Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
Nog geen jaar na zijn debut kwam Everlast met zijn tweede plaat, eat at whitey's. Het is eigenlijk allemaal van hetzelfde laken een pak, een beetje bluesy liedjes die randjes van hip-hop aanraken. Op deze plaat doen er wat mensen mee zoals santana, Rhazel, Cee-lo etc. Opzich best wel leuke kabbelende plaatjes maar niet iets wat ik snel weer zou opzetten.
coffee, toffee, love me, of me, above me, monkey, junky
rijmen mensen [ Bericht 23% gewijzigd door Bosbeetle op 08-06-2020 13:58:10 ]
Whoa! Meesterlijke plaat van de Adrian Belew Power Trio, dat naast de giertarist (op deze plaat) bestaat uit de lieflijke Julie Slick op monsterbas en haar broer Eric Slick op drums. Vijf stukken op dit album: waaronder a, b, c, en het titelnummer. Daarnaast ook d. Heerlijk scheurende en instrumentale rockstukken die heel wat complexer in elkander steken dan ze op het eerste gehoor doen. Belew legt met zijn gitaar allerlei loops neer, waaroverheen zijn trio dan vijelijk wegragt. Het geheel heeft veel weg van King Crimson tijdens The Power To Believe, maar Belew legt er vooral ook zijn eigen creatieve stempel op. Toen ik The Power Trio in deze bezetting enkele stukken van de plaat hoorde spelen op 29 oktober 2008 in Den Haag, was e nog niet eens verschenen, dat gebeurde pas in 2009; toch duurde het nog tot 5 juli 2014 voordat ik de plaat wist te bemachtigen (tijdens Zappanale, waar The Power Trio - onderdeel van The King Crimson ProjeKCt - speelde).. Potjandosie, wat is dit een lekkere headbangplaat.
Geen losse stukken van de plaat te vinden op YT, maar wel een opname van mijzelf:
Hey there's a nuclear war at the dancefloor
Deze cd kocht ik op lowlands 2003 daar ging hij een draagbare radio in en hop op repeat. Wat leuke show was dat op Lowlands maar wat een ontzettende catchy foute nummers staan op deze plaat zeg. Van Danger! high voltage naar de gaybar (wat misschien wel het minst leuke nummer op de plaat is) naar naked pictures or your mother naar improper dancing door de dance commander. Eén en al goud op deze cd 
Ik luister hem te weinig 
Grappig genoeg voelt deze plaat ook weinig gimmicky terwijl de cds hierna van electric six toch een stuk minder bevlogen zijn ofzo, allemaal wat overdreverer, dit is eigenlijkgewoon een goede rock/dansvloer cd.
[ Bericht 2% gewijzigd door Bosbeetle op 08-06-2020 16:08:23 ]
And now for something completly different, vanity of vanities is een tribute album voor Conny Converse uitgebracht op Tzadik met daarop nummers van Conny Converse gespeeld door o.a. Martha Wainwright, Jesse Harris, Elysian Fields, Mike Patton & Alain Johannes, Laurie Anderson, Big Thief met Jeff tweedy, Kessika Kenney, Karen O en nog wat anderen. Best wel bekende namen behalve Conny Coverse zelf
En daar zit hem de spanning van deze plaat, Conny Converse is een vrouw die op school ontzettend slim was maar besloot na high school om een soort singer songwriter te worden (in een tijd dat die term nog niet bestond) we hebben het over de jaren 50. Conny heeft muziek gemaakt tussen 1950 en 1960 maar het sloeg nooit aan, ze is ook journalist geweest, om in 74 een briefje te schrijven ik wens geen contact meer met de wereld om vervolgens te verdwijnen, ze schijnt overleden te zijn maar geen idee wanneer. Haar muziek is om en nabij 2000 herontdekt en blijken eigenlijk hele gave voorbeelden te zijn van singer songwriter nummers die heel erg in het nu passen, kritiek die ze in haar tijd kreeg dat het allemaal nogal botjes was niet echt poetisch en veel te persoonlijk zijn nu juist zaken waarnaar men opzoek is. Dit is een collectie pakkende liedjes met een bijzonder verhaal daarom staat hij hier in de kast, eigenlijk moet ik nog een keer een cdtje van Conny zelf aanschaffen. Trouwens zit er bij deze cd ook een essay over Conny waar ik veel van deze info vandaan heb, erg leuk voor de muziek liefhebber Daarom in YT een liedje van Conny zelf:
Klassiekertje hoor in de bosbeetle muziek geschiedenis, deze plaat en de nummers hierop maar ook op het album hiervoor (die ik niet eens heb
rare ontbrekende in mijn patton collectie). Ik denk dat ik epic kende van MTV maar ik heb ook een verzamel album waar epic op staat, en faith no more kwam wel eens voorbij op de radio vooral met easy, en op de tv met rare clipjes (I started a dream). Maar het raakte gelijk een snaar, en toen kwam deze cd in huis ongeveer tegelijk met een album van primus en iets later mr. bungle die drie bands haalden mijn hele muziekwereld overhoop er zat vanalles in wat ik leuk vond aan gabber, agressieve stukjes, gave zanglijnen, rare geluiden vreemde overgangen alleen dan zoveel beter dan ik ooit gehoord had!! en dan nog zoveel meer kerkorgels, cheerleaders, vieze oude mannetjes in een RV. Geweldig goed gezongen in verschillende zangstijlen. Ja wat kan ik er nog meer van zeggen inmiddels wel ontzettend grijsgedraaid maar man man man man wat een plaat is dit!
![Faith No More - Caffeine [HQ]](https://i.ytimg.com/vi/3q-_iOqQ8Bs/0.jpg)
Alleen deze vier openingsnummers al zeg
kan net zo goed de rest van de plaat er ook neerzetten.
Leuke set. Een cd met een dvd'tje van het concert dat Belew met zijn Power Trio speelde op 3 november 2008 in Leverkusen. De setlijst is een verkorte versie van dat wat ik vier dagen daarvoor in Het Paard van Troje mocht zien. Op die setlijst prijken scheurstukken als Writing On The Wall, Ampersand, A Little Madness, en maar liefst drie Crimsonstukken: Dinosaur, Three Of A Perfect Pair en Thela Hun Ginjeet. Met vijfenvijftig minuten is het natuurlijk allemaal veel te kort. En waarom duurde het tot 2015 voordat het pas uitkwam? Op 26 november 2016 was het trouwens pas via mijn plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar. Ik scheur nog even uit mijn dak. Lang leve de giertaar!
Voor de plaat king for a day hebben de mannen van faith no more trey pruance ingeschakeld, de gitarist van mr. bungle, en dat hoor je ook wel een beetje aan deze plaat. Het zit nogsteeds goed in elkaar maar heeft ook een beetje een soort chaos/rustig/chaos/rustig vibe. Iets wat niet persee heel erg mr. bungle is ofzo maar toch wel een manier is waarop dat in faith no more is overgebracht. Maakt het natuurlijk zeker geen slechte plaat en er staan ook zeker klassiekers op
Wie is Bryan Beller nu weer? Hij bracht in 2003 dit album uit. Het staat vol met heavy metal/rock/prog/jazz/funk/weetikveelwatallemaal. Beller komt uit de stal van Mike Keneally (over helden gesproken) en speelt op ongeveer al diens platen (en dat zijn er nogal wat). Daarnaast is hij een deel van de Aristocrats en de begeleidingsband van Joe Satriani. Dat meneer Beller een aardig stukje basgitaar kan spelen, hoef ik dus niet uit te leggen. Zeker als je de stukken van deze plaat hoort, wordt dat duidelijk. Het is een soloplaat, maar de bas voert zeker niet de boventoon. Beller heeft dan ook een trits gasten uitgenodigd waar je u tegen zegt. Mike Keneally is natuurlijk van de partij, maar ook Joe Travers, Griff Peters, Rick Musallam, Toss Panos, Nick D'Virgilio en nog heel veel meer. Prijsnummers te over op deze plaat die ik kocht op 23 juli 2004.
De laatste plaat voor dat faith no more uit elkaar ging, om een paar jaar geleden weer bij elkaar te komen. Nogal bold om een album album of the year te noemen. Ook nog best wel een leuke plaat al draai ik hem niet zo vaak. Jammer dat ze toen stopten maar ze zijn goed terug gekomen
En het heeft veel mike patton albums veroorzaakt hierna want mike wilde niet persee stoppen.
The Baked Potato is een restaurant/concertzaal in Los Angeles, geliefd bij muzikanten in de regio. De ontspannen sfeer (de serveersters komen tijdens het concert je gepofte aardappel in het publiek brengen) en de prima geluidsapparatuur doen vele grootheden besluiten er op te treden, op te nemen of een concertfilm te maken. Mike Keneally is er kind aan huis. In de herfst van 2010 doet de Mike Keneally Band een tour rond de westkust van de Verenigde staten en in het voorprogramma staat de Bryan Beller Band. Het is exact dezelfde band, alleen wisselen Beller en Keneally van positie als frontman en mag Beller in zijn voorprogramma zijn eigen stukken spelen. Op 15 september van 2010 doet de 'It's The Same Band Tour' The Baked Potato aan en het resultaat mag er zijn. In vijftig minuten komen er zes hoogstaande progjazzrockstukken voorbij, vele van View. Ernaast nog twee bonustracks van twee eerdere tours (uit 2007 en 2009. Ik koop deze plaat op 19 juni 2011. Tegelijkertijd met dit album komt het concert van The Baked Potato ook op film/dvd uit. (Ook Keneally brengt zijn set van die avond uit op cd en dvd). Lekkere plaat, zeker!
Vorig jaar waagde Beller zich aan een link project: de prog dubbelelpee. In de voetsporen van Tales From Topographic Oceans en The Lamb Lies Down On Broadway krijgen we hier een bijna apocalytisch verhaal (van de wereld na een (zond)vloed), maar dan geheel op z'n Bryan Bellers, krijgen we hier vier suites (ieder een plaatkant, maar ik heb 'm op cd), ieder weer onderverdeeld in vier of vijf korte stukken. De hoeveelheid van stijlen doet duizelen en we vallen van de ene atmosfeer in de andere. Van alles krijgen we hier voor onze kiezen: van verstilde pianoklanken tot furieuze metal, van robuuste rock tot jazzrockgepiel. Je zou denken dat het daardoor een allegaartje is, maar dat is geenszins het geval. Dit is een Bryan Beller-plaat en een heel mooie ook! Niet de minsten komen een bijdrage leveren: Mike Keneally (natuurlijk), Guthrie Govan, John Petrucci, Joe Satriani en vele vele anderen. Hoogtepunt is World Class, een soort wereldmuziekmetaljam. De plaat komt sinds 7 oktober 2019 zeer regelmatig uit de platenkast.
Op 18 mei 2014 heb ik nog nooit van deze groep gehoord. Die middag spelen ze bij ons hier in het zo majestueuze Apeldoorn in het café van poptempel Gigant. Wat blijkt? Het zijn vijf getalenteerde jongedames die frisse popliederen maken en zojuist een plaat hebben utigebracht. Het is heel mooi weer en het vijftal speelt onder een partytent buiten op het terras. Leuk! Ik koop de plaat bij de dames en thuisgekomen blijken er in veertig minuten tijd twaalf pittige liedjes voorbij te komen. Alleraardigst. En dat dan ook nog uit Nederland. Na een week of wat komt de cd niet zo veel meer de kast uit, maar nu ik hem zo weer hoor moet ik zeggen dat ik er weer veertig minuten plezier aan beleef.
![Bells of Youth - Shoot [official video]](https://i.ytimg.com/vi/AIotX8Da7pM/0.jpg)
![Bells of Youth - Physical [official video]](https://i.ytimg.com/vi/F9gGhNjGc4U/0.jpg)
Robert Berry is een multi-instrumentalist en producer die vooral furore maakte in 1988, toen hij samen met Keith Emerson en Carl Palmer een plaat uitbracht onder de bandnaam 3. Daarvoor was hij vooral in eigen regio bekend met zijn progrockcoverband Hush. Bij de start van het progrocklabel Magna Carta kwam hij weer in beeld, ook voornamelijk als producer van allerlei bands. Op dit album uit 2001 mag hij zijn eigen muziek aan de wereld laten horen. Het is een conceptalbum met muziek geïnspireerd door de fantasyromans van Robert Jordan. Ik heb de boeken nooit gelezen, maar de muziek is beeldend genoeg. Filmische progfolkrock is wat Berry ons voorschotelt. Niet erg. Integendeel, bij vlagen zelfs erg stemmig. Lief Sorbye speelt alle mandolinepartijen, maar de rest verzorgt meneer Berry zelf. Ik kocht de plaat op 29 juni 2001 en dat is dus ook alweer negentien jaar geleden.
Ergens in de zomer van 2015 lees ik een recensie van de op dat moment net verschenen plaat Coma Ecliptic door de Amerikaanse band Between The Buried And Me. De recensie is lyrisch en als ik op 10 augustus in een plaatselijke platenwinkel ben en de speciale editie van het album zie, koop ik hem. Zonder er iets van gehoord te hebben. De plaat begint voor mij veelbelovend met een atmosferisch pianostukje. Daarna komt het eerste echte nummer, waarin ik veel moois hoor. Instrumentaal staat het als een huis. Aanvankelijk zingt de zangert met een toegankelijke, heldere stem. Maar op eenderde begint hij ineens te krijsen en te growlen. Nu vind ik dat een keertje niet zo erg (praten we niet meer over), maar helaas komt het meerdere keren terug op de plaat. In bijna ieder nummer. Ik draai de plaat twee of drie keer en dan gaat hij de kast in en ik heb hem zo ongeveer nooit meer gedraaid. Nu dus weer wel. Ik ben geen progmetalfan, maar hoor dat er hier een goede band bezig is. Als de schreeuwstem er niet in zou zitten, zou ik 'm veel vaker draaien. Sterker nog: dan is het een fantastisch album! De mix van melodieus en beuken, van verstild en stevig, de mooie koortjes en instrumentatie: dat bevalt me wel. Het is de brulaap die mij doet afhaken en ik ben bang dat de plaat weer voor tijden de kast in gaat. Ik heb ook nog de speciale editie met een dvd erbij, die ik nog nimmer heb bekeken. De eerste twee YT-filmpjes hieronder zijn de eerste twee stukken van de plaat, dan weet je een beetje wat mij overkwam.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8067-1266363794.jpeg.jpg)
Weer een klassieker, met deze plaat (Hun 2e onder de naam FSOL), wilden de heren meer een landschap van geluid creëren. Nou dat is zeker gelukt, vanaf de eerste klanken lijkt het alsof je in een buitenaards/onderwater wereld binnenloopt, maar dan wel met PS2-graphics.
Verder speelt Robert Fripp nog gitaar op 1 nummer, en doen ze nog een cover van Klaus Schulze (@bazbo, let je op?
)Het meisje op de hoes heeft later nog een voetbalcariere bij Arsenal gehad (las ik net op wikipedia, qua sport-feitjes moet je niet bij mij zijn
Ik moest googlen waar Arsenal weg komt)
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 10-06-2020 12:00:13 ]
FSOL 
Ik had twee collega's die helemaal lijp waren/zijn van Big Big Train. We wisselden altijd veel muziek uit, maar ik kwam er nooit toe om de muziek van deze band eens te beluisteren. Pas laat in 2015 hoorde ik voor het eerst eens iets en: ik was verkocht. Dit album komt uit 2007, het is al het vijfde van de groep (die in 1990 startte) en ik kocht het op 16 augustus 2016. In de band: Greg Spawton en Andy Pool. De zang is hier van Sean Filkins. Gasten zijn drummer Nick D'Virgilio en Dave Meros (van Spock's Beard) en Pete Trawavas (van Marillion). Melodieuze progrock van de degelijke en bijna pastorale soort, voornamelijk geschreven door Spawton, ook vandaag nog de aanjager van de band. Dit spul draai ik graag en vaak.
Nadat californication van the red hot chilli peppers uitkwam kwam er ook weer een solo album van john frusciante. Eerder had hij solo materiaal wat echt heel erg in zijn heroine periode zat, bijna syd barrett-esque. Ik heb het gevoel dat hij bij deze plaat dat een beetje probeerde te simuleren, het is niet de beste zanger maar toch is zijn zang erg passend bij deze muziek. De nummers zijn erg pakkend en eigenlijk best wel goed geproduceerd, het lijken mij teksten die gebaseerd zijn op slechte periodes in zijn leven maar hoe hij in de hoes afgebeeld staat is het duidelijk dat hij veeeeeel beter in zijn vel zit. Daardoor is het eigenlijk best een positief album. Ook zitten er een soort van tips in voor hemzelf wat een grappig gegeven is.
