[Hardlopen] #1214 Rentober

quote:

Op zaterdag 12 oktober 2019 10:51 schreef Guard het volgende:
Mooie glimlach aan de finish, zag er nog allemaal soepel en makkelijk uit.
Zeker te laat om voor morgen nog 41 hazen te regelen?

Dan moet je bij MC Twente wezen daar kan eliud nog wat van leren.

Gisteren met MC Twente en zijn hazenteam een loopje gedaan in Twente. De Landgoed Twente marathon. Deze kan je als duo of solo lopen. Als duo dan fietst er eentje mee en kan je wisselen wanneer je wilt.

Ontvangst was al top je werd al volgepropt met krentenwegge die ze rond brachten. Koffie was ook gewoon zelf tapbaar gratis te verkrijgen.

Het is een loopje dat niet om tijd maar gezelligheid en een mooie omgeving gaat. Bij elke verzorgingspost werd er andere lokale (geproduceerde) lekkernij geserveerd. Pompoensoep, mozerella, fudge, krentebolletjes. Ook voor drank werd verzorgt. Water stond overal wel. Bij sommige punten ook wijn en op 1 punt rauwe melk. Al gauw werd het al niet hoeveel kilometer we nog moesten maar welke verzorgingspost met wat ze hadden als lekkernij. Ook stond er bij elke stop wel een bandje te spelen.

Beetje jammer vooral voor de fietsers dat het regende het is dan een stuk lastiger om warm te blijven. Al met al iedereen blij over de finish gekomen waar ze meteen klaar stonden met finish bokbier. Ook werd de finishhap uitgedeeld waar je een bonnetje voor had gekregen een hamburger van de slager.

Bij de finish stond er flinke feesttent met podium zodra iedereen binnen was konkelt feest beginnen. Leuke en lekkere dag gehad mede door het gezelschap.

Iedereen die ik volg in de app lijkt op 26,1km stuk te gaan in Eindhoven. En ik zie LT ook nog niet op dat punt

Zijn ze inmiddels gefinisht?

Edit: ik zie geen positieve berichten op Strava verschijnen

Mijn dag: 2 sanitaire stops waarvan 1 Dixie
Voor stop 1 een km of 20 op een schema van 3:30 gelopen, tegen beter weten in.
Daarna flink ingeleverd (oa door de stops). Uiteindelijk 3:50 gelopen.
Dik tevreden mee.
Nu bier

Maar jullie hebben hem uitgelopen gefeliciteerd!

Vraagje, is het verstandiger om volgende week met lange broek te lopen? Voor m'n gevoel blijven je beenspieren dan warmer en worden ze minder snel stijf, waardoor pijntjes etc langer uitblijven. Klopt dat of is dat onzin?

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 15:50 schreef Neo-Mullen het volgende:
Maar jullie hebben hem uitgelopen gefeliciteerd!

Vraagje, is het verstandiger om volgende week met lange broek te lopen? Voor m'n gevoel blijven je beenspieren dan warmer en worden ze minder snel stijf, waardoor pijntjes etc langer uitblijven. Klopt dat of is dat onzin?

Een 'wedstrijd' loop ik bijna nooit in een lange broek. Zeker je benen worden niet zo snel koud. Hooguit door regen, maar daar helpt een doorweekte broek ook niet bij.

Ik zal dus niet zeggen dat het onzin is, maar uit eigen ervaring zou ik een korte broek adviseren.

Laatste duurloopje zit er op. Deze week nog 2 keer kort trainen en dan moet het lichaam er klaar voor zijn. Ik ben pas laat met een echt trainingsprogramma begonnen, en had er daardoor niet echt vertrouwen in, maar de laatste weken gaat het lekker. Dus wie weet zit er wat moois in. Dan moet wel eerst de traditionele taperverkoudheid weer over zijn...

Ik krijg er in ieder geval zin in!

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 16:26 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

Ik heb het idee dat dat punt kuren had, zag bij Guard ook een extreem hoge tijd staan, maar dat lijkt me niet waarschijnlijk met zijn tijd. Misschien een rot matje geweest

Dixie stop

WR bij de vrouwen op de marathon is verbroken in Chicago 2:14:04, Brigid Kosgei.

Goed gedaan hoor, marathonlopers. Aan de start verschijnen vind ik al knap, laat staan de Dixie halen

Nee, die mat lag gewoon verkeerd. Ik zag ook in de tracker bij iedereen langzame tempo's daar.

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 15:50 schreef Neo-Mullen het volgende:
Maar jullie hebben hem uitgelopen gefeliciteerd!

