Draai hier alle platen in je platenkast #16 (Saltines)

quote:

Op vrijdag 8 mei 2020 12:32 schreef bartrid het volgende:

[..]

Staat nu aan, lekker ja . Die gaat in m'n bandcamp mandje.

Cool

bazbo cd0106: Auri - Auri



Ik ben geen Nightwishfan. Maar ik heb wel een soloplaat van Tuomas Holopainen, de toetsenist en componist van de Finse band. Eind 2017 kwam het bericht dat hij even weg moest van het drukke Nightwishbestaan en dat hij een nieuw project was begonnen. Auri bestaat naast hemzelf uit Johanna Kurkela (zijn vrouw) en Troy Donockley (zijn bandmaatje uit Nightwish). De eerste plaat Auri verscheen in 2018 (ik kocht hem op 3 april 2018) en bevat een mix van filmmuziek en progfolk met invloeden uit Keltische traditie. Holopainen speelt piano, Donockley de doedelzakken en fluiten, en Kurkela zingt. Ene Frank van Essen verzorgt de strijkinstrumenten en drums. Hoogst stemmig, allemaal. Beetje dromerig en atmosferisch. Binnenkort verschijnt een tweede album van het trio en ik ben benieuwd.







[ Bericht 10% gewijzigd door bazbo op 09-05-2020 21:10:03 ]

bazbo cd0107: Kevin Ayers - The Harvest Years 1969-1974



Ik wilde altijd al de eerste soloplaten van Kevin Ayers hebben en op 4 juni 2014 kocht ik dit vijf cd's tellende doosje met de eerste vijf platen. Het boxje verscheen in 2012, een jaar voordat Ayers overleed. De verzameling heet The Harvest Years, maar alleen de eerste vier platen verschenen op dat label. Verder ontbreekt veel informatie, bijvoorbeeld wie waarop mee speelt. Want Ayers had nogal wat muzikale vriendjes die hij graag inzette. Zelf had hij al deel uitgemaakt van The Wilde Flowers en Soft Machine, toen hij in 1969 zijn eerste soloplaat maakte. Joy Of A Toy is werkelijk een fenomenale plaat vol malle en psychadelische songs. Feestje! Hij krijgt hulp van Canterbury-buren Robert Wyatt, David Bedford, Michael Ratledge, Hugh Hopper, David en Richard Sinclair en geruchten gaan dat Syd Barrett gitaar speelt op een nummer. Het album Shooting At The Moon experimenteert verder met allerlei gekte en Whatevershhebringswesing zien velen als zijn 'best gelukte' plaat. Bananamour kent veel toegankelijk werk (naast het Barrett-tribute Oh! Wot A Dream!) en op The Confessions Of Dr. Dream And Other Stories (uitgebracht op het Island label) helpt de halve muziekwereld (Mike Oldfield, Michael Giles, Steve Nye, SImon Jeffes, Rupert Hine) hem om een prima plaat te maken. Naast de vijf reguliere platen staan alle bonusnummers van de 2013 heruitgaven bij de albums. Qua muziek dus een prachtig overzicht van de mooie liedjes en de experimenten uit het begin van de solocarrière van Ayers; voor de informatie pakken we steeds wikipedia er even bij. De eerste vijf soloplaten van Kevin Ayers: briljante shit.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-05-2020 07:50:09 ]

Oeh ik ken niets van hem maar jouw omschrijving maakt me nieuwsgierig.

bazbo cd0108: Ayreon - Into The Electric Castle



Derde album van Ayreon, het project van de heer Arjan Anthony Lucassen, onze nationale progheld. Deze verscheen in 1998 en ik kocht hem (pas) op 19 januari 2009. Op deze lange dubbelaar heeft Lucassen weer allerlei beroemdheden opgetrommeld. Zo horen we ondermeer de stemmen van Fish, Damian Wilson, Anneke van Giersbergen, Sharon den Adel, Edwin Balogh en Edward Reekers, naast instrumentalisten als Ton Scherpenzeel, Clive Nolan, Robby Valentine, Thijs van Leer en weet ik veel wie allemaal nog meer. Dit conceptalbum bevat weer een of ander onbevattelijk verhaal dat me eigenlijk helemaal niet interesseert. Ik doe mijn ogen dicht, visualiseer mijn eigen verhaal en hoor mooie melodische progmetal (zonder dat het me al te bruusk wordt). De afwisseling in de stemmen maakt dat ik het interessant blijf vinden. Mooie plaat, meneer Lucassen.