Hierna is hij behoorlijk productief geworden om vervolgens te minderen en te eindigen als breakcore artiest
maar toch wel een ontzettend muzikaal persoon die John, mooie dingen gedaan hoopt dat hij ze blijft doen En dan heb ik nog niets gezegd over wonderschoon gitaarspel natuurlijk want daar ligt duidelijk zijn kracht ook te horen op de instrumentaaltjes op dit album.
quote:Op woensdag 10 juni 2020 13:17 schreef Bosbeetle het volgende:
BBCD73
[ afbeelding ]
Nadat californication van the red hot chilli peppers uitkwam kwam er ook weer een solo album van john frusciante. Eerder had hij solo materiaal wat echt heel erg in zijn heroine periode zat, bijna syd barrett-esque. Ik heb het gevoel dat hij bij deze plaat dat een beetje probeerde te simuleren, het is niet de beste zanger maar toch is zijn zang erg passend bij deze muziek. De nummers zijn erg pakkend en eigenlijk best wel goed geproduceerd, het lijken mij teksten die gebaseerd zijn op slechte periodes in zijn leven maar hoe hij in de hoes afgebeeld staat is het duidelijk dat hij veeeeeel beter in zijn vel zit. Daardoor is het eigenlijk best een positief album. Ook zitten er een soort van tips in voor hemzelf wat een grappig gegeven is.
Hierna is hij behoorlijk productief geworden om vervolgens te minderen en te eindigen als breakcore artiest
En dan heb ik nog niets gezegd over wonderschoon gitaarspel natuurlijk want daar ligt duidelijk zijn kracht ook te horen op de instrumentaaltjes op dit album.
Maar sowieso Frusciante =
Met het toetreden van David Longdon en Nick D'Virgilio als vaste bandleden heeft BBT het definitieve geluid gekregen. The Underfall Yard is dan ook de eerste 'klassieke' BBT-plaat. Hij verschijnt in 2009 en ik koop 'm op 6 juni 2017. Er staan een paar grootse stukken op, waaronder Victoria Brickwork en het epische het titelnummer. Ieder stuk weet een prachtig verhaal te vertellen, veelal uit de Engelse geschiedenis. Wat een rijk geschakeerd geluid en wat een prachtig album, dit. En dan te bedenken dat de band dat geluid sindsdien nog verder weet te ontwikkelen en tot nog grotere hoogte weet te brengen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6007-1323064766.jpeg.jpg)
In 1994 deed FSOL iets wat (zo ver ik weet) nog nooit gedaan was. Live je concert streamen via het internet, dit werd mogelijk dankzij de ISDN technologie waar dit album naar vernoemd is.
En het mag dan live zijn (wat niet te horen is), er staan zo ver ik weet alleen nieuwe nummers op
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8069-1272848219.jpeg.jpg)
En de laatste die hier in de kast staat van FSOL. En met 70 minuten, de kortste van de drie
Op deze een veel grootser geluid, met af en toe uitstapjes richting de 'big beat'. Heerlijk plaatje, klassieker uit die tijd. Verder doet Max Richter nog even mee op een track of 2
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-370665-1196060948.jpeg.jpg)
Kyuss, fuck yeah!
Een van de pioniers van de stoner rock. Eeuwig zonde dat deze band knapte wmb als je hoort hoe jammerlijk QOTSA tegenwoordig klinken, en hoe ontiegelijk vet dit is. 
[ Bericht 13% gewijzigd door Gehenna op 10-06-2020 16:28:09 ]
De eerste paar QOTSA waren nog wel leuk maar heb er eigenlijk al jaren niet meer naar geluisterd.
oh cool, dit was dus direct wel een dingetje destijds? Als in: dat het op de radio werd gedraaid?quote:Op woensdag 10 juni 2020 15:59 schreef bartrid het volgende:
ik kan me nog goed herinneren toen die plaat uitkwam. Op m'n walkman elke dag in de trein naar m'n zomerbaantje
De eerste paar QOTSA waren nog wel leuk maar heb er eigenlijk al jaren niet meer naar geluisterd.
Ik kwam er zelf pas jaren later achter, toen ik internet kreeg
(in '92 was ik dan ook 7)
Jaaaa ik heb zowel de melvins als fantomas erg hoog zitten en ze hebben gewoon samen eenbigband
Nu zat buzz al in fantômas en trevor dunn al eens de melvins dus eigenlijk is het fatomas met dale crover of melvins met mike patton. Het maakt ook niet uit dit is echt een best of both worlds, erg leuke melvins nummers net iets agressiever met korte stevige fantomas uitbraken. Heerlijke cd. Hierna volgt veel meer fantomas (die ik ook allemaal op vinyl heb) maar deze heb ik niet op vinyl (is er volgensmij ook niet) dus die horen jullie voor het eerst.
En door met de eerste van Fantômas 30 hyperkorte nummers achter elkaar genummerd als de pagina's van een stripverhaal met de bijbehorende frames. Mike Patton's band na mr. bungle en faith no more. Een band waar hij daadwerkelijk achter het stuur zat, met de legendarische dave lombardo achter de drums. Heb de band 1 keer met Dave gezien één keer met Terry Bozzio en een aantal keer met Dale Crover. En grappig genoeg maken de drummers bij dit gezelschap het verschil. Terwijl bozzio allerlei fratsen uithaalde was hij gewoon niet zo scherp als Lombardo (die overigens ook vrij veel fratsen toepaste in deze band). Het is ook echt wel een drum project de drums zijn leidend voor de gitaar en bas die ook beide vrij ritmisch gespeeld worden, en de zang loopt daar dan weer als een soort tegenhanger tussendoor. Nogsteeds een geweldig bijzondere band, die elk album wist te vernieuwen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-2349226-1350040583-9671.jpeg.jpg)
En nummer twee van Fantômas de meest toegankelijke, namelijk allemaal covers van bekende filmliederen in fantomas stijl
Derde plaat van fantomas met 1 lang nummer van pak hem beet 40 min. Toen dit uitkwam vond ik het eigenlijk ontzettend uniek maar inmiddels staan er in mijn platenkast heel wat albums waarvan 1 plaatkant een volledig nummer vormt.(waren ze zich ook zeer bewust van want de plaat begint met de naald die op de plaat valt en eindig met 20 min uitloop groef geluid) De thematiek van deze cd is chirurgisch al hoor ik er meer monniken in het een een mooi staaltje stijl aanpassing van band van hele korte nummers naar hele langer nummers gaan. Al heeft John zorn dit met zijn painkiller en naked city ook al eens geflikt. Maar het is een tof document
Luister hem niet vaak maar toch de moeite waard.
Yep,is me bekend!quote:
GCD049 Future Sound of London - Lifeforms
[ afbeelding ]
[...]
Verder speelt Robert Fripp nog gitaar op 1 nummer, en doen ze nog een cover van Klaus Schulze (@:bazbo, let je op?
[...]
Alleen nog nooit gehoord. Is het wat?
tja, ik vind het zelf echt geweldig. Zit meer richting de ambient (techno), moet je een beetje liggen.quote:Op woensdag 10 juni 2020 20:16 schreef bazbo het volgende:
[..]
Yep,is me bekend!
Alleen nog nooit gehoord. Is het wat?
Heeft wel iets weg van een meer electro-variant van John Hassell. Van die 'natte' geluidjes.
Goeie reviews overal en kwam ook wel langs op mtv en zo. Cd geleend uit de muziek bibliotheek in Delft en getapedquote:
[..]
oh cool, dit was dus direct wel een dingetje destijds? Als in: dat het op de radio werd gedraaid?
Ik kwam er zelf pas jaren later achter, toen ik internet kreeg
en later gewoon gekocht.
Vierde en laatste cd van Fantômas in de vorm van een kalender en vind ik in die kalender nou gewoon cd terug die ik kwijt was. Het ging om een soort gebrand cdtjes van acid mothers temple die ik ooit gekocht had bij een concert van hen
Maar terug naar fantômas als ik toch een cd van hun het minste moet vinden is het deze, opzich zegt dat niets want ik vind het een geweldige band. Deze cd heeft weer een thema en het thema is cartoons, dat betekent allerlei cartoony geluidjes en speelgoed sampletjes e.d. Verder houden ze redelijk het stramien aan dat bij hun debut gebruikt werd... Leuke plaat en erg bijzondere hoes met de maand april en de nummers op de cd hebben dan ook titels van 1 t/m 30 april...
De verloren zoon
Acid mothership gelimiteerd nummer 45/200 op een gebrand cdtje tussen een papiertje. Maar toch een erg leuk plaatje er staan vier nummers waaronder hun live anthem Pink Lady Lemonade op een of andere manier een nummer bij elk optreden van acid mother temple wel op een manier terug komt. Leuk om een versie op cd the hebben. Verder is dit standaar acid mothers temple gebeuren dus freaken feedback en space geluiden met wat drone zang. Het leuke aan deze cd is is dat het mijn eerste cd van acid mothers temple is later nog vrij veel LPs van ze gekocht. Ik heb dit gekocht bij het eerste concert dat ik van ze zag in de worm. Ik werd omver geblazen een gitarist die halverwege het concert zijn gitaar aan het plafond hangt een dronende space japanner met een lange witte baard die zo lijk weggelopen uit een tolkien film, ook de tweede gitarist die later volgensmij een vrouw is geworden had toen al een soort jurk aan. Een erg tof gebeuren later heb ik ze nog vele malen gezien en ze stellen zelden teleur. Grappig is ook dat zo ontzettend veel cds en lps uit hebben en dat er altijd wel een soort van parodie op een ander album is, in dit geval de mothership boxset van led zeppelin. Ooit in een interview las ik dat ze gewoon niet zo goed engels kunnen en daarom het wel leuk vinden om maar gewoon album titels van anderen die ze goed vinden aan elkaar te plakken enzo
(dat is ook een manier om aan je titels te komen )
Koel. Dat wordt zoeken. Hassell's werk vind ik prachtig.quote:
[..]
tja, ik vind het zelf echt geweldig. Zit meer richting de ambient (techno), moet je een beetje liggen.
Heeft wel iets weg van een meer electro-variant van John Hassell. Van die 'natte' geluidjes.
In 2012 en 2013 brengt Big Big Train de twee platen English Electric Part One en English Electric Part Two uit en in 2013 verschijnt ook nog de EP Make Some Noise. Zanger en componist David Longdon is nu een belangrijk onderdeel van de band geworden. Samen met Greg Spawton schrijft hij het leeuwendeel van het materiaal. De drie platen komen eind 2013 tesamen op de dubbelaar English Electric Full Power, die ik kocht op 21 juni 2016 en zeer vaak door de kamer heen dender. Want wat een prachtwerk staat erop! In dik twee uur tijd vliegen de verhalen over allerlei bijzondere personen, gebeurtenissen en technologie uit de vervlogen tijden van het Engelse platteland om de oren. Melodieus, aangrijpend, pakkend, warm, landelijk en altijd avontuurlijk. Naast Spawton en Longdon en Andy Poole zijn nu ook Nick D'Virgilio, Dave Gregory (van XTC!) en Danny Manners vast onderdeel van de band. Verder horen we allerlei gastmuzikanten en een strijk- en blazersensemble krijgt een belangrijke rol in het geluid. Louter parels, hier. Een bijzondere vermelding krijgt East Coast Racer, een verhaal over de stoomlocomotief Mallard die in 1938het snelheidsrecord aan flarden scheurde en die nu te zien is in het spoorwegmuseum in York (aanrader). Heerlijke prog in de Engelse traditie. Meer, meer!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-376999-1385204742-3766.jpeg.jpg)
Nee deze dan, poh!
Ik kan nooit kiezen welke van de Kyuss cd's nu mijn favoriet is, vooral degene die op dat moment aan staat 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1157303-1264444904.jpeg.jpg)
Eerder ook al op vinyl langsgekomen, maar deze heb ik dus al veel langer
Een van de psychedelische pareltjes uit de 60's, in het rijtje van Pet Sounds, Sgt. Pepper, Odessey & Oracle, waarvan ik geen favoriet zou kunnen kiezen.
Het is 4 november 2015. Ergens lees ik een recensie van deze EP en zonder dat ik ooit ook maar iets heb gehoord van deze band - wel over deze band, aangezien twee (oud-)collega's al jaren riepen dat ze geweldig zijn - koop ik 'm. Thuis draai ik het plaatje en ben ik om. Dit is pakkend, prog en prachtig. Het titelnummer vertelt over een oude Britse traditie om de appelbomen wakker te schudden en van boze geesten te bevrijden, zodat ze mooi ooft leveren. Een oogstlied! Verder staan er nog twee tot dan toe nooit uitgebrachte stukken op en een live-opname. Meanderend, landelijk, lieflijk, afwisselend en boeiend. Inmiddels zijn ook violiste Rachel Hall en Rikard Sjöblom (Beardfish, Gungfly) definitief toegetreden tot de band, zodat we ondertussen te maken hebben met een octet. Het EP'tje doet me verlangen naar meer. Na 4 november 2015 ga ik op zoek naar de andere platen van Big Big Train.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-630958-1491119124-6409.jpeg.jpg)
Precies wat de titel zegt: Eels, live met strijkers. Die violen geven de muziek nog net een stukje meer melancholie dat ze al hadden, erg mooi en sfeervol allemaal. Mijn meest gedraaide Eels denk ik wel, ook omdat de setlist klinkt als een best-of.
![Eels - Blinking Lights (For Me) [From With Strings: Live at Town Hall]](https://i.ytimg.com/vi/ls5BranLHmw/0.jpg)
Een half jaar later verschijnt Folklore. Ik koop de plaat op 6 juni 2016. Dit keer in zeventig minuten negen verhalen over bijzondere gebruiken en voorvallen in de Engelse geschiedenis. Het titelnummer zet de toon, folky progrock met voldoende 'rauwheid' erin. Jethro Tull goes Canterbury, zoiets. Lekker Hammond, ook. De stem van David Longdon is nog nadrukkelijker aanwezig en Rachel Hall en Rikard Sjöblom zjin nu volledig in de groep geïntegreerd. Het geluid kenmerkt zich als vol en gevarieerd. 'Vol' niet in overgeproduceerd of volgepropt met instrumenten; integendeel, de muzikanten weten vooral ook wanneer ze niet moeten spelen. Wel is het warm en gelaagd, met ruimte voor de nodige fluit-, gitaar- en vioolsolo's, zonder dat het freakerig wordt. Mooi werk, weer. Wassail staat er ook op, zij het in een andere versie. Er blijken nogal veel opnames te zijn van de sessies, die de band niet gebruikt voor het album en dus komt er al snel een vervolg.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 11-06-2020 16:11:34 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-224888-1552508631-4454.jpeg.jpg)
Ik weet nog goed toen deze uitkwam in 2003, dat dit echt iets anders was dan al die andere rockbands rond die tijd. En die hoes deed het 'm ook wel. Compleet chaotisch, maar tegelijk heel helder. Progressieve rock muziek, die echt vooruit keek i.p.v. de sound van grootheden uit de 70s na te doen.
Tevens de eerste cd die ik ooit online bestelde
Yep. Die komt hier ook nog. Over een jaar of zo.quote:Op donderdag 11 juni 2020 15:56 schreef Gehenna het volgende:
GCD055 The Mars Volta - Deloused in the Comatorium
[ afbeelding ]
Ik weet nog goed toen deze uitkwam in 2003, dat dit echt iets anders was dan al die andere rockbands rond die tijd. En die hoes deed het 'm ook wel. Compleet chaotisch, maar tegelijk heel helder. Progressieve rock muziek, die echt vooruit keek i.p.v. de sound van grootheden uit de 70s na te doen.
Tevens de eerste cd die ik ooit online bestelde
De eerste plaat (dat is deze toch?) hoorde ik van een collega in 2003 en ik vond hem wel gaaf. Jaren later kocht ik 'm zelf (goedkoop) en toen viel hij me erg tegen. Dat het grensverleggend is, zal ik niet ontkennen. Ik kon mijn aandacht er niet bij houden. Opvolger Francis The Mute kocht ik (ook goedkoop) kort daarop, in de hoop dat ik me vergist had en dat het allemaal beter zou beklijven. Helaas. Na twee keer draaien verdwenen ze de kast in en zijn er sindsdien niet meer uit gekomen. Beetje à la Between The Buried And Me, dus. Maar hierover later meer.
Maar LOVE - FOREVER CHANGES!
Prachtplaat. Legendarisch. Volgt hier ook nog. Ook over een jaar of zo. net zoals kyussOp dit moment Senser - Stacked up. Engelse rap metal uit 1994. Klinkt dus wel redelijk gedateerd, maar soms best wel lekkere riffs.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-4196857-1358258055-8623.jpeg.jpg)
Tijd voor wat fratsen, ze hebben ooit de platen Muts dorst snachts niet alleen naar buiten punt uitgebracht, en muts ontbreekt dus al bij mij. Later zijn ze een nieuwe zin begonnen die begint met Caspar spookt.. dus er volgt nog veel, dit is dus dorst. Helaas zijn dit geen originelen maar cds van het fonos project (wat inmiddels niet meer bestaat) dat cds uitbracht die niet meer te krijgen waren, in simpele hoesjes met wat artwork erop. Ooit moet ik maar eens gaan verzamelen voor nu is het leuk om deze te hebben.
