[Vraag wat je wil] aan een halfwees (na zelfdoding vader)

quote:

Op maandag 13 januari 2020 19:06 schreef DerRabbit het volgende:
Damn, wel een heftig verhaal!

Ja, eerh, I guess. Ik kan me geen ander leven voorstellen. Dus voor mij is dit 'normaal'.

quote:

Op maandag 13 januari 2020 19:26 schreef vosss het volgende:

[..]


[..]

Waar zie jij jezelf over 5 jaar?

Geen idee. In leven, niet in een gesloten inrichting. Die combinatie is al een doel op zich.

Nah. Realistischer: Over vijf jaar ben ik ouder dan mijn vader ooit is geweest. Ik heb (zeker in vergelijking met hem rond deze leeftijd) goede, gespecialiseerde hulpverlening om me heen die me goed kan helpen.
Over vijf jaar woon ik gewoon nog in mijn huidige huisje, met huidige liefde van mijn leven, misschien met een kat. Voor de rest heb ik nog geen concrete plannen.

quote:

Op maandag 13 januari 2020 19:40 schreef DJMO het volgende:
Ik vind dit een hele bijzondere VWJW .... Mijn moeder heeft 18 jaar geleden waarschijnlijk ook zelf voor het einde gekozen dmv een combi overdosis medicijnen en alcohol, al zal ik dat nooit of te nimmer zeker weten want ik weigerde autopsie. Ik had er op een vreemde manier vrede mee: als dit was wat zij wilde dan was dat zo.

Een krap half jaar later pleegde haar vriend zelfmoord door van de dertiende verdieping naar beneden te springen. Dat heb ik nooit echt kunnen begrijpen, maar ook hier heb ik weinig moeite gedaan om het 'waarom' te achterhalen. Nu jaren later vraag ik het me wel eens af bij vlagen maar ook niet meer dan dat.

Ook ik ben pas onlangs gediagnosticeerd met autisme (terwijl ik eerder al het stempel ADHD kreeg). Het enige waar ik nog steeds moeite mee heb is de dood van mijn vader, die ik zelf dood achter z'n bureau vond. Ik had 's ochtends vroeg al de politie gewaarschuwd dat ik geen contact kon krijgen met hem en dat hij een kankerpatiënt was die mogelijk hulp nodig had. Alles ten spijt kwamen ze pas 's avonds ter plaatse toen ik eenmaal zelf ook aanwezig was en geen gehoor kreeg. Wat als ze wel 's ochtends al waren gaan kijken? Had hij dan nog wel geleefd? Had hem dat wel kunnen redden? Die laksheid van de politie zit me nog altijd dwars. Al denk ik niet dat ik er een trauma aan over gehouden heb.

TLDR: dappere en herkenbare VWJW Succes TS

Thanks voor je verhaal! Jouw boosheid in de richting van politie herken ik inderdaad wel. Ik heb ook heel erg de neiging om in 'oplossingen' te denken (volgens mij is dat een auti-ding) en heb ergens nog een (gelukkig nooit verstuurde) brief aan het hoofd van het politie-team van destijds, die neerkomt op: "Thanks voor al jullie harde werk enzo, maar als dit weer een keer gebeurt is het misschien handig als jullie eerder gaan zoeken na een melding... etc"

quote:

Op maandag 13 januari 2020 20:23 schreef ViviRAWRS het volgende:

[..]

Die indruk kreeg ik al. Ik vind ook dat het mogelijk moet zijn, en hoop voor de gezinnen die hier nog mee te maken gaan krijgen dat ze die geboden wordt.

Dank voor je deelname aan deze reeks, heel moedig dat je dit wil doen ondanks de overprikkeling en het oprakelen.

Ja.

En thnx. Het is integraal onderdeel van wie ik ben, maar het is toch wel een beetje gek om er zo intensief bij stil te staan.

quote:

Op maandag 13 januari 2020 21:46 schreef AgnesGru het volgende:
TS, wat heftig wat je hebt meegemaakt.

Wat heb je aangeboden gekregen om je trauma te verwerken? Heb je bijvoorbeeld iets van EMDR gevolgd?

Tegenwoordig kom je met regelmaat mededelingen tegen van 113 (zelfmoordpreventie), wat vind je daarvan?

