[Vuelta] Etappe 18: Colmenar Viejo - Becerril de la Sierra #1

Etapa 18: Comunidad de Madrid. Colmenar Viejo - Becerril de la Sierra, 177,5 km

De koers was amper een kilometer onderweg of de boel explodeerde al. Vooraf werd er gewaarschuwd voor waaiers, toch was niet iedereen aan het opletten. De notoire onbenullen van Jumbo-Visma dachten dat het wel even zou duren tot er waaiers zouden ontstaan, ondanks windkracht 5. Derhalve misten ze massaal de slag, terwijl er vooraan nochtans een man of 50 waren weggereden. Zo ongeveer heel Quick Step zat mee, net als Nairo Quintana en Wilco Kelderman. Jumbo-Visma zette alles op alles om het gat dicht te rijden, maar dat lukte niet. De voorsprong liep gestaag op, omdat er vooraan meerdere ploegen waren die er belang bij hadden om hard door te rijden. In het peloton kwam alles op de schouders te liggen van Jumbo, waardoor de voorsprong steevast bleef groeien. Het had een simpele sprintersrit moeten worden, maar de Spaanse hoogvlakte is altijd verraderlijk. Dankzij het open karakter van het terrein en de harde wind kregen we koers van start tot finish. Helaas werd het niet uitgezonden, maar de organisatie kwam ons toch nog een beetje tegemoet. Omdat de renners veel harder reden dan het snelste tijdschema werden de helikopters een half uur eerder de lucht ingestuurd, vanaf 14:30 kregen we beeld. De kopgroep van 50 was ondertussen al uitgedund tot een man of 30, de hele dag in de waaier rijden met onderweg nog een paar klimmetjes is niet voor iedereen weggelegd. Ook van een peloton was ondertussen weinig sprake meer, de groep Roglic werd eveneens uitgedund tot een man of 30. De voorsprong van de koplopers bedroeg ondertussen een minuut of vier, iets wat op bleef lopen tot het verschil op een gegeven moment bijna zeven minuten was. Nairo Quintana leek op weg om de Vuelta op z'n kop te zetten, hij kwam virtueel in de buurt van Roglic. Zou Jumbo het dan toch weer ouderwets weten te verprutsen?

Nee, dat toch niet. Met dank aan Astana, UAE en Bora. Deze ploegen begonnen uiteindelijk toch mee te rijden omdat Quintana en Kelderman in de buurt begonnen te komen van de podiumplaatsen. Plaatsbehoud werd ineens belangrijk, dus werden de mannen van Astana die in de voorste waaier zaten naar achteren gehaald. Vooral door het werk van de mannen van Astana begon het verschil terug te lopen, de mannen van Jumbo waren ondertussen bijna allemaal opgesoupeerd. Op een kilometer of 60 van het eind lag er nog een klimmetje in het parcours, waar we vooraan Jakobsen zagen parkeren. De sprinter van Quick Step kan dit niveau eigenlijk nog niet aan, het was een beetje zielig. Al deed hij het beter dan figuren als Degenkolb, Venturini en Tosh van der Sande, die waren er een kilometer of 50 eerder al afgewaaid. In het peloton zagen we op datzelfde klimmetje ineens Movistar heel hard op kop rijden. Vooraan reden ze op kop voor Quintana en daarachter reden ze voor Valverde? Het zag er gek uit, maar het idee was blijkbaar om de knechten van de andere ploegen weg te blazen. Dat lukte wel aardig, we zagen op dat klimmetje onze Gesink bijvoorbeeld heftig spartelen en uiteindelijk de witte vlag hijsen. Na de klim trok Soler nog een keer stevig door met Valverde in zijn wiel, dat was dan wel weer een mislukte zet. Alles kwam weer samen en Astana had nog wat knechten over om door te blazen tot aan de finish. Dat was de redding van Roglic, anders was hij z'n rode trui zonder enige twijfel verloren. Nu stabiliseerde het verschil zich rond de vijf minuten, geen man overboord.

