OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Al meer dan 10 jaar is mijn moeder nu gestorven. Na een tijdje heeft mijn vader een nieuwe vrouw leren kennen die kort na de ontmoeting bij hem is gaan wonen. Zijn nieuwe vrouw heeft 5 alleenwonende kinderen.
Sinds hij met deze vrouw samen is zijn ik en mijn 2 broers hem volledig kwijtgeraakt. Hij heeft geen aandacht als hij bij ons is, praat heel dikwijls over zijn nieuwe familie, steekt er ook erg veel tijd in (oppassen op haar kleinkinderen, haar kinderen gaan helpen verbouwen, samen met haar familie op weekend, ...) en communiceert er erg veel mee. Ze rekenen ook erg op hem, en misbruiken het feit dat hij geen nee kan zeggen.
Wij voelen ook dat we moeten wijken voor de andere familie. Plots moet hij op woensdag haar kleinkinderen gaan afhalen op school waardoor we zelf maar een oplossing moeten zoeken voor onze eigen kinderen, enz.
We zitten erg met deze situatie en zouden het hem graag laten voelen/weten. De gezamelijke etentjes (zijn kinderen met haar kinderen) vermijden we, haar kinderen zijn immers onze concurrenten geworden...
Maar hoe maken we hem dit duidelijk zonder hem te kwetsen of kwijt te geraken?
Of moeten we maar gewoon blij zijn dat hij niet alleen is, zijn verzetje heeft, ook al is dat ten koste...?
Ben ik egoïstisch?
We komen zelfs al niet meer graag in ons ouderlijk huis omdat aan elke muur grote A2- en A1-foto's hangen van háár kinderen...
[ Bericht 4% gewijzigd door Krsss op 11-01-2020 16:08:14 ]
Sinds hij met deze vrouw samen is zijn ik en mijn 2 broers hem volledig kwijtgeraakt. Hij heeft geen aandacht als hij bij ons is, praat heel dikwijls over zijn nieuwe familie, steekt er ook erg veel tijd in (oppassen op haar kleinkinderen, haar kinderen gaan helpen verbouwen, samen met haar familie op weekend, ...) en communiceert er erg veel mee. Ze rekenen ook erg op hem, en misbruiken het feit dat hij geen nee kan zeggen.
Wij voelen ook dat we moeten wijken voor de andere familie. Plots moet hij op woensdag haar kleinkinderen gaan afhalen op school waardoor we zelf maar een oplossing moeten zoeken voor onze eigen kinderen, enz.
We zitten erg met deze situatie en zouden het hem graag laten voelen/weten. De gezamelijke etentjes (zijn kinderen met haar kinderen) vermijden we, haar kinderen zijn immers onze concurrenten geworden...
Maar hoe maken we hem dit duidelijk zonder hem te kwetsen of kwijt te geraken?
Of moeten we maar gewoon blij zijn dat hij niet alleen is, zijn verzetje heeft, ook al is dat ten koste...?
Ben ik egoïstisch?
We komen zelfs al niet meer graag in ons ouderlijk huis omdat aan elke muur grote A2- en A1-foto's hangen van háár kinderen...
[ Bericht 4% gewijzigd door Krsss op 11-01-2020 16:08:14 ]
Je denkt echt dat hij dat nog niet merkt? Dat niet willen kwetsen is het al te laat voor denk ik, en dat 'kwijt raken' is ook al gebeurd want dat is waarom dit topic er is toch?
Ik zou het persoonlijk wel aangeven dat je het gevoel hebt dat je/jullie er niet meer toe doen, immers, dat ís wat jullie voelen, dus dat kun je kenbaar maken, maar dat kun je ook gewoon op een normale manier ter sprake brengen, zonder er omheen te draaien.
Je kunt een kutboodschap wel mooi willen verpakken, maar het blijft een kutboodschap.
Ik zou het persoonlijk wel aangeven dat je het gevoel hebt dat je/jullie er niet meer toe doen, immers, dat ís wat jullie voelen, dus dat kun je kenbaar maken, maar dat kun je ook gewoon op een normale manier ter sprake brengen, zonder er omheen te draaien.
Je kunt een kutboodschap wel mooi willen verpakken, maar het blijft een kutboodschap.
Breitling - Instruments for Professionals
Het hoeft geen kutboodschap te zijn. Ik zou de vergelijking met de anderen weglaten en aangeven dat je hem en het contact mist. Dat je hem graag vaker ziet of dat je het fijn zou vinden als hij jullie kinderen opvangt op een of andere dag. Dat je graag wil praten over jullie leven. Of gewoon benoemen: ik merk dat je er met je aandacht niet bij bent. Net waar je behoefte aan hebt.
In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world. Piaget
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world. Piaget
gewoon ter sprake brengen.
"He Pa, wat ons opvalt, je hebt het altijd veel over de kinderen van 'naam' en ik zie ook dat we bijvoorbeeld niet meer aan de muur hangen bij je thuis. Waarom is dat? Het raakt ons.."
"He Pa, wat ons opvalt, je hebt het altijd veel over de kinderen van 'naam' en ik zie ook dat we bijvoorbeeld niet meer aan de muur hangen bij je thuis. Waarom is dat? Het raakt ons.."
| ❤ | Triquester... | ツ Met een accént aigu
Ik wil gerust de andere familie ertussenuit laten, maar net zij eisen hem heel erg op. In heel het huis zijn hun koppen te zien aan de muur. Ook zijn "nieuwe" kleinkinderen vragen veel van zijn tijd. Ophalen, oppassen, ..
Zelf is hij zo naïef als de pest dat hij dit helemaal niet doorheeft. Daarboven komt nog dat hij maar voor iedereen goed wil doen, dus nee zeggen kan hij niet. Dat zijn eigen kinderen en kleinkinderen daar het slachtoffer van zijn heeft hij niet door.
