Dit inderdaad. Mijn moeder heeft vijftien jaar geleden na een revalidatie van driekwart jaar alleen nog verminderd gevoel in haar linkerkant, mijn vader zit nu nog in de revalidatie en lijkt vooral op gebied van spraak last te houden. Hoewel dat nog kan verbeteren want het is van de zomer gebeurd. Inderdaad, twee keer raak hier. Maar niet zo drastisch als sommige gevallen, pap was al bijna met pensioen en m'n moeder was er snel weer bovenop.quote:Op maandag 30 september 2019 12:41 schreef raptorix het volgende:
Interessant topic, hoe is medisch gezien afgelopen?
Vreselijk om mee te maken.quote:Op maandag 30 september 2019 11:49 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Hallo allemaal,
Mijn leven was tot op die ene dag in 2015 onbezorgd en fijn en mijn gezinsgeluk leek op een hoogtepunt na de geboorte van onze dochter in 2014. We leken alles prima op de rit te hebben, toch veranderde dit van de één op de andere dag. Die ochtend gaf ik (29) mijn partner (42) de welbekende tot vanavond kus, niet wetende dat dit zomaar bijna de laatste kus zou zijn die ik hem ooit zou geven..
Die middag is het rond 15:00 uur, mijn telefoon gaat. Ik krijg zijn leidinggevende aan de telefoon.
Zij meldt mij dat mijn man 'onwel' is geworden, naar mij vraagt en of ik alsjeblieft snel naar hem toe kan komen. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Ik beëindig het gesprek en barst in tranen uit..
Wil je ajb een wat gerichtere vraag stellen. Het verhaal zelf is lang. (Uiteraard). Wanneer je je vragen opdeelt, wil ik die wel per stuk beantwoorden.. Heftig voor jou ook, ik ben benieuwd hoe je er zelf mee omgaat. Kun je het accepteren? Hoe ziet je leven er nu uit?quote:Op maandag 30 september 2019 13:37 schreef FireFox1 het volgende:
Ik ben 4 jaar geleden getroffen door een hersenbloeding, en ben er zeer genadig van afgekomen.
Ben benieuwd naar het verhaal.
En hoe liep het verhaal verder af? Je brengt het als een cliffhanger. Je hebt hem daarna nooit meer gekust?quote:Op maandag 30 september 2019 11:49 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Hallo allemaal,
Mijn leven was tot op die ene dag in 2015 onbezorgd en fijn en mijn gezinsgeluk leek op een hoogtepunt na de geboorte van onze dochter in 2014. We leken alles prima op de rit te hebben, toch veranderde dit van de één op de andere dag. Die ochtend gaf ik (29) mijn partner (42) de welbekende tot vanavond kus, niet wetende dat dit zomaar bijna de laatste kus zou zijn die ik hem ooit zou geven..
Die middag is het rond 15:00 uur, mijn telefoon gaat. Ik krijg zijn leidinggevende aan de telefoon.
Zij meldt mij dat mijn man 'onwel' is geworden, naar mij vraagt en of ik alsjeblieft snel naar hem toe kan komen. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Ik beëindig het gesprek en barst in tranen uit..
Hoe gaat het verder? Wat voor hersenbloeding (er zijn minstens 4 typen), hoe gaat het nu met hem? Is hij geopereerd? Hoelang heeft hij in het ziekenhuis gelegen? Hoe is zijn functioneren nu?quote:Op maandag 30 september 2019 11:49 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Hallo allemaal,
Mijn leven was tot op die ene dag in 2015 onbezorgd en fijn en mijn gezinsgeluk leek op een hoogtepunt na de geboorte van onze dochter in 2014. We leken alles prima op de rit te hebben, toch veranderde dit van de één op de andere dag. Die ochtend gaf ik (29) mijn partner (42) de welbekende tot vanavond kus, niet wetende dat dit zomaar bijna de laatste kus zou zijn die ik hem ooit zou geven..
Die middag is het rond 15:00 uur, mijn telefoon gaat. Ik krijg zijn leidinggevende aan de telefoon.
Zij meldt mij dat mijn man 'onwel' is geworden, naar mij vraagt en of ik alsjeblieft snel naar hem toe kan komen. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Ik beëindig het gesprek en barst in tranen uit..
