OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Nou ja, dit dus. Een jongen in een jurk is een redelijk zeldzaam voorbeeld misschien. Wat als dezelfde reactie komt over Nikeschoenen, lang gevlochten haar, My Little Pony of een gele fiets? Hoe ver ga je?quote:Op dinsdag 16 juli 2019 14:22 schreef L-E het volgende:
[..]
Maar dit gaat toch niet alleen over jongens in jurken? Dit gaat toch over tolerantie, over afwijken van de norm en in hoeverre wij als maatschappij dat ein-de-lijk eens gaan omarmen? Die jurk aan naar school kan ook juist een mooie opening zijn van een goed gesprek over zulke waardevolle zaken.
Mijn dochter zoekt zelf haar kleren uit. Dan heeft ze een gestreepte broek aan, een gebloemde jurk en een trui met Pippi. Zij tevreden, want ze houdt van alle kleuren en vindt zichzelf heel sterk. In mijn ogen ziet het er niet uit, en medemoeders hebben spottend: zo zoek je zelf je kleren uit ofzo, gezegd. Goddankz egg O dan trots: Ja!
Wie zijn wij om onze kinderen in een keurslijf te proppen? Om te bepalen wat wel en niet kan, qua uiterlijkheden?
Gedrag is een heel ander verhaal.
Dit precies!quote:Op dinsdag 16 juli 2019 14:26 schreef Spees_Eend het volgende:
Naar mijn idee ruim je dan ook niet alle mogelijke klappen uit de weg voor je kind, maar wel een grote kans op een klap en het bepalen van de positie van je kind in de klas. Ik denk ook dat het niet zo simpel is als 'de volgende dag trek je gewoon weer een broek aan', want jouw kind is dan wel al de jongen die in jurk naar school komt.
Nogmaals, ik begrijp de ideologie erachter heel goed, maar ik zou in de praktijk te huiverig zijn voor het plaatsen van mijn zoon in een zeer gemakkelijke pestpositie, en de gevolgen die dit kan hebben voor de rest van zijn schoolperiode. Als je eenmaal de 'pispaal' van de klas bent, is het niet zo gemakkelijk om hiervan los te komen, ben ik bang. En ik snap dat er honderd redenen kunnen zijn om gepest te worden, maar een jongen in een jurk is in onze cultuur haast een uitnodiging.
Voor mijn gevoel is het een strijd tussen een idealistische en een realistische keuze, en ik zou zelf dan zwichten voor de realistische.
Ik hoop dat wat ik nu ga zeggen niet verkeerd opgevat wordt, maar waarom zou je een kind dan wel een pestgevoelige ideologie aanpraten, door te bevestigen dat een jurk op school echt niet kan?
Hoe zorg je er dan voor dat je kind wél tolerant is naar vriendje met jurk?
Hoe zorg je er dan voor dat je kind wél tolerant is naar vriendje met jurk?
Waar trek je de grens inderdaad? Wij hoorden laatst tijdens het oudergesprek op school dat het beter is als we Sticker iets minder knuffelen bij het afscheid in de ochtend, want 'andere kinderen doen dat ook niet en vinden daar mogelijk iets van'. Tsja.. We hebben dat in de groep gegooid thuis en unaniem bepaald dat we dat onzin vinden, maar ik schrik er toch van hoezeer sommige mensen bezig zijn met wat de wereld ergens van zou kunnen vinden.quote:
[..]
Nou ja, dit dus. Een jongen in een jurk is een redelijk zeldzaam voorbeeld misschien. Wat als dezelfde reactie komt over Nikeschoenen, lang gevlochten haar, My Little Pony of een gele fiets? Hoe ver ga je?
Mijn dochter zoekt zelf haar kleren uit. Dan heeft ze een gestreepte broek aan, een gebloemde jurk en een trui met Pippi. Zij tevreden, want ze houdt van alle kleuren en vindt zichzelf heel sterk. In mijn ogen ziet het er niet uit, en medemoeders hebben spottend: zo zoek je zelf je kleren uit ofzo, gezegd. Goddankz egg O dan trots: Ja!
Wie zijn wij om onze kinderen in een keurslijf te proppen? Om te bepalen wat wel en niet kan, qua uiterlijkheden?
Gedrag is een heel ander verhaal.