DANKJEWEL VOOR JULLIE TIPS
Zelf is hij zo naïef als de pest dat hij dit helemaal niet doorheeft. Daarboven komt nog dat hij maar voor iedereen goed wil doen, dus nee zeggen kan hij niet. Dat zijn eigen kinderen en kleinkinderen daar het slachtoffer van zijn heeft hij niet door.
DANKJEWEL VOOR JULLIE TIPS
Denk dat hij gewoon te blij is met zijn nieuwe vrouw en dat hij wat blind geworden is. Effe met beide beentjes op de grond.
| ❤ | Triquester... | ツ Met een accént aigu
Dat denken we dus ook. Hij is verliefd en blind tegelijk. Uit zijn daden en woorden merken we dat haar familie in zijn beleving top is. Hij is er vol van en praat er ook graag over. Hij heeft er nog geen seconde bij stil gestaan dat bij het wegvallen van onze moeder we ook een vader zijn kwijtgeraakt.
Zij leven gaat verder, en hij heeft zij n afleiding maar ik en mij 2 broers blijven achter..
Zij leven gaat verder, en hij heeft zij n afleiding maar ik en mij 2 broers blijven achter..
Maar, mis je nu je vader of je gratis oppas/kindafhaler?
Want je zegt het eerste, en vervolgens lees ik vooral dat hij ineens haar kleinkinderen afhaalt, en hun foto's aan de muur hangt. Ik snap dat dat naar is, maar ik kan me voorstellen dat hij liever wat afstand neemt van de kinderen die pogingen tot samen een grote familie vormen saboteren. (Want concurrentie)
Want je zegt het eerste, en vervolgens lees ik vooral dat hij ineens haar kleinkinderen afhaalt, en hun foto's aan de muur hangt. Ik snap dat dat naar is, maar ik kan me voorstellen dat hij liever wat afstand neemt van de kinderen die pogingen tot samen een grote familie vormen saboteren. (Want concurrentie)
Dringend verzoek om elke opmerking van deze gebruiker met een flinke pot zout te nuttigen.
Gewoon het gesprek aangaan. Als hij inderdaad niet bewust bezig is op deze manier, dan zal het alleen maar superfijn gesprek worden waardoor je als het goed is dichterbij elkaar komt.
Hou er wel rekening mee dat hij in zijn andere familie waarschijnlijk ook dingen vindt die hij bij jullie mist. Het zou natuurlijk zomaar kunnen dat hij zich door haar familie veel meer gewaardeerd voelt dan door jullie, om maar een voorbeeldje te noemen. Dat is helemaal niet gek of raar maar zou wel een goede verklaring zijn waarom hij (onbewust) enorm naar haar familie toe trekt.
Hou er wel rekening mee dat hij in zijn andere familie waarschijnlijk ook dingen vindt die hij bij jullie mist. Het zou natuurlijk zomaar kunnen dat hij zich door haar familie veel meer gewaardeerd voelt dan door jullie, om maar een voorbeeldje te noemen. Dat is helemaal niet gek of raar maar zou wel een goede verklaring zijn waarom hij (onbewust) enorm naar haar familie toe trekt.
Resistance is futile.
Ik zou het gesprek met je vader dicht bij jezelf houden en niemand erbij halen. Puur hoe jij je voelt en wat je anders zou willen zien. Makkelijk is om in het verhaal haar kinderen en zijn vriendin erbij te halen, maar dat moet je dus niet doen. Zoiets werkt alleen naar averechts.
Ik had ook zoiets met mijn vader. Mijn vader heeft een vriendin gekregen en gingen samenwonen. Een uur verder van mij en anderhalf uur verder bij mijn zus. Haar kinderen wonen wel in hetzelfde dorp en logischerwijs zien ze mijn vader (inclusief hun kinderen) vaker dan dat ik en mijn zus dat doen met onze kinderen. Hij en haar kinderen hebben wat meer raakvlakken en gingen/gaan ook met elkaar op sportvakanties. Ik moest er erg aan wennen en het voelde alsof ik mijn vader 'kwijt' was, al was dat niet echt zo. Ik heb wel aan de bel getrokken toen ik bij hun thuis foto's van haar kleinkinderen zag en niet die van hem. Dat werd goed opgelost, hij had het niet in de gaten. Vervolgens hebben vader en vriendin foto's gevraagd van de kinderen van mijn zus en mij en hangen ze ook in de huiskamer.
Ik snap je gevoel wel en het is echt ontzettend rot. Er is niks raars of kinderachtigs aan. Je vader is je vader, of je nu 8 of 100 bent. Probeer een gesprek aan te gaan
Ik had ook zoiets met mijn vader. Mijn vader heeft een vriendin gekregen en gingen samenwonen. Een uur verder van mij en anderhalf uur verder bij mijn zus. Haar kinderen wonen wel in hetzelfde dorp en logischerwijs zien ze mijn vader (inclusief hun kinderen) vaker dan dat ik en mijn zus dat doen met onze kinderen. Hij en haar kinderen hebben wat meer raakvlakken en gingen/gaan ook met elkaar op sportvakanties. Ik moest er erg aan wennen en het voelde alsof ik mijn vader 'kwijt' was, al was dat niet echt zo. Ik heb wel aan de bel getrokken toen ik bij hun thuis foto's van haar kleinkinderen zag en niet die van hem. Dat werd goed opgelost, hij had het niet in de gaten. Vervolgens hebben vader en vriendin foto's gevraagd van de kinderen van mijn zus en mij en hangen ze ook in de huiskamer.
Ik snap je gevoel wel en het is echt ontzettend rot. Er is niks raars of kinderachtigs aan. Je vader is je vader, of je nu 8 of 100 bent. Probeer een gesprek aan te gaan
Ik vind ook dat de TS nogal jaloers overkomt richting de andere kinderen. Ook niet gek, als je 10 jaar lang je vader voor jezelf hebt en niet eens met je moeder hoeft te delen en als hij zich vervolgens met volle overtuiging in een ander gezin stort als nieuwe opa en stiefvader.. doet wel wat met je.quote:Op zaterdag 11 januari 2020 17:04 schreef NitraatPoep het volgende:
Maar, mis je nu je vader of je gratis oppas/kindafhaler?
