[Vuelta] Etappe 1: Salinas de Torrevieja - Torrevieja (TTT) #1

Etapa 1: Salinas de Torrevieja - Torrevieja, 13,4 km (TTT)

Hola! Bienvenidos a este tema, ofzo. Het is bijna tijd voor de Vuelta, de laatste van de drie grote rondes. Na de Giro en de Tour gaan we nu drie weken dwars door Spanje fietsen, met een uitstapje richting Frankrijk en Andorra. We beginnen dit jaar in het zuidoosten van Spanje, aan de Costa Blanca. Plaats van vertrek is Torrevieja, een badplaats zoals ze er hier wel meer hebben. Toch heeft Torrevieja een onderscheidend element, daar komen we later op terug. De eerste rit is een korte ploegentijdrit van 13,4 kilometer. Het is ondertussen vaste prik dat de Vuelta met een ploegentijdrit begint, al begonnen we vorig jaar dan wel weer met een individuele tijdrit. Deze ploegentijdrit zal waarschijnlijk weinig voorstellen, dankzij de geringe afstand en het verre van uitdagende parcours. Het was ooit de bedoeling dat de ploegentijdrit 18 kilometer zou zijn, maar ergens tussendoor heeft hem een kleine vijf kilometer geschrapt. Zo blijft er niets over natuurlijk, we kunnen dus rustig doorschakelen naar de tweede rit. Een rit tussen twee enorm bekende badplaatsen, we gaan van Benidorm naar Calpe. Hemelsbreed liggen deze plaatsen niet ver van elkaar, maar we gaan deels door het binnenland rijden om toch nog wat kilometers te verzamelen. Als je in Spanje het binnenland intrekt krijg je ook meteen hoogtemeters voorgeschoteld, de eerste rit in lijn is dus meteen een heuvelachtige rit. Aan het eind zit zelfs nog een lastigere klim, dit wordt niet zomaar een massasprint. Eerder een sprint van een uitgedunde groep. Tijdens de derde rit gaan we ook weer een rondje door het binnenland rijden, om uiteindelijk wel weer aan de kust uit te komen. Een rit van een kleine 200 kilometer met onderweg een aantal heuvels eindigt in Alicante, nog zo'n bekende plek. Een kans voor de beter klimmende sprinters, wederom.

De vierde rit kent een vergelijkbaar verhaal. We blijven aan de kust plakken, maar trekken opnieuw het binnenland in. Hierdoor komen we onderweg nog een keer een klim van vijf kilometer tegen, maar daarna wordt het zo goed als vlak en daardoor zou er in El Puig een echte massasprint te zien moeten zijn. De klimmers moeten vrij lang wachten, maar op dag vijf zullen ze dan eindelijk hun duivels mogen ontbinden. Na wat heuvelwerk onderweg komen we aan op Observatorio Astrofísico de Javalambre, een beklimming van ongeveer 12 kilometer aan 7,5%. Meteen een serieuze aankomst bergop, hier worden kaarten op tafels gelegd. Ook tijdens de zesde rit moet er geklommen worden, maar deze rit lijkt er eerder eentje voor de vluchters te zijn. Na een stuk of vier niet al te lastige beklimmingen komen de renners boven in Ares del Maestrat, na een laatste beklimming van acht kilometer aan 5%. Rit 7 zal een emotionele rit worden voor de familie Cabedo, startplaats van dienst zal namelijk Onda zijn en dat is de woonplaats van deze wielerfamilie. José en Óscar zullen namens Burgos-BH aanwezig zijn, Víctor zal worden herdacht. Na het vertrek vanuit Onda rijden we een vrij nutteloos rondje langs Castellón de la Plana, waarna we de bergen intrekken. We werken een stuk of vijf niet al te lastige beklimmingen af voordat we bij het toetje uitkomen, de beklimming naar Mas de la Costa. Een recent ontdekte klim, waar men toch wel vrij duidelijk fan van is geworden. Vier kilometer aan 12%, je zou voor minder. Hier kunnen de grote jongens boven komen drijven, of misschien is het net als een paar jaar terug te lastig en blijven de verschillen daardoor klein. De eerste week sluiten we af met wat mij een rit voor de vluchters lijkt tussen Valls en Igualada. Daarna gaan we weer eens naar Andorra, want de Vuelta lijkt tegenwoordig niet meer verreden te kunnen worden zonder een passage in Andorra. Nieuwigheidje van dit jaar is dat we een stukje gravel meepakken, ook in Spanje wil men graag meedoen met de hype. Na het stukje gravel gaan we nog even omhoog naar Cortals d'Encamp, daar waar Mikel Landa een paar jaar geleden won. Een korte rit van iets meer dan 90 kilometer, want dat is vetgaaf natuurlijk.

