Depressie & Angst #166

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 09:29 schreef benjamin15 het volgende:

[..]

oh kijk.. Dit heb ik dus ook. Alleen maar problemen zien. niet naar vandaag kijken maar in de toekomst. Heb het na een week al uit willen maken. Maar daarin nam mijn vriendin het voortouw. niks de handdoek in de ring gooien. We kijken het per dag. ze laat mij erg vrij in mijn doen en laten en spreken zo veel mogelijk af in mijn vertrouwde omgeving. Langzaam aan heb ik na 2 maanden mijn schoonfamilie gezien. terwijl ik dit eigenlijk echt niet wilde en heb mij de hele dag benauwd en ongemakkelijk gevoeld. Ben zelfs even een beetje boos geweest omdat het mij toch allemaal een beetje te veel werd.

soms stelt ze geen vragen en neemt mij zo mee ergens naar toe. hoe wel ik dit ontzettend vervelend vindt op het moment zelf ben ik toch wel blij dat ze mij uit mijn comfortzone trekt. En ik kan het wel uit willen maken maar vooralsnog accepteert ze dit niet,,

Hij vind me leuk, wil de handdoek niet in de ring gooien maar bedankt 10000000 redenen waarom t niet kan

GM wat lastig

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 00:38 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Mijn heeft wel bibdingsangst en te kennen gegeven niet te weten of ie verder kan, alles benauwd hem en hij redeneert alles helemaal kapot.... weet t ff niet alleen dat ik blijf janken...

Ahh, wat moeilijk. Knuffel voor jou!
@benjamin15 maar ze moet wel naar jouw grenzen luisteren! Goed blijven communiceren over jouw gevoel. Ook al vraagt ze er niet naar, je moet het wel kunnen uiten. Anders blijf je er zelf mee zitten....

Met mijn (depressief) gaat het niet zo goed. Gelukkig blijft hij er wel heel open over communiceren. Maar ik voel me toch al snel te veel en ben bang dat ik hem overvraag (ook al zegt hij dat het niet zo is) .
Lastig hoor..

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 14:23 schreef Daniane het volgende:

Met mijn (depressief) gaat het niet zo goed. Gelukkig blijft hij er wel heel open over communiceren. Maar ik voel me toch al snel te veel en ben bang dat ik hem overvraag (ook al zegt hij dat het niet zo is) .
Lastig hoor..

Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar als ik iemand zeg dat ze me alles mogen vragen, ook op het gebied van depressie en waar je dan mee zit, dat ik het meen.
Dus ik denk dat als jou partner dat aangeeft, je daar echt niet bang voor hoeft te zijn.

Niet dat je met een filosofie boek op schoot tijdens het ontbijt alle moeilijke vragen moet gaan stellen, maar als je zelf een vraag hebt, kun je die gerust stellen.

Ik denk eerder dat je partner blij is dat hij/zij erover kan praten zonder dat je partner er zelf over moet beginnen (je partner kan dan denken: val ik je weer lastig met mijn problemen....)

quote:

Op dinsdag 7 april 2020 09:29 schreef benjamin15 het volgende:

[..]

oh kijk.. Dit heb ik dus ook. Alleen maar problemen zien. niet naar vandaag kijken maar in de toekomst. Heb het na een week al uit willen maken. Maar daarin nam mijn vriendin het voortouw. niks de handdoek in de ring gooien. We kijken het per dag. ze laat mij erg vrij in mijn doen en laten en spreken zo veel mogelijk af in mijn vertrouwde omgeving. Langzaam aan heb ik na 2 maanden mijn schoonfamilie gezien. terwijl ik dit eigenlijk echt niet wilde en heb mij de hele dag benauwd en ongemakkelijk gevoeld. Ben zelfs even een beetje boos geweest omdat het mij toch allemaal een beetje te veel werd.

soms stelt ze geen vragen en neemt mij zo mee ergens naar toe. hoe wel ik dit ontzettend vervelend vindt op het moment zelf ben ik toch wel blij dat ze mij uit mijn comfortzone trekt. En ik kan het wel uit willen maken maar vooralsnog accepteert ze dit niet,,

Als ik je verhaal lees, en vat het niet verkeerd op he, ik probeer echt niet negatief te zijn, komt het bij mij een beetje over alsof je vooral bang bent om je oude leven los te laten.
Je bent 26, je 1e relatie. Tot nu toe heb je altijd kunnen doen en laten wat je wilt, maar nu moet je ineens rekening houden met iemand.
Ik kan me voorstellen dat dat gewoon heel erg lastig is.
Misschien dat je het eens op die manier kan benaderen ipv bindingsangst.

