[Vraag wat je wil] aan iemand die 7 jaar in een kliniek heeft gewoond

Welkom bij een nieuw deel van "Vraag wat je wil".

Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.

Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die 7 jaar lang in een kliniek voor autisten gewoont heeft. Ben je geintreseerd in hoe het leven in zo'n kliniek is, wat er wel of niet kan of mag, en waarom de TS in de kliniek woonde vraag het hier.

Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.

[ Bericht 13% gewijzigd door Bosbeetle op 11-07-2019 13:29:46 ]

Hallo
Ik heb dus 7 jaar in een kliniek gewoond.
Het was een kliniek voor mensen met autisme en het was ook bedoeld als een woonvorm tot dat veranderde. Maar officieel was het altijd een kliniek.
Ik heb ervoor ook nog een aantal maanden doorgebracht op de crisisopname, dus daar kan je me ook over vragen.
Ik ben een vrouw van 25 jaar en op mijn 18 pas gediagnosticeerd met autisme.
Vraag maar raak

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 13:37 schreef Bosbeetle het volgende:
Begrijp ik het goed dat je dan direct na je diagnose al in een kliniek bent gaan wonen, hoe waren de jaren daarvoor? Heb je veel last gehad van je autisme toen je nog niet wist dat het autisme was?

Ik liep al sinds mijn 7e bij een psychiater. Die zei tegen mijn moeder dat het geen autisme kon zijn want meisjes kregen dat niet volgens hem.
Vanaf mijn 12 erg suïcidaal, omdat ik op school niet mee ging met de rest van de klas en mij totaal alleen altijd voelde. Het hielp niet dat mijn vader ook een drugs en alcohol probleem had en mij niet geloofde.

Toen ik op mijn 15 moest werken ging het helemaal erg. Op school werd ik al jaren actief gepest, op werk werd ik vaak snel ontslagen omdat ik niet in het team lag.
Ook was ik vaak al helemaal uitgeput door school en werk was dan nog veel erger erbij.

Ik vergeet te vermelden dat ik ook last had van hallucinaties en dwang.

Op mijn 18 stortte ik totaal in en was zeer suïcidaal en psychotisch. Ik werd eindelijk opgenomen en daar had men eigenlijk gelijk al zoiets van "die is gewoon autistisch joh"

Kreeg daar mijn diagnose, en ik kreeg veel rust wat ik ook nodig had.
Naar 4 maand ging ik weer thuis wonen en het ging weer snel bergafwaarts.
Mijn thuissituatie (met mijn vader bijvoorbeeld) was nog steeds hetzelfde en mijn klachten kwamen snel terug.

Toen heeft mijn psychiater besloten mij op te nemen in die kliniek voor mensen met autisme.

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 13:37 schreef Samzz het volgende:
Wat dapper dat je mee wil doen, het lijkt me geen makkelijk onderwerp om over te praten.

Ben je meteen na je diagnose opgenomen? Of heb je je diagnose pas na je opname definitief gekregen?

Ik heb mijn diagnose tijdens de opname van de crisiskliniek gekregen. De psychiater die hem stelde heb ik gelijk voor vast gevraagd, want tot dan had nog geen enkele psychiater of arts naar mij geluisterd. Iedereen luisterde eigenlijk altijd maar naar mijn ouders over wat voor lastig kind ik was. Dus dat die psychiater mijn ouder vroeg om in de wachtkamer te gaan zitten was een enorme frisse wind voor mij

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 13:42 schreef trein2000 het volgende:
Dapper inderdaad! Hoe ziet de dagindeling in zo’n kliniek er uit? Ik neem aan dat die elke dag hetzelfde is?

Ik heb op de crisis gezeten, en in die kliniek.

Op de crisis was er niet veel te doen. Overal had je toestemming voor nodig en kon je pas mee doen aan activiteiten na toestemming van een arts.
Meestal keek je de hele dag uit naar de eetmomenten, want dan had je wat te doen. Veel patienten rookte enorm veel want dan konden ze in de rookruimte roddelen en beppen met elkaar.

Op de kliniek was het beter. Er waren veel activiteiten, en veel aanbod.
Je kon sporten, koken, knutselen, therapie, en er was geregeld een donderdagavond activiteit waar ze dingen buitenshuis deden als zwemmen of naar de film ofzo.
Je kon je dag zo volbouwen als je wilde en voor mij was elke dag erg divers.
Ik ging bijvoorbeeld de ene dag helpen met soep koken, de andere dag creatief, dan had ik dagen met therapie.

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 13:52 schreef Maanvis het volgende:
'Mijn vriendin' is ook autistisch maar woont beschermd (dwz er is hulp als ze wil maar ze kan overal heen waar ze wil). Kon jij wel weg als je wilde?

En ik maak me wel eens zorgen over dat ik misschien iets zou doen dat slecht voor d'r is. Maar ik denk dan 'ze heeft hulp en daar vertelt ze alles aan' dus moet ik me toch zorgen maken of niet?

Ik kon op de cisisopname niet zomaar weg, bij de kliniek wel.
Het ligt er vaak aan of het een open of besloten of gesloten setting is.
De kliniek was open en je kon gaan en staan waar je wilde.