Als je geen tijd hebt om verdere vragen te beantwoorden, waarom doe je dan mee aan VWJW?quote:Op maandag 30 september 2019 15:55 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Ik beantwoord vanavond de vragen t/m die van Golfer. Mijn agenda laat het dan morgen weer wat toe wat vragen te beantwoorden..
Bedankt voor jullie interesse tot zover.
Ze heeft gewoon een gezin en baan te runnen en het iets drukker dan in een gemiddeld gezin door de beroerte van haar man, misschien?quote:Op maandag 30 september 2019 17:34 schreef golfer het volgende:
[..]
Als je geen tijd hebt om verdere vragen te beantwoorden, waarom doe je dan mee aan VWJW?
Is het verplicht om hier een hele week stand-by te zijn om vragen te beantwoorden?quote:Op maandag 30 september 2019 17:34 schreef golfer het volgende:
[..]
Als je geen tijd hebt om verdere vragen te beantwoorden, waarom doe je dan mee aan VWJW?
Ik met m’n vader, ook in 2015.quote:Op maandag 30 september 2019 15:40 schreef Tha_Flash het volgende:
Ik heb in 2015 hetzelfde meegemaakt met mijn vrouw........ (kind uit 2013)
Bij m’n vader was het andersom. Die was altijd nogal nors en werd heel lief, zachtaardig en grappig.quote:Op maandag 30 september 2019 15:51 schreef CaVaBien het volgende:
De vrouw van een goede vriend van ons heeft ook een hersenbloeding gehad. Ze veranderde drastisch. Sorry als het bot klinkt, maar ze werd er echt een vervelende persoon door (beetje verzuurd/ enorm jaloers).
Ik heb ook nog een normaal leven naast Fok!quote:Op maandag 30 september 2019 17:34 schreef golfer het volgende:
[..]
Als je geen tijd hebt om verdere vragen te beantwoorden, waarom doe je dan mee aan VWJW?
Nu nog antwoorden gevenquote:Op maandag 30 september 2019 18:24 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Ik heb ook nog een normaal leven naast Fok!
Dat kan toch helemaal niet?quote:Op maandag 30 september 2019 18:24 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Ik heb ook nog een normaal leven naast Fok!
Nee, helaas niet. Achteraf kregen we bij de neuroloog te horen dat hij een hypertensief CVA heeft gehad. (Langdurig hoge bloeddruk). Dit bleek dus een erfelijke factor te zijn, maar hier waren wij niet van op de hoogte. Als wij dit wel hadden geweten, hadden we uiteraard eerder gestart met bloeddrukverlagende medicatie. Verder gebeurd zoiets niet, maar overkomt het je...quote:Op maandag 30 september 2019 11:58 schreef Questular het volgende:
Waren er al seinen die, als je nu terugkijkt, je hadden kunnen waarschuwen voor wat zou komen?
De bloeding heeft plaatsgehad in de basale kern van de hersenen. Aan deze zijde wordt de motoriek van het lichaam aangestuurd. Er resteren nu nog: een Hemiparese (onvolledige verlamming door spierspanning) en een verstoorde arm/hand en loopfunctie. Tot op de dag van vandaag wordt hij 2 x per week behandeld door een hele goede fysiotherapeut, die hem al zeer ver heeft gebracht, al heeft mijn man dat merendeel aan zichzelf te danken, omdat hij een hele goede mindset heeft.quote:Op maandag 30 september 2019 12:41 schreef raptorix het volgende:
Interessant topic, hoe is medisch gezien afgelopen?
Onze dochter is op dit moment 5.5 jaar en was op de dag zelf op de dag af 1.5 jaar. Zij weet niet exact wat er met haar papa is gebeurd, maar merkt wel dat papa zijn hand af en toe 'raar' doet en niet altijd doet wat zij graag zou willen. Mocht zij later wel de behoefte hebben om te willen weten wat er allemaal is gebeurd, dan vertellen wij haar dat uiteraard wel. Ik heb in de tussentijd veel foto's en filmpjes kunnen maken. Ze ontwikkelt zich als een blij en vrolijk kind. Ook voor jullie sterkte, Viagraap.quote:Op maandag 30 september 2019 12:59 schreef viagraap het volgende:
[..]
