VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 11:38 |
Welkom bij een nieuw deel van "Vraag wat je wil". Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt. Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand wiens partner een hersenbloeding heeft gehad en hem bijna verloren is. Dus ben je benieuwd hoe dat voelt voor een partner, hoe ze het gezin op de rails hield, welke medische molen erbij komt kijken, en hoe ze de moed kon behouden vraag het hier. Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren. [ Bericht 1% gewijzigd door Bosbeetle op 30-09-2019 11:41:20 ] | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 11:49 |
Hallo allemaal, Mijn leven was tot op die ene dag in 2015 onbezorgd en fijn en mijn gezinsgeluk leek op een hoogtepunt na de geboorte van onze dochter in 2014. We leken alles prima op de rit te hebben, toch veranderde dit van de één op de andere dag. Die ochtend gaf ik (29) mijn partner (42) de welbekende tot vanavond kus, niet wetende dat dit zomaar bijna de laatste kus zou zijn die ik hem ooit zou geven.. Die middag is het rond 15:00 uur, mijn telefoon gaat. Ik krijg zijn leidinggevende aan de telefoon. Zij meldt mij dat mijn man 'onwel' is geworden, naar mij vraagt en of ik alsjeblieft snel naar hem toe kan komen. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Ik beëindig het gesprek en barst in tranen uit.. | |
Questular | maandag 30 september 2019 @ 11:58 |
Waren er al seinen die, als je nu terugkijkt, je hadden kunnen waarschuwen voor wat zou komen? | |
Donna | maandag 30 september 2019 @ 12:14 |
Jeetje wat heftig. Ik heb geen vragen, maar wil je wel veel sterkte wensen. Ik weet niet hoe het is als partner, maar wel als puber/kind van. Ik was 16 toen mijn vader zijn eerste hersenbloeding had. Het kan niet anders dan enorm zwaar voor jullie zijn. | |
raptorix | maandag 30 september 2019 @ 12:41 |
Interessant topic, hoe is medisch gezien afgelopen? | |
viagraap | maandag 30 september 2019 @ 12:59 |
Dit inderdaad. Mijn moeder heeft vijftien jaar geleden na een revalidatie van driekwart jaar alleen nog verminderd gevoel in haar linkerkant, mijn vader zit nu nog in de revalidatie en lijkt vooral op gebied van spraak last te houden. Hoewel dat nog kan verbeteren want het is van de zomer gebeurd. Inderdaad, twee keer raak hier. Maar niet zo drastisch als sommige gevallen, pap was al bijna met pensioen en m'n moeder was er snel weer bovenop. Hoe gaat dat met je kind vooral? Voor ons viel/valt het dus mee omdat het relatief minder ernstig was. Bovendien was ik 13 en 28, dat is al andere koek dan een jong kind. Veel sterkte gewenst in ieder geval | |
UIO_AMS | maandag 30 september 2019 @ 13:16 |
Vreselijk om mee te maken. Hoe denk je anno nu over de Nederlandse verzorgingsstaat en is dat anders van hoe je er over dacht voor 2015? | |
FireFox1 | maandag 30 september 2019 @ 13:37 |
Ik ben 4 jaar geleden getroffen door een hersenbloeding, en ben er zeer genadig van afgekomen. Ben benieuwd naar het verhaal. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 13:42 |
Wil je ajb een wat gerichtere vraag stellen. Het verhaal zelf is lang. (Uiteraard). Wanneer je je vragen opdeelt, wil ik die wel per stuk beantwoorden.. Heftig voor jou ook, ik ben benieuwd hoe je er zelf mee omgaat. Kun je het accepteren? Hoe ziet je leven er nu uit? | |
klappernootopreis | maandag 30 september 2019 @ 13:51 |
Ik heb dit gezien bij een oud buurvrouw. Die was in een blakende gezondheid en kreeg een hersenbloeding. De revalidatie duurde zo lang dat haar man moest stoppen met werken. En ze heeft er nog last van, vooral in het spraakcentrum. Hoe kun je als partner dit allemaal verwerken? Dat lijkt me erg lastig. | |
Adnap | maandag 30 september 2019 @ 14:00 |
Vaak hoor je dat mensen na een hersenbloeding ook totaal van karakter veranderen ? Is dat bij jou man ook aan de orde ? Zo ja hoe heb je daar mee leren omgaan of beter gezegd hoe ga je daar mee om ? | |
klappernootopreis | maandag 30 september 2019 @ 14:04 |
Hoe leg je je dochter uit als er iets dergelijks is gebeurd? | |
DJMO | maandag 30 september 2019 @ 14:08 |
Hoe is het nu met je man, en herinnert je dochter zich nog iets van die eerste periode? | |
golfer | maandag 30 september 2019 @ 15:04 |
En hoe liep het verhaal verder af? Je brengt het als een cliffhanger. Je hebt hem daarna nooit meer gekust? Vervolg ervan? Herstel of niet. Blijvende gevolgen? Situatie nu? | |
Ace1 | maandag 30 september 2019 @ 15:08 |
Hoe gaat het verder? Wat voor hersenbloeding (er zijn minstens 4 typen), hoe gaat het nu met hem? Is hij geopereerd? Hoelang heeft hij in het ziekenhuis gelegen? Hoe is zijn functioneren nu? | |
GVman | maandag 30 september 2019 @ 15:26 |
Is je partner een ander persoon geworden, een andere persoonlijkheid? If so, is het dan nog de persoon van wie je houdt? Klinkt misschien heftig, maar 'karakterverandering' komt nog wel eens langs in de jaarlijkse herhalingscursus van de EHBO. Dat lijkt me vreemd klinken, vandaar de vraag. | |
Tha_Flash | maandag 30 september 2019 @ 15:40 |
Ik heb in 2015 hetzelfde meegemaakt met mijn vrouw........ (kind uit 2013) | |