bazbo cd0109: Ayreon - The Theory Of Everything



Eigenlijk had ik aan een Ayreon album wel genoeg. Into The Electric Castle zien vele fans toch als zijn allerbeste werk. In 2013 verscheen dit album en die is toch weer interessant. Aan de ene kant omdat enkele van mijn grote helden (John Wetton, Rick Wakeman en jawel Keith Emerson) erop meehelpen. Aan de andere kant omdat Lucassen dit keer koos voor een bijzondere opzet. Het verhaal is weer onbegrijpelijk/belachelijk/hoogdravend/passend; de muziek uitstekend. Dat komt enerzijds weer omdat die vele grootheden meedoen; aan de andere kant omdat de progfreak dit keer er eens voor koos om totaal geen refreinen te gebruiken. Wat we krijgen, is iets wat lijkt op een langgerekte melodie. Je zou zeggen dat je dan voortdurend je aandacht erbij moet houden, maar toch luistert het allemaal aardig weg. Er zijn wel degelijk passages die af en toe terugkomen en de vertrouwdheid van de verschillende stemmen doet ook veel. Interessant geval. Ik heb de special edition met de twee cd's en een dvd waarop een documentaire over hoe de plaat tot stand kwam. Ik kreeg 'm op 22 november 2013.

bazbo cd0110: Azymuth - Azymuth '85



In 1986 kocht ik het album Gone To Earth van David Sylvian. Die plaat maakte grote indruk op me, niet in het minst vanwege de ijle flugelhorntonen van Kenny Wheeler. Ik wilde meer van die man weten en uiteindelijk ontdekte ik dat hij veel jazzplaten had uitgebracht, maar ook onderdeel was van het trio Azymuth. Naast hem speelde John Taylor op piano (ook te horen op Gone To Earth; Sylvian wist waar hij zijn mensen vandaan moest halen) en zong Norma Winstone. Het resultaat is een bijna atmosferische en ruimtelijke jazz, met veel sierlijke melodieën en open ruimtes. Dit is al hun vierde (en voorlaatste) album, uitgebracht in 1985 (goh) op het ECM-label. Ik vond hem op 26 april 1995 in mijn plaatselijke platenwinkel. Taylor en Wheeler zouden nog veel samenwerken totdat beiden kort na elkaar overleden eind 2014 en half 2015. Mooie plaat, dit. Niks van te vinden op YouTube, maar wel een pianosoloversie van het openingsstuk door Taylor.

_{Ben niet bekend met de muziek, maar de albumhoezen van Ayreon nodigen ook niet bepaald uit om eraan te beginnen, ...}