Vraagje, is het verstandiger om volgende week met lange broek te lopen? Voor m'n gevoel blijven je beenspieren dan warmer en worden ze minder snel stijf, waardoor pijntjes etc langer uitblijven. Klopt dat of is dat onzin?

Denk dat dat niet nodig is. Ik zie mensen eerder kramp krijgen bij heet weer en vochttekort.

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 17:08 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

Ook precies op 26,1km?

Geen idee

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 16:10 schreef SEMTEX het volgende:
L_t is uitgestapt op 21km, zie ik. Zal ze zelf later vast nog wel iets over willen vertellen.

Ja.. het verhaal.. Ik wist al vanaf juni dat er een hele drukke tijd aan ging komen op het werk, maar het is toch nooit echt heel goed te plannen/controleren bij ons, dus alle deadlines vielen de laatste tijd samen. Ik voelde de laatste 2 weken al dat ik steeds minder fit werd en woensdag dus echt een inzinking gehad op mijn werk, en de rest van de avond kon ik alleen maar huilen, niet eens normaal eten. Ik vind mijn werk nog steeds heel leuk en deze periode ga ik ook echt wel overleven, maar ik heb wel heel veel heel lange dagen gehad en ik heb gemerkt dat je niet én kunt pieken op je werk én op een marathon. Ik heb er serieus over gedacht om op zoek te gaan naar een startnr voor Amsterdam. Maar toch gehoopt dit weekend nog genoeg te kunnen uitrusten.

Denk dat ik fysiek uiteindelijk wel weer redelijk oke was, maar een marathon is toch ook heel erg mentaal. En toen het door het weer al op 10km vrij zwaar aanvoelde besloot ik dat ik op 21km ging evalueren hoe het ervoor stond en of ik nog verder zou lopen. Maar bij 12km begon ik al echt te denken dat nog 9km tot de 21 echt enorm ver was. Toen ging het tempo er ook uit en toen besloot ik dat het beter was om te stoppen. Het lukte me gewoon niet om er mentaal voor te vechten vandaag, ik voelde me te leeg en ik kon ook niet meer herinneren waarom ik dit nou precies aan het doen was. Ik weet dat ik diep kan gaan in marathons, dus ik had mezelf er misschien best wel weer doorheen kunnen praten, maar ik weet ook hoe lang ik moet herstellen van een marathon waarin ik diep ga, en dat vond ik het gewoon echt niet waard voor een marathon van 3.30u of zo terwijl ik weet dat er zoveel meer in zat. In Almere en Pijnacker voelde ik me vanaf de eerste kilometers zo sterk en klaar voor de uitdaging, maar vandaag voelde ik me misschien 5% van hoe ik me daar voelde. Met 80% kun je het nog wel op wilskracht doen, maar dit zat er te ver vanaf.

Het is wel een heel gek anticlimax gevoel nu, mentaal nog steeds heel moe maar fysiek valt het wel mee. Geen piek en geen dal. Wel heel trots op mijn loopmaatje die gewoon 1e Nederlandse vrouw en 6e overall werd! En voor mezelf nu even gaan bedenken wat ik de komende tijd wil. Misschien eerst maar eens toewerken naar de Meijendelloop en dan zien hoe het op werk gaat en of ik me 2 weken daarna klaar voel voor een Spijkenisse marathon bijvoorbeeld.

Balen, L_T! En jammer van die goede trainingen. Maar als ik het zo lees lijkt het inderdaad verstandig dat je bent uitgestapt.

En je hebt gelijk, de grootste uitdaging van de marathon is mentaal en, zeker als je voor een tijd gaat, pijn kunnen lijden om tot het gaatje te gaan.

Is het rond Spijkenisse wat rustiger qua werkdruk?

quote:

Op zondag 13 oktober 2019 21:54 schreef La_Tramposa het volgende:

[..]

Ja.. het verhaal.. Ik wist al vanaf juni dat er een hele drukke tijd aan ging komen op het werk, maar het is toch nooit echt heel goed te plannen/controleren bij ons, dus alle deadlines vielen de laatste tijd samen. Ik voelde de laatste 2 weken al dat ik steeds minder fit werd en woensdag dus echt een inzinking gehad op mijn werk, en de rest van de avond kon ik alleen maar huilen, niet eens normaal eten. Ik vind mijn werk nog steeds heel leuk en deze periode ga ik ook echt wel overleven, maar ik heb wel heel veel heel lange dagen gehad en ik heb gemerkt dat je niet én kunt pieken op je werk én op een marathon. Ik heb er serieus over gedacht om op zoek te gaan naar een startnr voor Amsterdam. Maar toch gehoopt dit weekend nog genoeg te kunnen uitrusten.

