R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
En nee het is geen grapje helaas. Ik heb een beetje in grote lijnen proberen te vertellen wat er speelt gewoon omdat ik het van mij af moet schrijven, ik slaap niet meer, heb dag in dag uit barstende koppijn en het moet gewoon eruit. Hopelijk wordt dit niet tegen mij gebruikt want dit is niet makkelijk, maar ik moest het gewoon even van mij af schrijven. Het is ook de reden waarom ik de laatste maanden een tijdje afwezig ben geweest van FOK.
Het is nogal een lang verhaal, ondanks dat het misschien net 1% van mijn verhaal is, mijn excuses voor de lengte, maar korter kon helaas niet. Het gaat misschien ook een beetje van de hak op de tak maar dat komt omdat mijn hoofd momenteel een achtbaan is.
[ Bericht 0% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 22-06-2020 11:12:23 ]
Het is nogal een lang verhaal, ondanks dat het misschien net 1% van mijn verhaal is, mijn excuses voor de lengte, maar korter kon helaas niet. Het gaat misschien ook een beetje van de hak op de tak maar dat komt omdat mijn hoofd momenteel een achtbaan is.
quote:Om maar bij het begin te beginnen, zoals enkelen wel eens in mijn reacties hebben kunnen lezen wat mijn jeugd geen pretje. Daarmee druk ik mij nog heel voorzichtig uit. Heel hard gezegd heb ik geen jeugd gehad, eigenlijk totaal niet.
De meeste ellende is te danken aan mijn vader. Mijn vader is vanaf zijn jeugd zwaar seksueel misbruikt door zijn ouders, hij en zijn tweelingbroer werden bijna dagelijks misbruikt. De verhalen hierover zal ik jullie besparen gezien ik er zelf van over de nek ga als ik eraan denk. Maar je kunt natuurlijk indenken dat zoiets flinke sporen achterlaat, hij was immers ook ooit een onschuldig kind wat misbruikt werd door volwassenen. Om het leed nog erger te maken verloor hij zijn tweelingbroer op 18 jarige leeftijd bij een auto ongeluk. Ik weet niet hoe de band met een tweelingbroer/zus is maar ik kan mij indenken dat deze vaak veel hechter is dan die tussen gewone broers en zussen. Het is iets wat hij tot op de dag van vandaag met zich meedraagt en nog nooit heeft kunnen verwerken. (hij wordt dit jaar 60)
Mijn vader heeft mij nooit echt behandeld als zijn zoon, ik was zijn persoonlijke uitlaatklep. Alle frustratie, alle irritatie werd op mij af gereageerd. Fysiek viel het wel mee, het was niet dagelijks een pak rammel, maar als ik een pak rammel kreeg dan kon je eigenlijk niet meer spreken van een pak rammel maar gewoon in elkaar geslagen worden. Het was vooral geestelijk waarmee hij mij terroriseerde. Nooit deed ik iets goed, ik was overal de stom voor. Mijn vader communiceerde op twee manieren met mij, dat was of mij tot de grond toe afzeiken, dat was immers zijn humor. Dat ging over kapsels, kleding, de bril, vrouwen etc. Hoe maak je een kind onzeker. Maar het was nog altijd beter dan de dagen dat hij slechte zin had, en helaas waren dat het merendeel van de dagen. Die momenten moest je op je tenen lopen want het was een tikkende tijdbom en je wist zeker dat hij afging maar je wist alleen niet wanneer. Nu had ik het al niet makkelijk, ik was immers een roodharig joch, met een bril die kwam uit een zeer arm gezin waar ik geregeld de tweedehandse kleding van mijn neef droeg. Je kunt indenken dat je in een achterbuurt dan al meteen 3-0 achterstaat. Vooral als je nog een vader hebt die eigenlijk elk klein beetje plezier, elke kleine kans op acceptatie of vriendschap saboteerde. Het was een flinke moeite om geaccepteerd te worden, en dat was het ook wel. Een echte vriendschap kon ik niet van spreken vroeger. Verjaardagen werd ik nooit meer voor uitgenodigd want pap verzon toch altijd wel een reden waarom ik niet mocht gaan, zelf heb ik nog nooit een verjaardag gevierd (tot op de dag van vandaag niet uit angst). Kinderen van 7-16 jaar begrijpen dat niet, ze zien een “raar” stil joch en dan ben je automatisch al het mikpunt.
Het grootste plezier haalde hij door mij te vernederen bij anderen. Vooral als daar wat andere jongeren bij waren zoals meisjes van mijn leeftijd. Hij verzon altijd wel iets om mij te straffen. Zelf was ik een zeer rustig kind, ik maakte nooit problemen op school, was zeer stil (muurbloempje), ben nooit in aanraking geweest met de politie, heb zelfs nog nooit belletje getrokken omdat ik wist dat het mijn vader kon triggeren en de gevolgen beangstigde mij. De mogelijkheid om mij te misdragen was er ook nooit omdat ik overal waar ik ook ging mijn 2 jaar jongere zusje moest meeslepen. Zo had hij er immers geen omkijken naar. We werden de straat op getrapt en je moest je maar gedragen met een doodsbedreiging aan mijn adres (ja al op 7 jarige leeftijd) als er iets met mijn zusje zou gebeuren. Mijn zusje was het lieverdje, zelf was ze zeer rebels, hield zich nooit aan de regels maar ze kwam bijna overal mee weg. Ze loog ook veel, ze gaf mij altijd de schuld van alles en mijn vader slikte het als zoete koek. Ik heb straf gekregen voor zaken die ik nooit heb gedaan. Op mijn 23e kwam dat eens ter sprake tijdens een kerstdiner, waar laconiek over werd gedaan door mijn zusje en vader, ik ben toen opgestaan en ben uren gaan lopen uit woede en pijn omdat het mij na zoveel jaren nog zoveel pijn deed. Mijn zusje probeerde natuurlijk ook te overleven, maar in die periode haatte ik haar met alles in mij, maar toch moest niemand er een vinger naar uitsteken want het bleef wel mijn zusje.
Er zijn duizenden verhalen en voorbeelden wat ik kan opnoemen hoe het vroeger ging in ons gezin, maar ik zal het bij enkelen houden.
Een uitje voor de kinderen met de buurtvereniging, we gingen naar de bios. Alles moest natuurlijk 2/3 weken van te voren aan pap gebracht worden, althans mam deed dat, ze bracht het voorzichtig in de hoop goedkeuring te krijgen voor ons. Maar dat was gevaarlijk, want dat was 2/3 weken waarin hij iets ging zoeken om het vooral voor mij te verpesten. Ik was 10 jaar, en mij werd enkele dagen voor de bios ontzegt omdat ik te hard praatte. Hij was wat grieperig op maandag, en woensdag was de film op 20:00 uur, en omdat ik te hard sprak mocht ik niet naar de bios. Natuurlijk zoals altijd probeerde mam nog op hem in te praten, wat vaak een averechts effect had. Woensdagavond, mijn zusje wordt opgehaald door één van de ouders, ik mocht niet mee want “hij weet wel wat hij misdaan heeft”. Om vervolgens om 1 minuut voor 8 te horen “ga maar naar de film”, een kind van 10 komt never nooit niet alleen in het centrum wat 4/5 km verderop lag voor de film.
Filmavond, nja hetgeen wat pap wou kijken natuurlijk. Met lekkere toastjes. Ik ben een kaaseter, nog altijd tot op de dag van vandaag. Maar blijkbaar was een 3e toastje met kaas achter elkaar een reden voor een geweldsexplosie. Terwijl hij mij uitschold werd ik naar de keuken gestuurd om voor straf aan tafel te zitten zodat ik geen TV meer kon kijken, met de rug naar de kamer. Ondertussen begon hij zich steeds meer te ergeren, het volume en gescheld nam toe toen hij op mij afstormde en mij achter op mijn hoofd met volle vuisten begon te slaan. Mijn moeder probeerde hem nog van mij af te trekken maar het was een beest van een kerel, de hele buurt en familie was immers bang voor hem. Ik werd naar bed gestuurd, tandenpoetsen en naar het toilet, maar het schelden bleef doorgaan naarmate mam hem probeerde te kalmeren. Toen ik op het toilet stond met mij broek op de enkels stormde hij de wc op en greep mij bij de keel, tilde me in de lucht en begon op mij in te slaan. De urine liep langs mijn been omlaag. Nadat mam hem eindelijk van mij af had getrokken is hij vertrokken, afkoelen. Doodsbang lig je dan in je bed af te wachten, wachten op wat komen gaat. Maar zoals wel vaker kwam de spijt achteraf, huilen, sorry, sorry, het spijt me, zal nooit meer gebeuren en pak je maar een toastje met kaas. Ik was 8 jaar.
Kamp met school, altijd spannend. 12 jaar oud, en we moesten een zaklamp meenemen voor een speurtocht in het bos. Enkele dagen voor het kamp had hij weer eens een slechte bui en hij gooide de zaklamp kapot van mij, ik moest maar zonder zaklamp gaan en mam werd verboden mij een zaklamp te halen. Leraren en leerlingen begrijpen het natuurlijk niet, ik was immers de zaklamp vergeten. Na de zoveelste preek van een leraar die totaal geen idee had wat speelde kon ik lekker strafwerk schrijven en daarna naar bed. Om s’morgens wakker te worden vol ingesmeerd met tandpasta zelfs op mijn edele delen.
Etenstijd was ook altijd spannend, de juiste houding, niet je hoofd op je hand leunen want je mocht je hand uitsteken en je werd met de scherpe kant van de vork geslagen.
Kinderen moeten vrij zijn, moeten spelen, moeten verkennen. Ik was de huisslaaf voor mijn vader, de persoonlijke assistent. Als wij met de familie de stad in gingen was ik niet het kind wat aan speelgoed zat, nee ik liep netjes in de maat en hield alles in de gaten, hield in de gaten waar mijn zusje liep, waar mijn moeder liep en mijn vader liep. Nooit hebben ze zich ergens zorgen over moeten maken want ik zorgde er wel voor dat we elkaar niet kwijt raakten of dat er niets zou gebeuren, 7 jaar was ik toen ik dat gedrag al vertoonde. Ik was zeer vroeg “volwassen”.
Het begon te veranderen toen ik 16 jaar oud was, er was een programma op over kindermisbruik waar ik mijn vader in elkaar zag storten en eindelijk aangaf dat hij misbruikt was. Hij heeft op dat moment therapie gekregen, maar mijn vader is ook een zware narcist. Alles draait om hem, en echt iets leren heeft hij niet gedaan. De therapeute zat met hem mee te huilen zo zielig vond ze hem. Over mij zei hij altijd tegen de therapeut dat hij zich barbaars gedroeg en barbaarse straffen gaf. Het waren jaren waarin ik zelf een beetje de weg ben kwijt geraakt. Op een gegeven moment ontplofte hij niet meer, hij zat natuurlijk ook aan de medicatie en was een stuk rustiger. Het was raar, ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan en begon zelf een klein beetje te ontsporen. Het pesten in de buurt en op school was afgelopen, ik was al niet de kleinste en smalste, had jaren vechtsport gedaan maar agressief en gewelddadig was ik totaal niet. Ik liet mij eigenlijk alles overkomen, en nam het altijd op voor mensen die belaagd werden. Ze konden mij met 4 man slaan en ik liep gewoon met een gebogen hoofd door, maar sloegen diezelfde 4 personen iemand anders dan stond ik voor hun neus. Het is het verhaal van mijn leven, altijd voor anderen opkomen en nooit voor mijzelf, daar kom ik later op terug.
Op mijn 17e realiseerde ik mij dat ook in therapie nodig had, ik moest de middenweg vinden. Het was niet dat ik het verkeerde pad opging maar ik liet mij en anderen niet meer terroriseren. In elke klas wat ik daarna heb gezeten is nooit meer iemand gepest geworden, ik was nu immers de grootste en sterkste en ik nam het op voor iedereen die gepest werd. Elke keer dat ik gevochten heb was in 9 van de 10 gevallen voor iemand anders die zich niet konden verweren. Zoals homo “vrienden” die lastig gevallen werden, “vriendinnen” die lastig gevallen werden. Het ging echt te ver soms en heeft mij heel wat problemen opgeleverd terwijl ik het opnam voor anderen.
Na de therapie wat ik een jaar heb gevolgd en zelf mee ben gestopt omdat de pijn verdwenen was, zeer foute keuze, begon het leven er beter uit te zien. Ik kreeg vrienden, een hoop zelfs, kreeg relatie(s) enz. Het waren 7 “prachtige” jaren, want vanaf mijn 25e stond ik er zover alleen voor. Door de jaren heen heb ik al mijn vrienden geholpen waar ik ze maar helpen kon, vaak ten koste van mijzelf. Geld geleend, geholpen met drugsverslavingen, relatieproblemen, ook mishandeling door ouders enz. Maar zelf werd er flink misbruik van mij gemaakt, en keer op keer bleef ik erin trappen. Relaties waar enkele meiden vreemdgingen, wat een flinke impact op mij heeft gehad. Vrienden die mij hebben laten vallen of verliefd waren op een ex van mij en achter mijn rug om met mijn ex probeerde te daten. Ach over dat onderwerp kan ik ook een boek schrijven. Ondertussen woonde ik nog thuis en begon mij vader weer terug te vallen in zijn oude patronen zonder fysiek geweld. Ik was immers fysiek niet meer bang voor hem. Maar het treiteren bleef doorgaan, vooral als ik wou afspreken met vrienden of mijn vriendinnetjes. Hij verzon altijd wel iets waardoor ik niet mocht gaan, zoals helpen in de tuin waar ik dan 8 uur met de armen over elkaar mocht staan. Zoals niet mogen douchen na een harde dag werken op de vismarkt (heerlijke geur natuurlijk) omdat hij aan de badkamer wou werken en het dan gewoon niet doet. Vriendinnen die niet mochten blijven slapen omdat hij het niet wou, en als het dan mocht was het zodra ze naar huis was grote ellende want ze had teveel kabaal gemaakt met het naar boven lopen. Dat kreeg ik dan te horen, dus automatisch zeg je de volgende keer “ben nu stil!!!” op een redelijk geïrriteerde toon omdat ik mij die ellende wou besparen.
Nu kan ik over de relaties ook al een apart boek schrijven, een oude vriendin van mij, inmiddels zelf therapeute heeft mij dat ooit eens aangeraden want zo’n verhalen had ze nog nooit gehoord. Het is ook wat ik van elke therapeut inmiddels heb gehoord, zo’n verhaal hebben ze nog nooit gehoord. En dan hebben we het nog niet eens gehad over hoe ze mij door een raam gegooid hebben op school, hoe ik meermaals met een mes ben bedreigd of 7/8 jarige leeftijd geterroriseerd werd door gasten van 21 die geregeld bij mijn vader een biertje gingen drinken. Ach het is een achtbaan in mijn hoofd, verhalen genoeg waarvan je de schoenen uitvallen.