Dit inderdaad. Mijn moeder heeft vijftien jaar geleden na een revalidatie van driekwart jaar alleen nog verminderd gevoel in haar linkerkant, mijn vader zit nu nog in de revalidatie en lijkt vooral op gebied van spraak last te houden. Hoewel dat nog kan verbeteren want het is van de zomer gebeurd. Inderdaad, twee keer raak hier. Maar niet zo drastisch als sommige gevallen, pap was al bijna met pensioen en m'n moeder was er snel weer bovenop.
Hoe gaat dat met je kind vooral? Voor ons viel/valt het dus mee omdat het relatief minder ernstig was. Bovendien was ik 13 en 28, dat is al andere koek dan een jong kind.
Veel sterkte gewenst in ieder geval
Het is wat het is, daar verander ik niets aan.quote:Op maandag 30 september 2019 13:16 schreef UIO_AMS het volgende:
[..]
Vreselijk om mee te maken.
Hoe denk je anno nu over de Nederlandse verzorgingsstaat en is dat anders van hoe je er over dacht voor 2015?
Zo erg is het gelukkig hier niet (geweest). Ten tijde dat zijn dagrevalidatie gaande was, heeft men zoveel als mogelijk zijn thuissituatie nagebootst. (Trap lopen, stofzuigen, koken etc). Als hij dan op weekendverlof mocht, moesten we deze situaties ook weer oefenen. Mochten er dan nog problemen optreden, werd er weer verder gesimuleerd. En het is uiteraard erg lastig om hier in de eerste instantie mee om te gaan. Ons hele leven ging ineens 360 graden om en stond bijna volledig in het teken van zorgen (maken) en draaide bijna volledig om hem. De kans op herhaling is en blijft zeker in het begin altijd aanwezig. Ik leefde onderhand op de automatische piloot: wakker worden, douchen, aankleden, eten, naar werk, werken, naar mijn man toe, samen eten, weer naar huis, slapen en repeat. (Dat zo'n 4 keer per week). Onze dochter is geweldig opgevangen door onze ouders. Daar ben ik hen ook uit de gronden van onze harten zo ontzettend dankbaar voor. Ook omdat zij zeker mij zo de ruimte hebben gegeven om zoveel bij mijn partner te kunnen zijn.quote:Op maandag 30 september 2019 13:51 schreef klappernootopreis het volgende:
Ik heb dit gezien bij een oud buurvrouw. Die was in een blakende gezondheid en kreeg een hersenbloeding. De revalidatie duurde zo lang dat haar man moest stoppen met werken. En ze heeft er nog last van, vooral in het spraakcentrum. Hoe kun je als partner dit allemaal verwerken? Dat lijkt me erg lastig.
JA! Volmondig.. durf ik wel te stellen. Al ziet hij dat zelf totaal niet zo. Ik ben nu niet bepaald het type dat snel op haar mond is gevallen of over haar heen laat lopen dus mocht er een situatie voorkomen, waarbij hij weer eens naar tegen mij doet dan vlieg ik ook wel eens uit de bocht tegen hem. Hij moet niet denken dat hij na deze happening ineens meer kan en mag. En ja, dat is af en toe zwaar, ik ontken dat niet. Dat is ook het vervelende, ik ben degene die de meeste 'klappen' moet opvangen. Vaak is het bij deze mensen zo: de mensen, waar ze het meest van houden, doen ze het meeste pijn. Ook al is dat weer een onbewust iets.quote:Op maandag 30 september 2019 14:00 schreef Adnap het volgende:
Vaak hoor je dat mensen na een hersenbloeding ook totaal van karakter veranderen ?
Is dat bij jou man ook aan de orde ? Zo ja hoe heb je daar mee leren omgaan of beter gezegd hoe ga je daar mee om ?
Bedoel je nu of later? We leggen het nu voor haar makkelijk uit en ze zegt zelf ook al "Papa is een beetje kapot of stuk mama" of "Papa's hand doet het weer eens niet". Ze wordt dan op haar maniertje heel boos op zijn hand/arm of wat dan ook. We lachen er dan om, want ze brengt het zo komisch. Verder maken we er weinig woorden aan vuil. We hebben sowieso met veel kinderen te maken gehad die ineens wilden weten wat er met hem was gebeurd, want wat ze zagen, klopte niet. Ik leg dan natuurlijk op een wat meer te begrijpen manier aan hen uit, wat er is gebeurd zonder daarvoor in exacte details te treden.quote:Op maandag 30 september 2019 14:04 schreef klappernootopreis het volgende:
Hoe leg je je dochter uit als er iets dergelijks is gebeurd?
