Indie Bad (Indie Central CCLXXIX)

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 17:54 schreef Maxerazzi het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Ik vind dit zijn minste tot nu toe , alsnog wel goed maar ik luister 'em niet zo vaak meer.

Porridge radio vond ik ook fijn. Tegengekomen via zo een quarantaineconcertje op instagram.

Thx voor de lijstjes

Deze nummers vielen me deze week op....

Nieuwe Strokes gelekt, zo eens aanslingeren.

quote:

Op donderdag 9 april 2020 21:57 schreef Kerftminister het volgende:
Nieuwe Strokes gelekt, zo eens aanslingeren.

Dan moet je dit effe negeren:

quote:

Op vrijdag 3 april 2020 21:52 schreef Moody het volgende:
Ze zijn eigenlijk 15 jaar geleden gestopt met muziek maken. Sinds First Impressions of Earth ben ik wel afgehaakt. Toch klinkt dit wel weer fris. [..]

The Strokes zijn inderdaad amper nog een functionerende band geweest in de afgelopen 15 jaar, die anno 2020 maximaal een laten we zeggen Franz Ferdinand-spot zouden verdienen. Door hun in begin jaren ’00 verkregen status is een album-release van The Strokes in Amerika (huidige situatie even buiten beschouwing latend) nog altijd een heel evenement. Hoe anders is het in Europa.

Het goede nieuws is dat de liedjes op het nieuwe album beter zijn dan op die deprimerende EP van 4 jaar terug, die ze van ellende hebben uitgebracht zodat ze weer wat liedjes hadden om in de greatest hits-sets te verwerken, backstage voor het eerst in een jaar herenigd. En ze weten zelf ook hoe de kaarten geschud zijn. Toen ik ze in de zomer van 2016 op Splendour In The Grass zag, op The Who na een van de saaiste en minst bezielde rock-headliners waar ik ooit doorheen heb moeten zitten (ook nog eens 20 minuten te laat, grotere hits skippend vanwege tijdsgebrek), werd een van de liedjes van die EP afgekondigd met, parafraserend, een cynisch “die spelen we dus nooit meer”.

Ik heb anno 2020 veel meer interesse in nieuw materiaal van The Voidz dan van The Strokes, maar heb Albert Hammond Jr. hoog genoeg zitten dat je toch de hoop mag houden dat er een wederopstanding gaat plaatsvinden. En warempel, de opener ‘The Adults Are Talking’ is veelbelovend, een riff die iets aan ‘Reptilia’ doet denken als intro, maar met plots een soulvolle vocaal in de coupletten, ondersteund door een drumcomputer. Best goed. Liedje daarna ‘Selfless’ zijn ook wel goede momenten in te ontdekken. Zou dit album de kwaliteit krijgen die Julian Casablancas tegenwoordig in zijn band The Voidz stopt?

Snel wordt pijnlijk duidelijk dat die hoop ijdel was. ’t is allemaal voldoende, maar alles lijmt aan elkaar, wéér datzelfde trappetje in de akkoorden, wéér een solo ipv een goed refrein. En al staan er niet zoveel fillers op als hun bij elkaar geschraapte albums uit de jaren ’10, met 9 liedjes is dat amper een prestatie te noemen. Toch klinkt de band wel weer als functionerende band, in plaats van alsof de bandleden elkaar vanuit hun mansions aan verschillende kusten van het land stukjes hebben doorgestuurd. Dit lijken ze zelf ook wel echt te willen benadrukken, met de studio sessie-snippets aan het eind van ‘The Adults Are Talking’ en ‘Why Are Sunday's So Depressing’. We moeten eerlijk zijn, ‘Bad Decisions’ is bijvoorbeeld best door te komen, maar wie zet deze single (!) op ipv ‘Someday’, ‘Last Nite’, ‘Take It Or Leave It’ of zelfs een van de 2/3 aardige liedjes van het tweede album, laat staan het beste materiaal van hun derde album?