In de finale van de rit bleef het verschil rond die vijf minuten schommelen. Het liep een tijdje terug richting vier minuten, maar toen besloten de jongens van Sunweb die ook vrij massaal vooraan zaten wat harder op kop te rijden. Daardoor liep het weer op. De mannen van Quick Step bleven ook actief, meerdere keren leken ze een poging te wagen om uit de kopgroep weg te rijden. Dat gebeurde uiteindelijk allemaal niet, waardoor ze met een vrij grote groep naar Guadalajara reden. De laatste drie kilometer liep het vrij stevig omhoog in de straten van deze stad, waardoor we een tactische finale kregen. Quick Step probeerde het numerieke overwicht uit te spelen en stuurde Stybar in de aanval. Hij leek een tijd op weg naar de zege, maar in de slotkilometer kon Sam Bennett hem remonteren. De Ierse sprinter was als enige van zijn ploeg aanwezig in de eerste waaier en hij dacht op een goedkope manier naar zijn derde ritzege te rijden. Het aanzetten op 500 meter van het eind bleek alleen een beetje te ambitieus. Gilbert sprong op zijn wiel en toen Bennett stil begon te vallen reed Gilbert van hem weg. Een tweede ritzege in deze Vuelta voor Gilbert, de zoveelste ritzege voor Quick Step. Wel een verdiende ritzege, het was weer eens de ploeg die de koers heeft gemaakt. Vanuit de start zijn ze vertrokken en ze keken nooit meer om. Chapeau. Meer dan vijf minuten later kwamen de achtervolgers binnen, onder aanvoering van Lopez. Voor Roglic bleef de schade uiteindelijk beperkt, hij ziet alleen Quintana een stuk dichterbij komen. Had anders kunnen aflopen, het had na deze rit voorbij kunnen zijn. Het tactische onvermogen van de ploegleiding van Jumbo-Visma en het gebrek aan koersinstinct bij de renners breekt ze bijna op. Het blijft een kneuzenploeg, dat merk je op dit soort dagen.

Bijzonder vermakelijke rit wel, verder. Hadden we maar vaker van dit soort ritten. Ieder jaar naar Guadalajara of Zaragoza, zou ik zeggen. Het werd harder uit elkaar gereden dan tijdens een bergrit, zo'n beetje. De laatste groep kwam 33 minuten later binnen, dat zijn serieuze verschillen. Een ouderwetse waaierrit, ik heb me geen seconde verveeld. De kans dat ik me vandaag ga vervelen is ook vrij klein. We krijgen een op papier bijzonder vermakelijke rit voorgeschoteld. De renners gaan fietsen over het terrein waar Tom Dumoulin in 2015 zijn Waterloo vond. We rijden door de bergen buiten Madrid, daar waar in 2015 de laatste bergrit werd verreden. Ook toen was er een coup, maar dan van Astana. Ze reden Dumoulin naar de vaantjes en zodoende kon Aru alsnog die Vuelta op zijn naam schrijven. Deze rit is bijna een exacte kopie van die rit, we kunnen dus mogelijk weer naar een tactisch bijzonder interessant steekspel gaan kijken. De voorlaatste bergrit van deze Vuelta, als de concurrenten van Roglic grote plannen hebben moeten ze dat nu laten zien.




Na een afwezigheid van 40 jaar is het peloton terug in Colmenar Viejo. De laatste lastige rit van de Vuelta van 1979 werd gewonnen door Miguel Maria Lasa, terwijl ONZE Joop de leiderstrui droeg. Dat was een ochtendrit, in de middag ging er in Colmenar Viejo ook nog een rit van start, die rit zou eindigen in Azuqueca de Henares waar Cees Bal een overwinning wist te boeken. Daarna waren we nooit meer in Colmenar Viejo, een stad met 52.000 inwoners in de regio Comunidad de Madrid. We bevinden ons op een kleine 30 kilometer van de hoofdstad, in de comarca Cuenca Alta del Manzanares. Qua oppervlakte is de gemeente Colmenar Viejo de op twee na grootste van heel Madrid, dat is wel een bijzonder gegeven natuurlijk. Het is een stad met het nodige culturele en historische erfgoed, zo kom je hier enkele overblijfselen uit de tijd van de Visigoten tegen. Buiten de stad komen we enkele natuurparken tegen met ook wat overblijfselen uit ver vervlogen tijden. Een van die parken, of natuurreservaten, heet Dehesa de Navalvillar. In deze streek heeft men in het verleden veel films, voornamelijk westerns, opgenomen, waardoor Colmenar Viejo een tijd bekend stond als het Hollywood van Spanje. Onder meer de film Spartacus werd hier deels geschoten, net als The Good, The Bad and The Ugly. Zeggen ze zelf althans, we geloven ze dan maar op hun mooie bruine ogen. In de stad zelf valt dan weer vooral de Basílica de la Asunción de Nuestra Señora op, een gotische kerk met ook wat invloeden van de renaissance. In de basiliek vinden we ook een museum, Museo de Arte Sacro. De ecologische rijkdom van Colmenar Viejo kan worden ontdekt te voet en op de fiets dankzij www.8rutas.es, wat een fantastische sites. Colmenar Viejo, me gusta! Meer dan 135 kilometer aan routes, terwijl je onderweg de prachtige natuur van de Sierra de Guadarrama in beeld krijgt. Colmenar Viejo is ook het land van de boeren, blijkbaar. Ze hebben hier hun eigen soort lam, erg gaaf. Bovendien beweren ze over de beste vleeswaren én de beste restaurants van het land te beschikken. Van oudsher heeft Colmenar Viejo het vooral van de veehouderij moeten hebben, naast lam beschikken ze ook over rund en over stieren die speciaal werden gefokt voor het stierenvechten. Daarnaast deden ze hier en in de omgeving aan mijnbouw. Van grafiet tot zilver en koper, alles werd hier uit de grond gehaald. Vijf kilometer buiten het dorp komen we nog een opvallend religieus gebouwtje tegen, de Ermita de Nuestra Señora de los Remedios. In deze omgeving vinden we ook de Enclave arqueológico de Remedios, een van die Visigotische vindplaatsen. Belangrijkste overblijfsel is een necropolis, een begraafplaats dus. Een vergelijkbare vinden we midden in de stad, bij Fuente del Moro.