bazbo cd0111: Back Door - Back Door, 8th Street Nites & Another Fine Mess



Back Door! ergens in 1992 kwam een collega bij mij aan de deur met een koffer vol grammofoonplaten. Hij is vijftien jaar ouder dan ik en had dé tijd dus bewust meegemaakt die ik helaas had moeten missen. Een van de vele albums uit de koffer was Back Door van de gelijknamige band. Nooit van gehoord. Velen met mij, bleek later. Nog weer wat later werd het een soort cultalbum en in 2017 verscheen een dubbelcd met de drie geremasterde albums van de band erop. Die kocht ik natuurlijk gelijk (op 28 november 2017). Back Door begon in 1972. Bassist Colin Hodgkinson ontmoette saxofonist Ron Aspery en ze begonnen samen te spelen. Al snel vonden ze dat er een drummer bij moest en dat werd Tony Hicks. In korte tijd tourden ze door heel Groot-Brittannië en het was doordat ze in het voorprogramma van Chick Corea terecht kwamen, dat een platenmaatschappij geïnteresseerd was in hun opnames. (De rest vond het allemaal te weinig commercieel, zoals altijd.) De debuutplaat bevat twaalf puntige jazztracks, het springt alle kanten op en ik vind het prachtig. Op de tweede plaat (1973) zingt Hodgkinson een paar stukken en de derde (1974) kent een wat uitgebreider geluid (piano, percussie, gitaar erbij) en een meer bluesy benadering. Na 1975 viel de band uit elkaar. In de jaren tachtig was er een reünie met tour en daarna werd het opnieuw stil. Aspery en Hicks zijn inmiddels overleden. Voor mij is de eerste nog altijd de klapper. Opener Vienna Breakdown zal ik nooit meer vergeten dat ik het voor het eerst hoorde. Behalve kippenvel bekroop me het gevoel dat ik ze eerder had gehoord. Dat klopte. Op Emerson Lake & Palmer's Works Volume 2 staat Bullfrog, een solonummertje van Carl Palmer dat hij schreef en opnam samen met jawel Hodgkinson en Aspery.

bazbo cd0112: Badger - One Live Badger



Fenomenale plaat, deze. Ik draai hem te weinig! In 1971, na drie platen, schopte Yes toetsenist Tony Kaye uit de band. Hij wilde geen nieuwe dingen uitproberen, zijn klankenpalet (piano en orgel) uitbreiden en verder ontwikkelen. Dat wilde Rick Wakeman wel, dus die nam zijn plaats in. Kaye was een tijdje uit het veld geslagen, maar begon toen een band met bassist/zanger David Foster, een vriendje van Jon Anderson en met wie Anderson verschillende songs voor de eerste twee Yesplaten had geschreven. Ze recruteerden Ron Dyke op drums en Brian Parrish op gitaar en Badger was geboren. De eerste plaat werd live opgenomen in The Rainbow Theatre op 15 en 16 december 1972. De band speelde toen in het voorprogramma van Yes, nota bene. Jon Anderson hielp mee de plaat te produceren. Een liveplaat als debuut, je moet maar durven. Wat we te horen krijgen is een zestal krachtige rhythm&blues- en progachtige stukken, waarin de band lekker op dreef is. Ik heb de vinylversie nooit te pakken kunnen krijgen, maar in 2016 verscheen een opgepoetste versie en die moest ik hebben, vandaar dat ik hem kocht op 6 juni 2016. In 1974 waren Foster en Parrish alweer met andere dingen bezig. Kaye en Dyke zochten vervangende muzikanten en maakten met hen een tweede plaat White Lady. Die heb ik nooit gehoord, maar men zegt dat het niet zo heel goed is. Na die tweede plaat viel Badger definitief uiteen. Kaye ging touren met Bowie (Station To Station) en anderen. Maar over Bowie later meer. Eerst dit livealbum nog een keer keihard door de kamer jenzen. Fenomenale plaat, deze.

bazbo cd0113: Bebo Baldan - Soniasikri



A Day In Music, dat is de ondertitel van deze plaat uit 1991 en het is de Engelse vertaling van het begrip 'soniasikri'. Bebo Baldan is een Italiaanse klassiek geschoolde multi-instrumentalist. Hij maakte begin jaren negentig de overstap naar elektronische muziek en vermengde die met allerlei etnische invloeden. Hoe kom ik hier nu weer aan, dat ik hem kocht op 4 maart 1992? Geen idee en het is ook de enige plaat die ik van de man heb. Het klinkt allemaal erg warm en vredig, zonder dat het in zwijmelende zweefmeuk vervalt. Mooi behang.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-05-2020 07:39:39 ]

