R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Nee denk het niet. Zit wel in de familie. Ik had een vriendin die de diagnose asperger kreeg en dat vond zij heel erg. Maar voor mij veranderde toen niks, ze was nog steeds dezelfde persoon. Dat heeft haar destijds wel geholpen, het idee dat er eigenlijk niks veranderd was maar dat ze nu gericht aan dingen kon werken. Een ander heeft niet direct wat aan een diagnose. Ieder individu is nog steeds uniek.quote:Op woensdag 20 november 2019 09:59 schreef TheGentleman het volgende:
[..]
Heb jij autisme? 🤔 Zo leest het namelijk.
Ja, ik.quote:
Er zijn toch ook wel vrouwen met zulle aandoeningen?
Zelf verlang ik ook naar een relatie maar het lukt me gewoon echt niet. Ben 42 en wil niet eenzaam en alleen oud worden.
Heb weinig suggeties omdat ik met hetzelfde worstel: flirtsignalen niet oppakken of juist verkeerd interpreteren.
En ben je wel eens op date geweest met iemand die ook op het spectrum zat? Was dat anders?quote:
[..]
Ja, ik.
Zelf verlang ik ook naar een relatie maar het lukt me gewoon echt niet. Ben 42 en wil niet eenzaam en alleen oud worden.
Heb weinig suggeties omdat ik met hetzelfde worstel: flirtsignalen niet oppakken of juist verkeerd interpreteren.
Naar het schijnt valt dit wel mee. Diagnose criteria zijn vooral gericht op mannen. Nu blijkt dat vrouwen vaak net iets anders laten zien en het daarom vaak niet wordt herkend. Daardoor lijken mannen oververtegenwoordigd. Vrouwen doen bijv. meer moeite om erbij te horen, maken gebruik van 'masking'. Krijgen sneller een eetstoornis als coping mechanisme, of een verkeerde diagnose borderline.quote:
[..]
Autisme is voornamelijk een mannen aandoening. je hebt wel vrouwen met autisme. maar die zijn naast moeilijk te spotten ook niet in echt grote getalle aanwezig in de samenleving.
Ja, mijn laatste vriend was ook autistisch. Maar er speelden meerdere stoornissen (bij ons allebei) en het is gigantisch fout afgelopen. Jaren nodig gehad om van te herstellen. Nog niet helemaal, want ik durf eigenlijk geen relatie meer aan. Het kost me teveel energie en prikkels.quote:
[..]
En ben je wel eens op date geweest met iemand die ook op het spectrum zat? Was dat anders?
Misschien in de toekomst maar nu ben ik ook geen relatiemateriaal, wat ik maar al te goed besef.
zit in de familie? bij 1 iemand of meerdere mensen?quote:Op woensdag 20 november 2019 10:36 schreef -Straw- het volgende:
[..]
Nee denk het niet. Zit wel in de familie. Ik had een vriendin die de diagnose asperger kreeg en dat vond zij heel erg. Maar voor mij veranderde toen niks, ze was nog steeds dezelfde persoon. Dat heeft haar destijds wel geholpen, het idee dat er eigenlijk niks veranderd was maar dat ze nu gericht aan dingen kon werken. Een ander heeft niet direct wat aan een diagnose. Ieder individu is nog steeds uniek.
ik ben t er verder mee eens dat weten wat je hebt beter is, ja
Aanpassen kost nou eenmaal meer inzet vanuit de persoon met autisme, maar in principe kosten alle ziektes extra moeite om in de maatschappij te kunnen meedraaien. Het is niet voor niets een belemmering in je dagelijks functioneren. Desondanks vind ik het heel normaal dat iedereen zijn best moet doen ongeacht ziekte. Zeker als je graag wil meedraaien met de maatschappij zal je daar opofferingen voor moeten maken. Dat is misschien oneerlijk, maar daar trekt het leven of de maatschappij zich niks van aan. Ik accepteer bijvoorbeeld dat ik vaak overprikkeld ben, maar daar staat tegenover dat ik fulltime kan werken en niet afhankelijk ben van de staat. Dat is mij op zich al heel veel waard.quote:
[..]
