[Etappe 18] Embrun - Valloire #4 Schroeien op de Galibier

Etappe 18: Embrun - Valloire, 208 km

Terwijl het in Frankrijk en zeker ook in Nederland een graad of 40 was gingen de renners van start bij Pont du Gard. Op weg naar Gap zouden de vluchters nog eens een kans krijgen en daarom zagen we veel jongens met ambitie aan de start staan. Het was te merken aan de aanvalsdrift, meteen reed er een groep van een man of 30 weg. De eerste poging was meteen raak en daardoor werden enkele ploegen blijkbaar verrast. Onder meer Total Direct Energie had niemand mee, een prestatie op zich. Ook bij Sunweb hadden ze liggen slappen en de mannen van Arkea reden zoals de rest van de tijd weer eens achter de feiten aan. Ze besloten achter de groep aan te rijden, waardoor we met een razendsnel eerste uur te maken kregen. In het eerste uur legden we 50 kilometer af, met deze temperaturen voor niemand een feest. Ondanks verwoede pogingen van vooral Total Direct Energie om het gat te dichten liep de kopgroep alleen maar uit. Uiteindelijk, een kilometer of 50 later, gaven ze het op. De kopgroep die eerst uit 34 man bestond en na het wegvallen van Cort door een lekke band uit 33 kon daardoor eindelijk ontspannen. De voorsprong liep snel op van anderhalve minuut naar een minuut of 10. Aangezien er vooraan niemand een bedreiging vormde voor de klassemenstrenners liep het verschil zelfs op naar een kwartier. De rit werd met de kilometer saaier, er gebeurde heel lang niets meer. Pas op een kilometer of 40 eind zagen we vooraan wat gebeuren. Ondertussen werden de renners nog een keer getrakteerd op een korte plensbui, dat moet heerlijk zijn geweest. Mollema was een van de eersten die vooraan probeerde weg te rijden, maar dat mislukte. Ook de altijd domme Nils Politt probeerde het nog eens en dat werd natuurlijk geen succes. Even later zagen we een groep van 11 renners wegrijden. Deze groep, met daarin onder meer Van Avermaet en Trentin, bleef wel weg. Bijna alle ploegen waren vooraan vertegenwoordigd, sommige ploegen alleen niet met de meest gunstige man. Desalniettemin reden de 11 vooraan richting de slotklim. In de buurt van deze klim werd de groep door wat nieuwe versnellingen nog een keer uitgedund, we hielden een man of vijf over die serieus in aanmerking kwamen om de rit te winnen.

In de laatste kilometer voor de klim begon zagen we Matteo Trentin demarreren. Een van de snelle mannen vooraan, iemand die in principe ook had kunnen gokken op zijn sprint. Dat deed hij niet, hij ging er op 14 kilometer van het eind vandoor en niemand reageerde. De rest keek naar elkaar, mannen als Van Avermaet en Izagirre wilden niet voor elkaar werken. Trentin liep daarna snel uit, ook toen hij aan de slotklim begon. Vanuit de achtergrond zagen we de eerder geloste Perichon terugkeren tot de groep Van Avermaet en hij reed meteen weg uit die groep. Op een seconde of 15 van Trentin begon hij op de klim en hij verloor alleen maar tijd. Ook de groep Van Avermaet kwam nooit meer in de buurt, vooral omdat ze daar Oss het tempo lieten bepalen. Terwijl de voorsprong van Trentin al was opgelopen naar 45 seconden zagen we nog een aanval van Kasper Asgreen. Hij leek tijdelijk wat dichter te komen op Trentin, maar op de top van de klim had hij nog steeds een achterstand van een halve minuut. In de afdaling richting Gap verloor hij vervolgens alleen maar tijd. Zonder problemen soleerde Trentin verder naar zijn derde ritzege in de Tour. De vorige keren won hij in een sprint, nu dus een keer op een andere manier. Een mooie overwinning voor hem, al hield het voor de kijker niet echt over. Bijna meteen na zijn demarrage was het al duidelijk dat hij ging winnen, wat meer strijd was leuk geweest. Strijd kregen we dan wel weer in het peloton. In aanloop naar de laatste klim kregen de mannen van Ineos en Jumbo het met elkaar aan de stok. Luke Rowe wilde langs het treintje van Jumbo rijden, maar er was geen plek. Toen ging hij maar dwars door de trein heen, waardoor hij Kruijswijk aan de kant beukte. Dat vond Tony Martin niet zo'n goed idee, dus duwde hij Rowe tot twee keer toe richting de graskant. Rowe is een temperamentvolle jongen, dus greep hij daarna naar de keel van Martin. Erg onvolwassen en onverstandig gedrag van beide heren, in een rit die verder helemaal nergens om ging ook totaal niet nodig. Het zal de temperatuur zijn geweest. Het verdict is wel hard, beide heren zijn uit de Tour gegooid. Terecht, het is volkomen belachelijk om elkaar van de weg te rijden en het is ook volkomen idioot om je handen van het stuur te halen en iemand fysiek te bejegenen. Volgens Plugge viel het allemaal wel mee omdat er niemand is overleden, maar het is natuurlijk schandelijk gedrag. Als je jezelf als een proleet wil gedragen moet je lekker op de kermis tegen een boksbal gaan rammen, maar pleur wel even lekker op uit mijn mooie wielersport.

