Het gaat niet goed met mij...

quote:

Om maar bij het begin te beginnen, zoals enkelen wel eens in mijn reacties hebben kunnen lezen wat mijn jeugd geen pretje. Daarmee druk ik mij nog heel voorzichtig uit. Heel hard gezegd heb ik geen jeugd gehad, eigenlijk totaal niet.

De meeste ellende is te danken aan mijn vader. Mijn vader is vanaf zijn jeugd zwaar seksueel misbruikt door zijn ouders, hij en zijn tweelingbroer werden bijna dagelijks misbruikt. De verhalen hierover zal ik jullie besparen gezien ik er zelf van over de nek ga als ik eraan denk. Maar je kunt natuurlijk indenken dat zoiets flinke sporen achterlaat, hij was immers ook ooit een onschuldig kind wat misbruikt werd door volwassenen. Om het leed nog erger te maken verloor hij zijn tweelingbroer op 18 jarige leeftijd bij een auto ongeluk. Ik weet niet hoe de band met een tweelingbroer/zus is maar ik kan mij indenken dat deze vaak veel hechter is dan die tussen gewone broers en zussen. Het is iets wat hij tot op de dag van vandaag met zich meedraagt en nog nooit heeft kunnen verwerken. (hij wordt dit jaar 60)

Mijn vader heeft mij nooit echt behandeld als zijn zoon, ik was zijn persoonlijke uitlaatklep. Alle frustratie, alle irritatie werd op mij af gereageerd. Fysiek viel het wel mee, het was niet dagelijks een pak rammel, maar als ik een pak rammel kreeg dan kon je eigenlijk niet meer spreken van een pak rammel maar gewoon in elkaar geslagen worden. Het was vooral geestelijk waarmee hij mij terroriseerde. Nooit deed ik iets goed, ik was overal de stom voor. Mijn vader communiceerde op twee manieren met mij, dat was of mij tot de grond toe afzeiken, dat was immers zijn humor. Dat ging over kapsels, kleding, de bril, vrouwen etc. Hoe maak je een kind onzeker. Maar het was nog altijd beter dan de dagen dat hij slechte zin had, en helaas waren dat het merendeel van de dagen. Die momenten moest je op je tenen lopen want het was een tikkende tijdbom en je wist zeker dat hij afging maar je wist alleen niet wanneer. Nu had ik het al niet makkelijk, ik was immers een roodharig joch, met een bril die kwam uit een zeer arm gezin waar ik geregeld de tweedehandse kleding van mijn neef droeg. Je kunt indenken dat je in een achterbuurt dan al meteen 3-0 achterstaat. Vooral als je nog een vader hebt die eigenlijk elk klein beetje plezier, elke kleine kans op acceptatie of vriendschap saboteerde. Het was een flinke moeite om geaccepteerd te worden, en dat was het ook wel. Een echte vriendschap kon ik niet van spreken vroeger. Verjaardagen werd ik nooit meer voor uitgenodigd want pap verzon toch altijd wel een reden waarom ik niet mocht gaan, zelf heb ik nog nooit een verjaardag gevierd (tot op de dag van vandaag niet uit angst). Kinderen van 7-16 jaar begrijpen dat niet, ze zien een “raar” stil joch en dan ben je automatisch al het mikpunt.

Het grootste plezier haalde hij door mij te vernederen bij anderen. Vooral als daar wat andere jongeren bij waren zoals meisjes van mijn leeftijd. Hij verzon altijd wel iets om mij te straffen. Zelf was ik een zeer rustig kind, ik maakte nooit problemen op school, was zeer stil (muurbloempje), ben nooit in aanraking geweest met de politie, heb zelfs nog nooit belletje getrokken omdat ik wist dat het mijn vader kon triggeren en de gevolgen beangstigde mij. De mogelijkheid om mij te misdragen was er ook nooit omdat ik overal waar ik ook ging mijn 2 jaar jongere zusje moest meeslepen. Zo had hij er immers geen omkijken naar. We werden de straat op getrapt en je moest je maar gedragen met een doodsbedreiging aan mijn adres (ja al op 7 jarige leeftijd) als er iets met mijn zusje zou gebeuren. Mijn zusje was het lieverdje, zelf was ze zeer rebels, hield zich nooit aan de regels maar ze kwam bijna overal mee weg. Ze loog ook veel, ze gaf mij altijd de schuld van alles en mijn vader slikte het als zoete koek. Ik heb straf gekregen voor zaken die ik nooit heb gedaan. Op mijn 23e kwam dat eens ter sprake tijdens een kerstdiner, waar laconiek over werd gedaan door mijn zusje en vader, ik ben toen opgestaan en ben uren gaan lopen uit woede en pijn omdat het mij na zoveel jaren nog zoveel pijn deed. Mijn zusje probeerde natuurlijk ook te overleven, maar in die periode haatte ik haar met alles in mij, maar toch moest niemand er een vinger naar uitsteken want het bleef wel mijn zusje.