Want je zegt het eerste, en vervolgens lees ik vooral dat hij ineens haar kleinkinderen afhaalt, en hun foto's aan de muur hangt. Ik snap dat dat naar is, maar ik kan me voorstellen dat hij liever wat afstand neemt van de kinderen die pogingen tot samen een grote familie vormen saboteren. (Want concurrentie)
Resistance is futile.
Ik vind TS niet jaloers overkomen eigenlijk.quote:Op zaterdag 11 januari 2020 17:18 schreef Seven. het volgende:
[..]
Ik vind ook dat de TS nogal jaloers overkomt richting de andere kinderen. Ook niet gek, als je 10 jaar lang je vader voor jezelf hebt en niet eens met je moeder hoeft te delen en als hij zich vervolgens met volle overtuiging in een ander gezin stort als nieuwe opa en stiefvader.. doet wel wat met je.
Hij mist het contact met vader en daar horen ook de praktische dingen bij.
En niemand wil vervangen worden door stiefkinderen, lijkt me.
Tja, jaloers. Misschien kwetst het inderdaad wel dat mijn vader inderdaad meer aandacht en tijd heeft voor andermans kinderen en kleinkinderen voor zijn eigen vlees en bloed. Echt raar is dat toch niet. Dat oppassen (oppas spelen) is zelfs niet nodig, GEWOON AANDACHT.
Ook àls hij dan eens bij ons is, gewoon zijn onverdeelde aandacht hebben (zonder dar hij moet antwoorden op de whatsappjes van "de andere kant" zijn al zo fijn zijn. Hij kan soms een paar uur bij ons zijn, zijn hoofd is er dikwijls niet helemaal bij.
Dank voor de nuttige tips!!
Ik ga het gesprek aangaan met hem (als hij zijn aandacht er bij kan houden), al twijfel ik of ik hem geen (nieuwjaars)brief moet schrijven.
Ook àls hij dan eens bij ons is, gewoon zijn onverdeelde aandacht hebben (zonder dar hij moet antwoorden op de whatsappjes van "de andere kant" zijn al zo fijn zijn. Hij kan soms een paar uur bij ons zijn, zijn hoofd is er dikwijls niet helemaal bij.
Dank voor de nuttige tips!!
Ik ga het gesprek aangaan met hem (als hij zijn aandacht er bij kan houden), al twijfel ik of ik hem geen (nieuwjaars)brief moet schrijven.
Doe je vader en zijn vrouw een mooie ingelijste foto van je kinderen cadeau.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik snap best dat je je gekwetst voelt.quote:
Tja, jaloers. Misschien kwetst het inderdaad wel dat mijn vader inderdaad meer aandacht en tijd heeft voor andermans kinderen en kleinkinderen voor zijn eigen vlees en bloed. Echt raar is dat toch niet. Dat oppassen (oppas spelen) is zelfs niet nodig, GEWOON AANDACHT.
Ook àls hij dan eens bij ons is, gewoon zijn onverdeelde aandacht hebben (zonder dar hij moet antwoorden op de whatsappjes van "de andere kant" zijn al zo fijn zijn. Hij kan soms een paar uur bij ons zijn, zijn hoofd is er dikwijls niet helemaal bij.
Dank voor de nuttige tips!!
Ik ga het gesprek aangaan met hem (als hij zijn aandacht er bij kan houden), al twijfel ik of ik hem geen (nieuwjaars)brief moet schrijven.
Mijn nekharen gaan wel recht overeind staan bij het idee dat je geen appjes mag beantwoorden in gezelschap van je volwassen kind. Hele gesprekken is een ander verhaal, dat is gewoon in elk gezelschap enorm onbeleefd.
Resistance is futile.
Het gaat toch niet om een paar appjes, noch om jaloezie, Seven. Het gaat om het gevoel dat daarom heen is en is ontstaan. Het gaat om gemis, en aandacht, om verdriet, om kinderen die een moeder en een vader missen (en daarmee een opa voor hun kinderen). Zo ingewikkeld is het niet om daar wat invoelend over te zijn. Jouw nekharen zouden dus niet overeind hoeven gaan als je dat echt zou snappen, zoals je schrijft.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Laat die man z'n leven leven, misgunners.
Jullie staan ook echt open om een goeie volwaardige band met z'n allen te ontwikkelen lees ik. LoLquote:De gezamelijke etentjes (zijn kinderen met haar kinderen) vermijden we, haar kinderen zijn immers onze concurrenten geworden...
Sorry, maar jij snapt er duidelijk niks van.quote:Op maandag 13 januari 2020 21:20 schreef Salvad0R het volgende:
Hoe oud zijn jullie, dat jullie je nog zo afhankelijk opstellen van je vader?
Sorry, maar ik denk dat jij vrij weinig benul hebt van wat ik wel of niet snap.quote:
[..]
Sorry, maar jij snapt er duidelijk niks van.
Ik zag de kinderen van vaders vriendin als concurrenten, maar daar ben ik mee gestopt. Ergens vind ik het alleen maar mooi dat meer mensen van mijn vader mogen genieten, want het is echt een hele lieve man. Vriendin van mijn vader is weduwe, dus haar kleinkinderen zien mijn vader ook echt als opa. In het begin had ik daar ook wat moeite mee, maar nu vind ik het wel goed eigenlijk. Mijn vader is ook een leuke opa en dat gun ik elk kind.
