[Hardlopen] #1215 Fietsen of rennen?

quote:

Op maandag 4 november 2019 22:16 schreef RunnerAdd het volgende:

[..]

Thanks!
Midden Delfland gaat naar de zondag begreep ik.
Naaldwijk is een goede optie. Ook nog genoeg tijd om volume uit te breiden.

En het is mijn thuiswedstrijd

quote:

Op woensdag 6 november 2019 19:15 schreef Guppy het volgende:
Is er een Fok!ker die mijn 7^^-nacht startbewijs over wil nemen?

Startbewijshulp reanimatie Fok!-stijl.

Nieuwe schoenen maakten van mijn 5km herstelloop een 10km met negatieve split. Ging wel weer heerlijk vanavond.

quote:

Op maandag 4 november 2019 20:59 schreef YUR het volgende:
Gelukkig is mijn bucketlist net zo debiel als toen ik nog Facebook had

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat houdt je tegen, gewoon doen.

quote:

Op woensdag 6 november 2019 19:15 schreef Guppy het volgende:
Is er een Fok!ker die mijn 7^^-nacht startbewijs over wil nemen?

Alleen als deze niet ‘s nachts is

Foutje

quote:

Op zaterdag 9 november 2019 17:49 schreef Maraca het volgende:

[..]

Alleen als deze niet ‘s nachts is

quote:

Op zaterdag 9 november 2019 17:49 schreef Maraca het volgende:

[..]

Alleen als deze niet ‘s nachts is

quote:

Op zaterdag 9 november 2019 17:49 schreef Maraca het volgende:

[..]

Alleen als deze niet ‘s nachts is

Technisch gezien is het ook geen nachtloop maar een avondloop.

quote:

Op zaterdag 9 november 2019 19:25 schreef Guppy het volgende:

[..]

Shut it

Kon het niet laten

quote:

Op zondag 3 november 2019 15:12 schreef heywoodu het volgende:
New York is begonnen! Hup @:wyccie

Dank je! Het heeft geholpen.

De New York marathon.
Wat moet ik hierover zeggen? WOW WOW WOW!

De laatste twee weken werd het steeds echter en ging ik me steeds meer inlezen over het parcours, de ervaringen van anderen, info over New York zelf, de leuke dingen die er te doen zijn. Met mijn supporter wat leuke avondjes en attracties gepland. Leuk leuk leuk!
Het trainen ging gewoon zoals ik altijd doe. Dus veel loopjes als trainingen. Met een hele marathon als duurloop en een PR op de halve als kers op de taart. Nauwelijks taperen.

Met een bescheiden trolleykoffer en een handbagagerugzak tot de nok toe gevuld (met de hele marathondagoutfit) ben ik donderdagochtend in de trein gestapt. Mijn NY-marathonavontuur zou beginnen.
Op Schiphol zag ik de andere KiKa-lopers al snel staan. Kort kennisgemaakt, geplast en daardoor de groepsfoto gemist (alweer). Na een vlucht met 2 films, veel tranen, veel turbulentie en een 2 uur durende wachtrij bij de douane bracht de bus ons eindelijk naar het hotel. We reden in de avondspits dwars door Manhattan, over Broadway, tussen al die felverlichte billboards. Ik keek mijn ogen uit.

Vrijdagochtend een stukje langs de Hudson gelopen om op de foto gezet te worden door onze fotograaf en vervolgens met z'n allen naar Central Park om het finishgebied te verkennen. We waren met 93 lopers en hadden allemaal een knaloranje jas aan. Niet mijn favoriete kleur, maar het voelde goed om zo als groep herkenbaar te zijn, we deelden samen een missie. Daar was ik best trots op.
Daarna naar de expo om onze startnummers op te halen en toen hadden we 'vrij'. Even over de expo gelopen (Meb Keflezighi had het druk met signeren) en toen terug naar het hotel, want ik had een massage geboekt bij de fysiotherapeuten die mee waren (erg leuke, enthousiaste meiden!).
In de avond naar een ijshockeywedstrijd geweest tussen de New Jersey Devils en de Philadelphia Flyers. Dat is echt een aanrader, wat een show was dat! Zo heerlijk Amerikaans.