Er zijn duizenden verhalen en voorbeelden wat ik kan opnoemen hoe het vroeger ging in ons gezin, maar ik zal het bij enkelen houden.

Een uitje voor de kinderen met de buurtvereniging, we gingen naar de bios. Alles moest natuurlijk 2/3 weken van te voren aan pap gebracht worden, althans mam deed dat, ze bracht het voorzichtig in de hoop goedkeuring te krijgen voor ons. Maar dat was gevaarlijk, want dat was 2/3 weken waarin hij iets ging zoeken om het vooral voor mij te verpesten. Ik was 10 jaar, en mij werd enkele dagen voor de bios ontzegt omdat ik te hard praatte. Hij was wat grieperig op maandag, en woensdag was de film op 20:00 uur, en omdat ik te hard sprak mocht ik niet naar de bios. Natuurlijk zoals altijd probeerde mam nog op hem in te praten, wat vaak een averechts effect had. Woensdagavond, mijn zusje wordt opgehaald door één van de ouders, ik mocht niet mee want “hij weet wel wat hij misdaan heeft”. Om vervolgens om 1 minuut voor 8 te horen “ga maar naar de film”, een kind van 10 komt never nooit niet alleen in het centrum wat 4/5 km verderop lag voor de film.

Filmavond, nja hetgeen wat pap wou kijken natuurlijk. Met lekkere toastjes. Ik ben een kaaseter, nog altijd tot op de dag van vandaag. Maar blijkbaar was een 3e toastje met kaas achter elkaar een reden voor een geweldsexplosie. Terwijl hij mij uitschold werd ik naar de keuken gestuurd om voor straf aan tafel te zitten zodat ik geen TV meer kon kijken, met de rug naar de kamer. Ondertussen begon hij zich steeds meer te ergeren, het volume en gescheld nam toe toen hij op mij afstormde en mij achter op mijn hoofd met volle vuisten begon te slaan. Mijn moeder probeerde hem nog van mij af te trekken maar het was een beest van een kerel, de hele buurt en familie was immers bang voor hem. Ik werd naar bed gestuurd, tandenpoetsen en naar het toilet, maar het schelden bleef doorgaan naarmate mam hem probeerde te kalmeren. Toen ik op het toilet stond met mij broek op de enkels stormde hij de wc op en greep mij bij de keel, tilde me in de lucht en begon op mij in te slaan. De urine liep langs mijn been omlaag. Nadat mam hem eindelijk van mij af had getrokken is hij vertrokken, afkoelen. Doodsbang lig je dan in je bed af te wachten, wachten op wat komen gaat. Maar zoals wel vaker kwam de spijt achteraf, huilen, sorry, sorry, het spijt me, zal nooit meer gebeuren en pak je maar een toastje met kaas. Ik was 8 jaar.

Kamp met school, altijd spannend. 12 jaar oud, en we moesten een zaklamp meenemen voor een speurtocht in het bos. Enkele dagen voor het kamp had hij weer eens een slechte bui en hij gooide de zaklamp kapot van mij, ik moest maar zonder zaklamp gaan en mam werd verboden mij een zaklamp te halen. Leraren en leerlingen begrijpen het natuurlijk niet, ik was immers de zaklamp vergeten. Na de zoveelste preek van een leraar die totaal geen idee had wat speelde kon ik lekker strafwerk schrijven en daarna naar bed. Om s’morgens wakker te worden vol ingesmeerd met tandpasta zelfs op mijn edele delen.