De tweede week van de Vuelta begint op een mensonterende manier. We gaan tijdrijden, van Jurançon naar... Pau. Ja. Pau. Nu ook in de Vuelta. Pau. Altijd tegen mij. Klootzakken. We zijn nu overigens in Frankrijk, maar dat kon je vast al raden. Rit 11 gaat ook nog van start in Frankrijk, maar we keren terug naar Spanje. Via Frans-Baskenland rijden we naar Urdax-Dantxarinea, in Navarra. Hier kwamen we een paar jaar geleden ook aan, toen zagen we de vluchters zegevieren. Dat lijkt nu ook weer het geval te zijn, ondanks een paar lastige beklimmingen onderweg. Vervolgens krijgen we de mooiste rit van de Vuelta voorgeschoteld, etappe 12 brengt ons van een autocircuit in Navarra naar Bilbao. Een hemelse rit, nu al. De Basken mogen zich weer van hun beste kant laten zien, als de renners over de Vivero en de Alto del Urrutzimendi rijden. In de finale van de rit moeten ze nog even over de Alto de Arraiz, een typisch Baskische muur van 2,5 kilometer aan 10%. Daarna is het afdalen richting Bilbao, waar hopelijk een Bask wint. Een dag later gaan we ook weer van start in Bilbao, de Vuelta en het Baskenland lijkt weer een vanzelfsprekende combinatie te worden. Bij de organisatie zien ze natuurlijk ook al dat volk wat op de koers afkomt, in andere regio's staat er meestal geen hond. Enfin, we gaan niet zomaar van start in Bilbao, nee, we gaan van start in San Mamés, het voetbalstadion van Athletic Bilbao. Starten in een kathedraal, weer eens wat anders. Helaas verlaten we daarna wel vrij snel het Baskenland, we fietsen naar het westen richting Cantabrië. In Cantabrië krijgen we met enkele klimmetjes te maken, waarna er een aankomst bergop volgt op Los Machucos. Deze steile muur kennen we nog van een aantal jaar geleden, toen Stefan Denifl Alberto Contador won. Vervolgens gaan we meteen door naar Asturië, de veertiende rit eindigt in Oviedo. Paar klimmetjes onderweg, maar dit is meer een ritje tussendoor. Weer eentje voor de vluchters, me dunkt. Dat zal tijdens rit 15 misschien wel een ander verhaal zijn, na drie lastige beklimmingen onderweg komen we aan op Santuario del Acebo, een klim die we vooral kennen van de Vuelta a Asturias. Nu ook een keer in de Vuelta a España, zou tijd worden. Na deze lastige aankomst bergop gaan we weer vrolijk verder met klimmen. We sluiten de tweede week af met een voor Spanje ongekend lange slotklim, die van de Alto de la Cubilla. Achttien kilometer lang, nog wat langer als je de vals platte aanloop meerekent. En dan moeten we voor die tijd ook nog over de Puerto de San Lorenzo en de Alto de la Cobertoria, hier gaat het kaf wel stevig van het koren gescheiden worden.

Die rit werken we af op een maandag, waardoor we pas op dinsdag met de tweede rustdag te maken krijgen. De laatste week van de Vuelta bestaat dus als je het zo bekijkt slechts uit vijf ritten. Na de rustdag bevinden we ons ineens een stuk zuidelijker, in Aranda de Duero. Van dit plaatsje rijden we naar Guadalajara, over geaccidenteerd terrein. Misschien een kans voor de sprinters, maar dan moeten ze wel goede benen meenemen. Aan het eind ligt er ook nog een klimmetje in het verschiet, je wint hier niet zomaar. Na deze rit krijgen we te maken met de grootste nachtmerrie van Tom Dumoulin. We gaan rijden over het terrein waar hij in 2015 kopje onder ging. Puerto de la Navacerrada, Puerto de la Morcuera, Puerto de Cotos, het is eigenlijk een exacte kopie. Andere start- en finishplaats, dat is zo ongeveer het enige verschil. Kandidaten voor de eindwinst moeten tijdens deze rit dus goed opletten, ook al is het nu niet de laatste bergrit van de Vuelta. Na deze rit gaan we verder van Avila naar Toledo. Een behoorlijk makkelijke rit, al gaat het aan het eind in Toledo dan wel weer een beetje omhoog, het wordt de sprinters niet makkelijk gemaakt. Toledo is natuurlijk de stad van Federico Bahamontes, hij wordt geëerd. Vervolgens zijn we alweer toe aan rit 20, de laatste bergrit van de Vuelta. Hier moet alles wat nog niet is gebeurd gaan gebeuren. We rijden van Arenas de San Pedro naar Plataforma de Gredos, een nieuwe klim. Op papier lijkt deze rit niet buitengewoon lastig te zijn, maar daardoor kan het juist voor de nodige onverwachte wendingen zorgen. De Vuelta sluiten we daarna traditiegetrouw af in Madrid. Van Fuenlabrada naar de hoofdstad, waar wel daadwerkelijk gesprint gaat worden.

Goed, dat is dus het parcours. Dan is het nu tijd om de deelnemers te overlopen. Zoals ieder jaar is dat altijd redelijk chaotisch. De Vuelta is vaak de ronde van de herkansingen en de renners die op het laatste moment opgeroepen worden omdat ze nog een lul nodig hadden. Altijd extreem lastig te voorspellen wie er uit gaan blinken, maar we wagen een poging. Het begin is in ieder geval makkelijk, de grote favoriet is Primoz Roglic. De Sloveen van Jumbo-Visma is volgens bijna iedereen de topfavoriet. Na zijn derde plaats in de Giro heeft hij geen koers meer gereden, dus is het vrij onduidelijk of hij echt in topvorm is. Hij heeft alleen maar op hoogte getraind, maar het schijnt dat hij op die manier het wedstrijdniveau aardig kan benaderen. Als goede klimmer en tijdrijder, omgeven door een sterke ploeg, moet hij hier hoge ogen kunnen gooien, ook omdat er verder weinig concurrentie is. Roglic reed nog nooit de Vuelta, dus we moeten wel nog even afwachten hoe hij omgaat met de Spaanse muurtjes en de Spaanse temperaturen. Mocht hij om wat voor reden dan ook onderpresteren dan hebben we altijd nog Kruijswijk, Bennett en natuurlijk ook Gesink in de aanbieding. Een topploeg, Jumbo-Visma. Voordeel voor Roglic is dat hij in ieder geval niet te vroeg gepiekt kan hebben. Dat was voor de Giro het verhaal, hij had toen teveel gereden en te goed gescoord. Nou, daar heeft hij een oplossing voor gevonden. Al maanden geen koers meer gereden, je zou misschien eerder verwachten dat de piek nu te laat komt.