Haar kinderen ken ik nauwelijks en ik weet ook niet zo goed wat ik van ze moet denken eerlijk gezegd. Misschien komt dat in de toekomst wel goed
Haar kinderen ken ik nauwelijks en ik weet ook niet zo goed wat ik van ze moet denken eerlijk gezegd. Misschien komt dat in de toekomst wel goed
Ja, ik ben mijn moeder verloren op jonge leeftijd... Mijn vader heeft vrij snel nieuwe liefde gevonden, ook met kind, maar ik ben nooit te beroerd geweest om contact te hebben met het kind van mn pa's nieuwe vlam door te doen alsof we nu concurrentie zijn voor m'n vaders aandacht... Hij heeft zijn leven, mn broeder en ik de onze. Gewoon geen probleem maken waar geen probleem is.
TS ziet zichzelf als slachtoffer van die familie, ze ziet zelfs haar vader als hulpeloos en naïef slachtoffer van die familie. Ik denk dat TS dit niet kan relativeren. En ik zie ook niet waar TS zich inleeft in haar vader.quote:Op maandag 13 januari 2020 21:09 schreef Franny_G het volgende:
Het gaat toch niet om een paar appjes, noch om jaloezie, Seven. Het gaat om het gevoel dat daarom heen is en is ontstaan. Het gaat om gemis, en aandacht, om verdriet, om kinderen die een moeder en een vader missen (en daarmee een opa voor hun kinderen). Zo ingewikkeld is het niet om daar wat invoelend over te zijn. Jouw nekharen zouden dus niet overeind hoeven gaan als je dat echt zou snappen, zoals je schrijft.
En ik snap dat gemis en aandacht en verdriet prima. Je hebt er geen stiefmoeder voor nodig hoor, om niet belangrijk te zijn voor je eigen ouders.
Resistance is futile.
Ik heb veel respect voor je, dat jij daar een weg in hebt gevonden. Het is niet makkelijk om zulke dingen van beide kanten te zien.quote:
Ik zag de kinderen van vaders vriendin als concurrenten, maar daar ben ik mee gestopt. Ergens vind ik het alleen maar mooi dat meer mensen van mijn vader mogen genieten, want het is echt een hele lieve man. Vriendin van mijn vader is weduwe, dus haar kleinkinderen zien mijn vader ook echt als opa. In het begin had ik daar ook wat moeite mee, maar nu vind ik het wel goed eigenlijk. Mijn vader is ook een leuke opa en dat gun ik elk kind.
Haar kinderen ken ik nauwelijks en ik weet ook niet zo goed wat ik van ze moet denken eerlijk gezegd. Misschien komt dat in de toekomst wel goed
Resistance is futile.
Dat is ook zo, maar bij TO zijn er ook kinderen die eventjes opzij worden gezet voor vriendin haar kleinkinderen. Dat lijkt me wel pijn doen hoor.quote:
Ja, ik ben mijn moeder verloren op jonge leeftijd... Mijn vader heeft vrij snel nieuwe liefde gevonden, ook met kind, maar ik ben nooit te beroerd geweest om contact te hebben met het kind van mn pa's nieuwe vlam door te doen alsof we nu concurrentie zijn voor m'n vaders aandacht... Hij heeft zijn leven, mn broeder en ik de onze. Gewoon geen probleem maken waar geen probleem is.
Het is af en toe nog wel moeilijk hoor. Maar ik weet dat ik altijd bij mijn vader terecht kan ook al zien we elkaar niet vaak.quote:Op maandag 13 januari 2020 21:36 schreef Seven. het volgende:
[..]
Ik heb veel respect voor je, dat jij daar een weg in hebt gevonden. Het is niet makkelijk om zulke dingen van beide kanten te zien.
Als er daadwerkelijk afspraken gebroken worden dan kan je iemand daar toch op aanspreken, zovan Hoho je had al een afspraak met de larfjes van ons staan, en rap watquote:Op maandag 13 januari 2020 21:37 schreef Sunshine1982 het volgende:
[..]
Dat is ook zo, maar bij TO zijn er ook kinderen die eventjes opzij worden gezet voor vriendin haar kleinkinderen. Dat lijkt me wel pijn doen hoor.
Die foto's aan de muur: hoe komen ze daar aan? Hingen er eerst foto's van jullie kinderen of het huilende zigeunerjongetje? Al geprobeerd om ook een mooie foto van je eigen koters cadeau te geven?
Bedenk verder ook eens wat het voor je vader betekent dat hij niet meer alleen is. Hij is gewend om met een vrouw (jullie moeder) samen te leven. Natúúrlijk zal hem er veel aanngelegen zijn om deze leuke vrouw bij zich te houden, als het even kan tot de dood. Maar ik lees nergens dat hij gemanipuleerd wordt, hij lijkt het uit liefde te doen. Ga bij een gesprek daarom niet vol op het orgel, maar denk in oplossingen. Wanneer kan hij wel op zijn eigen kleinkinderen passen? Of vind hij dat niet (meer) nodig om een bepaalde reden?
En ga bij jezelf te rade: tuurlijk is het kut dat je moeder is overleden, maar die krijg je niet terug door lelijk te doen tegen de nieuwe liefde van je vader. Wat wil je met het conflict bereiken?
Bedenk verder ook eens wat het voor je vader betekent dat hij niet meer alleen is. Hij is gewend om met een vrouw (jullie moeder) samen te leven. Natúúrlijk zal hem er veel aanngelegen zijn om deze leuke vrouw bij zich te houden, als het even kan tot de dood. Maar ik lees nergens dat hij gemanipuleerd wordt, hij lijkt het uit liefde te doen. Ga bij een gesprek daarom niet vol op het orgel, maar denk in oplossingen. Wanneer kan hij wel op zijn eigen kleinkinderen passen? Of vind hij dat niet (meer) nodig om een bepaalde reden?
En ga bij jezelf te rade: tuurlijk is het kut dat je moeder is overleden, maar die krijg je niet terug door lelijk te doen tegen de nieuwe liefde van je vader. Wat wil je met het conflict bereiken?
Ja, da's ook weer waarquote:
[..]
