[Wielrennen] #423 Turbo Durbo klopt mental midget Rohan weer

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 10:18 schreef Momo het volgende:
Van de week zat Dennis nog posts te liken over Meridas in de fik steken op instagram. Wanneer gaat de fik in deze Pinarello?

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 11:22 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Doug is trots op de 10e plaats van Sunderland.

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 12:16 schreef showtimer het volgende:

[..]

Waar was Dyball, dat andere wonderwapen? Al zijn sociale media zijn weg, het zal toch niet?

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 09:55 schreef Marcoss het volgende:
Niet verwacht dit, Dennis was natuurlijk niet heel bijzonder vorig jaar in de tijdritten, maar op het WK vloog hij weer ouderwets. Had verwacht dat hij dat wel door zou trekken, zo slecht is de tijdritfiets van Ineos toch ook weer niet in vergelijking met de BMC?

quote:

Wereldkampioen tijdrijden Rohan Dennis getuigt over eetstoornis: “Ik voelde mij zo schuldig dat ik niets at tijdens de volgende training”

Rohan Dennis is het nieuwe wielerjaar niet begonnen met een Australische titel in het tijdrijden. Net als vorig jaar botste de wereldkampioen tegen de klok in eigen land op Luke Durbridge. Dennis gaf vlak voor het kampioenschap wel openlijk toe dat hij vorig jaar op de rand van een eetstoornis stond.“Ik dronk een biertje, voelde mij schuldig en at de volgende dag niks tijdens mijn training.”

2019 was een moeilijk jaar voor Rohan Dennis. De 29-jarige Australische hardrijder moest tot half juni in de Ronde van Zwitserland wachten op zijn eerste zege en tijdens de Tour de France barstte de bom met zijn werkgever Bahrain Merida. In de twaalfde etappe stapte hij plots zonder boe of bah uit de Ronde van Frankrijk en liet zijn team verbouwereerd achter. Gelukkig klaarde de wolken eind september op met een nieuwe wereldtitel tijdrijden, gevolgd door een transfer naar Team Ineos. Maar Dennis heeft héél diep gezeten, dat geeft hij toe in een interview met de Adelaide Advertiser. Hij praat over een eetstoornis die voortkwam uit zijn ambitie om ooit mee te strijden voor het podium in een grote wielerronde. Een droom die niet onrealistisch leek nadat hij tweede werd in Tirreno-Adriatico van 2017 en 16e in de Giro van 2018.

“Vorig jaar maakte ik mij de bedenking dat ik fysiek alvast de capaciteiten had om een ronderenner te worden. Maar mijn ambitie om die laatste stap te zetten heeft mij op de rand van een complex of stoornis gebracht”, vertelt Dennis. “Zo kwam er een moment waarop ik een beetje was aangekomen, een biertje dronk en mij vervolgens zo schuldig voelde dat ik de volgende dag niets at tijdens de training. Die trainingssessie liep natuurlijk in het honderd, waarop ik opnieuw zo weinig mogelijk at waardoor ik de volgende training opnieuw met mijn kop tegen de muur liep. En vervolgens vond ik mezelf waardeloos, voelde ik mezelf slecht en zo ging het maar door.”

Over chocolade en proteïnepoeders

Ondanks de eetproblemen slaagde Dennis op 25 september in Yorkshire er wel in om zichzelf op te volgen als wereldkampioen tijdrijden. Al hing die zege volgens de Australiër aan een zijden draadje. “Net voor het WK woog ik nog maar 68 kilogram, ondanks het feit dat ik elke avond na mijn volledige maaltijd nog 100 tot 300 gram chocolade at. Uiteindelijk moest ik creatine en proteïnepoeders gebruiken om terug op mijn tijdritgewicht van 70 à 71 kilogram te geraken. Op dit moment zit ik nog altijd rond dat gewicht, maar ik kijk nu in de spiegel en denk ‘je bent te mager’, en dat is dus het gewicht waarop ik vlak voor het WK zat.”