bazbo cd0114: Jon Balke - Warp



Oh, dit is een heel mooie plaat. Deze draai ik sinds ik hem kocht op 6 juni 2016 echt veel. Jon Balke is een Noorse jazzpianist, zeer verbonden aan het ECM-label. Behalve dat hij het Magnetic North Orchestra leidt, maakt hij platen met trio's, kwartetten en weetikveelwelkeandereensembles. Ook heeft hij twee platen gemaakt met het project Siwan, waarin hij een brug slaat tussen westerse en Arabische geïmproviseerde muziek. Dit is een solopianoplaat uit 2016 en niet zo maar eentje. Tussen de verstilde pianoklanken door horen we allerlei achtergrondgeluiden uit bos, veld, natuur, huiselijke omgeving. Je zou zeggen dat je daar ramgek van wordt, maar die geluiden staan zeer subtiel in de mix en het geheel werkt juist bijzonder rustgevend. Ideale plaat voor de vroegemorgenkoffie of lateavondoverpeinzing. Er is net een vervolgplaat (Disclosures) verschenen, dus ik ben weer heel benieuwd!

bazbo cd0115: The Band - The Band



In 1985 vond ik dat ik iets van Bob Dylan in huis moet hebben en op 2 maart van dat jaar kocht ik Before The Flood (zie ook al mijn gedraaide vinylplaten), het livealbum waarop Dylan zich laat begeleiden door The Band. De anderhalve plaatkant van de dubbelelpee waarop The Band hun eigen nummers speelt, vond ik eigenlijk beter dan de Dylanstukken. Is dat erg? Wat een pakkende,en ambachtelijke songs. De verschillende stemmen, de robuuste instrumentatie en de verhalende teksten over het leven in het Amerikaanse woeste land maakten het bijzonder lekker. Toch duurde het pas tot 20 januari 2006 dat ik mijn eerste The Band plaat kocht. Het was dit album op cd, in 2000 geremastered heruitgegeven met een heleboel bonusnummers. De twaalf oorspronkelijke stukken op de plaat behoren tot het beste wat The Band heeft gedaan. The Night They Drove Old Dixie Down en Up On Cripple Creek vind ik de sterkste liederen, maar eigenlijk is alles even goed. Ik zou natuurlijk ook de albums Music From The Big Pink en Stage Fright moeten hebben, maar dat is er nog niet van gekomen. Wie weet.

bazbo cd0116: The Band - The Last Waltz



Deze klassieker moest ik natuurlijk in huis hebben. Ik heb ooit de film eens gezien, maar weet er eigenlijk niet zo veel meer van. Op 25 november 1976 gaf The Band haar laatste concert en mede omdat het Thanksgiving was het moest iets bijzonders worden. Zo kwamen er 5000 gasten eten en veel bekende muzikanten bijdragen aan het vier uur durende concert. Namen? Eric Clapton, Bob Dylan, Neil Young, Joni Mitchell, Neil Diamond, Van Morrison, Dr. John, Emmylou Harris, Paul Butterfield, Ringo Starr, Muddy Waters. Nog meer? Er waren er nog meer. Van de monsterproductie verscheen in 1978 een dubbelelpee en de film. In 2002 kwam er een 4cd-doos en ik heb sinds 13 september 2013 de heruitgave daarvan. Nog weer later, in november 2016, verscheen een 40th anniversary deluxe box met nóg meer materiaal en een bluray. The Band is in topvorm tijdens dit concert en de vele gasten maken het tot een compleet feest. Alle knallers van de band komen voorbij en natuurlijk zijn er dankzij de gasten ook veel bijzondere stukken te horen. Later maakte de band de plaat in de studio af met een orkestrale ouverture en een afsluitende suite. Klassieker!

bazbo cd117: The Band From Utopia - The Band From Utopia - A Tribute To The Music Of Frank Zappa



