Welke impact heeft COVID-19 op je leven?

Het heeft niet zoveel invloed op me, ik kan prima van af huis werken. Daarnaast heb ik niet zoveel vrienden omdat ik daar gewoon niet zo veel behoefte aan heb, niet dat ik niet sociaal ben want als ik een cafe binnen stap ik heel makkelijk met vreemden kan socializen. Enige waar ik me zorgen over maak zijn mijn ouders en vriend.

quote:

Op dinsdag 24 maart 2020 06:16 schreef Seven. het volgende:

[..]

Fijn dat het niet zo'n impact heeft. Waar maak je je zorgen om, dat ze zich niet aan de regels houden of zo?

Mijn ouders zijn al op leeftijd, en idd soms iets te gemakzuchtig, mijn vriend heeft zware astma, dus die kan dat echt niet hebben.

Ik heb er niet zo veel last van: ga nog steeds op dezelfde tijden naar werk, hang nog steeds thuis op de bank Netflix te kijken. Enige impact die corona op mijn of eigenlijk, ons leven heeft is dat wij niet meer de toerist uit mogen hangen.

Geen tripjes naar Vegas en geen cruise dit jaar.

Maar het is niet anders. Gaat wel weer voorbij en voor de rest kom ik de tijd wel door met mijn partner, zwembad in de tuin en geen kids.

Ik merk er best veel van

- Mijn man en ik werken thuis. Dat gaat eigenlijk goed. De een zit in het kantoor en de ander aan de keukentafel en we wisselen dat af. We bemoeien weinig met elkaar. Tussen de middag wandelen we zo'n 45min. Ik vind dat hij wel te streng is naar zichzelf - zijn werktijden nakomen. Dat is hij nu ook wel een beetje met mij eens. Anderen doen dat niet en dat is dan ook onnodig.

Mijn werk is ambulant, thuis bij mensen en veel op pad zijn. Dat kan nu niet. Ik moet mijn 'sociale gesprekken' nu telefonisch afhandelen. Dat werkt eigenlijk niet zo lekker. Nu is mijn afdelingshoofd een van de topcategorie - ze accepteert veel en snapt dondersgoed dat je niet de hele dag thuis gesprekken gericht op intrinsieke motivatie telefonisch kan doen.

We hebben afgesproken ons eerst te focussen op de wat oudere categorie. Puur gericht op vragen naar hoe mensen zich nu voelen, hoe handelen ze en is er accute behoefte om iets op te lossen.

Op gebied van sociale contacten vind ik het heel moeilijk. Ik sport altijd in groepen en ik mis dat enorm. Ook het sporten zelf... Dus gisteren maar wat thuisattributen aangeschaft.

Verder zijn we bezig met een eigen huis laten bouwen. Dat stokt nog niet maar wel een beetje bang voor. Mogelijk kunnen we via-via ons huidige huis nog wel goed verkopen. We hopen daar in ieder geval enorm op.

- Geen vakantie (najaar dan maar..)
- Geen leuke evenementen die gepland staan (wordt nog een drukke nazomer op deze manier)
- Weinig sociale contacten (erg)
- Werk is saai en lastig momenteel (jammer)
- Geen sport (erg)

Ben net begonnen aan een nieuwe baan, en nu dus thuis werken. Hoewel collega's roepen dat ik ''altijd kan bellen bij vragen'', is het in de praktijk toch lastig. Nieuwe systemen, programma's, werkwijzen etc, en heb überhaupt geen zin om 30 x per dag een collega op te bellen. Dus dat is wel ff vervelend. Moet sowieso zeggen dat ik nog maar zien of ik mijn proeftijd doorsta, dus dit is niet de meest motiverende situatie om een nieuwe baan te starten.... Omdat de rest ook thuis werkt duurt het soms ook uren voordat men eens reageert op een skype bericht of mail. Vermoeiend.

Verder vind ik het eerlijk gezegd best eenzaam als single, alleen thuis. Met mijn vrienden sprak ik alleen af in cafe's, we liepen niet de deur bij elkaar plat en het is niet dat we met elkaar facetimen en de hele dag whatsappen, hebben dat nooit echt gedaan. Dus als je dan hoort dat dit waarschijnlijk tot 6 juni zo blijft denk ik wel : jeetje.

Qua werk kan ik alles vanuit thuis doen. Niet mijn voorkeur maar het heeft ook zijn fijne kanten.

Mijn sociaal leven is wel redelijk gekortwiekt. Ik spreek nog wel met een paar mensen een op een af. Maar het is veel minder, Gelukkig heb ik ook wel "alleen-thuis" hobbies. Dus daar ligt de focus nu ook meer op.