Etenstijd was ook altijd spannend, de juiste houding, niet je hoofd op je hand leunen want je mocht je hand uitsteken en je werd met de scherpe kant van de vork geslagen.

Kinderen moeten vrij zijn, moeten spelen, moeten verkennen. Ik was de huisslaaf voor mijn vader, de persoonlijke assistent. Als wij met de familie de stad in gingen was ik niet het kind wat aan speelgoed zat, nee ik liep netjes in de maat en hield alles in de gaten, hield in de gaten waar mijn zusje liep, waar mijn moeder liep en mijn vader liep. Nooit hebben ze zich ergens zorgen over moeten maken want ik zorgde er wel voor dat we elkaar niet kwijt raakten of dat er niets zou gebeuren, 7 jaar was ik toen ik dat gedrag al vertoonde. Ik was zeer vroeg “volwassen”.

Het begon te veranderen toen ik 16 jaar oud was, er was een programma op over kindermisbruik waar ik mijn vader in elkaar zag storten en eindelijk aangaf dat hij misbruikt was. Hij heeft op dat moment therapie gekregen, maar mijn vader is ook een zware narcist. Alles draait om hem, en echt iets leren heeft hij niet gedaan. De therapeute zat met hem mee te huilen zo zielig vond ze hem. Over mij zei hij altijd tegen de therapeut dat hij zich barbaars gedroeg en barbaarse straffen gaf. Het waren jaren waarin ik zelf een beetje de weg ben kwijt geraakt. Op een gegeven moment ontplofte hij niet meer, hij zat natuurlijk ook aan de medicatie en was een stuk rustiger. Het was raar, ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan en begon zelf een klein beetje te ontsporen. Het pesten in de buurt en op school was afgelopen, ik was al niet de kleinste en smalste, had jaren vechtsport gedaan maar agressief en gewelddadig was ik totaal niet. Ik liet mij eigenlijk alles overkomen, en nam het altijd op voor mensen die belaagd werden. Ze konden mij met 4 man slaan en ik liep gewoon met een gebogen hoofd door, maar sloegen diezelfde 4 personen iemand anders dan stond ik voor hun neus. Het is het verhaal van mijn leven, altijd voor anderen opkomen en nooit voor mijzelf, daar kom ik later op terug.

Op mijn 17e realiseerde ik mij dat ook in therapie nodig had, ik moest de middenweg vinden. Het was niet dat ik het verkeerde pad opging maar ik liet mij en anderen niet meer terroriseren. In elke klas wat ik daarna heb gezeten is nooit meer iemand gepest geworden, ik was nu immers de grootste en sterkste en ik nam het op voor iedereen die gepest werd. Elke keer dat ik gevochten heb was in 9 van de 10 gevallen voor iemand anders die zich niet konden verweren. Zoals homo “vrienden” die lastig gevallen werden, “vriendinnen” die lastig gevallen werden. Het ging echt te ver soms en heeft mij heel wat problemen opgeleverd terwijl ik het opnam voor anderen.