“Een leven buiten de fiets en toch in iets de beste ter wereld”

De focus van Rohan Dennis ligt dit jaar op de drie tijdritten in de Giro, de olympische tijdrit in Tokio en het WK tijdrijden in Zwitserland. De droom om ooit een grote ronde te winnen, heeft hij op zijn minst in de koelkast gestopt. “Ik ben niet iemand die van nature erg mager is. Ik ben ook geen zware jongen, maar ik kom vrij snel aan als je het vergelijkt met pure klimmers als Egan Bernal. Ik weet niet zeker of het echt de moeite waard is om de stress te doorstaan om dat te evenaren. Ik voel me meer op mijn gemak als ik nog een leven buiten de fiets heb en ondertussen toch nog in iets de beste ter wereld ben.”

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 12:16 schreef showtimer het volgende:

[..]

Waar was Dyball, dat andere wonderwapen? Al zijn sociale media zijn weg, het zal toch niet?

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 13:48 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]

Bedoel je dat ie gepakt is op doping?

quote:

Op dinsdag 9 april 2019 12:46 schreef Mani89 het volgende:
Ik vind Benjamin Dyball een beetje lachwekkend worden, mag dat?

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 13:13 schreef Marcoss het volgende:
Geen Col d'Eze? Fake News!

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 13:59 schreef showtimer het volgende:

[..]

[..]

Voor de neus van @:classicomano onraad ruikt moet je het al heel bont maken.

quote:

Op woensdag 8 januari 2020 13:13 schreef Marcoss het volgende:
Geen Col d'Eze? Fake News!

quote:

Op donderdag 9 januari 2020 11:40 schreef DeeBee het volgende:
De altijd niet leuke Thomas De Gendt ACT

quote:

Patrick Lefevere wordt 65 jaar: “Ik ben graag in het gezelschap van vrouwen, maar ik ben geen poeper”

‘Doe goed en zie niet om’ leerde Patrick Lefevere in het college van Roeselare, maar voor zijn 65ste verjaardag wil hij toch een uitzondering maken. In restaurant Kelderman (*) neemt hij bij een smakelijke rode poon en een ceviche van zeebaars zijn hele leven in overschouw: “Als kind zat ik vaker in de kolenkelder dan in de living.”

Patrick Lefevere heeft zijn 65ste verjaardag goed gevierd. Een pre-birthday party met de familie afgelopen zondag in restaurant La Botte in Genk. Een dag later volgde opnieuw een groot feest met vrienden en zakenrelaties. De locatie is “top secret”, maar Lefevere toont wel een sfeerbeeld op zijn telefoon: hij draagt een kapiteinshoed en steekt beide middenvingers op. De rest mogen we zelf invullen.

Vandaag trakteert Het Nieuwsblad in restaurant Kelderman in Aalst, waar Lefevere onlangs nog dineerde met de beruchte Paul De Baeremaeker. Die slaagde er achteraf in om in de korte rit naar huis toch eens overkop te gaan met de auto. “Wel een toffe avond”, zegt Lefevere.

Ooit wil hij al die grote en kleine anekdotes neerschrijven in een boek, maar voor officiële memoires is de tijd nog niet rijp. Een interview over vroeger en nu kan wel. “Achteromkijken heeft weinig zin”, aldus Lefevere. “Maar op uw 65ste is het wel eens gepermitteerd zeker?”

Kan u er al mee lachen als we u ‘vijfenzestigplusser’ noemen?

“Doe wat je niet laten kan, maar ik hoor dat toch niet graag. Ik voel me geen 65 in mijn hoofd. Maar bon, dat getal staat er natuurlijk wel.”

Hoe oud bent u in uw hoofd?

“Moeilijk te zeggen. De ene dag voel ik me 25. En de dag nadien 75. (lacht) Mocht ik alles wat ik ondertussen weet kunnen meepakken, dan zou ik graag opnieuw 40 jaar zijn. Dat is een mooie leeftijd. Een beetje verstandig al en toch fysiek nog sterk. Toen kon ik nog dag en nacht werken.”

Dat gaat niet meer?

“Dat hoeft niet meer. Het gaat niet om uren kloppen, maar om je werk zo efficiënt mogelijk doen. Dat is een van de dingen die ik heb geleerd.”

Grote vraag: zijn er dingen die u zich beklaagt? Dingen die u de afgelopen 65 jaar graag anders had gedaan?