Vanaf mijn 25e ben ik op mijn eigen gaan wonen, niet dat ik dit niet eerder had gekund, maar ik was te onzeker en te bang. Ik zou het immers nooit redden volgens pap en kon het nooit betalen. Nou dat viel wel mee. Dat was ook net het moment dat ik wederom een ex aan het rijtje kon toevoegen die na verloop van tijd toch een andere kerel leuker vond terwijl ik aan het lijntje werd gehouden. Het heeft mij 5 jaar gekost om uit dat gat te komen, om uit die depressiviteit te komen. Zonder hulp, zonder wat dan ook. Ik heb één keer in mijn leven voor mijn ouders gestaan, toen ik 27 was, met tranen in de ogen gevraagd of ze me konden helpen wat het ging niet goed met mij. Dat was enkele maanden nadat mijn moeder een tijdje van mijn vader is af geweest (periode van 4 maanden) en ik die man dag in dag uit verzorgt heb. Waar ik iedere avond kreeg te horen “je hoeft morgen niet te bellen want dan ben ik er toch niet”, en natuurlijk als ik belde niet meteen oppakken om mij even de stuipen op het lijf te jagen. Dag in dag uit heb ik met die man gesleept, gekookt, de honden verzocht terwijl hij als een depressieve zoutzak erbij zat. En met mij ging het toen ook niet goed. Die dag dat ik voor ze stond en vroeg voor hulp kreeg ik recht in mijn gezicht te horen van mijn vader “eerlijk gezegd interesseert het mij niet”. Het was de eerste keer dat ik mij van die man losmaakte. Het heeft niet lang geduurd want ik ben geen haatdragend persoon (al lijkt het soms op dit forum anders) of ik deed weer normaal naar hem.
Rond mijn 29e heb ik mij dus uit die ellende weten te werken, ik heb de boel op de rit gekregen, een leuke spaarcent en de zon scheen weer om het maar eens spreekwoordelijk te zeggen. Toen kwam mijn laatste echte ex (laatste scharrels tel ik niet mee). Alleen al over die meid kan ik een boek schrijven, zwaar misbruikt, financieel uitgekleed, met duizenden euro’s schuld achter gelaten. Het blijft iets wat moeilijk voor mij is een relatie. Ik was 15 toen ik met een vriend van de familie naar Fortuna ging kijken, hij had 2 kleine kinderen en bij het afscheid nemen gaf hij ze een knuffel en zei “ik hou van jullie”, nog nooit heb ik mij zo ongemakkelijk gevoeld, dat waren woorden die ik nog nooit had gehoord. Mijn rolmodellen waren Steve Martin, Chevy Chase, Bill Cosby (oke nu niet meer) maar dat waren de vaderfiguren waar ik lering uit trok, want zelf had ik geen vader. Daarop heb ik ook mijn gedrag in relaties gebaseerd. De man behandeld de vrouw als prinses, en ja ik ben nog één van die idioten die de deur perse moet openen voor een vrouw, haar jas aanneemt en haar eigenlijk op handen draagt. Natuurlijk smelten veel vrouwen daarvan in het begin, het is de prins op het witte paard. Maar die prins op het witte paard gaat snel vervelen als hij geen weerwoord geeft, alles maar slikt. De grenzen worden opgezocht want je kunt immers alles maken, en wie zit er dan weer met een gebroken hart. Dat was de laatste grote relatie wat ik heb gehad, sinds dat moment ben ik een gat gevallen waar ik nog altijd niet uit ben. Nee de pijn om die meid was snel voorbij, het was meer het waarom. Maar op het moment dat de ellende het hoogst was stond ik alleen, niemand die naar mij omkeek, vrienden niet gezien. Ik begon te vereenzamen, depressiever te worden. En de dag dat ik hier wat verderop in het dorp op een avond op de brug stond wist ik dat het niet zo verder kon. Die avond heb ik mijn moeder een app gestuurd dat ik zo snel mogelijk moest praten. Die kwam een dag later na haar werk. Huilend heb ik haar verteld dat ik het niet meer kan, dat ik op ben, dat ik geen energie meer heb en gewoon niet weet hoe ik het moest oplossen. Haar reactie, iets wat ik nog altijd moeite heb om mee te verwerken. “Ik heb een nieuwtje voor je, ik ga van pap af, ik ben verliefd op een ander”. Dat was op een donderdagavond, op vrijdag zou ze haar spullen pakken als pap werken was zodat hij niet doorhad. Ik werd gek, de vorige keer toen ze 4 maanden van hem is af geweest heb ik haar 4 maanden niet gezien, en ik had op dat moment even iemand nodig. Dat deelde ik haar mede en haar opmerking was “ik ben al bij pap gebleven toen je zusje trouwde, toen je zusje de eerste kreeg en toen je zusje de 2e kreeg (kinderen), nu kies ik toch echt voor mijzelf. Het was een messteek, vooral omdat één van mijn problemen is dat ik eerst aan anderen denk en dan pas aan mijzelf, ik kan geen nee zeggen.. Mijn vader, die alleen maar belt als er wat aan de hand is belde de dag erna om mede te delen dat mam weer weg was, ik heb hem medegedeeld dat het heel slecht met mij ging en ik hem niet kon helpen. Ow zegt hij, ik bel je later nog wel eens. Haar relatie met die toyboy heeft 3 weken geduurd. 2 jaar later toen mijn vader een scooter ongeluk had gehad en in het ziekenhuis lag was de eerste keer dat ik mijn ouders weer zag, tot die tijd hebben ze mij totaal genegeerd.
In die periode heb ik mij wederom zelf opgeraapt, zelf de boel weer op de rit gekregen. Een verre vakantie met een vriend om vervolgens thuis te komen en weer in een gat te vallen. Ik maakte namelijk zo’n 80 uur per week, werkte mij kapot. Vanaf mijn 15e heb ik steevast 2 weken per jaar vrij gehad, 1 week nadat de school was afgelopen en 1 week voordat de school begon, werken, werken, werken, werken. Zo ben ik opgevoed, en ik heb mij kapot gewerkt. Op mijn 19e, had ik 3 bijbaantjes, school en stage. Moest immers school, kleding etc. allemaal zelf betalen.
Het was een klap wat ik pas sinds kort begrijp, ik ben zwaar overspannen van het werken en mijn leven in het teken zetten van anderen. Op dat moment had ik het niet door, altijd heb ik de schuld bij mijzelf gelegd, dat doe ik tot op de dag van vandaag altijd. Het is ook altijd wat ik tegen de therapeut zeg, kinderen in Afrika die hebben het pas erg. Zo stond ik in het leven, niet beseffende dat ik een heel uitzonderlijk leven heb gehad tot nu toe, en ik heb nog niet eens 1% van de verhalen verteld.
Tegen het eind van 2017 had ik weer de energie gevonden om mij op te rapen, lekker sporten, de boel op de rit krijgen, zaken op orde brengen. Ondanks dat ik leeg was. Maar in januari 2018 begon de volgende ellende. De inhoud zal ik besparen maar ik had een probleempje waardoor ik erg veel moeite had met de stoelgang en de hele dag door met pijn liep. Daar was niet mee te leven, 2 jaar dag in dag uit pijn en jeuk, zo’n jeuk en pijn dat je tegen de muren opgaat. 8 verschillende artsen heb ik gehad, 2 operaties en 4 december 2019 was één van de mooiste dagen van de laatste 10 jaar, ik was pijn vrij. Die 2 jaar heb ik geen dag werk gemist, buiten de dag van de operaties, omdat ik immers moet werken, werken en nog eens werken. Het zit er te erg ingebakken. Zwetend van de pijn, jeuk en daarnaast een zwaar ongemakkelijk gevoel ben ik dag in dag uit naar het werk gegaan. Een prive leven had ik niet meer, uitgaan was niet meer mogelijk, met vrienden afspreken ook niet, je probeerde de stoelgang uit te stellen tot na het werk zodat je thuis de pijn kon verbijten. 2 jaar lang heb ik als een kluizenaar gewoond, ik stond op, ging werken, kwam thuis en lag op de bank de pijn te verbijten. Ik was inmiddels begonnen aan een nieuwe baan bij een bedrijf waar ik al gedetacheerd zat en waar mijn verlof werd verdubbeld. 4 weken vakantie en 4 weken lang alleen maar op de bank liggen pijn verbijten. En in die 2 jaar, niemand, werkelijk niemand die eens polshoogte kwam nemen, niemand die zich eens interesseerde. Nee ze waren vooral kwaad, het heeft mij die paar vriendschappen gekost wat ik nog had. Ik kon immers wel gaan werken maar niet afspreken om eens wat leuks te gaan doen was keer op keer de reactie. Die periode ben ik zwaar bergaf gegaan, je hebt teveel tijd om te denken dus je bent dag in dag uit aan het “malen”. Je hoofd heeft nooit rust. De enige aanspraak die ik had buiten het werk was als ik naar de supermarkt liep en tegen de kassière zei dat ik geen bonnetje hoefde. Vanaf het moment dat de pijn voorbij was ben ik meteen begonnen met mijzelf weer op te rapen, maar ik had geen energie, geen ruggengraat niets meer. Bij de kleinste tegenslag zat ik weer als een zielig ellendig hoopje op de bank, te leeg om dat hele traject nog een keer door te gaan. In die periode van 2 jaar ben verslaafd geraakt aan de wiet, dat is gelukkig iets waarvan ik mijzelf heb kunnen afhelpen en vanaf februari ben ik “clean”, maar het was één van de weinige zaken die zorgde dat ik een beetje de dag door kon komen met de pijn.
Ondertussen ben ik in februari bij de huisarts geweest en heb ik in de kliniek gesprekken met een therapeute gehad en doorverwezen naar een professional. Helaas sta ik wel al 5 maanden op de wachtlijst en ik kan niet zeggen dat het echt beter gaat momenteel. Mijn probleem is eigenlijk simpel samen te vatten zoals ik het zie. Ik heb dan op mijn 18e therapie gehad en gestopt toen de pijn weg was maar ik heb nooit geleerd om van mijzelf te houden, voor mijzelf op te komen en mijzelf op de eerste plek te zetten. En zo leef ik al 37 jaar, vanaf het moment dat iemand in mijn leven komt sta ik meteen op de 2e plek. Of dat nu bij vrienden, familie, relaties of werk is, ik denk altijd eerst aan de ander terwijl ik zelf breek. Zo heb ik immers mijn hele leven geleefd bij mijn vader. Ik loop niet meer op het tandvlees ik loop op het bot en weet dat ik een flink traject te gaan heb om dat te leren. Het blijft moeilijk voor mij en zelfs nu nog zeg ik ja op zaken zoals recent nog een vriend van mij helpen in de tuin terwijl mijn eigen leven één grote rotzooi is. Het is ook het blijven misbruik en het voor lief nemen wat mijn hoofd op hol brengt. Momenteel loop ik met zoveel haat, woede en irritatie rond, zo ken ik mij niet, en ik weet niet waarvan het vandaan komt. Ik slaap bijna niet meer en als ik al slaap is het elke keer nachtmerries, er is geen moment op de dag dat er niet een “fragment” door mijn hoofd spookt van mijn verleden. Ik weet gewoon niet meer wat te doen en hoe de dag door te komen, het zal nog wel even duren voordat de echte therapie begint omdat ze eerst willen kijken naar de oorzaak mijn verslaving, ondanks dat ik al 5 maanden “clean” ben.
Hoe nu verder weet ik niet, ik ben wachtend op hulp, probeer de dag door te komen, maar ben meer aan het overleven dan leven. Daarnaast beangstig ik mijzelf momenteel met sommige gedachten, er spoken dingen door mijn hoofd wat ik niet ken, wat niet bij mij hoort en ik niet weet waarvan het vandaan komt. Maar we bijten maar weer door en proberen het vol te houden, hoe zwaar het ook is.
[ Bericht 0% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 22-06-2020 11:12:23 ]
Heftig verhaal. Goed dat je ziet dat drugs geen uitweg is in ieder geval.
Je zegt dat therapeute je doorverwezen heeft naar een professional. Hoe bedoel je dat dat precies? Therapeut ís toch een professional?
Hopelijk krijg je de juiste begeleiding.
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
Je zegt dat therapeute je doorverwezen heeft naar een professional. Hoe bedoel je dat dat precies? Therapeut ís toch een professional?
Hopelijk krijg je de juiste begeleiding.
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
Pfff. Wat een verhaal... Ik heb stukken van je tekst overgeslagen omdat het me te heftig was. Jij hebt dit ondergaan en hebt de stap gezet om dit hier te delen. Daar heb ik respect voor.
Ik heb geen idee wat ik zou kunnen zeggen om je beter te laten voelen. Mijn eerste gedachte is om een hobby te nemen waar je je gedachten kan verzetten en vooral leuk is om te doen. Dat klinkt wat simpel in de context maar plezier terugvinden lijkt me erg belangrijk.
Sterkte met alles in ieder geval.
Ik heb geen idee wat ik zou kunnen zeggen om je beter te laten voelen. Mijn eerste gedachte is om een hobby te nemen waar je je gedachten kan verzetten en vooral leuk is om te doen. Dat klinkt wat simpel in de context maar plezier terugvinden lijkt me erg belangrijk.
Sterkte met alles in ieder geval.
The hardware is just a box you buy only because you want to play Mario games - Yamauchi
Mr. Zurkon doesn't need bolts, his currency is pain
Roy-O-Rama | Backlog | Wish-list
Mr. Zurkon doesn't need bolts, his currency is pain
Roy-O-Rama | Backlog | Wish-list
Kerel wat een verhaal, de kracht van je om keer op keer door te gaan en je er weer uit te werken spreekt voor je, ik ben geen hulpverlener en kan je niet vertellen wat je nu moet doen, maar wil je wel een hart onder de riem steken, als je 1 op 1 wilt praten DM je maar, ik heb wel een heftige jeugd achter de rug, maar lang niet zo erg als jij, toch is praten, praten, praten iets wat altijd helpt 
Are we not savages, innately destined to maim and kill?
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
alles gelezen, heftig zeg..
van jezelf houden kan je leren. breken met alles wat je naar beneden trekt ook. dat zou dan ook mijn eerste stap zijn; breken met je familie. veel meer van jezelf houden kan bijna niet, in jouw geval.
en dan sta je alleen, ga je je leven opbouwen op zo'n manier, dat het goed is voor jou. je dus niet meer alleen maar kapot werken. dingen doen waar je gelukkig van wordt.
dat klinkt simpel, dat begrijp ik. je therapie zal hard nodig zijn. hopelijk vind je een uitweg en een nieuw begin, succes.
van jezelf houden kan je leren. breken met alles wat je naar beneden trekt ook. dat zou dan ook mijn eerste stap zijn; breken met je familie. veel meer van jezelf houden kan bijna niet, in jouw geval.
en dan sta je alleen, ga je je leven opbouwen op zo'n manier, dat het goed is voor jou. je dus niet meer alleen maar kapot werken. dingen doen waar je gelukkig van wordt.
dat klinkt simpel, dat begrijp ik. je therapie zal hard nodig zijn. hopelijk vind je een uitweg en een nieuw begin, succes.