Na de therapie wat ik een jaar heb gevolgd en zelf mee ben gestopt omdat de pijn verdwenen was, zeer foute keuze, begon het leven er beter uit te zien. Ik kreeg vrienden, een hoop zelfs, kreeg relatie(s) enz. Het waren 7 “prachtige” jaren, want vanaf mijn 25e stond ik er zover alleen voor. Door de jaren heen heb ik al mijn vrienden geholpen waar ik ze maar helpen kon, vaak ten koste van mijzelf. Geld geleend, geholpen met drugsverslavingen, relatieproblemen, ook mishandeling door ouders enz. Maar zelf werd er flink misbruik van mij gemaakt, en keer op keer bleef ik erin trappen. Relaties waar enkele meiden vreemdgingen, wat een flinke impact op mij heeft gehad. Vrienden die mij hebben laten vallen of verliefd waren op een ex van mij en achter mijn rug om met mijn ex probeerde te daten. Ach over dat onderwerp kan ik ook een boek schrijven. Ondertussen woonde ik nog thuis en begon mij vader weer terug te vallen in zijn oude patronen zonder fysiek geweld. Ik was immers fysiek niet meer bang voor hem. Maar het treiteren bleef doorgaan, vooral als ik wou afspreken met vrienden of mijn vriendinnetjes. Hij verzon altijd wel iets waardoor ik niet mocht gaan, zoals helpen in de tuin waar ik dan 8 uur met de armen over elkaar mocht staan. Zoals niet mogen douchen na een harde dag werken op de vismarkt (heerlijke geur natuurlijk) omdat hij aan de badkamer wou werken en het dan gewoon niet doet. Vriendinnen die niet mochten blijven slapen omdat hij het niet wou, en als het dan mocht was het zodra ze naar huis was grote ellende want ze had teveel kabaal gemaakt met het naar boven lopen. Dat kreeg ik dan te horen, dus automatisch zeg je de volgende keer “ben nu stil!!!” op een redelijk geïrriteerde toon omdat ik mij die ellende wou besparen.

Nu kan ik over de relaties ook al een apart boek schrijven, een oude vriendin van mij, inmiddels zelf therapeute heeft mij dat ooit eens aangeraden want zo’n verhalen had ze nog nooit gehoord. Het is ook wat ik van elke therapeut inmiddels heb gehoord, zo’n verhaal hebben ze nog nooit gehoord. En dan hebben we het nog niet eens gehad over hoe ze mij door een raam gegooid hebben op school, hoe ik meermaals met een mes ben bedreigd of 7/8 jarige leeftijd geterroriseerd werd door gasten van 21 die geregeld bij mijn vader een biertje gingen drinken. Ach het is een achtbaan in mijn hoofd, verhalen genoeg waarvan je de schoenen uitvallen.

Vanaf mijn 25e ben ik op mijn eigen gaan wonen, niet dat ik dit niet eerder had gekund, maar ik was te onzeker en te bang. Ik zou het immers nooit redden volgens pap en kon het nooit betalen. Nou dat viel wel mee. Dat was ook net het moment dat ik wederom een ex aan het rijtje kon toevoegen die na verloop van tijd toch een andere kerel leuker vond terwijl ik aan het lijntje werd gehouden. Het heeft mij 5 jaar gekost om uit dat gat te komen, om uit die depressiviteit te komen. Zonder hulp, zonder wat dan ook. Ik heb één keer in mijn leven voor mijn ouders gestaan, toen ik 27 was, met tranen in de ogen gevraagd of ze me konden helpen wat het ging niet goed met mij. Dat was enkele maanden nadat mijn moeder een tijdje van mijn vader is af geweest (periode van 4 maanden) en ik die man dag in dag uit verzorgt heb. Waar ik iedere avond kreeg te horen “je hoeft morgen niet te bellen want dan ben ik er toch niet”, en natuurlijk als ik belde niet meteen oppakken om mij even de stuipen op het lijf te jagen. Dag in dag uit heb ik met die man gesleept, gekookt, de honden verzocht terwijl hij als een depressieve zoutzak erbij zat. En met mij ging het toen ook niet goed. Die dag dat ik voor ze stond en vroeg voor hulp kreeg ik recht in mijn gezicht te horen van mijn vader “eerlijk gezegd interesseert het mij niet”. Het was de eerste keer dat ik mij van die man losmaakte. Het heeft niet lang geduurd want ik ben geen haatdragend persoon (al lijkt het soms op dit forum anders) of ik deed weer normaal naar hem.