Zijn grootste concurrent had Richard Carapaz moeten zijn, maar de winnaar van de Giro is er niet bij. De manager van Carapaz had geregeld dat Richard even een goedgevulde envelop op mocht gaan halen in Etten-Leur en dat pakte niet helemaal goed uit. Carapaz ging onderuit en blesseerde zijn schouder, waardoor hij nu niet van start kan gaan. Bij z'n ploeg zijn ze vrij boos, want ze wisten helemaal niet dat Carapaz in Nederland zat. Ze dachten dat hij in Pamplona aan het trainen was, lekker man. Blijkt maar weer dat een beetje bijbeunen niet altijd een goed idee is, Richard had beter die 20.000 euro kunnen laten zitten en gewoon in Pamplona kunnen blijven, maar zoals wel meer Zuid-Amerikanen lijkt hij vooral een slaaf van zijn eigen manager te zijn. Giuseppe Acquadro, het lijkt me geen prettige man. Al zijn ze bij Movistar ook niet zo slim geweest, Carapaz had nog steeds een klein contract dat niet werd aangepast na zijn goede vorige jaar. Daardoor was er al wat wrijving tussen beide partijen en daarom gaat Carapaz nu dus het grote geld ophalen bij Ineos, geef hem eens ongelijk. Goed, Movistar moet het dus zonder Carapaz doen. Dan komen we weer uit bij Valverde en Quintana. Beide heren komen uit de Tour, waar ze over het algemeen geen heel hoog niveau wisten te halen. Gaat dat nu wel lukken? Vast wel, maar de overwinning wordt een lastig verhaal. Valverde zie ik dan wel weer een paar ritten winnen. Oja, Marc Soler is er ook nog. Moeten we volgens de ploeg ook rekening mee houden, maar dat lijkt me niet.

Astana komt met Miguel Angel Lopez, Ion Izagirre en Jakob Fuglsang. Drie grote namen, maar het lijkt me dat Lopez de kopman is. Izagirre vindt dat hij ook een beetje de kopman is, maar ik zie Ion in een grote ronde nooit veel verder komen dan een achtste plaats ofzo. Het plafond van Lopez zou hoger moeten liggen, al verliest hij altijd wel ergens onnodig tijd. In Polen was Lopez heel erg slecht, ook Izagirre viel daar niet mee. Het is voor beide heren te hopen dat ze goed aan het pieken zijn. Fuglsang noemen we voor de volledigheid, ik kan me niet voorstellen dat hij echt in topvorm is. Voorts kom ik nu op het punt dat ik de ploegen alfabetisch ga aflopen, de absolute topfavorieten heb ik nu eigenlijk al gehad. De rest, dat zijn allemaal outsiders. Een van de eerste outsiders is Pierre Latour, van AG2R. Pierre heeft een lastig jaar gehad met een zware blessure, maar hij komt nu langzaam weer in vorm. In Polen reed hij heel verdienstelijk rond, hij werd zesde. We schrijven hem op voor een 15e plaats in het algemeen klassement. Bahrain schuift naar het schijnt Mark Padun naar voren als kopman. De Oekraïner kende eveneens een matig jaar dankzij blessures, maar is nu weer helemaal terug. In de Adriatica Ionica Race wist hij te winnen. Geen sinecure, want Remco Evenepoel stond daar ook aan de start. Mark is verder een onbeschreven blad, geen idee wat hij in een grote ronde kan. Verder kijken we bij Bahrain naar Dylan Teuns, al zal dat niet voor een klassement zijn. Toch hopen we hem vaak in beeld te zien, al was het maar voor de interviews.

Het altijd goed presterende Bora-Hansgrohe komt met Rafal Majka, Felix Grosssssssschartner en Davide Formolo. Drie jongens die ver moeten kunnen komen. Majka lijkt me voor het klassement te gaan, die andere twee gaan waarschijnlijk wat meer vrijbuiten. Of nouja, dat zouden ze moeten doen. Formolo kan ook zomaar weer voor een anoniem Boraklassement gaan. In Polen waren Majka en Formolo allebei nog niet heel indrukwekkend, maar dat hoeft niet veel te betekenen. De piek moet hier liggen, natuurlijk. Je wil niet net zoals George Bennett vorig jaar veel te vroeg in vorm zijn. CCC komt met, ja, waar komt CCC eigenlijk mee? Victor de la Parte, daar win je de oorlog niet mee. Al zal het voor Victor wel leuk zijn om weer eens naar Andorra te gaan, daar heeft hij enorm goede herinneringen aan. Ouwe drugsdealer, lekker man. Bij Quick Step komen ze ook niet echt voor het klassement, al kan James Knox misschien wat laten zien. EF Education First heeft dan wel weer een buitengewoon interessante ploeg. Rigoberto Uran, Dani Martinez én Sergio Higuita. Drie fantastische Colombianen, aangevuld met wildcards als Carthy, Craddock en Van Garderen. Die Amerikanen laten waarschijnlijk weer niets zien, maar Carthy kan misschien wel verrassen. Uran lijkt de kopman te zijn, maar het is natuurlijk altijd afwachten of hij de Tour en Vuelta goed kan combineren. Martinez lijkt een mooie schaduwkopman, maar het is afwachten of hij weer een beetje gezond is. Hij zou een tijdje terug de Tour of Utah rijden, maar moest op het laatste moment ziek afhaken. Geen fijne voorbereiding op de Vuelta, er komt een minnetje achter zijn naam. Higuita is geweldig, heeft dit jaar nog geen slechte koers gereden eigenlijk. Recent nog vierde in Polen, het is een fenomeen. Wel z'n eerste grote ronde, en een eerste grote ronde valt meestal tegen. Ik weet niet of we direct heel veel van Higuita mogen verwachten, maar het is er sowieso eentje voor de toekomst.