We gaan vandaag een rondje rijden door de bergen van het Sistema Central, het Castiliaans Scheidingsgebergte. Het rondje kennen we dus nog van 2015, al beginnen we wel op een iets andere manier. De aanloop naar de eerste klim van de dag is anders, we rijden van een andere kant naar de voet van de eerste klim van de dag. De renners gaan van start in het centrum van Colmenar Viejo, langs de lokale kiosk en dicht in de buurt van de Plaza de Toros. Tijdens de vrij lang neutralisatie rijden we een rondje door gans de stad, waarna we uiteindelijk de stad richting het noorden verlaten. De eerste twee officiële kilometers rijden de renners over een rechte en vlakke weg door een volledig open gebied, misschien kan Quintana hier nog een keer met een grote groep wegrijden. Er volgt een lichte afdaling van een kilometer, waarna we de brede doorgaande weg uit Colmenar Viejo alweer gaan verlaten. We nemen de afslag en rijden na een lange bocht naar rechts links over een viaduct. Aan de andere kant van het viaduct slaan we weer rechtsaf en dan gaat het rechtdoor richting Soto del Real, een plaats waar we vandaag vaker gaan komen. We moeten vier kilometer fietsen voor we Soto del Real bereiken, dat doen we goeddeels over een brede en vlakke weg. Hooguit licht glooiend, heel boeiend is het op een verdwaalde rotonde na niet. In Soto del Real slaan we bij de eerste passage na nog een rotonde tegengekomen te zijn linksaf, daarna rijden we rechtdoor het dorp uit en gaan we op weg naar Manzanares el Real. Het gaat acht kilometer zo goed als rechtdoor over een brede en vlakke weg, door een behoorlijk beschut gebied. Op een rotonde en wat flauwe bochten na komen de renners voorlopig weinig tegen, het gaat hooguit een beetje vals plat omhoog voor we Manzanares binnenrijden. Aan de linkerkant van de weg zien de renners tegen die tijd het lokale stuwmeer liggen, best een fraai zicht. Na 16 kilometer rijden we langs Manzarares el Real, de renners zien aan de rechterkant een kicken kasteeltje liggen. Voorbij Manzanares el Real komt het peloton uit bij een rotonde, vervolgens gaat het vier kilometer zo goed als rechtdoor over een behoorlijk vlakke weg, tot in El Boalo.



In El Boalo slaan de renners rechtsaf, het zal nog een kilometer vlak zijn. We rijden dwars door het dorp en komen twee rotondes tegen. Na de tweede rotonde rijden we rechtdoor richting Mataelpino over een weg die vrij snel omhoog begint te lopen. De komende vier kilometer gaat het omhoog aan een procent of vier gemiddeld, alvast een eerste klimmetje. Eenmaal in Mataelpino slaan we linksaf en even later rechtsaf, terwijl het omhoog blijft gaan. Buiten het dorp vlakt het af, we rijden nu twee kilometer rechtdoor over een zo goed als vlakke weg. Uiteindelijk rijden we na een lange bocht naar links richting een rotonde, waar we rechtsaf slaan. We zouden hier rechtdoor kunnen gaan, dan rijden we direct de finishplaats in. Jetse Bol zou dat graag willen, maar dat mag niet. Het moet toch echt naar rechts, waarna de Puerto de Navacerrada begint. We negeren Becerril de la Sierra voorlopig en beginnen aan een beklimming van 12 kilometer aan 6,2% gemiddeld. Na de bocht naar rechts gaat het direct een halve kilometer heel steil omhoog, maar daarna zwakt het wat af waardoor we aan 5,3% gemiddeld komen tijdens deze eerste kilometer. We rijden over een brede weg langs Navacerrada, het dorp waar de naam van de klim aan is ontleend. Tussendoor komen we een rotonde tegen en even later slaan we rechtsaf waarna we tijdelijk over een wat smallere weg rijden. Na een kilometer aan 3% en eentje aan 4% volgen er twee kilometer aan 5%, het eerste deel van de klim is niet heel indrukwekkend. We rijden wel over een bekende weg, de Puerto de Navacerrada komt met enige regelmaat voor in de Vuelta. Tijdens die befaamde rit in 2015 dus, maar ook in de jaren daarvoor waren we hier vaak. Toen sloegen we meestal op de top rechtsaf richting een geitenpad, het ging dan nog een aantal kilometer verder omhoog aan 10% richting Bola del Mundo. Deze legendarische klim slaan we ook nu helaas weer over, ik heb eigenlijk wel weer een keer zin in dat ding. Enfin, we gaan door met het tweede deel van de klim. Een lastiger deel, het gaat twee kilometer omhoog aan 7%. Na een kilometer aan 7,5% volgt er daarna zelfs eentje aan 9%, dit klimmetje is zo makkelijk nog niet. Het zwakt vervolgens wat af naar 8%, waarna we richting de top twee kilometer aan 7% afwerken. Na 40 kilometer komen we boven op de Puerto de Navacerrada, in het skistation van Navacerrada. In dit populaire skigebied verlaten we tijdelijk de Comunidad de Madrid en rijden we Castilla y Leon binnen.




