Depressie & Angst #167 dikke knuffel voor iedereen hier!

quote:

Op zondag 24 mei 2020 13:03 schreef Moonlight het volgende:

[..]

Ja ik heb wel ophoging van medicatie, maar dat helpt niks. Ik durf dat niet te bellen vind ik heel moeilijk. De begeleiding ziet wel dat ik het moeilijk heb, maar ze kunnen niet 24/7 bij me staan zeggen ze dan.. en dat is zo hard om te horen. vooral omdat ik nooit hun om hulp vraag, doe ik dat wel word er zoiets gezegd ja wat moet je dan?

Je kunt ook chatten met 113. Vond ik altijd fijner, maar ik ben dan ook niet zo een beller.

quote:

Op maandag 25 mei 2020 09:37 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Je kunt ook chatten met 113. Vond ik altijd fijner, maar ik ben dan ook niet zo een beller.

Oja dat is ook wel een goed idee denk ik ! Dankje

Sterkte moonlight.

Ik ben door alle emoties en spanning van de afgelopen 2 weken incl overlijden van mn opa nu zo moe, dat mn lijf reageert met paniekaanvallen. Even gas terug dus... vandaag een paar uur werken en dan weer even niks.

Sterkte GM

Ook sterkte voor moonlight

Waar kan ik goede informatie vinden over psychotische depressie? Vooral de prognose lijkt me van belang
Hier denkt mijn behandelaar namelijk aan

quote:

Op maandag 25 mei 2020 09:52 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Sterkte moonlight.

Ik ben door alle emoties en spanning van de afgelopen 2 weken incl overlijden van mn opa nu zo moe, dat mn lijf reageert met paniekaanvallen. Even gas terug dus... vandaag een paar uur werken en dan weer even niks.

Jeetje.. naar voor je. 😢Hoe veel werk je per week?

Zonlicht doet mijn stemming wel goed, maar zo warm als vandaag hoeft van mij ook niet. Hopelijk gaat t ook beter met gewoonmezelf en moonlight?

Ik ben zelf op dit moment blij dat medicatie goed begint te werken en ik zo'n beetje halve dagen kan werken. Energie is daarna wel op, constant grenzen in de gaten houden, maar t lijkt weer een beetje op mijn "normale" leven.

quote:

Op maandag 25 mei 2020 09:52 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Sterkte moonlight.

Ik ben door alle emoties en spanning van de afgelopen 2 weken incl overlijden van mn opa nu zo moe, dat mn lijf reageert met paniekaanvallen. Even gas terug dus... vandaag een paar uur werken en dan weer even niks.

Oh wat heftig. hopelijk nu wat minder? sterkte

quote:

Op dinsdag 2 juni 2020 23:53 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Zonlicht doet mijn stemming wel goed, maar zo warm als vandaag hoeft van mij ook niet. Hopelijk gaat t ook beter met gewoonmezelf en moonlight?

Ik ben zelf op dit moment blij dat medicatie goed begint te werken en ik zo'n beetje halve dagen kan werken. Energie is daarna wel op, constant grenzen in de gaten houden, maar t lijkt weer een beetje op mijn "normale" leven.

Met mij nog steeds erg slecht. Heb medicatie verhoging gekregen, maar het automutileren krijg k niet onder controle. ik zoek wel contact op met begeleiding en heb al een gesprek gehad met de psycholoog en psychiater en ben nu bezig met EMDR op mijn stemmen, heel heftig. ik schrok van mijn reactie nadien. en heb toen ook begeleiding opgezocht. Mijn hele lichaam begon te beven en ik was even al het overzicht kwijt en wou niet een medicatie ophoging omdat ik tegen die medicatie ben, maar heb het nu weten te accepteren en krijg het nu wat beter verdeeld dus dat is erg fijn. Maar ja, het is maar afwachten en blijven praten moeilijke tijd.

quote:

Op woensdag 3 juni 2020 17:59 schreef Moonlight het volgende:

[..]

Met mij nog steeds erg slecht. Heb medicatie verhoging gekregen, maar het automutileren krijg k niet onder controle. ik zoek wel contact op met begeleiding en heb al een gesprek gehad met de psycholoog en psychiater en ben nu bezig met EMDR op mijn stemmen, heel heftig. ik schrok van mijn reactie nadien. en heb toen ook begeleiding opgezocht. Mijn hele lichaam begon te beven en ik was even al het overzicht kwijt en wou niet een medicatie ophoging omdat ik tegen die medicatie ben, maar heb het nu weten te accepteren en krijg het nu wat beter verdeeld dus dat is erg fijn. Maar ja, het is maar afwachten en blijven praten moeilijke tijd.