Gelukkig wordt het wel beter weer dus kan weer meer gaan fietsen. Ik verwacht niet dat dat onmogelijk gaat worden.

Niet heel veel, we genieten er zelfs van. Gezellig heel de dag met t gezin bij elkaar en buiten vergaat de wereld. Tenminste dat gevoel geeft t een beetje al is t niet zo. We knutselen, we spelen, lekker filmpje kijken. Gezamenlijk koken en een hoop quality time met partner nadat de kids op bed liggen, al was dat voorheen ook wel maarja dan moest je smorgens weer vroeg op. En nu kun je uitslapen en we krijgen ontbijt op bed ik vind t helemaal toppie.

quote:

Op dinsdag 24 maart 2020 07:15 schreef Rene het volgende:
Ik merk er best veel van

- Mijn man en ik werken thuis. Dat gaat eigenlijk goed. De een zit in het kantoor en de ander aan de keukentafel en we wisselen dat af. We bemoeien weinig met elkaar. Tussen de middag wandelen we zo'n 45min. Ik vind dat hij wel te streng is naar zichzelf - zijn werktijden nakomen. Dat is hij nu ook wel een beetje met mij eens. Anderen doen dat niet en dat is dan ook onnodig.

Mijn werk is ambulant, thuis bij mensen en veel op pad zijn. Dat kan nu niet. Ik moet mijn 'sociale gesprekken' nu telefonisch afhandelen. Dat werkt eigenlijk niet zo lekker. Nu is mijn afdelingshoofd een van de topcategorie - ze accepteert veel en snapt dondersgoed dat je niet de hele dag thuis gesprekken gericht op intrinsieke motivatie telefonisch kan doen.

We hebben afgesproken ons eerst te focussen op de wat oudere categorie. Puur gericht op vragen naar hoe mensen zich nu voelen, hoe handelen ze en is er accute behoefte om iets op te lossen.

Op gebied van sociale contacten vind ik het heel moeilijk. Ik sport altijd in groepen en ik mis dat enorm. Ook het sporten zelf... Dus gisteren maar wat thuisattributen aangeschaft.

Verder zijn we bezig met een eigen huis laten bouwen. Dat stokt nog niet maar wel een beetje bang voor. Mogelijk kunnen we via-via ons huidige huis nog wel goed verkopen. We hopen daar in ieder geval enorm op.

- Geen vakantie (najaar dan maar..)
- Geen leuke evenementen die gepland staan (wordt nog een drukke nazomer op deze manier)
- Weinig sociale contacten (erg)
- Werk is saai en lastig momenteel (jammer)
- Geen sport (erg)

Nu te koop zetten en tijdelijk wat huren, rente gaat omhoog en prijzen gaan zakken.

De pillen zijn bijna op en de eenzaamheid slaat toe. Heb nog maar voor week drank staan en wiet is op.

quote:

Op dinsdag 24 maart 2020 07:32 schreef Silven het volgende:
En tijd om weer eens langs familie te gaan die ik niet vaak zie.

Not sure if serious or ..

Ik denk dat thuis zijn met familie, thuiswerken en een beetje een frisse neus halen tussendoor nauwelijks negatieve impact heeft op een leven in de eerste wereld.

Misschien eerder een positieve. Het is het juist voor sommige bedrijven wel een mooie verplichte pilot om te kijken hoe massaal thuiswerken is. Sommige bedrijven waren eerder erg krampachtig maar hebben nu zoiets van.. 't werkt toch ook wel.

Het is voor de gemiddelde inwoner eigenlijk wel lekker ook. Je zit niet meer in het noodzakelijke kwaad van woon-werk. Dus met de auto in de file, of in vol OV. Je collega's benaderen je alleen voor het noodzakelijke en iets meer werkelijke interesse. Dus geen gesprekken meer buiten de kern om.. ideaal voor 't op peil houden van de productiviteit.

Dit alles heeft een positieve impact op het geluk en ook het milieu imho en ik zie hierin eigenlijk wel de toekomst.

Het enige puntje is de kinderopvang. Kinderen doen er goed aan sociale vaardigheden op te doen door taken met elkaar uit te voeren en beginnen zich met de weken te vervelen. Thuis onderwijs geven kan tussendoor wellicht een beetje maar een groep is motiverend voor een kind en geen moderne techniek op zichzelf kan tegen een full time professionele leerkracht op.

Ik ben niet zo'n sociaal persoon, dus ik merk tot nu toe niet heel veel verschil. Ik werk thuis ipv op kantoor, dat is het grootste verschil.

quote:

Op dinsdag 24 maart 2020 07:36 schreef de_boswachter het volgende:
De pillen zijn bijna op en de eenzaamheid slaat toe. Heb nog maar voor week drank staan en wiet is op.