“Als ik daar nu zo over na denk: op mijn achttiende, wat voor een onnozele snotaap was ik toen? Getrouwd op mijn 22ste, een kind op mijn 25ste. Komaan, zeg. Ik was coureur toen en ze hadden mij wijs gemaakt dat ik zo rap mogelijk getrouwd moest zijn. Zo veel mogelijk structuur in je leven. Complete bullshit natuurlijk.”

“Er waren toen al mooie meisjes geïnteresseerd, maar het idee was nog dat die een carrière sowieso naar de kloten hielpen. Dus toen ik er één had, de dochter van de voorzitter van mijn fanclub nog wel, moest het allemaal rap gaan. Trouwen na vier jaar vrijen. Maar ik begon mij al af te vragen: zou dat van die structuur allemaal wel waar zijn?”

“Bij een trouw moest je toen nog op je knieën zitten in de kerk. Ik werd onwel: zo wit als dat tafelkleed hier en het zweet liep uit mijn mouwen naar beneden. Dat kan allemaal toevalzijn geweest, maar misschien was het toch een signaal van boven. (lacht) Enfin, ik heb toch maar ja gezegd. Maar in dat huwelijk heb ik me maar heel kort goed gevoeld.”

U zegt: ik was een snotaap op achttien, maar moest u ook niet snel volwassen worden? Op uw zestiende ging de autohandel van uw vader failliet.

“Dat was een rare tijd. Je voelde als kind de spanningen thuis, maar veel kon je niet doen. En dan komt er een meneer, een gerechtsdeurwaarder en een curator die alles opschrijven. Zelfs je eigen bed. Ik had als klein manneke 30.000 frank gespaard – mijn nieuwjaar en een beetje prijzengeld – en zelfs daar legden ze beslag op. Ik trok mij dat aan. Het was de tijd van de E3 Harelbeke, toen dat allemaal gebeurde. Ineens kon ik als jong coureurke niet meer volgen. Ik werd los uit de wielen gereden.”

Uw vader zat zelfs een tijd in de gevangenis.

“Hoe ging dat allemaal? Er waren mensen die mijn vader wilden helpen. Die ontvreemdden onderdelen uit het faillissement, zodat hij nadien opnieuw zou kunnen beginnen. Mijn pa wist dat niet, maar werd wel verantwoordelijk gesteld. Hij moest een maand in de gevangenis om het onderzoek niet in het gedrang te brengen. Tegenwoordig lachen ze een curator in zijn gezicht uit. Een firma gaat failliet, zet ‘new’ voor zijn naam en begint opnieuw, maar destijds was dat erger dan een moord plegen.”

“Ik kon nog niet met de auto rijden, dus ging ik met mijn fietske naar de gevangenis van Ieper. Ik was net gevallen en helemaal geschaafd. Dan moest ik op die grote poort kloppen en vragen of ik mijn fiets alstublieft mocht binnen zetten. Er loopt daar wat volk rond natuurlijk. (lacht) Vanachter glas mocht ik met mijn pa praten. We hadden het nooit over de koers, maar toen wel. Voor de rest viel er niet veel te zeggen. Is het eten lekker? Is het plezant? Dat moest je al niet vragen.” (lacht) Voor mij is dat wel een les geweest: ergens rond die tijd heb ik besloten dat ik altijd goed voor mezelf zou zorgen.”

En dat u nooit zou overkomen wat uw vader is overkomen?

“Dat is me ook te makkelijk. Als de ploeg ooit overkop zou gaan door een gat in het budget, zullen ze mij ook naïef noemen. Mijn pa was een goede verkoper, maar hij zag te graag mensen. Hij wilde niet zien dat zijn personeel soms zelfs eens afrekende achter zijn rug. En als de huisdokter een nieuwe band moest hebben was dat ook: Pak maar mee. Ik heb niet lang geleden een zwembadje van Willy Naessens laten aanleggen thuis. De man die de tegeltjes aan het plaatsen was zei plots: Meneer Lefevere, ik heb uw vader goed gekend. Bleek dat die man garagist was geweest in Oudenaarde. Hij vertelde hoe hij ooit zijn zoon had meegenomen naar mijn pa, toevallig op zijn achttiende verjaardag. Mijn pa hoorde dat en deed meteen de kast open in het magazijn. Kies u maar een Blaupunkt-radio uit, jongen. Zo zat mijn vader in elkaar.”

