jan en allemaal het bed in duiken. Het raakte me wel, want ik kende E. zo niet. Nou dat bericht is goed aangekomen, ze trok het erg gaan en had het al zo vaak over me gehad ook al toen ze me niet sprak. Dat weekend is ze langskomen bij mij, en voor mij was dat de eerste eigen stap sinds jaren. Het was een veilige stap, want E. kon ik zo goed, alle ellende heeft ze gedeeld met me, toen ze zelfmoordneigingen had was ik er voor haar, haar scheidingen, haar kinderen, met alles heb ik haar proberen te helpen. Maar dit was ook de enige persoon waarbij ik geen angst voelde om mee af te spreken. We hebben elkaar immers op ons slechts meegemaakt.
Nou die avond dat ze hier was sloeg een vonk over. Hebben meermaals bij elkaar geslapen die eerste weken, en als we praatte zei ze de juiste woorden. Het voelde als thuiskomen en voor het eerst was er een gevoel van "rust", ik kan het niet uitleggen, dat was hoe ik mij voelde, en dat zijn de woorden die zij uitsprak. Dus dat waren even topweken welke ik totaal niet zag aankomen. De ouders van haar werden ingelicht, de vriendinnen, de kinderen werden verteld en gevraagd "wat zouden jullie ervan vinden als mama en jarvis zouden daten", nou die waren happy want die 2 waren al stapel op me en ik op hun. Maar toen kwam die vervelende onderbuik, een onderbuik die ik vaker voelde als ik dacht dat er misbruik van me werd gemaakt en ik keer op keer negeerde. En die onderbuik bleek te kloppen. Ze had nog gevoelens voor een ex van haar, een jongere gast, beetje en pastertje, maar geen goeie jongen. Toen het uit was stuurde die mails als "ik verkracht je", heeft haar geslagen, meermaals vreemd gegaan etc. Maar ik ken de situatie, als je je jarenlang schikt in een bepaalde rol, ook al ben je doodongelukkig, is het moeilijk om een andere rol aan te nemen. Je kiest voor het vertrouwde, je kiest voor hetgeen wat je gewend bent. Ik ken het als geen ander. Het was even een tikje, maar ik liet mij niet uit het veld slaan. Dom bleek achteraf, een aantal dagen na dat verhaal kreeg ik te horen dat ze nog gezoend hadden. Tja toen barste de bom een beetje. Verdere details zal ik jullie besparen. Maar het eindresultaat is dat ze mij volledig uit haar leven heeft geblokkeerd, en ook 2 gezamenlijke vrienden die we hadden, waarvan 1 mij al waarschuwde dat E. veranderd was en de weg kwijt was.
Dat was even een zware tik, jarenlang afsluiten, mede doordat mensen mij continue gebruiken, en dan mijn zogenaamde beste vriendin, met wie ik lief en leed heb gedeeld, waarvoor ik een moord zou doen haalt hetzelfde grapje bij mij uit. Want ik was immers weer even wat E. nodig had op dat moment. Dat was ongeveer een maandje na de therapie, en mijn eerste stap na de therapie. Dat was een leuke binnenkomer. Ik moet toegeven ik heb mij een weekje goed down gevoeld, maar niet zo extreem als eerst. Ik bleef de handvaten gebruiken die ik had gekregen, sloot mijzelf niet af en ging gewoon naar de film, naar vrienden en merkte dat de pijn weg begon te ebben. Natuurlijk aard van het beestje vraag ik mij af tot op de dag van vandaag wat ik nu weer fout heb gedaan, terwijl ik eigenlijk weet dat ik niets misdaan heb. Maar dat ebt misschien ook nog wel weg. Het was meteen de zwaarste test die ik kon hebben, en die test heb ik met een voldoende doorstaan moet ik toegeven.
Dus laten we hopen dat zulke situaties niet teveel meer voorkomen, want ik merk wel dat ik steeds minder voel van binnen, het is inmiddels al zo kapot. Maar aan de andere kant ben ik er wel een klein beetje trots op dat ik mij niet teveel heb laten bespelen, en niet als een hondje achter iemand aan ga lopen. Ik heb dat relatie verhaal toen dat misliep namelijk op een zijspoor willen zetten en hoopte dat we de 15 jarige vriendschap konden redden, en blijkbaar was dat voor E. bij de jongen die zij op hetzelfde niveau als haar vader zette, waar ze zielsveel van hield het niet waard. Blijkbaar heb ik haar meer pijn gedaan dan al die gasten die haar misbruikten, sloegen, vreemdgingen of zelfs die gast die haar mailde dat hij haar ging verkrachten.