We zijn inmiddels al vier plaatjes bezig op plank vier. Op 14, 15 en 16 2015 augustus speelt Big Big Train in King's Place in London. Voor het eerst na negentien jaar. Het is nogal een gedoe om een concert of tour te organiseren, want de band bestaat uit acht man (onder wie een Zweed en een Amerikaan) en wil het liefst optreden met een vijfkoppig blazersensemble. Ook vandaag de dag zijn concerten zeer spaarzaam. De band neemt die concertserie in 2015 in Londen op en het resultaat is deze dubbelaar. We horen veel werk van English Electric, een enkel stuk van The Underfall Yard en natuurlijk de single Wassail. Make Some Noise is de perfecte opener en dan wisselen kortere en lange stukken elkaar af met West Coast Racer als absolute hoogtepunt. Toen ik het album kocht op 6 december 2016 (toen-ie net uit was), was ik nog niet zo bekend met het materiaal. Vanaf het eerste moment dat ik Judas Repentant hoorde, wist ik (niet wat ik hoorde en) dat het een persoonlijke favoriet zou zijn en blijven. Mooie liveplaat die goed laat horen hoe sterk de band ook live is. Uitstekende uitvoeringen waarin de muzikanten alles doen ten dienste van de muziek.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-463336-1552526444-7471.jpeg.jpg)
Toen ik een paar jaar geleden ging verhuizen had ik al mijn gebrande cd's weggedaan, ze namen alleen maar plek in, waren hier en daar beschadigd (gaan toch niet zo lang mee) en het staat ook gewoon niet mooi in de kast.
En op een of andere manier had deze dus de opruimronde overleeft, hij stond ook redelijk gecamoufleerd in de kast (lees: geprint hoesje) dus draai ik 'm nog 1 keer voordat deze ook weg kan.
En ik moet bekennen dat ik 'm amper geluisterd heb
Dacht dat deze me veel minder lag dan het debuut, maar dit is eigenlijk wel enorm vet, damn. Misschien toch maar eens een echte op de kop tikken ooit 
Kijk, dit wist ik niet eensquote:
Ik vind hem eigenlijk beter dan die eerste, minder pakkend maar als hij je eenmaal heeft, pfoeh. Ook frusiciante en flea drukken een redelijke stempel op die plaat maar dan niet op de manier die je van hun verwacht. Ik denk de beste uit hun oeuvre
Snachts van fratsen kan ik geen plaatje van vinden
Maar ik heb dus hiervan ook het fonos cdtje, ze gaan op dezelfde voet verder vrolijke nummers goede teksten, gewoon een top band uit nederland
Moet ooit nog eens opzoek net als Gehenna naar de originelen eigenlijk 
Tsja, ik ben groot fan van SY, en het is 1 van de weinige bands waar ik alle full length platen van heb. Zo ook Sister. De plaat voor Daydream nation. Je kan dat er al prima in horen maar ook nog wel de meer noisy kanten van hun eerdere werk.
En de Napalm Death cover van White Cross is geweldig
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4407933-1364082601-5838.jpeg.jpg)
-Brothers and sisters, the time has come for each and every one of you to decide whether you are going to be the problem or whether you are going to be the solution
-Right now It's time to kick out the Jams Motherfucker!
-They were punk before punk, metal before metal, and MC before Hammer
sniemoeilijkquote:
BBCD81
Snachts van fratsen kan ik geen plaatje van vinden
[...]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2666798-1466965450-3819.jpeg.jpg)
De titel is sNachs en Discogs is je vriend.
quote:
[..]
sniemoeilijk
[ afbeelding ]
De titel is sNachs en Discogs is je vriend.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1169502-1197850475.jpeg.jpg)
Was al eens langsgekomen op vinyl, briljant en nog even leuk als toen ie uitkwam. Wederom punk voordat punk bestond. Al deze nummers waren in fucking '72 al opgenomen, en waren hun tijd ver vooruit
De cd versie heeft een handjevol bonus tracks, zoals 'I'm Straight' en 'Dignified and old' die niets onder doen aan de rest, en ook een paar mindere, 'Goverment Center' vind ik maar bloedirritant
Verder: Is Hospital niet de mooiste ballad ooit?
Over verliefd zijn op iemand met nogal issues.
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 12-06-2020 15:44:51 ]
De band had bedacht om kort na Folklore een EP uit te brengen met aanvullend materiaal, maar het liep al snel uit op een heel album. Grimspound (dat ik koop op 1 mei 2017) staat vol met verdere verhalen over folklore en gebeurtenissen uit het Engelse land. We beginnen gelijk goed met Brave Captain en het landelijke On The Racing Line. Experimental Gentlemen is een van de vele hoogtepunten van het album en mevrouw Judy Dyble (waarover later heel veel meer) mag een vocale gastbijdrage doen in het mooie The Ivy Gate. A Mead Hall In Winter is misschien wel een van de mooiste stukken die BBT ooit heeft gemaakt en As The Crow Flies is niet het stuk door bluesgitarist Rory, maar een schitterende afsluiter van het album dat een tussendoortje moest zijn, maar stiekem nog beter is dan z'n voorganger.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1832878-1246475811.jpeg.jpg)
Ook al langs gekomen op vinyl. Tijdje terug dat ik deze geluisterd heb ook, je merkt toch als zo'n album niet op Spotify staat hij wat minder in de rotatie komt
En dat terwijl dit gewoon een van m'n all-time favorieten is.Zo'n beetje het startschot van de Shoegaze destijds, ontelbare hoeveelheid aan bandjes geïnspireerd dus. De opvolger overschaduwde de complete scene zo'n beetje en is nooit meer geëvenaard imho. Deze is door die plaat ook ietwat vergeten, maar hij doet er eigenlijk weinig aan onder wat mij betreft
Neequote:
Krap twee maanden later kondigt de band de volgende plaat alweer aan en verdomd, nog geen week later ligt-ie in de winkel. Ik koop The Second Brightest Star op 3 juli 2017. Er was nóg meer materiaal van Folklore en Grimspound blijven liggen, complete songs nota bene, en er staan twee lange bewerkingen op van twee stukken die ook al op de twee vorige platen staan. Het geluid is nog wat meanderender, vloeiender, landelijker en de verhalen weer nostalgisch en als vanouds. Mooie aanvulling op de catalogus.
Of het allemaal nog niet genoeg is, brengt de band in november 2017 een single uit. Een kerstsingle. Het titelnummer is een heerlijk feelgoodlied zoals een kerstlied moet zijn, compleet met stemmige videoclip. Extra stuk Snowfalls is gewoon mooie BBT-prog. Mijn plaatje kwam op 12 december 2017 binnen. Mooi hebbending dat we eens per jaar draaien. Dit jaar dus twee keer. 13 juni, net nog geen zomer.
In de zomer van 2018 komt - ter aankondiging van een later dat jaar te verschijnen livealbum - deze single uit. Het is een uitgebreide single. Het titelnummer - een zeer mooi melancholisch lied - staat erop in radio-edit, albumversie en live van het aankomende album. Daarnaast Seen Better Days (uitgevoerd door het blazersensemble dat met de band tourt) en Summer's Lease (live uit de studio in 2017). Ik haal mijn exemplaar in een plaatselijke platenwinkel op 20 augustus 2018.
Amerikaanse dance-punk band uit Californië. Duidelijk beinvloed door de vroeger jaren 80 punk funk uit New York. Lekkere baslijntjes en dansbaar. De 3e is niet bijster interessant.
Erg lekkere noisy hiphop dat mij aan Techno Animal en sommige andere side projects van Justin Broadrick doet denken.
Amerikaanse doom sludge dat mij redelijk vaak aan Fudge Tunnel doet denken. Prima plaat.
Een nogal ongelukkige bandnaam, want het is dus niet de Britse boy band maar een Amerikaans duo dat rock, post metal, sludge mixed. Helaas kent Songkick het verschil niet, dus ik ben altijd weer teleurgesteld dat ze weer niet komen touren
Dit is de laatste plaat die ze gemaakt hebben, komt uit 2008. Erg fijn.
Interessantquote:
2nd Gen - Irony is.
Erg lekkere noisy hiphop dat mij aan Techno Animal en sommige andere side projects van Justin Broadrick doet denken.
13th Floor Elevators - The psychedelic sounds....
Is al een paar keer langsgekomen hier, klassiekertje natuurlijk.
quote:
5ive - Hesperus.
Een nogal ongelukkige bandnaam, want het is dus niet de Britse boy band maar een Amerikaans duo dat rock, post metal, sludge mixed. Helaas kent Songkick het verschil niet, dus ik ben altijd weer teleurgesteld dat ze weer niet komen touren
Ah dan was dat TCM denk ikquote:
zie ook mijn amazon recommedations toen ik naar Evanescence van Scorn zocht. Tijden goth metal met vrouwelijke vocalen als recommendation gehadquote:
Op 23 Skidoo - The gospel comes to New Guinea.
Om de 1 of andere reden wordt deze band altijd bij old school industrial ingedeeld, maar daar doe je ze toch tekort mee. World Music, post punk en gewoon geweldige muziek. Heeft wel wat van This Heat vind ik.
Zou kunnen die heeft hem volgensmij een keer voor mijn neus weggeplukt bij een concert... Maar mijn geheugen is ook niet meer wat het isquote:
BBT treedt zeer spaarzaam op, zo ongeveer nooit. Dat komt doordat de acht bandleden nogal verspreid wonen (UK, Zweden, USA) en er allemaal nog een andere muziekcarrière op nahouden. Bovendien is voor het geluid een vijfkoppige blazerssectie nodig. Kortom: een BBT-concert is een nogal unieke ervaring. Op 29 en 30 september en 1 oktober 2017 speelt het dertiendelige orkest in Cardogan Hall in Londen. Natuurlijk komen er opnames en die staan op dit dubbelalbum, dat verschijnt in 2018 en ik koop op 10 september van dat jaar. (In 2019 brengt de band ook de bluray/dvd Reflectors Of Light uit.) Op deze registratie mooie uitvoeringen van 'klassiekers' als Victorian Brickwork en natuurlijk East Coast Racer, maar het recentere materiaal voert de boventoon. Brave Captain, London Plane en The Transit Of Venus Across The Sun springen eruit, maar het absolute hoogtepunt is wat mij betreft A Mead Hall In Winter. De band staat op 13 juli 2018 op het Night Of The Prog festival in het openluchttheater Loreley in Dutischland. Helaas kan ik er niet bij zijn. Want wat wil ik ze graag live aanhoren. We waren van plan kaarten te kopen voor Essen in juli dit jaar, maar ook helaas.
Meest recente studioalbum van de band. Hij verscheen in 2019 en ik kocht 'm op 20 mei. Dit keer geen verhalen over folklore, machines en rivieren in Engeland uit de negentiende en twintigste eeuw, maar vertellingen over bouwsels verder weg en gebeurtenissen langer geleden: de klassieke Griekse en Romeinse historie. Wat blijft, is de landelijke en typisch Britse muziekstijl, die veel wegheeft van het Canterburygeluid, maar dan met een modernere vleug eroverheen. Toetsenist van het eerste uur Andy Poole heeft in 2019 het veld geruimd en onlangs werd ook bekend dat Dave Gregory (ex-XTC) geen onderdeel meer uitmaakt van de tourband. Stil zit de band niet; zoals gezegd verscheen er begin dit jaar een bluray/dvd van de concertreeks in Londen 2018 (Reflectors Of Light), kwam er onlangs een Japanse verzamelaar uit met extra - niet eerder uitgebrachte - stukken erop en opnames voor een nieuw album zijn gaande. Ik blijf het volgen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-127622-1250208679.jpeg.jpg)
Jup naast, 2x op vinyl, dus ook op cd. Ik heb zelfs de klok
Maar goed het is dan ook een van mijn all-time favoriete albums.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-388166-1191834094.jpeg.jpg)
Weer eentje die al een tijdje niet gehoord had, omdat ie niet op Spotify staat
Een van de tofste punk-albums, vooral heerlijke bas
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-905123-1401265231-9171.jpeg.jpg)
Om, heerlijke band. Ooit ontstaan uit het destijds terziele gaande Sleep. Matt Pike richtte daarna High on Fire op, Al Cisneros en Chris Hakius gingen verder onder Om.
Ik hou altijd al van 'hypnotiserende' muziek, dus ik was een behoorlijke sucker voor Om, ken weinig bands die die eigenschap meer hebben
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-905122-1401264937-8149.jpeg.jpg)
'Muziek waarop je religies zou kunnen baseren', zo omschreef David Tibet (Current 93) Om ooit. Dat thema werd later ook wat meer uitgebuit in de nummers/hoezen etc. Maar ook dit album klinkt als een donker ritueel, waar je langzaam in weg zakt.
Ja geweldige plaat, geweldige band en ben blij dat ik ze een paar keer live heb gezien.quote:
GCD059 NoMeansNo - Wrong
[ afbeelding ]
Weer eentje die al een tijdje niet gehoord had, omdat ie niet op Spotify staat
Een van de tofste punk-albums, vooral heerlijke bas
Fratsen met naar buiten die heb ik origineel, en in de cd heb ik twee muntjes van het pand van janna bewaard de geboorteplek van Fratsen waar ik ze bij hun revival een keer live heb gezien. Althans het was gewoon in diepenheim en er stond janna op de muntjes
Heb hier trouwens ook die fonos versie van maar die tel ik maar niet
Instrumentale post rock met lekkere electronische invloeden. Jaren geleden dat ik deze plaat gedraaid heb. Ook prima live band.
Schotse rock. Het was een zwager die op 6 maart 1992 bij De Vrouw op visite kwam en dit verjaardagscadeau meebracht. We hadden er niet om gevraagd en het stond ook niet op ons verlanglijstje. Veel hebben we hem dan ook niet gedraaid. DIt album komt uit 1988 en bevat aardige en makkelijk in het gehoor liggende songs. Meneer Stuart Adamson schrijft het merendeel van de liedjes en er staan bij mijn weten geen singles of hitjes op. Na vijftig minuten is de plaat ook weer afgelopen. Dit is voor het eerst sinds zeker vijfentwintig jaar dat het ding de kast uit komt. Aan het eind van het verjaardagsfeest vroeg de zwager of hij de plaat een keer mocht lenen, want hij wilde hem zelf ook wel eens horen. En dan opnemen/kopiëren, want dat scheelde hem een boel geld. Ach zo.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-175098-1254538531.jpeg.jpg)
Jup achter die shirts van de C&A zit gewoon een tof album verstopt, wie had dat gedacht
Ik ben op 18 augustus 1999 in onze plaatselijke platenwinkel. In de krappe ruimte staat een heuse band te spelen, man of zes. Het is leuke en aanstekelijke rock/jazz/rockabilly/blues/tetterdetet/noemmaarop. Ik koop het plaatje dat dan net uit is. Thuis draai ík 'm en nog eens en nog eens en dan verdwijnt hij de kast in om er nu dan weer eens uit te komen. Ik vind het nog steeds leuke en aanstekelijke rock/jazz/rockabilly/blues/tetterdetet/noemmaarop. De eerste twee nummers alleen al zijn een waar feest en het is heus retegaaf, maar na een liedje of wat lijkt het allemaal steeds meer op elkaar en vrees ik dat het album weer voor een flinke tijd in de kast blijft.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-15449240-1592217198-3480.jpeg.jpg)
Ik kan nooit kiezen welke van de twee ik nu beter vind. Het debuut is misschien wat meer catchy en iconischer, maar deze gaat meer door merg en been.
Nog een 65daysofstatic - One time for all time.
Meer van hetzelfde, instrumentale post rock met electronica. Minder goed dan de vorige.
Ergens in de zomer van 1998 koop ik een album met daarop een 'verslag' van het Progfest festival 1997. Daarop allerlei bands, waaronder ook eentje die zichzelf Bigelf noemt. Nooit van gehoord. Sinds dan wel. De band rond toetsenist/gitarist/zanger Damon Fox brengt pittige prog met een wagonlading Black Sabbath, Deep Purple en ander gruis erdoorheen. Hoofdrol is weggelegd voor de toetsen: vooral de Hammond en mellotron bepalen het geluid. Gaaf, dus wel. Toch koop ik verder geen platen van de band. Als in 2014 Into The Maelstrom verschijnt, koop ik die wel (op 1 juli 2014). De plaat bevat twaalf puntige rocksongs, met hier en daar een wat langere uitschieter. Mike Portnoy mag schitteren op de drums, al moet ik zeggen dat hij zich hier behoorlijk inhoudt. Ik heb de limited edition, op de tweede schijf staan enkele demo's en wat remixen, die eerlijk gezegd niet zo veel toevoegen. Heel veel draai ik het album niet; ik denk dat het komt doordat de stukken niet echt beklijven, op een enkele uitzondering na, en dat de zang me ook niet zo aanspreekt. Inmiddels is Damon Fox onderdeel van The Cult.