“Thuis was ons ma de strengste. Zij kwam uit een gezin van elf en kende alleen een opvoeding met de harde hand. Als we iets mispeuterd hadden, vlogen we in het kolenkot thuis, een kamer zonder ruiten die met een schuifslot op slot ging. Dan hoorde je mijn pa zeggen: Allez, laat ze eruit. Maar van mij ma moesten we eerst beloven dat we het nooit meer zouden doen. Mijn broer beloofde dat direct. Ik niet. Ik heb thuis meer tijd in het kolenkot doorgebracht dan in de living.” (lacht)

Volgens de overlevering was u als jonge renner nogal gefocust op geld. Had dat te maken met wat er thuis was gebeurd?

(lacht) “Ik was een geldzak, ja. En door die ervaringen is dat er niet beter op geworden. Ik heb in mijn leven weinig koersen gekocht.”

Eerder verkocht?

“Als het echt niet anders kon. Maar het prijzengeld dat ik in het weekend pakte, stond de maandag al op de bank. Ik was in die tijd een grote fan van Merckx en in het tijdschrift Sport 70 had ik een foto gezien van zijn witte villa in Tervuren, onderkelderd en alles. Dat wilde ik ook. Maar hoe langer ik koerste, hoe kleiner mijn toekomstige villa er begon uit te zien. Op den duur was het er al één zonder garage. (lacht) Toen wist ik: nu moet ik stoppen.”

Heeft het veel voldoening dat u vandaag alsnog ‘gearriveerd’ bent in het leven.

“Dat zijn uw woorden. Wanneer heb je het financieel voor elkaar? Voor alle duidelijkheid: ik heb geen tweede huis en geen appartement aan zee. Ik behoor tot de groep die de rekeningen betaalt in dit land: de middenklasse.”

Is dat zo?

“Absoluut. Wat heb ik? Een KMO’tje van drie keer niks. Ik gebruik al lang dezelfde beeldspraak: als ik alle dagen spaghetti eet, moet ik na mijn loopbaan niet meer werken. Maar alle dagen kaviaar zal niet lukken.”

Dat hebben we u tien jaar geleden inderdaad al eens horen zeggen.

“Ja, ondertussen kan er misschien een toefje kaviaar op mijn spaghetti. Maar de Bijzondere Belastinginspectie is ook een keer gepasseerd. Een bekende advocaat heeft mij dat nog gezegd: de belastingscontroleurs zijn de rechters van vandaag. Die hebben nog één opdracht: innen, innen, innen. Maar eerlijk: ik ben weinig bezig met geld. Mijn echtgenote Patricia regelt dat allemaal. Ik doe de beleggingen, maar ook niet hardnekkig. Ik krijg geregeld telefoon van de bank om mijn aandelenpakket te bespreken, maar ik ga daar nooit op in. Ik panikeer ook niet als het eens naar beneden gaat. Daarin ben ik coureur: het is de arrivé die telt.” (lacht)

Geniet u van uw maatschappelijke status? U heeft hooggeplaatste connecties, geldt als een van de machtigste mannen in het wielrennen.

“Die status, dat is iets wat mensen mij toe-eigenen. In de ploeg noemen ze mij patron, waarschijnlijk omdat ze denken dat ik dat leuk vind. Luca Guercilena spreekt mij aan met capo. Er zijn veel mensen in het peloton die mij om raad komen vragen. Cédric Vasseur (teammanager bij Cofidis, nvdr.) onlangs nog: Patron, moet ik Vermote pakken of niet? Hoeveel mag ik rekenen voor mijn nieuwe fietsconstructeur? Ik heb hem al gezegd dat ik ga beginnen rekenen als consultant.” (lacht) Is dat macht? Als het contract van mijn sponsor afloopt, moet ik nog altijd met de hoge hoed rond gaan. Hadden we Deceuninck niet gevonden, dan zaten we in de shit. Zo machtig voelt dat niet.”