Als er daadwerkelijk afspraken gebroken worden dan kan je iemand daar toch op aanspreken, zovan Hoho je had al een afspraak met de larfjes van ons staan, en rap wat
Ik snap je ts.
Mijn vader ging verder na de scheiding met de vriendin waar hij voor de scheiding mee vreemd ging.
Als ik hem nu wil zien moet dat met zijn nieuwe vriendin zijn. Hij mag niet alleen het huis uit, hij mag niet op Facebook, hij mag niemand alleen spreken, zij moet overal bij zijn en supervisie op alles hebben.
Ze verdienen elkaar, want hij zelf is ook een manipulatieve controlerende narcist.
Mijn vader ging verder na de scheiding met de vriendin waar hij voor de scheiding mee vreemd ging.
Als ik hem nu wil zien moet dat met zijn nieuwe vriendin zijn. Hij mag niet alleen het huis uit, hij mag niet op Facebook, hij mag niemand alleen spreken, zij moet overal bij zijn en supervisie op alles hebben.
Ze verdienen elkaar, want hij zelf is ook een manipulatieve controlerende narcist.
Twiddel
Je poneert hier als een feit dat iemand zichzelf ziet als slachtoffer. Ik zie gewoon iemand die worstelt met de band met een vader die complex is en ook gekleurd door verdriet/gemis, daar eerlijk over is en advies vraagt. En dan is dit jouw reactie? Je denkt dat TS dit niet kan relativeren? Nee, dat lijkt me ook niet. Sommige zaken laten zich moeilijk relativeren. Misschien komt TS ooit wel op dat punt, maar daar zal dan logischerwijs eerst een ontwikkeling voor moeten worden doorgemaakt waar hopelijk ook de vader bij betrokken is, om zijn perspectief duidelijk te maken en de misverstanden die zijn ontstaan, op te lossen.quote:
TS ziet zichzelf als slachtoffer van die familie, ze ziet zelfs haar vader als hulpeloos en naïef slachtoffer van die familie. Ik denk dat TS dit niet kan relativeren. En ik zie ook niet waar TS zich inleeft in haar vader.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Dat je vader zich laat 'misbruiken' is waarschijnlijk omdat hij een voorkeur heeft voor de weg van de minste weerstand en houdt van gezelligheid. Aangezien hij ook wel merkt dat er met jullie inmiddels een spanning hangt is het niet gek dat hij meer tijd besteed met de familie van zijn partner waar dit waarschijnlijk niet zo is.
Wellicht heeft hij het gevoel dat hij wordt misbruikt door jullie, als oppas. Iets waar jullie de andere kinderen van beschuldigen. Want dat proef ik wel een beetje uit de OP.
Wellicht heeft hij het gevoel dat hij wordt misbruikt door jullie, als oppas. Iets waar jullie de andere kinderen van beschuldigen. Want dat proef ik wel een beetje uit de OP.
Charity is injurious unless it helps the recipient to become independent of it.
Socialisten vechten allang niet meer tegen het kapitalisme maar tegen de realiteit.
Socialisten vechten allang niet meer tegen het kapitalisme maar tegen de realiteit.
Ik ben het met je eens. Dat ik nu dingen naar het positieve kan ombuigen, komt door mijn vader. Nadat we een gesprek hadden gehad, merkte ik dat ik een hoop dingen groter maakte dan dat het was. Wellicht is het bij TS ook zo. Het is makkelijk om in het negatieve te blijven hangen.quote:
[..]
Je poneert hier als een feit dat iemand zichzelf ziet als slachtoffer. Ik zie gewoon iemand die worstelt met de band met een vader die complex is en ook gekleurd door verdriet/gemis, daar eerlijk over is en advies vraagt. En dan is dit jouw reactie? Je denkt dat TS dit niet kan relativeren? Nee, dat lijkt me ook niet. Sommige zaken laten zich moeilijk relativeren. Misschien komt TS ooit wel op dat punt, maar daar zal dan logischerwijs eerst een ontwikkeling voor moeten worden doorgemaakt waar hopelijk ook de vader bij betrokken is, om zijn perspectief duidelijk te maken en de misverstanden die zijn ontstaan, op te lossen.
Al blijven sommige dingen wel lastig. Waarom? Ik kan mijn vinger er niet echt op leggen. Een vakantie bijvoorbeeld, het deed me best wat toen mijn vader met vriendin en haar kinderen/kleinkinderen op vakantie ging. Dan krijg ik daarna de vakantiefoto's te zien waar ik eerlijk gezegd niet op zit te wachten.
Of dat ik opeens een foto op Facebook zie van een taart met champagne dat mijn vader met vriendin en haar kinderen vieren omdat mijn vader is gaan samenwonen met zijn vriendin (overigens wist mijn vader daar niks van, was georganiseerd door haar kinderen). Het had misschien leuk geweest als ik en mijn zus ook uitgenodigd zouden zijn denk ik dan. En dat je er dan bij leest: ' Hoera, opa... woont eindelijk in .... terwijl zijn eigenlijke kleinkinderen nu kilometers ervan af wonen.
Slikken en weer doorgaan dan maar. Je kan niks anders
Het is niet gek. Dit heeft te maken met een heel sterk basisgevoel, van ergens vandaan komen en ergens bij horen. Dat is je familie. De vorm die je van kind af aan gewend bent, vertrouwd mee bent en waar je aan gehecht bent. En waar je dan het meest gevoelig voor bent is het idee van afwijzing, dat jij er niet bij hoort of dat iemand jouw plaats inneemt.quote:
Al blijven sommige dingen wel lastig. Waarom? Ik kan mijn vinger er niet echt op leggen. Een vakantie bijvoorbeeld, het deed me best wat toen mijn vader met vriendin en haar kinderen/kleinkinderen op vakantie ging. Dan krijg ik daarna de vakantiefoto's te zien waar ik eerlijk gezegd niet op zit te wachten.