CaVaBien | maandag 30 september 2019 @ 15:51 |
De vrouw van een goede vriend van ons heeft ook een hersenbloeding gehad. Ze veranderde drastisch. Sorry als het bot klinkt, maar ze werd er echt een vervelende persoon door (beetje verzuurd/ enorm jaloers). Is dit ook gebeurd bij jouw partner? Hoe verliep de revalidatie? Hoe gingen jullie (dochter en jij) ermee om? Veel sterkte. Ik hoop dat het inmiddels goed gaat. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 15:55 |
Ik beantwoord vanavond de vragen t/m die van Golfer. Mijn agenda laat het dan morgen weer wat toe wat vragen te beantwoorden.. Bedankt voor jullie interesse tot zover. | |
golfer | maandag 30 september 2019 @ 17:34 |
Als je geen tijd hebt om verdere vragen te beantwoorden, waarom doe je dan mee aan VWJW? | |
Molo | maandag 30 september 2019 @ 17:41 |
Ze heeft gewoon een gezin en baan te runnen en het iets drukker dan in een gemiddeld gezin door de beroerte van haar man, misschien? Jouw conclusie is trouwens wat anders dan wat zij zegt | |
maily | maandag 30 september 2019 @ 17:42 |
Is het verplicht om hier een hele week stand-by te zijn om vragen te beantwoorden? | |
Sodeknetters | maandag 30 september 2019 @ 17:52 |
Als er iemand in een gezin ziek wordt, gaat meestal alle aandacht uit naar de zieke. Klein beetje logisch ook wel. Maar slechts weinigen hebben oog voor wat de impact op de partner en de eventuele rest van het gezin is. Was die aandacht er wel voor jou als partner, en hoe ging en gaat het nu met jou? En met de rest van het gezin? | |
Trainwreck | maandag 30 september 2019 @ 18:12 |
Ik met m’n vader, ook in 2015. Bij m’n vader was het andersom. Die was altijd nogal nors en werd heel lief, zachtaardig en grappig. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 18:24 |
Ik heb ook nog een normaal leven naast Fok! | |
Burner82 | maandag 30 september 2019 @ 18:30 |
Nu nog antwoorden geven | |
golfer | maandag 30 september 2019 @ 18:31 |
Dat kan toch helemaal niet? | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:16 |
Nee, helaas niet. Achteraf kregen we bij de neuroloog te horen dat hij een hypertensief CVA heeft gehad. (Langdurig hoge bloeddruk). Dit bleek dus een erfelijke factor te zijn, maar hier waren wij niet van op de hoogte. Als wij dit wel hadden geweten, hadden we uiteraard eerder gestart met bloeddrukverlagende medicatie. Verder gebeurd zoiets niet, maar overkomt het je... | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:17 |
De bloeding heeft plaatsgehad in de basale kern van de hersenen. Aan deze zijde wordt de motoriek van het lichaam aangestuurd. Er resteren nu nog: een Hemiparese (onvolledige verlamming door spierspanning) en een verstoorde arm/hand en loopfunctie. Tot op de dag van vandaag wordt hij 2 x per week behandeld door een hele goede fysiotherapeut, die hem al zeer ver heeft gebracht, al heeft mijn man dat merendeel aan zichzelf te danken, omdat hij een hele goede mindset heeft. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:18 |
Onze dochter is op dit moment 5.5 jaar en was op de dag zelf op de dag af 1.5 jaar. Zij weet niet exact wat er met haar papa is gebeurd, maar merkt wel dat papa zijn hand af en toe 'raar' doet en niet altijd doet wat zij graag zou willen. Mocht zij later wel de behoefte hebben om te willen weten wat er allemaal is gebeurd, dan vertellen wij haar dat uiteraard wel. Ik heb in de tussentijd veel foto's en filmpjes kunnen maken. Ze ontwikkelt zich als een blij en vrolijk kind. Ook voor jullie sterkte, Viagraap. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:18 |
Het is wat het is, daar verander ik niets aan. Dat vind ik een beetje lastige vraag eerlijk gezegd, ik volg nu zeker wel meer medische programma's. Voor 2015 hield ik me er dus niet zo veel mee bezig, maar nu dus inderdaad des te meer. Ik sla af en toe steil achterover wat een wan- en misverstanden allemaal bestaan in de zorg. Zeker het verrijken van zorgverzekeraars wat achter de ruggen van de (betalende) burger plaatsvindt. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:20 |
Zo erg is het gelukkig hier niet (geweest). Ten tijde dat zijn dagrevalidatie gaande was, heeft men zoveel als mogelijk zijn thuissituatie nagebootst. (Trap lopen, stofzuigen, koken etc). Als hij dan op weekendverlof mocht, moesten we deze situaties ook weer oefenen. Mochten er dan nog problemen optreden, werd er weer verder gesimuleerd. En het is uiteraard erg lastig om hier in de eerste instantie mee om te gaan. Ons hele leven ging ineens 360 graden om en stond bijna volledig in het teken van zorgen (maken) en draaide bijna volledig om hem. De kans op herhaling is en blijft zeker in het begin altijd aanwezig. Ik leefde onderhand op de automatische piloot: wakker worden, douchen, aankleden, eten, naar werk, werken, naar mijn man toe, samen eten, weer naar huis, slapen en repeat. (Dat zo'n 4 keer per week). Onze dochter is geweldig opgevangen door onze ouders. Daar ben ik hen ook uit de gronden van onze harten zo ontzettend dankbaar voor. Ook omdat zij zeker mij zo de ruimte hebben gegeven om zoveel bij mijn partner te kunnen zijn. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:20 |