Je hebt niet alle geluk van de wereld.
Ik zou volledig kappen met het contact met je ouders en positieve mensen uitzoeken waar mee om te gaan.
Ik zou volledig kappen met het contact met je ouders en positieve mensen uitzoeken waar mee om te gaan.
Vakman pur sang
Ontzettend wreed in welke hel je wiegje kan staan als nietsvermoedende baby. Wel zie ik één positief aspect. Je bent jong en hebt nog genoeg tijd om iets van je leven te maken!
Inhoudelijk kan ik niets toevoegen, want ik heb vergeleken met jou een extreem geruisloos verlopen jeugd gehad. Daarom slechts een welgemeend sterkte!!
Inhoudelijk kan ik niets toevoegen, want ik heb vergeleken met jou een extreem geruisloos verlopen jeugd gehad. Daarom slechts een welgemeend sterkte!!
Op zich geen slecht idee, maar dat zal alleen helpen als je al aan de problemen gewerkt hebt met een professional. Anders val je uiteindelijk gewoon weer terug in oude gedachten/gedrag bij terugkomst.quote:Op maandag 22 juni 2020 06:02 schreef Hamzoef het volgende:
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
Wat een in- en intriest verhaal....
Respect voor het delen.
Ik wens je veel sterkte met alles en hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.
Respect voor het delen.
Ik wens je veel sterkte met alles en hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.
Komt wel goed schatjequote:
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Verschrikkelijk verhaal. Het doet me pijn om te lezen, als zoon en als vader. Ik heb dezelfde leeftijd als jij, maar omdat jij (zoals ik het zie) in principe geen kansen hebt gekregen in je jeugd sta je er nu zo voor...
Ik hoop dat je snel echt geholpen kan worden, die wachtlijsten kunnen de tering krijgen - dat gaat echt nergens meer over. Afsluitend wil ik je nog meegeven dat deze stap een heel moedige stap is, en ik hoop ook dat het een stap is naar herstel/een betere geestelijke gezondheid.
Ik hoop dat je snel echt geholpen kan worden, die wachtlijsten kunnen de tering krijgen - dat gaat echt nergens meer over. Afsluitend wil ik je nog meegeven dat deze stap een heel moedige stap is, en ik hoop ook dat het een stap is naar herstel/een betere geestelijke gezondheid.
Ik zou je een knuffel willen geven en zeggen dat alles weer goed komt. Want dat is vaak wel zo. Je zit nu heel diep, maar het positieve daar aan is dat de enige weg nu weer omhoog kan gaan. Je hebt al zoveel bevochten en, zoals ik het zie, gewonnen. En zoveel geleerd ook. Dingen die je van huis uit niet mee hebt gekregen, heb je wel mooi zelf voor elkaar gebokst. Je weet nu het verschil tussen nep vrienden en echte vrienden. Je hebt een huis. Je hebt hulp gezocht en hoewel dat even duurt, komt het wel. Het heeft je vorige keer ook geholpen, ga er open in en wees eerlijk. Die pijn van vroeger Zul je nog een keer door moeten gaan, maar door hier alles op te schrijven, heb je al een enorme stap daarin genomen. Je bent goed bezig, ondanks alles
Sarcasme. Herken het.
Ik schrok hier wel van... Veel sterkte... Jij verdient ook geluk... Maar hoe moet je dat aanpakken met zulke ouders (en grootouders). Heel lastig.
Gelukkig ben je nu fysiek sterk. Maar nu ook nog het mentale gedeelte.
Heb bewondering voor dat je zelf wel op het rechte pad bent gebleven.
Dan kun je echt niet gaan reizen, want als je het mist en terugkomt kom je weer vooraf aan de lijst moet je misschien wel een jaar wachten... Of mss dat je dan voorrang krijgt of zo, geen idee...
Ik denk dat ze misschien EMDR gaan doen, dat mag ik hopen, dat dit probleem gewoon op een efficiënte manier serieus genomen zal worden
Gelukkig ben je nu fysiek sterk. Maar nu ook nog het mentale gedeelte.
Heb bewondering voor dat je zelf wel op het rechte pad bent gebleven.
Mee eens, doorverwijzen leuk en aardig, maar hoop niet dat er nog eens maanden wachtlijst bijkomen.quote:
Heftig verhaal. Goed dat je ziet dat drugs geen uitweg is in ieder geval.
Je zegt dat therapeute je doorverwezen heeft naar een professional. Hoe bedoel je dat dat precies? Therapeut ís toch een professional?
Hopelijk krijg je de juiste begeleiding.
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
Dan kun je echt niet gaan reizen, want als je het mist en terugkomt kom je weer vooraf aan de lijst moet je misschien wel een jaar wachten... Of mss dat je dan voorrang krijgt of zo, geen idee...
Ik denk dat ze misschien EMDR gaan doen, dat mag ik hopen, dat dit probleem gewoon op een efficiënte manier serieus genomen zal worden
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Man wat een verhaal. Ik krijg er de rillingen van. Hoe kun je zo met een kind om gaan. 
Ik heb echt 0 input die je zou kunnen helpen, en de rest zijn allemaal dooddoeners, dus die zal ik je besparen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik vind het bewonderenswaardig hoe veerkrachtig je blijkt te zijn, Daar zouden veel mensen een voorbeeld aan kunnen nemen.
Ik heb echt 0 input die je zou kunnen helpen, en de rest zijn allemaal dooddoeners, dus die zal ik je besparen. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik vind het bewonderenswaardig hoe veerkrachtig je blijkt te zijn, Daar zouden veel mensen een voorbeeld aan kunnen nemen.
Breitling - Instruments for Professionals
Wat een heftig verhaal. Ik kan je niet vertellen wat je nu moet doen en ook je problemen niet oplossen, maar heel veel sterkte. Dat je ooit maar uit deze situatie mag komen en je toekomst er goed uit ziet.
Wees altijd een eersteklas uitgave van jezelf, nooit een tweede klas weergave van een ander
Drugs was idd geen uitweg, maar het was één van die "hersenloze" dingen om afleiding te hebben, om mijn hoofd rustig te krijgen. Buiten dat hielp het wel degelijk tegen de pijn. Ik ben begonnen op mijn 18e zoiets met programmeren, daar had ik afleiding van. Maar na verloop van tijd werd ook dat te zwaar, dus ik ging over op gamen. Zwaar game verslaafd geweest (dit was altijd in de periodes van zware depressie), je leeft immers in een virtuele wereld die "beter" is dan de echte wereld. Na de game verslaving waar ik mijzelf vanaf heb geholpen heb ik een korte periode wat gegokt, ook dat was wat hersenloos kijken naar het scherm ter afleiding. Ook daar heb ik mij vanaf geholpen en het laatste is de wiet verslaving geweest. Het lijkt steeds een stapje erger te gaan met de verslavingen.quote:
Heftig verhaal. Goed dat je ziet dat drugs geen uitweg is in ieder geval.
Je zegt dat therapeute je doorverwezen heeft naar een professional. Hoe bedoel je dat dat precies? Therapeut ís toch een professional?
Hopelijk krijg je de juiste begeleiding.
Ik ben geen professional, dus misschien is mijn advies heel slecht. Maar ik denk dat je echt een streep moet trek onder je verleden. Echt een reset dus. Ga een jaar reizen of zo.
De dokter waar ik geweest ben heeft een praktijkassistente die begeleid totdat het echte traject begint. Het echte traject ben ik voor ingeschreven in februari, we zitten nu bijna eind juni en 2 weken geleden kreeg ik nog te horen dat het "te druk" was maar ze beginnen met wat online modules om eerst de verslaving in kaart te brengen. De reden hiervoor was dat bij veel mensen de wiet of ander drugsgebruik ook psychische problemen veroorzaakte, wat natuurlijk ook wel klopt. Alleen in mijn geval was de wiet niet de oorzaak van mijn problemen het was een gevolg, vandaar dat ik na het eerste gesprek met de assistente in de praktijk met de wiet gestopt ben. De emmer was immers een klein beetje leger omdat ik mijn verhaal kwijt kon en dan heb ik meestal wel de kracht om iets af te leren.
Dat jaar reizen dat lijkt mij fantastisch, het is ook iets wat ik mij al in mijn hoofd heb geprent om eens een flinke vakantie te pakken, maar bij mij is het veel angst en onzekerheid om zoiets te doen. Het zal er heus wel van komen, en hopelijk niet te lang duren, maar eerst even een "basis" creëren waarop ik kan voortborduren. Het was een klap toen ik erachter kwam dat ik eigenlijk in elke relatie mij meteen op de 2e plek zette en elk persoon in mijn leven behandelde zoals mijn vader, heel onderdanig. Daar komen op dit moment ook de meeste problemen vandaan omdat ik na 37 jaar in dienst van anderen leven helemaal op ben.
Dat blijft een zeer moeilijke stap. Mijn moeder is inmiddels wat bijgedraaid, althans ze ziet de pijn en ze heeft het zichzelf heel erg aangetrokken. Ze helpt gelukkig ook, praat veel met me, maar schrikt eigenlijk van mijn jeugd, van mijn leven. De zaken van mijn vader dat wist ze, dat zag ze. En natuurlijk is haar de ellende met exen ook opgevallen. Maar dat ik op straat ook zwaar gepest werd, mishandeld toe heb ik altijd verborgen gehouden. Al op jonge leeftijd uitte ik mij niet. Dat kwam ook vooral door de bedreigingen van mijn vader, want als ik ruzie had gehad interesseerde hem maar één ding, dat ik gewonnen had. Had ik niet gewonnen kreeg ik een pak slaag en straf. En winnen als kind tegen een 21 jarige is onmogelijk, winnen als 1 persoon tegen 3/4 man is ook onmogelijk. Dus ik zei geen woord, terwijl dat misschien juist de momenten waren om naar je ouders te stappen, maar de angst voor de reactie van mijn vader was vele malen groter.quote:Op maandag 22 juni 2020 07:40 schreef Lospedrosa het volgende:
Je hebt niet alle geluk van de wereld.
Ik zou volledig kappen met het contact met je ouders en positieve mensen uitzoeken waar mee om te gaan.
Ik heb nu in totaal 3x gebroken gehad van mijn vader, dat was een korte periode nadat hij mij zei "eerlijk gezegd interesseert het mij niet" toen ik voor hem stond. De 2e keer was dus toen mam de 2e keer bij hem weg was, maar dat lag meer aan hemzelf gezien hij mij 2 jaar niets liet horen totdat het moment dat hij in het ziekenhuis lag. En dan nu op dit moment. Mijn ouders wonen nog geen 1KM van mij af, echt een straat verder. Mijn zusje woont in een ander dorp. in 13 jaar tijd is mijn vader nog geen 10x op bezoek geweest, en dat was meestal alleen met een verjaardag. Al jaren heb ik één vraag aan mijn ouders, geen geld, geen cadeau's alleen het verzoek dat ze ook eens een keer bij mij een kopje koffie komen drinken. Daar wordt nooit gehoor aan gegeven. De laatste jaren met als excuus dat hij niet kan trappen lopen ivm zijn slechte knie. (woon in een appartement 3 hoog). Maar vorig jaar is hij zeker 10x bij mijn zusje geweest, heeft zich een dag verlof gepakt om de tuin op te knappen voor mijn zusje ivm. de communie van de jongste. Na die communie, in een periode waar ik nog veel last had van de pijn/jeuk heb ik hem eens een appje gestuurd in de avond met de vraag "waarom kom je nooit naar mij en ga je wel altijd naar mijn zusje toe"? Zijn reactie "Hier heb ik nu geen zin in". Mijn reactie was op dat moment wat bozer, ik vond het niet leuk dat hij nooit naar mij kwam en heb ook aangegeven dat ik het belachelijk vond. Daarop heeft hij mij geblokkeerd en zelfs na de 2e operatie niks gehoord, waar hij bij mijn zusje na een cosmetische ingreep al meteen voor de deur stond op "ziekenbezoek". Maar ja, de eerste keer moest ik het ook doen met een appje "Succes, pap". Heb ondanks alles toch altijd geprobeerd om iets van een band op te bouwen met mijn vader. Ondanks wat die man mij heeft aangedaan, en dat is echt niet goed te praten heb ik begrip voor de situatie. Ook hij was ooit een onschuldig kind wat zwaar is verpest door zijn ouders. Maar op dit moment heb ik dus geen contact met hem, en eerlijk gezegd de liefde is over aan het slaan naar pure haat. Die man is op dit moment dood voor mij, maar mij kennende geef ik toch weer toe zodra hij mij ook maar een klein beetje affectie laat zien.
Op 
Je wilt erkenning van je vader. Maar die ga je misschien nooit krijgen.
Sterkte, ik begrijp hoe moeilijk dit is.
Maar je kunt beter loslaten. Je kunt hier hulp voor inschakelen.
Sterkte, ik begrijp hoe moeilijk dit is.
Maar je kunt beter loslaten. Je kunt hier hulp voor inschakelen.
Wie dit leest is een lezer van dit
Fysiek ben ik idd een beer, en dat schrikt sommige mensen wel af. Maar op het moment dat ze mij leren kennen weten ze dat ik één grote knuffelbeer ben met vooral veel domme humor die heel veel slikt. Het zijn ook vaak die momenten dat ze weten dat ze misbruik van mij kunnen maken omdat ik toch niets doe. Mentaal ben ik soms nog een klein kind, ik bemerk ook dat mijn leven overal 10 jaar achterloopt omdat ik zaken heb proberen in te halen wat ik in mijn jeugd niet heb gehad.quote:
Ik schrok hier wel van... Veel sterkte... Jij verdient ook geluk... Maar hoe moet je dat aanpakken met zulke ouders (en grootouders). Heel lastig.
Gelukkig ben je nu fysiek sterk. Maar nu ook nog het mentale gedeelte.
Heb bewondering voor dat je zelf wel op het rechte pad bent gebleven.
[..]
Mee eens, doorverwijzen leuk en aardig, maar hoop niet dat er nog eens maanden wachtlijst bijkomen.
Dan kun je echt niet gaan reizen, want als je het mist en terugkomt kom je weer vooraf aan de lijst moet je misschien wel een jaar wachten... Of mss dat je dan voorrang krijgt of zo, geen idee...