Of dat ik opeens een foto op Facebook zie van een taart met champagne dat mijn vader met vriendin en haar kinderen vieren omdat mijn vader is gaan samenwonen met zijn vriendin (overigens wist mijn vader daar niks van, was georganiseerd door haar kinderen). Het had misschien leuk geweest als ik en mijn zus ook uitgenodigd zouden zijn denk ik dan. En dat je er dan bij leest: ' Hoera, opa... woont eindelijk in .... terwijl zijn eigenlijke kleinkinderen nu kilometers ervan af wonen.
Dit soort jaloezie komt heel veel voor, niet alleen bij stiefkinderen of rond nieuwe partners. Tussen mijn zussen en mij speelt het ook erg, en het speelt nu ineens nog veel meer op, na het overlijden van mijn vader. Dat verbaasde mij eerst heel erg, maar nu ik het beter heb laten bezinken snap ik waarom het juist nu weer zo speelt. We zijn iemand kwijtgeraakt, er is verdriet en onzekerheid en ieder van ons klampt zich vast en daarbij voelt alles als concurrentie en afwijzing. Het is dus kortzichtig om het alleen te zien als die platte en lelijke emotie, die jaloezie is. We komen daar hopelijk ook weer overheen, zolang we het onszelf en vooral elkaar niet al te kwalijk gaan nemen.
Dit is trouwens een heel fijne psychotherapeute die altijd verstandige dingen zegt over familierelaties:
Else-Marie van den Eerenbeemt, hier in een podcast van Gijs Groenteman.
https://www.volkskrant.nl(...)eemt-kerstdeskundige
[ Bericht 1% gewijzigd door Franny_G op 14-01-2020 09:56:50 ]
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik vind het een wezenlijk verschil of je vader weduwnaar is, of van je moeder is gescheiden.quote:
Ik snap je ts.
Mijn vader ging verder na de scheiding met de vriendin waar hij voor de scheiding mee vreemd ging.
Je mag van een weduwnaar niet verwachten dat hij de rest van zijn leven alleen blijft, hij zal immers nooit meer met je moeder samen kunnen zijn. Bij een scheiding, zeker met dat vreemdgaan, is dat meer een verraad naar je moeder toe.
Niet 10 jaar, "na een tijdje" heeft hij de nieuwe leren kennen en "kort na de ontmoeting" is ze bij hem ingetrokken.quote:
[..]
Ik vind ook dat de TS nogal jaloers overkomt richting de andere kinderen. Ook niet gek, als je 10 jaar lang je vader voor jezelf hebt en niet eens met je moeder hoeft te delen en als hij zich vervolgens met volle overtuiging in een ander gezin stort als nieuwe opa en stiefvader.. doet wel wat met je.
Verliefde mensen zijn nu eenmaal zo gek als een deur.
crap in = crap out
Ga 'm eens beluisterenquote:
[..]
Het is niet gek. Dit heeft te maken met een heel sterk basisgevoel, van ergens vandaan komen en ergens bij horen. Dat is je familie. De vorm die je van kind af aan gewend bent, vertrouwd mee bent en waar je aan gehecht bent. En waar je dan het meest gevoelig voor bent is het idee van afwijzing, dat jij er niet bij hoort of dat iemand jouw plaats inneemt.
Dit soort jaloezie komt heel veel voor, niet alleen bij stiefkinderen of rond nieuwe partners. Tussen mijn zussen en mij speelt het ook erg, en het speelt nu ineens nog veel meer op, na het overlijden van mijn vader. Dat verbaasde mij eerst heel erg, maar nu ik het beter heb laten bezinken snap ik waarom het juist nu weer zo speelt. We zijn iemand kwijtgeraakt, er is verdriet en onzekerheid en ieder van ons klampt zich vast en daarbij voelt alles als concurrentie en afwijzing. Het is dus kortzichtig om het alleen te zien als die platte en lelijke emotie, die jaloezie is. We komen daar hopelijk ook weer overheen, zolang we het onszelf en vooral elkaar niet al te kwalijk gaan nemen.
Dit is trouwens een heel fijne psychotherapeute die altijd verstandige dingen zegt over familierelaties:
Else-Marie van den Eerenbeemt, hier in een podcast van Gijs Groenteman.
https://www.volkskrant.nl(...)eemt-kerstdeskundige
Ik zag dat ie ruim een uur duurde, moet er wel even voor zitten. Kinderen van gescheiden ouders of van een ouder die man/vrouw verloren heeft dienen maar flexibel te zijn in de keuzes van hun ouder. Er wordt niks gevraagd, er wordt van kinderen verwacht dat ze overal in meegaan en dus hun eigen gevoelens aan de kant zetten.
Dat kan goed gaan, maar soms ook niet. Kinderen zijn geen gevoelloze robots, het zijn ook gewoon mensen
Opa heeft opeens meer zorg voor de kleinkinderen van zijn nieuwe vrouw dan voor zijn eigen kleinkinderen. Natuurlijk steekt dat.quote:
Maar, mis je nu je vader of je gratis oppas/kindafhaler?
Want je zegt het eerste, en vervolgens lees ik vooral dat hij ineens haar kleinkinderen afhaalt, en hun foto's aan de muur hangt. Ik snap dat dat naar is, maar ik kan me voorstellen dat hij liever wat afstand neemt van de kinderen die pogingen tot samen een grote familie vormen saboteren. (Want concurrentie)
crap in = crap out
Oh dan heb ik niet goed gelezen, excuus.quote:
[..]
Ik vind het een wezenlijk verschil of je vader weduwnaar is, of van je moeder is gescheiden.
Je mag van een weduwnaar niet verwachten dat hij de rest van zijn leven alleen blijft, hij zal immers nooit meer met je moeder samen kunnen zijn. Bij een scheiding, zeker met dat vreemdgaan, is dat meer een verraad naar je moeder toe.