Als ik kijk waar ik dik een jaar geleden stond, of toen ik dit topic opende is er een wereld van verschil. Agressie is minder geworden, mijn vader doet mij helemaal niets meer, het is een man in mijn leven, die in mijn leven is vanwege mijn moeder, maar voor de rest zoekt hij het zich maar uit. Hij wou recent (voor de lockdown) uit eten met de familie, iets wat we 1x in de 20 jaar blijkbaar doen, maar ik heb ze op een zeer nette manier de vinger gegeven. Ik heb mij erbij neergelegd dat die mensen alleen langskomen op mijn verjaardag, en ja het is familie dat is wat moeilijker om afstand te nemen, maar ik vind het goed zo. Dit is de relatie die we nu hebben, ik heb jaren geprobeerd en gehoopt op wat meer, die hoop heb ik niet meer en ik probeer niets meer. En als zij nu aankomen met iets van een band op te bouwen dan wens ik ze veel succes, want ik pas ervoor. Heb de feestdagen ook niet gespendeerd bij familie maar bij vrienden, en heb hele fijne dagen gehad. Het is mijn leven, en als ze er onderdeel van willen uitmaken doen ze maar eens wat meer moeite ervoor.
Buiten dat heb ik nog wel een weg te gaan. Ben nog niet tevreden met mijzelf, dus nu staat het fysieke gedeelte op de planning, zorgen dat dat zelfbeeld wat beter werd. Toen ik met E. bezig was straalde ik natuurlijk, liep ik zelfverzekerd over straat en werd zelfs weer uitgevraagd door een meid, kreeg opmerkingen dat ik er goed uitzag etc. Dus het is toch het beeld van mezelf waar ik aan moet werken, zorgen dat ik het vertrouwen terugkrijg maar dat gaat met stapjes. De stemmingswisselingen blijven, vooral bij tikjes zoals met E. dan sukkel ik wel eens een aantal weken tussen depressie, agressie, verdriet, dood zijn van binnen en onzekerheid. Nachtmerries kwamen in die periode ook weer helaas. Maar we hebben het snel onder controle gekregen in een paar weken tijd, hopelijk in de toekomst is het een kwestie van dagen.
Voor nu baal ik als een stekker van de lockdown, ik zat/zit namelijk al heel wat jaren in een eigen opgelegde lockdown, en op het moment dat ik me wil oprapen, dat ik eigenlijk de deur uit moet om te zien dat die wereld niet zo eng is zitten we thuis opgesloten en dat is wel een flinke mentale tik. Had graag weer willen gaan sporten, maar de sportscholen zijn dicht, dus zijn we maar weer langzaam begonnen met joggen, en zodra mijn nieuwe schoenen binnen zijn deze week krikken we niveau hopelijk ook weer flink omhoog. Daarbij ben ik mij aan het proberen om de angst te onderdrukken die ik heb voor sociale contacten. Enkele FOK!kers hadden mij een pb gestuurd om eens af te spreken, iets wat ik erg waardeer, ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel zoiets voor mij betekend. Maar het is die angst voor anderen, angst voor vreemden wat ik ook nog heb. Maar dankzij mijn beste vrienden heb ik wel wat meer mensen in mijn leven gekregen, kom ik wat meer de deur uit en merk dat ik meer uit mijn schulp begin te kruipen. Maar dat zijn nog "veilige" mensen, die ik heb ontmoet in het bijzijn van mensen die ik ken en vertrouw. Het zijn kleine stappen, maar voor mij een hele grote drempel. Dit jaar staat dus in het teken van de lijn doortrekken, zelfbeeld verbeteren en over die sociale drempels heenkomen, en dan zien we wel wat op ons pad komt.
Heb je gemist in NWSquote:
[..]
Ja nou, dat is de vraag....
Ik zou maar niet te vroeg juichen.
De 'Kim' die ik was is niet meer. Heel af en toe nog wel...zoals nu.
Dit topic las ik bij toeval eens want ik kom vrijwel nooit op R&P, en is altijd blijven hangen op de 1 of andere manier.
Waarschijnlijk omdat ik J.A.R.V.I.S één van de betere toevoeging op FOK! vind, al zal niet iedereen deze mening hebben, gezien de minachting die hij over zich heen krijgt op NWS.
Deze kerel verdient zoveel meer respect en dat wou ik ff zeggen.