The Band From Utopia kwam bijeen in 1994 voor een eenmalig concert tijdens een of ander jazzfestival in Stuttgart. De band bestond uit allemaal mensen die ooit bij Frank Zappa in de band hadden gespeeld. Denk aan: Robert Martin, Ike Willis, Chad Wackerman, Arthur Barrow, Bruce Fowler, Tommy Mars, Ed Mann, Kurt McGettrick. Dit album met opnames van het concert kwam een jaar later uit en zes jaar later een concertfilm. Leuk is dat de setlijst op de cd heel erg verschilt van die op de dvd. Op de cd een mooie mix van heel oude Zappastukken uit zijn Mothers Of Invention-tijd en uit latere periodes. Hoogtepunten zijn voor mij het medley van de We're Only In It For The Money en het lange Eric Dolphy's Memorial Barbecue. Ook Zomby Woof mag er zijn en in Andy mag Ike Willis zijn lange gitaaruithalen van stal halen. Kort na dit optreden viel de band uiteen. Veel had te maken met dat met Willis niet zo heel eenvoudig te werken viel. Ik vond de cd op 23 april 1997 en de dvd op 25 februari 2002. Het klinkt allemaal erg leuk en vrij en de heren hebben duidelijk lol om het werk van hun oude, inmiddels overleden werkgever te spelen.


Hier het hele concert, een productie van mijn muziekvriendjes van www.zappateers.com:

bazbo cd0118 - Banned From Utopia - So Yuh Don't Like Modern Art



Rond 2000 wilden de leden van The Band From Utopia weer met elkaar werken, maar het familiebedrijf van Zappa wilde dat niet en voerde een ware hetze tegen iedere band of ieder orkest dat ook maar een noot van de meester wilde spelen. Uiteindelijk bleek er in de wetgeving wel een mogelijkheid te zijn, maar helemaal fijntjes ging het allemaal niet. De Zappa Family Trust brak met een boel oud-muzikanten van Zappa, vandaar de nieuwe naam van de band: Banned From Utopia. Op deze plaat uit 2002 doet het gezelschap (min Willis, die wel bij de familie in de gratie wilde blijven) een poging om eigen stukken te combineren met die van Zappa. Het lukt maar half. Sommige eigen liederen hebben wel iets Zappa-eques, maar uiteindelijk missen ze net de finesse en de scherpte van een echt Zappastuk. Op de plaat is de band uitgebreid met blazers (en oud-Zappabandleden) Walt Fowler en Albert Wing. Het geluidspalet is wel zeer goed, het klinkt allemaal als de grote 1988-band (velen van hen zaten ook in die band) en de instrumentale stukken hadden arrangementen uit die tour kunnen zijn. Half-leuk werk, dus. Niettemin: Filthy Habits (FZ) is geweldig. Ik kocht de cd op 7 november 2002.

GCD020 Miles Davis - Milestones



Dit project maar eens weer oppakken

Door met Miles Davis, hoeft geen introductie die man. Dit is een van z'n eerste meersterwerkjes. Als ik in mijn hoofd voorstel dat ik een jazz club binnenloop, dan spelen ze deze plaat of iets wat er verdomd veel op lijkt.

GCD021 Miles Davis - Kind of Blue



Als je googelt naar Jazz of 'jazz album', dan is dit de eerste hit. Dus bedacht ik mij dat ik hier ook maar moest beginnen om het genre te leren kennen. Van huis uit werd jazz toch vooral gezien als irritant, en om die reden dan ook nooit gedraaid. Dus toen ik deze kocht, moest dit ook via koptelefoon/discman worden geluisterd

Maar ik was niet direct verkocht. Vond het wel ok, maar meer niet (had ook niet door dat het allemaal geïmproviseerd was). Ik was blijkbaar even iets meer catchy nodig (Time out van Dave Brubeck) om echt een klik met het genre te krijgen. En die klik met Miles kwam pas echt bij z'n electrische periode. Vanuit daar terug gewerkt naar voren en dan valt alles wel op z'n plek

Ik begon met Bitches Brew en ben daarna terug gaan werken Kind of Blue is ook wel geweldig

GCD022 Miles Davis - Sketches of Spain

quote:

Op woensdag 31 juli 2019 23:01 schreef Gehenna het volgende:
G477 Miles Daves - Sketches of Spain



Miles Davis is zo'n artiest die constant met nieuwe dingen bezig was. Na zo'n beetje, cool jazz daarna hard-bop en modal-jazz uit te hebben gevonden, was het in '60 tijd om een genre te proberen waar anderen al de blauwdrukken van hadden gezet: Third Stream. Precies tussen jazz en klassiek zou dit in moeten liggen. Waarbij een deel van te voren gecomponeerd is, en een deel geïmproviseerd.