Hoekje Björk. Dit album verschijnt in 1990, als ze nog bezig is met The Sugarcubes. Het is een vreemde plaat. Een pianotrio speelt liedjes op jazzy wijze en Björk zingt, huppelt, kirt, giert en gilt eroverheen. Soms gedragen, soms luchtig, soms indringend, soms kinderlijk. En: ze speelt mondharmonica. Geen composities van Björk zelf op deze plaat, wel een enkele van een triolid, maar verder allemaal covers; denk aan Leiber/Stoller, Oscar Hammerstein, en anderen) Schijnt dat dit album in IJsland meer dan twintig jaar lang haar best verkochte werk is. Zelf kocht ik hem op 26 mei 1995, de tijd dat ik me in haar muziek begon te verdiepen. Bijzondere plaat in haar oeuvre. Vreemd, maar mooi. Van mij had ze dat jazzy wel wat vaker mogen doen. Ik houd ervan.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 16-06-2020 08:14:13 ]
Verpletterend debuut. Ik was er pas laat bij. Plaat verscheen in 1993; ik kocht 'm pas op 29 maart 1995 en heb de editie met bonusnummer Play Dead. Maar liefst vijf singles trok madam van de plaat, waaronder een paar met leuke videoclip. Je kan veel over het album zeggen, maar niet dat het geen verpletterend debuut is.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 16-06-2020 22:00:47 ]
Yep.quote:
Op :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-367301-1105388360.jpg.jpg)
Pantera, ooit gekocht omdat ik van iedereen hoorde dat dit toch wel een van de metal bands was die je in je collectie moest hebben, en ik er helemaal niets van kende. Maar raakte het me nooit heel erg. Het klinkt- net als Metallica - als een blauwdruk van metal, en alles klopt wel, maar daardoor is het ook niet echt meer spannend
Leuk om te horen op feestjes, maar zet het zelf amper op.Hoe dan ook het ragt wel lekker weg en songs als Domination zijn wel gewoon moddervet
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-379396-1248332569.jpeg.jpg)
Ah, Pavement, een indie-lieveling. Al duurde het even voordat het kwartje viel bij mij. Maar ben inmiddels wel helemaal om. Begonnen eind jaren '80 enorm noisey, maar bij hun debuut Slanted & Enchanted is het al een stuk meer gefocust op songs dan op chaos. Opvolger Crooked Rain, Crooked Rain beschouw ik inmiddels als een van mijn favorieten uit de '90s. Deze volgde erop, en was mijn eerste kennismaking met hun en doet vrij weinig onder op hun legendarische output.
Sterke songs, barst weer van de creativiteit en heerlijk gitaarspel
Een van de vijf singles van Debut. Verscheen in 1993 en ik trok 'm voor een paar piek uit een uitverkoopbak op 23 maart 1996. B-kantje is Sidasta Eg, dat niet op de plaat staat.
Een remixplaat. En ik heb niks met remixen. Plaatje komt uit 1994 en ik trok 'm op 16 oktober 1995 ergens uit een uitverkoopbak. Twee keer One Day, twee keer Come To Me, een The Anchor Song en een lange Human Behaviour. Leuk om een keer (weer) te horen, verder niet echt indrukwekkend.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3839758-1568709742-5996.jpeg.jpg)
Tof wijf is dit toch ook
En een tof album. Thom Yorke doet nog 3 keer mee, ook nooit verkeerd. En The Whores Hustle is later nog als B-kantje uitgebracht met Desert Sessions met o.a. Josh Homme.
Verder leuk feitje: PJ had ooit nog gereageerd op oproep voor een vrouwelijke zangeres op de hoes van Spiderland van Slint, maar de band hield vrij snel na het uitbrengen op met bestaan.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-619121-1460499851-8502.jpeg.jpg)
Ook fijn om weer eens te horen, die Ierse melodieën zijn toch maar moeilijk te weerstaan. Als ik zo lees en hoor was het live nogal eens een aanfluiting doordat (met name) Shane compleet bezopen was. Maar op de studio albums klinkt het toch wel vrij briljant
Het tweede soloalbum verscheen vandaag vijfentwintig jaar geleden en ik kocht hem een dag later. Slechts zes van de elf liedjes kwamen uit op single. Was Debut vooral geïnspireerd op dansmuziek, deze plaat ademt meer en klinkt minder mechanisch en kent meer invloeden van ambient, jazz, industrial en avant-garde. Heerlijk. Hyperballad vind ik nog altijd een pareltje, maar eigenlijk staat er geen enkel zwak stuk op. Er volgen hierna nog veel mooie Björkplaten, maar deze en Debut blijven mijn favorieten.
Derde single van het Post-album.Er verschenen twee versies van deze cd-single; de eerste bevatte ruimte om de tweede versie ook in te doen. Dit is die eerste en ik kocht 'm op 27 november 1995. Naast het titellied staan er twee remixen van Postliedjes op en een nieuw liedje Sweet Intuition. Jazzybigbandbjörk.
Derde single van het Post-album.Er verschenen twee versies van deze cd-single; de eerste bevatte ruimte om de tweede versie ook in te doen. Dit is die tweed en ik kocht 'm op 27 januari 1996. Naast het titellied staan er een remix en een Brodsky Quartet-versie van Hyperballad op en een nieuw liedje My Spine. Jazzybigbandbjörk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 16-06-2020 16:08:26 ]
Tweede single van de Postelpee. Naast het titellied (clipje weer, hoor) een nieuw liedje Charlene. Ik trok hem op 13 december 1997 uit een uitverkoopbak ergens.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5688164-1399963371-4880.jpeg.jpg)
P.u.n.t was een tijd lang het laatste album van Fratsen. En tevens het einde van de zin. Het is een live opname gemaakt in Hedon Zwolle en "direct op plaat geslingerd"
Trouwens dankzij dit topic toch maar even discogs op gesprongen om een aantal fonos cdtjes (waar punt er ook een van is) te vervangen en tevens Muts gekocht omdat die nog ontbrak (er ontbreekt meer en die zitten nu in de zoekfunctie
)
Uit 2008, van Nederlandse bodem. Dubstep met techno invloeden, gelukkig zonder wobble bass en heeft niks met dingen als Skrillex te maken. Lekker atmospherisch.
Een album vol remixen van Poststukken dat uitkwam in 1996. Zwaar leunend op techno en aanverwante stijlen. Ik kocht het op 23 november 1996, waarschijnlijk in de hoop dat ik ooit een complete Björk-verzameling zou hebben. Het album viel me zwaar tegen, want ik heb helemaal niets met elektronische dansmuziek. Alleen de Brodsky Quartet Version van Hyperballad vind ik echt mooi, maar die stond ook al op een van de It's Oh So Quiet singles. Achteraf bleek dat het hele album vol stond met stukken die op b-kantjes van singles te vinden waren en er - op een uitzondering na - weinig nieuws op de plaat staat. Nou ja. Op 10 oktober 1995 was ik overigens bij haar concert in Ahoy Rotterdam. Door verkeerschaos kwamen we aan het eind van voorprogramma Goldie (dat ik graag had willen horen) de sportzaal binnen. Van het concert kreeg ik weinig mee, want we zaten verkeerd (hoog achterin). Wat een galmbak. Van de roze madam zag ik niks dan een klein fluorescerend stipje. Gelukkig was het binnen anderhalf uur gedaan. Nou ja.
Ik herinner me dat ik in 1997 een documentaire op televisie zag over hoe Björk werkte aan dit album (in Londen en Spanje). Benieuwd als ik was, kocht ik de plaat (op 26 september 1997). Ik was nogal teleurgesteld. Ik vond het koud en rauw, te veel nadruk op de harde beukende en abstracte beats. Het deed me niet zo veel. Ik heb de plaat dan ook niet zo heel veel gedraaid. Nu ik hem weer hoor, valt hij me erg mee. Er zitten schitterende melodieën op, de boel is wel degelijk in balans, ik vind het experiment geslaagd en ik had het album meer tijd moeten geven om te groeien en te beklijven. Bachelorette en All Is Full Of Love zijn mijn favoriete liedjes op de plaat, maar eigenlijk zou je hem als geheel moeten beluisteren. Vijf singles kwamen er van de plaat. Ik was inmiddels gestopt met het kopen van alle singles en remixdingen, dus werd het voor mij wat stil rond Björk, zeker als je weet dat het eerstvolgende reguliere album vier jaar op zich deed wachten.
Ik was het hele bestaan van Björk vergeten, toen in 2001 Vespertine uitkwam. Durfde ik de plaat te kopen, na mijn ervaring van de voorganger? Ik durfde het op 4 september 2001. Bij de eerste keer beluisteren was ik zeer aangenaam verrast. Wat een mooie plaat! Terug naar de melodie, de warmte, de schoonheid. De subtiele inzet van een koor en strijkorkest zijn briljant. Opener Hidden Place is gelijk een favoriet, Aurora en It's Not Up To You zijn ook al zo mooi, maar in z'n geheel is het album een ware parel. Volgens Björk zelf is het een album vol intimiteit en erotica. Nou, dat geloof ik wel.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 17-06-2020 08:20:37 ]
1 van de grondleggers van de techno en erg invloedrijk. Met natuurlijk deze klassieker:
Met dank aan Gong- en gitaarheld Steve Hillage.quote:
808 State - Ninety.
1 van de grondleggers van de techno en erg invloedrijk. Met natuurlijk deze klassieker:
zekerquote:
[..]
Met dank aan Gong- en gitaarheld Steve Hillage.
Behoeft bij de meesten in dit topic natuurlijk geen introductie. Ik heb ook eindeljk mijn ontzettend versleten 3500 shirt maar eens weggedaan....Lekkere instrumentale space rock, er komen er meer lang hierna.
Weinig verschil met Liquid. Nog steeds lekker.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-11178006-1511298525-5398.jpeg.jpg)
Ooit ondekt via de liner notes van een Deftones cd'tje waar deze band genoemd/bedankt werd. En omdat ik wel behoorlijk fan was van Deftones in die tijd (rond 2000), toch maar eens een nummer gedownload, toen nog met napster
En direct verslaafd, wordt nog steeds grijs gedraaid. Zo'n nummer als Glory Box, die kan gewoon eindeloos aan staan zonder dat ie ooit verveelt
Ooit een krang of fratsen of dancing dollekamp cd oid besteld bij de legendarische cd zaak Popeye in Hengelo, gerunt door Johan Dollekamp (via twitter, kreeg ik al tip van Gehenna) En wat schetste mijn verbazing er zat een gratis singletje van dikkop bij en een persoonlijk tekeningetje (ik heet op twitter terminaal verwaald en heb varkentjes in mijn profiel)
erg leuk dit soort dingen. Bij veel andré manuel projecten die ik kocht toen ze uitkwamen zitten ook briefjes van andré manuel zelf Het liedje dikkop uit 1994 gaat over meneer Janmaat maar het is ook prima van toepassing op andere politici
Ik space door met 35007 - Space of tranquility. Weer niks mis mee. EP van 3 nummers, 20 minuten.
In 1995 was het gedaan met fratsen, andre manuel en adri karsenberg richtten toen Krang op, en dat was het. (dat was het, dat het was, bedankt dat was het, bedankt dat was het (ohnee dat is een tekst van dacing dollekamp ) Maar toen ineens in 2009 was er een reunie concert van Fratsen om geld in te zamelen voor een reis voor hun manager/technicus Uli Mook. Het waren twee data rond de kerst 2009 maar ze hebben er nog een derde concert aan toegevoegd op 45 december 2009
Van dat concert kwam de DVD Komma uit die al aangaf dat "de zin" nog niet ten einde is.(ook brachten ze online alle muziek,beeld,tekst,etc etc wat fratsen ooit uitbracht digitaal gratis beschikbaar, ik heb het nog ergens staan echt ontzettend veel materiaal) En in 2015 kwam er dus ook Caspar het begin van een nieuwe zin Ze gaan door op de zelfde voet iets positiever dan Krang (alles komt goed ) zichzelf op de hak nemend (zeg nooit nooit nooit)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5438238-1393356300-4827.jpeg.jpg)
Deze ooit gekocht toen ik eens een lang weekend in Zweden was, ergens in 2007-ish. Hier klinkt Portishead een stuk donkerder (lees: film-noiresque) dan het debuut. Wederom een prachtplaat
Zaten ook weer mooie clips bij dit album, de leden van Portishead hadden zelf al wat ervaring met films (maakten eerst een korte film, voor het debuut), maar de samenwerking met Chris Cunningham (die we o.a. kunnen kennen van de legendarische Aphex Twin clips) was ook weer iets unieks
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1319919-1215840361.jpeg.jpg)
En toen 11 jaar naar de vorige plaat, was er ineens een nieuwe Portishead. Ik weet nog dat ik een beetje huiverig was om hem te gaan luisteren. De vorige twee waren gewoon perfect imho, en ohwee als deze nu tegen zou vallen. Nouja die angst viel snel weg, podverdomme wat een plaat weer
3 x perfectie.Gek eigenlijk dat het toen zo lang leek, 11 jaar tussen een album. Ik kan me nog als dag van gisteren dat ik 'm voor het eerst hoorde, op m'n iPod in de bus en ook waar ik mee bezig was, waar ik aan dacht, op wie ik verliefd was, en waar ik naar onderweg was. En toch is dat allemaal alweer 12(!) jaar terug
#opaverteld
[ Bericht 100% gewijzigd door Cousin_Eddy op 17-06-2020 14:00:16 ]
Hier space rocken we verder met Acid Mothers Guru Guru - Psychedelic Navigator
quote:Tsuyama and Kawabata formed another offshoot in December 2006, Acid Gurus Temple, with Mani Neumeier of Guru Guru, which quickly changed its name to Acid Mothers Guru Guru.
Recurring Dream and Apocalypse of Darkness
2 lange nummers van over de 30 minuten. Al een hele tijd niet meer gehoord,
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-130793-1366915772-8056.jpeg.jpg)
Fijne Ambient Techno, vrij psychedelisch op momenten. Hoewel het een beetje gedateerd klinkt wel, blijft dit wel een gewoon erg fijn plaatje
En ik heb ook nog de versie met de bonus cd, waar ook deze klassieker op staat:
Inderdaat een beetje gedateerd nu maar blijft wel 1 van mijn favoriete platen in dat genre.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1073756-1513563820-7220.jpeg.jpg)
Ook alweer een tijdje geleden dat ik deze draaide, maar hij blijft tof. Bassloopjes
Typische Acid Mothers Temple, wel lekker maar 3 platen achter elkaar gaat me een beetje vervelen.
quote:
Hier de laatste Acid Mothers Temple & the Melting Paraiso U.F.O. - La Novia
Typische Acid Mothers Temple, wel lekker maar 3 platen achter elkaar gaat me een beetje vervelen.
la novia is wel hun helden nummer vind ik.Door met Acoustic Ladyland - Living with a tiger. Londense jazz-punk band van Seb Roachford die in een hele hoop andere projecten ook speelt. Een aantal leden van Acoustic Ladyland zitten nu in Melt yourself down, wat ook prima is. En live altijd een groot feest.
de laatste in de kast van Fratsen die er zomaar ineens in 2017 was, weinig aankondiging meer zo van, okey leu over een maandje is er de cd presentatie in de metropool tot dan hè
En hij is nogsteeds leuk, maakt fratsen toch wel een erg gaaf stukje in de nederlandse geschiedenis vandaar ook zoveel ervan in de kast. Het is gewoon degelijke rock n roll zonder dat je dat cheezy wordt altijd energiek, ijzersterke teksten ik heb ze hoog staan als het om nederlandstalige bands gaat...
Muts Dorst sNachts niet alleen naar buiten p.u.n.t. Komma Caspar spookt
(en geen idee hoe de zin verder gaat
)Ohja op spookt doen ook roosbeef en typhoon mee
[ Bericht 6% gewijzigd door Bosbeetle op 17-06-2020 17:45:11 ]
Na het laatste liedje van Fratsen met de toepasselijke titel laatste liedje staat er nog een plaat van Frusciante in de kast, op de verkeerde plek maarja wat doet het er toe. Shadows collide with people is de plaat direct na to record only water for ten days, en hij gaat op de zelfde voet door maar hij klinkt hier een stuk steviger, de teksten zijn nogsteeds vervreemdend een raar blikje in zijn hoofd.
Deze plaat heb ik een stuk minder gedraaid dan to record water... maar toch ook tof plaatje hoor
Je hebt klassiekers en klassiekers en dit is er ééntje hoor, ik denk dat deze bij velen in de kast staat die in de (eind) jaren 90 zijn opgegroeid. Eigenlijk valt het nog wel mee wat er op staat de twee covers killing me sofly en no woman no cry doen me iets minder eigenlijk draait dit album toch wel op de twee hits ready or not en fu-gee-la waarvan die eerste de legendarische sample van enya heeft. (dat wist ik niet totdat mijn broer weer eens langsliep en zei wie zitten er nou weer over enya heen te praten
, zo heeft mijn broer me wel op meer gewezen zoals het origineel van eisbär) 
[ Bericht 7% gewijzigd door Bosbeetle op 17-06-2020 19:38:17 ]
Geweldige noise band, spelen live met minimaal 4 gitaristen en meerdere drummers. Hebben ook een album met GW Sok gedaan, en tijdens dat concert deze ook maar meegenomen.
Tweede solo album van de legendarische Adrian Sherwood. Dub, hiphop en electro.