Jeetje, heftig hoor. Voor wat het waard is, ik vind je een knokker dat je dit doorstaat. EMDR is op zich al een pittige behandelvorm.
Ik weet het, accepteren, praten en aangeven dat je kwetsbaar bent is moeilijk, ik zit ook dagelijks met schuldgevoel dat ik niet kan wat ik wil, maar soms is het nodig en moet je je zelf hulp gunnen, al dan niet op gebied van medicatie. Hang in there!

quote:

Op woensdag 3 juni 2020 19:48 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Jeetje, heftig hoor. Voor wat het waard is, ik vind je een knokker dat je dit doorstaat. EMDR is op zich al een pittige behandelvorm.
Ik weet het, accepteren, praten en aangeven dat je kwetsbaar bent is moeilijk, ik zit ook dagelijks met schuldgevoel dat ik niet kan wat ik wil, maar soms is het nodig en moet je je zelf hulp gunnen, al dan niet op gebied van medicatie. Hang in there!

Dankjewel. ja door mijn persoonlijk begeleidster ben ik wel een beetje gaan in zien dat ik helaas misschien niet zonder medicatie kan (althans als ik wil dat het dragelijk is). Kwetsbaarheid is zeker moeilijk, maar soms kan of meestal kan ik dat niet alleen aan en dat is zo zwaar. Anders bang voor impulsiviteit waar ik al helemaal niet op zit te wachten

Sterkte Moonlight, klinkt heftig.

Hier was het afgelopen dagen wel redelijk ok eigenlijk.
Wel een vol hoofd, dus hoop dat het ok blijft.
Ik verlang naar een flinke plensbui, word gek van de hooikoorts op het moment.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2020 23:53 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Zonlicht doet mijn stemming wel goed, maar zo warm als vandaag hoeft van mij ook niet. Hopelijk gaat t ook beter met gewoonmezelf en moonlight?

Ik ben zelf op dit moment blij dat medicatie goed begint te werken en ik zo'n beetje halve dagen kan werken. Energie is daarna wel op, constant grenzen in de gaten houden, maar t lijkt weer een beetje op mijn "normale" leven.

Goed dat je in ieder geval kunt werken. Vervelend dat je energie zo snel op is maar ik herken het wel, alhoewel het nu iets beter lijkt maar ik werk nu ookniet. Kun je na je werk helemaal niks meer voor jezelf doen? Stort je dan iedere keer in? Ik Probeer telkens om mijn energie te maximaliseren maar tot nu toe is koffie en guarana het enige dat helpt (en sam-e maar dat werd te duur en kan ook alleen apart gebruikt worden geloof ik).

quote:

Op woensdag 3 juni 2020 17:59 schreef Moonlight het volgende:
Met mij nog steeds erg slecht. Heb medicatie verhoging gekregen, maar het automutileren krijg k niet onder controle. ik zoek wel contact op met begeleiding en heb al een gesprek gehad met de psycholoog en psychiater en ben nu bezig met EMDR op mijn stemmen, heel heftig. ik schrok van mijn reactie nadien. en heb toen ook begeleiding opgezocht. Mijn hele lichaam begon te beven en ik was even al het overzicht kwijt en wou niet een medicatie ophoging omdat ik tegen die medicatie ben, maar heb het nu weten te accepteren en krijg het nu wat beter verdeeld dus dat is erg fijn. Maar ja, het is maar afwachten en blijven praten moeilijke tijd.

Nou, het scheelt iig dat je nu een extra behandeling krijgt in de vorm van EMDR. Ik hoop echt voor je dat het gaat werken, of dat de medicatieverhoging later nog werkt, want dit is niks

Ik kom steeds meer tot de realisatie dat ik meer trauma heb opgelopen de laatste jaren dan ik denk. Eerst dacht ik dat mijn trauma direct gerelateerd was aan de burn out van 10 jaar geleden, maar inmiddels lijkt dat wel opgelost. Veel trauma heb ik over gehouden aan de herstelperiode.

Doordat ik jarenlang behoorlijk erge angstklachten had in de nasleep van mij burnout, was ik continu heel erg gespannen en snel moe. Dit had veel impact op mijn energie, mijn vermogen om sociaal te zijn en ook om seksueel te presteren. Ik voelde me hierdoor gewoon een loser. Op feestjes was ik stilletjes, waar ik van mezelf heel uitgaand en enthousiast ben. Hierdoor voelde ik me jaar op jaar steeds meer bekeken. Ik voelde gewoon niet langer dat ik mee kon komen met andere mensen. Ik voelde me saai, onpopulair en ongewenst. Het feit dat ik seksueel niet kon presteren (zo wel qua de boel stijf krijgen als het lang volhouden) doordat ik steeds moe en gespannen was, gaf me daarnaast met vrouwen ook nog een dreun. Ik heb daar zo veel schaamte aan overgehouden. Ik heb me zo lang zo weinig man gevoeld, ik realiseer me steeds meer wat een nachtmerrie dat was.