Het kinderlijke haantjesgedrag bleek ook volkomen onnodig te zijn, want op de klim gebeurde er in het peloton helemaal niets. Met een niet al te strak tempo reden de renners onder aanvoering van Quick Step naar Gap, waar men 20 minuten na Trentin aankwam. Achter Trentin zagen we trouwens Asgreen nog wel net tweede worden voor de achtervolgende groep, waar Van Avermaet het sprintje won. Een typische overgangsetappe, met weinig spektakel op dat ene incident na. Zonder Martin en Rowe gaan we nu beginnen aan het echte werk. We trekken drie dagen achter elkaar de Alpen in. Het worden drie loodzware dagen, met meerdere beklimmingen waar we boven de 2000 meter gaan. Vooral tijdens de eerste van de drie Alpenritten gaat het zwaar worden. We rijden van Embrun naar Valloire, een mooie bergrit met een fatsoenlijke afstand en drie zware beklimmingen onderweg. Ik heb er zin in. Laat de lijdensweg van de renners maar beginnen.

Van start gaan we in Embrun, een plaats met 6000 inwoners waar we de laatste jaren vrij vaak passeren. We bevinden ons op 40 kilometer van Gap, nog steeds in het departement Hautes-Alpes. Embrun ligt in de vallei van de Durance, dicht bij het meer van Serre-Ponçon. Het is dus een dorp dat al een aantal keer eerder is voorgekomen in de Tour. Vooral als startplaats van lastige ritten door de Alpen, voor het eerst in 1973, toen startte hier een rit met aankomst in Nice, gewonnen door Vicente Lopez Carril. Daarna duurde het een tijd voor de Tour terugkeerde naar Embrun, maar sinds 2008 lijkt het ondertussen vaste prik te zijn. In 2008 was het dorp ook direct startplaats van twee ritten. De 15e rit bracht de renner van Embrun naar Italië. Boven op Prato Nevoso zou de toen nog aanvallende Simon Gerrans de beste zijn van een kopgroep. Een dag later was er een rit van Cuneo naar Jausiers, de dag daar weer na keerde het peloton terug naar Embrun, om vanuit dit dorp richting Alpe d'Huez te rijden. Tijdens die rit wist Carlos Sastre die Tour definitief naar zijn hand te zetten. In 2013 kwamen we ook nog eens langs in Embrun, voor een tijdrit richting Chorges. Die tijdrit werd gewonnen door de man die tijdens deze Tour afwezig is, Chris Froome. Daarna waren we hier nog eens in 2017, toen voor een rit richting Salon-de-Provence. Dat zou ook nog wel een opmerkelijke rit worden, vooral vanwege de aankomst in Salon-de-Provence. In de straten van dit dorpje wist Edvald Boasson Hagen van zijn vluchtgenoten weg te rijden door aan de goede kant langs een rotonde te rijden. Tijdens die Tour reden we een dag eerder ook al door Embrun, om vervolgens een parcours af te leggen dat erg lijkt op hetgeen de renners nu voor hun kiezen krijgen. Embrun is een opvallend plaatsje, vanwege de ligging op een rots. Van Embrun heb je dus een goed uitzicht over de omgeving, onder meer op het Lac de Serre-Ponçon, waar jaarlijks veel toeristen op afkomen. Toch hoef je niet speciaal naar het meer als je hier toch bent. Ook in Embrun zelf zijn nog wel wat dingetjes te doen. Zo schijnt het klimaat hier bijzonder aangenaam te zijn, mede daarom wordt dit dorp het Nice van de Alpen genoemd. Daarnaast hebben ze een oude kathedraal uit de 12e eeuw, Notre-Dame-du-Réal. Dit schijnt een van de belangrijkste religieuze monumenten van de Franse Alpen te zijn, met onder andere een grote verzameling oude priestergewaden. Die kleding willen mensen heel graag zien, blijkbaar. Bij de kerk hoort ook nog een mooie bruine toren, helemaal fantastisch. In de buurt van de kerk vinden we ook nog het Maison des Chanonges, dit zou het oudste huis van het dorp moeten zijn. Een overblijfsel van het aartsbisschoppelijk verleden van Embrun, jawel. In het heden is Embrun een sportieve stad, je kan hier en de omgeving aan allerlei extreme sporten doen. Zo organiseren ze hier jaarlijks de Embrunman, een triathlon, naar verluidt een van de zwaarste van de wereld.

Starten doen de renners op een idyllische locatie, aan het meer. Tijdens de neutralisatie rijden de renners van het meer naar het hogergelegen deel van Embrun, er moet vandaag dus zelfs als de race nog niet eens is begonnen geklommen worden. Na een rondje door de stad komen we een paar bochten later weer terug uit bij het meer. Langs het meer gaat voorbij het dorpje Crots de rit officieel beginnen. Tijdens de eerste 133 kilometer van de koers rijden we over bekend terrein. In 2017 liep rit 18 van Briançon naar de top van de Izoard. Tijdens die rit kwamen we na een aantal kilometer uit in Embrun, waarna we via de Côte des Demoiselles Coiffées over de Vars naar de Izoard reden. Ik heb al deze wegen dus al een keer verkend en dus schaam ik me er totaal niet voor om mijn voorbeschouwing uit 2017 over te nemen. Natuurlijk een kleine aanpassing her en der, het aantal kilometer dat is afgelegd zal nu anders zijn. Ik wilde ook iets zeggen over de plaats van de tussensprint, maar dat is dan wel weer in hetzelfde dorp als twee jaar geleden. Te gek, let's go.