Vooral de bonus dub cd is erg sterk.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-699881-1329389467.jpeg.jpg)
Les claypool's flying frog brigade een project van Les nadat primus er mee gestopt was, waarin hij de oude drummer van primus jay lane weer opzoekt (je weet die waar hij ook the holy mackerel mee heeft gedaan) en nog een aantal andere jammy artiesten. Ze spelen nummers van holy mackerel maar volgensmij een heel aantal covers sowieso een cover van shine on you crazy diamond. (set twee bestaat geloof ik uit allemaal floyd nummers maar die staat niet in mijn kast dit is live frogs set 1)
Als ik de nummers google zie ik dus al een king crimson cover, (van discipline) drie nummers van sausage (een ander claypool project met jay lane) twee van holy mackerel... als je het goed bekijkt is dit na mackerel en sausage eigenlijk gewoon hetzelfde project met wat meer mensen erbij
Koel. Ik heb die Live Frogs Set Two waarop hij de complete Animals-plaat van Pink Floyd naspeelt. Komt over een maand of vier.quote:
BBCD89
[ afbeelding ]
Les claypool's flying frog brigade een project van Les nadat primus er mee gestopt was, waarin hij de oude drummer van primus jay lane weer opzoekt (je weet die waar hij ook the holy mackerel mee heeft gedaan) en nog een aantal andere jammy artiesten. Ze spelen nummers van holy mackerel maar volgensmij een heel aantal covers sowieso een cover van shine on you crazy diamond. (set twee bestaat geloof ik uit allemaal floyd nummers maar die staat niet in mijn kast dit is live frogs set 1)
Als ik de nummers google zie ik dus al een king crimson cover, (van discipline) drie nummers van sausage (een ander claypool project met jay lane) twee van holy mackerel... als je het goed bekijkt is dit na mackerel en sausage eigenlijk gewoon hetzelfde project met wat meer mensen erbij
Dit album was onderdeel van een 4cd+dvd box uit 2003, maar de cd's zijn later allemaal los verschenen. Ik kocht deze op 20 juli 2004. Omdat Björk achteraf niet zo gelukkig was met de Debut-tour, koos ze voor deze liveplaat de MTV Unplugged-opnamen. Weg dansritmes. Wat overblijft, zijn de liedjes. Mooi, hoor. Vooral dat klavecimbel in Human Behaviour. En let ook even op Talvin Singh op de tabla.
Zag dat ze nu een reissue hebben van set 1 & 2 in één bundel... daar denk ik nog een beetje aan. (het moet niet zo worden dat ik meer albums heb van mensen die pink floyd naspelen dan pink floyd zelf... is nog lang niet zo maar het wordt wel veel gedaanquote:
[..]
Koel. Ik heb die Live Frogs Set Two waarop hij de complete Animals-plaat van Pink Floyd naspeelt. Komt over een maand of vier.
)Gov't Mule - Dark Side Of The Mulequote:
[..]
Zag dat ze nu een reissue hebben van set 1 & 2 in één bundel... daar denk ik nog een beetje aan. (het moet niet zo worden dat ik meer albums heb van mensen die pink floyd naspelen dan pink floyd zelf... is nog lang niet zo maar het wordt wel veel gedaan
Post Live is ongeveer zoals ik het had moeten horen in Ahoy op 10 oktober 1995. Ik hoorde alleen maar galm en lawaai; hier klinkt het uitgebalanceerder en grotendeels. De plaat verscheen in 2003 en is grotendeels opgenomen op 27 februari 1997 in Sheperd's Bush Empire, tijdens een concert voor de leden van de fanclub, vier maanden nadat de tour was afgelopen. Er staan ook opnames op van de televisieshows Later With Jools Holland en Taratata. De band bestaat naast Björk uit een drummer en drie toetseneurs. Ik kocht het plaatje op 15 juli 2004.
Derde liveplaat uit de box uit 2003, waarvan ik overigens alle delen los kocht. Deze op 20 juli 2004, overigens. Tijdens de Homogenic speelde madam het materiaal met een bijzonder ensemble: Mark Bell verzorgde de beats, daarnaast een strijkorkest en een koor. Het resultaat is intiem en spannend.
Laatste liveplaatje uit die doos uit 2003. Deze losse uitgave verscheen in 2004 en ik kocht 'm eveneens op 20 juli van dat jaar. Björks prachtige plaat over intimiteit en erotica voert ze uit met een harpiste, twee elektronicafreaks, een Groenlands koor en een zeventigkoppig (!) orkest. Het resultaat is op z'n minst bijzonder te noemen. Niet zo intiem en overweldigend als de studioplaat, maar evengoed indrukwekkend.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4950798-1388623611-2362.jpeg.jpg)
Zow, dit is ook wel een klassieker zeg. Een van de meest algemeen geliefde albums van de afgelopen 30 jaar. Overal duikt ie weer op in lijstjes. Op RYM staat ie bijvoorbeeld ook alweer een tijdje op #1 in de all-time top 100, gebasseerd op ratings van zo'n 750.000 man.
Ik kan me nog goed herinneren dat de clipjes op TMF/MTV kwamen voor deze plaat, en dat ik het maar een beetje rare muziek vond. Ik kon er in ieder geval weinig mee. Hoewel het einde van 'Karma Police' me wel trok, maar de opbouw ernaar toe had ik het geduld toen nog niet voor.
Pas een paar jaar later toen ik een fout flash-spelletje speelde (waar je volgens mij een soort drugs baron speelde), klonk er enorm epische muziek als je 'm uitgespeeld had. Na wat speurwerk (toen had je nog geen shazam #opaverteld) kwam ik erachter dat het om laatste stukje van 'Paranoid Android' ging. Dus, dit album eens gedownload (DC++ tijdperk waarschijnlijk), en werd toen compleet weggeblazen, niets klonk als dit, en wat een laagjes en opbouw.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-86729-1146733406.jpeg.jpg)
Potverdikke dit is er ook wel eentje hoor.
Na OK Computer, was ik vrij Radiohead idolaat. Dus tijd om de rest van de discografie uit te checken. De plaat ervoor, 'The Bends' haalde ik toch niet helemaal uit wat ik zocht, op 'Street Spirit' na.
Op Kid A kwam ik wel helemaal aan m'n trekken. Alles wat OK Computer zo tof maakte, zat hier ook in, maar in een compleet nieuw fris - electronisch - jasje. Een mijlpaal in de muziek, want na deze plaat werd er ineens volop geëxperimenteerd met electronica in de (mainstream) rock muziek.
Ik heb overigens wel weer een wazige editie: De eerste Europese editie, waar dus een fout in zat. De cd begint met 43 seconden van een slot applaus van een concert (geen idee van welke band). Waarna alle muziek dus 43 seconden is verschoven (Geen track begint bij het begin), waarna er dus aan het eind 43 seconden mist
Verder zit er een boekje verstopt onder de cd. Nouja, wie weet wordt ie ooit nog eens geld waard 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-566728-1154125066.jpeg.jpg)
Dit was de eerste die ik kocht van Radiohead, in de tijd dat dat nog stiekem moest, want m'n ouders vonden geld uitgeven aan cd's toch maar onzin. Je kon ze ja downloaden, en ik had er al een stapel. Ik zag dat toch anders
Ik werd niet meer zo weggeblazen als bij de vorige 2, maar Radihead bleek gewoon elke keer weer een dijk van een album af te leveren, die ook altijd relevant waren. Band van grote klasse
![Radiohead - 2+2=5 [The Lukewarm]](https://i.ytimg.com/vi/c6GO7c-zO6E/0.jpg)
Dat boekje heb ik ookquote:
Verder zit er een boekje verstopt onder de cd.
die 43 sec verschuiving niet geloof ik Jaquote:
Radiohead totaal aan me voorbijgegaan. Mis ik wat?
Oh. Oké.quote:
YES!quote:
Radiohead totaal aan me voorbijgegaan. Mis ik wat?
Ik plaats ze altijd in de alt/art-rock hoek, die laatste ligt jou best wel volgens mij
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4255558-1463866594-9273.jpeg.jpg)
Eerder al voorbijgekomen op vinyl, nu ook de cd versie die ik ooit eens uit een uitverkoopbak viste.
Het 20 minuten durende titel-nummer/suite blijft meesterlijk
![Rush - 2112 [HD FULL SONG]](https://i.ytimg.com/vi/AZm1_jtY1SQ/0.jpg)
Een plaat voor Eric Cartman qua titel
Qua muziek meer dub, techno en world music. Lekker.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2666768-1504026326-3382.jpeg.jpg)
Nieuwe aanwinsten, heb inmiddels 3 fonos cds vervangen en één nieuwe fratsen cd en wel het debut Muts... genoemd naar de bassist drummer "muts"
[ Bericht 1% gewijzigd door Bosbeetle op 18-06-2020 20:22:30 ]
Ze beschrijven zichzelf als dance punk. Doet mij erg denken aan sommige old school industrial uit de jaren 80 en daar is niks mis mee.
"Hier volgt een tip voor de hometapers:
Bent u in het tijdelijke bezit van dit schijfje, schaf dan een C60 bandje van een goede fabriek aan.
De nummers 1 t/m 7 kunnen op kant A de rest op kant B."
[ Bericht 0% gewijzigd door Bosbeetle op 18-06-2020 20:43:50 ]
quote:
hehe ik lees het hoesje van muts en daarin staat:
"Hier volgt een tip voor de hometapers:
Bent u in het tijdelijke bezit van dit schijfje, schaf dan een C60 bandje van een goed fabriek aan.
De nummers 1 t/m 7 kunnen op kant A de rest op kant B."
Door met Aerogramme - A story in white.
Debuut uit 2001 van de Schotse alternative rock group Aerogramme die in 2007 uit elkaar zijn gegaan, en 1 van de leden heeft daarna Chvrches opgericht. Soms niet al te best (van die typische alt rock uit die tijd, met hints van Placebo en zo brrrrr) maar er staan ook hele mooie pareltjes op zoals dit:
[ Bericht 15% gewijzigd door bartrid op 18-06-2020 20:47:27 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-699513-1322130277.jpeg.jpg)
Dan nog een cdtje van de frog brigade en dit keer met allemaal originele nummers. Dit pas heel erg bij alle andere claypool projecten eigenlijk zitten er in vrijwel alle claypool projecten unieke geluiden die heel erg claypool zijn dus vreemde basloopjes, rare mensen in de lyrics en het is altijd funky op de een of andere manier. En daar hoort deze zeker ook bij, fijn cdtje van ongeveer de zelfde tijd als bucket of bernie brains maar deze is een stuk minder zenuwachtig omdat bernie worrell dingen nogal pielig maakt dat ontbreekt hier. Het is niet helemaal primus er zit toch nog iets anders in maar kan het niet helemaal pinpointen. Sowieso gewoon leuk claypool album weer
1 van de beste stemmen in rock en gewoon een geweldige plaat, die een jaar voor Gentlemen uitkwam. Indie rock maar met soul en R&B invloeden. Geweldige live versie van Miles iz ded, het 12e nummer op de cd op pinkpop
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-4112297-1355643011-4201.jpeg.jpg)
BBCD92
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1154012-1429458460-1817.jpeg.jpg)
We beginnen met het debut met vrolijke beat muziek en protetst songs exemplarisch zijn strand en meneer de president natuurlijk
En natuurlijk ook een Disturbed cover:
Als je van de stem van Björk houdt, is dit je plaat. Naast een verdwaalde beat (van twee human beat boxers) en de achtergrondzang van Mike Patton en een stuk of wat keelzangers staat er niks anders op. Er is geen enkel instrument te horen. Björk a capella! Saai? Integendeel. Avontuurlijk? Zeker. Het geluid is warm, verstild, opzwepend, donker, intrigerend. De plaat kwam in 2004 uit, maar ik kocht 'm pas op 25 augustus 2005. Fijn werkje.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 19-06-2020 08:21:55 ]
Gaat Björk in 2007 terug naar de pop- en danswortels van haar eerste twee platen? Ik weet het niet goed; ik hoor meer. Elektronica, experimenteel, wereldmuziek. Ze gebruikt de stemmen en instrumenten van anderen prominenter in het geluid. Ik vind het resultaat mooi, maar het blijft allemaal niet zo hangen als op Vespertine, Post of Debut. Misschien heb ik hem te weinig gedraaid sinds ik hem kocht op 7 januari 2008.
Dit album uit 2011 kwam geloof ik in 12.354 verschillende formaten uit, waaronder een app. Een multimediaproject, waarin ze natuur, technologie en natuur verkent. Nu is madam altijd wel bij de tijd en beïnvloed door hedendaagse muziektechnologie geweest, dus heel vreemd is het niet. Ik heb gewoon een ouderwetse cd, die ik kocht op 2 januari 2018. Ja, bijna zeven jaar later dan hij uitkwam. Muzikaal gezien is het een Björkavontuur als vanouds. Elektronica, experimenteel, gelaagd, kunstig, melodieus, vreemd, lieflijk, abstract. Ik hoor weer allerlei invloeden uit allerlei culturen, allerlei instrumenten van over de hele wereld en allerlei vreemde maatsoorten, dus ben wel blij. Ook dit album draai veel te weinig. Ik vind 'm gaaf!
Deze clipquote:
Waarom kende ik die nog niet !:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5182614-1387631456-9368.jpeg.jpg)
Zo dan! Eempies lekker in de ochtend
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2301419-1445976171-1770.jpeg.jpg)
Goud van oud. Te gekke plaat uit de Canterbury scene, maar dan niet uit Canterbury maar gewoon uit Den Haag. Heerlijk speelse, jazzy prog-rock. Deze ooit gekocht als cadeautje voor m'n vader, maar die werd er (tegenwoordig) wat zenuwachtig van, dus mocht ik 'm hebben
Geen probleem, ik ga hier namelijk heel goed op
Op deze staat 'She Was Naked' als bonustrack, ik dacht dat dat destijds wel een bescheiden hitje was.
Stips in de bocht. Zo heerlijk studentikoos en briljant. Die eerste elpee was wel meteen hun beste, maar al hun platen vind ik geweldig. Mocht het Supersister Project afgelopen 5 december live zien. Prachtig!
Meer soul en R&B dan de vorige, en met natuurlijk deze knaller. Jaren niet gehoord, prima album
De plaat waarop boudewijn "groot" wordt
want hij is nu student. Tijd om zijn testament op te maken (hij is 22!!!) Maar ook op deze cd zonder vrienden kan ik niet, en land van maas en waal en verdronken vlinder en naast jou. Veelal begeleid met bijzonder mooie arrangementen. In het boekje hierbij lees ik dat men boos was over de live optredens die zonder band waren en zeker niet met orkest. Hij had dus een beetje dezelfde problemen als de beatles, in de studio kon alles maar op de buhne niet.
[ Bericht 10% gewijzigd door Bosbeetle op 19-06-2020 12:36:04 ]
Ah vet, ze doen het nog steeds, gaan dan al 50 jaar meequote:
Supersister!
Stips in de bocht. Zo heerlijk studentikoos en briljant. Die eerste elpee was wel meteen hun beste, maar al hun platen vind ik geweldig. Mocht het Supersister Project afgelopen 5 december live zien. Prachtig!
Ik zou qua favoriet niet kunnen kiezen tussen deze en 'To the Highe$t Bidder'
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6083529-1416671583-7990.jpeg.jpg)
EP'tje van Slint, uitgebracht een paar jaar nadat de band uit elkaar was gevallen, in '94. Staan 2 instrumentale nummers op, 'Glenn' (verder nooit uitgebracht) en 'Rhoda' (een cover van het debuut album). Prima plaatje voor als je niet genoeg kon krijgen van ze na 'Spiderland'
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-368138-1225475065.jpeg.jpg)
Nog eentje uit de Canterbury Scene, en wat voor een! Dikke monster plaat, jonguh! 4 tracks van elk bijna 20 minuten. Het begint allemaal vrij noisey en waant zich dan door allerlei experimenten.
De nederlandse sgt Pepper, picknic een heerlijk typisch '67 psych plaatje. Met natuurlijk prikkebeen erop en picknic maar ook vriendinnen van één nacht en de tuin der lusten.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1346994-1250949015.jpeg.jpg)
Heerlijke space-rock. Of nouja, is het nog wel rock? Er zit een evengrote dosis aan pop en gospel in. Hoe dan ook, prima plaatje om lekker bij weg te zweven.
Weer een band die weinig verkeerd kan doen in mijn boekje. Voor het vorige project van bandleider Jason Pierce, Spacemen 3, geldt hetzelfde Het idee van het hoesje is overigens erg tof, (al heb ik zelf de wat minder spectaculaire verpakking). Het is een doosje met een pil, met bijsluiter en alles:
Ooit in Paradiso gezien en dat was HARD. Maar wel erg goed.Ik heb ze vorig jaar daar gezien, dat was nagenoeg perfectquote:
Die Spiritualized is goed ja
ik ergens in 2002/2003 of zo toen ik nog in Nederland was. Dat was minstens net zo hard als Mogwai maar zo ontzettend mooiquote:
[..]
Ik heb ze vorig jaar daar gezien, dat was nagenoeg perfect
Emotionele verwonding en de heling daarvan, daarover gaat Vulnicura uit 2015, dat ik pas kocht op 2 januari 2018. Björk tapt op dit achtste studioalbum uit haar prachtvaatje: een warme mix van subtiele elektronische ritmes en spannende strijkers, met daaroverheen haar bijzondere stem en zangmelodieën. Het is niet meer van hetzelfde; integendeel, ik hoor berusting en aanvaarding. Björk is gegroeid en dat wil ze ons laten weten. De singles van het album waren weer voorzien van intrigerende clips, waaronder een paar heel bijzondere (Notget zelfs twee verschillende). Op de hoes staat ze afgebeeld met een gapende wond ter hoogte van haar hart. Het is niet voor niets dat die wond gelijkenissen vertoont met een vulva. Samen met Vespertine is dit misschien wel haar meest erotisch geladen album. Ik krijg het er warm van.