Defensief? wat is verkeerd aan mijzelf te verdedigen tegen een ongegronde aanname van een ander? Ik sta hier dan ook niet te praten met een Relatie kandidaat. als ik dat Materiaal tegen kom Pas ik mij daar Natuurlijk ook op aan waardoor ik subtieler in het gesprek sta met diegene.
[..]
Bedoel je in mijn vorige relatie,s? waarvan ik er in totaal 1 heb gehad? eigenlijk niks maar mijn laatste relatie was ook meer een relatie die ontstond uit omstandigheden en niet echt een diepere betekenis heeft gehad dan dat. Ik kan mijn Autisme best goed camoufleren en het valt slechts door de mand als mensen mij in langere termijnen zien en spreken. maar zelfs dan trekken de meeste de conclusie dat ik gewoon rustiger ben dan de gemiddelde persoon zonder gelijk met Labels te smijten.
[..]
ook van het non-politiek correcte zie ik? hou ik ook wel van.
echter zie ik mijzelf niet als de special snowflake maar als een persoon met fouten net zoals ieder ander. en net zoals ieder ander zou ik mijn manier moeten vinden om het beste met die fouten om te gaan. dit geld zowel voor mij als mijn partner in dit scenario. ik vind het daarom altijd wel interessant dat van een Autist extra Inzet word verwacht terwijl in dit plaatje vergeten wordt dat de Autist het ook pittig kan hebben met het gedrag van de gemiddelde Niet Autist die in voor mij doen nou weer raar overkomen of kunnen komen. Beide kanten hebben het zwaar in dit verhaal echter moet van beide kanten inzet getoond worden en niet van de 1 meer dan van de ander omdat dit de dynamiek van de relatie scheeftrekt. tenminste als ik het van een afstand zo bekijk. er mee leren omgaan met de prikels van het autisme klinkt toch echt anders als het decompenseren wat Totebel schreef waarin zij al duidelijk de toon neerzet van het Autisme als slechts iets Negatiefs.
hoe jij het verwoord met je vriend en de benadering van de prikkels daarmee is hoe ik het ook zie. dat is dus gewoon aanpassen
ik werd ook gewoon van jongs af aan blootgesteld aan prikkels, heb net als de meeste 20Km heen en weer gefietst naar school in me tienerjaren, ging ook met het openbaar vervoer, ging en ga nog steeds naar feesten en uit in de stad. van een afstand ga jij geen verschil zien tussen hoe ik leef en de gemiddelde persoon.
echter heb ik mijzelf expres blootgesteld aan al deze prikkels omdat ik jaren lang het Autisme heb ontkent en daardoor mezelf de prikkels forceerde om te bewijzen dat ik het niet was. hoe stom dit achteraf ook klinkt het was mijn manier van coping. maar ondanks dat het dom was om er zo mee om te gaan heb ik me op wat miscommunicatie,s hier en daar na gewoon Normaal kunnen voelen in me jeugd op de meeste vlakken. liefdes relatie,s daar gelaten dan. Werken is iets wat altijd moeilijker gaat maar desondanks dat heb ik een Part time baan die ik daarnaast weer aanvul met vrijwilligerswerk.