De renners rijden een aantal kilometer langs het meer, terwijl het zo goed als vlak is. Na 6 kilometer passeren ze Savines-le-Lac en daarna blijven we het meer volgen, maar dan wel over een weg die niet meer geheel vlak valt te noemen. De Côte des Demoiselles Coiffées begint dan zo ongeveer. Het is nog een kilometer of vlak, maar daarna gaat het vier kilometer lang aan 5,2% gemiddeld. Na 13 kilometer komen de coureurs boven op dit bergje van de derde categorie, maar er volgt niet direct een afdaling. Het blijft een kilometer of vier behoorlijk vlak, tot Le-Sauze-du-Lac. Daarna gaat het vier kilometer lang redelijk pittig naar beneden, met een paar haarspeldbochten en nog wat bochtjes. De renners rijden wel over een brede weg en hebben ondertussen een geniaal uitzicht over het Lac de Serre-Ponçon. Aan het eind van de afdaling rijden ze nog even een aantal kilometer direct langs het water en even verderop rijden ze over het meer, waarna de afdaling gedaan is. Vanaf dat moment gaan de renners door de vallei van de Ubaye rijden, tot de Col de Vars begint. De weg door de vallei is breed, maar niet helemaal vlak. Het gaat eigenlijk steeds vals plat omhoog, de komende 50 kilometer. Na 31 kilometer komen de renners door Le Lauzet-Ubaye en vanaf dat moment is het nog 14 kilometer tot de tussensprint in Les Thuiles, dat 200 meter hoger ligt. Geen schokkende stijging dus, maar het zorgt er wel voor dat dit een slopende rit gaat worden. De stijging is op sommige momenten redelijk stevig, maar er zijn ook wat vlakke stroken. Na de tussensprint in Les Thuiles rijdt het peloton verder richting Barcelonnette, waar ze na 50 kilometer aankomen. In de buurt van Barcelonnette ligt Pra Loup, de berg waar Simon Geschke in 2015 op een fraaie manier zegevierde. Van Barcelonnette wordt er richting Jausiers gefietst, het gaat 10 kilometer lang voornamelijk rechtdoor, nog steeds op die weg die vals plat omhoog loopt, terwijl er in de omgeving genoeg te zien is. Talloze bergen aan beide kanten van de weg. Na 59 kilometer komt de koers door Jausiers en in het stuk na de tussensprint van 15 kilometer tot hier zijn we amper 100 meter hoger uitgekomen.

Na Jausiers rijden de renners nog acht kilometer verder over dezelfde weg, door een terrein dat steeds imponerender wordt. De bergen komen dichterbij en dat gaan de renners merken. Er verschijnen steeds meer fraaie rotswanden langs de kant van de weg, terwijl het ook nog steeds heel licht omhoog gaat. In Les Gleizolles, na 68 kilometer koers, slaat het peloton linksaf en daarna komen ze op een smallere en veel slechtere weg terecht, die ze naar de voet van de Col de Vars gaat brengen. Er wordt gereden naar Saint-Paul-sur-Ubaye, waar de koers na 74 kilometer passeert. In het stuk tussen Jausiers en Saint-Paul, dat ongeveer 15 kilometer lang is, overwinnen we 250 hoogtemeters, heel steil wordt het dus ook weer niet. Richting Saint-Paul rijden we wel nog door een aantal tunneltjes, met tussendoor altijd maar weer een mooi uitzicht over de omgeving. Als we in de buurt zijn van dit dorpje begint de Col de Vars al. De beklimming van de eerste categorie is een echte klassieker, in de Tour al meer dan 30 keer opgenomen in het parcours. De laatste jaren is de Col de Vars wel wat naar de achtergrond verdwenen, deze eeuw is de klim nog amper beklommen. In 1922 werd de berg al ontdekt en in de jaren daarna kwamen ontzettend veel grote namen hier als eerste boven, zoals Bartali, Kübler, Bobet, Coppi, Gaul en ook onze eigen Joop Zoetemelk. De klim is 9,3 kilometer lang en 7,5% gemiddeld. Een behoorlijk onregelmatige klim, met een makkelijke start aan 4,5%, waarna het langzaam oploopt richting 7%. Na vier kilometer vlakt het dan weer wat af, waarna het tot de top zwaar gaat zijn. Een halve kilometer aan 8% na de vlakke strook, gevolgd door twee kilometer aan 10%, waarna er richting de top nog drie kilometer aan 8% in het verschiet liggen. Na 82,5 kilometer komen de renners boven op deze berg met een redelijk fatsoenlijke en ook redelijk brede weg. Tijdens die rit in 2017 kwam Alexey Lutsenko hier overigens als eerste boven, naar het schijnt.

5963f

De afdaling van de Col de Vars is lang, bijna 20 kilometer. Vrij snel na de top passeren de renners Refuge Napoleon, een van de zes berghutten die Napoleon liet bouwen op verschillende Alpencols in de buurt. Na het passeren van de berghut gaat het een kilometer of vijf redelijk serieus naar beneden, over een brede en behoorlijk rechte weg. Er zijn wat korte en snelle bochtjes, maar echt lastige bochten zijn er nog niet. Na een tijdje rijden de renners door het dorpje Vars en in dit skidorpje wordt het asfalt wat beter. Er zijn wel wat bochten in dit dorp, maar de afdaling blijft redelijk eenvoudig. Pas in het volgende dorp, Sainte-Marie, vier kilometer verderop, zijn er weer twee serieuze bochten te vinden. Daarna wordt het dan wel weer een aantal kilometer zo goed als vlak. Het gaat twee kilometer heel licht naar beneden, met af en toe een kleine knik naar boven. Daarna gaat het zelfs nog een volledige kilometer vals plat omhoog, voor het tweede deel van de afdaling begint. Er wordt nog negen kilometer gedaald richting Guillestre, maar de eerste vier van die negen blijft het een simpele afdaling. Het gaat wel wat steiler naar beneden, maar er zijn nog weinig bochten. De laatste vijf kilometer van de afdaling komen er wat meer bochten tevoorschijn, waaronder een stuk of zes haarspeldbochten. Een aantal daarvan zijn prima in te schatten, maar er zijn er ook een paar wat meer verborgen. Daarnaast richting het einde nog een aantal wat scherpere bochten, die ook niet altijd op voorhand al te zien zijn. Alsnog zou dit weinig problemen mogen opleveren. Na 103 kilometer moet iedereen veilig kunnen aankomen in Guillestre, dicht in de buurt van Risoul, waar in 2014 nog een aankomst was. In Guillestre is het ook tijd voor de ravitaillering, we bevinden ons hier ongeveer op de helft van de rit.