Zaterdagochtend ben ik weer een stukje gaan lopen lang de Hudson, elke 100 meter stoppen om een foto te maken. Steeds zei ik tegen mezelf dat ik nu écht gewoon door moest lopen, maar dat lukte niet. Ik vond het zo geweldig om daar te zijn, alles was zo gaaf.
Daarna weer een informatiebijeenkomst van KiKa, met ontroerende verhalen, maar ook inspirerende verhalen.
In de middag zijn we naar het WTC geweest, op de One World Observatory toren, waar we 360 graden uitzicht hadden op een zonnige New York. Vervolgens 2 uur in een warenhuis gewinkeld.
Achteraf gezien misschien niet de ideale voorbereiding.
Na het avondeten viel ik gelukkig al vroeg in slaap. Het waren ook wel erg vermoeiende dagen geweest, vooral de donderdag was een lange dag reizen. Ook fijn dat hier nu pas de wintertijd inging en we dus een extra uur slaap kregen.

Zondag om 4 uur ging de wekker. Geen stress, want ik had de avond tevoren alles al klaargelegd op bed. Na snel wat eten gingen we verzamelen in de lobby voor een laatste peptalk en konden we de bus in. Dit gaf ook weer zulke mooie kriebels terwijl we door New Jersey naar Staten Island reden met een opkomende zon. Bij Fort Wadsworth aangekomen waren we al snel in ons startgebied en konden we ruim 3 uur wachten tot we konden starten. We moesten er wel zo vroeg zijn omdat de wegen afgesloten zouden worden. Met vier lagen kleding, broek over broek over broekje, muts, handschoenen en met z'n drieën onder een dekentje hebben we gekletst en wat zonnestralen opgevangen.

De New York marathon is een A naar B, en gaat door de 5 boroughs van New York en over 5 bruggen: je start onderaan de eerste brug op Staten Island, gaat vervolgens door Brooklyn, Queens en The Bronx naar Manhattan, met als eindpunt het Central Park.
De eerste brug is de Verrazano-Narrows bridge tussen Staten Island en Brooklyn, de langste. Het grootste gedeelte van de marathon loop je hier in Brooklyn. Via de Pulaski bridge loop je naar Queens, waar je maar 2 miles loopt, om vervolgens via de Queensboro bridge richting Manhattan te gaan, hier ben je al over de helft. Op First Avenue loop je naar het noorden om over de Willis Avenue bridge The Bronx in te gaan, waar je na een lus over de Madison Avenue bridge Manhattan weer in loopt. Na een flink stuk op de Fifth Avenue, die pal naast het Central Park loopt, draai je dan het park in en loop je langs de zuidkant naar de finish.