voor de omgeving kan het inderdaad zwaar zijn(hangt van de vorm van Autisme af) en ik heb zeker het effect van mijn autisme gezien op de omgeving. Nauw contact met de buren had ik nooit. en doordat ik in een stad leef is iedereen wat meer op zichzelf gefocust en kan er bij de meeste geen hallo vanaf. waar ik het meest tegen aanliep zelf persoonlijk was dat mijn stilte in een groep mensen gezien kon worden gezien als dat ik het niet gezellig vond en ik daarmee soms tegen zeere schenen schopten. maar dan was het gewoon heel simpel"ik ben gewoon een rustige Jongen" zeggen om de situatie te ontladen
geen water bij de wijn doen? . wat ik nu al meerdere keren heb gezegd wel te willen doen en ook heb onderbouwd in een van de laatste paar posts hierboven ? lees mijn post de volgende keer wat beter voordat je met beschuldigingen komt die op niks gebaseerd zijn
Heel mooi van je dat jij het wel geleerd hebt, op jouw manier. dan ga ik ondertussen bezig met het op mij manier aanpakken van mijn prikkels en hoe ik ze verwerkIk heb dit Topic ook geopend voor suggesties wat een Jongen in mijn situatie kan doen maar uiteindelijk blijft er toch een eigen manier van benaderen van een probleem. en bij autisme is dat voor iedere persoon uniek.
Ga je zelf niet in sociaal wenselijke posities duwen waarbij je je zelf niet prettig voelt om zo een vriendin aan de haak te slaan. Dat hou je namelijk nooit lang vol.
Hier onder een paar belangrijke punten binnen een relatie:
Inlevend vermogen.
Elkaars non verbale gedrag begrijpen en op anticiperen.
Nemen en geven.
Aanpassend vermogen
Heb je met bovenstaande punten moeite, dan ben je ongeschikt voor een langdurige gebalanceerde relatie.
Zeker als je partner ook moeite heeft met deze punten. Dan is de relatie gedoemd te mislukken.
Het vinden van een vriendin die jou gebreken compenseert is helaas trail & error. Voor zover ik weet heeft niemand zijn of haar persoonlijke handleiding op het voorhoofd geplakt die je door kan bladeren voor je contact legt
Hier onder een paar belangrijke punten binnen een relatie:
Inlevend vermogen.
Elkaars non verbale gedrag begrijpen en op anticiperen.
Nemen en geven.
Aanpassend vermogen
Heb je met bovenstaande punten moeite, dan ben je ongeschikt voor een langdurige gebalanceerde relatie.
Zeker als je partner ook moeite heeft met deze punten. Dan is de relatie gedoemd te mislukken.
Het vinden van een vriendin die jou gebreken compenseert is helaas trail & error. Voor zover ik weet heeft niemand zijn of haar persoonlijke handleiding op het voorhoofd geplakt die je door kan bladeren voor je contact legt
Er gingen jou hier 42637378 anderen met ASS (PDD-NOS bestaat niet meer in de DSM-V) jou voor.quote:
Hoi ik als Ras autist(PDDNOS) zit al jaren met mezelf in de knoop hoe ik het beste daten en contact met vrouwen moet benaderen. ik zit al jaren zonder relatie en na periodes van frustratie naar zowel vrouwen als naar mezelf toe ben ik recent de conclusie gaan trekken dat het Autisme bij mijzelf de grootste boosdoener is en vaak roet in het eten gooit als het gaat met mijn houding/communicatie naar vrouwen toe.
de rede waarom ik Hier een topic maak is dan ook om advies in te winnen van zowel Mannen/vrouwen met of zonder Autisme hoe ik hiermee het beste om kan gaan. Suggesties alleen al zijn genoeg vind het al fijn zat als iemand interesse toont voor mij problematiek.
zelf begin ik steeds meer te denken dat Relaties gewoon niet voor mij weggelegd zijn. wat natuurlijk zou kunnen. maar aangezien ik nog jong ben(24) gaat dat nog een hoop eenzame jaren worden. dus me er maar bij neerleggen dat ik gewoon geen relatie materiaal ben zit er niet echt in.ookal heb ik als Autist minder de behoefte aan sociaal contact hakt eenzaamheid er bij mij even hard in als elk ander persoon
Om effe een beeld te schetsen van wat het Autisme voor impact op mij heeft. het Autisme maakt het voor mij extreem moeilijk om zogeheten social cues op te vangen zoals flirten en andere vormen van non-verbale communicatie. Ik heb ook extreem veel moeite me te kunnen verplaatsen in vrouwen en dingen vanuit hun perspectief te zien. dit komt omdat vrouwen naar mijn idee veel Emotioneler naar dingen kijken waar bij mij in het autisme nou juist de zwakte zit. dus ook al zou ik het wel van hun kant willen zien mis ik daar de capaciteit voor. het is wel beter dan dat het vroeger was. en hierin wil ik ook moeite blijven doen maar ik zou nooit op een echt Normaal niveau kunnen meedenken vanuit een vrouwelijk perspectief.