Rond mijn 29e heb ik mij dus uit die ellende weten te werken, ik heb de boel op de rit gekregen, een leuke spaarcent en de zon scheen weer om het maar eens spreekwoordelijk te zeggen. Toen kwam mijn laatste echte ex (laatste scharrels tel ik niet mee). Alleen al over die meid kan ik een boek schrijven, zwaar misbruikt, financieel uitgekleed, met duizenden euro’s schuld achter gelaten. Het blijft iets wat moeilijk voor mij is een relatie. Ik was 15 toen ik met een vriend van de familie naar Fortuna ging kijken, hij had 2 kleine kinderen en bij het afscheid nemen gaf hij ze een knuffel en zei “ik hou van jullie”, nog nooit heb ik mij zo ongemakkelijk gevoeld, dat waren woorden die ik nog nooit had gehoord. Mijn rolmodellen waren Steve Martin, Chevy Chase, Bill Cosby (oke nu niet meer) maar dat waren de vaderfiguren waar ik lering uit trok, want zelf had ik geen vader. Daarop heb ik ook mijn gedrag in relaties gebaseerd. De man behandeld de vrouw als prinses, en ja ik ben nog één van die idioten die de deur perse moet openen voor een vrouw, haar jas aanneemt en haar eigenlijk op handen draagt. Natuurlijk smelten veel vrouwen daarvan in het begin, het is de prins op het witte paard. Maar die prins op het witte paard gaat snel vervelen als hij geen weerwoord geeft, alles maar slikt. De grenzen worden opgezocht want je kunt immers alles maken, en wie zit er dan weer met een gebroken hart. Dat was de laatste grote relatie wat ik heb gehad, sinds dat moment ben ik een gat gevallen waar ik nog altijd niet uit ben. Nee de pijn om die meid was snel voorbij, het was meer het waarom. Maar op het moment dat de ellende het hoogst was stond ik alleen, niemand die naar mij omkeek, vrienden niet gezien. Ik begon te vereenzamen, depressiever te worden. En de dag dat ik hier wat verderop in het dorp op een avond op de brug stond wist ik dat het niet zo verder kon. Die avond heb ik mijn moeder een app gestuurd dat ik zo snel mogelijk moest praten. Die kwam een dag later na haar werk. Huilend heb ik haar verteld dat ik het niet meer kan, dat ik op ben, dat ik geen energie meer heb en gewoon niet weet hoe ik het moest oplossen. Haar reactie, iets wat ik nog altijd moeite heb om mee te verwerken. “Ik heb een nieuwtje voor je, ik ga van pap af, ik ben verliefd op een ander”. Dat was op een donderdagavond, op vrijdag zou ze haar spullen pakken als pap werken was zodat hij niet doorhad. Ik werd gek, de vorige keer toen ze 4 maanden van hem is af geweest heb ik haar 4 maanden niet gezien, en ik had op dat moment even iemand nodig. Dat deelde ik haar mede en haar opmerking was “ik ben al bij pap gebleven toen je zusje trouwde, toen je zusje de eerste kreeg en toen je zusje de 2e kreeg (kinderen), nu kies ik toch echt voor mijzelf. Het was een messteek, vooral omdat één van mijn problemen is dat ik eerst aan anderen denk en dan pas aan mijzelf, ik kan geen nee zeggen.. Mijn vader, die alleen maar belt als er wat aan de hand is belde de dag erna om mede te delen dat mam weer weg was, ik heb hem medegedeeld dat het heel slecht met mij ging en ik hem niet kon helpen. Ow zegt hij, ik bel je later nog wel eens. Haar relatie met die toyboy heeft 3 weken geduurd. 2 jaar later toen mijn vader een scooter ongeluk had gehad en in het ziekenhuis lag was de eerste keer dat ik mijn ouders weer zag, tot die tijd hebben ze mij totaal genegeerd.
In die periode heb ik mij wederom zelf opgeraapt, zelf de boel weer op de rit gekregen. Een verre vakantie met een vriend om vervolgens thuis te komen en weer in een gat te vallen. Ik maakte namelijk zo’n 80 uur per week, werkte mij kapot. Vanaf mijn 15e heb ik steevast 2 weken per jaar vrij gehad, 1 week nadat de school was afgelopen en 1 week voordat de school begon, werken, werken, werken, werken. Zo ben ik opgevoed, en ik heb mij kapot gewerkt. Op mijn 19e, had ik 3 bijbaantjes, school en stage. Moest immers school, kleding etc. allemaal zelf betalen.