Dit is wel een moeilijke en wellicht wat brutale vraag, voel je niet verplicht hier op te antwoorden hoor. Stel dat je nog wat tegen je vader zou kunnen zeggen, wat zou je hem dan zeggen?

Op mijn zoveelentwintigste bij burnout #3 ben ik rouwverwerkingshulp gaan zoeken, ja.
Hoewel, ik kwam bij de psycholoog op intake voor 'een dipje'. Toen ze via de intake-vragenlijst aan kwam bij: "heb je een vader en moeder?" stortte ik fysiek en mentaal in. Ik heb die afspraak met pen en papier afgemaakt, geloof ik, want praten lukte niet meer. En toen bleek dus dat 'er wat onverwerkte rouw' zat.
EMDR heeft er (na maandenlang klooien) voor gezorgd dat ik weer kon douchen (want angst voor water), dat ik niet meer in mijn kledingkast kroop bij het horen van sirenes, dat ik nu zelfs in het GGZ-gebouw kan komen waar mijn vader opgenomen is geweest.

Ik heb -denk ik- tot EMDR alles gewoon héél vakkundig weggestopt. En ik dronk vanaf mijn 17e (en 'overmatig' vanaf mijn 22e, ofzo).

Alcohol dempt prikkels én het verdooft.

* VraagWatJeWil is nu bijna-volledig-nuchter sinds 2016. Van 2-5 liter bier per dag, naar 2 glazen wijn per jaar.

En over 113: Ik ben blij dat ze bestaan. Ik chat een paar keer per jaar met ze, als ik weer eens een moment heb waarop ik het allemaal even niet meer overzie. Maar of het over het algemeen goed is om suïcidale mensen te stoppen..? Geen idee. Dat verschilt per geval. Ik denk dat alle treinspringers in in ieder geval gestopt moeten worden (en desnoods omgepraat naar een 'mildere methode').
Maar mensen zoals ikzelf, die alleen "ik wil niet meer leven"-gedachten hebben (en dus geen actieve pogingen ondernemen) hebben mijns inziens zéker baat bij 113.

En wat ik tegen ons pap zou zeggen? Tjee. "Je had het mis: je was ons niet tot last. Je was jezelf tot last. Voor mij was je gewoon de beste pap die ik had kunnen hebben."
^ G*ddamn.

[ Bericht 18% gewijzigd door VraagWatJeWil op 14-01-2020 10:04:38 ]

quote:

Op maandag 13 januari 2020 22:30 schreef purebliss het volgende:
Erg herkenbaar dit topic. Ik was 19 toen mijn moeder ( manisch depressief) na bijna 10 jaar en talloze pogingen, op een succesvolle manier een einde aan haar leven maakte. Ze deed het op een verschrikkelijke manier, waar ik het nu nog heel moeilijk mee heb.

Wat ik vooral heel lastig vind is hoe ik dit ooit aan mijn kinderen moet uitleggen. Ze hebben haar nooit ontmoet, maar zijn inmiddels wel op een leeftijd dat ze vragen gaan stellen.

Ik praat overigens heel makkelijk over dit onderwerp en merk ook dat open zijn heeft geholpen met het verwerken. Ik hoop dat je het ooit een plekje kunt geven.

In hoeverre móet je je kinderen in detail vertellen wat er is gebeurd met jouw moeder? Volgens mij heeft mijn zus (die een bijna-tweejarige zoon heeft) met haar partner afgesproken dat ze "opa leeft niet meer, hij was depressief" als officiële uitleg houden. Natuurlijk is mijn babyneef nu nog wat jong voor vragen, maar als hij eenmaal oud genoeg is, heeft mijn zus hopelijk al besloten wat ze wil zeggen (en vooral ook, wat niet).

quote:

Op maandag 13 januari 2020 22:42 schreef TornadoDK het volgende:
Had je vader al die ideeën voor hij kinderen kreeg?

Ik vraag me weleens af waarom mensen die zelfmoord plegen kinderen nemen zeker als ze al voor die tijd met die gedachte worstelen.

Ons pap was altijd al pessimistisch, maar heeft pas in de jaren '80 (toen hij al drie kinderen had) zijn eerste poging (of althans: stevige overweging) ondernomen en eerste psychoses gehad. Tot die tijd had hij een 'huisje-boompje-beestje'-leven met fulltime baan enzo.