Daar sla je de spijker op de kop. Daar ging het ook om, acceptatie, liefde voelen etc. Je had geen grenzen om maar iets van liefde of acceptatie te voelen, en dan trek je ook nog eens de verkeerde mensen aan of wordt er misbruik van gemaakt.quote:
Jarvis, ik heb net het hele topic gelezen, ik dacht dat ik veel had meegemaakt maar dit is toch wel een stapje verder, allereerst heel veel respect dat je dit hier zo op het forum neerzet.
Je hebt in principe geen jeugd gehad vind ik, vreselijk verhaal vind ik wat zeker zijn trauma's zal achterlaten nu, met een vader als narcist is het echt heel erg lastig ook voor je moeder die er bijna hulpeloos tussen stond.
Een buitenstaander zijn in je jeugd, gepest worden etc
In de rest van je verhaal lees ik veel relaties en vriendschappen waarin van je goedheid misbruikt werd gemaakt, dit is iets wat voor mij wel herkenbaar is, ook een soort grenzeloosheid in alles goed vinden.
Ik ben er met therapie erachter gekomen dat het voor mij een reactie was om geacepteerd te worden zo werd ik ook niet gepest en mensen vonden mij aardig en ik haalde er zelf ook nog een goed gevoel uit maar door mijn eigen borderline waren er geen grenzen, misschien dat het voor jou ongeveer ook zo werkt, hopen op acceptatie?
Die woede in je is zeer begrijplijk, woede is iets wat ik ook heb maar heel diep weg zit, als dat er uitkomt dan vrees ik ook het ergste, in jou geval komt het er al behoorlijk uit, ik weet niet hoe ze daar in jou therapie mee omgaan maar het lijkt mij toch wel een aandachtspunt
Ik vind het heel goed dat ze je werkuren hebben verminderd, je knalde jezelf hard richting een burn out en je gaat door hard werken wegrennen voor je problemen want dan hoef je er niet aan te denken
Ik wens je heel veel sterkte en schrijf weer iets als je daar klaar voor bent
Die woede heb ik vermoedelijk door. Ik heb mij vroeger altijd laten slaan, op straat, op school, mijn vader sloeg mij wel eens wat wel wat meer was dan een tik op de kont. Ik schikte me in die rol. Sloeg iemand mijn zusje, of sloegen meerdere gasten mijn zusje kregen ze ook een flink pak slaag van me. Dus het rare was, ik kon het wel, het was niet fysieke angst of het fysiek niet aankunnen, het was vooral een mentaal dingetje. Toen ik 16 was en naar het MBO ging had ik dus al bijna 16 jaar (buiten de tijd dat ik mij niet kan herinneren) een pestverleden achter de rug. Het eerste jaar op het MBO had ik 2 klasgenoten, 1 die bleek achteraf homo te zijn, en 1 jongen zag er gewoon een beetje raar uit. Die werden eigenlijk meteen gepest. Dat heb niet getolereerd, die pesters heb ik meermaals geconfronteerd, is geregeld tot een fysieke confrontatie gekomen. Die lijn heb ik doorgetrokken, op een gegeven moment was ik een beetje een soort van packleader, die beschermde de mensen om mijn heen. Gepest werd er niet meer, ik had veel respect, mensen zochten geen ruzie met me, zelf werd ik totaal niet meer gepest, alleen maar omdat ik even liet zien wat mijn grens was als het ging om fysiek misbruik. Dat was een periode waarin ik wel van de ene kant doorsloeg naar de andere kant, dus die middenweg had ik nog niet. Ik sloeg er meteen op los, achteraf zoveel geluk gehad want heb er 2 de neus gebroken gehad, en dat had mij heel wat issues kunnen opleveren hadden ze aangifte gedaan. Maar die periode voelde ik me sterk, groot, machtig. En het klinkt misschien alsof ik één of andere tokkie of holbewoner ben, maar dat is hetgeen waar die agressie de laatste jaren vandaan kwam, die woede. Ik dacht als ze me niet zo kunnen respecteren moet ik misschien maar weer eens een fysiek voorbeeld stellen zodat ze me gaan respecteren. Het is natuurlijk niet goed, heb het ook onder controle gekregen, maar het was één van de weinige momenten in mijn leven dat ik iets van controle had en dat kwam door de fysiek. In deze tijd menen mensen alles maar te kunnen zeggen, doen, roepen zonder dat dat gevolgen heeft. En ja dan val je misschien nog wel eens terug tot barbaarse oplossingen. Blij dat ik mij daar niet teveel in verloren ben, want ik ben ondanks die agressie ontzettend bang geweest dat er een dag kwam dat ik plofte, en als ik plof kom ik mijzelf liever niet tegen. Het lost niets op, en ik zal nog genoeg mensen ontmoeten in mijn leven waarbij ik op een andere manier respect zal moeten afdwingen ipv. meteen geweld gebruiken.