In Guillestre slaat het peloton rechtsaf en daarna gaan ze via de prachtige Gorges du Guil richting de voet van de Izoard rijden. Over een bochtige weg met een aantal tunneltjes rijden ze door dit stukje prachtige natuur, waar een rivier een fantastische kloof heeft uitgesleten. De weg door dit stukje natuurporno loopt 15 kilometer lang licht omhoog, aan een procentje of drie gemiddeld. Op 15 kilometer van de top van de Izoard volgt er een bocht naar links en vrij snel daarna begint de volgende klim officieel. De Col d'Izoard is 14 kilometer lang en 7,3% gemiddeld. De beklimming van de buitencategorie begint met twee kilometer aan 5%, waarna er een lastigere kilometer aan 7,5% volgt. Vervolgens gaat het weer drie kilometer aan 5% omhoog, we zitten tegen die tijd op een kilometer of negen van de top. Dan wordt het pas echt leuk, na nog een kilometer aan 7% komen we uit bij het bochtige gedeelte van de klim. Het gaat eerst heel lang behoorlijk rechtdoor, maar richting de top is de klim een feest der haarspeldbochten. Dat wil ook zeggen dat de percentages omhoog gaan, het gaat twee kilometer omhoog aan 10%, waarna het op vijf kilometer van de streep een klein beetje afzwakt richting 8,5%. Daarna gaat het weer twee kilometer aan 9% omhoog, tot op iets meer dan twee kilometer van de pasovergang. Er volgt een korte afdaling van een paar hectometer, met twee lastige, scherpe bochten. Vervolgens gaat het in de slotkilometers weer bijzonder steil omhoog, in de laatste kilometer van de klim stijgt het zelfs aan 10%, hoewel het in de laatste meters wat af lijkt te vlakken als de parkeerplaats op de top van de Izoard in zicht komt. Na 133 kilometer komen de renners boven op de top van de prachtige Col d'Izoard.

e184f

De Col d'Izoard is een bergpas waar de Tour de France al 33 keer gebruik van heeft gemaakt. Toch was hier voor 2017 merkwaardig genoeg nog nooit een finish geweest, de Izoard wordt normaal gebruikt als tussendoortje. Die traditie is nu dus weer in ere hersteld. In 2017 zagen we op de flanken van de Izoard twee buitenaardse renners vlammen. De eerste was Annemiek van Vleuten, die de wedstrijd bij de vrouwen op een indrukwekkende manier naar haar hand wist te zetten. Bij de mannen zagen we dan weer de werken van de extreem lachwekkende Warren Barguil. Nadat hij eerder al een rit won in Foix vloog hij op de Izoard weg van de andere favorieten. Hij leek toen over een oneindige voorraard energie te beschikken, dat is tegenwoordig wel anders. In de bolletjestrui wist hij zijn tweede ritzege te boeken. De laatste keer dat we daarvoor over de Izoard reden was in 2014, in een rit met aankomst boven in Risoul. Joaquim Rodriguez zou als eerste bovenkomen, maar moest de overwinning in Risoul laten aan Rafal Majka. Drie jaar eerder was de Izoard het toneel van een van de strafste stoten van Andy Schleck. In een ultieme poging om de Tour nog naar zijn hand te zetten ging Schleck al op de Izoard in de aanval, terwijl later net als nu de beklimming van de Galibier zou volgen. Het werd een lange solo en hoewel hij niet de eerste was op de top van de Izoard, zou hij de rit wel winnen, met een indrukwekkende voorsprong van meer dan twee minuten op zijn broer Frank en Cadel Evans. De eerste op de top van de Izoard in 2011 was Maxim Iglinsky, de grappige Kazach die een jaar later Luik-Bastenaken-Luik zou winnen en een paar jaar later op EPO werd betrapt, nadat zijn broertje dat al eerder overkwam. Iglinsky is wel een van de mindere goden op de lijst van de Izoard. Je moet goed je best doen om een slechte renner te vinden die hier als eerste boven wist te komen. Grootheden als Bartali, Coppi, Bobet, Bahamontes, Merckx, Van Impe en Chiappucci, allemaal kwamen ze ooit als eerste over de Izoard. Speciaal voor Coppi en Bobet, die allebei twee keer als eerste boven wisten te komen op deze berg, staat er zelfs een monument op de berg. Op de top staat ook nog een ander monument, waar men ook duidelijk de hoogte van de pas is aangegeven, 2360 meter. Dik boven de 2000 meter, dat is altijd speciaal. Hoewel de klim sowieso speciaal is, met name de Casse Deserte, een fraai staaltje natuur op een aantal kilometer van de top.