Het was een klap wat ik pas sinds kort begrijp, ik ben zwaar overspannen van het werken en mijn leven in het teken zetten van anderen. Op dat moment had ik het niet door, altijd heb ik de schuld bij mijzelf gelegd, dat doe ik tot op de dag van vandaag altijd. Het is ook altijd wat ik tegen de therapeut zeg, kinderen in Afrika die hebben het pas erg. Zo stond ik in het leven, niet beseffende dat ik een heel uitzonderlijk leven heb gehad tot nu toe, en ik heb nog niet eens 1% van de verhalen verteld.

Tegen het eind van 2017 had ik weer de energie gevonden om mij op te rapen, lekker sporten, de boel op de rit krijgen, zaken op orde brengen. Ondanks dat ik leeg was. Maar in januari 2018 begon de volgende ellende. De inhoud zal ik besparen maar ik had een probleempje waardoor ik erg veel moeite had met de stoelgang en de hele dag door met pijn liep. Daar was niet mee te leven, 2 jaar dag in dag uit pijn en jeuk, zo’n jeuk en pijn dat je tegen de muren opgaat. 8 verschillende artsen heb ik gehad, 2 operaties en 4 december 2019 was één van de mooiste dagen van de laatste 10 jaar, ik was pijn vrij. Die 2 jaar heb ik geen dag werk gemist, buiten de dag van de operaties, omdat ik immers moet werken, werken en nog eens werken. Het zit er te erg ingebakken. Zwetend van de pijn, jeuk en daarnaast een zwaar ongemakkelijk gevoel ben ik dag in dag uit naar het werk gegaan. Een prive leven had ik niet meer, uitgaan was niet meer mogelijk, met vrienden afspreken ook niet, je probeerde de stoelgang uit te stellen tot na het werk zodat je thuis de pijn kon verbijten. 2 jaar lang heb ik als een kluizenaar gewoond, ik stond op, ging werken, kwam thuis en lag op de bank de pijn te verbijten. Ik was inmiddels begonnen aan een nieuwe baan bij een bedrijf waar ik al gedetacheerd zat en waar mijn verlof werd verdubbeld. 4 weken vakantie en 4 weken lang alleen maar op de bank liggen pijn verbijten. En in die 2 jaar, niemand, werkelijk niemand die eens polshoogte kwam nemen, niemand die zich eens interesseerde. Nee ze waren vooral kwaad, het heeft mij die paar vriendschappen gekost wat ik nog had. Ik kon immers wel gaan werken maar niet afspreken om eens wat leuks te gaan doen was keer op keer de reactie. Die periode ben ik zwaar bergaf gegaan, je hebt teveel tijd om te denken dus je bent dag in dag uit aan het “malen”. Je hoofd heeft nooit rust. De enige aanspraak die ik had buiten het werk was als ik naar de supermarkt liep en tegen de kassière zei dat ik geen bonnetje hoefde. Vanaf het moment dat de pijn voorbij was ben ik meteen begonnen met mijzelf weer op te rapen, maar ik had geen energie, geen ruggengraat niets meer. Bij de kleinste tegenslag zat ik weer als een zielig ellendig hoopje op de bank, te leeg om dat hele traject nog een keer door te gaan. In die periode van 2 jaar ben verslaafd geraakt aan de wiet, dat is gelukkig iets waarvan ik mijzelf heb kunnen afhelpen en vanaf februari ben ik “clean”, maar het was één van de weinige zaken die zorgde dat ik een beetje de dag door kon komen met de pijn.