Als je even vergeet dat dit The Strokes moeten zijn brengt ‘Eternal Summer’ een rooskleurig perspectief. Het sluit kant A af, en begint zo goed omdat het gelijk een beetje prikkelt in plaats van “er gewoon is” zoals de liedjes daarvoor. Net even wat anders door de totaal andere vocalen van Julian Casablancas. Helaas moet ik oók hier op de helft (een dikke 3 minuten in het liedje) mijn enthousiasme een beetje teleurgesteld indammen, beseffend dat het ook hier niet echt mee gaat gebeuren. Een sterk couplet, mooie geluiden en verschillende tonen in de gitaren, een ritme in een fijne groove. Maar een brug die niet sterk genoeg is, weer niet echt een refrein, weer eindeloze herhaling en het is weer terug bij af en begint opnieuw. Het geforceerde “Tame Impala als ghetto VST”-outro is dan ook niet wat ik zoek.

En het komt niet meer goed op Kant B. ‘At The Door’ is toch niet waarmee je als muzikant kan terugkomen na zo’n lange tijd? Wat hebben zij de laatste 10 jaar toch veel drakerige melodielijnen geschreven, zoals de coupletten hier welke niet hadden misstaan als jaren ’70-smartlap. Dat voorspelbare verloopje kan ik niet meer aan. Het is niet erg als een band een andere sound krijgt. Integendeel. Maar het is wat, The Orwells schreven al jaren Strokes-liedjes waar de originele Strokes alleen nog maar van konden dromen na 2006, zelfs nog op hun laatste uitgave met nooit afgemaakte ruwe demo’s waar ze mee bezig waren voordat ze uit elkaar gereten werden door SJW’s. Af en toe steekt dat (de goede riffs dan, niet het vermeend wangedrag lol) ook bij The Strokes zelf weer de kop op bij dit album. Maar het is zo sporadisch, spaarzame momenten. En dit album is nota bene door Rick Rubin geproduceerd. Je zou toch denken dat hij ze echt tot hun grens heeft weten op te porren. Dat stemt triest.

Lichtpuntje lijkt te komen bij ‘Why Are Sunday's So Depressing’, wat tof begint omdat het zo’n eerder genoemde ouderwetse Strokes-riff heeft, maar dan afgewisseld met een moderner geluid in de vorm van af en toe interessante effecten op de gitaarpartijen. Maar helaas, dat liedje heeft eindelijk weer zo’n akkoorden-progressie die je van mijlenver voelt aankomen.

En ook dit album verzandt aan het eind weer in druilerige inkoppertjes met ‘Not The Same Anymore’ en ‘Ode To The Mets’. Eindeloze coupletten, een half afgemaakt of helemaal geen refrein, blokje solo’s, weer de eindeloze coupletten, en zo gaat het 2 keer 6 minuten door. Al met al klinken ze in ieder geval niet meer op automatische piloot en zo tergend ongeïnspireerd als in de afgelopen 10 jaar. Maar over 20 jaar zal niemand dit album aanstippen als een nieuw hoogtepunt in hun catalogus, vrees ik.

Leuke review, staat ondertussen al op Spotify ook.

Maar eerst Laura

De nieuwe plaat van Laura Marling bevalt me goed. Erg mooie arrangementen.

quote:

Op donderdag 9 april 2020 23:07 schreef EP3 het volgende:
Ik zie dat ze een schilderij van Basquiat hebben gebruikt als hoes. Dat getuigt ook niet echt van originaliteit.

Ik heb daar ook m'n bedenkingen bij. Wel een mooie Basquiat.

Na een luisterbeurt vooralsnog zeer positief erover. Maar heb er nog wel een paar nodig voordat ik wat uitgebreider iets nuttigs erover kan zeggen. At the Door vooralsnog mijn favoriet, maar die had in eerste instantie ook een tijd nodig voordat het kwartje bij me viel.

quote:

Op vrijdag 10 april 2020 08:58 schreef EP3 het volgende:
Laura! !

Ik vind Laura tegenwoordig zo eentonig....
Wel weer prachtig, maar echt ontroeren doet het me niet echt...maar miscshien luister ik te slecht naar de teksetn...

En nieuwe Hamilton Leithauser

quote:

Op vrijdag 10 april 2020 10:49 schreef Norrage het volgende:
En nieuwe Hamilton Leithauser

Ja leuke plaat!