Na de eerste epileptische aanvallen (onder werktijd) raakte hij zijn baan kwijt. Daarna ging alles down-hill.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 05:43 schreef Uhmmpie het volgende:

[..]

Net als jij... snapt een kind dat natuurlijk niet en doet wat hij/zij kan.

Ook hier deed ik met een jaar of 13-14 de boodschappen en het avondeten en indien nodig een wasje. Niet omdat het moest.. maar omdat het gewoon zo ging.

Klopt.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 06:59 schreef Edding345 het volgende:
Heb je daddy issues?
Hoe zat het met je moeder en siblings hebben zij issues?

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 09:29 schreef klappernootopreis het volgende:
Mijn vader heeft indertijd vrijwillige euthanasie ondergaan. Hij had aorta- en ruggemergkanker en kón op gegeven moment niet meer. Voor zijn dood vertelde hij ons dat hij er vrede mee had om die stap te nemen. Jouw situatie is anders, ik ga er van uit dat je vader indertijd in de bloei van zijn leven stond. Heeft hij ooit met je over zelfdoding gesproken, of kwam het ineens rauw op je dak?

Nee, ons pap stond niet in de bloei van zijn leven. Hij was diep ongelukkig, kon niet voor zijn gezin zorgen (vond hij), had elke dag meerdere epileptische aanvallen..
We hebben wel eens over "wat als euthanasie zou kunnen.." gehad, maar die mogelijkheid was er toen nog niet.

Volgens mij heeft hij destijds wel een paar brieven uitgewisseld met Stichting De Einder, maar daar is dus niets uit voortgekomen.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Stichting_De_Einder

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 10:45 schreef klappernootopreis het volgende:

[..]

Ik weet wel dat mijn vader een stuk kalmer werd toen hij een gesprek had met de toenmalige schoonvader van mijn zus. Die helaas later zelf ook overleed. Dan mag ik hopen dat hij nét zo'n rustgevend gesprek heeft gekregen als mijn pa die had. Dan heb je het over een gewoon gesprek over de dood, tussen twee gelijkwaardige mensen. Had je vader die kans ook nog gehad om met een vriend of kennis hierover te praten? Met een arts, psychiater of familielid is het toch anders.

Tja, geen idee. Ik was er natuurlijk niet 24/7 bij, maar zover ik weet waren zijn vrienden niet op de hoogte van zijn depressie en we kregen pas internet in huis na zijn dood. Dus ik denk dat de briefwisseling met De Einder en de vele dagboeken zijn uitlaatklep waren.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 10:54 schreef klappernootopreis het volgende:

[..]

Zie je het eigenlijk als een uitlaatklep of als een uitweg voor je vader?

De brieven en dagboeken waren uitlaatklep voor zijn gevoel, de daad zelf was uitweg.

Voor zover ik de dagboeken heb gelezen (ik moest stoppen, want het maakte me zwaar depressief) was het 'doel' van zijn dood het ontlasten van het gezin. Hij wilde van het 'zieke' deel van zijn brein af.

Ik vind het echt wel tragisch, als ik erover nadenk.

Hij had een constante tweestrijd in zijn hoofd. Hij was zich bewust van het feit dat hij 'langzaam gek aan het worden was' (=zijn eigen bewoording). Het gezonde deel van zijn brein was hoogbegaafd en intelligent genoeg om het ongezonde deel te analyseren. Hij wíst dat er (door de epilepsie) 'gaten' vielen in zijn dagen en in zijn geheugen. Voor iemand die volledig 'in zijn hoofd woont' (iets dat ik in hem herken) moet dat echt het aller- allerergste zijn.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 12:24 schreef Intint het volgende:
Wat heeft je het meeste geholpen qua het 'geven van een plekje'? Iets wat je actief gedaan hebt? Het veranderen van de betekenis die je aan de situatie geeft? Misschien gewoon de tijd zelf...?

Geen idee.

Mijn moeder woont nog steeds in het huis waar we woonden toen mijn vader wegging. Het feit dat we alle muren en kozijnen hebben geschilderd, een paar jaar na zijn dood, was al een soort-van-goed-begin. Ook zijn alle meubels van toen inmiddels weg of vervangen. Dus als ik nu bij ons mam kom, 'voelt' het niet meer als mam-en-pap, maar alleen mam. Dat helpt.

