Depressie & Angst #166

quote:

Op maandag 4 mei 2020 21:01 schreef duracellkonijntje het volgende:
Een relatie beëindigen om zo’n reden is toch eigenlijk bizar. Zo’n fantastisch meisje. Niemand anders lijkt ook echt te denken wat ik denk. Wat is er in hemelsnaam mis met mij dat ik zo naar haar kijk?

Nou ik vind zelf het aangaan van een relatie al bizar. Het is jouw leven, zijn jouw gevoelens. Jij bent de enige die bepaalt wat bizar is en wat niet. Als jij het bizar vind en dat er wat mis is met jou als je het uitmaakt , dan zou de keuze makkelijk moeten zijn, het niet uitmaken. Maar als je daar gelukkig mee was dan hoefde je hierover ook geen posts te plaatsen hier. Niemand hier kan veranderen dat jouw vriendin PCOS heeft, of hoe jij je daarover voelt of heeft het recht om jou te gaan commanderen wat je moet doen. Je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt, maar als ik jou was zou ik wel stoppen met jezelf regels opleggen wat je wel en niet mag doen op basis van wat je denkt dat hoort ipv wat je zelf echt wilt. Maargoed, jouw keuze

quote:

Op maandag 4 mei 2020 22:05 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nou ik vind zelf het aangaan van een relatie al bizar. Het is jouw leven, zijn jouw gevoelens. Jij bent de enige die bepaalt wat bizar is en wat niet. Als jij het bizar vind en dat er wat mis is met jou als je het uitmaakt , dan zou de keuze makkelijk moeten zijn, het niet uitmaken. Maar als je daar gelukkig mee was dan hoefde je hierover ook geen posts te plaatsen hier. Niemand hier kan veranderen dat jouw vriendin PCOS heeft, of hoe jij je daarover voelt of heeft het recht om jou te gaan commanderen wat je moet doen. Je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt, maar als ik jou was zou ik wel stoppen met jezelf regels opleggen wat je wel en niet mag doen op basis van wat je denkt dat hoort ipv wat je zelf echt wilt. Maargoed, jouw keuze

Ik snap het. Uiteindelijk, mocht ik hier gewoon niet overheen kunnen komen, dan zal ik het uit moeten maken. Ook is het niet eerlijk om nog heel lang op deze manier rond te lopen.

De reactie die ik hier echter op heb is heel abnormaal. In het verleden heb ik vaker extreme reacties gehad op bepaalde dingen, waar uiteindelijk een diepe onderliggende reden onder zat. Vaak emotioneel.

Ergens heb ik het idee dat mijn behoefte aan de “perfecte vrouw” stamt uit het verleden. Ik ben vroeger gepest en had nooit het idee dat ik de mooiste vrouwen op school kon krijgen. Dat heeft op zijn beurt invloed gehad op mijn zelfbeeld. Ergo, de vrouwen die ik date moeten perfect zijn, omdat dit dan impliceert dat ik ook perfect ben. Niet dat dit kan, maar dat is de bagage uit mijn verleden.

Het verklaart waarom ik altijd hypergefocust ben geweest op er zo goed mogelijk uit zien en de “mooiste” vrouwen aantrekken belangrijk was. Ik voelde me dan vreselijk en erg min als dit niet lukte.

Dat ik erg veel onzekerheid aan mijn verleden heb overgehouden wist ik al wel, alleen ik heb het idee dat het continu weer naar boven komt in verschillende dingen. Dit is er een van. Ineens was ze niet perfect meer en dat raakt me direct in mijn zelfbeeld. Anders was dit wel iets geweest wat ik vrij makkelijk los kon laten.

Maar het raakt je zelfbeeld _niet_ want jij weet al dat jij niet perfect bent. Dus het gaat om je haarbeeld?

quote:

Op dinsdag 5 mei 2020 10:26 schreef DancingPhoebe het volgende:
Maar het raakt je zelfbeeld _niet_ want jij weet al dat jij niet perfect bent. Dus het gaat om je haarbeeld?

Dat ik niet perfect ben weet ik inderdaad zeker. Zo lang ik me echter kan herrineren is het hebben van “het mooiste meisje” voor mij een statussymbool geweest. Iets wat me als jonge jongen nooit lukte en een vrij ongezonde drang heeft nagelaten. Het meisje aan mijn arm is een directe reflectie van mijn “status”. Dan kan ik ook eindelijk een van die “populaire” jongens zijn die ik als kind nooit kon zijn.

Dat ik erg veel onzekerheid aan mijn verleden heb overgehouden wist ik al wel, alleen ik heb het idee dat het continu weer naar boven komt in verschillende dingen.