Groupama-FDJ komt met helemaal niemand. Ja, met Frankiny en Morabito, ofzo. Da's niks. Lotto-Soudal zou met Bjorg Lambrecht komen, maar dat feest gaat dus niet door. Wat overblijft is een ploeg vol vrijbuiters, vergelijkbaar met wat ze de afgelopen jaren naar Spanje hebben gestuurd. Dat liep vaak verrassend goed af, met ritzeges voor Marczynsky, Armee, De Gendt en Wallays. Al deze heren zijn er nu ook weer bij, we zijn gewaarschuwd. Misschien dat Brian van Goethem dit jaar een rit kan winnen, haha. Dat zou wel perfect zijn, niks meer aan doen. Of misschien dat Harm Vanhoucke een keer laat zien dat hij wel talent heeft, maar denk het niet. We gaan door naar Mitchelton-Scott, waar ze wel met een op papier grote naam komen. Esteban Chaves! Zowaar is er een keer geen enkele Yates in de buurt, het kopmanschap is nu voor de goedlachse Colombiaan. Volgens bepaalde bronnen heeft Chaves wonderbenen, maar ik heb er een hard hoofd in. Dan zou er tussen de Giro en nu wel heel veel moeten zijn gebeurd, lastig voor te stellen. Desalniettemin mag je het niet uitsluiten, Chaves is wel vaker van de gekke bokkensprongen geweest. In principe lijkt hij wel over magere ondersteuning te beschikken, al is Nieve wel altijd een gewaardeerde knecht. Vervolgens komen we uit bij Dimension Data, waar ze drie renners naar voren hebben geschoven. Ten eerste Louis Meintjes, ondanks het feit dat hij al twee jaar amper een koers heeft uitgereden vinden ze hem nog steeds een kopman. Vision 2020, en dat soort werk. Dat wordt helemaal niets, Louis mag blij zijn als hij de finish haalt. Ben O'Connor komt ook mee naar Spanje, maar hij lijkt niet echt in vorm te zijn. 71e plaats in Polen, dat past wel bij de algehele malaise van Dimension Data. Hoewel, er is één renner die zich daaraan weet te ontrekken. Niemand minder dan Amanuel Gebreigzabhier. De lange Eritreeër is de laatste tijd behoorlijk goed op dreef, zo reed hij sterk in Oostenrijk en imponeerde hij vorige week in Burgos. Volgens Dimension Data wordt Amanuel de surprise package van deze Vuelta. Wij gaan vast op het puntje van onze stoel zitten.

Nu komen we uit bij een ploeg die normaal altijd met een topfavoriet aan de start staat. Team INEOS, de ploeg van Froome, Thomas, Bernal, ga zo maar door. Toppers genoeg, maar die zijn er nu allemaal niet bij. Kopman van dienst lijkt Tao Geoghegan Hart, dat is meteen een pak minder. ONZE Wout Poels is op het laatste moment ook aan de selectie toegevoegd, hij krijgt een vrije rol. We zien hem in de derde week wel verschijnen. Daarnaast hebben ze ook nog David de la Cruz, maar daar verwacht ik niets van. Vreemd verhaal wel, hij zou eerst meedoen, toen weer niet en toen weer wel. Kind van de rekening is kleine Kenny Elissonde. Arme jongen, hij viel na het jeugdjournaal huilend in slaap. Jumbo-Visma hebben we al behandeld, waarbij ik nog wel even extra wil benadrukken dat ik eigenlijk geen vertrouwen heb in Kruijswijk. Die heeft zo'n beetje ieder criterium dat er is gereden na de Tour, meer bezig geweest met het binnenharken van een paar ton dan met de Vuelta. Door naar Katusha-Alpecin. Door naar Team Sunweb. Nee, flauw, we noemen voor de volledigheid Ruben Guerreiro en Dani Navarro nog maar even. Sunweb komt dan weer met ONZE Wielco Kelderman, en de in Spanje vaak goed presterende Nicolas Roche. Verwachten we daar iets van? Nee, zeer zeker niet. Trek-Segafredo komt met Brambilla. Dat is niet best. Ze hebben ook Eg, eveneens niet best. Wel vrij behoorlijk in Utah, maar dat is een ander niveau. UAE-Emirates heeft dan wel weer een buitengewoon leuke ploeg. Aru en Pogacar zijn de kopmannen. Aru is weer terug na zijn blessure en operatie. Hij heeft de Tour gebruikt om zich in vorm te fietsen, ik verwacht er veel van. Pogacar is misschien wel de grootste verrassing van dit jaar, samen met Higuita en Evenepoel. Natuurlijk wisten we van al deze renners dat ze hard konden fietsen, maar de snelheid waarmee ze zich hebben aangepast aan het hogere niveau is ongekend. Pogacar fietst rond alsof hij 30 is in plaats van 20, echt een ongekend groot talent. Wint in z'n eerste jaar als prof doodleuk de Ronde van de Algarve en de Tour of California, bizar eigenlijk. We moeten hem dus ook opschrijven voor de Vuelta, al valt een eerste grote ronde dus vaak nogal tegen. Hij is ook zo jong, wellicht helemaal geen goed idee om hem nu al drie weken te laten rijden. Toch lijkt z'n programma er redelijk op afgestemd te zijn, na een druk eerste deel van het jaar heeft hij recent behoorlijk weinig gereden. Als je bergop een mannetje van UAE in beeld ziet verschijnen zonder schuim op de bek zal het Pogacar zijn.

Dan blijven de procontinentale ploegen over, dit jaar gaan ze misschien écht wat toevoegen. Nouja, behalve Burgos dan. Die komen met helemaal niemand. Allemaal vrijbuiters, eigenlijk. Madrazo gaan we 100 keer in de aanval zien, net als ONZE Jetse Bol. Ik hoop dat Óscar Cabedo zich ook kan tonen, verder mag deze ploeg geruisloos van het toneel verdwijnen. Vilela voor een anoniem klassement? Wie weet. Diego Rubio kan trouwens ook wel wat, die zien we ook wel een paar keer in de aanval. Op papier gaan we het eerder moeten hebben van Caja Rural, daar hebben ze een behoorlijk smakelijk team weten samen te stellen. Al valt de kopman dit jaar erg tegen, Sergei Chernetskii kent een waardeloos jaar. Daar zie ik niet snel verandering in komen. Voor het anonieme klassement moeten we kijken naar Cristian Rodriguez en Sergio Pardilla. Cofidis heeft weinig, of je moet vertrouwen hebben in Jesus Herrada, Darwin Atapuma of Jesper Hansen of all places. Nee, dan hebben ze de zaken bij Euskadi-Murias beter voor elkaar. Mikel Bizkarra is daar voor het anonieme klassement, terwijl Oscar Rodriguez in absolute topvorm lijkt te verkeren. Deze Baskische god zou vriend en vijand nog wel eens kunnen verrassen, net als hij vorig jaar al deed op La Camperona.

Tot zover de klassementsrenners, we overlopen ook nog even snel de rappe mannen. Dat zijn er niet zo gek veel, dus zijn we snel klaar. Er zijn ook maar weinig vlakke ritten, dus dat past wel aardig bij elkaar. De man die iedere massasprint gaat winnen is Sam Bennett. De laatste tijd is Bennett amper af te stoppen, en dan heeft hij zijn vaste loods Archbold ook nog eens terug. Dat wordt volgend jaar een grandioos succes bij Quick Step, maar ook dit jaar kan hij nog de zegekoning worden. Zijn concurrentie komt uit Nederlandse en Colombiaanse hoek. Fabio Jakobsen mag namens Quick Step zijn eerste grote ronde rijden. In een team met verder weinig klimmers zullen ze een aantal keer voor hem gaan rijden. Met Richeze heeft hij een fantastische renners bij, het moet dus mogelijk zijn om een keer in de buurt van de overwinning te komen. De Colombiaan waar ik het over heb is natuurlijk Fernando Gaviria. Na een knieblessure is hij weer aardig op niveau gekomen, in Polen reed hij al een paar ereplaatsen bij elkaar. Aangezien er verder toch weinig sprinters zijn mogen we toch wel verwachten dat Gaviria een aantal keer hoog gaat eindigen.

Daarna komen we uit bij een dieptrieste partij treurigheid. Ik moet nu eigenlijk al Marc Sarreau gaan noemen, een parodie op een coureur. De sprinter van Groupama-FDJ pakt ieder jaar z'n overwinningen mee, maar wint eigenlijk nooit buiten Frankrijk. Rijdt ook amper koersen op WT-niveau, het is eigenlijk een continentale renner. Beetje puntjes scoren in Circuit de la Sarthe en dat soort kutkoersen, weet je wel. Waardeloze renner. Snel weg ermee. AG2R komt met Venturini, praktisch hetzelfde verhaal. Bahrain komt met Bauhaus, maar Phil heeft dit jaar amper nog een koers uitgereden. Heel erg matig, niet te doen. CCC heeft Szymon Sajnok, die is op papier wel rap. In de praktijk valt dat vaak tegen, dus misschien mag Koch daar af en toe wel sprinten. Die kan er ook niets van, maar toch. Bij Mitchelton-Scott doet Mezgec mee, die is de laatste tijd wel aardig op dreef. Bij Dimension Data komen ze af met Edvald Boasson Hagen, die zou in principe wel een paar keer mee moeten kunnen sprinten. Ineos en Jumbo slaan we over, bij Katusha noemen we voor de volledigheid Battaglin nog even voor de lastigere aankomsten. Sunweb komt met de boomlange Max Walscheid, of is het Cees Bol? Nee, het is echt Max Walscheid. Niet dat we er iets van horen. Misschien dat wegkapitein Arndt zelfs moet gaan sprinten, pure armoede. Trek-Segafredo neemt John Degenkolb mee, je weet nooit waar het goed voor is. Edward Theuns is er ook, zou het wat uitmaken? UAE-Emirates hebben we al behandeld. Als Gaviria snel uitvalt mag Molano de zaken overnemen.

Ook op dit gebied heeft Burgos niemand, al is Ezquerra nog wel een klein beetje snel. En ONZE Jetse Bol natuurlijk, die kan alles. We moeten onze pijlen vooral richten op Caja Rural, daar rijden een aantal mooie jongens rond. Jon Aberasturi bijvoorbeeld, de man in vorm. Als de finish een beetje omhoog loopt en Jon alle ruimte heeft is hij niet te stoppen. Meestal heeft hij alleen niet alle ruimte, omdat ie ergens in 50e positie moet beginnen. Zet hem vooraan af en de rest heeft een probleem. Moet het dus wel een meter of 500 vrij stevig omhoog gaan, dan komt er een onvoorstelbare hoeveelheid kracht uit zijn knalkuiten. Er zijn deze Vuelta een paar geschikte ritten voor hem, maar Caja Rural kennende zien we hun renners ineens niet meer zodra de Vuelta is begonnen. Het kan dus ook zomaar zo zijn dat u alleen tijdens deze voorbeschouwing van Alex Aranburu hoort. Alex is enorm goed in vorm, maar die vorm kan zomaar verdwenen zijn nu de Vuelta begonnen is. In principe kan Alex wat Jon kan, alleen heeft hij het liever nog wat steiler en wat langer. Heeft ook een sterk eindschot na een wat lastigere rit, iemand om in de gaten te houden. Chernetskii kon dit ook ooit, maar nu niet echt meer. Serrano is ook nog een mooie joker, een dark horse. Hoewel, zijn eerste Vuelta. Nee, negeer dit. Bij Cofidis moeten we kijken naar Damien Touzé, die is vrij rap. Wel een eerstejaars prof, kan dus prima zo zijn dat hij zijn neus nog niet meteen aan het venster drukt. Als laatste kijken we nog heel kort naar Euskadi-Murias, maar verrassend genoeg zijn daar de twee snelste renners niet meegenomen. Mikel Aristi wint momenteel in Frankrijk, terwijl Sanz thuis ziek op de bank zit. Nu moet Cyril Barthe de honneurs waarnemen, maar daar hoeven we niet direct veel van te verwachten. Vooral een puncheur, die qua niveau niet direct mee zal kunnen met de grote kleppers.