JA! Volmondig.. durf ik wel te stellen. Al ziet hij dat zelf totaal niet zo. Ik ben nu niet bepaald het type dat snel op haar mond is gevallen of over haar heen laat lopen dus mocht er een situatie voorkomen, waarbij hij weer eens naar tegen mij doet dan vlieg ik ook wel eens uit de bocht tegen hem. Hij moet niet denken dat hij na deze happening ineens meer kan en mag. En ja, dat is af en toe zwaar, ik ontken dat niet. Dat is ook het vervelende, ik ben degene die de meeste 'klappen' moet opvangen. Vaak is het bij deze mensen zo: de mensen, waar ze het meest van houden, doen ze het meeste pijn. Ook al is dat weer een onbewust iets. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:22 |
Bedoel je nu of later? We leggen het nu voor haar makkelijk uit en ze zegt zelf ook al "Papa is een beetje kapot of stuk mama" of "Papa's hand doet het weer eens niet". Ze wordt dan op haar maniertje heel boos op zijn hand/arm of wat dan ook. We lachen er dan om, want ze brengt het zo komisch. Verder maken we er weinig woorden aan vuil. We hebben sowieso met veel kinderen te maken gehad die ineens wilden weten wat er met hem was gebeurd, want wat ze zagen, klopte niet. Ik leg dan natuurlijk op een wat meer te begrijpen manier aan hen uit, wat er is gebeurd zonder daarvoor in exacte details te treden. | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:23 |
Het gaat nu prima met hem, zover je van prima kan spreken. Onze dochter hoor ik erg echt niet over. Soms heeft ze het er ineens over als ze iemand in een rolstoel ziet: "Heej, dat heeft papa ook gehad mama". | |
maily | maandag 30 september 2019 @ 20:23 |
Wat is dit enorm ingrijpend geweest in jullie leven/relatie... en nog .... Sterkte en respect | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:25 |
Een cliffhanger, mooie omschrijving. Ik wilde natuurlijk niet alles vertellen, omdat ik dan wellicht al vragen zou beantwoorden, voordat ze überhaupt gesteld waren. Na het telefoontje ben ik door een collega naar hem toe gebracht, waar al een ambulance met 2 verpleegkundigen en een chauffeur klaarstond om te vertrekken. Zij hadden al de eerste (mogelijk) levensreddende handelingen bij hem uitgevoerd, omdat het voor mensen met een CVA (=verzamelnaam) nou eenmaal van belang is, dat ze binnen 4 uur in het ziekenhuis zijn. Daarna zijn we met een bloedgang naar het ziekenhuis gereden, heb ik hem snel nog een kus gegeven, waarna hij al snel weer weg was, omdat er een scan van zijn hoofd gemaakt moest worden. Deze liet onomstotelijk zien dat er iets heel erg mis was. Al was dat toen ik hem zag al meteen duidelijk. Zie verder het antwoord op de vraag van raptorix. Hij is weer 100% aan het werk, reist 1 dag per week, zelfstandig naar zijn werk en neemt 4 uur ouderschapsverlof op om bij onze dochter te kunnen zijn en met haar dingen zover mogelijk te kunnen ondernemen. Verder haalt en brengt hij voor 2 dagen per week onze dochter naar en van school. De rest komt voor het grootste gedeelte op mij neer. [ Bericht 6% gewijzigd door VraagWatJeWil op 01-10-2019 07:36:09 ] | |
DJMO | maandag 30 september 2019 @ 20:33 |
Wat fijn om te horen dat hij het zo goed doet (botte omschrijving, maar jij snapt me wel! ) | |
VraagWatJeWil | maandag 30 september 2019 @ 20:46 |
Dat is voor mij althans niet bot Mo, maar dat weet jij wel! [ Bericht 4% gewijzigd door VraagWatJeWil op 30-09-2019 21:25:44 ] | |
Bomenverzameling | maandag 30 september 2019 @ 21:08 |
Met veel interesse volg ik dit topic, Zeker omdat ik zelf dit jaar een lichte beroerte heb gehad. Mooi om te lezen dat je man zo goed mogelijk heeft hersteld. Nog veel sterkte de komende tijd | |
rulerofdeath | maandag 30 september 2019 @ 22:38 |
Jullie wonen niet meer samen? | |
Ven1972 | maandag 30 september 2019 @ 23:07 |
Ik wil hier op wat zeggen, in mijn familie kwam zelden beroerte voor, eerst bij mijn oom en veel later mijn nicht. Mijn nicht heeft een CVA opgelopen zowel haar spraakvermogen aangetast is, maar ze kan echt wel praten, wel iets onduidelijker dan voorheen. Ze heeft 2 weken in het ziekenhuis in mijn woonplaats gelegen en daarna was ze overgebracht naar revalidatiecentrum De Vogellanden in Zwolle voor verdere behandeling. Ze is in de veertiger jaren van leeftijd. Maar nu werkt ze hele week halve dagen bij een postorderbedrijf in Zwolle op arbeidstherapiebasis. Ze rijdt gelukkig weer in haar auto. Verder is ze nog steeds erg moe van alles wat bij haar overkomen is. Ze heeft het gekregen omdat zij te hoge bloeddruk had zodat hierdoor beroerte is veroorzaakt. Zelfs heb ik ook hoge bloeddruk gehad, gelukkig is het wel bij mij op tijd ontdekt in het UMCG in Groningen bij een pre-operatief onderzoek (in 2009). Ik denk dat bij mij beroerte is bespaard zodat ik aan medicijnen begon om mijn bloeddruk te verlagen. Zelfs weet je het nooit dat je het in gaten hebt dat je te hoge bloeddruk zou kunnen krijgen zoals bij stress, spanning en ongezonde leefstijl. Ik weet zelfs ook heel veel over hersenletsels zoals Niet Aangeboren Hersenletsel wat het ook bij een beroerte voorkomt via een bloedprop in hersenen of verstopte aders in hersenen. NAH kan ook bij mensen vaak anders voorkomen