Als ik met je mee denk, ik herken dit gevoel hoor. Maar wat je zelf zegt:In het verleden heb ik vaker extreme reacties gehad op bepaalde dingen, waar uiteindelijk een diepe onderliggende reden onder zat. Vaak emotioneel.
Kan het niet zijn dat je die diepste onderliggende reden nog niet te pakken hebt hier en daarom misschien vanuit een incompleet/irreel gedachtenpatroon te snel naar je relatie kijkt? Als je zelf niet perfect bent, kunt zijn, en een ander jou ook niet perfect kan maken helpt het je misschien wel je beeld bijstellen van wat goed genoeg is aan je partner. Ik heb daar in een vorige relatie ook wel eens flink mee geworsteld.

quote:

Op dinsdag 5 mei 2020 15:21 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Dat ik erg veel onzekerheid aan mijn verleden heb overgehouden wist ik al wel, alleen ik heb het idee dat het continu weer naar boven komt in verschillende dingen.

Als ik met je mee denk, ik herken dit gevoel hoor. Maar wat je zelf zegt:In het verleden heb ik vaker extreme reacties gehad op bepaalde dingen, waar uiteindelijk een diepe onderliggende reden onder zat. Vaak emotioneel.
Kan het niet zijn dat je die diepste onderliggende reden nog niet te pakken hebt hier en daarom misschien vanuit een incompleet/irreel gedachtenpatroon te snel naar je relatie kijkt? Als je zelf niet perfect bent, kunt zijn, en een ander jou ook niet perfect kan maken helpt het je misschien wel je beeld bijstellen van wat goed genoeg is aan je partner. Ik heb daar in een vorige relatie ook wel eens flink mee geworsteld.

Ik zeg niet dat het alles is, maar het kan een groot deel zijn. Ik probeer mijn eigen negatieve zelfbeeld steeds maar aan te vullen met externe dingen. Als mijn vriendin de meest perfecte vrouw is, ben ik dus de perfecte man. Op het moment dat ze ineens ook imperfect is, slaat dat mijn broze onzekere ego in het gezicht. Dan ben ik ook imperfect, en dat is een moeilijk te verdragen gedachte.

Hoe ben jij dit te lijf gegaan?

Hoe ben jij dit te lijf gegaan?

In mijn geval groeide het zo dat ik mijn ex hoger dan mezelf plaatste, vanwege ons verschil in afkomst en "klasse". Op zo'n manier dat ik aan haar ongezond veel kracht en inzicht ontleende, en haar een bepaalde superioriteit toedichtte. Ik besefte op enig moment dat het geen gelijkwaardige relatie was en dat ik van haar dingen verwachtte die ze nooit zou kunnen waarmaken. Ik ben toen gaan nadenken over mijn eigen stevigheid, waarom moest ik die halen bij een ander en ik ben ook gaan kijken naar welke mindere punten zij van mij accepteerde en welk minder punt ik van haar eigenlijk bii nadere beschouwing zag en accepteerde. Daardoor kijk je meer gebalanceerd.

En we weten het allemaal echt wel, maar perfectie is gewoon niet haalbaar en je eigen "perfectie" uit anderen moeten halen, steeds maar weer, is al helemaal gewoon niet vol te houden en te doen, omdat jij de enige bent die je hele leven erbij bent en elke dag jouw keuzes kunt en moet maken.

Ik worstel zeker nu ik voor de tweede keer een ernstige depressie heb overigens ook volop..Dat loslaten van altijd waardering bij anderen halen heb ik nu redelijk voor elkaar. Maar het definitief verwerken van bepaalde dingen en moed en zelfvertrouwen om zelf weer nieuwe keuzes te maken ontbreken nu bij mij ook..

Ook even van me afschrijven. Ik wacht op de intake bij een depressie polikliniek. Nu twee weken duloxetine die gelukkig iets begint te doen aan de grote lijdensdruk heb ik het gevoel. Fiets nu om de dag, ga er elke dag met de hond uit, maar ik weet eigenlijk nog steeds niet veel raad met mezelf. Kan me nul concentreren.Moet ik niet meer gaan doen, dat gevoel. Mijn leidinggevende zegt echter, doe jij voorlopig nog maar niets, tenzij de medici dat adviseren. Ga je daar weer over twijfelen en of je straks nog wel geschikt bent op je werk.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er in slaag om niet de hele dag apathisch in bed te blijven liggen. Maar t voelt toch alsof je van dag naar dag drijft maar er niets gebeurt. Herkent iemand dit?

quote:

Op dinsdag 5 mei 2020 20:27 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Ook even van me afschrijven. Ik wacht op de intake bij een depressie polikliniek. Nu twee weken duloxetine die gelukkig iets begint te doen aan de grote lijdensdruk heb ik het gevoel. Fiets nu om de dag, ga er elke dag met de hond uit, maar ik weet eigenlijk nog steeds niet veel raad met mezelf. Kan me nul concentreren.Moet ik niet meer gaan doen, dat gevoel. Mijn leidinggevende zegt echter, doe jij voorlopig nog maar niets, tenzij de medici dat adviseren. Ga je daar weer over twijfelen en of je straks nog wel geschikt bent op je werk.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er in slaag om niet de hele dag apathisch in bed te blijven liggen. Maar t voelt toch alsof je van dag naar dag drijft maar er niets gebeurt. Herkent iemand dit?