Ik denk dat ze misschien EMDR gaan doen, dat mag ik hopen, dat dit probleem gewoon op een efficiënte manier serieus genomen zal worden
De "bewondering" dat ik op het juiste pad ben gebleven is iets wat ik al vaker heb gehoord van de dokter maar ook verschillende therapeuten. Ze verbazen zich dat iemand die eigenlijk opgeroeid in een achterbuurt, wat gewoon een criminele wijk was en zoveel tegenslag heeft gekend nog nooit eens in zijn leven een snoepje heeft gepakt wat niet mag. En ook eigenlijk een zeer goeie baan heeft met goed inkomen. Zelf zie ik dit als één van de positieve dingen in mijn leven, want dankzij die opvoeding, die natuurlijk veels te hard was ben ik niet op het verkeerde pad terecht gekomen. Velen van mijn buurtgenoten wel omdat hun ouders die kinderen eigenlijk lieten in hun doen en laten. Bij mij was de angst voor pap te groot, dus ik zorgde wel dat ik mij nooit misdroeg. Maar ja, dan was je altijd dat "lieve" jongetje in de buurt wat toch nooit wat durfde.
[ Bericht 0% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 22-06-2020 10:55:49 ]
De rest bedankt voor jullie reacties, doet mij echt wel goed om wat positieve reacties te krijgen, wordt zeer gewaardeerd. 
Die krijg ik ook niet nee, dat is een hoop wat ik langzaam heb opgegeven. Nu moet ik er alleen voor zorgen dat ik mijn eigen leven ga leiden zonder de invloed van mijn vader. Want zelfs nu nog, op het moment dat ik 37 jaar ben en 12 jaar op mijn eigen woon leef ik nog met veel dingen naar de standaard van mijn vader, terwijl ik eigenlijk "vrij" ben. Het is een soort mentale greep wat hij nog op mij heeft, maar ook daar blijven we positief over want ook dat krijg ik wel onder controle. Het is alleen wat zwaar soms, vooral nu omdat ik teveel tijd heb soms om na te denken en ik dan zo'n nacht als vannacht had waar ik totaal niet slaap en alleen maar lig te woelen en malen in mijn hoofd.quote:
Je wilt erkenning van je vader. Maar die ga je misschien nooit krijgen.
Sterkte, ik begrijp hoe moeilijk dit is.
Maar je kunt beter loslaten. Je kunt hier hulp voor inschakelen.
Klopt, praten helpt, praten zorgt er voor dat die emmer wat leger is waardoor die niet overloopt en ik kracht en energie heb om andere zaken te doen. Alleen is praten erg moeilijk soms voor mij, de laatste jaren merk ik dat ik steeds meer eruit gooi op verkeerde momenten. Vooral omdat ik zo overloop en het niet meer kan filteren, ik loop al jaren met mijn ziel onder de arm te overleven, door te blijven gaan met werken zonder eens een moment te stoppen en te zeggen "eerst ik".quote:Op maandag 22 juni 2020 07:18 schreef YuckFou het volgende:
Kerel wat een verhaal, de kracht van je om keer op keer door te gaan en je er weer uit te werken spreekt voor je, ik ben geen hulpverlener en kan je niet vertellen wat je nu moet doen, maar wil je wel een hart onder de riem steken, als je 1 op 1 wilt praten DM je maar, ik heb wel een heftige jeugd achter de rug, maar lang niet zo erg als jij, toch is praten, praten, praten iets wat altijd helpt
Het is een gedeelte wat ik heb weggelaten, maar vanwege het incest verleden van mijn vader heb ik nooit affectie gekregen, een knuffel was incest, een kus was incest. Ik had vroeger heel veel last van droge lippen, drogen ogen en vingers, dus ik maakte die altijd wel een beetje vochtig met wat speeksel. Een dag toen we naar school gingen wou mam ons een kus geven, net voordat mam die kus wou geven maakte ik mijn lippen wat nat want die waren kurkdroog. Pap vloog uit, ik wou mam tongzoenen, ik was een viezerik, ik deed aan incest. Ik was 7 jaar en had totaal geen idee waar hij het over had en dat is één van de dagen die ik mij nog zeer goed kan herinneren. Sinds die periode was het voor mam bijna niet mogelijk om enige affectie te tonen voor mij. Mijn zusje lag wel eens knuffelend op de bank een film te kijken, ik zat altijd alleen. Tot op de dag van vandaag heb ik ook moeite om enige affectie te vertonen, dat heeft natuurlijk ook zijn uitwerking op relaties maar ook op de manieren hoe je je uit. Ik voel me ongemakkelijk om één op één met iemand te praten, weet mij geen houding te geven, en zodra iemand nu enige affectie vertoond, al is dat steun en praten dan wordt het mij ongemakkelijk en kijk ik wat in de leegte rond omdat ik niet weet waar ik kijken moet.
Maar wel bedankt voor je aanbod en steun.
Heftig verhaal, ik ben een leeftijdgenoot van je, maar kan je helaas niet helpen.
Het enige waar ik zelf mijn hele leven mee geworsteld heb, is een soort diepe onzekerheid, altijd bang geweest dat mensen me niet aardig vonden of dat ik iets niet goed deed. Maar goed, dat is maar klein leed vergeleken met jou situatie. Ik hoop mijn zoon iets meer zelfvertrouwen mee te geven.
Het enige waar ik zelf mijn hele leven mee geworsteld heb, is een soort diepe onzekerheid, altijd bang geweest dat mensen me niet aardig vonden of dat ik iets niet goed deed. Maar goed, dat is maar klein leed vergeleken met jou situatie. Ik hoop mijn zoon iets meer zelfvertrouwen mee te geven.
٩๏̯͡๏)۶
Onzekerheid kan je in veel zaken belemmeren, onderschat het niet. En "klein leed", nee zo zie ik het nooit. Ieder mens heeft zijn eigen leed, het verhaal wat jij en anderen hebben kan een zware impact hebben op jouw/jullie leven. Daar hoef je niet voor te vergelijken want ook jouw probleem verdiend aandacht. Mijn zusje heeft momenteel hetzelfde met haar zoontje (8 jaar oud) die krijgt sinds kort hulp om te leren niet meer zo onzeker te zijn. Houd het in de gaten met je zoon, maar zorg gewoon dat hij een veilige thuishaven heeft zodat hij thuis in ieder geval een zeker gevoel heeft. Anders als tip als hij te onzeker is ga eens met hem naar de dokter, onderschat zoiets niet want zoiets kan een flinke impact hebben op je leven, maar dat zul je zelf ook wel gemerkt hebben.quote:
Heftig verhaal, ik ben een leeftijdgenoot van je, maar kan je helaas niet helpen.
Het enige waar ik zelf mijn hele leven mee geworsteld heb, is een soort diepe onzekerheid, altijd bang geweest dat mensen me niet aardig vonden of dat ik iets niet goed deed. Maar goed, dat is maar klein leed vergeleken met jou situatie. Ik hoop mijn zoon iets meer zelfvertrouwen mee te geven.
Jezus... Wat een verhaal.. Nu heb ik zelf mijn deel jeugdgeweld enz gehad maar dat valt in het niets met het jouwe!
Ik wil je allereerst zeggen dat je ONGELOFELIJK sterk bent! Het is niet normaal hoe krachtig jij in het leven staat, zelfs nu! Ik hoop dat je dat kan inzien.
Je bent steeds ZELF en ALLEEN uit enorme putten gekropen, hebt verslavingen verslaan zonder hulp, bent blijven doorgaan na elke klap en slag en bent steeds weer rechtgekrabbeld. Dat is ongelofelijk knap en ook al voel jij je zo nu echt niet: dat geeft aan dat jij één van de sterkste mensen bent die ik ken! Je veerkracht en volharding en waarschijnlijk zelfs koppigheid om je niet te laten hangen is immens!
Zo te lezen is je emmer nu weer even volgelopen en dat is echt zwaar.. Als ik kon, ik nam de helft over van je maar helaas kan dat niet.. Ik weet ook hoe het voelt om hersenen te hebben met een dwingende stem vanuit het verleden, die eigenlijk fout geprogrammeerd zijn. En dat is geen gemakkelijke om te verslaan. Maar je krijgt die stem met de tijd wel steeds stiller, geloof me! Misschien is je boosheid en je haat nu op dit moment wel je coping om die stem het zwijgen op te leggen. Je komt in weerstand en opstand. Op zich ook weer een krachtige reactie nu! Alleen moet je er een beetje voorzichtig mee zijn dat je er niet in gaat verzuipen want haat maakt je ook kapot vanbinnen. Is het geen optie om terug aan vechtsport te gaan beginnen? Zodat je die boosheid wat kan channelen en kan omzetten in energie? Je kan die boosheid namelijk ook inzetten tegen de trauma's en het verdriet.
Voor de rest weet ik niet goed wat te zeggen.. Het zijn inderdaad allemaal van die dooddoeners. maar alsjeblieft blijf geloven in jezelf! Blijf die krachtige jongen en man zien die je was en bent geworden.
Ik las trouwens in het begin dat je ook enorme hoofdpijn hebt. Is hier naar gekeken? Of doe je daar iets mee? Met zo een hoofdpijn is het echt moeilijk om helder te kunnen blijven denken!
Een hele dikke virtuele knuffel van mij
Ik wil je allereerst zeggen dat je ONGELOFELIJK sterk bent! Het is niet normaal hoe krachtig jij in het leven staat, zelfs nu! Ik hoop dat je dat kan inzien.
Je bent steeds ZELF en ALLEEN uit enorme putten gekropen, hebt verslavingen verslaan zonder hulp, bent blijven doorgaan na elke klap en slag en bent steeds weer rechtgekrabbeld. Dat is ongelofelijk knap en ook al voel jij je zo nu echt niet: dat geeft aan dat jij één van de sterkste mensen bent die ik ken! Je veerkracht en volharding en waarschijnlijk zelfs koppigheid om je niet te laten hangen is immens!
Zo te lezen is je emmer nu weer even volgelopen en dat is echt zwaar.. Als ik kon, ik nam de helft over van je maar helaas kan dat niet.. Ik weet ook hoe het voelt om hersenen te hebben met een dwingende stem vanuit het verleden, die eigenlijk fout geprogrammeerd zijn. En dat is geen gemakkelijke om te verslaan. Maar je krijgt die stem met de tijd wel steeds stiller, geloof me! Misschien is je boosheid en je haat nu op dit moment wel je coping om die stem het zwijgen op te leggen. Je komt in weerstand en opstand. Op zich ook weer een krachtige reactie nu! Alleen moet je er een beetje voorzichtig mee zijn dat je er niet in gaat verzuipen want haat maakt je ook kapot vanbinnen. Is het geen optie om terug aan vechtsport te gaan beginnen? Zodat je die boosheid wat kan channelen en kan omzetten in energie? Je kan die boosheid namelijk ook inzetten tegen de trauma's en het verdriet.
Voor de rest weet ik niet goed wat te zeggen.. Het zijn inderdaad allemaal van die dooddoeners. maar alsjeblieft blijf geloven in jezelf! Blijf die krachtige jongen en man zien die je was en bent geworden.
Ik las trouwens in het begin dat je ook enorme hoofdpijn hebt. Is hier naar gekeken? Of doe je daar iets mee? Met zo een hoofdpijn is het echt moeilijk om helder te kunnen blijven denken!
Een hele dikke virtuele knuffel van mij
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Wow wat een verhaal, verschrikkelijk.
Ik kan niks anders zeggen dan heel veel sterkte en ik wens je al het geluk van de wereld toe, er zijn er maar heel weinig die het meer verdienen dan jij.
Ik kan niks anders zeggen dan heel veel sterkte en ik wens je al het geluk van de wereld toe, er zijn er maar heel weinig die het meer verdienen dan jij.
R.E.B.E.L. - Reaching Everybody By Exposing Lies
There is no point in arguing with an idiot, they will just drag you down to their level and beat you with experience.
Remember, Jesus died for our sins. So if you don't sin, he died for nothing.
There is no point in arguing with an idiot, they will just drag you down to their level and beat you with experience.
Remember, Jesus died for our sins. So if you don't sin, he died for nothing.
Heel veel sterkte, leven met nare herinneringen uit het verleden is niet altijd makkelijk.
Hou je taai!!
Hou je taai!!
Daarom het aanbod via PM te praten, je hoeft niks te filteren, je hoeft niks weg te laten of te zeggen, en je hoeft me niet aan te kijken, maar je kan er wel zeker van zijn dat ik je hele verhaal serieus neem en vanuit mijn eigen achtergrond en weten antwoord geef.quote:
[..]
Klopt, praten helpt, praten zorgt er voor dat die emmer wat leger is waardoor die niet overloopt en ik kracht en energie heb om andere zaken te doen. Alleen is praten erg moeilijk soms voor mij, de laatste jaren merk ik dat ik steeds meer eruit gooi op verkeerde momenten. Vooral omdat ik zo overloop en het niet meer kan filteren, ik loop al jaren met mijn ziel onder de arm te overleven, door te blijven gaan met werken zonder eens een moment te stoppen en te zeggen "eerst ik".
Het is een gedeelte wat ik heb weggelaten, maar vanwege het incest verleden van mijn vader heb ik nooit affectie gekregen, een knuffel was incest, een kus was incest. Ik had vroeger heel veel last van droge lippen, drogen ogen en vingers, dus ik maakte die altijd wel een beetje vochtig met wat speeksel. Een dag toen we naar school gingen wou mam ons een kus geven, net voordat mam die kus wou geven maakte ik mijn lippen wat nat want die waren kurkdroog. Pap vloog uit, ik wou mam tongzoenen, ik was een viezerik, ik deed aan incest. Ik was 7 jaar en had totaal geen idee waar hij het over had en dat is één van de dagen die ik mij nog zeer goed kan herinneren. Sinds die periode was het voor mam bijna niet mogelijk om enige affectie te tonen voor mij. Mijn zusje lag wel eens knuffelend op de bank een film te kijken, ik zat altijd alleen. Tot op de dag van vandaag heb ik ook moeite om enige affectie te vertonen, dat heeft natuurlijk ook zijn uitwerking op relaties maar ook op de manieren hoe je je uit. Ik voel me ongemakkelijk om één op één met iemand te praten, weet mij geen houding te geven, en zodra iemand nu enige affectie vertoond, al is dat steun en praten dan wordt het mij ongemakkelijk en kijk ik wat in de leegte rond omdat ik niet weet waar ik kijken moet.
Maar wel bedankt voor je aanbod en steun.
1 tip die ik van mijn psych ter harte heb genomen, en bijvoorbeeld voor dit aanbod geldt; als je iets gebeurt hoef je er niet direkt op te reageren, je kan het ook een tijdje laten bezinken en er dan op terugkomen, dit maakt dat de initiële reactie wegebt en een meer doordachte ervoor in de plaats komt
dit was naar aanleiding van mijn actie=reactie handelen, iets wat mannen vrijwel altijd doen
Are we not savages, innately destined to maim and kill?