De Verrazano is een lange brug van 4 kilometer, daar moesten we rustig beginnen. Dat lukte redelijk, uiteraard toch ietsje sneller gestart, maar niet zo hard dat ik me daar stuk op zou lopen. Daar was nog geen publiek, maar zodra we Brooklyn in liepen wist ik niet wat me overkwam. Wat een boel mensen langs de kant, en allemaal zo enthousiast. Ik heb er heel veel high fives gegeven. Op een gegeven moment ben ik er toch maar mee gestopt, want het was echt te veel, en de stukken langs de stoep waren nogal hobbelig. Ik heb de hele tijd met een big smile gelopen. Het voelde zo goed, en ik liep erg lekker. Uiteraard door het publiek in Brooklyn.
Ik geloof dat het een stukje bij Queens was toen we door de Joodse wijk liepen, daar waren minder uitbundig juichende mensen, wel met mooie pijpekrulletjes en keppeltjes.
Na de Pulaski bridge kwam de gevreesde Queensboro bridge. Daar mag ook geen publiek komen, je bent dan over de helft, je stijgt weer en waarschijnlijk ben je te hard gegaan door het enthousiasme in Brooklyn. Allemaal ingrediënten om nu kapot te gaan. Dus rustig aan doen en energie sparen. We werden al gewaarschuwd dat elke seconde die je hier versnelt, je een minuut langzamer gaat in Central Park.
En inderdaad, je bent weer even op jezelf aangewezen. Zo lopend tussen alle andere lopers, over de Hudson rivier, in een tussenlaag op de brug waar het donker is. Alleen als je opzij kijkt zie je weer waar je bent, boven de rivier in die miljoenenstad met die bekende skyline. Het enige wat je hoort zijn de voetstappen en je ademhaling. Hoewel ik toen niet meer breeduit aan het lachen was, had ik het niet moeilijk. De brug viel me nog best mee.
In Manhattan stond het weer vol met juichende mensen. Ook onze fotograaf stond er. Ik zag hem wel. Hij zag mij niet. En ik had nog wel zo hard gezwaaid.
Dat vond ik wel jammer, maar een stuk verderop zou het supporterspunt zijn waar ik al weer naar uitkeek. Hopelijk zou ik die niet missen.
Ondertussen was ik dus al ruim over het HM-punt en ik ging nog steeds erg lekker. De benen voelden goed. Het verbaasde mij wel, want mijn voeten en rug deden de dag ervoor toch wel pijn van het vele lopen. Het scheelt ook wel dat het mentaal prima ging, dan gaat alles makkelijker.
Op het afgesproken punt zag ik dan eindelijk de supporters! YEAH! Nog steeds met een grijns liep ik er bijna dansend langs. Wat fijn om ze te zien! Dat gaf me nóg meer energie.
Zo tegen de 30k liep ik ook wat KiKa-lopers voorbij. Er waren er best wat bij voor wie het hun eerste marathon was. Na een tweede pitstop had ik me voorgenomen om de laatste 10k harder te lopen als dat zou gaan. Na The Bronx overleefd te hebben, aldus één van de toeschouwers, zijn we dus weer in Manhattan beland. De twee bruggen in The Bronx heb ik eigenlijk niet eens meer echt gevoeld of meegekregen. Dus alles voelde eigenlijk nog prima aan.
Ik had geen idee hoe groot Central Park was en hoe groot de wegen daar waren, dus ik heb een tijdje gedacht dat we in het park waren, terwijl we op Fifth Avenue liepen. Ik dacht dat er misschien wel autowegen en huizen in het park stonden. In realiteit was ik dus nog niet in het park, en dat duurde daarom voor mijn gevoel veel langer. Die laatste 10 kilometers voelde ik wel dat mijn benen behoorlijk wat werk hadden verzet, maar ik plakte niet aan de grond zoals dat wel eens aanvoelt bij marathons waarbij ik de man met de hamer tegenkom.
In het park ging het op en neer. Op vind ik niet erg, maar neer ging me soms wat te steil. Arme quads. En hopelijk was ik niet te moe om mijn voeten recht neer te zetten. Toen ik op mijn horloge keek en nog een kilometer te gaan had, bleek dat ik erg veel van de blauwe lijn had afgeweken, want de borden in het park gaven aan dat ik nog 2 kilometer te gaan had. Helaas toch geen PR dus, maar dat maakte me niets uit, want ik liep hier de beste marathon van mijn leven.
Hoewel ik ook toen nog steeds mensen inhaalde, had ik niet het idee dat ik heel snel liep, maar het was wel mijn snelste mile!
Blij en voldaan nam ik mijn medaille in ontvangst en heb voor de fotografen geposeerd. Daarna kwam pas het besef wat voor geweldige marathon ik heb gelopen en hoe goed ik me voelde. Toen werd ik emotioneel.
Ik moest nog een eind lopen voor ik het finishgebied uit was en naar ons afmeldpunt kon. Gelukkig kregen we een goodiebag en een warme, gevoerde poncho. Bij het afmeldpunt ben ik nog een tijdje gebleven om de andere KiKa-lopers op te vangen en te feliciteren. Wat had iedereen het goed gedaan!

Ik ben nog 5 dagen langer gebleven terwijl een groot deel op maandag al terugging. We zijn naar een goedkoper hotel verhuisd. Met-de-metro. Al-die-trappen. Met-spierpijn. En-een-trolley.
Afgelopen week nog heel veel van New York gezien, heel veel leuke dingen gedaan en heel veel gelopen. Na 2 dagen was de spierpijn eindelijk weg en kon ik weer normaal de trap af.
Donderdag hebben we zelfs nog een rondje gelopen, over de Manhattan en Brooklyn bridge.
Met pijn in mijn hart verliet ik vrijdag New York.

[ Bericht 0% gewijzigd door wyccie op 10-11-2019 08:54:49 ]

quote:

Op zondag 10 november 2019 00:31 schreef wyccie het volgende:

[..]

Dank je! Het heeft geholpen.

De New York marathon.
Wat moet ik hierover zeggen? WOW WOW WOW!

De laatste twee weken werd het steeds echter en ging ik me steeds meer inlezen over het parcours, de ervaringen van anderen, info over New York zelf, de leuke dingen die er te doen zijn. Met mijn supporter wat leuke avondjes en attracties gepland. Leuk leuk leuk!
Het trainen ging gewoon zoals ik altijd doe. Dus veel loopjes als trainingen. Met een hele marathon als duurloop en een PR op de halve als kers op de taart. Nauwelijks taperen.