Ik wilde net inderdaad uit nieuwsgierigheid vragen waar de grens dan gelegd wordt. Ik snap heel goed dat je je zoon niet snel in jurk naar school laat gaan, ook al zou ik wellicht een andere keuze maken.
Maar waar ligt de scheiding? Alleen bij een jurk cq rokje of alles wat als meisjesachtig gezien wordt? En wie bepaalt die scheiding? Jij? Je kind? De reacties op school?
Het voorbeeld van het shirt van vanochtend, het was een blauw Buzz lightyear shirt. B draagt die erg graag maar nu dus ineens niet meer. te lang dus het is een rokje. Navragen leerde dat de jongens in zijn klas dat zeiden. Met geen mogelijkheid kreeg ik het shirt aan bij hem, dan niet. Nu heeft hij een blauw shirt met vissen aan die nog langer is. De reactie in de klas? De jongens vonden hem cool en gingen namen aan de vissen geven. Schiet mij maar lek hoor.
Een paar maanden geleden begon 1 van zijn vriendjes stom te doen dat B 2 mama's heeft. Heel toevallig ging ik een paar dagen later met B naar de kampioenswedstrijd van Ajax. De jongens in zijn klas zagen op maandag groen van jaloezie en wilden ineens 2 mama's want dan kon je naar Ajax. Sindsdien is B cool want 2 mama's. Maar dat kan volgende maand weer anders zijn.
Maar waar ligt de scheiding? Alleen bij een jurk cq rokje of alles wat als meisjesachtig gezien wordt? En wie bepaalt die scheiding? Jij? Je kind? De reacties op school?
Het voorbeeld van het shirt van vanochtend, het was een blauw Buzz lightyear shirt. B draagt die erg graag maar nu dus ineens niet meer. te lang dus het is een rokje. Navragen leerde dat de jongens in zijn klas dat zeiden. Met geen mogelijkheid kreeg ik het shirt aan bij hem, dan niet. Nu heeft hij een blauw shirt met vissen aan die nog langer is. De reactie in de klas? De jongens vonden hem cool en gingen namen aan de vissen geven. Schiet mij maar lek hoor.
Een paar maanden geleden begon 1 van zijn vriendjes stom te doen dat B 2 mama's heeft. Heel toevallig ging ik een paar dagen later met B naar de kampioenswedstrijd van Ajax. De jongens in zijn klas zagen op maandag groen van jaloezie en wilden ineens 2 mama's want dan kon je naar Ajax. Sindsdien is B cool want 2 mama's. Maar dat kan volgende maand weer anders zijn.
Idd. Hoe ver ga je om je identiteit te veranderen. Verzwijgen dat je twee vrouwen bent? Dat zou in niemand opkomen. Maar een broek ipv een rok wel. Tja...quote:
Ik wilde net inderdaad uit nieuwsgierigheid vragen waar de grens dan gelegd wordt. Ik snap heel goed dat je je zoon niet snel in jurk naar school laat gaan, ook al zou ik wellicht een andere keuze maken.
Maar waar ligt de scheiding? Alleen bij een jurk cq rokje of alles wat als meisjesachtig gezien wordt? En wie bepaalt die scheiding? Jij? Je kind? De reacties op school?
Het voorbeeld van het shirt van vanochtend, het was een blauw Buzz lightyear shirt. B draagt die erg graag maar nu dus ineens niet meer. te lang dus het is een rokje. Navragen leerde dat de jongens in zijn klas dat zeiden. Met geen mogelijkheid kreeg ik het shirt aan bij hem, dan niet. Nu heeft hij een blauw shirt met vissen aan die nog langer is. De reactie in de klas? De jongens vonden hem cool en gingen namen aan de vissen geven. Schiet mij maar lek hoor.
Een paar maanden geleden begon 1 van zijn vriendjes stom te doen dat B 2 mama's heeft. Heel toevallig ging ik een paar dagen later met B naar de kampioenswedstrijd van Ajax. De jongens in zijn klas zagen op maandag groen van jaloezie en wilden ineens 2 mama's want dan kon je naar Ajax. Sindsdien is B cool want 2 mama's. Maar dat kan volgende maand weer anders zijn.
echt? Dat meen je niet?quote:
[..]