Nu ik al maanden met stress zit, en het gevoel van stress die oude gevoelens en onzekerheden weer terug brengt, merk ik hoe diep die wonden zitten. Ik hoef me maar ergens zorgen over te maken, en vanzelf ga ik me meer zorgen maken over dat ik me zorgen maak, dan over het daadwerkelijke probleem zelf. Ik ben zo bang om weer die saaie, continu stille, onpopulaire en seksueel zwak presterende man van toen te worden. Als tegenhanger weet ik nu dat ik veel gezonder ben, ik ook daadwerkelijk seksueel nu nog best goed presteer en de angst ook minder grip op mij heeft en mijn sociale vermogen.

Ik had zo gehoopt geen trauma's meer te hebben. Ik had mezelf eindelijk geknokt naar een plek waar ik mijn burnout zelf had verwerkt en ik me zo lekker los en vrij voelde. Nu komt er echter weer een nieuw trauma om de hoek kijken. Godverdomme houd het nou nooit op. Ik zal ook vechten om dit trauma weer te verwerken, alleen klotezooi, mag ik hier weer doorheen.

Sorry voor het gescheld, maar ik baal gewoon. Het relatieve gemak waarmee veel mensen door het leven lijken te gaan en alle mentale zooi waar ik al een decennium mee worstel. Het voelt gewoon zo oneerlijk. Ik moest het even van me afschrijven.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2020 13:42 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik kom steeds meer tot de realisatie dat ik meer trauma heb opgelopen de laatste jaren dan ik denk. Eerst dacht ik dat mijn trauma direct gerelateerd was aan de burn out van 10 jaar geleden, maar inmiddels lijkt dat wel opgelost. Veel trauma heb ik over gehouden aan de herstelperiode.

Doordat ik jarenlang behoorlijk erge angstklachten had in de nasleep van mij burnout, was ik continu heel erg gespannen en snel moe. Dit had veel impact op mijn energie, mijn vermogen om sociaal te zijn en ook om seksueel te presteren. Ik voelde me hierdoor gewoon een loser. Op feestjes was ik stilletjes, waar ik van mezelf heel uitgaand en enthousiast ben. Hierdoor voelde ik me jaar op jaar steeds meer bekeken. Ik voelde gewoon niet langer dat ik mee kon komen met andere mensen. Ik voelde me saai, onpopulair en ongewenst. Het feit dat ik seksueel niet kon presteren (zo wel qua de boel stijf krijgen als het lang volhouden) doordat ik steeds moe en gespannen was, gaf me daarnaast met vrouwen ook nog een dreun. Ik heb daar zo veel schaamte aan overgehouden. Ik heb me zo lang zo weinig man gevoeld, ik realiseer me steeds meer wat een nachtmerrie dat was.

Nu ik al maanden met stress zit, en het gevoel van stress die oude gevoelens en onzekerheden weer terug brengt, merk ik hoe diep die wonden zitten. Ik hoef me maar ergens zorgen over te maken, en vanzelf ga ik me meer zorgen maken over dat ik me zorgen maak, dan over het daadwerkelijke probleem zelf. Ik ben zo bang om weer die saaie, continu stille, onpopulaire en seksueel zwak presterende man van toen te worden. Als tegenhanger weet ik nu dat ik veel gezonder ben, ik ook daadwerkelijk seksueel nu nog best goed presteer en de angst ook minder grip op mij heeft en mijn sociale vermogen.

Ik had zo gehoopt geen trauma's meer te hebben. Ik had mezelf eindelijk geknokt naar een plek waar ik mijn burnout zelf had verwerkt en ik me zo lekker los en vrij voelde. Nu komt er echter weer een nieuw trauma om de hoek kijken. Godverdomme houd het nou nooit op. Ik zal ook vechten om dit trauma weer te verwerken, alleen klotezooi, mag ik hier weer doorheen.

Sorry voor het gescheld, maar ik baal gewoon. Het relatieve gemak waarmee veel mensen door het leven lijken te gaan en alle mentale zooi waar ik al een decennium mee worstel. Het voelt gewoon zo oneerlijk. Ik moest het even van me afschrijven.

Oh wat lastig zeg!! heel veel succes met het verwerken van je trauma. Ik weet zeker dat je het aankan!! als jij je burnout zelf al overwonnen hebt en alle andere trauma's dan dit ook! Warrior

quote:

Op woensdag 3 juni 2020 21:55 schreef Nijna het volgende:
Sterkte Moonlight, klinkt heftig.

Hier was het afgelopen dagen wel redelijk ok eigenlijk.
Wel een vol hoofd, dus hoop dat het ok blijft.
Ik verlang naar een flinke plensbui, word gek van de hooikoorts op het moment.