Met een bescheiden trolleykoffer en een handbagagerugzak tot de nok toe gevuld (met de hele marathondagoutfit) ben ik donderdagochtend in de trein gestapt. Mijn NY-marathonavontuur zou beginnen.
Op Schiphol zag ik de andere KiKa-lopers al snel staan. Kort kennisgemaakt, geplast en daardoor de groepsfoto gemist (alweer). Na een vlucht met 2 films, veel tranen, veel turbulentie en een 2 uur durende wachtrij bij de douane bracht de bus ons eindelijk naar het hotel. We reden in de avondspits dwars door Manhattan, over Broadway, tussen al die felverlichte billboards. Ik keek mijn ogen uit.

Vrijdagochtend een stukje langs de Hudson gelopen om op de foto gezet te worden door onze fotograaf en vervolgens met z'n allen naar Central Park om het finishgebied te verkennen. We waren met 93 lopers en hadden allemaal een knaloranje jas aan. Niet mijn favoriete kleur, maar het voelde goed om zo als groep herkenbaar te zijn, we deelden samen een missie. Daar was ik best trots op.
Daarna naar de expo om onze startnummers op te halen en toen hadden we 'vrij'. Even over de expo gelopen (Meb Keflezighi had het druk met signeren) en toen terug naar het hotel, want ik had een massage geboekt bij de fysiotherapeuten die mee waren (erg leuke, enthousiaste meiden!).
In de avond naar een ijshockeywedstrijd geweest tussen de New Jersey Devils en de Philadelphia Flyers. Dat is echt een aanrader, wat een show was dat! Zo heerlijk Amerikaans.

Zaterdagochtend ben ik weer een stukje gaan lopen lang de Hudson, elke 100 meter stoppen om een foto te maken. Steeds zei ik tegen mezelf dat ik nu écht gewoon door moest lopen, maar dat lukte niet. Ik vond het zo geweldig om daar te zijn, alles was zo gaaf.
Daarna weer een informatiebijeenkomst van KiKa, met ontroerende verhalen, maar ook inspirerende verhalen.
In de middag zijn we naar het WTC geweest, op de One World Observatory toren, waar we 360 graden uitzicht hadden op een zonnige New York. Vervolgens 2 uur in een warenhuis gewinkeld.
Achteraf gezien misschien niet de ideale voorbereiding.
Na het avondeten viel ik gelukkig al vroeg in slaap. Het waren ook wel erg vermoeiende dagen geweest, vooral de donderdag was een lange dag reizen. Ook fijn dat hier nu pas de wintertijd inging en we dus een extra uur slaap kregen.

Zondag om 4 uur ging de wekker. Geen stress, want ik had de avond tevoren alles al klaargelegd op bed. Na snel wat eten gingen we verzamelen in de lobby voor een laatste peptalk en konden we de bus in. Dit gaf ook weer zulke mooie kriebels terwijl we door New Jersey naar Staten Island reden met een opkomende zon. Bij Fort Wadsworth aangekomen waren we al snel in ons startgebied en konden we ruim 3 uur wachten tot we konden starten. We moesten er wel zo vroeg zijn omdat de wegen afgesloten zouden worden. Met vier lagen kleding, broek over broek over broekje, muts, handschoenen en met z'n drieën onder een dekentje hebben we gekletst en wat zonnestralen opgevangen.

De New York marathon is een A naar B, en gaat door de 5 boroughs van New York en over 5 bruggen: je start onderaan de eerste brug op Staten Island, gaat vervolgens door Brooklyn, Queens en The Bronx naar Manhattan, met als eindpunt het Central Park.
De eerste brug is de Verrazano-Narrows bridge tussen Staten Island en Brooklyn, de langste. Het grootste gedeelte van de marathon loop je hier in Brooklyn. Via de Pulaski bridge loop je naar Queens, waar je maar 2 miles loopt, om vervolgens via de Queensboro bridge richting Manhattan te gaan, hier ben je al over de helft. Op First Avenue loop je naar het noorden om over de Willis Avenue bridge The Bronx in te gaan, waar je na een lus over de Madison Avenue bridge Manhattan weer in loopt. Na een flink stuk op de Fifth Avenue, die pal naast het Central Park loopt, draai je dan het park in en loop je langs de zuidkant naar de finish.