Hier stopt de voorbeschouwing van 2017, want na de top van de Izoard reden we toen niet meer verder. Nu rijden we wel verder, we moeten immers nog 75 kilometer afwerken richting de finish. We beginnen met de afdaling van de Izoard, die 19 kilometer lang is. In 2014 gingen we nog langs deze kant omhoog, een afdaling is wat langer geleden. De afdaling begint lastig, het gaat een kilometer of acht zeer steil naar beneden. Het is bovendien enorm bochtig, we snellen van de ene haarspeldbocht naar de volgende. De weg is wel redelijk goed en ook vrij breed, dat scheelt dan weer. In het begin van de afdaling passeren we weer langs zo'n Refuge Napoleon, in dit geval gewoon een ordinaire vreetschuur. Heel wat pittige bochten later komen we uit in het gehucht Le Laus, waarna het even rechtdoor gaat richting Cervières door een adembenemend mooie omgeving. Na een paar bochten in Cervières is het even een aantal kilometer wat makkelijker dalen, het gaat minder steil naar beneden en de afdaling wordt ook een stuk rechter. Na een tijd komen we zelfs nog een kort klimmetje tegen, het gaat een keer een kilometer vals plat omhoog. Na deze vals platte kilometer dalen we nog vier kilometer verder richting Briançon. Tijdens deze laatste kilometers van de afdaling gaat het wel weer wat lastiger naar beneden, we komen ook weer wat meer bochten tegen. Voor we het centrum van Briançon bereiken rijden we nog door een aantal gehuchten en hier is het toch ook wel aardig bochtig. Het wordt niet meer zo lastig als in het begin van de afdaling, concentratie is desondanks vereist. Voor we de buitenrand van Briançon binnenrijden passeren we ook nog langs een aantal forten, al zien we die niet direct in beeld. De helikopter zal er waarschijnlijk wel wat aandacht voor hebben, dus zien we zonder enige twijfel het fort van Anjou en het fort van Randouillet de revue passeren. Eenmaal beneden in Briançon rijden we een kort rondje door het centrum, met een aantal bochten en rotondes.

In Briançon hebben we 152 kilometer afgewerkt, we bevinden ons op 56 kilometer van het eind. De stad waar de renners nu doorheen rijden is een bekende stad, in 2017 ging hier bijvoorbeeld nog eens een rit van start. Dat was blijkbaar de 34e keer dat er een rit aankwam of vertrok. De stad, met 12.600 inwoners, debuteerde al in 1922 en in de jaren daarna zouden zo'n beetje alle legendarische renners hier winnen. Onder meer Coppi, Bartali, Bobet, Gaul, Merckx, Bahamontes en natuurlijk ook Alexandre Vinokourov. Briançon is ook een populaire stad onder de Colombiaantjes, want twee van de laatste drie aankomsten in de stad werden gewonnen door de escarabajos. In 2000 won Santiago Botero en tijdens de laatste aankomst in deze stad zagen we El Lancero, Mauricio Soler, vliegen door de Alpen. In 2007 reed Soler in dienst van Barloworld en tijdens zijn eerste Tour de France viel hij vanwege zijn pijlsnelle demarrages meteen op. Zo'n beetje iedere bergrit ging hij in de aanval en dat leverde hem een tiende plaats op in het klassement, de bolletjestrui en de ritoverwinning in Briançon. In een rit over de Télégraphe en de Galibier wist hij van iedereen weg te rijden en daarna kwam hij solo aan na een lange afdaling. Helaas een van zijn weinige hoogtepunten, want in de jaren daarna bleek hij niet te kunnen sturen. Dat kostte hem tijdens de Ronde van Zwitserland van 2011 nog bijna zijn leven, nadat hij zwaar ten val kwam en een schedelbreuk opliep. Een paar dagen voor die val had hij juist nog een rit gewonnen en leek hij weer terug op zijn oude niveau te zijn, maar toen was ineens zijn carrière voorbij. Enfin, Briançon is best een leuke stad. Het is weer zo'n stad waar de heer Vauban z'n ding heeft gedaan. Dan weet je natuurlijk meteen waar het over gaat. Vestingwerken, vier forten, een toren en een brug, jawel. Staat uiteraard op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Briançon had in het verleden nog wel een belangrijke functie, als bewaker van de toegangsweg richting Italië. Daarom kom je naast de centrale vestingwerken in de omgeving dus nog een aantal van die hogergelegen forten tegen. De stad is overigens ook nog eens de hoogstgelegen stad van Frankrijk, op 1330 meter hoogte. Ook dit stukje had ik nog over van 2017, dus ik gooi het gewoon in de groep. Wie doet me wat, weet je wel?

