[Vraag wat je wil] aan een 'onvruchtbare' vader

Welkom bij een nieuw deel van "Vraag wat je wil".

Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.

Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die door een aangeboren afwijking onvruchtbaar werd geacht maar toch vader is geworden. Dus als je benieuwd bent welke medisch kunst en vliegwerk daar aan te pas gekomen is, welke weerslag onvruchtbaarheid op een relatie heeft en of het vaderschap is wat hij hoopte, vraag het hier.

Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.

Zo, dit is best even spannend... Ondanks een schuilnaam e.d. voelt meedoen aan een topic als dit als spannend: ik vertel wel wat over mezelf. Aan de andere kant weet ik weer een steuntje in de rug kan geven. Dus... hier ben ik.

Ik ben dus onvruchtbaar van mezelf: door een aangeboren afwijking (die vooral hormonale uitwerking heeft) is er '100% sap, 0% zaad'. Dat is heel vervelend als je kinderen wil krijgen. Dat is de fase waarin ik een paar jaar geleden zat. Uiteindelijk was er een medisch geitenpaadje om de juiste hormonen op de juiste plekken te krijgen. Resultaat: met wat medisch ingrijpen maakte ik toch wat zaadcellen aan. Het resultaat is een über bijdehandte dochter van een jaar of drie...

Wat wil ik met dit topic? Tja, enerzijds mijn verhaal doen (zonder in al te veel medische details te treden, ook vanwege herkenbaarheid), anderzijds om wellicht een steuntje in de rug te zijn voor andere 'wensvaders/moeders'.

Ik leerde een jaar of zeven geleden mijn partner kennen. We waren beide geen 20 meer, dus heb ik dit snel gedeeld: het kan een breekpunt zijn in een relatie, dus als het dat dan wordt, dan maar gelijk. Voor mijn partner was het gelukkig geen probleem: we gingen de 'medische malle molen in' (MMM genoemd...) en na een paar jaar konden we met een IVF-traject in.

Wat mij opviel was dat vruchtbaarheid enorm vrouwelijk is... Mannen praten er amper over. Dat is op zich wel begrijpelijk (ook ik heb een speciale account). Aan de andere kant zijn de statistieken ook wel weer zo: (bron: Freya, de vereniging van mensen met vruchtbaarheidsproblemen
- 1 op de 6 stellen heeft medische hulp nodig (variërend van een aangepaste Pil en aangepaste leefstijl tot aan heftige operaties)
- van die aantallen ligt de oorzaak als volgt: 30% bij de man; 30% bij de vrouw; 30% bij beide partners. In 10% wordt geen oorzaak gevonden.

Wat wil ik wel delen?
- ervaringen van het omgaan met niet-vruchtbaar zijn: dit is echt existentieel ("waarom besta ik als ik geen kinderen kan krijgen"? "Wie verzorgt mij en staat mij bij op het laatste moment?", dat idee...)
- ervaringen van het medische traject (vanuit mannelijk oogpunt)

Waar heb ik minder behoefte aan?
- pochen met "1x raak", "zal ik het voordoen": de wereld heeft m.i. geen behoefte aan dat soort offspring

En gelijk de eerste vraag:

quote:

Op maandag 16 september 2019 11:02 schreef Dimachaerus het volgende:
heb je wel dna check laten doen ?

Ja, wel een DNA-test laten doen. Nee, geen duidelijk beeld. Genetica is ingewikkeld en leidt niet altijd tot een duidelijk antwoord. Met mijn aandoening zelf is goed te leven (ik word net zo oud als anderen, ik moet alleen meer letten op eten en bewegen).

quote:

Op maandag 16 september 2019 11:23 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Had je hier echt last van? Dat je dus het gevoel hebt dat je enkel bestaat om te kunnen voortplanten?

Of dus bang te zijn 'eenzaam' te zijn later? Want lijkt me niet de juiste beweegredenen voor kinderen.

De woordkeuze in de inleiding klinkt zwaar, dat snap ik, maar het voelt wel echt zo. Kijk, ik wilde niet aan kinderen denken voordat ik mijn huidige partner leerde kennen. Mijn eerdere scharrels en daarna ook nog een wat serieuzere relatie waren niet de vrouwen waarmee ik aan kinderen dacht. Met mijn huidige partner was dat al vrij snel anders, wat waarschijnlijk ook mede door de leeftijd komt.