Twintig jaar geleden had u een pancreastumor. Een keerpunt in uw leven?

“Mijn huisdokter was maandag op mijn verjaardagsfeest. Hij kent maar twee mensen die dat overleefd hebben. Ik en een man die ondertussen 92 jaar is. Ik sta er dus goed op. Het is een cliché, maar het klopt absoluut: ik ben door het oog van de naald gekropen. De operatie heeft zeven uur geduurd, dan mag je blij zijn dat je wakker wordt. De eerste dagen voelde ik me doodziek. Overal kwamen darmen en sondes uit mijn lichaam. Ik heb geluk gehad: er waren geen uitzaaiingen en ze konden het gezwel met de laser mooi wegsnijden. Waarom overleeft de ene wel en de andere niet? De ene mens vecht misschien al wat harder, maar je moet ook de kans krijgen om te vechten.”

U noemt uzelf op Twitter Bourgondiër. Is dat een gevolg van uw ziekte? Genieten zolang het duurt?

“Neen, dat heeft er altijd ingezeten. Ik was al zat op mijn plechtige communie. Ze waren mij uit het oog verloren. (lacht). Eten is altijd al een feest geweest voor mij. Wat wij nu aan het doen zijn, voor mij is dat een feest. Bij ons thuis was het vroeger de normale kost: pa die rond ging met een biefstuk en er bij iedereen een stuk afknipte. Ik heb pas in het college van Roeselare echt met mes en vork leren eten. “Maar één keer per jaar gingen we uit eten. In Hotel Royale in Izegem. De garçons in smoking met revers aan hun kraag, dat kwam allemaal enorm binnen bij mij. Het summum was de dessertcar. Ik wilde altijd alles.” (lacht)

Is dat vandaag ook niet uw manier van zaken doen? Wine and dine?

“Ik hou daarvan. Dat is ook wat ik vroeger in de garage heb gezien: de goeie klanten zaten meer in de living dan in de bureau. Lekker gaan eten en op het einde tot een deal komen. In Vlaanderen hebben we toch die traditie. Met eten en drinken verzacht het allemaal. Dat is zo in de zakenwereld en in interviews. (lacht) Pas op, dat werkt niet altijd. Ik heb makelaar Lombardi eens volgegoten met whisky om een deal binnen te halen, maar het is niet gelukt.” (lacht)

Hoe bourgondisch bent u als het over vrouwen gaat?

“Ik zie graag mooie vrouwen, zoals ik graag mooie auto’s en mooie kleren zie. Die laatste twee willen ook wel eens mooie vrouwen aantrekken. (lacht) Maar in tegenstelling tot wat veel mensen schijnen te denken ben ik geen playboy. Hey, je hebt zo’n mooie ogen, daar doe ik allemaal niet aan mee. Ik ben graag in het gezelschap van vrouwen, maar ik ben geen poeper, om het met een lelijk woord te zeggen.”

U heeft wel eens gezegd dat u even naar het vagevuur zal moeten voor uw omgang met vrouwen.

“Shit happens. Ben jij getrouwd met je eerste lief? Patricia is mijn derde vrouw, maar ik denk niet dat ik onderweg veel mensen pijn heb gedaan. Mijn tweede vrouw had al een dochtertje, Ilse, toen ik haar leerde kennen. Ik ben nu peter van haar zoon Andreas. Patricia babysit soms zelfs op die jongen. Eenvoudig is dat natuurlijk niet, want hij is de kleinzoon van mijn ex. Maar als al die mensen overeenkomen, zal ik onderweg toch niet zoveel brokken hebben gemaakt.”

U ziet graag vrouwen, maar vorig jaar kreeg u de wind van voren in de Ronde van San Juan. Iljo Keisse nam een suggestieve pose aan op een foto met een vrouwelijke fan, maar u legde de schuld bij de dame in kwestie.