Björk goes unplugged again. Nou, niet helemaal. Dit is een remixplaat (uit 2015 die ik kocht op 2 januari 2018) van materiaal dat op Vulnicura staat. Echter, het is meer een wegmixpaat. Alle beats zijn verdwenen. Wat overblijft, zijn meer dan een uur lang het strijkorkest, de 'viola organista' en haar stem. Intiemer kan ze niet worden. Krijg ik het weer warm.
)Dit is de plaat voor deze week:
Leonard Cohen - Songs of love and hate. Geen gemakkelijke plaat maar er staan wel heel erg mooie nummers op zoals deze:
Leonard Cohen is een grote inspiratie voor Justin Broadrick. Dit is de eerste Godflesh plaat zonder drummachine maar met live drums van Bryan Mantia. Hymns is de andere met Ted Parsons. Hiernaa de remix plaat maar draaien
Toch een beetje Record Store Day vandaag! Ik kocht vanmorgen iets moois en dit was het RSD2020-cadeautje. DeWolff: altijd gaaf. De twee stukken op deze 10" single zijn live opgenomen en direct op vinyl geperst (de zogenaamde 'Direct To Disc'-techniek). Spannende zaak, dus. Er zitten een paar 'foutjes' in, maar daardoor is het wel zo spontaan. B-zijde Nothing's Changing stond ook al op hun album The Tascam Tapes van eerder dit jaar, maar dit keer wel een echt drumstel (in plaats van een Casiootje) en Piso's heuse Hammond, plus nu duurt het meer dan zeven minuten in plaats van nog geen twee. De A-kant is Made It To 27, ook van The Tascam Tapes en eveneens in een nieuwe jas. DeWolff: altijd gaaf. Lekkâh!
[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 20-06-2020 21:17:12 ]
En wat kocht ik dan vandaag op deze Record Store Day? Nou, dit. Het eerste soloalbum van Steven Wilson uit 2008. Dit is de remaster uit 2016. Op zijdes 1, 2 en 3 staat het album zoals we dat kennen. Op kant 4 staan de vier bonusstukken die eerder alleen te horen waren op de Deluxe Edition vierschijvendoos (die ik niet heb, potverdomme). Mooie aanwinst, dus. Wilson heeft in 2008 nog zijn band Porcupine Tree, maar zint op een solocarrière. Voor zijn eerste soloalbum kiest hij ervoor om iets heel anders te doen. Hij maakt een plaat in de stijl van shoegaze en garagerock, genres die hij zelf erg graag hoort. Het resultaat is een album dat ik bij eerste beluisteringen helemaal niet zo mooi vond, maar ik in de loop van de jaren steeds meer ben gaan waarderen. Veel van de muziek is opgenomen in Mexico (Insurgentes is een grote snelweg dwars door Mexico City) en veel foto's uit de hoezen ook. De muziek is bij vlagen zeer duister en naargeestig. Hoogst prettig, wel.
Bjørnson kennen we van Enslaved, Selvik van Gorgoroth en Wardruna. Van Enlaved en Gorgoroth heb ik geen platen, van de laatste alles. Op deze plaat werken de heren samen. Hij bevat de muziek van een project dat beide heren maakten ter gelegenheid van de tweehonderdste verjaardag van de Noorse grondwet in 2014. Het was een groot succes en de heren mochten het stuk op een festival komen spelen. Toen moest er wel een plaat van komen, die in 2016 uitkwam. Het is een mix van folklore, progachtige liederen en metal. Ik kocht 'm op 1 april 2019, omdat ik de opvolger fenomenaal vond/vind. In vergelijking met die opvolger is deze wat bleekjes en mij bij vlagen veel te bruut met dat domme gegrowl. Toch staan er heel mooie dingen op.
[ Bericht 19% gewijzigd door bazbo op 21-06-2020 08:10:51 ]
In 2018 was ik al een tijdje in de ban van Wardruna en toen dat jaar dit album verscheen (met daarop Einar Selvik, het brein achter Wardruna) en ik louter mooie recensies las, was ik zeer benieuwd. Op 1 juni kocht ik de plaat en ik was gelijk overtuigd. De plaat bestaat uit drie 'suites', die ieder weer zijn onderverdeeld in drie of vier losse delen. Mooie balans tussen de traditionele Scandinavische folk klinkende stukken en de iets steviger passages. Bij vlagen verstild en mysterieus en bij andere vlagen opzwepend, terwijl het nergens het echt ruig wordt. Selvik brengt een zwik van zijn zelfgemaakte instrumenten uit Wardruna mee en Bjørnson mag zijn gitaren op smaakvolle wijze inbrengen. Zeer mooi. Aanrader.
Huh, wow, Wilson die shoegaze en garage rock maakt dat moet ik horenquote:
bazbo 0883: Steven Wilson - Insurgentes
[ afbeelding ]
En wat kocht ik dan vandaag op deze Record Store Day? Nou, dit. Het eerste soloalbum van Steven Wilson uit 2008. Dit is de remaster uit 2016. Op zijdes 1, 2 en 3 staat het album zoals we dat kennen. Op kant 4 staan de vier bonusstukken die eerder alleen te horen waren op de Deluxe Edition vierschijvendoos (die ik niet heb, potverdomme). Mooie aanwinst, dus. Wilson heeft in 2008 nog zijn band Porcupine Tree, maar zint op een solocarrière. Voor zijn eerste soloalbum kiest hij ervoor om iets heel anders te doen. Hij maakt een plaat in de stijl van shoegaze en garagerock, genres die hij zelf erg graag hoort. Het resultaat is een album dat ik bij eerste beluisteringen helemaal niet zo mooi vond, maar ik in de loop van de jaren steeds meer ben gaan waarderen. Veel van de muziek is opgenomen in Mexico (Insurgentes is een grote snelweg dwars door Mexico City) en veel foto's uit de hoezen ook. De muziek is bij vlagen zeer duister en naargeestig. Hoogst prettig, wel.
Nou, eigenlijk valt het wel mede met dat rauwe geluid. Er is wel noise op te horen en hier en daar een gitaarmuur, maar er zijn ook veel zeer subtiele passages. Maar ga hem zeker eens beluisteren!quote:
[..]
Huh, wow, Wilson die shoegaze en garage rock maakt dat moet ik horen
Jimmy Carl Black was drummer in The Mothers Of Invention van 1965 t/m 1969. Daarna mocht hij incidenteel een keer bij Zappa op komen draven. Na The Mothers begint hij een eigen groep Geronimo Black, vernoemd naar zijn oudste zoon, die een zeer aardige eerste elpee maakt (waarover later bij de G meer). Vervolgens wordt het lange tijd stil. Begin jaren negentig begint Black een Zappa-coverband The Grandmothers. Echt lekker loopt het niet, hij moet zelfs bijbeunen als huisschilder. Hij vindt een nieuw liefje, verhuist naar Duitsland om met haar te trouwen en in het begin van deze eeuw maakt hij een hele serie goedkoop geproduceerde platen. Dit is er eentje van. Uit 2002. Het is een allegaartje van eigen composities, Zappastukken en klassieke bluesnummers. Wat te denken van het titelnummer, Hoochie Coochie Man, I Wish (Stevie Wonder!) en I'm Willin' (Little Feat)? Low Ridin' Man komt van die Geronimo Black-plaat. Slecht is het niet, heel goed ook niet, allercharmantst wel. Met een hoesontwerp van de onvolprezen Helmut King. Lang niet gehoord, dit. Ik kocht het op 18 juli 2014 tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland, waar Jimmy een paar keer heeft gespeeld, King kind aan huis is en Black nog altijd zeer geprezen wordt.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-06-2020 17:32:21 ]
Nog zo eentje uit de wagonladingen die Black uitbracht in de beginjaren van deze eeuw. Ook deze komt uit 2002. Hier drumt en zingt hij, oud-Mothersmaatje Roy Estrada mag bas spelen (voordat hij voorgoed de bak inging wegens een aantal zedendelicten op rij) en ene Mick Pini is de gitarist. Een bluesplaat! Ik heb niet zo heel veel met blues, maar hier staan een paar aardige dingetjes op. Political Man, On The Road Again en het ook door Zappa vertolkte Directly From My Heart To You. Veel heeft het allemaal niet om het lijf, maar onderhoudend vind ik het wel. Deze kocht ik op 3 maart 2003, toen de Liverpoolse Zappacoverband The Muffin Men optrad hier in Gigant ter plaatse en Black de gastvocalen verzorgde. Hij deed een zeer verdienstelijke Beefheart. Dat zou hij meer moeten doen. Helaas kan hij dat niet meer, want hij overleed op 1 november 2008.
Ha, klassieker uit 1990! Fijne plaat vol lekkere gitaarrock. Ik had 'm pas laat: op 1 juli 1993 kocht ik 'm pas. Ook lang niet gehoord. Bij de eerste twee stukken zit ik alweer te headbangen en zo hoort het. Met vijfenveertig minuten ook net lang genoeg om er net geen genoeg van te krijgen.
We rocken nog even door met deze tweede plaat, uit 1992. Geluid is meer ontwikkeld, klinkt misschien daardoor ook wat eenvormiger allemaal. Toch een gave plaat, die ik kocht op 6 januari 1993. Ik zag in die tijd een docu op tv over de band en daardoor kocht ik dit album, mijn eerste van meneer Chris Robinson en zijn vriendjes.
Single van het album met die lange titel, die ik hier niet nog eens ga intikken (bekijk het, zeg). Er staan drie extra stukken op, live opgenomen in Ronnie Scott's en daarom interessant. She Talks To Angels, Thorn In My Pride en Darling Of The Underground Press. Ik weet niet wanneer ik deze cd-single kocht, want ik heb verzuimd er een sticker met de datum van aankoop erin te plakken. Vermoed dat het na de aanschaf van het album was, dus zeg ergens augustus of september 1992.
Nog een single van het album met die lange titel, die ik hier niet nog eens ga intikken (bekijk het, zeg). Er staan drie extra stukken op: Dylan's Rainy Day Women, een remix van Twice As Hard en een liveversie van Lennon's Jealous Guy. Interessant, dus. Deze cd-single uit 1992 kocht ik op 25 februari 1993.
Onze eigen psychedelische heksen plaat van boudewijn, met electronische geluiden van Dick Raaijmakers (ook bekend als kid baltan). Toen deze uitkwam deed het niet veel,het paste wel perfect in alle heksen hype rond de eind jaren 60 en 70. Inmiddels is deze plaat best gewild. De plaat bestaat uit drie korte nummers en dan het nummer heksen sabbath van 25 minuten.. in dat nummer zit ook een vortex waarin het geluid in stereo alle kanten op vliegt alsof er een vortex om je heen zit. Onderandere daardoor is deze plaat denk ik best gewild omdat het vrij vroeg voorbeeld is van dit soort effecten.
Na vijf jaar stilte en wat engelstalige experimenten en wat nummer voor rob de nijs,
de eenzame fietser vooral bekend van Jimmy wat het titel nummer is, ik denk dat dit de meest bekende plaat van boudewijn is en gelijk ook zijn laatste die volledig samen met lennart nijgh is gemaakt. Dat is toch wel een gouden duo, helaas is het hier bij gebleven. Maar er volgen nog wel 6 albums en een curiosa cd.
Op aanraden van een vriend ging boudewijn teksten schrijven en zingen die over hemzelf gingen. In tegenstelling to hiervoor waar de nummers gingen over wie lennart nijgh was. (op nacht en ontij na) Wat het heeft opgeleverd is een plaat die Boudewijn zelf zijn meest persoonlijke noemt maar hij wordt door de rest van de wereld niet zo enorm gewaardeerd, er staan dan ook geen hits op deze plaat althans niet één waar ik van wist. Boudewijn gaat onderandere in op zijn jeugd in indonesië. Moeder is waarschijnlijk het bekendste nummer op deze plaat.
Tijdens het luisteren ontdek toch weer een heel toepasselijk liedje voor deze tijd:
[ Bericht 14% gewijzigd door Bosbeetle op 22-06-2020 15:53:59 ]
Het is 1980 en lennaert is weer terug op een aantal nummers waarvan de bekendste tip van de sluier is. Ook doen op deze plaat enst jansz en Henny vrienten een duit in het zakje voor teksten.
Het is 1984 en boudewijn goes synthesizer... tja het kan leuk uitpakken maar in de geval is het toch een beetje doe maar niet, geen hele sterke nummers.
En dan zijn we 12 jaar later een nieuwe herfst met daarop iets wat later de grootste hit van boudewijn de groot in de top 2000 is geworden namelijk avond (een liedje gepend door lenneart nijgh over zijn ex die later de vrouw van boudewijn is geworden
) Ikzelf herriner me van dit album uit 1996 toen ik dus 15 was het wonderkind van 50 dat volgensmij nog wel redelijke roulatie kreeg op de radio en ik wel een leuk nummer vond en volgensmij was het ook wel een ding dat er weer een nieuwe boudewijn de groot was. Het album zelf klinkt vrij fris! eigenlijk een stuk leuker dan zijn jaren 80 werk.
Het laatste album met Lennaert Nijgh omdat Boudewijn er nu wel uit was hij zou gewoon met Lennaert schrijven punt uit. Helaas ging het niet zo goed meer met lenneart en het is dus maar een halve boudewijn/lenneart plaat geworden, precies opgedeeld in een kant A met de Groot/Nijgh nummers en kant B met nummers door anderen geschreven. Dit album is ook uitgekomen in 2004 na de dood van Lennaert Nijgh voelt toch een beetje alsof de definitieve Boudewijn/Lenneart plaat er nooit gekomen is.
[ Bericht 9% gewijzigd door Bosbeetle op 22-06-2020 21:01:24 ]
De laatste reguliere cd in deze box, het is een cd met een band, en dat klinkt vanaf nummer één gelijk een stukje bluesier terwijl alle voorgaande albums meer orkestraal zijn. Hierna heeft hij nog opgetreden en ook opgenomen de Vreemde Kostgangers (vrienten, kooymans en de groot) en nog één album gemaakt "Even weg" en blijkbaar bij DWDD aangekondigd dat hij stopt.
Ik moet zeggen dat ik ook wel klaar ben met Boudewijn na 11 albums maar hierna volgt nog een curiosa.
En we gaan nog even verder met de stekelige gitaarrock van The Black Crowes. Dit album kwam uit in 1994 (ik kocht 'm op 5 november van dat jaar) en gaat voort op dezelfde voet, zij het dat het weer wat puntiger klinkt. Fijn wel. Hoesje ook fijn. Heel fijn wel.
Gisteren overleed de film regisseur Joel Schumacher, en deze plaat bevat een hoop samples van de film Falling Down. Het was ook de eerste FLA plaat met gitaar (zowel live van Devin Townsend, en heel makkelijk te herkennen samples van oa Pantera, Sepultura en Metallica).
Blijft toch wel 1 van mijn favoriete FLA platen
Een curiosa cdtje is de laatste maar hier slaan ze wat mij betreft de plank mis. Hier had ik verwacht om wat van captain dekker te horen het engelse project van boudewijn de groot, wellicht wat nummers van zijn mislukte duitse plaat (die ik niet wist dat hij had maar dat stond in het boekje) en bovenal mist gewoon op deze hele box als de rook om je hoofd is verdwenen
hoe kun je nou een album box met een curiosa cd maken zonder dat nummer erop Verder bestaat het vooral uit andere arangementen en live opnames van nummers het is zelf niet eens een volledig b-kantjes document. Gemiste kans.
General Patton vs the xcutioners is een turntablism plaat met mike patton op zang. Het bestaat geheel uit turntablism en de zang van Mike Patton is eigenlijk van dezelfde kwaliteit en past er goed in. Heel veel leger en vecht referenties in deze plaat die ondanks dat toch alle kanten op gaat. Er zitten ook een aantal nummers die een beetje lijken op peeping tom een later pop project van patton waar hij ook met een aantal van deze turntablists samenwerkt.