We bevinden ons al een tijdje op het terrein van die rit uit 2015. Het stuk na de Navacerrada zal hetzelfde zijn, men heeft vrij duidelijk op ctrl+c en ctrl+v gedrukt. Voorbij de top van de klim slaan de renners rechtsaf, waarna ze zeven kilometer gaan fietsen over een brede edoch bochtige weg. Het gaat een kilometer lichtelijk naar beneden, maar daarna wordt het zo goed als vlak. Licht glooiend, niet heel boeiend. Aan het van deze weg verlaten we Castilla y Leon weer en zijn we terug in de regio Madrid. We passeren de top van de Puerto de Cotos, een berg die we later nog gaan beklimmen. Voorlopig gaan we er alleen naar beneden, een afdaling van 14 kilometer staat op het punt van beginnen. De afdaling is niet zo lastig, het gaat niet echt bijzonder steil naar beneden. De eerste helft van de afdaling is het wel behoorlijk bochtig, maar de meeste bochten zijn goed te doen. Een stuk of drie die wat scherper zijn, maar het valt reuze mee. Het grootste gevaar komt waarschijnlijk van het wegdek, dat is niet altijd in even goede staat. Na een paar kilometer afdaling wordt de weg wat rechter en zitten er bijna geen bochten meer in. We rijden door een donker bos naar beneden, waardoor we de mooie dingen langs de kant van de weg missen. Als we bijna beneden zijn fietsen we langs wat watervalletjes en langs de andere kant van de weg staat er dan weer een mooi klooster. Het begint ondertussen vlak te worden, terwijl we rechtdoor afstevenen op Rascafría. Na 63 kilometer komen we uit in dit dorpje dat we ook twee keer gaan doorkruisen. Tijdens de tweede passage zal hier de tussensprint volgen, maar dat duurt nog wel een kilometer of 70. Als we Rascafría betreden verruilen we het asfalt voor de steentjes, in het centrum van dit dorpje slaan we een paar keer links- en rechtsaf over de niet overal even recht liggende stenen. Even later slaan we nog een keer rechtsaf en dan rijden we over het asfalt richting de volgende klim van de dag.



Voor we aan die volgende klim beginnen rijden we eerst nog drie kilometer min of meer rechtdoor over een weg die zo goed als vlak is. Deze brede weg wordt na een tijdje wat smaller als we via een brug over de rivier Lozoya rijden. Na die brug gaat het een kilometer omhoog aan 2%, maar dat reken ik voor het gemak maar even bij het vlakke stuk. Een tijdje later beginnen we tussen de bomen aan de eerste beklimming van de Puerto de la Morcuera. Deze beklimming kennen we ook nog van 2015, ook toen moesten we hier twee keer omhoog. Net als in 2015 beklimmen we de Morcuera eerst van de makkelijke kant, vanuit Rascafría is de klim 11,5 kilometer lang aan 5,4% gemiddeld. Ondanks het feit dat dit de makkelijke kant is begint de klim toch op een vrij behoorlijke manier, in de eerste echte kilometer van de klim gaat het namelijk aan 6% omhoog. Daarna gaat het zelfs aan 7% omhoog, terwijl we een paar behoorlijk steile bochten tegenkomen. Na een lastige kilometer aan 7,5% zwakt de klim wat af, het gaat tijdelijk verder aan 5%. Vervolgens gaat het weer aan 6,5% omhoog, waarna we via 6% weer terug naar 5% gaan. Op vier kilometer van de top gaat het nog een keer een kilometer steil omhoog aan 7% met zelfs een steilste strook tot 10%, maar daarna is het veredeld vals plat tot we boven zijn. In de laatste drie kilometer van de klim gaat het nooit aan veel meer dan 4% omhoog. Na 78 kilometer komen we boven op deze klim van de eerste categorie. Het onderste gedeelte van de klim is omgeven door een bos, maar richting de top rijden we steeds meer door een open vlakte. Hier kan de wind eventueel ook weer een rol spelen. Het is wel een mooie klim. Voor ons Nederlanders gaat deze kant ook nog wel, het ging in 2015 pas bij de volgende beklimming van de Morcuera mis.