Verder is de Vuelta natuurlijk vooral de ronde van de vluchters. De afgelopen jaren hebben we een portie ellende voorbij zien komen, dat is ongekend. Gaat nu ook gewoon weer gebeuren hoor, geen enkel probleem. Ben King is er bijvoorbeeld weer bij, die won vorig jaar twee ritten. De jongens van Lotto Soudal zijn er dus ook weer, met als toevoeging de Noor Carl Fredrik Hagen die ik ook wel een paar keer in de aanval zie gaan. CCC zal het van de aanval moeten hebben, misschien dat Paddy Bevin benen heeft meegenomen. Nouja, zo kun je iedereen wel opnoemen, want tijdens de Vuelta maakt iedereen kans om te winnen! We gaan het de komende drie weken vanzelf allemaal zien gebeuren. Het is een grote loterij, al valt dat de eerste dag nog wel mee. We beginnen dus met een ploegentijdrit, eentje die eerst 18 kilometer lang was en nu nog maar 13,4. Volgens Escartin is het ook absoluut niet de bedoeling dat hier grote verschillen gaan ontstaan. Een geschiedenisloos begin, we worden rustig voorgesteld aan de deelnemende renners en ploegen.




De Vuelta van 2019 begint op een opvallende locatie. We gaan van start langs de rand van de zoutmeren rond Torrevieja. Links gaan de renners een zoutmeer zien, rechts zien ze dan weer een aantal flinke bergen zout, want de zoutwinning gaat hier onverminderd door. Salinas de Torrevieja, dat is de naam van de startlocatie. Een salina is een zoutmijn, de naam zit er dus boenk op. Al een paar honderd jaar doet men hier aan zoutproductie, lang was het de belangrijkste inkomstenbron van de inwoners van Torrevieja. Recentelijk is de locatie steeds toeristischer geworden, maar de zoutwinning vormde tot halverwege de 20e eeuw de belangrijkste inkomstenbron van de stad. Tegenwoordig houden zich in Torrevieja nog steeds 160 mensen bezig met de zoutwinning. Het zoutmeer bij Torrevieja is een van de grootste zoutexploitaties van Spanje en produceert gemiddeld 600.000 ton zout per jaar. De zoutproductie gaat bovendien het hele jaar door, dat schijnt ook vrij uitzonderlijk te zijn. Naast de salina van Torrevieja ligt er even verderop nog een tweede zoutmeer, die van La Mata. Hier begon men ooit lang geleden met de zoutwinning, maar in Torrevieja bleek het een stuk makkelijker te zijn. In La Mata doet men daarom niet veel meer, maar beide meren vormen samen wel een natuurpark. Een redelijk drukbezocht natuurpark, met de nodige flora en fauna. Zo kom je in de omgeving van de meren een zoutmoeras tegen, geen idee dat zoiets bestond maar je leert iedere dag weer wat bij. Qua fauna valt dan vooral de flamingo weer op, in het broedseizoen lopen er hier een stuk of 2000 rond. Ook de geoorde fuut komt hier voor, liefst 3000 exemplaren. De salinas vormen een broedplaats en overwinteringsplaats voor veel vogels. Verder vormen ze een veilige schuilplaats tijdens het jachtseizoen, het is een beschermd vogelgebied dus jagen mag hier niet. Door de afwezigheid van zware industrie en aanwezigheid van de grote zoutmeren staat de lucht in de regio bekend als zeer schoon. Het gebied is daarom in trek bij ouderen en zieken met allerlei chronische gezondheidsklachten. Er zou veel jodium in de lucht hangen hier, daar worden de oudjes naar het schijnt niet slechter van. De salinas vallen verder vooral op vanwege de kleur. Ze zijn nogal ondiep, hoogstens één meter diep, en het natriumchloridegehalte is hoog. In combinatie met nog wat andere mineralen levert dat een mooie roze kleur op, weer eens wat anders. Sinds vorig jaar zijn de zoutmeren van Torrevieja geopend voor publiek. Ze pronken met het feit dat het hier de grootste zoutmeren van Europa zijn en daarom houdt men rekening met een kleine 20.000 bezoekers per jaar. Voorheen waren de zoutmeren slecht te bezoeken, je mocht alleen vanaf de weg kijken. Nu is het een ander verhaal, te voet en met een speciale toeristentrein kun je hier rondlopen en je mag zelfs in het roze gekleurde water staan! Een ander hoogtepunt van het bezoek is het uitzicht over de zoutmeren van Torrevieja door op het speciaal op de 8.000 ton wegende zoutberg gebouwde uitkijktoren te gaan staan. Kicken hoor. Kost een euro of zeven, maar dan heb je ook wat.