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Dat hoor ik vaker, maar zelf zie ik het nog niet zo. Voor mijzelf zie ik dat ik gefaald heb, ik ben 37 jaar en heb buiten een goede baan en inkomen eigenlijk helemaal niets, ja één beste vriend overgehouden na al die jaren. Ik blijf nog de schuld in mijn eigen schoenen schuiven, ik ben te zwak, het ligt aan mij, je kent het misschien wel. Ook die stem in mijn achterhoofd wat blijft praten dat ik veel "mooie" jaren van mijn leven heb weggegooid met mij af te sluiten in de depressiviteit, helpt niet echt. Het is ook iets wat ik mijzelf kwalijk neem. Ik heb vaker op punten gestaan in mijn leven dat ik aan de bel heb getrokken bij de huisarts en een gesprek kreeg met een therapeut en na enkele gesprekken (meestal al na de intake) kapte ik het af omdat die emmer iets leger was waardoor ik weer de energie had om mij op te rapen. Ik wou dat traject niet in, ik wou niet al die jaren weggooien met iets waarvan ik dacht dat ik het wel zelf onder controle kreeg, dat het wel meeviel en dat ik mij aanstelde. En dat lukte keer op keer ook, maar elke "kleine" tegenslag en ik viel weer terug. En die tegenslag was in die periode toch vooral het misbruik door vriendinnetjes of vrienden. Daar kon ik echt zwaar van streek door raken, niet de pijn van het verlies, maar de altijd de vraag "waarom?". Ik ben niet perfect, bij lange na niet, maar ik was altijd zo lief in de relaties, een steun, de bodyguard, de portemonnee, ik verzette bergen voor mijn vriendinnen en vrienden. Maar dat was geen relatie, ik was een "suikeroom" om het maar eens simpel samen te vatten, een opvatting die ik had over relaties gezien op TV, de plek waar ik mijn "opvoeding" van heb genoten. En zodra ze me niet meer nodig hadden lieten ze me keihard vallen of ze maakte zwaar misbruik van mijn goedheid of het feit dat ik geen "nee" kan zeggen. Het zal misschien wel komen ooit, maar op dit moment kan ik helaas nog niet zo denken, voor nu ben ikzelf de "storende" factor in mijn leven omdat ik het naar mijn mening zelf allemaal aandoe, vandaar ook de haat voor mijzelf, om wat voor een persoon ik ben geworden. Ik moet gewoon leren om voor mijzelf op te komen en te zien dat in mijn leven ikzelf de belangrijkste persoon ben. Maar hoe leer je dat als je 37 jaar alleen in het teken van anderen hebt geleefd. Ik probeer er op te letten, probeer aan te geven dat ik "vol" zit, maar toch blijf ik doorgaan en trek ik geen grens.quote:
Jezus... Wat een verhaal.. Nu heb ik zelf mijn deel jeugdgeweld enz gehad maar dat valt in het niets met het jouwe!
Ik wil je allereerst zeggen dat je ONGELOFELIJK sterk bent! Het is niet normaal hoe krachtig jij in het leven staat, zelfs nu! Ik hoop dat je dat kan inzien.
Je bent steeds ZELF en ALLEEN uit enorme putten gekropen, hebt verslavingen verslaan zonder hulp, bent blijven doorgaan na elke klap en slag en bent steeds weer rechtgekrabbeld. Dat is ongelofelijk knap en ook al voel jij je zo nu echt niet: dat geeft aan dat jij één van de sterkste mensen bent die ik ken! Je veerkracht en volharding en waarschijnlijk zelfs koppigheid om je niet te laten hangen is immens!
Die emmer zit al jaren vol, en al jaren loop ik op het bot en ga ik door het leven. Ik overleef, ik ben niet aan het leven. De focus nu zit veelal op het werk, en toegeven het is gewoon te zwaar voor mij. Mijn werk is inmiddels ook al op de hoogte en ze zijn zeer medelevend en een steun voor de mensen die het weten. Eigenlijk weet ik dat ik een tijdje rust moet pakken, eens een moment voor mijzelf moet pakken, maar dat is zo moeilijk. Vooral omdat ik met 2 zaken loop, zwaar overspannen en depressiviteit. Voor het overspannen zijn zou je rust moeten pakken, maar rust voor mij betekend niet meer werken, geen afleiding en teveel tijd om na te denken wat weer door de depressie komt (heb nu vakantie trouwens vandaar dat de emmer wat voller is). Ik zit vast in een cirkel lijkt het soms wel.quote:Zo te lezen is je emmer nu weer even volgelopen en dat is echt zwaar.. Als ik kon, ik nam de helft over van je maar helaas kan dat niet.. Ik weet ook hoe het voelt om hersenen te hebben met een dwingende stem vanuit het verleden, die eigenlijk fout geprogrammeerd zijn. En dat is geen gemakkelijke om te verslaan. Maar je krijgt die stem met de tijd wel steeds stiller, geloof me! Misschien is je boosheid en je haat nu op dit moment wel je coping om die stem het zwijgen op te leggen. Je komt in weerstand en opstand. Op zich ook weer een krachtige reactie nu! Alleen moet je er een beetje voorzichtig mee zijn dat je er niet in gaat verzuipen want haat maakt je ook kapot vanbinnen. Is het geen optie om terug aan vechtsport te gaan beginnen? Zodat je die boosheid wat kan channelen en kan omzetten in energie? Je kan die boosheid namelijk ook inzetten tegen de trauma's en het verdriet.
Voor de rest weet ik niet goed wat te zeggen.. Het zijn inderdaad allemaal van die dooddoeners. maar alsjeblieft blijf geloven in jezelf! Blijf die krachtige jongen en man zien die je was en bent geworden.
Die woede kan ik niet verklaren. Ja er zijn personen uit mijn jeugd waaraan ik terugdenk en wat ik zeer graag nu nog eens wil tegenkomen eens zien of ze nu nog eens het lef hebben om die mond open te trekken of mij te belagen. Maar die woede en haat begint extreem te worden, elk klein dingetje irriteer ik mij aan op een slechte dag. Als ik al een appje krijg van mijn zusje loop ik uren te vloeken, tieren, schelden en schieten radicale gedachten door mijn hoofd, allemaal vanwege een fucking appje. Keer op keer hetzelfde "waarom laten ze me niet met rust", omdat het ook keer op keer niet de vraag is "hoe gaat het met jou" maar keer op keer weer een "verzoek" voor iets. Enkele weken geleden heb ik een vriend geholpen in de tuin, toen ik aankwam heb ik hem eerst een preek gegeven van een half uur dat ik het niet meer kon, dat het de laatste keer was, dat ze moesten helpen wat ik kon geen "nee" zeggen en ik de energie niet had. Ipv. gewoon nee zeggen draai ik er met een heel verhaal omheen en na afloop geef ik toch weer toe en doe ik het alsnog. Ik bemerkte die dag dat mijn lichaam begon te blokkeren, dat had ik nog nooit gehad. Het was alsof het lichaam begon aan te geven dat het niet langer meer kon, tot nu toe was het altijd mijn "hoofd" maar daar beet ik doorheen.
Weer een vechtsport gaan doen zou zeer zeker helpen, maar 2 dingen. 1. ik ben momenteel te onzeker om daar alleen naartoe te gaan. Door het kluizenaars bestaan van de laatste jaren ben ik doodsbang geworden onder de mensen, ik weet niet waar ik moet kijken, hoe ik moet reageren, durf ze niet meer in de ogen aan te kijken. Als ik in de wachtkamer zit, of door de supermarkt loop breekt mij het zweet uit. Dat is volgens mij het gevolg van jaren eenzaamheid, geen gesprekken (buiten FOK! dan). 2. ik heb de energie totaal niet, ik probeer nu ook op goede dagen/momenten wat te sporten, iets wat ik al mijn hele leven probeer te doen. Maar merk dat het mentaal te zwaar is, fysiek nergens last van op zo'n moment. Maar zelfs onder het sporten ben ik complete discussies met mijzelf aan het voeren (ja echt in mijzelf aan het praten) met een hoop frustratie, een hoop haat, waar ik complete dialogen voer over wat ik ga zeggen tegen mensen die mij op dat moment irriteren om het kleinste ding. Terwijl ik eigenlijk met sporten altijd een uitlaat klep had, het was de manier om alles op de rit te krijgen. Stap 1 bij het opnieuw oprapen, beginnen met sporten, fysiek goed voelen en de rest kwam automatisch. Maar daar ben ik nu zelfs te moe voor. Ik mis de basis, een basis waar je opstaat jezelf fatsoenlijk verzorgt, eten kookt enz. Ik overleef van dag tot dag, zo ga ik de laatste jaren door het leven. En het is nu meermaals per maand dat ik probeer die "motor" te herstarten om te zorgen dat ik weer in dat ritme kom van "oprapen", maar deze keer lukt het niet om de één of andere reden, ik weet alleen niet waarom. Misschien te leeg, misschien te gebroken, misschien iets achterliggend wat mij blokkeert omdat ik toch keer op keer weer na verloop van tijd terugval.
Nee daar is nog niet naar gekeken. Ik heb in de periode dat ik met die pijn liep (die 2 jaar) meermaals aangegeven bij de artsen dat ik het zeer moeilijk had, ik liep al met depressies en dit traject, het afschepen, de eenzaamheid doordat ik alleen maar ging werken en het niet vinden van een oplossing was mij totaal aan het breken. Ik ben ongeveer 6 maanden voor de laatste operatie naar de huisarts gegaan, heb aangegeven wat er speelt, heb aangegeven dat ik problemen had met wiet. En de reactie van de dokter was eigenlijk dat ik het nog even moest volhouden totdat die fysieke pijn weg was, vanaf dat moment zou het waarschijnlijk wel beter gaan. Toegeven dat zal ook zeer zeker liggen aan de manier hoe ik zo'n verhaal vertel op dat moment, omdat ik dan meteen de vinger wijs naar mijzelf, en ook aangeef wat mij zou helpen. In februari heb ik dan aan de bel getrokken, 18 februari ben ik ingeschreven bij het Mondriaan, tussendoor had ik om de 2 weken een gesprek met de therapeute bij de dokter, maar dat was vooral om de emmer leeg te kotsen. Zo'n 6/7 weken geleden had ik een telefonische intake bij het Mondriaan (corona dus alles per telefoon), om een week later een telefoontje te krijgen dat ze mijn case nog niet besproken hadden en de vrouw wat mijn intake had gedaan 4 weken op vakantie ging. Vorige week of 2 weken geleden (weet niet meer precies) kreeg ik een telefoontje dat ze de intake behandeld hebben, dat het erg druk was, de wachtlijst lang maar dat ze wel al wat modules (zoals voor de verslaving) online konden doen. En dat is eigenlijk de status op dit moment, ik heb al weken geen gesprek meer gehad. De therapeute van de dokter had ik afgezegd nadat ik de intake had gehad en dezelfde dag een gesprek met haar, dat was teveel op één dag voor mij en ik was in de veronderstelling dat het traject bij de Mondriaan zou gaan lopen, helaas nog niet dus.quote:Ik las trouwens in het begin dat je ook enorme hoofdpijn hebt. Is hier naar gekeken? Of doe je daar iets mee? Met zo een hoofdpijn is het echt moeilijk om helder te kunnen blijven denken!
Het mag dan misschien internet zijn, maar het wordt echt gewaardeerd hoe mensen reageren en toch steun geven. Het helpt wel degelijk iets, bedankt!.quote:Een hele dikke virtuele knuffel van mij
Damn, heftig verhaal kerel... 
Kan je niet echt advies geven, maar wens je veel sterkte toe.
Kan je niet echt advies geven, maar wens je veel sterkte toe.
Aut viam inveniam, aut faciam
There he goes. One of God's own prototypes. A high-powered mutant of some kind never even considered for mass production. Too weird to live, and too rare to die.
There he goes. One of God's own prototypes. A high-powered mutant of some kind never even considered for mass production. Too weird to live, and too rare to die.
Om heel even snel op je stukje in te pikken: zou je niet je bloed eens laten testen? Uistluiten of je op dit moment ook niet met tekorten kampt? B12 is daar een heel belangrijke speler in! En even bespreken of je mogelijk niet tegen een burnout zit aan te lopen? Dat zou wel het één en ander van je extra 'symptomen' kunnen verklaren.
He en je vechtsport: zou er een fokker bij je in de buurt kunnen wonen die misschien met je mee wil? Dat zou toch een super oplossing kunnen zijn!
Voor de rest ken ik de werking van de GGZ niet in Nederland dus ik weet niet hoe het gaat. Maar zijn er bij jullie ook geen crisisdiensten? Of hulplijnen? Voor die momenten dat je even helemaal vast zit?
Je reacties op je zusje en die vriend met zijn tuin zijn eigenlijk wel goede reacties! Je begint je te verweren ook al is dat op een schijnbaar vreemde manier. Je hebt dit nooit gedaan dus bent daarmee aan het 'oefenen' zeg maar. Bekijk het als een kind dat moet leren op te komen voor zijn eigen ikje: die gaat ook eerst op de grond liggen stampen enz. Daarna gaat ie andere trucjes proberen tot hij eindelijk leert hoe dit op een goede manier te doen. Jij bent ergens ook dit pad op aan het gaan en dat is helemaal prima!! Wees lief voor jezelf en lach desnoods even met jezelf op die momenten maar juig die ontwikkeling toe!!! Je hersenen zijn verse linkjes aan het leggen en die lopen soms wat vreemd. Humor kan helpen!
Babysteps op weg naar heling!!! Alleen maar super!
He en je vechtsport: zou er een fokker bij je in de buurt kunnen wonen die misschien met je mee wil? Dat zou toch een super oplossing kunnen zijn!
Voor de rest ken ik de werking van de GGZ niet in Nederland dus ik weet niet hoe het gaat. Maar zijn er bij jullie ook geen crisisdiensten? Of hulplijnen? Voor die momenten dat je even helemaal vast zit?
Je reacties op je zusje en die vriend met zijn tuin zijn eigenlijk wel goede reacties! Je begint je te verweren ook al is dat op een schijnbaar vreemde manier. Je hebt dit nooit gedaan dus bent daarmee aan het 'oefenen' zeg maar. Bekijk het als een kind dat moet leren op te komen voor zijn eigen ikje: die gaat ook eerst op de grond liggen stampen enz. Daarna gaat ie andere trucjes proberen tot hij eindelijk leert hoe dit op een goede manier te doen. Jij bent ergens ook dit pad op aan het gaan en dat is helemaal prima!! Wees lief voor jezelf en lach desnoods even met jezelf op die momenten maar juig die ontwikkeling toe!!! Je hersenen zijn verse linkjes aan het leggen en die lopen soms wat vreemd. Humor kan helpen!
Babysteps op weg naar heling!!! Alleen maar super!