Vooruit, toen deze eind 1996 uitkwam, kocht ik hem ook maar. Op 4 januari 1997, welteverstaan. De plaat is zeker niet slecht, maar ik vond het veel meer van veel hetzelfde en hij is uiteindelijk weinig in de speler beland. Schijnt dat tijdens het maken van dit album de verhoudingen in de band helemaal niet fijn begonnen te zijn. En dat terwijl de band een huis had gehuurd om in op te nemen en te wonen. Nu ik hem na tijden weer eens hoor, moet ik zeggen dat hij me niet tegenvalt. Lekker in het gehoor liggende, bij vlagen slome en zelfs Beatlesachtige gitaarsongs. Destijds vond ik hem zó veel meer van veel hetzelfde, dat ik verder geen platen van The Black Crowews meer kocht. En koop.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-370286-1163780943.jpeg.jpg)
Ik herinner me dat ik open your eyes op de radio hoorde en weggeblazen werd, gelijk de volgende dag naar de cd winkel gegaan en de cd besteld. Ik dacht blijkbaar de rest moet ook wel goed zijn. Omdat ik er zo vroeg bij was heb ik blijkbaar een versie waar het gedrocht "lord of boards" niet op staat
Ik denk dat als ik lord of the boards al eerder had gehoord ik de cd niet had aangeschaft. Maar dat kwam dus allemaal later. De rest van de cd vond ik lekker afwisselend en heb het altijd een leuk plaatje gevonden. En die zangeres heeft gewoon een dijk van een stem. Heb ze vele jaren later 2017 ofzo een keer live mogen aanschouwen op een festivalletje in dalfsen.Als je het goed bekijkt denk ik mijn eerste cdtje dat je onder noemer "nu-metal" kunt scharen
(al zou ik het eerder samen met het debut en de tweede plaat van anouk scharen kwa genre)
[ Bericht 4% gewijzigd door Bosbeetle op 23-06-2020 11:56:07 ]
Ik sla er alfabetisch een paar over en ga door met Al-Namrood - Kitab Al Awthan.
Saudische death metal band met veel Arabische invloeden. Ik vind dat dat goed bij hun muziek past.
idd brrr het is voor mij ook bij deze plaat gebleven toen alquote:
Oh ja die hebben ook een cover van Big in Japan gedaan die niet al te best is
Deze cd heb ik gekregen van iemand in de vriendengroep die hand en span diensten verleende in de studio waar deze plaat gemasterd is. Er zitten handtekeningen van de vier leden op. Later heb ik Henke nog wel eens gesproken op pitfest omdat hij ooit een website runde pitfather waar mijn vriendin ook wel eens cds voor gereviewed heeft, klein wereldje de drentse/noordnederlandse metal scene
zo wordt ook the wounded bedankt in het boekje waar weer een vriend van mij en FOK!ker Cynic gitarist van is. Dit is een CD plus een DVD die ik nog nooit gekeken heb blijkbaar 45min studio report misschien later vandaag eens kijken wie weet lopen er nog wat bekenden rond Verder kreeg ik deze plaat toen mijn muzieksmaak zich niet echt in de deathmetal bevond (dit was 2004) ik zag regelmatig death metal bandjes live maar op cd kon het mij toen niet zo bekoren en wat ik wat aan het uitwaaieren kwa genre's sowieso is de metal niet enorm aanwezig in mijn collectie. Daarom heb ik deze plaat amper geluisterd, het zal me benieuwen 
Degelijk maar niet heel spannend zeg maar The Lair of the White Worm (1988) - IMDb
Dan ben je 16~17 en dan wil je overal tegenaanschoppen en vooral je eigen ding hebben. Cue het toen opkomende nu-metal een veel verguisd genre wat mijninziens toch wel hele leuke dingen opgeleverd heeft al zijn er behoorlijk wat 1 album bandjes die eigenlijk nooit een tweede plaat hadden moeten maken
(lees: limp bizkit) Eigenlijk is ook (HED)pe wat een naam ook moeilijk doen om het moeilijk doen, zo'n bandje. Maar de muziek is een hip-hop gitaar combi die mij zeker ligt ook de teksten zijn schepjes teenage angst en onzekerheid gemixed met conspiracy theories en wat BLM achtige kritiek op "the machine" die volledig rechtvaardig is. Dankzij deze plaat en het opkomende internet heb ik me weer eens verdiept in roswell allemaal ontzettend spannend als je 17 bent ook behoorlijk in disinformation.com gedoken, unabomber manuscript uitgeprint (maar niet gelezen ) etc. etc. Een mooie tijd van mijn leven en nogsteeds een ijzersterk album in mijn ogen Ohja ook nog leuke humor wat altijd een pre is "Hey with both of us on the backseat, who the fuck's driving" 
Onderschat plaatje in het genre wat mij betreft. Top artwork ook nog want ook paste bij mijn liefde voor graffiti.
moet zeggen ook behoorlijk degelijk hardcore/punk invloeden zie nummer hierboven. Afgewisseld met nummers die weer heel dubby hip-hoppy zijn. 
Echt een oude liefde deze cd
2x Akron Family. Eerst Set 'em wild, set 'em free
En ja zo klinkt het ook. Soms erg acoustisch, soms niet.quote:An American folk-influenced experimental rock band that formed in 2002,
Zoals ik al aankondigde had (HED)pe het moeilijke tweede plaat syndroom maar ook een ander probleem waar veel "nu-metal" bands mee worstelden, de meeste van deze bandjes kwamen volgensmij redelijk geisoleerd aan de oppervlakte zo tussen '93 en '97 waar alle bandjes eigenlijk volledig andere invloeden hadden een deftones leek niet op korn en die leken weer niet op incubus of op guano apes. Maar ze zijn op een hoop geveegd bij elkaar gezet op festivals en hebben elkaar beinvloed, iets wat vaak zorgt voor een bepaald geluid wat dan de overhand gaat nemen en wordt gezien als "tof" veel bandjes gooien daarmee de baby met het badwater weg. Zo hoor je op deze plaat de zanger ineens Jonathan Davis stemmetjes doen, zitten er drops in die typisch nu-metal zijn en totaal niet voorkwamen op de eerste plaat. Zo kan een "scene" net zo goed bandjes verwoesten als ze groot maken.... Voor mij het einde van (HED)pe
Hausmagger het surf dicht project van Theo Wesselo (bekend van rembo en rembo) en Eddy Seweratti Blijkbaar als taakstraf voor Theo. Bestaat uit humoristische nummers met surfmuziek eronder, en klinkt als als een soort kroegentocht met bijbehorende kroegpraat
Vorig jaar als afsluiter op een lokaal muziekfestival gezien en dat was erg interessant. Quirky jazzy cabaret achtige popmuziek dus gelijk maar een cd meegenomen. Krijgt redelijk wat airplay op BBC Radio 6 tegenwoordig.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3276112-1323535454.jpeg.jpg)
Hoppa, bak drone metal tegen je bakkes. Herrie met een tempo van z'on 1 bpm (de snelle nummers althans). Je moet er van houden.
Beetje pretentieus wellicht, maar ik zie hier een uitvergroting van de essentie van de rock muziek in, het overgaan van de ene toon/akkord naar de andere, maar dan op microniveau en dan ENORM VERSTERKT BWWOOOAAAAH!
En dat werkt voor mij wel erg goed, ik draai dit vrij vaak als ambient muziek. Tijdens het lezen en dergelijk. Echte 'hoofdmuziek'. En koptelefoonmuziek, want mijn oude speakers (wat toch geen hele slechte units zijn), kunnen deze frequenties niet eens aan, dan klinken er ineens rare bij-geluiden
Verder staat er nog een cover van The Melvins's Hung Bunny op deze (Rabbits' Revenge), uiteraard van Lysol, hun drone plaat die hier al op vinyl langs kwam
Toen John Zorn 50 werd bracht hij een hele serie cds uit van projecten die hij eerder gehad heeft. Eén daarvan is hemophilliac een trio van Mike Patton, Ikue Mori en John Zorn. Dit bestaat dus uit stem, electronica en sax. Het is een behoorlijk abstract project (ik heb de enige andere cd die ze hebben niet, die werd uitgepbracht op gesigneerde cd en dat kreng kost inmiddels gemiddeld ¤100,- helaas, heb op het punt gestaan hem te kopen toen hij nog gewoon een normale prijs had
) iets wat ik de muziek niet persee waard vind. Het is wel grappig dat de titels van de nummers allemaal karakters bevatten zoals / @ en : zodat mp3s niet werkbaar zijn, en ook youtube in de war raakt van de songtitels Ze hebben regelmatig live opgetreden en alle albums zijn ook opname van live optredens op yt staat wel een optreden maar niet het optreden dat op deze cd is beland:![Mike Patton ~ Ikue Mori ~ John Zorn *Hemophiliac (Live improv) [Pro Shot]](https://i.ytimg.com/vi/5kRHRrMLjqA/0.jpg)
Legendarische free jazz plaat
De eerste plaat van icubus geen idee of deze ooit "echt" uitgebracht is of hoe de distributie van dit ding tot stand is gekomen. Het lijkt op een eigen label te staan en is de eerste demo van Incubus. Vol met vrolijke funk rock, De eerste versie van take me to your leader etc. Dit komt uit 1995 maar kocht ik pas veel later toen ik mijn incubus collectie aan het aanvullen was. Incubus was een bandje dat ik volgde en op het internet zat ik ook op de chatbox van incubus dit was voordat ik op FOK! terecht kwam. Opzich wel een aantal mensen daar leren kennen maar ook weer volledig uit het oog verloren.
Zwisterse experimentele jazzcore band. Ooit eens gehoord op 1 van mijn Mind the Gap cd's en later deze maar aangeschaft. Lekker
EPtje van incubus met 6 nummers waarvan 4 die ook op fungus stonden en twee andere, het zijn wel andere mixen je merkt dat ze iets minder funky werden en iets meer richting metal/punkrock ook heeft de draaitafel een iets grotere rol. Toch blijft het allemaal nog vrij funky
Mijn kennismaking met incubus kwam vanuit TMF waar bij wet and wild take me to your leader maar ook a certain shade of green in heftige roulatie waren. Ik vond het wel wat zo'n gedreadlockte figuur met een djembe die toch wat hardere muziek maakte. Ook een prominente rol voor de bassist die rare geluidjes uit zijn bas toverde. De rest is geschiedenis ben een tijd lang behoorlijk hooked geweest aan incubus sommige teksten haakte wel bij mij aan maar het was toch vooral de muziek. Ik vind dit denk ik hun beste album al is de opvolger hiervan ook echt heel goed, daarna, tja daar kom ik nog wel op terug. Ze hoorden een beetje bij de nu-metal scene maar hebben zich daar gelukkig nooit aan geconformeerd.
Dit album is trouwens geproduceerd door Terry Date niet de minste naam.
Voornamelijk natuurlijk bekend van Atari Teenage Riot en het Digital Hardcore label..Dit is minder noisy dan ATR maar nog steeds fijne noisy electronica. Er komen er nog een paar langs van hem...
Ik twijfel een beetje of ik deze of de vorige het leukste album van incubus vind. Dit album zijn de wat malle geluidjes weg het is allemaal iets minder freaky, de energie is duidelijk naar de teksten gegaan die ook een stuk verstaanbaarder zijn geworden. Opzich zijn het allemaal teksten die een beetje comming of age zijn in de trant van tegen het systeem. Ik was 18 dus was er wel gevoellig voor en nog wel
Maar het werd ook allemaal wel een heel stuk cleaner en gelikter.
Ligt dichter tegen ATR aan maar nog steeds minder noisy en meer industrial rock georienteerd. Met oa deze erg lekkere track:
Weer een EPtje met 6 nummers (when icubus atacks vol 1) geloof niet dat er ooit een volume 2 is geweest
(oh zie nu dat dat een dvdtje is) hier staan 5 acoustische versies en 1 live versie op van nummers van make yourself. Niet zo'n spannend EPtje eigenlijk.
Hier werd het allemaal wel erg veilig en bijna boyband achtig zeker geen slecht album maar niet meer mijn ding. Met Are you in hadden ze geloof ik toentertijd ook een hitje (dat was natuurlijk helemaal not done voor mij
) Het was inmiddels 2001 en ik was ze blijkbaar een beetje ontgroeit zoals dat gaat... het is nog niet de laatste plaat die ik van ze heb maar hier raakten ze me kwijt.
De plaat na morning view heb ik nog wel gekocht maar ben daar nooit echt ingekomen, hier eindigd mijn reis met de mannen van incubus. Er is op dit album ook een nieuwe bassist en de funk is er vrijwel helemaal uit.
[ Bericht 6% gewijzigd door Bosbeetle op 24-06-2020 08:31:25 ]
Legendarisch. Klassieker. Grondlegger van de hard rock en metal. Ik hoorde 'm voor het eerst pas ergens in 1991, toen de plaat al eenentwintig jaar oud was. Deze cd-versie kocht ik op 7 november 2005. Ik sta toch iedere keer versteld hoe goed het is en klinkt. Weergaloos. Onnavolgbaar.
Isis een bandje uit het midden-oosten dat ooit probeerde een eigen staat op te richten... ohnee een amerikaanse band die een soort hardcore maakt, postcore, post metal of hoe je het ook wilt noemen. Klinkt op deze live cd wat zwaarder dan op opgenomen platen. Deze plaat is van pak hem beet 2006, Ik heb in dat jaar ze ook live gezien in NYC dat was wel tof in de zaal genaamd avalon wat zich bevond in een kerk. De cds die ze rond deze tijd uitbrachten ocean en panopticon zijn erg tof (ik heb ze ooit aan mijn vriendin kado gedaan) en dit is dus een live plaatje met werk van hun tussen 2001 en 2005. Inmiddels zitten de mannen van isis in allerhande andere bands o.a. SUMAC.
Leuk plaatje
Hey er is een filmpje van die keer dat ik ze zag:
Maar ik merk wederom dat ik niet teveel moet youtuben op isis
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-535757-1295720916.jpeg.jpg)
Nog eentje van de drone-lords. Op deze werd er flink samengewerkt met andere muzikanten, Oren Ambarchi doet lekker mee. En de rest van de vocalen worden verzorgt door Malefic (van Xasthur) en Wrest van (Leviathan). Grappig dat die 2 jaren later samen met Sin Nanna (van Striborg) in de docu 'One Man Metal' te zien waren, en dat het intro van deze plaat dus vernoemd is naar die Sin Nanna. Verder staat er nog een losse cover van Immortal en zijn de lyrics van de overleden zanger van Mayhem, 'Dead' gebruikt in een ander nummer. Redelijk black allemaal dus.
Ik kocht deze plaat op mijn eerste Lowlands in 2006, ik weet nog dat ik dacht dat ik met deze nu een vet experimenteel plaatje had gekocht en dat ik Bosbeetle bij de uitgang tegenkwam, die zei: "oh cool, dat is hun poppy top40 plaatje"
Maar zit wel een kern van waarheid in, want deze is hun meest 'behapbare' plaat denk ik, de gene met de meeste rock/pop structuren (op Altar met Boris na, maar die kwam later) bevat.
Trouwens toen hadden ze ook nog niet veel anders uit de rest was white one en void 00 die zijn een stuk abstracter...
quote:
Ik vind hem daardoor misschien wel de leukste
Hij doet om die reden in ieder geval mee in m'n favorieten van hun Jup, en 'Flight of the Behemoth'. Die juist half heel minimalistisch is, en half een samenwerking met Merzbow is, ook niet echt toegankelijkquote:
Trouwens toen hadden ze ook nog niet veel anders uit de rest was white one en void 00 die zijn een stuk abstracter...
Herinner me een verjaardag van trashcanman waar die plaat persee op groot volume gedraaid moest worden door de jarige jop. De rest van de gasten vond het volgensmij minder poppyquote:
[..]
er werd op zijn zachtst gezegd niet gedanst :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-704901-1327940663.jpeg.jpg)
Een van mijn favoriete uit de zwarte metalen hoek. Ook al is het bijna een 1 op 1 kopie van die andere cult act uit America: Weakling. Het zit gewoon tegoed in elkaar om daar over te vallen
Het heeft ook gewoon een tof sfeertje, het zijn in hun dagelijkse leven (althans een aantal van de bandleden) boeren, die dus dicht op de natuur staan. En die dan muziek maken over de apocalyps en hoe de wereld daarna weer op te kunnen bouwen. Eco-vriendelijke black metal, een gat in de markt
Over klassiekers gesproken. Plaat opent gigantisch met War Pigs en dan het titelnummer. Toch vind ik deze minder dan z'n voorganger. Lijkt wel of hij in rap tempo gemaakt is, want ook deze komt uit 1970, slechts een paar maanden na die voorganger. Ik kocht mijn cd-versie op 11 december 2006. Oh, en het fenomenale Iron Man staat er ook op!
[ Bericht 15% gewijzigd door bazbo op 24-06-2020 10:19:19 ]
Uit de erg leuke in the fishtank reeks waarin telkens twee bandjes in een studio gegooid werden en het opgenomene op cd gezet werd. Ikzelf vind de leukste fishtank die van motorpsycho en jazza jagist, deze van isis en het al door bartrid genoemde aerogramme is ook wel prima maar niet het meest bijzondere van beide bands.
Je bent 15 en er is ineens een nederlands bandje dat als naam jouw voornaam heeft, wat doe je dan, dan koop je het album maar eens voor de grap
Leuk plaatje wel, er zijn mensen die helemaal lyrisch hier over zijn, ik vind het niet meer dan grappig. Het zijn wel degelijke liedjes maar het is niet helemaal mijn genre.
Vond de liedjes van Joe Jackson altijd wel leuk en heb toen deze verzamelaar een keer uit een uitverkoop bak gevist. De man heeft leuke liedjes
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2141686-1266259252.jpeg.jpg)
Neurosis, zwaar, lomp, progressief, intens. Op papier zou dit helemaal mijn band moeten zijn, en nu vind ik dit best een vet album, maar over het algemeen kost het luisteren naar hun me vooral heel veel energie, terwijl ik doorgaans juist energie krijg van muziek.