Dus als ik het goed begrijp wil je zelf wel graag weer iets gaan doen, maar wil je werk dit niet? Ondanks het advies van je dokter?

Zijn er andere dingen die je kan doen? Een activiteit die voor jou zinvol is en tegelijkertijd bijdraagt aan je gevoel van eigenwaarde. Misschien iets fysieks bouwen bijvoorbeeld.

[/quote]

quote:

Dus als ik het goed begrijp wil je zelf wel graag weer iets gaan doen, maar wil je werk dit niet? Ondanks het advies van je dokter?
[quote]

Ik wil voorzichtig weer iets gaan doen, de psycholoog via de huisarts zegt "alleen binnen je eigen grenzen". Maar mijn manager is denk ik bang dat ik te vroeg begin en dat ik weer uitval. Nu ben ik bij het ontstaan van de depressie flink over mijn eigen grenzen gegaan, dus ik snap hun gevoel wel, maar hier wordt mijn eigen getwijfel weer stevig door gestimuleerd, waar doe ik goed aan.

Goede vraag wat betreft andere zinvolle activiteiten, ik ben niet zo technisch maar heb misschien wel andere ideeën daardoor. Thanks.

quote:

Op dinsdag 5 mei 2020 20:27 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Ook even van me afschrijven. Ik wacht op de intake bij een depressie polikliniek. Nu twee weken duloxetine die gelukkig iets begint te doen aan de grote lijdensdruk heb ik het gevoel. Fiets nu om de dag, ga er elke dag met de hond uit, maar ik weet eigenlijk nog steeds niet veel raad met mezelf. Kan me nul concentreren.Moet ik niet meer gaan doen, dat gevoel. Mijn leidinggevende zegt echter, doe jij voorlopig nog maar niets, tenzij de medici dat adviseren. Ga je daar weer over twijfelen en of je straks nog wel geschikt bent op je werk.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er in slaag om niet de hele dag apathisch in bed te blijven liggen. Maar t voelt toch alsof je van dag naar dag drijft maar er niets gebeurt. Herkent iemand dit?

Dat laatste herken ik wel ja. Ik doe niks, maar zelfs de dagelijkse minst belastende taken als huishoudelijke dingetjes of geconfronteerd worden met onbekende mensen putten me gewoon uit.

Herkent iemand het dat ze alle illusies over het leven inmiddels wel kwijt zijn?
Ik wel, ben daardoor de hele dag moe en chagrijnig.
Enige positieve is familie en vrienden, gezond zijn en niet in een derde wereldland leven. Kortom, eigenlijk genoeg om me normaal te voelen maar dat is niet zo. Ik weet niet hoe het komt dat ik zo pessimistisch ben over al het andere, maar het interesseert me ook niet meer net zoals veel dingen me geen reet interesseren omdat ik weet dat ik er toch nooit een antwoord op ga krijgen.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 00:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat laatste herken ik wel ja. Ik doe niks, maar zelfs de dagelijkse minst belastende taken als huishoudelijke dingetjes of geconfronteerd worden met onbekende mensen putten me gewoon uit.

Herkent iemand het dat ze alle illusies over het leven inmiddels wel kwijt zijn?
Ik wel, ben daardoor de hele dag moe en chagrijnig.
Enige positieve is familie en vrienden, gezond zijn en niet in een derde wereldland leven. Kortom, eigenlijk genoeg om me normaal te voelen maar dat is niet zo. Ik weet niet hoe het komt dat ik zo pessimistisch ben over al het andere, maar het interesseert me ook niet meer net zoals veel dingen me geen reet interesseren omdat ik weet dat ik er toch nooit een antwoord op ga krijgen.

Ja, voor mijn gevoel. Maar het idee geen illusies meer te hebben lijkt me niet realistisch.
Vroeger keek ik soms op naar mensen, dacht ik dat veel anderen het beter hadden en beter wáren. Had ik soms positieve ideeën over mijn persoonlijke toekomst, die van de mens en die van de hele wereld. Vertrouwde ik erop dat sommige mensen echt kennis hadden van zaken en dat niet slechts pretendeerden
Ik zie in dat het hele systeem van het leven op aarde verkeerd is. Leed en dood vormen de kern. Ik besef dat alle mensen walgelijk zijn. Dat er geen hoop is dat de mens, als enige wezen op aarde dat daartoe in staat zou zijn, belangrijke veranderingen teweeg gaat brengen, noch de eigen samenleving op een fatsoenlijke manier in stand houdt of zelfs maar oprecht is naar zijn directe medemens. Ik voel steeds meer haat en walging en mijn hoop, vertrouwen en behoefte aan saamhorigheid nemen af.
Hoe meer levenservaring ik heb, hoe pessimistischer ik word. Het is deprimerend.
Ik had dit grafiekje gemaakt:


Het lijkt me goed dat het je niet interesseert. Je hebt er toch geen controle over. Ik hoop dat voor mij dat moment ook gaat komen.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 07-05-2020 03:02:20 ]

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 02:44 schreef kuolema het volgende:
Ja, voor mijn gevoel. Maar het idee geen illusies meer te hebben lijkt me niet realistisch.
Vroeger keek ik soms op naar mensen, dacht ik dat veel anderen het beter hadden en beter wáren. Had ik soms positieve ideeën over mijn persoonlijke toekomst, die van de mens en die van de hele wereld. Vertrouwde ik erop dat sommige mensen echt kennis hadden van zaken en dat niet slechts pretendeerden
Ik zie in dat het hele systeem van het leven op aarde verkeerd is. Leed en dood vormen de kern. Ik besef dat alle mensen walgelijk zijn. Dat er geen hoop is dat de mens, als enige wezen op aarde dat daartoe in staat zou zijn, belangrijke veranderingen teweeg gaat brengen, noch de eigen samenleving op een fatsoenlijke manier in stand houdt of zelfs maar oprecht is naar zijn directe medemens. Ik voel steeds meer haat en walging en mijn hoop, vertrouwen en behoefte aan saamhorigheid nemen af.
Hoe meer levenservaring ik heb, hoe pessimistischer ik word. Het is deprimerend.
Ik had dit grafiekje gemaakt:
[ afbeelding ]

Het lijkt me goed dat het je niet interesseert. Je hebt er toch geen controle over. Ik hoop dat voor mij dat moment ook gaat komen.

Misschien heb je wel gelijk, ik zal ook heus nog wel wat illusies hebben, misschien bestaan mensen die helemaal zonder illusies leven niet eens. maar het zorgt er niet voor dat ik me dan zelf beter voel of zo. Het is niet zo dat ik op een positieve manier onverschillig ben. Misschien voor een klein deel, maar voor een groot deel ook niet. Het was ook uberhaupt een te vage zin die niks betekende. Het was gewoon een verwoord gevoel maar zelfs als verwoord gevoel dekte het geen enkele lading eigenlijk. Wat jij schrijft, dat je je steeds pessimistischer voelt worden naarmate je ouder wordt, dekt de lading denk ik beter.
Mooie grafiek, ik kan er helaas niks over zeggen want ik heb weinig verstand van exponentiele groei. Maar waarom denk je dat het op de leeftijd van 40 jaar een maximum zal bereiken? Denk je dat iedereen dit bereikt of dat er daarin veel verschil zit tussen mensen of niet? Volgens mij is het onafhankelijk van wantrouwend makende levenservaring, want op het gebied van dat vertrouwen is geschaad heb ik nooit echt hele extreme dingen meegemaakt , toch heb ik het gevoel alsof mijn eigen misantropie nu al voor mijzelf bijna maximaal is
Maar alleen bij vreemden, ik heb niet zo heel veel vrienden en familie dus daar heb ik het gelukkig niet meer bij
Naar dat jij je misschien in nog wel ergere mate zo voelt.
Van hoe vermoeiend men het leven vindt kun je ook wel zo'n grafiek maken. Maar ik denk dat die dan bijna identiek is. Want dat heeft ook wel een hoogtepunt rond dezelfde leeftijd en neemt daarna ook niet meer af denk ik

[ Bericht 4% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 07-05-2020 17:55:21 ]

En dan groei je weer wat verder en ontdek je dat je "alles en iedereen zuigt" overtuigingen je hebben weggehouden van schatten van mensen en prachtige situaties. Er is goed in de slechtheid die lijkt te overheersen. Mogelijk is er zelfs meer goed, alleen het slecht krijgt zo fucking veel aandacht en heef5 een groter effect op ons.

Vind voor jezelf uit wat jij goed en belangrijk vindt. Sta daar achter, leef zo en straal dat uit en je zult zien dat dat gelijkgestemden aantrekt. En wanneer jij achter jouw waarheden kunt staan maakt het ook allemaal niet zo veel uit dat er ook mensen zijn die er minder mee hebben.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 17:57 schreef DancingPhoebe het volgende:
En dan groei je weer wat verder en ontdek je dat je "alles en iedereen zuigt" overtuigingen je hebben weggehouden van schatten van mensen en prachtige situaties. Er is goed in de slechtheid die lijkt te overheersen. Mogelijk is er zelfs meer goed, alleen het slecht krijgt zo fucking veel aandacht en heef5 een groter effect op ons.

Vind voor jezelf uit wat jij goed en belangrijk vindt. Sta daar achter, leef zo en straal dat uit en je zult zien dat dat gelijkgestemden aantrekt. En wanneer jij achter jouw waarheden kunt staan maakt het ook allemaal niet zo veel uit dat er ook mensen zijn die er minder mee hebben.