16774558-21443045.jpg?v=1503903467

Na de doortocht in Briançon gaan we op weg naar de Galibier. Voor we deze overbekende berg bereiken moeten we eerst nog een aantal kilometer door de vallei afwerken. We fietsen van Briançon naar Le Monêtier-les-Bains en in dit stuk van 12 kilometer komen we ongeveer 200 meter hoger uit. Het gaat dus al een beetje omhoog, maar dat is niet het hele verhaal. Het eerste deel van deze weg buiten Briançon is glooiend, het gaat een paar keer kort op en af. We rijden over brede wegen langs allerlei wintersportoorden, met tussendoor af en toe een rotonde. Zo passeren we bijvoorbeeld Serre Chevalier, waar in 2017 nog een rit aankwam. Die rit ging over de Galibier en daar reed Primoz Roglic weg van zijn vluchtgenoten, waarna hij solo wist aan te komen. Voorbij Serre Chevalier is het glooiende deel voorbij, daarna gaan we continu een beetje omhoog. In de komende zes kilometer komen we 100 meter hoger uit, tel uit je winst. Uiteindelijk bereiken we Le Monêtier-les-Bains, als we door het centrum van dit toeristische oord rijden begint de volgende klim. We zijn beginnen aan de beklimming van de Lautaret, een beklimming die uiteindelijk na een bocht naar rechts zal verandering in de beroemde Galibier. We gaan vanaf dit moment 23 kilometer klimmen aan 5,1% gemiddeld. De beklimming van de Lautaret is vooral heel erg gelijkmatig en nooit erg steil. Na een eerste kilometer aan 4% is het zelfs drie kilometer zo goed als vlak. Het gaat omhoog aan 2% gemiddeld, niet heel spannend. Ook na dit vlakkere stuk wordt het niet direct interessant, we klimmen twee kilometer aan 4% en daarna twee kilometer aan 5%. Wel rijden we door een mooie omgeving, het is iets. Vervolgens gaat het een kilometer aan 5,5% omhoog, maar daarna zakken we weer terug tot 4%. In de twee daaropvolgende kilometers gaat het aan 5% omhoog, waarna we al bijna op de top van de Lautaret zijn. Nog twee kilometer aan ongeveer 4% brengen ons naar de top van deze pas, waar we ook nog een complete toeristische nederzetting aantreffen. Na 180,5 kilometer koers bereiken we de top van de Lautaret, maar nog niet de top van de klim.

We slaan rechtsaf en dan beginnen we aan het restant van de Col du Galibier. Het is nog negen kilometer klimmen tot de top van deze klim van buitencategorie en in deze negen kilometer gaat het een stuk steiler omhoog. De weg wordt een stuk smaller en ook gelijk een stuk bochtiger. Bovendien gaat het meteen aan 7% omhoog, hier is het te doen. Al wordt het hierna iets makkelijker, met twee kilometer aan 6%. Vervolgens gaat het een kilometer aan 8% omhoog, voor we weer met een kilometer aan 6% te maken krijgen. De klim wordt daarna nog een klein stukje makkelijker met een kilometer aan 5,5% en zelfs een kilometer aan 5%, voor we langs het monument ter ere van Henri Desgrange passeren. Voorbij dit monument kunnen we rechtdoor een tunnel in, maar we gaan naar rechts en dan werken we ons in de laatste kilometer via een paar haarspeldbochten aan 9% omhoog richting de top van de Col du Galibier. Deze mythische beklimming van de buitencategorie zit er na 189 kilometer op. Op 19 kilometer van de finish bereiken we de top van de klim die we nu voor de 34e keer gaan beklimmen. De laatste passage hier dateert dus van 2017, maar toen beklommen we 'm van de andere kant. Primoz Roglic was als eerste boven op de top, hij reed op de klim weg van zijn vluchtgenoten en wist dus solo aan te komen in het eerder genoemde Serre Chevalier. Daarvoor was het de bedoeling dat we hier in 2015 nog eens zouden passeren, maar dat feest ging toen wegens instortingsgevaar bij een tunneltje niet door. De laatste passage daarvoor dateert van 2011, een passage die ook al zijdelings is genoemd. In een lichtelijk vergelijkbare rit reden we ook over de Izoard naar de Galibier. De altijd cleane Andy Schleck had toen een dag dat alles kon en alles mocht. Hij ging al vroeg in de aanval en wist een lange solo succesvol af te ronden. Dat was blijkbaar de allereerste keer dat er een rit eindigde boven op de top van de Col du Galibier. In het verdere verleden en ook in het heden gebruiken we de klim als een pas. Over dat verleden gesproken, er zijn hier nogal wat grote namen als eerste boven gekomen. Wat te denken van Rasmussen, Soler (Mauricio, niet Marc), Vinokourov, Botero, Garzelli en ga zo maar door. Pantani ook nog, hij maakte in 1998 de tegenstand belachelijk. Hij kwam als eerste boven op de Galibier en won later de rit met minuten voorsprong. Naast al die legendarische klimmers kwam Stefan Schumacher hier ook nog eens als eerste boven, het zit niet altijd mee.