Gelukkig heeft het 2 daagjes wat geregend, hopelijk helpt het iets !

Het is hooikoortstechnisch zeker beter zo na die neerslag
Hoe is het met jou?

quote:

Op zondag 7 juni 2020 22:53 schreef Moonlight het volgende:

[..]

Oh wat lastig zeg!! heel veel succes met het verwerken van je trauma. Ik weet zeker dat je het aankan!! als jij je burnout zelf al overwonnen hebt en alle andere trauma's dan dit ook! Warrior

Heel erg bedankt voor je bemoedigende woorden!

[quote] Op donderdag 4 juni 2020 01:25 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Goed dat je in ieder geval kunt werken. Vervelend dat je energie zo snel op is maar ik herken het wel, alhoewel het nu iets beter lijkt maar ik werk nu ookniet. Kun je na je werk helemaal niks meer voor jezelf doen? Stort je dan iedere keer in? Ik Probeer telkens om mijn energie te maximaliseren maar tot nu toe is koffie en guarana het enige dat helpt (en sam-e maar dat werd te duur en kan ook alleen apart gebruikt worden geloof ik).
[..]

De laatste dagen stort ik wel een beetje in ja. Donderdagmiddag en vanmiddag na het werk val ik gewoon zittend op de bank in slaap. Zit ook graag op de racefiets en dat werkt ook goed om mijn hoofd in ieder geval een paar uur leeg te krijgen. Maar dan leg ik mezelf toch ook een minimaal aantal km op, moet toch weer een bepaalde prestatie leveren op van mezelf. En denk dat ik afgelopen week met 150 km totaal naast werk en zorg voor zoontje toch te veel en te snel wil. Het is echt constant mezelf afremmen. Volgende week eindelijk intake bij de depressie poli en hopelijk echt gaan afrekenen met dingen.

Heeft iemand misschien een tip, ik ben blijkbaar nogal gespannen ik heb zere kaakspieren en hoofdpijn, ik denk dat ik steeds onbewust loop te klemmen met mn kaken of ze op een of andere manier aanspan.
Ik heb voor 's nachts zo'n knarsplaatje, maar dat is zodanig zichtbaar dat dat niet geschikt is voor overdag. Meestal is het wel weer wat beter als ik dat ding een paar nachten heb gedragen, maar dat lijkt nu niet zo te werken nog.

Het lijkt ook wel een soort cirkel, ik span de boel aan en krijg hoofdpijn waardoor ik op een of andere manier de boel weer meer ga aanspannen ofzo. Of klinkt dat heel onlogisch.
Ik krijg het niet doorbroken lijkt wel.

Verder iedereen veel sterkte hier. @Moonlight, hulp blijven opzoeken als je t nodig hebt, door kwetsbaar te zijn kunnen dingen ook anders gaan lopen.

En Duracell, ik herken je gevoel over oude wonden wel. Een beetje hoopgevende gedachte die ik mezelf soms voorhoud:het hoeft niet te zeggen dat je helemaal terug bij af bent of dat al je werk voor niets is.

Misschien zijn de wonden niet helemaal open, maar heeft het net weer/even wat meer aandacht nodig. Je bent in ieder geval niet alleen in dat gevoel van "ben ik er nu nog niet doorheen, moet ik weer".

Dit is mijn 2e depressie, ik dacht ook al 11, 12 jaar geleden afgerekend hebben met alle familieshit tot dan in mijn jeugd. Totdat alles nu wordt opgerakeld door omstandigheden in een geel andere context met andere uitdagingen in een andere levensfase. Toch merk ik dat bepaalde dingen verwerkt zijn, en krijg ik wel in beeld waar ik nu op vastloop. Gun jezelf ook wat zelfcompassie, moet ik ook mezelf soms instappen, als het nodig is is het nodig.

quote:

Op maandag 8 juni 2020 21:31 schreef GrumpyOldMan het volgende:
[quote][ afbeelding ] Op donderdag 4 juni 2020 01:25 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

De laatste dagen stort ik wel een beetje in ja. Donderdagmiddag en vanmiddag na het werk val ik gewoon zittend op de bank in slaap. Zit ook graag op de racefiets en dat werkt ook goed om mijn hoofd in ieder geval een paar uur leeg te krijgen. Maar dan leg ik mezelf toch ook een minimaal aantal km op, moet toch weer een bepaalde prestatie leveren op van mezelf. En denk dat ik afgelopen week met 150 km totaal naast werk en zorg voor zoontje toch te veel en te snel wil. Het is echt constant mezelf afremmen. Volgende week eindelijk intake bij de depressie poli en hopelijk echt gaan afrekenen met dingen.

Goed dat je volgende week intake hebt.
Jammer dat je aan het fietsen ook een prestatie hangt, is het dan nog wel ontspanning voor je?
Sterkte!