Neutraal -> irritatie -> boosheid -> volledig zwart - wit denken -> focus op negatieve zaken -> somberheid -> geen uitweg meer zien -> suicidale gedachtes.

Iemand die dit patroon herkent?
En dan niet meteen richting suicidale gedachtes, maar de afglijdende schaal waar je je p een gegeven moment in bevind.

[ Bericht 22% gewijzigd door Burner82 op 08-04-2020 17:09:17 ]

Burner, ik herken die glijdende schaal helaas momenteel. Ik probeer zelf met alle macht vast te houden aan structuur en kleine positieve elementen door de dag heen.

Ik ben het oudste kind uit probleemgezin (pleegzorg, geldproblemen en verwaarlozing bij ouders, depressies). Inmiddels heb ik zelf een goede baan, een lieve vriendin en een zoontje van 5.

Had bewust het contact met ouders, broer en zus naar zo minimaal mogelijk gebracht.
Maar door gezondheidsproblemen van mijn vader vanaf december tot begin maart weer volop in de ellende getrokken (er was niemand anders om elke keer naar t ziekenhuis te rijden). Met als gevolg dat het nu teveel is geworden in combinatie met druk werk en ik zelf er doorheen thuis zit. Gisteren uiteindelijk met praktijkondersteuner mijn hart kunnen luchten, maar het voelt keihard als een depressie. Lijkt wel alsof er allerlei oude wonden open zijn en ik alle zelfvertrouwen in een maand kwijt ben, vooral dat voelt ook echt als glijdende schaal..Hopelijk kan ik snel verder geholpen worden met iets van medicatie ofzo dat helpt me er uit te klauteren.

quote:

Op woensdag 8 april 2020 18:49 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Burner, ik herken die glijdende schaal helaas momenteel. Ik probeer zelf met alle macht vast te houden aan structuur en kleine positieve elementen door de dag heen.

Ik ben het oudste kind uit probleemgezin (pleegzorg, geldproblemen en verwaarlozing bij ouders, depressies). Inmiddels heb ik zelf een goede baan, een lieve vriendin en een zoontje van 5.

Had bewust het contact met ouders, broer en zus naar zo minimaal mogelijk gebracht.
Maar door gezondheidsproblemen van mijn vader vanaf december tot begin maart weer volop in de ellende getrokken (er was niemand anders om elke keer naar t ziekenhuis te rijden). Met als gevolg dat het nu teveel is geworden in combinatie met druk werk en ik zelf er doorheen thuis zit. Gisteren uiteindelijk met praktijkondersteuner mijn hart kunnen luchten, maar het voelt keihard als een depressie. Lijkt wel alsof er allerlei oude wonden open zijn en ik alle zelfvertrouwen in een maand kwijt ben, vooral dat voelt ook echt als glijdende schaal..Hopelijk kan ik snel verder geholpen worden met iets van medicatie ofzo dat helpt me er uit te klauteren.

Ik herken heel veel in je verhaal. Zo kwam ik in een burn-out terecht.
Ik weet niet of je het al vaker hebt meegemaakt of zo, maar je legt veel hoop in medicatie.
Deed ik ook, tot ik erachter kwam dat mijn hoofd anders werkt.
Als dit al je 6e keer is, dan ja, probeer medicatie, maar anders, probeer erover te praten.
Hier, met iemand IRL (Niet alleen je POH), als je maar praat.

DM staat open voor mij en voor veel anderen... gewoon van je af praten/schrijven, hielp mij veel.

Edit:
Die oude wonden: je moet nu ineens voor je vader zorgen, iets dat je afgesloten had. Contact met andere die je had geminimaliseerd weer terug in je leven..
Het is niet gek dat je daardoor je zo voelt.