Misschien moet je het eens bespreken met je vriendin? Ik ken de situatie niet maar ik denk dat een goeie stap is om het met haar te bespreken Succes.

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 13:53 schreef klappernootopreis het volgende:
Heeft die periode in die kliniek je nu geholpen of is juist het tegenovergestelde gebeurd?

Het heeft mij enorm geholpen.
Ik denk dat als ik niet de hulp had kunnen krijgen die ik nodig had, ik niet op mijzelf woonde zoals ik dat nu doe.
Het was enorm goed voor mij om eerst tot rust te kunnen komen, en dan kijken wat er nu daarwerkelijk aan de hand was.

Ik zal bijvoorbeeld altijd kwetsbaar blijven, en ik heb een gevoeligheid voor depressies en psychoses. Maar ik weet nu hoe ik mijzelf op de been hou en op tijd hulp kan vragen.
Ook dat ik daar in een veilige setting kon kijken wat voor medicatie ik nodig heb is erg goed.

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 14:00 schreef Maanvis het volgende:
Hoe kijk je tegen mensen aan zoals ik die misschien wel autistisch zijn maar er geen last van hebben dusdanig dat ze niet functioneren? Misschien functioneer ik juist dankzij de rechtlijnige gedachten in mijn hoofd (ik werk met computers )

Ik heb een neef waarvan velen vermoeden dat hij autistisch is, maar hij functioneert prima.
Hij is best wel lastig in het sociale contact en veel mensen in de familie vinden zijn gedrag ook vreemd en veroordelen hem erop.
Maar ik ben blij dat hij goed functioneert en een leven heeft waar hij zich goed bij voelt. Ik vind het lullig dat familie hem wel veroordelen en mij niet, omdat ik een diagnose heb en hij niet.

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 14:11 schreef The_answer_is_within_you het volgende:

[..]

Vind je het niet vervelend dat mensen je anders behandelen vanwege dat 'etiket'?

Ik hoorde laatst iets wat ik erg treffend vind:
"autisme is een magisch woord, het veranderd niet degene die het heeft, maar degene die het horen"

En dat vind ik wel een goeie.
Als ik iemand vertel dat ik autisme heb zie ik nog wel eens een verandering van benadering in diegene plaatsvinden. Mensen doen voorzichtiger, durven dingen niet tegen mij te zeggen, er zijn mensen die dan in babystem tegen mij praten of ze gaan alleen maar tegen degene praten die bij mij is.
Ik heb familieleden die sinds dat ze horen van mijn diagnose niet meer rechtstreeks aan mij vragen of ik naar een verjaardag/feestje wil komen, maar alleen nog maar aan mijn moeder vragen, in het geval dat ik het niet "aankan".
Dit is zeer frustrerend en erg moeilijk om mee om te gaan.

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 14:15 schreef Yasmin23 het volgende:
Blij voor je dat het nu goed met je gaat!

Krijg je op dit moment ergens ondersteuning bij in je dagelijks leven en heb je ook werk?

Ik woon voor het eerst op mijzelf nu, al krijg ik nog wel zorg. Ik woon ambulant nu en elke dag komt er iemand even langs.
Ik heb dagbesteding bij een zorgboerderij waar ik help met het verzorgen van de dieren daar.

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 14:21 schreef Yasmin23 het volgende:

[..]

Zorgboederij lijkt mij leuk om te doen! Is er iets wat je heel graag zou willen doen maar door je autisme eigenlijk niet kunt?

En misschien wat rare of domme vraag maar hoe zou ik kunnen merken dat jij autisme hebt als wij bv een face to face gesprek zouden hebben?

Ik heb altijd verloskundige willen worden. Ik denk dat dat wel wat te hoog gegrepen is maar ik zou misschien ooit wel een opleiding willen doen voor kraamverzorgende.

Ik heb tics, ik wiebel heen en weer en kan soms erg hard gaan praten als ik enthousiast wordt. Verder kan ik nogal lomp zijn zonder dat ik het bedoel.

quote:

Op donderdag 11 juli 2019 14:21 schreef ViviRAWRS het volgende:
Dacht je in de eerste jaren van de opname dat dit voor altijd zou zijn, of was het vanaf het begin al de insteek om uiteindelijk op jezelf te gaan wonen?

Om heel eerlijk te zijn heb ik altijd het idee gehad dat ik mezelf wel van kant had gemaakt voor ik 25 werd. Ik dacht niet veel na over de toekomst omdat ik daar erg angstig en verdrietig van werd.
Ik dacht vaak, als ik mij nu al jaren ellendig voel, hoe ga ik hier oud mee worden? Dat kan niet.

Maar inmiddels gaat het stukken beter met mij en na 5 jaar in de kliniek ging mijn depressie voor een grote portie weg. Ik denk omdat ik eindelijk stabiliteit had en inmiddels begreep dat een groot gedeelte van mijn klachten ook veroorzaakt werden door mijn thuissituatie, en het begrijpen dat er een gedeelte was dat ik niet kon veranderen (zoals de gevoeligheid voor depressie, psychoses en dwang) en dat ik daar mee leerde omgaan.