Als ze renners van het startpodium rollen rijden ze langs het meer en het zout de eerste meters rechtdoor over een weg waar in het dagelijks leven dus veel toeristen rondlopen. Er wordt dan nog wel gewerkt, maar het toeristische gehalte neemt dankzij de recent genomen beslissingen dagelijks toe. Vele duizenden mensen lopen een rondje langs de bergen zout. Je mag dan blijkbaar wel in het water gaan staan, maar een flinke duik nemen en jezelf ondersmeren met modder schijnt dan weer minder in de smaak te vallen. Kan je naar het schijnt op een fikse boete van 600 euro komen te staan. De eerste 500 meter van de Vuelta van 2019 rijden de ploegen rechtdoor langs het zout. Dan volgt er een eerste bocht naar links, met vrij snel daarna een bocht naar rechts. Vervolgens gaat het weer een halve kilometer behoorlijk rechtdoor, tot de renners scherp linksaf slaan. Via wat minder fraaie buitenwijken gaan we nu op weg naar het centrum van Torrevieja, daar waar het stikt van de appartementen. Een meter of 600 rijden de renners vooral rechtdoor over een vlakke en brede weg, waarna er opnieuw een bocht naar links volgt. Een wat scherpere bocht, een van de weinige echte uitdagingen van deze inluidende ploegentijdrit. Na deze bocht rijden de ploegen een paar meter rechtdoor tot aan een rotonde, waar ze rechtsaf slaan. Na deze rotonde gaat het zowaar een paar meter omhoog, maar al snel vlakt het weer af. We rijden weer een meter of 500 rechtdoor, waarna er een flauwe bocht naar rechts volgt. Na deze bocht gaat het weer een tijd rechtdoor, terwijl we ons in de Calle Salinero bevinden. Een ode aan Anky van Grunsven, dat verwacht je toch ook niet zeg. Na een tijd komen we uit in een rustige woonwijk, gelegen aan de Calle París. Hier blijft het ook zo goed als recht, met alleen wat flauwe bochten onderweg. We rijden door de Urbanizacion Amsterdam, maar veel Amsterdamse invloeden herken ik niet direct. De overeenkomst zal het massatoerisme zijn, de huizen doen verder eerder Arabisch of oosters aan.



Nouja, we hebben nu een kilometer of vijf afgewerkt en voorlopig valt er weinig te melden. Na de flauwe bochten naar links op de Calle París gaan we lang rechtdoor over een brede weg. Het ging een tijdje licht naar beneden, maar even verderop wordt het weer vlak. We zijn nu ook alweer bijna op de helft van de ploegentijdrit, dus ergens hier zal er wel weer een tussenpunt liggen. Net zoals ieder jaar vinden de Spanjooltjes dat niet de moeite van het vermelden waard. Komen we tijdens de tijdrit vanzelf achter, lachen. Na eindeloos rechtdoor te hebben gereden door de uitgestrekte nieuwbouwwijken van het stevig gegroeide Torrevieja slaan de ploegen na zeven kilometer rechtsaf. Voor ze dat kunnen doen moeten ze nog wel anderhalve kilometer vals plat omhoog stampen. Toch nog een klein beetje hoogteverschil, maar heel indrukwekkend is het niet. Na het stuk vals plat omhoog gaat het ook kort naar beneden, met onderweg nog een kleine wegversmalling. Daarna komen we dus uit bij de bocht naar rechts, die redelijk scherp is. Vervolgens gaat het nog wat verder naar beneden over een iets smallere weg, richting het strand. Als we het strand bereiken wordt de route tijdelijk wat bochtiger. Bij een rotonde gaan we naar rechts, vrij snel daarna volgt er een flauwe bocht naar links en dan komen de renners uit bij een ovalen rotonde. Hier gaan we eerst naar rechts, dan weer naar links en voorbij de rotonde weer naar rechts. Vervolgens gaat het dan wel weer een meter of 700 rechtdoor, over een weg die een beetje vals plat omhoog gaat.



Na dit stuk rechtdoor zien we inmiddels geen strand of zee meer, we bevinden ons weer tussen de appartementen. We nemen een flauwe bocht naar rechts en dan loopt de weg een meter of 200 vrij stevig omhoog, het blijft toch Spanje. Boven slaan we linksaf, we duiken dan naar beneden. Terwijl we over de brede weg naar beneden gaan zien we wel weer de zee in beeld verschijnen. We mogen een tijd over deze weg blijven rijden, de weg die na een tijd weer vlak wordt. De renners komen een aantal flauwe bochten tegen, maar hier is het toch vooral rechtdoor stampen op de grote plaat. Na een kilometer of twee over deze weg te hebben gereden komen we pas weer een paar echte bochten tegen. Langs het strand volgt er een lange bocht naar links, met direct daarna weer eentje naar rechts. We rijden weer een paar meter rechtdoor en slaan daarna rechtsaf. Tot op iets meer dan een kilometer van het eind gaat het vrolijk rechtdoor. Dan volgt er een bocht naar links, met daarna nog wat flauw bochtenwerk. Via de wat smallere Calle Ramón y Cajal betreden we de laatste kilometer. De zee komt af en toe in beeld, maar ons uitzicht wordt hinderlijk onderbroken door de lelijke straat die de Calle Ramón y Cajal is. Tien meter van het strand en je zit meteen in een aftandse wijk met 100 kebabzaken. Tot op 500 meter van het eind rijden de ploegen rechtdoor, daarna nemen ze een scherpe bocht naar links. Direct daarna gaat het schuin naar rechts en dan rijden ze rechtdoor de haven in. Even verderop finishen ze, terwijl ze aan de rechterkant een stevige verzameling plezierjachten zien liggen.




Tijdens de Vuelta van 2015 reden de renners van Torrevieja naar Cumbre del Sol, daar waar ONZE Tom Chris Froome op fabelachtige wijze wist te remonteren en zo een volkomen onverwachte overwinning wist te boeken. Torrevieja is dus geen onbekende plaats voor het peloton, de gezonde lucht hier hebben de renners al vaker opgesnoven. Zij zijn zeker niet de enigen, want in deze badplaats aan de Costa Blanca wonen 100.000 mensen. Dat inwonersaantal is de afgelopen jaren explosief toegenomen, in 1970 woonden er nog maar 10.000 mensen bijvoorbeeld. In 1991 steeg het aantal inwoners naar 25.000, sindsdien is Torrevieja alleen nog maar harder gegroeid. Dat zien de renners dus ook tijdens de rit als ze door de nieuwbouwwijken rijden. Tijdens het hoogseizoen wonen er hier soms wel 200.000 mensen, Torrevieja is zo populair geworden dat je er zelf waarschijnlijk liever niet meer komt. Schijnbaar is het een van de populairste toeristische bestemmingen ter wereld geworden, zou zomaar kunnen. Torrevieja (oude toren) is verder overigens niet heel bijzonder, wat niet gek is als je bedenkt dat driekwart van de stad pas sinds een paar jaar bestaat. Ze moeten het hier vooral van hun playa's en hun cala's hebben, stranden en baaien. Een kilometer of 20 aan strand, dat trekt de mensen wel. Schone lucht erbij dankzij de zoutmeren, helemaal in orde. Als je qua cultuur nog wat wil zien moet je de Torre del Moro op je lijst zetten, een oude Moorse toren. Verder zou Torrevieja het vooral van de locatie moeten hebben, je bereikt vanuit deze badplaats nogal makkelijk een andere plaatsen waar qua cultuur meer valt te zien. In Torrevieja zelf zal je het verder vooral met modernistische bullshit zoals de Paseo Vista Alegre bijvoorbeeld. En er is de haven natuurlijk, daar waar de renners eindigen. Torrevieja dus. Onthouden voor als je oud en versleten bent.