Het gaat nu prima met hem, zover je van prima kan spreken. Onze dochter hoor ik erg echt niet over. Soms heeft ze het er ineens over als ze iemand in een rolstoel ziet: "Heej, dat heeft papa ook gehad mama".quote:Op maandag 30 september 2019 14:08 schreef DJMO het volgende:
Hoe is het nu met je man, en herinnert je dochter zich nog iets van die eerste periode?
Een cliffhanger, mooie omschrijving. Ik wilde natuurlijk niet alles vertellen, omdat ik dan wellicht al vragen zou beantwoorden, voordat ze überhaupt gesteld waren. Na het telefoontje ben ik door een collega naar hem toe gebracht, waar al een ambulance met 2 verpleegkundigen en een chauffeur klaarstond om te vertrekken. Zij hadden al de eerste (mogelijk) levensreddende handelingen bij hem uitgevoerd, omdat het voor mensen met een CVA (=verzamelnaam) nou eenmaal van belang is, dat ze binnen 4 uur in het ziekenhuis zijn.quote:Op maandag 30 september 2019 15:04 schreef golfer het volgende:
[..]
En hoe liep het verhaal verder af? Je brengt het als een cliffhanger. Je hebt hem daarna nooit meer gekust?
Vervolg ervan? Herstel of niet. Blijvende gevolgen? Situatie nu?
Wat fijn om te horen dat hij het zo goed doet (botte omschrijving, maar jij snapt me wel! )quote:Op maandag 30 september 2019 20:23 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Het gaat nu prima met hem, zover je van prima kan spreken. Onze dochter hoor ik erg echt niet over. Soms heeft ze het er ineens over als ze iemand in een rolstoel ziet: "Heej, dat heeft papa ook gehad mama".
Dat is voor mij althans niet bot Mo, maar dat weet jij wel!quote:Op maandag 30 september 2019 20:33 schreef DJMO het volgende:
[..]
Wat fijn om te horen dat hij het zo goed doet (botte omschrijving, maar jij snapt me wel! )
Fantastisch dat hij dit allemaal kan! Ik weet hoe zwaar het is, heb zelf een topic gehad hier over leven met niet aangeboren hersenletsel door twee herseninfarcten.quote:Hij is weer 100% aan het werk, reist 1 dag per week, zelfstandig naar zijn werk en neemt 4 uur ouderschapsverlof op om bij onze dochter te kunnen zijn en met haar dingen zover mogelijk te kunnen ondernemen.
Verder haalt en brengt hij voor 2 dagen per week onze dochter naar en van school.
Dat doen we gelukkig zeker nog. Ons huwelijk heeft dit ontzettend zware traject doorstaan. Sterker nog, we zijn er beter uitgekomen samen. We konden al goed over dingen praten en dit heeft het nog eens versterkt. Ik werk 3 hele dagen, waarvan hij er 2 op zich neemt voor het halen en brengen van onze meid..quote:
Een groot deel van je antwoord is al beantwoord bij de vraag van Questular. Ik zal je verdere vragen hieronder beantwoorden. Overal gaat het het nu gewoon goed met hem. Hij is een ontzettend lieve zorgzame vader voor onze dochter en een zeer behulpzame echtgenoot. Hij woont thuis, daar vanuit werkt hij 3,5 dag per week. De overige dag werkt hij extern en de andere halve dag is voor hem en zijn dochter (ouderschapsverlof). De weekenden zijn voor ons als gezin heel belangrijk. We ondernemen (zover als mogelijk) activiteiten. Omdat zijn conditie ook nog bij lange na niet op het oude niveau is, doen we dit deels aangepast, maar soms draait hij ook volledig mee. Achteraf is hij dan gesloopt, maar voelt zich ook heel erg voldaan en trots.quote:Op maandag 30 september 2019 15:08 schreef Ace1 het volgende:
[..]