social cues en flirten blijven voor mij het grootste probleem. informatie inwinnen over vrouwelijk flirt gedrag en daar op letten is hierbij geen oplossing aangezien ik de prikkel van het flirten vaak genoeg gewoon niet door krijg naar mijn hersenen doet het er ook niet toe of ik nou wel of niet weet waar ik op moet letten. als daar ook nog eens bij komt dat veel flirt-signalen ook gewoon normale signalen kunnen zijn en niet persee relationele interesse betekent, maakt de situatie nog verwarrender voor mij. met als gevolg dat ik op geen enkele vrouw durf af te stappen omdat ik bang ben dat me brein me voor de gek houd en de signalen die ik opvang verkeerd filtert.. natuurlijk ziet hier ook een laag zelfvertrouwen achter maar dit is een logisch gevolg van het Autisme en de belevingswereld waar ik in zit.
ik hoop dat vanuit dit topic een constructieve discussie ontstaat die niet alleen mij maar ook vele andere mannen en vrouwen met Autisme kunnen helpen met omgaan met het autisme in combinatie met het zoeken naar een relatie. veel Auti,s worden hierbij gewoonweg niet geholpen.
Hier een kleine keuze uit de meest recente topics, doe je voordeel:
R&P / Dates naar het volgende niveau brengen
R&P / Bijna 30, nóóit succes met vrouwen gehad. Wat nu? deel 3
R&P / Waarom kan ik geen vriendin krijgen?
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Ik denk dat het TS de meeste houvast geeft als hij echt concrete adviezen krijgt. Zo werkt het uiteraard niet bij relaties en vriendschappen, maar ik denk dat een paar concrete voorbeelden TS meer kunnen helpen dan adviezen als "je moet jezelf zijn" of "je moet zelfverzekerd zijn".
Vrouwen hebben vaak wel wat andere interesses dan mannen en ze zijn vaker wat meer gericht op gevoel. Maar maak je verder niet teveel druk over de "belevingswereld van de vrouw", want die is verder in wezen niet zo heel veel anders dan die van mannen. Als jij bijvoorbeeld graag over auto's en voetbal praat met mannelijke vrienden en je voelt je daar goed bij, dan kan je dat ook best bij vrouwen doen. Als het haar niet interesseert, dan geeft ze dat zelf wel aan. Vraag haar dan "Wat zijn de dingen die jij leuk vindt? Wil je daar iets over vertellen?" Als dat dingen betreft die jou dan weer niet interesseren, dan mag je daar best eerlijk over zijn. Maar zeg dan bijvoorbeeld dat je het wel leuk vindt dat zij haar eigen interesses heeft waardoor ze van het leven geniet.
De grootste miscommunicatie die ontstaat tussen 2 mensen waarbij persoon 1 autisme heeft en persoon 2 niet, is dat persoon 1 moeite heeft om zijn gevoelens te tonen en ook wat hij erbij denkt. Persoon 2 interpreteert dat alsof die gevoelens er helemaal niet zijn, waardoor persoon 2 zich afgewezen voelt. Zelfs als die persoon wel weet dat het te maken heeft met autisme en dat hij/zij het niet persoonlijk moet opvatten, dan blijft het toch voelen als afwijzing. Geen reactie = geen affectie ... zo vatten de meeste mensen dat op.