dan voorheen in karakter, omgang, gedrag en denkvermogen. Het is wel ingewikkeld om uit te leggen, maar ik hou het wel kort en duidelijk hoe het precies in elkaar zit. Gevolgen van een NAH hoeft niet altijd ernstig te zijn maar vaak is het wel dat bij iedere mens ernstig is met zijn of haar NAH. NAH is echt verschillend in vele omvang waarmee we niet heel veel van weten hoe het precies in elkaar zitten. Leven met iemand die NAH heeft kan ook lastig en zwaar zijn, wellicht kan dit ook gevolgen hebben voor de huwelijk of liefdesrelatie die jullie kunnen hebben. Niet iedereen kan tegen aan kunnen om met iemand die NAH heeft om samen te leven. Het is wel een groot verschil van leefstijlen wat ook mensen met NAH doormaken van voor en na beroertegeval. Maar vaak is het voor nabestaanden en vrienden ook wel verwarrend en erg dat hun bekende een beroerte heeft gekregen, waar ook impact heel groot is op verdere levensverloop van hun. Acceptatie van hun eigen beperking kan heel lang duren of zelfs ook wel moeite mee blijft hebben om te accepteren dat je ook anders bent na NAH/beroerte. Heel vaak bij iemand die NAH heeft gaan veel vrienden of kennissen contact verbreken omdat ze het niet meer aan kunnen of te druk zijn om verder met haar of hem om te gaan. Dat is voor iemand met een NAH echt heel pijnlijk om er mee confronteren dat het zo is dat hij of zij veel minder vrienden heeft dan voorheen. Veel mensen met een NAH hebben in het begin vaak behoefte om weer dingen te doen in "vorige" leven voor NAH te doen, zoals samen stappen met hun vrienden of samen met elkaar doen. Door NAH kan dat niet bijna niet meer. Heel zelden is het bij iemand met een NAH dat hun vriendengroep toch bij elkaar is gebleven omdat haar of zijn beperking maar heel licht is gebleven na een lichte tot matige beroerte. Mensen met een matig of lichte beroerte kan na een tijdje weer hersteld worden zodat zij of hij weer aan het werk kan gaan afhankelijk hoe het met hun beperking is gesteld. Jonge mensen die een lichte beroerte hebben gekregen kunnen na een tijdje doorgaan met hun studie af te maken, als lichte beperking dat het toelaat. Ik ben zelfs geen psycholoog of arts natuurlijk, maar ik heb zelf wel een hersenbeschadiging opgelopen tijdens de geboorte en gedeeltelijk door mijn ernstige ziekte in mijn eerste levensjaar. Maar ik heb een soort cursus NAH gevolgd om hierin te verdiepen hoe het allemaal in werking is. Wonen bij een stichting Ze hebben vaak professionele begeleiding en zorg nodig zowel wonen in een woonvorm of in een huurwoning waar de zorg op afstand mogelijk is (Volledig Pakket Thuis). Een voorwaarde van een VPT is dat je wel zelfstandig kunt wonen (alles zelf kunt redden met aankleden, uitkleden, huishouden, bed opmaken, zelf kunt douchen en etc). Maar mensen met een NAH kan hulp krijgen bij dagelijkse bezigheden zoals post doornemen of afspraken doornemen of iets anders, Bij mensen met een beroerte is wel iets anders, denk ik, zodat ze meer hulp en ondersteuning hebben van professionele begeleiders. Dat is wel afhankelijk hoe zwaar beroerte is bij iemand heeft gekregen en wat hij of zij nog wel niet of wel kan na een intensieve revalidatieperiode. Dagbesteding bij een stichting Vaak is het geval dat mensen met een zware beroerte niet meer volledig aan werk kan komen in een bedrijf of in een instelling. Veelal worden ze door de UWV afhankelijk van ernst van een lichamelijke beperking gedeeltelijk of volledig arbeidsongeschikt verklaard en krijgen ze dan een uitkering. De dagbesteding in een dagopvangcentrum is een mogelijkheid waar mensen met een beroerte nuttige dingen kan doen in een activiteit zoals hout, creatief, computeren, sport, koken of een behandeling door Hersenz ondergaan. De behandeling bij Hersenz kun je leren jezelf weer ontdekken, energie opbouwen, sporten, oefeningen doen en etc. Bij deze instellingen heb je als NAH meer contact met lotgenoten die het ook hebben en heb je ook als cliënt met een NAH meer steun aan elkaar. Dan heb je ook als verzorger of mantelzorger meer tijd voor je zelf om bijvoorbeeld leuke dingen te doen met jouw eigen vrienden of boodschappen met iemand. Afleiding is echt goed voor je als je voor iemand met een NAH zorgt. Bij wonen (WLZ) en dagbesteding (WMO in eigen gemeente) heb je een indicatie nodig om aan te vragen bij CIZ. De professionals bij de stichting kunnen het ook voor jullie doen als het nodig is. [ Bericht 2% gewijzigd door Ven1972 op 30-09-2019 23:15:18 ] | |
pollewop77 | dinsdag 1 oktober 2019 @ 07:25 |
Fantastisch dat hij dit allemaal kan! Ik weet hoe zwaar het is, heb zelf een topic gehad hier over leven met niet aangeboren hersenletsel door twee herseninfarcten. Er zijn ook nog behandelprogramma's waar je kan leren omgaan met de restverscbijnselen zoals bijv Hersenz. Ze hebben ook een partnermodule. Hebben jullie daar hulp mee gehad? | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 07:34 |