[ link | afbeelding ]

De Verrazano is een lange brug van 4 kilometer, daar moesten we rustig beginnen. Dat lukte redelijk, uiteraard toch ietsje sneller gestart, maar niet zo hard dat ik me daar stuk op zou lopen. Daar was nog geen publiek, maar zodra we Brooklyn in liepen wist ik niet wat me overkwam. Wat een boel mensen langs de kant, en allemaal zo enthousiast. Ik heb er heel veel high fives gegeven. Op een gegeven moment ben ik er toch maar mee gestopt, want het was echt te veel, en de stukken langs de stoep waren nogal hobbelig. Ik heb de hele tijd met een big smile gelopen. Het voelde zo goed, en ik liep erg lekker. Uiteraard door het publiek in Brooklyn.
Ik geloof dat het een stukje bij Queens was toen we door de Joodse wijk liepen, daar waren minder uitbundig juichende mensen, wel met mooie pijpekrulletjes en keppeltjes.
Na de Pulaski bridge kwam de gevreesde Queensboro bridge. Daar mag ook geen publiek komen, je bent dan over de helft, je stijgt weer en waarschijnlijk ben je te hard gegaan door het enthousiasme in Brooklyn. Allemaal ingrediënten om nu kapot te gaan. Dus rustig aan doen en energie sparen. We werden al gewaarschuwd dat elke seconde die je hier versnelt, je een minuut langzamer gaat in Central Park.
En inderdaad, je bent weer even op jezelf aangewezen. Zo lopend tussen alle andere lopers, over de Hudson rivier, in een tussenlaag op de brug waar het donker is. Alleen als je opzij kijkt zie je weer waar je bent, boven de rivier in die miljoenenstad met die bekende skyline. Het enige wat je hoort zijn de voetstappen en je ademhaling. Hoewel ik toen niet meer breeduit aan het lachen was, had ik het niet moeilijk. De brug viel me nog best mee.
In Manhattan stond het weer vol met juichende mensen. Ook onze fotograaf stond er. Ik zag hem wel. Hij zag mij niet. En ik had nog wel zo hard gezwaaid.
Dat vond ik wel jammer, maar een stuk verderop zou het supporterspunt zijn waar ik al weer naar uitkeek. Hopelijk zou ik die niet missen.
Ondertussen was ik dus al ruim over het HM-punt en ik ging nog steeds erg lekker. De benen voelden goed. Het verbaasde mij wel, want mijn voeten en rug deden de dag ervoor toch wel pijn van het vele lopen. Het scheelt ook wel dat het mentaal prima ging, dan gaat alles makkelijker.
Op het afgesproken punt zag ik dan eindelijk de supporters! YEAH! Nog steeds met een grijns liep ik er bijna dansend langs. Wat fijn om ze te zien! Dat gaf me nóg meer energie.
Zo tegen de 30k liep ik ook wat KiKa-lopers voorbij. Er waren er best wat bij voor wie het hun eerste marathon was. Na een tweede pitstop had ik me voorgenomen om de laatste 10k harder te lopen als dat zou gaan. Na The Bronx overleefd te hebben, aldus één van de toeschouwers, zijn we dus weer in Manhattan beland. De twee bruggen in The Bronx heb ik eigenlijk niet eens meer echt gevoeld of meegekregen. Dus alles voelde eigenlijk nog prima aan.
Ik had geen idee hoe groot Central Park was en hoe groot de wegen daar waren, dus ik heb een tijdje gedacht dat we in het park waren, terwijl we op Fifth Avenue liepen. Ik dacht dat er misschien wel autowegen en huizen in het park stonden. In realiteit was ik dus nog niet in het park, en dat duurde daarom voor mijn gevoel veel langer. Die laatste 10 kilometers voelde ik wel dat mijn benen behoorlijk wat werk hadden verzet, maar ik plakte niet aan de grond zoals dat wel eens aanvoelt bij marathons waarbij ik de man met de hamer tegenkom.
In het park ging het op en neer. Op vind ik niet erg, maar neer ging me soms wat te steil. Arme quads. En hopelijk was ik niet te moe om mijn voeten recht neer te zetten. Toen ik op mijn horloge keek en nog een kilometer te gaan had, bleek dat ik erg veel van de blauwe lijn had afgeweken, want de borden in het park gaven aan dat ik nog 2 kilometer te gaan had. Helaas toch geen PR dus, maar dat maakte me niets uit, want ik liep hier de beste marathon van mijn leven.
Hoewel ik ook toen nog steeds mensen inhaalde, had ik niet het idee dat ik heel snel liep, maar het was wel mijn snelste mile!
Blij en voldaan nam ik mijn medaille in ontvangst en heb voor de fotografen geposeerd. Daarna kwam pas het besef wat voor geweldige marathon ik heb gelopen en hoe goed ik me voelde. Toen werd ik emotioneel.
Ik moest nog een eind lopen voor ik het finishgebied uit was en naar ons afmeldpunt kon. Gelukkig kregen we een goodiebag en een warme, gevoerde poncho. Bij het afmeldpunt ben ik nog een tijdje gebleven om de andere KiKa-lopers op te vangen en te feliciteren. Wat had iedereen het goed gedaan!