Als jij als degene met autisme aangeeft dat jij wel degelijk gevoelens hebt, dat iemand speciaal is voor jou - en vooral als je zegt dat je echt je best doet! - dan wordt het gevoel van afwijzing bij de ander meestal een stuk minder of het verdwijnt helemaal. Omdat die blokkade vervolgens wegvalt, zal de ander geneigd zijn om jou tegemoet te willen komen.
Jij kan je weliswaar niet goed inleven in de ander, maar de ander wel in jou. De ander wil daarom namelijk dingen van je weten, ook om te voorkomen dat hij/zij een verkeerd beeld van jou vormt. Mensen zonder autisme zijn flexibeler om een beeld van iemand te kunnen bijstellen.
Ik moet er helaas wel bij zeggen dat veel mensen het ondanks dat vermogen toch niet doen. Waar iemand met autisme vaak wel zijn best doet maar het gewoon erg moeilijk vindt om zich in een ander te verplaatsen, doen de meeste mensen hun best niet en blijven ze om die reden aannames over anderen koesteren die niet waar zijn.
Maar gelukkig is niet iedereen zo. Je merkt dat op den duur zelf wel, want die mensen doen vaak een stuk aardiger tegen je, hebben meer geduld met je en doen meer hun best om jou te kunnen begrijpen.
Vrouwen hebben vaak wel wat andere interesses dan mannen en ze zijn vaker wat meer gericht op gevoel. Maar maak je verder niet teveel druk over de "belevingswereld van de vrouw", want die is verder in wezen niet zo heel veel anders dan die van mannen. Als jij bijvoorbeeld graag over auto's en voetbal praat met mannelijke vrienden en je voelt je daar goed bij, dan kan je dat ook best bij vrouwen doen. Als het haar niet interesseert, dan geeft ze dat zelf wel aan. Vraag haar dan "Wat zijn de dingen die jij leuk vindt? Wil je daar iets over vertellen?" Als dat dingen betreft die jou dan weer niet interesseren, dan mag je daar best eerlijk over zijn. Maar zeg dan bijvoorbeeld dat je het wel leuk vindt dat zij haar eigen interesses heeft waardoor ze van het leven geniet.
De grootste miscommunicatie die ontstaat tussen 2 mensen waarbij persoon 1 autisme heeft en persoon 2 niet, is dat persoon 1 moeite heeft om zijn gevoelens te tonen en ook wat hij erbij denkt. Persoon 2 interpreteert dat alsof die gevoelens er helemaal niet zijn, waardoor persoon 2 zich afgewezen voelt. Zelfs als die persoon wel weet dat het te maken heeft met autisme en dat hij/zij het niet persoonlijk moet opvatten, dan blijft het toch voelen als afwijzing. Geen reactie = geen affectie ... zo vatten de meeste mensen dat op.
Als jij als degene met autisme aangeeft dat jij wel degelijk gevoelens hebt, dat iemand speciaal is voor jou - en vooral als je zegt dat je echt je best doet! - dan wordt het gevoel van afwijzing bij de ander meestal een stuk minder of het verdwijnt helemaal. Omdat die blokkade vervolgens wegvalt, zal de ander geneigd zijn om jou tegemoet te willen komen.
Jij kan je weliswaar niet goed inleven in de ander, maar de ander wel in jou. De ander wil daarom namelijk dingen van je weten, ook om te voorkomen dat hij/zij een verkeerd beeld van jou vormt. Mensen zonder autisme zijn flexibeler om een beeld van iemand te kunnen bijstellen.
Ik moet er helaas wel bij zeggen dat veel mensen het ondanks dat vermogen toch niet doen. Waar iemand met autisme vaak wel zijn best doet maar het gewoon erg moeilijk vindt om zich in een ander te verplaatsen, doen de meeste mensen hun best niet en blijven ze om die reden aannames over anderen koesteren die niet waar zijn.
Maar gelukkig is niet iedereen zo. Je merkt dat op den duur zelf wel, want die mensen doen vaak een stuk aardiger tegen je, hebben meer geduld met je en doen meer hun best om jou te kunnen begrijpen.
|
|