Hoe gaat het verder? Wat voor hersenbloeding (er zijn minstens 4 typen), hoe gaat het nu met hem? Is hij geopereerd? Hoelang heeft hij in het ziekenhuis gelegen? Hoe is zijn functioneren nu?
GV-man, zie het antwoord aan adnaP. Voorts is hij nog zeker wel de man van wie ik hou, ook met zijn nukken en beperkingen. Hij is en blijft immers mijn partner, hij woont thuis en hij draait zoveel als mogelijk mee in het huishouden. Hij helpt mij ook mee, waar hij kan. Wassen, stofzuigen, vaatwasser in- en uitruimen etc. Soms is het een kloothommel eerste klas. Droge humor, scherp, direct. Ik zie jouw opmerking niet zozeer als 'heftig', het is gewoon de realiteit waar we dagelijks mee te dealen hebben. Niet meer, niet minder. Je zegt dat het je misschien vreemd klinkt, maar geloof me. Als je hetzelfde zou meemaken (wat ik écht niet hoop), dan zal je echt wel merken van "dat is wat men daarmee bedoelt".quote:Op maandag 30 september 2019 15:26 schreef GVman het volgende:
Is je partner een ander persoon geworden, een andere persoonlijkheid?
If so, is het dan nog de persoon van wie je houdt?
Klinkt misschien heftig, maar 'karakterverandering' komt nog wel eens langs in de jaarlijkse herhalingscursus van de EHBO. Dat lijkt me vreemd klinken, vandaar de vraag.
Heftig Flash! Hoe is het nu bij jullie daar? Wil je iets meer vertellen hoe jullie thuissituatie nu is? Mag als je wil ook per PB, ik wil je dan nadat deze reeks voor mij is afgelopen wel benaderen onder mijn eigen usernaam, mocht je dat willen.quote:Op maandag 30 september 2019 15:40 schreef Tha_Flash het volgende:
Ik heb in 2015 hetzelfde meegemaakt met mijn vrouw........ (kind uit 2013)
CaVaBien, ook dat is idd ook een keerzijde hiervan. Nee, dat heeft hij gelukkig niet, maar hij kan wel soms heel drammerig zijn, bijvoorbeeld om ergens zijn gelijk in te halen, omdat hij denkt wat hij zegt het enige juiste is op dat moment. Als ik dan weer op een ander manier inpak, lijkt het kwartje wel ineens te vallen van "zo kan het ook".quote:Op maandag 30 september 2019 15:51 schreef CaVaBien het volgende:
De vrouw van een goede vriend van ons heeft ook een hersenbloeding gehad. Ze veranderde drastisch. Sorry als het bot klinkt, maar ze werd er echt een vervelende persoon door (beetje verzuurd/ enorm jaloers).
Is dit ook gebeurd bij jouw partner? Hoe verliep de revalidatie? Hoe gingen jullie (dochter en jij) ermee om?
Veel sterkte. Ik hoop dat het inmiddels goed gaat.
Dank je Maily, het heeft soms grote impact op ons leven/relatie gehad en nog steeds. Zeker omdat je op sommige dagen nog dagelijks worstelt met de gevolgen ervan. Niemand stelt zich deze situatie in het leven voor. Gek genoeg zeg ik wel eens tegen mensen: “Het was een bijzonder heftige gebeurtenis in mijn leven, ik had het niet willen missen, maar het had ook zeker niet hoeven gebeuren”.quote:Op maandag 30 september 2019 20:23 schreef maily het volgende:
Wat is dit enorm ingrijpend geweest in jullie leven/relatie... en nog ....
Sterkte en respect
Sodeknetters, ik waardeer deze vraag omdat het idd niet alleen om hem draait in deze. Ik heb ook regelmatig tegen mensen gezegd die alleen maar naar mijn partner vroegen: "maar met mij gaat het ook goed hoor". Dan zag je ze denken.quote:Op maandag 30 september 2019 17:52 schreef Sodeknetters het volgende:
Als er iemand in een gezin ziek wordt, gaat meestal alle aandacht uit naar de zieke. Klein beetje logisch ook wel. Maar slechts weinigen hebben oog voor wat de impact op de partner en de eventuele rest van het gezin is. Was die aandacht er wel voor jou als partner, en hoe ging en gaat het nu met jou? En met de rest van het gezin?
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |