quote:
Op donderdag 24 oktober 2019 21:39 schreef Gogo83 het volgende:@:PVS18: wat rot dat gevoel.. Ik herken het wel. Na mijn miskraam had ik ook wat moeite om leuke berichtjes te sturen naar een pas bevallen vriendin. Heb ik dus ook niet gedaan. Ze wist van de miskraam, dus ze zal het wel begrijpen. Inmiddels wel op kraamvisite geweest.
Ik kan het gevoel trouwens beide kanten op hebben. Het kan steken en pijn doen, maar soms (zeker als het bij diegene ook niet vanzelf kwam) kan ik ook extra blij voor iemand zijn, omdat ik extra besef hoe bijzonder het is.
@:Gaddle: wat balen van de mislukte poging.
Wij hebben gisteren gehoord dat de miskraam nu wel volledig weg is. Gelijk weer met Letrozol begonnen, de cyclus wordt dit keer ook weer gemonitord met echo's. Blij dat dit achter de rug is, ik was best bang voor een curettage, dus fijn dat dat niet hoeft.
Begrijp heel goed wat je zegt. Dat heb ik ook. Was paar maanden geleden ook super blij met nieuws van geboorte bij vrienden bij wie het onwijs veel moeite gekost heeft. Geeft ook hoop.
Deze vriendin van laatst was een half oepsje (erg gewenst en stabiele gezinssituatie overigens). Maar ik zou liegen als ik zeg dat ik niet jaloers was/ben. Hoe heerlijk moet het zijn om zo onbevangen zwanger te kunnen zijn? Dat wil ik ook!
Wat een goed nieuws dat er geen curettage nodig was! Daar zou ik ook goed tegenop zien!
quote:
Op zaterdag 26 oktober 2019 18:05 schreef McLaura het volgende:[..]
Ja, het vreet energie inderdaad. Het is al even geleden, maar ik weet nog wel hoe het was. Wij hebben 6 iui en 3 ivf gedaan en in die periode was voor niks anders ruimte. Hopelijk behaal jij (en de rest hier) dezelfde beloning voor de moeite.
Oh men, 3 ivf als volledige puncties-terugplaatsingen? Wat een traject ook.. Ik vind het zo moeilijk om te bepalen wanneer het nog de moeite waard is. Kijk, als je weet dat je x tijd door x hoepels moet springen op gegarandeerd een gezond nageslacht vind het weer anders. Maar die garantie, tja, die is er dus niet.
Weet iemand eigenlijk of de 3x ivf/isci pogingen vergoed door verzekering, kosten gebaseerd is of dat daarna de kans echt erg klein is dat een zwangerschap ooit lukt?
quote:
Op zondag 27 oktober 2019 12:15 schreef Gaddle het volgende:[..]
Ik heb heel veel moeite gehad met de icsi. Ik reageer nogal heftig op de hormonen. Zo heftig dat ik zelfs een burn out eraan heb overgehouden, maar dat heeft ook te maken met dat er wat mis is gegaan na de punctie. Het helpt voor mij ook niet dat ik bang ben voor naalden en ik ze daarom ook niet zelf kan zetten. Wat enorm onhandig is.
De punctie zelf vond ik enorm spannend, maar dat heb ik gelukkig toch nog wel goed doorstaan.
Ik zie er ook heel tegen op om het weer een punctie te doen. Dan heb ik het vooral over de hormonen hoor. Maarja dan gaan wij op zn vroegst in het voorjaar doen.
Hou mij alsjeblieft als graadmeter aan hoor. Bij iedereen is het heftig, maar bij ons was het wel een heel bijzondere omstandigheid.
Alsjeblieft NIET hoop ik dat je bedoeld
Hier ben ik dus ook bang voor. Niet de naalden voor mij (al kan ik me goed voorstellen dat dat nog een extra hindernis is!), maar dat de hormonen zo heftig zijn. Dat je niet meer jezelf bent. Ik zie daar ZO tegenop. Gelukkig mogen wij eerst IUI. Al ben ik nu al benauwd hoe lang nog, gezien de zaadkwaliteit.
Wat ging er bij jou mis dan na de punctie? En waar had je last van bij de hormonen? Als je dat te privé vind, helemaal goed natuurlijk hoor!