Wanneer je beide kinderen wilt dan is dat voor de meeste mensen leuk, een 'geheimpje' waar je 'op oefent' in de slaapkamer of meer exotische locatie. Daar volgt dan een zwangerschap uit.

In ons geval was dat dus een vruchtbaarheidstraject. En dat zet je in met het idee dat je ouder wilt/gaat worden. Voor ons wat de kinderwens veel bezoeken aan een behandelkamer in een ziekenhuis met echo-apparaten e.d. De existentiële gevoelens treden dan dus in: wanneer er geen vooruitgang lijkt te zijn en er tegen je wordt gezegd "dat het ook wel eens niet goed af zou kunnen lopen".

De beweegreden van kinderen is dus niet existentieel, maar wel het niet kunnen vervullen van een bestaande kinderwens.

quote:

Op maandag 16 september 2019 11:23 schreef Scrummie2.0 het volgende:


Vraag: nam/neem je het jezelf kwalijk? Je bent er natuurlijk mee geboren en wist het al een tijdje, dus dat zal het wat anders maken dan wanneer je er pas 'op het moment zelf' achterkomt.

En, geen idee hoe dat werkt verder, maar kan je het hele traject nog een keer door voor een 2e? Is die wens er überhaupt?

En als laatst; was adoptie ook een optie voor jullie?

Ik heb mijzelf nooit wat kwalijk genomen: mijn aandoening is er en daar kan ik niets aan veranderen. Het kunnen doorlopen van een traject met honderden injecties (echt waar) en uiteindelijk een operatie om zaadcellen te halen uit weefsel uit mijn testikels, ja, dat kan wel. Gelukkig was dat laatste onder narcose .

Een tweede kan er niet meer komen helaas. Daar hebben we het moeilijk mee gehad, maar daar hebben we ons bij neergelegd en mede hierom kunnen we (denk ik) veel meer genieten van de dochter die we wel hebben gekregen.

De adoptievraag heeft ons wel even bezig gehouden (als alternatief voor). Het is echter een traject dat zo mogelijk nog complexer is dan een medisch traject. Nederlandse kinderen adopteren is zo goed als onmogelijk (door het systeem van jeugdzorg en de heersende rechtsopvatting die uitgaat van het zo lang mogelijk vasthouden aan het 'biologische gezin').

Buitenlandse kinderen zijn ook niet eenvoudig hier te krijgen (nog los van de kosten)... We hebben ons er uiteindelijk niet in hoeven verdiepen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Bosbeetle op 16-09-2019 12:01:36 ]

quote:

Op maandag 16 september 2019 11:43 schreef bloempjuh het volgende:
Mijn partner is niet-aangeboren-onvruchtbaar. Gelukkig hebben we allebei geen kinderwens.

Waar wij tegenaan lopen is het feit dat werkelijk élke voor-altijd-single loser op onze FB-vriendenlijst nu ineens toch iemand treft om zich mee voort te planten. En dan krijgen wij van tigmiljoen mensen tegelijk te horen: "Zelfs <voor-altijd-single loser> heeft nu een baby.. is het voor jullie niet ook eens tijd..?"

Nee. Het is voor ons nooit baby-tijd. Wij zijn sinds dit jaar allebei 35+ en kunnen met moeite onze planten en onszelf in leven houden. Bovendien wíllen we geen kinderen.

Vraag aan VWJW: had je het erg gevonden als je geen kind had gekregen? En zo ja, waarom?

Ik herken heel erg wat je zegt: de 'is je partner al zwanger?', 'wordt het niet eens tijd voor...?' e.d.

Als je geen kinderwens hebt (of bewust afziet van het willen krijgen van kinderen) dan is vruchtbaarheidsproblematiek geen probleem. Mijn partner en ik hebben een gezonde relatie (waar seks gewoon een onderdeel van is). Alleen die zaadcellen, ja, die waren er dus niet. Daar heb ik het wel een tijd moeilijk mee gehad en ik was daarom ook heel erg blij en dankbaar dat we een zwangerschap hadden (en een gezond kind). Wat we hadden gedaan als het niet was gelukt? Tja, daar zijn we uiteindelijk niet aan toe gekomen, maar ik denk dat het uiteindelijk een donor zou zijn geworden (na veel gesprekken e.d.)

quote:

Op maandag 16 september 2019 11:56 schreef Bosbeetle het volgende:
Heb je ooit adoptie overwogen?