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Hmm dat zou kunnen, ik heb in die periode dat ik thuis zat, buiten het werk dan, een flink vitamine D tekort gehad, maar dat merkte ik aan dagelijks spier en gewrichtspijn. Misschien eens een goeie om het bloed alsnog te laten prikken, zou natuurlijk ook nog onderliggend een bepaald te kort kunnen zijn. Die burnout gaf mij een collega op het werk aan, die had al een tijd het idee dat ik in een burnout zat. Na het praten met de therapeut gaf zij ook aan dat ik naast de depressie een burnout had en het advies is dan om rust te nemen. Maar dat is juist het probleem, ik kan geen rust nemen, ik kan het werk niet laten zitten of mijn collega's. Daarnaast is het werk mijn "uitlaatklep", een afleiding. Al heb ik een slechte dag zodra ik op het werk was dan was het binnen een uurtje weer goed omdat je afleiding had. Maar vanwege die burnout ben ik ook geen pretje op het werk omdat ik zeer geïrriteerd kan doen zodra het wat drukker is. De collega's zeggen er niets over, maar het stoort mij mateloos omdat ze het niet verdienen.quote:
Om heel even snel op je stukje in te pikken: zou je niet je bloed eens laten testen? Uistluiten of je op dit moment ook niet met tekorten kampt? B12 is daar een heel belangrijke speler in! En even bespreken of je mogelijk niet tegen een burnout zit aan te lopen? Dat zou wel het één en ander van je extra 'symptomen' kunnen verklaren.
Het zou een optie kunnen zijn, ik kan wel iemand vinden die mee wilt naar vechtspor denk ikt. Het is nu alleen even geen optie, dat is een optie zodra ik een basis heb waarop ik kan voortborduren. Daarnaast nu denken om een "onbekende" onder ogen te komen beangstigt mij heel erg.quote:He en je vechtsport: zou er een fokker bij je in de buurt kunnen wonen die misschien met je mee wil? Dat zou toch een super oplossing kunnen zijn!
Ik heb eens op het punt gestaan om een einde eraan te maken, die avond dat ik op de brug stond. Die avond heb ik ook de zelfmoordlijn gebeld, en wat ik je nu zeg is geen grapje. Bij het bellen en na een paar minuten praten met een ouder vrouwtje verzocht ze mij om mij even in de wacht te zetten omdat ze alleen was en ze nog een telefoontje kreeg. Het heeft wel wat geholpen om die emmer leeg te maken, maar voor de rest zou ik niet weten wat voor een crisislijnen ik kan/moet bellen. Ik heb in het begin verzocht om mij op te laten nemen, om eens een paar weken/maanden uit deze omgeving te zijn in een andere omgeving tussen de mensen die met dezelfde problemen lopen en bijna dagelijkse gesprekken omdat ik merk dat ik heel ver heen ben. Maar ook hier ben ik eigenlijk nog aan het wachten, er zijn gewoon zeer lange wachtlijsten.quote:Voor de rest ken ik de werking van de GGZ niet in Nederland dus ik weet niet hoe het gaat. Maar zijn er bij jullie ook geen crisisdiensten? Of hulplijnen? Voor die momenten dat je even helemaal vast zit?
Hmm, zo heb ik er nog niet over gedacht, klinkt wel plausibel wat je zegt. Het is iets wat eigenlijk automatisch begint te gebeuren de laatste tijd omdat lichaam en geest beginnen te blokkeren. Maar toch voel ik mij zo ontzettend schuldig als ik zoiets zeg/doe, en vaak doe ik het alsnog. Op het werk ook als collega's bellen en hulp met iets nodig hebben en ik heb het te druk ben ik mij 10 minuten aan het verontschuldigen om het dan vaak alsnog te doen.quote:Je reacties op je zusje en die vriend met zijn tuin zijn eigenlijk wel goede reacties! Je begint je te verweren ook al is dat op een schijnbaar vreemde manier. Je hebt dit nooit gedaan dus bent daarmee aan het 'oefenen' zeg maar. Bekijk het als een kind dat moet leren op te komen voor zijn eigen ikje: die gaat ook eerst op de grond liggen stampen enz. Daarna gaat ie andere trucjes proberen tot hij eindelijk leert hoe dit op een goede manier te doen. Jij bent ergens ook dit pad op aan het gaan en dat is helemaal prima!! Wees lief voor jezelf en lach desnoods even met jezelf op die momenten maar juig die ontwikkeling toe!!! Je hersenen zijn verse linkjes aan het leggen en die lopen soms wat vreemd. Humor kan helpen!
Babysteps op weg naar heling!!! Alleen maar super!
Poeh, heftig verhaal. Sterkte man, goed dat je dit deelt!
En wat betreft je vader; wat er ook in zijn jeugd is gebeurd, dit valt natuurlijk nooit goed te praten. 
Eerlijk gezegd is het een wonder dat je vader nog leeft want ik denk dat het merendeel het zou begrijpen als je hem op je 18e (of wanneer je in ieder geval sterk genoeg zou zijn) hem helemaal de vernieling in zou schoppen.
Misschien heb ik het gemist, maar sporten zoals hardlopen of fietsen, zou dat ook nog kunnen helpen? Vooral duursporten kunnen helpen om even helemaal nergens aan te denken en om je uiteindelijk superfit te gaan voelen.
En wat betreft je vader; wat er ook in zijn jeugd is gebeurd, dit valt natuurlijk nooit goed te praten.
Eerlijk gezegd is het een wonder dat je vader nog leeft want ik denk dat het merendeel het zou begrijpen als je hem op je 18e (of wanneer je in ieder geval sterk genoeg zou zijn) hem helemaal de vernieling in zou schoppen. Misschien heb ik het gemist, maar sporten zoals hardlopen of fietsen, zou dat ook nog kunnen helpen? Vooral duursporten kunnen helpen om even helemaal nergens aan te denken en om je uiteindelijk superfit te gaan voelen.
Goh ja hier in België heb je van die crisisopnames. Die zijn eigenlijk wel snel binnen te raken. Je gaat dan via spoed en komt op de PAAZ terecht waar ze intensief gaan kijken hoe en wat. Nu is het zo dat hier in België sowieso alles wel wat sneller gaat.. Jullie hebben een log en complex systeem helaas.quote:
Ik heb eens op het punt gestaan om een einde eraan te maken, die avond dat ik op de brug stond. Die avond heb ik ook de zelfmoordlijn gebeld, en wat ik je nu zeg is geen grapje. Bij het bellen en na een paar minuten praten met een ouder vrouwtje verzocht ze mij om mij even in de wacht te zetten omdat ze alleen was en ze nog een telefoontje kreeg. Het heeft wel wat geholpen om die emmer leeg te maken, maar voor de rest zou ik niet weten wat voor een crisislijnen ik kan/moet bellen. Ik heb in het begin verzocht om mij op te laten nemen, om eens een paar weken/maanden uit deze omgeving te zijn in een andere omgeving tussen de mensen die met dezelfde problemen lopen en bijna dagelijkse gesprekken omdat ik merk dat ik heel ver heen ben. Maar ook hier ben ik eigenlijk nog aan het wachten, er zijn gewoon zeer lange wachtlijsten.
[..]
Hmm, zo heb ik er nog niet over gedacht, klinkt wel plausibel wat je zegt. Het is iets wat eigenlijk automatisch begint te gebeuren de laatste tijd omdat lichaam en geest beginnen te blokkeren. Maar toch voel ik mij zo ontzettend schuldig als ik zoiets zeg/doe, en vaak doe ik het alsnog. Op het werk ook als collega's bellen en hulp met iets nodig hebben en ik heb het te druk ben ik mij 10 minuten aan het verontschuldigen om het dan vaak alsnog te doen.
Over je schuldgevoel: dat is die geprogrammeerde stem in je hoofd. Dat ben JIJ niet, dat is het verleden wat er in gestampt is. Zeg maar een beetje: brainwashing. En verdorie dat is een heeeeel sterke stem! Maar nogmaals: dat ben jij niet. Jij bent nu degene die in opstand is aan het komen tegen die stem en ik kan dat alleen maar toejuichen! Maar ik weet uit ervaring ook dat dit een lange strijd is. Maar wel haalbaar! Ook hier weer het advies: wees zacht voor jezelf, vergeef jezelf je 'uitspattingetjes'. Je denkt dat je stil staat maar bent eigenlijk keihard aan het werken!
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Mijn vader is een hele aparte man. Het is geen crimineel, ook al is het niet goed te praten wat hij heeft gedaan. Maar ondanks dat ik zijn grootste slachtoffer ben geweest ben ik ook de persoon geweest die hem het meeste begreep en daar ook begrip voor kweekte bij mij moeder/zusje. Hoe raar het ook klinkt, ik begrijp om zo behandeld te worden door je ouders. Dat hij het dan bij mij doet is een klein detail. Dat snap ik ook nooit aan hem, ik ben de enige persoon in zijn leven wat hem begrijpt, weet hoe het voelt. Maar mijn vader praat nooit met mij, ik heb nooit een fatsoenlijk gesprek gehad met mijn vader. Het was vroeger of afzeiken of uitschelden met barbaarse straffen. De laatste jaren was het of afzeiken, of negatief zijn over alles wat ik deed of het ging over Fortuna/F1. Als er een feest was dan zei hij gewoon de hele avond geen woord tegen mij terwijl hij met vreemden hele gesprekken voerde. Volgens mij moeder heeft hij zich altijd geschaamd voor wat hij mij heeft aangedaan. Daarnaast leek ik sprekend op zijn tweelingbroer, het karakter dan, dat is iets waar hij heel veel moeite mee heeft. Ondanks het beeld wat ik hier van hem schetst en toegeven het is een radicaal, heeft hij wel degelijk goede kanten. Maar ook hij is ooit een onschuldig kind geweest, waar beiden ouders s'nachts zijn kamer opliepen om hem en zijn broer te verkrachten. Dat is één van de redenen waarom ik altijd heb gezegd dat ik mij niet moest aanstellen, nu liet pap dat ook wel geregeld weten met de opmerking "vroeger als ik dat deed bij opa... " enz. Hij had het altijd "erger" en er was bijna geen dag dat hij dat niet liet merken.quote:
Poeh, heftig verhaal. Sterkte man, goed dat je dit deelt!
En wat betreft je vader; wat er ook in zijn jeugd is gebeurd, dit valt natuurlijk nooit goed te praten.
Hij heeft een rare manier van liefde uiten, ik hou van je zeggen zal hij nooit doen, een knuffel of arm om je schouder ook niet. Maar als er iemand aan mij of mijn zusje zou komen zie je één grote brok agressiviteit die helemaal losgaat op de 'dader'. Hij ging ook altijd werken, dag in dag uit, weekenden enz. Omdat we het niet breed hadden, dat was zijn manier om liefde te tonen. Het is een gecompliceerde zielige man. Maar wat ik hem niet vergeef is dat ik al bijna mijn hele leven probeer om uit die ellende te komen en hij er maar 18 jaar heeft ingezeten (dat moment ging hij uit huis) en er eigenlijk nooit echt wat aan gedaan heeft en keer op keer terugvalt in oude patronen. Het werd geaccepteerd in het gezin, het was normaal. Het was op het moment dat ik die familievriend hoorde zeggen tegen zijn kinderen "ik hou van jullie" met een knuffel en kus dat ik doorkreeg dat mijn leven niet normaal was. Dat was iets dat zag je op tv, dat deden Steve Martin of Bill Cosby ja, maar niet je eigen vader, dat hoort niet, dat is raar.
Het is nu dat ik de laatste maanden roep het beste wat ons gezin had kunnen overkomen was dat mijn vader was gestoven de dag dat mijn zusje was geboren. Het is spijtig dat een "kind" zo over zijn vader moet denken.
Dat deed ik altijd om mijzelf weer op te rapen, beginnen met joggen, paar kilo kwijt, wat beter in mijn vel in de sportschool in. Dat traject heb ik meermaals herhaald om mijzelf op te rapen. Maar om de één of andere reden lukt dat nu niet, ik blijf terugvallen, ik kom niet in dat "ritme" en blokkeer. Wat daar de oorzaak van is kan ik nog niet precies de vinger op leggen, maar daar kom ik hopelijk snel achter zodat ik in ieder geval weer een uitlaatklep heb wat een wat beter gevoel geeft.quote:Misschien heb ik het gemist, maar sporten zoals hardlopen of fietsen, zou dat ook nog kunnen helpen? Vooral duursporten kunnen helpen om even helemaal nergens aan te denken en om je uiteindelijk superfit te gaan voelen.
[ Bericht 0% gewijzigd door J.A.R.V.I.S. op 22-06-2020 13:13:12 ]
Ik heb meer aan jouw advies en opmerkingen dan die van de therapeutequote:
[..]
Goh ja hier in België heb je van die crisisopnames. Die zijn eigenlijk wel snel binnen te raken. Je gaat dan via spoed en komt op de PAAZ terecht waar ze intensief gaan kijken hoe en wat. Nu is het zo dat hier in België sowieso alles wel wat sneller gaat.. Jullie hebben een log en complex systeem helaas.
Over je schuldgevoel: dat is die geprogrammeerde stem in je hoofd. Dat ben JIJ niet, dat is het verleden wat er in gestampt is. Zeg maar een beetje: brainwashing. En verdorie dat is een heeeeel sterke stem! Maar nogmaals: dat ben jij niet. Jij bent nu degene die in opstand is aan het komen tegen die stem en ik kan dat alleen maar toejuichen! Maar ik weet uit ervaring ook dat dit een lange strijd is. Maar wel haalbaar! Ook hier weer het advies: wees zacht voor jezelf, vergeef jezelf je 'uitspattingetjes'. Je denkt dat je stil staat maar bent eigenlijk keihard aan het werken!
Het klinkt eigenlijk heel logisch wat je hier allemaal zegt, ik heb er alleen nog nooit zo bij stil gestaan en er nog nooit zo naar gekeken. België ga ik al naartoe nu als ik een lichamelijk iets heb, misschien eens idd de dokter bellen voor een verwijskaart/zorg in België. Woon er immers toch 5 min vandaan.
Heftig verhaal ouwe en ook al zien we niet altijd eye-to-eye hoop ik dat we dat snel weer in goede gezondheid kunnen doen.
Sterkte.
Sterkte.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Kan je niet meteen de grens over? Daar heb je geen verwijsbrief voor nodig. Je mag ook gewoon bij eender welke huisarts binnen stappen. We zitten niet vast aan een huisarts en ik ken genoeg Nederlanders die hier snel even de grens overspringen voor snellere hulp! En ik kan ze geen ongelijk geven. België is een raar landje maar daar zijn we wel goed inquote:Op maandag 22 juni 2020 13:10 schreef J.A.R.V.I.S. het volgende:
[..]
Ik heb meer aan jouw advies en opmerkingen dan die van de therapeute
België ga ik al naartoe nu als ik een lichamelijk iets heb, misschien eens idd de dokter bellen voor een verwijskaart/zorg in België. Woon er immers toch 5 min vandaan.