Waar trek je de grens inderdaad? Wij hoorden laatst tijdens het oudergesprek op school dat het beter is als we Sticker iets minder knuffelen bij het afscheid in de ochtend, want 'andere kinderen doen dat ook niet en vinden daar mogelijk iets van'. Tsja.. We hebben dat in de groep gegooid thuis en unaniem bepaald dat we dat onzin vinden, maar ik schrik er toch van hoezeer sommige mensen bezig zijn met wat de wereld ergens van zou kunnen vinden.
Dat je je eigen zoon niet een jurk/rok/vul maar in aan zou doen uit angst dat hij gepest of geplaagd gaat worden, dat is dan ook helemaal prima natuurlijk. Maar hier andere ouders beschuldigen dat zij verantwoordelijk zijn als hun kind gepest wordt is natuurlijk iets heel anders.
Ik denk dat pesten nou een maal bij het dierenrijk hoort. Et word naar boven gelukt en naar beneden getrapt. Bij de dieren soms zelfs letterlijk.
Degene die gepest word zal het een worst wezen waar de motivatie van de pester vandaan komt.
Alle mensen en dieren zijn constant bezig de plaats in hun groep te bepalen. Degene die omhoog willen zullen de zwakkeren naar beneden duwen...En daar zullen ze alles voor gebruiken wat voorhanden is.
Het is de natuur en zal daarom nooit helemaal verdwijnen.
Mijn ventje is al geen Alpha. Ik vind dat als je een gevoelig kind met een jurkje naar school stuurt zet je hem een grote roze bullseye op zijn rug. En om het dan maar toch te doen omdat ik vind dat de wereld anders zou moeten zijn is niet goed
Degene die gepest word zal het een worst wezen waar de motivatie van de pester vandaan komt.
Alle mensen en dieren zijn constant bezig de plaats in hun groep te bepalen. Degene die omhoog willen zullen de zwakkeren naar beneden duwen...En daar zullen ze alles voor gebruiken wat voorhanden is.
Het is de natuur en zal daarom nooit helemaal verdwijnen.
Mijn ventje is al geen Alpha. Ik vind dat als je een gevoelig kind met een jurkje naar school stuurt zet je hem een grote roze bullseye op zijn rug. En om het dan maar toch te doen omdat ik vind dat de wereld anders zou moeten zijn is niet goed
Goede vraag. Ik ben benieuwd naar het antwoord.quote:
Ik hoop dat wat ik nu ga zeggen niet verkeerd opgevat wordt, maar waarom zou je een kind dan wel een pestgevoelige ideologie aanpraten, door te bevestigen dat een jurk op school echt niet kan?
Hoe zorg je er dan voor dat je kind wél tolerant is naar vriendje met jurk?
echt? Dat meen je niet?quote:
[..]
Waar trek je de grens inderdaad? Wij hoorden laatst tijdens het oudergesprek op school dat het beter is als we Sticker iets minder knuffelen bij het afscheid in de ochtend, want 'andere kinderen doen dat ook niet en vinden daar mogelijk iets van'. Tsja.. We hebben dat in de groep gegooid thuis en unaniem bepaald dat we dat onzin vinden, maar ik schrik er toch van hoezeer sommige mensen bezig zijn met wat de wereld ergens van zou kunnen vinden.
Ik vind je kind kwetsbaar naar school sturen en dan achteraf gaan mauwen omdat het uitgelachen is inderdaad dom.quote:
Dat je je eigen zoon niet een jurk/rok/vul maar in aan zou doen uit angst dat hij gepest of geplaagd gaat worden, dat is dan ook helemaal prima natuurlijk. Maar hier andere ouders beschuldigen dat zij verantwoordelijk zijn als hun kind gepest wordt is natuurlijk iets heel anders.
Even ontlurken hoor, maar wat vat dit het ontzettend compact en helder samenquote:
Ik hoop dat wat ik nu ga zeggen niet verkeerd opgevat wordt, maar waarom zou je een kind dan wel een pestgevoelige ideologie aanpraten, door te bevestigen dat een jurk op school echt niet kan?
Hoe zorg je er dan voor dat je kind wél tolerant is naar vriendje met jurk?
Ga ik proberen te onthouden voor als mijn dreumes op een relevante leeftijd komt
Overigens hier een tegenovergesteld gevoel als dat van @exode maar evenmin iets dat ik ooit hardop tegen de koter zou zeggen: ik hoop halfbewust een pietsie dat -ie niet zomaar hetero wordt.