Dat doen we gelukkig zeker nog. Ons huwelijk heeft dit ontzettend zware traject doorstaan. Sterker nog, we zijn er beter uitgekomen samen. We konden al goed over dingen praten en dit heeft het nog eens versterkt. Ik werk 3 hele dagen, waarvan hij er 2 op zich neemt voor het halen en brengen van onze meid.. Hopelijk vanavond weer antwoorden op de overige vragen. De ochtendspits is vol gaande hier [ Bericht 1% gewijzigd door VraagWatJeWil op 01-10-2019 09:33:07 ] | |
Meridiaan | dinsdag 1 oktober 2019 @ 16:46 |
Ben je ook vrienden verloren door dit alles? Beleef je seksualiteit anders? | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 18:52 |
Een groot deel van je antwoord is al beantwoord bij de vraag van Questular. Ik zal je verdere vragen hieronder beantwoorden. Overal gaat het het nu gewoon goed met hem. Hij is een ontzettend lieve zorgzame vader voor onze dochter en een zeer behulpzame echtgenoot. Hij woont thuis, daar vanuit werkt hij 3,5 dag per week. De overige dag werkt hij extern en de andere halve dag is voor hem en zijn dochter (ouderschapsverlof). De weekenden zijn voor ons als gezin heel belangrijk. We ondernemen (zover als mogelijk) activiteiten. Omdat zijn conditie ook nog bij lange na niet op het oude niveau is, doen we dit deels aangepast, maar soms draait hij ook volledig mee. Achteraf is hij dan gesloopt, maar voelt zich ook heel erg voldaan en trots. Nee, hij is niet geopereerd. Hij heeft wel de eerste 72 uur protocollair aan de monitoren op de stroke-unit gelegen, om zijn bloeddruk, zuurstof, hartslag etc goed in de gaten te houden. Hij heeft wel op dag 3 daarvan, onder toezicht van een fysiotherapeut en zijn neuroloog met behulp van een ‘Sta op hulp’ even op zijn benen gestaan en heeft hij regelmatig een paar meter langs een balustrade gelopen. Hij heeft noodgedwongen een week in het ziekenhuis gelegen, omdat het revalidatiecentrum waar hij naar zou worden overgebracht op dat moment vol zat. Ten tijde dat zijn aanvraag liep, is de fysiotherapeut elke dag langs geweest om dagelijks dat ritueel van lopen en uit bed komen te herhalen. Ook heeft hij geleerd om een transfer te maken vanuit bed naar een rolstoel. Hij functioneert op een acceptabel niveau. Niet alle functies zijn teruggekomen en het is nog maar de vraag of dat ooit wel gaat gebeuren. Thuis denken wij immers in oplossingen en niet in problemen. | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 18:53 |
GV-man, zie het antwoord aan adnaP. Voorts is hij nog zeker wel de man van wie ik hou, ook met zijn nukken en beperkingen. Hij is en blijft immers mijn partner, hij woont thuis en hij draait zoveel als mogelijk mee in het huishouden. Hij helpt mij ook mee, waar hij kan. Wassen, stofzuigen, vaatwasser in- en uitruimen etc. Soms is het een kloothommel eerste klas. Droge humor, scherp, direct. Ik zie jouw opmerking niet zozeer als 'heftig', het is gewoon de realiteit waar we dagelijks mee te dealen hebben. Niet meer, niet minder. Je zegt dat het je misschien vreemd klinkt, maar geloof me. Als je hetzelfde zou meemaken (wat ik écht niet hoop), dan zal je echt wel merken van "dat is wat men daarmee bedoelt". | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 18:53 |
Heftig Flash! Hoe is het nu bij jullie daar? Wil je iets meer vertellen hoe jullie thuissituatie nu is? Mag als je wil ook per PB, ik wil je dan nadat deze reeks voor mij is afgelopen wel benaderen onder mijn eigen usernaam, mocht je dat willen. | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 18:54 |
CaVaBien, ook dat is idd ook een keerzijde hiervan. Nee, dat heeft hij gelukkig niet, maar hij kan wel soms heel drammerig zijn, bijvoorbeeld om ergens zijn gelijk in te halen, omdat hij denkt wat hij zegt het enige juiste is op dat moment. Als ik dan weer op een ander manier inpak, lijkt het kwartje wel ineens te vallen van "zo kan het ook". Zijn revalidatieproces is voorspoedig verlopen. Hij mocht een maand na zijn CVA voor de eerste keer een dagje mee naar huis en het weekend erop voor het eerst mee op weekend verlof. Als ik hem dan vervolgens in de avond weer moest terugbrengen naar het revalidatiecentrum viel ons dat wel zwaar, want het klopt natuurlijk van geen kant. Zo'n jonge kerel, in de bloei van zijn leven op deze plaats. Ik ben diverse keren bij hem in het revalidatiecentrum geweest, om mee te werken aan zijn therapiesessies. We moesten immers nadat hij thuis zou komen onze draaien gaan vinden. Ik heb toen veel fijne en praktische tips gekregen om hiermee om te gaan. Hij is uiteindelijk binnen 3 maanden een dag voor kerstmis (23 december) definitief thuisgekomen, op de manier zoals hij het graag wenste, lopend, zonder rolstoel of andere hulpmiddelen. Een mooier kerstcadeau konden we ons allemaal niet voorstellen. Het gaat nu goed! | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 18:55 |
Dank je Maily, het heeft soms grote impact op ons leven/relatie gehad en nog steeds. Zeker omdat je op sommige dagen nog dagelijks worstelt met de gevolgen ervan. Niemand stelt zich deze situatie in het leven voor. Gek genoeg zeg ik wel eens tegen mensen: “Het was een bijzonder heftige gebeurtenis in mijn leven, ik had het niet willen missen, maar het had ook zeker niet hoeven gebeuren”. | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 18:57 |