We gaan nu naar beneden rijden over de wegen waar Tom Dumoulin sneuvelde. De afdaling van de Morcuera is negen kilometer lang. We dalen af richting Miraflores de la Sierra over een behoorlijk steile weg. Het gaat pittig naar beneden, maar de afdaling is verder gelukkig niet heel erg bochtig. Vooral een snelle afdaling, maar op een paar bochtig in het begin na is het totaal geen gevaarlijke afdaling. Het grootste gevaar komt ook hier van het wegdek, de slechtste stroken hebben ze inmiddels vervangen door een nieuwe laag asfalt maar al het oude asfalt blijft vrij pover. Vlak voor we Miraflores de la Sierra binnenfietsen komen we nog een paar stevige bochten tegen, daarna rijden we rechtdoor het dorp in. Dit is het punt dat we een klein beetje af gaan wijken van de route van 2015. Toen reden we richting Soto del Real om daarna via Guadalix de la Sierra weer terug te keren naar de Morcuera, nu doen we dat andersom. Als we in Miraflores de la Sierra zijn volgt er een scherpe terugdraaiende bocht naar rechts, vervolgens rijden we na een scherpe naar links het dorp uit. Even verderop slaan we linksaf en dan gaan we op weg naar Guadalix de la Sierra. De weg richting dit dorp is behoorlijk breed en behoorlijk recht. We rijden in licht dalende lijn verder, in de komende zeven kilometer komen we ongeveer 200 meter lager uit. Het is makkelijk fietsen tot in Guadalix de la Sierra, tenzij je al gelost bent. Na een tocht door een bos bereiken we na 95 kilometer Guadalix de la Sierra. Bij een rotonde slaan we rechtsaf en daarna krijgen de renners een zakje gevuld met voedsel aangereikt. Na deze bevoorrading rijden we over de grote weg verder richting Soto del Real.



Vanuit Guadalix de la Sierra is het acht kilometer fietsen tot in het centrum van Soto del Real. Het gaat zo goed als rechtdoor, de komende kilometers wordt de weg alleen een paar keer onderbroken door een rotonde. Het is alleen niet helemaal vlak, de eerste vijf kilometer rijden we vals plat omhoog aan iets van 3% gemiddeld. Als je hier alleen zit ben je natuurlijk in de aap gelogeerd, zeker omdat het terrein volledig open is. Na het lange stuk vals plat omhoog gaat het drie kilometer vals plat naar beneden tot in het centrum van Soto del Real. We komen voor de tweede keer vandaag op hetzelfde kruispunt uit, waar we nu rechtsaf slaan. Over een rechte weg rijden de renners vervolgens de stad uit, al komen ze wel nog een paar rotondes tegen. Buiten de stad gaat het na een vlakke kilometer twee kilometer aan ongeveer 5% omhoog over een kaarsrechte weg. Aan het eind van dit klimmetje komen de renners weer een rotonde tegen, waarna het anderhalve kilometer min of meer vlak is. We zijn bijna terug in Miraflores de la Sierra en rijden over een bochtige weg richting dit dorpje. Na het vlakke gedeelte gaat het twee kilometer aan 3% omhoog tot aan de buitenrand van Miraflores de la Sierra. We rijden weer langs de weg waar we net afsloegen toen we vanuit Miraflores kwamen. In de tussentijd hebben we een rondje afgewerkt van ongeveer 20 kilometer, dat wordt nog flink doorrijden voor de sprinters willen ze de klassementsrenners niet tot last zijn. Zodra we het best mooie Miraflores de la Sierra betreden loopt de weg meteen wat steviger omhoog, we beginnen voor de tweede keer vandaag aan de Puerto de la Morcuera. Omhoog over de weg waar we net nog naar beneden reden, jawel. De lastige kant van de Morcuera is tien kilometer lang aan 6,7% gemiddeld, al kun je het eerste vlakkere stuk wegknippen om het nog wat moeilijker te laten lijken. Zodra we in Miraflores zijn gaat het een kilometer aan 4% omhoog, daarna wordt het echt goed lastig. Na een kilometer aan 6,5% gaat het drie kilometer omhoog aan 7%, we bevinden ons nu zo ongeveer op het terrein waar Tom Dumoulin na een aanval van Fabio Aru in 2015 kopje onder ging. Vooral de kilometer aan 9% die na het werk aan 7% volgt zal niet hebben geholpen, dat kon ONZE Tom toen nog niet aan. Na die steile kilometer volgt er een wat makkelijker aan 6,5%, waarna het richting de top verder zal stijgen aan 7 à 7,5%.




Na 121 kilometer komen voor de tweede keer boven op de Puerto de la Morcuera, de klim die in 2015 zo beslissend bleek te zijn. Dat kan nu ook weer het geval zijn, zeker na de inspanningen van gisteren. Je kan er donder op zeggen dat Astana en Movistar hier weer wat gaan proberen, zeker ook met het oog op wat na de klim volgt. We gaan eerst naar beneden, terug naar Rascafría. De afdaling van de Morcuera is langs deze kant elf kilometer lang. We weten dat dit de minder lastige kant is, maar het is alsnog een redelijk pittige afdaling. Een afdaling waar Tom Dumoulin in 2015 bijna wist terug te keren, maar dat lukte uiteindelijk net niet. Het eerste deel van de afdaling is simpel, we rijden rechtdoor over de kale flanken van de berg. Het gaat ook nog niet enorm steil naar beneden, dat komt later pas. Aan het eind van het kale en vrij rechte stuk duiken we het bos in, waar het vijf kilometer op een serieuzere manier naar beneden gaat. Hogere percentages, meer bochten. De weg is hier wat smaller, dat maakt de afdaling nog een klein beetje lastiger. Als het lastige tussenstuk achter de rug is gaat het weer wat meer rechtdoor verder richting Rascafría, het is ook weer wat minder steil. Voor we dit dorp bereiken is het twee kilometer zo goed als vlak, daarna volgt er opnieuw de bochtige en technische passage over de steentjes in het dorp. Zodra we het centrum verlaten en weer op het asfalt terechtkomen fietsen we weer langs het klooster, dat blijkbaar Monasterio de Santa María de El Paular heet. Voor de poorten van dit gebouw vindt na 135 kilometer koers de tussensprint plaats, we bevinden ons inmiddels op 42 kilometer van het eind. We fietsen nu ook weer langs de Presillas de Rascafría, de lokale beekjes en stroompjes waar de lokale bewoners graag gaan zwemmen. Ook komen we weer langs de watervalletjes, al komen die opnieuw niet in beeld. Dan maar zo.



Buiten Rascafría is het een kilometer of twee zo goed als vlak, dit is het terrein waar je niet alleen wil zijn zoals Tom in 2015. Dat heeft voor een groot deel ook te maken met het begin van de slotklim. Als het vlakke werk achter de rug is begint de Puerto de Cotos, daar waar de ploeggenoten van Aru in 2015 Tom op minuten reden. De beklimming van de eerste categorie is in totaal 14 kilometer lang, in deze kilometers gaat het aan 5% omhoog. De eerste helft van de klim is eigenlijk totaal niet boeiend, maar daardoor kunnen er juist grote verschillen ontstaan. Na een kilometer vals plat gaan we verder met twee kilometer aan 3%, waarna er weer een kilometer aan 2% volgt. Stelt niets voor, is aan het eind van de Vuelta en aan het eind van de rit wel vervelend. Vervolgens gaat het twee kilometer aan 5% omhoog, de Puerto de Cotos begint ergens op te lijken. Al duurt dat feest niet lang, halverwege de klim volgt er nog een kilometer vals plat aan 2%. Het tweede deel van de klim is wel een stuk lastiger, de laatste zeven kilometer richting de top gaat het continu tussen de 5 à 6% omhoog. Na een kilometer aan 5% volgen er drie aan 6%, waarna we twee kilometer krijgen aan ongeveer 6,5%. De laatste kilometer van de klim stijgt het dan weer aan 6%, waarna we na 152 kilometer bovenkomen op deze Puerto de Cotos. Het is nog iets meer dan 25 kilometer fietsen tot de finish, grotendeels in dalende lijn. Voor we gaan dalen fietsen we weer over dezelfde vlakke weg van zeven kilometer terug naar de Puerto de Navacerrada.




De weg terug naar de Puerto de Navacerrada is dus vooral erg vlak, het hoogteverschil is minimaal. We rijden weer een paar kilometer door Castilië en Leon over de bochtige maar brede weg, tot we bij het skistation van Navacerrada weer terug zijn in Madrid. We slaan linksaf en gaan dan beginnen aan de afdaling van de Puerto de Navacerrada. Het was wel gaaf geweest om nu alsnog de Bola del Mundo mee te pakken, maar men zweert bij een kopie van 2015. De afdaling van de Puerto de Navacerrada is net zo lang als de klim, we rijden terug naar het punt waar we aan het begin van de rit vandaan kwamen. Het gaat dus in eerste instantie 12 kilometer naar beneden over een brede weg. Een weg zonder echt lastige bochten, het skistation moet immers makkelijk te bereiken zijn. Het is daardoor een enorm makkelijke afdaling, je hoeft hier weinig problemen te verwachten. In het begin een keer twee bochten kort achter elkaar, daarna wordt het een bijtrapafdaling van jewelste. Vooral rechtdoor, geen gezeik. Er ligt hier ook nog eens een verse laag asfalt, dat maakt het extra makkelijk. Pas na acht kilometer komen we een echt lastige bocht tegen, eentje naar links. Daarna gaat het vier kilometer zo goed als rechtdoor verder over een gigantisch brede weg in licht dalende lijn, met onderweg alleen een rotonde ter onderbreking. Uiteindelijk komen we uit bij de volgende rotonde, waar we in het begin van de rit van links kwamen. Nu gaan we rechtdoor bij deze rotonde, waarna we drie kilometer volledig rechtdoor fietsen over een brede weg in licht dalende lijn. We zijn nu al bijna bij de finish, op vier kilometer van het eind slaan de renners rechtsaf via een wat smallere afrit en daarna rijden ze rechtdoor Becerril de la Sierra in. Twee kilometer rijden we bijna volledig rechtdoor, over een weg die al snel vals plat omhoog begint te lopen. Het stijgt tijdens deze kilometers aan 2% gemiddeld, toch nog best een vervelende finale op die manier. We rijden de bebouwde kom binnen en daar komen de renners wat flauwe bochtjes en wat drempels tegen. Toch rijden ze in de laatste twee kilometer van de rit ook vooral rechtdoor, terwijl het nog steeds stijgt aan 2% gemiddeld. Vlak voor de laatste kilometer staat er in het roadbook een uitroeptekentje, maar ik kan niet ontdekken waarom. Op de flauwe bochten en de drempels na komen de renners niet tegen. In de laatste kilometer gaat het vals plat omhoog rechtdoor verder tot aan de finish.