[ Bericht 5% gewijzigd door Burner82 op 08-04-2020 19:38:51 ]

[/quote]

quote:

Ik weet niet of je het al vaker hebt meegemaakt of zo, maar je legt veel hoop in medicatie.[quote]

Helaas al eerder diepe depressie gehad, toen ik ik uit huis kon zo'n 12 jaar geleden kon de overlevingsstand uit en kwam de klap. Heb toen echt medicatie als ondersteuning nodig gehad en die diepte en wanhoop voel ik nu weer, maar t praten heb ik ook nodig. Dank voor je reactie en zelf ook veel sterkte, we kunnen die glijdende schaal ook weer boven komen.

quote:

Op woensdag 8 april 2020 19:54 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Helaas al eerder diepe depressie gehad, toen ik ik uit huis kon zo'n 12 jaar geleden kon de overlevingsstand uit en kwam de klap. Heb toen echt medicatie als ondersteuning nodig gehad en die diepte en wanhoop voel ik nu weer, maar t praten heb ik ook nodig. Dank voor je reactie en zelf ook veel sterkte, we kunnen die glijdende schaal ook weer boven komen.

Medicatie heeft tijd nodig om in te werken, in die tijd kun je je ook slechter gaan voelen (Als we het over anti-depressiva hebben)...

Zat net weer lekker in m'n vel en had in geen half jaar meer een sombere periode gehad. Merk dat nu met die hele crisis het toch langzaam weer terugkomt

- Zoek. Hulp. -

[ Bericht 95% gewijzigd door CoolGuy op 09-04-2020 23:22:51 ]

Ik krijg al alle hulp die mogelijk is.

Ik heb niet echt te maken met angsten, zoals de meeste mensen hier.
Maar ik begin langzaam wel bang te worden, met hoe Nederland, Europa en de wereld ervoor staat.

Ik zal een klein voorbeeld geven: https://www.dpgmediagroup(...)-dpg-media-nederland

Een heleboel kranten vallen al onder DPG, nu ze Sanoma overnemen, komen er nog meer tijdschriften etc bij, zelfs NU.nl. Een ontzettend groot gedeelte van de Nederlandse media, staat dadelijk onder 1 bedrijf.
Nu zal het nog wel meevallen, het is een NL/BE bedrijf, en ze houden de landen gescheiden. Maar wat als SKY het overneemt, of een of andere miljardair in het Midden-Oosten of Rusland?
Dan staat de persvrijheid ernstig onder druk.

Burner82
Ik heb niet echt te maken met angsten, zoals de meeste mensen hier.
Maar ik begin langzaam wel bang te worden, met hoe Nederland, Europa en de wereld ervoor staat

Echt specifieke angst heb ik nu ook niet, maar alle beperkingen erom heen helpen gewoon niet nu ik mentaal minder ben. Op de racefiets naar buiten werkt voor mij echt als mindfulness, maar dat is in mijn omgeving nu gewoon niet te doen als je je aan de regels wilt houden.

Snap je gevoel qua persvrijheid en dat soort aspecten wel. Mijn idee is dat we door deze crisis sneller echt een andere samenleving op dit soort onderwerpen kunnen krijgen. Kan iedereen wel doorgronden wat er gebeurt qua privacy? En ik denk niet dat het omkeerbaar is.
Daar zit voor mij wel een angst waar ik me nu nog verder gek mee zou kunnen maken, een onrust of ik nog wel mee kan in bijvoorbeeld het tempo van alle verandering.

Hoe is het met iedereen hier? Kunnen jullie een dagritme vinden, ook in de bijzondere omstandigheden?

Ik heb een vraag. Ik ben nu 4 weken uitgevallen op mijn werk, huisarts heeft me naar huis gestuurd.
Met dank aan mijn zoontje van 5 begint de dag gewoon om 7 uur op zn laatst en moet er van alles gebeuren wat mijn dag structuur geeft. T kost alleen zo godsgruwelijk veel energie en ik bouw niets op, kom geen stap verder.