Sowieso is dat wel iets wat ik wel met meer van die 'atmospherische sludge metal' (wat een term ook
) heb. En dat zo'n plaat dan ook weer 70 minuten duurt, doet 'm ook niet veel goed. Maar goed, Through Silver in Blood is wat mij betreft wel het hoogtepunt van dat specifieke genre.
En als ik in de stemming ben is ie fantastisch
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-674125-1210878520.jpeg.jpg)
Ah heerlijk, al tijden niet meer gehoord. Guapo! uit de UK, instrumentale prog/kraut rock in de hoek van de Rock in Opposition (Univers Zero, Henry Cow en Art Zoyd) en de Zeuhl (Magma, Dün).
Ik dacht altijd dat dit hun eerste plaat was (uit 2004), maar zie net dat ze al sinds 1994 bestaan, en daarvoor al 5 meer noise-rock achtige platen uitgebracht hebben in kleine oplages
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1320939-1568473895-8696.jpeg.jpg)
Deze destijds gekocht samen met de vorige tijdens hun concert in Utrecht destijds. Hij was toen net uit dacht ik, en had een mooie hoes
Deze is qua sound een stukje subtieler, maar zeker ook een toffe plaat die ik te weinig luister
Hippies
uberhippies van the jefferson airplane met hun meesterwerkje surrealistic pilow ik denk dat iedereen toch wel somebody to love en white rabbit kent. Toch een uniek en onuitwisbaar stukje jaren 60 
Deze eerder vandaag gedraaid:
Alice Coltrane - Ptah the El Daoud
Alice Coltrane - Journey in Satchidananda
De vrouw van....Heeft zelf ook erg mooie jazz gedaan, zoals bijvoorbeeld deze 2 platen.
Alice Donut - The Untidy Suicides of your Degenerate Children
Ik heb zo te zien 8 albums van ze, dus er missen er nog een paar. De best of sla ik over.
Punk rock/alternative met erg grappige teksten en titels en een trombone speler. Zijn sinds 2001 weer bij elkaar en blijkbaar werken ze aan een nieuwe plaat.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2424080-1492006195-1320.jpeg.jpg)
Jiskefet op zijn meest jiskefet, vol met rare monologen over deze opname en het vergelijk met de grammofoonplaat. En ook zit er een geheime boodschap aan het einde die er niet achterstevoren op gezet is omdat dat lastig is te doen met een cd. Aan het einde wordt er dus gezegd "Voelt u zichzelf wel eens neerslachtig of depressief maak uzelf dan gewoon af" Daartussenin zitten hits als jeuk aan mijn naat, heel geen vogel, maar ook nummers van Tony van Heemschut en Technofax
Kaada Patton - Romances, wat een geweldig album is dit. Het is nogal al moeilijk te omschrijven het is hele filmishce muziek waar kaada echt een held in is check bijvoorbeeld zijn "music for moviebikers" maar ook "thank you for your valuable time" zijn geweldige albums van deze Kaada. Die ook bekend is als een lid van het trio chloroform. Helaas in mijn kast geen solo albums van Kaada of van Chloroform. Maar dit album met patton is echt heel tof. Ze hebben dit geloof ik 1 keer uitgevoerd op roskilde daar heb ik een dvd van ook echt prachtig met een groot orkest erbij. Ik heb 1 keer kadaa live mogen aanschouwen in het voorprogramma van tomahawk en de melvins en dat was ook een erg tof optreden. Ik hou van Pattons diversiteit en vind het leuk om dingen te ontdekken via zijn samenwerkingen kaada is daar zeker 1 van 
Meer van hetzelfde, en deze geweldige cover van War Pigs.
Geweldige album titel en ook waarschijnlijk mijn favoriete album van ze. Klinkt allemaal wat gelikter dan vorige platen.
En meer covers, zoals deze:
Evig Pint (eeuwige pijn) van kaizers orchestra klinkt een stuk somberder dan het is, het is een soort tom waitsiaanse band die veel werken met accordion, percussie op olievaten, trompetten etc. Heb ze een keer live mogen aanschouwen op een maandag herinner ik me, want de band was nogal verbaasd dat het zo los ging op maandag. Het was echt een heel tof concert. Ze traden vaak op met gasmaskers het zag er allemaal erg leuk uit maar het klonk ook vooral als een huis. en vooral ømpa til dor (hoempa tot de dood
)Grappig detail ik ken deze band dankzij een klasgenoot die zo rond 2005~2006 samen met mij een master studie deed. Ik kwam in de studenten kamer en er stond daar rare muziek op (dat was blijkbaar de mars volta geloof ik) en er zat een jongen vlak bij de computer met de muziek en daar kwam allerhande 70s muziek uit afgewisseld met dingen als deus, motorpsycho, kaizers orchestra etc etc. Ik heb al snel die jongen leren kennen ook mijn eigen muziek erbij gezet (een echt gave groep mensen trouwens naast deze jongen nog een metalhead die inimiddels bij een band zit die op roadrunner zit, een torrent expert die op irc zoekmachines opzette voor torrent sites heb daar ook oink leren kennen de helaas overleden muziektorrent site,die ook nog eens in het nederlands team voor kleiduiven schieten zat) Het werd als snel een heel hecht groepje
ook leuk was dat deze jongen van de muziek regelmatig met LPs aan kwam zetten, en dat klikte ook bij mij al was mijn collectie nogal klein vergeleken bij die van hem maar ook in het platen kopen wakkerden we elkaar aan, samen met hem ben ik dus ook naar het kaizers orchestra concert geweest. Kortom tof. Pas vele jaren later kwam ik erachter dat het een neef van gehenna was (die ik toen ook al een beetje kende) Kom hem inmiddels nog wel eens tegen bij een fratsen concert ofzo 
De eerste twee Kaisers Orchestra albums vind ik zeer fraai. Komen hier ook nog voorbij (maar dat duurt even.)
Door in een zelfde stijl
(dit is niet de katzenjammer die kyuss werd ) wederom scandinaviers en hoempa maar dan vier vrouwen, iets meer uptempo dan kaizer orchestra en in het engels. Erg aanstekelijke vrolijke muziek, die live ook leuk uit de verf komt heb ze een aantal keer gezien op bevrijdingsfestivals geloof ik. Ook naar aanleiding daarvan een keer een cdtje van gekocht.![Katzenjammer - A Bar In Amsterdam [Official Music Video]](https://i.ytimg.com/vi/-kbdCDeKSoI/0.jpg)
ah cool, ja met die dingen kom ik 'm ook af en toe nog wel eens tegenquote:
f. Pas vele jaren later kwam ik erachter dat het een neef van gehenna was (die ik toen ook al een beetje kende) Kom hem inmiddels nog wel eens tegen bij een fratsen concert ofzo
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2115975-1435264453-6253.jpeg.jpg)
Deze was al eens voorbij gekomen op vinyl, maar ook op cd blijft ie prachtig. De ultieme wegdroom muziek
![Viðrar vel til loftárása [Official Video]](https://i.ytimg.com/vi/akYuy2FMQk4/0.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-69857-1505864447-6375.jpeg.jpg)
Nog een pareltje, en er gaan er nog een reeks volgen
Hoewel de vorige mijn favoriet blijft van de IJslandse jonks, voelt deze grootser aan. Met een overkoepelend thema, qua muziek. Het klinkt als 1 lange track. Geen titels, abstract artwork, lyrics wederom in een fantasietaal. Alle betekenis wordt aan de luisteraar overgelaten. En toch slaat ie altijd weer in als een bom. 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-520116-1355800191-6498.jpeg.jpg)
Met dit album wou Sigur Rós probeeren of hun epische stukken ook in een wat compactere vorm te presenteren zijn. (spoiler: ja dat lukt!)
![Sigur Ros - Glósóli [Official Music Video]](https://i.ytimg.com/vi/Bz8iEJeh26E/0.jpg)
Goeie bandnaam
Heinz Karlhausen jazzcore (is dat een ding) trio uit Rotterdam. Het is gewoon wat zware jazz denk een beetje richting Zu, ik denk dat ik dit plaatje heb opgepikt in het leuke winkeltje dat vroeger in de worm zat, dit is ook nog eens een rotterdamse band (dat wist ik niet)
Dit vind ik zo'n ontzettend goed album, het stamt uit 2003 en is het debut van kayo dot het vehicle van Toby Driver een ontzettend multi-talent uit onder andere de band maudlin of the well. Deze cd valt samen met een tijd dat post-rock verviel in een soort cresendo rock en wat gezapig werd. Nou zou je kayo dot wel onder de post-rock kunnen vatten maar gezapig is het nergens. Wat kayo-dot op deze plaat doet is veel klassieke elementen nemen piano, hoorns en die koppelen aan een soort vrije black-metal geluiden wat je krijgt is prachtig opbouwende kakafonie van gitaren erg toffe black-metal achtige zang waar doorheen klassieke subtiele melodiën tevoorschijn komen. Dan weer prikken die melodiën door de kakafonie heen op andere plekken verdwijnt de kakafonie volledig en nemen ze een plek op de voorgrond in.
Voor mij is deze plaat eigenlijk zoals post-rock zou moeten, ze doen veel aan opbouwen maar waar de gemiddelde post-rock band stopt met opbouwen om weer terug te zakken naar rust, gaat kayo dot gewoon door, ook live kunnen ze dit als geen ander! Het roadburn concert van een aantal jaar geleden was daar een goed voorbeeld van. Dus post-rock opbouw maar met voldoende kennis en kunde van black-metal, noise, prog (ala magma) en free jazz om de opbouw tot grote hoogten te brengen om net niet de volledige controle te verliezen. Wat mij betreft een pareltje van post-rock en helaas ook door hunzelf nooit weer echt geevenaard.
Alice in Chains - Facelift.
Naam behoeft geen introductie, 1 van de bekendere grunge bands uit de jaren 90. Helaas hard getroffen door drugsgebruik, zowel Layne Stayley als Mike Starr door overdoses overleden.
Dit jaren niet meer gedraaid, maar hoewel de productie best gedateerd klinkt, staan er toch best goeie songs op.
De kift met vlaskoorts in een werkelijk prachtig verpakte cd bestaande uit een fotolijstje waaruit een cdtje tevoorschijn komt als je aan een lintje trekt, er zit ook een tvgids bij werkelijk bomvol met verhalen de nederlandse teksten aangegeven per seconde met een engelse veraling erbij. Ook een gedeelte met danspasjes voor als je er een dansje bij wilt doen en een reclame folder waarin alle boeken staan die ter inspiratie zijn gebruikt. Werkelijk een prachtig document van ook nog eens unieke muziek een soort nederklezmer vol met wonderlijke verhalen, honden die praten, mensen die op hun derder al de letter oe konden zeggen. Kunst met een meer dan geweldige K.
ps. ook de kift ken ik via de neef van Gehenna
Stukken beter dan de vorige waar je de glam Rock invloeden nog goed kon horen. Met het nog steeds erg sterke Would? als afsluiter.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2865826-1304675401.jpeg.jpg)
wederom een mooi boekje, deze cd Brik hoorde bij een tour waar de Kift optrad met een brik wat een soort draaiorgel srvwagen dingen was met ook veel percussie erbij. Volgensmij was het brik zelfgebouwd, heb ze er nooit mee zien optreden maar goeie verhalen gehoord. Het boekje staat weer vol met de teksten en vertalingen van die teksten naar engels en frans. Maar niet zo uitgebreid als het gidsje in vlaskoorts. Muziekaal vergelijkbaar maffe teksten toffe muziek
Voorbeeld van een maffe tekst een oud frans recept van een hele berg vogels in elkaar gepropt op muziek gezet:
Ze hebben ook wel wat mindere koper vind ik bijvoorbeeld niet zo leukquote:
Brik is de enige Kift plaat die ik heb. Erg leuke plaat
Meer acoustische EP, en ook niet echt bijster interessant vind ik, al is No Excuses wel prima.
Dit is de eerste plaat van ze.quote:The band became known in the gothic scene for its dark, electronic industrial-leaning sound, heavy samples, loops, dub remixes[3] and manic vocals.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-1867793-1263083436.jpeg.jpg)
Eigenlijk 2 EP'tjes, maar dan samen uitgebracht. Hvarf is grotendeels fijn nieuw werk + 2 opnieuw opgenomen, en Heim is akoestisch en live opgenomen oude nummers. Beide dikke prima, maar Hvarf draai ik veruit het meest van de twee
Ook de tweede plaat van ze en dit klinkt stukken beter, betere productie en minder rauw als de eerste.
Hier al vaak voorbij gekomen het darkjazz project onder leiding van Jason "bong-ra" kohen. Leuke ambient jazz in de stijl van bohren met veel basklanken en trompet. Dis is hun debut uit 2006
Engelse electronische band met 2 leden die ook in Sabres of Paradise zaten. De drummer ging later naar Red Snapper. Lekkere relaxte dansmuziek met dub invloeden dat prima bij warm weer past.
Splinternieuw. Vandaag gekocht. Moet nog indalen. Maar wat ik hoor: zeer mooi!
Kiss the anus of a black cat, bandnaampje weer hoor. Deze belgische band maakt een soort verstilde langzame muziek maar dan met zang. Het eerste nummer op deze plaat heet hewers of blood en drawers of water en dat is dan ook gelijk het nummer dat bij me is blijven hangen. Als je kiss the anus of a black cat zegt dan zit dit nummer gelijk in mijn hoofd
de rest van het album ken ik veel minder goed. De drum doet kwa tempo en vorm een beetje denken aan earth. Ik moet zeggen dat ik de naam eigenlijk nooit meer hoor geen idee of ze nog bestaan.
Ik lees nu in de cd dat An pierlé de backing vocals doet dat is een hele benkende naam.. ik weet niet waarvan ook alweer
Ook net uit en kocht ik gisteren. Opvolger van Warp. Is het meer van hetzelfde? Ja en nee. Ja, het zijn solopianostukken in het schemergebied tussen compositie en geïmproviseerd, met elektronische en omgevingsgeluiden eronder gelegd. Nee, deze is nóg spannender, nóg diepgaander, nóg indringender, nóg beter, nóg adembenemender. Prachtig.
Er was iets nieuws en dat was nu-metal en de frontrunners daarvan was korn, ook al komt deze cd uit 1994 ik heb hem zeker niet eerder gehoord dan 1997 had hem lang op een bandje van iemand die hem had. Heb de cd pas later gekocht heb het lang gedaan met de gebrande cd. Het was zwaar het idee van geen solo's want daar gingen ze prat op sprak me aan. Inmiddels is mijn solo anthipathie een stuk minder geworden trouwens
Ook vond ik het stemgebruik van johnatan davis erg grappig en zoiets had ik nog nooit gehoord. En dat openings nummer, ja dat is toch gewoon erg solide .... "are you ready"...
Een project van Luke Vibert. Hij gebruikt de Amen break op elk nummer, vandaar de naam.
Ahem. Derde album, dat verscheen in 1971. Er staan iets minder klappers op dan op de twee voorgangers, maar het gebodene is nog altijd van hoge kwaliteit. Het geluid is wat gruiziger, lijkt het wel. Ik kocht de plaat op 21 december 2006.
Korn is voor mij een bandje dat niet goed ouder geworden is, ik heb er op zijn zachtst gezegd helemaal niets meer mee. Bij het terugluisteren van het debut wat ik toch veel gedraaid heb (al heb ik de opvolger life is peachy nog meer geluisterd) doet het me niets eigenlijk. Het is best wel zeurmuziek. Bij deze cd wat hun derde is haakte ik helemaal af. Het leven is kut riedeltje ging me tegenstaan en dat je dat dan moet uiten door in clips ferraries van een berg te gooien. En het werd allemaal wel heel erg "ik ben een freak", "mijn leven is moeilijk", "wat is het toch lastig". Wat denk ik ook meestpeelt dat ik rond deze tijd 1998 bandjes als primus, faith no more en mr bungle begon te ontdekken en daar had ik heel veel meer mee.
Wat ook wel veelzeggend is trouwens is dat dit een dubbel cd is met een bonus schijfje en dat ik dat compleet vergeten ben
wist het niet meer. Korn heeft daarna in 2005 op het sziget festival helemaal voor mij afgedaan, pink floyd en metallica coveren en om het nummer 10 min weglopen voor beademing, je bastonen zo rommelig spelen (dat was hun ding ofzo) dat hele nummers niet meer te volgen waren... nee niet (meer) mijn band.
Trouwens wel grappig dat ze op deze cd beginnen met nummer 13 waarmee ze wilden zeggen dat ze verder gaan naar waar hun debut is opgehouden, net alsof life is peachy er niet tussen zat.
Engelse "free improvisation" group die naar verluidt een grote invloed waren op Syd Barrett en de vroege Pink Floyd. Verwacht geen hippie shit.
Wow!quote:
AMM - AMMMusic
Engelse "free improvisation" group die naar verluidt een grote invloed waren op Syd Barrett en de vroege Pink Floyd. Verwacht geen hippie shit.
Een fred durst johnatan davis battle
En dicht.