Zwanger... en dan gaat het mis #29

Ah kutzooi Barrel! Wat een oneerlijkheid, wat een verdriet
Ik hoop dat die bbz je bespaard blijft!

Shit Barrel, wat ontzettend naar. En dat is een behoorlijk understatement

Kak Barrel! Wat een klotezooi Ik had het je zooo gegund en zo voor je gehoopt! Sterkte

Kleine update:

Hcg is nagenoeg niks meer (5 eenheden) dus ik kan weer gewoon aan het werk..
Ik ben blij dat het niet een afloop had zoals vorige keer ,toen ben ik er 9 weken mee bezig geweest. Volgens de arts was de bloeding van afgelopen weekend het begin van mijn cyclus..

Dus... nieuwe ronde nieuwe kansen

Barrel, wat ontzettend rot.

Ik twijfelde een beetje waar hem te posten.. maar neig toch het meeste naar hier!
Wij hadden vandaag de intake bij de verloskundige, de eerdere afspraak moeten afzeggen ivm een sterfgeval in de familie, en dus al twee weken extra in spanning.
We zagen dan wel direct een kloppend hartje...,
Maar naar alle waarschijnlijkheid buiten de baarmoeder!
En dan nu maar afwachten en morgenmiddag naar de gynaecoloog.,

quote:

Op woensdag 19 februari 2020 17:34 schreef Ggirl het volgende:
Ik twijfelde een beetje waar hem te posten.. maar neig toch het meeste naar hier!
Wij hadden vandaag de intake bij de verloskundige, de eerdere afspraak moeten afzeggen ivm een sterfgeval in de familie, en dus al twee weken extra in spanning.
We zagen dan wel direct een kloppend hartje...,
Maar naar alle waarschijnlijkheid buiten de baarmoeder!
En dan nu maar afwachten en morgenmiddag naar de gynaecoloog.,

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap is spoed hè? Ik vind het een vreemd advies om een dag te wachten. Heb je zelf ook met het ziekenhuis gebeld?

De verloskundige heeft gebeld, dit was het ‘eerste plekje’ dat ze hadden.
Het voelde voor ons ook niet als spoed, heel stom.. ook omdat ik geen klachten heb.
Totdat ik dus thuis eens ging lezen..

De meting kwam uit op 7w 6d. Maar volgens de laatste menstruatie zou het 9w 3d bij benadering

Ik post niet meer zo vaak maar hiervoor maak ik een uitzondering:

Lieve GGirl, ik adviseer de spoedlijn van de vlk te bellen en te vragen je in te sturen. Als er écht een serieus vermoeden is voor een bbz dan is bijna 10 weken lang en als je complicaties krijgt omdat je eileider springt dan is dat niet alleen heel naar en pijnlijk maar in potentie ook nog eens levensgevaarlijk.

Veel sterkte

Ik zit ook de spoedlijn bellen. En anders zodra je buikpijn/schouderpijn/bloedverlies hebt. Als je eileider springt is het levensbedreigend, dat was bij mij het geval. Niet om je bang te maken maar wel dat je het echt serieus moet nemen

Geen spoedlijn gebeld, wel zojuist een echo. Kloppend hartje in de baarmoeder!
Oh men, dit is dus met geen pen te beschrijven! Ze snapte heel goed waarom de verloskundige het vermoeden gehad heeft maar kon ons al heel snel geruststellen.

quote:

Op donderdag 20 februari 2020 14:54 schreef Ggirl het volgende:
Geen spoedlijn gebeld, wel zojuist een echo. Kloppend hartje in de baarmoeder!
Oh men, dit is dus met geen pen te beschrijven! Ze snapte heel goed waarom de verloskundige het vermoeden gehad heeft maar kon ons al heel snel geruststellen.

