quote:
Op zaterdag 19 oktober 2019 08:00 schreef Claudia_x het volgende:Toen wij kinderen kregen wist ik dat ik van m'n rijangst af moest komen. Mijn vader reed ons vroeger overal naartoe, want mijn moeder had geen rijbewijs. Mijn vader reed me naar paardrijdwedstrijden, naar schoolfeesten, naar mijn eerste vriendje. En hij reed zonder doel, gewoon om op de weg te zijn. Ik hebben alle uithoeken van Nederland gezien. Als we er zin in hadden reden we spontaan naar Brussel of Parijs. We aten dan in wegrestaurants en logeerden in hotels. Onderweg hadden we goede gesprekken en luisterden naar muziek. Er is iets met autorijden waardoor het makkelijker is om met elkaar te praten - of om samen te zwijgen zonder dat het ongemakkelijk wordt. Door al die autoritten heb ik mijn vader goed leren kennen en heb ik na zijn plotselinge dood nooit het gevoel gehad dat ik hem nog iets had willen vertellen.
Het is mooi dat je zulke mooie herinneringen hebt. Ik heb er wel een aantal maar de meeste zijn, om het zacht uit te drukken, niet al te best. Vooral de autovakanties waren een crime. Het is zelfs een wonder te noemen dat we de vele hebben overleefd. De leukste herinnering die ik heb is dat hij
Knight Rider speelde door vooraf opgenomen tapes te gebruiken om met de auto te communiceren wanneer hij mij en m'n vriendjes heen en weer reed. Dat vond ik toen wel erg
cool.
quote:
Op zaterdag 19 oktober 2019 08:00 schreef Claudia_x het volgende:Mijn moeder heeft die momenten met ons misgelopen en ik wist dat ik dat niet wilde. Ik heb op een bepaald moment een opfriscursus gedaan. Dat was een goede manier om mezelf aan het autorijden bloot te stellen in een situatie waarvan ik wist dat die relatief veilig was. Na de cursus ben ik bijna dagelijks gaan rijden. Heel vaak rijden is de beste manier om van de angst af te komen.
En hoe zit dat met vliegen: ontneem je ze geen vliegvakanties vanwege de vliegangst?
Misschien dat ik ook maar een opfriscursus ga doen, of in elk geval een les in invoegen en inparkeren. Ik ben in staat om drie straten verderop te parkeren terwijl de auto, theoretisch gezien althans, gewoon moet passen.
quote:
Op zaterdag 19 oktober 2019 08:21 schreef Claudia_x het volgende:Ik weet nog wel dat ik op het forum ooit schreef dat ik niet zonder mijn vader zou kunnen. Hij was er altijd en bood een stabiele thuisbasis waar ik naar terug kon keren. En ik hield zielsveel van m'n vader en wist dat hij van mij hield. Dat viel allemaal in één keer weg. Omdat mijn ouders waren gescheiden moest ik alles regelen, de verkoop van het huis toen de grote crisis net losbarstte en de afwikkeling van allerlei financiële kwesties. M'n broertje moest een nieuw huis en een nieuw perspectief zien te vinden.
Ik heb het er wel moeilijk mee gehad dat ik vrij jong veel verantwoordelijkheden kreeg, dat ik er alleen voor stond en dat er nooit meer iemand zou zijn die er onvoorwaardelijk voor mij was. Een verzachtende omstandigheid is dat ik mijn lief had. Tegelijkertijd is de romantische liefde voorwaardelijk. Mijn lief heeft zijn ouders nog. Ze zijn betrokken en hij kan altijd op hen terugvallen. Ik ben daar zo jaloers op geweest.
Het voordeel van mijn situatie is dat ik heb kunnen wennen aan het verdwijnen van de vader die ik had en ik nimmer een stabiele thuisbasis heb gekend. Niet dat het allemaal kommer en kwel was, maar er lagen wel een aantal frustraties. Met de plotselinge ommezwaai is dat allemaal een beetje weggevallen en werd ik ook vooral bevangen door alle verantwoordelijkheden. Niet alleen al het financiële en huishoudelijke maar ook het hele zorgaspect. Dat werd uiteindelijk een enorme bron van stress, temeer ik er goeddeels alleen voor stond gezien ook hij gescheiden is en ik alleen ben. Vooral toen er nog geen diagnose en externe hulp was.