En joggen is natuurlijk helemaal goed. Zelf fiets ik heel veel (te slechte knieën om hard te lopen), en dat zijn echt momenten dat ik mijn hoofd helemaal leeg kan maken. Als bonus doe je ook nog wat aan sporten, dus goed voor lichaam en geest (letterlijk).
Kalm aan en stapje voor stapje.
Ik lees je...en godver, ik voel je, man! en ik ben nog niet eens op de helft van al wat je geschreven hebt..
Ik ga straks in alle rust alles bijlezen, wil er graag de tijd voor nemen.
In iig wil ik je voor nu eerst het aller aller ALLERbeste wensen voor het nieuwe jaar. En dat je mag vinden waar je zo naar op zoek bent, vooral in jezelf. [Zelf]liefde, acceptatie en fijne betrouwbare mensen om je heen, dat is wat ik jou gun.
Alleen maar meer respect voor jou in hoe je met alles bent omgegaan en nog steeds doet! En hoe hard je werkt aan jezelf en daarmee ook je omgeving.
Volhouden vent!Ik kom later terug.......
Edit; inmiddels alles bijgelezen en pffff...wat een verhaal. Herkenning is er ook..
Je mag maar wat trots zijn op jezelf Jarvis! Meen ik.
Maar weinigen zullen zo'n sterk karakter en ballen hebben als jij.
Hou die sterke ballen de volgende aub voor een vrouw die de moeite waard is!! Ik weet, het zal even 'zoeken' zijn maar uiteindelijk zal er ook een deerne met een goed hart op je pad komen.
Gek genoeg wist ik bij de eerste zinnen al dat het niks ging worden en het totaal de destructieve kant op zou gaan. Je hebt me niet teleurgesteld..Of beter gezegd, zij.
Grote kans dat je er nog eens zal intrappen maar op een dag ruik je dit soort figuren op afstand en kun je er met een grote boog omheen lopen.
Kijk, er is niks mis met bagage meezeulen, dat doet vrijwel iedereen op zijn eigen manier, maar wat jij beschrijft is toch wel van een heel ander level waar je echt niks mee te maken wil en moet hebben, voor ieders bestwil.
Gelukkig heb je dit zelf ook ondervonden. Gun jezelf beter, je verdient het!
Vind het mooi dat je zeker ook jezelf niet bespaard en zelfinzicht laat zien. Dat heb je altijd wel laten zien hier op FOK! Duidelijk en eerlijk. Vind ik knap en een mooie karaktereigenschap.
Verder herken ik het ook dat je eindelijk klaar bent om op een nieuwe en nuchtere wijze de wereld te gaan verkennen en hop, daar is de lockdown! Dat is toch gvd kut!
Alles wat je schrijft is exact hoe ik het ervaar. Maar weet je, als je het leven dat jij beschrijft op deze manier aan het winnen bent is die lockdown peanuts! Jij weet hoe het is om altijd maar binnen te zitten dus die ervaring heb je al vóór op de mensen die nu het hardst janken dat ze niks kunnen en half aan de strop hangen omdat ze niks gewend zijn...
Jij wel en dat zal straks zijn vruchten afwerpen. Let jij maar eens op!
Oh, en over dat je geen zin meer hebt om dagelijks te FOK!ken snap ik heel goed.
Niet leuk voor sommigen om te lezen maar denken dat je hier vrienden hebt is een illusie. Ook dat heb je zelf mogen ondervinden want het was vaak bij de beesten af hoe er op je gereageerd werd. En dat terwijl jij één van de weinige bent met een heldere en duidelijke kijk op de dingen die spelen in de wereld..
Respect is ver te zoeken hier op het forum en je ziet het met de dag extremer worden.
Nogmaals, op een enkele uitzondering na zijn er nog maar weinigen die de moeite waard zijn om hiermee je tijd te voldoen. Je weet zelf wel wie die mensen zijn en wie niet..
Het is goed dat je afstand houdt en een andere invulling gaat vinden om de dag door te komen. [Zouden meer mensen moeten doen
]Er is een tijd van komen en een tijd van langzaam gaan....
Lieve Jarvis, blijf het pad volgen die je nu beloopt..
Ik wens je daarbij het allerbeste!
Liefs,
[ Bericht 64% gewijzigd door Kim-Holland op 06-01-2022 13:19:11 ]