Ondertussen ben ik in februari bij de huisarts geweest en heb ik in de kliniek gesprekken met een therapeute gehad en doorverwezen naar een professional. Helaas sta ik wel al 5 maanden op de wachtlijst en ik kan niet zeggen dat het echt beter gaat momenteel. Mijn probleem is eigenlijk simpel samen te vatten zoals ik het zie. Ik heb dan op mijn 18e therapie gehad en gestopt toen de pijn weg was maar ik heb nooit geleerd om van mijzelf te houden, voor mijzelf op te komen en mijzelf op de eerste plek te zetten. En zo leef ik al 37 jaar, vanaf het moment dat iemand in mijn leven komt sta ik meteen op de 2e plek. Of dat nu bij vrienden, familie, relaties of werk is, ik denk altijd eerst aan de ander terwijl ik zelf breek. Zo heb ik immers mijn hele leven geleefd bij mijn vader. Ik loop niet meer op het tandvlees ik loop op het bot en weet dat ik een flink traject te gaan heb om dat te leren. Het blijft moeilijk voor mij en zelfs nu nog zeg ik ja op zaken zoals recent nog een vriend van mij helpen in de tuin terwijl mijn eigen leven één grote rotzooi is. Het is ook het blijven misbruik en het voor lief nemen wat mijn hoofd op hol brengt. Momenteel loop ik met zoveel haat, woede en irritatie rond, zo ken ik mij niet, en ik weet niet waarvan het vandaan komt. Ik slaap bijna niet meer en als ik al slaap is het elke keer nachtmerries, er is geen moment op de dag dat er niet een “fragment” door mijn hoofd spookt van mijn verleden. Ik weet gewoon niet meer wat te doen en hoe de dag door te komen, het zal nog wel even duren voordat de echte therapie begint omdat ze eerst willen kijken naar de oorzaak mijn verslaving, ondanks dat ik al 5 maanden “clean” ben.

Hoe nu verder weet ik niet, ik ben wachtend op hulp, probeer de dag door te komen, maar ben meer aan het overleven dan leven. Daarnaast beangstig ik mijzelf momenteel met sommige gedachten, er spoken dingen door mijn hoofd wat ik niet ken, wat niet bij mij hoort en ik niet weet waarvan het vandaan komt. Maar we bijten maar weer door en proberen het vol te houden, hoe zwaar het ook is.

quote:

Op maandag 22 juni 2020 06:02 schreef Hamzoef het volgende:
Heftig verhaal. Goed dat je ziet dat drugs geen uitweg is in ieder geval.
Je zegt dat therapeute je doorverwezen heeft naar een professional. Hoe bedoel je dat dat precies? Therapeut ís toch een professional?
Hopelijk krijg je de juiste begeleiding.

Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.

quote:

Op maandag 22 juni 2020 07:40 schreef Lospedrosa het volgende:
Je hebt niet alle geluk van de wereld.
Ik zou volledig kappen met het contact met je ouders en positieve mensen uitzoeken waar mee om te gaan.

quote:

Op maandag 22 juni 2020 08:20 schreef vosss het volgende:

[..]

Komt wel goed schatje

quote:

Op maandag 22 juni 2020 08:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik schrok hier wel van... Veel sterkte... Jij verdient ook geluk... Maar hoe moet je dat aanpakken met zulke ouders (en grootouders). Heel lastig.
Gelukkig ben je nu fysiek sterk. Maar nu ook nog het mentale gedeelte.
Heb bewondering voor dat je zelf wel op het rechte pad bent gebleven.
[..]

Mee eens, doorverwijzen leuk en aardig, maar hoop niet dat er nog eens maanden wachtlijst bijkomen.
Dan kun je echt niet gaan reizen, want als je het mist en terugkomt kom je weer vooraf aan de lijst moet je misschien wel een jaar wachten... Of mss dat je dan voorrang krijgt of zo, geen idee...
Ik denk dat ze misschien EMDR gaan doen, dat mag ik hopen, dat dit probleem gewoon op een efficiënte manier serieus genomen zal worden

quote:

Op maandag 22 juni 2020 10:29 schreef MissButterflyy het volgende:
Je wilt erkenning van je vader. Maar die ga je misschien nooit krijgen.
Sterkte, ik begrijp hoe moeilijk dit is.
Maar je kunt beter loslaten. Je kunt hier hulp voor inschakelen.

quote:

Op maandag 22 juni 2020 07:18 schreef YuckFou het volgende:
Kerel wat een verhaal, de kracht van je om keer op keer door te gaan en je er weer uit te werken spreekt voor je, ik ben geen hulpverlener en kan je niet vertellen wat je nu moet doen, maar wil je wel een hart onder de riem steken, als je 1 op 1 wilt praten DM je maar, ik heb wel een heftige jeugd achter de rug, maar lang niet zo erg als jij, toch is praten, praten, praten iets wat altijd helpt