De Vuelta begint in de provincie Alicante, regio Valencia. Dat klinkt warm en in de praktijk blijkt dat ook zo te zijn. In Torrevieja wordt het morgen 29 graden, behoorlijk warm. Al valt het nog mee, het wil nog wel eens warmer zijn in Spanje. Voordeel voor de renners is in ieder geval dat we pas 's avonds gaan beginnen. De eerste ploeg, Katusha-Alpecin, gaat pas om 18:56 van start. Er zit steeds vier minuten tussen de ploegen, dus zijn we wel een tijd bezig. Om 20:20 vertrekt Movistar als laatste ploeg. De organisatie heeft de verwachting dat we een minuut of 14 later weten wie er gewonnen heeft. In de avond koelt het iets af in Torrevieja, maar met 27 graden blijft het redelijk warm. Er zal wel redelijk wat wind staan, die wind komt vanuit zee. Staat dus in het begin vooral tegen en daarna komt het meer vanuit de zij, al zitten de renners vaak tussen de bebouwing en zullen ze er waarschijnlijk weinig van merken. Het blijft in ieder geval droog, goh. Ik heb het idee dat we een klein beetje in de shit zitten als we het willen zien. De NOS is er volgens mij helemaal niet bij, hooguit met een stream ofzo. Bij de Belg zie ik allerlei gekke dingen in de gids staan zoals het EK volleybal ofzo. Canvas zou er pas rond 19:30 bij zijn, ofzo. Niet best. Gelukkig is daar Eurosport, gewoon meteen vanaf het begin live op Eurosport 1 en de PLAYER!




Is zo'n korte ploegentijdrit de moeite van het voorspellen waard? Nee, niet echt eigenlijk. Als er al verschillen ontstaan zullen die heel beperkt zijn. Ja, Burgos en Euskadi-Murias verliezen een halve minuut tot een minuut ofzo, maar dat maakt verder niemand uit. Voor de rest zal het toch vooral een secondenspel zijn. Een redelijk eenvoudig parcours, waar het grotendeels rechtdoor gaat over brede en vrij vlakke wegen. Stampen tot en met. We gaan er niet te lang over nadenken. Deze ploegentijdrit zal meer voor de eer zijn dan voor het beslissende verschil tussen de klassementsrenners.
1. Jumbo-Visma. Ja, ONZE jongens van de Jumbo! Na de ploegentijdrit in de Tour moeten ze deze ploegentijdrit ook gewoon winnen. Als je jongens als Roglic, Kruijswijk en Martin aan de start kunt brengen ben je het haast aan je stand verplicht om te winnen. Er zijn bijna alleen maar hardrijders bij, zelfs de mindere goden als Hofstede en Powless zouden juist hier uit moeten blinken. Alleen Kuss en Bennett heb je waarschijnlijk geen reet aan, de rest kan van waarde zijn. Wij nemen met niets minder dan de overwinning genoegen.
2. Deceuninck-Quick Step. Omdat het nu eenmaal Quick Step is. Ze hebben geen briljante ploeg bij, maar met figuren als Gilbert, Stybar, Declercq en notoire hardstoemper Cavagna zou je toch verwachten dat ze wel een eind komen. Sprinters kunnen dit vaak ook nog wel aardig, zeker als de afstand niet te lang is. Jakobsen en Richeze gaan dus ook hun bijdrage kunnen leveren.
3. EF Education First. Hebben toch een paar serieuze motoren mee. Iemand als Van Garderen moet niet voor het klassement gaan, maar tijdens zo'n ploegentijdrit kan hij enorm van waarde zijn. Zelfde verhaal voor Craddock. Uran en Martinez kunnen dit ook wel aardig, zelfs een dommekracht als Docker kan hier een bijdrage leveren. Ik denk dat ze wel goed gaan presteren, zeker omdat ze dit jaar al vaker goede ploegentijdritten hebben gereden. In de Tour ook zesde, helemaal niet slecht.
4. Team INEOS. Ach, we noemen ze maar. Stannard, Puccio, Kiryienka, Poels, Doul, Geoghegan Hart, zou je wel een aardig eind mee moeten kunnen komen toch? Al kan Twan ook zomaar kansloos gelost worden, maar goed.
5. Movistar. Waardeloze ploeg eigenlijk voor dit werk, maar in Spanje rijden de motoren vaak dichtbij genoeg om toch hoog te eindigen. Een beetje chauvinisme is men niet vies van in Spanje. Misschien is het voor de prestatie van Movistar tijdens deze ploegentijdrit zelfs wel beter dat Carapaz is vervangen door Rojas, kan zomaar een paar seconden schelen. Met iemand als Oliveira heb je er ook wel een serieuze brommer bij. Ze gaan de schade wel aardig beperken. En als je Movistar niet noemt kom je uit bij ploegen als Sunweb ofzo, daar wordt ook geen mens vrolijk van. Of je moet rekening houden met de werken van de heer Pinotti bij CCC, nee bedankt. Astana? Mitchelton-Scott? Het zal allemaal niet ver van elkaar af gaan zitten. Dikke boeiend dus.