Als deze mentaliteitsverandering jou zoveel heeft opgeleverd en als je al hebt uitgevonden wat jij belangrijk vindt en het jou lukt om daarnaar te leven, waarom post je dan uberhaupt in dit topic?

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 18:11 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Als deze mentaliteitsverandering jou zoveel heeft opgeleverd en als je al hebt uitgevonden wat jij belangrijk vindt en het jou lukt om daarnaar te leven, waarom post je dan uberhaupt in dit topic?

Omdat ik evengoed chemisch uit balans blijf *schouders ophaal*

Mijn (chronische) depressie ligt denk ik 75% aan die disbalans, 15% aan mn eigen ritme, zelfzorg, reactie op anderen, 10% externe factoren.

Voor die 75% slik ik medicijnen, die 10% is denk ik buiten mijn invloedcirkel (ook niet helemaal waar, maar om het simpel te houden) en voor die 15% probeer ik kritisch te blijven naar mn eigen gedachten. Ik kan ze wel denken, maar zijn ze wel waar? Vindt iedereen me stom? Is iedereen wel stom? En ik haat het fuckcliche "wat je aandacht geeft groeit", maar het is niet voor niets een cliche..
Als ik me concentreer op de 5 leuke mensen ipv de 95 etters is alles veel leuker.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 18:26 schreef DancingPhoebe het volgende:
Omdat ik evengoed chemisch uit balans blijf *schouders ophaal*

Mijn (chronische) depressie ligt denk ik 75% aan die disbalans, 15% aan mn eigen ritme, zelfzorg, reactie op anderen, 10% externe factoren.

Voor die 75% slik ik medicijnen, die 10% is denk ik buiten mijn invloedcirkel (ook niet helemaal waar, maar om het simpel te houden) en voor die 15% probeer ik kritisch te blijven naar mn eigen gedachten. Ik kan ze wel denken, maar zijn ze wel waar? Vindt iedereen me stom? Is iedereen wel stom? En ik haat het fuckcliche "wat je aandacht geeft groeit", maar het is niet voor niets een cliche..
Als ik me concentreer op de 5 leuke mensen ipv de 95 etters is alles veel leuker.

En voor je medicijngebruik dacht je ook al zo?
En waarom kun jij niet je disbalans wegdenken, als het andere zo makkelijk weg te denken is?

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 18:31 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

En voor je medicijngebruik dacht je ook al zo?
En waarom kun jij niet je disbalans wegdenken, als het andere zo makkelijk weg te denken is?

Ik dénk wel dat ik een groot deel van die gedachten al had omgevormd ja, voor ik aan de meds ging. Ik was eigenlijk antimeds. Volledig afgeknapt op mn eerste psycholoog(enfabriek) die me vol wilde stoppen voor ik me had voorgesteld (zo kwam dat toen over).

Uiteindelijk kwam ik in een situatie waarin ik voor mijn gevoel alles had geprobeerd. Dingen op- en uitzoeken over wat ik nu zelf leuk en belangrijk vind, veel afvallen en fit worden en blijven, me opengesteld naar anderen, meer vrienden gemaakt, vrienden die aansluiten bij wat ik nu belangrijk vind (itt oudere vrienden die ik nog steeds onwijs waardeer maar die duidelijk anders in het leven staan dan ik). Maar het bleef donker en zwaar qua stemming. Toen dacht ik fuck this shit, ik heb hier toch echt hulp bij nodig...

En, eerlijk is eerlijk, toen trof ik ook een fantastische psychologe. Die me ook direct aan de AD wilde helpen, maar die heel uitgebreid de tijd nam om me heel nuchter uit te leggen waarom, wat er eng aan was en wat de bijwerkingen kunnen zijn en waarom het toch nodig was. En weer mazzel, de eerste medicatie sloeg gelijk aan, even zoeken naar de juiste dosis, maar het sloeg aan. En wat voor mij heel fijn was, was dat ik dus al een groot deel van het werk had gedaan, nu kreeg ik alleen het gevoel erbij. Ik kon al die dingen waarderen en positief ervaren.

En die disbalans is niet weg te denken, zoals een insuline disbalans ook niet weg te denken is.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 19:50 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik dénk wel dat ik een groot deel van die gedachten al had omgevormd ja, voor ik aan de meds ging. Ik was eigenlijk antimeds. Volledig afgeknapt op mn eerste psycholoog(enfabriek) die me vol wilde stoppen voor ik me had voorgesteld (zo kwam dat toen over).

Uiteindelijk kwam ik in een situatie waarin ik voor mijn gevoel alles had geprobeerd. Dingen op- en uitzoeken over wat ik nu zelf leuk en belangrijk vind, veel afvallen en fit worden en blijven, me opengesteld naar anderen, meer vrienden gemaakt, vrienden die aansluiten bij wat ik nu belangrijk vind (itt oudere vrienden die ik nog steeds onwijs waardeer maar die duidelijk anders in het leven staan dan ik). Maar het bleef donker en zwaar qua stemming. Toen dacht ik fuck this shit, ik heb hier toch echt hulp bij nodig...