De rit eindigt in Becerril de la Sierra, een plaats die voor de tweede keer voorkomt in de Vuelta. In 2001 lag er namelijk een tussensprint in dit dorp, de burgemeester is dat belangrijke moment in de wielergeschiedenis klaarblijkelijk niet vergeten. Ze zien hier de komst van de Vuelta als een goede inleiding van het lokale feest, Fiestas Patronales en Honor al Santo Cristo del Buen Consejo. Dat feest begint op 14 september, overmorgen dus. Becerril de la Sierra, waar 5500 mensen wonen, is blijkbaar ook een erg sportief en cultureel dorp. Er worden allerlei sportevenementen en culturele evenementen georganiseerd, dat kent zijn weerga niet. De lokale hotels zijn bovendien de beste van heel Madrid en de lokale keuken mag er ook zijn. De burgemeester ziet de komst van de Vuelta verder vooral als een goede gelegenheid om het prachtige Parque Nacional de la Sierra de Guadarrama in beeld te brengen, een park dat we sinds 2015 maar al te goed kennen. Speciaal voor Karsten Kroon lopen en vliegen hier allerlei dappere en schattige beestjes rond zoals de berggeit, de zwarte gier en de Spaanse keizerarend. Verder hoef je niet echt lang in Becerril de la Sierra te blijven, er valt hier niets te beleven. Wikipedia vat dat goed samen: De geschiedenis van Becerril de la Sierra wordt gekenmerkt door het ontbreken van documenten. Niemand heeft ooit de moeite genomen om wat te documenteren over deze plaats. In hetzelfde artikel wordt vervolgens het lokale stadhuis aangeprezen, maar dat gebouw lijkt vooral heel erg op de plek waar je op een goedkoop Duits bungalowpark de receptie kan vinden. Verder hebben ze hier een paar fonteintjes en een spuuglelijke nieuwerwetse kerk waar de renners op een paar kilometer van het eind langs gaan fietsen. Daar zit een heel verhaal achter: Het werd eind jaren zestig gebouwd dankzij het initiatief van een groep mensen die een deel van hun vakantie in Becerril de la Sierra hebben doorgebracht. De kerk is ontworpen om perfect te worden geïntegreerd in de omgeving waarin deze zich bevindt. De vorm van de structuur en de kleuren van het beton symboliseren in feite de berg en de Becerril-velden. En dan kijk je vervolgens naar dit:



Becerril de la Sierra dus, geen aanrader. Het wordt er overdag 24 graden, er is geen kans op regen en er zal minder wind staan dan gisteren. Wel alsnog wat wind, vanuit het oosten. In de laatste kilometers staat het dan een tijd schuin in de zij, na de bocht naar rechts op vier kilometer van het eind staat het dan weer in de rug. In startplaats Colmenar Viejo wordt het iets warmer, daar is het 's middags 27 graden. Ook daar geen kans op regen, maar wel een stevigere bries. Redelijk wat wind, ook weer vanuit het oosten. Tijdens het begin van de rit staat de wind dan vooral in de rug of schuin in de rug, het kan voor een nerveuze openingsfase zorgen. Nog een dag spektakel? Wie weet. We gaan het meemaken vanaf 12:40, dan begint de rit. De rit wordt integraal uitgezonden door Eurosport, ja! Sporza doet mee na het onvermijdelijke nieuws, José en Michel schuiven dus rond 13:30 aan. Wat fijn dat Unipublic zo met ons meedenkt, ik ga nu alvast zonder broek op de bank liggen. Finishen doen we ergens tussen 12:40 en 17:53, veel meer valt er tegenwoordig niet over te zeggen.