Summit-of-the-Col-du-Galibier-looking-south-French-Alps-102.jpg

Summit-of-the-Col-du-Galibier-looking-south-French-Alps-102.jpg

We bevinden ons hier redelijk ver boven de zeespiegel, op 2642 meter hoogte. In de komende 18 kilometer gaan we flink dalen richting Valloire, een plaats die een kleine 1200 meter lager ligt. De afdaling van de Col du Galibier is vooral in het begin behoorlijk lastig. Direct in de eerste kilometer van de afdaling gaan we over een wat smallere en bochtige weg naar beneden. Aan 10% naar beneden met een stuk of zes bochten, altijd gezellig. Aan het eind van deze kilometer slaan we rechtsaf en dan komen we op een iets bredere weg terecht, maar het blijft lastig. Het gaat nog een kilometer aan 9% naar beneden, met tal van lastige bochten. Een aantal haarspeldbochten en ook een paar wat scherpere korte bochten. De twee kilometer daarna is het wat makkelijker dalen, al gaat het nog steeds vrij steil naar beneden. We komen wel tijdelijk wat minder bochten tegen, dat scheelt een hoop. Na een tijd fietsen we langs het monument ter ere van Marco Pantani en daarna wordt de afdaling weer wat bochtiger. Het is op zich redelijk goed te doen, omdat de meeste bochten vrij overzichtelijk zijn. We rijden door een behoorlijk open gebied en dus zie je alle bochten al een tijd liggen voor je ze moet aansnijden. De komende vier kilometer gaat het nog steeds behoorlijk steil naar beneden, maar op het ietwat korrelige asfalt na lijkt dit deel van de afdaling me goed te doen. Een aantaal haarspeldbochten en een aantal kortere bochten, maar we komen weinig verrassingen tegen. Inmiddels bevinden we ons ongeveer halverwege de afdaling en in het tweede deel van de afdaling wordt het nog wat makkelijker. Het gaat minder steil verder en we komen ook minder moeilijke bochten tegen. De komende kilometers zou je bijna met je ogen dicht kunnen afwerken. Pas vier kilometer later komen we weer een paar lastige bochten tegen, maar daarna gaat het weer anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor. We steken dan een bruggetje over en vervolgens gaat het opnieuw rechtdoor, een kilometer of drie tot aan de buitenrand van Valloire. We rijden tussendoor nog door Les Verneys waar wat flauwe bochtjes liggen, maar lastig is het niet. Op twee kilometer van de streep komen we wel nog een rotonde tegen, hier moeten we rechtdoor. Het gaat een meter of 500 steil naar beneden, waarna we scherp rechtsaf slaan. Meteen slaan we linksaf, waarna we over een wat smallere weg langs de rivier La Valloirrete rechtdoor de laatste kilometer infietsen. De renners fietsen rechtdoor tot op 800 meter van het eind, dan volgt er een lastige bocht naar rechts. Na deze bocht rijden we over een wat smallere brug Valloire binnen. We volgen nu de bochtige doorgaande weg, die aan een procent of drie omhoog loopt. Na een flauwe bocht naar links volgt er een flauwe bocht naar rechts, waarna we op 400 meter van het eind scherp linksaf slaan. Na deze bocht slaan we meteen weer rechtsaf, waarna het rechtdoor gaat tot op 200 meter van het eind. Nog steeds gaat het vals plat omhoog. Na de laatste bocht naar rechts gaat het in de laatste meters nog aan iets van vier procent omhoog, en dan zijn we na 208 kilometer klaar met fietsen. Voorlopig.

img.aspx?src=http%3A%2F%2Fstatic.apidae-tourisme.com%2Ffilestore%2Fobjets-touristiques%2Fimages%2F178%2F43%2F1518514.jpg&lmax=1000

img.aspx?src=http%3A%2F%2Fstatic.apidae-tourisme.com%2Ffilestore%2Fobjets-touristiques%2Fimages%2F178%2F43%2F1518514.jpg&lmax=1000

Onderweg naar de Galibier zijn we met enige regelmaat in finishplaats Valloire geweest, maar het is pas de derde keer dat de Tour er wat meer van maakt dan een vluggetje. In 1972 bleef het circus hier voor het eerst wat langer plakken. Vroeger, in de goede oude tijd, reden ze nog wel eens twee ritten op een dag. Etappe 14a van de Tour van 1972 voerde van Briançon naar de top van de Galibier. Eddy Merckx won, want Eddy Merckx won toen altijd. Hij versloeg ONZE Joop, het is niet waar. Een paar uur later ging rit 14b van start, in Valloire. Die rit zou eindigen in Aix-les-Bains en daar won Cyrille Guimard. Drie jaar later keerde de Tour terug, weer zou er een rit vertrekken vanuit Valloire. Nu gingen de renners naar Morzine-Avoriaz en daar bleek de Spanjaard Vicente Lopez Carril de beste te zijn. Dit kleine plaatsje met iets meer dan 1000 inwoners heeft dus tot 2019 moeten wachten voor er eens een keer een rit zou aankomen. Nu is het dan eindelijk zo ver, we gaan finishen in dit wintersportoord met 150 kilometer aan piste. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat Valloire een typisch authentiek Frans bergdorp is. Het ademt gastvrijheid en gezelligheid uit en biedt een keur aan kroegjes, winkeltjes en restaurants. De bebouwing van het dorp kenmerkt zich door de afwezigheid van hoogbouw en veelal in chalet-stijl gebouwde huizen en appartementen. Centraal in het dorp staat de kerk en een klein plein wat ook gelijk dé plek is voor plaatselijke evenementen zoals de weekmarkt. Je zit nergens echt ver van de liften maar bij sommige accommodaties is toch eventjes lopen, of je moet de skibus pakken. Let hierop als je boekt. Ja, mensen, opletten. De Wikipediapagina is ook erg vermakelijk, daar wordt de keur aan kroegjes uitgebreid besproken. Valloire kent een aantal cafés en restaurants. Veel daarvan bevinden zich vanouds in het centrum, zoals de cafés Le Centre, L'Entrepot, Bar À Zing en als bekendste Le Mast'Rock waar met regelmaat kleinschalige concerten plaatsvinden. In deze omgeving bevindt zich ook de discotheek Le Slalom. Lijkt me een fantastisch etablissement, Le Slalom. We bevinden ons overigens in het Franse departement Savoie, regio Auvergne-Rhône-Alpes. Valloire is dus een skistation, dat onderdeel uitmaakt van het skigebied Galibier-Thabor. De plaats ligt in een zijdal van de Maurienne, maar aangezien dit zijdal uitmondt in een steil ravijn is de hoofdweg die het stadje met het Maurienne-dal verbindt, aangelegd via het nabijgelegen zijdal van Valmeinier. Hierdoor wordt de uit de Tour de France bekende Col du Télégraphe gevormd. Weten we ook weer hoe dat zit, genieten. De Télégraphe slaan we nu alleen een keer over, we houden het bij Valloire. Daar hebben ze naast al die kroegen en de hotels ook een kerk en een bowlingbaan.