En, eerlijk is eerlijk, toen trof ik ook een fantastische psychologe. Die me ook direct aan de AD wilde helpen, maar die heel uitgebreid de tijd nam om me heel nuchter uit te leggen waarom, wat er eng aan was en wat de bijwerkingen kunnen zijn en waarom het toch nodig was. En weer mazzel, de eerste medicatie sloeg gelijk aan, even zoeken naar de juiste dosis, maar het sloeg aan. En wat voor mij heel fijn was, was dat ik dus al een groot deel van het werk had gedaan, nu kreeg ik alleen het gevoel erbij. Ik kon al die dingen waarderen en positief ervaren.

Dat is mooi, bedankt voor het delen van je verhaal, maar wat je naar mij schreef kwam nogal kritisch over, zo van jij bent niet volwassen het is jou schuld dat jij je zo voelt, terwijl je zelf aangeeft dat jij ook voor 75% niets aan jouw gevoelens kan doen....

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 19:51 schreef DancingPhoebe het volgende:
En die disbalans is niet weg te denken, zoals een insuline disbalans ook niet weg te denken is.

Dat wil ik best aannemen, maar het is natuurlijk niet helemaal hetzelfde. Een insuline disbalans is lichamelijk aangetoond, de jouwe niet, als je naar een psycholoog gaat gokt diegene maar wat, als je mazzel hebt krijg je dan een medicijn ipv dat het wordt gebagatelliseerd en als je heel veel mazzel hebt werkt dat medicijn dan ook nog ipv dat ze er 10 lukraak proberen en geen enkele het gewenste resultaat geeft.

Ik ga even niet quoten ivm leesbaarheid.

Ik doelde niet op je leeftijd, alleen hoe voor mij de weg is gelopen. Achteraf heb ik veel te lang (ver in de dertig) met een te negatieve blik rondgelopen. Het scheelt me zoveel dat ik dat heb kunnen omdraaien, ik heb daar veel voor teruggekregen zeg maar.

En het klinkt zo leeg als "gewoon positief denken", maar zo simpel is dat niet, je moet er werk in stoppen, actief je negatieve gedachtenkolken bevragen, eerlijk naar de antwoorden kennen. Je moet je comfortzone uit en soms engige dingen doen om uit te zoeken waar je op je plek bent en waarbij jij je goed voelt. Positief handelen dus dan worden bij mij de doemgedachten veel minder. En ik kan ze beter zien voor wat ze zijn... vaak gewoon onpraktisch of vervelend, maar niet gigantisch kut en deprimerend.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 17:57 schreef DancingPhoebe het volgende:
En dan groei je weer wat verder en ontdek je dat je "alles en iedereen zuigt" overtuigingen je hebben weggehouden van schatten van mensen en prachtige situaties. Er is goed in de slechtheid die lijkt te overheersen. Mogelijk is er zelfs meer goed, alleen het slecht krijgt zo fucking veel aandacht en heef5 een groter effect op ons.

Vind voor jezelf uit wat jij goed en belangrijk vindt. Sta daar achter, leef zo en straal dat uit en je zult zien dat dat gelijkgestemden aantrekt. En wanneer jij achter jouw waarheden kunt staan maakt het ook allemaal niet zo veel uit dat er ook mensen zijn die er minder mee hebben.

Ikzelf geloof, hoe slecht ik me momenteel zelf nog voel,ook niet dat er alleen maar slechte mensen zijn en dat het leven alleen maar negatief is. Ik denk wel dat het sommige mensen waaronder mezelf gewoon moeilijker afgaat. Daar probeer ik nu meer stevigheid in te vinden, door echt bepaalde dingen uit het verleden af te sluiten en een knip te leggen, anders blijft het me achtervolgen. Ik vind de ontwikkeling die je schetst heel knap en hoopgevend.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 20:38 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik ga even niet quoten ivm leesbaarheid.

Ik doelde niet op je leeftijd, alleen hoe voor mij de weg is gelopen. Achteraf heb ik veel te lang (ver in de dertig) met een te negatieve blik rondgelopen. Het scheelt me zoveel dat ik dat heb kunnen omdraaien, ik heb daar veel voor teruggekregen zeg maar.

En het klinkt zo leeg als "gewoon positief denken", maar zo simpel is dat niet, je moet er werk in stoppen, actief je negatieve gedachtenkolken bevragen, eerlijk naar de antwoorden kennen. Je moet je comfortzone uit en soms engige dingen doen om uit te zoeken waar je op je plek bent en waarbij jij je goed voelt. Positief handelen dus dan worden bij mij de doemgedachten veel minder. En ik kan ze beter zien voor wat ze zijn... vaak gewoon onpraktisch of vervelend, maar niet gigantisch kut en deprimerend.