Deze rit is dus bijna een exacte kopie van de rit in 2015. Dat werd een epische rit, met voor het vlaggetjesvolk een tragisch slot. Het kan nu weer heel fantastisch gaan worden, want de andere ploegen ruiken na het blamerende optreden van Jumbo-Visma bloed. Quintana doet weer helemaal mee en als hij hersteld is van zijn ziekte kan hij samen met Valverde een mooi tactisch spel gaan spelen. In 2015 ging het bij Dumoulin om twee redenen mis. De eerste reden was dat hij bergop gewoon niet goed genoeg was. Dat probleem lijkt bij Roglic een minder grote rol te spelen, voorlopig is hij nog vrij ongenaakbaar. Het tweede probleem lag aan de ploeg, Tom Dumoulin had een krankzinnig slechte ploeg ter ondersteuning. En al die flapdrollen deden niet eens moeite om mee te springen met de vlucht van de dag, terwijl half Astana vooraan zat. Alle Astana's konden dus op kop gaan rijden voor Aru, terwijl Dumoulin moederziel alleen ergens in z'n eentje aan het pielen was in de vallei. Zo'n scenario kan nu ook weer voorkomen, aangezien ze er bij Jumbo-Visma bizar weinig verstand van hebben. Het waait met windkracht 5 en je mist de waaier, dan heb je een dwarslaesie in je hoofd. Benieuwd of ze nu wel zo lucide zijn om een paar mannetjes vooruit te sturen, ze zullen het nodig hebben. Movistar gaat natuurlijk nog wat proberen, net als Astana. Door de harde dag van gisteren kunnen we daardoor verrassende ontwikkelingen gaan zien. Verrassende ontwikkelingen zagen we in 2015 dus ook. Dumoulin werd uit het rood gereden en zakte zelfs naar de zesde plaats. Toch won Aru of een andere klassementsrenner niet. Nee, ze eindigden drie minuten achter de altijd onsympathieke Ruben Plaza. Die gozer had zo'n beetje de hele dag solo op kop gereden met een groepje vluchters achter hem aan. De eerste klassementsrenner werd 12e ofzo. Ondanks al het spektakel was het een dag voor de vluchters en dat gaat het nu ook zijn. De eerste twee beklimmingen gaat er waarschijnlijk net als in 2015 niet veel gebeuren. Er rijdt een groepje weg en dan laat Jumbo de voorsprong gestaag groeien. Daarna gooit Astana of Movistar de knuppel in het hoenderhok tijdens de tweede beklimming van de Morcuera, maar dan hebben de koplopers al een minuut of tien voorsprong. Vluchters dus, alweer.
1. Geoghegan Hart. Na een paar mislukte pogingen gaat het nu wel lukken.
2. Guerreiro. Na een paar mislukte pogingen gaat het nu nog steeds niet lukken. Katusha he.
3. Gebreigzabhier. Amanuel gaat ooit de eerste donkere Afrikaan worden die de top 10 haalt in een grote ronde. Voorlopig staat ie 20e, als ie nog een paar plaatsen wil opschuiven zal hij in de aanval moeten gaan. Hup.
4. Rodriguez. Oscar. Op de Acebo werd hij vierde, daarna nam hij een paar snipperdagen dus nu mag hij weer aan de bak.
5. Bouchard. Voor de bergpuntjes he.

Karsten voelt aan zijn water dat het vandaag oorlog gaat worden.

quote:

Op donderdag 12 september 2019 13:10 schreef Koffieplanter het volgende:
Luisle en Pedrero zijn daar.

En Kevin Pauwels.

Hey Twan, krijg jij even lekker de tering.

Godverdomme.

quote:

Op donderdag 12 september 2019 13:38 schreef showtimer het volgende:

[..]

Hoogmoed voor de val.

Klootzak.

quote:

Op donderdag 12 september 2019 13:40 schreef Slobeend het volgende:

[..]

Showtimer is op oorlogspad vandaag.

Nee, dit is gewoon debiel.

Gevallen terwijl hij de oversteek probeerde te maken naar de kop van de koers, merkwaardig dat er dan geen beelden van zijn.

quote:

Op donderdag 12 september 2019 13:44 schreef showtimer het volgende:

[..]

Is al een tijdje geleden (13u17)

Ik was hem ook al een tijd kwijt, terwijl ik hem in het begin naar voren zag komen. Zat me al af te vragen wat er aan de hand was, maar dit is geen leuk antwoord.

Schultz is z'n bril kwijt, kan je ook zomaar gebeuren.

Oscar mag wel naar voren, om de pijn te verzachten.

Wint Kevin Pauwels hier de rit?

quote:

Op donderdag 12 september 2019 14:15 schreef TheArt het volgende:
Hermann doet een patattenjacht.

Perni is niet de slimste van het stel.

Terwijl je dat wel zou verwachten als je hem ziet, ik ben Mani vast voor.