Heerlijk plaatje geworden, met fijne flamenco invloeden.

Miles Davis - Saeta

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 14:25 schreef bartrid het volgende:
Ik begon met Bitches Brew en ben daarna terug gaan werken Kind of Blue is ook wel geweldig

Nice, On The Corner was de eerste die ik daarvan draaide

bazbo cd0119: Peter Banks - Two Sides Of Peter Banks



Peter Banks is een jonge gitarist als hij in 1967 in de Britse band The Syn in de clubs in Londen furore maakt. Een jaar later is het afgelopen. De bassist van de band gaat naar een andere band en vraagt hem in de loop van 1969 of hij erbij komt in Mabel Greer's Toy Shop. Dat doet Banks. Niet veel later komt er een andere zanger, drummer en toetsenist bij en besluit de band om een andere naam aan te nemen. Banks komt met de bandnaam Yes. Tijdens de opnames van het tweede album begint het te rommelen. Banks is een rocker en is niet tevreden met de progressieve en symfonische kant die Yes op wil. Als de band ook nog eens besluit om een orkest in te schakelen om een kleurrijker geluid te creëren, weet hij dat zijn einde in de band is aangebroken. Hij maakt de opnames voor de plaat af, maar Steve Howe neemt zijn plaats in voordat het album in 1970 in Amerika uit komt. (Vandaar dat op de hoes van de Europese versie Banks te zien is en op de Amerikaanse Howe.) Banks doet vervolgens wat werk voor andere bands en in 1971 formeert hij de band Flash. Na drie albums klapt ook die band uiteen en hij gaat aan het werk voor een soloplaat. Die verscheen in 1973 en horen we hier. Banks krijgt hulp van John Wetton, Phil Collins, Steve Hackett en ene Jan Akkerman. Het is een plaat die de vele facetten van Banks laat horen. Van akoestische duetten tot meer psychedelisch rockwerk: het staat er allemaal op. In 2009 verscheen een mooie remaster op het Esoteric label en die moest ik natuurlijk hebben, dus kocht ik die op 12 november 2010.

bazbo cd0120: Tony Banks - Six Pieces For Orchestra



Tony Banks kennen we van Genesis. In deze band was en is hij de toetsenist. In 2011 brengt hij een zoveelste soloplaat uit, de tweede waarop een orkest zijn stukken speelt. In dit geval doet het Praags Philharmonische Orkest zijn best om door de werken heen te zagen. En het lukt. Mooie symfonische stukken die door middel van allerlei sferen en melodieën diverse beelden oproepen. Ik vind het mooi. Deze plaat kocht ik op 7 juli 2015 en ik trok hem uit de uitverkoopbakken in een plaatselijke platenwinkel.

bazbo cd0121: Tony Banks - 5



In 2018 verschijnt de derde plaat van Tony Banks met orkeststukken en ik kocht hem toen hij net uit was op 26 februari 2018. Het Czech National Symphony Orchestra And Choir is deze keer aan de beurt om Banks' ideeën uit te voeren. Zelf speelt hij piano en celeste. In een interview destijds zei hij dat hij erg tevreden was over het resultaat. Ik moet zeggen dat deze inderdaad nog beter is gelukt. Het lijkt wel of de melodieën en arrangementen nog sprekender en beeldender zijn. Tony Banks mag trots zijn.

Hiermee heb ik de eerste twee planken uit de cd-kast gedraaid. Ik heb daar twee maanden over gedaan. Met dank aan het thuiswerken.



Op naar de volgende twee planken.