Vervelend dat je hier zo lang last van hebt gehad, wat was de oorzaak dat je er zo lang mee had rondgelopen? Niet dat het nu nog iets uitmaakt natuurlijk, gelukkig dat het nu anders is. Ik probeer er ook wel aan te werken. Maar wat ik me dan wel afvraag is, waarom werkte positief denken wel om op minder deprimerende wijze over andere mensen/omstandigheden te denken maar niet om van de rest van je disbalans af te komen zonder medicijnen?
En kan het niet zo zijn dat je door de medicijnen ook anders bent gaan denken, of dat je je met medicijnen beter voelt bij een andere denkwijze/uit je comfortzone stappen? Of heeft dat er niets mee te maken? Neem bijvoorbeeld alcohol, met alcohol durven sommige mensen meer, maar telt met alcohol op uit je comfortzone stappen ook? Of moet het altijd helemaal nuchter zijn? Zo ja waarom, als iemand bijv. nuchter totaal niet de behoefte voelt/er extreem tegenop ziet of dat het totaal geen goed resultaat oplevert? (Geldt overigens niet voor mij, alcohol heeft bijna geen angstremmend effect op mij behalve na 8 glazen of zo)

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 21:41 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Ikzelf geloof, hoe slecht ik me momenteel zelf nog voel,ook niet dat er alleen maar slechte mensen zijn en dat het leven alleen maar negatief is. Ik denk wel dat het sommige mensen waaronder mezelf gewoon moeilijker afgaat. Daar probeer ik nu meer stevigheid in te vinden, door echt bepaalde dingen uit het verleden af te sluiten en een knip te leggen, anders blijft het me achtervolgen. Ik vind de ontwikkeling die je schetst heel knap en hoopgevend.

Ik denk ook dat dat echt zo is. Als je al gezond geboren wordt, loop je alsnog onderweg allerlei butsen en schrammen op en dat doet "iets" met je ontwikkeling. Relatief lullige voorvallen op kritieke momenten in je ontwikkeling kunnen al voor een overtuiging of coping mechanisme zorgen dat je later alleen maar in de weg zit. En voor sommige mensen heeft dat tot gevolg dat het gewoon (iig voelt alsof het) moeilijker gaat en meer moeite kost allemaal.

Evengoed denk ik dan dat dat een feit is. Maar hoe ga je vervolgens zelf daar mee om?

Ik ben me echt ontzettend bewust dat het leven maar beperkt maakbaar is. Je kunt het leven niet managen. Maar je eigen brein, of iig je eigen gedachten blijken verrassend makkelijk te kneden. Het is ook gelukt met allemaal negatieve overtuigingen die je over jezelf en de wereld hebt, ondanks dat die vrij makkelijk te debunken zijn. En agz er maar fucking weinig mensen zijn die echt alleen maar slecht zijn, zal voor nagenoeg iedereen gelden dat er ook goed in jou en jouw omgeving is, dus laat je hersens daar op inzoomen en dat herhalen. En wanneer je weer in zo'n negatieve maalstroom van ellendige overtuigingen zit kun je er een uitplukken en die ontleden. Er met een objectieve (dus niet zelfdestructieve) blik naar kijken en onderuit halen. En dat actief blijven doen totdat die gedachtes normaler worden.

(Je algemeen, niet je-jij)

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 23:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Vervelend dat je hier zo lang last van hebt gehad, wat was de oorzaak dat je er zo lang mee had rondgelopen? Niet dat het nu nog iets uitmaakt natuurlijk, gelukkig dat het nu anders is. Ik probeer er ook wel aan te werken. Maar wat ik me dan wel afvraag is, waarom werkte positief denken wel om op minder deprimerende wijze over andere mensen/omstandigheden te denken maar niet om van de rest van je disbalans af te komen zonder medicijnen?
En kan het niet zo zijn dat je door de medicijnen ook anders bent gaan denken, of dat je je met medicijnen beter voelt bij een andere denkwijze/uit je comfortzone stappen? Of heeft dat er niets mee te maken? Neem bijvoorbeeld alcohol, met alcohol durven sommige mensen meer, maar telt met alcohol op uit je comfortzone stappen ook? Of moet het altijd helemaal nuchter zijn? Zo ja waarom, als iemand bijv. nuchter totaal niet de behoefte voelt/er extreem tegenop ziet of dat het totaal geen goed resultaat oplevert? (Geldt overigens niet voor mij, alcohol heeft bijna geen angstremmend effect op mij behalve na 8 glazen of zo)

Tja wat was de oorzaak... mijn eerste ervaringen met psychologen waren niet positief. Daarnaast heb ik een dysthyme stoornis. Dat is dus chronisch, maar ook (doorgaans) licht, met wat diepere dalen zeg maar (in mijn geval). Dus "het ging wel". Ja ik voelde me kut, maar ik kon functioneren. Ik kon naar mn werk en sociale dingen doen, alleen voelde alles zwaar, donker... deprimerend dus. Maar doordat ik een aantal keer bij zo'n mentale gezondheidsfabriek was geparkeerd, waar ik totaal niets mee kon EN omdat ik dus wel door kon blijven jakkeren (vraag niet hoe), dacht ik het heel lang wel zelf op te kunnen lossen.