Ik ben nog 5 dagen langer gebleven terwijl een groot deel op maandag al terugging. We zijn naar een goedkoper hotel verhuisd. Met-de-metro. Al-die-trappen. Met-spierpijn. En-een-trolley.
Afgelopen week nog heel veel van New York gezien, heel veel leuke dingen gedaan heel veel gelopen. Na 2 dagen was de spierpijn eindelijk weg en kon ik weer normaal de trap af.
Donderdag hebben we zelfs nog een rondje gelopen, over de Manhattan en Brooklyn bridge.
Met pijn in mijn hart verliet ik vrijdag New York.

Wat een heerlijk verhaal je hebt geen idee hoe jaloers ik op je ben
New York

Super gedaan!

quote:

Op zondag 10 november 2019 00:31 schreef wyccie het volgende:

[..]

Dank je! Het heeft geholpen.

De New York marathon.
Wat moet ik hierover zeggen? WOW WOW WOW!

De laatste twee weken werd het steeds echter en ging ik me steeds meer inlezen over het parcours, de ervaringen van anderen, info over New York zelf, de leuke dingen die er te doen zijn. Met mijn supporter wat leuke avondjes en attracties gepland. Leuk leuk leuk!
Het trainen ging gewoon zoals ik altijd doe. Dus veel loopjes als trainingen. Met een hele marathon als duurloop en een PR op de halve als kers op de taart. Nauwelijks taperen.

Met een bescheiden trolleykoffer en een handbagagerugzak tot de nok toe gevuld (met de hele marathondagoutfit) ben ik donderdagochtend in de trein gestapt. Mijn NY-marathonavontuur zou beginnen.
Op Schiphol zag ik de andere KiKa-lopers al snel staan. Kort kennisgemaakt, geplast en daardoor de groepsfoto gemist (alweer). Na een vlucht met 2 films, veel tranen, veel turbulentie en een 2 uur durende wachtrij bij de douane bracht de bus ons eindelijk naar het hotel. We reden in de avondspits dwars door Manhattan, over Broadway, tussen al die felverlichte billboards. Ik keek mijn ogen uit.

Vrijdagochtend een stukje langs de Hudson gelopen om op de foto gezet te worden door onze fotograaf en vervolgens met z'n allen naar Central Park om het finishgebied te verkennen. We waren met 93 lopers en hadden allemaal een knaloranje jas aan. Niet mijn favoriete kleur, maar het voelde goed om zo als groep herkenbaar te zijn, we deelden samen een missie. Daar was ik best trots op.
Daarna naar de expo om onze startnummers op te halen en toen hadden we 'vrij'. Even over de expo gelopen (Meb Keflezighi had het druk met signeren) en toen terug naar het hotel, want ik had een massage geboekt bij de fysiotherapeuten die mee waren (erg leuke, enthousiaste meiden!).
In de avond naar een ijshockeywedstrijd geweest tussen de New Jersey Devils en de Philadelphia Flyers. Dat is echt een aanrader, wat een show was dat! Zo heerlijk Amerikaans.