Zowel ik als mijn echtgenoot zijn biseksueel en daar altijd al heel blij en zelfverzekerd mee geweest. Om preciezer te zijn: als Günther uiteindelijk helemaal hetero blijkt is dat natuurlijk prima, maar ik neig ernaar te hopen dat -ie pas de helft van de wereldbevolking definitief als ongeschikt relatiemateriaal beschouwt als -ie er afdoende op los heeft geëxperimenteerd. 
Terug naar kleding en andere uitingsvormen: je proberen te voegen naar wat toevallig op een bepaald moment binnen de normen valt: pfffrt, het lijkt me loeivervelend, erg vermoeiend en uiteindelijk weinig zinvol voor een echt gelukkig leven.
Maar goed, nu makkelijk gezegd, wellicht piep ik wel anders als het kuiken eenmaal naar school moet.
Tot slot kudos aan @kwakz0r in haar poging om empathie voor de pesters te kweken, in plaats van pestende kinderen zomaar als abstract en kwaadaardig fenomeen zien. Heel fijn, en heel nodig
[ Bericht 0% gewijzigd door minilot op 16-07-2019 15:24:00 ]
Let me see you stripped down to the bone
Vind ik ook een goeie vraag. Bij ons is de jurk vraag niet geweest maar bijvoorbeeld wel het naturisme. Ik heb mijn zoon verteld dat wij het prima vinden maar dat andere mensen het misschien niet gaan begrijpen. Daarom is het beter om het thuis te doen. En als hij over de vakantie vertelt kan hij alles vertellen maar laat hij 1 klein detail weg. Om het niet een taboe of geheim te laten worden hebben we hem wel verteld dat hij het gerust aan opa, oma, pake,beppe, juf en tantes enzo mag vertellenquote:
[..]
Goede vraag. Ik ben benieuwd naar het antwoord.
Ik denk niet dat het dragen van jurkjes bij jongens op welke manier dan ook maat met seksualiteit te maken heeft eigenlijk
Ik ook niet, ik reageerde puur op @exode die zelf lesbisch is maar een beetje hoopt dat haar zoon hetero blijkt.quote:
Ik denk niet dat het dragen van jurkjes bij jongens op welke manier dan ook maat met seksualiteit te maken heeft eigenlijk
Let me see you stripped down to the bone
oeps sorry. Verkeerd begrepenquote:
[..]
Ik ook niet, ik reageerde puur op @:Exode die zelf lesbisch is maar een beetje hoopt dat haar zoon hetero blijkt.
Ik denk dat wat L-E schrijft, dat het lange termijn perspectief van belang is, het belangrijkste voor mij is. Je kunt je kind nu wel willen beschermen en vanuit dat (begrijpelijke) oogpunt de maatschappelijke normen over gender en dergelijke bevestigen richting je kind, maar wat gebeurt er dan als je kind erachter komt dat het daadwerkelijk anders is?
Op mijn school is nu een leerling in transitie is, een transgender dus. Die staat gelukkig (relatief !) sterk in de schoenen. Gelukkig maar, want dan moet je tegen wat zaken opboksen hoor en dan heb ik het niet eens over maatschappelijke acceptatie, maar het eigen proces. Maar hoe kan een kind met zulke gevoelens naar z'n ouders en omgeving uit de kast komen als het van jongs af aan heeft meegekregen dat je beter maar niet kunt afwijken, dat dat gevaarlijk is, dat je vast en zeker afgewezen zult worden? Daarmee leer je je kind dat de wereld een gevaarlijke plek is voor afwijkende mensen.
Dan kun je zeggen: dat is ook zo, want dat is de realiteit.
Nee, dat is een deel van de realiteit. Want naast intolerante mensen zijn er ook heel veel wel tolerante en vrijdenkende mensen. Het is een keuze welke groep mensen je invloed geeft.
De vraag die je jezelf als ouder moet stellen is niet: hoe zorg ik dat mijn normale kind ook daadwerkelijk normaal wordt gevonden en niet wordt gepest? De vraag moet zijn: hoe zorg ik ervoor dat als mijn kind afwijkend blijkt te zijn het sterk genoeg in de schoenen zal staan daarvoor uit te komen? En hoe zorg ik ervoor dat mijn kind zich bij mij veilig zal voelen om die gevoelens met me te delen?