Mocht je aan de kant van het Limburgse wonen dan kan ik je via DM wel even een aantal adresjes doorgeven!
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Ik weet niet of we meteen de grens over mogen, ik ben in de veronderstelling dat ik wel een verwijskaart nodig zal hebben, althans dat was die keren dat ik naar Genk ging. Ik woon in Zuid-Limburg ja, dus als je wat adressen hebt mag je mij een PM sturen, kan altijd eens kijken/bellen.quote:
[..]
Kan je niet meteen de grens over? Daar heb je geen verwijsbrief voor nodig. Je mag ook gewoon bij eender welke huisarts binnen stappen. We zitten niet vast aan een huisarts en ik ken genoeg Nederlanders die hier snel even de grens overspringen voor snellere hulp! En ik kan ze geen ongelijk geven. België is een raar landje maar daar zijn we wel goed in
Mocht je aan de kant van het Limburgse wonen dan kan ik je via DM wel even een aantal adresjes doorgeven!
Nee hoor, voor een huisarts niet. Misschien wel voor ziekenhuisafspraken enz maar zelfs die kan je vaak zo maken.quote:
[..]
Ik weet niet of we meteen de grens over mogen, ik ben in de veronderstelling dat ik wel een verwijskaart nodig zal hebben, althans dat was die keren dat ik naar Genk ging. Ik woon in Zuid-Limburg ja, dus als je wat adressen hebt mag je mij een PM sturen, kan altijd eens kijken/bellen.
Ik stuur je zo een DM he!
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Ik heb je verhaal gelezen, erg intens om te lezen.
Ik vind het erg dat je dit hebt moeten meemaken. Niemand verdient dit.
Hier een paar dingen die me opvallen. E.e.a. niet bedoeld als kritiek maar omdat ik je het beste gun en ik hoop gewoon dat je de weg zal kunnen vinden om er iets mooiers van te maken.
Je lichaam zal dit steeds meer gaan tegenwerken en je tot een halt proberen te dwingen. Dat is heel mooi van een mens dat dit zo werk, alleen moet je het wel erkennen anders sloop je jezelf nog meer of je gaat denken dat de "depressie" genezen moet worden met pillen.
Je gedrag mbt werken en sporten en doorgaan is extreem.
En het leest voor mij alsof je daar altijd je trots en onafhankelijkheid op gebaseerd hebt. Maar het komt ondertussen op hetzelfde neer: jouw grenzen als kind werden niet gerespecteerd. En nu doe je jezelf het allemaal opnieuw aan. Logisch dat je lichaam het bijltje erbij neergooit.
Je doet jezelf dagelijks geweld aan door geforceerd te doen wat een stem in je hoofd je vertelt. Dit is niet jouw schuld, en verklaarbaar zoals Lenny77 zegt. Maar het moet wel veranderen als je beter wil worden.
Je (er)kent je behoeftes niet. Normaal is dat een mens behoefte heeft aan verbinding, aan steun, aan erkenning voor je gevoelens, aan ontspanning, aan plezier beleven zonder angst, aan een verbinding op gevoelsniveau. Waarschijnlijk durf jij niet om rechtstreeks voor deze behoeftes te zorgen. Dus schakel je maar weer over in survivalmodus. Inmiddels ben je chronisch zwaar tekortgedaan op al deze vlakken en dat veroorzaakt boosheid en dat soort gevoelens, die nog meer afstand brengen tussen jou en anderen.
Je communiceert je behoeftes en wensen niet en je bent teleurgesteld omdat niemand rekening met je houdt.
Je wil dat mensen om je geven, maar ze weten niet wie je echt bent en wat je nodig hebt. Bovendien geef je geen moer om jezelf dus je laat ze ook niet zien wat het betekent om jou liefde te geven.
Je probeert liefde te kopen met goed gedrag en veel geven, zonder iemand echt in je hart te laten kijken.
Er is een grote afstand ontstaan tussen jou en anderen. Je komt op mij over als een tikkende tijdbom. Je maakt jezelf kwaad met je overtuigingen over de wereld die je ontwikkeld hebt.
Ik schat in dat je zelf niet doorhebt dat je intimiderend bent voor anderen. Je zelfbeeld klopt waarschijnlijk niet met hoe je overkomt op anderen (offline).
Het is lovenswaardig dat je jezelf zo goed overeind gehouden hebt. Maar feitelijk heb je al die jaren niets anders gedaan dan overleven en daar ben je erg goed in. Het is dan wel kut en een dagelijkse strijd, dat snap ik, maar alsnog zal dat nog het makkelijke gedeelte zijn.
Echt leven en de essentiele dingen daarvan heb je niet geleerd en dat zal jou ook nooit lukken, tenzij je de dieper liggende overtuigingen over jezelf gaat veranderen. Gaat leren erkenning te geven aan jezelf voor de pijn en het verdriet die je gevoeld hebt door de mensen die er voor je hadden moeten zijn. En erkenning gaat hebben voor wat je allemaal daardoor hebt moeten missen, alle kansen die je hebt laten schieten, wat jij anderen aangedaan hebt naast wat anderen jou allemaal aangedaan hebben.
Je verleden speelt nog steeds een hele grote rol in je dagelijkse leven, omdat je het nooit verwerkt hebt. Dit blijft tot aan je dood doorgaan, tenzij je de pijn in je hart gaat toelaten en het gaat ondergaan en opnieuw kwetsbaar kan zijn in je relaties met anderen. Je overtuigingen over jezelf en anderen en wat "goed" is kan veranderen.
Dit hoef je niet allemaal zelf te doen, kan ook niet eens denk ik. Het is gewoon heel moeizaam om te veranderen als mens. Een goede therapeut in een verslavingskliniek zou op zich niet verkeerd zijn, verslaving is immers puur overlevingsgedrag om pijnlijke gevoelens te vermijden en dat is ook jouw patroon.
Het kan wel een lange weg worden.
Ik vind het erg dat je dit hebt moeten meemaken. Niemand verdient dit.
Hier een paar dingen die me opvallen. E.e.a. niet bedoeld als kritiek maar omdat ik je het beste gun en ik hoop gewoon dat je de weg zal kunnen vinden om er iets mooiers van te maken.
Omdat je nog steeds hetzelfde probeert te doen als altijd.quote:
Dat deed ik altijd om mijzelf weer op te rapen, beginnen met joggen, paar kilo kwijt, wat beter in mijn vel in de sportschool in. Dat traject heb ik meermaals herhaald om mijzelf op te rapen. Maar om de één of andere reden lukt dat nu niet, ik blijf terugvallen, ik kom niet in dat "ritme" en blokkeer. Wat daar de oorzaak van is kan ik nog niet precies de vinger op leggen, maar daar kom ik hopelijk snel achter zodat ik in ieder geval weer een uitlaatklep heb wat een wat beter gevoel geeft.
Je lichaam zal dit steeds meer gaan tegenwerken en je tot een halt proberen te dwingen. Dat is heel mooi van een mens dat dit zo werk, alleen moet je het wel erkennen anders sloop je jezelf nog meer of je gaat denken dat de "depressie" genezen moet worden met pillen.
Je gedrag mbt werken en sporten en doorgaan is extreem.
En het leest voor mij alsof je daar altijd je trots en onafhankelijkheid op gebaseerd hebt. Maar het komt ondertussen op hetzelfde neer: jouw grenzen als kind werden niet gerespecteerd. En nu doe je jezelf het allemaal opnieuw aan. Logisch dat je lichaam het bijltje erbij neergooit.
Je doet jezelf dagelijks geweld aan door geforceerd te doen wat een stem in je hoofd je vertelt. Dit is niet jouw schuld, en verklaarbaar zoals Lenny77 zegt. Maar het moet wel veranderen als je beter wil worden.
Je (er)kent je behoeftes niet. Normaal is dat een mens behoefte heeft aan verbinding, aan steun, aan erkenning voor je gevoelens, aan ontspanning, aan plezier beleven zonder angst, aan een verbinding op gevoelsniveau. Waarschijnlijk durf jij niet om rechtstreeks voor deze behoeftes te zorgen. Dus schakel je maar weer over in survivalmodus. Inmiddels ben je chronisch zwaar tekortgedaan op al deze vlakken en dat veroorzaakt boosheid en dat soort gevoelens, die nog meer afstand brengen tussen jou en anderen.
Je communiceert je behoeftes en wensen niet en je bent teleurgesteld omdat niemand rekening met je houdt.
Je wil dat mensen om je geven, maar ze weten niet wie je echt bent en wat je nodig hebt. Bovendien geef je geen moer om jezelf dus je laat ze ook niet zien wat het betekent om jou liefde te geven.
Je probeert liefde te kopen met goed gedrag en veel geven, zonder iemand echt in je hart te laten kijken.
Er is een grote afstand ontstaan tussen jou en anderen. Je komt op mij over als een tikkende tijdbom. Je maakt jezelf kwaad met je overtuigingen over de wereld die je ontwikkeld hebt.
Ik schat in dat je zelf niet doorhebt dat je intimiderend bent voor anderen. Je zelfbeeld klopt waarschijnlijk niet met hoe je overkomt op anderen (offline).
Het is lovenswaardig dat je jezelf zo goed overeind gehouden hebt. Maar feitelijk heb je al die jaren niets anders gedaan dan overleven en daar ben je erg goed in. Het is dan wel kut en een dagelijkse strijd, dat snap ik, maar alsnog zal dat nog het makkelijke gedeelte zijn.
Echt leven en de essentiele dingen daarvan heb je niet geleerd en dat zal jou ook nooit lukken, tenzij je de dieper liggende overtuigingen over jezelf gaat veranderen. Gaat leren erkenning te geven aan jezelf voor de pijn en het verdriet die je gevoeld hebt door de mensen die er voor je hadden moeten zijn. En erkenning gaat hebben voor wat je allemaal daardoor hebt moeten missen, alle kansen die je hebt laten schieten, wat jij anderen aangedaan hebt naast wat anderen jou allemaal aangedaan hebben.
Je verleden speelt nog steeds een hele grote rol in je dagelijkse leven, omdat je het nooit verwerkt hebt. Dit blijft tot aan je dood doorgaan, tenzij je de pijn in je hart gaat toelaten en het gaat ondergaan en opnieuw kwetsbaar kan zijn in je relaties met anderen. Je overtuigingen over jezelf en anderen en wat "goed" is kan veranderen.
Dit hoef je niet allemaal zelf te doen, kan ook niet eens denk ik. Het is gewoon heel moeizaam om te veranderen als mens. Een goede therapeut in een verslavingskliniek zou op zich niet verkeerd zijn, verslaving is immers puur overlevingsgedrag om pijnlijke gevoelens te vermijden en dat is ook jouw patroon.
Het kan wel een lange weg worden.
Springfield's looking pretty dusty today
Het heeft er wel alle schijn van dat het lichaam nu is tegen aan het werken. Het probleem is dat ik in 37 jaar nog nooit mijzelf tot een halt heb proberen te dwingen. Nee zeggen is onnatuurlijk voor mij. Niet hetgeen doen wat een ander verwacht geeft mij het gevoel dat ik een ander teleurstel, dat ze een "hekel" aan mij krijgen (even simpel omgeschreven). Ik weet dat ik het moet leren, en geloof mij ik voer elke dag weer een strijd, maar eigenlijk sta ik nog compleet aan het begin van dit traject. Wie weet hoe de wereld er over een jaar uitziet.quote:
Ik heb je verhaal gelezen, erg intens om te lezen.
Ik vind het erg dat je dit hebt moeten meemaken. Niemand verdient dit.
Hier een paar dingen die me opvallen. E.e.a. niet bedoeld als kritiek maar omdat ik je het beste gun en ik hoop gewoon dat je de weg zal kunnen vinden om er iets mooiers van te maken.
[..]
Omdat je nog steeds hetzelfde probeert te doen als altijd.
Je lichaam zal dit steeds meer gaan tegenwerken en je tot een halt proberen te dwingen. Dat is heel mooi van een mens dat dit zo werk, alleen moet je het wel erkennen anders sloop je jezelf nog meer of je gaat denken dat de "depressie" genezen moet worden met pillen.
Toen ik 14 was had ik al een krantenwijk, op mijn 15 een baantje in de weekenden en moest elke schoolvakantie vakantiewerk doen van mijn vader. Ik mocht 2 weken pakken, 1 week na school om vakantiewerk te zoeken, en 1 week voordat het nieuwe jaar begon om schoolspullen te kopen. Ik ben opgevoed met alleen maar werken, het is hetgeen wat mijn vader dag in dag uit deed. Werken totdat we erbij neervallen en vooral niet klagen. Het is mij na al die jaren duidelijk geworden dat het idd extreem is. Ik heb jaren in de detachering gezeten en er waren jaren bij dat ik heel het land door moest. Om 06:00 in de auto, vaak pas om 19:00 of 20:00 thuis, vrije tijd had je totaal niet daardoor. Daarnaast moest je natuurlijk ook nog studeren voor je cursussen en dan had ik nog geregeld bereikbare dienst wat gewoon een 24/7 helpdesk was voor verschillende klanten. Eigenlijk doe ik dit al vanaf mijn jeugd. Toen ik 3 bijbaantjes had was het maandag school, dinsdag-donderdag stage, vrijdag op de markt in Maastricht (groente/fruit) had geregeld omdat ik het geld nodig had voor school/kleren/een leven ik de vrijdagen zou inhalen in de vakantieperiodes op stage. De dinsdagavond van 18:00 uur tot 01:00 deed ik vakkenvullen bij de Edah hier in het dorp, donderdag en vrijdag was dat van 19:00 uur tot 22:00 uur. Waar ik vrijdag al om 04:30 in Maastricht moest zijn op de markt, waar ik rond 18:00 vertrok uit de loods. Zaterdag was mijn vaste baantje, 07:30 tot 19:00-20:00 op de markt. De zondagen vond pap dan wel nog altijd wel iets voor mij om te doen, zoals het gras maaien inclusief het gras van de buren. Daarbij altijd helpen in het huishouden. Ik weet dat het niet gezond is maar dat is nu eenmaal het aard van het beestje geworden, wil niet zeggen dat ik ook dat zal moeten veranderen in mijn leven.quote:Je gedrag mbt werken en sporten en doorgaan is extreem.
Klinkt wel logisch, grenzen als kind niet gerespecteerd, want grenzen had ik eigenlijk niet, het waren de grenzen van mijn vader wat ik had. De boosheid komt vooral als ik nu lastig gevallen wordt op momenten dat ik heel slecht in mijn vel zit. Dat zijn ook de momenten dat ik niet meteen terug reageer maar eerst even afkoel omdat ik tegen mij zelf blijf inpraten "het ligt aan jou, jij stelt je aan, maak je toch niet zo druk". Die boosheid is vooral iets van de laatste jaren, vroeger had ik hier geen last van ondanks bijvoorbeeld het pesten en treiteren. Ik liet mij niet kennen, zei geen woord, hield alles binnen.quote:En het leest voor mij alsof je daar altijd je trots en onafhankelijkheid op gebaseerd hebt. Maar het komt ondertussen op hetzelfde neer: jouw grenzen als kind werden niet gerespecteerd. En nu doe je jezelf het allemaal opnieuw aan. Logisch dat je lichaam het bijltje erbij neergooit.