Zaterdagochtend ben ik weer een stukje gaan lopen lang de Hudson, elke 100 meter stoppen om een foto te maken. Steeds zei ik tegen mezelf dat ik nu écht gewoon door moest lopen, maar dat lukte niet. Ik vond het zo geweldig om daar te zijn, alles was zo gaaf.
Daarna weer een informatiebijeenkomst van KiKa, met ontroerende verhalen, maar ook inspirerende verhalen.
In de middag zijn we naar het WTC geweest, op de One World Observatory toren, waar we 360 graden uitzicht hadden op een zonnige New York. Vervolgens 2 uur in een warenhuis gewinkeld.
Achteraf gezien misschien niet de ideale voorbereiding.
Na het avondeten viel ik gelukkig al vroeg in slaap. Het waren ook wel erg vermoeiende dagen geweest, vooral de donderdag was een lange dag reizen. Ook fijn dat hier nu pas de wintertijd inging en we dus een extra uur slaap kregen.

Zondag om 4 uur ging de wekker. Geen stress, want ik had de avond tevoren alles al klaargelegd op bed. Na snel wat eten gingen we verzamelen in de lobby voor een laatste peptalk en konden we de bus in. Dit gaf ook weer zulke mooie kriebels terwijl we door New Jersey naar Staten Island reden met een opkomende zon. Bij Fort Wadsworth aangekomen waren we al snel in ons startgebied en konden we ruim 3 uur wachten tot we konden starten. We moesten er wel zo vroeg zijn omdat de wegen afgesloten zouden worden. Met vier lagen kleding, broek over broek over broekje, muts, handschoenen en met z'n drieën onder een dekentje hebben we gekletst en wat zonnestralen opgevangen.

De New York marathon is een A naar B, en gaat door de 5 boroughs van New York en over 5 bruggen: je start onderaan de eerste brug op Staten Island, gaat vervolgens door Brooklyn, Queens en The Bronx naar Manhattan, met als eindpunt het Central Park.
De eerste brug is de Verrazano-Narrows bridge tussen Staten Island en Brooklyn, de langste. Het grootste gedeelte van de marathon loop je hier in Brooklyn. Via de Pulaski bridge loop je naar Queens, waar je maar 2 miles loopt, om vervolgens via de Queensboro bridge richting Manhattan te gaan, hier ben je al over de helft. Op First Avenue loop je naar het noorden om over de Willis Avenue bridge The Bronx in te gaan, waar je na een lus over de Madison Avenue bridge Manhattan weer in loopt. Na een flink stuk op de Fifth Avenue, die pal naast het Central Park loopt, draai je dan het park in en loop je langs de zuidkant naar de finish.

[ link | afbeelding ]