En bedenk dus ook dat je nog zo hard in theorie kunt roepen dat je het helemaal niet erg zult vinden als je kind homo of transgender zou blijken te zijn, maar als je in praktijk je kind wel vanzelfsprekend wilt laten voldoen aan de hetero norm, in hoeverre zal je kind zich dan daadwerkelijk vrij en veilig genoeg voelen om eerlijk en open tegen je te zijn?
Op mijn school is nu een leerling in transitie is, een transgender dus. Die staat gelukkig (relatief !) sterk in de schoenen. Gelukkig maar, want dan moet je tegen wat zaken opboksen hoor en dan heb ik het niet eens over maatschappelijke acceptatie, maar het eigen proces. Maar hoe kan een kind met zulke gevoelens naar z'n ouders en omgeving uit de kast komen als het van jongs af aan heeft meegekregen dat je beter maar niet kunt afwijken, dat dat gevaarlijk is, dat je vast en zeker afgewezen zult worden? Daarmee leer je je kind dat de wereld een gevaarlijke plek is voor afwijkende mensen.
Dan kun je zeggen: dat is ook zo, want dat is de realiteit.
Nee, dat is een deel van de realiteit. Want naast intolerante mensen zijn er ook heel veel wel tolerante en vrijdenkende mensen. Het is een keuze welke groep mensen je invloed geeft.
De vraag die je jezelf als ouder moet stellen is niet: hoe zorg ik dat mijn normale kind ook daadwerkelijk normaal wordt gevonden en niet wordt gepest? De vraag moet zijn: hoe zorg ik ervoor dat als mijn kind afwijkend blijkt te zijn het sterk genoeg in de schoenen zal staan daarvoor uit te komen? En hoe zorg ik ervoor dat mijn kind zich bij mij veilig zal voelen om die gevoelens met me te delen?
En bedenk dus ook dat je nog zo hard in theorie kunt roepen dat je het helemaal niet erg zult vinden als je kind homo of transgender zou blijken te zijn, maar als je in praktijk je kind wel vanzelfsprekend wilt laten voldoen aan de hetero norm, in hoeverre zal je kind zich dan daadwerkelijk vrij en veilig genoeg voelen om eerlijk en open tegen je te zijn?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik ‘hoop’ het vooral om de moeilijkheden die ermee gepaard gaan te voorkomen. De vooroordelen, de pesterijen, alles.quote:
[..]
Ik ook niet, ik reageerde puur op @:Exode die zelf lesbisch is maar een beetje hoopt dat haar zoon hetero blijkt.
Ik heb best wat homo’s om me heen en allemaal hebben ze meerdere vervelende ervaringen.
Door thuis de veilige haven aan te geven. Waar de vrijheid is om te zijn wie het kind is. En door aan te geven dat er een plaats en tijd voor alles is. En dat lijkt mij niet op een kleuterschool waar de kleuters pijnlijk eerlijk zijn waar het kind dat boven het maaiveld uitkomt mogelijk gemaaid word. Zo'n kind word nog voor het enig besef heeft van sekse al geknauwd.
en dat terwijl de grootste homohaters drukker bezig zijn met wat er in een bed gebeurt dan de homo zelf. Moet ik altijd even over gniffelen... Wat zal daar achter stekenquote:
[..]
Ik ‘hoop’ het vooral om de moeilijkheden die ermee gepaard gaan te voorkomen. De vooroordelen, de pesterijen, alles.
Ik heb best wat homo’s om me heen en allemaal hebben ze meerdere vervelende ervaringen.
Ik meng me hier voorzichtig, ik heb nog geen kleuter. Maar wat ik zo lastig te verkroppen vind, is dat juist gedachtegangen die ik in deze discussie soms lees de reden zijn achter het feit dat het zo moeilijk geaccepteerd wordt als een jongen bijvoorbeeld in een jurkje naar school zou gaan. Het zijn niet de kinderen die hier wat van vinden, maar de volwassenen. De kinderen gaan er wat van vinden door ons als volwassenen, door hoe wij ermee omgaan, omdat alles wat ook maar enigszins buiten de norm valt kennelijk voorkomen moet worden.