Denk dat ik fysiek uiteindelijk wel weer redelijk oke was, maar een marathon is toch ook heel erg mentaal. En toen het door het weer al op 10km vrij zwaar aanvoelde besloot ik dat ik op 21km ging evalueren hoe het ervoor stond en of ik nog verder zou lopen. Maar bij 12km begon ik al echt te denken dat nog 9km tot de 21 echt enorm ver was. Toen ging het tempo er ook uit en toen besloot ik dat het beter was om te stoppen. Het lukte me gewoon niet om er mentaal voor te vechten vandaag, ik voelde me te leeg en ik kon ook niet meer herinneren waarom ik dit nou precies aan het doen was. Ik weet dat ik diep kan gaan in marathons, dus ik had mezelf er misschien best wel weer doorheen kunnen praten, maar ik weet ook hoe lang ik moet herstellen van een marathon waarin ik diep ga, en dat vond ik het gewoon echt niet waard voor een marathon van 3.30u of zo terwijl ik weet dat er zoveel meer in zat. In Almere en Pijnacker voelde ik me vanaf de eerste kilometers zo sterk en klaar voor de uitdaging, maar vandaag voelde ik me misschien 5% van hoe ik me daar voelde. Met 80% kun je het nog wel op wilskracht doen, maar dit zat er te ver vanaf.

Het is wel een heel gek anticlimax gevoel nu, mentaal nog steeds heel moe maar fysiek valt het wel mee. Geen piek en geen dal. Wel heel trots op mijn loopmaatje die gewoon 1e Nederlandse vrouw en 6e overall werd! En voor mezelf nu even gaan bedenken wat ik de komende tijd wil. Misschien eerst maar eens toewerken naar de Meijendelloop en dan zien hoe het op werk gaat en of ik me 2 weken daarna klaar voel voor een Spijkenisse marathon bijvoorbeeld.

Verdomme zeg... Wat moet het verrekte kut zijn om die conclusies na 12km te moeten trekken, wetend dat er nog 30 te gaan zijn. Hoop dat je het gauw een beetje opzij kunt zetten.
En succes op je werk!

Edit: Dubbel

Balen zeg, LT!
Komt vast nog wel een keer goed . Mentale gedachten klinkt wel herkenbaar, overigens ook bij een snelle 10 of hm

Goed dat je op tijd gestopt bent, LT. Echt balen, nu maar eerst herstellen van de werkstress.

Ook ik heb Eindhoven gelopen met gemengde gevoelens.
Op zich best goed getraind en fit. Had 3 keer een 30-er gelopen in de training en de intervallen gingen goed. Drukste werkperiode (inclusief slaaptekort en vergeetachtigheid grenzend aan geheugenverlies) was al een paar weken geleden. Afgezien van het weer had ik dus een sub4 kunnen lopen. Dat werd het niet.

Ik werd ingedeeld in startvak E, maar daar stond de pacer van 3:45h. Daar ga ik dus echt niet tussen staan. Dus ik ben maar naar vak F gegaan. De eerste kilometers ging het prima. Iets te hard, maar met het warme weer op komst zou ik alleen maar langzamer gaan lopen, dus wat marge geprobeerd in te bouwen. Na een vroege plaspauze liep ik nog lekkerder.
Maar rond 11k merkte ik al dat dit 'm niet zou worden. Het werd zwaarder en zwaarder. En ik wilde zo graag genieten van deze marathon! Tot het HM-punt wilde ik het in ieder geval onder 2 uur lopen en dat is wel gelukt. Daarna ging ik kapot. Ik weet niet wat er aan de hand was, maar mijn lichaam wilde gewoon niet meer. Ik was moe, wilde gaan wandelen en zelfs gaan slapen. Bij de drankpost even stil gestaan en even later nog gewandeld vanwege een steek. Daarna maar doorgegaan op duurlooptempo.

Er ging van alles door mijn hoofd. Toch door te weinig slaap? Ik had héél slecht geslapen, werd elke 1,5 uur wakker, maar toen ik opstond voelde ik me niet moe. En ik heb prima marathons gelopen op weinig slaap. Of heb ik een buikgriepje te pakken? Ik was een paar keer lichtjes misselijk, en 'oh jee, krijg ik nou spetterpoep?' Bij een paar Dixies even aan gedacht om er toch maar even naar binnen te duiken, maar ik hoefde helemaal niet. Of had Guard toch gelijk en had ik gisteren niet moeten lopen? Maar dat doe ik altijd voor een marathon. Of toch de hitte? Maar ik heb wel eens voor hetere vuren gestaan.
Heb zelfs nog héél even gedacht of het niet gewoon voorbij is met al die marathons.
Heel veel vragen en twijfels, geen antwoorden. Zo zie je maar dat je een marathon nooit moet onderschatten, ook niet als je er al meer dan een dozijn hebt gelopen.