Dat kun je nog steeds kopen

Nou mijn vrouw weeks thuis. Kleine is thuis ivm gesloten kdv en dan kan mijn vrouw niet werken dus werk ik halve dagen zodat mijn vrouw de andere helft kan werken en ik de kleine dan verzorg. Dus ja, hopelijk snel over.

Ik heb geen idee of ik binnenkort ergens kan gaan beginnen, of dat dat iets wordt uitgesteld. Ik heb ook geen flauw idee wanneer ik mijn vriendin (woont in Brazilië) weer kan zien, want zowel Europa als Brazilië gaan of zijn toch wel redelijk op slot, zowel naar binnen als naar buiten. Ze heeft een ticket voor half mei deze kant op, maar daar heb ik inmiddels wel een hard hoofd in.

Nou zijn dat verder gelukkig relatief kleine problemen, dus dat scheelt weer. Het kan veel erger.

Ik kijk er nuchter naar. Natuurlijk denk ik wel eens "als het mij of iemand van mijn naasten / ouders / schoonouders / peuter / vrouw met astma" maar niet treft. Maar anderzijds lig ik daar ook niet echt wakker van.

Ik ben werkzaam in de zorgverlening en merk wel veel druk op de werkvloer.
Maar eerlijk is eerlijk … ik functioneer vrij goed onder druk.
Dus wat dat betreft heb ik er weinig last van.
Het doet me wel oprecht pijn dat wij ons als vitaal beroep ons in de naad werken en er mensen laconiek met de regels om gaan, waardoor je geen positief ziet in de besmettingsgraad.
Dus dat je het gevoel krijgt dat je er iets voor doet.

Ik ben ZZP'er en daar maak ik mij ook op dit moment geen zorgen om.
Maar het is wel iets wat ik nauwlettend in de gaten probeer te houden.
Hoe graag ik wisselende van plek naar plek, nu vind ik dat ik aan mezelf en een afdeling moet denken en ben ik op zoek naar een plek (nog uitzoeken of dat van de overheid mag) voor bv 3 maanden. Daarnaast natuurlijk wel mijn PGB cliënten en wat losse diensten tussendoor.

Qua thuiswerken en -onderwijs loopt het hier wel aardig. We kunnen beide goed vanuit huis werken en onze dochter van 10 maakt haar weektaak vrijwel zelfstandig. We zitten met z'n drieen aan de eettafel met onze laptop en doen wat we moeten doen. We houden er wel een beetje een ritme in van redelijk op tijd opstaan en starten met wat we moeten doen.

Onze dochter liet vanochtend voor het eerst merken dat ze het toch wel echt moeilijk vindt. Ze zei dat ze gisteravond nog een tijdje wakker had gelegen. Op mijn vraag hoe dat kwam, antwoordde ze dat ze altijd aan fijne dingen denkt voordat ze in slaap valt, maar dat ze nu niet echt fijne dingen kon bedenken. Verdrietig vind ik dat.

Lastig vind ik dat ik mijn ouders al lange tijd niet gezien heb en ook niet ga zien. Ik zou erg graag even langsgaan, knuffelen en bijpraten, maar dat kan niet, omdat ze tot risicogroepen behoren.

Onze uitdaging zit hem in ons huis. Ons nieuwbouwhuis nadert voltooing. De gietvleor moet nog worden gelegd en het sanitair aangesloten en dan is het bewoonbaar. Onze spullen staan al anderhalf jaar in de opslag en we wonen al die tijd in tijdelijke onderkomens, en we willen heel graag weer in ons huis met onze spullen. Echter is het nog onzeker of de verhuizers waar al onze spullen in opslag staan ook inderdaad op de geplande datum zullen verhuizen. Ze gaan in overleg met hun overkoepelende organisatie over of en hoe ze dit kunnen doen. Niet alleen ons, natuurlijk, maar verhuizen in het algemeen, als je 1,5 m afstand moet houden.
Intussen moeten we morgen het huidige tijdelijke vakantiehuisje uit en verhuizen we naar een ander. Lichtpuntje is dat het andere huisje waar we heen verhuizen van mijn directeur is en we daar gratis mogen verblijven.

Wij wachten met spanning het besluit van de verhuizer af, maar ik bereid me maar voor op de grote teleurstelling dat het niet doorgaat. Dan valt het niet zo tegen.

Ik zit al een tijd om andere redenen ziek thuis. En dat is best te doen. Wel vindt ik het erg dat ik me moeder niet kan bezoeken. Maar heb niks te klagen als ik het bovenstaande lees.

Geen files, rustig op straat, boomer werkgever DENKT eindelijk es aan om zijn loonslaven te late nthuiswerken... alleen maar positiviteit.

Mis het sporten alleen een beejte.