In de perfecte wereld zou elk kind moeten kunnen dragen, en doen, wat hij of zij wil zonder dat er direct of indirect over geoordeeld wordt. Zonder dat de ouders zich er vervelend door voelen, het gevoel krijgen dat ze hun kinderen tekort doen of kwetsbaar maken. Zonder dat andere ouders er wat van vinden. Zonder die ellendige bekrompenheid. Die perfecte wereld bestaat niet en zo zal het ook nooit worden. Maar die bekrompenheid wordt mijn inziens in stand gehouden door onze kinderen vrijheden af te pakken omdat ze anders gepest zouden worden, omdat iets niet normaal zou zijn.
Ik ben zelf mijn hele basisschooltijd gepest. Omdat ik kleurrijke kleding droeg, omdat ik van de grote stad naar een dorp verhuisde met de zachte G, om mijn achternaam, omdat ik een dromertje was. Kinderen pesten, ook als je in een spijkerbroek en sneakers draagt, het maakt geen verschil. En dát moet worden aangepakt, daarin moet bewustwording worden gecreëerd bij kinderen zelf. Maar de boodschap dat je niet jezelf mag zijn, draagt daar niet aan bij. Die maakt het alleen maar nog complexer en geeft pesters mijn inziens juist nog meer vrij spel.
Just my two cents.
[ Bericht 0% gewijzigd door Schanu op 16-07-2019 16:43:22 ]
In de perfecte wereld zou elk kind moeten kunnen dragen, en doen, wat hij of zij wil zonder dat er direct of indirect over geoordeeld wordt. Zonder dat de ouders zich er vervelend door voelen, het gevoel krijgen dat ze hun kinderen tekort doen of kwetsbaar maken. Zonder dat andere ouders er wat van vinden. Zonder die ellendige bekrompenheid. Die perfecte wereld bestaat niet en zo zal het ook nooit worden. Maar die bekrompenheid wordt mijn inziens in stand gehouden door onze kinderen vrijheden af te pakken omdat ze anders gepest zouden worden, omdat iets niet normaal zou zijn.
Ik ben zelf mijn hele basisschooltijd gepest. Omdat ik kleurrijke kleding droeg, omdat ik van de grote stad naar een dorp verhuisde met de zachte G, om mijn achternaam, omdat ik een dromertje was. Kinderen pesten, ook als je in een spijkerbroek en sneakers draagt, het maakt geen verschil. En dát moet worden aangepakt, daarin moet bewustwording worden gecreëerd bij kinderen zelf. Maar de boodschap dat je niet jezelf mag zijn, draagt daar niet aan bij. Die maakt het alleen maar nog complexer en geeft pesters mijn inziens juist nog meer vrij spel.
Just my two cents.
[ Bericht 0% gewijzigd door Schanu op 16-07-2019 16:43:22 ]
Mooi verwoord, ik kan me hier helemaal bij aansluiten.quote:
Ik denk dat wat L-E schrijft, dat het lange termijn perspectief van belang is, het belangrijkste voor mij is. Je kunt je kind nu wel willen beschermen en vanuit dat (begrijpelijke) oogpunt de maatschappelijke normen over gender en dergelijke bevestigen richting je kind, maar wat gebeurt er dan als je kind erachter komt dat het daadwerkelijk anders is?
Op mijn school is nu een leerling in transitie is, een transgender dus. Die staat gelukkig (relatief !) sterk in de schoenen. Gelukkig maar, want dan moet je tegen wat zaken opboksen hoor en dan heb ik het niet eens over maatschappelijke acceptatie, maar het eigen proces. Maar hoe kan een kind met zulke gevoelens naar z'n ouders en omgeving uit de kast komen als het van jongs af aan heeft meegekregen dat je beter maar niet kunt afwijken, dat dat gevaarlijk is, dat je vast en zeker afgewezen zult worden? Daarmee leer je je kind dat de wereld een gevaarlijke plek is voor afwijkende mensen.
Dan kun je zeggen: dat is ook zo, want dat is de realiteit.
Nee, dat is een deel van de realiteit. Want naast intolerante mensen zijn er ook heel veel wel tolerante en vrijdenkende mensen. Het is een keuze welke groep mensen je invloed geeft.