Sodeknetters, ik waardeer deze vraag omdat het idd niet alleen om hem draait in deze. Ik heb ook regelmatig tegen mensen gezegd die alleen maar naar mijn partner vroegen: "maar met mij gaat het ook goed hoor". Dan zag je ze denken. Ik kan je zeggen dat in de tijd dat hij nog poliklinisch revaliderend was (3 dagdelen per week) ook deze periode bijzonder van dichtbij heb meegemaakt. Onbewust. Tussen de bedrijven door kreeg ik namelijk ook nog te horen dat er binnen de organisatie waar ik toen werkzaam was, geen passende functie meer voor mij beschikbaar was, dus raakte ik ook nog eens mijn baan kwijt. Als je dacht dat we alles wel zo'n beetje gehad hadden, kwam dit er ook nog eventjes bij. Ik geloof dat ik in mijn leven nog nooit zoveel lelijke woorden uit mijn mond heb horen komen. Ik voelde me bij elkaar zo genaaid. Ik heb in deze periode op een enkele collega van mijn werk na, weinig steun van mijn werk mogen ervaren. Ik bespaar je de details, maar echt geloof me, ze waren waanzin! Ik (en mijn man uiteraard) hebben van de collega's van mijn man daarentegen zoveel steun, warmte en liefde gehad. Het was gewoon bijzonder. We zijn zelfs als verrassing een dag naar zijn werk gegaan. Toen men eenmaal door had, dat wij er waren stonden er in no-time tientallen mensen om ons heen. Het voelde bijna alsof wij op het punt stonden te gaan trouwen en wij dus het bruidspaar waren. Aangezien ik veel collega's ken, voelde dit voor beiden zó ontzettend geweldig! We werden beiden bedolven onder de nodige aandacht en het feit dat hieruit bleek wel dat mijn man een gewaardeerd collega is. In de tussentijd ben ik ruim 1.5 jaar aan het solliciteren geweest. Op dat moment was de economische situatie niet bepaald superduper en aangezien er in mijn werkveld veel mensen werkzaam zijn, lagen de banen niet bepaald voor het oprapen. Sterker nog als ik solliciteerde, waren er ruim 300 met mij. Dat was geen uitzondering. Zie daar dan maar eens tussen te komen. In de tussentijd heb ik wel 3 dagdelen per week vrijwilligerswerk gedaan, dat doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds naast mijn baan van 3 hele dagen. Nu wel minder uiteraard. Tussendoor houd ik mijn gezin draaiende en zorg ik dat het merendeel van het huishoudelijk vlijt op rolletjes loopt. Intussen heb ik tussen de werkende bedrijven door en de situatie thuis een prima balans gevonden waarmee we allemaal zeker tevreden mogen zijn. Ik heb de tijd tussen mijn werkloosheid en sinds ik weer aan het werk ben (november 2017) aangepakt om ook aan mezelf te werken. Ik word zolang ik al menstruatieklachten heb getergd door hoofdpijn, 1 dag per maand. Altijd op dag 2. Het is altijd zo intens dat ik dan een dag volledig uit de running ben. Dat kan dat nooit gebruiken, maar in deze periode zeker niet. Via via ben ik toen ik in contact gekomen met de meest lieve fysio die ik ooit heb gekend. Onder het mom "baat het niet, dan schaadt het niet' heb ik een afspraak gemaakt. Ik heb 6 zeer intensieve fysio behandelingen ondergaan en soms een pijn moeten incasseren die zijn weerga bijna niet kende. Ik ben nu bijna 3 jaar later nog steeds klachtenvrij! Ik kom alleen nog maar als er wat hapert. Ik 'trakteer' mijzelf dan graag even op een triggerpoint of een ontspanningsmassage. | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 18:57 |
Ven1972, ik waardeer je enorme post. Wat je noemt is mij allemaal niet onbekend. Gelukkig beschikken wij zelf ook over de informatie en hebben wij zelf ook de nodige connecties die ons met de nodige instanties in contact kan brengen. Fijn dat ze bij jou wel tijdig achter je hoge bloeddruk zijn gekomen. Ik ben ook een absolute voorstander van zogenaamde APK, maar dan voor de mens. De bodycheck. Mensen gebruiken het vaak als excuus, want geen tijd, druk, niet zinvol oid. Als ik dan ons verhaal vertel, bedenken ze zich nog wel een keer. Dat je misschien de realiteit niet onder ogen wil zien, prima zelf weten natuurlijk. Maar vroeg of laat, laten we allemaal het leven. [ Bericht 2% gewijzigd door VraagWatJeWil op 01-10-2019 19:42:32 ] | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 18:58 |
Pollewop, heb je ergens de links van de topics nog? Ik zou ze graag willen lezen. Om bij je vraag te komen: die kennen wij. Mijn man is echter een heel realistisch en eerlijk type. Hij kijkt niet graag achterom met wat er allemaal is gebeurd, hij was ook vrij snel over de situatie heen, berustte zich daar snel in. Ik vond het bijna niet te begrijpen, want hoe kún je zoiets ingrijpends in je leven zo snel achter je laten en verwerkt hebben. Uiteindelijk hebben we samen diverse avonden lang zitten praten hierover en wat hij allemaal vertelde was voor mij heel verhelderend. Vanuit het revalidatietraject hebben we diverse keren een afspraak gehad met maatschappelijk werk. In deze gesprekken kwam al snel naar voren dat wij samen een prima 'koppel' waren en dat die hulp van maatschappelijk werk daar geen toegevoegde waarde of andere zinvolle rol van betekenis in onze levens kon betekenen. Ze zagen dat wij prima zelf in staat waren om onze wegen hierin te vinden en hebben het daarbij gelaten. | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 19:00 |