Jeetje, itt de communis opinio vond ik Comedown Machine best een leuk album, maar met The New Abnormal kan ik vrij weinig. Op naar Leithauser. Oh en die van Marling is inderdaad mooi .

quote:

Op vrijdag 10 april 2020 08:58 schreef EP3 het volgende:
Laura! !

quote:

Op vrijdag 10 april 2020 10:41 schreef Kerftminister het volgende:
Na een luisterbeurt vooralsnog zeer positief erover. Maar heb er nog wel een paar nodig voordat ik wat uitgebreider iets nuttigs erover kan zeggen. At the Door vooralsnog mijn favoriet, maar die had in eerste instantie ook een tijd nodig voordat het kwartje bij me viel.

Ook positief verrast. Van begin tot het eind hetzelfde niveau. Is ook wel eens anders geweest.

quote:

Op vrijdag 10 april 2020 11:40 schreef Slobeend het volgende:
Jeetje, itt de communis opinio vond ik Comedown Machine best een leuk album, maar met The New Abnormal kan ik vrij weinig. Op naar Leithauser. Oh en die van Marling is inderdaad mooi .

'Comedown Machine' had tenminste nog 'Partners In Crime', 'Welcome To Japan', '50/50' en 'Call It Fate, Call It Karma'.

quote:

Op donderdag 9 april 2020 22:20 schreef Aisumasen het volgende:

[..]

Dan moet je dit effe negeren:
[..]

The Strokes zijn inderdaad amper nog een functionerende band geweest in de afgelopen 15 jaar, die anno 2020 maximaal een laten we zeggen Franz Ferdinand-spot zouden verdienen. Door hun in begin jaren ’00 verkregen status is een album-release van The Strokes in Amerika (huidige situatie even buiten beschouwing latend) nog altijd een heel evenement. Hoe anders is het in Europa.

Het goede nieuws is dat de liedjes op het nieuwe album beter zijn dan op die deprimerende EP van 4 jaar terug, die ze van ellende hebben uitgebracht zodat ze weer wat liedjes hadden om in de greatest hits-sets te verwerken, backstage voor het eerst in een jaar herenigd. En ze weten zelf ook hoe de kaarten geschud zijn. Toen ik ze in de zomer van 2016 op Splendour In The Grass zag, op The Who na een van de saaiste en minst bezielde rock-headliners waar ik ooit doorheen heb moeten zitten (ook nog eens 20 minuten te laat, grotere hits skippend vanwege tijdsgebrek), werd een van de liedjes van die EP afgekondigd met, parafraserend, een cynisch “die spelen we dus nooit meer”.

Ik heb anno 2020 veel meer interesse in nieuw materiaal van The Voidz dan van The Strokes, maar heb Albert Hammond Jr. hoog genoeg zitten dat je toch de hoop mag houden dat er een wederopstanding gaat plaatsvinden. En warempel, de opener ‘The Adults Are Talking’ is veelbelovend, een riff die iets aan ‘Reptilia’ doet denken als intro, maar met plots een soulvolle vocaal in de coupletten, ondersteund door een drumcomputer. Best goed. Liedje daarna ‘Selfless’ zijn ook wel goede momenten in te ontdekken. Zou dit album de kwaliteit krijgen die Julian Casablancas tegenwoordig in zijn band The Voidz stopt?

Snel wordt pijnlijk duidelijk dat die hoop ijdel was. ’t is allemaal voldoende, maar alles lijmt aan elkaar, wéér datzelfde trappetje in de akkoorden, wéér een solo ipv een goed refrein. En al staan er niet zoveel fillers op als hun bij elkaar geschraapte albums uit de jaren ’10, met 9 liedjes is dat amper een prestatie te noemen. Toch klinkt de band wel weer als functionerende band, in plaats van alsof de bandleden elkaar vanuit hun mansions aan verschillende kusten van het land stukjes hebben doorgestuurd. Dit lijken ze zelf ook wel echt te willen benadrukken, met de studio sessie-snippets aan het eind van ‘The Adults Are Talking’ en ‘Why Are Sunday's So Depressing’. We moeten eerlijk zijn, ‘Bad Decisions’ is bijvoorbeeld best door te komen, maar wie zet deze single (!) op ipv ‘Someday’, ‘Last Nite’, ‘Take It Or Leave It’ of zelfs een van de 2/3 aardige liedjes van het tweede album, laat staan het beste materiaal van hun derde album?