Twiddel
Tsja. Hier lijkt de aap uit de mouw te komen?quote:Wij voelen ook dat we moeten wijken voor de andere familie. Plots moet hij op woensdag haar kleinkinderen gaan afhalen op school waardoor we zelf maar een oplossing moeten zoeken voor onze eigen kinderen, enz.
Ik vind dit toch wel egoïstisch. Waarom zou jouw vader per definitie jouw kinderen moeten ophalen? Stoor me altijd enorm aan mensen (en heb er ook 'n aantal in de familie) die (schoon)ouders altijd maar zien als sloofjes die dag en nacht klaar moeten staan voor hun kleinkinderen.
Lees het verder een beetje als dat deze situatie relatief 'jong' is. Hij zit nu in het begin van die relatie en draait wellicht wel weer wat bij.
Behalve als je enorm gaat zitten bokken en er 'n wedstrijd van maken. Dan ga je vermoedelijk aan het kortste eind trekken.
Goeie topickick welquote:
[..]
Tsja. Hier lijkt de aap uit de mouw te komen?
Ik vind dit toch wel egoïstisch. Waarom zou jouw vader per definitie jouw kinderen moeten ophalen? Stoor me altijd enorm aan mensen (en heb er ook 'n aantal in de familie) die (schoon)ouders altijd maar zien als sloofjes die dag en nacht klaar moeten staan voor hun kleinkinderen.
Lees het verder een beetje als dat deze situatie relatief 'jong' is. Hij zit nu in het begin van die relatie en draait wellicht wel weer wat bij.
Behalve als je enorm gaat zitten bokken en er 'n wedstrijd van maken. Dan ga je vermoedelijk aan het kortste eind trekken.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik denk dat TS meer het gevoel heeft aan de kant geschoven te zijn. Vooral omdat er kinderen in het spel zijn ligt het gevoelig. Dat kan ik wel begrijpen, dat gevoel had ik ook in het begin.quote:
[..]
Tsja. Hier lijkt de aap uit de mouw te komen?
Ik vind dit toch wel egoïstisch. Waarom zou jouw vader per definitie jouw kinderen moeten ophalen? Stoor me altijd enorm aan mensen (en heb er ook 'n aantal in de familie) die (schoon)ouders altijd maar zien als sloofjes die dag en nacht klaar moeten staan voor hun kleinkinderen.
Lees het verder een beetje als dat deze situatie relatief 'jong' is. Hij zit nu in het begin van die relatie en draait wellicht wel weer wat bij.
Behalve als je enorm gaat zitten bokken en er 'n wedstrijd van maken. Dan ga je vermoedelijk aan het kortste eind trekken.
[ Bericht 2% gewijzigd door Sunshine1982 op 12-07-2021 15:45:46 ]
Ik weet niet of TS nu nog mee leest, maar ik zal ook nog even een bijdrage leveren
Ondertussen hoor ik nauwelijks nog wat van mijn vader. Als er contact is, komt het van mijn kant. Ik stuur regelmatig foto's van de kinderen in de groepsapp en daar reageert hij sinds kort ook niet meer op. Voorheen wel reactie, maar oppervlakkig. Bijvoorbeeld: ik stuur een foto van een taart die mijn dochter gemaakt heeft en dan zei hij 'Oh, wat een lekkere taart'. Nooit even doorvragen naar de foto, altijd zulk soort antwoorden. Ik mis de interesse, die is er gewoon niet in mijn kinderen. Ook niet in die van mijn zus trouwens.
Ik vind het rot voor mijn kinderen, maar ik ben er wel klaar mee eigenlijk. Binnenkort is de jongste jarig en dan nodig ik hem met zijn vriendin wel uit, maar van mij hoeft het eerlijk gezegd niet.
Of zijn vriendin ook een aandeel heeft in het hebben van geen interesse durf ik niet te zeggen. Misschien is het gewoon geen opa.
Ondertussen hoor ik nauwelijks nog wat van mijn vader. Als er contact is, komt het van mijn kant. Ik stuur regelmatig foto's van de kinderen in de groepsapp en daar reageert hij sinds kort ook niet meer op. Voorheen wel reactie, maar oppervlakkig. Bijvoorbeeld: ik stuur een foto van een taart die mijn dochter gemaakt heeft en dan zei hij 'Oh, wat een lekkere taart'. Nooit even doorvragen naar de foto, altijd zulk soort antwoorden. Ik mis de interesse, die is er gewoon niet in mijn kinderen. Ook niet in die van mijn zus trouwens.
Ik vind het rot voor mijn kinderen, maar ik ben er wel klaar mee eigenlijk. Binnenkort is de jongste jarig en dan nodig ik hem met zijn vriendin wel uit, maar van mij hoeft het eerlijk gezegd niet.
Of zijn vriendin ook een aandeel heeft in het hebben van geen interesse durf ik niet te zeggen. Misschien is het gewoon geen opa.
Wat jammer dat het zo gaat Sunshine. Het is ook vreselijk herkenbaar voor ons gezin. Het gevoel dat het voornamelijk rot is voor de kinderen heb ik ook lange tijd gehad. Je gunt opa en de kinderen een goede relatie samen en het is teleurstellend dat hij daar geen moeite voor doet.
In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world. Piaget
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world. Piaget
Toevallig heb ik gisteravond nog een reactie op een foto gehad.quote:
Wat jammer dat het zo gaat Sunshine. Het is ook vreselijk herkenbaar voor ons gezin. Het gevoel dat het voornamelijk rot is voor de kinderen heb ik ook lange tijd gehad. Je gunt opa en de kinderen een goede relatie samen en het is teleurstellend dat hij daar geen moeite voor doet.
Ik gun mijn kinderen ook een leuke opa, maar wat ze niet kennen zullen ze ook niet missen. En hij doet wel leuk met ze... Als we op visite zijn dan gaat ie met ze naar het strand, of een ijsje kopen. Maar dat we elkaar zien komt altijd van mij af. Ze wonen ook niet naast de deur, dus als de bezoekjes alleen van mij af moeten komen heb ik daar op een gegeven moment ook minder zin in. Als we thuis zijn is het stil. Contact via de app komt ook heel vaak alleen van mij af (of van mijn zus).