Gelukkig weet hij nog wel eens wat uit zijn geheugen te putten dus af en toe ervaar ik nog wel dat gevoel dat ik een ouder heb die mij iets kan vertellen, maar dat is meestal van erg korte duur. Het geeft wel aanleiding om hem expres om advies te vragen opdat hij zich weer nuttig kan voelen, ondanks dat het advies is om aan mensen met dementie zo min mogelijk vragen te stellen. Het valt hem heel zwaar dat het een eenwegsbaan is geworden. Dit probeert hij dan nog met geld, het enige wat hij nog kan aanbieden, te compenseren, maar dat accepteren voelt al snel als misbruik.
Het huis verkopen is ook iets waar ik heel erg tegenop kijk, niet op de laatste plaats omdat hij nooit iets weggooit en alles is wel 'handig om te hebben'. Heel af en toe loods ik al wat het huis uit onder het mom van overzichtelijkheid maar gezien dit nu nog meer een emotie dan ratio-kwestie is, moet ik voorzichtig zijn. Het voelt het ook niet altijd even prettig om een huis te 'ruimen' terwijl hij er nog is, maar liever nu al het ergste onder zijn goedkeuren dan kort na zijn overlijden.
quote:
Op zaterdag 19 oktober 2019 08:51 schreef EP3 het volgende:Dat lijkt me echt verschrikkelijk, LK. Om machteloos te moeten toezien hoe iemand - die je zo goed kent en waar je zielsveel van houdt - geleidelijk wegzinkt. En het lijkt me voor de getroffene zo mogelijk n nog grotere hel.
Het volgende voelt ook altijd zo nietszeggend met zulke uitzichtloze situaties, maar ik doe het toch;
Sterkte.
Dankje! Ik vind het ook maar niks om iemand sterkte te wensen, maar het ontvangen vind ik een stuk minder vervelend.
Het is voor hem inderdaad nog veel zwaarder omdat hij zich volledig bewust is van de situatie. Zodanig zelfs dat hij in de volledige ontkenning was geschoten, met alle frustraties ten gevolge omdat het nogal wat impact had op hoe hij omging met wat nodig werd geacht om zijn situatie te stabiliseren.
Ik heb voor mezelf wel geleerd dat alles uiteindelijk went (Wie schreef ookal weer zoiets als 'Alles went, behalve verandering zelf'?), en het dwingt me om mijn eigen zaakjes eens op orde te houden. Tragisch genoeg heeft het zelfs een soort van zingeving gegeven waar ik die elders niet vond. Ik vrees voor het moment dat hij overlijdt, het verdriet daarom, en het wegvallen van wat nu zo centraal staat. Tegelijkertijd hoop je op een gevoel van bevrijding, al wil je dat natuurlijk helemaal niet denken.
quote:
Op zaterdag 19 oktober 2019 23:02 schreef Franny_G het volgende:Ja, dat kan ik me voorstellen. Mijn eerste lange relatie was met een jongen die al op z'n 16e allebei z'n ouders kwijt was. Allebei aan kanker, z'n vader stierf toen hij 12 was, z'n moeder toen hij 16 was. Ik heb in die relatie gezien en gevoeld hoe dat je voor altijd vormt. De eenzaamheid, de te grote verantwoordelijkheid, het gebrek aan onvoorwaardelijkheid. Toen het uitging, heb ik hem om die reden nooit helemaal los kunnen laten, tot op de dag van vandaag, alsof zijn verdriet ook een beetje mijn verdriet is geworden.
LK, veel sterkte, het is ontzettend zwaar en moeilijk, ik hoop dat je steun hebt van mensen om je heen.
Ik had dat nooit gered als mij dat was overkomen op mijn zestiende. Maar mensen en misschien zelfs jongere mensen blijken weerbarstig. Dat merk ik nu ook weer; alles went en de emotie zwakt op den duur af. Het is wel lastig om te bepalen hoe je tragische dingen nou eigenlijk moeten interpreteren - om te weten wanneer je jezelf voor de gek houdt, en wanneer je oprecht met gezonde afstand naar iets kijkt. Ik heb net deze reactie teruggelezen en dan komt het ook vrij kil over, terwijl ik er emotioneel behoorlijk lang onder geleden heb. Misschien komt het omdat hij al een behoorlijke tijd stabiel is en ik lang niet meer ben geconfronteerd met een 'schrik-moment' waaruit blijkt dat hij nog achteruitgaat danwel 'verdwijnt'.
[ Bericht 50% gewijzigd door #ANONIEM op 31-10-2019 02:39:42 ]