“Daar ben ik uit de bocht gegaan, dat geef ik toe. Maar ik was ook slecht en laat geïnformeerd. Wie was er ter plaatse voor ons? Marketingman Alessandro Tegner en ploegleider Davide Bramati. En bij de organisatie had je Giovanni Lombardi en Roberto Amadio. Allemaal Italianen. (lacht) Ze zouden het onder elkaar eens oplossen, maar met Italianen lukt dat niet. Het is serieus uit de hand gelopen. Bij Specialized konden ze er niet om lachen. Nog eens: ik zie graag vrouwen, maar met dat hele MeToo-gebeuren heb ik het moeilijk. Er zijn vrouwen die zich omhoog gepoept hebben in hun carrière, daar gaan we niet flauw over doen. Om dan twintig jaar later te zeggen: jij bent toen aan mij geweest, dat is toch ook niet correct.” Bij mij zullen ze niet moeten passeren, want ze hebben het altijd zelf gevraagd.”

Met permissie: u geeft soms de indruk een ‘angry white male’ te zijn, zeker voor wie u alleen kent vanop Twitter.

“Waarom? Omdat ik mij daar kwaad maak op de Nederlandse journalist Thijs Zonneveld?”

Bijvoorbeeld.

“Daar neem ik geen woord van terug. Een boekje schrijven met Thomas Dekker, een gast die eerst in de soep spuwt en nu met hangende pootjes terugkeert naar de sport. Vijftien jaar na datum vertellen dat Steven de Jongh zich eens heeft afgetrokken op zijn bed. Die mens heeft tienerkinderen ondertussen. Ik vind dat allemaal intriest. Maar ben ik een angry man? In de koers heb ik misschien die reputatie, privé valt dat zeer goed mee.”

Mogen we toch eens vragen hoe u bijvoorbeeld tegen ‘klimaatjongeren’ aankijkt? Er zijn generatiegenoten die daar moeilijk mee overweg kunnen.

“Ik heb er ook gemengde gevoelens bij. Ik probeer zelf te recycleren en enigszins milieubewust te leven. Ik erger mij dood als ik een afrit neem op de autosnelweg en een wasmachine in de berm zie liggen. Wie haalt het in zijn hoofd? Idem als ik van het Zuidstation naar het voetbalstadion van Anderlecht loop en onderweg mensen van alles uit hun raam zie gooien. Maar ik erger mij net zo hard aan de hypocrisie rond klimaat. Het lijkt zo georkestreerd allemaal. Dat half-depressieve meisje uit Zweden. Anuna die terugkeert naar België met een vrachtschip omdat die sowieso varen… Mijn vliegtuig vliegt ook sowieso, natuurlijk. En als je eens rond bent geweest in de wereld… In Bangladesh, China en al helemaal in India, dan weet je dat wij Belgen het klimaat niet gaan redden. Ik zeg er wel bij: ik kijk op naar de jonge mensen van vandaag. Ze zijn mondiger en dat is alleen maar goed. Voor jonge renners heb ik nu veel respect. Je moet er nu wat voor over hebben om prof te worden. Al die hoogtestages en buitenlandse wedstrijden. Een normaal leven is dat niet meer.”

Om af te ronden: U heeft eerder gezegd dat u weinig vrienden zal overhouden aan het wielrennen. Denkt u dat nog altijd?

“Daar maak ik me weinig illusies over. Maar wat zijn vrienden? Walter Godefroot is, denk ik, een vriend. Luc Maes is een sponsor-vriend. Maar de schoolkameraden van vroeger raak je kwijt onderweg. Dat is het vergif van mijn beroep. Je bent op de baan en ondertussen bouwen de vrienden en familie een eigen sociaal leven op. Als je dan met pensioen gaat, kan je niet plots aan de bel trekken en zeggen: Hallo, hier ben ik terug. Schrik is een groot woord, maar ik kan het mij wel afvragen: wat ga ik doen als de koers stopt? Patricia is elf jaar jonger en wil graag nog reizen. Ik zal al eens liever thuis zitten. Maar wat doe je dan? De wandelclub, de boekenclub of de vinkenzetters? Ik ben nu misschien een 65-plusser, maar dat wil ik allemaal graag zo lang mogelijk uitstellen.”

twitter:

sporza_koers twitterde op zaterdag 11-01-2020 om 12:41:43 Wuyts: "Men vergeet dat Riis ook enorme capaciteiten had als ploegleider en manager"https://t.co/OJCffq3Vs6 https://t.co/zU2TzVFnx4 reageer retweet