Het is wat het is. Oma's en opa's krijgen ook maar kleinkinderen in hun schoot geworpen. Ik denk dat als je kinderen leuke grootouders hebben je dat moet zien als een leuke bijkomstigheid. Ze zijn niet verplicht om hun kleinkinderen leuk te vinden of er vaak dingen mee te doen. Maar het is wel ontzettend jammer.
[ Bericht 8% gewijzigd door Sunshine1982 op 02-08-2021 12:28:27 ]
Ik heb het twee keer meegemaakt, een keer met mijn vader (toen ik zelf nog geen kinderen had) en daarna met mijn moeder. Ik was blij voor m'n ouders dat ze zich weer gelukkig voelden na het uiteenvallen van ons kerngezin. In beide gevallen heb ik me gericht op de wederkerige relaties in mijn leven (bijvoorbeeld met mijn schoonouders) en heb ik extra moeite gedaan om wat basaal contact in stand te houden. Zo stuurde ik mijn moeder regelmatig foto's van mijn kinderen, al had ze zelf al jaren geen moeite meer gedaan om die in het echt te zien.
Ik heb altijd gevonden dat mijn ouders vrij waren om hun tijd te besteden zoals ze dat zelf wilden. Ze hadden in mijn ogen geen verplichting om bijvoorbeeld oppas te zijn. En als ik eerlijk ben hadden mijn kinderen geen enkel probleem met de afwezigheid van mijn moeder. Zij richtten zich eenvoudigweg op de figuren die wel in hun levens aanwezig waren. Het was vooral voor mij lastig. Nog steeds kan ik niet begrijpen waarom een oma geen moeite doet haar kleinkinderen te zien. Maar ach, in zoveel gezinnen is er wat. Een bemoeizuchtige ouder is ook geen pretje.
Ik heb altijd gevonden dat mijn ouders vrij waren om hun tijd te besteden zoals ze dat zelf wilden. Ze hadden in mijn ogen geen verplichting om bijvoorbeeld oppas te zijn. En als ik eerlijk ben hadden mijn kinderen geen enkel probleem met de afwezigheid van mijn moeder. Zij richtten zich eenvoudigweg op de figuren die wel in hun levens aanwezig waren. Het was vooral voor mij lastig. Nog steeds kan ik niet begrijpen waarom een oma geen moeite doet haar kleinkinderen te zien. Maar ach, in zoveel gezinnen is er wat. Een bemoeizuchtige ouder is ook geen pretje.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dat is het ook ja. We trekken er zwaarder aan dan kinderen dat doen. Mijn dochter taalt niet naar haar opa. Ze heeft het zelden over hem. Ze hebben ook niet echt een band samen.quote:
Ik heb het twee keer meegemaakt, een keer met mijn vader (toen ik zelf nog geen kinderen had) en daarna met mijn moeder. Ik was blij voor m'n ouders dat ze zich weer gelukkig voelden na het uiteenvallen van ons kerngezin. In beide gevallen heb ik me gericht op de wederkerige relaties in mijn leven (bijvoorbeeld met mijn schoonouders) en heb ik extra moeite gedaan om wat basaal contact in stand te houden. Zo stuurde ik mijn moeder regelmatig foto's van mijn kinderen, al had ze zelf al jaren geen moeite meer gedaan om die in het echt te zien.
Ik heb altijd gevonden dat mijn ouders vrij waren om hun tijd te besteden zoals ze dat zelf wilden. Ze hadden in mijn ogen geen verplichting om bijvoorbeeld oppas te zijn. En als ik eerlijk ben hadden mijn kinderen geen enkel probleem met de afwezigheid van mijn moeder. Zij richtten zich eenvoudigweg op de figuren die wel in hun levens aanwezig waren. Het was vooral voor mij lastig. Nog steeds kan ik niet begrijpen waarom een oma geen moeite doet haar kleinkinderen te zien. Maar ach, in zoveel gezinnen is er wat. Een bemoeizuchtige ouder is ook geen pretje.
Ik heb geen idee hoe betrokken hij is bij de kleinkinderen van zijn vriendin en ik wil dat ook niet weten. Ze wonen in hetzelfde dorp en het is logisch dat hij ze vaker ziet dan zijn kleinkinderen en daar misschien een betere band mee heeft opgebouwd. Toen mijn vader en zijn vriendin officiëel gingen samen wonen had haar schoondochter iets op social media geplaatst in de trant van dat ze blij was dat opa Klaas (fictieve naam uiteraard) was verhuisd naar Lutjebroek. Dat zijn eigen kleinkinderen een uur daarvan af wonen (en mijn zus nog verder), daar wordt gewoon niet bij stil gestaan. Toendertijd deed dat veel pijn, nu minder. Mijn kinderen waar het om gaat vinden het allemaal wel best zo.
Wel heb ik aan de bel getrokken toen ik allemaal foto's van haar kleinkinderen in huis zag en die van mij en mijn zus niet. Mijn vader woonde daar toen nog niet officiëel, maar wel onoffiëel. Wat overigens ook als reden werd opgegeven door mijn vader. Niet lang daarna kwamen er ook foto's van zijn kleinkinderen in de huiskamer te staan.
Ik denk dat hij het allemaal niet zo doorheeft alhoewel ik weleens gezegd heb dat er wel wat meer interesse in de kleinkinderen kan komen .
Mijn vader is geen verkeerde man. Als ik bijvoorbeeld met iets zat had hij altijd de juiste woorden om me beter te laten voelen. Ik hou het er maar op dat hij niet zoveel feeling heeft met het opa zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sunshine1982 op 02-08-2021 18:51:13 ]
|
|