Als je even vergeet dat dit The Strokes moeten zijn brengt ‘Eternal Summer’ een rooskleurig perspectief. Het sluit kant A af, en begint zo goed omdat het gelijk een beetje prikkelt in plaats van “er gewoon is” zoals de liedjes daarvoor. Net even wat anders door de totaal andere vocalen van Julian Casablancas. Helaas moet ik oók hier op de helft (een dikke 3 minuten in het liedje) mijn enthousiasme een beetje teleurgesteld indammen, beseffend dat het ook hier niet echt mee gaat gebeuren. Een sterk couplet, mooie geluiden en verschillende tonen in de gitaren, een ritme in een fijne groove. Maar een brug die niet sterk genoeg is, weer niet echt een refrein, weer eindeloze herhaling en het is weer terug bij af en begint opnieuw. Het geforceerde “Tame Impala als ghetto VST”-outro is dan ook niet wat ik zoek.

En het komt niet meer goed op Kant B. ‘At The Door’ is toch niet waarmee je als muzikant kan terugkomen na zo’n lange tijd? Wat hebben zij de laatste 10 jaar toch veel drakerige melodielijnen geschreven, zoals de coupletten hier welke niet hadden misstaan als jaren ’70-smartlap. Dat voorspelbare verloopje kan ik niet meer aan. Het is niet erg als een band een andere sound krijgt. Integendeel. Maar het is wat, The Orwells schreven al jaren Strokes-liedjes waar de originele Strokes alleen nog maar van konden dromen na 2006, zelfs nog op hun laatste uitgave met nooit afgemaakte ruwe demo’s waar ze mee bezig waren voordat ze uit elkaar gereten werden door SJW’s. Af en toe steekt dat (de goede riffs dan, niet het vermeend wangedrag lol) ook bij The Strokes zelf weer de kop op bij dit album. Maar het is zo sporadisch, spaarzame momenten. En dit album is nota bene door Rick Rubin geproduceerd. Je zou toch denken dat hij ze echt tot hun grens heeft weten op te porren. Dat stemt triest.

Lichtpuntje lijkt te komen bij ‘Why Are Sunday's So Depressing’, wat tof begint omdat het zo’n eerder genoemde ouderwetse Strokes-riff heeft, maar dan afgewisseld met een moderner geluid in de vorm van af en toe interessante effecten op de gitaarpartijen. Maar helaas, dat liedje heeft eindelijk weer zo’n akkoorden-progressie die je van mijlenver voelt aankomen.

En ook dit album verzandt aan het eind weer in druilerige inkoppertjes met ‘Not The Same Anymore’ en ‘Ode To The Mets’. Eindeloze coupletten, een half afgemaakt of helemaal geen refrein, blokje solo’s, weer de eindeloze coupletten, en zo gaat het 2 keer 6 minuten door. Al met al klinken ze in ieder geval niet meer op automatische piloot en zo tergend ongeïnspireerd als in de afgelopen 10 jaar. Maar over 20 jaar zal niemand dit album aanstippen als een nieuw hoogtepunt in hun catalogus, vrees ik.

Comeback 2.0. Geweldig album. Niet verwacht.

The Adults Are Talking is het prijsnummer.

Ode To The Mets =

Mooie nieuw platen deze week: Laura Marling, Luca Nieri, Vic Willems en Cowboy Junkies

Hamilton Leithauser en the Strokes moet ik nog luisteren.

Die openingstrack van the strokes is echt super. Maar daarna gaat het steil bergaf.

quote:

Op vrijdag 10 april 2020 23:25 schreef Moody het volgende:

[..]


Comeback 2.0. Geweldig album. Niet verwacht.

The Adults Are Talking is het prijsnummer.

The Strokes - The Adults Are Talking (Audio)

Als dat het prijsnummer is dan ga ik het verder niet luisteren. Was deze middelmaat al zat voordat ik op de helft zat Ik snap ook nooit zo goed hoe deze bands nog relevant zijn na zo lang consequent rommel uit te brengen.

Die Laura Marling klinkt wel aardig, denk dat het niet mijn favoriet van haar gaat worden ik houd er van als ze wat meer rockt als het ware.