Wat een opluchting

quote:

Op donderdag 20 februari 2020 14:54 schreef Ggirl het volgende:
Geen spoedlijn gebeld, wel zojuist een echo. Kloppend hartje in de baarmoeder!
Oh men, dit is dus met geen pen te beschrijven! Ze snapte heel goed waarom de verloskundige het vermoeden gehad heeft maar kon ons al heel snel geruststellen.

Dat is nog eens goed nieuws! Hoever ben je nu?

quote:

Op donderdag 20 februari 2020 15:29 schreef SQ het volgende:

[..]

Jeetje, wat een achtbaan zeg. En wat fijn dat het gewoon goed zit!

Op welke termijn kwam je nu dan uit? En waarom ontstond die verwarring?

9w2d en dat komt redelijk overeen met mijn laatste menstruatie.
Hoe het gisteren bij de verloskundige dan 7w3d kon zijn daar kon de gynaecoloog ons geen antwoord op geven.
Ze heeft de foto’s die de VK ons meegegeven had bekeken en ‘snapte’ de verdenking.

Op de echofoto die de VK meegaf leek de baarmoeder als t ware er schuin onder te liggen, daar was vandaag echt helemaal niks van te zien.

Ik weet niet of het gepast is dat ik hier schrijf gezien het al meer dan een jaar geleden is en ik ondertussen rammel en ideeën heb wanneer we er weer voor gaan. Anderzijds spookt het nu in mijn hoofd.

Ik ben ergens als de dood dat het de volgende keer weer misgaat en tegelijkertijd kwaad (?) op mijn eigen lichaam dat het zo'n enorme nasleep kende en drama. Is dat herkenbaar?

Ik gooi het onder een spoiler want bijster smakelijk is het niet en ik kan nogal van me af wauwelen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Athenais op 28-02-2020 13:27:17 (typen is moeilijk) ]

Da's lief, dank je.

Ik moet toegeven dat ik die gynaecoloog ook niet moet tegenkomen en vriend is eigenlijk nog kwader dan ik. Hij is zelf arts (andere specialisatie) en vond en vindt haar gedrag niet kunnen. Wel heb ik hem moeten beloven om met dit soort zaken gewoon direct naar hem te luisteren en niet te gaan struisvogelen.

Het ziekenhuis was gelukkig wel heel fijn met zelfs extra controle in verband met mijn rhesusfactor, en nu ook een goede gynaecoloog. Ik kijk echt uit naar het moment dat we er weer voor gaan, maar ergens is wel de angst dat het weer zo loopt. Wat ongeveer de uitgerekende datum was en afgelopen januari dat het een jaar geleden was, waren ook wel wat moeilijker.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2020 12:36 schreef Athenais het volgende:
Ik weet niet of het gepast is dat ik hier schrijf gezien het al meer dan een jaar geleden is en ik ondertussen rammel en ideeën heb wanneer we er weer voor gaan. Anderzijds spookt het nu in mijn hoofd.

Ik ben ergens als de dood dat het de volgende keer weer misgaat en tegelijkertijd kwaad (?) op mijn eigen lichaam dat het zo'n enorme nasleep kende en drama. Is dat herkenbaar?

Jemig wat een verhaal van jou in dit topic. En wat een nachtmerrie

Ik zie dat dit al enkele maanden terug is, hoe is t nu met je?

Ik meld me ook hier: ik wacht ook op mijn 1e miskraam, het was ook mijn 1e zwangerschap.
Wat je hier typt herken ik heel goed. Ik ben ook erg bang dat t de volgende keer weer misgaat en ik ben ook erg boos op alles. Zelfs op de ongeboren vrucht. Daar schaam ik me wel een beetje voor.

Ik zou nu 9 weken ver zijn en heb eergister gehoord dat ik een missed abortion heb. We hebben 3 shitweken achter de rug waarbij we elke week weer een echo hadden met mitsen en maren. Echo 1 was de vrucht te klein, echo 2 was t gegroeid en was er een kloppend hartje maar was de hartslag weer te traag, echo 3 geen hartje meer en geen groei meer tov echo 2. Qua grootte blijven steken op 6 weken en een beetje.