Totdat ik dus wel zo'n beetje alle goedbedoelde adviezen ed had opgevolgd en er nog niets veranderde aan dat gevoel. Ik heb, toen er honderd jaar geleden een einde aan mijn relatie kwam, mn leven bewust omgegooid. Verhuisd naar de stad waar ik al jaren heen wilde, waar vrienden woonden en waar ik veel nieuwe vrienden heb gemaakt, vrijwilligerswerk gaan doen dat voor mij belangrijk was, minder gaan werken (nu helaas weer fulltime, maar ik merk nu al weer dat dat niet goed voor me is, dus als de covidtoestand wat bedaard is daar mee aan de gang), afscheid genomen van mensen die me vooral energie kostten, een hoop gewicht verloren, mindfullness de hele rambam. Maar ja, nog steeds dat haast fysiek voelbare naar beneden trekkende gevoel.

Toen gedacht "ik doe nog 1 poging..." en heel veel mazzel gehad met mijn huisarts van dat moment (die ik nu dus gelukkig nog heb, maar toen nieuw voor me was) en daarna met de psychologe waar ik door een hoop toevalligheden nagenoeg direct kon starten. Met die psychologe klikte het gewoon. Ik dacht serieus na mijn eerste afspraak met haar "laten we een wijntje gaan doen en even verder kletsen!" Dacht zij waarschijnlijk anders over, maar soit WAT zij zei was eigenlijk niet zo anders dan ze in die psychologenfabrieken zeiden, maar hoe ze het zei was een verschil van dag en nacht. Lekker doorspekt met nuchterheid en zwarte humor en met aandacht en begrip voor de dingen die ik eng vond of bang voor was. En ze gaf me direct het gevoel "we gaan dit oplossen, we moeten misschien even zoeken hoe, maar dit is zo standaard, jij gaat echt niet die ene zijn bij wie het allemaal niet werkt". Of zoiets, weet niet meer wat ze precies zei, maar haar pragmatische aanpak sprak mij heel erg aan, niet zweverig, gewoon alsof ik een auto was waar een schroefje loszat of iets. Het is een prima auto, alleen dat schroefje is kut, gaan we fixen!

Ik ben niet anders gaan denken door DEZE medicijnen Wel chemisch geholpen, maar dat kristalliseerde alleen maar een gevoel/denkwijze/manier van in het leven staan verder uit. Toen ik nog niet aan de AD zat ging ik vrij regelmatig uit met een pilletje op. Voor mij was er altijd ergens in zo'n nacht altijd wel een momentje waarop ik mn vrienden even alleen liet en ik alleen ging zitten spacen. Hetzij alleen, of hetzij met mn nieuwe beste vrienden van het moment, waarop je dan de meest wazige gesprekken hebt... Op 1 zo'n nacht zag ik ineens heel helder in dat werkelijk niemand je iets verplicht is in dit leven. Net als ik niemand iets verplicht ben in dit leven. (Erg zwartwit natuurlijk.) Maar daardoor zag ik dus ook ineens in hoe het mooi is dat je bepaalde dingen wel krijgt, tijd en liefde en aandacht en vriendschap en noem maar op, van anderen. Het hoeft niet, mensen doen dat vooral omdat ze het willen, en ik mag doen wat ik wil doen voor wie ik dat wil doen. Niet omdat het moet, maar omdat die mensen iets voor mij betekenen of omdat ik in een goede bui ben of wat dan ook. Klinkt heel zweverig, maar dat was voor mij zo'n eyeopener. En natuurlijk zitten hier een hoop haken en ogen aan, door de maatschappij waar we in leven ontstaan veel verplichtingen naar andere mensen toe. Maar daarnaast is er wmb dus zoveel moois wat ik zo maar krijg en dus ook weg kan geven. En ik zelf was daar altijd vrij gereserveerd in, knuffelen, ik hou van je zeggen, hulp aanbieden oid, maar daar heb ik mezelf in "getraind", mezelf een paar keer uit mijn comfort zone gedwongen op dat gebied en ontdekt dat het leven zo eigenlijk veel leuker is, waardoor ik er beter in werd.

Overigens is het nu niet allemaal rozegeur en maneschijn, ik zit (hoop ik *knock on wood*) aan het einde van toch weer een depressievere periode. Niet goed op mezelf gelet toen het mis begon te gaan en hop, je bent zo weer 6 maanden verder en kwijt aan die waas. En dan WEET ik dat ik nog geluk heb omdat het voor mij "alleen maar" leven alsof ik vast zit in drijfzand is en ik mezelf dus nog wel elke dag uit bed en naar werk kan slepen.

[ Bericht 1% gewijzigd door DancingPhoebe op 11-05-2020 20:31:12 ]