Toen ik eindelijk accepteerde dat het is zoals het is, kon ik ook weer prettiger lopen. Mentaal dan, want het tempo was nog steeds tergend langzaam.
Veel kindjes een high five gegeven, duimpjes omhoog als ik aangemoedigd werd en iemand geholpen met het juist uitspreken van mijn naam. Ik heb me toch nog prima vermaakt.
Het vreemde is dat ik vanaf het moment dat ik kapotging geen moment dacht dat het nog ver was (alleen de laatste 500 meter, want de finish was verplaatst en ik herkende het niet). Integendeel, een HM-afstand was nog wel te overzien en sommige kilometers kwamen eerder dan verwacht. Ook begon ik beetje bij beetje wat mensen in te halen die bij de start net zo hard gingen als ik. Zij waren dus ook volledig ingestort. Dit jaar meer dan de andere edities, lijkt het.

De laatste twee kilometers deed mijn lichaam weer wat ik wilde en kon ik aanzetten. Kippenvel in het centrum. Zoals gezegd was ik de finishboog even kwijt, maar toch nog netjes door kunnen zetten.

Eenmaal thuis baalde ik nog wel even, maar nu gaat het weer prima en richt ik me weer op de volgende marathon.
New York over 3 weken!

Balen LT! Maar goede keuze om te stoppen. En mooi gesproken Wyccie.. een marathon blijf een rot end

Voor mij geen marathon dit weekend, maar een 20km loop. In Parijs in een opwelling ergens begin dit jaar ingeschreven en dit weekend was het ineens zo ver. Vrijdag aangekomen op Paris-Nord, waarbij ook ineens de realisatie kwam dat ik in m’n uppie in Parijs was.. wat bezielde me? Maar goed, eerst even twee dagen de toerist uitgehangen en zondag was de grote dag. De startvakken waren een beetje vreemd ingedeeld. de snelle lopers startte aan de ene kant van de Seine en de langzame lopers (waaronder moi) aan de andere kant van de Seine. Met het hele startvak moesten we dus nog even naar de andere kant van de Seine lopen. Ok, prima.

Het parcours begon gelijk goed met vals plat.. maar dat mocht de pret niet drukken. Het parcours ging door de straten van Parijs via Jardins de l’Avenue Foch naar Alleé de Longchamp. Een lang pad door een prachtige bosomgeving. Aan de kant stonden bandjes Franse muziek te spelen wat de sfeer ten goede kwam. De eerste 10km gingen goed en liep goed op schema. Na ongeveer 12km kwam ik de man met de hamer tegen. Net als LT te kampen gehad met werkstress waar ik nog last van had en het vele wandelen de dagen daarvoor hielp ook niet echt. Maar ik wilde hem wel uitlopen, dus dan maar het tempo omlaag. We maken een draai en gaan weer richting de Seine. De zon breekt nu echt door en de temperatuur loopt op. Begin het zwaarder te krijgen en merk dat de lopers om mij heen hetzelfde ervaren. Onderweg zie ik lopers op de grond liggen met ambulancepersoneel om zich heen en moet weer even aan de Dam tot Damloop denken. Mijn been begint ondertussen zeer te doen en moet even wandelen bij een stukje dat omhoog gaat. Een vrouw komt naar mij toe en vraagt of het gaat. Ze stelt me gerust dat het ergste nu achter de rug is en de route vanaf nu vlakker is. Fijne woorden en het geeft me nieuwe energie om er voor te gaan. We lopen weer de drukke straten van Parijs in en het “Aller!!” “Aller!!” komt van alle kanten. Iemand roept mijn naam, maar kan niet verstaan wat ze zegt.. nog even volhouden.

We gaan de Pont Royal over en ik zie de Eiffeltoren even vergeet ik de pijn en geniet ik van het feit dat ik hier kan en mag lopen. Uiteindelijk finish ik met een langzamere tijd dan ik in gedachten had, maar ben blij met de keuze om langzamer te gaan lopen wat een prachtige ervaring was dit..

quote:

Op maandag 14 oktober 2019 08:49 schreef Maraca het volgende:
Balen LT! Maar goede keuze om te stoppen. En mooi gesproken Wyccie.. een marathon blijf een rot end

Voor mij geen marathon dit weekend, maar een 20km loop. In Parijs in een opwelling ergens begin dit jaar ingeschreven en dit weekend was het ineens zo ver. Vrijdag aangekomen op Paris-Nord, waarbij ook ineens de realisatie kwam dat ik in m’n uppie in Parijs was.. wat bezielde me? Maar goed, eerst even twee dagen de toerist uitgehangen en zondag was de grote dag. De startvakken waren een beetje vreemd ingedeeld. de snelle lopers startte aan de ene kant van de Seine en de langzame lopers (waaronder moi) aan de andere kant van de Seine. Met het hele startvak moesten we dus nog even naar de andere kant van de Seine lopen. Ok, prima.