Ja, meer dan! Soms zeggen mensen toch niet voor niets. In goede en slechte tijden leer je je vrienden kennen. Je tweede vraag vind ik iets te privé, sorry. Die beantwoord ik daarom ook niet. | |
Roosgeluk | dinsdag 1 oktober 2019 @ 19:46 |
jee je hebt wel alles tegelijk op je bordje gehad. Zijn er dingen in het leven waar je nu minder druk om maak of wat zijn de dingen in het leven die je nu mer waardeert? Zijn er nog dingen op het zintuiglijk gebied van je man veranderd? Smaak veranderd (ineens een zoetenbek of geuren anders beleven)? | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 20:11 |
Oh ja hoor, genoeg. Maar ik koester absoluut de goeie/betere dingen die het leven mij te bieden heeft. Dat zijn er genoeg en ik waardeer de mensen die oprecht belangstelling hebben voor ons. Daar krijg je tenslotte energie van.. Het meest belangrijke is toch wel het feit dat ik mijn man nog in ons midden heb, want oh oh wat heeft hij de dood van heel dichtbij gezien. Zijn bloeddruk was zo ontzettend hoog. Ik krijg er nog een traan van en hoor de neuroloog nog zeggen. Op het randje ... Qua smaak en geuren geen veranderingen.. [ Bericht 1% gewijzigd door VraagWatJeWil op 01-10-2019 20:36:05 ] | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 21:18 |
Hoe heb jij als kind deze periode ervaren? Hoe oud ben je nu? | |
VraagWatJeWil | dinsdag 1 oktober 2019 @ 21:23 |
Een beroerte is een verzamelnaam, wil je wel vertellen wat je werkelijk is overkomen? | |
Bomenverzameling | dinsdag 1 oktober 2019 @ 23:14 |
Bij mij is het een stuk minder erg dan bij jouw man. Ik had enkel een TIA, en heb nu lichamelijk nergens last meer van. | |
Mikeytt | woensdag 2 oktober 2019 @ 04:30 |
Ik zie dat de onderwerpen voor deze serie op beginnen te raken. What's next? Vraag wat aan een persoon waarvan zijn buurvrouw haar neef zijn schoonzoon van de trap is gevallen? | |
NoPicNic | woensdag 2 oktober 2019 @ 05:57 |
Ik heb 10 jaar geleden een hersenbloeding gehad en ben er ten opzichte van anderen genadig van afgekomen. Zeker ten tijde in de revalidatiekliniek zie je om je heen hoe nog veel erger de gevolgen hadden kunnen zijn. Dus ik heb ermee leren leven en weet het te relativeren. | |
pollewop77 | woensdag 2 oktober 2019 @ 07:08 |
Heel fijn! Er zijn genoeg koppels die het niet redden na een CVA inderdaad. Het niet achterom willen kijken herken ik wel, doe ik ook niet omdat je er niks aan kan veranderen. Ik heb er wel wat hulp bij nodig gehad om te accepteren dat ik nu anders ben dan voorheen: GC / [Vraag wat je wil] aan iemand met niet aangeboren hersenletsel Fijn om de positiviteit te lezen | |
Tha_Flash | woensdag 2 oktober 2019 @ 08:40 |
Graag per pb om het topic niet te vervuilen | |
Krollie | woensdag 2 oktober 2019 @ 12:59 |
Waarom doe je mee als je bepaalde vragen toch niet wil beantwoorden? | |
Bosbeetle | woensdag 2 oktober 2019 @ 13:02 |
Dat was inderdaad precies wat ik voor de volgende in gedachten had heb je daar een probleem mee dan kun je dat aankaarten in het volgende topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. | |
Bosbeetle | woensdag 2 oktober 2019 @ 13:05 |
Dit is een vraag wat je wil de ondervraagde staat vrij om niet alles te beantwoorden. | |
Roosgeluk | woensdag 2 oktober 2019 @ 20:22 |
heeft jouw man meer kans op een nieuwe hersenbloeding? | |
mascara-klodder | donderdag 3 oktober 2019 @ 07:31 |
Ik zal een serieuze vraag stellen: wat had jij gedaan als jouw partner als voor altijd aan machines in coma zou moeten liggen? Wat een fijne verhalen hier verder. Maar zo is het leven niet altijd. | |
Thinkk-Pinkk | donderdag 3 oktober 2019 @ 08:26 |
Heftig TS. Ik ken het helaas maar al te goed. Mijn moeder heeft 3,5 jaar geleden een hersenbloeding gekregen, heeft 3 weken op de IC gelegen, ok een operatie gehad, 2 hartaanvallengehad. Daarna nog 2 weken op een normale afdeling en vervolgens een half jaar in een revalidatiecentrum. Als het aan de artsen had gelegen was mijn moeder trouwens naar een verzorgingstehuis gegaan . Maar mijn vader moest hier niks van weten. Mijn moeder werd er ook doodongelukkig als eind 50tiger tussen de bejaarden. Wel hebben we daarvoor het een en ander aangepast in huis. gezien mijn moeder geen korte termijn geheugen meer heeft hebben we bijvoorbeeld de gaskookplaat vervangen voor inductie. Mijn moeder is tegenwoordig wel een stuk vrolijker maar wel erg onzeker in sommige opzichten. Vooral verandering vind ze helemaal niks. Nu komen we vooral op het volgende. In hoeverre moet jij echt mantelzorgen? Mijn vader vind het bijvoorbeeld best heftig. | |
Vicky | donderdag 3 oktober 2019 @ 11:13 |
We hebben destijds regelmatig contact gehad op Whatsapp, maar ik heb toch een vraag (ook vanwege mijn eigen gezondheid). Had je man, voor de hersenbloeding last van migraine? Ik ben zelf migraine patiënt en men zegt dat migraine de kans op een hersenbloeding vergroot. | |
VraagWatJeWil | donderdag 3 oktober 2019 @ 18:23 |
Ik ben geen arts en vindt dat een moeilijke voorspelling. Ik meen mij te herinneren dat de zijn neuroloog zei dat dat altijd kán. Nu is mijn man nog jong en meestal laten hersenen in zo'n geval een sneller herstel zien. Ik hou me daar maar aan vast... | |