De adoptievraag heeft ons wel even bezig gehouden (als alternatief voor). Het is echter een traject dat zo mogelijk nog complexer is dan een medisch traject. Nederlandse kinderen adopteren is zo goed als onmogelijk (door het systeem van jeugdzorg en de heersende rechtsopvatting die uitgaat van het zo lang mogelijk vasthouden aan het 'biologische gezin').

Buitenlandse kinderen zijn ook niet eenvoudig hier te krijgen (nog los van de kosten)... We hebben ons er uiteindelijk niet in hoeven verdiepen.

quote:

Op maandag 16 september 2019 12:11 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Hoe kom je daarachter? Worden alle jongens in Nederland daar standaard op getest of hoe zit dat?

Dat is een goede vraag. In mijn geval was de vruchtbaarheid een afgeleide van de aandoening: ik kwam niet vanzelf in puberteit. Terwijl ik dus allerlei leeftijdsgenoten zag groeien (en zij gingen zich ook met andere onderwerpen bezig houden), bleef ik 'achter'. Van artsen krijg je dan te horen: joh, komt vanzelf, maak je niet druk... Dat gold ook bij onderzoeken door de schoolarts. Ik denk dat hij/zij (weet ik niet meer) mij heeft onderzocht toen ik nog niet persé in puberteit hoefde te zijn (waarschijnlijk rond 12/13/14 jaar).

Uiteindelijk gingen we op mijn 17e gingen we een stuk verder en toen bleek na wat onderzoeken dat er wel wat aan de hand was, waaronder dus onvruchtbaarheid (met de mededeling dat er wel een geitenpaadje is, wanneer de partner er is).

Op je 17e geldt onvruchtbaarheid niet als een probleem, maar ik wist dus wel dat het speelde. En dus wist ik dat dat ook een ding was in een relatie.

quote:

Op maandag 16 september 2019 12:44 schreef Poes. het volgende:

[..]

Auw
Waarom was een zaaddonor geen alternatief?

Gelukkig was het onder narcose heh...

Zonder gekheid, ik weet niet of ik van te voren zou hebben getekend voor die operatie (die heet een TESE: testicular sperm extraction). Maar kenmerkend voor de medische mallemolen is dat je er positief in stapt en gaandeweg wat pessimistischer wordt (totdat je een positieve zwangerschapstest hebt). En ook kenmerkend is dat je steeds een stapje verder gaat voor die kinderwens. Je laat mensen toe op plekken waar dat normaalgesproken iets is tussen partners en gaat daar dus steeds verder in. Sommige mensen verliezen hun partner of zichzelf in zo'n situatie... Soms zegt men in het ziekenhuis dat het klaar is...

quote:

Op maandag 16 september 2019 13:18 schreef Rock92 het volgende:
Hoeveel sperma was er nodig om haar zwanger te krijgen? Een eetlepel? Een theelepel? Een druppeltje?

Uiteindelijk zijn er bij die operatie een stuk of 10(!) bruikbare zaadcellen gevonden, waarvan er na een Ivf-behandeling één is uitgegroeid tot de mooiste meid van de hele wereld (al snap ik natuurlijk dat andere mannen dat van hun eigen dochters zullen zeggen )

Normaal gesproken zitten er ergens tussen de 20 en 50 miljoen zaadcellen per milliliter. En worden er minder dan 1 miljoen zaadcellen per milliliter gevonden dan is dat reden voor IVF. Bij mij was het dus nog veel minder dan dat. Maar uiteindelijk gold de biologische werkelijkheid: voor een baby zijn één zaadcel en één eicel genoeg...

quote:

Op maandag 16 september 2019 13:24 schreef Poes. het volgende:

[..]

Maar.. waarom was adoptie wél een mogelijk alternatief en een spermadonor niet?

Adoptie hebben we het over gehad. En ook een donor hebben we het wel over gehad. Uiteindelijk kwamen we daar niet aan toe, omdat we dus een eigen kindje hebben gekregen.