Inmiddels met zowel bedrijfsarts als praktijkondersteuner ggz 1x contact gehad, allerlei vragenlijsten invullen maar verder is er nog geen ondersteuning. De bedrijfsarts heeft ingeschat dat het om een ernstige depressie gaat, dus vorige week donderdag in zijn rapportage gemeld dat herstel lang gaat duren maar dat ik wel contact moet houden met de organisatie. Ik heb dus vorige week vrijdag nog eens extra per mail geschetst hoe t gaat aan leidinggevende en hr en dat ze me altijd kunnen bellen als ze contact willen. Nu een week verder, niets gehoord...

En nu wachten op het volgende telefoongesprek met de praktijkondersteuner dinsdag as.om weer een vragenlijst door te nemen. Zij gaat dan weer de huisarts adviseren.

Misschien wil ik te hard of ben ik gek en enigszins wanhopig, of wachtlijsten, maar is dit een normaal tempo?

Ik wil echt niets liever dan aan herstel werken ondersteuning en of medicatie, wat dan ook helpt, schrijf veel van me af, lees zelfhulpboeken en technieken maar ik kom zo gevoelsmatig in ieder geval nauwelijks. En voel me er daardooor alleen voor staan. Alvast bedankt voor reflecties en iedereen die ook worstelt veel sterkte..

quote:

Op donderdag 16 april 2020 19:51 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Hoe is het met iedereen hier? Kunnen jullie een dagritme vinden, ook in de bijzondere omstandigheden?

Ik heb een vraag. Ik ben nu 4 weken uitgevallen op mijn werk, huisarts heeft me naar huis gestuurd.
Met dank aan mijn zoontje van 5 begint de dag gewoon om 7 uur op zn laatst en moet er van alles gebeuren wat mijn dag structuur geeft. T kost alleen zo godsgruwelijk veel energie en ik bouw niets op, kom geen stap verder.

Inmiddels met zowel bedrijfsarts als praktijkondersteuner ggz 1x contact gehad, allerlei vragenlijsten invullen maar verder is er nog geen ondersteuning. De bedrijfsarts heeft ingeschat dat het om een ernstige depressie gaat, dus vorige week donderdag in zijn rapportage gemeld dat herstel lang gaat duren maar dat ik wel contact moet houden met de organisatie. Ik heb dus vorige week vrijdag nog eens extra per mail geschetst hoe t gaat aan leidinggevende en hr en dat ze me altijd kunnen bellen als ze contact willen. Nu een week verder, niets gehoord...

En nu wachten op het volgende telefoongesprek met de praktijkondersteuner dinsdag as.om weer een vragenlijst door te nemen. Zij gaat dan weer de huisarts adviseren.

Misschien wil ik te hard of ben ik gek en enigszins wanhopig, of wachtlijsten, maar is dit een normaal tempo?

Ik wil echt niets liever dan aan herstel werken ondersteuning en of medicatie, wat dan ook helpt, schrijf veel van me af, lees zelfhulpboeken en technieken maar ik kom zo gevoelsmatig in ieder geval nauwelijks. En voel me er daardooor alleen voor staan. Alvast bedankt voor reflecties en iedereen die ook worstelt veel sterkte..

Er is ook zoiets als "te hard" willen... neem 1 dag tegelijk en zelfs het liefst nog dagdeel per dagdeel, met een kleuter in huis is het leven soms al chaos genoeg...

Ik kwam een jaar geleden thuis te zitten met mn burnout en een paar maanden later vlogen de paniekaanvallen me om de oren, en nu met de crisis vind ik t leven af en toe zwaar kut, alleen met 2 jonge kinderen die niet naar papa willen/kunnen en alle ballen hoog houden valt niet mee, dus ik sta mezelf tegenwoordig toe om eens een bal te laten vallen....
Zal wel blij zijn als het allemaal weer wat normaler wordt.

quote:

Ik kwam een jaar geleden thuis te zitten met mn burnout en een paar maanden later vlogen de paniekaanvallen me om de oren, en nu met de crisis vind ik t leven af en toe zwaar kut, alleen met 2 jonge kinderen die niet naar papa willen/kunnen en alle ballen hoog houden valt niet mee, dus ik sta mezelf tegenwoordig toe om eens een bal te laten vallen....[quote

Kan me voorstellen dat dat pittig is met 2 kids. Knap dat je dat zo doet alleen, ik vond vader zijn van 1 al moeilijk, nu zeker. Hopelijk kun je wel af en toe je vergaal kwijt bij anderen.

Tsja, ik verwacht ook dat er geen dienstregeling op te plakken is hoe t verder gaat, als ik maar niet verder wegzak. Dat wordt dan maar mijn missie voor de volgende dag.

quote:

Op donderdag 16 april 2020 19:51 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Hoe is het met iedereen hier? Kunnen jullie een dagritme vinden, ook in de bijzondere omstandigheden?

Ik heb een vraag. Ik ben nu 4 weken uitgevallen op mijn werk, huisarts heeft me naar huis gestuurd.
Met dank aan mijn zoontje van 5 begint de dag gewoon om 7 uur op zn laatst en moet er van alles gebeuren wat mijn dag structuur geeft. T kost alleen zo godsgruwelijk veel energie en ik bouw niets op, kom geen stap verder.

Inmiddels met zowel bedrijfsarts als praktijkondersteuner ggz 1x contact gehad, allerlei vragenlijsten invullen maar verder is er nog geen ondersteuning. De bedrijfsarts heeft ingeschat dat het om een ernstige depressie gaat, dus vorige week donderdag in zijn rapportage gemeld dat herstel lang gaat duren maar dat ik wel contact moet houden met de organisatie. Ik heb dus vorige week vrijdag nog eens extra per mail geschetst hoe t gaat aan leidinggevende en hr en dat ze me altijd kunnen bellen als ze contact willen. Nu een week verder, niets gehoord...

En nu wachten op het volgende telefoongesprek met de praktijkondersteuner dinsdag as.om weer een vragenlijst door te nemen. Zij gaat dan weer de huisarts adviseren.

Misschien wil ik te hard of ben ik gek en enigszins wanhopig, of wachtlijsten, maar is dit een normaal tempo?

Ik wil echt niets liever dan aan herstel werken ondersteuning en of medicatie, wat dan ook helpt, schrijf veel van me af, lees zelfhulpboeken en technieken maar ik kom zo gevoelsmatig in ieder geval nauwelijks. En voel me er daardooor alleen voor staan. Alvast bedankt voor reflecties en iedereen die ook worstelt veel sterkte..

Voordat je iets kan gaan doen, is het wel handig om te weten waar je staat. Vandaar die vragenlijsten denk ik.
Meestal kan je bij zo;n praktijkondersteuner vrij vlot terecht. Als ze je doorsturen heb je vlotte kans op een wachtlijst.

Ik heb vorige week eindelijk mijn 1e gesprek (beeldbellen) gehad, toch nog eerder dan verwacht, want ik had pas juni verwacht.
Het gaat wisselend, de ene dag lukt het allemaal wel, maar de volgende dag is het gewoon k*t.
Vannacht heel rot geslapen, steeds wakker schrikken en raar dromen.
Komende nacht beter hopelijk.

Gisteren werd ik wel een beetje bang. Ik ging na bed en na een tijdje liggen begon mn hart ineens uit het niets snel te bonken. Ben toen even gaan zitten en toen gewoon 1 minuut in totaal hartkloppingen en hartoverslagen. Na een tijdje ging het weer en verder geen last meer gehad, maar dacht even op dat moment dat ik een hartaanval zou krijgen omdat het zo erg tekeer ging.

Heb het heel mijn leven al gehad (vroeger ook weleens last gehad van hyperventilaties), maar dat is dan een paar keer overslaan en dan is het weer prima. Maar gisteren duurde die toch wel te lang voor mijn gevoel. Had daarna echt een drukkend gevoel op borst. Logisch misschien aangezien je hart ineens zo tekeer is gegaan. Ik kijk het nog een beetje aan of het vaker zo erg gaat voorkomen en anders toch voor de zekerheid naar de huisarts om het te laten checken.

[/quote]Ik heb vorige week eindelijk mijn 1e gesprek (beeldbellen) gehad, toch nog eerder dan verwacht, want ik had pas juni verwacht.[quote]

Fijn dat je 1e gesprek had. Ik wacht t maar af dinsdag, heb bij de bedrijfsarts eerlijk aangegeven dat ik nu soms gewoon teleurgesteld ben dat ik weer wakker ben geworden en echt iemand nodig heb die me kan helpen een weg omhoog te zoeken. Sterkte ook jij.

quote:

Op donderdag 16 april 2020 22:20 schreef GrumpyOldMan het volgende:

Ik heb vorige week eindelijk mijn 1e gesprek (beeldbellen) gehad, toch nog eerder dan verwacht, want ik had pas juni verwacht.

quote:

Fijn dat je 1e gesprek had. Ik wacht t maar af dinsdag, heb bij de bedrijfsarts eerlijk aangegeven dat ik nu soms gewoon teleurgesteld ben dat ik weer wakker ben geworden en echt iemand nodig heb die me kan helpen een weg omhoog te zoeken. Sterkte ook jij.

Ik vind gevoelens zo'n raar iets. Niemand ziet het, bijna niemand interesseert zich er ook voor. Je prestaties op je werk, daarvan vindt men het van cruciaal belang dat die positief zijn niet negatief. Je gevoelens dat boeit werkelijk niemand alleen jijzelf. Zelfs psychologen/psychiaters boeit het niets heb ik gemerkt. En dat onderschrijft ook iedereen op dit forum. Want: zij worden ervoor betaalt, maar je moet dan alsnog zelf je psychische problemen oplossen.
Het komt op mij over alsof slaven van vroeger een goede metafoor zijn voor mensen met psychische problemen .
Ze zijn dom geboren, daarom moeten ze slaaf zijn, ze zijn van een heel ander type mens, dus hoef je er geen medelijden mee te hebben.
Of dieren in de bio industrie. Hebben toch geen gevoelens. Kunnen we wel gewoon fokken voor vlees. Hadden ze maar niet als dier geboren moeten worden.
Zo'n groot verschil zit er nu naar mijn mening ook tussen mensen die zich vaak goed voelen en mensen die zich heel slecht voelen.
Niet dat je er iets aan hebt maar ik moest daar aan denken toen ik je post las. Want ik neem aan dat de bedrijfsarts niet heel meelevend en kordaat reageerde, of wel en heb ik het mis? Was hij zo geschrokken dat hij onmiddelijk actie ging ondernemen?

[ Bericht 4% gewijzigd door CoolGuy op 17-04-2020 08:52:29 (Dat was geen vraag.) ]

[/quote]

quote:

Want ik neem aan dat de bedrijfsarts niet heel meelevend en kordaat reageerde, of wel en heb ik het mis? Was hij zo geschrokken dat hij onmiddelijk actie ging ondernemen?[quote]

Ik weet wat het primaire belang van de bedrijfsarts is en ik verwacht echt niet dat een ander mijn shit opruimt. Zo naïef ben ik niet. Ik heb wel eerlijk willen zeggen wat het is. En mooi als anderen wel emoties kunnen negeren of er van een afstand naar kunnen kijken, mij lukt het nu niet. Als iemand mij helpt ga ik zelf de rottige stappen wel zetten.

quote:

Op vrijdag 17 april 2020 14:50 schreef GrumpyOldMan het volgende:

Ik weet wat het primaire belang van de bedrijfsarts is en ik verwacht echt niet dat een ander mijn shit opruimt. Zo naïef ben ik niet. Ik heb wel eerlijk willen zeggen wat het is. En mooi als anderen wel emoties kunnen negeren of er van een afstand naar kunnen kijken, mij lukt het nu niet. Als iemand mij helpt ga ik zelf de rottige stappen wel zetten.

Hoe kun je dat nou mooi vinden als je er zelf niets aan hebt?
Maar oke, laat maar. Ik ga NIET meer in dit topic lezen want Depressieve berichten als deze zorgen ook ervoor dat ik me slecht voel zo van waarom voelt iemand zich slecht. Dan word ik daar boos om omdat je kennelijk niet genoeg hulp ervoor kreeg, maar dat is dus niet nodig want je gaat zelf gauw je shit oplossen. Oke prima hopelijk is het snel weer over , heb je jezelf beter laten voelen en hoef je hier niet meer zulke updates te plaatsen.

Argh ging super met me, maar begin nu wel last van het vele thuiswerken te krijgen. Maar is lekker ontspannen dit weekend