En nu heerst er doodse stilte..... absoluut geen enkel teken dat deze miskraam vanzelf op gang gaat komen. En daar ben ik dan ook weer boos over.

Ik snap dat het soms (vaak) zo gaat maar heb moeite om mijn gevoelens hierover te stroomlijnen. Het is ook nog erg vers en de dode vrucht zit nog in mijn lichaam. Maandag moet ik naar de gynaecoloog

quote:

Op zaterdag 29 augustus 2020 12:39 schreef _Lily_ het volgende:

[..]

Jemig wat een verhaal van jou in dit topic. En wat een nachtmerrie

Ik zie dat dit al enkele maanden terug is, hoe is t nu met je?

Ik meld me ook hier: ik wacht ook op mijn 1e miskraam, het was ook mijn 1e zwangerschap.
Wat je hier typt herken ik heel goed. Ik ben ook erg bang dat t de volgende keer weer misgaat en ik ben ook erg boos op alles. Zelfs op de ongeboren vrucht. Daar schaam ik me wel een beetje voor.

Ik zou nu 9 weken ver zijn en heb eergister gehoord dat ik een missed abortion heb. We hebben 3 shitweken achter de rug waarbij we elke week weer een echo hadden met mitsen en maren. Echo 1 was de vrucht te klein, echo 2 was t gegroeid en was er een kloppend hartje maar was de hartslag weer te traag, echo 3 geen hartje meer en geen groei meer tov echo 2. Qua grootte blijven steken op 6 weken en een beetje.

En nu heerst er doodse stilte..... absoluut geen enkel teken dat deze miskraam vanzelf op gang gaat komen. En daar ben ik dan ook weer boos over.

Ik snap dat het soms (vaak) zo gaat maar heb moeite om mijn gevoelens hierover te stroomlijnen. Het is ook nog erg vers en de dode vrucht zit nog in mijn lichaam. Maandag moet ik naar de gynaecoloog

Ik heb precies hetzelfde gehad mijn eerste zwangerschap en heb uiteindelijk 3 weken met een dode vrucht rondgelopen die met een curettage is verwijderd. Zolang het vruchtje nog in mijn lichaam zat kon ik niet rouwen en op het zelfde moment wilde ik er geen afscheid van nemen.

Ik ben nu voor de derde keer zwanger en altijd blijft mijn eerste zwangerschap in mijn achterhoofd meespelen al is het verdriet wel verdwenen.

Heel veel sterkte

Sterkte Lily, dit is echt een rottige periode, zo'n niemandsland... Ik heb het helaas ook (2x) meegemaakt, uiteindelijk ook met een curettage de vrucht verwijderd. Dat viel me overigens heel erg mee, en omdat ze in het ziekenhuis weten dat je daar niet voor je lol komt, zijn ze dan extra lief voor je.
Succes maandag bij de gyn .

thanks allebei. Hebben jullie daarna gezonde kinderen gekregen?

Ik weet dat de kans zeer groot is dat het de volgende keer goed gaat. En toch kost het dan zoveel moeite om erin te blijven geloven.

Fijn wel dat dit zo herkenbaar is voor iedereen. Ik dacht dat ik niet helemaal wijs was met alles wat ik erbij voel.
Ik kan nu ook niet rouwen en ik heb een "rare" buik. Veel krampen en krampjes die niet van mijn darmen af lijken te komen (maar geen druppel bloed) en dan komt telkens de gedachte dat ik iets doods in mijn buik heb.
Ik heb lang en diep nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik er graag vanaf wil als de gynaecoloog dat ook adviseert. Liever opwekken dan afwachten. En dan eind komende week weer aan het werk en mijn leven weer een beetje oppakken. Een volgende zwangerschap is zeer gewenst, maar ik durf er niet teveel aan te denken. Wil niet elke maand verdriet hebben