VraagWatJeWil | donderdag 3 oktober 2019 @ 18:30 |
Die beslissing had ik niet alleen moeten maken. Zijn ouders leven immers ook nog.. Ik vind het een lastige iig, maar ik persoonlijk had het mens onwaardig gevonden om hem in leven te houden op dat moment. Je weet dat de kans op herstel 0% is. Ik ken 2 mensen die beiden in coma hebben gelegen na hun CVA, maar als ik beiden nu zie, weet ik niet of ze zo gelukkig zijn met het feit of ze nog leven... | |
VraagWatJeWil | donderdag 3 oktober 2019 @ 18:49 |
Oh jemig, jullie hebben en gaan soms ook een heftige periode door. Dapper van je vader om de zorg van je moeder op zich te nemen. Dat vrolijke en dan neerslachtige herken ik wel. Soms is het ook hier Jantje lacht, Jantje huilt. Wat betreft je vraag.. Mantelzorg, nihil. Mijn man kent een grote mate van zelfstandigheid en draait volledig mee in het gezin. Het enige wat hij nu niet kan is autorijden, zijn rijbewijs is inmiddels wel weer geldig verklaard. Er dient in onze volgende auto een aanpassing te worden gedaan en verder is een schakel auto voorlopig no-go, automaat mag wel. Als hij nu van A naar B gaat is dat: te voet , met de metro, Vervoer op Maat (indicatie) of ik haal of breng hem. Dat gaat goed! [ Bericht 0% gewijzigd door VraagWatJeWil op 03-10-2019 20:10:45 ] | |
Thinkk-Pinkk | vrijdag 4 oktober 2019 @ 11:20 |
Het was en is zacht gezegd best heftig. Al heb ik af en toe het idee dat het nog steeds niet ergens in doorgedrongen ofzo. "Fijn" om te lezen dat jouw man verder weinig hulp nodig heeft en er nog relatief genadig vanaf gekomen is. Het is zoiets eng. Mocht je ooit willen praten met een soort van lotgenoot mag je mij altijd een DM sturen | |
VraagWatJeWil | vrijdag 4 oktober 2019 @ 11:50 |
Ik herken dat zo wat je zegt! Alsof je nog in een hele boze droom zit hè.. Ik ga je aanbod zeker aannemen, jij hoort van me.. | |
Thinkk-Pinkk | vrijdag 4 oktober 2019 @ 11:55 |
Ja precies het is iets wat gewoon niet ophoud maar ook is het er wel en toch weer niet. Ergens is er ook nog geen verwerking geweest ik vermoed omdat we er midden in zitten. Het is best heftig als je moeder vraagt of ik nou echt getrouwd ben.. Ze kan zich er niks meer van herinneren. En dat laatste is helemaal goed | |
klappernootopreis | vrijdag 4 oktober 2019 @ 11:57 |
Moet je man ook bepaalde oefeningen doen of maatregelen nemen (buiten bloedverdunners ) om nóg een hersenbloeding te voorkomen? | |
VraagWatJeWil | vrijdag 4 oktober 2019 @ 12:40 |
Er is geen oefening oid die kan voorkomen dat er nogmaals iets met hem gebeurd. De maatregelen die hij neemt is dagelijks medicatie innemen en hij moet jaarlijks 6 buisjes bloed laten afnemen en zijn urine inleveren. Daar kunnen ze veel uithalen.. | |
klappernootopreis | vrijdag 4 oktober 2019 @ 12:47 |
Hoe lang moet hij met die medicatie door gaan? Of zit hij daar voor de rest van zijn leven aan vast? | |
VraagWatJeWil | vrijdag 4 oktober 2019 @ 12:57 |
Daar komt hij inderdaad niet meer vanaf. 1 ervan is recent wel gehalveerd in dosering, omdat hij daarmee ook een mooie bloeddruk laat zien.. | |
klappernootopreis | vrijdag 4 oktober 2019 @ 13:00 |
en heeft hij ook een speciaal dieet? gebruikt hij perindopril oid? [ Bericht 2% gewijzigd door klappernootopreis op 04-10-2019 13:11:50 ] | |
mascara-klodder | vrijdag 4 oktober 2019 @ 13:36 |
dankjewel voor je antwoord Soms vraag ik me af of mijn zusje en ik wel het juiste hebben besloten. Verstandelijk weet ik dat wij het juiste hebben gedaan. Mijn gevoel staat daar erg ver vanaf. Jouw antwoord heeft me wel aan het denken gezet. Ik wil niet dat mijn vader beslissingsrecht heeft mocht ik ooit zoals in mijn moeders situatie terechtkomen. Volgende week heb ik een afspraak gemaakt bij de notaris om het vast te leggen dat mijn stiefzusje en 2 vrienden mogen beslissen. Ergens voor volgende week moet ik dus ook mijn vader dit gaan vertellen | |
mascara-klodder | vrijdag 4 oktober 2019 @ 13:40 |
Ook even een aan @Thinkk-Pinkk | |
Thinkk-Pinkk | vrijdag 4 oktober 2019 @ 13:49 |
Lief van je. En ik denk dat je een goede keuze hebt gemaakt. Maar het zal ongetwijfeld een tweestrijd zijn bij jou in je hoofd | |
klappernootopreis | vrijdag 4 oktober 2019 @ 13:49 |
oei, das lastig. Ik kwam voor hetzelfde dilemma te staan toen mijn vader in zijn laatste levensdagen zat. Hij had aorta/ruggegraatkanker en kón niet meer. Gelukkig kwam er op gegeven moment een goede vriend van hem langs die een tijdje privé met mijn vader sprak over een passieve levensbeëindiging. Op gegeven moment koos mijn vader zelf hiervoor en nam ons dit gelukkig uit handen. | |
VraagWatJeWil | vrijdag 4 oktober 2019 @ 14:52 |
Oei, pittige kluif ga je daar nog aan hebben. Weet je wat het is, je wilt de persoon van wie je gruwelijk veel houdt nooit kwijt. En je kan het bij je vader wat 'luchtiger' brengen als: 'Dat je niet wil dat hij met zijn leeftijd (geen idee hoe oud hij is), nog een keer zo'n zware beslissingen moet nemen'. Dit is een keuze die je nu nog met volle bewustzijn hebt gemaakt en waar je zelf achter staat. Sterkte | |
VraagWatJeWil | vrijdag 4 oktober 2019 @ 14:54 |
Geen dieet, wel oa Perindopril in het medicijn lijstje. |