De vraag die je jezelf als ouder moet stellen is niet: hoe zorg ik dat mijn normale kind ook daadwerkelijk normaal wordt gevonden en niet wordt gepest? De vraag moet zijn: hoe zorg ik ervoor dat als mijn kind afwijkend blijkt te zijn het sterk genoeg in de schoenen zal staan daarvoor uit te komen? En hoe zorg ik ervoor dat mijn kind zich bij mij veilig zal voelen om die gevoelens met me te delen?
En bedenk dus ook dat je nog zo hard in theorie kunt roepen dat je het helemaal niet erg zult vinden als je kind homo of transgender zou blijken te zijn, maar als je in praktijk je kind wel vanzelfsprekend wilt laten voldoen aan de hetero norm, in hoeverre zal je kind zich dan daadwerkelijk vrij en veilig genoeg voelen om eerlijk en open tegen je te zijn?
Franny ik vind het heel wijs wat je zegt. Maar het is zo jammer dat de luidste mensen vaak de intoleranten zijn.
In transitie zijn vind ik zo interessant. Ik denk er vaak over na, want ik kan bij mezelf niet vastgrijpen welk gevoel me nou specifiek een vrouw maakt. En hoe zou dat dan bij zo'n kind voelen
In transitie zijn vind ik zo interessant. Ik denk er vaak over na, want ik kan bij mezelf niet vastgrijpen welk gevoel me nou specifiek een vrouw maakt. En hoe zou dat dan bij zo'n kind voelen
Ik weet niet of je je bewust bent van het beeld dat je nu neerzet van de gemiddelde kleuter. Kleuters kunnen dingen zeggen en daarmee lomp zijn, maar ze zijn daarin ook nog prima bij te sturen, door een juf en door ouders. Waarom maak jij er zoiets groots van? En: waarom wil jij kinderen bevestigen daarin in plaats van bijsturen?quote:
Door thuis de veilige haven aan te geven. Waar de vrijheid is om te zijn wie het kind is. En door aan te geven dat er een plaats en tijd voor alles is. En dat lijkt mij niet op een kleuterschool waar de kleuters pijnlijk eerlijk zijn waar het kind dat boven het maaiveld uitkomt mogelijk gemaaid word. Zo'n kind word nog voor het enig besef heeft van sekse al geknauwd.
Kleuters worden niet 'gemaaid', ze maken en krijgen soms wel nogal rolbevestigende opmerkingen en doen dat ook vanuit een bepaalde ontwikkelingsfase waarin ze erg in hokjes denken. Mijn dochter heeft het ook wel over dingen die 'alleen voor meisjes zijn'. Deels krijgt ze dat van buitenaf mee, deels verzint ze dat ook zelf. Is niet erg, dan hebben we daar een gesprekje over.
Het zijn niet de kleuters die 'maaien', het zijn de volwassenen die dit niet of te weinig bijsturen op zo'n moment. Dat laatste is voor een kleuter die in een jurk naar school komt, cruciaal.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik ben me volledig bewust van wat ik zeg en bedoel. Kinderen zijn hard. En ja, goed bij te sturen... Maar wie gaat ze bijsturen? Als de moeder van het gepeste kind aan de bel trekt is het kwaad al geschiedquote:Op dinsdag 16 juli 2019 17:16 schreef Franny_G het volgende:
[..]
Ik weet niet of je je bewust bent van het beeld dat je nu neerzet van de gemiddelde kleuter. Kleuters kunnen dingen zeggen en daarmee lomp zijn, maar ze zijn daarin ook nog prima bij te sturen, door een juf en door ouders. Waarom maak jij er zoiets groots van? En: waarom wil jij kinderen bevestigen daarin in plaats van bijsturen?
Kleuters worden niet 'gemaaid', ze maken en krijgen soms wel nogal rolbevestigende opmerkingen en doen dat ook vanuit een bepaalde ontwikkelingsfase waarin ze erg in hokjes denken. Mijn dochter heeft het ook wel dingen die 'alleen voor meisjes zijn'. Is niet erg, dan hebben we daar een gesprekje over.
Het zijn niet de kleuters die 'maaien', het zijn de volwassenen die dit niet of te weinig bijsturen op zo'n moment. Dat laatste is voor een kleuter die in een jurk naar school komt, cruciaal.