Valloire_-_%C3%89glise.JPG

In plaats van vertrek Embrun wordt het overdag 32 graden, dat valt in vergelijking met de afgelopen dagen wel mee. Er staat hier niet veel wind, wel is er wat kans op regen in de middag. In finishplaats Valloire zou het 's middags 27 graden worden, met veel meer kans op regen. Zo rond het middaguur 70% kans op regen, de kans is behoorlijk groot dat we onderweg een douche gaan meepakken. Weinig wind, daar hebben we dan weer geen last van. Onderweg zou er op de Col de Vars en de Col d'Izoard ook aardig wat kans op regen zijn, we krijgen dus mogelijk ook met een aantal natte afdalingen te maken. Minder plezant, maar het is geen 100% kans dus kan het ook droog blijven! Na deze open deur wil ik jullie graag meedelen dat de wekker vroeg gezet moet worden. Om 11:10 staan de renners al aan het vertrek langs het meer in Embrun. Na een neutralisatie van een kwartier gaan ze er om 11:25 definitief vandoor. Deze rit wordt integraal uitgezonden, jawel. Normaal doet alleen Eurosport dat, maar nu is ook Sporza er meteen bij. Vanaf 11:00 kunnen we genieten van de werken van Michel en José, ik heb er zin in. Ook de NOS is er meteen bij, maar dat moeten hunnie weten. Niet alleen Soren Kragh Andersen heeft last van zitvlakproblemen, wij aan het eind van de dag ook. De finish wordt verwacht ergens tussen 16:58 en 17:41. Mogelijk meer dan zes uur zonder broek op de bank, je zou voor minder.

De eerste van drie lastige ritten in de Alpen is vrij lastig te voorspellen. Het kan alle kanten op, om er maar eens een cliché in te gooien. Het hangt volledig van de renners af, cliché twee. In principe is deze rit niet eens zo enorm gunstig voor de klassementsrenners. Aardig wat kilometers in de vallei tussendoor, aankomst na een afdaling, noem het maar op. De Galibier is van deze kant vooral lang, maar minder steil. Lastig om hier veel verschil te maken en als het al lukt moet je dan nog die afdaling van 18 kilometer zien te overleven. De dagen hierna staan er nog twee zware bergritten op het programma, dus het zou zomaar zo kunnen zijn dat we naar de derde ritzege van Simon Yates gaan zitten te gluren. Welke ploeg gaat bijvoorbeeld controleren in de lange vallei voor de Col de Vars? Bijna niet te doen, zeker niet als mensen met elkaar gaan knokken en daardoor eerder naar huis moeten. Ik sluit dus niet uit dat we een gigantisch grote kopgroep krijgen die voor de ritzege mag gaan. We krijgen dan weer heel veel voorspelbare namen voorin. Mollema zal het nog wel een keer proberen, Quintana zal weer mee proberen te schuiven. Een beetje hetzelfde verhaal als voor de rustdag. Toen kwamen de toppers door de werken van Movistar toch nog in de buurt van de kopgroep. Op een soortgelijk scenario hoop ik nu. Eigenlijk is al mijn hoop gevestigd op Mikel Landa. Als Movistar weer een man of drie in de kopgroep weet te krijgen kan hij er op de Izoard al aan beginnen. Dat is het droomscenario, het droomplan. In principe zouden de klassementsrenners iets moeten ondernemen vandaag, we gaan drie keer boven de 2000 meter en dus is het een ideale mogelijkheid om Julian Alaphilippe te doen kraken. Als je flink gas geeft op de Izoard is hij daar al gezien en zonder ploeg komt hij niet meer terug. Bovendien hebben we op de top van de Galibier nog wat bonificatieseconden liggen, en aan de streep natuurlijk ook. Zonde om dat te laten schieten als de tijdsverschillen zo klein zijn tussen de klassementsrenners. Droomplan is dus als volgt: Movistar gooit een bommetje op de Izoard en de rest moet dan wel actie ondernemen. Maar je mag er gerust rekening mee houden dat er weer een kopgroep met de prijzen gaat lopen en dat we pas aan het eind van de Galibier actie zien, met aan de finish minimale verschillen.
1. Landa. De morele winnaar van de Tour van 2017 en 2019 verdient eindelijk een keer een ritoverwinning. Na al dat aanvalswerk mag de beloning niet uitblijven. Ik sta volledig achter Mikel. #FreeLanda #Landismo #guidonvanonder #erstaateenmonumentvanpantaniopdebergdushijmoetwel
2. Bernal. De Colombiaanse dagen gaan beginnen.
3. Buchmann. De onzichtbare autist gaat zichtbaar worden. Of nee, dat niet. Nee, hij wordt anoniem derde. Het liefst zonder een seconde in beeld te rijden. Emoe is een legende waarvan men zich afvraagt of hij leeft.
4. Pinot. Die zetten we vandaag even wat lager vanwege de afdaling. De echte hitte is verdwenen, dus dat speelt hem in ieder geval minder parten. De druk zal voorlopig ook nog niet op z'n hoogst zijn, maar als Alaphilippe na deze rit van de burelen is verdwenen gaat het chokefestival beginnen.
5. Thomas. Gaat het hopelijk een stuk minder doen dan Bernal, waardoor de rollen na deze rit omgedraaid zijn. Laten we hopen dat hij nog wat last heeft van zijn stupide valpartij van eergisteren. En laten we ook vooral hopen dat hij na een mager seizoen met een slechte voorbereiding zichzelf ernstig tegenkomt in de derde week, dat zou aantonen dat er daadwerkelijk zoiets is als de menselijke maat.