Je doet jezelf dagelijks geweld aan door geforceerd te doen wat een stem in je hoofd je vertelt. Dit is niet jouw schuld, en verklaarbaar zoals Lenny77 zegt. Maar het moet wel veranderen als je beter wil worden.
Je (er)kent je behoeftes niet. Normaal is dat een mens behoefte heeft aan verbinding, aan steun, aan erkenning voor je gevoelens, aan ontspanning, aan plezier beleven zonder angst, aan een verbinding op gevoelsniveau. Waarschijnlijk durf jij niet om rechtstreeks voor deze behoeftes te zorgen. Dus schakel je maar weer over in survivalmodus. Inmiddels ben je chronisch zwaar tekortgedaan op al deze vlakken en dat veroorzaakt boosheid en dat soort gevoelens, die nog meer afstand brengen tussen jou en anderen.
Ik kan niet zeggen of het teleurstelling is, het is meer onbegrip. Maar misschien ziet een buitenstaander dit wat beter. Maar het klopt wel, ik communiceer mijn behoeftes totaal niet, en als ik het nu al communiceer dan is dat met een ellenlang verhaal en meermaals een excuses terwijl ik gewoon "nee" kan zeggen, 1 simpel woordje en toch zo moeilijk. Ik weet eigenlijk zelf nog niet eens wie ik ben, die vraag stelde mij iemand een paar maanden geleden en toen ben ik erover gaan nadenken. Ik weet een aantal dingen, dat ik geen crimineel ben, dat ik echt een goed hart heb ik help werkelijk iedereen, kleur/afkomst maakt bij mij echt niet uit (al lijkt het op FOK! soms anders), ik geef ook om het leed van anderen en trek mij zoiets persoonlijks aan. Maar dat is bijna alles wat ik eigenlijk van mij weet, voor de rest wie ik ben geen idee want ik heb altijd naar de maatstaven van anderen geleefd.quote:Je communiceert je behoeftes en wensen niet en je bent teleurgesteld omdat niemand rekening met je houdt.
Je wil dat mensen om je geven, maar ze weten niet wie je echt bent en wat je nodig hebt. Bovendien geef je geen moer om jezelf dus je laat ze ook niet zien wat het betekent om jou liefde te geven.
Je probeert liefde te kopen met goed gedrag en veel geven, zonder iemand echt in je hart te laten kijken.
Dat liefde kopen met cadeau's en gedrag is de manier hoe ik mij inderdaad uit. En mensen die dat doorhebben maken daar dankbaar gebruik van. Maar echt in mijn hart laten kijken is zeer moeilijk. Als kind zijnde had ik al geen veilige plek, ik had niemand om mijn ei aan kwijt te kunnen en zo leef ik al mijn hele leven. Het is dan zeer moeilijk om mijn hart bij iemand leeg te storten. Het is ooit één iemand gelukt, dat was mijn laatste ex. Maar op het moment dat ze mijn verhaal wist begon ze zich ook af te keren van mij, opmerkingen zoals "ik wil nooit kinderen met jou uit angst dat je je gedraagt zoals je vader", terwijl ik die agressiviteit en dat gedrag van wat mijn vader vertoonde nog nooit heb vertoond. Het hielp natuurlijk ook niet dat dat die meid was die mij compleet leeg heeft geroofd en daarna met de noorderzon is vertrokken. Het was iemand die dat leed, de persoon die ik was geworden gebruikte voor haar eigen gewin, want ze heeft mij laten kruipen. Zo erg dat ik zelfs op mijn werk een gesprek heb gehad met de baas die het opviel en aan de bel trok dat dat meisje misbruik van mij maakte. En de rest van de personen die ik heb gevraagd voor hulp hebben mij eigenlijk altijd laten zitten, dan is het moeilijk je helemaal te openen nu. Natuurlijk bieden hier en daar wat mensen in mijn omgeving hulp aan, zelfs collega's, maar het blijft zeer moeilijk om compleet open te zijn naar die mensen, ik heb een zwaar vertrouwens issue.
Daar zeg je het goed, een tikkende tijdbom. Het woord wat ik de laatste tijden steeds vaker aan het gebruiken ben. Het is ook de angst die ik momenteel heb, dat zijn die radicale gedachten waar ik het over had in de OP. Ik ben opzoek naar iets of iemand om die frustratie en woede op uit te kuren. En geloof mij, ik weet hoe fout die gedachten zijn, ik heb dit al zo vaak aangegeven bij de therepeut. Ik heb echt de angst dat ik dadelijk eens breek en op iemand mijn ellende uit kuur die er helemaal niets aan kan doen, en spijt zal ik zeker hebben dan, want dat heb ik al van die gedachten als ik gekalmeerd ben.quote:Er is een grote afstand ontstaan tussen jou en anderen. Je komt op mij over als een tikkende tijdbom. Je maakt jezelf kwaad met je overtuigingen over de wereld die je ontwikkeld hebt.
Ik schat in dat je zelf niet doorhebt dat je intimiderend bent voor anderen. Je zelfbeeld klopt waarschijnlijk niet met hoe je overkomt op anderen (offline).
Klein voorbeeld, gisteren was weer zo'n moment dat die bom kon afgaan, heb een nieuwe tokkie buurman die mij de keel begint uit te hangen. Al politie aan de deur gehad, meneer is een notoire vrouwenmepper, maar meneer laat ook lekker de blikken bier staan in de gang, scooteronderdelen, werkt niet en ligt tot laat in de nacht kabaal te maken of draait de muziek hard. Geregeld komen er ook vrienden over de vloer, bijna dagelijks. Maar dat is exact hetzelfde volk. Een aantal weken geleden had hij ruzie met een groepje jongens die buiten stonden, staat hij zijn vriend op te jutten om een mes te pakken en ze neer te steken. Gisteren stonden wat vrienden van hem hier in de straat, die heren stonden gewoon met een afgetrapte audi a4 op de hoofdweg, alarmlichten aan, uit de deur hangen en maar roepen naar elkaar. Ze blokkeerden de hele hoofdweg, dus mensen die langsreden of moesten wachten gaven wat commentaar. Op een gegeven moment begonnen ze een vrouw helemaal verrot te schelden, hoer hier, kutwijf daar enz. Dat was het moment dat het mij weer begon te koken, ik heb mij mijn schoenen aangetrokken om naar beneden te lopen maar het moment dat ik de deur uit liep waren ze al weg. Dat zijn de zeer gevaarlijke momenten voor mij. Ik zal niet zomaar een vreemde op straat iets aandoen, geloof me ze moeten wel ontoelaatbaar gedrag vertonen. Maar ook dat hoort niet. Waren 4 gasten in de auto en mijn buurman dus, 5 vs 1 zou het zijn geweest, maar op zo'n moment interesseert het mij niet, op zo'n moment kook ik en zoek ik de confrontatie. En dat begint de laatste maanden wel wat vaker voor te komen. Een tikkende tijdbom, daarom moet die woede er ook uit.
Dat is het ook ja, gewoon overleven en niet leven. Dat is niet overeind houden, dat is wachten totdat het licht uitgaat.quote:Het is lovenswaardig dat je jezelf zo goed overeind gehouden hebt. Maar feitelijk heb je al die jaren niets anders gedaan dan overleven en daar ben je erg goed in. Het is dan wel kut en een dagelijkse strijd, dat snap ik, maar alsnog zal dat nog het makkelijke gedeelte zijn.
Zelf blijf ik roepen dat het verleden mij geen pijn meer doet, maar meerderen hebben mij nu al aangegeven dat het verleden toch nog een hele grote rol speelt. Ik zoek daar wel de oorzaak voor de persoon die ik ben geworden, de oorzaak van de ellende die ik vanaf mijn 18e tot nu heb gehad, maar die periode tot 18 denk ik zelf dat niet meer zo'n pijn doet. Het zijn vooral de voorbeelden die ik gebruik omdat mij duidelijk is geworden sinds begin dit jaar dat daar de oorzaak ligt van het type persoon wat ik ben geworden. Maar mijn hoofd is een achtbaan, ik zal het echt niet allemaal helder zien, daarom ook fijn die reacties en andere inzichten, zet mij wel aan het denken over wat zaken.quote:Echt leven en de essentiele dingen daarvan heb je niet geleerd en dat zal jou ook nooit lukken, tenzij je de dieper liggende overtuigingen over jezelf gaat veranderen. Gaat leren erkenning te geven aan jezelf voor de pijn en het verdriet die je gevoeld hebt door de mensen die er voor je hadden moeten zijn. En erkenning gaat hebben voor wat je allemaal daardoor hebt moeten missen, alle kansen die je hebt laten schieten, wat jij anderen aangedaan hebt naast wat anderen jou allemaal aangedaan hebben.
Je verleden speelt nog steeds een hele grote rol in je dagelijkse leven, omdat je het nooit verwerkt hebt. Dit blijft tot aan je dood doorgaan, tenzij je de pijn in je hart gaat toelaten en het gaat ondergaan en opnieuw kwetsbaar kan zijn in je relaties met anderen. Je overtuigingen over jezelf en anderen en wat "goed" is kan veranderen.
Dit hoef je niet allemaal zelf te doen, kan ook niet eens denk ik. Het is gewoon heel moeizaam om te veranderen als mens. Een goede therapeut in een verslavingskliniek zou op zich niet verkeerd zijn, verslaving is immers puur overlevingsgedrag om pijnlijke gevoelens te vermijden en dat is ook jouw patroon.
Het kan wel een lange weg worden.
Dat die weg lang is dat weet ik, maar deze keer zal ik hem echt moeten afmaken want dit is geen leven zo en ik kan niet verder op deze manier. We blijven positief ondanks de ellende, de komende 37 jaar (als ik dat al haal
) zullen nooit erger zijn dan de 37 hiervoor zeg ik vooral tegen mijzelf.
Mishandeld, tekortgedaan, onbegrepen, gefrustreerd en in staat om uit te halen naar iemand die je op de zenuwen werkt.quote:
Ik ben opzoek naar iets of iemand om die frustratie en woede op uit te kuren.
Je vriendin zat er niet zo ver naast dan toch, dat je op je vader begint te lijken.
Alleen was hij de dader en jij een slachtoffer?
Jij bent nu ook volwassen en verantwoordelijk voor jezelf. Ik denk echt dat je zelf de rode vlaggen niet ziet, je gedragspatroon is destructief en potentieel gevaarlijk voor jezelf en anderen. Dit verandert niet vanzelf.
Springfield's looking pretty dusty today
Maar op dat moment, tijdens die relatie, had ik niets van agressiviteit? Ik was toegewijd, behandelde haar als prinses. Die agressiviteit is iets van de laatste 2 jaar. Ik werd bijna dagelijks geslagen, bijna dagelijks uitgescholden en toch heb ik in al die tijd nooit mij nooit laten gaan. Ik heb het langs me af laten glijden. Agressie was iets van mijn vader, en dat is iets wat ik tot op de dag van vandaag haat, als ik zijn gezicht al voor mij zie tijdens die uitbarstingen dan wordt ik gewoon misselijk van de haat in zijn gezicht.quote:
[..]
Mishandeld, tekortgedaan, onbegrepen, gefrustreerd en in staat om uit te halen naar iemand die je op de zenuwen werkt.
Je vriendin zat er niet zo ver naast dan toch, dat je op je vader begint te lijken.
Alleen was hij de dader en jij een slachtoffer?
Jij bent nu ook volwassen en verantwoordelijk voor jezelf. Ik denk echt dat je zelf de rode vlaggen niet ziet, je gedragspatroon is destructief en potentieel gevaarlijk voor jezelf en anderen. Dit verandert niet vanzelf.
Ik zeg niet dat je ongelijk hebt, kan ook zijn dat ik het verkeerd zie maar als ik ook maar iets van agressie in mij had dan had ik al 1001 redenen gehad om eerder te ontploffen. Zoals al geschetst in de OP, mijn agressie kwam alleen zodra ik vrienden of vriendinnen verdedigde in een oneerlijke strijd, en zelf ben ik nog nooit in mijn leven een gevecht begonnen, nooit heb ik de eerste klap uitgedeeld.
Dat die rode vlaggen er nu zijn dat klopt, daarom blijf ik dit ook benadrukken bij de therapeut, maar als zij er niet naar luisteren wat moet ik dan doen? Ik blijf het aangeven, elk gesprek maar weer omdat het eruit moet, ik wil niet ploffen omdat dat niet is wie ik ben. Maar kan het niet zo zijn dat na 37 jaar die emmer gewoon vol is en op exploderen staat? Iedereen zal toch eens een woede-uitbarsting hebben? Ik heb die eigenlijk pas sinds kort.
verander toastje met kaas naar chips met cola en/of chocola en koekquote:Filmavond, nja hetgeen wat pap wou kijken natuurlijk. Met lekkere toastjes. Ik ben een kaaseter, nog altijd tot op de dag van vandaag. Maar blijkbaar was een 3e toastje met kaas achter elkaar een reden voor een geweldsexplosie.
ik weet, alsnog geen reden voor een geweldsexplosie
Aan deze tekst kunnen geen rechten worden ontleend.
Ik ben geen robot.
niet bang voor ban
I stand with (the) Netherlands. w/
Ik ben geen robot.
niet bang voor ban
I stand with (the) Netherlands. w/
Hoe bedoel je?quote:
[..]
verander toastje met kaas naar chips met cola en/of chocola en koek
ik weet, alsnog geen reden voor een geweldsexplosie
ik bedoel dat normaal gesproken kinderen juist aangespoord worden door hun ouders om veel te eten, zoals 'eet je bord leeg, anders mag je dit niet en dat niet'quote:
Wat kinderen wel graag eten op die leeftijd en die ouders juist niet willen van hun kinderen, zijn juist snoepjes en andere dingen die ongezond zijn. Broodje kaas valt volgens mij niet onder snoepgoed e.d.
Ik heb wel eens meegemaakt dat veel chocola smeren op een boterham, een ouder ook boos maakte en de ouder het kind een klap gaf, na woordenwisseling hierover. Hij had hem wel heel vaak gewaarschuwd dat ie niet zoveel chocoladepasta op zijn brood moest smeren, en dat kind deed het toch.
Aan deze tekst kunnen geen rechten worden ontleend.
Ik ben geen robot.
niet bang voor ban
I stand with (the) Netherlands. w/
Ik ben geen robot.
niet bang voor ban
I stand with (the) Netherlands. w/
|
|
