quote:
Op zondag 26 januari 2020 08:50 schreef Cheeseburgert het volgende:[..]
Veel Europese instellingen daar die geld opslurpen terwijl ze een relatief kleine bevolking hebben (evenveel als Rotterdam), voorbeeldjes:
Hof van Justitie van de Europese Unie, Europese Rekenkamer, Secretariaat van het Europees Parlement.
en het EIB en EIF, een groot deel van DIGIT (IT-afdeling vand e commissie) secrtariaat van de commissie, Eurostat, archieven van het europees Parlement, veel delen van de vertaalafdelingen, Publications Office (alle drukuitgaven), ESA, EURATOM.
https://luxembourg.public(...)eu-institutions.htmlde kosten van kantoorruimte in Luxemburg zijn minder dan de helft van die in Brussel en ook personeelskosten zijn substantieel lager (zeer lage sociale premies en belastingvoordelen, als personeel over de grens in belgie, frankrijk of duitsland wonen vaak ook relatief lage cost-of-living), waardoor men graag hier meer personeel aanneemt...
Straatsburg is zelf een 'lege huls' waar geen instellingen zitten, hooguit in naam word er tweemaal per maand een sessie gehouden, waarbij de aanwezigen vaak nog dezelfde dag afreizen.
Bovenal is Luxemburg als lidstaat enorm pro-europees (zowel bevoking als praktisch alle partijen), altijd bereid mee te denken aan alle beleidsmaatregelen en staat vooraan om er aan mee te betalen, wat ook uitmond in een grote invloed op de uiteindelijke uitvoering van dit beleid.
Iets dat als lidstaat Luxemburg geen windeieren legt....
Immers, veel beleidsmaatregelen zijn deels door hun eigen ambtenaren geschreven, wat bv bij financiele regelingen enorm voordelig is omdat ook de bankensector zeer direkte contacten tot de overheid heeft en via luxemburgse lobby-contacten het een zeer direkte mogelijkheid is eu-beleid te beinvloedden (een aspect waarin kleine landen sowieso heel veel voordeel kunnen nemen, mits men zich maar pro-actief opstelt).
Vooral een kwestie van 'If you can't beat 'em, join them'.
Lidstaten die een actieve rol als voortrekker spelen, bepalen het beleid, terwijl de critici die aan de zijlijn staan te roepen hoe slecht alles gaat, vaak ook weinig kunnen behalen (goed voorbeeld was engeland zelf, maar eigenlijk ook nederland na eind jaren negentig, toen de nederlandse regering wegens populisme en opportunisme verkoos een veel euro-kritischere houding aan te gaan nemen,w at vooral ten kostte van de invloed binnend e EU en ook juist de eigen voordeelname was, bv tot 1993 was nederland een grote netto-ontvanger)
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25