Het parcours begon gelijk goed met vals plat.. maar dat mocht de pret niet drukken. Het parcours ging door de straten van Parijs via Jardins de l’Avenue Foch naar Alleé de Longchamp. Een lang pad door een prachtige bosomgeving. Aan de kant stonden bandjes Franse muziek te spelen wat de sfeer ten goede kwam. De eerste 10km gingen goed en liep goed op schema. Na ongeveer 12km kwam ik de man met de hamer tegen. Net als LT te kampen gehad met werkstress waar ik nog last van had en het vele wandelen de dagen daarvoor hielp ook niet echt. Maar ik wilde hem wel uitlopen, dus dan maar het tempo omlaag. We maken een draai en gaan weer richting de Seine. De zon breekt nu echt door en de temperatuur loopt op. Begin het zwaarder te krijgen en merk dat de lopers om mij heen hetzelfde ervaren. Onderweg zie ik lopers op de grond liggen met ambulancepersoneel om zich heen en moet weer even aan de Dam tot Damloop denken. Mijn been begint ondertussen zeer te doen en moet even wandelen bij een stukje dat omhoog gaat. Een vrouw komt naar mij toe en vraagt of het gaat. Ze stelt me gerust dat het ergste nu achter de rug is en de route vanaf nu vlakker is. Fijne woorden en het geeft me nieuwe energie om er voor te gaan. We lopen weer de drukke straten van Parijs in en het “Aller!!” “Aller!!” komt van alle kanten. Iemand roept mijn naam, maar kan niet verstaan wat ze zegt.. nog even volhouden.

We gaan de Pont Royal over en ik zie de Eiffeltoren even vergeet ik de pijn en geniet ik van het feit dat ik hier kan en mag lopen. Uiteindelijk finish ik met een langzamere tijd dan ik in gedachten had, maar ben blij met de keuze om langzamer te gaan lopen wat een prachtige ervaring was dit..

Cool om te lezen! Op Allee de Longchamp heb ik heel veel van mijn lange trainingen gedaan het eerste halfjaar van 2019! Misschien ook een leuke wedstrijd om eens naar toe te gaan. En ik kan me ook helemaal voorstellen hoe je je voelt op Gare du Nord, soms is dat echt een intense plek om te zijn. Maar fijn om te lezen dat je het toch met een goed gevoel en goede gezondheid uit kon lopen!

Wat een mooi contrast tussen twee verhalen over de marathon van Eindhoven.

L_T neemt de beslissing om te stoppen, wat mentaal gezien juist heel sterk moet zijn geweest! Het is nog al wat: eindelijk weer een hele goede trainingsperiode kunnen afwerken, voelen dat het steeds beter gaat en dan tóch moeten concluderen dat het op D-Day niet gaat lukken. Het is lastig om de onrust van het "moeten trainen" te weerstaan. Ikzelf ben gestopt met 3x in de week trainen als ik nachtdiensten heb. Ik ga ook niet 's ochtends vroeg voor dag en dauw trainen als dat het enige moment is op een volle dag. De onrust blijft, maar ik denk dat trainen dan meer vermoeidheid oplevert dan progressie. Trainen mag niet ten koste gaan van slaap of ontspanning.

En dan Wyccie. Die is weer op een hele andere manier sterk. Ze is een bijzondere dame die gerust in haar eentje een verkeersinfarct veroorzaakt door stil te gaan staan op een drukke kruising met trambaan in Rotterdam. Terwijl ik ernaast zit. Ik vraag me soms af of ze het nou echt zo leuk vindt om al haar vrije tijd aan sport te besteden. Is het geen vlucht of verslaving, vraagt de amateurpsycholoog zich dan af.

Hoe dan ook vind ik dit veel mooiere verhalen dan de nepheid van veel Insta-runfluencers.

Alle recepten voor succes zijn in huis gehaald: pasta, bietensap, bruin brood, yoghurt, muesli, fruit.
Zenuwen beginnen wel een rol in het dagelijkse leven te worden nu