Verder kom ik gewoonweg niet op de plek van zijn dood (stukje struisvogelpolitiek?).
Mijn moeder, broer en zus doen dat wel 'want het is een mooie plek', maar ik vind het een enge k*tplek.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Vanaf het moment dat hij vermist was, wist ik dat hij bij die brug was. Ik heb dit -denk ik- tegen mijn moeder gezegd, die dit bij de politie heeft gemeld. En toch deden ze niets met deze info.

Ik ben er daarna nog 1x geweest (bij het uitstrooien van zijn as) en daarna nooit meer. Naargeestige sh*tplek.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 13:07 schreef Eldiablo het volgende:
Ik heb met verbazing en tranen in mijn ogen je topic gelezen. Ik ben net een hulpverleningstraject gestart om leren om te gaan met mijn ASS en depressie. Ik ben zelf vader van twee kinderen en loop ook af en toe rond met de gedachten in mijn hoofd dat mijn familie beter af is zonder mij.

Je hebt een aantal dingen voor mij in perspectief geplaatst. Dank je wel en het spijt me heel erg dat je dit hebt moeten doormaken.

Dat is het beste compliment dat je me had kunnen geven. Dít is waarom ik deze VWJW wilde doen.

-Huishoudelijke mededeling: Ik houd het VWJW-account tot 18.00 uur vandaag. Daarna geef ik het terug aan Bosbeetle. In verband met mijn eigen geestelijke gezondheid laat ik het onderwerp daarna (weer) rusten. Vanaf vanavond 18.00 uur ben ik weer gewoon <eigen username>, autist.-

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 13:37 schreef AgnesGru het volgende:

[..]

Dat is vast een heftige behandeling geweest. Wat heb je enorme sprongen gemaak, daar mag je echt trots op wezen.
[..]

Netjes!
Is dat door de therapie/behandeling die je hebt gehad of heeft het ook te maken met eventuele medicatie die je gebruikt?
[..]

Dat laatste denk ik ook inderdaad. Het is goed dat een dergelijk platform bestaat.
[..]

Mooie woorden


Sterkte met alles! Bedankt voor je openhartigheid.

Thnx, die trots voel ik dus helemaal niet. Ik voel me nog steeds een loser.

Het stoppen met drinken is pure eigenwijsheid/wilskracht geweest. Ik ben pas met (rustgevende) medicatie begonnen ruim nadat ik was gestopt met drinken.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2020 13:46 schreef Moonah het volgende:

[..]


[..]

Ik heb mijn zoon (inmiddels 13) gewoon beetje bij beetje de waarheid verteld. Hij weet nu even veel als ik. Zelf heb ik jarenlang de waarheid niet geweten en me ontzettend bedrogen gevoeld.

Mijn vader was zwaar depressief, zeeman, alcoholist en op 36-jarige leeftijd, toen ik 3 was, overboord gesprongen. Ik had gewild dat er indertijd (begin jaren '70) hulp beschikbaar was, of een euthanasiemogelijkheid. Ik heb helaas zijn depressieve genen en na diverse depressies en een intensief therapietraject slik ik chronisch medicatie. Ik vind het belangrijk dat onze zoon leert te praten over zijn gevoelens ipv ze weg te stoppen, juist omdat hij het risico loopt op genetische belasting. Bovendien zit hij ook op het autistisch spectrum, dus wij zijn heel alert. Vooralsnog lijkt hij zijn gevoelige en kwetsbare aard goed te kunnen handelen.
[..]

Top! Mooi VWJW, dat dit het effect kan zijn van je posts hier.

Dank voor je kwetsbare opstelling en het bespreken van dit onderwerp. En mijn complimenten voor hetgeen je hebt bereikt in je herstel!

Ik ben het met je eens dat kinderen moeten leren dat gevoelens OK zijn, zéker als het auti-kinderen betreft. Duidelijkheid en openheid zijn daarbij enorm belangrijk en fijn. Ik had de mazzel (of pech?) dat mijn ouders altijd heel open zijn geweest over alles (seksuele voorlichting op mijn 6e, omdat ik alles wilde weten en zij geen schaamte kenden, bijvoorbeeld). Maar dan blijft mijn eerdere advies voor kinderen van depri ouders: het is niet jóuw probleem.