De Verrazano is een lange brug van 4 kilometer, daar moesten we rustig beginnen. Dat lukte redelijk, uiteraard toch ietsje sneller gestart, maar niet zo hard dat ik me daar stuk op zou lopen. Daar was nog geen publiek, maar zodra we Brooklyn in liepen wist ik niet wat me overkwam. Wat een boel mensen langs de kant, en allemaal zo enthousiast. Ik heb er heel veel high fives gegeven. Op een gegeven moment ben ik er toch maar mee gestopt, want het was echt te veel, en de stukken langs de stoep waren nogal hobbelig. Ik heb de hele tijd met een big smile gelopen. Het voelde zo goed, en ik liep erg lekker. Uiteraard door het publiek in Brooklyn.
Ik geloof dat het een stukje bij Queens was toen we door de Joodse wijk liepen, daar waren minder uitbundig juichende mensen, wel met mooie pijpekrulletjes en keppeltjes.
Na de Pulaski bridge kwam de gevreesde Queensboro bridge. Daar mag ook geen publiek komen, je bent dan over de helft, je stijgt weer en waarschijnlijk ben je te hard gegaan door het enthousiasme in Brooklyn. Allemaal ingrediënten om nu kapot te gaan. Dus rustig aan doen en energie sparen. We werden al gewaarschuwd dat elke seconde die je hier versnelt, je een minuut langzamer gaat in Central Park.
En inderdaad, je bent weer even op jezelf aangewezen. Zo lopend tussen alle andere lopers, over de Hudson rivier, in een tussenlaag op de brug waar het donker is. Alleen als je opzij kijkt zie je weer waar je bent, boven de rivier in die miljoenenstad met die bekende skyline. Het enige wat je hoort zijn de voetstappen en je ademhaling. Hoewel ik toen niet meer breeduit aan het lachen was, had ik het niet moeilijk. De brug viel me nog best mee.
In Manhattan stond het weer vol met juichende mensen. Ook onze fotograaf stond er. Ik zag hem wel. Hij zag mij niet. En ik had nog wel zo hard gezwaaid.
Dat vond ik wel jammer, maar een stuk verderop zou het supporterspunt zijn waar ik al weer naar uitkeek. Hopelijk zou ik die niet missen.
Ondertussen was ik dus al ruim over het HM-punt en ik ging nog steeds erg lekker. De benen voelden goed. Het verbaasde mij wel, want mijn voeten en rug deden de dag ervoor toch wel pijn van het vele lopen. Het scheelt ook wel dat het mentaal prima ging, dan gaat alles makkelijker.
Op het afgesproken punt zag ik dan eindelijk de supporters! YEAH! Nog steeds met een grijns liep ik er bijna dansend langs. Wat fijn om ze te zien! Dat gaf me nóg meer energie.
Zo tegen de 30k liep ik ook wat KiKa-lopers voorbij. Er waren er best wat bij voor wie het hun eerste marathon was. Na een tweede pitstop had ik me voorgenomen om de laatste 10k harder te lopen als dat zou gaan. Na The Bronx overleefd te hebben, aldus één van de toeschouwers, zijn we dus weer in Manhattan beland. De twee bruggen in The Bronx heb ik eigenlijk niet eens meer echt gevoeld of meegekregen. Dus alles voelde eigenlijk nog prima aan.
Ik had geen idee hoe groot Central Park was en hoe groot de wegen daar waren, dus ik heb een tijdje gedacht dat we in het park waren, terwijl we op Fifth Avenue liepen. Ik dacht dat er misschien wel autowegen en huizen in het park stonden. In realiteit was ik dus nog niet in het park, en dat duurde daarom voor mijn gevoel veel langer. Die laatste 10 kilometers voelde ik wel dat mijn benen behoorlijk wat werk hadden verzet, maar ik plakte niet aan de grond zoals dat wel eens aanvoelt bij marathons waarbij ik de man met de hamer tegenkom.
In het park ging het op en neer. Op vind ik niet erg, maar neer ging me soms wat te steil. Arme quads. En hopelijk was ik niet te moe om mijn voeten recht neer te zetten. Toen ik op mijn horloge keek en nog een kilometer te gaan had, bleek dat ik erg veel van de blauwe lijn had afgeweken, want de borden in het park gaven aan dat ik nog 2 kilometer te gaan had. Helaas toch geen PR dus, maar dat maakte me niets uit, want ik liep hier de beste marathon van mijn leven.
Hoewel ik ook toen nog steeds mensen inhaalde, had ik niet het idee dat ik heel snel liep, maar het was wel mijn snelste mile!
Blij en voldaan nam ik mijn medaille in ontvangst en heb voor de fotografen geposeerd. Daarna kwam pas het besef wat voor geweldige marathon ik heb gelopen en hoe goed ik me voelde. Toen werd ik emotioneel.
Ik moest nog een eind lopen voor ik het finishgebied uit was en naar ons afmeldpunt kon. Gelukkig kregen we een goodiebag en een warme, gevoerde poncho. Bij het afmeldpunt ben ik nog een tijdje gebleven om de andere KiKa-lopers op te vangen en te feliciteren. Wat had iedereen het goed gedaan!

Ik ben nog 5 dagen langer gebleven terwijl een groot deel op maandag al terugging. We zijn naar een goedkoper hotel verhuisd. Met-de-metro. Al-die-trappen. Met-spierpijn. En-een-trolley.
Afgelopen week nog heel veel van New York gezien, heel veel leuke dingen gedaan en heel veel gelopen. Na 2 dagen was de spierpijn eindelijk weg en kon ik weer normaal de trap af.
Donderdag hebben we zelfs nog een rondje gelopen, over de Manhattan en Brooklyn bridge.
Met pijn in mijn hart verliet ik vrijdag New York.

Held!

Wat supertof Wyccie

Voor het verhaal van @wyccie

Mooi verslag wyccie en een knappe prestatie weer!

prachtig verslag Wyccie!!

Inschrijven voor de Sallandtrail is al een uitdaging opzich

Maar het is gelukt.

quote:

Op zondag 10 november 2019 20:21 schreef DeLuna het volgende:
Inschrijven voor de Sallandtrail is al een uitdaging opzich

Was ff een kinkje in de kabel, maar het kan weer

Mooi verslag wyccie

Leuk om te lezen!

Krijg gelijk weer kriebels voor Rotterdam (mixed feelings)

Woensdag kijken of m'n knie weer een beetje wil. Zo niet, dan moet ik m'n 7-heuvelenloop startbewijs toch echt afstaan